Matelibros…libros en las matemáticas

Just another WordPress.com weblog

El Tío Petros y la conjetura de Goldbach noviembre 2, 2007

Filed under: El Tío Petro y la conjetura de Goldbach — Teresa @ 5:39 pm


Título: El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
Autor: Apóstolos Doxiadis
Editorial: Ediciones B

“Toda familia tiene su oveja negra; en la nuestra era el tío Petros”

 
Apostolos Doxiadis nos abre las puertas de una extraordinaria aventura personal inscrita en el ámbito de las matemáticas, donde personajes ficticios conversan con eminentes estudiosos como Hardy, Ramanujan, Turing y Gödel. Sin embargo, más importante aún es que en esta novela las matemáticas adquieren una dimensión simbólica, y los esfuerzos de un estudioso por resolver un enigma reflejan la lucha del ser humano por conquistar lo imposible.
 

1.214 Responses to “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”

  1. Marcos Fernández Rico Says:

    Marcos Fernández Rico (Ed.Primaria)

    Este libro es de carácter biográfico, narrado por un sobrino de Petros, desde un enfoque matemático. Se nos cuenta las investigaciones que el protagonista hacía sobre la “conjetura de Goldbach», este logro grandes avances que nunca llegó a publicar por miedo a que alguien se adelantara y utilizara su trabajo.
    Tiene reflexiones muy interesantes, estas aparecen en las conversaciones con su sobrino que se plantea estudiar matemáticas; en las matemáticas hay cosas que aun siendo verdaderas no son demostrables y las que son demostrables conlleva mucho trabajo explicarlas.
    Otras reflexiones interesantes son la de luchar por los sueños siempre y cuando no sean utópicos, la flexibilidad y la posibilidad de equivocarse en una primera decisión como le sucedió a Petros y por último el trabajo en equipo.

  2. El tío Petros y la conjetura de Goldbach, es una novela de Apóstolos Doxiadis. Novela intrigante e interesante que trata sobre un matemático ( el tío Petros) y su sobrino, en la cual la búsqueda de la resolución de la ¨ famosa» conjetura que dice lo siguiente: ¨ todo número par mayor que 2, puede representarse como la suma de dos números primos». El tío se dedica en cuerpo y alma a resolver este problema, y el sobrino cada vez se interesa mas por su tío y por este problema, el tío le propone un acertijo a ver si lo resuelve, finalmente el sobrino se da cuenta de que se trata de la conjetura de Goldbach.

    Me parece un libro interesante, que me mantuvo enfrascado en su lectura hasta el final, me resulto interesante e intrigante, por otro lado creo que es un libro que en alguna de sus fases, utiliza un lenguaje bastante técnico, lo cual hace mas compleja su comprensión y un poco mas densa su lectura, y más si el lector no tiene según que conocimientos en relación a las matemáticas.

    Una de las ideas o moralejas que me ha trasmitido su lectura, es la de que el proceso es importante y enriquecedor, se debe de tener en cuenta y valorar aun cuando no se consigue las metas deseadas, ya que el esfuerzo la constancia y la dedicación son valores necesarios para crecer como persona. Pienso que es un buen aprendizaje para los lectores y más en edades tempranas.

    Otro punto a tener en cuenta de este libro, es que repasa grandes nombres de las matemáticas como son; Russell o Gauss entre otros, lo que enriquece el conocimiento y la cultura matemática de los lectores. En conclusión es un buen libro, para su lectura, pero opino que no es un libro muy adecuado para el alumnado de primaria, si no para alumnos de mayor edad, ya que por las dificultades que presenta su comprensión en algunas fases del libro no serían asimilados los conceptos por los más pequeños.

  3. Manuel Cebro Márquez (3º Educacíon Primaria) Says:

    Esta obra cóntanos a historia dun gran matemático pero considerado un fracasado polo seu entorno familiar debido á absoluta dedicación ao intento de resolver a “conxetura de Golbach”. A situación familiar desperta moito interese no sobriño de Petros, que vai ser o encargado de ir contándonos a evolución da trama. A idea acerca do seu tío vai mudando a medida que avanzamos na lectura, ata o punto de que se desmarca totalmente da opinión que ten a familia con repecto ao seu tío.

    Poderiamos dicir que o tráxico desenlace da historia crea no lector dúbidas sobre se Petros consegue ou non descifrar a ansiada conxetura.

    Resultoume moi entretida a interesante a lectura deste libro, pero as únicas pegas que lle podo poñer son a linguaxe tan técnica que utiliza e a ausencia de imaxes. Estas poderían acompañar as diferentes explicacións e así resultar máis gráfico e ilustrativo. En definitiva, máis sinxelo de comprender para os nenos. Por isto, considero que sería máis apropiado traballar con este libro en Secundaria que en Educación Primaria.

  4. Andrea Lestón Otero (3º curso Grado en Mestre/a Educación Primaria) Says:

    El libro titulado «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach», escrito en 1992 por Apóstolos Doxiadis, narra la historia de Petros Papachristos desde el punto de vista de su sobrino. Petros, dedicó toda su vida a intentar resolver la Conjetura de Goldbach, uno de los problemas más difíciles de las matemáticas que, a día de hoy, sigue sin resolverse.

    Esta obra está dividida en 3 capítulos. En el primero de ellos explican cómo es la vida de Petros Papachristos, el mayor de 3 hermanos, aislado del negocio familiar, y que vive en las afueras de Atenas, reuniéndose con su familia una sola vez al año. Todo lo que rodea a este llama la atención de su sobrino que, constantemente, está escuchando lo fracasado que es desde el punto de vista de su padre. De esta manera, decide comenzar a investigar sobre él y, al enterarse de que trató de resolver la Conjetura de Goldbach, comienza a sentir admiración por él, generando un mayor interés por las Matemáticas.

    Así, comienza a reunirse con su tío para explicarle sus deseos de estudiar Matemáticas, y este le propuso un problema para ver si tiene madera de matemático ya que, para él, “un matemático nace, no se hace”. El problema consistía en demostrar que todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos. Tras pasarse meses intentándolo, no lo consiguió, y acordó con su tío que no estudiaría Matemáticas. Sin embargo, meses después, hablando con un compañero de la universidad, Sammy, descubrió que lo que su tío le había encargado resolver era la Conjetura de Goldbach, no resuelta hasta el momento. Así, comenzaron a investigar sobre los descubrimientos de su tío, y llegaron a la conclusión de que un matemático profesional no podría consagrar toda su vida a resolver un gran problema sin descubrir en el proceso ni un solo resultado intermedio de valor, por lo que Sammy lo catalogó de fraude.

    En el segundo capítulo, acude a pedirle explicaciones a su tío, y este le relata su historia, explicándole que se especializó en la Teoría de los Números y que, después de formarse en Alemania, fue a Inglaterra para seguir formándose con reconocidos del ámbito como: G.H. Hardy, J.E. Littlewood y Srinivasa Ramanujan. En este proceso, publicó dos trabajos con Hardy y Littlewood relativos a las hipótesis de Riemann, otro de los tres problemas más difíciles de las matemáticas (el tercero es el último teorema de Fermat). Sin embargo, para Petros los matemáticos deben buscar la gloria, por lo que decidió no trabajar en Cambridge con ellos porque los descubrimientos que hicieran estarían eclipsados por su fama.

    De esta manera, comenzó a centrarse en la investigación de la Conjetura de Goldbach, realizando descubrimientos que decidió no publicar por temor a que ayudasen a otros a resolver el problema antes que él, quitándole el mérito que tanto ansiaba. Estaba tan centrado en la investigación que se quedó sin amigos e incluso mentía, afirmando que no estaba investigando sobre la conjetura. Cuando comenzó a soñar con sugerencias para orientar la investigación, decidió centrarse únicamente en la investigación, pidiéndole una excedencia al rector que este le concedió. En este proceso, descubrió en el ajedrez una forma de evadirse de la investigación y decidió publicar sus descubrimientos hasta el momento, pero Hardy le informó de que ya habían sido publicados. A pesar de ello, afirma que no se arrepiente de ello, porque sería una simple nota a pie de página de un libro de texto, y para ello prefiere el anonimato total.

    Volvió a Inglaterra para comentar sus avances, a través de un método geométrico con judías, con Hardy y Littlewood, y tiempo después, un joven le pidió que le ayudase a traducir un artículo en alemán. Este artículo se trataba del Teorema de la Incompletitud de Gödel, el cual le hizo comenzar a dudar sobre si la conjetura podría ser o no demostrable. Sin embargo, siguió investigando, pero cuando se verificó que no se podía saber a priori si un problema era irresoluble o no, decidió cesar en sus investigaciones, ya que nunca sabría si sería imposible de resolver.

    En el último capítulo, le explica a su sobrino que no se considera fracasado, simplemente que escogió un problema que tenía una difícil solución. Sin embargo, Sammy (el amigo del sobrino de Petros), establece que, si todo el mundo dejase todas las investigaciones porque podrían ser indemostrables, no habría problemas interesantes abordados. Todo esto hizo reflexionar al sobrino de Petros, haciéndole ver que su tío se estableció metas inalcanzables por orgullo, y que el mundo de las Matemáticas no era para él, puesto que muchos de los personajes nombrados por su tío se suicidaron o acabaron locos, como es el caso de Gödel, y no tenían una vida personal muy feliz. Debido a ello, decidió estudiar Económicas, a pesar de que establece que la poca formación matemática que tuvo marcó su vida.
    Sin embargo, en los años posteriores siguió quedando con su tío para jugar al ajedrez, con la pretensión de que admitiese que no quería asumir su fracaso, pero por más que lo intentaba, no lograba que sacase el tema. La oportunidad llegó cuando, tras una ceremonia que honoraba la contribución de Petros con las ecuaciones diferenciales, este se ofreció a explicárselas a su sobrino, lo cual dio lugar a comenzar a tener reuniones en las que le explicaba su proceso de investigación con la Conjetura de Goldbach.

    Al llegar a la explicación del método geométrico con las judías, se percató del entusiasmo que mostraba su tío, y eso le llevó a pensar que quizás la razón por la que no llegó a una solución fue falta de valor para saltar a lo desconocido y a la victoria final. En ese mismo momento, comenzó a forzarlo con ciertos comentarios, y descubrió una faceta agresiva de su tío que nunca había visto, lo cual llevó a su tío comenzar a tratar de resolver la conjetura de nuevo de manera errática. Una noche, su tío le llamó para decirle que acudiese rápido con un matemático, porque tenía la solución y los sueños le decían que le quedaba poco tiempo, pero en cuanto llegó a la casa de su tío se lo encontró sin vida rodeado de judías. A pesar de que puede que sí encontrase la solución, su sobrino afirma que no, porque estaba a punto de sufrir una apoplejía y es probable que no estuviese en sus cabales.

    A mi parecer, resulta una lectura amena y muy interesante, en la que apreciamos elementos motivadores como la perseverancia y dedicación a realizar lo que te gusta, así como múltiples reflexiones sobre los aspectos negativos de que prevalezcan ciertas actitudes como el orgullo, mostrando sus consecuencias negativas. Sin embargo, no lo recomendaría hasta Bachillerato o bien los últimos cursos de la Educación Secundaria porque muestra aspectos matemáticos en cierto modo complejos, y, aunque la lectura sea sencilla, pues presenta un formato de historia, es necesario entender las motivaciones de los personajes.

    Además, muestra un hecho que genera mucha polémica en la actualidad: no saber qué estudiar. En ese sentido, creo que debemos ser cautelosos a la hora de recomendar el libro, puesto que, a pesar de que consideres que no tienes talento, este puede desarrollarse mediante la perseverancia y el esfuerzo, y si se centran en lo que dice Petros, entenderán que es imposible desarrollar una habilidad, puesto que él piensa que “un matemático nace, no se hace”. Cabe destacar que muestra un gran número de matemáticos importantes que desconocía de una forma cercana, y que el anexo relativo a información sobre ellos resulta muy interesante para realizar una buena conexión con la lectura. En definitiva, me parece un libro que te hace reflexionar sobre múltiples aspectos y, por lo tanto, es muy recomendable leerlo.

  5. Sara Carou Vigo, 3º Educación Primaria Says:

    Tras haber leído el libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach procederé a hacer un pequeño análisis del mismo.

    En primer lugar, he de destacar que la lectura de esta obra me ha resultado amena y entretenida. El hecho de querer descubrir si el tío Petros había conseguido dar una respuesta a la conjetura de Goldbach, en con la que se pretende demostrar que “todo entero par mayor que 2 es igual la suma de dos primos”, hace que los lectores y lectoras nos mantengamos atentos/as y tengamos el afán de avanzar en la lectura para así poder comprobar si fue capaz o no. Todo esto se intensifica con ese misterio que rodea a Petros Papachristos desde el comienzo de la narración promovido por su sobrino, puesto que, pese a que el tío es subestimado por sus dos hermanos y calificado de “oveja negra” o inútil, el sobrino busca la forma de saber más sobre él y de la relación de este con las matemáticas.

    Por otra parte, considero que el aprendizaje más significativo que se puede extraer de esta lectura es la importancia de trabajar en equipo y las relaciones interpersonales en lo relacionado, en este caso, con las investigaciones individuales. Como se presenta en la obra, el tío Petros decidió no compartir con nadie los pequeños avances fruto de su investigación personal para que nadie se pudiera adelantar y así ser él quien se llevara el mérito ya que “en el mundo de la ciencia no hay medalla de plata”, pero el resultado fue todo lo contrario. Quizás, si el tío Petros hubiese comunicado a otros matemáticos sus avances y sus dudas, a fin de encontrar puntos de apoyo que le abriesen nuevos caminos y le permitieses avanzar, hubiera sido capaz de resolver la conjetura de Goldbach.

    Todo esto se puede extrapolar al ámbito que nos incumbe, el educativo, tratando de potenciar desde las aulas la cooperación entre el alumnado, haciéndoles ver que trabajando conjuntamente y huyendo de la competición, los aprendizajes y los resultados pueden ser mucho más significativos. Además, es importante que como docentes trabajemos también desde esta perspectiva, a fin de buscar lo mejor para toda la comunidad educativa.

    Así mismo, esta obra nos permite aproximarnos a un área de las matemáticas que nos resulta más lejana, al menos en mi caso, como es la investigación. A lo largo del libro se evidencia la dureza de este mundo y la perseverancia necesaria para llegar a resultados que permitan construir teoremas o leyes matemáticas. Esto se evidencia en el libro a través del tiempo que tanto el tío Petros como su sobrino se pasaron tratando comprobar la conjetura de Goldbach era demostrable y, en caso de ser así, si era cierta, llegando a renunciar a todo lo que se saliera de este objetivo.

    Ya para finalizar, considero que, a diferencia de otros ejemplares, su aplicación a la etapa de educación primaria es inviable, puesto que el vocabulario y muchas de las explicaciones matemáticas que se dan son difícilmente comprensibles por un niño o niña inmerso en esta etapa. Aun así, como dije antes, creo que sí que se podría extraer una de las ideas principales de este libro – la importancia de trabajar en equipo – y trasladarla a todas las aulas.

    • Tania Jiménez Canda (3º Educación Primaria) Says:

      El tío Petros y la Conjetura de Goldbach é unha novela do escritor grego Apóstolos Diodaxis publicada en 1992. Esta, narra dende o punto de vista do sobriño a historia do seu tío Petros. A través do narrador, móstrase tanto o seu contexto familiar, como sobre todo, a súa historia e evolución no tempo como matemático.

      As primeiras páxinas do libro, céntranse no entorno familiar do narrador. Este, intrigado pola situación familiar, proponse descubrir o porqué da actitude desdeñosa do seu pai e seu tío Anargyros co seu tío Petros, ao que concibían como a “ovella negra” da familia. Este, observaba en cada comida familiar ao seu tío, buscando na súa aparencia sinales de inmoralidade ou outra actitude reprochable. Mais, será unha chamada telefónica, a que revele a verdadeira orixe dese problema. Así pois, o narrador descubre que seu tío é matemático, e que tanto seu pai como seu Anargyros recriminaban a este que perdera toda a súa vida intentando acadar obxectivos inalcanzables.

      Coa finalidade de coñecer máis datos acerca dos seus estudos, o protagonista acode a falar co seu tío, o cal permanecía recluído nunha casa de campo, dedicando a meirande parte do seu tempo a xardinaría e a xogar ao xadrez. Logo de falar con el e mostrarlle o seu propósito de estudar matemáticas, Petros proponlle un trato, segundo o cal só podería realizar a carreira de matemáticas se consegue resolver o seguinte problema: demostrar que que todo enteiro par maior que 2, é igual a suma de dous primos. Porén, pese a estar un verán enteiro intentando resolver o problema, o protagonista non conseguiría acadar o seu obxectivo. Pasados uns meses, cando comeza os seus estudos superiores, descobre que o problema que lle plantexara seu tío era Conxetura de Goldbach, unha teoría de números que ata o momento ninguén conseguira demostrar.

      Comezan a partir deste momento, un intercambio de correspondencias e visitas onde o tío Petros lle contará ao seu sobriño todas as aventuras vividas no intento de resolver dito problema. Grazas ao seu talento innato coas matemáticas, Petros conseguira entrar en contacto con múltiples celebridades no eido das matemáticas, e fora descubrindo novas aficións. Nunha das súas estancias en Innsbruck, o matemático descubre unha nova paixón, o xadrez. Así pois, chega a confesarlle ao seu sobriño que “os matemáticos encontran o mesmo pracer nos seus estudos que os xogadores de xadrez no xogo”.

      Mais pese aos intentos do matemático de resolver a Conxetura de Goldbach, os seus múltiples intentos fallidos levarano a aceptar que quizáis esta teoría fose indemostrable. É neste punto da novela na que, o narrador, ao observar os problemas a nivel persoal e profesional de moitos matemáticos, que se aíslan e experimentan unha vida infeliz para dedicarse a realizar grandes descubrimentos, decide deixar de lado o eido matemático e seguir coa tradición familiar. Finalmente, a obra remata co tío Petros confesándolle ao sobriño o seu gran descubrimento, mais todo apunta a ser orixe do seu estado de paranoia.

      Unha vez finalizado o relato, na mesma novela podemos apreciar unha breve biografía de todas e cada unha das personaxes matemáticas citadas ao longo da obra, datos que poden ser de interese para o lector.

      A modo de reflexión, considero que é unha novela sinxela de ler, e que consigue atrapar ao lector para seguir coa lectura. Pese a isto, considero que esta obra debería estar dirixida ao alumnado de educación secundaria, dado que aínda que non é preciso dispoñer de coñecementos matemáticos previos, considero que é nesta etapa onde poderían sacar maior beneficio desta lectura.

  6. María Cancelas Álvarez (3º Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach

    El libro ‘El Tío Petros y la conjetura de Goldbach’, cuenta la historia del tío Petros, en todos los ámbitos de la vida, pero enfocada a las matemáticas, esta historia la narra un sobrino de este, cuyo nombre se desconoce.
    El tío Petros, es un matemático que dedicó toda su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach, se centró tanto en ella que dejó de lado toda su vida privada y solo se centraba en intentar demostrarla. Mientras lo intentaba descubrió grandes cosas, pero en un principio no quería publicarlas porque tenía miedo que la gente las utilizara y pudieran adelantársele en sus investigaciones. Al ver que no era capaz de demostrarla y que aún no publicara nada en su vida como investigador, se decidió por fin a darlas a conocer, cuando se las mandó a unos amigos, estés le dijeron que dichas investigaciones ya fueran publicadas años antes.

    Por otra parte, su sobrino le comenta que tiene pensado estudiar matemáticas y este le plantea que si resuelve un problema que le da el, “Todo número entero mayor que dos es el resultado de la suma de dos números primos”, que es lo que Petros estuvo intentando demostrar toda su vida, le anima a hacerlo. Como era de esperar su sobrino no logra demostrarlo y se frustra por lo que decide no estudiar en un primer momento matemáticas.
    De esta historia se pueden sacar varias reflexiones. Unas enfocadas con el ámbito matemático, en las matemáticas hay cosas que siendo verdaderas son indemostrables y las que son demostrables llevan mucho trabajo y tiempo para poder explicarlas.

    Otras enfocadas al ámbito de la educación y de la vida, enseña a luchar por los sueños y objetivos pero siempre que estos sean alcanzables y que para ello uno no debe obsesionarse, porque si se hace esto, lo mas probable es que no se alcance su objetivo y que se pierdan otras cosas buenas que tiene la vida. También resalta la importancia del trabajo en equipo para lograr metas individuales y que algunas por mucho que te esfuerces no las vas a conseguir y por eso no debes dejar tu vida ni a los tuyos. Por otro lado habla de la confusión a la hora de elegir una carrera universitaria, ya que el sobrino de Petros, primero hace económicas, después matemáticas y termina trabajando en la empresa familiar, por cambiar de ideas, carrera… no pasa nada, siempre y cuando estes convencido con lo que estas haciendo y eso te llene o lo que estas haciendo sea un paso intermedio para lograr el objetivo final.
    Me pareció un libro mui ameno de leer, ya que la historia engancha desde un principio a saber si al final el tío Petros logró demostrar la teoría de Goldbach y si su sobrino llegó a estudiar matemáticas, pero no recomendaría esta lectura para primaria, ya que los conceptos matemáticos que se tratan son de un conocimiento más elevado, lo recomendaría mas para los últimos cursos de la ESO o bachillerato.

    Como futura docente, entiendo que este libro me aporta las siguientes enseñanzas: la importancia del trabajo en grupo, la necesidad no estar aislada del entorno profesional y social, entender que el desarrollo profesional forma parte del desarrollo personal, la importancia de la constancia, del trabajo, de marcarme objetivos y metas que sean motivadoras y realistas.

  7. María García Amoedo (3º Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es una novela de Apóstolos Doxiadis escrita en 1992. Mezclando historia y matemáticas, nos narra una aventura familiar cuyo eje principal es la famosa Conjetura de Goldbach, un enigma no resuelto que ha sido objeto de estudio para emblemáticos matemáticos.
    La historia nos es contada en voz del sobrino de Petros Papachristos, un matemático griego decidido -durante toda su vida- a encontrar por fin la solución a un problema de tal envergadura. Tío y sobrino se nos muestran en un primer momento como dos personas sin demasiadas cosas en común, pero poco a poco su pasión por las matemáticas consigue que ambos establezcan un gran punto de unión.

    A lo largo de la historia nos transportamos a diferentes épocas, al tiempo que conocemos a diversas figuras matemáticas de renombre que aportan luz y van construyendo la trama principal. A pesar de sus grandes descubrimientos, el tío Petros es visto como la “oveja negra” de su familia, una persona despreocupada, ermitaña y alejada de toda convención social que ha tirado su vida por la borda. Aún así, la curiosidad e insistencia de su sobrino hacen que gran parte de la obra se base en descubrir cronológicamente cada uno de los pasos que ha ido dando hasta darse por vencido -o eso se nos hace creer- en lo referente a la resolución de la famosa conjetura.

    Al mismo tiempo, el tío Petros consigue trasladar a su sobrino la gran pasión que siente por las matemáticas, motivo que conduce a este a introducirse de lleno en un mundo muy difícil y sacrificado que termina por abandonar al poco tiempo.
    Con todo, ambos personajes consiguen establecer gracias a los números, una relación que poco se asemeja a la que tenían con anterioridad y de esta manera, se ponen sobre la mesa temas muy interesantes como son: el papel tan importante que juegan en nuestras vidas las expectativas, la presión a la que muchas veces nos sometemos a nosotros mismos -y también nuestra sociedad-, el nivel de frustración que podemos llegar a sentir cuando dichas expectativas no se cumplen, la conformidad que adoptamos al pensar que nunca llegaremos a ser suficientes, la obsesión que podemos llegar a desarrollar por conseguir algo imposible…

    La mayoría de los aspectos antes comentados, suelen pasar desapercibidos para muchxs de nosotrxs, pero como futuras maestras tenemos la obligación de dar visibilidad a las dos caras de la moneda. Es esencial transmitir la idea a nuestros discentes de que traspasar ciertos límites nunca es bueno, que la perseverancia es un valor necesario en muchos momentos de nuestra vida, pero que también no debemos caer en la obsesión e incluso la locura.
    Nuestro objetivo vital no debe ser otro que ser feliz -aunque suene demasiado ambicioso-, y para ello, debemos aprender a desarrollar un buen nivel de autocrítica, conocer nuestras posibilidades y limitaciones y, sobre todo, movernos por aquello que nos llena.

  8. Lidia Dadín Camiña (3º Curso - Grado en Maestro/a de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela del escritor griego Apóstolos Doxiadis. Nos cuenta la historia del sobrino que crece fascinado por la figura enigmática de su tío, Petros, considerado una oveja negra por su familia, pero que tiene detrás un brillante pasado como matemático.

    Su sobrino se niega a heredar la opinión de que su tío es “uno de los fiascos de la vida”. De esta manera, se sumerge en una investigación que le permite dar respuestas al misterioso pasado que se esconde detrás de esta figura. Tras una conversación con su padre, en la que este le revela que su tío era un prodigioso de las matemáticas que desperdició su don, el interés del sobrino por esta ciencia y por su tío crece, hasta tal punto que desea convertirse también en matemático. Cuando le confiesa esta meta a Petros, su tío le ofrece como prueba demostrar en un verano que “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. Su sobrino, inocentemente, acepta la prueba sin ser consciente de que se trataba de uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach, aquella en la que había trabajado su tío durante toda su vida y en la que fracasó.

    Gran peso de la trama se sitúa en los conflictos personales que se desarrollan. En todo momento se nos muestra la importancia de luchar por lo que uno quiere, tener valor, ser perseverante y trabajar para conseguir nuestras metas sin dejar que otros tomen las decisiones por nosotros. En este sentido, el sobrino decide estudiar matemáticas a pesar de las opiniones de su familia porque siente que es lo que quiere hacer de verdad. No obstante, con el tiempo se da cuenta de que prefiere el camino que le aporta la carrera de Económicas, por lo que nos hace ver que nunca es tarde para decidir cómo queremos pasar el resto de nuestras vidas.

    A pesar de lo anterior, se nos da una lección sobre la importancia de no caer en extremos como la obsesión. Que Petros se aislase del mundo de forma voluntaria le trajo muchos problemas a nivel personal y profesional. Su vida posiblemente habría sido mejor si su orgullo le hubiese dejado compartir sus penas y alegrías con sus más allegados, si su competitividad le hubiese permitido intercambiar ideas con sus amigos matemáticos y compartir con el mundo sus descubrimientos intermedios. Vivimos en sociedad y tenemos que aprender a desarrollarnos en ella sin caer en el individualismo. Con relación a lo aportado anteriormente, hay una frase muy importante que dice “para asimilar el trabajo y elaborar sus resultados en un nivel inconsciente, la mente necesita tanto del esfuerzo como del ocio”.

    También se nos enseña que el éxito no trae la felicidad ya que, de los grandes matemáticos que había mencionado Petros, muy pocos eran los que habían tenido una vida personal que podría considerarse más o menos feliz. Curiosamente, en términos comparativos eran los menos relevantes. Desde el principio del libro se nos recalca que el secreto de la vida es fijarse metas alcanzables, algo que finalmente queda demostrado.

    Por otra parte, me gustaría destacar que, desde el primer momento, esta obra me sorprendió gratamente por su capacidad para atraparme y conseguir que las páginas fueran pasando a gran velocidad, sintiendo que vas de la mano del protagonista descubriendo cómo influyeron las matemáticas en la vida de su tío Petros, siempre con gran curiosidad por saber si la conjetura de Goldbach puede ser demostrada y de qué forma. Por otra parte, pude adentrarme por primera vez en el funcionamiento del mundo de la investigación y conocer todos los retos que supone. Además, he descubierto de forma muy amena multitud de genios matemáticos que, en su mayoría, no se tratan en las aulas. Su biografía se encuentra al final de la obra para que podamos saber un poco más de ellos sin necesidad de recurrir a recursos externos.

    Otro aspecto de las matemáticas que se da a ver en esta obra es su relación con los juegos de estrategia “los matemáticos encuentran el mismo placer en sus estudios que los jugadores de ajedrez en el juego”. Mediante una partida de ajedrez el sobrino podía ver a su tío en el papel de pensador, percibir cómo comprendía inmediatamente los problemas más complejos y el poder analítico que poseía. Esto es algo que trabajamos a principios de este cuatrimestre en el aula con el vídeo de Donald en el país de las matemáticas donde se nos explicaba que, el ajedrez, que posee un tablero con forma geométrica, es una competición matemática entre dos mentes.

    Finamente, aunque no es necesario tener grandes conocimientos matemáticos para poder entender el desarrollo de la historia, ya que se explica con gran claridad, considero que no es un libro apto para Educación Primaria. No obstante, sí se podría incluir a partir de Educación Secundaria y, de hecho, considero que sería muy beneficioso para el alumnado. Esta novela me ha hecho ver que hay muchas formas de aprender matemáticas y una lectura que enganche puede ser un punto de inflexión importante para que un/a alumno/a cambie su manera de ver esta ciencia.

  9. Lidia Lareo Says:

    El libro de Apóstolos Doxiadis, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es una lectura amena, motivadora y que atrapa. En primer lugar, lo considero ameno porque el autor consigue transmitir de forma sencilla a la par que atrayente una historia intrínsecamente relacionada con las matemáticas. Doxiadis da con la fórmula para acercarnos a la historia de las matemáticas a aquellas personas que solo hemos conocido esta ciencia tan pura en su forma más básica. Sin embargo, de la mano de Petros y su sobrino favorito, nos adentramos en épocas en las que Littlewood y Hardy estaban en la cima del éxito y los sentimos muy cercanos, pese a que acabamos de conocerlos.

    Por otra parte, como decía, se trata de una historia que atrapa. La manera en la que Apóstolos Doxiadis va contando como el joven “sobrino favorito” consigue ganarse la confianza de Petros Papachristos, cómo va narrando la historia de su tío en relación cronológica a cómo la fue descubriendo, cómo va abriendo incógnitas a las que tarde o temprano acaba dando respuesta… Eso es lo que hace que el lector no tire la toalla en los momentos en que la redacción novelística da paso a la historiografía matemática. Es más, precisamente es el hilo conductor de la vida del tío Petros el que hace que surja un repentino interés por conocer más acerca de ramas como es la Teoría de Números.

    En tercer lugar, el hecho de que sea una lectura motivadora. Si bien desde un principio parece que desanima al lector, que en algún caso podría ser un posible aspirante a estudiante de matemáticas, con declaraciones del tío Petros como “Nunca lo olvides: Mathematicus nascitur non fit; el matemático nace, no se hace”, que es algo que repite sucesivamente a lo largo del libro, aquel que llega al final se lleva muchas lecciones. Con el texto de Doxiadis comprendes que la gloria matemática no es para muchos, pero que el empeño y la diligencia pueden suplir las carencias de innatismo matemático. Aquellos que aspiran a profundizar en la matemática más genuina, más elevada, quizás se vuelvan “locos” como Gödel, que se acercó a la verdad en su forma más pura, según el joven Sammy. Sin embargo, lo que se puede leer entre líneas es que esa no es la única forma de sentirse unido a las matemáticas, que se puede seguir accediendo a ese mundo sin ser uno de los teóricos, que esta ciencia está en muchos más ámbitos y, sobre todo, que la ilusión y el amor por lo que uno hace es lo más importante.

    De igual forma que el tío Petros, pese a haber abandonado sus estudios acerca de la conjetura de Goldbach, recordaba su “método Papachristos de las judías” a la perfección, aquello que le mueva a uno debería ser el objetivo por el que luche. Conformarse con las uvas verdes como la zorra de la fábula lo que puede provocar es insatisfacción y resentimiento. Nunca sabremos si el tío Petros logró resolver la conjetura minutos antes de morir, lo que sí sabemos es que estaba satisfecho con su logro y que es probable que “todo entero par mayor que dos sea igual a la suma de dos primos”, aunque la respuesta se la llevó Petros acompañado de las dos chicas.

  10. Maria Lata Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, cuyo autor es el escritor griego Apóstolo Doxiadis, es una obra que consigue captar la atención e interés del lector desde el inicio. La historia narra la relación entre el tío Petros y su sobrino, el único de la familia Papachristos que demuestra curiosidad e interés por conocerlo y establecer una relación con él, a pesar de ser rechazado por sus hermanos por, según su criterio, haber desperdiciado su vida dedicándosela a las matemáticas y no al negocio familiar.
    El tío Petros pretende evadir astutamente a su sobrino de su determinación para estudiar matemáticas. Para lograrlo le propone demostrar la siguiente afirmación: “Todo número entero mayor que dos es el resultado de la suma de dos números primeros”, tan sólo si es capaz de resolverlo manifestará que tiene un don especial para las matemáticas, de lo contrario deberá abandonar sus intenciones y dedicarse a otra actividad. Como el matemático esperaba su sobrino no lo logró, pues le había retado a resolver la misma conjetura de Goldbach, a la cual el mismo se había entregado en cuerpo y alma.
    Lo que más me sorprendió de las numerosas enseñanzas que se pueden extraer de la narración, es que en matemáticas no todo es demostrable, aunque sea verdadero, y si lo es, no es una tarea sencilla ya que exige mucho esfuerzo, constancia y dedicación. Además, nos acercamos al papel del investigador, un rol ajeno a la mayoría de todos nosotros, pues tendemos a relacionar al matemático con alguien que se dedica a la docencia.
    La novela nos aporta otras reflexiones que se pueden extrapolar a otros campos de la educación como la importancia del trabajo cooperativo y la necesidad de relacionarse con otras personas para poder crecer individualmente. Esto se refleja en el hecho de que Petros decidió guardar sus descubrimientos matemáticos para sí mismo y no dejar pistas que pudiesen llevar a otro a desentrañar su añorada conjetura, como resultado, el no recibió el reconocimiento merecido, pues dejó que otro investigador se le adelantase, aunque el lo descubriese años atrás. Por otra parte, si Petros hubiese decidido no aislarse de su círculo social y compartiese dudas, avances o fracasos, sería más enriquecedor y fácil alcanzar nuevos logros y objetivos. Esto nos enseña que ciertos valores como el compañerismo y la solidaridad son necesarios para nuestra realización personal, mientras que el orgullo, la competitividad y el egoísmo no aportarán nada positivo.
    Se hace hincapié en la perseverancia y en la necesidad de luchar para conseguir nuestros objetivos, siempre teniendo cuidado con no caer en la obsesión y la necesidad de proponernos metas alcanzables. Personalmente creo que en el aula también debemos incidir en ello, puede que en algún momento de la vida sea trabajoso para el alumnado alcanzar la comprensión de ciertos conceptos, al igual que para muchos de nosotros, por eso debemos tener en cuenta si antes han adquirido las bases necesarias para poder hacerlo, de lo contrario nos arriesgamos a que no lo logren y se frustren, repercutiendo negativamente en su motivación por seguir aprendiendo.

  11. Inmaculada Abal Domínguez - Grado en Maestra de Educación Primaria 3º Says:

    Hola a todos!, aquí os dejo mi opinión sobre el libro.
    REFLEXIÓN EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Me parece un libro muy interesante e inspirador y la historia en general me gustó dada la lucha constante del protagonista por conseguir lo que quería, algo que creo que muchos de los estudiantes de esta carrera tratamos de llevar a cabo, la perseverancia para el triunfo, aunque nos encontremos dificultades. Cuando digo dificultades me refiero a las matemáticas que para mí son verdaderos retos, ya que no tengo muchas habilidades para comprenderlas y me esfuerzo más que en cualquier otra asignatura.
    Haciendo una pequeña comparación entre los dos libros, me da la sensación de que son completamente contrarios (eso o no lo he entendido, dada la complejidad de este) el primero anima a aprender matemáticas y contiene muchos recursos, este libro en un inicio también da ánimos, pero luego da un giro en el que parece que si estudias matemáticas y te gustan mucho pueden llevarte a la locura, en lo que entiendo más como tener cuidado y no obsesionarse demasiado con las cosas, llevar una buena vida y buscar la felicidad.
    Además, creo que es un libro que se disfrutaría mucho más si tuviese más conocimientos sobre los conceptos matemáticos de los que trata, ya que me resultó un poco complicado cuando entraba en explicaciones sobre autores. También fue curioso ver como al final usaba la geometría para intentar dar solución a la conjetura, algo que también ocurría en el libro del Diablo que terminaba hablando de la geometría. Esto me lleva a pensar que la geometría y las matemáticas, en general, son completamente necesarias para la formación del alumnado, algo que ya se sabía por los grandes avances que aportaron a la humanidad y a su forma de vida. Por ello, es necesaria una buena formación en estos campos para hacer un buen trabajo como docente y trasladar al alumnado una base matemática fuerte para triunfar en los estudios y la vida.

    • Carla Fuentes Martínez (4º curso de educación primaria) Says:

      EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
      APÓSTOLOS DOXIADIS.
      El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela escrita en el año 1992 por el autor griego Apostolos Doxiadis, escrita en primera persona, que se centra en la vida de dos personajes y la relación que tienen entre ellos, tío y sobrino.
      En ella, podemos observar la admiración que tiene un joven hacia su tío, ya que es un auténtico genio de las matemáticas, pero toca las diferencias familiares que hacen que, el pequeño tenga poca relación con su tío, ya que en su familia resulta una persona desagradable.
      A pesar de las relaciones familiares, el niño busca de la manera que sea una conversación con su tío para contarle que quiere estudiar matemáticas.
      El tío Petros se da cuenta de las ganas que tiene el niño de estudiar matemáticas, entonces él, le propone que debe lograr demostrar que todo número par superior a dos, es la suma de dos primos, y si demuestra eso, podrá estudiar matemáticas.
      Al leer esta novela, pudimos observar las diferentes dificultades que un matemático debe afrontar al “plantarle cara” a las matemáticas.
      Los lectores de este libro, podremos ver las verdaderas matemáticas que han dado en su vida grandes genios en la humanidad y han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre.
      Personalmente pienso que, es una obra que profundiza mucho el carácter tanto de las matemáticas como de los matemáticos.
      En varias ocasiones me sentí perdida, ya que, aunque siempre he estudiado matemáticas me cuestan mucho y no es algo que me haga disfrutar.
      A las personas que les guste las matemáticas disfrutarán mucho leyéndolo y les parecerá increíble, ya que introduce al lector temas relevantes sobre ellas y personajes ilustres de esta ciencia, que son tratados en todo momento.
      No es un libro que, como maestra expondría en Educación Primaria, ya que tiene un amplio vocabulario y creo que no lo llegarían a entender, aunque siempre cabe la posibilidad de adaptarlo al alumnado con el que trabajes. Sin ninguna modificación lo recomendaría en Educación Secundaria y Bachiller.
      Aun así, en mi opinión, pienso que si no le das cogido el gusto a las matemáticas este libro no gustará mucho ya que es una novela que el alumnado no esta acostumbrado.
      Como conclusión de este libro, considero que hay varios aprendizajes y enseñanzas fundamentales. En primer lugar, y una de las más destacables, es el trabajo individual que suele ser el más duro y difícil, ya que trabajando en grupo probablemente se podría llegar a la solución mucho antes. Por otro lado, explica la actitudes obsesivas, y como pueden afectar de manera negativa en nuestro trabajo, ya que nuestro cerebro no tiene el descanso que necesita y pasa por alto cosas que no se deberían de olvidar,
      Para acabar, también podemos destacar como influye en las personas la opinión de los demás, tanto en positivo como en negativo, sobre todo la de gente muy cercana a nosotras y nosotros. Todos estos temas transversales como, trabajo en equipo, la importancia de nuestras ideas, saber desconectar en ciertas ocasiones… son temas que se deben trabajar en el aula, ya que, en el día a día se encontrarán con estes objetivos para llevar a cabo y, trabajándolos desde niños lo adquirirán mucho antes para poder desenvolverse en la sociedad.

  12. Yaiza Campos Caamaño (3º Curso - Primaria) Says:

    Adentrarse en el libro “El Tío Petros y la Conjetura De Goldbach” implica realizar un primer acercamiento al mundo matemático, pero ahora desde una perspectiva a la que no estamos tan acostumbrado, me refiero al punto de vista de la investigación. Dicho esto, el autor de este libro, situando como centro neurálgico las matemáticas y la vida de Petros Papachristos, es quién de de acércanos a diversos aspectos de gran relevancia tanto el ámbito educativo como en nuestro día a día, como son: los valores, las metas que nos fijamos, la motivación, el trabajo y la dedicación.

    En este sentido, a través del día a día de un investigador matemático, podemos extraer diversas conclusiones como son: por un lado, el sacrificio que deviene de esta actividad, sacrificio que en muchos momentos de la obra nos llevan a pensar si realmente merece la pena una dedicación tan extrema para finalmente conseguir o no, el objetivo final. En este sentido, si analizamos los resultados posibles puede compensar teniendo en cuenta todo el éxito y reconocimiento, en caso de encontrar una demostración del problema, pero, también puede llegar a arruinar, en cierto sentido, la vida, puesto que las metas tan motivadoras que uno se pone en un inicio pueden convertirse en una obsesión e incluso un calvario si no sabemos gestionarlas.

    Al inicio del libro se hace referencia a que las metas que no fijamos deben de ser alcanzables, y este es un aspecto que me llama mucho la atención. Siempre hacemos énfasis, sobre todo en el ámbito educativo, en que todo niño/a puede conseguir todo aquello que se proponga, y es cierto, pero para ello, creo que como dice el libro, hay que ir fijándose metas alcanzables, solo de este modo, el hecho de ir superándolas permitirá aumentar la motivación y verificar que, ciertamente, todo aquello que me propongo soy quien de conseguirlo. En caso contrario, se corre el riesgo de poner metas tan lejanas que al final, tras mucho luchar por conseguirlas, devengan de ellas situaciones de frustración, poca confianza en uno mismo y desilusión por el tema a tratar, resultando de todo menos enriquecedor tanto a nivel académico como personal.

    Por otro lado esta lectura permite, de algún modo hacer una pequeña referencia a la necesidad de estar incluido y formar parte de la sociedad a la que pertenecemos y la importancia de una formación en valores. Con esto me refiero a que el hecho de tener un círculo social de pertenencia con el que compartir éxitos, derrotas, descubrimientos, dudas… hacen mucho más llevadero el día a día, permitiendo además un aprendizaje mucho más enriquecedor. El aislamiento ‘voluntario’ no lleva a otra cosa más que al egoísmo, al orgullo, a la competición, a movernos para conseguir ser mejor que alguien, a fin de cuentas, a buscar un reconocimiento que me sitúe en una posición superior al resto. Y este libro nos permite visualizar muy bien esta situación puesto que nos narra cómo si su protagonista -Petros- “hubiera llevado una vida normal de un investigador matemático (…) asistiendo a los congresos y debates internacionales, carteándose con sus colegas, informándose de los progresos de sus investigaciones y revelándoles los suyos, no habría llegado en segundo lugar a esos dos descubrimientos, por lo demás extremadamente importantes.” (pp.140)

    Y todo esto, en conjunto, es lo que hace que las metas tan apasionantes, motivadoras e idílicas que nos pusimos un día puedan dar un vuelco de 360º convirtiendo nuestra vida en una odisea donde la soledad, la obsesión y la no pertenencia al entorno que nos rodea se conviertan en los protagonistas. A fin de cuentas, se trata de una obra que nos oferta una dosis de realidad del día a día de un investigador, o de cualquier persona que decida focalizar su atención vehemente en un único objetivo o meta determinada, dejando a un lado otros muchos elementos imprescindibles para la supervivencia.bi

  13. Julia Feijóo Outumuro (3º Educación Primaria) Says:

    La obra “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” de Apóstolos Doxiadis narra la historia de un gran matemático griego, Petros Papachristos, que dedicó toda su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach, descuidando así su vida social. Su sobrino que, al principio, también creía poder ser un gran matemático como su tío, puso todo su esfuerzo en descubrir la razón de por qué su tío no siguió adelante con los estudios de la conjetura.

    Esta novela me gustó e impactó desde el primer momento, ya que consigue que el lector tenga las ganas de seguir leyendo para descubrir la razón de por qué Petros no siguió adelante con los estudios de esta conjetura, y para conocer si al final logra demostrarla o no.

    Sin duda, esta novela es aplicable a varias áreas de la educación, no sólo en el ámbito de las matemáticas, ya que, aunque la obra en general gira entorno a las matemáticas, hay varios mensajes ocultos en esta obra, como que a veces el orgullo de querer ser el mejor y no querer compartir nuestros logros o problemas con nadie, puede acabar destruyendo a una persona, o de que el trabajo en equipo fomenta mejores resultados que el trabajo individual, o incluso que uno no se debe dedicar toda su vida a resolver algo que muchos antes no consiguieron resolver, ya que de esta manera no disfrutará de las cosas bonitas que ofrece la vida, como lo puede ser la familia, las amistades o simplemente otras aficiones. Pero también lanza el mensaje de que uno no debe rendirse y que debe afrontar sus miedos para poder conseguir logros. Estos valores, como el esfuerzo o la perseverancia, que transmite esta obra y que para mí cobran una gran importancia, son lo que hacen que esta obra sea especial.

    Sin embargo, yo no la recomendaría para el alumnado de Educación Primaria, ya que considero que el vocabulario relacionado con conceptos matemáticos, al igual que algunos argumentos o partes de la historia, son bastante complejos y apenas comprensibles para niños/as de esas edades. Aunque sí que lo considero oportuno para el alumnado de Educación Secundaria Obligatoria. De hecho, no solo lo considero oportuno, sino incluso necesario, ya que estos se encuentran en una fase en la que tendrán que decidir qué querrán estudiar al acabar los estudios obligatorios, y esta novela puede ayudarles a reflexionar sobre lo que realmente les gusta o sobre si están dispuestos a hacer lo que ellos creen que de verdad les gusta para el resto de su vida. Incluso lo veo oportuno para el alumnado universitario, ya que a veces, en los primeros años de carrera o incluso después de graduarse, algunos se dan cuenta de que lo que están estudiando no es en realidad a lo que se quieren dedicar el resto de su vida, pero no abandonan la carrera y no comienzan otra por miedo al fracaso. El sobrino de Petros cambió las matemáticas por la economía, ya que se dio cuenta de que su tío tenía razón, uno no se hace matemático, sino que nace siéndolo, y él se dio cuenta de que no había nacido matemático. Él es el mejor ejemplo para hacerles ver que no pasa nada por cambiar de idea, ya que deben aprovechar y hacerlo mientras que son jóvenes, antes de sufrir las consecuencias el resto de su vida.

    Para resumir, me gustaría finalizar con una frase del libro que hace ver que uno se debe poner metas alcanzables, ya que el intentar perseguir las inalcanzables no sólo puede llevar al fracaso, sino dejar por el camino aquello que sí podías lograr: “Como dice el refrán, más vale pájaro en mano que ciento volando, y mientras yo perseguía a los cien, perdí el que tenía”.

    • Vanesa Amarelle Says:

      Vanesa Amarelle Rodríguez (3º – Educación Primaria)
      “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela escrita por el autor griego Apóstolos Doxiadis en la que se refleja el círculo familiar en el que conviven y crecen varios integrantes de la familia Papachristos; destacando desde el primer momento el tío Petros; un hombre que siempre fue considerado el raro de la familia, “la oveja negra” tal y como se menciona al principio de la novela, por su personalidad y por dedicarse por completo a las matemáticas, no como los otros hermanos que seguían el negocio familiar como empresarios.

      La novela tiene, en su mayor parte, un narrador testigo cuyo nombre desconocemos, que cuenta el objetivo primordial del tío Petros desde su papel de sobrino: intentar resolver la afirmación de que “todo número entero mayor que dos es el resultado de la suma de dos números primeros”, o, lo que es lo mismo, la Conjetura de Goldbach.
      Considero que es un libro que, una vez entendida la trama y el contexto histórico en el que se desarrolla engancha mucho al lector. Toda gira entorno a saber si ha logrado comprobar dicha teoría, una de las más difíciles que acechan a las Matemáticas.

      El libro esconde múltiples moralejas para sus lectores, entre ellas que es muy peligroso apartarse de la sociedad y ser una especie de “anacoreta” que vive asilado, sin tener relaciones con el mundo externo, así como con sus avances.
      Esto se ve reflejado en el libro cuando el tío Petros lee en una nota que le envían: “Hardy le informaba de que su primer resultado importante […] había sido descubierto dos años antes por un joven matemático austriaco.” Esto es muy interesante para trabajarlo a cualquier edad escolar, vivir en sociedad es algo esencial, y no sólo en este campo por lo evidente: no sirve de mucho descubrir algo, si previamente ya lo han hecho, sino que también, los niños, en etapas como la de Educación Primaria deben ser conscientes de la importancia de trabajar en grupo, de no dejarse llevar por la competitividad y el querer llevarse todos los méritos a nivel individual.

      La novela va muchos más allá de lo que se puede ver a simple vista, ya que en realidad muestra el esfuerzo, la perseverancia, la lucha por los sueños y el trabajo constante. Además, se pone en cuestión la ambición por querer lo difícil a costa de todo sin valorar las ventajas y desventajas, en vez de disfrutar del día a día y poder tener una familia, unos amigos, una vida social y, como no, poder disfrutar de los avances y de los descubrimientos que se van haciendo a corto plazo. “Como dice el refrán, más vale pájaro
      en mano que ciento volando, y mientras yo perseguía a los cien, perdí el que tenía…”

      Se refleja perfectamente la época histórica y la influencia de la familia en la toma de decisiones académicas. Esto es muy importante, quizás no para trabajarlo en Educación Primaria o en cursos más bajos de Educación Secundaria Obligatoria, pero sí en Bachiller. Cada vez menos, pero son muchos los/as alumnos que se encuentra con la situación de no saber que estudiar, o incluso sabiéndolo, que se les impone en casa su profesión futura. No solo eso, sino que también es interesante para que los estudiantes sepan que no pasa nada por no saber que estudiar o por cambiar de carrera en un momento determinado de sus vidas.

      En el libro se menciona “[…] El matemático nace, no se hace. Si no tienes esa aptitud especial en los genes, trabajarás en vano durante toda tu vida y un día acabarás siendo un mediocre. Un mediocre distinguido, quizá, pero mediocre al fin.”, esto es realmente devastador para una persona cuyo sueño es estudiar Matemáticas y se le impone que si no tiene ese talento (decidido por el criterio de otra persona) no sirve para las Matemáticas. Esto es peligroso, porque los/as alumnos/as no deben pensar que la vida y los estudios se tratan de un extremo: o sirvo o no o lo entiendo o no. Siempre hay un proceso gradual y siempre es necesario probar la experiencia. Además, en estos casos siempre influyen otros elementos, el éxito no sólo depende de tu talento (que también), pero factores como el nivel de trabajo y esfuerzo de años anteriores, las posibilidades económicas y, sobre todo, la vocación es algo que determina en gran medida el progreso y el éxito a largo plazo.
      Por otro lado, también se le puede sacar partido a la historia desde el punto de vista de no rendirse, de luchar por alcanzar los sueños y de como un familiar o una figura cercana nos influye y afecta a la hora de tener unos gustos o de preferir unos estudios u otros. Todo esto es necesario sin olvidar la importancia de estar en contacto con la sociedad, de no vivir aislado, de comunicarse y de establecer relaciones que también nos hagan crecer como personas; todo esto ligado al hecho de que, si nos dedicamos a las Matemáticas y estamos investigando algo, es necesario estar al tanto de las novedades y de los avances del resto de personas del mundo.

      Desde mi punto de vista es un libro muy interesante, la trama se desarrolla lentamente y con gran cantidad de detalles, pero siempre pensando en lo mismo: saber si se consigue demostrar la conjetura de Goldbach o no y como lo hace. No recomendaría este libro hasta 4º de la ESO o incluso inicios de Bachiller, me parece un libro que, a pesar de contarnos una historia, de echar mano de el con fines didácticos, sería necesario que el alumnado entendiera las expresiones o relaciones matemáticas y que pueda sacarle partido. Sería muy interesante para tomar decisiones académicas a cualquier nivel, adaptándolo, pero siempre partiendo de que se relatan situaciones muy comunes en la actualidad. Creo que, del mismo modo, intentar transmitir la relación que existe entre las letras y las matemáticas.

      A modo de conclusión es importante señalar que los errores se deben admitir, y como futuros/as maestros debemos enseñarles eso a los alumnos/as, porque no hacerlo supone consecuencias inmediatas en nuestra percepción de los acontecimientos y en nuestro autoconcepto. Los resultados no siempre tienen que ser brillantes y los/as alumnos adquieren a una edad muy temprana el espíritu de competitividad y de clasificar en función de las notas y los resultados puramente académicos, cuando en realidad eso no supone que vayan a ser personas exitosas y felices.

  14. Carla Arévalo Budiño (3º Educación Primaria) Says:

    Apóstolos Doxiadis es el autor de la obra “El tío Petros y La Conjetura de Goldbach” en la cual se narra la historia de un ilustre matemático griego, Petros Papachristos, que dedicó su vida y su don matemático a intentar descifrar la Conjetura de Goldbach, la cual establece que todo número entero par superior a dos es la suma de dos números primos.
    La historia comienza siendo narrada por el sobrino de Petros, que curioso por descubrir los secretos de la vida de su tío se sumerge en el mundo matemático hasta llegar al punto de querer ser matemático él también. Cuando le da la noticia a su tío, este le dice que para ser matemático hay que nacer con el talento, ya que no es algo que se pueda conseguir, por lo que debe demostrar que lo posee antes de ingresar a la universidad. Para ello, el tío Petros le tiende una trampa: le hace prometer que no estudiará matemáticas a menos que consiga demostrar la premisa de que todo número entero par superior a dos es la suma de dos números primos, sin el joven saber que aquella premisa que su tío le dio sin mencionar el nombre por el que se la conoce era la misma que había mantenido ocupado a su tío toda su vida. Como obviamente no consigue demostrarla, se resigna a cumplir el pacto con su tío, pero en la universidad descubre toda la verdad gracias a su compañero de habitación, estudiante de matemáticas.
    En el segundo capítulo, la historia pasa a ser narrada en tercera persona y en ella se cuenta cómo fue la vida del tío Petros, la razón por la cual dedicó su vida a averiguar el misterio de la Conjetura de Goldbach, los descubrimientos que hizo, a pesar de nunca sacarlos a la luz por pura ambición, y como fue su fracaso. El final es abierto, dejando con la duda de si el tío Petros demostró la Conjetura de Goldbach o de si fue un delirio de justo antes de fallecer.
    Desde un principio la historia se hace fácil de leer, es amena y te atrapa. No creo que sea válido para niños de primaria debido al vocabulario técnico y a la complejidad del argumento, pero sí para alumnos de niveles superiores puesto que es completamente educativo de una forma indirecta. Al revés que en “El diablo de los números”, en este caso no se nos presentan diferentes conocimientos matemáticos y se nos explican, si no que la historia gira alrededor de un único problema matemático y no intenta explicarlo ni descifrarlo, si no que pretende a partir de él fomentar el gusto y la pasión por las matemáticas.
    Como persona que no siente especial gusto por las matemáticas he de admitir que esta lectura me ha resultado satisfactoria de principio a fin, y que me ha parecido muy interesante a nivel personal descubrirme sintiendo como pueden sentirse los personajes principales con respecto a las matemáticas.

  15. Sara Carreira (3º primaria) Says:

    Apóstol Doxiadis escribe “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, un libro que narra la relación entre Petros Papachristos, un matemático aislado de la sociedad por intentar resolver dicha conjetura, y su sobrino, el protagonista. Éste muestra interés por su tío aunque el resto de la familia no cuente maravillas de él, y después de investigar sobre por qué lo consideran la oveja de la familia descubre que es un emblemático matemático, al que su familia despreció por invertir demasiado tiempo intentando resolver la Conjetura de Goldbach. Esto hace que su sobrino se interese por las matemáticas, hasta tal punto que quiere ser él quien demuestra esa teoría.
    Lo que más me gusto de esta obra son los valores que refleja: el esfuerzo, la perseverancia y la paciencia, además del trabajo en grupo. También destaca que no todo lo que importa es el resultado, sino el proceso.
    En mi opinión el libro es complejo para niños de Educación Primaria, por ejemplo por el vocabulario. Sin embargo en Educación Secundaria o incluso en Bachillerato me resultaría interesante trabajar con este libro.

  16. Marta Correa Piñeiro Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    MARTA CORREA PIÑEIRO (PRIMARIA)

    La historia de este libro habla de Petros, un gran matemático, aunque considerado por sus hermanos la oveja negra de la familia. Su sobrino siempre tuvo curiosidad en cuanto a qué se debía ese rencor hacia su tío, así que trató de investigar un poco acerca de él hasta que descubrió su historia como matemático, y lo que le llevó a desaparecer como tal. Estos, junto con otros hechos, fueron los que hicieron que el niño se decantara por estudiar matemáticas en la universidad. Es imprescindible también hacer referencia a la conjetura de Goldbach, ya que será el centro de atención de toda la trama ya que en un primer intento fue Petros el que trató de resolverla, sumergiéndose totalmente en su solución, haciendo que se aísle de la sociedad; y posteriormente su sobrino.

    A pesar de que la trama del libro puede enganchar a los niños y niñas, creo que su contenido es muy denso y emplea un vocabulario muy complicado para niveles de Educación Primaria, por ello es que, bajo mi punto de vista, lo propondría en cursos superiores. Por otro lado, es obvio que las matemáticas tienen un gran valor en la historia de este libro, pues hace referencia a diferentes autores y teoremas, sin olvidarnos de la conjetura de Goldbach, que como dijimos anteriormente es imprescindible en el relato. Sin embargo, no por ello considero que tenga una aplicación didáctica en el área de las matemáticas. Pero esto no lo hace menos “atractivo”, pues a lo largo de la lectura del libro irán apareciendo una diversidad de valores tales como el esfuerzo o perseverancia, la ambición, etc., valores que podemos enseñar y además mostrar qué desventajas pueden tener consigo, utilizando como ejemplo al mismo Petros.

  17. Sara Alonso Says:

    Sara Alonso Pérez (3º Grado en Educación Primaria)

    “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    En este libro, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach ”, se narra la historia de la vida matemática de Petros, el tío del personaje protagonista. Petros es considerado la oveja negra de la familia, un fiasco de la vida (así lo describe uno de sus hermanos), a pesar de que había sido un genio matemático en su tiempo. La historia comienza con la inquietud y curiosidad de su sobrino por averiguar quién es realmente su tío Petros y porque es considerado así en su familia. Para saber realmente la vedad, el sobrino tuvo lo gran suerte de atender una llamada del tío Petros de la Sociedad Helénica de Matemáticas, la cuál le envió una carta a la dirección indicada por el sobrina, la dirección de su casa. A raíz de esta llamada y con el recibimiento de la carta de invitación al evento, su sobrino descubre realmente su identidad, su profesión. Su sobrino aprovecha la ocasión para para plantearle a su tío Petros que quiere estudiar matemáticas. Pero el tío Petros le rompe finalmente la ilusión por iniciar sus estudios matemáticos ya que le plantea un problema matemático (demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, es decir, uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach) que tiene que ser resolver si quiere hacer sus estudios de Matemáticas y triunfar en esta disciplina, sino tendrá que estudiar otra cosa, eso era el trato. Como su sobrino no fue capaz de resolver el problema, no empezó sus estudios en Matemáticas, sino que comenzó la licenciatura en Económicas hasta abandonarla en tercer año, donde conoce a su compañero de habitación Sammy Epstein, estudiante de Matemáticas, que tras una larga noche de charla, en la que el sobrino le cuenta su gran interés por las Matemáticas y la causa por la cual no las estudia, su tío Petros. Sammy anima y ayuda al sobrino para que se matricule en Matemáticas el último día iniciando de esta forma sus estudios Matemáticos. Además, Sammy investiga sobre el tío Petros, encontrando solamente tres artículos firmados por el tío Petros y demostrando que es un “impostor”, causa que hace que su sobrino vuelva a visitarlo a Ekali para buscar una explicación de porque le había planteado como prueba un famoso problema no resuelto. El tío le cuenta todo su historia, desde que comenzó sus estudios en los jesuitas hasta que se dedicó plenamente al ajedrez, contándole que eligió enfrentarse al problema de la conjetura de Goldbach para ser conocido a gran escala en el mundo Matemático, aislándose de esta forma de la sociedad, lo que provocó que otros se les adelantaran en la demostración de sus dos teoremas (uno de ellos lo bautizó “teorema de Papachristos”), el tío continúa contándole la historia de su vida matemática a su sobrino, incluyendo los estudios Papachristos que utiliza para resolver la conjetura de Goldbach, así como su fracaso por no conseguirlo. A pesar de que su sobrino deja la carrera de matemáticas para retomar la de Económicas, la relación entre ambos continúa así como el interés por las matemáticas pidiéndole a su tío que le explicase el método Papachristos y la conjetura de Goldbach, utilizando el “método de las judías”, hasta que su sobrino sintió que la actitud de su tío cada vez era más preocupante, volviéndose a centrar de nuevo en hallar la solución y comprobación de la conjetura de Goldbach. Hasta que un día, el tío Petros llama desesperadamente a su sobrino favorito para que acuda rápidamente con otro matemático para que fueran testigos de la demostración de la conjetura de Goldbach, pero cuando llegó con un médico ya era demasiado tarde porque Petros había fallecido en su patio a raíz de una apoplejía y sin ninguna prueba de su demostración. Llevando este final a cuestionarse la pregunta de si realmente el tío Petros halló con la solución de la conjetura de Goldbach o no, manifestándose la opinión personal de su sobrino al respeto, siendo un no, a pesar de que hay diferentes opiniones, creyéndose también que si, sin poder ser expuesta ante algún testigo o que no siendo un arrebato de locura de Petros creyendo que había descubierto la solución debido a su desesperación ante la realidad de que había fracasado.

    Tras realizar la lectura de este libro, considero que no es adecuado para la etapa de Educación Primaria puesto comprender la historia resulta complicada, ya que en muchas ocasiones se utiliza un lenguaje muy técnico y superior para explicar alguna demostración, teorema o principio. A pesar de que el argumento se explican con total claridad, sigo manteniendo que este libro no es apropiado para Educación Primaria. Además de que su tema principal, la conjetura de Goldbach (todo número par mayor que 2 puede escribirse como la suma de dos números primos) es un concepto que para comprenderlo provocaría dificultades al alumnado de Educación Primaria.

    • Daniel Alonso Calvete. 3º Primaria
      “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”
      Este libro, cuyo autor es el griego Apóstolos Doxiadis, es una novela que narra la historia de Petros Papachristos, un matemático que dedicó su vida a resolver la Conjetura de Goldbach.
      La historia está contada desde el punto de vista de su sobrino, el cual va desarrollando una idea diferente de su tío conforme va avanzando el libro, llegando a oponerse así a todo lo que su padre le había dicho sobre Petros durante toda su vida.
      El libro termina con un final abierto, dando a entender dos posibles finales: el primero es que finalmente Petros consigue descifrar la Conjetura de Goldbach justo antes de morir, pero nadie es capaz de verlo; y el otro es que, debido a que estaba ya al borde de la muerte, se volvió loco y creyó que la había resuelto cuando no era cierto.
      Este libro me encantó desde el minuto uno, y lo leí con muchas ganas e interés, gracias a que la historia te engancha y al lenguaje matemático tan serio que tiene.
      Por otro lado, considero que este libro no es del todo adecuado para alumnos de Educación Primaria, ya que posee un lenguaje muy técnico y puede resultar complicado de entender y muy denso para niños.

  18. Paula Gómez Says:

    Este libro narra la historia de un hombre llamado Petros, el cual fue un reconocido matemático, pero su sobrino no fue consciente de ello hasta un día en el que su padre le contó, desde su punto de vista, como fue su historia. Para su padre, el tío Petros fue un fracasado durante toda su vida, centrándose únicamente en las matemáticas y en conseguir solucionar la famosa “conjetura de Goldbach”, uno de los problemas más difíciles y sin solución a lo largo de toda la historia de las matemáticas (teniendo en cuenta de que este libro está ambientado a principios del siglo XX). A menudo que pasaba el tiempo, el niño fue teniendo más curiosidad por la historia de su tío y sobre las matemáticas, por lo que decidió estudiarlas en un futuro sin tener en cuenta los comentarios del padre. Para ello, fue a visitar a su tío para comentarle lo que tenía pensado, pero este le propuso un trato que consistía en resolver un problema, si lo resolvía podría estudiar matemáticas, pero si no debería olvidarse de aquella idea para siempre. A lo largo de todo ese verano, el niño estuvo intentando resolverlo, pero fue incapaz, de modo que se tuvo que olvidar de ser matemático algún día de su vida. Después de muchos años, cursando ya otro grado de estudios, fue consciente de la trampa de su tío, ya que el problema que le propuso era la “conjetura de Goldbach”. Con esto, tuvo tal enfado que decidió contactar de nuevo con el tío Petros para pedir una explicación, y a su vez empezar, como ya pretendía, el camino de las matemáticas. Finalmente, Petros le cuenta la verdadera historia de este problema sin resolver, el cual queda de la misma manera al final del libro debido a su fallecimiento.

    A través de esta historia podemos ver algunos aspectos que son relevantes tanto para las matemáticas como para la vida misma. Se puede destacar principalmente lo que le dice el padre al niño en cuanto al fracaso de su tío, y es que este último llegó a una obsesión de conseguir algo que sería posible o no, es decir, que es necesario tener en mente objetivos que puedes alcanzar, ya que sino puedes llegar al fracaso, tal y como cuenta la historia, y a tener ese sentimiento de insatisfacción que puede estar visible durante el resto de tu vida. En el libro también se comenta la importancia que tiene desconectar del trabajo, es decir, de tener tiempo para el ocio, como en este caso el tío Petros con el ajedrez, y que se debería de tener en cuenta para el alumnado en relación con el exceso de trabajo que tienen después de estar tantas horas de clase a las mañanas para que durante las tardes tengan ese tiempo de ocio tan necesario. Además, otro aspecto que se trata en el libro es el de la cooperación, el de trabajar en equipo, criticando así la actuación que tuvo el tío Petros a lo largo de su vida, ya que al intentar resolver el problema por él mismo se alejó de la sociedad y del resto de sus compañeros, así si lo resolvía el mérito sería todo del, no lo tenía que compartir, un gesto muy egoísta y el cual se debe de tratar con el alumnado en la clase para que sean conscientes de ello, ya que finalmente el tío Petros se encontró solo y sin ningún éxito en su vida matemática.

    La lectura de este libro es muy interesante, en cambio, yo no lo utilizaría como recurso para llevar a cabo en mis clases con el alumnado de Educación Primaria, debido a que a pesar de ser una historia entretenida, no cuenta con ningún tipo de imágenes e ilustraciones con las que se pueden introducir más en la historia, sino que es un libro que cuenta con todo escrito, de modo que se podría proponer para lo cursos más elevados, 5º o 6º, como lectura recomendada. A pesar de esto, lo bueno que tiene el libro es que trata muchos aspectos de las matemáticas, tanto las diferentes teorías que hay sobre los números, como la analítica, la topología, geometría, el teorema de la incompletitud… que pueden llamar la atención al lector para investigar más sobre ellas, así como la mención que hace a diversos matemáticos como Kurt Gödel, Turing, Hardy, Riemann, etc.

    En conclusión, esta obra es muy interesante para trabajar con el alumnado, principalmente de Educación Secundaria, pero que en primaria se podría utilizar para adentrarlos ya desde una temprana edad en la investigación matemática que se hace continuamente en todo el mundo, llamando así la atención para que puedan comprobarlo de manera individual y así conocer algo diferente de las matemáticas de lo que están acostumbrados a tener día tras día en la escuela.

  19. Ainoa Fidalgo Santamaría Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro escrito por Apostolos Doxiadis. La historia gira alrededor de dos protagonistas, el tío Petros, un matemático frustrado considerado una oveja negra por su familia debido a su fracaso en las matemáticas, y su sobrino, un adolescente que se interesa poco a poco en la historia de su tío a pesar del rechazo que la familia muestra hacia él. El joven, debido a la admiración que tiene hacia su tío, decide ser matemático y acude a este en busca de consejo. Petros, a quien no le convencía la idea, propone al joven resolver un problema matemático durante el verano, si lo logra podría llevar a cabo su sueño de ser matemático, por el contrario, debería escoger economía. El protagonista se involucra en el problema sin logro y se deshace de su sueño de ser matemático. Unos años más tarde, se da cuenta de que el problema que su tío Petros le había planteado era la conjetura de Goldbach, un problema que todavía no había sido resuelto y al cuál su tío había dedicado su vida matemática sin resultado. Es a partir de aquí cuando el tío le cuenta al sobrino su historia tratando de lograr descifrar este problema matemático sin logro.

    La lectura del libro me ha resultado amena, a lo largo de la historia se desarrollan diversos valores que me resultaron interesantes, ya que cada personaje tiene su visión de la vida y de los sueños. Sin embargo, es una lectura que no recomiendo para Primaria, puesto que hay diversos términos matemáticos y bibliográficos que el alumnado podría no entender. Considero por otro lado que sí es apropiada para cursos más avanzados como los cursos altos de la ESO o Bachiller, ya que puede suscitar interés en alumnado de edades más avanzadas y ampliar su conocimiento.

    Lo que más me ha gustado del libro ha sido la forma de unir las matemáticas con una historia familiar con la que poder identificarse, así como los diversos puntos de vista que tienen los protagonistas sobre la vida, junto al punto de oposición del padre del joven. Por otro lado, lo que menos me ha gustado es que en algunos momentos, cuando se desarrollaba algún problema matemático o una explicación a un hecho, no conseguía engancharme del todo.

  20. Gabriela Casal Alfonsín Says:

    Este libro trata sobre a historia de Petros, matemático, contada polo seu sobriño en primeira persoa. Petros non é querido pola família pero o seu sobriño ao enterarse de que traballa as matemáticas comeza a interesarse polas mesmas ata decidir que é o que quere estudar. Seu tío dille que ten resolver un problema, a conxetura de Goldbach a cambio de poder estudar matemáticas. Durante todo o libro intenta resolver este problema pero non o consegue de aí que despois seu tío lle explique que el tamén o leva intentando toda a vida e por iso se sinte un fracasado.
    A medida que vai pasando a historia e que o sobriño intenta resolver a conxetura de Goldbach, únenselle tamén conflitos familiares. Pero o máis interesante da historia e que se traballan valores como a perseverancia, a ambición e o esforzo.
    Este historia é interesante neses aspectos pero para min foi un pouco denso, xa que nunca me interesaron moito as matemáticas. De todas formas é un libro curto e fácil de ler.
    Por outro lado, penso que este libro non se pode integrar na Educación Primaria, pero si que é interesante para a Educación Secundaria, aínda que se pode adaptar para cursos máis pequenos para traballar os valores que están implícitos na historia.

    • Pablo García Regenjo Says:

      La obra «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» cuenta la historia de Petros Papachristos, contada por su sobrino predilecto.
      Petros es considerado una decepción para su familia, hasta el punto de no tener apenas relación. El único que se interesa por la vida de Petros es su sobrino, el narrador de la historia.
      Un día el protagonista de la historia descubre que su tío fue un gran matemático centrado sin éxito en resolver la conjetura de Goldbach, y tras momentos de desacuerdo con su tío y de que éste lo pusiese a prueba decide hacerse matemático.
      Tras un breve recorrido por la andanza universitaria del protagonista, este vuelve a pedir explicaciones a su tío y el grueso de la obra se trata del relato biográfico de Petros.
      Este relato cuenta como destacó desde muy joven en el campo de las matemáticas, por lo cual se fue a estudiar a Alemania, como tras una brevísima historia de amor se promete ser uno de los mejores matemáticos de todos los tiempos resolviendo conjetura de Goldbach, y todas la idas y venidas que este ambicioso propósito provoca en su vida. También cuenta como se movió por distintos países de Europa conociendo a los mejores matemáticos del momento, y cómo finalmente se aísla del resto del mundo hasta fracasar, convirtiéndose en la persona huraña y triste que su sobrino conoce en su vejez, que solo se abstrae con el ajedrez.
      Finalmente la historia termina con un cambio vocacional de su sobrino, un estrecho contacto de Petros con éste en su vejez y el retorno de la conjetura de Goldbach para finalmente cobrarse la vida del verdadero protagonista de la obra.

      Opino que esta obra es demasiado compleja como para tratarla de forma literal en un aula de primaria, pero si es cierto que valores como la perseverancia, la persecución de los sueños o la vocación pueden trabajarse por medio de la adaptación de la historia.
      Mi opinión personal de la obra es que el argumento es realmente bueno, aunque quizás se me hiciese un poco pesada debido a mi escaso interés por las matemáticas en algunos tramos. En resumen es un libro recomendable y fácil de leer.

  21. sofia lopez chouza Says:

    López Chouza, Sofía (Primaria)

    2- “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    El libro de “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” escrito en 1992 por el escritor griego Apóstolos Doxiadis, es una novela amena, fácil de leer y bastante rica en léxico matemático que muestra la vida de Petros Papachristos en su intento frustrado por descifrar la conjetura de Goldbach, uno de los problemas matemáticos más complejos y aún no resueltos.

    El protagonista de la historia es el sobrino de Petros quien empieza sintiendo una curiosidad típicamente infantil por saber cual es el motivo de que su familia considere a su tío “uno de los fiascos de la vida” y “la oveja negra de la familia”. El niño se empeña en descubrir “el oscuro secreto” de su tío hasta que al final descubre que es un gran matemático, es en ese momento cuando, impresionado por su tío, empieza a querer ser un matemático e incluso empieza a sacar buenas notas en la escuela gracias a ese interés. Es ahí donde podemos ver que las matemáticas, consideradas por muchos aburridas y difíciles, están al alcance de todo aquel que se interese por ellas, aún si no todo el mundo puede ser un gran matemático.

    Tras la decisión de convertirse en un futuro matemático y por el miedo a decírselo a su padre, decide ir a contárselo a su tío quien le dice que para ser un matemático debe tener un talento natural para ello y para demostrar si el lo tiene le indica que debe resolver un problema matemático y si lo logra podrá asistir a la universidad de matemáticas. Tras intentar resolverlo durante todo el verano fracasa y por lo tanto acaba por no poder estudiar lo que quiere e inscribiéndose en economía para poder pasar a formar parte del negocio familiar. Esta trama me parece interesante puesto que muestra como la presión familiar influye en la decisiones que tomamos llegando incluso a obligarnos a tomar caminos y decisiones con las que no estamos de acuerdo.

    Cuando empezamos a conocer la historia del tío Petros es cuando su sobrino descubre, gracias a un amigo matemático de la universidad, que el problema que le había impuesto era la conjetura de Goldbach. Es entonces cuando él le exige una explicación y es ahí cuando Petros le cuenta la historia de su vida, como empezó siendo un genio matemático desde muy niño y como llegó a enfrascarse en descubrir la conjetura de Goldbach. A lo largo de la narrativa de Petros podemos ver como se desarrolla la vida de este con un trasfondo enteramente real en el que se entrevén los cambios políticos, maniobras y tristezas ocasionados por la guerra. Además el autor logra integrar dentro de la vida de Petros a diversos matemáticos importantes como Alan Turing o Kurt Gödel, entre otros, como personajes que influirán en la vida de Petros y posteriormente en la de su sobrino.

    Por otro lado de toda la historia podemos extraer diversos valores como que es necesario perseverar sin hacer caso a nuestros temores, recordemos que Petros abandonó la conjetura de Goldbach no por comprender que estaba fuera de su alcance sino por miedo a que no pudiera ser demostrada, que no debemos ser avaros, que es necesario compartir e interaccionar con los demás y que debemos conocer nuestros límites y buscar diferentes rutas, dado que Petros no solo se centro únicamente en la conjetura de Goldbach sino que no pudo hacer suyas diversas teorías al ocultar durante demasiado tiempo los estudios que estaba realizando por miedo a que alguien más la descubriese gracias a sus hallazgos.

    Para finalizar decir que, en mi opinión, aun si se trata de un libro interesante y fácil de leer, sería adecuado trabajar con esta obra en bachillerato o los últimos cursos de la ESO pero no es factible emplearlo en primaria debido a la complejidad del vocabulario que emplea, si bien no es necesario ser un gran conocedor de las matemáticas para comprender la historia.

  22. Este libro de Apóstolos Doxiadis, narra la historia de Petros Papachristos contada en primera persona por su sobrino. Petros fue un genio de las matemáticas que dedicó toda su vida al estudio de la complicada conjetura de Goldbach, la cual dice que “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”, algo que nunca nadie había podido demostrar, ni siquiera él.
    Petros es visto en su familia como un “fiasco de la vida”, un desperdicio, pues en lugar de dedicarse al negocio familiar como habían hecho sus hermanos, decidió dedicarse a su verdadera y única pasión: las matemáticas. A pesar de los intentos frustrados del padre del joven protagonista de alejarlo de su tío Petros para no seguir su ejemplo, el joven griego decidió investigar más sobre su tío y sobre su historia en relación con el mundo de las matemáticas.
    A lo largo de la historia vemos cómo el protagonista deja a un lado las especulaciones y los prejuicios de su familia hacia su tío, y cómo la relación del tío Petros y de su sobrino se va forjando, y van saliendo a la luz los secretos de la vida del tío Petros.

    Este libro, al contrario que “El diablo de los números”, no me parece demasiado adecuado para sugerir en un aula de Educación Primaria, especialmente por su forma y su estructura. Me parece que tiene unos términos demasiado “científicos” para niños y niñas de tan temprana edad, por lo que considero que sería una lectura un tanto pesada para ellos/as, y que, en lugar de entretenerlos o promover su interés por el mundo de las matemáticas, podría llevar a todo lo contrario, a que se aburriesen y repudiasen el libro y por consiguiente, las matemáticas. Pero por otra parte, sí considero que podría ser una lectura interesante para mostrar al alumnado contenidos interdisciplinares que tratasen la importancia de no dejarse influenciar demasiado por los demás a la hora de escoger nuestros estudios y nuestro futuro, para luchar por nuestros sueños y metas, y, sobre todo, para ser personas humildes y cargadas de valores que no buscan triunfar en la vida, sino sacar la mejor versión de uno/a mismo/a.

    A modo de conclusión, considero que este libro puede ser una lección para muchos/as adolescentes y jóvenes que se encuentran en el momento de sus vidas de elegir su profesión y no tienen claro para lo que “sirven” o lo que les gusta realmente; por lo que sí destinaría este libro a estudiantes de Educación Secundaria o de Bachillerato. Desde mi punto de vista, al contrario de lo que afirmaba el tío Petros, nadie nace destinado a algo, ni siendo mejor que nadie; simplemente se debe trabajar duro y esforzarse para conseguir aquello que deseamos, pero sin olvidarse del tiempo de ocio y de disfrutar de los demás aspectos de la vida, uno de los errores que marcó la historia del tío Petros y que provocó que se acabara aislando de todo lo que le rodeaba, a excepción de las matemáticas.

  23. Carmen González Tornereo (Geometría, 3º) Says:

    La novela titulada El tío Petros y la Conjetura de Goldbach gira entorno a las matemáticas y como estas influyen en la vida del Tío Petros y su sobrino.
    El tío Petros es el hermano mayor de tres, el primogénito de un adinerado comerciante, que nace a finales del siglo XIX en Atenas. Desde bien pequeño muestra un gran interés por las cuestiones matemáticas, pero no es hasta el bachillerato cuando su padre interfiere en dicho interés. Gracias a la intervención de su padre consigue entrar en la universidad dos años antes y comenzar su licenciatura en la rama de las matemáticas, en la facultad de matemáticas de Múnich. Al final de esto años universitarios y gracias a la elaboración de su tesis consigue formular el método Papachristos sobre las ecuaciones diferenciales, hecho que le abre las puertas del mundo de la investigación matemática.
    Después decide seguir formándose en Cambridge, y es allí donde conoce a Hardy, Littlewood y Ramanujan tres de las jóvenes promesas en la investigación matemática. Con los dos primeros publica dos teoremas, pero pronto los olvida, debido a la obsesión por resolver uno de los tres grandes problemas de las matemáticas, la conjetura de Goldbach.
    A esta investigación dedica gran parte de su vida sin conseguir resolver el problema, el cual lo absorbe de tal manera que evita publicar descubrimientos intermedios para procurar que nadie consigue descifrar antes que él dicha cuestión. También deja de lado los asuntos sociales y la correspondencia con sus amigos, aislándose totalmente en la resolución del problema, pensando únicamente en su reconocimiento personal.

    Cuando su sobrino le pide su opinión acerca de comenzar la licenciatura de matemáticas este le propone que solamente lo hará si es capaz de resolver el problema que él mismo le platee. El joven no es capaz de resolverlo pues no era otra que la misma conjetura.

    Al final este libro, aunque se base en la gran andadura de Petros con la conjetura de Goldbach trata innumerables teoremas y personajes matemáticos salientables. Aunque, en conclusión, lo que saco de la lectura de este libro es que un aprendizaje es mucho más enriquecedor cuando se lleva a cabo conjuntamente, que el egoísmo puede marcar la trayectoria de tu vida, los errores son unos grandes maestros y que un fallo en tu camino puede darte la fuerza para continuar.

    Este libro no sería recomendable para su uso didáctico en educación primaria, pero para niveles superiores sería muy enriquecedor a nivel cognitivo por los aprendizajes y descubrimientos que pudiesen llevar a cabo el alumnado acerca de las matemáticas y por lo valores que transmite el mismo.

  24. Natalia González Ferreiro. Educación Primaria (3º curso) Says:

    “ El tio Petros y la Conjetura de Goldbach” , escrito por Apóstolos Doxiadis, es un libro que suscita a la reflexión del lector, es decir, busca que el lector se identifique con uno de los personajes a lo largo de los capítulos.
    La historia se centra en un joven que admira a su tío, un auténtico genio de las matemáticas. Pero el pequeño tiene poca relación con el porque al resto de su familia le resulta una persona desagradable. De todas maneras, el niño busca de algún modo tener una conversación con su tio, para contarle que quiere estudiar matemáticas.
    Ante estas ganas del niño, el tío Petros le propone que si logra demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, entonces podrá estudiar matemáticas. Tras intensos meses intentando resolver este problema, el niño finalmente abandona pero pide a su tio explicaciones sobre la resolución de la conjetura de Goldbach, pero acaba desconcociendo si se demostró.
    Por otra parte, en cuanto a la lectura de este libro, resulta ser amena, pero en mi opinión, sería conveniente hablar sobre el en cursos como la ESO. Pues su lectura puede provocar en el alumnado que se identique con la historia, tanto en matemáticas como cualquier outra materia de su gusto. Siendo asi, ayudará también a que sean más críticos con ellos mismos hacia el futuro.
    “ El tio Petros y la Conjetura de Goldbach”, bajo mi punto de vista, trata temáticas de un alto nivel para Educación Primaria, pero esto podría ser adaptado por el maestro o maestra, contando solo la historia y que sirva de ayuda para llevar a cabo por ejemplo, problemas de matemáticas en el aula. Pues como bien se le propone al protagonista de la historia, el niño debe ser capaz de demostrar esa teoría para poder llegar a ser un auténtico matemático y tener talento para esa disciplina. Es decir, como futura docente es importante crear en los niños la curiosidad por aprender sobre algo y la curiosidad por descubrir, no solo en esta área de las matemáticas, sino en aquello que al niño/a le atraiga y le guste.
    Se trata de no detener nunca el aprendizaje en los más pequeños, sino dar el mayor número de posibilidades para seguir teniendo ganas de aprender, trabajar, investigar y esforzarse. Por eso es tan importante la figura de un maestro/a que pueda promover estos valores hacia los niños y niñas.

    • En esta novela las matemáticas se convierten en el centro de atención. Todo acontecimiento y personaje que en la obra se menciona gira en torno a ellas, y más concretamente, en torno a la conjetura de Goldbach. Tal y como se explica en el libro, este es uno de los tres problemas más difíciles de la historia de las matemáticas todavía sin resolver.
      Con respecto a la historia de la novela, esta cuenta cómo el protagonista, poco a poco va descubriendo que el que siempre ha sido considerado como “el fiasco de la familia” fue y es, en realidad, un gran matemático: el tío Petros. Este se enfrasca toda su vida en encontrar la solución de la conjetura ya mencionada y se aísla completamente con el único fin de conseguirlo. La presión social a la que está sometida, con el único fin de ser el mejor, es inmesurable. La reducción del sueño, de las comidas y, claramente, del ocio, se convierten en el día a día durante toda su juventud. Este estrés de reconocimiento social, lo lleva a un aislamiento y egocentrismo extremo, que más que proporcionarle beneficios, le trae problemas y disgustos. El hecho de no compartir los avances o “pasos intermedios” que va descubriendo a lo largo de su investigación provoca que otros se le adelanten y tengan más reconocimiento. Por eso mismo considero que el gran fallo del tío Petros ha sido el no compartir, no querer compartir sus avances con el miedo de que se utilizasen “en su contra”. No querer colaborar con otros ni aprender de la riqueza de esta colaboración provoca que encontrar la solución de forma individual se volviese mucho más complicado y, consecuentemente, que su nombre no solo quedase oscurecido bajo el de sus compañeros, que era su mayor miedo, sino que quedase oscurecido para siempre, sin ver esa luz que él tanto ansiaba. Por otro lado, creo que la novela trata diversas injusticias, por ejemplo, el hecho de dedicar tu vida entera a cierta cosa, volcándote completamente en ello con gran pasión y que, aún así, todo este esfuerzo no se viese recompensado por no ser el mejor: un tiempo invertido convertido en tiempo perdido.
      Personalmente, no considero que para estudiar algo necesites ser brillante, sino sentir pasión por ello. No se trata de ser el mejor sino de ser feliz haciendo lo que haces. Claramente es importante tener grandes sueños y aspiraciones, pero a diferencia de lo que creía el tío Petros, los pasos intermedios sí que son importantes. Para conseguir algo grande es necesario ir alcanzando metas más pequeñas, ir ascendiendo con seguridad y disfrutando y sintiéndote orgullosos de cada paso que se va logrando.
      En conclusión, considero que es un libro muy sencillo de leer, pues la historia que en él se cuenta es atractiva y “engancha” al lector. A pesar de ello no recomendaría su lectura para los cursos de primaria, pues también considero que, aunque la historia narrada sea interesante, se ofrecen en ella muchos datos y explicaciones de teoremas, así como nombres de matemáticos famosos, que pueden dificultar su lectura. Por eso mismo, creo que sería más apropiado que este libro se leyese en cursos más avanzados, tales como 2º o 3º de la ESO. En el caso contrario, la lectura de este libro en primaria considero que puede provocar desazón y “odio” hacia el mismo.

    • almudenacao Says:

      RESEÑA: EL TÍO PETRUS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
      El tío Petrus y la conjetura de Goldbach, es un libro escrito por el autor griego “Apostolos Doxiadis” en el año 1992, este escritor universitario de estudios matemáticos es conocido porque sus obras tienen un fuerte contenido a nivel didáctico relacionado con las matemáticas, como es el caso de la obra de “El tio Petrus y la conjetura de Goldbach”.
      Si bien este libro contiene poco más de 100 páginas de lectura, un vocabulario simple y resulta de fácil comprensión para el lector, también resulta pesado por el gran contenido de matemáticas que contiene.

      Las múltiples referencias matemáticas que realiza les pueden resultar confusas a las personas que no le gusten mucho las matemáticas,llegando a resultar un poco cargante que el relato gire en torno a estas. A pesar de ello el autor sabe involucrar al lector en la historia, en ningún momento pierdes el hilo de la lectura, todo se encuentra perfectamente unido, así como una descripción bastante detallada de todos los personajes nos ayuda a los lectores a empatizar con el mismo.
      El libro es una biografía de la vida de Petrus un señor mayor en la actualidad, el cual dedicó toda la vida a su gran amor, las matemáticas.

      La historia nos cuenta que un joven descubre que su tío Petrus, fue un gran matemático que casi logra resolver una gran investigación.
      Nuestro protagonista se comienza a interesar por su tío Petrus y por conocer su vida, ya que este es el número uno de su clase en matemáticas. Pero Petrus no es querido en la familia debido a la marginada vida que llevó durante años, alejado de todas las personas.
      Una vez que se conocen, el tío Petrus dice que solo le hablará sobre la conjetura si es capaz de resolver un problema durante el verano, de no ser así abandonará la idea de ser un gran matemático para siempre. El joven acepta el trato.
      Nuestro protagonista trabaja duramente en el verano, pero no consigue obtener el resultado del problema y tal como había prometido desiste de ser un gran matemático y opta por estudiar económicas en la universidad.
      Los años avanzan y nuestro joven que continúa en la carrera de economía con excelentes resultados tiene de compañero de habitación a Sammy, un estudiante brillante de matemáticas.Juntos conversan sobre la conjetura de Goldbach y el joven descubre que el problema que su tío le planteara ese verano de 2ª de bachillerato no era otro que la conjetura de Goldbach.Muy enfadado se pone en contacto con su tío, y este le dice que entiende su enfado pero que lo hizo por su bien. Petrus le cuenta entonces su vida y como su búsqueda incansable de la solución de la conjetura de Golbach le desquició la vida.

      Finalmente vemos un final un tanto abierto ya que no sabemos si el tío Petrus por fin logra resolver la conjetura o no.

      Como docente este libro si lo llegase a utilizar sería en sexto curso de educación primaria, ya que considero que en cursos inferiores todavía no tienen la suficiente madurez para comprender todo lo que habla este libro, aspectos tan importantes como la vocación, es esfuerzo, el no rendirse en tus sueños, que desde mi punto de vista en este libro se plasman de una manera un tanto negativa y extrema, y esta es la siguiente:
      Nuestro “genio”, el tío Petrus, tiene una vida normal, como cualquier persona, trabaja como profesor en una universidad dando clases de matemáticas, pero debido a su obsesión por encontrar la solución de la conjetura de Goldbach, termina perdiendo el juicio.
      El tío Petrus llega a focalizar su vida simplemente en alcanzar esta meta, que realmente resulta un tanto inalcanzable. Se nos cuenta por palabra del propio Petrus a su sobrino como su investigación lo lleva a pedir dos años de excedencia sin sueldo en el trabajo y a recluírse en un apartamento a las afueras para poder lograr su objetivo.

      El tío Petrus le cuenta las secuelas que esta investigación ha tenido en él, ya que éste al dedicarse plenamente a la conjetura, termina por vivir como una especie de ermitaño alejado de la sociedad.
      Como educadora que quiero llegar a ser no me gusta lo que transmite el libro en relación con las metas y los objetivos. Si bien el padre al principio dice que hay que fijarse metas alcanzables, tampoco apoyo esto, ya que considero que una persona tiene que intentar ser mejor siempre y fijarse las metas que desee, pero también se debe ser consciente de las limitaciones y posibilidades que tenemos cada uno como individuos, aceptando que por no lograr una cosa no somos inferiores al resto.
      Desde mi perspectiva, esta obra puede resultar contraproducente si llega a manos de un niño ambicioso y con poca frustración frente al fracaso, ya que lo que resalta el libro es que si no alcanzas ese objetivo que tanto deseas y por el que tanto trabajaste eres un fracasado y estás condenado a la tristeza absoluta y a una vida miserable como fue el caso del tío Petrus.
      Por esto no estoy a favor de este libro, considero que debería tener un mensaje más esperanzador sobre las metas, los fracasos y la manera en que las personas nos debemos tomar esto en nuestras vidas para poder continuar creando una vida y versión mejor de nosotros mismos sin perder la esperanza.

      • almudenacao Says:

        A lmudena Cao Paradela CLIL-01 3ª EDUCACIÓN PRIMARIA
        RESEÑA: EL TÍO PETRUS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
        El tío Petrus y la conjetura de Goldbach, es un libro escrito por el autor griego “Apostolos Doxiadis” en el año 1992, este escritor universitario de estudios matemáticos es conocido porque sus obras tienen un fuerte contenido a nivel didáctico relacionado con las matemáticas, como es el caso de la obra de “El tio Petrus y la conjetura de Goldbach”.
        Si bien este libro contiene poco más de 100 páginas de lectura, un vocabulario simple y resulta de fácil comprensión para el lector, también resulta pesado por el gran contenido de matemáticas que contiene.

        Las múltiples referencias matemáticas que realiza les pueden resultar confusas a las personas que no le gusten mucho las matemáticas,llegando a resultar un poco cargante que el relato gire en torno a estas. A pesar de ello el autor sabe involucrar al lector en la historia, en ningún momento pierdes el hilo de la lectura, todo se encuentra perfectamente unido, así como una descripción bastante detallada de todos los personajes nos ayuda a los lectores a empatizar con el mismo.
        El libro es una biografía de la vida de Petrus un señor mayor en la actualidad, el cual dedicó toda la vida a su gran amor, las matemáticas.

        La historia nos cuenta que un joven descubre que su tío Petrus, fue un gran matemático que casi logra resolver una gran investigación.
        Nuestro protagonista se comienza a interesar por su tío Petrus y por conocer su vida, ya que este es el número uno de su clase en matemáticas. Pero Petrus no es querido en la familia debido a la marginada vida que llevó durante años, alejado de todas las personas.
        Una vez que se conocen, el tío Petrus dice que solo le hablará sobre la conjetura si es capaz de resolver un problema durante el verano, de no ser así abandonará la idea de ser un gran matemático para siempre. El joven acepta el trato.
        Nuestro protagonista trabaja duramente en el verano, pero no consigue obtener el resultado del problema y tal como había prometido desiste de ser un gran matemático y opta por estudiar económicas en la universidad.
        Los años avanzan y nuestro joven que continúa en la carrera de economía con excelentes resultados tiene de compañero de habitación a Sammy, un estudiante brillante de matemáticas.Juntos conversan sobre la conjetura de Goldbach y el joven descubre que el problema que su tío le planteara ese verano de 2ª de bachillerato no era otro que la conjetura de Goldbach.Muy enfadado se pone en contacto con su tío, y este le dice que entiende su enfado pero que lo hizo por su bien. Petrus le cuenta entonces su vida y como su búsqueda incansable de la solución de la conjetura de Golbach le desquició la vida.

        Finalmente vemos un final un tanto abierto ya que no sabemos si el tío Petrus por fin logra resolver la conjetura o no.

        Como docente este libro si lo llegase a utilizar sería en sexto curso de educación primaria, ya que considero que en cursos inferiores todavía no tienen la suficiente madurez para comprender todo lo que habla este libro, aspectos tan importantes como la vocación, es esfuerzo, el no rendirse en tus sueños, que desde mi punto de vista en este libro se plasman de una manera un tanto negativa y extrema, y esta es la siguiente:
        Nuestro “genio”, el tío Petrus, tiene una vida normal, como cualquier persona, trabaja como profesor en una universidad dando clases de matemáticas, pero debido a su obsesión por encontrar la solución de la conjetura de Goldbach, termina perdiendo el juicio.
        El tío Petrus llega a focalizar su vida simplemente en alcanzar esta meta, que realmente resulta un tanto inalcanzable. Se nos cuenta por palabra del propio Petrus a su sobrino como su investigación lo lleva a pedir dos años de excedencia sin sueldo en el trabajo y a recluírse en un apartamento a las afueras para poder lograr su objetivo.

        El tío Petrus le cuenta las secuelas que esta investigación ha tenido en él, ya que éste al dedicarse plenamente a la conjetura, termina por vivir como una especie de ermitaño alejado de la sociedad.
        Como educadora que quiero llegar a ser no me gusta lo que transmite el libro en relación con las metas y los objetivos. Si bien el padre al principio dice que hay que fijarse metas alcanzables, tampoco apoyo esto, ya que considero que una persona tiene que intentar ser mejor siempre y fijarse las metas que desee, pero también se debe ser consciente de las limitaciones y posibilidades que tenemos cada uno como individuos, aceptando que por no lograr una cosa no somos inferiores al resto.
        Desde mi perspectiva, esta obra puede resultar contraproducente si llega a manos de un niño ambicioso y con poca frustración frente al fracaso, ya que lo que resalta el libro es que si no alcanzas ese objetivo que tanto deseas y por el que tanto trabajaste eres un fracasado y estás condenado a la tristeza absoluta y a una vida miserable como fue el caso del tío Petrus.
        Por esto no estoy a favor de este libro, considero que debería tener un mensaje más esperanzador sobre las metas, los fracasos y la manera en que las personas nos debemos tomar esto en nuestras vidas para poder continuar creando una vida y versión mejor de nosotros mismos sin perder la esperanza.

  25. Miriam Fernández De La Iglesia Says:

    Miriam Fernández de la Iglesia, 3º de Educación Primaria

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela de 1992 escita por Apostolos Doxiadis. Esta trata la historia de un joven, el protagonista, y su tío Petros, un matemático que se aisló de su familia y del mundo intentando resolver la conjetura de Goldbach.
    El protagonista se interesa por su tío a pesar de que el resto de la familia lo considere una oveja negra, e incluso llega a intentar resolver la conjetura sin saber que se trataba de una que no había podido ser demostrada hasta el momento.
    Personalmente, la lectura del libro me ha resultado bastante amena y entretenida, a pesar de que en algunos momentos podía no enganchar tanto. Creo que este libro no tiene una aplicación didáctica tan buena como el primero pues, pese a tratar conceptos matemáticos y ser una historia que puede motivar la curiosidad del lector, resulta ya demasiado complicada y presenta conceptos que los niños y niñas de Educación Primaria no tienen adquiridos todavía. Sin embargo, creo que podría ser una buena opción como lectura para estudiantes de cursos superiores, como el final de Educación Secundaria o Bachiller.
    Opino que también es importante resaltar los valores que transmite indirectamente. Por un lado, tenemos al personaje del sobrino, que no tiene clara su vocación; por otro, al tío Petros, que vuelca toda su vida en la resolución de esta conjetura. Se trata la perseverancia, la ambición y la constancia por conseguir aquello que uno se propone; pero viendo también el doble filo que puede tener. El tío Petros acaba aislado y solo, dado el miedo que tiene a ser “mediocre” y no llegar a ser el genio matemático que quiere ser, dejando de lado a familiares y una vida más plena solo por su obsesión con esta conjetura.

  26. Ana Martínez González(Educación Primaria, 3º Curso) Says:

    Comentario El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach.
    En esta historia se cuenta como el sobrino de Petros Papachristos, entusiasmado por saber la misteriosa vida de su tío después del desprecio que toda su familia tiene hacia él, decide convertirse en matemático y en cierta forma estar más conectado con él. Lo que no se esperaba era que para lograrlo tenía que resolver uno de los problemas de matemáticas aún sin resolver: La Conjetura de Goldbach. El sobrino de Petros es engañado por su tío y le hace prometer que resolverá el problema que este le ponga al final del verano antes de entrar a la universidad, sino lo logra dejará su sueño de ser matemático. Lo que no se esperaba el joven es que su tío lo engañó colocándole un problema matemático aún sin resolver.
    Tras darse cuenta de ello, furioso vuelve con su tío a pedir explicaciones. Con esto descubre el labor que su tío hizo durante años detrás de esa Conjetura y como fue torturando su mente a lo largo de los años, haciendo incluso que se separara de su familia, de ahí el odio que esta le tiene. El libro tiene un final abierto y el misterio de la Conjetura de Goldbach sigue sin resolverse: Todo entero primo mayor que 2 es igual a la suma de 2 primos.
    Este es un libro complejo, lleno de problemas matemática muy difíciles y con un lenguaje bastante complicado de entender. En cierta forma no me parece un libro dedicado para niños de primaria, y en mi opinión no me aportó gran curiosidad por el. Trata las matemática de una forma aburrida, poco interesante y confusa para aquellos que las odiamos.

  27. Paula Abelenda Soto (ed. primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Golbach» nos cuenta la historia de Petros un matemático griego y su sobrino (narrador de la historia), narrando en varias líneas temporales: la primera en la actualidad, es la relación entre el Petros y su sobrino, lo que nos lleva a otra en la actualidad, la relación de su sobrino con las matemáticas y finalmente una tercera, que se desarrolla en el pasado, la vida de Petros y su relación con las matemáticas.

    La historia comienza con el interés del niño por la figura de su tío, hasta que descubre que su tío fue matemático, a partir de ahí la historia comienza a desarrollarse sobre la figura de Petros, descubriendo su pasado con las matemáticas y como su vida y sus estudios giraron en torno a la conjetura de Goldbach, la cual no fue capaz de resolver hasta el final del libro, pero que no se puede probar ya que muere antes de que su sobrino llegue a su casa.

    Durante esta historia descubrimos como Petros se comenzó a obsesionar cada vez más con la conjetura de Goldbach, causándole problemas y volviéndolo un hombre solitario, hasta el punto de aislarse socialmente y acumular estrés sin recibir ninguna ayuda (hasta que descubre el ajedrez). Además también vemos como intenta desalentar a su sobrino de hacerse matemático, lo que denota cierto egoismo por su parte, sobre todo al ponerle como prueba la teoría que ni el mismo pudo resolver.

    Así con el libro podemos descubrir los conflictos internos que tuvo Petros durante su vida como matemático, problemas sociales e incluso con su familia.

    Diría que no destinaría este libro a niños pequeños, sino a personas más adultas debido a la complejidad de lectura que podrían encontrarse en ciertas partes. Aún así lo encontré un libro de lectura muy ligera, que se pasa muy rápido debido a que es entretenido hasta el final.

  28. Andrea Camiña Sánchez Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach es una obra que gira en torno a las matemáticas, pese a no contar con un título muy atrayente es una historia intrigante que mantiene a los lectores en vilo hasta el final de la obra. El título da a entender sobre lo que trata la historia en la cual el sobrino de Petros es un niño que crece asombrado por la imagen de su tío ya que poseía cierto don sobre las matemáticas, a pesar de no ser demasiado querido por su familia, exactamente era la oveja negra, esto se debía principalmente a su temperamento y personalidad un tanto extraña. Tanta era la admiración que sentía por su tío que se planteó estudiar matemáticas al terminar el bachillerato a cambio de la aprobación debería resolver un pacto que le había propuesto su tío para que no estudiara esa carrera, el reto consistía en resolver la Conjetura de Goldbach, un curioso enigma que el mismo Petros no consiguió solucionar, lo que hizo que se encerrara en sí mismo dejando a un lado la oportunidad de trabajar con más gente y compartir ideas, así como llegar a perder el contacto con su familia. El sobrino de Petros, del cual se desconoce el nombre, busca la forma de resolver la Conjetura de Goldbach a través de numerosos métodos, hasta que en la Universidad se dio cuenta que este misterio aún nadie le había encontrado la solución. Pese a intentar encontrar el resultado por diversas vías, ambos acaban abandonando el enigma dejando al lector intrigado sobre la solución de la conocida Conjetura de Goldbach.

    En este libro también se lleva a cabo una trayectoria sobre diferentes matemáticos prestigiosos como el caso de Gauss, Euler… entre otros, pero considero que lo realmente importante de esta historia es la gran cantidad de valores que transmite. En la obra se puede observar el estrés y la presión a la que están sometidos los matemáticos ya que muchas veces no se valora su esfuerzo hasta que logra alcanzar la solución a un descubrimiento. También podemos apreciar la importancia que tiene relacionarse con las demás personas y poner en común planteamientos diferentes, de una forma un poco indirecta esta novela nos intenta transmitir que debemos guiarnos por nuestros intereses y gustos sin presiones ni tampoco obligaciones. Asimismo debemos destacar que no debemos alejarnos de las personas ni tampoco encerrarnos en nosotros mismos, sino que es bueno compartir con los demás nuestros avances.

    A pesar de ser un libro muy interesante y transmisor de numerosos valores, no requiere un conocimiento amplio de los conceptos matemáticos pero sí contiene algunas palabras que pueden resultar difíciles para el alumnado de Educación Primaria. Bajo mi punto de vista considero que debería tratarse en los últimos cursos de Educación Secundaria Obligatoria y fundamentalmente en Bachillerato ya que este curso requiere tomar decisiones importantes para un futuro. Por otro lado, sería interesante en los últimos cursos de Educación Primaria empezar a abarcar figuras célebres y sus aportaciones en la materia de matemáticas.

  29. Uxía Anidos Castro (Educación Primaria) Says:

    El libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach, escrito por Apostolos Doxiadis, narra la historia de un joven que, buscando su futura vocación, se encuentra en medio de la resolución de un problema matemático, inicialmente planteado por su tío Petros. Dicho problema fue imposible de resolver por Petros, por lo que, observando que su sobrino deseaba estudiar Matemáticas, y sabiendo que no sería fácil el camino, le planteó un trato: solo podría estudiar matemáticas si conseguía resolver el enigma que el mismo le plantease. Es así como le plantea el siguiente enunciado: “Todo número entero par mayor que dos, es igual a la suma de sus números primos”.
    La historia más allá de centrarse en la resolución de este enigma, gira también en torno a problemas y/o conflictos familiares, como se puede observar en la relación entre Petros y sus hermanos. Trata además temas bastante interesantes como puede ser la ambición. Esto se puede ver en la manera de ser de Petros, puesto que siendo inicialemente un joven brillante interesado por las matemáticas, a causa de la ambición de convertirse en uno de los mayores genios, cambió su personalidad completamente, abandonando el campo de investigación y convirtiéndose en un hombre solitario y sombrío. Este tipo de actitud intenta, a través del planteamiento de esta conjetura, trasladarselo a su sobrino, llegando incluso a desanimarlo a estudiar aquello que más le gustaba.
    No considero que sea un libro adecuado para trabajar en Educación Primaria, ni siquiera en los cursos más altos, por varios motivos. Es una lectura bastante compleja para un niños/as de incluso 12 años, no solo a causa de la narrativa, sino de la dificultad de varios términos matemáticos junto con el tratamiento de temas como los que he mencionado anteriormente. No obstante es un libro que se podría utilizar en Educación Secundaria, o incluso en edades mayores, puesto que el alumnado ya ha trabajado determinados conceptos matemáticos, además de poseer un mayor desarrollo congnitivo y social, que les permita comprender en su totalidad la obra.
    Además hace referencia, aunque no literalmente, de los distintos ritmos y formas de trabajo. Esto es observable en la manera en la que Petros resolvía cierto tipo de problemas, y sus compañeros se reían de el. Esto nos hace todavía más conscientes de que debemos respetar la forma de trabajar del resto, permitiendo que cada niño/a utilice el método que mejor le funcione, siempre que sea correcto.
    Ajeno al público al que debe ir o no dirigido, es un libro de lectura bastante rápida y entretenida. Te mantiene al pendiente de lo que pueda llegar a suceder, y considero que es un buen material, fuera del ordinario, con el que trabajar las matemáticas, ya las presenta de una manera diferente a la que estamos acostumbrados.

    • Carolina Dobarro Fraga (primaria) Says:

      EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

      “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” de Apóstolos Doxiadis narra la historia de Petros y su sobrino, el cual va descubriendo el pasado de su tío y se interesa cada vez más por el campo en el que trabajó. Petros Papachristos fue un matemático griego dedicado única y exclusivamente a demostrar la Conjetura de Goldbach. A pesar de que toda su familia lo veía como la oveja negra, para su sobrino era un ejemplo a seguir, hasta el punto de llegar a intentar resolver el mismo enigma que su tío.
      Aunque de primeras me parecía un libro poco atractivo, a medida que lo iba leyendo, su trama enganchaba llegando incluso a gustarme más que “El diablo de los números”. Además se lee bastante fácil pero,aun así, me parece un tanto complejo para recomendarlo a las edades tempranas, más bien lo veo adecuado para la eso o bachillerato debido a los conceptos y el lenguaje avanzado.
      Me pareció muy interesante la reflexión que nos intenta transmitir a los lectores; si realmente merece la pena luchar y perder muchos momentos de la vida únicamente con el fin de lograr un propósito. A su vez desde una visión opuesta enseña un valor fundamental, la perseverancia, algo que debemos transmitir a nuestros/as futuros/as alumnos/as, aprender a luchar y ser constantes para poder lograr nuestros sueños.
      Para concluir, como bien dije, no lo veo adecuado para primaria pero, aun así, lo veo aplicable para trabajar con los/as niños/as ciertos valores que menciona, el esfuerzo, la constancia…

  30. Lucas Heredia López, 3º, Grado en Maestro de Educación Primaria.

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es una novela escrita en 1992.

    Narra la historia del tío Petros y su trabajo en la conjetura de Goldbach, que dice que todo número superior a 2 es la suma de dos números primos. Toda su familia lo rechaza y lo toma por un loco que ha desperdiciado su vida centrándose sólo en ese problema matemático, por lo que no tiene vida social y sólo una escasa relación con su familia.

    Su sobrino, el narrador de la historia, a pesar de las pegas que pone su familia, se interesa por las investigaciones del tío Petros y se propone resolver la conjetura de Goldbach, sin saber que lo era, a cambio de poder estudiar matemáticas.

    A medida que investiga sobre su tío, descubre que este fue un genio de las matemáticas y un profesor muy importante.

    A lo largo del libro, el protagonista intenta resolver este problema matemático, que al principio le parece sencillo, pero no lo consigue y acaba estudiando economía. Cuando descubre que el problema que debía resolver era la conjetura de Goldbach, su tío le cuenta que ha pasado toda su vida intentando resolverlo, pero nunca lo ha conseguido, y por ello se consideraba a sí mismo un fracasado.

    Este libro me ha parecido más sencillo de leer de lo que esperaba, porque nunca me han gustado las matemáticas y pensaba que iba a ser mucho más denso, pero está más centrado en la historia que narra y no en explicaciones matemáticas. Aún así, no creo que sea un libro que puedan entender alumnos de primaria, pero puede leerse a lo largo de la educación secundaria o bachillerato.

    Me parece muy importante el mensaje de que no hay que centrarse en el trabajo totalmente y dejar de lado todo lo demás, porque para tener una vida plena y una buena salud mental también es necesario el tiempo de ocio y el descanso, obsesionarse con algo nunca es bueno.

    Otra cosa que extraigo de la novela es que debemos aceptar nuestras limitaciones y saber cuándo es necesario pedir ayuda, no como hizo Petros, que acabó complicándose la vida e impidiendo posibles avances en matemáticas por no querer colaborar con nadie y acabar recluyéndose y dedicándose solamente a su jardín y al ajedrez.

    • Iván Bello Varela (Educación Primaria) Says:

      El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, escrito por Apóstolos Doxiadis, trata sobre un gran matemático como Petros y que dedicó su vida a resolver la conjetura de Goldbach, y que aunque según parece lo resolvió, no se pudo demostrar por su muerte. Todo esto contado en primera persona por su sobrino que, a pesar de que su padre siempre le había hablado de su tío como la oveja negra de la familia al, a su parecer, malgastar su vida y su talento con las matemáticas en resolver un problema sin solución.

      Además, decir que el libro me enganchó desde el principio hasta el final, y me resultó muy fácil de leer al ser de un tema que siempre me ha interesado mucho como las matemáticas y que, si en vez de ordenarnos tanto en Educación Primaria como Secundaria los libros que teníamos que leer en las distintas lenguas, nos dieran a conocer libros como este quizás animaría a mucho más alumnado a leer, ya que por ejemplo yo nunca fui de leer, pero libros como este si que estaría encantado de leerlos. Por eso me parece tan importante que no se obligue a leer siempre los mismos libros donde se centran tanto en aspectos de la lengua, sino también en otros aspectos como las ciencias o incluso el deporte, para así que más alumnado adquiera un buen hábito lector.

      Por otro lado, si pienso en la aplicación didáctica de este libro para Educación Primaria quizás me parece con demasiado nivel para un alumnado de tan temprana edad, me parece más adecuado para secundaria por los conceptos que se tratan, así como el lenguaje empleado.

      • Iria García García (Educación Primaria) Says:

        “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, de Apóstolo Doxiadis, es una obra que trata sobre las posibilidades de la vida, en relación con el estudio de los problemas matemáticos, concretamente con la conjetura de Goldbach, un problema en apariencia sencillo pero que durante siglos nadie ha conseguido dilucidar.

        Es una obra en la que las matemáticas se convierten en símbolo de la lucha del ser humano por arrojar luz sobre los enigmas que lo rodean y conquistar lo imposible.

        El tío Petros, uno de los personajes de este libro, es un genio precoz en el mundo de esta ciencia, de las matemáticas, a las cuales se ha dedicado en cuerpo y alma durante toda su vida, a pesar de los prejuicios de su familia, la cual cre que ha desperdiciado su vida, exceptuando a su sobrino.

        El sobrino de Petros será el encargado de mantener viva la atención del lector a través del interés que va despertando a medida que la trama va desenvolviendo la enigmática existencia de su tío y su estrecha relación con las matemáticas.

        Pese a no ser un genio en las matemáticas como su tío Petros, su curiosidad logra animar al lector a adentrarse en la historia y tratar de comprender los entresijos que la componen.

        También se debe destacar que el libro, a pesar de tratar problemas matemáticos, como dije anteriormente, utiliza una redacción relativamente sencilla, aunque a veces la acumulación de nombres a los que menciona, referente a muchos genios de esta ciencia, puede resultar un poco abrumante para el lector.

        En conclusión, las matemáticas, así como otras disciplinas como la literatura, la ética, la filosofía… son una parte importante en la comprensión del medio en el cual nos movemos y este libro puede ser un claro ejemplo.

  31. Beatriz Durán Moure (Educación Primaria) Says:

    Este libro cuenta la historia de Petros Papachristos a través de los ojos de su sobrino, que es el narrador. Papachristos fue un matemático cuyo mayor reto fue demostrar la conjetura de Goldbach, que dice que todo número par superior a dos es la suma de un número primo más un impar.

    La familia de Petros le veía como una oveja negra, una persona que había desperdiciado su vida, en primer lugar dedicándose a las matemáticas y no al negocio familiar, y en segundo lugar, habiendo dedicado toda su vida a encontrar la solución de una conjetura que, hasta el momento, nadie había podido demostrar. Por este motivo su hermano, el padre del joven griego, apenas le cuenta cosas de su tío y él, por su cuenta, ansioso por conocer más de Petros, se pone a investigar.

    En el libro, además de la temática principal, se tratan cuestiones de forma implícita como son el orgullo, la perseverancia, la admiración, etc. Otra importante cuestión que se trata en el libro es el pensamiento de Petros con respecto a las Matemáticas. Sostiene que prefiere pasar a la historia como un absoluto genio o quedar olvidado para siempre que ser un mediocre, cosa que le produce verdadero pánico. Esto que Petros tiene siempre en mente debería entrar a debate, ¿si no triunfamos somos mediocres?

    Para niños de educación primaria 6-12 años es un libro, en mi opinión, demasiado denso. Además, creo que las cuestiones matemáticas que se tratan son demasiado avanzadas, con vocabulario específico, incluso para los alumnos de 12 años, por lo que no entenderían apenas nada y tampoco lo aprenderían. Para los cursos más avanzados de la etapa de E.S.O. sí que usaría este libro porque es una novela fácil de leer y con una trama interesante. Además, está contada de forma que intriga y llama a seguir leyendo.

    Es una muy buena elección para acercar las matemáticas a los que más las suelen rechazar. Por otra parte, esta lectura invita a los lectores a reflexionar sobre las distintas personalidades y posturas que tienen a lo largo de la historia los distintos personajes. A mí, personalmente, me gustó mucho el libro. Me costó un poco engancharme pero cuando lo hice no podía parar de leer. En algunas partes que trataba muchos conceptos matemáticos tenía que parar, buscar y recordar ese temario para poder entender a qué se referían, pero creo que buscar y entender los conceptos dentro de un contexto es una forma muy buena de asimilar conceptos y de aprender.

  32. Noelia Delgado Herbella Says:

    Resumen y opinión del libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela de 1992 escrita por el autor griego Apostolos Doxiadis. Esta novela, escrita en primera persona, se centra en la vida de dos personajes principales y la relación que tienen entre ellos. Por una parte, el tío Petros y, por otra, su sobrino.

    Podemos decir que, a pesar de ser un libro cuyo tema principal son las matemáticas, no es un libro matemático que explica problemas, conjeturas, etc, sino que habla de las peculiaridades de la vida de los matemáticos y de cómo su vida acaba estando completamente delimitada por sus estudios.

    Se nos explica, por una parte, la relación de los dos personajes, que va evolucionando con el paso del tiempo (a medida que avanzamos en el libro). Es una relación complicada, que pasa por varias fases, pero que termina siendo una relación muy buena de confianza, cariño y respeto entre ambos.

    Sin embargo, la trama principal del libro es describir como el tío Petros, a lo largo de su vida, intenta resolver uno de los enigmas más complicados de las matemáticas, “la conjetura de Goldbach” que dice lo siguiente: “todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de sus números primos”.

    Este personaje dedica toda su vida a resolver este problema, sin hacer nada más, no tiene amigos, pareja y apenas se relaciona con su familia, todos sus esfuerzos durante años están dedicados única y exclusivamente a resolver la conjetura.

    Se obsesiona hasta tal punto que mantiene todos sus descubrimientos mientras estudia el enigma en secreto por miedo a que alguien pueda usarlos para llegar a la solución antes que él, trabaja en completo aislamiento. Esto es así durante años hasta que el tío Petros se rinde y entiende la conjetura como un problema sin solución.

    Durante años parece que se ha resignado a esta realidad, sin embargo, justo antes de morir la resuelve y llama a su sobrino para que venga a verlo, pero, cuando llegan, el tío está muerto y no ha dejado ninguna prueba de la solución a la conjetura.

    Este libro es un libro fácil de leer, que enseguida engancha al lector. Sin embargo, no considero que sea un libro adecuado para niños debería recomendarse esta lectura para adolescentes o adultos, y no antes.

    En cuanto a la conclusión que saco de este libro, considero que hay varias enseñanzas fundamentales. Por un lado, y para mí la más importante de todas, es que el trabajo aislado siempre es más duro y difícil, si hubiese llevado su investigación con otros matemáticos habría llegado a lo solución probablemente mucho antes. Por otro lado, explica como obsesionarse con algo solo afecta de manera negativa, ya que tu cerebro no descansa y acabas pasando por alto cosas obvias.

    Finalmente, también se habla de cómo influye la opinión de los demás en nuestras decisiones, para bien o para mal, sobre todo de nuestra familia o seres más allegados.

    Todos estos temas (el trabajo en equipo, la importancia tener tus propias ideas, saber desconectar de lo que nos preocupa…) son temas transversales imprescindibles para trabajar en el aula, adaptándolos a la edad de los alumnos.

  33. Luis García Ortiz ( Ed. Primaria ) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que es amena y divertida, cuyo argumento engancha a los lectores. Trata sobre la obsesión de la conjetura de Glodbach que nos habla de que todo numero par superior a dos se puede expresar como la suma de dos números primos. Esta conjetura empieza con la discusión de la familia Papachristos y en concreto se centra en torno a al tío Petros, al que sus hermanos y demás familiares lo tachaban de “fiasco de vida” todo por dedicar su vida a las matemáticas. EL sobrino se intenta acercar al tío para ver esa extraña relación que tiene con su familia.
    Es un libro que puede que te cambie la imagen que tienes de las matemáticas para hacerte fan de ellas. Encontrando a través de esta novela la motivación por investigar, de que las personas somos capaces de sacar las cosas adelante. Si te propones hacer una cosa puedes sacarlo.

    • Julio Díaz López (Educación Primaria) Says:

      Este libro relata la historia de Petros Papachristos, un matemático que dedicó gran parte de su vida a la complicada tarea de demostrar la conjetura de Goldbach. A través de la figura de su sobrino, quien desde pequeño, a pesar de las negativas de su padre a fijarse en él, siente una gran admiración por su tío, el lector va conociendo la historia de Petros Papachristos y la relación de éste con la conjetura de Goldbach.
      A lo largo de este relato se abordan diferentes temáticas y cuestiones, cuya introducción y tratamiento en la etapa de Educación Primaria podría resultar interesante, aunque, como docente, no recomendaría la lectura de este libro hasta edades un poco más avanzadas. Sin embargo, a pesar de que no me parece adecuado para la etapa de Primaria, me pareció un libro bastante interesante, pues se trata de un texto con una trama que engancha al lector (al menos a mí, y especialmente el final), de fácil lectura y que, además de eso, permite reflexionar sobre diferentes aspectos de la vida.
      Por ejemplo, a lo largo del relato se muestra cómo Petros, durante buena parte de su vida, renunció a prácticamente todo (a su vida social, familiar, al ocio…), para centrarse única y exclusivamente en resolver la conjetura. Este hecho lo llevó a rozar la locura, en la que, de hecho, cae en sus últimos instantes de vida (en el relato se deja en entredicho, no es certero). Esto nos permitiría reflexionar y establecer un debate con los niños sobre si merece la pena pagar un precio tan alto, como es renunciar a casi todo, para conseguir aquello que más deseamos, que, en el caso de Petros, era resolver la conjetura y dejar su huella para siempre en la historia de las matemáticas.
      Otra cuestión que se plantea es la idea de que, si no tienes éxito, no eres nadie. A lo largo del libro, en más de una ocasión, se hace alusión a esta idea, puesto que el propio Petros consideraba que todo aquello que no fuera resolver la conjetura lo conduciría irrefutablemente a la mediocridad y al ostracismo. No estoy para nada de acuerdo con esta afirmación, y me parece que es importante tratar este tema en las aulas de Primaria. Pensar de esta forma, al final, lo único que provoca es que las personas busquen alcanzar sus objetivos y metas sin importar lo que haya que hacer para lograrlo, independientemente de que sus acciones sean dañinas para otros. Considero que a partir de esta idea se podrían tratar con los alumnos cuestiones como la importancia de la humildad o el significado del éxito.
      Una cuestión más de las múltiples que se abordan en el libro es el hecho de rendirnos cuando todavía hay posibilidades de alcanzar los objetivos que nos proponemos, algo bastante común en la actualidad. Petros decide dejar de trabajar en la conjetura de Goldbach porque considera que el teorema de la incompletitud de Gödel niega que haya una solución para su problema. Sin embargo, el teorema no demuestra que la conjetura no tenga solución, pero Petros, ante el cansancio de tantos años de trabajo, decide abandonar y echar la culpa a Gödel de su fracaso. Rendirse y echar la culpa a los demás de nuestros fracasos o de nuestros problemas es algo muy común en la actualidad. En relación con esto, el libro abriría la posibilidad de reflexionar en el aula con los niños sobre el valor del esfuerzo, algo que está cada vez más obsoleto.
      A modo de conclusión, decir que el libro me ha gustado bastante, por los motivos que expuse con anterioridad. Así mismo, recalcar de nuevo que no me parece un relato adecuado para niños de entre 6 y 12 años, porque, a pesar de que en él hay cuestiones que nos permitirían reflexionar sobre aspectos de nuestras propias vidas con los alumnos, considero que a estos les resultaría demasiado aburrido leer acerca de conceptos matemáticos tan abstractos (comprender estos conceptos requiere una formación matemática específica) y, por consiguiente, podría generar el efecto contrario al que se busca cuando se propone una lectura con esta intención, que no es otro que despertar el interés por un tema concreto (las matemáticas, en este caso). Además, en cuanto a conceptos matemáticos, los niños no sacarían nada en limpio con la lectura del libro, pues no los comprenderían.

  34. Yolanda Lagoa Carlín Says:

    Yolanda Lagoa Carlín 3º de Educación Primaria.

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.

    El autor de este libro, Apóstolos Doxiadis, traslada las matemáticas a una dimensión simbólica en la cual incluso aquellos a los que las matemáticas no son de su agrado como es mi caso, desde la educación primaria, disfrutamos de la aventura del tío Petros.
    Las Matemáticas han sido desde mi infancia un gran lastre del cual en cuanto he podido, me he deshecho. Ese esperado y ansiado momento llegó en segundo de Bachillerato donde decidí abandonar mi lucha con esta materia, lucha que compartía con muchos compañeros y compañeras. Mi rechazo a las Matemáticas y a todo lo que gira entorno a ellas, persiste a día de hoy.
    Dejando a un lado las cuestiones más personales y centrándonos en el libro de El tío Petros y la conjetura de Goldbach, he de decir que es una obra que ayuda a acercar a aquellos escépticos a este campo.
    Al comienzo de esta historia, nada hace presagiar que las Matemáticas se pudieran convertir en el epicentro de la misma y mucho menos que tengan el poder de modificar, cambiar e/o influir en la vida de una persona, en este caso la de un personaje.
    De este libro destacaré dos cosas realmente interesantes y que despertaron mi curiosidad y mis ganas de seguir leyendo, ahondando en la historia.
    En primer lugar, las matemáticas enredadas en una historia que te atrapa, es decir, en ningún momento desligan este campo de lo que es la obra si no que más allá del tío Petros, las protagonistas reales son las matemáticas y el tío Petros junto a los demás personajes van girando en torno a ellas, describiendo sus vidas.
    También destaco, el mensaje de la protección, el fracaso y la perseverancia que aporta la biografía de cada uno de los personajes que menciona en su obra. Por ello, destaco finalmente que sea un libro que podemos manejar para trabajar con nuestros alumnos y alumnas de primaria.
    Bien es cierto, que quizás está más enfocado a literatura juvenil, es decir, aquellos que pueden ser críticos y sentirse identificados con la historia y a los que todavía les puede servir para acercarse a las matemáticas. Pero, considero que nosotros como docentes podemos servir de filtro y guía entre nuestro alumnado de 10, 11 y/o 12 años y esta maravillosa historia ya que a medida que vamos leyendo, podemos ir haciendo comentarios sobre los diferentes autores que se van nombrando, a través de anécdotas hacer el libro más entretenido y cercano del cual aprender o incluso transmitir mensajes importantes como el no temer al fracaso, la perseverancia para conseguir nuestros objetivos, etc.

    • Natalia Lizabe Outón, (3º Educación Primaria) Says:

      “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una obra escrita por Apóstolos Doxiadis y protagonizada por un joven griego y su tío, Petros Papachristos un genio de las matemáticas. A lo largo de toda la obra podemos ir observando como va evolucionando la relación entre Petros y su sobrino y, este último, va descubriendo los aspectos más secretos de la vida y personalidad de su tío.

      La historia, para personas con un nivel más alto que el alumnado de educación primaria, es entretenida y presenta un hilo conductor que te mantiene inmersa en la lectura para poder conocer cuáles son los secretos y la vida del tío Petros y su sobrino. Además, se introducen numerosas figuras ilustres de las matemáticas como Euler que está presente en varias tramas de a historia.

      Alguno de los valores que he sacado en claro de esta obra es que siempre hay que esforzarse por conseguir tus metas y objetivos porque, mediante el esfuerzo y la constancia, sueles conseguir lo que te propones.
      Las matemáticas que se promueven en este libro no son fáciles de comprender para un alumno/a de educación primaria. No se acercan a lo que ellos/as están acostumbrados a trabajar y, por lo tanto, pienso que es un libro que, como maestra, no le recomendaría a mi alumnado porque no lo entenderían.

      Recomendaría este libro como una lectura por placer y no obligatoria pues no a todo el mundo le parecen interesante las matemáticas y todo lo que ellas conllevan y, además, tampoco le propondría leerlo a un alumno o una alumna de Educación Primaria.

  35. Clara Cancela Oreiro (Educación Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Este libro pareceume moi interesante, por sorpresa para min. Comecei a lectura sen ter moitas expectativas pero pouco a pouco ían nacendo en min as ganas de continuar lendo para chegar canto antes ao final. Inda que o tema principal da obra sexa de carácter matemático, posúe aspectos misteriosos que mediante a intriga captan a atención ata o final.

    Na obra obsérvase que as matemáticas non son só un resultado se non que tamén importa o proceso e o esforzo de realizar un problema, de obter unha solución. E de xeito implícito tamén nos fai reflexionar sobre os sacrificios que conleva adicar toda a túa vida a unha soa paixón, neste caso científico-matemática.

    Tamén mencionar o tema do vocabulario. Hai momentos ao longo da obra que se utilizan palabras ou termos moi específicos da área das ciencias, o que non é algo positivo á hora de motivar ao/á lector/a porque probablemente se lle escapen do seu repertorio habitual e perden o fío da narración.

    Persoalmente, e xa concluíndo, penso que o principal da historia non son os coñecementos matemáticos que transmite se non o que intenta inculcar. Os conceptos de superación e persistencia son importantes á hora de afrontar a nosa vida en calquera ámbito, pero non únicos. A mensaxe que eu recibín da obra foi que debemos loitar e traballar polo que queremos sen darnos por vencidos pero tamén sen olvidarnos do noso día a día, a nosa rutina, a nosa xente e o mundo que nos rodea.

  36. Sara Casal (3º ED. PRIMARIA) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es un libro cuyo protagonista es un niño, el sobrino del tío Petros. El pequeño se entera de que, a pesar de que su tío es la oveja negra de la familia, en el pasado fue un gran matemático e intentó demostrar la conjetura de Goldbach, es decir, que “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”, pero no fue capaz.

    El niño, decide interesarse por las matemáticas hasta tal punto que quiere ser él quien demuestre esa teoría. Su tío, por el contrario, no ve acertado que su sobrino quiera estudiar matemáticas, ya que no quiere que cometa los mismos errores que él, y solo le dejará si es capaz de resolver la conjetura de Goldbach.

    Esta obra nos enseña a no detenernos nunca, a no dejar de luchar por mucho que cueste algo, a ser perseverantes. Pero también debemos hacer hincapié en que no todo lo que cuenta son los resultados, sino que el trayecto para alcanzar la meta también es importante. Es el caso del tío Petros, quien dedicó toda su vida a intentar resolver el problema sin llegar a obtener resultados.

    Aunque resulta un libro de fácil lectura, me resultó un poco complejo. Al contrario que “El diablo de los números”, considero que no es el adecuado para niños de Educación Primaria, pero si tal vez para últimos cursos de Educación Secundaria y/o Bachillerato, ya que trata teorías y conceptos un tanto complicados.

  37. Rebeca García Pedrosa (3º Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, de Apóstolos Doxiadis, es una novela que narra la historia del griego Petros Papachristos a través de su relación con las matemáticas, empleando como hilo conductor principalmente los descubrimientos sobre la vida del mismo que su sobrino realiza con el paso del tiempo.

    Desde mi punto de vista, este libro aborda temáticas muy superiores a las asignadas a la etapa de Educación Primaria. Además, considero que por parte de los niños requeriría de una lectura muy atenta y profunda para poder intentar siquiera comprender los conceptos a los que hace referencia el autor, por lo que creo que la obra en general se les haría muy pesada. Así pues, en mi opinión no debería utilizarse en la etapa que nos atañe, sino en la ESO o en Bachillerato. Al margen de este hecho, destacaría dos aspectos.

    En primer lugar, decir que aunque no recomendaría la obra para Educación Primaria sí considero buena idea que el libro mencione diferentes problemas matemáticos y haga referencia a especialistas en esta ciencia. De hecho, me parece que nuestros futuros alumnos deberían al menos conocer sus nombres y por qué razones son importantes para ayudar a despertar su curiosidad y su interés por las matemáticas.

    En segundo lugar, y para terminar, mencionar que estoy en total desacuerdo con una afirmación llevada a cabo por el tío Petros y respaldada por su sobrino al final del libro: “mathematicus nascitur non fit” (el verdadero matemático nace, no se hace). En mi opinión, tanto en las matemáticas como en cualquier otro campo el trabajo es el que consigue que alcances los objetivos que te marcas, y no una habilidad con la que supuestamente naces. Es cierto que unas personas pueden tener más facilidad para aprender algunos conceptos que otras, pero creo que todos podemos llegar al mismo nivel si nos esforzamos, y eso es lo que deberíamos transmitir a nuestros alumnos.

  38. Iria Güimil Fuentes Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es un libro que cuenta la historia del tío Petros y su obsesión por la conjetura de Goldbach. Estructurado en 3 capítulos, es un libro interesante y fácil de leer, con el cual se puede ver la importancia del trabajo colaborativo y del ocio como parte esencial de una mente sana.

    Al principio de la historia, su sobrino nos cuenta como él siempre admiró a su tío, mientras que el resto de su familia lo tenía por un desgraciado con el cual no había que hablar más de lo necesario. Llegado un punto, su padre le prohibe interaccionar con él, pero haciendo caso omiso, el chico acude a la casa de su tío un día para comentarle que quiere estudiar matemáticas, tal y como el hizo. El tío Petros le propone una condición: si logra demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, sin consultar en ningún libro ni preguntarle a nadie sobre el tema, podrá estudiar la carrera de matemáticas.

    A lo largo de un verano, el chico se pasa las horas intentando resolver un problema que, a su juicio, parecía sencillo. Día tras día, se va dando cuenta de la dificultad del problema, y el verano llega a su fin sin haber tenido la oportunidad de demostrarlo. Su tío, tras esto, le hace firmar un contrato por escrito en el cual el chico promete que nunca estudiará la carrera de matemáticas. Frustrado, empieza sus estudios en economía, y un día hablando con su compañero de habitación, descubre que el problema era ni más ni menos que la famosa conjetura de Goldbach, aún sin demostrar. Furioso, le pide a su tío explicaciones, y este acaba contándole su historia.

    Petros, explica que se pasó casi toda una vida intentando demostrar el problema en cuestión, ya que para el, si un matemático no lograba algo excepcional en su carrera, era un fracasado. En un principio, empezó su investigación pensando que la fama le devolvería a su amada Isolda, pero al final lo acaba haciendo por pura obsesión. Cuando piensa que estaba perdiendo facultades, el tío Petros acaba aficcionándose al ajedrez, lo cual hace que su mente vuelva a estar preparada para la resolución del problema. Pero pasado el tiempo, según él a causa del teorema de la incompletitud de Gödel, acaba olvidándose de ella, dándola por indemostrable.
    Al final de su vida, vuelve a retomar sus investigaciones a causa de su sobrino, pero acaba falleciendo sin conocerse si la demostró o no.

  39. Laura Fernandez Rivera, 3º de Educación Primaria. Says:

    Este libro nos inmersa en la historia de un niño y su tío consiguiendo descifrar la conjetura de Goldbach. Su sobrino poco a poco se comienza a interesar por la vida de su tío, el cual vive alejado de su familia e inmerso en su vida. Va descubriendo a qué se dedicaba su tío y el motivo por el cual su padre, hermano de su tío, considera que no es un ejemplo para la familia. El tío Petros era un matemático de prestigio que se acabó alejando de su vida profesional debido a que no fue capaz de resolver la conjetura de Goldbbech. Su sobrino, después de averiguar todo esto, comienza a dedicarle tiempo e interesarse más por las matemáticas llegando a querer estudiarlo. Durante el libro, veremos cómo su tío solo le deja estudiar esa carrera si es capaz de resolver un problema que él le dicta, la conjetura de Goldbach. A lo largo de la novela, su sobrino intenta resolverlo de varias formas.
    Al contrario que el libro del Diablo de los números, considero que no puede ser leído por cualquiera, es decir, creo que el lector necesita tener una edad mayor que los alumnos y alumnas de educación primaria. Esto es debido a que la comprensión lectora tiene que estar más desarrollada que un niño de primaria. Aun así, este libro puede ser leído por cualquier persona que no tenga conocimientos sobre la conjetura de Goldcbach ya que en la trama de la novela se va explicando y entendiendo.
    Por otra parte, considero que nadie debería de dejar de hacer una carrera por imposición de un familiar, amigo… Se debería fomentar más hacer lo que uno quiere y luchar por lo que le gusta a uno. Todo lo contrario a lo que aparece en el libro, ya que Petros no deja que su sobrino acabe haciendo lo mismo que él.
    Finalmente, este libro no ha sido tan llevadero de leer como el libro anterior. Aun así, al acabar la lectura de este libro he obtenido información, de una manera más entretenida, sobre la conjetura de Goldbech. Este libro lo recomendaría, como ya dije anteriormente, a personas de edades mayores que un niño de educación primaria.

  40. Antía de la Fuente García (3º Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es una novela histórica que se centra fundamentalmente en las matemáticas. Es un libro que te envuelve en la historia que va contando y es fácil de leer.

    El libro narra la historia a través de aspectos matemáticos y conflictos familiares. La trama principal de esta historia transcurre alrededor del enigma aún sin revolver, la conjetura de Goldbach.

    Los personajes principales son el tío Petros y su sobrino. El tío Petros fue una gran figura matemática pero en todo momento su familia estaba en contra de él. Sin embargo, su sobrino tenía curiosidad por lo que había realizado su tío y se plantea ser matemático en un futuro. Todo esto lo lleva a descubrir que su tío Petros se dedicó gran parte de su vida a resolver la conjetura de Goldbach, que decía: “todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de sus números primos”.

    Es un libro destinado más bien para adultos o adolescentes y no tanto para niños y niñas de Educación Primaria, ya que veo que puede ser una lectura bastante compleja para ellos. Es cierto que no se necesita tener grandes conocimientos sobre las matemáticas, debido a que el autor en todo momento lo explica con claridad y no entra en grandes detalles.

    Para finalizar, lo que me transmitió la lectura es que en todo momento estamos influenciados para llevar a cabo diferentes actividades u oficios. Además, el protagonista deja las matemáticas por no sentirse lo suficientemente preparado para es carrera, cosa que no considero apropiada, porque si algo te gusta con dedicación y esfuerzo puede ser capaz de conseguirlo. Sin embargo, si no te gusta lo veo complicado ya que nunca vas a tener una motivación.

    • Laura Lestón Castiñeira (Primaria) Says:

      Este es un libro histórico que narra la vida del tío Petros contada por su sobrino. El niño investiga acerca de su tío y a lo largo de la historia va descubriendo su vida. La trama principal se centra en el problema que el Tío Petros intentó demostrar a lo largo de toda su vida que es La Conjetura de Goldbach, la cual afirma que «Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos Primos» y también de como cambió la vida del niño al enterarse de que su tío era un genio de las matemáticas, por lo que paralelamente a dicho problema se narra la vida del niño y como fue cambiando de opinión acerca de lo que quería estudiar. A lo largo de ella se hablan de conceptos matemáticos, siempre intentando explicarlos de una forma leve y llevadera para todos los públicos.

      En mi opinión, este tipo de historia no es recomendable para niños de primaria, porque igual les resulta menos entretenido y por lo tanto les costará leerla, es más apropiada para cursos superiores como en la Educación Secundaria o Bachillerato.

      Para finalizar, decir también que este libro enseña que todos estamos muy influenciados por los familiares a la hora de elegir lo que queremos estudiar en el futuro, como le pasaba a nuestro protagonista ya que su tío consiguió que no persiguiese su sueño de ser un gran matemático, solo guiándose por una influencia, porque alguien le dijo o insinuó que no era suficiente para dicha carrera y por tanto cambió su opinión e hizo otra carrera distinta, cuando todos tendríamos que ser libres y sentirnos apoyados cuando realmente estamos haciendo lo que queremos hacer.

  41. Azucena Iglesias Says:

    El libro cuenta la historia de un niño que se entera de que su tío Petros ha sido un gran matemático y decide seguir su mismo camino. Su padre, que detesta a su hermano, intenta impedirlo, pero este hace caso omiso. Para fortuna del padre, al tío tampoco le gusta esta idea y lo disuade de ella proponiéndole un trato consistente en resolver una conjetura (la cual, aunque el sobrino no lo sepa, está aún sin demostrar) de modo que sólo si es capaz de demostrarla acceda a estudios matemáticos. El sobrino fracasa, olvida la idea y tras años de universidad cursando otros estudios descubre la trampa, así que pide explicaciones y su tío, por fin, le cuenta su historia, en la que relata que estuvo trabajando en dicha conjetura pero desperdició su vida intentando resolverla sin éxito. Es una historia entretenida que mantiene al lector/a intrigado hasta el último momento, e incluso después, ya que deja abierto el final, sin aclarar si el tío Petros llega a resolver la conjetura o no.
    Este relato va más allá del aprendizaje matemático, hacia un aprendizaje que nos hace reflexionar sobre el comportamiento del tío Petros. La primera idea que destaca es que debemos proponernos metas alcanzables, ya que lo contrario nos llevaría a la frustración. Resalta también la importancia de trabajar en equipo e intercambiar opiniones e ideas con los demás, lo que es productivo para el aprendizaje de todos y todas, una idea que debería llevarse a las aulas. Finalmente, hace referencia a lo necesario que es realizar actividades de ocio y descansar un poco de nuestros proyectos para mantenernos sanos mentalmente.
    Sin embargo, también nos introduce en el mundo de las matemáticas desde el primer momento, hablando de la conjetura de Goldbach. Poco a poco introduce otras teorías, como la de la incompletitud, o algunas otras que menciona pero no explica, despertando así curiosidad en el lector/a. Del mismo modo, nombra diversos matemáticos importantes, como Gödel o Turing y refleja algunos de los métodos matemáticos de investigación, defendiendo la importancia del análisis, razonamiento, deducción, justificación, comprobación, demostración, intuición y creación de teoremas, dejando más de lado la enseñanza de simples contenidos. Del mismo modo, resalta que la curiosidad se despierta cuando no se da la solución a un problema desde el primer momento, promoviendo la reflexión.
    Considero que en el aula podría trabajarse como una lectura interdisciplinar, ya que trata aspectos de matemáticas, pero también de otras materias y podría relacionarse con literatura, ya que cuenta una historia entretenida que promueve la fluidez y comprensión lectora, lo que sería interesante.
    Por todo ello, lo considero adecuado para acercar las matemáticas al alumnado de forma entretenida y aportando también otro tipo de aprendizajes, pero no hasta los primeros cursos de la educación secundaria, debido a la cantidad de texto que presenta y a que algunos conceptos pueden presentar ciertas dificultades para ser comprendidos.

  42. Laura Fernández Puga (Educación Primaria) Says:

    En libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata de transmitirnos la historia de un matemático que intentó probar la conjetura de Goldbach contada por un niño; su sobrino.
    La conjetura de Goldbach es uno de los problemas más difíciles de la historia de las matemáticas y el tío Petros quiere probar que es cierto para ser considerado uno de los mayores genios. El hecho de no conseguirlo hace que el hombre quiera abandonar las matemáticas e intenta transmitir a su sobrino una idea contraria de lo que piensa para que este también las abandone.
    Durante toda la narración se puede ver que debido a centrarse tanto en probar algo que no se sabe si se puede demostrar el tío Petros se queda solo, alejado de su familia y amigos con la única obsesión de resolver el problema y ser un genio. Esto lo podemos trasladar al mundo real, ya que muchas veces pensamos que todo tiene que tener una solución lógica y no siempre es así. Muchas veces no está a nuestro alcance llegar a la conclusión de algo o, simplemente, esta es mucho más sencilla de lo que parece y no nos damos cuenta de lo cerca que estamos de conseguirla.
    Enfocando la misma visión al mundo docente, debemos ver que los pensamientos que tienen los niños muchas veces coinciden con lo que sucede en la historia. Se preguntan para qué sirve todo lo que estudian y no le ven atribuciones reales. Hay que plantearle todos los temas matemáticos contextualizándolos en la realidad y haciéndoles ver su valor en el día a día. Además, hay que tener en cuenta que cada niño tiene su modo de hacer las cosas y resolver los problemas, como le pasaba al tío Petros que los demás matemáticos se reían de la manera que tenía de resolver el problema con las judías; debemos dejar que cada niño utilice su propio método siempre y cuando esté bien.
    Finalmente, creo que este libro no sería adecuado para que los niños de educación primaria lo pudiesen leer y entender pero si para los docentes o, incluso, para los cursos más altos de la educación secundaria. Así mismo, me pareció un libro muy entretenido y que enlaza muy bien las matemáticas dentro de la narración sin llegar a ser aburrido en ningún momento.

  43. Lois López Blanco (3º Educación Primaria) Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata sobre un niño, que es el narrador, que hace una serie de investigaciones sobre su tío Petros, el cual está distanciado de su familia debido a que es la vergüenza de esta porque pasó muchos años de su vida intentando demostrar la conjetura de Goldbach, la cual dice que cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos. Para la familia el tío Petros era un fracasado, pero para el protagonista no era así, y aunque el tío Petros no quería que su sobrino siguiera sus pasos, este, el sobrino, los siguió. Todo esto y que la familia del niño está llena de matemáticos, llevó al protagonista a estudiar matemáticas en la universidad y a dedicarse a ellas.
    En mi opinión es un libro que debido a la temática matemática me daba miedo, ya que me esperaba un libro donde sólo se hablara de teorías y no que te narren una historia donde te introducen términos matemáticos de una forma tan amena contando una historia como lo hace.
    Este libro me gustó bastante e incluso me tuvo intrigado en muchos momentos, es un libro que recomiendo para su lectura, pero pienso que está más dedicado a cursos de secundaria, ya que no me imagino a un niño de primaria leyendo este libro, ya que tiene mucha letra y eso en un principio los echaría para atrás. Por lo demás es un libro que trata una historia intrigante y a la vez introduce términos matemáticos sin ser aburrido.

    • Lucia Casal Sánchez Says:

      El tío Petros y la Conjetura de Goldbach (1992) es una obra literaria de Apóstolos Doxiadis (1953). Es un matemático griego que ha publicado varias obras didácticas cuyo tema central son las matemáticas.
      En esta novela se relata la historia bibliográfica del personaje ficticio Petros Papachristos. El narrador, su sobrino, comienza a investigar la vida de su marginado tío tras descubrir, a raíz de una carta, que Petros había sido un prestigioso matemático. El sobrino lleva a cabo su investigación movido por la incertidumbre y la intriga por saber cómo su familia ha terminado por darle la espalda a un genio matemático, ahora convertido en una especie de ermitaño, aislado casi por completo de la sociedad. Poco a poco, el narrador consigue ganarse la confianza de Petros y descubrir cuál ha sido la pasión y al mismo tiempo la fuente de autodestrucción de su tío: un ansia incansable por demostrar una de las conjeturas matemáticas más codiciadas de todos los tiempos, la Conjetura de Goldbach.
      Esta novela busca sumergir al lector en las emociones que subyace el camino de la investigación matemática. Investigando, he podido comprobar que los genios matemáticos a lo largo de la historia, soñaban con contenido matemático desarrollado, como Ramanujan. Resulta fascinante descubrir cómo se produce una interacción entre la naturaleza racional de las matemáticas y la naturaleza imperfecta y emocional del ser humano. Esta interacción se hace visible en el sentimiento que le produce a Petros creer que le falta poco para llegar a la solución, pero no llega a tocarla. El lector es testigo de la gran fuerza de voluntad que tiene el investigador renunciando a todo lo demás para centrarse en su objetivo, y del sentimiento de frustración que va aumentando progresivamente con el paso de los años. En la historia, Petros va superando obstáculos, como el descubrimiento de la Teoría de la Incompletitud o la decepción de no haber publicado sus descubrimientos y que lo hicieran otros en su lugar.
      La obra cuenta con un trasfondo psicológico importante. El ser humano necesita resolver problemas de cualquier tipo. Necesita metas y objetivos que le motiven a levantarse cada mañana de la cama y trabajar por ellos. La meta de Petros Papachristos puede parecerle al lector extremista, obsesiva y excesivamente ambiciosa. Sin embargo, a lo largo de la historia, ha habido figuras que han trabajado sin descanso por metas que a priori nos pueden parecer imposibles, a menudo sabiendo que podrían conocer la muerte sin lograrlas, como le pasó al tío Petros. Se hace consciente la ambición del ser humano, ya que Petros tiene la filosofía de “el todo o nada”. Si es bueno en algo, tiene que ser el mejor, o no serlo. No solamente lleva esta actitud en el campo de investigación de las matemáticas, también en su hobbie (el ajedrez). Antes de que la gente le conozca como un jugador bueno pero mediocre, prefiere que no le conozcan. Comprendo y respeto esta postura ante la vida, pero no la comparto ni se la transmitiría al alumnado.
      Con carácter claramente didáctico, Apóstolos Doxiadis no hace una exposición de conceptos explícita sino que los camufla en el transcurso de la narración. Además, aparecen referencias a la historia de las matemáticas, participando como personajes de la novela algunos matemáticos ilustres, como G. H. Hardy, Gödel, Turing y Ramanujan. El lector debe tener conocimientos previos básicos sobre las demostraciones matemáticas para comprender la obra. La curiosidad de algunas demostraciones que desconocía, como el “reductio ad absurdum” me ha llevado a investigar sobre ello, por lo que considero que el libro te invita a buscar el conocimiento por ti mismo/a.
      En conclusión, creo que esta obra cumple su función de transmitir la curiosidad por las matemáticas. Sin embargo, a pesar de que esta novela está escrita en un registro coloquial y un lenguaje simple, no la utilizaría con el alumnado de Educación Primaria, ya que la veo más enfocada hacia los cursos más altos de Educación Secundaria. He disfrutado con su lectura y ha sido útil descubrir que existen recursos multidisciplinares para despertar la curiosidad por las matemáticas.

    • Diego García Ramas Says:

      Este libro cuenta la vida y los descubrimientos realizados por un matemático famoso, esta historia es contada por su sobrino.
      En el texto, se trata la investigación de este matemático en relación a la conjetura de Goldbach, es decir, intenta demostrar que todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos.
      Mientras se narra la historia, aparecen otros matemáticos y teorías que han tratado de demostrar en sus investigaciones, entre ellos, podemos destacar a Turing, Ramanujan, Hardy, …
      Es un relato muy apasionante que mantiene al lector en vilo hasta el final de la historia, incluso una vez que terminamos la historia todavía no tenemos la certeza de si realmente ha demostrado la conjetura de Goldbach o, realmente era una imaginación del tio Petros.
      Gracias a esta historia podemos deducir algunas cosas de sumo interés:
      La historia cuenta como es la vida de una matemático que decide dedicar su vida a la investigación, ya que como vemos el tio Petros dedica prácticamente toda su vida, en exclusiva, a la investigación de la conjetura. Esto le hace ser una persona poco sociable y que dedica todo el tiempo posible a su investigación, incluso dejando de descansar o de realizar otras actividades.
      Por otra parte, apreciamos como tiene que compaginar su actividad como investigador con la de profesor de universidad, ya que también imparte clases.
      En esta obra también se pueden apreciar una serie de valores, ya que el tío Petros decidió realizar esta investigación él solo, sin contar con la ayuda de ningún otro compañero matemático, aislándose de lo que sucedía en el mundo, por lo que cuando decidió publicar algunos de los resultados de su investigación, estos ya habían sido publicados anteriormente por alguno de sus compañeros matemáticos. En ese aspecto se puede decir que era un hombre codicioso, que quería destacar por delante de los demás y ser recordado como uno de los mejores matemáticos de todos los tiempos.
      En la historia, se hace la afirmación de que para ser un matemático destacable hay que nacer con una serie de virtudes, ya que si no tienes esas virtudes al nacer aunque trabajes mucho será imposible llegar a destacar. Bajo mi punto de vista, esta afirmación puede hacer creer a un niño o niña que si no es bueno, por mucho que trabaje, siempre se le van a dar mal las matemáticas. Por lo tanto, no estoy muy de acuerdo en esta afirmación.
      Creo que esta historia se debería recomendar para alumnado de últimos cursos de educación obligatoria, aunque no trate ni explica problemas matemáticos muy complicados, si es cierto que es una historia que necesita de una determinada madurez mental para ser comprendida.

  44. Sara Figueira Moares, MAXISTERIO PRIMARIA Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es una novela
    cargada de historia que se desarrolla entre los siglos XIX y XX. La historia transcurre
    en Grecia, Alemania, Inglaterra y Estados Unidos. El libro combina elementos
    matemáticos explicados detalladamente y de manera simple con conflictos familiares y
    personales que afligen a los personajes.
    En el libro tenemos dos personajes principales, El tío Petros y su sobrino. La
    trama consiste en destapar el pasado del tío, alejado del mundo por su empeño en
    resolver la Conjetura. El sobrino quiere seguir sus pasos, sin embargo, el tío intenta
    disuadirle presentándole el enunciado de la Conjetura de Goldbach sin decirle que se
    trata del enigma sin resolver que el joven desconoce, en mi opinión, para alejarlo de la
    persona en la que él se había convertido.
    Se presenta la vida del matemático en general como una frustración continua, y
    el éxito en este campo como un ideal que muy pocos consiguen alcanzar. No obstante,
    siempre es bueno intentarlo ya que es posible triunfar. Al final del libro se deja ver que
    quizás el tío antes de fallecer resuelve la Conjetura, lo que arroja esperanza al poner
    empeño en un trabajo.
    Hay varios aspectos que deben resaltarse:
    -El aislamiento del tío resulta negativo. Tanto en los primeros años
    cuando queda atrás en los avances matemáticos y por tanto en sus
    investigaciones como en los últimos.
    -El no compartir información también le acaba perjudicando porque sus
    compañeros podrían haber localizado errores, y el, usar otra información.
    -Ser ambicioso también le perjudica, no se conformaba con pequeñas
    investigaciones, quería ser un grande. Al querer publicar una investigación que
    había ocultado años, se entera de que antes de él sacarla a la luz, la había
    descubierto un joven, dejándola inservible. Si la hubiera presentado cuando la
    descubrió, gozaría de reconocimiento.
    Es curioso que Petros es ridiculizado por sus compañeros por utilizar judías para
    resolver el enigma. A veces es bueno utilizar cosas simples o familiares, pues nos
    pueden ayudar a obtener resultados mayores y correctos.
    Finalmente, por una parte destacar la ausencia de figuras femeninas en el relato,
    por otra parte considero que ha sido una lectura interesante pero no me parece apropiada
    para ningún curso de Educación Primaria debido a que la lectura exige conocimientos
    previos y buena capacidad de comprensión lectora.

  45. Carla Garabal Carbajal Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, es una novela la cual podríamos considerar histórica pero que, realmente, su eje principal son las matemáticas. Es un libro que entretiene y te mantiene enganchada a lo largo de toda la trama debido a que la narrativa te envuelve en la historia de manera fascinante. Además, es una novela fácil de leer y con pocas páginas.

    La historia transcurre alrededor de la Conjetura de Goldbach, un enigma todavía no resuelto pero que fue objeto de estudio para grandes personajes matemáticos.

    El tío Petros fue, en tiempos pasados, una figura matemática de gran importancia, pero su familia lo tacha de oveja negra por su carácter y personalidad un poco “rara”. Su sobrino y protagonista de la historia, siente una gran admiración y curiosidad por su tío lo que hace que se planteé ser matemático (opción que finalmente descarta). Esto lo lleva a descubrir lo que fue su tío y que dedicó parte de su vida a descubrir el misterio de la Conjetura de Goldbach. Dicha conjetura afirma que: “todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de sus números primos”.

    A lo largo de la novela se puede ver como el sobrino del tío Petros intenta resolver este enigma realizando numerosas cuentas matemáticas, tablas, parejas… para comprobar si tenía solución. Asimismo, hace un recorrido por diferentes matemáticos ilustres y célebres como, por ejemplo: Fermat, Euler, Gauss, Gödel, Turing… Por otro lado, el tío Petros tiene un sueño en el que los números pares aparecían personificados como parejas de gemelos, representando complicadas y varias cosas extrañas, con el fin de demostrar la conjetura de Goldbach. También se puede apreciar como al final decide abandonar el proyecto debido a la Imcomplitud de Gödel.

    Esta lectura podría ir destinada a cualquier colectivo adulto, o así lo considero, debido a que no exige tener conocimientos matemáticos para entenderla, pero si requiere una buena comprensión lectora que el alumnado de Educación Primaria no posee. Quizás para el alumnado de los últimos cursos de la ESO o Bachillerato podría resultar interesante y de gran utilidad. No es necesario poseer grandes conocimientos matemáticos porque el autor no entra en detalle sobre los autores y aspectos que menciona a lo largo de la lectura.

    La obra pretende transmitir la presión social a la que es sometido un matemático debido a que por mucho tiempo que se invierta en esta ciencia si no se hace un descubrimiento maestro no se le dará la importancia suficiente ni se valorará el tiempo y esfuerzo invertido. También hace referencia a la frustración que se expone alguien, en este caso los matemáticos pero podría aplicarse a cualquier ámbito y profesión, cuando no es reconocido su trabajo, bien sea económicamente o socialmente hablando.

    Otro de los mensajes que puedo extraer de la lectura es que el protagonista rechaza la idea de estudiar matemáticas porque no se considera lo suficientemente bueno para formar parte de esa carrera. Yo considero que para cualquier estudio o trabajo la persona debe tener unas capacidades, habilidades, destrezas y aptitudes y no única y exclusivamente ser un “coquito”.

    Ya, por último, pensé que sería una lectura mucho más pesada y aburrida de lo que realmente me resultó. A diferencia de la otra lectura y como mencioné en líneas anteriores, no está destinada a niños y niñas por la complejidad de la redacción, vocabulario, expresiones… Asimismo, considero que es una obra de la que se pueden extraer numerosas cosas buenas (que ya fui citando), de la que se aprenden diferentes aspectos sobre las matemáticas y de la cual podemos extraer una importante lección: debemos hacer las cosas porque nos gusten, pero no por presión u obligación si no por placer y porque nos llenan como personas. No todos y todas valemos para lo mismo, debe haber disparidad y diversidad entre los diferentes campos de estudio, puestos de trabajo y ámbitos de conocimiento.

    • Carla Garabal Carbajal (Educación Primaria) Says:

      Carla Garabal Carbajal (Educación Primaria)

    • Natalia Gerpe Pazos, Educación Primaria Says:

      El “Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una novela escrita por el griego Apóstolos Dioxiadis. Nos cuenta la historia desgranada de un sobrino, al cual no llegamos a conocer el nombre, que crece fascinado por la enigmática figura de su tío; una especie de “anacoreta” de las matemáticas, al cual toda su familia considera la oveja negra del clan por no haber cumplido el “destino” para el que estaba aparentemente dotado: ser un gran matemático. Por lo anterior, es considerado un fracaso familiar; ya que dedicó toda su vida a intentar demostrar “La Conjetura de Goldbach”, uno de los problemas más difíciles de la historia de las matemáticas.
      Pienso que la trayectoria vital y profesional del Tío Petros va más allá de descubrimientos matemáticos para aproximarnos a una escala de valores y decisiones morales que los protagonistas tienen que afrontar. Desde el punto de vista didáctico, creo que es una novela que enseña el valor del esfuerzo, de la perseverancia y que pone en una balanza la ambición por el éxito social contra las pequeñas cosas que nos dan felicidad en el día a día.
      En la novela también se refleja muy bien la influencia familiar en las decisiones académicas tanto del tío Petros como del sobrino. Este último siguió, finalmente, los principios de su tío, al persistir en la idea de estudiar matemáticas a pesar de que aquel le demuestra que no “nace para ellas”. El tío Petros continúa en la investigación al margen de la sociedad pese a los obstáculos encontrados. Pese a todos los trabajos realizados, los dos finalmente abandonan, pero con una diferencia, el sobrino reconduce su carrera cara el negocio familiar y el tío Petros se recluye en si mismo y en sus aficiones que eran el ajedrez y el jardín.
      Desde mi punto de vista, lo esencial de la historia no son los elementos o conceptos matemáticos que se trabajan, si no la idea de superación y persistencia en aquello que deseamos conseguir, incluso llegando a encerrarnos tanto en nosotros mismo y nuestro problema, que nos olvidamos de la importancia de interactuar con otras personas e intercambiar ideas. Me quedo con la frase de la novela que dice: “Sin un intercambio constante de ideas, es posible que acabe batallando con fantasmas y que ni siquiera se dé cuenta de ello”.
      No la recomendaría para leer en Educación Primaria ni en Secundaria ya que, en cierto momento de la novela, se utilizan palabras y términos que se escapan bastante del vocabulario de los lectores que no conocen o comprenden ciertos conceptos. Pero sí que sería recomendable para tomar decisión académicas como por ejemplo, al final de Bachiller, ya que enseña al lector que persona debe guiarse por sus intereses y que el error tiene cabida en la trayectoria de cada uno, ya que a partir del error podemos aprender mucho. También creo que intenta transmitir que no debemos establecer ninguna barrera entre las matemáticas y las letras.
      Como reflexión final que extraigo de este libro es que debemos reconocer los fallos o errores y no ser orgullosos. Fallar y equivocarse forma parte del aprendizaje. También, que no importa la edad para conseguir lo que nos proponemos, lo más importante son las ganas que tenemos de llegar a nuestro objetivo, ya que el Tío Petros, aunque se angustiaba porque los años pasaban y no conseguía resolver la Conjetura de Goldbach, volvió a intentarlo años después y existe la posibilidad de que la resolviera.

  46. Adrián_Abelenda Says:

    Me ha parecido un libro realmente interesante. Si es cierto que al principio no terminaba de llamar toda mi atención, al ir desarrollándose las cosas en él me ha ido gustando cada vez más, hasta me atrevería a decir que es uno de los libros con más valor matemático de todos lo que he podido leer. Aún tratándose de un libro aparentemente complicado, no estaría de más que se leyese en etapas escolares avanzadas, pues en él se tratan diversos aspectos que tienen mucho valor a la hora de afrontar estudios, más allá de que sean matemáticos o no. Al finalizar el libro me preguntaba cual sería la aplicación del libro para desarrollar con los alumnos/as, o cual sería la aplicación que podría entresacar una persona después de leerlo, y me he dado cuenta de que detrás de esta historia se esconden valores y conceptos muy importantes, tanto para docentes como para alumnos/as. Uno de estos valores es el de “saber como NO tienen que ser las matemáticas para alguien”, pues en el libro se refleja la parte más oscura de las mismas con un desenlace final trágico, que no deja de ser a mi modo de ver una forma de captar la atención del lector para saber hasta donde no hay que llegar en este mundo. Otro aspecto que he aprendido es que durante el transcurso del libro se presenta cómo plantear algunas actividades, llegando incluso a plantear de algún modo ciertas unidades didácticas, algo que se presenta como realmente valioso para cualquier aspirante a docente en un futuro. Gracias a este libro me he podido acercar más al mundo matemático y he podido ver lo que se esconde detrás de una mente privilegiada para ello, que por muy preparada y adecuada que esté para las matemáticas no deja de ser corriente al no saber apreciarlo. Me quedo con la “moraleja” del libro, que por muy bueno que seas en algo no debes encerrarte en ello, sino buscar la mejor forma de transmitirlo a los demás para seguir avanzando.

    • Laura Castro Leira (Educación Primaria) Says:

      O libro recolle a vida dun matemático e os seus intentos frustrados por descifrar un dos problemas máis complexos das matemáticas: a conxectura de Goldbach. O protagonista e á vez narrador da historia conta como desde pequeno comeza a sentir intriga polo seu tío Petros, a quen seu pai e seu outro tío cualifican de “un dos fiascos da vida”. A medida que se fai maior a súa curiosidade aumenta, chegando a descubrir que o seu misterioso tío fora no seu tempo unha figura importante no mundo das matemáticas e que adicara toda a vida a intentar probar a conxectura de Goldbach, cuxa premisa é a seguinte: todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos. A curiosidade e admiración que sente o narrador polo seu tío lévano a querer ser matemático tamén, aínda que decide abandonar por non ser tan brillante como seu tío nese campo.
      Este libro resulta interesante xa que mistura a narrativa coas matemáticas, creando unha historia envolvente e moi sinxela de ler. A pesar do que poida parecer, non é necesario posuír coñecementos matemáticos para comprender a novela, xa que se ben as matemáticas son o tema principal da historia, o escritor non entra en datalles sobre as mesmas.
      Coa obra, o lector adquire coñecemento xeral sobre o mundo matemático, coñecendo figuras importantes neste campo (Gödel, Turing, etc.) xunto con algunhas das contribucións realizadas por cada un deles. Tamén se intenta reflectir como é a vida de un/unha matemático/a dedicado/a á investigación: as frustracións, o estrés ou a necesidade de recoñecemento social e de pasar a historia como alguén importante. Todas estas características son representadas por Petros, quen se move non só polo desexo de conseguir avances no campo científico, senón por ser recoñecido social e academicamente.
      A mente de Petros Papachristos era prodixiosa no campo das matemáticas, unha cualidade que posuía desde pequeno e que lle permitía ser moi bo no seu campo. O seu sobriño, movido pola admiración que sentía polo seu tío, decide estudar tamén a carreira de matemáticas, mais acaba abandonando polo feito de non posuír unha mente tan brillante como a deste ou de persoas como Gödel ou Turing. Persoalmente, considero que para estudar algo non é necesario ser brillante nese campo ou posuír cualidades sobrenaturais, senón sentir paixón e ganas por aprender. Fálase dos descubrimentos científicos como a única gloria, como se o feito de non realizar un descubrimento fose significado de fracaso. Ademais, estudar unha disciplina, sexa matemáticas ou outra calquera, non implica ter que dedicarse obrigatoriamente á investigación, xa que hai moitas maneiras de contribuír ao avance da mesma.
      Unha delas é, por exemplo, a docencia. Aínda que desta maneira non se realicen descubrimentos importantes, resulta crucial transmitir coñecementos e habilidades matemáticas de maneira activa e dinámica, para conseguir que a relación entre os alumnos e as matemáticas non sexa tan distante como acostuma a ser na realidade. Conseguir que os/as alumnos/as entendan as matemáticas e gocen con elas é case tan importante como investigar, xa que favorece que as futuras xeracións se interesen por esta disciplina.
      A novela transmite unha serie de leccións que reflicten o seu carácter humano ademais de matemático. Unha delas é a necesidade de prantexarse metas alcanzables na vida para poder ser felices. Petros foi demasiado ambicioso ao propoñerse un obxectivo tan complexo, polo que terminou obsesionado coa teoría e sen poder demostrala finalmente. A conclusión é que está ben ter metas na vida, pero sempre e cando sexan alcanzables, para evitar sentimentos de frustración, estrés ou decepción. Debemos coñecer os nosos puntos fortes e intentar aproveitalos ao máximo, pero tamén ser conscientes das nosas limitacións e ser capaces de afrontar o fracaso.
      Outra idea que se extrae do texto é a importancia de traballar de forma colaborativa. Somos animais sociais e, polo tanto, necesitamos da axuda e compañía de outras persoas, sexa no ámbito que sexa. Para traballar, como ocorre no texto, resulta efectivo compartir ideas, consultar dúbidas e incluso realizar proxectos comúns. Iso, ademais de lograr mellores resultados, tamén resulta beneficioso a nivel persoal ao estar en contacto con outras persoas. No caso de Petros, ao illarse non só perdeu a oportunidade de traballar cos seus compañeiros, senón que tamén lle deu as costas aos novos avances nas matemáticas.
      Para rematar, trátase de unha obra sinxela de ler, que achega as matemáticas ao lector desde un punto de vista diferente, e que ademais transmite unha serie de valores humanos moi importantes na nosa sociedade.

  47. Eva García Ordóñez - 3º Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un relato muy ameno. A través de una historia que nos mantiene con intriga hasta al final, razón por la que engancha, se nos exponen conceptos matemáticos que tuvieron lugar a lo largo de la historia.
    Tiene un final abierto en el que el lector tiene la opción de escoger si el tío Petros dio con el resultado o no, por lo que el misterio que se nos propone desde un principio y nos mantiene con la intriga no ha sido resuelto.
    En un primer momento el libro nos cuenta cómo los matemáticos sólo pueden hacer descubrimientos en su temprana edad, pues rara vez tienen lugar después de los 30 años. Esta afirmación se pone en entredicho en el momento en que el anciano tío Petros vuelve a la lucidez después de un rayo de esperanza y se inicia de nuevo en sus investigaciones.
    Con respecto a los conceptos matemáticos que se nos exponen, puede que sean demasiado complejos y que, si bien tienen como finalidad que afiancemos nuevos aprendizajes a través de la lectura, a no ser que seamos matemáticos expertos o tengamos intención de serlo, lo más probable es que no lo entendamos.
    Otro aspecto que se aborda en el libro es el de las injusticias. Por una parte, en el mundo de las matemáticas da igual que dediques tu vida entera a una investigación, puesto que si no haces un gran descubrimiento, pensarán que no eres un buen matemático. Por otra parte, este tema también se trata con los dos descubrimientos que hizo el tío Petros a raíz de su investigación, los cuales ya fueran descubiertos, y él no se enteró debido a su inmersión.
    Como conclusión, después de la lectura del libro puedo afirmar que no es un libro adecuado para niños de educación primaria, puesto que les sería muy complicado de entender los conceptos en el existentes y no sacarían nada en vano.

  48. Mauro Durán Carlín Says:

    El tío Petros y la conjetura de GoldBach es una historia escrita por Apóstolos Doxiadis. El autor narra la historia del sobrino (a su vez narrador) y de Petros, se nos presenta a Petros como la oveja negra de la familia, una persona que no siguió la tradición familiar y se dedico al estudio de la ciencia matemática, debemos destacar que Petros era un prodigio de esta ciencia, pasados unos años Petros comienza a interesarse por la conjetura de Goldbach, lo cual lo lleva al aislamiento total.
    El sobrino, quien estaba muy interesado por las matemáticas va a junto de su tío con el fin de que este lo apoye para estudiar esta ciencia, Petros le propone un trato, si el joven es capaz de resolver esta conjetura en un verano, Petros lo apoyara para que estudie matemáticas, si no, deberá estudiar algo relacionado con la tradición familiar. Obviamente el joven es incapaz de resolverlo y se ve obligado a estudiar otra carrera en estados unidos.
    Un día, el compañero de habitación de nuestro protagonista, le muestra un problema, era le mismo problema que su tío Petros le había propuesto, un problema que había derrotado a muchas mentes brillantes de las matemáticas.
    Considero que el libro no esta destinado para un público joven, si no que, esta mas bien destinado a alumnos de la ESO o Bachillerato, realmente no es un libro muy largo o denso pero sí que trata temas demasiado avanzados para las mentes de los niños de primaria. Personalmente es un libro que me gustó leer, el suspense de la obra me mantuvo en la historia desde el primer minuto, ademas de esto, trata problemas o cuestiones matemáticas que a su vez son bastante sencillas de entender gracias a la claridad y lo amena que es la lectura.

  49. RAFAEL PADIN Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” – Apostolos Doxiadis
    En liñas xerais, esta obra pareceume interesante e gustoume. Aínda que é certo que por
    momentos resultoume excesivamente pesada, especialmente na parte na cal o autor
    narra a biografía de Petros, pois considero que se menciona a demasiados matemáticos e
    demasiados asuntos relacionados coa devandita ciencia, utilizando abundantes
    tecnicismos e tratando temas bastante distantes do meu coñecemento. Malia iso, o libro
    posúe moitos aspectos positivos que pretendo destacar.
    En primeiro lugar, considero que o libro resulta moi útil para coñecer a numerosos
    xenios das matemáticas, diversas nocións e mesmo algún concepto que poida
    resultarnos descoñecidos. Por outra banda, paréceme moi interesante o fondo, pois
    considero que mostra leccións que nos poden ser de moita utilidade en todolos aspectos
    da nosa vida.
    Baixo o meu punto de vista interpreto que o libro pretende transmitir a importancia de
    fixarse obxectivos “ alcanzables” co remate de evitar frustración e desesperación. Cando
    fala de obxectivos, eu creo que tamén todos moitas veces nos propoñemos obxectivos
    inalcanzables pero aínda así son parte da nosa ilusión, a expensas de que sabemos que
    non os cumpriremos. O que eu considero que debemos de facer, é de estruturar os nosos
    obxectivos no tempo, tendo claras as prioridades en cada momento e dependendo das
    circunstancias, axustalos. Velaquí un dos erros de Petros, non publicar os seus
    descubrimentos logrados durante toda a súa investigación cara á conxectura de
    Goldbach.
    Outra lección que transmite o autor da obra considero que podería ser o feito de que
    debemos loitar polo noso soños sempre que isto non supoña renunciar a outros aspectos
    das nosas vidas tanto ou máis importantes, como pode ser a vida social, emocional e
    mesmo a saúde propia. De feito, é o contemplar e analizar o estilo de vida de Petros un
    dos motivos que lle fan ao narrador renunciar finalmente aos seus estudos universitarios
    en Matemáticas.
    A modo de conclusión, considero que a diferenza do libro “O diablo dos números”, non
    sería un libro que, como futuro mestre, recomendaría aos alumnos para aprender
    matemáticas e para aprender a amar ás matemáticas, senón que llo recomendaría para
    aprender valores.

  50. Gabriela Villar Costas (Educación Primaria) Says:

    La historia de El Tío Petros Y La Conjetura de Goldbach consigue que el lector centre todo su interés debido a que se mantiene la intriga durante toda la historia. El protagonista y el mismo narrador de la historia es el sobrino de Petros considerado su sobrino favorito el cual durante la historia busca respuestas a sus dudas a cerca de su tío. La historia comienza centrada en el interés del narrador por conocer el porqué de que su padre y su tío no quieren mantener una relación con su hermano y lo odian tanto. Debido a esta mala relación el narrador conoce muy poco a su tío y decide conocer porque está tan alejado de su familia. Debido a una llamada logrará descubrir que su tío no era nada más y nada menos que catedrático de Análisis en la Universidad de Múnich. Tras conocer esta noticia sabrá que su familia creía que su tío había desperdiciado el don que tendría para las matemáticas. Esto lleva a que el sobrino decida acercarse más a su tío intentando mostrarle su gran interés por las matemáticas pero este lo único que intentará será evitar que este vuelva a cometer los mismos errores que él.

    Durante toda la lectura se podrá ver la lucha del profesor Papachristos con las matemáticas pero principalmente centrado en la Conjetura de Goldbach. La historia se centrará en descubrir porqué este dejó la investigación y tendrá un final sin respuesta.

    Este libro a pesar de ser de temática matemática no contiene gran contenido matemático sinó que muestra las dificultades que conlleva la investigación y el estudio de las matemáticas. Se puede ver las grandes dificultades y las actitudes necesarias para ser un gran investigador y llegar a tus metas. Aunque es un libro fácil de leer no considero que esté destinado para el alumnado de educación primaria sinó para introducir a lo largo de la educaión secundaria o bachillerato. Este libro me gustó bastante porque permite ver una realidad desconocida.

  51. Alejandra Caruncho Dopico 3º Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una historia sobre el sobrino de Petros, que crece fascinado por la figura de su tío, al que su familia considera la oveja negra a pesar de su gran pasado como matemático. Así, tanta fascinación le hace desear a su sobrino convertirse también en matemático por lo que su tío le propone una prueba para demostrar que vale para las matemáticas: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, o sea, la conjetura de Goldbach, uno de los grandes problemas aun sin resolver de las matemáticas.
    La historia gira alrededor de este problema constantemente, por lo que podemos observar la obsesión a la que llega el protagonista, en este caso, por las matemáticas. A partir de esta obsesión el libro nos enseña que por mucho que algo te guste en la vida no tienes que dedicarte en cuerpo y alma a ello, hay más cosas. Es bueno marcarse metas, pero no hay que obcecarse.
    Sí que es verdad que la lectura de este libro tiende a intrigarte a medida que vas avanzando, y presenta las matemáticas de una forma muy interesante, pero no creo que sea recomendado para niños de Educación Primaria ya que trata temas complicados, métodos de resolución de problemas, importantes matemáticos que no conocen, teoremas, etc.

  52. Belén Rey Doval ( Primaria) Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH:

    El Tío Petros y La Conjetura de Goldbach é un libro escrito por Apóstolos Dioxiadis, que nos conta a vida de Petros Papachristos e o seu sobriño. O Tío Petros é un home cun don para as Matemáticas que dende moi xove tivo a oportunidade de desenvolver esta habilidade ao nivel dos matemáticos máis grandes. Papachristos proponse comprobar la Conxectura de Goldbach, que di que “todo número par maior a dous, é a suma de dous números primos”. Persoalmente, foi unha historia que me tivo realmente enganchada durante a primeira parte, mais que conforme foi avanzando e adentrándose cada vez máis nos teoremas e nas matemáticas puras, foi perdendo a miña atención, a cal recuperou xusto ao final da historia. Aínda así, non me parece unha mala novela, mais penso que eu a recomendaría mais ben a persoas de cursos superiores (ESO ou Bacharelato), pois é bastante complexa en canto aos termos tratados nela. Despois de ler este libro, sinto un maior aprecio e admiración tanto polos grandes Matemáticos, os que remataron por descubrir novos avances neste ámbito, coma por aqueles que o intentaron, pois vexo a gran dificultade e os amplios coñecementos que hai que ter para facer unha investigación científica. Aínda así, o que máis me chamou a atención do libro é o mensaxe que tenta transmitir. Dende o meu punto de vista, pódese tomar desde dúas perspectivas: a primeira, que se non es realmente bo nun ámbito (neste caso as Matemáticas), non te podes dedicar ás mesmas e tampouco poñerte metas imposibles de cumprir. A segunda sería a perspectiva de que o importante está nos procesos e non tanto nos resultados, e a importancia e a satisfacción que se sinte ao investigar algo por ti mesmo sen que che dean todo feito. Eu penso que sempre se hai que quedar co lado positivo das cousas, polo que, se nos fixamos máis na segunda perspectiva que propoño, o libro transmite unha mensaxe que pode chegar aos alumnos e despertar a súa curiosidade por investigar algo por eles mesmos, sexa neste ámbito ou en calquera outro.

    • Atalía Pouso Pouso (Grado en Maestro de Educación Primaria) Says:

      El tío Petros y la conjetura de Goldbach relata la historia de Petros Papachristros, un matemático que dedicó su vida tratando de resolver la conjetura de Goldbach. En esta hiostoria se muestra la dedicación y la pasión de Petros por las matemáticas.
      Las investigaciones en esta ciencia necesitan mucho esfuerzo y dedicación, y en la mayoría de las ocasiones no se valora la entrega y el afán de los matemáticos en la resolución de problemas. Además, es importante destacar la importancia de las matemáticas, puesto que están presentes en nuestro día a día.
      En esta obra le transmite al lector la constancia por alcanzar lo inalcanzable, nunca debemos detenernos, siempre debemos seguir hacia delante, hasta conseguir nuestros objetivos.
      Considero que esta obra está destinada para la educación secundaria obligatoria, puesto que puede resultar de gran interés, dado que en mi opinión no sería aplicable en educación primaria por la complejidad de los temas que se abordan.

  53. Carla Serén (Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que narra la vida de un matemático que dedicó su vida entera intentando demostrar un gran enigma de las matemáticas; la conjetura de Goldbach.
    La historia de Petros Papachristos, es narrada por su sobrino favorito y aspirante a matemático. Además de tener como tema central las matemáticas, deja entrever otros temas que sirven de moraleja de los errores y experiencias vividas por este hombre y su familia.
    Por parte de los dos hermanos menores de Petros podemos ver el deseo ferviente de ganar dinero a través de, expectativas de vida preestablecidas para sus hijos que debían estudiar económicas para continuar con la empresa familiar sin aceptar cualquier otro camino. Y, por otra parte, la envidia que sienten por Petros, quien renunció a esa vida en favor de luchar por conseguir lo que de verdad quería.
    Por desgracia, esta situación es muy común en muchas familias en las cuales los padres tienen unas expectativas para el futuro de sus hijos que puede que no concuerden con lo que ellos realmente quieren hacer con sus propias vidas.
    Por otro lado, este libro puede resultar de gran interés para los alumnos ya que está el misterio de la conjetura que no se sabe si se llegará a resolver o no. Con ello, se puede captar su atención y hacer que se enfrasquen aún más si cabe, en la lectura. Además también se empaparían de las ansias que pone la lectura por el descubrimiento matemático y las matemáticas en sí.
    Bajo mi punto de vista, este libro sería más adecuado para educación secundaria que para educación primaria tanto por su densidad como por los temas que trata. Además, esta problemática puede estar en muchos de los alumnos, ya que debido a la etapa escolar en la que se encuentran, en muy poco tiempo deben tomar decisiones transcendentales para su futuro y por ello se pueden sentir identificados.

  54. Sara Armesto Lombardia Says:

    Sara Armesto Lombardia 3º Curso Educación Primaria

    El libro trata sobre, Petros Papachristo, un matemático que dedico su vida a intentar resolver la conjetura de Goldbach, la cual está todavía sin resolver. La historia la narra su sobrino, al cual le intriga mucho la vida de su tío, ya que para él es un misterio, porque Petros es tratado como la “oveja negra” de la familia. A través de este libro, Petros y su sobrino te sumergen en el mundo de las matemáticas, además de tratar otros temas como pueden ser el desarrollo personal o perseguir un sueño. En mi opinión el libro intenta crearte el debate de si tanto esfuerzo y reclusión valen la pena, como se refleja en el papel del tío Petros (aunque finalmente no se sepa si logro resolverla) o si en realidad es un desperdicio de la vida intentar conseguir un sueño inalcanzable, como pensaba el padre del protagonista.
    Aunque fue un libro que me pareció interesante no lo veo adecuado para el nivel de Educación Primaria. En él se tratan contenidos matemáticos que, a mi parecer, son demasiado complejos para estas edades.
    En cambio sí que aparecen otros temas como perseguir sueños inalcanzables y poner todo tu esfuerzo en algo que quieres conseguir aunque al final no salga como esperabas que si pueden tratarse a estas edades. Aun así no sería un libro que llevaría a las aulas de Educación Primaria pero si me parece recomendable para cursos de la ESO.

    • Carla Fuentes Martínez Says:

      CARLA FUENTES MARTÍNEZ 3ºCURSO EDUCACIÓN PRIMARIA
      En esta obra pudimos observar las diferentes dificultades que un matemático debe afrontar al “plantar cara” con las matemáticas.
      Los lectores de este libro podremos ver las verdaderas matemáticas que han dado en su vida grande genios en la humanidad y han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre.
      Pienso que es una obra que profundiza mucho el carácter tanto de las matemáticas como de los matemáticos.
      Personalmente, en varias partes de la obra me sentí algo perdida ya que, aunque siempre he dado matemáticas no se todo y me cuestan mucho. Pienso que a las personas que le gusten las matemáticas les parecerá un libro increíble, ya que introduce al lector temas relevantes sobre ellas y personajes ilustres de esta ciencia que son tratados en todo momento
      No es un libro que yo expondría en Educación Primaria pero igual si en Secundaria o incluso Bachiller. Aun así, en mi opinión, tengo que exponer que si no le das cogido el gusto a las matemáticas este libro no gustará nada.

  55. Daniel Bellas Pérez (3º curso de Educación Primaria) Says:

    Los protagonistas de esta historia son Petros Papachristos y su sobrino. Petros, cuyos hermanos le dan una mala fama, fue un matemático que intentó resolver la conjetura de Goldbach, cuyo problema sigue sin resolverse hoy en día. El hijo de uno de sus hermanos, es decir, su sobrino tiene la gran curiosidad por conocer el motivo por el cual lleva a tener esa reputación su tío Petros.
    Rápidamente el sobrino se da cuenta que el mundo que le gusta a su tío Petros es el de las matemáticas, pues como citamos anteriormente, dedicó su vida a tratar de resolver la conjetura de Goldbach, basada en la teoría de que cualquier número para superior a la cifra de dos, es igual a la suma de dos números primos.
    En este libro se puede observar la obsesión que puede llegar a tener cierta gente por querer ser el mejor, como en este caso el tío Petros que sacrificó toda su vida sin llegar a resolver el problema. Esto nos enseña que no todo se tiene que ver reducido a un resultado, sino que también es importante disfrutar el trayecto. Gracias a esto, su sobrino decidió no seguir su sueño de ser matemático.
    Sin embargo, no solo trata el mundo de las matemáticas, ya que durante el transcurso de la historia se presentan diferentes problemas personales, el seguimiento de un sueño, diversos intereses, etc. lo que hace que mantengas la intriga hasta el final del libro.
    Pese a que se trata de un libro que logra mantenerte integrado y muestra las matemáticas de una manera más interesante, he de decir que hubo cosas que hasta me costaba comprender a mí, por lo que creo que se debería trabajar con este libro más bien en la ESO que en la Educación Primaria.

  56. Susana Ratón Varela (ED. PRIMARIA) Says:

    Apóstolo Doxiadis, EL tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Esta es una gran novela de suspense que nos ayuda a comprender ,o en mi caso a conocer un poco, el mundo de las matemáticas ; descubrimientos y procedimientos de la investigación matemática, importantes matemáticos, teoremas, métodos de resolución de problemas, reflexiones a cerca de ellas, etc. Además es una historia que te engancha desde el principio y en la que se puede ver plasmada ciertos valores como el esfuerzo, la importancia de la amistad o de las relaciones sociales y a la vez que nos hace reflexionar sobre otros temas como el egoísmo, la frustración o la competitividad . En ella se nos muestra la necesidad de marcarse metas alcanzables, ya que , por muy bueno que seas en algo, esto no debe ocupar todos los planos de tu vida (como le ocurrió a Petros, el cual su obsesión por encontrar el éxito dentro de la comunidad matemática lo condujo a un aislamiento total)
    Pienso que es una propuesta didáctica muy interesante para el alumnado de secundaria ya que, además de las matemáticas también trabaja otras áreas del conocimiento y el libro da mucho juego para generar en el aula actividades reflexivas sobre la constancia, la obsesión, el trabajo cooperativo y otros temas como la importancia de hacer en la vida lo que realmente nos gusta y nos apasiona y de disfrutar del camino .
    Por último, creo que para nosotros ,futuros docentes, haber leído este libro nos puede hacer reflexionar sobre la necesidad de enseñar en el aula unas matemáticas manipulativas , con materiales estructurados o no estructurados (como con las judías en la novela) para lograr que el aprendizaje pueda ser significativo.

  57. talar Says:

    TA.LA.R-E.P.
    En esta novela se narra la vida de un matemático llamado Petrus. A priori, uno podría pensar, que se trata de una de esas novelas (en mi caso el Quijote) as las que intentamos darle una oportunidad pero que no somos capaces de terminar. Pero nada más lejos de la realidad. Es una novela de intriga sostenida que engancha de principio a fin, de esas que hacen que te sumerjas por completo en la historia.
    Se plasma con crudeza brutal la realidad oculta del trabajo científico. Se muestra la cara más amarga de la labor científica. Es verdad que el científico pretende contribuir a mejorar el mundo con sus descubrimientos, pero también persigue la fama, la posteridad. La obsesión por encontrar las respuestas a sus preguntas se convierte en una enfermedad. Y en esa obsesión se olvida de que a lo largo de su carrera, los fracasos serán más numerosos que los éxitos, y que es justamente en en la manera en que enfrenta a los fracasos, donde reside la clave para el éxito.
    Las matemáticas y yo hemos tenidos nuestros más y nuestros menos, el analfabetismo matemático me resulta familiar, pero uno no tiene que ser matemático para entender a su protagonista. Desde mi punto de vista, es muy fácil empatizar con Petrus y su obsesión por resolver la conjetura de Goldbach, hasta el punto de que quieres encontrar la solución a ese enigma tanto o más que Petrus.
    A nivel literario, es una gran novela. Para mí, tiene todos los ingredientes necesarios para ser obra literaria. En cuanto a la enseñanza de las matemáticas, aunque no es una obra de didáctica de las matemáticas y, por tanto, no permite trabajar las matemáticas como tal. Sin embargo, tiene la ventaja de que presenta las matemáticas desde una óptica muy diferente a la realidad matemática a la que el alumnado está acostumbrado. Están acostumbrados a que su “profe de mates” entre por la puerta vomite conocimientos matemáticos para que memoricen y resuelvan operaciones matemáticas varias. La historia de la vida de Petrus, nos enseña que no hay que fijarse metas inalcanzables y que el esfuerzo y la devoción inquebrantable son las claves del éxito. La dedicación absoluta y la pasión desmedida de Petrus hacia las matemáticas puede usarse para generar en el alumnado una actitud positiva hacia las matemáticas.
    Por cierto, a día de hoy nadie ha podido demostrar la conjetura de Goldbach. Ha sido terminar de leer la novela y googlear al respecto. Era imposible no hacerlo.

  58. Silvia Méndez Educación Primaria USC Says:

    O fío argumental deste libro xira en torno ás indagacións que un rapaz fai sobre o seu tío Petros, dunha familia de matemáticos e que, aínda que era un prodixio nas matemáticas dende ben pequeno, é a vergoña da familia porque pasou anos da súa vida illado, traballando en intentar demostrar a conxetura de Goldbach, que formula que “calquera número par maior que dous é igual á suma de dous números primos”. Estas indagacións son o que levan ao protagonista a tomar a decisión de adicarse ás matemáticas e a estudalas na universidade.
    Este libro introduce temas bastante interesantes e pouco tratados, na miña opinión, coma o fracaso e a subxectividade deste, xa que o tío Petros era un fracasado a ollos da súa familia, pero non a ollos do seu sobriño, xa fose polas negativas do seu pai a falar del ou polos intentos do propio Petros de que o seu sobriño non siga o seu camiño.
    A nivel narrativo paréceme un libro moi bo, xa que consigue que nos introduzamos na historia dende o primeiro momento, aínda que debo recoñecer que o título non me parecía nada chamativo e incluso daba algo de “medo” porque semella que vai ser un libro cheo de teoría e de gran dificultade. Gustoume moito a forma na que remata o libro, deixándonos coa intriga de se o tío Petros resolveu ou non o enigma ao que adicara toda a súa vida, e penso que é unha moi boa maneira de espertar o interese nas matemáticas.

  59. Pablo Canosa López Says:

    Pablo Canosa López (3º curso de Educación Primaria)

    La novela narra la historia, a través de su sobrino, de Petros Papachristos (el tío Petros), un matemático que dedica su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach, uno de los grandes problemas de la matemática que, aún a día de hoy todavía no tiene solución que dice lo siguiente: “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos números”. Aunque esta tiene un final confuso, yo me decanto por que sí fue capaz de demostarlo pero no llegaron a tiempo ni el médico ni su sobrino. .
    El libro es interesante, tanto desde el punto de vista del alumno como del docente, pero muchos de los términos matemátimacos empleados en él son complejos, lo que provoca que muchas veces corras el riesgo de abstraerte o tener que leer el mismo párrafo de forma repetida para ser capaz de entenderlo. Por ejemplo, se puede utilizar como recurso en el aula para diferentes objetivos como la adquisión de valores, en este caso el de la persuasión y el esfuerzo, o conocimientos matemáticos como la dificultad que tiene trabajarlas o la evolución a lo largo de la historia y los autores más destacados.
    Sin embargo, a nivel didáctico no la recomiendo de forma directa. Es decir, sí la considero interesante para el maestro, pero, como comenté previamente, pienso que la trama y algunos de los conceptos tratados en el libro son demasiado complejos para Primaria, aunque no para secundaria y cursos superiores.
    Lo más positivo a mi modo de ver del libro es el hecho de utilizar métodos innovadores que se basen en la manipulación, ayudando a no ver las matemáticas como algo abstracto y poder entenderlas. Por lo tanto, con este libro, se pueden trabajar muchos aspectos de la matemática de manera diferente de la tradicional para, de esta forma, hacerles ver a los alumnos que no sólo a ellos les cuesta, sino que muchos de los grandes matemáticos de la historia tuvieron dificultades y, aún a día de hoy, las tienen.
    Por lo tanto, aunque para mí el libro no tuviese el final deseado y Petros no viese recompensada su insistencia y su esfuerzo, pienso que se pueden sacar muchos aspectos positivos de su lectura.

  60. Edgar Adrian Duarte Ramos Says:

    Edgar Adrian Duarte Ramos Primaria

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una novela matemática escrita por el griego Apóstolos Doxiadis.
    A pesar del enmarañado título del libro, que a los que recelamos de las matemáticas no aporta más que miedo ante lo que nos podríamos encontrar, no es más que realmente la historia desgranada de un sobrino (al cual no llegamos a conocer el nombre) que crece fascinado por la enigmática figura de su tío; un especie de “anacoreta” de las matemáticas, al cual toda su familia considera la oveja negra del clan por no haber cumplido el “destino” para el que estaba aparentemente dotado: ser un gran matemático.
    Pese a su “brillante” pasado como matemático, Petros Papachristos, es considerado un fracaso familiar; cuyo único pecado en su vida (o meta según quien) fue dedicar su vida a intentar demostrar “La Conjetura de Goldbach”. Uno de los problemas más difíciles de la historia de las matemáticas. De aparente sencillez, éste viene a formular que “cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”.
    El tío Petros, un prodigio de las matemáticas desde niño, estudió en la universidad de Berlín bajo la tutela de Carathéodory, para después viajar a Londres y trabajar en “La Teoría de Conjuntos” junto a matemáticos de la talla como Hardy, Littlewood y Ramanujan. Con ellos trabajará unos años pero, más tarde, decide abordar la conjetura de Goldbach por su cuenta ante el miedo de ser otro el que se llevara los laureles de su resolución.
    Durante años, aislado del mundo, de la docencia y de toda relación humana (exceptuando sus escapadas para jugar al ajedrez) trabaja en el problema a contrarreloj (pues para él las capacidades de las matemáticas iban en detrimento a la edad) sin obtener aparentemente grandes resultados. Esta idea del fracaso no deja de parecerme del todo curiosa y anecdótica pues si vamos al final del libro e indagamos sobre la biografía de algunos de los matemáticos que se citan en la novela, cabe destacar la temprana edad de fallecimiento, incluso la elevada tasa de suicidios resultado del trastorno que supuso a grandes autores conscientes de que su lucidez mental iba en decadencia frente a sus logros o fracasos profesionales. La eterna pregunta: ¿Y ahora que? ¿He malgastado mi vida intentando demostrar algo que igual carezca de demostración?
    Como iba diciendo el argumento principal gira en torno a las averiguaciones que el joven sobrino realiza sobre su tío, averiguaciones que van fraguando en él, el interés y la pasión hacia las matemáticas en el bachillerato y luego al decidir estudiarlas en la Universidad; sorprendido de que, a pesar de las condiciones excepcionales de su tío por alguna desconocida razón, nunca haya llegado a publicar ni a realizar nada relevante dentro de la investigación matemática en sus 20 años de profesión.
    Poco a poco se van desvelando, a través de diferentes personajes ficticios que conviven con otros muchos reales, las circunstancias que rodean este misterio, a la vez que se reflexiona (y en muchos momentos se critica duramente) sobre la élite matemática.
    El libro lo podemos dividir en tres partes muy marcadas por sus diferentes sinopsis: una primera parte en la que el sobrino indaga sobre el pasado de su tío y donde vemos en él, el crecimiento de su pasión por las matemáticas (quien tuviese esa suerte) pese a la trampa con la que su tío lo hace desistir de la idea de dedicar su vida a los números. Una segunda parte, donde el lector se sumerge en la vida personal y profesional de Petros Papachristos, las razones que le llevaron a dedicar su vida a dicha conjetura de una forma enfermiza y obsesiva; y el por qué a su inactividad docente e investigadora en toda su profesión. Personalmente está parte fue la parte más tediosa del libro desde mi punto de vista por la complejidad que conlleva a veces entender los diversos conceptos o temas matemáticos que se tocan. Y una tercera y ultima parte donde el sobrino de Petros relata su propia historia vital y como las vivencias de su tío (y de otros muchos autores que terminaron en la paranoia) influyeron en su fracaso en el campo de las matemáticas, para acabar dedicando su vida al negocio familiar al igual que hicieron su padre, su tío Anargyros o su abuelo. Y es que tal y como se cita en el libro: “Matemático se nace, no se hace”.
    Como reflexión final puedo decir que este libro, a pesar de su brevedad, contiene un mensaje dónde convergen un batiburrillo de sensaciones: la pasión por las matemáticas, el sueño de alcanzar lo inalcanzable y cubrirse de gloria en la historia, e incluso la codicia y la obsesión. La desilusión también es palpable en ciertas partes de la novela dónde deja ver que para estudiar matemáticas debes contar con el “don” como motivación y motor de trabajo, y sin ellas estarías perdiendo tu tiempo en dicho campo. En resumen, “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es un reflexión de la admiración, el orgullo y de la revelación casi religiosa por el descubrimiento. De la rebeldía y sobre como lograr aquello que otros te han dicho que nunca conseguirías.
    Si te gustan las matemáticas lo disfrutarás y si no es así, solo son doscientas páginas de cultura que te echas a las espaldas y a tu bagaje cultural.

  61. Ruth Villar Says:

    El libro «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» me ha parecido un libro muy interesante. A medida que lo leía tenía más ganas de seguir leyendo para saber como acabaría la historia. La relación del tío Petros con su familia era prácticamente nula y él era lo que habitualmente se llama «un ermitaño». Esto hace que sea un personaje misterioso que a su vez engancha a su sobrino e incluso al lector a saber más de él. Las continuas negativas del padre del protagonista con respecto al tío Petros no hacen más que avivar la curiosidad de saber de su vida. Debido a eso comienza entre los dos una relación un tanto especial. El tio Petros se aprovecha de su nivel de matemáticas para intentar disuadir a su sobrino de que siga su camino.Con altos y bajos alrededor de los años tío y sobrino tienen una relación extraña y especial. Este libro tiene una moraleja, Petros se dedicó gran parte de su vida a la Conjetura de Goldbach y nunca compartió con nadie sus avances y al mismo tiempo fue apartándose poco a poco de la vida tanto profesional como familiar. Llegó un momento en el que no tenía nada que aportar ya que todo lo que había descubierto de una manera u otra ya no aportaba nada al mundo de las matemáticas. Finalmente acaba recluido en su casa y es su sobrino de las pocas personas que intenta tener una relación con él. El final del libro es un poco decepcionante porque Petros no deja de ser una persona que pasó de tener un futuro brillante a ser un ciudadano de a pie. Quizás por su terquedad, tozuded… de dedicarse en solitario a una sola cosa y al mismo tiempo tener desconfianza sobre aquellos que querían ayudarlo.
    La narración del libro hace que sientas que estás en cada uno de los sitios que describe.Personalmente me encantó el libro.

  62. carla Del Río García Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    Este libro trata sobre a relación dun sobriño co seu tío, un home retirado que no pasado foi considerado un gran matemático. A súa única meta na vida era demostrar a Conxectura de Goldbach e durante moitos anos estivo illado do mundo e de toda relación humana para traballar na resolución do problema. O que máis lle sorprende ao sobriño logo de saber todo o tempo e esforzo que seu tío dedicou ao estudo das matemáticas, é que por algunha descoñecida e estraña razón, nunca chegou a publicar nin a realizar nada relevante dentro da investigación matemática. A verdade é que o libro gustoume moito, non me esperaba que un libro que tivera que ver coas matemáticas me puidese chamar a atención. Considero que é un libro que narra unha historia non só sobre as matemáticas, senón tamén unha historia de superación e ilusión de intentar conseguir o que se quere aínda sendo visto por toda a súa familia como a “ovella negra”. Dende o meu punto de vista, creo que non é un libro para ler durante a etapa de Educación Primaria, xa que abarca cantidade de conceptos sobre diferentes tipos de teoremas que os nenos e nenas a esas idades non entenderían. Por outra banda, vexo necesario que os alumnos de secundaria o lean, non só para ver o esforzo e dedicación que se lle debe dar a algo cando queres conseguir o obxectivo final, senón tamén para aprender e interesarse máis polas matemáticas. Tamén creo que todos os elementos matemáticos que se narran na novela están explicados con total claridade e son fáciles de comprender. O que menos me gustou da novela é o final, xa que trala morte de Petros non se sabe si finalmente descubriu a conxectura de Goldbach ou non.

    • Nuria Castelo Pérez. Educación Primaria. Says:

      El tío Petros y la conjetura de Goldbach

      Esta obra gira en torno a la historia de un matemático, Petros Papachristos, que dedicó toda su vida a intentar resolver una cuestión matemática: la Conjetura de Goldbach. Su egoísmo y obsesión por intentar cumplir su objetivo lo llevan a, por un lado no ser quién de avanzar en la resolución del problema y, al mismo tiempo, a perder el contacto con sus familiares y a no prestar atención al resto de los aspectos de la vida.

      La historia está contada por el sobrino del matemático, que tenía una imagen del como “la oveja negra de la familia”, poco a poco consigue mantener relación con su tío y va descubriendo como es el hombre realmente, incluso el propio sobrino busca seguir los pasos de su tío en el mundo de las matemáticas.

      A pesar de que el tema principal de toda la historia es de carácter matemático, el autor consigue, realmente, captar la atención del lector y mantener la intriga hasta el último momento.

      En la obra también nos demuestran la otra cara de las matemáticas: todo el esfuerzo que hay detrás de cada problema, de cada solución y de cada elemento. Algo que no se suele tener mucho en cuenta; también nos puede llevar a reflexionar sobre como una persona puede dedicar toda su vida a una pasión, en este caso científica, pero sacrificando otros muchos aspectos de su vida. Incluso, el trágico final y la conclusión de que no se pudo resolver el enigma, dejan un mal sabor de boca a los lectores.
      También puntualizaría que, en cierto momento de la historia, se utilizan ciertas palabras o términos que se escapan del vocabulario de los lectores que no conoces los tecnicismos matemáticos o que no comprendemos ciertos conceptos.

      Para mí lo esencial de la historia no son los elementos o conceptos matemáticos que se trabajan, si no la idea de superación y persistencia en aquellos que deseamos conseguir, incluso llegando a encerrarnos tanto en nosotros mismo y nuestro problema, que nos olvidamos de la importancia de interactuar con otras personas e intercambiar ideas, como se dice en el libro: sin un intercambio constante de ideas, es posible que acabe batallando con fantasmas y ni siquiera se dé cuenta de ello.

  63. Rocío Trillo Leis (Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” nos muestra la historia de un viejo, Petros, que fue un gran matemático y a lo único a lo que se dedicó en su vida profesional fue a demostrar la conjetura de Goldbach, pero no lo consiguió, haciendo así que la sociedad y su familia terminaran por considerarlo un fracasado. A partir de este momento, su “sobrino favorito”, como se dice en el libro, tiene una gran curiosidad por saber los motivos de porqué lo tienen por un fracasado, por lo que decide investigar la vida de su tío, lo que hace que se meta de lleno en el mundo de las matemáticas.
    Desde mi punto de vista, considero que es un libro muy fácil de leer, que cuenta con un argumento atractivo y a la vez interesante para el lector, que engancha y hace que tengas curiosidad por lo que va a pasar y como va a terminar. Además, introduce al lector en ciertos contenidos matemáticos, así como nos acerca a diversos autores importantes que pueden ser de interés.
    Para finalizar, este es un libro recomendable para personas que no están especializadas en el tema, pero considero que no es apropiado para tratar con niños en Educación Primaria. Más bien sería recomendable para los cursos posteriores.

  64. aliceinhell1 Says:

    Alicia Fernández González. Educación Primaria.
    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
    El libro: El tío Petros y la conjetura de Goldbach, fue escrito en 1992, por Apóstolos Doxiadis, escritor griego que se dedica a la escritura de novelas de carácter didáctico relacionado con las matemáticas.
    El tema principal de la historia es contarnos las dificultades de Petros Papachristos, que se dedico toda su vida a intentar resolver la Conjetura de Goldbach: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”, que es su tema de investigación, pero que su egoísmo y obsesión por ello lo lleva no poder avanzar.
    Los protagonistas de esta historia son Petros y su sobrino, el cual tenía una mala imagen de su tío porque en su familia se recurría a lamentarse por la vida que este llevaba, como dice el sobrino: “Toda familia tiene su oveja negra; en la nuestra era el tío Petros”, una noción bastante negativa. Pero que al tener más contacto llegan a tener una buena relación e incluso su sobrino intenta seguir los pasos de su tío.
    El libro no es denso, mantiene un tema central que me hace sentir intrigada, la resolución de la conjetura, y que su forma de novela es algo diferente, sobre todo cuando hablamos de matemáticas. Nos da otro punto de vista como es la investigación y el sacrificio de está, además de humanizar a las matemáticas con esta historia personal.
    Pero partimos de varios puntos que son complejos para la lectura de la novela: primero, es una obra para docentes; segundo, no tiene un lenguaje fácil; tercero, recurre a la introspección del pasado y quinto, habla de conceptos matemáticos que para un lector como yo, que no los conozco dificulta seguir la lectura y la motivación.
    La historia en sí engancha por ese misterio y te hace reflexionar sobre la vida sacrificada que tienen los matemáticos u otras personas que han dedicado su vida a la investigación o resolución de enigmas. Hoy en día gracias al trabajo de esas personas tenemos grandes conocimientos que podemos aplicar, pero hay algunos que nunca se solucionan, como en este caso. El trágico final deja un sabor muy amargo, ya que, una vez que formas parte como lector de la vida de ese sobrino que consigue estudiar matemáticas y la relación con su tío durante esos años, es muy duro un final así.
    Valoro positivamente otros aspectos como la perseverancia que se ven reflejadas en ambos personajes a no rendirse y luchar por aquello que tu aprecias sin considerar lo que opinen los demás, todos nos podemos equivocar pero lo importante es tener un apoyo para esos momentos, como nos muestra la relación del tío y el sobrino o incluso el compañerismo entre el sobrino y sus compañeros.
    Incluso veo similitudes en esta obra con otra que leí en bachiller donde el ajedrez también salvaba a otro protagonista del delirio, que en este caso salva al Tío Petros.
    Me quedo con la frase del libro que dice: “Sin un intercambio constante de ideas, es posible que acabe batallando con fantasmas y que ni siquiera se dé cuenta de ello”. Todos en la vida necesitamos de los demás para mejorar y ver aquello que no vemos.
    Pienso que la historia no me puede servir para leer en primaria e incluso en secundaria tampoco por su complejidad de conceptos matemáticos que te hace perder el hilo y frustrado en la lectura, pero sí que podemos extraer recursos como el uso de las judías que hace el tío Petros, los valores que nombramos antes y el darle una forma diferente a las matemáticas,
    ¿Por qué no crear con los alumnos nuestra propia historia de las matemáticas?

  65. Noelia Graña Veiras (Educación Primaria) Says:

    Debo decir que cuando fui a la biblioteca en busca de “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” no iba precisamente animada, ya que no soy una enamorada de las matemáticas. Pero una vez que lo he leído, tengo que decir que me ha sorprendido.

    A raíz de su lectura pude acercarme a la dificultad de dedicar toda tu vida a las matemáticas, sin obtener resultado positivo, ya que durante todo el libro, tuve la esperanza de que Petros encontrara la solución a la conjetura de Goldbach, y no fue así. Pero precisamente esa intriga creo que es la que consigue mantener la atención del lector. Ese misterio consigue despertar la curiosidad de los lectores por descubrir más sobre la conjetura de Goldbach y también sobre el mundo de las matemáticas.

    Sin embargo, este no sería un recurso didáctico que utilizaría en la etapa de la educación primaria, principalmente por su complejidad, por la gran cantidad de teoremas, conjeturas y principios matemáticos que llegan a aparecer en el libro, los cuales hacen un poco pesada su lectura. Aún así, creo que sería una buena opción para cursos superiores, ya que estos alumnos podrían sentirse identificados con el narrador de la historia, el sobrino de Petros, en cuanto a la incertidumbre sobre qué camino tomar en su futura vida como estudiantes universitarios.

    Por último, y a modo de conclusión, debo señalar que este libro me ha hecho reflexionar sobras las matemáticas escolares, aquellas que como recuerdo siempre tenían solución. Por este motivo creo que debemos enseñarles a los alumnos que las matemáticas no sólo son las matemáticas que se presentan en la escuela, si no que estas están presentes en todo lo que nos rodea y de las cuelas no conocemos todo, ya que aún hay mucho por descubrir, y… ¿por qué no pueden ser nuestros alumnos quienes lo hagan?

  66. lurdes bao Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    2º E. PRIMARIA

    Cando comecei a ler El tío Petros y la conjetura de Goldbach esperaba atopar unha obra similar a El Diablo de los Números, pero a medida que avanzaba iba caendo na conta que a idea dos autores era ben distinta. Tamén descubrín que a historia do tío Petros merecía ser escoitada e isto xeroume unha gran curiosidade.
    A medida que descurre a obra o lector vaise percatando que a traxectoria vital e profesional do tío Petros vai máis alá de descubrimentos matemáticos para achegarnos a unha escala de valores e decisións morais que os protagonistas teñen que afrontar.
    Como lectora tamén xulguei ó tío Petros ó igual que o seu sobriño, pero penso que os dous fixeron o que tiñan que facer.
    Dende o punto de vista didáctico creo que é unha obra que ensina o valor do esforzo, da perseveranza e que pon nunha balanza a ambición polo éxito social contra as pequenas cousas que nos dan felicidade no día a día. Supoño que a época e as circunstancias sociais (crises, guerras…) obrigaban ós poucos cidadáns que podían pagarse estudos a “ser os mellores” para destacar na súa parcela.
    No libro tamén se reflexa moi ben a influencia familiar nas decisións académicas tanto do tío Petros como do sobriño. Este último segueu, finalmente, os principios do seu tío, ó persistir na idea de estudar matemáticas a pesares de que aquel lle demostra que non “nace para elas”. O tío Petros continúa na investigación ó marxe da sociedade pese ós atrancos atopados.
    A pesares da persistencia nesas ideas iniciais, os dous, chegados un momento, abandonan o traballo de moitos anos aínda que cunha diferencia: o sobriño reconduce a súa carreira cara o negocio familiar e o tío Petros reclúese máis en si mesmo e nas súas aficións (o xadrez e o xardín).
    O tío Petros non é quen de asumir o seu “fracaso” e ó mesmo tempo o medo que sinte ó estar tan cerca do éxito. O lector pode imaxinar o que sucedería se efectivamente Petros descubrise a conjetura de Goldbach, porque ó fin e ó cabo esa intriga mantense activa na lectura.
    Personalmente penso que Petros non quedaría suficientemente satisfeito porque aínda que el sabía que ese era un dos maiores retos que podía resvolver para ser recoñecido e estar á altura dos “máis grandes”, carecía de outras moitas emocións e sentimentos que lle impedirían difrutar dese éxito.
    Finalmente penso que é un libro moi recomendable para tomar decisións académicas como por exemplo ó final do bacharelato, porque ensina ó lector que un debe guiarse polos seus intereses e que o erro ten cabida na traxectoria de cada un xa que del podemos aprender e madurar.

  67. Natividad O. A. (Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach (Apostolos Doxiadis, 2000) es una obra que, gracias a su grandísima fuerza narrativa, me ha enganchado desde la primera página y ha conseguido mantener mi curiosidad en todo momento. De hecho, creo que la historia provoca que el lector se identifique desde el principio con el narrador, como si en el momento en el que abres el libro y te enfrascas en la historia te convirtieses en el sobrino favorito del tío Petros y pudieses sentir en tu propia piel todas y cada una de sus emociones, desde la intriga que esta enigmática figura representaba al principio para él como la compasión y el respeto que, después de muchos años, acabó sintiendo hacia su persona.
    Sin embargo, si algo hace especial a esta obra, creo que es lo extraordinariamente bien que conjuga este aspecto con las matemáticas. Para una persona profana en la materia como yo, resulta especialmente interesante entender cómo se genera el conocimiento matemático y descubrir que todavía existen conjeturas que todavía no han podido ser demostradas. A su resolución han dedicado sus vidas numerosos estudiosos, como el tío Petros, que llegado un cierto momento prefirió agarrarse a la idea de que la conjetura de Goldbach era imposible de resolver y así salvar su orgullo. De hecho, la teoría de la incompletitud, que al inicio hizo tambalear el gran proyecto de su vida, le sirvió más tarde como excusa para no admitir que había fracasado. La forma en la que acaba el libro, dejando al lector con la intriga de si el tío Petros había resuelto o no el enigma, me ha parecido magistral y me ha hecho correr al ordenador en cuanto acabé de leerla para saber si por fin alguien había podido demostrar la conjetura de Goldbach en estos años.
    A pesar de todo, no creo que se trate simplemente de una novela con las matemáticas de fondo. De hecho, considero que estamos ante una obra que pretende reflejar la verdadera naturaleza humana, con sus grandezas y sus miserias, y evidenciar que alcanzar la gloria implica pagar un alto precio que, como bien se refleja en el libro, el tío Petros estaba dispuesto a pagar. Su genialidad y su orgullo lo llevaron por un camino de egoísmo y competitividad que lo alejó peligrosamente de la realidad y que no tardó en volverse contra él. Puede pensarse que, como él mismo dice en un momento de la novela, tuvo mala suerte, pero, en realidad, pienso que el tío Petros fue víctima de su cobardía pues fue el miedo a que los demás se enterasen de sus avances en la investigación y que pudiesen aprovecharse de ellos lo que lo llevó a no hacerlos públicos hasta que ya era demasiado tarde; y fue el miedo también, como intuye su sobrino, el que le impidió dar el último paso cuando estaba a punto de resolver la conjetura de Goldbach, como si por el hecho de alcanzar finalmente su objetivo desapareciese la razón que lo mantenía con vida (y teniendo en cuenta el final de la historia, puede que fuese así). De cualquier modo, creo que puede decirse que el tío Petros no dedicó su vida a las matemáticas sino a sí mismo. En todo campo de estudio, el conocimiento se construye de forma colectiva y es imposible avanzar si no es sobre las bases de aquellos que nos precedieron, como el propio Petros hizo cuando abandonó el enfoque analítico y decidió recurrir al antiguo enfoque elemental. Su historia nos demuestra que solos somos más débiles y que necesitamos a los demás para poder lograr nuestros objetivos
    Del mismo modo, resulta muy interesante la importancia del mundo onírico en la obra. Las matemáticas suelen ser vistas como una ciencia muy racional, en la que parece que solo la parte consciente de nuestra mente tiene algo que decir. Sin embargo, el autor nos presenta los sueños y las intuiciones como una herramienta más en el quehacer diario de los matemáticos, marcando considerablemente el devenir de las investigaciones del tío Petros. Así mismo, la aparición del ajedrez en su vida supuso un momento crucial ya que fue eso lo único que consiguió arrancar al tío Petros de la soledad y el aislamiento al que él mismo se había desterrado.
    En conclusión, creo que se trata de una novela muy recomendable que no solo ofrece una narración entretenida plagada de grandes matemáticos como Turing o Gödel y muy bien construida sino también un interesante acercamiento a las dificultades que ofrecen las demostraciones matemáticas. De hecho, la lectura de esta obra me ha hecho reflexionar acerca de la complejidad de recorrer un camino en el que cada paso tiene que estar justificado y que no siempre ofrece los frutos que inicialmente se espera. Además, también me hicieron pensar las palabras del tío Petros cuando explicó a su sobrino, casi al final de la historia, la premisa básica de su enfoque geométrico según la cual la multiplicación es una operación antinatural y, por consiguiente, también los números primos. De hecho, la historia de los rectángulos hechos con judías me divirtió muchísimo y creo que es un claro ejemplo del dominio que el autor posee en ámbito matemático.

  68. Virginia Ameneiros Cribeiro Says:

    Comparando este libro con “El diablo de los números” veo una gran diferencia en cuanto a comprensión y ligereza se refiere, pues considero que mientras el primero se adecua mejor a un tipo de lectura enfocada para alumnado de Educación Primaria, éste tiene un carácter un poco más denso, lo que me hace sospechar que está direccionado a una clase de lector más adulto.

    En mi opinión, se trata de un libro que requiere bastante concentración y conocimiento a cerca de ciertos contenidos matemáticos. Pienso que el lector, siempre y cuando sea un aficionado en relación al tema, se ve obligado a leer los pies de página o a releer una o dos veces algunos aspectos para poder obtener un tipo de lectura más comprensiva y profunda. Siendo así, y hablando siempre desde mi punto de vista y mi situación en relación al mundo de las matemáticas, su lectura puede resultar un poco forzosa, lenta y aburrida por momentos. Personalmente, y siguiendo la línea de lo mencionado con anterioridad, me vi obligada a leer dos veces algunos temas para poder entenderlos adecuadamente. Asimismo, tuve que volver atrás algunas veces, bien para tratar de recordar lo leído o bien porque había abandonado la lectura y al retomarla ya no me acordaba de lo que se estaba diciendo, todo ello considero que es consecuencia de su gran carga de información. Creo que, para encontrarte realmente satisfecho con el libro has de leerlo en poco tiempo y así no perder el hilo, de lo contrario lo perderás , provocando un tipo de lectura mucho más pesada, siendo esto último lo lo que ha sucedido en mi caso.

    Sin embargo, no todo es negativo, pues reconozco que al principio, y para mi gran sorpresa, me ha enganchado mucho más de lo esperado. No obstante, pasado el ecuador del libro mi interés fue decayendo poco a poco al irme planteando la posibilidad de que ni Petros ni su sobrino resolverían la conjetura de Goldbach antes de concluir mi lectura. A partir de entonces, y desde mi punto de vista, fue perdiendo lentamente el misterio inicial. Aún así, debo objetar que un atisbo de esperanza asoma conforme se va alcanzando el final, donde parece volver la idea de que pasados muchos años el tío Petros retomaría su investigación y conseguiría resolver la conjetura, lo que finalmente, y muy a mi pesar, no sucede. En lugar de eso, vemos los últimos días de lo que pudo ser un gran matemático, al borde del delirio, lo que provocó que me invadiera un gran sentimiento de tristeza. Siempre pensé, siendo muy optimista, que se resolviera la conjetura, algo que hacía crear una atmósfera tal que, pese a los momentáneos devaneos con el abandono de la lectura, me animaba a seguir adentrándome en la historia, sin embargo, no tuve esa satisfacción.

  69. Paula Nebril Nebril. 2º Curso de educación primaria Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» cuenta la historia de un matemático y su afán por conseguir uno de los misterios mas grandes de las matemáticas (La conjetura de Goldbach) y de como sin éxito, tras su egosimo y ambición, su sobrino toma el relevo de su investigación.

    Es un libro que invita la reflexión de cualquier tipo y tanto por parte el alumno como del profesor. En él no solo se tratan contenidos matemáticos sino que también nos aporta lecciones de vida mucho más importantes como la amistad, el compañerismo, el derecho a equivocarse etc.

    A demás de todo lo bueno que aporta el libro, incluye un montón de citas que nos hacen meditar como educadores y de como debemos de enfocar la asignatura de matemáticas.

    A pesar de todo me parece un libro no muy adecuado para la educación primaria, se podría salvar el último curso, pero tendría mas éxito en los cursos mas alto de la ESO debido a la complejidad de algunos contenidos.

  70. Olalla Rey Casal Says:

    “El tio Petros y la conjetura de Goldbach”

    Na miña opinión, este libro encantoume, anque ao principio fíxoseme un pouco denso, despois pareceume moi entretido.
    Esta novela xira en torno ás investigacións e móstranos as matemáticas dunha forma moi distinta da que estamos acostumados.
    Non me parece un libro adecuado para recomendarllo a nenos de educación primaria, pero sí a nenos de idade máis avanzada xa que contén unhos conceptos moi complicados para nenos de tan curta idade.
    Considero de gran importancia a cantidade de valores que reflexa este libro, xa que non se hai que dar por vencido se as cousas non salen ben ao principio, senón que sempre debemos de ser constantes.

  71. Jorge Pena (2º magisterio primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es la historia del sobrino que crece fascinado por la figura de un enigmático anciano al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático. Pero tío Petros no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemáticas que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez. Un poco de rebeldía juvenil se combina en el sobrino con la fascinación por el hombre hasta hacerle desear convertirse también en matemático. Pero su tío le ofrece una prueba, demostrar una simple proposición matemático. Si lo consigue, habrá probado tener talento para esa disciplina. Pero un verano de trabajo no sirve de nada, y el joven se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemáticas y parte a América para realizar sus estudios universitarios.
    El problema planteado por el anciano es muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Expresable en pocas palabras, es sin embargo uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach. Cuando su compañero de cuarto llama la atención del joven al hecho de que su tío le había planteado como prueba un famoso problema no resuelto, éste estalla en cólera y decide enfrentarse al anciano, este le cuenta que el cuando entro a ser profesor eligió la conjetura de Goldbach para darse a conocer en el mundo matemático, pero quería sacar la demostración entera, y no publicar paso a paso su evolución. Esto le permitió aislarse de la sociedad y centrarse en el problema, el cual no consiguió demostrar. Pero en este tiempo que permaneció aislado otra persona se le adelanto. Después esto se lo cuenta a Sammy, su compañero de habitación, y este le dice que eso era solo una excusa maravillosa que busco para su fracaso, ya que no se podía culpar a la teoría de incompletitud de Kurt Gödel de su fracaso.
    Ahora vemos los esfuerzos del joven y brillante matemático Petros Papachristos por resolver la conjetura de Goldbach y su fracaso. Pero la narración es misteriosa y no deja clara del todo los motivos y las razones del fracaso.
    Después el sobrino deja la carrera de matemáticas y se mete en económicas, pese a ese cambio la relación con su tío, mejoraba, y de vez en cuando disputaban partidas de ajedrez.
    Un día a Petros le entregan una medalla de oro al merito y a la vuelta de la ceremonia de entrega, el sobrino le dice que le explique el método de Papachristos y después de su explicación le pidió que le hablase de la conjetura de Goldbach, el tío le dijo que tenia que tener una base, y durante los dos meses y medio siguientes tuvieron lo que llamaron `diez lecciones sobre la conjetura de Goldbach’ a las que el sobrino asistía con gran atención.
    En la décima clase le empezó a explicar `el método de las judías’, para lo cual tuvo que llevar dos kilos de judías, y con ellas Petros empezaba a dibujar rectángulos y figuras geométricas para explicarle a su sobrino el método. Pero pronto el sobrino de Petros empezó a advertir en él una actitud diferente a la hora de impartir sus clases de modo que las respuestas de su tío llegaban a ser crípticas y hacía caso omiso a las preguntas formuladas.
    Lo que estaba pasando era que Petros se había vuelto a centrar en la demostración, pero cada vez Petros estaba más centrado hasta llegar al punto de que empezaba a comportarse de manera inusual y parecía que se volvía cada vez más loco.
    Hasta que un día Petros llamó nervioso a su sobrino y le dijo que acudiese rápidamente a su casa con otro matemático ya que necesitaba dos testigos. Ante eso su sobrino le dijo que para que quería dos testigos, a lo que su tio respondió que era para que entendieran su demostración de la conjetura de Goldbach. Su sobrino le dijo que no podía porque era muy tarde, pero Petros estaba fuera de si, por lo tanto, el sobrino corrió lo mas que pudo y en el camino recogió a el médico de la familia y fueron a Ekali, pero cuando llegaron era demasiado tarde, se encontraron a Petros muerto y sin ninguna prueba de su demostración.

  72. Sandra Viéitez García, Educación Primaria (2º curso) Says:

    Este libro resultoume de lectura sinxela e incluso me enganchou bastante, pese a ter crido que me sería máis difícil que outros. A mezcla entre o misterio que ronda arredor da verdadeira historia da vida de tío Petros e a curiosidade por saber como lle foi na súa vida ao sobriño deste, é dicir, ó noso narrador, faite manter interese por seguir lendo.
    Penso que non se trata dun libro enfocado cara nenos/as de primaria xa que probablemente non entenderan nada do contido matemático en el plasmado. Pese a isto tampouco considero que sexa un libro que se oriente ao coñecemento de contidos matemáticos xa que en moitas ocasións a historia en si deixa atrás ás matemáticas e como lector dáste de conta de que ao final o que che capta a atención é a historia en si.
    Por outro lado, penso que á hora de contar a historia de Petros, danse demasiadas voltas que poden facer perder algo o interese no libro, pese a que a min non me sucedeu e que rematou gustando, por parecer quizás aburrido ou pesado neses puntos.
    É dicir, eu non o recomendaría como lectura académica na materia das matemáticas xa que, como xa dixen, creo que non posúe contidos completo sobre o tema, e ademais as veces que se fala de teoremas matemáticos é difícil de comprender do que se fala por completo xa que moitos deles só se estudan na propia carreira. Pese a iso, si que considero que pode ser un libro interesante para aqueles que se vexan atraídos polo mundo da matemática, ademáis dunha lectura que se pode desfrutar sen ter relación con este campo.

  73. Carlos V. Toimil Says:

    Carlos Villardefrancos Toimil – Grao en Mestre/a en Educación Primaria (USC)

    Esta novela narra a historia dun importante matemático, Petros Papachristos, o cal sofre unha obsesión por resolver unha teoría coñecida coma “A Conxetura de Goldbach”, a cal propón que calquera número enteiro maior de dous pode escribirse coma a suma de dous números primos. Esta obsesión, segundo narra o seu sobriño, lévao á soidade, illándose da familia, amigos e demáis persoas. Petros adicou toda a súa vida a intentar probar a teoría, máis ao final morreu sen conseguilo.

    Gustaríame destacar algúnhas conclusións acadadas tras concluir a lectura. A primeira delas é a complexidade que observo neste libro para a educación primaria, pois require dalgúns coñecementos que o alumnado dese nivel non posúe. Ao meu parecer trasladaría a lectura para o nivel de ensinanza secundaria. A segunda, e última, é a utilización destes recursos para facer máis amena a aprendizaxe da materia de matemáticas para o alumnado.

  74. Sheyla Martínez Ferreiro Says:

    Grao en mestre de Educación Primaria

    A pesar de llevar 16 años en el sistema educativo, es la primera vez que leo un libro que trate contenidos matemáticos como es el caso de “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”. Estoy acostumbrada a leer sólo para asignaturas relacionadas con los idiomas y la literatura, lo cual no está bien pues creo que la lectura de libros nos ayuda a consolidar aspectos ya aprendidos y a aumentar nuestros conocimientos de una forma más amena. Me esperaba que, en esta lectura, todo girase en torno a problemas matemáticos, conceptos, etc., no que se nos narrase la historia de un importante matemático de la que se pueden sacar muchas conclusiones y aprendizajes.

    Quiero empezar por comentar que no solo es educativo en el área de las matemáticas pues contiene otro tipo de aprendizajes tan importantes o incluso más que los relacionados con esta área. É recogido diferentes partes del libro que nos ayudan a pensar en cosas relacionadas con la vida en sí que son relevantes para que los niños, y no tan niños, tengan en cuenta. Uno de los aprendizajes que se realza mucho en esta lectura, es la necesidad de marcarse metas alcanzables en la vida con frases como la que le dice el padre al narrador de la historia: “El secreto de la vida es fijarse siempre en metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser al-can-za-bles!”. Creo que lo que nos quiere transmitir el libro con frases como esta es que debemos fijar objetivos para poder superarnos, pero siempre y cuando estos sean viables y, a mayores que, si no somos capaces de alcanzar uno en concreto no debemos frustrarnos u obsesionarnos, sino que lo mejor es buscar otras metas y no tener una única.

    Muy relacionado con lo anterior, podemos ver que el libro refleja que hay que sacrificarse por lo que uno quiere pero hasta cierto punto. Por ejemplo, el sobrino del Tío Petros se sacrifica por mejorar su rendimiento en la materia de matemáticas, tras descubrir que su tío había sido una persona destacada en dicho campo, pues cambia su actitud ante estas. También hizo un mayor esfuerzo cuando decidió estudiar Matemáticas sin haber cursado con anterioridad asignaturas referidas a esa licenciatura. Por otra parte, tenemos el caso del Tío Petros, que dedicó toda su vida a resolver la Conjetura de Goldbach sacrificando cosas tan importantes como la familia, su vida social e incluso su salud, por lo que se nos muestra que este tipo de sacrificios no son apropiados ya que perjudican a la propia persona. Por otra parte, también destaca que incluso un “genio” en matemáticas necesita que su mente descanse: “para un matemático es absolutamente esencial sustraerse temporalmente de la tarea que tiene entre manos. Para asimilar el trabajo y elaborar sus resultados en un nivel inconsciente, la mente necesita tanto del esfuerzo como del ocio[…]el cerebro sufre la fatiga derivada de un esfuerzo incesante.” Creo que esto también es necesario para cualquier estudiante ya que necesitamos que nuestras mentes descansen lo suficiente para que luego funcionen correctamente, por lo que no debemos obsesionarnos con centrarnos en algo sin evadirnos de eso en ningún momento.

    Este libro también muestra que no podemos ser ambiciosos y que el trabajo en grupo es mucho más fructífero y beneficioso que el individualista. Por ejemplo, el Tío Petros, por querer conseguir que se le reconociese solo a él el hecho de resolver la Conjetura de Goldbach, es decir, por su ambición, perdió la oportunidad de publicar dos teoremas y, posiblemente, de llegar mucho más lejos en su investigación al no compartir sus avances con sus amigos matemáticos pues, tal y como se nos dice en el libro: “Sin un intercambio constante de ideas, es posible que acabe batallando con fantasmas y que ni siquiera se dé cuenta de ello”.

    Otro aprendizaje que extraigo de este libro es que debemos reconocer los fallos o errores y no ser orgullosos. Fallar y equivocarse forma parte del aprendizaje. También, que no importa la edad para conseguir lo que nos proponemos, lo más importante son las ganas que tenemos de llegar a nuestro objetivo, ya que el Tío Petros, aunque se angustiaba porque los años pasaban, se hacía viejo y no conseguía resolver la Conjetura de Goldbach, volvió a intentarlo años después y existe la posibilidad de que la resolviera.

    A mayores, el libro afirma que “las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizamos en el colegio”. Esto es lo que debemos hacerle entender a los niños permitiendo que ellos mismos investiguen, aprendan y se diviertan con esta ciencia. Relacionado con la didáctica de las matemáticas, se menciona que el Tío Petros era un buen profesor de esta área porque se aseguraba de que sus alumnos habían entendido cierto aspecto o concepto para así pasar a lo siguiente. Quiero resaltar que estoy totalmente de acuerdo con esto ya que, como futuros docentes, debemos saber que si queremos conseguir que nuestros alumnos obtengan un aprendizaje significativo hay que tener la certeza de que los niños van entendiendo las cosas paso por paso.

    A parte de todo lo positivo que creo que se puede sacar de esta lectura, también sirve para familiarizarse con las matemáticas, tanto en contenidos teóricos (teoremas, fórmulas, etc.) como con el repaso que se nos hace a lo largo de historia de grandes matemáticos. Lo mejor de todo es que se nos exponen muchos contenidos, pero no de forma directa ya que toda la información aparece relacionada con la historia que se nos cuenta.

    Opino que este libro puede leerlo y comprenderlo tanto una persona que tenga más contacto con las matemáticas como otra que no, simplemente a la segunda le supondría algo más de esfuerzo pero no se perdería puesto que la lectura explica todo muy bien, incluso con comparaciones como estas: “Las matemáticas son como un árbol con raíces firmes (los axiomas), un tronco fuerte (la demostración rigurosa) y ramas que crecen constantemente y dan flores maravillosas (los teoremas)”, lo cual facilita la comprensión. Además, el autor integró correctamente cualquier conocimiento matemático porque lo explica a la vez que continúa la historia y también despierta el interés por los problemas matemáticos sin resolver.

    Como conclusión, creo que es una propuesta didáctica muy interesante puesto que no trata directamente las matemáticas como ya dije anteriormente, estas aparecen en el transcurso de la historia en la que se nos va desvelando poco a poco como fue la vida de un importante matemático. El autor del libro consigue que sea una historia amena y que no cueste leerla ya que mantiene viva esa curiosidad de saber lo que va a pasar. Además, puede ayudar a despertar un mayor interés por las matemáticas, pues suelen ser poco atractivas para mucha gente. También creo que no debemos establecer ninguna barrera entre las matemáticas y las letras por lo que yo emplearía este recurso para un curso en el que aún no establecieron las divisiones dependiendo de la rama (“ciencias o letras”). Sin embargo, a pesar de ser una propuesta didáctica muy interesante, no me parece apropiada para los niños de educación primaria debido al escaso o nulo conocimiento acerca de muchas cosas que aparecen en la lectura.

  75. Nerea Gil González Says:

    Comentario: La conjetura de Goldbach

    A lo largo de esta obra pude apreciar una serie de cuestiones que pueden ser beneficiosas si se llevara a cabo la lectura de ésta en Educación Primaria. Una de ellas es el hecho de que a pesar de ser un libro que está centrado en las matemáticas, también abarca de forma implícita otras áreas como la cultura griega, la historia, la literatura o la biología. Además creo que trata una serie de cuestiones que podrían ser llevadas a debate en el aula:
    – Criterio propio: se transmite de forma generacional una idea sobre el tío Petros, no se permite que cada uno juzgue desde su punto de vista, tal y como decide hacer el protagonista de la historia. Lo que le lleva a tener que hacer cosas a espaldas de su familia y a recibir castigos en consecuencia. También se podría analizar el grado del castigo que le pone el padre del protagonista. Desde mi punto de vista, además de ser excesivo, muy injusto.
    – Encaminado por los castigos también se puede analizar la figura del padre ya que se muestra como un personaje ofuscado con que no quiere para nada que su hijo siga la trayectoria del tío Petros. Lo hace desde una perspectiva, a mi parecer, muy absurda teniendo en cuenta la edad del protagonista al principio de la historia. No se puede pretender sacarle una idea de la cabeza a un adolescente con castigos y acciones como : “ colgaré un retrato de tu tío Perros en tu habitación con la inscripción: ¡NO SEGUIR ESTE EJEMPLO!” . Ya que provoca una acción totalmente contraria donde el protagonista aún se interesa más.
    – “Metas alcanzables como el secreto de la vida”: cierto es que no podemos ponernos objetivos que sepamos que no vamos a poder alcanzar pero las metas tienen que suponer un esfuerzo y siempre que haya alguna posibilidad, por muy mínima que sea, hay que intentarlo. Se puede llegar a conseguir y si no es así, se puede llegar a sacar muchos otros aspectos provechosos como le pasó a Petros con la conjetura; nunca sabremos si la llegó a demostrar pero por el camino se encontró con descubrimientos importantes y valiosos para al mundo matemático.
    – “Matemático se nace no se hace”: esta frase que le dice Petros a su sobrino puede causar divergencia de opiniones. Él se basaba en que son necesarias una serie de características para poder llegar a ser un buen matemático, como por ejemplo la curiosidad y la constancia. Pero si alguien quiere conseguir algo, ¿porque va a dejar de hacerlo?. Probablemente pueda desarrollar esas características a medida que las vaya necesitando.
    – La gran solvencia económica de Petros es algo que también se podría trabajar porque condiciona la vida que llevaba este personaje. Si no tuviera dinero para poder viajar y cambiarse de domicilio, para tomarse dos años de excedencia, etc. no podría llevar a cabo una serie de experiencias que colaboran con todos sus descubrimientos. Creo que se podría reflexionar a cerca de si el dinero es realmente importante para triunfar en la vida.
    – El personaje del tío es algo que puede dar para mucho análisis donde se tenga en cuenta su obsesión enfermiza, curada parcialmente gracias al ajedrez; su gran egoísmo al no querer dar a conocer sus descubrimientos “medios” por miedo a que alguien pudiera comprobar la conjetura antes que él; el querer realizar la comprobación de la conjetura sin colaboración para que el mérito fuera solo del, que nadie lo eclipsara; la ignorancia que mostraba en campos que estaban ajenos al suyo creyendo que no podrían tener importancia; los aires de superioridad que mostraba frente a su sobrino cuando él solo tenía una actitud humilde queriendo seguir el ejemplo de su tío; la frustración contra sus compañeros que desarrolla actitudes homófobas; etc.
    – La relación de Petros con el protagonista: basándose en aspectos como las dos reacciones agresivas que tuvo el sobrino ante él; la incomprensión por parte del protagonista de porqué a su tío le gustaba pasar tiempo con él; porque le llamaba “sobrino favorito”; etc.
    – Los adultos también aprenden de los más pequeños: no solo el tío Petros da lecciones, sino que el protagonista también le hace ver como “ La ciencia avanza tanto gracias a los éxitos como a los fracasos” y lo motiva a que dejé recogido su trabajo de todos esos años.
    – La multiplicación como algo antinatural: a diferencia de las demás teorías matemáticas que se citan en la historia; esta es una que está muy cercana a la realidad de los niños de primaria donde, trabajando con ellos a partir de lo que se explica en el libro, podrán asociar mejor el concepto de multiplicación.

    Otro aspecto que creo que se podría aplicar en primaria es el método geométrico con judías ya que puede ser una forma de que los alumnos aprendan que las matemáticas pueden ir mucho más allá del folio y el lápiz; quizá incluso puedan llegar a plantearle al profesor la elaboración de dinámicas con objetos manipulativos de este tipo (como puede ser el método ABN).

    Después de todo lo indicado, tengo que decir que creo que no es un libro propio de la Educación Primaria ya que para poder trabajar todos los conceptos que cité tendrían que realizar un análisis muy profundo del libro lo que presentaría una serie de dificultades para ellos, esto se podría paliar con un mayor trabajo en el aula. A pesar de esto, creo que esta obra pertenece a niveles superiores porque se puede sacar mucho más provecho sobre todo en los aspectos matemáticos investigando en profundidad las teorías que aparecen a lo largo de la historia.

  76. Giovanna Solleiro Bermúdez_Educación Primaria Says:

    Este libro narra los sueños de un niño. Los sueños siempre habían sido intensos y con una continuidad, pero nunca habían tenido como tema protagonista las matemáticas.
    Una noche se le aparece en los sueños un diablo que se hace llamar El diablo de los números, éste personaje se irá apareciendo cada noche en los sueños del niño con la finalidad de hacerle comprender a través de la fantasía de los sueños y la retórica de sus conversaciones algunas de las nociones básicas de las matemáticas que son imprescindibles para poder comprender como funcionan estas e ir avanzando cada día pudiendo comprender, por ejemplo, la división si ya tenemos adquirido el concepto de número, suma, multiplicación, la importancia tiene el cero en la escala numérica etc.
    El libro se estructura en capítulos que corresponden a las noches que el niño sueña con este diablo. A medida que avanza el libro se va ascendiendo en la dificultad de conceptos matemáticos que el diablo le hace saber al niño, pero todos estos conceptos son imprescinbles para una solventar la base matemática.
    Personalmente me parece un libro que se podría intoducir en la etapa de educación primaria. Pues es un buen enfoque que un diablo ayude a un niño a comprender las matemáticas y que no sea por imposición, si no que la propia imaginación del niño crea a este personaje como símbolo de una frustración hacia las matemáticas que se ve claramente cuando éste las personifica como un diablo y tiene que empezar desde lo más básico para lograr comprender los conceptos.

    En muchas ocasiones, el problema de nuestro fracaso en la asignatura de matemáticas es el de tener una base no consolidada que no nos permite comprender o resolver operaciones que a su vez incluyen otras que ya deberíamos tener interiorizadas. Por eso el libro muestra como paso a paso y empezando por lo más básico se puede avanzar, lograr comprender ciertos aspectos y no frustrarnos con las matemáticas.

    Al principio me parecía un libro en el que se explicaban conceptos muy obvios, pero a medida que la las noches trascurren entiendes el significado de ello y a su vez te sorprendes con aspectos que ignorabas o nunca reparaste en ellos –como la importancia del cero- . No es un libro que enganche, pero si interesante para no temer a las matemáticas y con un enfoque muy metafórico en la forma de narrar y en la simbología de los personajes.

  77. Giovanna Solleiro Bermúdez_Educación Primaria Says:

    Tras la mala fama que le otorgan sus hermanos a Petros, el hijo de uno de ellos sentirá una fuerte curiosidad por conocer que motivos han llevado a su tío a alcanzar esa reputación. Siendo así el sobrino del famoso tio Petros decide juzgarlo por sí mismo, intentar comprender la razón de sus comportamientos y descubrir las posibles buenas facetas que su padre y su otro tio desconocen o han olvidado.

    El joven griego en seguida comprobó que el mundo que rodeaba a su tio Petros era el de las matemáticas. Petros intentaba descubrir uno de los tres problemas mas enigmáticos de las matemáticas, la conjetura de Goldbach, ésta se basa en la teoría de que cualquier número par superior a la cifra número dos, es igual a la suma de dos números primos.

    A medida que avanza el libro el joven griego se sumerge cada vez más en el mundo de las matemáticas y respectivamente empatiza con su tío, pues ve a éste de una forma diferente ya que la pasión del tio Petros por las matemáticas es muy llamativa puesto que la gente suele tener un gran miedo a ellas o llegar al punto de odiarlas.

    Siendo el mundo de las matemáticas, de en este caso el tio Petros, frustrante por tener que dedicar tantísimo tiempo a ellas olvidándose de disfrutar ciertas vivencias de la vida y que no se descarta la opción de no obtener resultado alguno, pero también apasionante por la satisfacción de tener la capacidad de resolver un enigma matemático de tal importancia. Así pues, de una forma u otra se trata de un universo complejo que ayuda a entender al sobrino de Petros el carácter de su tio y más allá de eso, el joven se introduce, interesa y descubre que las matemáticas y sobretodo las charlas sobre ellas con su tio es algo que le gusta más de lo que se podría imaginar.

    El tio Petros es contemporáneo de muchos de los grandes matemáticos que conocemos hoy en día gracias a su legado y por tanto a los avances que se han dado gracias a sus resoluciones. Por este motivo y por que junto al nombre de los grandes aparecen ciertas teorías imprescindibles en el campo matemático, es un libro que no sólo hace que conozcamos a dos personajes ficticios si no que nos ayuda a conocer la historia de las matemáticas y el esfuerzo y la dedicación que hay detrás de aquellas personas que han escrito esa historia.

    En el ámbito de la Educación Primaria me parece un libro pesado para los niños, pero con una gran utilidad en etapas posteriores como la educación secundaria o incluso la universidad, pues en mi caso nunca me habría planteado como es la vida de alguien que se involucra de tal manera en el mundo matemático y personalmente me ha sorprendido como las matemáticas pueden influir tanto en una persona y en todo lo que a ella rodea. Además he aprendido muchos datos de la historia de las matemáticas que no sabía. Personalmente creo que se necesita mayor contacto con las matemáticas del que puede tener un niño con doce años -6º primaria- para entender el significado y lo que intenta transmitir esta narración.

    En un principio me pareció un libro un tanto pesado y con un título muy poco atractivo, pero a medida que transcurría la narración el tio Petros y el enigma de si llegará a encontrar la respuesta hace que sigas leyendo, te intereses y finalmente te guste la historia que se plantea. Un libro sobre un enigma que nos engancha precisamente por eso y que finalmente no nos resuelve la duda que tuvimos durante toda la historia.. Quizá como le paso al tio Petros con la conjetura.

  78. Alejandro Vazquez 2º grado de Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Sin vida social y familiar, el anciano tío Petros tiene dos aficiones: la jardinería y el ajedrez. Un día, por casualidad, su sobrino descubre que Petros fue un niño prodigio de las matemáticas y un eminente investigador de esta disciplina en universidades alemanas y británicas. El libro dará a descubrir que durante años Petros Papachristos volcó su vida en resolver la conjetura de Goldbach, un problema en apariencia sencillo pero que durante dos siglos nadie pudo dilucidar.
    La complejidad de la lectura y la adicción que posee este libro es mucho mayor que la que nos proporciona el diablo de los números, ya que nos cuenta una historia que nos mantiene en una incertidumbre que es lo que le da vida al libro. De todos modos , en ocasiones, desde mi punto de vista el autor le da muchas vueltas a lo que el el lector ya conoce, haciendo que la historia no avance. El libro pretende que el lector adquiera conceptos como; nombre de matemáticos , conceptos etc.….. esto es interesante porque de manera inconsciente los asimilas, y estos nos sirven en la vida real.
    También transmite valores a tener en cuenta en nuestra vida como la consecución de objetivos. Desde mi punto de vista no creo que el protagonista se equivoca en dirigir toda su vida a resolver ese misterio de las mates, sino que fuera lo único que deseaba y que aunque obtuviera descubrimientos importantes solo le importaba ese, esto lo hizo una persona con altas competencias y capacidades pero que no sabía nada de las otras facetas de la vida.

    Yo creo que este libro podía tener éxito si va dirigido a un público superior a primaria, puesto que a veces se utiliza un lenguaje científico que puede resultar difícil para los lectores, pero en definitiva puede ser interesante su uso en las aulas no solo por el uso de las matemáticas como tema de un libro sino por la moral que conlleva el libro y esfuerzo y persistencia que transmite cuando nos proponemos algo.

  79. Adrián Outeda Baños (2º Grao en mestre de educación primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    – Esta obra de Apóstolos Doxiadis es de una complejidad muy superior a la comentada anteriormente, por ello creo que no tiene valor didáctico para los cursos que nosotros abarcamos ya que en mi opinión deberá recomendarse a partir de bachillerato incluso.
    En lo referente al libro, el hilo de la historia es más entretenido e interesante, además de incluir valores y actitudes que debemos adoptar en la persecución de cualquier meta en nuestra vida, llevadas al ámbito de un investigador matemático. Estos son: superación personal, autocrítica, motivación, trabajo grupal y colaboración.
    La idea de que no existe una verdad absoluta y que aun existiendo hay ocasiones en las que no tiene demostración es un concepto que a los niños les puede resultar muy abstracto e incluso puede resultar complejo para un adulto llegar a comprender algunas de las realidades mostradas.

  80. Santiago Sánchez Casal (Grao en Mestra de Educación PRIMARIA) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que relata la historia de dos personajes, un joven griego y su tío, el matemático Petros Papachristos. La historia comienza con la curiosidad que tiene el joven griego por la vida de su tío Petros a causa de lo mal que le hablaban siempre de él su padre y su otro tío, ya que no entendía dichas críticas debido a que su tío era aparentemente una persona normal, y no un fracasado como lo calificaban.
    Llegados a un punto, el joven griego descubre que su tío Petros era un gran matemático que quería desentrañar el misterio de la conjetura de Goldbach (uno de los problemas más difíciles de as matemáticas, que estaba todavía sin resolver), por lo que tras saber esto, su sobrino (el protagonista de la historia) lo toma como modelo a seguir y comienza a sentir el deseo de ser un gran matemático como su tío, y a partir de ahí comienza su historia.
    Desde mi opinión, diría que este libro resulta muy interesante a la hora de saber lo que ocurrió en la vida del tío Petros y saber cuales fueron las razones por las que decidió abandonar su investigación de la conjetura de Goldbach, ya que le había dedicado prácticamente toda su vida. También he de destacar el final del propio libro, debido a que te dejan con la intriga de si el tío Petros logró resolver la conjetura antes de morir o no, por estas razones le libro te mantiene con un cierto grado de expectación por lo que va a ocurrir y que no resulte pesada su lectura.
    Desde el punto de vista de su utilización como material didáctico de Educación Primaria, diría que es un libro demasiado complejo para alumnos de como máximo 12 años, ya que hay términos que les resultarían imposibles de entender a esa edad, y no les resultaría atractivo de leer el propio libro a causa de la dificultad del mismo, por lo que no le prestarían casi atención a la hora de leerlo y no sacarían nada bueno de su utilización como posible actividad de lectura .
    En resumen, que desde mi punto de vista este libro podría usarse como material didáctico a partir de los últimos cursos de Educación Secundaria en adelante.

  81. Carlos Puga García (Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un libro que, a pesar de conter datos sobre algunhas teorías matemáticas como o “teorema de incompletitud de Gödel”, as teorías de Riemann e sobre a propia conxectura de Goldbach, non é un libro sobre a teoría de números nin sobre calquera outra rama das matemáticas, senón que narra a historia de Petros Papachistros, un matemático brillante que dedica a súa a resolver a resolver a conxectura que lle da o nome ó libro, un dos tres grandes problemas sen resolver das matemáticas.

    Quen narra a historia é o seu sobriño, que atraído polo aura de misterio que rodea ó seu tío Petros decide investigar as razóns da súa mala reputación na familia, que non é outra que a súa decisión de investigar sen resultados, desperdiciando, en palabras dun irmán de Petros e pai do narrador, “!o seu prodixioso, inaudito talento para as matemáticas!”. É nese momento cando o sobriño, lonxe de perdes o interese pola historia, vese máis interesado que nunca en coñecer toda a vida do seu tío, véndose incluso atraído pola idea de estudar matemáticas.
    Ó longo do libro nomease unha gran cantidade de matemáticos con gran relevancia na historia como Bolzano, Euclides, Fermat… e outros cos que Petros Papachristros sería contemporáneo e incluso traballaría como J.E. Littlewood ou S. Ramanujan. Con isto, no libro, ademais, descríbense tanto as luces como as sombras das verdadeiras matemáticas e a súa investigación. Lonxe do que se aprende nas etapas de primaria e as posteriores, as matemáticas, como se mostra no libro, van máis ala de resolver problemas sobre tres que se cruzan ou calcular perímetros e areas. Sen restarlle a importancia ó aprendizaxe e asentamento dunhas bases necesarias, o libro mostra toda a dedicación necesaria das persoas que se dedican a formular e demostras os teoremas que un a un formas as matemáticas, así como o gran esforzo, primeiro formativo, para, despois, traballar a fondo na investigación.

    É aquí onde o libro establece a gran diferencia na vida das persoas dedicadas ás matemáticas. Por un lado, aquelas que, tras as súas investigacións, marcan un antes un despois na historia das matemáticas, deixando, incluso, o seu nome en moitos dos lemas e teoremas que son hoxe ferramentas imprescindibles inda a día de hoxe. Por outro lado, aquelas que co seu traballo fan avances dentro das teorías matemáticas, que poden ter máis ou menos relevancia, pero que moitas veces o seu nome non queda gravado na historia e, por último, e cuxo exemplo atopámolo no protagonista do libro, persoas que consagran a súa vida a investigación pero que, por certo motivo, non chegan a sacar resultados caendo na frustración.

    Creo que o máis interesante que se pode sacar do libro é visión que da sobre a realidade matemática que non sempre (por non dicir escasas veces) se mostra ás persoas que non pertencen a eses mundos.

  82. Mayra Resúa Sánchez (Ed. Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:
    A lo largo de esta narración, se cuenta la historia de Petros, el cual mostró un gran interés a lo largo de muchísimos años en tratar de dar solución a la conjetura de Goldbach; cuyo objetivo era demostrar que cualquier número par superior a la cifra dos era igual a la suma de dos números primos. Y, posteriormente, el relevo que decide tomar su sobrino, para, al igual que Petros buscar una solución a dicha conjetura.
    De este libro, puedo sacar en claro dos conclusiones; una de ellas es que las matemáticas no se reducen simplemente a lo que podemos aprender en un aula con un curriculum de por medio, el cual nos indica que debemos aprender. Sino que podemos apreciar que el campo matemático es inmenso, tanto en teorías ya demostradas como en todas aquellas que quedan por demostrar. Además, por otra parte, tras la lectura de esta historia, se puede apreciar la complejidad de este mundo, en el cual es necesaria un previo y duro estudio e investigación que puede extenderse a lo largo de toda una vida, como sucede en este caso con el tío Petros, para, posteriormente, que estos conceptos puedan llegar a nuestras aulas.
    Sinceramente, bajo mi punto de vista, me ha parecido por momentos un libro un tanto latoso a la hora de leerlo, pero que, al mismo tiempo a lo largo del transcurso, consigue mostrarse interesante. Personalmente, no sería el tipo de narración que yo incluiría en un aula de primaria, pero no lo descarto tampoco para cursos posteriores.

  83. Uxía Pérez Mosquera, 2ª curso de Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” se trata de una obra drástica, poco realista, que muestra la vida de un investigador matemático llevada al extremo, pero que a su vez es muy entretenida y capta la atención del lector ya que sigue el hilo de una historia, al contrario del otro libro y, a medida que el sobrino del tío Petros trata de descubrir los verdaderos motivos de su comportamiento, también sientes curiosidad y quieres seguir leyendo.
    Lo que más me ha gustado de este libro es la idea de que no todo siempre se puede demostrar, cómo dice el propio texto que: “¡La verdad no siempre es demostrable!”. Estando acostumbrados desde pequeños a que todo lo que nos rodea es pura matemática y todo tiene su explicación lógica y científica es impactante ver como dentro de las mismas matemáticas hay muchas cosas que todavía no, como pasa en la vida misma.
    Otra de las ideas que recoge y que también me llamó mucho la atención pero con la que no estoy de acuerdo se recoge en la siguiente afirmación: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables”, ya que pienso que la esencia y la satisfacción de la vida se trata de cuando llegamos a conseguir algo que nunca creíamos, todo a base de esfuerzo, trabajo y constancia.
    Además es un libro que transmite una serie de valores importantísimos que nos permite formarnos como personas como son el afán de superación, estar motivado, la necesidad de trabajar para conseguir aquello que deseamos, el luchar por lo que queremos sin rendirnos, etc.
    Como material didáctico, el libro esconde su potencialidad en el gran número de referencias que se hace a descubrimientos matemáticos.
    Finalmente, creo que es un libro adecuado para un adulto pero no lo veo útil en el enfoque de la educación para niños de primaria, ya que es demasiado complejo para ellos. En definitiva, este libro ha fomentado mi curiosidad por aspectos de índole matemática y creo que producirá el mismo efecto en los demás.

  84. Paula Rodriguez González (2º Primaria) Says:


    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Esta obra tiene por objetivo acercar al lector al mundo de las matemáticas. Presenta a esta rama como una ciencia de investigación en la que todo hecho matemático tiene una explicación detrás, un porqué y un para qué, y que buscarlo requiere de mucha constancia y sacrificio.

    Me parece necesario destacar el mensaje que se transmite a lo largo de la lectura sobre la importancia de los valores y del trabajo en equipo. Sin embargo creo que la postura que mantiene el Tío Petros acerca de que para poder dedicarte a algo debes ser realmente brillante en ello resulta desalentadora. En cierto modo que el lector pueda quedarse con esa idea me parece contraproducente. A mi parecer la perfección no existe, siempre se puede dar más, pero si hay ganas, si hay motivación y uno hace lo que realmente le gusta, se irá superando a sí mismo poco a poco, día tras día.

    No veo apropiado este libro como recurso didáctico en Educación Primaria dada su complejidad. Algunos aspectos incluso a mí me han resultado difíciles de entender por falta de suficiente conocimiento previo. No obstante, igual lo utilizaría en los últimos cursos de la etapa (5º y 6º) como un recurso complementario del que poder extrapolar la importancia de marcarse metas alcanzables y de ser constantes en el proceso. Además lo emplearía para trabajar la frustración puesto que que uno no llegue a alcanzar del todo su objetivo no quiere decir que haya perdido el tiempo; de todo se aprende y, al fin y al cabo, no sólo tiene importancia el resultado sino que pesa más el proceso que se ha seguido para llegar a él.

  85. Sofía Rodríguez Fernández (2º Grado en Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una novela escrita por Apóstolos Doxiadis en el año 1992.
    Dicha obra está escrita en primera persona y encarna a un joven que nos relata la vida de su admirado tío Petros, un anciano que vive a la sobra de la sociedad y de su familia. Tío Petros desde siempre ha inspirado curiosidad al chico, y un día, descubre que este en el pasado fue un ídolo de las matemáticas y que desde hace años lleva intentando resolver el enigma de la conjetura de Goldbach. De esta manera a través de las interacciones entre ambos personajes se nos va introduciendo en el trasfondo de la obra.
    Es una obra fácil de leer y entretenida, la historia sigue una estructura lineal lo cual ayuda al lector a no perderse tan fácilmente y a que no acabe resultando tediosa o pesada. Incluye reflexiones interesantes como por ejemplo el significado de entregar tu vida a una pasión, la relación que Petros termina manteniendo con su familia y la sociedad, y el papel que estos factores juegan sobre este a su vez: ven al hombre como a un inútil por escoger un camino diferente al que es habitual y porque no son capaces de entender las metas que se ha autoimpuesto. Además a lo largo del relato se alude a varios célebres matemáticos como son Arquímides y Newton y se abordan diferentes cuestiones matemáticas.
    Por último, pienso que a la hora de utilizar el libro en el aula se podrían alcanzar resultados positivos, pero más bien destinándolo a los primeros cursos de instituto, ya que tengo la impresión de que es aquí donde los alumnos comienzan a tener la madurez suficiente para entender en mayor parte la profundidad con la que el autor escribió el libro, no solo en lo que respecta a la parte matemática, sino también a la parte emocional y de sensibilidad social.

  86. Laura Rodríguez Cortiñas (2º curso de Grao en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Esta novela cuenta la historia de Petros Papachristos, un matemático que dedicó casi toda su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach. El narrador es el sobrino de éste, «su sobrino favorito», que, queriendo profundizar en la vida de su misterioso tío, acaba adentrándose en el mundo de las matemáticas.

    En mi opinión, no es un libro que verse sobre conceptos matemáticos pues, si bien es cierto que a lo largo de la historia se hacen continuas referencias a grandes matemáticos y teoremas, el punto de interés es otro. Tomando como hilo conductor la biografía del tío Petros, la novela hace reflexionar al lector sobre la complejidad de conocer y demostrar todo aquello que sabemos sobre matemáticas, pues muchas veces caemos en el error de pensar que es algo evidente, ya dado.

    El libro se desarrolla de una manera fluida, con un alto componente de intriga hasta el final, que hace que el lector desee continuar leyendo. Esta intriga se mantiente a lo largo de la historia hasta el final e incluso después, pues remata con una incógnita importante. Sin embargo, pese a la fluidez y a la intriga, en algunos momentos puede llegar a hacerse pesado por dos motivos: la división del libro en tan sólo tres capítulos que provoca que éstos se hagan demasiado largos y fatigosos; y la cantidad de referencias que se hacen a autores, matemáticos, teoremas y problemas que pueden despistar al lector, haciendo que pierda, por momentos, el hilo de la historia.

    Como utilidad didáctica, no considero que sea un libro apropiado para introducir en las aulas de Educación Primaria, pues creo que a los alumnos/as les resultaría pesado y engorroso. Sin embargo, podría ser recomendable para niveles superiores. Además, tiene un trasfondo interesante como herramienta educativa: la importancia de la comunicación y la sociabilización, fijarse metas, la perseverancia, etc.

    En resumen, con sus puntos fuertes y con sus puntos débiles, considero que es una novela entretenida, recomendable tanto para personas interesadas en las matemáticas como para las que no, ya que no es un libro de matemáticas como tal, a los que solemos estar acostumbrados. 

  87. Clara Rei García 4º Grao en Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un dos poucos libros sobre as matemáticas que me resultou interesante e dunha lectura máis ou menos sinxela.
    Pero que para min sexa sinxela non significa que para os nenos de primaria tamén o sexa. Digo isto porque a súa lectura require duns coñecementos matemáticos que quizais os nenos/as desas idades non acadaron aínda. O cal é unha desvantaxe porque os pequenos perden o interese con maior facilidade ao descoñecer os contidos do que está a ler.
    Pese a isto, creo que, acadados xa os coñecementos básicos aos que se fan referencia, o libro ten moitas posibilidades de traballo na aula con referencia ás matemáticas. Pero non considero que sexa así nunha clase de Educación Primaria.

  88. Pablo Miguez Sanmartin 2º Grado Maestro Educación Primaria Says:

    Este libro, narra la vida de un matemático desde una visión ajena (la visión del sobrino de Petros), lo que le confiere una perspectiva más amable con el lector ya que una visión desde la perspectiva del propio matemático podría haber sido demasiado compleja. A diferencia de “El diablo de los números”, consta de un argumento algo más denso y tiene un nudo y un desenlace apreciables, lo cual ayuda a una lectura más amena e interesante.
    La complementación de la enseñanza de la geometría y de otras ramas de las matemáticas en primaria, con libros de este estilo puede ser muy interesante, ya que aporta otra visión de las matemáticas que los niños desconocen, y pueden llegar a suscitar cierto interés en ellas (lo cual no es tarea sencilla).
    Uno de los aspectos más interesantes de esta obra, es la narración de cómo es la vida de un matemático y de la cantidad de ramas y variantes que tiene el mundo de las matemáticas. Muchas veces reducimos las matemáticas a meras sumas y multiplicaciones, obviando la cantidad de ramas y posibilidades que ofrece. Este libro creo que ofrece una idea de cuan basto es este mundillo. También me parece muy interesante que realce valores como la dedicación o el esfuerzo a una causa, así como la existencia del fracaso y la lucha contra este.
    Personalmente, la historia me ha parecido muchísimo más interesante de lo que esperaba. Además de que despertó en mí el interés por la conjetura de Goldbach o la vida de ciertos matemáticos ilustres, la historia consiguió tenerme enganchado y queriendo descubrir el final de esta historia. En cuanto a su posible uso en Educación Primaria, creo que podría funcionar en ciertos cursos, y a pesar de que hay muchísimos conceptos que en el libro se comentan que el niño no podría comprender, creo que podría ser de gran utilidad. Si me hizo curiosear sobre matemáticas a mí, por qué no podría conseguirlo con la mente curiosa de un niño.

  89. Elia Otero Reboreda Says:

    Elia Otero Reboreda, Educación Primaria.
    Apóstolos Dioxadis (1953, Australia) autor de la obra, es un escritor y realizador griego. Estudió Matemáticas en la Universidad de Columbia (Nueva York) para posteriormente ver sus aplicaciones en el sistema nervioso en la École pratique des hautes Études (París). Combinó sus estudios matemáticos con la literatura, publicando obras didácticas como El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Por otra parte, como realizador ha dirigido películas como Underground Passage y Terirem.

    La novela, a través de las investigaciones de la voz narrativa de el joven conocido como “sobrino favorito”, nos relata la vida su tío Petros Papachristos, un reconocido matemático que dedicó gran parte de su vida a estudiar la conjetura de Goldbach. A lo largo de la obra se van conociendo conceptos matemáticos como la teoría de la incompletitud de Gödel, la criba de Erastótenes, la hipótesis de Riemann, el último teorema de Fermat, los 23 problemas de Hilbert, pero especialmente la conjetura de Goldbach: La conjetura de Goldbach, uno de los problemas abiertos más antiguos en matemáticas ”todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos”. La conjetura ha sido investigada por muchos teóricos de números y ha sido comprobada por ordenadores para todos los números pares menores que 2×10^16. La mayor parte de los matemáticos cree que la conjetura es cierta.

    La obra me ha cautivado desde las primeras páginas. Combina perfectamente la parte ficticia con la parte histórica y científica, es por esto que al introducir todos los conceptos a través de la historia de Petros la novela resulta agradable y placentera. Lo que más me ha sorprendido ha sido el teorema de la incompletitud de Gödel, ya que llevan años diciéndonos en la escuela e instituto que a través de las matemáticas podemos resolver cualquier problema. Personalmente me ha parecido fácil de leer y la característica que más destaco es el poder de despertar curiosidad a los lectores.

    No obstante, a la hora de analizar este libro en el contexto de un aula, considero que para alumnos de Primaria no se adecua del todo a los contenidos correspondientes (quizá sí para niños algo mayores). Aún así, sí podría servir para en primer lugar seducir y embaucar al estudiante en el ámbito. En segundo lugar es adecuado también para hacerles y también a hacernos (ya que yo misma me sorprendí) ver que las matemáticas no se resumen en cálculo y problemas básicos, sino que hay un mundo mucho más allá en el que se considera al verdadero matemático como “un poeta o un compositor musical, en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección. Es el polo opuesto al hombre práctico, el ingeniero, el político o el hombre de negrocios”. Finalmente, plantear algunos temas transversales del libro como los que cito a continuación también resultaría interesante para todo el mundo independientemente de la edad:

    Uno de los aprendizajes que podríamos sacar en claro es la importancia del trabajo: Petros Papachristos era una persona talentosa, de eso no cabe duda, pero aún así, el número de horas y el esfuerzo que le dedicaba a la meta fijada fue fundamental para su carrera. Por otra parte, en mi opinión, es esencial recalcar la idea de discurrir y emplear diferentes algoritmos como hace el protagonista: es posible que los alumnos puedan llegar de varias formas de llegar a la solución de un problema. Algoritmos distintintos nos harán plantearnos lo mismo de muchas maneras infinidad de veces, perderemos el miedo a fallar e incluso cuando no nos de el resultado que esperamos estaremos aprendiendo algo.
    Por otra banda, de algunos de los errores de Petros que se mencionan en la novela considero que también podríamos aprender: los resultados que obtenemos en el camino a nuestro objetivo también son importantes y tienen gran valor, no hay que desperdiciarlos. Otro aspecto en el que personalmente no coincido con el tío Petros es el de creer que si no eres absolutamente brillante y el mejor en algo no merece la pena que te dediques a ello… Creo que todos tenemos cosas que aportar en muchos ámbitos en los que no somos los mejores y que se puede crecer a medida que vas adentrándote en un tema. Por último, algo que me llamó la atención fue que en la novela queda en manos del lector el decidir si el tío Petros desperdició su vida. Muchas personas pueden pensar que así es, y sin embargo mi opinión es totalmente contraria: el hecho de haberte dedicado a un único problema no te hace peor matemático. Desde mi punto de vista hace falta más gente decidida y comprometida en investigar lo que realmente les llama y les apasiona, sin abandonar cuando no obtienen de primeras resultados. Aunque al final no conocemos cuál fue la conclusión a la que llegó Petros, estoy segura que sus apuntes de una vida entera pueden ayudar a otra persona interesada en la conjetura de Goldbach. Se podría plantear por tanto un debate que sería bastante interesante.

    Como reflexión final, considero que la obra me ha aportado una visión bastante diferente de lo que hasta ahora tenía en la cabeza de las matemáticas, y sobretodo me ayudó a valorar todo el trabajo y el conocimiento matemático que ahora damos por obvio y lógico, pero alguien dedicó horas a demostrarlo. Sin duda recomendaría la obra a todo aquel que le gusten las matemáticas, pero sobretodo a los que no, a los que alguna vez dijeron que odiaban las matemáticas y a los que alguna vez no les vimos utilidad. Tal vez el problema no sean la dificultad de las matemáticas, y mucho menos nosotros, tal vez el problema fue que nunca nadie nos transmitió la suficiente curiosidad y nunca nos las enseñaron cómo se merecen.

  90. Carlos Teira Perez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es un libro que fue escrito por Apostolos Doxiadis en 1992.

    En él, se narra la historia de Petros Papachristos, un antiguo matemático que se llegó a aislar del contacto social por demostrar un problema matemático de suma complejidad, el denominado: La conjetura de Goldbach (teorizado como que todo número entero par, mayor que dos, es igual a la suma de dos números primos).

    La historia comienza desde el punto narrativo de la vida de su sobrino, quien, tras no encontrar coherencia entre la visión que tenían sus familiares y la suya propia sobre el Tío Petros, se empeña en conocer la identidad de este. Así la historia se adentra en la narración de la vida de Petros Papachristos y su pasado como matemático.

    Desde una visión general, el libro muestra el sacrificio que realizan grande genios matemáticos, que se abstraen de su propia vida por desvelar o demostrar alguna teoría matemática, y que, pese a ser grandes intelectuales de su época, caen en el olvido por no ser capaces de llegar a demostrar con certeza estas teorías tan complejas.

    Analizando el libro críticamente, considero que es un libro corto, de lectura rápida, pero en algunos puntos de difícil comprensión. Esto se debe a su vocabulario y a las referencias que se hacen a famosos teoremas y teorías matemáticas que encadenan la historia y la enlazan con otro gran número de matemáticos famosos.

    Como material didáctico, el libro esconde su potencialidad en el gran número de referencias que se hace a descubrimientos matemáticos. Así pues, considero que ello puede suscitar el interés de los alumnos, en mayor o menor medida, por buscar las bases en las que se asientan varias de las teorías y teoremas citados, al igual que me ha pasado a mí.

    Pero el problema que observo, es que algunos son de difícil comprensión por lo tanto no lo considero adecuado para niños de primaria ni de la ESO, encuentro su utilidad en el Bachillerato, siempre y cuando las teorías fuesen trabajadas o explicadas en clase por parte del profesor.

  91. Beatriz Dono García Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach nos enseña, a grandes rasgos, la difícil y cruel vida que puede llegar a tener todo aquel que decida consagrar su vida a las matemáticas. Si bien considero que sus intenciones didácticas pueden ser positivas, en algún punto de la historia, la gran cantidad de teoremas, conjeturas y principios matemáticos pueden llegar a apabullar a un lector medio. Aun así, en mi opinión, la intriga sobre la vida del tío Petros y sus decisiones a lo largo de su existencia, consiguen mantener la atención del lector durante toda la obra. Del mismo modo, es justamente ese misterio el que puede llegar incluso a despertar la curiosidad de los lectores por descubrir más sobre el tema en cuestión y el mundo matemático en general.

    Dadas ciertas dificultades, mencionadas ya en relación a la complejidad de los teoremas y nombres que se mencionan a lo largo de la obra y que un lector medio desconoce, en mi opinión el libro debería estar orientado a los niveles de educación superior de bachillerato. De ser así, muchos de los lectores incluso podrían identificarse con el propio narrador de la historia, el sobrino de Petros, en cuanto a la incertidumbre sobre qué camino tomar en su vida universitaria.

    Para finalizar, he de decir que la obra sí despertó en mí cierta curiosidad sobre la Conjetura de Goldbach y todo lo relacionado con su resolución. Aun así, sabiendo de antemano que no sería Petros quien resolviera el problema, a lo largo de toda la historia he mantenido la esperanza de que sí fuera él y ha sido eso lo que me ha permitido avanzar en la lectura, que por momentos se volvía demasiado abrumadora por los motivos comentados anteriormente. Para mi desgracia, el final de la obra no terminó resolviendo mi intriga, dado que nunca sabremos si consiguió resolver la Conjetura de Goldbach de verdad o realmente el tío Petros falleció siendo un loco matemático como alguno de sus coetáneos.

  92. Martín Sampedro Rañó (primaria) Says:

    “El tio Petros y la conjentura de Golbach”
    O eixo central de historia é a vida de Petros. Petros leva toda a súa vida adicada a resolver a afirmación que di «os números enteiros maiores que 2 e o resultado dunha suma de dóus números primos.» É un libro bastante novelesco. Agora mesmo, para mín esto é un punto positivo, xa que axuda a seguir o guión. Trátanse conceptos non moi complexos, pero tampouco demasiado simples. Por iso a min persoalmente axudoume bastante o feito de estar narrado dunha forma tan novelesca.
    No libro van aparecendo distintos persoaxes matemáticos (reais). Os conceptos que se explican como xa dixen parécenme bastante complexos ademáis de un pouco asbtractos para rapaces de primaria. Creo que a pesar de ter unha fácil lectura, si non se teñen nocións básicas de matemáticas é bastante difícil, por non decir imposible comprendelos.
    Penso que é un bo libro para rapaces da ESO.

  93. Luis Piñeiro Castro Says:

    El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach.

    El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach no refleja con su apariencia lo que de verdad contiene el libro. A través de una historia entretenida, fluida y con un toque de misterio que te mantiene las ganas de seguir leyendo, este libro consigue despertar al menos en mi caso cierto interés por temáticas que nunca había conocido. A pesar de presentar continuamente contenidos matemáticos como: La Conjetura de Goldbach, el Teorema de Godel y La Criba de Erastótenes y otros muchos conceptos sobre cosas que sólo las personas que estudian temas relacionados están familiarizados a entender, es muy fácil comprender lo que se cuenta y seguir estos planteamientos.
    Por otra parte esta historia me hace reflexionar sobre la importancia de ser realista a la hora de colocar nuestras metas. El tio Petros “desperdicia” su vida con un objetivo que en el fondo sabe que no puede alcanzar y es por ello que se sumerge en el tipo de vida ermitaña y frustrada que lleva. Con esto, añadir también un sentimiento de empatía con el protagonista ya que aunque valora y le gustan las matemáticas (Como en mi caso) se ve sometido a la frustración y a pensar que no podrá alcanzar nunca la grandeza que desea en este campo. Por último, algo que me ha llamado mucho la atención y que choca bastante con mi forma de entender las cosas es la idea de que no todo en la vida es demostrable. Estando acostumbrado a que todo lo que nos rodea es pura matemática y todo tiene su explicación lógica y científica es impactante ver como dentro de las mismas matemáticas hay muchas cosas que todavía no se pueden demostrar de manera verídica.
    En definitiva he tenido un rato agradable con este libro y recomiendo su lectura a todas las personas, tanto a una persona que le encanten las matemáticas como a quien las deteste. Creo que a ambas personas le sacarán provecho de la lectura.

    Luis

  94. Estefanía Vera Rodríguez Rouco // Grado en Maestro/a de Educación Primaria (2º) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela de 1992 escrita por el griego Apóstolos Doxiadis, la cual nos narra la historia del anciano tío Petros que, apartado de la vida social y familiar, tiene dos aficiones: la jardinería y el ajedrez. Un día, por casualidad, el sobrino de Petros se entera de que éste fue un niño prodigio de las matemáticas y un extraordinario profesor e investigador de esta disciplina en universidades alemanas y británicas. A través de las historias de estos dos personajes, el lector descubrirá que, durante años, Petros Papachristos dedicó su vida a intentar resolver la conjetura de Goldbach, un problema en apariencia sencillo pero que nadie ha conseguido resolver.
    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” no sólo es un libro sobre las matemáticas, ya que también nos encontramos con problemas personales, la persecución de un sueño, historia, etc. Considero que, de esta manera, Doxiadis consigue lo esencial para los lectores a la hora de leer un libro: mantener viva nuestra atención.
    En efecto, es una novela en la que se plantean muchos asuntos interesantes. El principal, sin dudarlo, yo diría que es la necesidad de marcarse metas alcanzables en la vida, como dice el padre del narrador: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser al-can-za-bles!”. Creo que esto es muy importante, puesto que si aspiramos a una meta muy alta, lo más probable es que no lleguemos a ella y nos frustremos; aunque tampoco debemos poner el listón demasiado bajo, ya que si no alcanzaríamos nuestro propósito demasiado rápido. Simplemente eso, que nuestros sueños sean alcanzables. En relación con este aspecto y si tuviera la oportunidad, abriría un pequeño debate entre los alumnos para ver qué opinan sobre este consejo. Pienso que es de gran relevancia motivar a los más pequeños para que luchen y puedan conseguir lo que quieren y que no se vean influidos por los comentarios u opiniones de los demás, como le pasó al sobrino de Petros con su sueño de ser matemático.
    También me ha parecido muy interesante la mención de matemáticos que todos conocemos gracias a nuestros años escolares, como es el caso, por ejemplo, de Newton, y de otros que quizás no sean tan conocidos para nosotros, como por ejemplo Henri Lebesque. Creo que es un punto positivo, ya que de esta manera el lector podrá familiarizarse con matemáticos que han sido muy importantes a lo largo de la historia de esta disciplina.
    Por último, decir que son muchos los mensajes educativos que se pueden entresacar de este libro. He aquí algún ejemplo:
    – <>.
    – <>.
    – <>.

    En conclusión, me ha parecido un libro muy atrayente y el cual me gustó leer, puesto que ha mantenido mi atención hasta el final. Pero, aun así, puede que no le sacara todo el provecho, ya que no estaba familiarizada con muchos de los conceptos matemáticos que aparecen en él. Esto me hace pensar y llegar a la conclusión de que no se trata de un libro apropiado para alumnos de Educación Primaria debido a su alto nivel de contenidos matemáticos, como la hipótesis de Riemann, el teorema de Fermat o la propia conjetura de Goldbach.

    • Estefanía Vera Rodríguez Rouco // Grado en Maestro/a de Educación Primaria (2º) Says:

      Escribí los ejemplos de los mensajes educativos de este libro en cursiva. Creo que fue por eso que no aparecen, así que los vuelvo a dejar a continuación:
      – <>.
      – <>.
      – <>.

  95. Patricia Martí Maté. Grao en Mestra de Educación Primaria. Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, escrito por Apostolos Doxiadis en el 1992.

    En este libro, se cuenta la vida e historia de Petros Papachristos, un matemático que entregó su vida a la lucha por demostrar la Conjetura de Goldbach. Junto con el matemático, otro personaje importante en la obra es el “sobrino favorito”, quien, impulsado por el interés en conocer los motivos de la relación que su familia tiene con su tío, termina por adentrarse en el mundo de las matemáticas.

    Apesar de considerar que esta novela tiene varios puntos de interés, la veo recomendable para cursos de Educación Secundaria o posteriores, puesto que considero que el vocabulario, la falta de ilustraciones, los saltos espaciotemporales y la dificultad de los distintos conceptos que se tratan en ella, harían la novela pesada y complicada de entender entre el alumnado de Educación Primaria.

    En cuanto a sus aplicaciones didácticas, acerca al público a la vida de aquéllos quienes dedicaron su vida a las matemáticas; permite reflexionar sobre el gran trabajo que llevan a sus espaldas todas las teorías y leyes matemáticas que ahora entendemos como obvias; permiten seguir pasos para la resolución de problemas con los protagonistas; etc.

    Este libro me ha hecho reflexionar sobre mi futura carrera como profesora. Muchas veces, el problema de las matemáticas no son ellas mismas o el propio alumno, sino el modo de enseñarlas, que suele ser común en la gran mayoría de los centros escolares. Si tenemos claro que no todos los alumnos aprenden del mismo modo, que a unos les resultan de mayor eficacia unos recursos que otros, deberíamos salir de la zona de confort y acercarles a los niños una mayor variedad de métodos. Con esta lectura, me he dado cuenta de que entre la gran variedad de recursos existentes a la hora de enseñar y aprender matemáticas, la literatura puede hacerse un hueco. Muchos alumnos prefieren el mundo de las letras al de los números, por lo que es interesante aprovechar diferentes lecturas para llegar a ellos de forma más sencilla y comprensible.

    Muchas veces las matemáticas son entendidas como algo aburrido, cuadriculado, mecánico. Desde niños nos centramos en mecanizar fórmulas, resolver de forma mecánica operaciones, memorizar cuándo en un problema va una suma y cuándo una resta, etc; cuando lo cierto es que las matemáticas son más que eso: son investigación, lógica, reflexión, diferentes respuestas a una pregunta, diferentes caminos para llegar a una respuesta, etc. Es necesario empezar a aprender matemáticas como algo atractivo, divertido, como un reto y sobretodo como algo creativo, que no encasille a las personas en lo establecido. Como futuros docentes es necesario que luchemos contra el miedo a equivocarse, ya que los errores al buscar nuevos caminos merecen más la pena que los aciertos por haber mecanizado una fórmula que en muchas ocasiones no se ha llegado realmente a entender.

  96. David Rosende Martínez // Grao en Mestre de Ed. Primaria (2º) Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”
    Este libro narra a historia do Tío Petros e do seu sobriño, e de como estes comezan unha relación derivada da intriga que xurde neste segundo sobre a vida do seu tío. Nárranse as historias dos dous protagonistas, un que desexa ser matemático pero que non posúe facultades extraordinarias e outro que si as ten pero que mellor lle tivese sido non telas, xa que desperdiciou toda unha vida en busca de algo que “nunca” atopou.
    Baixo a miña opinión o autor escribe este libro con varias intencións. Unha delas está clara, que é a de que as matemáticas non consisten simplemente na resolución de contas e problemas abstractos, senón que se trata dunha ciencia profunda e apaixoante, ao igual que o son as persoas que dedicaron a súa vida a ela. Ponse de manifesto aquí a difícil tarefa do investigador, onde só unha porcentaxe ínfima chega a atopar un sentido ó traballo de toda a súa vida. Outra intención do autor pode ser a de comparar a xenialidade de ser unha persoa excepcional no campo das matemáticas, tendo esta os seus beneficios (ser o primeiro que descubre algo, admiración mundial…) e os seus problemas (dedicación absoluta, abstración da realidade e incluso a perda do raciocinio), con outra persoa “mediocre” que levará unha “mediocre” vida, pero ó fin e ó cabo feliz. Por outro lado destaco como outra intencionalidade do autor coa escritura deste libro, o feito de que a sociedade na que vivimos está tan centrada no capital que todo o que non estea relacionado con gañar cartos supón unha perda de tempo, sen importar as necesidades emocionais de cada individuo. Por último, todos os lectores deste libro chegarán á conclusión do valioso que é non centrarse só nunha actividade, senón alternala con outras. É importante estudiar, traballar… pero sen olvidar tamén que se hai que adicar a actividades lúdicas e recreativas, e como non, a descansar. A mellor etapa física e mental de Petros foi cando alternaba as súas investigacións co xadrez, algo que lle viña moi ben para relaxarse e poder continuar os seus estudos con enerxía e claridade.
    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” resultoume un libro sinxelo de ler, salvo en parágrafos puntuais onde abundaban os termos matemáticos. Ó contrario do que pensaba con anterioridade á lectura, o libro gustoume moito, e dende un primeiro momento conseguiu que quixese ler máis e máis, tanto é así, que o lin todo dun golpe. A historia tivo en todo momento o misterio que tanto me gusta atopar nunha lectura, dende un inicio coa figura en si mesma do Tío Petros, ata un final coa historia do sobriño e a “resolución” da conxetura.
    Non teño moi clara a idade á que vai dedicada este libro. Aínda que a narrativa resulta accesible para calquera, como dixen con anterioridade, existen diversos termos matemáticos que poden chegar á estragar a atención de nenos de Primaria, polo cal non sei se sería moi recomendable para eles. Por outra banda si penso que, a rapaces máis maiores se lle pode recomendar a lectura, xa que estarán familiarizados con varios termos puntuais e incluso con algún matemático que aparece na novela.

  97. Alejandro Varela Rodríguez (2º; Grao en Educación Primaria) Says:

    A miña opinión deste libro é un pouco variable, pois na primeira parte do libro onde adolescente é o protagonista paréceme moi interesante.
    Pois, esas ganas e ansias de convertirse en matemático tendo como referencia o seu tío (Petros) nun ambiente de suspense producíume intriga por saber como acaba a historia.
    Na segunda, que trata a historia sobre o Tío Petros. É dicir, cando comeza os seus estudos sobre a conjetura de Goldbach e o desenvolvemento de como foi a súa vida,pareceúme moi monótono. Polo que me pareceu un pouco aburrida porque de certa maneira intuínase algunhas cousas (como que non foi capaz de resolver a conjetura) en definitica, non me chamou moito atención.
    Non obstante, teño que dicir que a historia se volve a desenvolver na actualidad, a terceira parte da historia, esa intriga volve a aparecer cando o raparigo incitaao Tío Petros a volver investigar sobre a conjetura. Aparecen de novo a intriga e o suspense sobre a resolución da problemática que non acabou de culminarse debido amorte do Tío Petros, xusto no momento no que acadara a resposta. Un final inesperado, repentino.
    En definitiva, a valoración deste sería un apto. Principalmente porque houbo momentos no que «desconectei», é dicir, o libro non suscitaba en min unha lectura continua das páxinas.
    En canto a súa utilización na aula, como recurso a súa sería a mesma ca de outro libro de lectura. Favorcer a imaxinación; afianzamento de contidos; mellorar a competancia lectora; compresión, Intentar dalgunha maneira espertar o gusto polas matemáticas no alumnado, da mesma meneira que ten o neno na historia.

  98. Eva Martínez Rey(2º Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la Conjentura de Goldbach, ApostoloDioxiadis
    Este libro nos narra la historia del matemático PetrosPapachristos desde una tercera voz narrativa: su “sobrino favorito”, con nombre desconocido. La trama gira principalmente en torno a la Conjentura de Goldbach, a la cual dicho matemático le dedicó toda su vida en busca de una solución. El interés por el campo matemático lo inició desde muy pequeño, a diferencia de su sobrino, a quien le surgió el interés a partir de la vida de su tío Petros.
    A lo largo de la historia, aparecen mencionados diferentes matemáticos (Turing, Godel o Ramanujan ) con sus respectivos descubrimientos en este campo. Así, el lector, aunque no posea conocimientos matemáticos, puede seguir la trama de la historia, sin pérdida. Como matiz a este libro, desde mi punto de vista, tiene partes que se hacen muy pesadas, ya que se centran demasiado en la búsqueda de dicha Conjetura.
    Como recurso didáctico, recomendaría este libro a cursos superiores a Educación Primaria, ya que considero que tiene conceptos y vocabulario, en ocasiones, complejo para estas edades. Además, la ausencia de ilustraciones hace que el joven lector pierda interés por éste, haciéndosele la lectura más pesada.
    Este libro es adecuado a partir de Educación Secundaria, para darle así, al alumnado, una visión diferente de las matemáticas, a la que están acostumbrados a tener debido a la mera repetición en la que se basa la escuela.
    Como reflexión final, me pareció un libro interesante y atractivo, a pesar de alguna parte un tanto pesada. Mi opinión acerca de este cambió a lo largo que fue avanzando, haciendo que viese las matemáticas de otra forma y valorase más los logros conseguidos en este campo.

  99. Olga Ricoy Castro. Educación Primaria. Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach se presenta en forma de novela, con el tío Petros y su sobrino como personajes principales, siendo el eje central el esfuerzo frustrado del primero en resolver y demostrar el problema matemático que da título a la obra.
    En esta línea, el libro permite ser consciente del valor del trabajo de los matemáticos en la búsqueda de las demostraciones a la par que nos acerca a figuras de grandes matemáticos.
    Sin embargo, la novela maneja nociones matemáticas un tanto complejas, por lo que resulta obvio que carece de cualquier aplicación didáctica en Educación Primaria, ya que el alumnado no podría relacionar sus aprendizajes previos sobre las matemáticas con los conceptos que aparecen a lo largo del libro.

  100. Laura Vidal Muñiz (Grao en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es una novela escrita por Apostolos Doxiadis en 1992. Se trata de un libro sobre el particular mundo de los matemáticos, profundizando tanto en el carácter de éstes como en el de las matemáticas.
    Este libro trata la relación de un joven con su tío, un hombre retirado que en el pasado fue un prodigio de las matemáticas y cuya única meta en la vida fue demostrar la conjetura de Goldbach, el problema más complejo de las matemáticas que enuncia: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. El tío, Petrus Papachristos, trabajó individualmente en el problema durante años, aislado del mundo y de toda relación humana, sin obtener grandes resultados. El argumento gira en torno a las averiguaciones que el joven realiza sobre su tío, sorprendido porque éste nunca llegó a publicar ni realizar nada relevante dentro de la investigación matemática. Así, nace en el joven la intriga por descubrir si su tío dejó de investigar por incapacidad o más bien por miedo. Para acabar nos encontramos con un final abierto, puesto que no se sabe si el tío Petros consigue o no resolver la conjetura de Goldbach.
    En este libro se trata la obsesión por el trabajo del investigador que puede desembocar en problemas de salud, la inutilidad hoy en día del trabajo indivivual del investigador frente a las ventajas de los grupos de investigación, la descripción de una época muy interesante de la historia de las matemáticas con Gödel, Littlewood, Ramanujan, Turing, Hardy… y los problemas en los que trabajaron. Con todo esto, el autor consigue que vivas la angustia del tío Petros.
    Respecto al análisis didáctico, considero que este libro no es apto para Educación Primaria, puesto que sus contenidos están alejados de los objetivos acadados a este nivel educativo. Por ello, a mi parecer es un libro muy interesante para Bachillerato (y en adelante), etapa en la que las matemáticas se complican y empizan a convertirse en algo más abstracto.

  101. Iria Sueiro Cortizo (Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una obra escrita por Doxiadis en el año 1992 en la que se nos narra la vida de dos protagonistas principales que son el tío Petros y su sobrino. Este último tiene curiosidad por saber porque su padre y su otro tío muestran un odio hacia su hermano, el tío Petros, por lo que se va a poner a investigar y a descubrir que finalmente este tiene que ver con las matemáticas y sobre todo la conjetura de Goldbach, la cual a día de hoy sigue sin demostrarse.

    A mi parecer es un buen libro el cual me gustó leer, ya que te mantiene intrigado hasta el final y hace que quieras continuar leyendo los demás capítulos. Además, es fácil de leer con un vocabulario inteligible. Con todo, creo que no es adecuado para el nivel de Educación Primaria porque en él se tratan contenidos matemáticos complejos, que no son propio de estas edades, siendo más bien destinado para bachiller, además que en ciertas ocasiones utiliza un vocabulario muy inapropiado.

    Por otro lado, en el libro se nos muestra cómo se deben perseguir aquellos sueños inalcanzables, como se refleja mediante el tío Petros con intentar resolver la conjetura de Goldbach aún sabiendo que nadie lo había conseguido antes. En contraposición a esto, también podemos ver como el padre del protagonista tiene como lema que solo se debe perseguir aquello que está a nuestro alcance. No estoy de acuerdo con esto pues todo el mundo tiene derecho a perseguir sus sueños por muy lejos o difíciles que sean.

    Por último en esta novela se nos intenta mostrar lo complicado que es el mundo de las matemáticas y sobretodo el trabajo que está detrás de cada demostración matemática. Cada descubridor debe invertir muchas horas de su vida y pasar por muchos baches para alcanzar la solución.

  102. Tomé Mouriño (2do curso do Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Golbatch

    Este libro, xa ao comezalo vese como está escrito e dirixido a un público de maior idade que o libro que tamén limos: “El Diablo de los Números”.
    Emprega o autor xiros dentro do espazo e o tempo, un léxico de maior nivel, moitas veces aplicado directamente ás matemáticas, e fálanse de teorías complexas do campo das Matemáticas como a hipótese de Riemann, o teorema de Fermat ou a propia conxectura de Goldbach.
    Penso que está escrito, dando por suposto o goce da propia historia en si e das aventuras de Petros e o seu sobriño, para lograr unha reflexión no lector. Ensinar que as Matemáticas non son para nada como sempre nos ensinaron no colexio, no instituto e, posteriormente, no bacharelato, senón que todo o que damos estes anos son simplemente ferramentas, como é a mesma palabra para o entendemento do mundo, dentro das matemáticas, como se de filósofos das matemáticas se tratase.
    Ao mesmo tempo, gustoume saber que todos os datos que se daban dos matemáticos que saen no libro eran reais tal e que os propios personaxes tamén os foran.
    Unha historia ben interesante e moi recomendada, iso si, entendendo que ao mellor non sería un libro tan indicado para unha lectura dos alumnos de Primaria e un bo entendemento de todo dende o meu punto de vista.

  103. Bárbara Saá (alumnado de Grado en Mestre de Educación Primaria) Says:

    “¡EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH!”

    Esta novela escrita por Apóstolos Doxiadis, constitúe a través dos persoaxes centrais e o teorema matemático non resolto un símbolo de permanente esforzo dos estudosos e científicos por encontrar respostas aos enigmas das ciencias.
    Penso que este libro permite entender a abstracción e a pérdida de relación de tempo e espacio para os que se dedican a resolución dos exercicios matemáticos probablemente pola dificultade e para os máis afortunados pola sedución dos problemas matemáticos xa que tiveron a sorte de encontrar o sentido das ciencias matemáticas.

    A lectura deste libro pódese recomendar a xente xove para motivar o seu gusto por esta ciencia exacta.
    Nesta novela aprendín (que non quere decir que comprendera) en que consiste a Conxectura de Goldbach (resolver que todo número par maior que 2 sexa igual a suma dos primos), sendo un problema matemático que aínda ninguén o resolvera (facendo así o sobrino de Petros innumerables divisións, creando unha táboa cen primeiros números primos para despois sumalos, en todas as parellas posibles, para confirmar que o principio era verdadeiro).

    Coñecimos tamén outros matemáticos célebres que formularon teoremas relacionados cos números primos (Fermat, Euler ou Gauss), algo moi interesante da novela como o soño do tío Petros para demostrar a Conxectura de Goldbach (os números pares aparecían personificados como parellas de xemelgos, representando complicadas e variadas cousas extrañas) ou o abandono de Petros da demostración (xa que a Incomplitude de Kurt Gödel foi o que impulsou a Petros a abandoar a conxectura, xa que ésta demostrou que toda proposición non demostra podo, en principio, ser indemostrable, e dicir, que a aritmética e todas as teorías no son completas).

    Dicir que ao principio, ao empezar esta novela, pensei que non me ía a gustar porque supoñía que iba a tratar de cálculos que non ía a entender, xa que as matemáticas non é o meu, pero a medida que ía lendo o contido volvíase cada vez máis interesante porque non só falaba do enunciado matemático senón tamén acerca do que surxía ao redor seu, ou sexa, o desexo de ansiedade que tiñan os matemáticos por ser o primeiro en descibrilo e o de frustración por non poder resolverlo, como lle paso ao tío Petros.

    Por último, penso que moitas veces, nos, conformámonos con tan pouco que non nos damos conta que podemos chegar a rendir ao máximo se nolo propoñemos e claro se temos as posibilidades de poder alcanzalo porque de nada serve trazarse metas inalcanzables, aínda que “querer e poder” ou eso din.

    Para mín este libro ensina o máis importante, o facer cousas non por obligación o mediocridade senón porque queres e che gusta facelas, e se a calquera persoa lle gusta as matemáticas adiante, cada un valemos para o que valemos, aínda que para mín e penso que para moitos de nos as matemáticas seguen sendo algo bastante descoñecido, do que deberíamos aprender moito máis.

  104. Bárbara S. Says:

    “EL DIABLO DE LOS NÚMEROS”

    O libro trata sobre un neno chamado Robert, que odia as matemáticas, e o motivo deste rechazo a materia débese ao profesor que imparte dita asignatura. Entón, unha noite recibe a vista do demo dos números, que o cal lle promete facerlle entender os misterios e curiosidades das matemáticas.
    Dende entón, durante doce noites, recibe as súas visitas, nas que en cada unha plantéxalle un misterio, que fará que Robert comprenda as matemáticas e desperte nel o interese e gusto por esa materia que antes tanto detestaba.
    Ao longo do transcurso da historia podemos apreciar como Robert adquire novos coñecementos e vai descubrindo por sí mesmo cousas novas.
    En cada capítulo, se tratan temas novos, que siguen unha continuidade, ampliando os coñecementos plantexados nos anteriores xa que teñen relación polo que Robert logra acadar, unha visión xeral das matemáticas, comprendendo a relación que existe entre todas a súas partes, e tamén de cada contido individual, descubrindo que tódolos conceptos teñen relación entre sí e teñen un sentido.
    Gustoume moito que se empregue unha lenguaxe sinxela para facilitar a comprensión dos conceptos, que a súa vez son divertidos e inxeniosos, como “números saltados” en vez de “potencias”, “números de primera” en vez de “números primos” entre outros, así como o empleo de obxetos familiares para todo neno para as explicacións, como os coellos, froitas, etc. Esto facilita a comprensión dos contidos, sobretodo de cara a lectura do libro por parte do alumnado de primaria, de xeito que poidan idenficarse con Robert e comprender os temas que se están a plantexar polo demo.
    En xeral, só podo dicir que “O demo dos números” é un bo libro para aqueles que lle temen as matemáticas, eu inclúome entre eses “aqueles” xa que, durante a miña etapa educativa, especialmente de secundatria, sempre intentei fuxir delas e parecíanme sumamente complexas de entender.
    Ao leer esta creación de Hans Magnus Enzenberger, comecei a reflexionar sobre a percepción que tiña desta materia, e que en realidade as matemáticas non son tan terribles como parecen.
    O autor, sen ser matemático, logra que quen lea o seu libro esté un bo rato atrado nel, no mundo dos números, aínda que as veces, chega a un punto no que é saturador de información matemática e hai que pisar o freno polo menos un anaco. Aínda así, existe unha gran creatividade que fai que o lector este cómodo lendo as peripecias polas que pasa Robert para aprender un pouco máis sobre os números.
    Outro aspecto de interés é que ao final dalgúns dos soños, planteánse sinxelos problemas que serven como reforzo para quen de veras está interesado en aprender con este libro.
    En xeral, isto fai que dita lectura non solo sexa recreativa, senón didáctica e práctica, facendo que o lector aprendar un pouco máis dos temas que lle interesen.
    Ademáis, cabe destacar a mención que se fai dalgúns dos matemáticos máis importantes das diferentes épocas e os seus aportes a esta ciencia. Por este e outros motivos “O demo dos números”, convírtese non só nun texto infantil, senon nun ensaio serio sobre unha das ciencias milenarias máis importantes na historia da humanidade.
    Por último, só podo dicir que penso que esta lectura debería ser obrigatoria para todos aqueles que estén relacionados co mundo das matemáticas, xa sexa no colexio ou na universidade, iso sí, recomendaríao para nenos de entre 10 e 14 anos, máis ou menos, xa que non só introduce ao estudo dos números, senón que propón unha maneira diferente de entender as matemáticas. Ao respecto, podo decir que vexo os números con outros ollos, xa que despois da lectura deste texto, aparte de facerme comprender temas esquecidos, ou imcomprendidos, abriume un espazo infinito na mente para poder aprender moitísimos máis temas do inmenso mundo das matemáticas.


  105. Silvia Morgade (2º Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    El libro “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una historia narrada en tres capítulos que incluyen las historias del tío Petros y su sobrino en el mundo de las matemáticas. A pesar de ser un libro que se centra en esta materia, no deja de ser una novela en la que nos encontramos con problemas personales, intereses varios, la persecución de un sueño, la fama, historia…etc que podemos utilizar en el aula relacionado con las matemáticas y que tiene una trama que hace querer saber en todo momento el desenlace de la historia siguiendo un hilo argumental lleno de intriga.

    En él, el protagonista descubre que su tío Petros, el miembro de la familia más odiado por el resto de ella por razones desconocidas para él, oculta algo que su “sobrino favorito” (en palabras de Petros) se propone averiguar. La aventura matemática comienza aquí, cuando el protagonista decide embarcarse en la misión de averiguar porqué toda la familia odia al tío Petros y qué es lo que esconde.

    Más allá de un resumen del libro, se tratan temas importantes que me gustaría mencionar en este comentario y que se podrían trabajar en el aula con los alumnos:

    En primer lugar, el hecho de que el tío Petros quisiese ser el mejor en las matemáticas o no ser nada, sacrificando para ello su vida acabando por fracasar, da muestra de que lo más importante no es el resultado, sino disfrutar del camino hasta llegar a él: el tío Petros quería ser el mejor en su mundo, a costa de sacrificar su vida. Su sobrino, había entendido esto y por eso decidió abandonar su sueño de convertirse en matemático como su tío, aunque no dejó de lado las matemáticas.

    Además, deberían preguntarse si todo el esfuerzo llevado a cabo por el tío Petros había merecido la pena al final y si fue correcta su decisión de estar aislado y alejado de la sociedad, perdiendo así la oportunidad de publicar sus resultados intermedios que lo habrían llevado a la cima de las matemáticas. El propio tío Petros habría reconocido en el libro que esta no fue una buena decisión, pues “más vale pájaro en mano que ciento volando”, y él había dejado ir los que tenía en mano con los resultados intermedios.

    Otro hecho remarcable en el libro a mi parecer es el momento en el que los padres del protagonista no le dejan estudiar matemáticas debido al fracaso que había experimentado su tío, pudiendo tratar este tema con los alumnos, mostrándoles la importancia de elegir cada uno su propio camino.

    En conclusión, este libro trata las matemáticas de una manera motivante, introduciendo a la vez muchos temas que pueden ser tratados en el aula de forma implícita al argumento principal del libro, creando interés en el lector. He de decir que aunque el libro me pareció muy interesante y me ha enganchado, me parece un libro más adecuado a ESO en adelante que a primaria, por la complejidad de algunos contenidos y de la narrativa que emplea; siendo válido para cualquier tipo de público, tanto profesional como amateur o no de las matemáticas.

  106. Ander Bellido Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una obra que consiguió mantener viva mi atención. La novela, nos acerca al mundo de las matemáticas como una disciplina interesante, y no como una serie de fórmulas sin sentido, que tenemos que memorizar, que no comprendemos y que no sabemos su utilidad para la vida real. Nos acerca a esas personas que sienten interés por las matemáticas y dedican su vida a ellas, a esos genios que con sus descubrimientos nos hacen la vida más fácil. Una vez leído el libro me quedaría con tres cosas:
    La primera, que el mundo de las matemáticas no es un mundo fácil, como bien dice el libro, las matemáticas sólo reconocen a los grandes y hay que saber si merece la pena el esfuerzo. Muchos de los autores que se mencionan en esta obra no lograron tener una vida personal más o menos feliz, el propio sobrino de Petros llega a la conclusión de que en caso de tener el don para las matemáticas no quiere padecer un suplicio personal.
    En segundo lugar, me quedaría con que no hay que ser competitivos y mucho menos dejando escapar las oportunidades que nos ofrece la vida. Cuando Petros descubre el “Teorema de particiones de Papachristos” no lo quiso publicar para no beneficiar a otros matemáticos y que estos se le adelantaran con un descubrimiento de conjetura, cuando lo quiso hacer ya se le habían adelantado. “Más vale pájaro en mano que cientos volando, y mientras el perseguía los cien, perdió lo que tenía”
    Por último que el éxito en la vida se mide con objetivos que te fijas, pero, hay que fijarse metas alcanzables.
    Como conclusión decir que, es un libro lleno de contenido, que introduce al lector en temas relacionados con las matemáticas y presenta autores ilustres de esta ciencia, y además, de una manera entretenida que capta la atención de el que lo está leyendo. Por eso, creo que podría ser objeto de lectura para los alumnos, lograría interesarlos y estarían aprendiendo diversas cosas, eso sí, pienso que para alumnos de primaria es algo difícil.

  107. Alba Pérez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” (Grado en mestre/a de Educación Primaria)
    Es un libro escrito por Apóstolos Doxiadis, que es un escritor griego dedicado a escribir novelas didácticas de temática matemática.
    En este libro en concreto nos cuenta la historia de Petros Papachristos y su sobrino que no desconocía lo que había sido su tío; un genio de las matemáticas que colaboró con los grandes matemáticos de la época. Petros estaba obsesionado por resolver la “Conjetura de Goldbach” que es uno de los problemas más difíciles de las matemáticas hasta llegar a tal punto en el que solo tenía tiempo para ello, llegando a obsesionarse por no dar encontrado la solución.
    Su sobrino quería conocer el por qué abandono la investigación si tanto le gustaban las matemáticas y no paraba de hacerle preguntas. Esto causó en Petros que volviera el interés por el problema y que éste reiniciara la búsqueda de la solución llegando a causar su muerte.
    Al finalizar la lectura de este libro me quede con ganas de leer más o de que hubiera una continuación del libro ya que me agrado mucho. Me parece un libro muy interesante en el que se aprende a la vez que se lee sin quererlo por ejemplo, de genios matemáticos que se mencionan en el libro como Hardy, Gödel, Riemann, etc que aportaron grandes contribuciones a las matemáticas con sus teorías como la “Teoría de la incompletitud” de Kurt Gödel.
    Por otra parte, respecto a la conjetura de Goldabch y a la lectura de todo el libro, me parece que lo comprenderían más los niños y niñas de Educación Secundaria o que cursaran el último ciclo de Educación Primaria (5º y 6º curso) debido al vocabulario que se utiliza en el libro y a la conjetura en si misma.
    Gracias a este libro pude ver lo necesario que es el trabajo cooperativo y enseñar los progresos y avances que se van descubriendo en vez de quedarse “aislado” del mundo y de todos los compañeros cuando estas trabajando o investigando sobre un tema en concreto ya que te puede pasar lo que le paso a Petros y todo el trabajo, dedicación y esfuerzo no serviría para nada.
    Es sin duda uno de los mejores libros de matemáticas que leí por el momento.

  108. David Castiñeiras (2º do Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es una novela que nos cuenta en primera persona la vida del autor, concretando y focalizando la historia en su tío Petros, que en su familia era visto como la “oveja negra”. Cuando el autor descubre el porqué de este trato a su tío, decide investigar más sobre él para, finalmente descubrir que era un gran matemático venido a menos. La historia comienza a ponerse interesante cuando el protagonista decide que quiere estudiar matemáticas, algo que su padre odiaba. Una vez toma esta decisión, se lo cuenta a su tío y éste le dice que si quiere ser matemático, tiene que ser el mejor, alguien que haga historia.
    A partir de ahí, la historia tiene diferentes fases, hasta que llega el momento en que el protagonista quiere saber qué fue lo que paso realmente en la vida de su tío para que pasase de ser un genio y una gran promesa de las matemáticas a ser un hombre que no había conseguido nada en su vida, como le había dicho su padre.
    Este libro, personalmente me pareció muy bueno. Tiene una historia que invita a seguir leyendo de manera irrefrenable hasta que lo terminas. Me pareció que trata muchos temas importantes de la vida, más allá de los estudios y el trabajo, como puede ser el marcarse metas alcanzables en la vida, algo cuestionable, pues como cuenta la historia, de metas inalcanzables nacen puntos intermedios que nos permiten conseguir otros descubrimientos o incluso puede ayudar a otros a conseguir ese objetivo final.
    Como docente de primaria pienso que con este libro no podría sacar el partido a un relato con tanto potencial, pues trata temas que quedan muy lejos para los alumnos de primaria. Pienso que sería algo que se podría trabajar con los estudiantes de secundaria y de bachillerato y, a partir de él, generar un pequeño debate sobre el tema que más me impacta de texto, que es lo que mencioné antes sobre ponernos siempre metas alcanzables. Si pones una meta muy alta, no la consigues y te puedes frustrar, pero si pones el listón demasiado bajo, alcanzarás tu propósito demasiado pronto, careciendo de sentido lo que hagas posteriormente.
    Me gustaría acabar con dos reflexiones. Como artista marcial, mencionaré dos frases de Bruce Lee, alguien que todo el mundo conoce pero únicamente por su faceta de actor y maestro de artes marciales, es decir, por la parte física de las artes marciales orientales, pero que también desarrolló su parte filosófica.
    “Si te acostumbras a poner límites a lo que haces, físicamente o a cualquier otro nivel, se proyectará al resto de tu vida. Se propagará en tu trabajo, en tu moral, en tu ser en general. No hay limites. Hay fases, pero no debes quedarte estancado en ellas, hay que sobrepasarlas… El hombre debe constantemente superar sus niveles.”
    “No temas fallar. No es fallar, sino apuntar muy bajo el error. Con grandes aspiraciones, es glorioso incluso fallar.”
    (Buce Lee)
    Con estas reflexiones invito a leer este libro y a recapacitar sobre lo que en él nos cuentan.

  109. Abigail Patiño Keppel Says:

    Este libro fue escrito por Apostolos Doxiadis, donde cuenta la historia del tío Petros y su intento de resolver uno de los problemas más difíciles de las matemáticas; la conjetura de Goldbach, fracasando constantemente hasta el día de su muerte.

    Uno de los aspectos interesantes que he visto en este libro, es la mención de varios matemáticos conocidos por los alumnos a nivel de primaria como es el caso de Newton; y de aquellos que quizás son menos conocidos para estas edades como Henri Lebesque. Es un aspecto positivo ya que así los alumnos se van familiarizando con más matemáticos.

    Didácticamente hablando, una de las actividades que haría si estamos en los últimos niveles de Educación Primaria es, a partir de la lectura de este libro, ver que matemáticos aportaron en la conjetura de Goldbach, empezando por Christian Goldbach hasta llegar a los últimos matemáticos que aportaron a esta conjetura, siendo el más actual, el matemático peruano Harald Helfgott, quien realizó una investigación en los años 2012 y 2013, quedando así “demostrada” esta conjetura después de 217 años. Cabe mencionar que aún está bajo revisión por otros expertos.

    Otra de las áreas que trabajaría a partir de este libro, son los consejos que le hace el padre sobre Petros, a su propio hijo, el hecho de marcar metas alcanzables en su vida, para así no perder el tiempo con conjeturas o problemas que no tienen solución, o como había dicho el tío Petros, con problemas que no se pueden demostrar (teorías de incompletitud de Gödel, Kurk).

    Pienso que es fundamental abrir un pequeño debate entre los alumnos y ver qué opinan sobre este consejo, el perseguir sus sueños pese a ser tarea complicada, o vivir infeliz toda la vida. Opino que es importante motivar a los alumnos a que completen sus sueños y que vivan ilusionados, no como vivió el sobrino, con un sueño de ser matemático destrozado por las opiniones de su tío.

    La opinión que tengo acerca del libro no es mala, pero no le saqué el mejor provecho ya que no estaba familiarizada con mucho de los conceptos de los que en él se hablaba. Por ello, pienso que este libro es muy complejo para los alumnos de Educación Primaria, ya que en «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», habla de conceptos a un alto nivel donde requiere tener una sólida base matemática para conocer nociones como método analítico, teorema de Fermat, hipótesis de Riemann entre otras, rompiendo así, con la realidad de los propios alumnos.

  110. Amanda Rodriguez Álvarez (educación primaria) Says:

    En este libro se cuenta la historia de Petros Papachristos desde dos puntos de vista: la propia narración de Petros y la historia que se cuenta a través de los ojos de su sobrino, que quiere seguir sus pasos. Petro es un genio de las matemáticas que dedicó su vida a resolver la conjetura de Goldbach, un investigador perseverante que se alejó de su familia.
    Se presenta esta historia a modo de una lectura un tanto compleja por la gran serie de conceptos matemáticos que se presenta: desde la teoría de los números de la irrupción de la lógica hasta la hipótesis de Riemann y el último teorema de Fermat, pasando por la introducción de algunos conceptos -que son esenciales para entender todo pero resulta un poco espeso- como importantes teorías matemáticas -que Euclides estableció en el siglo III que los números primos son infinitos- y la presentación de autores destacados (Turing, Gödel o Ramanujan).
    Más allá del amplio contenido de matemáticas lo que me llamó realmente la atención de este libro fue la gran pregunta que presenta: “un matemático nace o se hace”.También la dedicación, constancia, tenacidad y firmeza con la que Petros dedica toda su vida a buscar una solución a uno de los problemas sin resolver en las matemáticas y lo dura que resulta la vida de un investigador.
    Aunque el libro intenta explicar de una forma sencilla los conceptos matemáticos para que todo lector lo pueda entender no sería un recurso que yo utilizaría con niños. Si se podría recomendar como lectura en bachillerato o cursos superiores de la ESO pero no para en educación primaria.

  111. Alba Rubio Castelo (2º Grado en Mestre de Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    Cuenta la historia de Petros Papachristos, de joven era un pródigo de las matemáticas y después trabajó como profesor de esa misma materia en la Universidad. Dedicó toda su vida a intentar resolver «la conjetura de Goldbach», sin éxito. La historia es contada por su sobrino, que descubre que su tio Petros fue un gran matemático en su juventud, quiere saberlo todo sobre él y seguir sus pasos. Petros se volvió una persona totalmente aislada con el paso de los años y su familia hasta lo llegó a odiar, excepto su sobrino. El libro se basa en la historia de su vida, a medida que nos va introduciendo contenidos matemáticos como el teorema de Gódel.
    Sinceramente fue un libro que me enganchó desde el primer momento y cada vez me iba gustando más. Pero, en mi opinión, no se lo recomendaría a niños de Ed. Primaria. Tiene una gran acumulación de referencias a procedimientos matemáticos y muchos nombres de célebres de esta ciencia. Lo que sí hace el autor es que nos interesemos por el mundo de las matemáticas, sin embargo, aparece como algo difícil de lograr y que requiere mucho estudio.
    A parte de este tema, creo que también toca muchos otros asuntos como la necesidad de tener metas que puedas alcanzar en la vida, metas reales.

  112. Sara Arias (Segundo de Grao en Mestre de Educación Primaria). Says:

    «Hay siempre algo de locura en el amor; pero siempre hay algo de razón en la locura»
    (F. Nietzsche)

    Tomando como eje central la relación del narrador con su Tio Petros – la “oveja negra” de la familia y una eminencia matemática venida a menos- y la obsesión de éste por resolver la Conjetura de Goldbach (utilizada también para disuadir a su sobrino de convertirse en alguien como él), El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach nos narra gran parte del devenir de la Matemática (especialmente del S. XX): desde la Teoría de Números (a la que pertenece la propia Conjetura de Goldbach) a la irrupción de la Lógica Matemática (a la que pertenece el Teorema de Incompletitud de Gödel) y sus consecuencias, tanto sobre la propia disciplina como sobre la investigación y la vida del Tio Petros y su familia.

    Y es precisamente a partir del enunciado de la Conjetura de Goldbach: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos” desde donde se desarrolla la trama, punto en el que el Tio Petros intenta disuadir al protagonista de su intención de estudiar Matemáticas y que sirve de excusa para mostrar cómo funciona el “progreso” en Matemáticas y sus grandes problemas no resueltos: la hipótesis de Riemann, el último Teorema de Fermat y la propia Conjetura de Goldbach, pero también la importancia de los descubrimientos intermedios, sin los cuales en muchas ocasiones no se podría haber progresado. Podría deternerme aquí a explicar los pormenores de la vida del Tío Petros, pero considero que los pormenores sólo son anécdota, los hechos concretos son sólo pequeñas manifestaciones particulares de grandes temas universales como son la vocación y el genio y las dificultades sociales que ellos conllevan. Se abren también grandes debates como la eterna lucha entre lo útil y lo inútil, lo práctico y lo puramente teórico, ¿debemos dedicarnos a algo que apenas proporciona beneficios económicos? ¿Cuál es el valor del mero conocimiento apenas remunerado? El mero conocimiento se entiende aquí como un fin en sí mismo, aunque con ciertas fisuras, y es que en la dura carrera hacia la verdad no todo es tan limpio y puro. El propio Tio Petros se enfrentará al gran drama de todo investigador: la necesidad de “ser el primero”, la importancia del descubrimiento y el reconocimiento en el que en ocasiones se antepone la fama y el individuo en lugar de la idea de progreso. Y aunque la gran tragedia es anticipada desde el primer momento dada la dificultad intrínseca de resolver la Conjetura de Goldbach (para la que el propio Tio Petros terminó diseñando un método sencillo con habas al que llamó “método geométrico”), ésta toma forma definitiva con la irrupción de la Lógica matemática (en particular en Teorema de Incompletitud de Gödel) y su afán por poner a prueba los límites y las verdades matemáticas: no se trata sólo de que la Conjetura de Goldbach sea difícil de demostrar, sino que quizás ni siquiera es demostrable. Y ese es de verdad el gran drama del Tio Petros la posibilidad de que la conjetura sea indemostrable, es decir -como se recoge en el libro en palabras de Alan Turing-: “Gödel ha demostrado que la aritmética y todas las teorías matemáticas no son completas (…) La verdad no siempre es demostrable”. De este modo, el auténtico drama no reside en el descubrimiento de la verdad o falsedad sino en la posibilidad de no alcanzar nunca ninguna de las dos. He aquí el germen de la locura definitiva del Tío Petros, la idea de que todo su trabajo haya sido inútil y el hacerse consciente de que sus pequeños descubrimientos intermedios han sido ya publicados por otros autores antes que por él. Pero después de toda buena tragedia siempre existe una pequeña redención, en el caso del Tio Petros ésta pasará por la práctica del ajedrez, el refugio que encuentra para la intemperie de su locura generada por quizás un exceso de genio y de pasión.

    Después de todo lo dicho hasta ahora he de reconocer que hace demasiado tiempo que abandoné los números y es quizás por este motivo que El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach se me presenta no sólo como una historia de razón sino sobre todo como una historia de amor y de locura; sobre la belleza de todo aquello que no es un medio para un fin sino un fin en sí mismo; sobre el magnetismo que produce el descubrir o aproximarse a la verdad por primera vez y la intemperie de dicho camino; sobre lo difícil que resulta desentrañar lo aparentemente simple y la necesaria incomprensión que la sociedad -también la familia- siempre ha mostrado hacia la figura del genio. Y todo ello sin renunciar a contar -a modo de metáfora existencial- tanto la Historia de las Matemáticas a través de la vida del Tio Petros como la vida del Tio Petros a través de la Historia de las Matemáticas. Un relato maravilloso sobre la belleza y la complejidad que residen en la todas aquellas cosas aparentemente más sencillas.

    A todos aquellos que hayan disfrutado como yo lo he hecho con El tio Petros y la Conjetura de Goldbach y les apetezca continuar y acceder a la revolución que supone la irrupción de la Lógica matemática en la disciplina, les recomiendo echar un vistazo a otra gran obra de Apolos Doxiadis que se ha convertido en un referente para los amantes de dicha materia: Logicomix. An epic search for truth. Se trata de una novela gráfica basada en la vida del filósofo Bertrand Russell y su apasionada búsqueda de la verdad absoluta en la que encontraremos también mucha pasión, belleza y locura entre los grandes genios de la Lógica matemática como son Alan Turing, Kurt Gödel o Ludwig Wittgenstein.

  113. Ivana Iglesias Says:

    2º Grao en Mestre de Educación Primaria

    ¿Metas alcanzables o conjetura de Goldbach?

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, de 1992, escrito por Doxiadis es sin duda uno de los mejores libros relacionados con las matemáticas que he leído. Me fascinó desde un primer momento como un “chiflado” matemático podía evadirse del mundo para demostrar lo que tantos años le ha llevado y que al final del libro ni siquiera se aclara si realmente lo había conseguido, algo que me dejó reflexionando sobre si lo conseguiría y en mi opinión creo que sí. Asimismo, pienso que el autor consiguió con este libro que entendiéramos mejor la vida de un matemático investigador dejando al lector en suspense e intriga hasta el final. Doxiadis nos ofrece un buen ejemplo de perseverancia, entusiasmo por su trabajo y quizás un poco de locura si lo que te propones es resolver una conjetura que a priori resulta imposible de resolver. Además, resulta llamativo el lenguaje matemático empleado, ya que para el que no conoce la mayoría de las teorías ni nombres de matemáticos, es muy fácil de entender porque todo está expresado al más mínimo detalle facilitando su comprensión hasta para “el más negado en esta ciencia”.

    Adicionalmente, el autor nos invita a reflexionar durante la obra sobre dos cuestiones que para mí son fundamentales, una es si para ser matemático se nace, caso del tío Petros, o se hace, caso de su sobrino y que por tanto esto significa que estarás condenado a ser un matemático “de segunda”. La segunda es si uno debe de proponerse unas metas alcanzables o si por lo contrario debe de seguir sus corazonadas y embarcarse en un mundo desconocido e imposible para muchos de nosotros, pero que al mismo tiempo conseguirlo será la mayor satisfacción de tu vida sin contar con que te posicionarías en el olimpo de los matemáticos, aunque esto último es algo que creo que para Petros no era lo más importante.

    Si este libro lo llevamos al terreno de Educación Primaria, pienso que más que para aprender matemáticas o de matemáticos, podría emplearse para motivar al alumnado en que, aunque las matemáticas puedan resultar complejas debido a lo abstractas que pueden llegar a ser, no significa que sean más aburridas o imposibles, sino que necesitas de perseverancia para lograr los objetivos propuestos, perseverancia que te ayudará en tu motivación personal, al igual que Petros. Por lo tanto, ayudar al alumnado con esta lectura a que no se desanimen con las matemáticas sería la mejor de las posibilidades didácticas, al igual que con cualquier otra asignatura, ya que, aunque a veces te parezca que la solución a algo es demasiado compleja con esfuerzo puedes llegar a conseguirlo, por supuesto no un problema matemático como el que se propuso el tío Petros, pero sí pequeños propósitos que día a día suman y te forman como persona. Sin embargo, creo que no sería el libro idóneo para llevar al terreno de Educación Primaria, ya que posiblemente los alumnos no sientan identificados con Petros, ni con su historia, ni con su sobrino, pero podría ser un buen libro para todos los docentes que, aunque les guste enseñar no disfruten con las matemáticas, ya que para ellos este libro actuaría de componente motivador, al igual que me pasó a mí.

    Finalmente, y, para terminar, El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una obra especial para aquellos que quieran conocer un poco más de la vida de un matemático, que consagró su vida dedicándose en cuerpo y alma a lo que su corazón siempre le dijo, luchando día a día por conseguirlo y batallando contra un mundo que no lo entendía ni se preocupaba de entenderlo.

  114. Ainoa Raya Fajula (Educación Primaria) Says:

    Todo número par mayor de dos es igual a la suma de dos números primos (Conjetura de Goldbach)
    ¿Puede una hipótesis incierta condicionar toda la vida de una persona? Pues en este caso, sí. La vida de Petros se ve condicionada por tal conjetura hasta llegar a extremos de abandonar una brillante profesión como la de un gran matemático que es, abandonando la cátedra que ocupa en la universidad. Fuera de toda profesionalidad también está el ámbito familiar, el cual, descuida, a no ser del contacto esporádico que mantiene con su sobrino que es el que relata la historia de su tío. Sus hermanos lo toman por la oveja negra de la familia, y es precisamente por el hecho de haber abandonado todo por un sueño hasta ese momento inalcanzable. El afán de lograr las mieles del triunfo le lleva a una continua obsesión por resolver el enigma de la conjetura de Goldbach, pues desea ser recordado junto a los mejores matemáticos de la historia, renunciando y escondiéndose de sus otros amigos de profesión para evitar que intervengan en la resolución del problema y así le puedan robar el triunfo. En toda la obra se mezcla el odio, la envidia y la soledad, todo ello en una mezcla de locura y realidad unidas al unísono. El final es un tanto original pues no se sabe a ciencia cierta si ha resuelto la conjetura, ya que muere cuando le pide a su sobrino que le traiga, junto con él, a otro matemático para testificar de la resolución de la misma.

  115. María Teresa López Pereira (Grado en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    Me gustó mucho ese libro, además, me enganché ya desde el primer capítulo.
    Pero, sin embargo, no lo recomendaría a niños de primaria porque me pareció bastante largo y as veces difícil de comprender.
    Este libro es un ejemplo de la vida de un matemático en el sentido de que nos muestra los obstáculos que puede tener en su trabajo.
    También, puede enseñar la ambición que tiene uno cuando quiere resolver un problema.
    Por lo cuál, este libro nos enseña a comprender y ver más allá, abrir nuestra mente y no encerrarse en una sola cosa sino adquirir más conocimientos y habilidades.

  116. Marta Rodríguez Barreira (2º do Grao en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, Apóstolos Doxiadis.

    Apóstolos Doxiadis (1953) combina en su principal obra, “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” publicada en 1992, su pasión por el arte y las matemáticas. A través de esta novela nos invita a disfrutar de las matemáticas a través de la lectura, y viceversa. A Apóstolos Doxiadis le ha fascinado el mundo del arte desde pequeño y poco después descubrió un gran interés por el de las matemáticas. Esto lo ha llevado a cursar Matemáticas y más tarde retomará su pasión por la escritura, el cine y el teatro, lo que le ha llevado a publicar cuatro novelas.

    En esta novela nos relata la historia de un niño, el cuál descubre las matemáticas a través de la curiosidad sobre la vida de su tío Petros, el cual es un gran matemático. Con estos personajes, Apóstolos Doxiadis nos acerca dos puntos vista sobre las matemáticas, el de un estudiante al cual no es que le gusten mucho y el de un matemático que ha dedicado toda su vida a resolver grandes problemas matemáticos. También se da a conocer la historia de las matemáticas y su evolución, nos presenta a grandes matemáticos con bastante cercanía lo cual me parece una propuesta muy interesante para introducir también en las aulas y conocer un poco más acerca de las matemáticas.
    El principal estudio del tío del chico es la Conjetura de Goldbach. El intento fallido de resolver esta conjetura le ha llevado toda su vida a Petros, y es la misma conjetura que le manda resolver a su sobrino para sacarle de la cabeza la idea de estudiar Matemáticas en la universidad. Lo que el sobrino desconocía es que no se había encontrado la solución, provocando un gran enfado con su tío. Además de este momento matemático se nombran otros como los Teoremas de Incompletud de Godel o la hipótesis de Riemann, familiarizando así al lector con las principales teorías, conjeturas o hipótesis matemáticas. Esta lectura nos ayuda a comprender todas las dificultades que se pueden encontrar y todo el esfuerzo que se puede poner en hallar una solución, con el ejemplo de grandes matemáticos que han dedicado sus vidas a esto y muchas veces no han llegado a resolverlo.

    Me parece interesante introducir este recurso en las aulas, concretamente para 5º o 6º de Primaria e incluso para Educación Secundaria, ya que es un libro bastante denso para cursos inferiores y difícil de comprender si no se tienen unas nociones previas y básicas. También considero que puede ser interesante para cualquier persona por la familiaridad con la que se habla ya que el tío tiene que explicarle sus grandes conocimientos sobre matemáticas a su sobrino, el cual aún se está iniciando en estos estudios; un símil con lo que puede pasar en las aulas ya que hay que comprender que lo que para nosotros resulta sencillo puede no serlo para los alumnos y hay que esforzarse en explicarlo de la forma más cercana y amena a ellos. Con este libro, el autor nos presenta las matemáticas desde otra perspectiva que no se suele ver en clases. Me parece, además, un libro muy útil para los docentes ya que nos puede aportar muchas ideas para trabajar en las aulas al aportarnos un punto de vista diferente, como por ejemplo: los números primos se trabajan en las clases, pero también se podría hacer referencia a la historia e introducir el Teorema de Goldbach y así los alumnos se irán familiarizando y comprenderán que las matemáticas es mucho más que lo que se puede llegar a ver en clases, son un mundo en el que aún tienen mucho por explorar y descubrir.

  117. Tania Muñiz Martis (Grado en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    En primeiro lugar, gustaríame engadir que este libro me sorprendeu bastante, xa que nun primeiro momento pensei que ía ser un libro bastante denso e aburrido, pero resulta que foi ao contrario, foi unha lectura áxil, fácil de entender e enganchoume á historia.
    Esta novela relata a relación que mantén un rapaz co seu tío Petros, quen anos atrás fora
    un matemático bastante importante e estivo durante moito tempo tratando de resolver
    (sen saber se tiña solución ou non) a teoría coñecida como La Conjetura de Goldbach, a
    cal establece que calquera número enteiro maior ca dous é o resultado da suma de dous
    números primos.
    Unha das cousas que destacaría sería a forma na que trata as matemáticas de xeito que
    as conectan coa vida real, mostran a súa utilidade e nos permiten entender o mundo que
    nos rodea.
    Por outra banda, no libro mostrase en todo momento e de forma detallada o proceso que
    teñen que seguir os matemáticos para realizar as súas investigacións e os seus estudos.
    Consiste nun proceso moi longo, incerto e que necesita de moita dedicación e esforzo,
    debido á súa complexidade. Ligado a isto tamén se menciona a frustración que pode
    sufrir un matemático ao non atopar a solución dos problemas que se plantexan e ao
    dedicarse toda a vida a elo e moitas veces sen recoñecerse o mérito necesario.
    Tamén me gustaría destacar os valores que transmite este libre como poden ser a
    constancia e a persistencia para conseguir calquera cousa que te propoñas e que nunca
    se hai que render para alcanzar os teus sonos, sempre e cando non se leve ao extremo de
    chegar á obsesión e que a túa vida se limite a iso.
    Para rematar, non me parece un libro apropiado para educación primaria debido a súa
    complexidade e aos conceptos que nel se tratan, pero pode resultar moi interesante para
    etapas posteriores como poden ser a educación secundaria ou bacharelato.

  118. María Montes Vesteiro (Grado en Magisterio de Educación Primaria) Says:

    Este libro narra la historia de Petros, un matemático ya retirado que estuvo toda su vida tratando de resolver una de las teorías matemáticas más difíciles conocidas: la conjetura de Goldbach, la cual establece que “cualquier número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos”. Petros siempre fue la “oveja negra” de la familia, ya que al no resolver esa teoría, sus hermanos pensaban que era un fracasado y que toda su vida había malgastado el tiempo. Sin embargo uno de sus sobrinos, (otro de los protagonistas principales de esta historia), sentía verdadera admiración por él y su historia hizo que también se interesase por las matemáticas (a pesar de todos los intentos de su padre de disuadirle, tratando de que estudiase Economía). Cuando le comunicó a su tío Petros que tenía intención de estudiar matemáticas, éste no se opuso rotundamente, pero le insinuó que si quería dedicarse a eso, debía estar verdaderamente seguro de que podía llegar a ser un buen matemático. Para averiguarlo, le propuso un problema que debía resolver en el plazo de tres meses (los meses previos a matricularse en una carrera universitaria). Su sobrino trató de resolverlo, pero finalmente fracasó. El precio del fracaso había sido prometerle a su tío que jamás estudiaría matemáticas, así que con alegría por parte de su padre, decidió estudiar Economía.

    Después de unos años, descubrió que el problema que su tío le había planteado resultó ser la conjetura de Goldbach. Se enfadó mucho y le echó a su tío en cara que se hubiese aprovechado de él de esa manera, sabiendo la dificultad de ese problema y que seguramente no conseguiría resolverlo. Para que entendiese porqué había hecho eso, su tio le contó su historia: como había empezado a estudiar matemáticas, su interés por la conjetura de Goldbach, como muchas veces creyó haberla resuelto y al final encontró errores en sus cálculos etc. Finalmente su sobrino, entiende el mensaje que su tío Petros intentó decirle desde el principio: un matemático nace, es decir, tienes que tener verdadero interés, pasión por las matemáticas y ciertas aptitudes para poder llegar a ser un verdadero matemático. Tras haberle contado toda su vida, su sobrino trata de que su tío descubra o admita por sí mismo que si no ha resuelto la teoría de Goldbach significa que ha fracasado y quiere que su tío lo admita para que al fin viva bien consigo mismo. Cuando se lo dice, su tío, lejos de admitir su fracaso, vuelve a interesarse por la conjetura de Goldbach y vuelve a enfrascarse en ella y tratar de resolverla. Una noche su tío le llama diciéndole que por fin la ha resuelto, pero al llegar a su casa, su sobrino lo encuentra muerto. De esta manera la conjetura de Goldbach aún en la actualidad continúa sin resolver.

    En este libro a parte de nombrarse a grandes matemáticos de todo el mundo y de tratarse diversas teorías y problemas matemáticos, creo que tratan de transmitirse ciertas ideas:
    En primer lugar, a pesar de que las matemáticas son una disciplina en la que se obtiene un resultado objetivo, debemos tener en cuenta que no todos los problemas tienen solución o respuesta, no todas las verdades se pueden demostrar.

    En segundo lugar, la idea de las metas que nos proponemos: personalmente no creo que siempre debamos proponernos metas “alcanzables” ya que , por un lado, quizás lo que muchos consideran alcanzable, es para nosotros mismos algo que podemos superar, y por otro lado creo que debemos tratar de ir más allá de lo que ya se sabe e intentar averiguar más.

    La tercera idea está relacionada con la segunda y con el argumento del libro: cuando estemos a medio camino de alcanzar una meta, no debemos centrarnos únicamente en ese objetivo, sino abrir las posibilidades y así poder obtener otro tipo de conocimientos y contenidos (en este caso de las matemáticas) que quizás nos permitan descubrir otras cosas tanto o incluso más importantes que la meta ya establecida.
    En cuanto a mi opinión personal, este libro se me ha hecho un poco largo a ala hora de leerlo, no obstante me gusta su argumento y creo que es una historia original que se sale de lo convencional en lo que a matemáticas se refiere.

  119. Pablo Martinez Alonso - Educación Primaria Says:

    La verdad es que este libro me ha gustado bastante, ya que tenía hecha una idea en la cabeza de las matemáticas y este libro me la ha cambiado hacia mejor. Me sorprendió el gran cuidado en construir los personajes y destacar sus motivaciones. En ocasiones, se lee como un libro entretenido de aventuras que tiene como eje central la matemática, pero son los conflictos personales los que destacan bastante en el transcurso del libro.

    Es un libro interesante, que trata sobre las posibilidades y el potencial de la vida, en relación con los métodos y el estudio de los problemas matemáticos. El tío Petros es un genio en el manejo de los números y ha consagrado su vida entera a ello, en cambio sus hermanos que han dedicado la suya a hacer lo que se esperaba de ellos, han apostado por lo convencional, lo “normal. Por este motivo, todos creen que el tío Petros es la oveja negra de la familia, el que ha desperdiciado su vida, excepto uno de sus sobrinos, el narrador, que hará cada vez más grande el interés por el tío Petros. Del relato destacaría la figura del narrador que con su curiosidad entretiene mucho al lector a adentrarse en la historia.

    En general, es un libro que me gustó pero no lo veo adecuado para primaria ya que tiene un vocabulario matemático avanzado y términos que no puede llegar a entender, creo que sería más apto para cursos posteriores, como secundaria.

  120. Alba Vilariño Silva (Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”
    Esta historia xira en torno ó Tío Petros, un matemático xa maior, cuxa vida xirou ó redor da chamada Conxectura de Goldbach e a cal non chegou a probar, e do seu sobriño, un rapaz fascinado polas matemáticas e pola curiosidade que nel esperta seu Tío, a pesares de ser sempre visto coma o raro da familia, e grazas á cal vai intentar que Petros se dea conta de que puido resolver o famoso problema pero deixouse vencer polo medo.
    Así, esta historia divídese en tres partes nas que se pode apreciar dende diferentes puntos de vista. Unha primeira parte máis xeral na que nos fala un pouco de todos os personaxes principais, unha segunda que se centra na historia do Tío Petros e unha última máis centrada no protagonista. Estas á súa vez relaciónanse coa introdución o nó e o desenlace. Durante o transcurso do libro, podemos ver como a admiración do protagonista polo seu Tío Petros e as matemáticas vai sufrindo fases de altos e baixos, tendo momentos nos que o protagonista si se ve coma un verdadeiro matemático, de feito chega a estudar finalmente esta carreira, aínda que remate accedendo ós estudos de económicas. Por outro lado, facendo referencia ó tema familiar, tamén se ve evidente como a admiración que sente por seu Tío pasa ó odio e finalmente volve converterse en admiración. De maneira que se poden apreciar dúas historias paralelas que están estreitamente relacionadas.

    Despois da lectura deste libro e na miña opinión, penso que este libro pode resultar entretido como lectura opcional, aínda que ó contrario de “El diablo de los números”, non vexo que poida ser empregado como recurso didáctico, xa que este non se centra en explicar conceptos ou deixar contidos máis claros ou mellor expresados, senón que se centra máis nas historias persoais dos protagonistas, os cales mostran unha visión das matemáticas que deixa bastante que desexar, xa que se plantexa a búsqueda da perfección sen importar a que precio, nin as consecuencias que poida traer, deixando ver que neste mundo matemático, ou es o mellor ou non vales para nada. Á súa vez, isto serve para deixar entrever que aínda que algo pareza imposible non podes renderte, e debes intentalo ata o final.

    Non penso que este libro estea destinado para un público de primaria, debido a que as referencias que fai que son moi complexas e trátase dunha lectura moi densa que nin no último curso de Educación Primaria vería conveniente, mais si que penso que pode resultar interesante para aquel lector que sexa ademais amante das matemáticas e dos matemáticos, xa que neste libro fanse referencias constantes a numerosos matemáticos, cuxa biografía (reducida) se atopa ó final do libro.

  121. Laura Pose Suárez (Primaria) Says:

    Con respecto ao libro de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, fíxoseme moi doado lelo. Bastante entretido pola incertidume que che deixa en cada capítulo para saber a misteriosa historia do tío Petros e como influíu este na carreira do seu sobriño.
    Centrándose no contido que quere transmitir o libro, ademais de facer alusión a certos problemas matemáticos así como tamén a grandes matemáticos que os enunciaron ou trataron de buscarlle solución como Pascal, Newton, Gödel, Euler, Gauss… Creo que deixa aos científicos un pouco mal parados dando a entender de que para lograr ser un dos grandes tes que deixar de lado un pouco a túa vida social e centrarte no obxectivo que queres cumprir. De feito, fálase de que moitos deles remataron tolos.

    En canto ás mensaxes que creo que transmite este libro, destaco tres puntos importantes:
    1) Que hai que fixarse metas alcanzables: soñar alto pero sabendo as túas capacidades. Petros así o intentou e a súa vida baseouse unicamente en tratar de demostrar algo que podía ser indemostrable (de feito hoxe en día segue sen demostrarse).
    2) Que a cooperación é moi importante: a pesar de que o mundo dos científicos é moi competitivo (todos queren pasar á historia), é moi importante a cooperación entre todos pois os traballos que fixo un poden axudar a outros para lograr un fin concreto. Petros foi egoísta e sufriu as consecuencias cando, algo que xa conseguira demostrar fai anos pero que non publicou por medo a que outros o empregaran, fora publicado co nome doutro home. Hai que aprender a compartir e intercambiar ideas.
    3) Que a verdade non sempre é demostrable: e vémolo na conxectura de Goldbach. E nas verdades indemostrables das que se fala no libro (Teorema de incompletitude de Gödel) Nos comprobamos que é certo que todo número maior ca un se pode escribir como a suma de dous número primos, pero non o podemos demostrar.

    Algo que non me gustou, foi que da a entender de que se queres dedicarte a algo debes ser realmente brillante. Así o fai Petros co seu sobriño. E mesmo deixa o seu soño de ser matemático. Creo que non tes por que ser un xenio para centrarte en algo que che gusta, de feito se che gusta sempre terás curiosidade para aprender máis cousas e mellorar os teus coñecementos.

    Para primaria este libro paréceme máis complicado de levar. Non só pola alusión a matemáticas máis avanzadas (que ben poden pasar desapercibidas polos alumnos), senón pola temática en si do libro. Ao mellor si que se podería probar nos últimos cursos, e tratar de comentar entre todos o que chamou a atención, que botaron de menos, que conclusións sacan, etc. Pois si que é un libro que da para falar sobre a actitude de Petros, ou mesmo da falta de mulleres científicas.

  122. Fátima Willisch Elorduy (Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro escrito por Apóstolo Doxiadis en el año 1992. Tengo que reconocer que en un primer momento, al leer el título, lo primero que se me vino a la cabeza fue que iba a ser bastante aburrido y posiblemente difícil de entender. Cuando comencé a leerlo cambié de opinión ya que es un libro bastante fácil de entender y cuyo argumento consigue que te enganches a la historia, aunque sí es cierto que de los dos títulos que tuvimos que leer, este fue el que menos me gustó.

    El libro trata la historia de El Tío Petros y es contada en primera persona por su sobrino preferido. La historia empieza con el sobrino tratando de descubrir la historia que escondía el Tío Petros, hasta descubrir que había sido catedrático de Análisis en la Universidad de Múnich, y que su tío Anargyros y su padre lo culpaban de haber desperdiciado su don para las matemáticas al tratar de resolver la famosa Conjetura de Goldbach. Ella es considerada uno de los problemas de la historia de las matemáticas más difíciles y sin demostrar, cuyo enunciado sería: “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. Durante el relato del tío Petros a su sobrino sobre su historia, se hacen referencia a muchos conceptos y teorías matemáticas, tales como la Conjetura de Goldbach, el teorema de la incompletitud de Gödel, los problemas de Hilbert, la hipótesis de Riemann… además de citar a muchos matemáticos célebres como pueden ser Ramanujan, Littlewood, Gödel, Hardy, Turing… El Tío Petros se enfrascó en la demostración de dicho teorema y apenas tuvo contacto con la vida real, dejando incluso de lado a su familia, su única distracción de la Conjetura era el ajedrez. Después de muchos años de trabajo, descubrió el teorema de la incompletitud de Gödel, al cual culpó de no haber sido capaz de demostrar la Conjetura de Goldbach, calificándola así de indemostrable, pero lo que en realidad pasaba era simplemente que él no había sido capaz de hacerlo. Su sobrino creía que esa había sido la causa de que su tío no era feliz, así que intentó por todos los medios que admitiera su error.

    Esta historia nos muestra un debate a la hora de decidir el rumbo que queremos tomar, y es si luchamos por lo que de verdad queremos hacer, al igual que hizo el Tío Petros, o si en realidad vale más la pena fijarse metas alcanzables, como dijo el hermano del Tío Petros.

    En cuanto a sus aplicaciones prácticas, creo que no es un libro adecuado para Educación Primaria ya que considero que emplea un vocabulario un tanto especializado en determinadas ocasiones y trata términos que se pueden alejar de su comprensión. Además, también muestra la importancia de acercar las matemáticas a la realidad, en este caso, un ejemplo sería haciendo alusión a la manera que tuvo su Tío para resolver, en teoría, la conjetura, que era utilizando judías. Por tanto, considero que esta lectura podría ser útil a partir de los primeros cursos de Educación Secundaria.

  123. Rebeca Núñez García, Educación Primaria Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela de 1992 escrita por el griego Apostolos Doxiadis.

    Esta se basa en la relación de un joven y su tío llamado Petros, que es un genio de las matemáticas y el ajedrez, pero centro su vida en resolver la conjetura de Goldbach que dice: “cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”. La familia del joven apenas le contaba nada de la vida de su tío y lo consideraban la oveja negra. Cuando este descubrió que Petros era un matemático, quiso conocer un poco más de este mundo, ya que pronto debía tomar una decisión de que hacer en su futuro.

    El sobrino decide pedir consejo a su tío, ya que está interesado en realizar la carrera de matemáticas. Este, le pide que si de verdad tiene interés por este ámbito debe resolver un problema durante el verano, si no es capaz, deberá de olvidar las matemáticas y estudiar otra cosa. Ese famoso problema era la conjetura de Goldbach, que lógicamente, no fue capaz de resolver, lo que provocó que comenzara la carrera de económicas en lugar de la de matemáticas. Años más tarde, cuando supo que ese problema era al que su tío le dedico tanto tiempo, decidió estudiar matemáticas, para que una vez acabada esta, volver a retomar la de económicas para seguir con el negocio familiar.

    Considero que es una novela que engancha al y te hace ver las matemáticas de una forma diferente. Como material didáctico, es un poco complejo para las edades que manejamos, pero sí que es apto para niños de Educación Secundaria para que centren su interés no solo en conceptos matemáticos básicos, sino también algunos nombres de matemáticos contemporáneos como Kurt Gödel o Alan Turing.
    Además, cabe destacar la transmisión de ciertos valores como el trabajo en equipo, el éxito, proponerse metas, la motivación, el interés por ciertos conceptos…

    La dificultad de este libro comienza hacia la parte final, donde ciertos conceptos se me escapan un poco y me cuesta entenderlos, provocando que la lectura no sea tan amena. Aun así, es un libro que engancha y entretiene.
    Como futura maestra, se le puede quitar mucho partido ya que puede servir como guía para un proyecto donde los niños deban de buscar más información sobre contenidos del libro, como la conjetura de Goldbach, matemáticos conocidos, otros problemas abiertos, etc. Por lo que podríamos crear una buena actividad para fomentar el interés y motivación por las matemáticas.

  124. Javier Quintairos Rodríguez. 2º de Educación Primaria Says:

    Esta novela, relata os intentos de Petros por resolver a conxectura de Goldbach, un dos maiores dilemas das matemáticas. Petros adicará a maior parte da súa vida a buscarlle unha solución a este problema e será seu sobriño quen nos narre a historia do seu tío.
    Neste libro podemos aprender non só contidos relacionados coas matemáticas, senón co mundo das emocións, pois podemos observar os sentimentos existentes na relación tío-sobriño así como a infelicidade que posúe Petros xa que non pode demostrar a conxectura de Goldbach nin tampouco pode conseguir o afecto da súa familia xa que lle adicou demasiado tempo á primeira.
    A nivel persoal, este libro resultoume entretido aínda que me semellou denso en varias ocasións xa que todo xira en torno a conxectura de Goldbach e tiven dificultades para entender algúns problemas plantexados na lectura. Malia a isto, a linguaxe empregada é sinxela e o final aberto gustoume moito, pois o autor deixou que foramos os lectores quen opinásemos sobre se o conseguiu resolver ou non.
    A modo de conclusión, cabe destacar que non o incluiría nos primeiros ciclos de educación primaria. Malia a isto, poderíase incluír en sexto curso de educación primaria como unha novela de repaso de contidos matemáticos ou simplemente, para entreter.

  125. Jesús Montero González. 2º Educación Primaria Says:

    El libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach, escrita por Apóstolos Doxiadis, me resultó algo pesado en cuanto a su lectura pero hubo momentos en los que me dejaba intrigado porque quería saber como Petros hizo su investigación y pensaba que el libro iba a acabar después de contarle su historia al sobrino con el descubrimiento y explicación de la conjetura, vamos que lograría lo que se propuso desde siempre. Ese afán por descubrir cómo se desarrollaría la historia me mantuvo con ganas de llegar al final del libro.

    Pienso que no es una lectura adaptada para el alumnado de Educación Primaria, debido a varios motivos. Destaco el vocabulario que se emplea, las explicaciones de difícil comprensión en esas edades como se ve en las referencias a matemáticos importantes de la época y a sus descubrimientos que teniendo en cuenta mi experiencia escolar creo que la mayoría de personas desconociamos o que en los mejores de los casos nos sonaban un poco. Entre estos matemáticos se alude a : Turing, Hardy, Littlewood, Ramanujan, Godel,etc. La complejidad de la obra se agudiza con las dificultades por parte de los niños para seguir la trama de la historia, con alusiones históricas como la Segunda Guerra Mundial, ausencia de ilustraciones… Lo veo más un libro de lectura recomendado para Educación Secundaria, siguiendo unas pautas de trabajo o ya para Bachillerato como lectura individual para comentar en clase..

    Según se desprende de la lectura, el tío tenía obsesión por demostrar la conjetura de Goldach que dice ¨todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos¨. Esto le llevo a dejar de asistir a los círculos científicos. De esta manera pensó que descubriera dos teoremas y se los envió a un amigo matemático. Este le hizo ver que ya los descubrieron hace tiempo y que lo sentía. Le recomendó que tenía que estar menos apartado e ir a más conferencias, es decir, que tenía que ir actualizando e incorporando a su formación los nuevos hallazgos. Ante el fracaso Petrus se refugió en el ajedrez y jugaba partidas con su sobrino que a lo largo del libro se fueron uniendo más. Además tmbién ocupaba su tiempo realizando las tareas de jardinero, ya en sus descubrimeintos usaba las judías compradas.

    En la historia Petros se marcó un objetivo muy complicado al ser inacalzable y dedicar a ello toda la vida para poder resaltar sobre los demás, debido a que pensaba que si no fracasaría como matemático, es decir, sería uno del montón. Esto para mí, es algo equivocado porque no lograr lo que nos proponemos no significa fracasar, porque de los errores o del fracaso tambíen se puede llegar a conclusiones y aprender cosas. No me parece bien que se marcara una meta tan alta debido a que tal como dicen en el libro hay que marcarse objetivos alcanzables para luego conseguir los más inalcanzables . Y poco a poco ir superándose. Si podemos marcarnos objetivos altos como hizo Petros para comprobar cosas que nadie hizo y asi no caer en el conformismo pero sin obsesionar del modo que hizo él. Como maestros si debemos tener expectativas altas sobre nuestros alumnos pero teniendo en cuentas sus posibilidades y circunstancias. El mensaje de que cada alumno cada vez dé más es algo a transmitir en nuestra práctica diaria.

    Me parece lamentable que el padre del niño le diga que no se le ocurra ser como su hermano porque según él, no querría otro fracasado más en la familia. Me sorprendió que pese a ello, en vez de hacerle caso, le llamara más la atención las advertencias de su padre sobre su tío, provocando entusiasmo en él por saber la historia.

    Hay que destacar que pese a la ausencia de mujeres en el libro, no es un problema del libro en sí, sino de como pensaban antes sobre las mujeres (que este campo entre otros muchos, no era propio de ellas). Esto también se daba en el mundo de las matemáticas y otras ramas de la ciencia… Cosa que poco a poco, parece que va cambiando y se tiende a tener una sociedad que busque más la igualdad de género en todos los ámbitos.

  126. Damián Otero Rodríguez (Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é un libro entretido, sobre todo conforme vai avanzando, xa que no comezo custa engancharse. A diferencia do “Diablo de los números” e un libro moito máis complexo, polo que eu o recomendaria para rapaces de educación secundaria.
    Pode que sexa un libro con menor aproveitamento nas aulas, xa que xira en torno á afirmación de que “Todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos”. A pesar disto o libro móstranos a importancia que teñen todos os matemáticos, pero que solo uns poucos destacan. Ademais, o libro permítenos situarnos no pensamento dun matemático, e de calquer investigador, vendo as dificultades que se lle presentan, a obsesión por chegar as solucións e o medo a que se adianten aos seus resultados.

  127. Paula Santiago (alumna de Geometría de 2º de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros es un hombre que en su juventud fue un niño prodigio de las matemáticas y por consecuente, un ilustre investigador y profesor de Universidad de este ámbito. En este libro, sin embargo, el protagonista es su sobrino, quien nos cuenta que su tío Petros Papachristo dedicó gran parte de su vida a intentar resolver uno de los problemas de la aritmética –aún no resuelto-, como es la conjetura de Goldbach. La intriga del chico es lo que le permitía reunirse con su tío, ya que sus padres no lo veían con buenos ojos. Es en uno de esos encuentros cuando decide seguir sus pasos, teniendo el siguiente problema como primera traba: “todo número par mayor que dos, puede escribirse como suma de dos números primos” –que más tarde reconoce como la Conjetura de Goldbach-. Debido a la frustración como consecuencia de no conseguir descifrar dicho problema, deja de intentarlo y sigue su camino. Es al de un tiempo cuando se entera de que es un problema jamás resuelto y para entonces, va a pedirle explicaciones a su tío. Petros, le cuenta así, su historia en torno a esa conjetura.

    Es muy común pensar que, la matemática y la historia que esta conlleva, puedan ser manifestadas en forma de texto o relato. Mucho menos con una trama interesante como la de este caso. A pesar de la cantidad de referencias y nombres que contiene este libro, el autor, consigue mantener viva nuestra atención, nos entretiene y nos crea un cierto interés por las matemáticas. Aunque más bien lo veo viable para educación secundaria y no primaria, este libro es capaz de motivar a los alumnos a trabajar los aspectos fundamentales de las matemáticas.

    La lectura de esta obra, quiere transmitir la importancia y capacidad que cada uno de nosotros podemos tener para marcarnos metas alcanzables en la vida; la constancia y a veces, la desilusión. Sin embargo, no remarca la importancia del proceso y si, la del resultado o solución. No conseguir un resultado no significa fracasar si te has esforzado en el intento; todo proceso produce un aprendizaje. Obsesionarse con algo no crea nada bueno.

    Podemos percibir también la importancia del trabajo que hacen algunas personas en investigación, ya que con ello consiguen multitud de avances científicos aplicables a numerosos ámbitos de la vida.

  128. Ainhoa Tranche Martínez (Alumna de geometría de 2º de Educación Primaria ) Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” cuenta la historia del tío Petros y su sobrino. Toda la historia tiene como argumento principal la conjetura de Goldbach, que dice que “todo número par mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos”. El anciano Petros, vive aislado de la vida social. Fue un emblemático matemático y jugador de ajedrez, que decidió centrar sus investigaciones, y su vida, únicamente en sacar la solución de la llamada conjetura de Goldbach. El sobrino, al descubrir esta faceta de su tío, empieza a mostrar gran interés hacía las matemáticas y pide consejo a su tío, ya que tiene en mente realizar la carrera de matemáticas. El tío Petros, al ver la mala imagen que tiene su familia sobre él, le pone una prueba: su sobrino deberá solucionar un problema durante todo el verano y si llega a la solución podrá estudiar la carrera.

    Pero el problema que el tío Petros le escribe a su sobrino no es nada más ni nada menos que la conjetura de Goldbach, la cual todavía no tiene solución. Así, el sobrino, al no superar la prueba, empieza la carrera de económicas, para seguir con el negocio familiar. Más adelante descubre que su tío le había engañado, por lo que empieza a investigar por qué. De ese modo consigue que el tío Petros le cuente su historia como matemático e investigador de la conjetura de Goldbach. Gracias a su nuevo compañero de habitación, vuelve su interés hacia las matemáticas y sus ganas por estudiarlas.

    Para acabar, el sobrino, explica su propia historia; fue licenciado en matemáticas, pero después de muchas reflexiones, optó por retomar la carrera que dejó (económicas), para seguir con el negocio familiar.

    Detrás de esta historia, el autor deja mensajes de gran importancia en el ámbito educativo. Aparte de hacer ver las matemáticas como una disciplina mucho más interesante e intrigante de lo que estamos acostumbrados, explica sensaciones como pasión, constancia o desilusión. Recalca también la importancia de ponerse metas, tanto metas alcanzables como esas que denominamos imposibles. Teniendo metas, se crean emociones como constancia, ilusión por conseguir aquello que nos hemos propuesto, ganas e incluso desilusión. Todo ello es necesario experimentarlo para poder llegar a lo que queremos ser.

    Por otro lado, deja ver que, sin esfuerzo, no hay recompensa. Esto es, aunque se tenga mucho talento y capacidad en un ámbito, para poder llegar a lo más alto, es necesario la constancia y el esfuerzo.

    En mi futuro como maestra, creo puede ser una lectura de gran utilidad, ya que es un buen recurso motivador. También, creo que los/as futuros/as maestros/as debemos incentivar el interés y curiosidad en todos los ámbitos, creando así ilusión por descubrir e investigar. Por todo ello, opino que es una buena herramienta para el desarrollo integral de los/as alumnos/as, porque ayuda a adquirir tanto conocimientos matemáticos, cómo conocimientos que necesitan para su día a día y para poder llegar a lograr sus sueños.

    Por último, he de decir, que esta historia me ha hecho reflexionar acerca de la importancia de la ilusión. En mí opinión, la ilusión y la curiosidad producen el interés y el esfuerzo que deberíamos tener para conseguir todo aquello que nos propongamos.

  129. Micael Méndez Martínez (Grado de maestro en Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros Y La Conjetura De Goldbach

    Este libro, basado en un matemático que intenta probar una teoría (La conjetura de Goldbach), nos permite ver cómo las teorías matemáticas pueden ser un problema difícil, complicado e incluso imposible de resolver. De igual modo, nos permite reflexionar sobre el conocimiento matemático y sus aplicaciones, permitiéndonos tanto a los alumnos, como a los docentes, utilizar las matemáticas de diversos modos o de la manera más adecuada y personalizada, teniendo cuenta su adaptabilidad.

  130. Carmen Omil Nogales Primaria Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    Una vez finalizada la lectura del libro “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” puedo decir que me ha aportado una visión diferente de la que tenía anteriormente de las matemáticas. Me pareció un libro que engancha mucho desde el primer momento, ya que la fascinación que siente el sobrino hacia su tío es muy contagiosa.

    Como dije antes, este libro me dio una nueva forma de ver las matemáticas como una disciplina mucho más interesante que resolver los típicos problemas o ejercicios que se formulan en los libros de texto de matemáticas. De esta manera, creo que en la enseñanza de las matemáticas se debería de incitar la curiosidad de los alumnos/as más que el simple hecho de proponer problemas repetitivos sin explicar su utilidad. Esta importancia de la curiosidad la podemos ver en el propio protagonista de la obra, ya que su rendimiento en matemáticas comenzó a mejorar cada vez más estimulado por la curiosidad que sentía hacia su tío y hacia el mundo de las matemáticas en general, lo que deriva en que quiera estudiar la carrera de Matemáticas. Por este motivo, durante mi ejercicio profesional, les propondré a mis alumnos y alumnas actividades matemáticas divertidas, relacionadas con su día a día y enseñándoles su utilidad, con el objetivo de despertar en ellos/as el interés por esta disciplina académica.

    En la historia se destaca la importancia de proponerse metas en la vida, pero que estas metas deben de ser alcanzables; esta idea se recalca por parte del hermano de Petros y de Sammy Epstein. Pienso que es muy importante transmitir esta idea en los centros educativos para que nuestros niños y niñas vean que hay metas que, aunque sean muy difíciles, siempre se pueden alcanzar mientras que hay otras que son casi imposibles de hacerlo. Con esto no digo que se deba de expandir la idea de que hay metas imposibles que no se deben de conseguir, pero sí que pienso que es importante que vean las consecuencias que puede tener este hecho. Esto lo comprobó el sobrino de Petros cuando dedicó un tiempo a ver la vida que llevaron los genios de esta profesión.

    Por otra parte, en este libro se defiende una idea de que en algunas profesiones (matemáticas, deportes…) hay que ser el mejor para que tu trabajo sea reconocido y que, si no lo consigues, a lo único a lo que aspirarás será a ser bueno entre los mediocres. Mi opinión es contraria a esta idea ya que pienso que, aunque no destaques como quería hacerlo el tío Petros, sí que puedes contribuir a la ciencia con tu trabajo ya que este dará lugar a investigaciones posteriores que ayudarán a la consecución del éxito. Creo que la idea que sí se debería de proponer es que tienes que intentar dar lo mejor de tí mismo en aquello que hagas, pero no pretender ser mejor que los demás ya que siempre habrá gente que llegue a ser mejor que tú.

    Otro aspecto que se trata en la lectura que me pareció muy interesante es que, aunque el talento sea muy importante para alcanzar el éxito, lo fundamental es tener una capacidad de trabajo muy elevada y no rendirse ante las dificultades. Esta capacidad de trabajo la podemos ver cuando el tío Petros comenzó a trabajar con el profesor Carathéodory, cuando trabajaba en el Trinity College de Cambridge, en Innsbruck y en el resto de lugares que frecuentó. Esta idea me parece de vital importancia transmitirla en clase ya que los niños y niñas piensan que siendo buenos en algo ya van a destacar automáticamente cuando esta no es la realidad. Se debería de trabajar más la cultura del esfuerzo para que vean como consiguieron alcanzar sus metas aquellas personas que destacaron en aquello a lo que se dedicaban.
    Unida a esta idea del esfuerzo, creo que es muy conveniente tratar otra idea que se repite bastante en el texto que es la importancia del descanso a la hora de trabajar. Pienso que esta afirmación se debería de transmitir entre los alumnos/as de ESO, Bachillerato y Universidad porque en nuestra sociedad se le da muy poca importancia al descanso y se cree que la clave del éxito es el trabajo continuado sin reposo. Además, me parece acertado comentar también el resultado que produce este trabajo sin descanso para el cuerpo: ataques de ansiedad, crisis nerviosas, problemas para conciliar el sueño… Esta información nos debería de servir para ver que obsesionarse con algo no es la mejor forma para alcanzar el éxito en ello y es otra de las ideas con las que trabajaré cuando sea profesora.

    Es importante destacar otro de los temas que se tratan en la obra y que marca el destino del tío Petros. Esto es el ego/orgullo de las personas que quieren destacar en un campo del saber determinado. Podemos ver en la obra como un joven matemático se le adelanta en la publicación de uno de los teoremas que había descubierto mientras intentaba resolver la conjetura de Goldbach y como Littlewood y Hardy habían conseguido demostrar la hipótesis de Srinivasa Ramanujan y la habían publicado antes que Petros. Si el tío Petros hubiese tenido menos orgullo y hubiese colaborado más con sus compañeros seguramente estas dos publicaciones hubiesen sido suyas, así como los reconocimientos que le daría haberlas descubierto. Es este uno de los motivos que me lleva a pensar sobre la importancia de enseñarles a los más jóvenes a trabajar en equipo y a no dejarse llevar por el orgullo y el éxito personal ya que difícilmente lo van a lograr solos. Esto también lo podemos aplicar a nuestra profesión como maestros/as ya que va a ser muy importante trabajar en equipo para poder proponer actividades creativas, proyectos innovadores que consigan que nuestros alumnos/as aprendan mejor, así como estar al tanto de todo lo que sucede en el mundo de la educación para contribuir a la mejora de la calidad de la docencia.

    Por último, este libro me sirvió para reflexionar por qué no podemos pedirle a un niño/a, adolescente… Que resuelva un problema/ejercicio para el que no tiene los conocimientos necesarios para resolverlo, como le pasó al sobrino del tío Petros en el verano que estuvo en la casa de su tío materno en Pylos. Las consecuencias de esto son que el alumno/a piense que no es bueno para hacer eso y pierda totalmente el interés por ese campo del conocimiento, que se sienta como un fracasado, que se disminuya su autoestima… Por eso no es bueno proponerle algo para lo que no tienen los conocimientos suficientes. También podemos ver como el maestro jesuita que le daba clase a Petros le propone ejercicios cada vez más difíciles, dejándole progresar en vez de limitarse a enseñarle aquello que le correspondía aprender por edad. Esto hizo que Petros amase las matemáticas ya que cada vez los ejercicios le fascinaban más y no que las detestase por aburridas, como le suele pasar a muchos niños y niñas con altas capacidades que hay actualmente en las aulas. Por eso considero que es muy importante dejar que cada niño/a lleve su propio ritmo de aprendizaje y la necesidad de ir aumentando la dificultad de los problemas según vayan adquiriendo las habilidades necesarias y no según la edad que tengan o las exigencias de un currículum educativo.

    En resumen, este libro me pareció muy interesante desde el punto de vista de la historia que relatan los protagonistas ya que me ofreció una oportunidad para reflexionar sobre diversos temas, aunque pienso que el nivel de las operaciones que trataban me pareció demasiado elevado para estar dirigido a personas que tengan unos conocimientos básicos de matemáticas.

  131. Lucía Roque Rivera-Educación Primaria Says:

    Al comenzar a leer esta obra pensé que iba a ser algo aburrido, monótono. Una obra en la que nos hablaría de cómo aplicar las matemáticas o de cómo resolver problemas de diferente modo al que conocemos. Por suerte mi primera idea cambió, El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela en la que nos cuenta la historia del tío Petros y de su sobrino favorito.

    La historia escrita por Apóstolos Doxiadis (1935 en Australia) gira en torno al tema central de un problema matemático, en concreto la conjetura de Goldbach: “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. El tío Petros es un anciano solitario por el que sólo está interesado su sobrino del cual no sabemos el nombre. El anciano fue matemático y jugador de ajedrez y su sobrino siguiendo su ejemplo le pide consejo antes de iniciar su carrera de matemáticas. El tío en lugar de apoyarlo y ayudarlo, hace todo lo posible para que su sobrino favorito no siga sus pasos. Para lograr eso, le plantea el problema al cual le estuvo buscando solución durante toda su vida, “la conjetura de Goldbach”. El anciano usa eso simplemente como argucia ya que sabe perfectamente que ese problema todavía no tiene solución. El sobrino al descubrir que el tío lo había engañado dejó de confiar en él y tenerle respeto. Cuando se enteró de esto quiso descubrir por qué el tío dejó las matemáticas, por qué nunca hablaba de ellas y sobre todo por qué quiso alejarlo a él de ellas también. La historia acaba con un final abierto ya que no queda claro si la conjetura ha sido resuelta o no.

    Después de un breve resumen del libro tengo que decir que me parece una obra complicada para niños de primaria, quizás dejaría la lectura para cursos posteriores. También decir que pienso que es una obra entretenida, nada monótona como pensaba al principio, hay unos saltos del futuro al presente y viceversa que hacen la historia mucho más entretenida. Destacar también que además del tema central de las matemáticas encontramos otros temas para trabajar con los niños, como por ejemplo la superación o los límites que tenemos. Decir también que la historia no muestra conceptos matemáticos en si cómo observamos en otras obras como “El diablo de los números” pero si que nos habla de numerosos matemáticos con sus teoremas como son Gödel y la teoría de la icompletitud, Littlewood y Hardy y sus colaboraciones.

  132. Helena Pombo Says:

    la principal causa por la que abandonó su investigación fue la falta de valor. A partir de aquí Petros se vuelve loco y reanuda su investigación aunque no se lo dice a nadie e incluso se lo niega a su sobrino.
    Finalmente Petros llama a su sobrino y le dice que ha hallado la solución, pero cuando este llega a casa de su tío lo ve muerto. De esta manera podemos ver que el libro tiene un final abierto ya que no podemos saber con certeza si se ha conseguido resolver “la conjetura de Goldbach”.
    En el libro se plantean numerosos problemas matemáticos donde salen a relucir conceptos como, los números primos, el problema de las particiones, la peculiaridad de los números pares y también conceptos relacionados con la geometría tales como el estudio de los paralelogramos , ya que Petros representó todos los números compuestos mediante puntos en un paralelogramo, con el divisor primo más bajo como base y el cociente del número junto a el, como altura.
    El autor resalta la personalidad de los matemáticos, caracterizándola como obsesiva, perseverante y con un carácter poco sociable , ya que podemos ver que el tío Petros no tiene grandes habilidades para las relaciones sociales.
    El libro me ha parecido muy interesante, entretenido y fácil de leer a pesar de que no le veo mucha utilidad en las aulas de primaria tanto por su forma de redacción como por sus contenidos matemáticos los cuales me parecen algo difíciles para esta etapa. Creo que además de las conclusiones relacionadas con las matemáticas podemos destacar la transmisión de valores como la constancia, la perseverancia que se ven reflejados tanto en el tío Petros como en su sobrino, aunque en esta historia son llevados al extremo, por lo que siempre debe haber un equilibrio.

  133. Lara Pouso Martínez (primaria) Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    ‘El tío Petros y la Conjetura de Goldbach’ (1992) é unha obra de Apostolo Doxiadis. Nela nárrase, a través das palabras do seu sobriño, a historia de Petros Papachristos, considerado »uno de los fiascos de la vida» pola súa familia. Este calificativo, dado ao seu tío sen razón aparente, desperta a curiosidade do narrador que descobre que a razón está en que era matemático. Tras este descubrimento comeza a ter cada vez máis interés na profesión do seu tío, polo que comeza a súa andaina no mundo das matemáticas. Pero, un bo día Petros dedice probar se é un xenio e polo tanto digno desa profesión polo que lle propón un problema de aparente sinxeleza e rétao a resolvelo, este era a Conjetura de Goldbach, un dos problemas sen resolver máis famosos do mundo matemático, este di que »todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos». Finalmente non o consigue e tempo despois descobre o porqué da mala fama do seu tío na familia: dedicara toda a súa vida a resolver a mesma conxetura, deixando o resto dos aspectos da súa vida á marxe, con un final triste para a súa prometedora carreira como matemático xa que non puido probala finalmente. Así, remataría os seus días xogando ao xadrez e dedicado á xarindería na súa casa.

    Persoalmente, ao comezo a historia enganchoume moito, pero a medida que avanzaba na lectura facíaseme cada vez máis pesada, adentrándose cada vez máis nun mundo repleto de contidos matemáticos que en ocasións se escapaban á miña comprensión. Por isto, en liñas xerales podería decir que non me gustou demasiado o libro pois en ocasións fíxoseme algo pesado.

    Con respecto á intencionalidade da mensaxe transmitida polo libro, segundo o meu punto de vista, non é a máis axeitada. Se realmente o que pretende é fomentar o gusto polas matemáticas, o efecto conseguido, polo menos no meu caso, é todo o contrario. Mostra as matemáticas como algo inalcanzable, só para xenios, uns poucos privilexiados dotados con ese don, non accesible para o resto de mortais. Eu non coñezo ningún matemático, pero se todos están tan obsesionados ou rozando case a loucura coma Petros, non quero convertirme en matemática. ¿Acaso o caso de Petros é especial? ¿Todos os matemáticos teñen un punto de neuróticos ou realmente esta é unha descripción caricaturesca? Son cousas que o libro non deixa claras. Ademáis, en ocasións a dificultade dalgúns contidos matemáticos fai perder a atención a persoas ás que non lle gusten as matmáticas ou non teñan interese por elas. Non estou de acordo nesa necesidade da xenialidade para poder dedicarte a algo, nin nas matemáticas nin en ningún outro aspecto. Ninguén nace aprendido e é grazas ao esforzo polo que se consiguen os grandes logros. De nada sirve ter un suposto don se non hai dedicación. É por iso que admiro a decisión do narrador de facer matemáticas a pesares de que seu tío llo quitara da cabeza por non ser un suposto xenio. Aínda con todo isto, o tío Petros inspirame non só raiba polo trato que lle ofrece ao seu sobriño, senón que en ocasións sinto admiración polo seu esforzo e dedicación e lástima polo estado final ao que o leva a súa obsesión.

    Finalmente, considero que debida á dificultade de certos contidos matemáticos que comezan a xurdir á metade do libro, non éaxeitado para primaria pero sí para os cursos máis altos da ESO e incluso Bacharelato.

  134. Esther Polonio Aparicio Says:

    Este es un libro narrativo, escrito por Apóstolos Doxiadis, que nos cuenta la historia de Petros Papachristos, según la visión de su sobrino favorito.
    El misterioso tío Petros tenía a su sobrino muy pensativo y distraído, por ello desde que era niño intentó averiguar todo lo posible sobre él. Finalmente obtuvo algunas de las respuestas que ansiaba: aparte de ser un jugador de ajedrez empedernido, el tío Petros tenía un don para las matemáticas. De este modo su sobrino quiso dedicarse a lo mismo, sacando muy buenas notas en dicha asignatura. Pero Petros le propuso una prueba para que la pasara y pudiera tener su bendición para el estudio del campo matemático. Tras fracasar con la demostración del enunciado “Todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”, el cual descubrió más tarde que era la famosa conjetura de Goldbach, se fue decepcionado a la Universidad cumpliendo su promesa.
    El protagonista descubrió que era un problema que nadie había resuelto desde hacía muchos años llegando a burlar a los mejores matemáticos, y él no estaba capacitado para resolverlo. Visitó a su tío para pedirle explicaciones y allí, el tío Petros, le contó su frustrante y triste historia de su vida relacionada con dicha conjetura, para desvelarle al fin, toda la verdad.
    Personalmente, creo que es una narrativa muy buena, la cual tiene un objetivo muy noble: acercarnos al mundo de las matemáticas. Lo bueno de que esté a modo de historia es que podemos entender el pensamiento o el razonamiento ante la vida misma por parte de los matemáticos, y todo ello sin falta de tener un profundo conocimiento previo de las Matemáticas.
    Viéndolo de un modo didáctico, no creo que sea un libro infantil y por lo tanto se escaparía del rango de edades en el cual trabajamos, pero sí que lo veo viable para un público mayor a modo de potenciación del mundo matemático, como ya recalqué anteriormente. Es importante, sobre todo, a nivel motivacional dentro de este campo además de una concienciación social ante el mundo de la investigación científica.

  135. Marcos Says:

    Disfrutei moito lendo este libro. Fai tempo que as moitas ocupacións da vida reduciron o meu tempo de lectura, e pouco mais podo facer que lecturas obrigatorias e/ou “Técnicas/laborales”.

    Un dos temas dos que trata o libro que mais me gustou é a “xenialidade” O seu trato con ela, Petros era un xenio, (e aínda así non deu resolto a conxetura de Goldbach) e o seu sobrino era bo. Pero de bo, ou incluso de moi bo, ata xenio, hai un abismo.
    A inmensa maioría dos humanos somos normales, nin xenios, nin o contrario. O libro desanima a tentar grandes cousas se sabemos da nosa normalidade? Claramente si. Deixa moi claro que para tentar certas cousas, debemos de ter clara a nosa capacidade para afrontalas. No libro pódese ler varias veces a mesma idea, e a cito: “El secreto de la vida, hijo mío, es fijarse metas alcazables” Ao que eu digo… Que sería do noso mundo se non hobera xente (non xenial) que se propon alcanzar metas inalcazables? De seguro un lugar moito peor. Creo que a xente moi boa, ainda que non sexan xenios debe tentar cousas extraordinarias. Moita dedicación e non menos sorte poden facer alcanzables obxectivos que non o parezan.

    Outro dos temas que trata o libro que me interesa, é a relación co fracaso… Ese tema tan tabú na nosa cultura. Foi o tio Petros un fracasado? Eu creo que de ningunha das maneiras… Non alcanzar a meta que se puxo na vida pode parecer que o convertise nun fracasado, pero non á miña vista. (radicalmente distinta a dos seus irmans e relativamente distinta ao do seu sobriño). Fracaso, dende a miña opinión, por exemplo, sería ter investigado aplicacións matemáticas para os estados implicados na guerra, ou terse posto a traballar na empresa familiar, e moito menos a explicación que deu da conxetura de Goldbach apoiandose no Teorema da incomplitude de Gödel. Obviamnete non podo pensar esto dende un punto de vista matemático do que non teño coñecementos, senón dende un punto de vista “humanista”… Decidiu (consciente ou inconscientemente) non tolear, pasar os anos que lle quedaban adicados ao xadrez e o xardín… non é esto respetable? Incluso admirable?

  136. Lucía Rodríguez Brea (2º Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros y La Conjetura de Goldbach é un libro escrito por Apóstolos Dioxiadis, que nos conta a vida de Petros Papachristos e o seu sobriño. O Tío Petros é un home cun don para as Matemáticas que dende moi xove tivo a oportunidade de desenvolver esta habilidade ao nivel dos matemáticos máis grandes. Papachristos proponse comprobar la Conxectura de Goldbach, que di que “todo número par maior a dous, é a suma de dous números primos”.

    Persoalmente, foi unha historia que me tivo realmente enganchada durante a primeira parte, mais que conforme foi avanzando e adentrándose cada vez máis nos teoremas e nas matemáticas puras, foi perdendo a miña atención, a cal recuperou xusto ao final da historia. Aínda así, non me parece unha mala novela, mais penso que eu a recomendaría mais ben a persoas de cursos superiores (ESO ou Bacharelato), pois é bastante complexa en canto aos termos tratados nela.

    Cabe dicir que, despois de ler este libro, sinto un maior aprecio e admiración tanto polos grandes matemáticos, os que remataron por descubrir novos avances neste ámbito, coma por aqueles que o intentaron, pois vexo a gran dificultade e os amplios coñecementos que hai que ter para facer unha investigación científica.

    Aínda así, o que máis me chamou a atención do libro é a mensaxe que intenta transmitir. Dende o meu punto de vista, pódese tomar desde dúas perspectivas: a primeira, que se non es realmente bo nun ámbito (neste caso as Matemáticas), non te podes dedicar ás mesmas e tampouco poñerte metas imposibles de cumprir. A segunda sería a perspectiva de que o importante está nos procesos e non tanto nos resultados, e a importancia e a satisfacción que se sinte ao investigar algo por ti mesmo sen que che dean todo feito.

    Eu penso que sempre se hai que quedar co lado positivo das cousas, polo que, se nos fixamos máis na segunda perspectiva que propoño, o libro transmite unha mensaxe que pode chegar aos alumnos e despertar a súa curiosidade por investigar algo por eles mesmos, sexa neste ámbito ou en calquera outro.

  137. Andrea Pérez Says:

    Andrea Sabela Pérez Pérez (2º, Grao Mestre Educación Primaria)

    Esta obra de Apóstolos Doxiadis narra a vida de Petros Papachristos, un matemático que adicou a súa carreira profesional e a súa vida a intentar resolver a conxetura de Goldbach.
    É o propio sobriño o narrador da vida e obra de Petros, polo cal acede a un mundo descoñecido ata o momento para el: as matemáticas.

    Petros preséntase como un matemático frustrado, que adicou toda a súa vida a intentar resolver un problema que dende un principio xa se lle plantexou como imposible. Por outro lado, isto foi unha grande oportunidade para o seu sobriño tanto de coñecelo como de tentar ser outro grande xenio coma Papachristos.

    Aínda que ao principio da lectura (teño que recoñecer) pensaba que ía ser o típico libro de matemáticas, fun enganchándome pouco a pouco á historia destes dous personaxes (cada un máis peculiar se cabe). A frustración e estrés aos que os investigadores (neste caso matemáticos) están sometidos, queda claramente reflexado ao longo da obra.
    Pareceume moi interesante o intento do autor por explicar dunha maneira sinxela e entretida as matemáticas.

    En canto á parte didáctica, creo que é un bo libro para alumnos/as dende o segundo ciclo da ESO en adiante, pois non é unha lectura moi lexible e bastante entretida. Por outra parte, cháma a atención que ao longo de toda a narración, só aparecese un personaxe feminino (importante por manter relacións co protagonista); o resto dos personaxes que aparecen , tanto matemáticos como outros axedrecistas, son homes (dubido que hai 25 anos non houbese ningunha muller erudita no campo das matemáticas digna de nombrar no libro).

  138. Cristina Fernández, Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que cuenta la historia de un gran genio de las matemáticas.
    Para empezar, me parece una novela interesante, aunque no sea un libro que me haya apasionado, me parece una buena novela. Considero por lo tanto que es interesante, sobre todo para niños/as de 5º y 6º de primaria, ya que son los que mejor lo podrán entender. Me parece una buena oferta, que vean la vida de un matemático, que puedan ponerse en su lugar, que vean lo bueno y lo malo, pero no me gusta el mensaje. Su mensaje de “si no eres brillante, no te dediques a esto” no me parece buena, ya que creo que a los niños/as hay que inculcarles el valor del esfuerzo, la perseverancia, la ilusión, creer en sí mismos… Y en este libro se ve el valor del talento, del conformarse con menos si tienes miedo. Es un libro conformista desde el punto de vista del sobrino, y vanidoso desde el punto de vista de Petros. Sí es cierto que el protagonista censura un par de veces el aislamiento de su tío, los años que pasó trabajando sin saber si valdría de algo, pero no de la forma correcta. La forma de aprender de su tío fue asumir que él no era un genio de las matemáticas, y que era mejor conformarse con llevar el negocio familiar. En ningún momento, hasta que comienza a trabajar en él, se ve esa posibilidad en el futuro. No es su sueño, no es lo que quería, no es lo que le gusta, pero es lo que decide. Lo decide, porque renuncia a pelear por lo suyo. No es un mensaje que personalmente me guste, me parece que la literatura tiene que invitarte a soñar, a pelear (en el sentido metafórico) por lo que quieres, a tener ilusión… Sobre todo para los niños/as, que verán ya por sistema sus sueños con peores ojos según vayan creciendo.
    Por otro lado, me parece importante la ausencia de personajes femeninos. Las niñas no podrán sentirse ni la mitad de identificadas con los personajes, ya que el único personaje femenino se alejó del protagonista, y lo único que sabemos de ella es que completó el sueño de la vida de cualquier mujer: casarse. Es sexista que no sepamos si hizo algo más con su vida, que sólo sepamos que se casó y tuvo hijos (aparte de su posterior defunción). Es un fallo muy básico.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach me parece propio de 5º o 6º de primaria, pidiendo que lo lean en casa y haciendo un debate al terminar la lectura, proponiendo los temas que nos han parecido bien y mal, con especial atención a los ya mencionados: ilusión, perseverancia, valor del trabajo por encima del talento…
    Como conclusión, me parece un libro útil para mi futura experiencia como profesora, pero lo trabajaría de forma concreta.

  139. Rocío Trillo Leis ( Grao en mestre/a de Educación Primaria) Says:

    El libro “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach” nos muestra la historia de un viejo, Petros, que fue un gran matemático que a lo único a lo que se dedicó su vida profesional fue a demostrar la conjetura de Goldbach, pero no lo consiguió, haciendo así que la sociedad y su familia terminaron por considerarlo un fracasado. A partir de este momento, su “sobrino favorito”, como se dice en el libro, tiene una gran curiosidad por saber los motivos de porque lo tienen por un fracasado, por lo que decide investigar la vida de su tío, lo que hace que se meta de lleno en el mundo de las matemáticas.

    Desde mi punto de vista, considero que es un libro muy fácil de leer, que cuenta con un argumento atractivo y a la vez interesante para el lector, que engancha y hace que tengas curiosidad por lo que va a pasar y como va a terminar. Ademas introduce al lector en ciertos contenidos matemáticos, así como nos acerca a diversos autores importantes que pueden ser de interés.

    Para finalizar, este es un libro recomendable para personas que no están especializadas en el tema, pero considero que no es apropiado para tratar con niños en Educación Primaria. Más bien sería recomendable para los cursos posteriores.

  140. Luzia Pardo Abuín (Grao en Mestra de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach (1992) é unha obra de Apostolos Doxiadis, que narra a vida do matemático Petros Papachristos, o cal dedicou toda a súa carreira profesional a intentar demostrar a conxetura de Goldbach, un dos problemas matemáticos irrresoltos máis famosos do mundo que sostén que: “Todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos.”
    Así, coñecemos a historia do grego Petros Papachristos a través da súa propia narración xunto coa do seu sobriño, ou “sobriño favorito”, como é denominado ao longo da obra. Móstrase como foi a vida do famoso matemático, posteriormente retirado da investigación e illado da súa propia familia e da sociedade en xeral, ao non conseguir demostrar dito problema matemático e ao optar por levar unha vida de descanso, dedicada ao xadrez e á xardinaría en Ekáli.
    Deste xeito, o seu sobriño é o encargado de facer que o tío Petros lle conte a súa propia historia como matemático e investigador da conxetura, que comeza a unha idade moi temperá, o que provoca que este se interese e se meta de cheo no mundo das matemáticas.
    Dende o meu punto de vista, esta novela é moi sinxela de ler e atrae a curiosidade do/a lector/a dende o comezo da historia. Aínda así, o que se podería considerar como o centro da trama, cando se narra o momento no que o tío Petros decide traballar o resto da súa vida en intentar demostrar a conxetura de Goldbach, pareceume o máis pesado de ler. Por outra banda, tamén cómpre destacar que, o que máis me gustou, foi o feito de que se introduza ao lector/a en contidos matemáticos facilitando o coñecemento de grandes autores como Hardy, Littlewood ou Ramanujan. Deste xeito, facilitanse estes coñecementos a calquera tipo de lector/a, sen necesidade de ter ningún tipo de contacto previo con este tipo de investigacións no mundo das matemáticas.
    En canto a posibilidades didácticas, aínda que, como dixen previamente, pode ser un libro agradábel e interesante para todo tipo de lectores/as, considero que non é axeitado para a Educación Primaria. Así, sería máis conveniente empregalo nos cursos máis elevados da Educación Secundaria, Bacharelato ou, tamén, nos Graos Universitarios, para asegurarmos un óptimo entendemento da aproximación aos conceptos matemáticos que este nos oferta, sen caer no aburrimento ao que moitas/os estamos acostumadas/os á hora de estudar matemáticas nos centros de ensino formal.

  141. Javier Troitiño Jordedo (Grao en mestre de Educación Primaria) Says:

    O libro ‘El tío Petros y la conjetura de Golbach’ cóntanos a historia de Petros e a súa relación co seu sobriño. Narrada dende o punto de vista do sobriño, este amosa unha gran inquietude polo seu tío dende o momento en que o coñece. Logo de dicirlle o seu pai que Petros era o fracaso da familia, decide investigar o porqué desta afirmación, descubrindo en primeiras instancias que seu tío era matemático. Desta maneira, decide estudar matemáticas, mais pídelle consello a Petros, o cal lle propón a resolución dun problema para determinar se estaba apto para embarcarse nesta ciencia. Dado a dificultade do mesmo, seu tío conclúe que non posúe as cualidades para ser un gran matemático, polo que decide optar por outra carreira. Unha vez en Estados Unidos, descobre que dito problema tratábase da Conxetura de Goldbach, feito que o enfada moito, polo que decide visitar ó seu tío para pedirlle explicacións. Unha vez reunidos, Petros cóntalle todos os acontecementos da súa vida, dende que marchou de Grecia ata que volve á mesma, marcada pola investigación exhaustiva da Conxetura de Golbach, que o levaría case á locura.

    Despois de ler o libro, podo dicir que me gustou bastante. Aínda que algúns tramos da historia son bastante teóricos, conta cunha trama atractiva e interesante para o lector, que engancha a medida que pasan as páxinas. Ademais disto, a través da vida de Petros dásenos a coñecer un período da historia das matemáticas marcada polas guerras en Europa, as dificultades que supoñían para o protagonista á hora de asentarse nos seus estudos e incluso o labor que tiveron os científicos nas mesmas (Oppenheimer, Turing). Apesares disto, é visible tamén a gran cantidade de matemáticos e pensadores que houbo nesta época, tales como Ramanujan, Taylor, Gödel, Littlewood… A través do libro, o seu autor introdúcenos de forma superficial no mundo da matemática nomeando diferentes teoremas de importancia nuclear na historia, mais algúns son pouco comprensibles para os que non teñen os coñecementos suficientes no campo. Gustoume moito a aparición durante a lectura de grandes nomes como os citados anteriormente, pois descoñecía algún deles e moito menos as súas achegas, polo que se agradece o resumo das últimas páxinas.

    Por outro lado, este libro é moi recomendable para toda persoa, sobre todo para os que non están especializados no tema, pois vemos o complexo e o duro traballo das investigacións, a importancia que teñen no avance da ciencia e na busca das incógnitas do universo e da vida. En adición, a historia está enfocada na matemática teórica, sendo esta unha das ramas máis complexas e abstractas desta ciencia, concienciando así aos lectores de que non todo está focalizado á práctica (sumar, restar, dividir…).

    Para rematar, é evidente que o libro non é apto para tratar na Educación Primaria debido á súa dificultade, mais é aconsellábel para o resto dos públicos, incluído ESO e bacharelato, co fin de introducilos no gran mundo das matemáticas.

  142. Inés González Pardal (2º Grado Educación Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, de Apóstolos Doxiadis (1992), es un libro de divulgación matemática que narra la historia de Petros Papachristos en voz de su sobrino. Se trata la relación entre ambos personajes, puesto que el narrador siente gran intriga por la vida de si tío al enterarse de que es matemático, pero que no ejerce la profesión y vive apartado de ello, así como el casi nulo contacto que tiene con su familia. Poco a poco, el joven narrador cuenta la evolución de su relación, por lo que explica todo lo que va averiguando sobre su tío y de su obsesión por encontrar la solución a la famosa Conjetura de Goldbach.

    La idea principal que se me viene a la mente al hablar de este libro es la de proponerse metas alcanzables a uno mismo. A pesar de esta idea, positiva, considero que el tratamiento del mismo no es el más adecuado, ya que mediante la prueba que Petros le hizo a su sobrino, logró transmitirme que si no puedes hacer una parte de un todo, no se intente el resto, que se tiene que ser el mejor. Es decir, al proponerle durante aquel verano que resolviera la conjetura en la que él mismo había estado trabajando durante años (sin saberlo) y no ser capaz de resolverla, le transmite la idea de que no está hecho para ser un matemático. En mi opinión, todos pueden ser lo que deseen, sin miedo al fracaso, pues del fracaso también se aprende, y no por ello hay que dejar de intentar o conseguir algo, eso sí (y vuelvo a la idea principal), deben ser metas que se puedan lograr.

    Este libro no lo considero difícil de leer, pero no le encuentro aplicación para loa alumnos y alumnas de educación primaria, puesto que los conceptos a tratar son demasiado complejos. En el nivel de la ESO, podría tratarse como lectura recomendada, aunque sigue siendo demasiado complejo en cuanto a conceptos matemáticos, mas no en cuanto a literatura.

    Con todo, ha sido un libro que me ha gustado y me ha entretenido desde el primer momento, por lo que lo considero una lectura recomendada.

  143. Lucas Torres Collazo (Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    O libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach (1992) de Apostolos Dioxiadis, cóntanos a intensa vida do matemático Petros Papachristos, a través da súa propia narración e da do seu sobriño. Foi unha vida adicada de pleno ás matemáticas e, en particular, a intentar demostrar a Conxetura de Goldbach, un dos maiores problemas sen resolver da historia das matemáticas. A narración amosa a dureza da investigación matemática, o illamento producido en Petros pola súa obsesión e incluso a loucura que esta pode chegar a producir nel e tamén noutros grandes matemáticos da historia. O relato achéganos un chisco aos grandes cumes que moven o mundo matemático e o distanciados que istos están da vida cotiá da maioría das persoas, causando en ocasións un rexeitamento como o da familia de Petros, incapaz de entender que alguén adique a súa vida a intentar comprender mellor o mundo, a buscar a verdade.

    A narración achega moita luz sobre o mundo matemático, amosando as súas particularidades máis profundas. Resulta interesante a constante interescción da historia principal con nomes de grandes personalidades como Turing, Godel, Ramanujan ou Hardy; así como con conceptos, teoremas ou dilemas matemáticos.

    Por outra banda, o abstracta que se volve a obra ao somerxerse na investigación de Petros, penso que dificulta a súa comprensión, tratando temas dunha profundidade filosófica como a Verdade, que poden ser atractivos para outras idades, pero non para a Educación Primaria, unha etapa de percepción e do concreto.

    Paréceme un libro agradable e atractivo, para descubrir a profundidade e a altura que as matemáticas nos dan para interpretar a nosa realidade. Non o vexo moi útil para a Educación Primaria xa que: a ausencia de ilustracións, o uso de vocabulario especializado e dificilmente comprensible ou os constantes xiros contextuais que se dan na narración non permitirían ao neno manter a atención que a obra precisa para desfrutala e comprendela.

  144. Breixo Solla García ( Educación Primaria - USC) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    O libro ‘El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach’ é unha obra de Apostolos Doxiadis. Conta a vida dun matemático, chamado Petros Papachristos, narrada polo seu sobriño.

    A historia comeza a partir de que, na casa do sobriño do protagonista, reciben unha carta, invitando a Petros Papachristos a un evento matemático en Atenas. O rapaz, despois de falar co seu pai e ver todo o rechazo que existe dende a súa familia cara a figura do seu tio, sinte gran curiosidade por este e comeza a interesarse pola súa vida. Os seus descubrimentos fan que se entusiasme coas matemáticas ata tal punto, que o seu rendimento academíco neste campo, no seguinte curso, pasara de bó a excelente. Esto fai que, o sobriño do afamado matemático, decida estudar matemáticas na universidade. O rapaz decidiu a ir a casa do seu tio a darlle a noticia. A Petros non lle fixo moita gracia a decisión do seu sobriño e para afastalo da idea de estudar matemáticas chegou a un trato con él. Se o rapaz era capaz de resolver un problema que él lle poría, podería comezar os estudos no que o seu sobriño quería e, si non era capaz, tería que abandoar a idea. O problema resultou ser moi difícil e, o rapaz, non foi quen de resolvelo. O problema que lle puxo Petros ó seu sobriño foi a famosa Conxetura de Goldbach que nin él mesmo fora capaz de resolvelo.

    Pasado un tempo, voltaron a reunirse os dous, e o matemático foi contándolle toda a súa vida ó seu sobriño, dende cando era un cativo ata que decidiu abandoar a investigación. A partir de aquí, o rapaz relata os últimos tempos do seu tio a partir da súa propia vivencia.

    Facendo unha valoración persoal da obra, despois de este breve resumo, teño que decir que a min gustoume moito ademáis de que resultoume moi doada de ler Tívome moi enganchado dende o principio ata o final. A narrativa paréceme unha forma moi interesante de achega, ós lectores, contidos alonxados da súa realidade particular. Neste caso, o autor achéganos a teorías, problemas e investigadores matemáticos cos que, de outra maneira, non teríamos coñecemento a non ser que tiveramos relación co mundo matemático. Ademáis, nesta obra, pudimos ler como é a vida dun investigador e vivir, case de primeira man, todos o retos e dificultades ós que se ten que enfrontar ó longo da súa vida.

  145. tamara pereiro martinez Says:

    Este es un libro didáctico matemático con narrativa literaria escrito por Apostolos Doxiadis en el que el autor intenta acercar las matemáticas a todos aquellos lectores. Generalmente no se relacionan las matemáticas con la literatura ya que se cree que existe una lejanía entre un tema y el otro, cuando en realidad, existe una cercanía entre los mismos.
    Con este libro, se pretende enseñar esa relación entre literatura matemática, explicando cómo el tío Petros dedicó su vida entera a la resolución de dicha conjetura. Lo cierto es que durante el transcurso del libro, se hace mención de diferentes autores que serían los encargados de ayudar al protagonista a su resolución. Pero el principal problema de esto, es descubrir que hay problemas que no tienen una solución, llegar a esta conclusión, es en sí ya un problema, ya que asumimos que todos los entresijos que nos atañen tienen siempre una solución viable. Sin darnos cuenta de que no todo tiene una solución demostrable.
    Con este libro, se pretende enseñar eso, además de todas las teorías que se van presentando a lo largo de la novela. La obsesión de un hombre por ser el mejor, llevando su vida entera a la resolución de su gran problema matemático y la soledad en la que se absorbe estando metido de lleno en dicho problema. Todo esto demuestra que la obsesión que se puede sentir por querer ser el mejor, a veces nos lleva a la soledad y a la locura y por ello, es necesario saber encontrar el equilibrio entre las dos partes.
    Creo que la principal función didáctica de este libro es encontrar la relación literatura- matemáticas, además de todos los conceptos que se demuestran y explican a lo largo de toda la novela. Me parece interesante el hecho de que los alumnos puedan ser capaces de resolver ciertos problemas que vienen dados en el libro, explicaciones matemáticas y trasladarlos al papel para así, poder hacer una comprobación directa. También creo que es muy interesante el tema de que en el libro se explican diferentes teorías y explica las diferentes demostraciones que hay para ella, por ello, creo que es algo a tener muy en cuenta para el desarrollo de la lectura, ya que a medida que lo van leyendo, pueden ir haciendo diferentes comprobaciones para ver si así, en realidad, se cumple aquello que se está exponiendo.
    Bajo mi punto de vista es un libro con bastante dificultad, ya que para mí había partes que expresaban situaciones que no tenía ni idea y me costó tiempo y esfuerzo entender. Creo que este libro está bien para un nivel avanzado de estudios como puede ser bachillerato, pero para niños de primaria se sale de las bases. Me gustaría poder analizar un libro de primaria que es el que a mí más me acerca a mis estudios.

  146. Alberto Ricardo Sueiro Fernández Says:

    El Tío Petos y la conjetura de Goldbach.
    O libro “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é unha historia de puras matemáticas. Esta comeza polo interese que o sobriño de Petros Papachistos mostra polo seu tío, un matemático, a pesar de que seu pai non o recoñecera así. O sobriño quere ser matemático, contra a vontade do seu pai, e un día decide ir xunta ao tío, o cal lle fai unha proba para ver se pode ser matemático. Tras intentalo durante todo o verán non o consegue e decide abandonar a idea. Nun momento do futuro descubrirá que o problema era a conxectura de Goldbach, un teorema sen demostrar aínda. Nese momento o tío cóntalle toda a historia ao sobriño sobre dito teorema. A partir de aquí desenvolverase toda a trama ata chegar ao final, onde en certa forma é un final aberto xa que non se sabe se antes de morre o tío Petros descubre ou non demostrar a conxectura de Goldbach.
    Dende o meu punto de vista gustoume moito, non adoito ler libros, pero este enganchoume bastante, xa que había unha tensión continua no seu fío narrativo.
    Por unha banda, este libro axuda a comprender a realidade das matemáticas, é dicir, adoitamos a velas como simples contas ou procedementos, pero é algo máis complicado que todo iso. Na historia introducíronse moitos procedementos para chegar ou diferentes demostracións, así como se mencionan a numerosos famosos matemáticos polos seus logros. En canto a este aspecto mencionase tamén un tópico, que é que canto máis estuda unha persoa, máis tolo se converte. Tras a lectura podes, en certo modo, saber se che gustan as matemáticas realmente ou non.
    Por outra banda, amósasenos a realidade dun matemático, adican todo o tempo a estas, para realizar algún descubrimento antes que outra persoa, así o seu nome sexa consagrado. Ademais, no texto móstrasenos unha problemática clara nesta profesión. Durante o proceso no que o Profesor Papachistos, intentaba demostrar a conxectura de Goldbach, conseguiu demostrar dous teoremas, por medo a que outra persoa se puidese beneficiar, e chegar antes ao obxectivo polo que non os publicou. Tempo despois, decidiu publicalos posto que non eran de todo relevantes para acadar os obxectivos, pero deuse conta que poucos anos antes xa publicaran ditos resultados e xa foran galardoados. Neste punto dáste conta de que nesta profesión é necesario ser o primeiro para triunfar.
    Por último, cabe mencionar que este libro non podería ser utilizado en Educación Primaria. Penso que é unha historia moi densa e demasiado enrebesada como para que os nenos a comprenderan. Para eles sería confusa e difícil de seguir, xa que as veces trata aspectos que non son, para nada, familiares aos nenos. Con levaría un dobre esforzo, é dicir, comprender o contido e continuar o fío do texto. Ademais fai referencia a contidos matemáticos que unicamente os descubrirás e coñecerás se cursas a carreira ou se mostras interese e investigas pola túa conta, de modo que engade máis dificultade.

  147. Elena Otero Román (Grao en Mestra de Educación PRIMARIA) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach (1992) es una novela de Apostolos Doxiadis que narra la historia de Petros Papachristos, un genio de las matemáticas enfrascado durante toda su vida en demostrar la Conjetura de Goldbach: “Todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos”. La figura de Petros representa así el tema del genio como un excéntrico o un incomprendido, como un personaje solitario, que rechaza seguir a la masa. Generalmente, he visto este carácter romántico asociado a poetas y artistas, por lo que resulta curioso verlo en un matemático.

    En general, esta novela resulta muy fácil de leer aunque, personalmente, la segunda parte, en la que el sobrino de Petros nos cuenta quién es realmente Petros, cómo ha sido su vida y los esfuerzos pasados de éste por demostrar la conjetura, se me hizo algo más pesada. De todas formas, esta es la parte central de la novela y el autor consigue en ella transmitir así lo exhaustiva e intensa que fue la investigación de Petros a lo largo de tantos años.

    Había momentos en los que yo también pensaba que Petros estaba desperdiciando su vida al marcarse un objetivo tan difícil -o incluso imposible- de alcanzar y, otras veces, sentía que la persistencia del personaje a lo largo de toda su vida era admirable y que en las explicaciones de su empeño se transmite una lección que anima a no conformarse. Al fin y al cabo, el protagonista decide dedicar su vida a lo que es su pasión. Pero no estoy de acuerdo con su idea de que no vale la pena dedicarse a algo si no eres el mejor en ello.

    Es interesante que los personajes secundarios son figuras reales de las matemáticas: Hardy, Ramanujan, Littlewood, Gödel y Turing como los más importantes, y otros que simplemente se mencionan, como Hadamard. Además, a través de este libro podemos conocer datos reales sobre sus hallazgos en este campo. Por ejemplo, se habla de que Ramanujan y Hardy descubrieron que el número 1729 es el número natural más pequeño que puede expresarse como la suma de dos números positivos de dos formas diferentes (1729 = 1³ + 12³ = 9³ + 10³), y también es parte de la novela la anécdota real de cómo llegaron a tal número:

    «Un día de 1918, él y Hardy fueron a visitar al matemático indio al sanatorio donde estaba ingresado. Para romper el hielo, Hardy mencionó que el taxi que los había llevado allí tenía el número de matrícula 1729, que él, personalmente, encontraba bastante aburrido. Después de reflexionar apenas unos instantes, Ramanujan replicó con vehemencia:
    —No, no, Hardy. Es un número muy interesante; de hecho, es el entero más pequeño que puede expresarse de dos maneras diferentes como la suma de dos cubos».

    Por otra parte, quiero mencionar que, al igual que en El diablo de los números, en esta historia los personajes femeninos brillan por su ausencia y por su poca relevancia. Si en el primero las mujeres son personajes que resultan molestos, la única importancia que se le da a la única mujer muy medianamente relevante en la historia del tío Petros es la de mantener con él su primera relación sexual y ser una especie de musa al principio de su carrera. Entiendo que en esta novela se retratan datos biográficos de diferentes figuras en las matemáticas que, por razones que todos sabemos, han resultado ser hombres. No veo negativo narrar una historia que gira alrededor de un mundo de hombres, si es que así lo era, pero considero que si el hecho de cubrir una necesidad sexual es el papel que se le va a dar a la mujer, entonces preferiría que simplemente no hubiese ninguna en la historia que, por cierto, seguiría siendo exactamente la misma.

  148. Noelia Mella Perol (2º curso de Educación Primaria) Says:

    “EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”
    En este libro de Apostolos Doxiadis, cóntase mediante unha narración autobiográfica do persoaxe Petros ó seu sobriño, unha perspectiva bastante dura e pesimista das matemáticas a vez que se comenta o ideal de encontrar a perfección mediante metas inalcanzables que permitirían a máxima satisfacción persoal e profesional. Entre as continuas referencias hacia diversos contidos e descubrimentos matemáticos, que desde o meu punto de vista serían demasiado complexos para o alumnado de primaria, a medida que se trata a complexidade do ámbito das matemáticas e as dificultades que pode pasar un matemático/a adóptase unha postura moi extremista na que se transmite que non vale a pena esforzarse en realizar algo se non eres o mellor en iso, no cal non estou de acordo.
    Por outra parte, paréceme unha boa forma de exemplificar o tema das metas inalcanzables e o desexo de ser o mellor en algo, entendidas estas como unha forma de sobrepoñerse os demais, predominando conseguir un recoñecemento social que marque a diferencia con respecto o resto das persoas sobre as sensacións de benestar, felicidade ou satisfacción persoal que poden producir o desenvolvemento dunha tarefa correctamente, independientemente do resultado que esta teña. Isto penso que se ve reflexado no empeño do Tio Petros en non compartir os seus descubrimentos matemáticos por temor a que alguien o supere, perdendo desta forma a oportunidade de sentirse realizado cos avances levados ata o momento pola búsqueda desesperada dun logro maior que provoca o menosprecio dos demais esforzos.
    Polo tanto, foi un libro que me gustou ler debido a referencia que se fai, a través das matemáticas, da importancia do esforzo, motivación, forza de vontade e de crer en un mesmo para alcanzar os nosos logros; a vez que se describe dunha forma esaxerada as consecuencias que pode supoñer a osbtinación de pretender ser o mellor en algo, correndo o risco de perder de vista outros aspectos importantes que aparecen na historia como son a cordura, unha vida sana e social, o benestar con un mesmo e a importancia de apreciar o noso esforzo e intención sobre os resultados finais.
    Por último, sería un libro no que destacaría a referencia que se fai sobre a vida e descubrimentos de diversos autores matemáticos pero que para tratar co alumnado de primaria, sería necesario reparar na complexidade dos conceptos matemáticos que se tratan, na idea do pesimismo matemático e nas referencias sobre a necesidade de alcanzar a perfección.

  149. Ánxela Silveira Felpete (Grado en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    Cuenta la historia de Petros Papachristos, un matemático que dedicó 50 años de su vida a la demostración de la Conjetura de Goldbach, un problema de apariencia simple y difícil (o imposible) demostración, que afirma que “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. Esta historia se cuenta de forma que hace que sea interesante y que quieras leer el libro y acabarlo para saber el final, haciendo que estés atento y aprendas. Creo que no está destinado para niños y niñas, sino para gente más mayor, ya que las matemáticas que aparecen en el libro no son del nivel de Educación Primaria, ni de la ESO, pero para gente desde bachillerato me parece una lectura muy aconsejable. Además hace que se vean las matemáticas como algo que puede emocionarte tanto, que le dediques tu vida. En cuanto a la geometría presente en el libro: La investigación de Petros sigue el método analítico (ya que era la moda matemática) y tras tener la sensación de que este método estaba agotado, decide seguir las técnicas algebraicas elementales para resolver el dicho teorema, y cuando usa el método geométrico, es cuando más se acerca a la solución de este.
    El método geométrico consistía en representar los números en forma de matrices. Los números se representarías de la siguiente forma:
    -Los números compuestos se representaban mediante puntos en un paralelogramo, con el divisor primo más bajo como base y el cociente del número junto a él, como altura.
    -Los números pares se representan con columnas dobles.
    -Los primos se representan mediante filas simples.
    En lugar de usar papel y lápiz usó judías, “el célebre método de las judías”.
    Después, tras el descubrimiento del problema de la completitud de Kurk Gödel, en el que demostró que hay proposiciones verdaderas pero indemostrables, que rompe con la idea de que en matemáticas la verdad siempre se puede demostrar, pero sin poder saber a priori que proposiciones son o no indemostrables.
    Tras este descubrimiento Petros abandona la investigación de la conjetura, hasta retomarla años después a causa de recordar la historia con su sobrino favorito.

  150. Jessica Martínez Breijo (2º Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela escrita por Apostolos Doxiadis en 1992. Está muy relacionada con las matemáticas: nos cuenta cómo un hombre dedica toda su vida a intentar demostrar esta conjetura y cómo su sobrino le intenta hacer ver ciertas cosas a su tío. A la hora de analizarlo, didácticamente podemos aprender mucho. No es un libro en el que solo aprendan los alumnos, sino que también nos hace reflexionar a nosotros, como alumnos y como futuros profesores. Además de demostraciones matemáticas también podemos ver consejos para la vida, como debemos enfrentar ciertas etapas o qué es lo realmente esencial. A continuación iremos viendo paso a paso algunas de las partes y examinando en qué sentido nos puede ser útil a la hora de enseñar en el aula.

    Hay una gran diferencia entre el padre de Petros y el del sobrino. El primero lo animó a hacer lo que le gustaba y gracias a ello, con el esfuerzo consiguió llegar muy lejos, convirtiéndose en el primer hombre más joven en ocupar el puesto del claustro de la Universidad de Múnich, y a partir de ahí continuó avanzando. Sin embargo, el padre del joven le decía que tenía que seguir con el negocio familiar y nunca estudiar matemáticas. El problema se vió cuando Petros se empezó a marginar del resto de la gente, incluso de su familia los cuales al principio lo apoyaban, aún así él le daba más importancia a las matemáticas, lo cual le pasaría factura más adelante.

    Su vida se basó en intentar demostrar el problema más difícil hasta entonces, por lo que el padre del joven, su hermano, consideraba que había desperdiciado su vida, diciendo que “el secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables”. Hasta ahora podemos usar esto para debatir en el aula: si realmente sirvió que Petros se dedicara a lo que le gustaba, si tenemos que dejar hasta a nuestra familia de lado para centrarnos en las matemáticas o si en realidad es necesario fijarse metas alcanzables. A muchas de estas cuestiones nos responderemos al continuar con la lectura del libro.

    Debemos de hacer ver a los niños que cuando estamos intentando resolver un problema los resultados intermedios también son muy importantes, así Petros consiguió demostrar la hipótesis de Ramanujan y el teorema de las particiones de Papachristos cuando estaba investigando con la Conjetura de Goldbach. Aquí tuvo lugar uno de los errores, como no quería que nadie más investigara sobre ella, decidió no hacer públicas sus demostraciones. Cuando finalmente lo quiso hacer, ya habían sido descubiertas por otras personas. Con esto podemos comprobar lo malo que ha sido para él el hecho de estar incomunicado y no relacionarse con el mundo exterior. Además tenía hasta pesadillas con los números, no se podía desestresar con nada, no dormía, etc., esta obsesión le estaba impidiendo continuar. Él mismo fue consciente más tarde cuando nos dice que “más vale pájaro en mano que ciento volando y mientras yo perseguía a los cien, perdí el que tenía”. Los errores nos llevan a aprender nuevas cosas, por lo que no debemos dejar de intentarlo, aunque no es aconsejable involucrarse tanto en algo como para dejar de lado el resto de nuestra vida.

    Cuando Petros se entera de que los problemas, en ocasiones, pueden ser indemostrables, no duda en decir que la Conjetura es una de estos, cuando realmente el problema era que él no había sido capaz de conseguirlo, después de haberle dedicado toda una vida. Aunque al final vemos como sí parece haberlo logrado, solo que fallece, empieza a llover y se borra todo. Solo queda el recuerdo en su tumba escrita con “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. La pregunta es si mereció la pena esa victoria o si hubiera disfrutado más llevando eso a cabo de otra manera, con lo cual seguramente al estar más relajado le hubiera sido más sencillo.

    Como su sobrino se puso al día de toda su historia, intentó mejorar su vida en el tiempo que le quedaba. Antes de esto, puso un gran interés en las matemáticas gracias a él, ya que en el colegio no las enseñaban de una manera que llamara la atención en los niños. Este es un punto que debemos de tener en cuenta como profesores, hay que enseñar unas matemáticas divertidas y que gusten a los niños, y sobretodo dejarles investigar por su propia cuenta, sino probablemente las rechazarán el resto de sus vidas, sin conocer ni su uso. Así, decidió estudiar la carrera de matemáticas sin importar lo que le dijera su padre, hasta que el tío lo puso a prueba en su verano de los 16 años y comprobó que no estaba listo: no solo por no dar resuelto el problema (que al parecer era la conjetura de Goldbach), sino por su desinterés de conocer el resultado. Normalmente nacemos más o menos capacitados para determinadas áreas pero tenemos que investigar en todas ellas hasta encontrarla, no fue hasta que conoció a Sammy cuando se decantó finalmente por estudiar matemáticas: es muy importante que seamos nosotros mismos quienes nos demos cuenta para lo que valemos y para lo que no, y aprendamos así de nuestros propios errores.

    El sobrino, durante este tiempo, quería que él mismo reconociera sus errores y fracasos y dejara de poner excusas, además de todo aquello que había conseguido, pero nunca llegó a estar preparado, no había sido sincero consigo mismo así que le pudo el orgullo y la falta de valor. Cuando tenemos un problema no podemos engañarnos a nosotros mismos, tenemos que afrontarlo como venga y seguramente ese nuevo estado nos dejará hacer cosas mucho mejores.

    En cuanto a la vida social del tío Petros nunca fue muy buena, de hecho se fue a vivir a otro lugar en el que nadie lo conociera ni se parara a hablar con él por la calle, pero aquí conoció el ajedrez, un juego que le fascinaba por su lógica y fue el único camino para desconectar de su problema matemático. Más adelante también jugaba con su sobrino, el cual también le ayudó mucho: estuvo a su lado cuando ya nadie le quería y no tenía vuelta atrás, incluso instaló por él la línea telefónica. También es verdad que al joven le aportó mucho su tío, desde el gran entusiasmo que cogió por las matemáticas hasta, como dice en el libro, sentirse como un soñador y como el niño que todos llevamos dentro. Es muy importante tener a personas a nuestro alrededor que nos ayuden a desconectar por mucho que creamos estar bien totalmente solos, ya que sin ellas no podríamos tener diferentes puntos de vista ni evadirnos de nuestros problemas.

    Podemos finalizar este análisis viendo lo importantes que son las matemáticas, como dicen, hasta los militares las necesitan. Además, como ya mencioné, en este libro se pueden aprender muchas otras cosas relacionadas con las matemáticas, tales como la identificación de números primos, datos sobre números específicos, así como la conjetura de Goldbach u otros teoremas e hipótesis.

    En conclusión, este es un libro que nos hace reflexionar sobre una larga serie de cuestiones: lo importante que es conocer el mundo y la sociedad que nos rodea, tener nuestro tiempo libre y pensar, conocernos a nosotros mismos e investigar las cosas sin que nadie nos diga la respuesta, etc. Las matemáticas son el tema fundamental de este libro pero hay muchas maneras de llegar a ellas, quizá todos necesitaríamos a una persona en nuestras vidas que nos hiciera verlas como el tío Petros se las hacía ver a su sobrino, ya que nos pasamos toda la vida estudiando fórmulas y métodos para resolver problemas, y muy pocos de nosotros llegamos realmente a conocerlas. Es necesario que esta mentalidad cambie y sean los propios alumnos los que investiguen y no que los profesores les den todo hecho. Por otro lado, también es relevante lo que Petros ha hecho toda su vida: se propuso algo y no paró hasta conseguirlo, puede que no lo hiciera en las medidas adecuadas pero son mensajes muy importantes que nos aporta el libro. Hay mucho que debatir y mucho que aprender unos de los otros.

  151. Iria Soto Martínez, 2º Grao en Mestra de Educación Primaria Says:

    Apostolos Doxiadis (Brisbane, Queensland, junio de 1953), el autor de este libro, nos cuenta una impresionante historia a partir de su imaginación y sus conocimientos como graduado en Matemáticas.

    La historia de El tío Petros y la Conjetura de Goldbach es una historia que destaca por captar el interés del lector mediante la intriga, que se mantiene hasta el final. El libro es narrado por el “sobrino favorito” del tío Petros en primera persona, buscando respuestas a sus dudas.

    Al comienzo, el deseo central del narrador es descubrir por qué su padre y su tío Anargyros odian tanto a su hermano mayor, el tío Petros. Aquí, entrará en cuestión la famosa Conjetura de Goldbach, el problema más complejo de las matemáticas que enuncia “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. El narrador conocía muy poco acerca de la historia de la vida de su tío, por lo que se propone descubrir qué le pasó para ser un hombre tan sombrío. Gracias a una llamada, descubrirá que su tío fue catedrático de Análisis en la Universidad de Múnich. No entendía como el tío Petros podía ser considerado un fracasado por toda la familia, si era un genio. Pronto se enterará de que su familia consideraba que su tío había desperdiciado su don para las matemáticas. Poco a poco, el narrador fue ganando un interés inmensurable por las matemáticas que su tío Petros se esforzaría en destruir. Aquí nace otra pregunta, ¿por qué tanto interés en separar a su sobrino de las matemáticas? Descubriremos que la vida del tío Petros ha estado marcada por la lucha con las matemáticas, más concretamente, con la Conjetura de Goldbach. Finalmente, tras conocer la historia del profesor Papachristos, la intriga se centrará en descubrir por qué su tío dejó de investigar, si por miedo o por incapacidad. El libro tendrá un final abierto. ¿Habría conseguido el tío Petros resolver finalmente la Conjetura de Goldbach?

    La historia combina la parte ficticia creada por el autor del tío Petros con la realidad matemática del momento. No introduce gran contenido matemático, se centra más bien en mostrar el clima que rodea el estudio de las matemáticas más que a los conceptos en sí. Introduce, por ejemplo, historias sobre Gödel, Turing, Hardy, Littlewood, y Ramanujan y teoremas como La conjetura de Goldbach, el teorema de la incompletitud de Gödel, la hipótesis de Riemann, el teorema de Fermat… El autor consigue hacer a todos los personajes muy realistas ya que sus personalidades están muy marcadas, al igual que las actitudes ambiciosas y entregadas al completo de los matemáticos o el miedo al fracaso y la obsesión por triunfar. El autor consigue que vivas la angustia del tío Petros como propia y que te pongas en la piel de los personajes, valorando así los esfuerzos de muchos intelectuales matemáticos a lo largo de la historia.

    Respecto a sus posibilidades didácticas, considero que este libro no es apto para Educación Primaria ya que además de que los contenidos del libro están alejados de los objetivos de para este nivel, en ocasiones es algo brusco. Además de ser interesante para nosotros como futuros maestros, en mi opinión sería un libro interesante desde finales de la ESO o Bachillerato, en el momento en el que las matemáticas empiezan a convertirse en algo muy abstracto e indescifrable para muchos alumnos de hoy en día. La lectura para estos podría ser una manera de desconectar de la rutina y conectar con la intriga de la historia que devuelve la curiosidad por el mundo de las matemáticas.

  152. Lorraine C. R. 1º Ed. Primaria Says:

    Este libro habla en resumidas cuentas de lo siguiente: El tío Petros es el tío del narrador de esta historia en primera persona. Ya desde joven le fascinaban las matemáticas, convirtiéndose en un niño prodigio que a sus 15 años es admitido para estudiar en la Universidad en Alemania. Se siente atraído por los números naturales y en concreto, se fija la meta de demostrar la conjetura de Goldbach, es decir, demostrar que todo número par mayor de 2 puede escribirse como suma de dos números primos. Aunque consigue algunos avances, nunca llega a demostrar esta conjetura.
    Lo interesante de esta novela es la habilidad del autor para hacernos partícipes y conocedores de la vida de un matemático consagrado a lograr una hazaña que pase a la historia como es el resolver esta conjetura. Logras meterte tanto en la historia que puedes sufrir lo que sufre el tío Petros y entender su frustración. Lo más interesante es que te acerca a algunos conceptos matemáticos de modo implícito y que sobre todo, hace que te des cuenta de que las matemáticas no existen como una sola sino que hay diferentes formas de interpretarlas y muchas teorías que van sumando su granito de arena en este mundo complejo. Es el caso de todos aquellos pequeños avances que hace el tío Petros y que surgen de estudiar la conjetura de Goldbach.
    Lo que queda claro es que las matemáticas no son algo lineal y que es necesario el trabajo de muchos genios para llegar a avances. La aspiración del tío Petros es lograr algo grande y no se conforma con menos. Llega a tal extremo que decide terminar toda relación con las personas y dedicarse en cuerpo y alma a su trabajo. Esto le hace desconfiar de las intenciones de sus compañeros, describiendo así casi un episodio de su vida que asemeja a un problema mental causado por tanto estrés. Creo que la moraleja está en que una persona sola no puede cambiar el mundo y que es necesario no solo llevar una vida sana y tener un hobbie para distraerte (como lo fue por suerte el ajedrez para él) sino que es necesario compartir los avances y dejarse ayudar por los compañeros para lograr grandes descubrimientos. La avaricia y el miedo a que otros logren tu objetivo acaba generando en él una paranoia nada sana.
    Por otro lado, gracias a esta novela, llegas a conocer a grandes matemáticos como Euler, Hardy y Ramanujan y sus historias. Al principio puedes pensar que se tratan de personas inventadas pero si investigas un poco te das cuenta de que existieron de verdad. Esto me hizo sospechar de que a lo mejor el tío Petros también era real y debo confesar que lo primero que hice al terminar de leer el libro fue averiguar si alguien resolvió la conjetura de Goldbach y si este tío Petros existió de verdad. También es cierto que el final del libro te deja en suspense porque te preguntas si al final el tío Petros perdió la cabeza o realmente logró demostrar la conjetura a la que dedicó toda su vida.

  153. María Pardo Fernández (2º Ed. Primaria) Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach ha resultado ser para mi una de esas novelas con las que te cuesta tanto empezar como despegarte después del libro. Lo devoré en el curso de una mañana y a mi parecer es uno de los pocos libros que he leído que consigue encontrar el equilibrio entre la historia y el tópico que pretende introducir, en este caso las matemáticas.

    Quizás el fallo más notorio que le veo son las pocas aplicaciones didácticas que puede tener, sobre todo en un grado como es primaria. Quizás en quinto o en sexto podría aparecer como lectura recomendada, pero me temo que ayudaría más a enriquecer el vocabulario y la redacción de los alumnos (bastante deficientes en la actualidad) que a ampliar sus conocimientos de matemáticas. La prosa es llevadera, no es un libro »pesado» de leer. Tiene un buen enganche entre capítulos, que te insta a seguir leyendo. En el sentido literario, es sin duda una buena pieza.

    Introduce además, como ya comenté, de manera muy fluida las matemáticas. Aparecen en la historia con naturalidad y se van desgranando poco a poco a lo largo del libro para presentarnos, además de algunos conceptos, todo el mundo relacionado con ellas. Los estudiosos, los profesores, los investigadores y el clima entre ellos. Como ya he dicho, puede que no haga gran cosa para que los alumnos aprendan matemáticas en sí y quizás sería conveniente esperar a los primeros cursos de la ESO para plantearles el libro, si bien cada aula es un mundo. No obstante, no me sorprendería que esta novela empujara a más de uno en el camino de las matemáticas. Tal y como lo describe, tal y como habla de ellas, podría ser una buena herramienta para aguijonear la curiosidad de los alumnos.

    En resumen, el libro en sí me ha encantado y me ha mantenido en vilo hasta el final. Creo que puede ser un recurso interesante para utilizar en clase, teniendo claros los objetivos que se pretenden conseguir con él.

  154. Fátima Reino Reigosa (2º Educación Primaria)
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, Apostolo Doxiadis

    Apostolos Doxiadis (1953, Australia), es un escritor y realizador griego. Cursó matemáticas a la temprana edad de 15 años en la Universidad de Columbia (Nueva York) y su aplicación al sistema nervioso en la École pratique des hautes études (París). Su trabajo se centra sobre todo en novelas didácticas relacionadas con las matemáticas, tales como El tío Petros y la conjetura de Goldbach (1992). Además, como realizador cinematográfico ha dirigido dos películas, obteniendo con una de ellas prestigiosos galardones.

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela escrita por Doxiadis en 1992, revisada y actualizada en 1998. En ella se tratan diversos conceptos matemáticos a través de la historia familiar de un joven estudiante desde su etapa adolescente hasta su vida adulta, en relación con su tío, un genio matemático retirado y aislado de la sociedad y su propia familia, que resulta ser su inspiración. Este último, el tío Petros, se había pasado la vida tratando de demostrar infructuosamente un problema matemático irresuelto conocido como la Conjetura de Goldbach, hasta llegar a dejar las matemáticas por una vida tranquila basada en el ajedrez y la jardinería. Su sobrino será el encargado de hacerle recordar sus investigaciones matemáticas y de retratar la historia de su vida como académico e investigador.
    Está escrito en primera persona, lo que hace semejar que se trata de una novela más personal. Además, tiene una fuerte conexión con la realidad, dado que en él se mencionan numerosas figuras destacadas de la historia de las matemáticas, tanto de otras épocas, como estudiosos contemporáneos de la calaña de Gödel, Turing, Hardi, Littlewood o Ramanujan.
    A lo largo del texto se mencionan diversos aspectos y temas relacionados con las matemáticas, algunos de los cuales son los siguientes:
    La conjetura de Goldbach. Es el problema que el tío Petros trata de resolver como matemático. Es uno de los problemas abiertos más antiguos, enunciado en una carta escrita por Goldbach en 1742 y dirigida a Euler. En el se enuncia sí “todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”. En la actualidad aún no ha sido resuelto, aunque sí comprobado hasta cifras enormísimas por matemáticos y ordenadores, por lo que generalmente se cree que el enunciado es cierto.
    El teorema de la incompletitud de Gödel. En realidad son dos teoremas, demostrados por Kurt Gödel en 1931. El primero de ellos afirma que ninguna teoría matemática que describa los números naturales y la aritmética es a la vez consistente y completa, impidiendo que se prueben o refuten otros enunciados a partir de ella. El segundo teorema parte del anterior, y afirma que uno de esos enunciados indecibles es el que afirma la consistencia de la propia teoría. En el libro, el tio Petros afirma que el descubrimiento de este teorema es el que lo lleva a abandonar su intento por resolver la conjetura de Goldbach, considerándola como irresoluble.
    Los problemas de Hilbert. Son 23 problemas matemáticos irresueltos expuestos por Hilbert en la conferencia del Congreso Internacional de Matemáticos celebrada en París en 1900. En el libro se mencionan como ejemplos de grandes contribuciones a las matemáticas.
    La hipótesis de Riemann. Es otro de los problemas matemáticos abiertos más importantes del mundo contemporáneo. Es una conjetura sobre la distribución de los ceros de la función zeta de Riemann. Littlewood, mencionado en el texto, es uno de los ascépticos ante la veracidad de la afirmación.
    El teorema de Fermat. Es uno de los teoremas más relevantes de la teoría de números.

    En un primer momento, movida por la típica asociación que se nos inculca socialmente y educativamente desde pequeños en los modelos clásicos entre matemáticas y aburrimiento, no pude evitar pensar que me esperaban casi 300 páginas de lectura obligada. Sin embargo, a medida que me adentraba en el primer capítulo, mi opinión y expectativas fueron mutando. Tardé tan solo dos días en terminarme la novela, dado que el lenguaje ameno y el hecho de que los conceptos se introduzcan a través de la historia de la familia Papachristos hacen que suponga una lectura interesante. La obra permite además acercarse a conceptos matemáticos con los que muchos de nosotros no estábamos familiarizados, a la vida y obra de grandes genios de esta ciencia o a la propia historia evolutiva de los conocimientos matemáticos de la humanidad hasta llegar a nuestros días.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach nos permite también conocer las peculiaridades de la vida de un matemático dedicado a la investigación y los obstáculos con los que se encuentra en su día a día. Este es un mundo con el que la gran mayoría de la población no esté en contacto, por lo que también resulta interesante que se nos aporten datos sobre sus características y rasgos propios.
    En definitiva, me parece que se trata de una obra interesante que permite aproximar el mundo de las matemáticas a la realidad cotidiana de nosotros como alumnos universitarios. Es cierto que puede haber determinados momentos en que el lector se pierda entre las nociones matemáticas, algo que rápidamente se resuelve al continuar leyendo los párrafos contiguos. Esta cierta complejidad comprensiva hace que no se trate de un libro con aplicaciones prácticas en Educación Primaria, pero como maestros que seremos puede servirnos si extraemos algunas ideas de este. Por ejemplo, nos sirve de muestra de cómo aproximar conceptos que en un principio pueden sonar como abstractos a aquello comprensible por cualquiera de nosotros. Así, destaca la relevancia de introducir las matemáticas a nuestros alumnos de forma más significativa para ellos, bien facilitándoles la comprensión con historias, bien conectándolo con conocimientos adquiridos previamente.

  155. Patricia Villar Says:

    Patricia Villar Penas 4º curso Grado en Educación Primaria para Maestros/as.
    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
    Una novela buena, bonita y perfecta para los que adoren las matemáticas o los que sientan la necesidad de leer un buen libro, pero, por desgracia, este no es mi caso. Hay que ser sinceros y si en verdades se basa nuestra vida(¡la verdad no siempre es demostrable!) he de decir que la novela no consiguió calar en mi perspectiva acerca de las matemáticas.
    Sí es cierto que a través de las páginas de El tío Petros y la conjetura de Goldbach se van mostrando los tremendos esfuerzos que cualquier ser humano hace ( y debe hacer) cuando quiere demostrar algo que es considerado como imposible por todos y todas. Sirve también para hacer un repaso de los principales nombres de matemáticos ilustres como Eratóstenes o Euclides entre otros y pienso que una de las intenciones del autor es mantener viva nuestra atención hasta el final abierto.
    A través del personaje del Tío Petros se muestra esa obsesión por conseguir nuevos objetivos, lo que le hace estar tan obsesionado con eso que solo vive para él, permitiendo que el tiempo se le escape, y dedicando el que le sobra a su adorado ajedrez.
    Considero que la obra es perfecta para explicar las dificultades de los matemáticos. A través del libro, el lector se puede acercar a las verdaderas matemáticas. El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una de las novelas que más profundiza sobre el carácter tanto de las matemáticas como de los matemáticos. Destacar por supuesto la exposición clara y amena de algunos resultados matemáticos como la conjetura de Goldbach o el teorema de incompletitud de Gödel , tan desconocidos por mí como muchos otros aspectos matemáticos. Encuentro interesante también que el autor incluya en la novela pequeñas referencias a biografías de os matemáticos como Euler, Ramunujan, Littlewood, hecho que me hizo reflexionar y buscar más acerca de estos mismos.
    En cuanto a la narración es ágil y muy perfecta, y considero que se nota el gran cuidado que el autor ha puesto en la construcción de los personajes, destacando sobretodo sus motivaciones. En ocasiones, me dio la impresión de que parecía poder leerse como una novela de aventuras pero si nos fijamos, el eje o punto central son siempre las matemáticas.
    A pesar de que en la novela el anciano (personaje protagonista) sea el que plantea el gran enigma, las líneas que la componen están llenas de otros muchos que podrían pasar desapercibidos para todos/as.
    Esa manera de enganchar las matemáticas con los juegos, enigmas, con la dinámica en general es realmente estupenda, pero mi mente retorcida va más allá y considera que el la visión que se plasma del anciano es la visión que muchos y muchas de nosotros/as tenemos en nuestras mentes perversas, el típico señor encerrado en su despacho, rodeado de libros y sin hablar con nadie. O quizás sea esa la versión que nos inculcaron a lo largo de toda nuestra etapa educativa, o quizá sea el propio autor quien nos muestra esa visión para así poder cambiarla y por ello pienso que aparece el sobrino en acción, mostrando un aspecto de cierta rebeldía.
    Quizá no pueda decir nada más positivo acerca de la novela debido al fuerte rechazo existente por mi parte a las matemáticas en general, rechazo que viene de tiempo mucho más atrás, cuando en el colegio nos machaban con sumas, restas, multiplicaciones o divisiones olvidándose de la parte más importante de las matemáticas, que nos rodean y que están presentes en casi todos los aspectos de nuestra vida. Lo cierto es que no guardo muy buen recuerdo de esa etapa, y es por este motivo principalmente que me cuesta mucho apreciar los aspectos positivos (porque sé que los tiene) las tan adoradas Matemáticas.
    Tras la lectura de esta novela he de confesar que mi visión inicial al respeto ha cambiado, pero reconozco también que he necesitado dos lecturas para ello, quizá en una tercera me convierta en una defensora firme de las matemáticas, nunca se sabe… habría que plantearse una meta más alcanzable.

  156. Lara Noya Sanchez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:
    Este libro es el que más me sorprendió y me gusto de los dos, dado que es una historia que engancha al lector y que con el paso de la narración va explicando de la mano del narrador la historia de su tío Petros (matemático frustrado y retirado de su profesión) intentaba resolver una de los más complejos problemas matemáticos: la conjetura de Goldbach. A pesar de sus intentos para resolver la conjetura, Petros fracasa y la conjetura de Goldbach queda sin resolver. Esta Historia nos narra el fracaso de una meta inalcanzable de un matemático ansiado por la respuesta a las dudas y resolución del problema. También Petros por su miedo a que le robasen su mérito a resolver su conjetura no publico varios resultados de dos problemas, lo cual le trajo el problema de que ya otras personas publicasen sus teorías ya resueltas.

    ES un relato que demuestra que no siempre las metas inalcanzables se consiguen, sino que según el libro debemos ir por las metas alcanzables, para así proseguir en la vida. Yo en cambio pienso que en la vida no nos tenemos que conformar con lo que hacemos y/o podemos llegar a hacer, que por la contra podemos intentar hacer algo que pretendamos sin el miedo a que esa meta no se llegue a cumplir.

    NO usaría este libro en las aulas de primaria, dado que explica un conformismo por las cosas fáciles, y por las cosas que tenemos que hacer y que pensamos que se lograrán. En vez de pensar pensar en esas metas que pueden llegar a cumplirse simplemente con el hecho de realizarlas. EN resumen, que no debemos tener miedo, pienso yo, en realizar nuestros “sueños”. Y que si no salen bien las cosas no nos tenemos que frustrar, sino que eso nos servirá de guía para experiencias futuras.

    En lo tocante al mundo de las matemáticas si que lo veo de gran ayuda a cambiar la mentalidad de los niños sobre la materia, ya que suele ser una asignatura bastante odiada y incomprendida. este libro serviría de ayuda para ver las matematicas como una materia importante tanto en la vida escolar y personal de los estudiante, así como serviría de ayuda para ver como es la vida de los matemáticos

  157. Nadine Maria Kiernan (Grado en educación primaria, 2° curso) Says:

    Este libro se trata de la relación entre un chico y su tío, un matemático retirado haciendo que se engloba sí mismo en un trabajo e investigación para demostrar la conjetura de Goldbach, volviéndose una obsesión se convierte en su única meta. En el libro el chico va descubriendo más cosas sobre su tío, su biografía y su trabajo.
    En la novela, aparecen diferentes teoremas y cuestiones matemáticas: la incompletitud de Godel, el último teorema de Fermat, la matemática de Russel y Whitehead, y indudablemente la conjetura de Goldbach que dice que todo número par que es mayor que 2 se puede escribir de dos números primos, algo que por mayoría (no todos) de los matemáticas dicen que es cierto.
    La verdad es que después de leer este libro, tengo una mayor apreciación por los que han hecho grandes descubrimientos y avances para la evolución de las matemáticas, mientras que se ve las dificultades que tienen que afrontar grandes matemáticos para llegar a descubrir y demostrar conocimientos matemáticos. En general te ayuda captar una perspectiva más profunda sobre el mundo de las matemáticas.

  158. El tío Petros y la Conjetura de Goldbach trata sobre la relación de un joven griego con su tío Petros, el cual se pasó toda la vida intentando descifrar la teoría matemática a la que elude el título del libro.

    Este libro me pareció muy interesante y a la vez entretenido al modo que va avanzando , ya que se dan a ver muchos nombres sobre matemáticos ilustres que aún no conocía( David Hilbert, G. Boole,..) y se explican de forma curiosa muchos relacionados con las matemáticas, como por ejemplo el Teorema de la incompletitud de Godel. Pero no sólo se explican cosas sobre matemáticas, sino que también muchas otras sobre la vida misma en la que en muchas concuerdo con el autor y en otras no.

    Por mi parte en el libro me identifico bastante con el joven y ante su inutilidad para la certeza de las matemáticas.
    Creo que este libro es recomendable a partir de la Educación Secundaria, ya que hay temas de los que se hablan que aún no se tiene conocimiento en Primaria y que no llegarían a entender estos/as alumnos/as.

  159. alvaro fernandez alvarez mestre educacion primaria Says:

    Este libro fue el que más me gusto de los dos, ya que la historia me parece muy buena y que es un libro que te engancha en las páginas finales.
    El libro quiero que intenta trasmitir que aunque nos pongan pruebas y problemas no nos debemos rendir con las matemáticas, como le paso al protagonista con su tío, en ese verano que le propuso resolver la conjetura. Al igual que otra afirmación que hacen a lo largo del libro, la de que la edad buena para pensar y descubrir nuevas teorías a partir de los 30 años y dejando entrever que al final de todo, el tío Petros descubrió la conjetura de Golbach aunque nadie pueda demostrarlo.
    Como profesor de educación primaria veo poca aplicación a nivel académico ya que los contenidos que se tratan en este libro sobrepasan los aprendizajes dados en esta etapa. Aunque creo que en algún curso de secundaria podría estar bien está lectura para que los alumnos vieran que rendirse no es una solución y que las matemáticas son útiles.
    En conclusión creo que este libro es un libro bueno, que leería tan solo por la trama ya que me pareció interesante y como ya dije antes las últimas páginas se leen solas ya que enganchan.

  160. Paula Meizoso Pereira (2º Grao de Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach. Apostolos Doxiadis.

    Esta obra me ha parecido realmente interesante ya que consigue narrar, a través de la novela, uno de los más complejos y misteriosos problemas en el ámbito de las matemáticas: la Conjetura de Goldbach. A lo largo de la novela, se muestra como Petros Papachristos, un niño prodigio desde la infancia y profesor de matemáticas en la Universidad, dedica toda su vida a tratar de demostrar dicha conjetura, según la cual “todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos”.

    Desde mi punto de vista, considero que enfocar el relato desde esta perspectiva es acertado, ya que consigue captar la atención del lector desde un primer momento. El hecho de emplear la figura de Petros y de su sobrino a la hora de narrar la historia, despierta en el lector la necesidad de continuar leyendo la obra para conocer la historia de ambos personajes, y ver así, si la conjetura llega a ser finalmente resuelta o no.

    Además, a medida que avanza la historia, podemos ver como Petros consigue demostrar el “Teorema de las particiones de Papachristos”; teorema que decide no publicar en un primer momento por temor a que otros matemáticos consigan descubrir la conjetura antes que él. Aquí, podemos ver la ambición que tiene Petros ya que considera que si no logra descubrir la conjetura, habrá fracasado.

    En definitiva, se trata de un recurso que no emplearía en las aulas de educación primaria debido a que considero que se trata de una novela que utiliza términos complejos para estas edades. Sin embargo, considero que sí podría ser utilizado en cursos superiores, como podrían ser educación secundaria o bachillerato ya que a lo largo del relato, se hace alusión a diversos matemáticos famosos y teoremas de gran interés, entre los que podríamos destacar el teorema de la incompletitud de Gödel o la hipótesis de Riemann.

  161. María Carballo Gómez (grao en mestre/a de Educación primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un relato novelístico que narra a historia do tío Petros dentro do mundo das matemáticas, concretamente conta o seu intento de resolver a Conxetura de Goldbach. En principio, trátase dunha historia na busca do éxito mediante un a resolución dun dos problemas máis complexos deste ámbito, pero esta conta con moito máis trasfondo.
    Por unha banda, o que podemos sacar deste libro en relación con noso futuro como docentes é que as matemáticas non son una ciencia estrita, senón que teñen que axudar a ver máis alá e a desenvolver o pensamento crítico do noso alumnado. Este libro é de gran axuda para ver o diferente que é o mundo das matemáticas respecto ao que vemos dentro da escola, pois o método que empregan para ensinar esta materia é memorístico (vemos varios tipos de exercicios que logo se repetirán con outros datos dentro do exame) e baséase na repetición, todo o contrario aos diferentes procedementos que caracterizan esta complicada ciencia: demostracións, razoamentos, contidos interrelacionados…
    Ademais, esta novela promove unha serie de valores que son moi importantes, como pode ser o tipo de obxectivos que te fixas a nivel persoal. A pesar de que escoller metas alcanzables pode garantirche o éxito, o certo é que non te debes conformar, porque así nunca darás o mellor de ti e pode ser que te fixes uns límites que freen as túas capacidades. Se todo o mundo se limitara a fixarse metas accesibles, ninguén podería imaxinar todo o que pode dar de si o ser humano, como avanzaría a sociedade? Quen ía imaxinar que existirían todos os avances cos que contamos hoxe en día ?
    En definitiva, este libro pode axudarnos a cambiar a visión que se ten das matemáticas dentro da escola. Por este motivo, paréceme unha boa opción para mudar a mentalidade de nenos e adultos respecto a esta ciencia tan odiada sen razón, pois a pesar de que parece algo alleo á nosa realidade, ofrécenos unha boa explicación sobre moitas das cousas que vemos ao noso redor.

  162. Sara Martínez Casal Says:

    Sara Martínez Casal. (2º Pirmaria).

    Es difícil pensar en una novela ( que trate las matemáticas) entretenida y que te va atrapando poco poco, a través del misterio de conocer que le iba a pasar al protagonista “ su sobrino favorito” y su enigmático tío Petros.

    A menudo pensamos que las matemáticas no tienen nada que ver con la literatura, porque simplemente nos dedicamos a aplicar fórmulas matemáticas y operar con números. Y a su vez, pensamos que dichas fórmulas, demostraciones, teoremas, etc. fueron y son elaborados por gente ajena a nosotros, como si fuesen de otro planeta.

    Este libro, es un buen material para darnos cuenta ( nosotros y los alumnos) que las matemáticas no se restringen solo a fórmulas y números, que detrás de ellas hay personas apasionadas por descubrir, demostrar y trabajar para poder explicar lo imposible y el mundo en el que vivimos para poder así evolucionar.

    Además, también nos habla de cómo era la vida de alguno de los matemáticos más ilustres de la historia y del empeño y ganas que pusieron en la investigación matemática. A lo largo de nuestra vida académica poco sabemos sobre estas personas, más allá de su lugar y fecha de nacimiento y saber porque son conocidos, pero como nos cuenta el libro pienso que sería de gran ayuda explicar al alumnado porque estas personas se les dió por estudiar y centrarse en las matemáticas.

    Cuando leí el título del libro no tenía ni idea que era la conjetura de Goldbach por lo que pensé que sería una novela aburrida, pero esa idea fue cambiando a medida que iba adentrándome más en el y ver que el autor explicaba sencilla y cuidadosamente los elementos matemáticos de la obra. Además también me gustó por su manera de jugar con las emociones del lector y hacernos ver que las matemáticas no son tan ajenas a nosotros como pensamos.

  163. Sindy Fagín Fariña (Primaria) Says:

    El libro está planteado como una novela con las matemáticas como temática central. Dicho libro resulta muy entretenido ya que no se trata sólo de conceptos matemáticos sino que se plantea toda una historia alrededor de ellas.
    A través del mismo se plantea la importancia de actualizarse y de trabajar duro por lo que uno quiere. También se plantea el hecho de fijarse metas alcanzables ya que, por mucho que uno desee algo, no siempre se puede conseguir. Cada persona necesita conocer sus límites o, de lo contrario, sufrirá al igual que Petros por no conseguir solucionar en su momento la conjetura de Goldbach.
    Cabe decir que en esta novela se da una visión estereotipada de los matemáticos. El hecho de verlos como personas solitarias, encerrados en si mismos y que viven por y para las matemáticas puede ofrecer una visión poco atractiva de esta profesión.
    En cuanto a la utilidad didáctica, considero que su nivel de dificultad lo convierte en un recurso más adecuado para Educación Secundaria que para Educación Primaria. La historia exige concentración y paciencia ya que, en ciertos momentos, el protagonista plantea largas reflexiones respecto a su relación con las matemáticas y con el tío Petros.

  164. Uxía Cerbán Tuñas Says:

    Cerbán Tuñas, Uxía

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Debo recoñecer que o primeiro que pensei ao saber que debía de ler un libro relacionado cas matemáticas foi: que aburrimento! Porén, esta percepción cambiou a miúdo que ía avanzando na lectura.
    Sorprendeume positivamente a maneira na que este libro pode captar a túa atención e as ganas de seguir lendo e saber máis acerca da novela. Logra perfectamente fusionar a historia do tío Petros e o seu sobriño co mundo das matemáticas, polo que podes aprender á vez que gozar coa lectura. Polo tanto, este libro arrastra consigo múltiples coñecementos, valores e leccións que podemos aplicar no noso día a día. Aquí resaltaría a importancia da investigación, de saber cómo e de qué maneira se chegou as actuais teorías desta ciencia, podendo ver deste xeito as matemáticas como un gran reto e non como unha materia aburrida e desprezable.
    Ademais, outro punto que me parece interesante resaltar, é a idea de se nos debemos ou non marcar metas “inalcanzables”, complexas.. Baixo o meu punto de vista, sempre debemos ir a máis, intentar mellorar e progresar, sen quedar estancados unicamente no alcanzable ou no máis fácil de conseguir. Isto foi o que lle sucedeu ó gran matemático Petros, o cal dedicou gran parte da súa vida a resolver a conxectura de Goldbach, xa que cría que nas matemáticas so se recoñecía aos grandes. Debido a esta perseveranza e constancia á hora de querer resolver un dos problemas máis difíciles, a súa familia, especialmente o seu irmá, considerábano como “uno de los fiascos de la vida”. Polo tanto, este libro ofrécenos unha dobre visión e reflexión que xira entorno á avaricia.
    En conclusión, considero que esta novela esconde grandes valores aplicables co mundo real e que trata as matemáticas dun xeito diferente ó que estamos acostumados a ver na escola. Recomendo esta lectura para calquera idade, aínda que considero que para os nenos e nenas de Primaria pode resultarlles complicado e denso, xa que se atopan nunha idade na que non están preparados para tratar con elementos e conceptos tan abstractos.

  165. Mauro Durán Carlín (ed primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach me resulto al principio un poco lento, ya que me costo bastante meterme dentro del libro. Poco a poco me fui metiendo y me vi gratamente sorprendido con su argumento, y este narra la historia de un tío y su sobrino, el tío es un viejo anciano que se ve derrotado por la resolución de la conjetura, es aquí donde se percibe resignación por parte del tío y también problemas de salud (véase su muerte), pero sin embargo el sobrino muestra esfuerzo y a su vez nos va desvelando cosas acerca de su tío y las matemáticas, y, por lo tanto, nos descubre un poco el mundo del matemático y lo que este busca, que puede ser el reconocimiento de sus compañeros o bien su propia satisfacción.
    Calificaría a la novela como una de aventuras que gira al rededor de las matemáticas, a su vez, los problemas matemáticos que se presentan son explicados/mostrados de una manera que se puedan entender de forma muy sencilla.
    Debo considerar que el libro me mostró una realidad bastante aplastante, y es que las matemáticas no son tan complicadas, ya que depende con los ojos que las mires.

  166. Carla Del Río García Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    Este libro trata sobre a relación dun sobriño co seu tío, un home retirado que no pasado foi considerado un gran matemático. A súa única meta na vida era demostrar a Conxectura de Goldbach e durante moitos anos estivo illado do mundo e de toda relación humana para traballar na resolución do problema.
    O que máis lle sorprende ao sobriño logo de saber todo o tempo e esforzo que seu tío dedicou ao estudo das matemáticas, é que por algunha descoñecida e estraña razón, nunca chegou a publicar nin a realizar nada relevante dentro da investigación matemática.
    A verdade é que o libro gustoume moito, non me esperaba que un libro que tivera que ver coas matemáticas me puidese chamar a atención. Considero que é un libro que narra unha historia non só sobre as matemáticas, senón tamén unha historia de superación e ilusión de intentar conseguir o que se quere aínda sendo visto por toda a súa familia como a “ovella negra”.
    Dende o meu punto de vista, creo que non é un libro para ler durante a etapa de Educación Primaria, xa que abarca cantidade de conceptos sobre diferentes tipos de teoremas que os nenos e nenas a esas idades non entenderían. Por outra banda, vexo necesario que os alumnos de secundaria o lean, non só para ver o esforzo e dedicación que se lle debe dar a algo cando queres conseguir o obxectivo final, senón tamén para aprender e interesarse máis polas matemáticas.
    Tamén creo que todos os elementos matemáticos que se narran na novela están explicados con total claridade e son fáciles de comprender.
    O que menos me gustou da novela é o final, xa que trala morte de Petros non se sabe si finalmente descubriu a conxectura de Goldbach ou non.

  167. Manuel Lagoa Entenza (2º Educación Primaria) Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Este libro pareceume moi interesante xa que na miña opinión axuda a resolver moitas dudas sobre as matemáticas. Sen embargo creo que para alumnos de primaria eu non o recomendaría porque pareceume bastante denso para eles, aínda que si que é certo que achéganos unha boa visión de diversos teoremas e matemáticos e que engancha e é fácil seguirlle o fío porque en realidade é unha novela. Ademais, fai que te des conta do infinito mundo que son as matemáticas e de cómo pode realmente facer que unha persoa dedique gran parte da súa vida a elas, porque sempre queda algo por descubrir ou demostrar.

    A historia avanza a medida que o sobriño averigua e entende como era o seu tío, toda a súa dedicación ás matemáticas e en concreto máis adiante á conjetura de Goldbach, e o que máis me pareceu increíble foi que o Tío Petros chegase a ter esa obsesión para min un tanto absurda porque o fai ser un individuo totalmente aislado do mundo e das persoas.
    O que quero destacar é que paréceme imposible que unha persoa poida chegar a volverse tan tola cun tema ata o punto de converterse prácticamente na súa vida, de estar tan inmerso como para iso.

    • María Teresa López Pereira Says:

      Me gustó mucho ese libro, además, me enganché ya desde el primer capítulo.
      Pero, sin embargo, no lo recomendaría a niños de primaria porque me pareció bastante largo y as veces difícil de comprender.
      Este libro es un ejemplo de la vida de un matemático en el sentido de que nos muestra los obstáculos que puede tener en su trabajo.
      También, puede enseñar la ambición que tiene uno cuando quiere resolver un problema.
      Por lo cuál, este libro nos enseña a comprender y ver más allá, abrir nuestra mente y no encerrarse en una sola cosa sino adquirirnos de más conocimientos y habilidades.

  168. Yago Balsa Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que trata acerca del descubrimiento por parte de su sobrino de el propio tío. El tío Petros Papachristos es un matemático eminente, profesor en diferentes países e investigador matemático obsesionado con los diferentes misterios que han aparecido a lo largo de la historia matemática, sobre todo con la llamada «Conjetura de Goldbach» que dice que: «cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos». Esto lo ha alejado de su familia, que lo empezó a tratarlo como un bicho raro y apartarlo progresivamente. Su sobrino irá conociéndolo mejor a lo largo del libro hasta que finaliza de una manera un tanto trágica.
    A pesar de que hubo partes en las que si me llegó a enganchar, no es un libro que utilizaría para primaria ya que considero que puede ser un tanto denso y trabajar conceptos matemáticos un poco complejo para estas edades.

  169. Simón Muñiz Pérez (2º grado de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Este libro está dividido en 3 partes: “Mi destino”, “La historia de Petros Papachristos” e “De vuelta a Estados Unidos”. O protagonista desta historia é un home chamado Petros. A historia e relatada polo seu sobriño, aínda que nunha das partes o narrador pasa a ser o propio Petros.

    O tío Petros é un matemática retirado. A principal meta da súa vida e resolver a conxectura de Goldbach, esta consiste en demostrar que “todo número par maior que dous é o resultado da suma de dous números primos”. Gustoume moito o libro. Non o recomendaría para nenos de primaria debido a complexidade do seu vocabulario.
    Deste libro podemos sacar diversas ensinanzas da actitude tanto de Petros como do seu sobriño. O tío Petros traballaba na universidade dando clases, pero o seu auténtico campo é a investigación. O seu afán e ganas por ser recoñecido como un matemático de renome lévao a deixar de dar clases e a dedicarse exclusivamente a intentar resolver esta conxectura.

    Cando se enfrasca unicamente coa resolución dese problema, vai deixando de lado as súas relacións cos seus compañeiros matemáticos, pois él non concibía seguir investigando o seu carón por medo a que se descubría algo non levase a gloria en toda a súa totalidade.

    Por unha parte Petros dedica con todas as súas ganas e o seu traballo a resolver unha teoría que non se resolvera antes pero por outra parte obcécase, e alónxase do mundo e da sociedade. Para min na historia hai dúas caras, a positiva que sería o traballo que él pon para demostrar a teoría, e a negativa que sería a obsesión por demostrar eso e alcanzar a fama que o levan a recluírse na súa casa, a non ter relación cos seus compañeiros matemáticos e a alonxarse do mundo totalmente.

    A actitude do seu sobriño cara o seu tío ten unha evolución durante a novela, o principio alábao, despois duns cantos sucesos para él xa non é o mesmo. Chega incluso a parecerlle arrogante, aínda que o final da novela xa lle da lástima e retoman xuntos outra vez a investigación da conxectura.

  170. Lidia García (2ºGrado de Educación Primaria) Says:

    Al principio,pensé que no me iba a gustar este libro, pero cuando empecé a leer, todo lo que pensaba se quedó en un simple pensamiento, ya que me fué «enganchando», ya que lo que quería saber es porque el protagonista del libro, llamado Tio Petros, no había sido un genio,porque había engañado de esa forma a su sobrino,etc.

    En primer lugar, lo que tengo que decir es que me pareció fascinante ver como un hombre puede dar su vida en resolver un problema.

    En segundo lugar, centrándonos en el ámbito académico, el libro es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al plantar cara a las matemáticas. Es increíble que después de estar meses y meses intentando demostrar la conjetura de Goldbach, y viendo los obstáculos que tenía por el medio del camino, como que las demostraciones que le habían enseñado, no eran de todo correctas, a pesar de eso, lo siguió intentando. Centrándonos como dije antes, en el ámbito académico, en la realidad, observamos que esto no sucede así, lo vemos en un simple clase de matemáticas, donde si tenemos que hacer un ejercicio y nos cuesta y no nos sale, ya pasamos al siguiente, ya que ese ejercicio no nos va a salir.
    Los alumnos/as de hoy en día no se esfuerzan para que un ejercicio salga bien, ya que además de pensar eso, tienen el pensamiento de que las matemáticas, son una materia abstracta, memorística. Por eso creo, que este libro es un buen recurso didáctico para implantarlo en los colegios, para que los niños/as vean que a pesar de las dificultades, todo puede salir bien.

    • Lorena Gende Pazos grado en Educación Primaria (2º curso) Says:

      El tío Petros y la Conjetura de Goldbach Apóstolos Doxiadis

      En este libro un chico aspirante a matemático cuenta la historia de su tío, el matemático Petros Papachristos. Debido a la curiosidad que le causaba su vida misteriosa comienza a mantener más contacto con él hasta que es el propio Petros quien le cuenta su historia.
      Petros es un matemático reconocido que ha dedicado su vida a demostrar uno de los problemas matemáticos irresueltos más complejos de todos los tiempos, la Conjetura de Goldbach. Su afán hizo que durante años se dedicara casi exclusivamente a investigar esto, dejando de lado su vida personal, social y familiar. A pesar de esto, nunca ha publicado las demostraciones conseguidas durante su investigación por miedo a que otros compañeros pudieran resolver la Conjetura de Goldbach antes que él. Cuando se dedicidió a publicar sus logros ya otros se le habían adelantado, aunque él no lo sabía porque en su momento dejó de tener contacto con todos sus compañeros.
      Teniendo en cuenta este breve resumen y otros detalles leídos nos quedamos con la idea del matemático como una persona obsesionada y obstinada por conseguir sus metas dejando de lado las relaciones personales, sociales y familiares; así como todo de actividades no relacionadas con las matemáticas, convirtiéndose en una persona solitaria e incluso con un punto de locura.
      Por otro lado, se muestra a Petros como una persona competitiva y a la que no le gusta trabajar en equipo ni compartir sus conocimientos; justo lo que no debemos inculcar en nuestros alumnos como docentes.
      Petros, en mi opinión, era una persona con miedos, insegura y sobre todo frustrada porque sus expectativas y metas fueron demasiado elevadas desde un principio.
      La duda que me queda después de leer este libro es saber qué aspectos de la vida de un matemático aquí plasmados se corresponden con la realidad y cuáles no.
      A pesar del desconocimiento de muchos de los conceptos matemáticos que aparecen en el libro, me resultó muy ameno y fácil de leer y con una historia que hace que quieras terminarlo cuanto antes.

  171. Silvia Mañá Varela (2º Grao Maxisterio Primaria) Says:

    A historia de Petros Papachristos introdúcenos no mundo das matemáticas dun xeito que gran parte das veces olvidamos que estamos lendo un libro sobre as mesmas, xa que sobre todo, se centra na historia do tío Petros e do seu afán de superación, así coma da súa vida entregada a ciencia matemática, espertando a curiosidade do lector por saber cal é a verdadeira historia da súa vida, a súa relación coa conjetura de Goldbach e porqué non rematou os seus estudios sobre a mesma. Durante o estudo da difícil demostración da conjetura de Goldbach comezan as súas frustracións como o desexo de ser recoñecido coma un gran matemático, pero para isto debe agochar todas os novos descubrimentos do resto da comunidade de investigación matemática; deste xeito, vaise alonxando da comunidade científica, familia, universidade… para conseguir a solución do devandito problema considerado indemostrable.
    Esta historia contada dende o punto de vista do sobriño de Petros e o desexo do rapaz por afondar na vida do seu tío e os seus descubrimentos, fai que camiñemos da man do narrador por todo un mundo de sentimentos dende a frustación, ira, alegria, negación…
    Paréceme un libro moi bó e interesante, xa que dende comezas a lelo non podes deixalo, pero pouco recomendable para a educación primaria, xa que penso que lles resultaría demasiado longo e as partes adicadas as matemáticas son máis densas que no libro do diaño dos números.

  172. Domingo M. Ferreira Vázquez (2º de Grao en Mestre Ed. Primaria) Says:

    Libro bastante entretido que nos narra a historia de Petros, un matemático que a pesar de ter moita sona tanto no seu país (Grecia) como alén das fronteiras deste, é marxinado pola súa familia a cal, o considera un fracasado.
    A trama do libro tamén se centra na historia dun sobriño de Petros, un rapaz que despois de indagar e descubrir a historia do seu tío, decide seguir o camiño deste e converterse nun matemático de renome. Petros ó saber que o seu sobriño quere seguir os seus pasos, proponlle un reto que si é quen de superalo, Petros permitirá que este estude matemáticas como desexa pero, de non ser quen de resolvelo, deberá deixar de lado ese desexo de ser, ó igual que o seu tío, un matemático de renome. O reto, imposible para o seu sobriño, trátase da Conxetura de Goldblach, á que Petros dedicou toda a súa vida na procura dunha solución. Solución que cando por fin parece descubrir, é truncada pola morte de Petros baixo a chuvia e entre as xudías coas que pretendía demostrarlle ó seu sobriño que por fin fora quen de descubrila.
    A título persoal, dicir que a pesar de que a trama do libro é bastante entretida, tamén é certo que por momentos se fai algo complicada de seguir. Os momentos nos que máis se fai referencia ás cuestións matemáticas e se afonda un pouco nelas, axudan a que a lectura se faga algo pesada.
    A pesar disto, paréceme un bo libro para axudar a vencer o medo que en principio todos parecemos ter ante as matemáticas. Axúdanos a ver como a constancia e as ansias de superación nos poden axudar a vencer barreiras a priori, infranqueables.

  173. Novela entretenida en la que se nos muestra el mundo de las matemáticas desde otro punto de vista.
    El Tío Petros es un matemático que da clases en una Universidad, pero lo que verdaderamente le llena es el campo de la investigación matemática. En el libro viene reflejado como un matemático friki medio loco, que vive por y para su investigación principal, que no es otra que demostrar la Conjetura de Goldbach, que reza lo siguiente: Todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos. De hecho el libro cuenta que el Tío Petros consiguió demostrar otros Teoremas, que no llegó a publicar, (intentó publicarlos de forma tardía, años después de desarrollarlos), porque para él significaban cierto fracaso en su investigación principal. A esta forma obsesiva de actuar, podemos sumar el rechazo de su familia al desarrollo de esta actividad investigadora, en parte por desconocimiento, e incluso el de otros famosos matemáticos, que en cierto modo creen que intentar demostrar la Conjetura de Goldbach es una pérdida de tiempo por ser prácticamente imposible .
    Es interesante conocer ese lado científico y de investigación de las matemáticas y el afán de las personas que se dedican a ello, tachadas a veces de personas raritas. Personas que le dedican su vida entera, sin saber si conseguirán algo o no, sólo con la esperanza de conseguirlo.
    Nos da una idea de cómo se realiza o se empieza una investigación de estas características, aunque supongo que es parecido a escribir un libro, cada maestrillo, tendrá su librillo, unos empiezan por el principio y otros por el final.

  174. Érica García. 2º Educación primaria Says:

    Este libro introdúcenos nunha historia novelística, que nos fai esquecer fácilmente que o eixo vertebrador da trama son as matemáticas. Si é ben certo que estas están presentes ao longo da narrativa con especial presenza, mais a novela relata historias de vida ateigadas de frustración, superación, resistencia e loita por acadar uns obxectivos que, coma na vida mesma, non sempre son doados de alcanzar.
    O tío Petros é un excelente matemático que adica con total entrega a súa vida a esta disciplina. O seu crecemento persoal baséase en descubrir e demostrar novos supostos, tomando como reto único e arduo a demostración da Conxectura de Godbach. As ansias por esta pescuda, teñen a súa orixe en frustracións vitais que o levan a desexar destacar e ser recoñecido, empregando esta canle para se refuxiar doutras sensacións e emocións negativas que ten vivido ao longo da súa traxectoria. Deste xeito abandoa o carreiro polo que todas as persoas deberan transitar, a vida, e encérrase para conseguir hachar a solución ao problema matemático considerado ata o momento, indemostrable. A súa conducta vólvese complexa de entender e a súa familia comeza a catalogalo como un ser extraño.
    Pola rebeldía da idade que lle toca vivir, o seu sobriño comeza a se interesar por esta figura que tanto irrita ao resto de membros de familia. O desexo de apartalo, non fai senón máis que incrementar o desexo do rapaz por coñecelo e saber máis da súa vida. Desénvolvese a partires de aí unha historia de complicidade, rancor, sacrificio e desilusión. O sobriño non é quen de superar o reto que seu tío lle propón para que demostre un problema, que tempo despois descubrirá que non foi nunca antes resolto na historia.
    A historia para min ten varios puntos de vista interesantes que convén analizar. Por unha banda, o heroísmo depositado nas matemáticas nas mans dunha persoa célebre, recoñecida, que serve de guía e referente para un rapaz de curta idade. Por outra, o exemplo de superación, perseverancia e esforzo que transmite a historia ao lector. Ademáis, emprega conceptos matemáticos interesantes que non son os estudados habitualmente, como o de incompletitude e axuda a afianzar conceptos básicos que moitas veces, aínda que pensemos que poseemos o coñecemento sobre os mesmos, non os temos completamente afianzados. Amosa retos e desafíos a unha ciencia, o que fai que permaneza viva e presente na historia, e agasállanos un final que esperta en nós a incertidume e o desexo por coñecer o descubrimento do Tío Petros.
    Mistura deste xeito, un elemento da vida real que fica latente no eido matemático, cunha historia de ficción que engancha ao lector e o transporta ás emocións que viven os personaxes en cada momento da historia.
    De fácil lectura, con interese para o aprendizaxe de certos termos matemáticos e a axuda para a familiarización con eles, así como con capacidade para espertar o interese sobre o problema matemático xamáis resolto na historia e descoñecido para moitos de nós. Así é “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”.

  175. Carla Pardo González (Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Esta novela, a historia de Petros Papachristos, pareceume unha boa forma de introducirse en certo modo no mundo das matemáticas. É unha historia amena, que non costa demasiado lela, xa que a medida que vas lendo, queres saber máis e mantén viva esa curiosidade de saber o que vai ocorrer, tanto con Petros como co seu sobriño.
    Aínda que me parece unha boa forma de familiarizarse coas matemáticas, debido aos seus contidos e a gran información que da indirectamente ao longo da historia, falando de grandes matemáticos, xenios e teoremas ou fórmulas, non me pareceu que poidese ser un libro recomendable para alumnas e alumnos de Educación Primaria. Creo que pode resultar algo denso en certos momentos, e as nenas e nenos non teñen o coñecemento de moitas cousas que se mencionan nesta narración. Está ben e gustoume moito que explique como pode ser a vida dun gran matemático, xa que a curiosidade e a gañas de descubrir algo importante e innovador, pode levar tamén a que non teñas máis tempo oara adicarte a outra cousa, senón que pasan toda a súa vida co enfoque cara as matemáticas.
    Tamén creo que está ben intregado calquer coñecemento con respecto ás matemáticas, porque o explica á vez que segue unha historia que penso que é interesante; e tamén creo que incita a que teñamos nós (os lectores) unha maior curiosidade sobre os temas que se falan, sobre os problemas matemáticos sen resolver, etc. Outro aspecto que me gustou que se incorporase no libro, foi por exemplo a introducción dos números primos, ou como Euclides demostrou que estes números son infinitos. Creo que son conceptos que deben ser aprendidos e están moi ben explicados.
    En xeral, pareceume unha boa historia e gustoume lelo, creo que se aprenden moitas cousas e aspectos interesantes que poden axudar a que teñas maior interese no ámbito das matemáticas e dos números, xa que é un tema que soe ser máis ben pouco atractivo para moitas persoas. Como conclusión, aínda que non me parece de todo apropiado para a educación primaria, creo que o poderíamos utilizar como recurso nos últimos cursos, en 5º e 6º, a modo de pequena introdución ao mundo das matemáticas e que os nenos e nenas se vaian familiarizando, mais non o utilizaría doutro modo xa que é bastante denso e os contidos poden ser para unha idade máis avanzada.

  176. Sara Miramontes Varela Says:

    Sara Miramontes Varela (2º Educación Primaria)

    Este libro me pareció muy interesante y entretenido, ya que permite al lector mantenerse atento al argumento para descubrir más sobre el misterio de Petros con la conjetura.
    En él se cuenta la vida de Petros Papachristos y su intensa relación con las matemáticas. Desde joven destaca por sus éxitos en esta ciencia, como con el método para la solución de ecuaciones diferenciales; pero su meta más importante se centra en resolver el famoso y uno de los más importantes problemas, la conjetura de Goldbach.
    Por otra parte, su sobrino favorito y narrador de la historia, también tiene interés en las matemáticas y en la misteriosa vida de su tío, la que menosprecian tanto su padre como su otro tío. Este interés es lo que le lleva a estudiar matemáticas en la universidad, aunque después de descubrir parte de la historia de Petros, decida que su rama sea otra, por lo que posteriormente se matriculará en económicas.
    Este libro, considero que no es muy adecuado para trabajarlo en las aulas de educación primaria por la edad del alumnado. No obstante, sí creo que puede ser interesante para cursos posteriores, en mi opinión en bachillerato. Puesto que, muchos de los famosos matemáticos de los que se habla, sí figuran en los contenidos estudiados en estos cursos. De esta forma, tendríamos un recurso distinto para este nivel, en el que normalmente se limitan a la teoría y los contenidos de la selectividad.
    La novela, permitiría a los alumnos/as conocer una vía diferente de aprendizaje en relación con las matemáticas y más distendida, que, al mismo tiempo guarda relación y sugerencias con su futuro profesional. Romperá con los perjuicios de ser un libro aburrido o de difícil comprensión por ser de matemáticas, puesto que, gracias a la historia narrada, trata el tema de una forma más amena e interesante.

  177. Alexandra García Millán (2º Grado Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una reflexión sobre la admiración, el orgullo del descubrimiento. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras que tiene como eje central la matemática. Pero son los conflictos personales los que soporta el peso de la trama. El problema planteado por el anciano es muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Expresable en pocas palabras, es sin embargo uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach.
    Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender. Expone perfectamente por qué hay gente capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen mayor interés práctico. En general, cualquier persona que alguna vez haya admirado la belleza de la matemática se identificará inmediatamente con el tío Petros.

  178. María Lago Cascudo (2º Grado en Maestro de Educación Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, la otra propuesta de lectura, me enganchó más que “El diablo de los números”. Sin embargo, hubo partes del libro que tuve que leer más de una vez y de dos para no perderme. Me refiero a las partes en las que se explican teorías o términos matemáticos de los que no sé prácticamente nada o nada en absoluto. Por este motivo creo que no le mandaría esta lectura a niños de Primaria, me parece algo demasiado denso para ellos.
    La lectura de este libro me sirvió a mí para entender que las matemáticas no tienen por qué ser sinónimo de aburrimiento y que hay que darles una oportunidad. Otra cosa que deja clara este libro es que si queremos conseguir algo tenemos que ir a por ello, tenemos que esforzarnos. Hay que hacerles entender a los niños que durante toda su vida van a tener que realizar esfuerzos para conseguir lo que ansíen. A veces los esfuerzos serán grandes, otras veces serán más pequeños, pero siempre los van a tener que llevar a cabo.

  179. Paula Capelo Souto ( Primaria) Says:

    Este novela preséntanos a relación dun xoven que ten co seu tío. O verdadeiro protagonista de esta historia é o tío , o cal ten na súas costas un gran pasado como matemático, decide retirarse para dedicar en exclusiva a resolver a conxetura de Goldbach.
    Todo o libro xira en torno as averiguacións que xoven fai sobre o seu tío, e polo tanto comeza a comprender a súa vida. Este tipo de descubrimentos vámolos facendo os lectores xunto o xoven polo que pouco a pouco comprendemos o seu tío. Sin duda, ainda que poda parecer unha simple novela na que se van recolectando anecdotas sobre a vida do protagonista e as súas persquisas, non só se queda en eso, xa que as súas palabras están cargadas de crítica e reflexión sobre a élite matemática, e moitos outros factores que rodean a profesión, tales como si a actualidade vale a pena traballar en solitario cando é máis productivo facelo en grupo.
    Este último feito tamén nos presenta o feito da obsesión polo traballo, e na miña opinión, o autor moi habilmente xoga cos problemas de saúde que poden derivar a partir de eso, polo que comezas a sentir unha certa empatia.
    Ainda que no comezo se pode facer un pouco árido debido a que se pode ser un lector non absorto e gran coñecedor das matemáticas, esta sensación desparece en moi pouco tempo , debido a que o autor fai que sexa unha forma amena de ver esta parte das matemáticas, pero aínda asi tratando temas de gran índole e citando numerosos matemáticos famosos.

  180. Jonathan Cendón González (Primaria) Says:

    Este libro trata la historia de un chico que intenta descubrir el pasado de su tío, el cual es odiado por toda la familia, este es un anciano que intenta resolver la conjetura de Goldbach durante toda la vida. Esta conjetura consiste en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Cosa que parece sencilla pero sin embargo es uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática.

    En cuanto al uso de este libro de primaria, no lo veo muy útil para las matemáticas en concreto, pero si para poder usarlo, ya que, nos ofrece un tema muy interesante para todas las asignaturas. Es un libro para recomendar que lean nuestros alumnos, y para que les haga reflexionar. En el libro vemos que una persona desperdicia su vida y lo deja todo de lado por intentar resolver un problema que al final no consigue resolver.

    Por lo tanto, lo que podemos sacar de este libro es hacer ver a los alumnos, que no tienen que centrarse en una sola cosa, que deben abrir su mente e intentar abrir múltiples frentes, no centrarse en algo y encerrarse en eso, si no abrir puertas a nuevos conocimientos, a nuevas experiencias, ya que estas incluso nos pueden ayudar a resolver esa cosa que no conseguíamos resolver en un principio.

    Resumiendo, es un libro que podría usar en un futuro con mis alumnos, pero no para aprender conceptos matemáticos, si no para que vean lo que no deben de hacer con su vida, porque si se encierran en sí mismos, podrán acabar solos como acabó el personaje de este libro, y cuando quieran darse cuenta ya puede que sea demasiado tarde.

  181. Clarisa Díaz (Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, es un libro que logra fusionar las matemáticas con la una trama en la que los personajes tienen una vida llena de esfuerzo y dedicación, unida al interés que nace por descubrir algo que hasta ahora nadie ha logrado descubrir.

    Hace que el lector se sumerja en la lectura y despierte sus ganas por continuar leyendo; desprende esa sustancia adictiva que crean algunos libros para quien los lee, queriendo saber qué va a suceder en cada momento.
    Es una novela que consigue que personas que nos sentimos muy alejadas de todo aquello relacionado con números, sintamos que podemos acercarnos sin necesidad de ser un erudito en el tema.

    La lectura es clara y tiene un buen nivel de explicación de los elementos matemáticos de los que habla, de forma que cualquier persona puede comprender sin necesidad de tener la habilidad de entender y tratar con los números.
    Es interesante la vida del tío Petros y la de muchos otros matemáticos a los que se hace referencia en el libro.

    Quizá sea esto lo que lleva a que todo tipo de personas, con mayor o menor gusto por las matemáticas, puedan disfrutar de su lectura, pues aunque aparentemente es un libro que basa su trama en hablar de teorías, a medida que avanza convierte en el eje central la historia de Petros y la de su sobrino, que aunque pone empeño por convertirse en un ilustre matemático, debido a la admiración que siente por su tío, pierde progresivamente el interés por serlo.

    Es curioso lo que pasa por la mente de grandes genios que hace que lleguen a perder la noción de lo real; la dedicación que tienen durante sus vidas respecto a las matemáticas es equiparable a la desesperación de no lograr ver resultados y no descubrir aquello que ansiaron.

    En definitiva, resulta una lectura agradable aunque el lector jamás llegará a saber si Petros había logrado resolver el enigma al que había dedicado toda su vida.

    Y es que esta novela, rozando lo trágico, transmite una serie de enseñanzas que quizás requiera que el lector tenga una edad superior a la que abarca la educación primaria, pues la trama en sí desprende cierta complejidad que a los niños y niñas les costaría entender.

  182. Ignacio Beltrá García (2º Grado Educación Primaria) Says:

    Creo que este libro no es adecuado para la etapa de Primaria por varias razones: la primera, que los contenidos que en el se explican son muy complicados aún para gente de nuestra edad y que lleva estudiando matemáticas muchos años y, la segunda, es que si aun para gente que se considera lector empedernido como yo este libro se hace pesado, no quiero imaginar para edades inferiores.

    En lo que al libro se refiere, el hecho de que el Tío Petros parezca ser la oveja negra de la familia y sin embargo su sobrino lo idolatre hace que te pique la curiosidad y quieras seguir leyendo. Una vez que el protagonista presenta a su tío, la historia empieza a decaer, pero te sigue gustando. El gran error que comete el autor es meter por medio, cuando ya la historia podía estar cerrada, la historia personal del sobrino que, para mi, no tiene ningún sentido en este libro.

  183. Martín Basoco Says:

    Este libro trata sobre la historia de Petros Papachristos narrada por su sobrino. En él nos cuenta como su tío, que había sido un joven con un prodigio inmenso para las matemáticas, había dedicado toda su vida completa y exclusivamente a intentar resolver la todavía hasta ahora indemostrada conjetura de GoldBach. Debido a su obsesión por el tema y a determinadas decepciones acarreadas tras unos descubrimientos a los que se le habían adelantado por temor a que mostrándolos pudiera dar pistas a alguien y que resolviese la conjetura antes que él, acabó dándose por vencido aceptando que lo que él pretendía era indemostrable. Su sobrino, en un principio motivado a seguir sus pasos por la admiración a su tío aunque posteriormente decepcionado por la actitud de éste hacia él, pensó que la única forma de que su tío viviese tranquilo sería admitir que había fracasado en el intento. Cuando intentaba conseguir que su tío se soltase con el tema, lo que consiguió fue avivar la llama que seguía encendida aunque menos fatigada de su tío, que en un último esfuerzo llamó al joven para decirle que al fin lo había logrado. Aunque cuando llegaron en su ayuda esa llama se había apagado aunque con un gesto complacido.
    Una frase que destaco pues me ha llamado la atención del libro es: “Las matemáticas son como un árbol con raíces firmes (los axiomas), un tronco fuerte (la demostración rigurosa) y ramas que crecen constantemente y dan flores maravillosas (los teoremas)”.

  184. Fátima Mecías Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é unha obra que conseguiu manter viva a miña atención. A novela, acércanos ao mundo das matemáticas como unha disciplina interesante, e non como unha serie de fórmulas sen sentido, que temos que memorizar, que non comprendemos e que non sabemos a súa utilidade para a vida real. Achéganos a esas persoas que senten interese polas matemáticas e dedican a súa vida a elas, a eses xenios que cos seus descubrimentos nos fan a vida mais fácil. Unha vez lido o libro quedaríame con tres cousas:
    A primeira, que o mundo das matemáticas non é un mundo fácil, como ben di o libro, as matemáticas so recoñecen aos grandes e hai que saber se merece a pena o esforzo. Moitos dos autores que se mencionan nesta obra non lograron ter unha vida persoal mais ou menos feliz, o propio sobriño de Petros chega a conclusión de que en caso de ter o don para as matemáticas non quere padecer un suplicio persoal.
    En segundo lugar, quedaríame con que non hai que ser competitivos e moito menos deixando escapar as oportunidades que nos ofrece a vida. Cando Petros descobre o “Teorema de particións de Papachristos” non o quixo publicar para non beneficiar a outros matemáticos e que estes se lle adiantaran co descubrimento da conxectura, cando o quixo facer xa se lle habían adiantado. “ Mais vale paxaro en man que centos voando, e mentres el perseguía os cen, perdeu o que tiña”
    Por último que o éxito na vida mídese cos obxectivos que te fixas, pero, hai que fixarse metas alcanzables.
    Como conclusión dicir que, é un libro cheo de contido, introduce ao lector en temas relacionados coas matemáticas e presenta autores ilustres desta ciencia, e ademais, dun xeito entretido que capta a atención do que o esta lendo. Por iso, creo que podería ser obxecto de lectura para os alumnos, lograría interesalos e estarían aprendendo diversas cousas, iso si, non para alumnos de primaria, xa que me parece que lles resultaría difícil de comprender.

  185. Adriana Angueira Otero (2º Grao Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    Este libro narra a historia de Petros Papachristos, un xenio matemático grego, a través do seu sobriño. A trama xira en torno á vida de Petros, a cal dedicou por completo a estudar e intentar resolver a Conxectura de Goldbach, un dos problemas matemáticos máis difíciles, aínda sen resolver.
    Pareceume unha lectura moi interesante, moi amena en xeral, e á vez enriquecedora en canto ás matemáticas, pois aparecen tanto conceptos como grandes matemáticos da historia. Aínda así, nalgúns momentos resultoume un tanto densa, pois descríbense certos teoremas e regras cos que non estou familiarizada, polo que me custou un pouco comprendelos.
    Ademais de conceptos matemáticos este libro tamén intenta transmitir certos valores, como podería ser non abandonar o noso obxectivo por moi difícil que este sexa; ser perseverantes.
    En canto á súa utilización didáctica, non creo que sexa un libro apropiado para Educación Primaria, pois inclúe conceptos moi complexos para esta etapa educativa. Si o considero interesante para niveis superiores, como o Bacharelato, e tamén para nós, futuros docentes.

  186. Paula Lois Martinez. Educación Primaria. Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que narra la vida de un matemático que pasó toda su vida y murió intentando demostrar uno de los grandes problemas sin resolver de las matemáticas: la conjetura de Goldbach.
    La historia de Petros Papachristos, narrada por su sobrino favorito y aspirante a matemático, a pesar de tener como tema central las matemáticas deja entrever otros temas que sirven de moraleja de los errores y experiencias vividas por este hombre y su familia.
    Por parte de los dos hermanos menores de Petros podemos ver la ansiedad y el deseo de ganar dinero a través de, por una parte, expectativas de vida preestablecidas para sus hijos que debían estudiar económicas para continuar con la empresa familiar sin aceptar cualquier otro camino, aunque fuese el deseado, para su futuro. Y, por otra parte, la envidia que sienten por Petros, quien renunció a esa vida en favor de luchar por conseguir lo que de verdad querían.
    Por desgracia, esta situación es muy común en muchas familias en las cuales los padres tienen unas expectativas para el futuro de sus hijos que puede que no concuerden con lo que ellos realmente quieren ser.
    Bajo mi punto de vista, este libro sería más adecuado para educación secundaria que para educación primaria tanto por su densidad como por los temas que trata.

  187. Sara Arredondo Blanco (Educación Primaria) Says:

    El libro del “ Tio Petros y la conjetura de Golbach” , es una novela de Apóstolos Doxiadis, es interesante pero no para la etapa de primaria, sino para cursos superiores, ya que es algo complicada de leer.
    Ya que expresa un egoísmo por parte del Tio Petrus porque su “sobrino preferido” había decidido ser matemático , en el que pasó un tiempo y lo fue asumiendo, poniéndole un problema antigo que aun estaba pendiente de resolver, sin lograr la respuesta el sobrino estudió Matemáticas igualmente. El tio Petrus le contó su historia personal en el mundo de las matemáticas y del momento en que decidió que emplearía su talento en conseguir demostrar la conjetura de Goldbach, para pasar a la historia como un gran matemático, no solo como un buen matemático. Avanzó mucho en la posible demostración de la conjetura, pero al no lograrlo abandonó, tomando como disculpa el teorema de incompletitud de Gödel, que viene a decir que «…la verdad no siempre es demostrable». Sin embargo, «su sobrino favorito» logró volver a inculcarle la ambición de conseguirlo, muriendo el tío Petrus en el empeño y no sabiendo su sobrino si al final lo había conseguido.

  188. Cristina Fariña Martínez. (2º curso del grado en maestro/a de educación primaria) Says:

    El tío Petros y la congetura de Goldbach, relata desde la voz de su sobrino, la historia de Petros Papachristos, un prodigio de las matemáticas que al final no obtuvo ningún reconocimiento por su labor.

    El tío Petros había sido considerado el ser menos querido de la familia Papachristos. Desde bien pequeño, este personaje se había dedicado expresamente a las matemáticas. Ya entrado en la adolescencia, decidió seguir con su carrera en solitario, sin contar con la colaboración de sus compañeros, siendo en ese momento cuando se propuso descubrir la conjetura de Goldbach, la cual dice que “todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos”, pero nadie ha conseguido probarlo. Petros dedicó toda su vida a intentar probarlo, lo que lo apartó de su familia y de la sociedad en general, pero finalmente, no logró resolverla, aunque él murió pensando que si lo había hecho.

    Desde mi punto de vista, puedo decir que la lectura de esta obra me ha resultado amena, y gracias a ella he hecho un viaje por el mundo de las matemáticas, conociendo a nuevos genios, desconocidos hasta el momento, y recordando a otros. Por otra parte, aunque a mí me haya gustado el libro no sería una lectura que propondría en las aulas de primaria, dado que considero que es muy extensa y que los niños, al menos en los primeros cursos, no estarían capacitados para leerla.

    Finalmente, decir que este libro, aparte de servirme para conocer nuevos conceptos matemáticos y para descubrir la realidad de la investigación matemáticas, como futura docente me ha hecho ver que el trabajo cooperativo es necesario, que hay que compartir todos los progresos y avances que se tengan en cualquier área del conocimiento y dejar que los demás se beneficien de ellos, ya que el egoísmo no lleva a ninguna parte, un claro ejemplo de esto lo tenemos en lo que le pasó al tío Petros con el teorema de las particiones; de igual manera, la lectura de este libro me ha servido para darme cuenta de que la constancia es la clave del éxito y que los errores también son necesarios para llegar a conseguirlo.

  189. Judit Says:

    Judit Pérez Negreira (mestra primaria )

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    O libro trata da relación dun mozo grego co seu tío, un home que foi un gran matemático e cuxa única meta na vida foi demostrar a Conxectura de Goldbach. O tío, Petros, un prodixio das matemáticas, estudou na universidade de Berlín, para despois viaxar a Londres a traballar A Teoría de Conxuntos. Xunto con outros matemáticos traballa uns anos, pero máis tarde decide abordar a conxectura de Goldbach pola súa conta. Durante anos, illado do mundo e toda relación humana, traballa no problema sen obter aparentemente grandes resultados.
    O argumento xira en torno ás indagacións que o mozo realiza sobre o seu tío, sorprendido porque, a pesar das condicións excepcionais do seu tío nunca chegou a publicar nin a realizar nada relevante dentro da investigación matemática. Pouco a pouco vanse desvelando, a través de diferentes personaxes, as circunstancias que rodean este misterio, á vez que se reflexiona sobre a elite matemática.
    A través do libro, o lector pódese achegar ás verdadeiras matemáticas, polas que deron a súa vida grandes xenios da humanidade e que fixeron evolucionar os coñecementos matemáticos do home. O tío Petros e a conxectura de Goldbach é unha das novelas que máis afonda sobre o carácter tanto das matemáticas coma dos matemáticos.
    Permite tamen introducir ao lector en temas relevantes da matemática e en personaxes ilustres desta ciencia que son tratados en todo momento dunha forma rigorosa e correcta.
    Para concluir podería decir que ao mellor é unha obra un pouco máis complexa para primaria, pero depedendo de como sexa o alumnado poderia ser presentado no último curso, pero considero que é máis adecuado para os primeiros cursos da ESO.

  190. Lorena García Andrade (Ed. Primaria) Says:

    En este libro, Doxiadis, nos relata a vida de Petros Papachristos, a ovella negra da familia, dende a punto de vista do seu sobriño. Este, descubre como o seu tío adicou a súa vida a resolver un dos grandes problemas matemáticos ata o último dos seus días, a conxectura de Goldbach. O rapaz decide seguir os pasos matemáticos do tío Petros.
    Por un lado, persoalmente a trama do libro gustoume bastante, chamoume moito a atención o difícil e dura que pode chegar a ser a vida dun matemático sobre todo se adica de maneira obsesiva a súa vida a resolver un enigma matemático. Por este motivo, o tío Petros era unha persoa solitaria e un fracasado para ollos da súa familia, que botou a súa vida a perder por culpa da súa paixón polas matemáticas. Tamén me gustou que demostraran que as matemáticas non son só números e fórmulas ás veces difíciles de comprender, se non que grazas ao xadrez e outros métodos como contar xudías, poden facer das matemáticas algo divertido, ameno e entretido para o rapaces/as.
    Coa lectura do libro, daste conta de cómo Petros e o seu sobriño, loitan polo que lles gusta, digan o que lle digan, aínda que pode chegar a ser enfermizo e apartalo da sociedade por dicilo dalgunha maneira.
    Por outro lado, nalgunha ocasión fíxoseme algo pesado, sobre todo nos momentos que inclúe certos conceptos e aportacións matemáticas, que ás veces incluso me costaba entender a min mesma, ata o punto de ter que chegar a ler varias veces eses fragmentos.
    Considero que este libro non sería apropiado para nenos e nenas de primaria debido a dificultade da linguaxe e conceptos matemáticos que sería de moita dificultade para eles, pero si para nós como futuros docentes.

  191. Sara García Camino (Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    En este libro se nos presenta la historia del matemático Petros Papachristos contada por unos de sus sobrinos. Este joven nos cuenta como su tío dedicó toda su vida, tanto personal como profesional, a resolver uno de los tres grandes problemas sin solución de la historia de las matemáticas. Este problema es la conjetura de Goldbach cuyo misterio envuelve al lector desde la primera página. Se trata de un libro lleno de aportaciones matemáticas que en algunas ocasiones se vuelven difíciles de seguir o que requieren ciertos conocimientos que no todo el mundo posee.
    Sin embargo, nos enseña como las matemáticas van más allá de las complicadas teorías y están presentes en juegos como el ajedrez que tanto gustaba al tío Petros. Cabe destacar el mensaje que deja el libro sobre la perseverancia y la constancia que son necesarias para llegar a alcanzar grandes logros en la vida. En cuanto a los métodos que emplea Petros para resolver la conjetura destaca el cambio que se produce hacia el final de su trabajo, cuando decide emplear el sistema de las judías. Así, vemos como muchas veces es más fácil llegar a comprender las matemáticas a con sistemas manipulativos que nos alejen de la abstracción y nos acerquen a los razonamientos mediante el uso de objetos tangibles.
    De esta forma, considero que es un libro muy interesante cuya historia engancha y conmueve. Sin embargo, no es un libro fácil de leer teniendo en cuenta la gran cantidad de aportaciones matemáticas que recoge. No creo que sea un libro que puedan leer niños de Primaria, aunque como docentes puede sernos útil para entender que hay muchas formas de entender las matemáticas y debemos buscar la forma de hacérselas más atractivas .

  192. Tania Muñiz Martís (2º Curso de Grado en Mestre/a de Educación Primaria) Says:

    En primeiro lugar, gustaríame engadir que este libro me sorprendeu bastante, xa que nun primeiro momento pensei que ía ser un libro bastante denso e aburrido, pero resulta que foi ao contrario, foi unha lectura áxil, fácil de entender e enganchoume á historia.
    Esta novela relata a relación que mantén un rapaz co seu tío Petros, quen anos atrás fora un matemático bastante importante e estivo durante moito tempo tratando de resolver (sen saber se tiña solución ou non) a teoría coñecida como La Conjetura de Goldbach, a cal establece que calquera número enteiro maior ca dous é o resultado da suma de dous números primos.
    Unha das cousas que destacaría sería a forma na que trata as matemáticas de xeito que as conectan coa vida real, mostran a súa utilidade e nos permiten entender o mundo que nos rodea.
    Por outra banda, no libro mostrase en todo momento e de forma detallada o proceso que teñen que seguir os matemáticos para realizar as súas investigacións e os seus estudos. Consiste nun proceso moi longo, incerto e que necesita de moita dedicación e esforzo, debido á súa complexidade. Ligado a isto tamén se menciona a frustración que pode sufrir un matemático ao non atopar a solución dos problemas que se plantexan e ao dedicarse toda a vida a elo e moitas veces sen recoñecerse o mérito necesario.
    Tamén me gustaría destacar os valores que transmite este libre como poden ser a constancia e a persistencia para conseguir calquera cousa que te propoñas e que nunca se hai que render para alcanzar os teus sonos, sempre e cando non se leve ao extremo de chegar á obsesión e que a túa vida se limite a iso.
    Para rematar, non me parece un libro apropiado para educación primaria debido a súa complexidade e aos conceptos que nel se tratan, pero pode resultar moi interesante para etapas posteriores como poden ser a educación secundaria ou bacharelato.

  193. Carla Antelo Pereira (Grao en Educación Primaria) Says:

    este libro está protagonizado por un rapaz grego e o seu tio, chamado Petros, este último, matemático.
    todo empeza cando o rapaz empeza a preguntarse porque a súa familia non quere ver ao seu tío, e decide falar con él. descobre que é un gran matemático e él empezase a interesar tamén polas matemáticas. É nese momento cando lle conta a seu tío que vai seguir o mesmo camiño que él, e este impresionado, dille que se quere pasar a súa vida sendo matemático ten que resolver un problema, senón non poderá exercer esa profesión. o rapaz pasa o verán intentando resolver o problema pero non o consegue, ríndese e coméntallo ao seu tío, quen lle impide estudar matemáticas. cando empezan as clases un compañeiro velle o exercicio e pregúntalle que está a facer. o rapaz dille que está intentando resolver un problema que non dá conseguido facer e o seu compañeiro dille que iso é imposible, que é a conxetura de Goldbach. o neno sorprendido chama a seu tío e dille enfadado porque lle fixo resolver ese problema, aínda sabendo que era imposible. o tío, sorprendido pola pregunta díxolle que non quería que pasase a súa vida probando cousas que era imposible. Máis tarde, o tío Petros morre e a conxetura non se resolvería nunca.

  194. Yaiza González (2º Curso Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:

    En este caso, esta novela habla sobre un importante matemático que intenta resolver durante toda su vida, aun sin saber si podría tener solución o no, la teoría conocida como La conjetura de Goldbach. Además de hablar sobre la relación que tiene con su sobrino. Dicha teoría dice que cualquier número mayor de dos puede escribirse como suma de dos números primos.
    A través de la lectura del libro, he podido encontrar dos aspectos muy interesantes que se pueden tratar con nuestros alumnos. Por una parte está el tema principal, que son las matemáticas. No solo en clase se les pueden enseñar, como se ha hecho durante mucho tiempo, resolviendo problemas matemáticos, operaciones sin sentido, números y más números… Si no que también a través de la lectura pueden aprender un sinfín de cosas relacionadas con la materia, además de verlas con otros ojos, con un poco más de “cariño” y dejar de ser las siempre odiadas matemáticas.
    Otro aspecto que me parece muy interesante también es la perseverancia y constancia de Petros Papachristos. Es una buena manera de enseñarles que a través del trabajo y la constancia, todo aquello que deseen, podrán alcanzarlo. Incluso aunque sepan que pueden lograrlo o no, sin intentarlo, nunca lo sabrán.

  195. Marcos Gianzo Vidal Says:

    Este libro me pareció muy interesante y, de hecho, me tuvo enganchado de principio a fin ilusionado por conocer si Petros Papachristos, el protagonista de la historia, daba con la solución al difícil problema sobre la conjetura de Goldbach o si se daba por vencido de una vez. Otro aspecto que me gustó fue la afición que tenía por el ajedrez dado que yo también soy seguidor y practico este deporte como lo hacía él, a nivel aficionado.
    Es el primer libro que tiene como tema principal las matemáticas que leo y pese a no tener un gran conocimiento sobre las matemáticas he podido seguir el hilo de la historia sin ningún problema, no obstante pienso que este libro no es válido para los primeros cursos de primaria sin embargo puede ser muy recomendable trabajar con este libro en 6º curso de Educación Primaria o en los diversos cursos de Educación Secundaria ya que se tratan diversos aspectos que tienen mucho valor a la hora de afrontar estudios, más allá de que sean matemáticos.
    Finalmente cabe mencionar que uno de los aspectos que puedo extraer de este libro es cómo cambiar el enfoque hacia el problema que se nos resiste e intentarlo de otra forma, de hecho Petros cambió su metodología para resolver dicho problema hasta 3 veces, esto tiene gran valor para mi futura profesión como docente ya que para las posibles dificultades en las matemáticas que presenten mis futuros alumnas y alumnos tendré que buscar nuevas formas de explicar para solucionar dichas dificultades.

  196. Rebeca Fernández Rosende Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”

    Es un libro matemático muy interesante, porque aparte de tratar uno de los temas más misteriosos de las matemáticas lo hace a través del relato, de la novela, lo que hace mucha más interesante y divertida su lectura. Me sorprende como una persona puede dar toda su vida a intentar resolver un problema, en este caso matemático, que realmente no se sabe ni si tendrá solución (según el teorema de la incompletitud), en mi opinión puedes dedicarle mucho tiempo a algo si realmente te interesa, pero sin dejar de lado otras cosas como la familia o tiempo libre para descansar, la obsesión del tío Petros se convierte en ambición y por querer tener la satisfacción de todo el mundo se le adelantaron a la hora de publicar sus descubrimientos.
    El libro me cautivó realmente cuando el protagonista se entera por Sammy su compañero de habitación, de que el problema que le había propuesto el tío era el mismo que el que el mismo llevaba años intentando formular una prueba general. Otra cosa curiosa es el final abierto que nos presenta el libro, ¿será cierto que el tío Petros consiguió resolver la conjetura antes de su muerte? Una historia muy interesante que recomiendo al cien por cien a cualquier persona, en especial a los niños para que se den cuenta de lo que cuesta conseguir las cosas y con esfuerzo y mucho interés podemos llegar a conseguir nuestras metas.

  197. Paula Muíño Vilas Says:

    Paula Muíño Vilas
    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro narra a relación dun mozo grego co seu tío, quen no pasado fora un matemático bastante coñecido e que tiña como principal obxectivo resolver un dos paradigmas máis complexos das matemáticas: a Conxetura de Goldbach, que nos di que «todo número enteiro maior que dous é o resultado da suma de dous números primos».
    Ao longo da historia, transmítese a idea de que as matemáticas son necesarias para a vida diaria, dende ir ao supermercado ata utilizar o ordenador. Ademais disto, tamén reflexa o valor da perseverancia e o entusiasmo para lograr os descubrimentos científicos.
    Na miña opinión, o libro é entretido e fácil de ler, a única obxeción é que se me fixo un pouco pesado sobre todo na explicación dos teoremas. Tampouco me gustou o final aberto, pois gústame que os finais sexan concretos e ben claros.
    Non recomendaría o uso deste libro en Educación Primaria, porque lles sería moi difícil de comprender, pero si en niveis superiores como Bacharelato, cando as alumnos xa teñen maiores coñecentos e poden chegar a entender. Pero de todas formas, non descarto tratar na aula de primaria certos valores que se transmiten no libro, como poden ser a importancia do traballo ou a esforzo para conseguir as cousas que nos propoñemos na vida. Algo moi importante que debemos transmitir aos nenos é tamén a idea de que as matemáticas non son fifíciles só para eles, que tamén o poden ser para os propios matemátios.

  198. Clara Vilaboa Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” narra la historia de Petros Papachristos, tanto de manera objetiva mediante la narración del propio Petros, como a través de los ojos de su sobrino.
    La historia trata sobre un matemático que consagra su vida a buscar la solución de uno de los problemas matemáticos más antiguos todavía sin resolver, la conjetura de Goldbach, lo cual provoca el rechazo de su familia. Paralelamente y en relación con esta historia, podemos observar como se desarrolla la vida de su sobrino, que trata de seguir sus pasos y de adentrarse en el mundo de las matemáticas.
    Me parece un libro muy interesante en primer lugar por el modo en el que se tratan las matemáticas. En esta obra, las matemáticas no se conciben como algo separado del resto de disciplinas o como algo ajeno al mundo en el que se desarrollan, sino que aparecen como necesarias para explicar diversos sucesos que ocurren constantemente y para comprender el mundo que nos rodea, los diferentes elementos que lo conforman y la relación que les une.
    En segundo lugar, me gustaría destacar la forma de introducir los diferentes conceptos matemáticos. Como ya señalé, estos conceptos no aparecen como algo aislado, además de que son introducidos durante la narración en diversas situaciones, pudiendo ver de este modo en muchos casos el contexto en el que se estudian y su importancia real. Me parece especialmente interesante la introducción de algunos conceptos que es esencial entender y que pueden presentarse como bastante complejos para los/as alumnos/as, como serían los números primos o el infinito. También creo que es relevante cómo introduce importantes teorías matemáticas (como que Euclides estableció en el siglo III que los números primos son infinitos) y destacados autores en este campo (Turing, Gödel o Ramanujan).
    Otro aspecto que me parece interesante tratado en el libro es la explicación acerca de la teoría de números, que estudia las propiedades de los números y engloba la conjetura de Goldbach. Es importante que los alumnos conozcan los distintos campos de las matemáticas y creen su propio esquema mental de conceptos matemáticos.
    Me gustaría destacar también la forma en la que se refleja en esta obra el proceso que siguen los matemáticos a la hora de llevar a cabo sus estudios e investigaciones. Me parece muy interesante que refleje el hecho de que son procesos con una larga duración que no se puede determinar desde un primer momento, procesos que requieren mucho esfuerzo y dedicación, ya que las matemáticas tienen una gran complejidad. Esto puede mostrar a los/as alumnos/as cómo se trabaja realmente en este campo. Además, aparecen muy bien definidos aquellos conceptos que conforman el saber matemático (axiomas, teoremas, etc) y su relación, como por ejemplo cuando dice que “las matemáticas son como un árbol con raíces firmes (los axiomas), un tronco fuerte (la demostración rigurosa) y ramas que crecen constantemente y dan flores maravillosas (los teoremas)”.
    No estoy de acuerdo sin embargo con la idea que se muestra en algunos fragmentos de que “un matemático no se hace, se nace”. Las aptitudes matemáticas, sean mayores o menores, pueden ser trabajadas y no implican que alguien no pueda estudiar o comprender las matemáticas por tener mayores dificultades.
    Me gustaría concluír señalando que este libro me parece muy interesante para trabajar en el aula, ya que muestra una visión de las matemáticas distinta a la que los/as alumnos/as están acostumbrados. A esto se suma el reflejo que se hace en la obra de cómo trabaja realmente un matemático. Creo que su aplicación en el aula tendría muchas ventajas, a pesar de que quizás algunos conceptos deberían ser tratados previamente o durante la lectura del libro.

  199. Micael Méndez Martínez (Grado de maestro en Educación Primaria) Says:

    Este libro, basado en un matemático que intenta probar una teoría (La conjetura de Goldbach), nos permite ver cómo las teorías matemáticas pueden ser un problema difícil, complicado e incluso imposible de resolver. De igual modo, nos permite reflexionar sobre el conocimiento matemático y sus aplicaciones, permitiéndonos tanto a los alumnos, como a los docentes, utilizar las matemáticas de diversos modos o de la manera más adecuada y personalizada, teniendo cuenta su adaptabilidad.

  200. Eva María García González Says:

    Este libro me ha parecido muy interesante y me ha gustado bastante. En el libro las personas que no están muy involucradas con las matemáticas o que se le dan mal, se pueden identificar fácilmente con el sobrino, ya que podemos ver como en ciertas ocasiones se frustra con las matemáticas por no encontrar las soluciones.
    Podemos ver las frustraciones que sufre un matemático a lo largo de su vida en busca de la repuesta de los problemas que se le puedan plantear en las matemáticas y que en muchas ocasiones no reciben el mérito que estos se merecen, sólo por no encontrar la soluciones, aunque hayan dedicado su vida al completo a buscar la solución.
    Por otro lado pienso que este es un libro un poco complicado para niños de educación primaria, ya que en ciertas ocasiones es muy fácil perderse y para niños de esas edades, perderse durante un momento llevaría a que no comprendieran el libro en su totalidad.
    Este libro a mi parecer es perfecto para recordar y repasar los principales nombres de los matemáticos ilustres más importantes hasta día de hoy, por eso pienso que este libro sería perfecto para alumnos de bachillerato, no para alumnos de primaria.

  201. El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    El mundo en el que vivimos, las cosas con las que desenvolvemos nuestra vida diaria, el propio ordenador en el que escribo estas líneas, no serían posibles sin las matemáticas. Las matemáticas son una herramienta para entender el mundo, para transformarlo. La novela El Tío Petros y la conjetura de Goldbach insiste en esta idea y a la vez en otra fundamental, sin la que no serían posibles muchos de los logros que se describen en el libro: la fortaleza de ánimo necesaria para acometer los descubrimientos científicos y, en particular, matemáticos. El profesor Petros y su busca de la resolución de la conjetura de Goldbah ejemplifica la historia de otros matemáticos fundamentales, algunos de los cuales aparecen en la ficción en la que nos envuelve el autor, los infiernos en los que se sumergen durante sus pesquisas, los paraísos a los que llegan y también ese aislamiento del mundo para intentar encontrar la verdad que buscan, lo cual se convierte en su objetivo vital.

    Aunque no me gustó especialmente el desarrollo del relato, ya que en algunos puntos se me hizo un poco pesado, si me sorprendieron y me gustaron algunas escenas particulares, como el final en el que intuimos que quizás Petros hubiese alcanzado al fin la resolución de la conjetura de Goldbach, muerto, bajo la lluvia, rodeado por un montón de judías con las que pretendía demostrar el teorema, esparcidas por el suelo.

    Al contrario que con El diablo de los números, con el que también expresé ciertas precauciones para su uso en el aula de Primaria, este no me parece un libro apropiado para esta etapa educativa debido a la complejidad de los temas que toca, que son ajenos a los niños de estas edades, aunque la historia sí podría ser entendida sin dificultades. Quizás si sería un libro interesante para otras etapas como el bachillerato.

  202. Daniel Guerreiro Domínguez (Primaria) Says:

    O tío Petros e a Conxetura de Goldbach é un libro que me atraeu dende un primeiro momento. A súa lectura foi moi amena e a historia enganchoume nada máis comezar. Nel observamos a Petros Papachristo, un matemático bastante recoñecido que tiña como principal obxectivo resolver un dos paradigmas máis difíciles das matemáticas: A Conxetura de Goldbach.

    Neste libro podemos observar valores como a constancia e o optimismo (reflexado sobre todo en Petros, personaxe que sinte unha total frustración durante algunhas partes da súa búsqueda, persistindo no seu estudo a toda costa), así como o difícil que é triunfar nunha rama tan complexa como son as matemáticas. Por outra banda, tamén podemos observar unha lección moi importante, xa que a cabezonería de Petros levouno a non ser ninguén nun mundillo no cal podería ter moita repercusión, e isto lévanos á conclusión de que toda obsesión é mala (sobre todo en graos tan fortes como no caso de Petros).

    Durante o transcurso deste libro, trátanse diversos contidos matemáticos existentes na realidade, como os teoremas da incompletitude de Gödel, e a mesma Conxetura de Goldbach, bastante ben explicados, tanto para a xente que conta con nivel matemático como para a xente que non.

    Personalmente, penso que este libro sería bastante interesante para calquera persoa que queira profundizar máis sobre a vida dos matemáticos, xa que moitas veces non nos damos conta do gran esforzo que supuxo e supón avanzar en ciencias, neste caso nas matemáticas. Tamén o recomendaría a toda persoa que, ou ben lle encanta esta ciencia, ou ben a detesta, xa que a presenta cun enfoque ao que non estamos acostumados a ver e pode levar a reflexións bastante interesantes.

    • Laura Insua Piñeiro 2º curso Ed. Primaria Says:

      Lo cierto es que me pareció un libro bastante interesante y, sobre todo, muy intrigante. Al principio no tanto, pero después no puedes dejar de parar de leerlo porque quieres saber que pasos dio durante su vida el tio Petros y saber si consiguió demostrar la conjetura.
      Es cierto que yo no tengo mucha idea de matemáticas, es más, mis conocimientos no van más allá de un poco de probabilidad y algo de estadística por lo que, desde un principio no tenía ni idea de lo que era la Conjetura de Goldbach y por supuesto, menos sabía si esta estaba probada o no. Durante la lectura del libro pensé varias veces en buscar en internet sobre el tema y saber si estaba demostrada o no, porque la verdad, las ganas de saberlo estaban cada vez en más auge cada vez que leía más. Lo cierto es que tuve la esperanza de que fuese capaz de demostrar la conjetura hasta que leí la primera nota, del final del libro. Lo cierto es que me sentí un poco mal porque tenía la esperanza de que en el último momento la historia diese un cambio radical, supongo que fruto de mi ignorancia sobre el tema.
      Es cierto que hubo cosas que me costaron entender, como por ejemplo, cuando habla de la teoría de números, analítica y demás trabajos de los que se hablan como los que realizan los compañeros de tio Petros (Hard, Littlewood y Ramanujan), pero en general, la historia del tio Petros y las matemáticas desde su infancia, su ermitaña personalidad y sus pequeñas.. manias por así llamarlo, hicieron que la historia me enganchara.
      Por otra parte, y para acabar, no pude evitar sentir pena cuando hablan de cómo acaban los matemáticos sobre todo cuando habla de Gödel –cuya demostración, por cierto, me asombró porque me parece algo dificilísimo de demostrar- ya que, no han sabido separar la vida del trabajo, y es que las matemáticas se convirtieron en su vida. Grandes mentes que terminan amargadas por maravillosos y grandes descubrimientos.
      Sencillamente, no se como explicar lo que me hizo sentir, es decir, me hizo sentir que en realidad no somos nada en comparación con todo lo que hay en el mundo y lo que queda por descubir, pero también me hizo sentir que soy una persona afortunada en mi vida, porque, aunque no tenga grandes conocimientos, me considero que soy feliz al lado de los míos y, para mi, es algo fundamental en la vida de una persona.

  203. Raquel Bonilla González (Ed. Primaria) Says:

    Esta novela nos ayuda a comprender lo complejas que son las matemáticas. El tío Petros lucha por demostrar la Conjetura de Goldbach, un problema que parece sencillo pero que es demasiado complejo, y le acaba llevando a la obsesión. Vemos valores como la lucha o la constancia y emociones como la desesperación, frustración o desilusión.

    Y es que no es difícil establecer unas comparaciones entre números pero sí demostrar una generalización. A nosotros también nos pasa. Sabemos que hay una regularidad entre varios números pero no somos capaces de establecer una regla general para el concepto a tratar, de demostrar el por qué eso es de esa forma y no de otra. Para conseguir una demostración matemática, vemos que se necesita mucha reflexión, trabajo y talento. E incluso a veces en este mundo no es suficiente debido a los pasos agigantados que dan las investigaciones.

    Está centrado en las matemáticas pero su lectura es ágil. En ocasiones tienes que volver a leer dos o tres veces un parágrafo para no perder el hilo de la lectura. Es interesante que en una lectura aparezcan personajes con los que te puedas identificar, en este caso, me ha pasado con el sobrino y me ha hecho más amena la lectura. Es bonito ver durante el argumento del libro cómo el niño va aprendiendo mediante la reflexión, una tarea que apenas se trabaja en la escuela.

  204. Eva Correa Martínez Says:

    Me gustó mucho como Apóstolos Doxiadis, el autor de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, nos acerca a las matemáticas mediante una novela que no sólo gira en torno a esta ciencia, pues también lo complementa con una historia: la historia de la familia Papachristo. También está presente aspectos humanos como la perseverancia o la constancia por parte del tío Petros que da una visión a los lectores que uno do debe de rendirse ante algo que quiere conseguir.
    A pesar de que esta novela me pareció muy interesante, también cabe decir que me resultó complicada de leer pues utiliza conceptos matemáticos muy complejos, además de que yo no habría escuchado nunca hablar sobre la conjetura de Goldbach. También me fue complicada en relación a que durante toda la novela el autor va citando un montón de matemáticos que la mayoría son desconocidos para mí, por lo que a veces no me centraba en la lectura. Aun así, no quiere decir que no me fuese fácil de seguir la lectura, ya que utiliza unas narraciones y diálogos bastante fáciles.
    Por lo tanto, pienso que esta novela no podría estar dirigida cara un público infantil, ya que no entenderían la mayoría de las cosas, pero sí se le podría mencionar o contar por nosotros mismos la historia del tío Petros.

  205. Nuria Castelo Pérez. 2º Grado en Maestro de Educación Primaria. Says:

    Apóstolos Doxiadis, con este libro, nos acerca una manera de ver las matemáticas completamente diferente a la que nos acostumbran desde pequeños; una nueva visión, que va mucho más allá de los simples números y operaciones que aprendemos en las aulas. En esta historia las matemáticas dejan de ser en cierto modo una ciencia y pasan a ser una forma de entender la realidad, un lenguaje o una forma de expresión o, incluso, una forma de vida.

    Me impactó y me gustó, que el autor nos introduzca en la vida de un investigador, de un matemático de verdad, en la vida de un hombre que vive por y para esta ciencia. Así podemos ver hasta que punto un genio puede sacarle partido a su creatividad o hasta que punto una persona puede obsesionarse con algo y “perder” toda su vida persiguiendo un objetivo. En este punto me parece oportuno destacar el consejo que le da el padre al hijo: proponerse metas realistas y alcanzables en la vida. Para mi esta teoría se puede llevar a todos los campos de la vida, pues para lograr grandes objetivos, que incluso podría haber parecido inalcanzables en otros momentos, es necesario ir subiendo escalón a escalón e ir logrando otras metas.

    También me llamó la atención la comparación que se puede hacer del tío Petros y de las matemáticas en la escuela, pues ambos son rechazados o poco comprendidos, digamos que no son atractivos a los demás o que destacan por su aparente complejidad.

    En definitiva, fue un libro que me sorprendió muy positivamente pues me llevó a un mundo matemático mucho más interesante, creativo y mágico del que nos transmiten en nuestra experiencia educativa.

  206. Kevin Cherre Says:

    A pesar de tratarse de una novela en la que las matemáticas son el tema principal, no es necesario ser un experto en la materia para disfrutar de ella. El autor se vale de un pequeño ardid para no tener que explayarse en detalles y explicaciones matemáticos en las que la mayoría de los lectores nos perderíamos, haciendo que el narrador (el sobrino del tío Petros), se desmarque diciendo que no es su objetivo el contar los entresijos de las investigaciones de su tío, sino de simplemente contarnos su vida. El lenguaje utilizado lo convierte en un libro ágil y de fácil lectura, aunque nos encontremos con algún pasaje un poco espeso de explicación de teoremas.
    En varias ocasiones se usan las notas a pie de página, en las que el autor desvela algunos aspectos más técnicos, así como algunas referencias históricas y algunos detalles explicativos, e incluso al final del libro, vienen las biografías de los matemáticos mencionados en la obra.
    Es una novela en el que el tema principal es la lucha del hombre contra lo imposible, en este caso personificado en la lucha del tío Petros en demostrar el famoso problema matemático, pero sin dejar atrás el afán de gloria. Se verá empujado por un hecho clave en su vida, y mientras se produce esa búsqueda del éxito esclareceremos el dilema sobre si es mejor ser recordado como uno más del montón o por el contrario arriesgarse en ciertos aspectos y ser uno de los grandes, e incluso veremos las consecuencias de toda una vida dedicada a las ciencias y al pensamiento, aspecto en el que quizás se muestra un tanto exagerado. Todo esto enmarcado en una serie de localizaciones que van cambiando según las circunstancias sociales y políticas en la vida del matemático griego.
    Son muchos los personajes que deambulan por este mundo de los enigmas matemáticos y por la vida de Petros Papachristos. Algunos son personajes célebres de principios de siglo, muchos de ellos nos sonarán de nuestros años de instituto y a otros los conoceremos menos. Otros, claro está, simplemente son personajes inventados. Sin embargo, se echa en falta un poco más de desarrollo de algunos personajes importantes de la novela. Algunos de ellos son muy influyentes y decisivos en el devenir de la historia, y da la sensación de que falta algo de densidad en este sentido. Pero esto no es óbice para disfrutar de un libro como este que consigue enganchar con facilidad.

  207. Almudena García Casás Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach se trata de un libro que gira en torno a uno de los problemas aún sin resolver dentro de la historia de las matemáticas y del intento del matemático Petros Papachristos, el tío del narrador, también reconocido como la oveja negra de su familia, por tratar de resolverlo a lo largo de toda su vida, creándole una obsesión enfermiza, dando así el nombre a esta lectura.
    Me ha parecido muy interesante que algunos de los principios matemáticos sean abordados de una forma espaciada y mediante la narrativa de una historia que promueve la curiosidad y saber del lector. Esta forma de tratar estas complejidades matemáticas mediante la narrativa me parecen muy acertadas ya que si el libro se centrase tan solo en la conjetura de Goldbach como tal, no me hubiera enganchado de igual forma a la lectura. La historia del sobrino de Petros, y la de él mismo, ayudan a comprender cómo las matemáticas pueden llegar a marcar tanto la vida de un hombre, y cómo muchos de los placeres cotidianos son capaces de evadir a una persona de los conceptos abstractos y viceversa. Esto es algo que se puede apreciar en las descripciones y pensamientos que el tío Petros va dando mientras está relatando su vida desde que se enamoró de las matemáticas hasta que el mismo instante de su muerte.
    Considero que uno de los objetivos del libro se basa en concienciar al lector de que las matemáticas rigen prácticamente todos los saberes, y que aunque algunos aspectos puedan parecer simples a simple vista, detrás de ellos existe un trasfondo muy complejo que muy pocos son capaces de comprender. El ejemplo más evidente y, que es central a lo largo del libro, es la conjetura de Goldbach: todos conocemos los números primos, y los más sencillos son simples de comprender, pero detrás de ellos se oculta una gran maraña de problemas aún sin resolver, como es el de distinguir a simple vista si un número muy grande es primo o no, o mismamente el de la conjetura de Goldbach, que tantos dolores de cabeza ha ocasionado entre los matemáticos y profesionales relacionados con este campo.
    Al contrario que el diablo de los números, considero que este libro está dirigido hacia un público más maduro porque la estructura de las oraciones, los tiempos y el vocabulario son más avanzados. También se demuestra porque tanto los diferentes estados mentales de Petros y de su sobrino, como de los problemas matemáticos que se abordan, requieren una comprensión más compleja y cierta empatía para entender las acciones y pensamientos de los personajes.

  208. Martín Sampedro Rañó (Primaria) Says:

    “El tio Petros y la conjentura de Golbach”
    O eixo central de historia é a vida de Petros. Petros leva toda a súa vida adicada a resolver a afirmación que di «os números enteiros maiores que 2 e o resultado dunha suma de dóus números primos.» É un libro bastante novelesco. Agora mesmo, para mín esto é un punto positivo, xa que axuda a seguir o guión. Trátanse conceptos non moi complexos, pero tampouco demasiado simples. Por iso a min persoalmente axudoume bastante o feito de estar narrado dunha forma tan novelesca.
    No libro van aparecendo distintos persoaxes matemáticos (reais). Os conceptos que se explican como xa dixen parécenme bastante complexos ademáis de un pouco asbtractos para rapaces de primaria. Creo que a pesar de ter unha fácil lectura, si non se teñen nocións básicas de matemáticas é bastante difícil, por non decir imposible comprendelos.
    Penso que é un bo libro para rapaces da ESO.

  209. Martín Sampedro Rañó (Primaria) Says:

    “El diablo de los números”
    Este libro trata sobre Robert, un rapaz de primaria que, como moitos de nos, tiña a asignatura de matemáticas atravesada. O seu profesor mantén unha actitude pasiva en canto a ensinanza. Nos seus soños aparece o demo das matemáticas o cal vai mostrando conceptos matemáticos de forma “simplificada” e con asociacións dos números para a súa mellor comprensión. Os capítulos do libro seguen unha estructura bastante repetitiva mostrando conceptos matemáticos progresivamente.
    É un libro que xa tivera a ocasión de leer cando era pequeno, máis en concreto en 1º E.S.O. Como moitos rapaces eu tamén tiña as matemáticas atravesadas, os meus pais regaláronme este libro para que fora capaz de ver as matemáticas con outros ollos. Nun principio enganchoume xa que é bastante ameno, pero non fun capaz de rematalo. Agora mesmo despois de telo leido penso que é unha lectura bastante recomendada para os rapaces, pero pola contra non demasiado amea. Axudaralles a comprender os conceptos matemáticos dunha forma máis simplificada, e abrir a mente a traballar con métodos alternativos á resolución de problemas.

  210. Lago Sampedro, Cristina. Primaria Says:

    Esta obra narra la historia de un matemático griego llamado Petros Papachristos, relatado desde el punto de vista de su “sobrino favorito”. Principalmente se habla de la conjetura de Goldbach y de como el tío Petros pasa los años de su máximo apogeo mental intentado resolverla. Tras su fracaso, renuncia durante muchos años a ella hasta que su sobrino, citado anteriormente, lo vuelve a sumergir en esa conjetura dando lugar a que su estudio se convierta en una obsesión insalubre, provocándole finalmente la muerte cuando creía haberla demostrado.

    El libro nos pone de manifiesto varias enseñanzas que podemos aplicar a lo largo de nuestra vida. Por ejemplo, siempre tenemos que marcarnos metas alcanzables, puesto que la ambición puede llevar a la locura cuando no conseguimos nuestros propósitos, tal y como le ha sucedido a muchos genios y matemáticos de la historia y al mismo Petros.

    También ejemplifica que nunca debes de dejar ser tu mismo, pese a quién le pese. Porque aunque toda la familia se había puesto en contra de Petros, uno de sus sobrinos no dio el tema por zanjado creyéndose la historia a sólo través de la palabra de su padre, lo cual le condujo a acercarse más a su tío. Gracias a su ímpetu inconformista, descubrió su gran pasión, las matemáticas y a pesar de que Petros intentó alejarle de ellas (con la única intención de protegerlo), él intentó perseguir su propio camino. Aunque finalmente se decidió por estudiar Económicas, su tio le dio diez clases sobre la conjetura de Goldbach, las cuales llevaron a su tío a retomar la misma.

    Mi valoración en general de este libro es positiva, porque presenta una gran hipótesis matemática detrás de una narración entretenida y válida para jóvenes interesados en la materia, o incluso es apta para personas que no están muy informadas sobre la misma, dado que no es una lectura de difícil compresión. De todos modos, tal y como se presenta no la considero una obra apropiada para niños de primaria porque en ocasiones requiere de una atención superior a la que los niños pueden mostrar. Sin embargo, sí lo veo más asequible para chicos de ESO o Bachiller que no tienen una estrecha relación con las matemáticas y de este modo los podríamos acercar a ellas.

  211. Andrea Míguez Rodríguez. 2º educ.primaria Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.

    Este libro consigue realizar una narración fascinante, utilizando como tema central el rechazado mundo de las matemáticas. El libro, se muestra al inicio aburrido y sin ningún tipo de interés aparente pero conforme se va mostrando la trama de la familia Papachristos, la historia te envuelve provocando ansias conocer el desenlace.

    En referencia a la trama de la historia podemos decir que se encuentra divida en tres núcleos principales.
    En un primer momento el relato se centra en contextualizar el tiempo y dar a conocer cuidadosamente a los dos personajes principales.
    Petros Papachristos e indiscutiblemente vinculado a él, su sobrino, quien nos guiará a través de la historia haciéndonos cómplices e incluso participes de sus ansias por saber, sus decepciones, la rabia e incluso la pena y la absoluta admiración por su tío.

    En cuanto a la presentación del tío Petros, podemos decir que primeramente se le atribuyen cualidades como ermitaño, rodeado de libros, menospreciado, sin relaciones sociales y solitario, lo que irremediablemente le proporciona al personaje un velo de misterio y enigma que solo se “caerá” al final del relato.
    Es esta cualidad del tío junto con la visión familiar que se muestra del mismo, la que parece ser la causante de que el pequeño Papachristos se proponga descubrir todos los secretos que parece guardar Petros y es esa curiosidad la que le impedirá darse por vencido a pesar del carácter extremadamente excéntrico y difícil del matemático.

    Este acercamiento entre tío y sobrino desencadena en que el último decida seguir los pasos de Petros dedicándose al mundo de las matemáticas, pero no sin que antes el matemático lo intente disuadir de su idea preparándole una estratagema para sacar de la cabeza de su sobrino la que el cree que es una falsa vocación por conocer el mundo matemático.
    La trampa era la resolución aparentemente de un problema simple, la conjetura de Goldbach, consistente en demostrar que todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos.
    El joven se pasa todo el verano tratando de dar con la solución hasta que un día casualmente su compañero de habitación, estudiante de matemáticas, Sammy, asombrado le advierte de que es una locura tratar de demostrar la conjetura.
    En cuanto, el sobrino se entera de la artimaña, experimenta en ese momento rabia e ira contra su tío.

    La segunda parte del libro se centra en la historia de Petros como matemático. La narración nos lleva de la mano mostrándonos como la pasión y esperanza del anciano por esta ciencia, le permite trabajar durante toda su vida para tratar de demostrar la conjetura de Goldbach. Es en esta parte del libro donde se encuentran la mayor cantidad de conocimiento matemáticos y anécdotas, que aunque puedan parecer imposibles de comprender acaban resultando sencillas, debido a la narración minuciosa y sin resultar muy exhaustiva que se hace de ellos.

    En esta parte es donde el personaje del matemático se hace más cercano, haciendo en ocasiones que sientas su angustia y desesperación en las propias carnes.
    Asimismo, se expresa aquí la complejidad del mundo matemático, en constante cambio, un terreno que es necesario pisar con cuidado, en lo que nada se puede dar por hecho y sin dogmas incuestionables, también se muestra para angustia de Petros, como en esta ciencia es necesario estar pendiente de cada nuevo paso que se da. Esto se muestra cuando Papachristos decide tras varios años de secretismo y reclutamiento total, publicar sus avances para con la conjetura y desafortunadamente descubre que otros han llegado antes, ya que como se dice en el libro, el reconocimiento no se lo lleva el primero que lo descubre si no el primero que lo comparte mediante la publicación.

    En la última parte del relato, el sobrino de Petros, relata su propia historia, en la que luego de acabar su carrera de matemáticas, y tras observar que todos los grandes en esa rama acaban pagando sus ansias por conocer la verdad absoluta de las matemáticas con aislamiento, soledad, infelicidad y paranoia , decide estudiar economía y seguir con el legado familiar de su padre.

    Finalmente se puede decir que este libro tiene muchos mensajes subliminares como la pasión, la lucha, la constancia, la desilusión y sobre todo la perseverancia.
    En referencia al enfoque educativo y pedagógico que le podríamos dar al libro, creo que serviría como un buen refuerzo motivador, además de servir indiscutiblemente para mostrarles a los niños que las matemáticas no son necesariamente difíciles o aburridas sino que depende de la didáctica que se emplea en su explicación.

    Por otro lado, pienso que este recurso solo sería adecuado para el 3º ciclo de primaria, ya que creo que para niños más pequeños resultaría demasiado denso, complicado y no se le sacaría ninguna clase de partido. Del mismo modo creo que también es interesante para los docentes, ya que a veces no reflexionamos sobre el sentimiento de frustración o pérdida que pueden estar sufriendo nuestros alumnos y este libro constituye un buen método para ponernos en su lugar y convencernos a nosotros mismo para más tarde hacerlo con ellos, de la infinita belleza de las matemáticas.

  212. Vanessa Romero Caramés Says:

    Es un libro entretenido y desde un principio, hace que el lector quiera saber más.
    En este libro el autor trata diversos conceptos matemáticos como la Conjetura de Goldbach, la Hipótesis de Reimnann, el Teorema de la incompletitud de Göde, etc. Pero abarca estos temas de forma entretenida, contando la historia del tío Petros. No conocer estas teorías y la gran incógnita que es en general el tío Petros hace que la intriga aumenta a medida que la historia va avanzando.
    En muchas ocasiones se habla, de una forma un tanto cómica, de la locura de los matemáticos pero en este libro se puede apreciar perfectamente la increíble frustración que puede sentir una persona por la incapacidad de poder resolver un problema determinado. Esta necesidad de resolverlo puede hacer que una persona deje todo lo que tiene y dedique su vida completa a tratar de resolver este increíble problema matemático.
    El autor relata esta frustración de una forma muy realista, ayudándonos a entender esa sensación de agobio que siente Petros, sobre todo tras el descubrimiento de la teoría de la incompletitud.
    En definitiva, el libro es interesante, da una visión muy real de las matemáticas y guía al lector, de una forma amena, por la historia con sus personajes.
    La verdad es que me gustó bastante pero aun así creo que es una lectura un tanto compleja para el alumnado de educación primaria. En mi opinión sería mejor utilizarlo en cursos un poco más avanzados.

  213. Elisabeth Rey González (Educación Primaria, Grupo de la tarde) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” en mi opinión ha sido un libro entretenido que te engancha desde un comienzo gracias al misterio y la intriga con la que el escritor nos cuenta la historia, es por ésto que desde un comienzo quieres saber más y más sobre el tío Petros y su extravagante vida, a la misma vez que todos aquellos secretos que éste guarda en su extraña casa.

    En lo que se refiere a la parte matemática de la historia, cabe destacar que se nos muestran las matemáticas como un lenguaje especial y único que nos guía por nuevos caminos para resolver cualquier problema o preocupación que tengamos. Esta es la chispa vital que hace que el tío Petros viva de una manera en concreta dentro de un mundo incomprensible para su familia.

    Una vez que nos vamos integrando en la historia del tío Petros, el autor nos sumerge simultáneamente en la propia historia de la familia de éste y por lo tanto de nuestro otro personaje principal, su sobrino.

    El autor entrelaza la historia familiar anteriormente dicha con una visión matemática de la vida, contada e introducida a través de múltiples teorías y nombres de personajes importantes en las matemáticas. Esto produce que este libro tenga una trama más compleja que el anterior “El diablo de los números”, por lo tanto no explica tan a fondo o con tantos detalles los conceptos matemáticos que en él aparecen.

    Desgraciadamente aunque se trata de una maravillosa lectura que recomendaría a cualquier persona que disfrute leyendo, no es una lectura que podamos como futuros maestros de primaria emplear en nuestras aulas, puesto que en ella se tratan diversos conceptos y personajes importantes de las matemáticas que los niños de primaria no conocen o pueden no comprender. Desde mi punto de vista sería una buena lectura para los alumnos de educación secundaria puesto que comienzan a trabajar con las operaciones concretas y con la abstracción, lo que aumentaría la posibilidad de que los alumnos comprendiesen o conociesen a los personajes matemáticos mencionados a lo largo del libro.

  214. Raquel Bugarín De Oliveira Says:

    Primeramente, decir que el libro de El tío Petros y la Cojetura de Goldbach me gustó mucho, y sobre todo, me enganchó muchísimo más que el otro libro (El Diablo de los números). Fue uno de esos libros que no era capaz de parar de leer, seguramente porque no tiene un objetivo realmente didáctico, sino más bien cuenta la historia del tío Petros y su sobrino. Por una parte el tío Petros muchas veces me ponía de los nervios, sobre todo en la parte de que por culpa de su frustración ante no hacer descubierto la demostración de la conjetura de Goldbach hacía que su sobrino, que tampoco fuera capaz de hacerlo, o no se interesase en el tema tanto como él, no debería estudiar la carrera que deseaba, Matemáticas.

    Me parece un libro muy interesante e intenso, más que nada por lo que hace sentir, y por ello lo recomendaría en una clase de secundaria o bachillerato, no en primaria porque no me parece que un niño de entre 6 y 12 años pueda entender un libro así, ni le llamaría mucho la atención, pero creo que a un niño o adolescente de secundaria le serviría de gran ayuda, sobre todo para superar muchos de los prejuicios que hay a estas edades con las matemáticas, como que no sirven para nada más que para las propias clases de matemáticas o como muchos dicen que no les gusta y odian esta materia porque simplemente no entienden algo sobre esta rama. Y como dice el propio libro: “las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones se segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio”, y es cierto, este libro te hacer ver el más allá de las matemáticas, no lo que nos presentan la mayoría de los profesores en el aula.

  215. Iria Mosquera Ferreiro (Primaria) Says:

    Este libro es totalmente diferente al anterior. En mi opinión, su objetivo principal es narrativo y no didáctico. A lo largo de sus páginas, se narra la historia de un matemático ofuscado en demostrar la conjetura de Goldbach.
    Considero que no es un libro para que lean niños de Primaria ya que no tiene un fin didáctico matemático y puede ser complejo de leer para niños de 12 años. Podría ser recomendable para adolescentes, pero en mi caso lo emplearía más bien para temas transversales. Lo haría por lo que yo he sentido mientras lo leía. Personalmente el tío Petros no me caía bien, es más, a veces me estresaba. Era un hombre cabezón y hambriento de poder y su personalidad le llevó al fracaso. Él decía que no había demostrado la conjetura de Goldbach porque esta era indemostrable, tal vez sea cierto, nadie lo sabe, pero bajo mi punto de vista, lo que sí que está claro es que fracasó en su vida. Es por eso tal vez, por lo que lo emplearía no con un fin académico, sino con la intención de “aconsejar” a los alumnos.
    En primer lugar, el tío Petros desperdicia su talento, pues decide dedicar su vida a una sola cosa, y todo lo que hace y las veces que se muda lo hace por la conjetura de Goldbach. Así, se encuentra solo en el mundo sin haber hecho nada, sin dejar huella en la historia de las matemáticas cuando podría haberlo hecho si no hubiese sido tan avaricioso. Según él, en las matemáticas hay que tener mucho éxito, si no lo tienes es mejor que no seas matemático. Por ese motivo engaña a su sobrino, un acto deleznable en mi opinión.
    La actitud del tío Petros ante la vida creo que puede ser una buena lección para lo que no hay que ser en la vida. Vivimos en una sociedad y no podemos aislarnos de ella, tenemos que navegar en ella. Tampoco hay que ser avaricioso ni tener ansias de éxito y poder pues esto nos puede perjudicar a la larga. Y una de las cosas que más puede aleccionar a los alumnos es que no hay que dejar de hacer las cosas pese a no ser extraordinario en ese campo. Muchos de nosotros pasaremos sin pena ni gloria por la profesión que elijamos, no marcaremos su historia, pero esta profesión sí marcará nuestra historia y eso es lo importante.
    Considero que puede ser interesante realizar un debate después de que los alumnos hayan leído el libro. En este debate se podrán comparar opiniones, escuchando así otros puntos de vista que pueden ayudar a los alumnos a abrir su mente.

  216. El tío Petros y la conjetura de goolbahc, ha sido un libro que a pesar de su temática me ha gustado mucho. Por un lado las matemáticas son, sin duda el eje principal de la trama, pero me ha resultado muy interesante su vinculación con aspectos humanos. Quiero decir, lo complementa con una historia humana en la que vemos una gran lucha y perseverancia a la hora de conseguir un objetivo, como es la demostración de la teoría.
    Me ha gustado mucho que la obra nos intente acercar a esta parte de las matemáticas. La investigación y el estudio de los métodos matemáticos. Es un entorno del que desconozco muchas cosas y me parece interesante conocer como es la vida de la gente que la dedica, a lo que para muchos es una ciencia aburrida e imposible, como las matemáticas.

    Del libro destacaría la forma de tener en cuenta al lector y a la hora de explicar dos argumentos, lo hace una forma totalmente claro, consiguiendo que cualquier lector pueda comprenderlo, incluso con unos conocimientos sobre matemáticas muy escasos. Por último, sobre todo por esto último , lo recomendaría como recurso para las aulas, además sería muy aprovechable para tratar algunos tópicos fundamentales relacionados con los número y además introducir el nombre de matemáticos ilustres como Eratóstenes o Euclides que aparecen recogidos en el libro.

  217. JOSE MAYO LESTON Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH. Apóstolos Doxiadis
    Esta novela, que ten como eixe central as matemáticas, xa que xira entorno a un enigma sen resolver: a demostración da Conxetura de Golbach. Aínda que a temática principal son as matemáticas, como podemos observar nos temas tratados o largo do libro (conxetura de Goldbach, teorema da Imcompletitude de Gödel, a hipótese de Riemann….), trátase dunha historia que logra enganchar o lector, e que nos mostra as dificultades que as matemáticas son capaces de orixinar a aqueles que se enfrontan a elas.
    Do mesmo xeito, fainos unha aproximación ó mundo dos números, podendo observar a súa dobre cara: o apaixoantes que poden chegar a ser e o sufrimento que pode ocasionar (como vemos reflexado en Petros)
    Paréceme un libro moi axeitado e interesante para traballar as matemáticas, xa que existe a falsa lenda de que nelas todo é demostrable, facendo unha crítica a través das averiguacións que realiza o sobriño sobre o seu tío e as matemáticas en xeral. Non o empregaría en Educación primaria, xa que paréceme que esta dirixido a un público de maior idade.

  218. Andrea Castro García, Segundo: Educación Primaria. Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é unha novela que consegue trasladarte ao particular mundo dos matemáticos. Logra que nos enfrontemos con ambos protagonistas aos seus sentimentos máis íntimos, ao seu sufrimento e á súa impotencia frente dito mundo. Conseguín relacionar máis esta materia como unha meta ou un reto e non como algo imposible só reservado para as mentes privilexiadas.

    Isto precisamente foi o que máis me gustou da obra, pois aparentemente semellaba un libro pesado e denso sobre teorías matemáticas camuflado nunha novela, máis resultou ser para min un libro interesante e reflexivo sobre a admiración e o esforzo onde ademais aprendín diversos elementos matemáticos, concretamente a teoría de Goldbach que argumenta a obra xunto cas aportacións de grandes matemáticos ao longo da historia como Ramanujan, Turing ou Gödel.
    A narración amena e simple axuda moito á lectura desta obra pois non se trata de un tema para todos os niveis e idades. Creo que non é recomendable en Primaria máis sí na educación secundaria ou adulta xa cunha certa base no tema.

  219. Zaira Fernández Taboada (primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach
    Este libro sorprendeume bastante, nun inicio penséis que se ía limitar ao soño que ten un xove de ser matemático, nembergantes ao longo da historia puiden observar que non, que vai máis alá diso. Creo que o curioso deste libro reside na especie de diario dun matemático que se inicia co relato da vida do tío Petros. É curioso como dende un primeiro momento nos aproxima á súa forma de ver as cousas, de pensalas e a ese interese e esa perseverancia que ten co afán comprobar a conjetura. Porén, chega un momento no libro que te plantexas se este interese vai máis alá e se converte máis ben en obsesión.

    Quizais o fin máis claro que teña o libro aos meus ollos sexa coñecer o esforzo que supón sobresaír no mundo das matemáticas e sobre todo chegar aos resultados esperados. Outros puntos que me parecen interesantes do libro son o percorrido que fai por diversas teorías e matemáticos prestigiosos, que fan en certo modo despertar dalgunha maneira o interese do lector facendo que este queira saber máis, tamén as novas técnicas que se poden empregar para descubrir nas matemáticas (como o método das xudías do tío Petros) e finalmente, os grandes ámbitos que abarca as matemáticas, que, como podemos ver no libro, non so as atopamos na resolución de problemas, ecuacións e demais se non que tamén aparecen noutras actividades como poden ser por exemplo os xogos de mesa (neste caso o xadrez).

    Se teño que considerar algo como medianamente negativo do libro quizais sexa a competitividade que se xera entre os diversos matemáticos chegando a ser egoístas, non compartindo os seus resultados medios para que ninguén teña a posibilidade de chegar ao resultado final sen ser eles e acaparar todo o prestixio. Valorando a aplicación deste libro nas aulas penso que sería axeitado para rapaces que xa superaran a etapa de primaria porque nestas idades pódelle resultar complicada a súa comprensión.

  220. Como estudiante que nunca tuvo mucha afinidad con las matemáticas, tengo que decir que la actitud con la que empecé a leer este libro fue bastante negativa. Nunca tuve la oportunidad ni la iniciativa de leer un libro que hablase de las matemáticas hasta este año, así que mi idea inicial era la de pensar que ningún libro que se centrase en esta ciencia podría llegar a ser interesante para mí.
    Pero, sorprendentemente, no fue así. El libro en sí me pareció bastante impactante. Me cuesta entender que una persona pueda involucrarse de una manera tan intensa en un problema matemático como le pasó al protagonista de este libro: el tío Petros, y esta intriga fue lo que hizo que el libro me enganchara. La duda de saber si al final el famoso teorema de Goldbach se resuelve o no te mete totalmente en el libro, quieres seguir leyendo para saber si al final hay una solución, si no tiene solución ninguna o si aún nadie consiguió llegar a ella.
    Otro aspecto que también me gustó del libro es que se las matemáticas se relacionan con la vida en sí, y en el libro aparecen recogidas dos filosofías distintas: El tío Petros está convencido de que el éxito se encuentra siempre en los grandes retos, que o se gana o se pierde, y que, en las matemáticas por ejemplo, solo se reconoce a los grandes, que da igual que te pases toda una vida intentando resolver algo que no sabes si se puede conseguir o no, porque la satisfacción una vez conseguido supera todo el esfuerzo pasado; mientras que Sammy está convencido de que el objetivo de la vida está en ponerse metas que se sepas con certeza que se van a poder alcanzar, aunque no sean éxitos grandes. Esta doble reflexión me pareció bastante interesante, y creo que es un trasfondo del libro que puede hacer reflexionar mucho a los alumnos.
    Este libro me hizo reflexionar también sobre lo poco que se fomenta en la escuela la inquietud por saber de dónde vienen todas las teorías que tenemos acerca de las matemáticas. El papel que tiene el sobrino de Petros creo que es fundamental para darnos cuenta de cómo los jóvenes pueden ver en las matemáticas un reto y no una asignatura difícil y aburrida.
    Como docente, creo que este libro no es del todo apropiado para niños de primaria, sino más bien para los estudiantes de la ESO.

  221. Óscar García Gaciño Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach trata sobre la vida de Petros Papachristos, antiguo matemático que dedicó gran parte de su vida y esfuerzo a la investigación matemática, en concreto la famosa Conjetura de Goldbach y su sobrino, al que también le empieza a apasionar esta ciencia cuando escucha las historias que cuentan su padre y su tío del “frustrado” de Petros. El tío Petros le plantea a su sobrino que si no consigue demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos números primos, la conjetura de Goldbach, olvidará la idea de hacerse matemático.

    Me parece un libro bastante recomendable para niños que estudian un nivel avanzado de educación primaria porque tiene una trama interesante e intrigante, que hace que te sumerjas en la vida de los dos protagonistas, despertándole al lector las ganas de seguir viviendo sus hazañas y, además, las explicaciones matemáticas que narra el libro son bastante claras y están explicadas de forma que sea más fácil de entender para personas que les cuesta trabajar con esta disciplina. Del mismo se lo recomendaría a gente de mayor edad, como alumnos de la ESO o cualquier persona que se interese un poco por las matemáticas o, simplemente, le guste leer.

    Por otro lado, también soy consciente de que aunque haya mucha gente que no se sienta vinculado con las matemáticas, puede sorprenderse al leer las páginas de este libro, ya que narra una historia que no sólo se basa en este campo sino que te introduce en la vida de un matemático, al cual posiblemente se asemejen muchos otros, ya que la mayoría pasan gran parte de sus vidas intentando demostrar todo aquello en lo que trabajan.

    Para concluir, a nivel personal me ha parecido una obra atrayente, ya que aunque trata conceptos matemáticos, se aleja bastante de los prejuicios que se asocian con esta disciplina. La mayoría de los niños partirán de la idea de que será un libro aburrido ya que sienten rechazo hacia esta asignatura, pero se darán cuenta de que aunque trate conceptos matemáticos, es fácil de leer a la par que interesante.

  222. Francisco Monterroso Gómez Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach, me pareció un libro muy bueno, una buena manera de adentrarnos en la historia de las matemáticas, presentándonos información sobre algunas que otras conjeturas o simplemente averiguaciones sobre matemáticos. Me llama la atención que una persona, la cual tiene un hobby o una dedicación que ama, acabe loco, es decir, por algo a lo que te dedicas día a día y deberías disfrutar haciendo te lleve a la obsesión y frustración, véase el caso del tío Petros, que lo lleva a la muerte.
    Por otro lado, dando mi opinión personal, me parece un libro interesantísimo y no solo para personas que se quieran dedicar a la educación, me parece un buen libro que hay que leer y conocer. Pero lo veo más para una persona de nuestra edad que para un niñ@ de primaria, debido a la falta de dibujos, capítulos o por el simple hecho de que requiere una pequeña concentración la cual a un niñ@ de primaria lo llevaría al cansancio.

  223. Adrián Abelenda Says:

    Me ha parecido un libro realmente interesante. Si es cierto que al principio no terminaba de llamar toda mi atención, al ir desarrollándose las cosas en él me ha ido gustando cada vez más, hasta me atrevería a decir que es uno de los libros con más valor matemático de todos lo que he podido leer. Aún tratándose de un libro aparentemente complicado, no estaría de más que se leyese en etapas escolares avanzadas, pues en él se tratan diversos aspectos que tienen mucho valor a la hora de afrontar estudios, más allá de que sean matemáticos o no. Al finalizar el libro me preguntaba cual sería la aplicación del libro para desarrollar con los alumnos/as, o cual sería la aplicación que podría entresacar una persona después de leerlo, y me he dado cuenta de que detrás de esta historia se esconden valores y conceptos muy importantes, tanto para docentes como para alumnos/as. Uno de estos valores es el de «saber como NO tienen que ser las matemáticas para alguien», pues en el libro se refleja la parte más oscura de las mismas con un desenlace final trágico, que no deja de ser a mi modo de ver una forma de captar la atención del lector para saber hasta donde no hay que llegar en este mundo. Otro aspecto que he aprendido es que durante el transcurso del libro se presenta cómo plantear algunas actividades, llegando incluso a plantear de algún modo ciertas unidades didácticas, algo que se presenta como realmente valioso para cualquier aspirante a docente en un futuro. Gracias a este libro me he podido acercar más al mundo matemático y he podido ver lo que se esconde detrás de una mente privilegiada para ello, que por muy preparada y adecuada que esté para las matemáticas no deja de ser corriente al no saber apreciarlo. Me quedo con la «moraleja» del libro, que por muy bueno que seas en algo no debes encerrarte en ello, sino buscar la mejor forma de transmitirlo a los demás para seguir avanzando.

  224. Alba Iglesias Susavila; Segundo del grado en Educación Primaria. Says:

    Haciendo referencia a la historia que se cuenta en el libro, esta me pareció bastante interesante ya que nos puede acercar a una idea de como un matemático llega a sus propias conclusiones y experimenta con los números hasta llegar al objetivo buscado, a través de una narración entretenida y que obliga a los lectores a continuar leyendo. Esta obra también resulta curiosa ya que, al tiempo que habla del tío Petros y de su sobrino, introduce la vida de otros matemáticos que fueron importantes para la historia y que consiguieron formular pequeños teoremas útiles que se usan con frecuencia en los ámbitos científicos. Llama la atención a la temprana edad en la que fallecen dichos matemáticos. Si tuviera algo que destacar como negativo en el libro es la falta de capítulos ya que una narración tan continuada, sin pausas, hace que en algunos momentos sea complicado seguir manteniendo la atención en la lectura.

    En el libro se habla a menudo de la locura que poco a poco van adquiriendo los matemáticos al no conseguir sus objetivos, de echo se demuestra en la muerte de Petros Papachristos que se obsesionó tanto con descubrir la conjetura de Goldbach que cuando creyó tener la respuesta entró en un estado de locura que su cuerpo no pudo aguantarlo y por eso falleció. Cierto es, que mucha gente relaciona a los matemáticos con la locura, y en ocasiones esto ocurre puesto que se pasan los días centrados en las demostraciones de diferentes conjeturas y llegan casi a la obsesión, pero no ocurre por norma general.

    Con respeto a su aplicación para la Educación Primaria, cabe decir que no sería un material que usaría en mis clases ya que considero que el libro requiere una capacidad de comprensión y de concentración que quizás los niños no son capaces de conseguir y no les resultaría fácil entenderlo a edades tan tempranas y, mucho menos, sacar ideas que les puedan ayudar en el ámbito matemático. Además, el hecho de que no posea capítulos, como indiqué con anterioridad, hace más dificultosa la labor de lectura para los alumnos. Este libro podría ser utilizado en edades más avanzadas, donde los alumnos tengan unos mayores conocimientos matemáticos, ya que, en esta caso, si que les puede resultar positivo para el acercamiento de estos hacia esta destreza.

  225. Después de haber leído este libro puedo clasificarlo, bajo mi punto de vista, como un buen ejemplar y referente respecto a la teoría de números y todo lo que conlleva, resume de manera bastante atractiva la historia de la misma y las diferentes aportaciones que hicieron distinguidos matemáticos a lo largo del tiempo. Es una manera sencilla de conocer esta información y de atribuirle un cierto valor, si no eres un experto o un admirador de la disciplina. Además, de incluir también otras áreas de conocimiento de esta materia, las cuales describe brevemente.
    Por una parte, considero que la elección de los personajes en la obra permite aplicar este teorema de manera coloquial e informal, es decir, se consigue ejemplificar este hecho matemático en base a la historia personal de una familia griega y a su vez, calificar la dificultad de las investigaciones con las que se está trabajando.
    Sin duda alguna, el personaje de mayor complejidad en el relato es el Tío Petros; como protagonista de la obra, se podían observar en él diferentes facetas, distintas evoluciones a lo largo de su propia narración biográfica a través de su “sobrino preferido” de lo que le llevó a la elección de la conjetura de Golbach, todo el proceso de desarrollo de esta, su abandono, y posterior vuelta a la investigación acercándose a la culminación en la locura y; por último, la muerte creyendo haber demostrado la prueba fehaciente de la resolución de este difícil problema, a través del “célebre método Papachristos de las judías”.
    Por otro lado, los aspectos negativos del texto son la estructura del mismo; considero que sería una mejor elección, la distribución en capítulos diferenciando un principio, un desarrollo y un final, es cierto que todo está interrelacionado dentro de la obra, sin embargo sería más rápido y entretenido hacer pausas (capítulos) que permitan relajar la mente para poder continuar con la lectura de una manera mucho más liviana.
    El tema del que trata el texto aun siendo interesante, en ciertos momentos requiere de concentración, por lo que la presentación en masa del contenido dificulta su comprensión.
    Si se busca la aplicación en el aula, este recurso supondría una cierta complejidad para los alumnos, por lo tanto, en lo que concierne al nivel didáctico no lo emplearía.
    En definitiva, es un libro interesante relativo al tema de las matemáticas que conlleva un gran nivel de entendimiento, pero cuya narración es dinámica y activa en cuanto a sucesos ocurridos.

  226. Adriana Casal Fernández (2º curso educación primaria) Says:

    Con este libro, a través de la vida del tío Petros. Y su sobrino nos acercamos a la realidad de las matemáticas y a la complejidad de las mismas. En la novela podemos ver cómo es la vida de un matemático, si quieres triunfar o sobresalir en ese ámbito tienes que hacer algo realmente grande y para ello no tienes mucho tiempo ya que hay que aprovechar la edad de apogeo mental.

    Por otra parte nos enseñan un lado de las matemáticas que no estamos acostumbrados a ver o a pensar en él. Muchas veces, desde el colegio nos dicen cómo se hace una ecuación de segundo grado o el Teorema de Pitágoras por ejemplo pero no nos paramos a pensar que esas fórmulas que nosotros simplemente memorizamos y utilizamos fueron descubiertas por otras personas que dedicaron mucho tiempo de su vida a investigar para hacernos la vida un poco más fácil a nosotros en la actualidad. El libro revela esta parte más humana que se encuentra detrás de las matemáticas y la grande pasión con la que algunas personas dedican su vida entera, como es el caso del protagonista de este libro, Petros Papachristos.

  227. Paula Ferreiro Sabín (2º Curso de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” relata la vida del tío Petros, hombre que dedicó toda su vida a las matemáticas y cuyo objetivo más ambicioso, llevándolo incluso a la locura, era demostrar la conjetura de Goldbach.

    Gracias a la novela pueden ser muchos los matemáticos que se vean reflejados en la historia de Petros, un hombre que dedicó sus mejores años al estudio de las matemáticas pero sin llegar a conseguir los resultados satisfactorios que él esperaba, aunque como decía él, “solo tuve mala suerte”. Aún así, a lo largo de la novela podemos ver que él no se rindió y que su ambición le hizo seguir un camino que llegó a rozar la obsesión. Pero, por otra parte, podemos observar que en ese amago de locura hay cierta perseverancia, donde intenta buscarle sentido al trabajo de toda su vida, aunque como se dice en el libro son muy pocos los matemáticos que llegan a los resultados esperados. Aún así, no conseguir los objetivos fijados no debería considerarse sinónimo de fracaso, ya que el fracaso sería no intentarlo.

    Dicho esto, considero que no es un libro recomendado para la etapa de Educación Primaria ya que la trama puede despistar al alumnado, aún así es recomendable para edades superiores ya que la historia consigue captar la atención del lector, incitándolo a descubrir más y más sobre la vida del matemático y su admirable trayectoria, y quién, a pesar de rendirse durante un tiempo, en la última etapa de su vida vuelve a retomar su trabajo, dejando finamente al lector con la incertidumbre de si este lograría encontrar una solución para el problema al que había dedicado su vida entera. Por eso y para concluir, ¿llegaría a descubrir Petros Papachristos que “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”? ¿O fue solo un estado de su locura matemática? Nunca lo sabremos.

  228. Alejandro González Gil (Ed. Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach me ha parecido un libro estupendo, sin más que decir.
    En un primer momento pensé que podría llegar a ser algo aburrido, por el hecho de que más que una novela tenía pinta de ser una especie de ensayo sobre las matemáticas, hablando de diferentes teoremas y personas importantes en este mundo. Sin embargo, mi sorpresa fue grata al descubrir una especie de diario de la vida de un matemático, desde su punto de vista, pero desde un enfoque casi de película de tragedia griega (lo que por otro lado es irónicamente apropiado, teniendo en cuenta su nacionalidad).
    Bromas aparte, en un primer momento el tío se presentaba casi como un mago erudito, experto del ajedrez y maestro sabio. Según la trama avanza vas viendo más de su personalidad y su forma de ser, y cuando luego cuenta su vida entiendes el porqué de las cosas. Puedes compartir o no su opinión, pero desde luego no deja indiferente.
    Me parece un libro muy interesante, dado que repasa las grandes teorías y teoremas del momento, desde un punto de vista novelístico, siempre dejando que el lector pueda seguir buscando información sobre ellos si así lo desea. Mientras leía el libro, en el ordenador tenía abierta el navegador de Internet, y no pocas veces me puse a buscar información sobre algunos de los teoremas de los que se hablaban en las páginas. Si bien me hubiera encantado saber si al final el teorema de Goldbach tiene algún tipo de resolución, hubo otros muchos casos que llamaron mi atención, como los veinte problemas de Hilbert (me temo que no sé lo suficiente de matemáticas para comprenderlos, sin embargo) o los otros dos grandes problemas matemáticos de la época: el último teorema de Fermat y la hipótesis de Riemann (de los cuales entendí el primero, pero no el segundo, posiblemente por el hecho de que la función parece bastante compleja).
    Un detalle que me encantó del libro fue ver cómo pese al paso de los años, las matemáticas seguían siendo una pasión del tío Petros, pese a que tratase de ignorarlas, y que la conjetura de Goldbach seguía siendo un tema por el que sentía verdadera fascinación. Por otro lado me apenó el final de la novela, y el hecho de que al final no se supiera si el tío había descubierto o no la solución a la conjetura.
    Como conclusión del libro, me parece una especie de catálogo de matemáticos y famosos teoremas o teorías para todo aquel que sienta interés por las matemáticas, para que investigue y descubra a personajes famosos y sus teorías. Es apropiado para todo aquel que tenga un mínimo de formación matemática, aunque también se puede leer por el simple placer de leer una novela, pues pese a que el tema de las matemáticas es uno de los pilares en los que se sustenta, también puede verse, como ya he dicho, como una novela de tragedia.

  229. Doa González Gómez 2º curso. Grao mestre/a educación primaria Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH»:

    O libro, que nos fala da vida de Petros Papachristo en torno á demostración da conxectura de Goldbach, é un achegamento á vida dos matemáticos, e da súa relación cos números. A primeira impresión que nos xera é que a relación é totalmente diferente á relación dos alumnos cas matemáticas escolares por un sinxelo motivo: as matemáticas na escola son impostas e non gardan relación ningunha con eles “están baleiras de significado”.

    As matemáticas, como nos ensina este libro a través de grandes hitos na historia das matemáticas causan pracer en si mesmas, son afrontadas como retos. Nada máis lonxe das matemáticas académicas que teñen como obxectivo que os rapaces alcancen uns obxectivos e competencias base mediante a repetición e a imposición.

    Tanto nas escolas como nos institutos deberiamos darlle un enfoque máis persoal e individualizado ás matemáticas se queremos que os rapaces se impliquen verdadeiramente nelas.

    Ten por outra parte un enfoque existencialista, o cal me agradou bastante polo tipo de lecturas que adoito realizar.

    Fálase da capacidade e a intelixencia humanas, as súas potencialidades e os seus límites, neste caso relacionados co mundo das matemáticas, pois certo é que en canto un home/muller fai un descubrimento transcendental na nosa forma de percibir as cousas adoita perder a noción da realidade.

    Este feito fainos reflexionar en torno ata que punto podemos chegar a coñecer a realidade que nos rodea sen que nos desborde como lle pasa a moitos xenios, o que afecta directamente na nosa existencia.

    En definitiva trátase dun libro moi ameno, polo seu perfil novelístico que pon o punto de partida para a reflexión de como son e como deberían ser vistas as matemáticas no mundo académico, pero en todo caso para adultos, xa que para os nenos/as de primaria é unha lectura demasiado complexa.

  230. Patricia María Villar Penas Says:

    Patricia Villar Penas 4º curso Grado en Educación Primaria para Maestros/as.
    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
    Una novela buena, bonita y perfecta para los que adoren las matemáticas o los que sientan la necesidad de leer un buen libro, pero, por desgracia, este no es mi caso. Hay que ser sinceros y si en verdades se basa nuestra vida(¡la verdad no siempre es demostrable!) he de decir que la novela no consiguió calar en mi perspectiva acerca de las matemáticas.
    Sí es cierto que a través de las páginas de El tío Petros y la conjetura de Goldbach se van mostrando los tremendos esfuerzos que cualquier ser humano hace ( y debe hacer) cuando quiere demostrar algo que es considerado como imposible por todos y todas. Sirve también para hacer un repaso de los principales nombres de matemáticos ilustres como Eratóstenes o Euclides entre otros y pienso que una de las intenciones del autor es mantener viva nuestra atención hasta el final abierto.
    A través del personaje del Tío Petros se muestra esa obsesión por conseguir nuevos objetivos, lo que le hace estar tan obsesionado con eso que solo vive para él, permitiendo que el tiempo se le escape, y dedicando el que le sobra a su adorado ajedrez.
    Considero que la obra es perfecta para explicar las dificultades de los matemáticos. A través del libro, el lector se puede acercar a las verdaderas matemáticas. El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una de las novelas que más profundiza sobre el carácter tanto de las matemáticas como de los matemáticos. Destacar por supuesto la exposición clara y amena de algunos resultados matemáticos como la conjetura de Goldbach o el teorema de incompletitud de Gödel , tan desconocidos por mí como muchos otros aspectos matemáticos. Encuentro interesante también que el autor incluya en la novela pequeñas referencias a biografías de os matemáticos como Euler, Ramunujan, Littlewood, hecho que me hizo reflexionar y buscar más acerca de estos mismos.
    En cuanto a la narración es ágil y muy perfecta, y considero que se nota el gran cuidado que el autor ha puesto en la construcción de los personajes, destacando sobretodo sus motivaciones. En ocasiones, me dio la impresión de que parecía poder leerse como una novela de aventuras pero si nos fijamos, el eje o punto central son siempre las matemáticas.
    A pesar de que en la novela el anciano (personaje protagonista) sea el que plantea el gran enigma, las líneas que la componen están llenas de otros muchos que podrían pasar desapercibidos para todos/as.
    Esa manera de enganchar las matemáticas con los juegos, enigmas, con la dinámica en general es realmente estupenda, pero mi mente retorcida va más allá y considera que el la visión que se plasma del anciano es la visión que muchos y muchas de nosotros/as tenemos en nuestras mentes perversas, el típico señor encerrado en su despacho, rodeado de libros y sin hablar con nadie. O quizás sea esa la versión que nos inculcaron a lo largo de toda nuestra etapa educativa, o quizá sea el propio autor quien nos muestra esa visión para así poder cambiarla y por ello pienso que aparece el sobrino en acción, mostrando un aspecto de cierta rebeldía.
    Quizá no pueda decir nada más positivo acerca de la novela debido al fuerte rechazo existente por mi parte a las matemáticas en general, rechazo que viene de tiempo mucho más atrás, cuando en el colegio nos machaban con sumas, restas, multiplicaciones o divisiones olvidándose de la parte más importante de las matemáticas, que nos rodean y que están presentes en casi todos los aspectos de nuestra vida. Lo cierto es que no guardo muy buen recuerdo de esa etapa, y es por este motivo principalmente que me cuesta mucho apreciar los aspectos positivos (porque sé que los tiene) las tan adoradas Matemáticas.
    Tras la lectura de esta novela he de confesar que mi visión inicial al respeto ha cambiado, pero reconozco también que he necesitado dos lecturas para ello, quizá en una tercera me convierta en una defensora firme de las matemáticas, nunca se sabe… habría que plantearse una meta más alcanzable.

  231. Lucía Álvarez Gromaz- 2º Maxisterio Primaria Says:

    Ao igual que o tío Petros é considerado unha ovella negra dentro da súa familia, ás matemáticas ocórrelles o mesmo respecto das outras asignaturas. Case todos os nenos as miramos con receo máis dunha vez. A parte de destacar a narrativa atraínte e aditiva, na que está inmersa esta historia, o seu interior deixa importantes leccións. Por unha banda quédome co gran consello do pai do neno, que falaba de poñerse uns obxectivos realistas e alcanzables. Isto é aplicable para calquera persoa en calquera campo da vida.

    Por outra banda, tamén se fan físicos sentimentos como a curiosidade, imprescindible para todo tipo de aprendizaxe; e a realización e satisfacción que van parellas aos problemas matemáticos. Facendo unha introspección na miña experiencia, e a pesar do pouco amor que lle tiña aos números, lembro que a satisfacción resultante de facer ben un problema matemático non se podía igualar con ningunha outra materia. Desta lectura sácolle máis brillo se cabe ao proverbio latino de: in medio virtus! E iso é o que me gustaría transmitirlle aos alumnos.

    Igualmente interesante é a visión que dá sobre un mundo deixado de lado nas aulas, o mundo da investigación. O feito de meternos na rutina diaria dun xenio, fixo que mirara máis alá das vellas matemáticas e que puidera pensar na elaboración dos grandes teoremas, a importancia das demostracións…

    En conclusión, pareceume un libro apaixonante do que se poden sacar tanto valores como coñecementos.

  232. Carmen García García (2º curso. Grao Mestre de Educación Primaria) Says:

    Sin lugar a dudas, “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una historia con la que muchos matemáticos se sienten identificados, ya que gran parte de ellos dedican sus vidas al estudio de este área de conocimiento, intentando demostrar teoremas y buscándole sentido a toda su actividad, llegando a convertirse en obsesión. Como nos enseña el libro, este es un proceso largo y difícil, en el cual son muy pocos los que llegan al resultado esperando y no se rinden durante el camino, lo que es sinónimo de constancia y perseverancia.

    Personalmente, confieso que siempre he tenido muchas dificultades con las matemáticas, hasta el punto de odiarlas y, consecuentemente, no encontrarles sentido. Además, considero que los matemáticos deben entregarse y dedicar su vida a ellas, por lo que debes ser una persona con ganas de descubrir y explorar todo lo que guardan, características que todo docente debe posuir. .

    A pesar de ser un libro que trata el tema de las matemáticas, no me pareció demasiado denso o aburrido sino que poco a poco, me iba atrayendo más hasta el punto de intrigarme sobre si finalmente el Tío Petros habría conseguido demostrar la Conjetura de Goldbach.

    Finalmente, he de reconocer que no es un libro que se pueda leer durante la etapa de educación primaria, debido a la cantidad de conceptos sobre diferentes teoremas que abarca, pero si es un libro recomendable para cursos más avanzados, ya que a pesar de tratar temas totalmente desconocidos para mí, es una novela que no se centra solo en las matemáticas. Es decir, combina tanto los temas que considero monótonos y aburridos con la vida de Petros Papachristos, la cual es admirable, puesto que aunque se rindiera durante algunos años, volvió a retomar su trabajo sembrándonos la duda de si finalmente consiguió demostrar la famosa Conjetura de Goldbach.

  233. Tania Rivadulla Domínguez Says:

    Tania Rivadulla Domínguez – Grao en Mestra Educación Primaria

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Unha novela que se centra na vida de Petros Papachristos, home cuxa paixón pola rama das matemáticas o acabou levando a loucura.
    A obra particularmente pareceume moi entretida, pois como ao sobriño do protagonista do libro, tamén mantiven esa certa intriga na maioría da lectura sobre como foi a vida de Petros, como comezou a traballar na conxectura de Goldbach, por qué a acabou deixando, etc. Este libro é un exemplo de cómo podes fixar un obxectivo e estar tan obsesionado co mesmo que so vives por, e para el. Sacándolle tempo a todo o demais, de feito o famoso tío Petros só se entusiasmaba co axedrez, era a única cousa que facía senón era traballar para resolver o seu ansiado problema matemático. Un exemplo de vida que seguramente levaron e levan moitas persoas. Pois como ben se di no texto sen investigacións, sen resolucións, sen éxitos e sen fracasos non sería posible descubrir tantas cousas. Por último dicir tamén, que o final da novela, fai un perfecto peche de lectura, xa que o final aberto intuíndo de se Petros Papachristos acadara a súa vitoria queda reservado para cada lector.

  234. Eva Loureiro Vázquez Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach, Apóstolos Doxiadis

    Ser un gran matemático era el sueño del tío Petros y para conseguirlo se propuso resolver uno de los problemas más difíciles de las matemáticas: la conjetura de Goldbach. Así, todo el libro gira entorno a este campo; no obstante, el lector/a no es consciente, puesto que las aventuras que se narran lo sumerge en una espiral donde quiere saber más y más. Como futuros docentes, podemos utilizar esta obra para animar al alumnado a esforzarse y, así, conseguir sus sueños y metas. Ellos, igual que el tío Petros, deben ser conscientes que es posible que fracasen, pero levantarse y volver a intentarlo es el verdadero mérito y, además, tendrá su recompensa. Tirar la toalla no es una opción.

    Por otro lado, el tío Petros representa la ambición del ser humano, ya que él no quiere ser un “mediocre distinguido” sino un gran matemático, pero como se dice en la obra y debemos recordar: más vale pájaro en mano que ciento volando. Además, también es representante de la constancia, convirtiéndose la conjetura de Goldbach en su único interés llegando, incluso, a rozar la obsesión. Desatacan también la amistad, la competitividad, la envidia, la admiración… Por todo ello, considero que no es un libro recomendable para niños/as de educación primaria, dado que el alumno/a probablemente se pierda en la trama de la obra.

    Todos los que sentimos cierto rechazo por las matemáticas descubrimos de la mano del viejo tío Petros la belleza de este campo. El autor, Apóstolos Doxiadis, incendia en el lector/a la llama de la curiosidad, convirtiéndose esta en el punto clave de la obra. La figura del anciano capta nuestra atención inmediatamente, así como también su vinculación con el mundo de las matemáticas. En añadidura, la obra menciona y vincula entre ellos a grandes matemáticos de nuestra historia como, por ejemplo, Euler, Hardy, Gödel o Ramanujan, reconociéndoles una gran importancia y respecto, ya que sin sus descubrimientos el día de hoy carecería de sentido alguno.

    Por último, decir que el tío Petros, “fiasco de la vida” según sus hermanos, dedicó toda su vida a las matemáticas sin obtener resultados satisfactorios para él, pero… ¿Demostró Petros Papachristos la conjetura de Goldbach en sus últimos días?

  235. María Álvarez Nogueiras (2º curso del grado de educación primaria) Says:

    La historia que se cuenta en este libro sobre el tío Petros, para mi parecer es la realidad que sufrieron y sufren muchas de las personas que tienen como meta ser grandes matemáticos. Llegar a serlo, como bien se muestra en la historia es un camino muy largo y muy duro, muchas veces no reconocido, pero gracias al esfuerzo de estos genios toda la humanidad puede hacer uso de sus grandes descubrimientos, facilitándonos el día a día.

    Leer este libro me ha gustado bastante, ya que no es solamente un libro de matemáticas. En casi todo el rato que lo estuve leyendo parecía una novela de aventuras que me iba enganchando a la vez que el tío Petros y su sobrino me contaban sus historias, sin darme cuenta de que todas ellas giraban en torno a un mismo tema, las matemáticas.

    La figura del sobrino, también es clave en este relato, ya que es él el que nos va guiando en la lectura. Su papel representa a cualquier persona que se interesa por las matemáticas, que tiene una persona a la que admira en ese campo y necesita saber su historia para seguir su ejemplo. En este caso el ejemplo era tío Petros, una persona incomprendida en su tiempo que gastó toda su vida en intentar resolver algo al que nadie daba importancia debido a su dificultad. Esto mismo ocurre con todos los genios, tanto matemáticos como no. En muchas ocasiones hemos escuchado que los grandes descubridores eran incomprendidos en su época ya que nadie los valora hasta que descubren algo importante y con este libro se comprueba que lo que se dice es cierto, incluso muchas veces después de realizar un descubrimiento, son reconocidos años y siglos después, pero aun así no se rinden y siguen luchando por su propósito.

    Otra cosa que me mostró este libro, es que las matemáticas son un saber que está cambiando constantemente, no nos podemos quedar anticuados en este campo porque perderemos muchas cosas. Además es una doctrina que cambia y lo hace de manera muy rápida. Esto se ve por ejemplo cuando el tío Petros se decidió finalmente por hacer públicas sus investigaciones intermedias en la conjetura de Golbach, ya que tras estar mucho tiempo aislado de sus compañeros matemáticos y de las matemáticas en general, ya era demasiado tarde y alguien se le había adelantado a la hora de hacer públicas esas mismas investigaciones.

    Creo también que es una historia de superación, de ilusión y de intentar conseguir lo que uno quiere ya que a pesar de que Petros era tachado por todos como un fracasado, como la oveja negra de la familia, él no se revelaba ante estos comentarios y a pesar de ellos estuvo toda su vida investigando sobre la conjetura hasta el último momento de su vida, en donde creyó descubrir el resultado pudiendo morir tranquilo.

    Finalmente decir que quizás lo que menos me gustó de esta historia fue su final abierto, ya que tras la muerte de Petros no podemos saber si en verdad descubrió la conjetura de Goldbach o no.

  236. Alba Rivas Carral / 2º Educación Primaria Says:

    «Dende a primeira páxina deste libro souben que ía chamar a miña atención xa que todo o que ten que ver con misterio e curiosidade me atrae e esta lectura non foi a excepción.
    Neste libro temos unha mensaxe moi importante para os nosos futuros alumnos e alumnas que é “non te deixes levar polas aparencias”, e o narrador desta historia non o fixo. Para toda a familia Papachristos o tío Petros era unha persoa que cualificaban de tola, rara, solitaria, apartada dos demais, etc. e este pensamento íano transmitindo ás seguintes xeración e o narrador foi o único que confiou nel e se interesou de verdade pola súa vida e as súas fazañas.
    A través desta obra podemos ensinarlle ao alumnado que é moi importante que sempre teñan confianza neles mesmos, que persigan os seus obxectivos e que se de verdade o fan con empeño e esforzándose lograrán conseguilos. Moitas veces as cousas non teñen que porque saír de primeiras, igual que lle pasou ao protagonista da historia que estivo toda a súa vida intentando demostrar a “conjetura de Goldbach” e a pesar de equivocarse, fracasar, renderse nun momento do camiño finalmente colleu forzas e chegou ao resultado que pretendía e todo o seu esforzo serviu para algo.
    En conclusión, nós como mestres debemos inculcar nos alumnos/as que sempre que se propoñan algo serán capaces de conseguilo porque todo esforzo ten o seu resultado e que nunca se teñen que render por moitas caídas que teñan durante a súa vida.»

  237. Andrea val lamas Says:

    La obra es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al plantar cara a las matemáticas. A través del libro nos acercamos a las verdaderas matemáticas y a los genios que han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre.
    La verdad es que este libro me ha gustado bastante, ya que tenía una idea previa de las matemáticas que ha cambiado por completo, a mejor. Es una novela pura y dura, entretenida y me ha enganchado lo suficiente como para querer llega pronto al final y saber que pasaba con el tío Petros y sus estudios sobre Goldbach.
    No es necesario entender nada de números para seguir el hilo de la historia que tiene, además de la parte científica, una parte humana.

    Andrea Val Lamas 2º Curso de Educación Primaria

  238. Sheila Cespón Abuín - 2º curso de Educación Primaria Says:

    Este libro suscitoume dende un principio interés polo que estaba por vir, creando curiosidade pola demostración da conjetura de Goldbach, e en xeral, polas Matemáticas.

    Unha realidade que se pode sacar dende o principio é que un matemático nácese, non se fai. Creo que esta frase é moi importante para aplicar nas aulas de Educación Primaria, onde os nenos obrigatoriamente teñen que estudar unhas materias troncais, sen importarlle ou interesarse por igual con unhas e con outras. Polo tanto, non debemos imporlle materias e teoría, senón que debemos deixar que os discentes se interesen e se deixen levar polos seus gustos, deixándolle “abertas” as matemáticas, permitíndolle realizar os exercicios de múltiples maneiras para chegar á solución, e non imporlle unha conta ou fórmula para cada exercicio, facendo as Matemáticas máis mecánicas e memorísticas. En definitiva, debemos facer que cada un persiga o seu obxectivo segundo as súas propias predileccións, loitando polo que os discentes consideren que é do seu interés e poñéndolle gañas xa que é a única clave para chegar ao éxito.

    As Matemáticas na escola non favorecen o pensar, senón que como ben pon no libro, só hai que memorizar unhas fórmulas que veñen impostas por un libro de texto, cando en realidade tería que ser o contrario. A investigación tamén é unha parte moi importante das matemáticas, que aparece reflexada no libro, para suscitarlle curiosidade aos nenos, como fixo o Tío Petros co seu sobriño, cando lle mandou investigar sobre a Conjetura de Goldbach, para saber se así era realmente matemático, cando sabía que case era imposible chegar á solución, facendo que o sobriño se sentira atraído polas Matemáticas, e se interesara máis por elas. Outra realidade que resume moi clara, é a decepción que hai nos matemáticos e a pouca importancia que se lle dá as ciencias en xeral, xa que case ningún é realmente coñecido, con todo o que levan traballado para chegar ás solucións dos problemas, e facilitarnos moito as contas hoxe en día.

    Logo, non estou de acordo en relacionar os matemáticos cos poetas, xa que creo que son prácticas, ademais de teóricas. Un matemático ten moito que pensar, investigar e deducir antes de chegar a unha solución, e iso debémosllo inculcar aos nosos futuros discentes na aula.

    Por último, un tema que está de actualidade e que tamén se nomea no libro, é o fracaso escolar, relacionado coa materia de Matemáticas. Esa incertidumbre da que falaba anteriormente, pode levar ao neno/a a desinteresarse totalmente da materia, a sentirse frustrado e decepcionado consigo mesmo, sentimento que todos tivemos algún día, e incluso o tamén o Tío Petros coa Conjetura de Goldbach. Iso non creo que sexa malo, todo o contrario, é bo para poder aprender dos erros e descubrir cousas novas. Por iso esta frase que aparece no libro, resume moi ben o meu pensamento: “A ciencia avanza gracias aos fracasos e aos éxitos”.

  239. Cristina Cabarcos Rey 2ºEducación Primaria Says:

    Esta biografía hace que los lectores se vayan dando cuenta de que ciertos tópicos o frases hechas son totalmente fiables. Algunas son:

    Sé tu mismo:
    Al narrador siempre le hablaron fatal de su tío Petros, pero a diferencia de sus primos quiso descubrir la verdad de su familiar. Enseña que tienes que abrir la mente y buscar tu propia percepción de la realidad, no dejarte influenciar por los demás sino crearte tu propia opinión, que es lo que hace el joven durante todo el libro.

    Perseguir tus objetivos:
    Después de sufrir varios golpes importantes en su vida, Petros siguió trabajando en su pasión, aunque se convirtió en una obsesión insana, ya que podría haber sido un matemático famoso, por orgullo quería ser el mejor. Tanta ambición no siempre es buena, pero si luchar por aquello en lo que crees, de hecho, al final de su vida, se supone que logró su objetivo. Hay que levantarse después de cada fracaso y recomponerse, la vida consiste en caer y volver a levantarse.

    El valor de la amistad
    Es Sammy el que ayuda al narrador a descubrir la jugada del pacto que le hiciera Petros. Es el que le dice que siga estudiando cuando se desanima. Si Petros no se hubiera distanciado tanto de la gente, sabría que su descubrimiento ya fuera publicado, terminaría antes de resolver problemas intermedios, podría pedir ayuda en aquellos campos en los que supiera menos… en definitiva, no estaría solo en el mundo.

    “Fijarse metas alcanzables”:
    Quizá el punto clave del libro. Si bien Petros avanzó enormemente porque su objetivo era muy ambicioso, también hizo que no tuviera el coraje suficiente y lo abandonara. Sin embargo, termina consiguiéndolo, descubre la solución a la conjetura (o esa es mi percepción). Por lo tanto, al final si una meta es asequible o no, depende del interés que pone uno para alcanzarla.

    Este tipo de mensajes se escuchan pero no tienen ningún valor si no se entienden. Por eso me parece muy buena idea que lo lean niños de primaria, adaptándolo para los dos primeros ciclos por la complejidad y extensión. De este modo son ellos mismos los que descubren de forma inconsciente la veracidad de estas expresiones y quizá, pasión por las matemáticas. Una clara muestra de que las matemáticas no están aisladas del mundo sino que también pueden ayudar como materia transversal.

  240. Martín Sampedro Rañó (ed. Primaria) Says:

    «El tio Petros y la conjentura de Golbach»
    É un libro bastante novelesco. Agora mesmo, para mín esto é un punto positivo, xa que axuda a seguir o guión. Trátanse conceptos non moi complexos, pero tampouco demasiado simples. Por iso a min persoalmente axudoume bastante o feito de estar narrado dunha forma tan novelesca.
    No libro van aparecendo distintos persoaxes matemáticos (reais). Os conceptos que se explican como xa dixen parécenme bastante complexos para rapaces de primaria. Creo que a pesar de ter unha fácil lectura, si non se teñen nocións básicas de matemáticas é bastante difícil, por non decir imposible comprendelos.
    Penso que é un bo libro para rapaces da ESO.

  241. Nerea Rey Rodríguez Says:

    Este libro pareceume un recurso interesante pero non lle quitaría moito partido. Pois opino que os contidos matemáticos dos que trata son bastante complexos para tratar nas aulas de primaria. Estaría mellor empregalos con nenos que estuden a ESO.
    Porén a trama engancha, pois está relatado como unha novela na que un señor ten unha gran obsesión coa «conjetura de Golbach» un dos problemas matemáticos máis antigos sen resolver, mais esta obsesión podía ser con calquera tema diferente.
    Por outra parte, tamén se pode ver entre liñas unha crítica a vida que levan os investigadores así como a dos matemáticos. Pero gustoume a trama e como trata os diversos problemas matemáticos aínda que sexan máis complexos que os tratados no » El diablo de los números», un libro que tamén emporegaría como recurso didáctico.

  242. María Pérez Duarte Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach me parece un libro que puede resultar interesante pero que no es apto para niños de primaria, ya que aborda diferentes teoremas que pueden resultar complicados de entender para niños de edades tan tempranas.
    Dicho esto, creo que es un libro que aborda el tema de las matemáticas de una forma diferente a la que estamos acostumbrados, adentrándonos en el complicado mundo de la investigación, pasando por diferentes historias de matemáticos que existieron y que por lo tanto son reales. Además, el hecho de que aparezcan diferentes incógnitas a lo largo de su lectura, hace que se cree un clima de intriga que resulta interesante para el lector y que logra que este se enganche, queriendo saber que ocurre con el dichoso tio Petros y la Conjetura de Golbach que tanto anhela resolver. Y en relación con esto último, creo que recurre un poco a la típica imagen que todos tenemos sobre los matemáticos, esos “señores chiflados” que se pueden pasar la vida ensimismado en el mundo de las matemáticas, esto no resulta algo negativo para el lector pero creo que deberíamos huir un poco de ese tipo de etiquetas.
    Finalmente, creo que también es necesario ,y no menos importante, destacar como en esta novela aparecen valores como el trabajo en equipo, el esfuerzo, la constancia y el amor y dedicación por lo que uno hace, valores que considero que deberían de estar presentes en cualquier aula de cualquier nivel educativo

  243. Olga Ricoy Castro (Grao en Mestre/a en Educación Primaria) Says:

    El formato se presenta como una novela, con el tío Petros y su sobrino como ejes centrales, pero en realidad tras la apariencia de novela entretenida nos encontramos con matemáticas un tanto abstractas, con sus correspondientes teoremas y cuestiones, que a mí me dificultaron bastante la lectura.
    Por lo tanto, resulta obvio que carece de cualquier aplicación práctica en la educación de niños de Primaria; ya que estos no podrían relacionar lo aprendido hasta el momento con los conceptos que aparecen a lo largo del libro.

  244. Ainoa Raya Fajula (Grado en Educación Primaria) Says:

    EL TIO PETRO Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Todo número par mayor de dos es igual a la suma de dos números primos (Conjetura de Goldbach)
    ¿Puede una hipótesis incierta condicionar toda la vida de una persona? Pues en este caso, sí. La vida de Petros se ve condicionada por tal conjetura hasta llegar a extremos de abandonar una brillante profesión como la de un gran matemático que es, abandonando la cátedra que ocupa en la universidad. Fuera de toda profesionalidad también está el ámbito familiar, el cual, descuida, a no ser del contacto esporádico que mantiene con su sobrino que es el que relata la historia de su tío. Sus hermanos lo toman por la oveja negra de la familia, y es precisamente por el hecho de haber abandonado todo por un sueño hasta ese momento inalcanzable. El afán de lograr las mieles del triunfo le lleva a una continua obsesión por resolver el enigma de la conjetura de Goldbach, pues desea ser recordado junto a los mejores matemáticos de la historia, renunciando y escondiéndose de sus otros amigos de profesión para evitar que intervengan en la resolución del problema y así le puedan robar el triunfo. En toda la obra se mezcla el odio, la envidia y la soledad, todo ello en una mezcla de locura y realidad unidas al unísono. El final es un tanto original pues no se sabe a ciencia cierta si ha resuelto la conjetura, ya que muere cuando le pide a su sobrino que le traiga, junto con él, a otro matemático para testificar de la resolución de la misma.

  245. Claudia Sánchez de Movellán (Grado en Maestra de Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» ha sido un libro que me ha enganchado desde el principio. Sentí la misma curiosidad que el pequeño protagonista sentía a lo largo de toda la historia. Quería saber que era lo que ocurría a Petros y por qué.

    A nivel de lectura, es bastante complejo. Personalmente me habría gustado que hubieran explicado de forma más clara alguna de las definiciones matemáticas que se daban porque, para una mente tan poco científica como la mía, fue un poco complicado entender ciertas cosas.

    De todas formas, «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» me ha parecido una novela excelente, llena de intriga y que, a mí, me ha llenado de curiosidad. De hecho, me he visto obligada a mirar alguna información de esta conjetura para entender mejor como ha ido evolucionando su investigación.

    Aún así, no se lo recomendaría a los niños de primaria; quizá a los de 6º, pero creo que es muy complejo para ellos (ya que para mí también lo fue).

  246. Rosa Mouzo Villar (Primaria) Says:

    Cando lin por primeira vez o título deste libro asustábame un pouco o feito de ter que lelo obrigatoriamente por ser algo descoñecido para min e de matemáticas! Sen embargo, desde as primeiras páxinas enganchoume de tal maneira que o lin nun só día.

    Aínda que se tratan máis temas que a conxetura de Goldbach (Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos) coma o teorema de Fermat, a criba de Eratóstenes, etc., a conxetura dá título á novela, xa que é o tema principal, a investigación de toda unha vida do tío Petros, e todos os lectores/as nos familiarizamos coa mesma. Resulta fascinante ver como un enunciado que parece tan sinxelo pasa a ser un problema dos máis importantes das matemáticas, que aínda hoxe segue sen resolver.

    Como acabo de mencionar, o elemento central da novela é un problema matemático, pero menciónanse algúns outros, e aínda así non resulta complicado seguir a súa lectura pola temática, aínda que o lector/a non sexa un experto nestas ciencias. Ademais, ó mesturar as matemáticas e a vida e aventuras dos matemáticos entre as historias dos dous protagonistas, faino máis ameno, e creo que lanza unha boa mensaxe para os lectores/as: que as mates tamén son difíciles para especialistas! Tamén anima a intentar buscar sempre solucións, ó vermos ese espírito de superación que tivo o tío Petros ata o último día. Con todo, non hai que esquecer tampouco que o tío Petros é un personaxe ambicioso, abocado ao fracaso porque se somerxe tanto nas súas investigacións por querer ser o primeiro, que desconecta totalmente incluso do mundo das matemáticas descoñecendo recentes publicacións que coinciden cos seus achados que el pensaba que eran descubrimentos. O autor relata isto dunha maneira abraiante, e con isto creo que nos está lanzando outra mensaxe: a importancia de relacionarse cos demais, de intercambiar opinións, coñecementos, de ter vida máis alá do traballo ou dos estudos, pois ata o propio Petros sente a necesidade de liberarse buscando un pasatempos: o xadrez, aínda que este tamén sexa pura matemática.

    Paréceme moi interesante que o autor acompañe a novela das pequenas biografías dos matemáticos que menciona na obra (Euler, Goldbach, Ramunujan, Littlewood…), xa que é interesante ver cales foron as principais achegas de cada un deses xenios matemáticos, aínda que algunhas xa se mencionasen na novela. Nesta parte, diría que en ocasións pode ser complicado entender a que se está referindo con conceptos matemáticos, que só especialistas na materia poderían explicar.

    É unha novela moi entretida e intrigante, xa que desde o principio o tío Petros é un personaxe fascinante porque ten unha vida misteriosa, e segundo pasas as páxinas queres saber máis e máis da súa vida: dos seus estudos, das súas investigacións, do seu traballo, etc e tamén da relación que mantén co seu sobriño “favorito” e se este segue os seus pasos ou non para converterse tamén en matemático.

  247. Olalla Rey Casal 2º Curso Grao en mestra de ed. Primaria Says:

    «El tio Petros y la conjetura de Goldbach»

    Na miña opinión, este libro encantoume, anque ao principio fíxoseme un pouco denso, despois pareceume moi entretido.
    Esta novela xira en torno ás investigacións e móstranos as matemáticas dunha forma moi distinta da que estamos acostumados.
    Non me parece un libro adecuado para recomendarllo a nenos de educación primaria, pero sí a nenos de idade máis avanzada xa que contén unhos conceptos moi complicados para nenos de tan curta idade.
    Considero de gran importancia a cantidade de valores que reflexa este libro, xa que non se hai que dar por vencido se as cousas non salen ben ao principio, senón que sempre debemos de ser constantes.

  248. María Jares Fernández (2º grado en primaria) Says:

    El libro a comentar cuenta la historia de un matemático llamado Petros obsesionado por demostrar la conjetura de Goldbach. Se trata de una novela interesante por tratar aspectos matemáticos, pero sus contenidos a mi parecer son demasiado complicados para los cursos de educación primaria si lo que se quiere es entender todas las explicaciones. Aún así, tiene aspectos positivos como son el trabajo de los valores de perseverancia y constancia, tan importantes en la formación. Además tambien es bonita la historia de la relación entre tío y sobrino por la pasión hacia el mismo tema, un tema poco común en este tipo de ejemplos.

    Por otra parte, me gustaría comentar que el libro coloca al matemático en la idea tradicional que se le atribuye. Como una persona individualista, concentrada unicamente en su pasión. A mi parecer se trata de una idea poco atrayente para los niños, a los que se desea motivar en el aprendizaje de esta materia. Si se trataran aspectos relativos a la ciencia más aplicados en el día a día, como una utilidad más cerca, sería mas ameno y útil.

    A pesar de todo, recomendaría el libro para cursos superiores a primaria, como un recurso complementario a los contenidos tradicionales.

  249. Patricia Quintela Pereiro ( 2º Grado Mestre de Educación Primaria) Says:

    A súa letura introdúcete nunha novela que crea intriga e interese arredor das matemáticas, algo pouco usual. Segundo vas avanzando nesta narración vas coñecendo algúns acontecementos históricos que teñen que ver con esta ciencia das matemáticas e neste caso céntrase no dilema da conxectura de Goldbach e na dificultade de demostrar ou verificar algúns descubrimentos. Neste sentido, esta novela axuda a ver como se leva a cabo un proceso de investigación que, aínda que aquí só fala de investigación matemática, se pode ampliar para a investigación científica en xeral xa que describe moi ben como se sinte un investigador, as trabas que se atopa no camiño, as dificultades da investigación individual e o feito de dedicar a mayor parte da túa vida a unha investigación que tal vez nunca poidas verificar de todo. É unha lectura interesante polas curiosidades que che conta pero penso, que é recomendable a partir do quinto curso de primaria en adiante como mínimo. Ademais disto, considero que pode ser un recurso moi bo para introducir datos históricos das matemáticas e de achegar aos alumnos ao mundo da investigación científica porque é bastante entretido e levadeiro de ler. Incluso pode ser un ejemplo para elaborar materiais parecidos nos que explicar algúns contados do curriculum.

  250. Milena Recarey Rama Says:

    Recarey Rama, Milena CLIL_02
    2º Curso do Grao en Mestre/a de Educación Primaria

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    Neste caso a lectura resultoume un pouco máis densa, non pola cantidade da historia, senón polos contidos que se tratan. O libro fálanos da vida de Petros, quen adicou a súa vida a resolver a afirmación de que “todo número enteiro maior que dous é o resultado da suma de dous números primos”, ou o que é o mesmo, a Conxetura de Goldbach; aínda que tamén aparecen nel outros como a criba de Eratóstones ou os 23 problemas de Gilbert. Persoalmente creo que o libro sería un bo recurso didáctico para ensinar matemáticas, pero non na etapa de Educación Primaria, xa que os contidos matemáticos citados acércanse máis a un pensamento abstracto que os nenos/as de 6 a 12 anos aínda non posúen. Recomendaría a súa lectura na Educación Secundaria, non de forma individual, senón, como xa citei no Diablo de los números, dunha forma conxunta nas clases. Desta maneira o alumnado pode mostrar no momento as súas dúbidas e o mestre/a resolvelas. Os contidos matemáticos poden resultar tediosos e incomprensibles se os profesores que os imparten non o fan adecuadamente.

    Ademais, durante a narración tamén se nos presentar valores importantes como a perseverancia, a constancia e a dedicación a un traballo ou a un logro que se pretende acadar. Estes valores cómpre que se ensinen nas aulas, porque é moi importante que o alumnado se sinta motivado para acadar os seus obxectivos, non só académicos, senón tamén persoais.

  251. Helenca Torrado Rey 2º Grado en Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”
    Todo lo que puedo decir de este libro es bueno, me encantó la historia del viejo matemático Petros y de su sobrino y cómo este consigue que su tío vuelva a investigar la Conjetura que tanto tiempo de su vida le dedicó.
    Me parece un libro muy bueno ya que nos lleva al principio de las matemáticas y a esos problemas y teoremas que siguen sin resolverse pero que se dan por verdaderos como en este caso la Conjetura de Goldbach.

    No creo que recomendaría la lectura de este libro a niños de primaria pero si es importante porque nos ayuda a acercar a los alumnos al mundo de las matemáticas porque a todos nos causa curiosidad y contarles anécdotas históricas que a muchos les gusta escuchar y es una forma diferente de aprender.
    A través de este libro vemos también que las matemáticas están rtelacionadas con diversas cosas, tanto juegos como el ajedrez, como lanzamiento de cohetes o misiles y estas historias a los niños les causa interés.

    Algo importante y con lo que yo me quedo es que los libros de matemáticas no se pueden leer en el sofá o en la cama sino que hay que leerlos con lápiz y papel al lado, es como cuando estudias matemáticas que no sirve de nada “chapar”, hay que estudiarlas con lápiz y papel.

  252. Paula Vázquez Fernández (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    Desde mi punto de vista, este libro de Apóstolos Doxiadis me parece muy interesante y entretenido para leer. Al principio “no engancha” del todo, pero a medida que vas pasando las páginas la intriga es cada vez mayor, y te dan ganas de saber qué es lo que ocurre al final con el Tío Petros y la Conjetura de Goldbach.
    No me parece un libro adecuado para niños/as de Educación Primaria, dado que en muchas de las páginas cuando explican contenidos matemáticos, a mi me hacía perder el hilo de la lectura, y para niños/as de entre seis y doce años me parecen conceptos muy complicados, como por ejemplo cuando hace referencia a teoremas como el de Fermat .
    En mi opinión para la E.S.O y cursos superiores sería perfecto, dado que a estas edades están más familiarizados con las matemáticas, además es un claro ejemplo de que esta materia no siempre tiene que ser aburrida (como opinan muchas personas), si no que ofrece otra visión, contada desde el punto de vista de un niño joven que brinda una historia muy interesante, partiendo de la base de estas.
    Teniendo en cuenta que las matemáticas no son mi fuerte, el libro me gustó mucho y se me hizo muy corto y ameno. Al igual que su sobrino favorito me dejó con la duda de si al final el tío Petros consiguió demostrar la conjetura.

  253. Carlos V. Toimil (Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach é un libro escrito por Apóstolos Dioxadis, escritor grego autor de novelas didácticas relacionadas coa matemática.
    O libro consta de tres partes, nas cales se vai alternando a persoa do narrador. A primeira delas está narrada en primeira persoa polo sobriño de Petros, o cal conta a relación que ten co seu tío.
    A segunda parte está escrita en terceira persoa, na cal se conta a historia de Petros e o que o levou a estudar Conxetura de Goldbach.
    En canto a terceira e última parte, o sobriño volve ser o narrador. Nela conta que tras rematar os seus estudos decide volver ao seu lugar de orixe (Atenas) para traballar no negocio familiar e realiza reflexións matemáticas co seu tío.
    A novela deixa un final aberto, pois Petros more e non sabemos se finalmente deu coa solución de dito problema.
    Ao meu parecer, esta novela é un libro que, ainda que trata temas matemáticos, chega a ser entretido. Penso, tamén, que non é recomentable para educación primaria, xa que utiliza un vocabulario demasiado complexo. Para min sería un bo recurso para o primeiro ciclo da ESO (primeiro e/ou segundo).

  254. Noelia Moledo Queiruga Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach», é unha novela que narra a historia de Petros, un ancián obsesionado co mundo das matemáticas, xunto co seu sobriño, un rapaz que ten profunda admiración cara o seu tío e o cal, ademais, decidiu emprender unha carreira matemática. Tanto Petros coma o seu sobriño fan referencia aos personaxes principais da novela.

    En canto a contidos matemáticos, podo dicir que ao que máis se fai referencia é a resolución da “Conxectura de Goldbach”, conxectura a través da cal xira a historia. Esta busca a proba de que “os números pares son a consecuencia da suma de dous números primos”. Ademais, en case todo o relato se fai referencia ao estudo das propiedades dos números utilizando diferentes métodos.

    Outro dos temas que se atopan somerxidos na novela é a transmisión de valores como por exemplo a importancia do traballo en equipo, a cooperación.

    Para finalizar, dicir que é unha novela sinxela de ler, pois penso que prima máis a forma literaria que os contidos matemáticos (xunto cas complicacións que nos poida dar) e que, a diferenza de “El diablo de los números” non a recomendo para estudantes de primaria.

    Noelia Moledo Queiruga («Grao en mestre/a de Educación Primaria»)

  255. Lara Miguéns Sanlés Says:

    El libro “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” me pareció que te sumerge en la lectura con mucha facilidad. Es un libro que por lo extenso que es y porque trabaja conceptos difíciles no se lo daría a niños de primaria a pesar de que hay una historia interesante más allá de los conceptos, pero para trabajar matemáticas no lo utilizaría. Lo recomendaría a partir de la ESO y a profesores o futuros profesores como es nuestro caso ya que considero que este libro nos puede hacer plantearnos muchas cuestiones.

    Una de las conclusiones que podemos extraer es que las matemáticas van mucho más allá de lo que los niños aprenden en las aulas. No se basan en resolver ecuaciones o calcular áreas si no que las matemáticas, estudian conceptos intelectuales abstractos como se especifica en el propio libro.

    También hay un montón de ideas que se van planteando durante la lectura. Por ejemplo, la idea del científico aislado y encerrado en sí mismo. La competitividad que demuestra Petros cuando no quiere que nadie sepa de sus avances. Otra de las cuestiones que destacaría del libro es como hablan de la mediocridad, como por ejemplo cuando Petros afirma que en las matemáticas solo hay gloria o fracaso, o cuando la familia de Petros lo rechaza a pesar de ser un gran matemático por no haber conseguido nada. Considero que es verdad que en los libros de texto solo salen los investigadores más destacados, al igual que en todas las ciencias, pero para que estos lleven a cabo los grandes descubrimientos son necesarios también los pequeños avances. Es decir, en el libro hay muchas ideas que merecen reflexión y desde mi perspectiva, muchas de ellas, erradicarlas. Considero que en cualquier ámbito es mucho mejor la cooperación y saber trabajar en equipo, también que cada uno debe hacer lo que le guste sin importarle lo que los demás opinen y sobre todo luchar por conseguirlo.

  256. Clara Rei García Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é un dos poucos libros sobre as matemáticas que me resultou interesante e dunha lectura máis ou menos sinxela.
    Pero que para min sexa sinxela non significa que para os nenos de primaria tamén o sexa. Digo isto porque a súa lectura require duns coñecementos matemáticos que quizais os nenos/as desas idades non acadaron aínda. O cal é unha desvantaxe porque os pequenos perden o interese con maior facilidade ao descoñecer os contidos do que está a ler.

    Pese a isto, creo que, acadados xa os coñecementos básicos aos que se fan referencia, o libro ten moitas posibilidades de traballo na aula con referencia ás matemáticas. Pero non considero que sexa así nunha clase de Educación Primaria.

  257. Sara Moure Domínguez (2º Educación Primaria) Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    Aunque el principio de la historia puede resultar un tanto complejo por la cantidad de teoremas y distintos matemáticos que se presentan, esta parte te hace reflexionar sobre el esfuerzo y la perseverancia por la que han tenido que pasar para resolver problemas y conceptos matemáticos que hoy en día consideramos básicos e incluso enseñamos a nuestros alumnos. No tenemos en cuenta ese esfuerzo que se ha llevado a cabo, solo el resultado final, y es importante conocer que detrás de cada concepto a habido un matemático dispuesto a sacrificar su tiempo.

    Como representante de estos matemáticos en la historia en si, encontramos al “Tío Petros”, el cual pasa gran parte de su vida intentando demostrar la “Conjetura de Goldbach”. Es con su historia con la que nos damos cuenta que es importante perseguir lo que nos proponemos y esforzarnos para conseguirlo, pero no hasta el extremo al que llegó el Tío Petros. Esta investigación lo llevó al aislamiento y la obsesión extrema, la cual pudo ser una de las causas de su muerte repentina.

    Por último decir que no recomendaría este libro a niños de primaria, ya que sería demasiado complejo para ellos. Pero sin embargo sí sería una buena opción para alumnos de la ESO, ya que sus conocimientos matemáticos son superiores y están en una edad óptima para darse cuenta de valores como el esfuerzo y la lucha por conseguir tus objetivos, pero siempre fijando unos límites sin llegar a lo obsesivo.

  258. Helena M. Cebey 2º Grao Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Dende o meu punto de vista é un libro dunha gran complexidade para o alumnado de educación primaria, xa que no libro plásmanse conceptos demasiado complicados para xente de miúda idade. Ademais de ter unha linguaxe bastante complexa. Aínda asi, debo destacar que é un libro recomendado para calquera docente que teña que traballar coas matemáticas de forma que as ten que explicar e que sexan entendidas por outras persoas. O contido do libro conta con gran riqueza das matemáticas e como son explicadas de maneira entendible.
    No libro reflicte o mundo da investigación matemática achegada a través de importantes matemáticos e teorías, ademais da propia historia do tío Petros. Con todo, nesta historia do tío Petros fai relevancia ás metas establecidas e a obsesión que chega a ter por ser logradas.
    Persoalmente, en xeral o libro pareceume moi interesante e a trama é atractiva para o lector, mais considero que hai momentos ao longo do libro que son demasiados cambios de presente e pasado, provocando no lector unha gran complexidade.

  259. María Mato Vidal ( Grao en mestre de educación primaria, 2º curso) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”.
    Quero destacar previamente que nunca lera un libro sobre as matemáticas, xa que sempre foron para min un tema a tratar entre o lápis e o papel.
    O libro paréceme interesante aínda que quizás un pouco complexo para os nenos de primaria. Porque ten unha linguaxe matemática un pouco difícil de entender, e pode que os nenos ao lelo perdesen a motivación do libro.
    É un pouco estresante quizás porque para conseguir o que él quere (a conjetura de Goldbach) acaba por evadirse de todo o mundo.
    A vez, tamén é un exemplo de loita polo que un quere, porque non para ate conseguir o obxetivo final.
    Recomendarío a xóvenes a partir de 1º da Eso, ou 2º.

  260. Carla Figueira Romero (Primaria) Says:

    Este libro nos da la oportunidad de ver las Matemáticas de una forma distinta y nos hace ver lo importantes y fascinantes que pueden llegar a ser matemáticas para todo lo que nos rodea ya que, en este mundo, la mayor parte de las cosas están relacionadas con los números,

    El autor del libro, Apóstolos Dioxiadis, en lugar de escribir un libro de historia sin más, decide escribirlo en forma de novela, haciendo así que página a página te vaya enganchando y cuando tienes que parar de leer hasta el día siguiente, te quedes con las ganas y con la curiosidad de saber qué pasará. En esta obra podemos ver el placer y la parte más negativa de las Matemáticas.

    Es muy interesante ya que en él se lleva a cabo una reflexión sobre lo importante que es la investigación de las Matemáticas y los descubrimientos que se llevan a cabo al respecto. Nos hace ver cómo un anciano recluido en una casa de campo, rodeado por libros de Matemáticas, y considerado por su familia como «la oveja negra», puede llegar a hacer que su sobrino, un joven rebelde, sienta fascinación por él y por lo que busca, lo que pretende y todo lo que hace.

    Me resulta apasionante cómo explica diversas teorías de forma que todos podamos entenderla y que son muy importantes y relevantes en la historia de las Matemáticas que utilizamos hoy en día. Se describe en este libro la obsesión que tenía el Tío Petros en demostrar la Conjetura de Goldbach, resultando esto interesante para ver la persistencia que tienen algunas personas por entender las cosas y de las que, aunque no en su totalidad, deberíamos tomar como ejemplo.

    Considero que este libro podría ser una muy buena opción, por no ser más tajante y decir que lo considero fundamental, para la lectura por parte de alumnos del último ciclo de Educación Primaria y Educación Secundaria.

  261. Noelia Torres Rey. 2º Grado en Educación Primaria Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach´´ se trata de una obra en la cual el sobrino del protagonista se encarga de relatar la vida de matemático del tío Petros , como este pasó la mayor parte de su vida intentando resolver la conjetura de Goldbach y como quiso truncar el destino de su sobrino que también sentía pasión por el mundo de las matemáticas.
    A pesar de que al comienzo, el libro resulta un poco monótono e incluso aburrido, a medida que transcurre la historia va enganchando poco a poco y acercando al lector más al mundo de las matemáticas haciendo así que este quiera continuar descubriendo y comprender realmente la historia y el misterio que en ella se esconde, el porqué el tío Petros se encerró única y exclusivamente en resolver la conjetura dejando todo el resto de lado y saber si realmente al final consigue resolver el problema ( Comprobar que todo número par mayor que 2 es la suma de dos primos) que se llegó a convertir en una verdadera obsesión para él.
    Se trata de una novela la cual considero que puede resultar muy compleja para emplear en niveles de educación primaria, debido sobre todo a la gran cantidad de contenidos que se tratan y por ello para los niños les resultaría más complicado seguir la historia y obviamente comprenderla.

  262. Rebeca Parracho Miguéns Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach é un libro bastante interesante aínda que resulta algo complexo na súa lectura.

    Nárranos a través da historia de Petros como o afán por resolver un problema (no seu caso, a conjetura de Golbach) te pode levar á desesperación case total facendo que te afastes do mundo por completo ata vivir case unicamente para resolver dito problema.

    Non é un libro que recomendaría a nenos de primaria e incluso nin aos de secundaria, xa que o vocabulario específico que emprega e a mención a diferentes teorías farían que os nenos non entendesen nada. Aínda así, hai aspectos positivos nesta novela, como a loita por conseguir un obxetivo fixado, ou incluso como é realmente a tarefa da investigación, coas súas dificultades e todo o traballo e anos invertidos que hai por detrás das teorías que xa coñecemos.

  263. Mariña Sánchez Sánchez, 2º curso Grado en Mestre/a en Educación Primaria Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro en el que se abordan diferentes temáticas dentro de una más importante, la cual le da sentido a la trama; la obsesión por la resolución de uno de los problemas matemáticos más famoso de la historia de esta rama, tanto por parte de Petros y en menor medida la de su sobrino. Las otras cuestiones matemáticas que aparecen en esta obra son la criba de Erastótenes, el Principia Mathemática de Russel y Whitehead, la hipótesis de Riemann, el último teorema de Fermat y los 23 problemas de Hilbert.
    La obra es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al plantar cara a las matemáticas. A través del libro, nos podemos acercar a las verdaderas matemáticas, por las que han dado su vida grandes genios de la humanidad y que han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre. Es cierto que durante algún momento de la lectura no he llegado a comprender los conceptos que se hacían mención a lo largo de la historia, pero esto no me impidió entender la trama de la novela.
    Un hecho que me gustaría destacar es que en libro encontramos dos formas de entender la vida, una por parte del padre del narrador y otra por parte del tío, que en un momento del libro es la que apoya el narrador, pero finalmente acabara decantando por la que tiene al padre. Esto es así debido a que el padre cree que en la vida hay que tener unas metas que se puedan alcanzar, mientras la del tío es proponerse alcanzar el más difícil para ser lo mejor, cueste lo que cueste hasta el límite de no querer compartir su inteligencia ni los descubrimientos con nadie para que nadie se beneficie de ellos y porque no lo convertirían en lo mejor de la historia y entonces tampoco le merece la pena. Realmente este comportamiento es bastante avaricioso e incluso egoísta, ya que si los científicos no comportanten con el mundo sus descubrimientos hoy en día seguiríamos anclados en la Edad de piedra, ¿Qué pasaría si el/la que aprendió a cómo usar en su beneficio el fuego no lo hubiera compartido con sus congéneres? Es triste que una mente tan brillante como la que nos presentó en este libro tuviera una mentalidad así. Esto me hace pensar y, ¿Cuántos grandes descubrimientos quedaron soterrados por un compartimiento similar a lo largo de la historia?
    Por último, aunque este libro le he encontrado muy interesante y me abrió los ojos hacia la realidad existente en el mundo científico, lo considero de una comprensión muy compleja para los niños/as de Educación Primaria, ya que muchas cosas de las que en él se cuenta no serían entendidas por ellos. Sin embargo el libro lo recomendaría de lectura obligatoria en cualquier curso de bachiller para mostrarle a los alumnos, una pequeña imagen de cómo puede llegar a ser el mundo científico, para así que tengan esto en mente a la hora de escoger su futura carrera y profesión.

  264. Antía Varela Quintás Says:

    Ó meu entender «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» é un libro moi denso, pero non en canto ó número de páxinas se refire, se non con respecto ó seu contido. Ten un vocabulario moi específico das matemáticas, e non sempre é doado seguir as múltiples explicacións que se dan ó longo da obra se non se ten unha mínima idea da temática, incluso se chega a decir nela que para ler un libro deste estilo é necesario ter ó lado un lápiz e un papel para ir anotando calquer explicación que apareza. Ademáis disto, pode resultar difícil para un neno de corta idade o feito de que se conte unha historia dentro doutra á hora de seguir o fío destas.
    Por estas dúas razóns penso que non é un libro axeitado para alumnos de primaria, nin sequera para rapaces de unha idade máis avanzada, porque incluso a min me resultou difícil de ler.

  265. Natalia Quintela Rey (Grado de Maestra en Educación Primaria) Says:

    Para analizar esta obra destaco principalmente dos partes muy diferenciadas. Por una parte está el contenido estrictamente matemático que se aborda de una forma natural, citando a grandes matemáticos y exponiendo las teorías más famosas por su dificultad, dando por hecho que el lector ya conoce de lo que se está hablando. Es decir, se tratan un sinfín de hipótesis, teorías y procedimientos matemáticos que, para un lector con un nivel básico en matemáticas, sin ningún tipo de formación o documentación complementaria, crea una confusión que condiciona la comprensión de la lectura. Esto puede resultar algo frustrante.
    Por otra parte, en cuanto a la trama principal sobre el relato de la vida del señor Petros Papachristros, se pueden recoger numerosas reflexiones ligadas a ciertos valores como el esfuerzo como medio para conseguir los objetivos que te marcas en la vida. Aunque también se muestra que en el caso de Petros, su objetivo se convierte en una obsesión tal que se aísla en sí mismo de una forma que se vuelve contraproducente, como se ve cuando intenta publicar sus hallazgos y es informado de que ya habían sido descubiertos años atrás.
    Además, si antes hablaba de frustración por no tener un nivel suficiente para entender las partes puramente matemáticas del libro, también hay dos conclusiones que dejan un cierto desaliento a los posibles futuros matemáticos. Una es la declaración del tío Petros: <>. Y por último, la visión que nos muestra el sobrino, junto con su amigo, del destino de muchos de los grandes matemáticos que terminan solos, locos o llevados al suicidio.
    Finalmente, no creo que se trate de un libro apropiado para alumnado de primaria debido al alto grado de madurez necesaria para comprender la historia que relata, además de la densidad de conceptos matemáticos con los que trabaja dificultando en parte esta comprensión global.

    • Natalia Quintela Rey (Grado de Maestra en Educación Primaria) Says:

      **Declaración del tío Petros: El matemático nace, no se hace. Si no tienes esa aptitud especial en los genes, trabajarás en vano durante toda tu vida y un día acabarás siendo un mediocre. Un mediocre distinguido, quizá, pero mediocre al fin

  266. Laura Vázquez Murcia (Grao en Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un libro que, sen dúbida, trata minuciosamente a través
    dos diversos personaxes, e en concreto, do tío Petros, moitas das características propias do ser
    humano.
    Trata o tema da paixón, neste caso, por medio de Petros hacia as matemáticas. Reflexa como ao ser
    humano lle pode apasionar algo ata o punto de perder a cordura e de evadirse por completo do resto
    do mundo.
    Trata tamén o tema da ambición, o cal se ve ben reflexado na procura da verdade por parte de
    Petros, na búsqueda constante da solución á conxetura de Goldbach.
    Isto fai que Petros se evada do mundo que lle rodea, a excepción das matemáticas, o cal fará que
    perda o contacto cas demais persoas e con todo aquilo que non sexa matemáticas que estén
    relacionadas ca conxetura de Goldbach.
    Outro tema que toca, é a competitividade, reflexada sobretodo entre Petros e os seus colegas
    matemáticos. Xa ben se di nunha parte do libro, “para trinfuar nas matemáticas, hai que ser o
    mellor, posto que non hai medalla de plata”.
    Relacionado con isto, trata o orgullo, posto que o tío Petros non é capaz de admitir que fracasou na
    búsqueda da solución da conxetura. O que fai é buscar unha excusa, como a teoría de que a
    conxetura de Goldbach non ten solución.
    Soamente hai unha persoa que lle pode facer cambiar de opinión, e ese é o seu sobriño. Este
    espertou o interese e viu as súas habilidades nas matemáticas tras fixarse no seu tío. El é quen
    consigue que Petros volva a revivir as gañas e a esperanza de demostrar a conxetura, pero, é isto
    positivo? Parece que finalmente o tío Petros remata nunha situación de desesperación e locura.
    O libro deixa unha especie de final aberto, posto que non se sabe se Petros acabou demostrando a
    teoría, pero ao morrer non puido facela pública, ou se creu que chegou á verdade, mais nunha perda
    total da cordura.
    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un libro que todo o mundo pode ler, sexa máis ou
    menos cercano ao mundo das matemáticas. Recomendariao a partires de terceiro ou cuarto da ESO.
    Esta novela, acércanos un pouco máis ao mundo das matemáticas, e en concreto, aos matemáticos,
    ás súas virtudes e aos problemas que unha pasión, se se converte en obsesión, pode traer.

  267. María Pérez Mariño ( Segundo Curso de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” relata a historia dun neno ao que non lle gustan as
    matemáticas, e o seu tío que busca resolver un dos problemas matemáticos máis complexos, a
    Conxetura de Goldbach. Así mesmo, reflexa a capacidade de esforzo que se debe ter na vida e a
    necesidade de buscar o que realmente queiramos a pesares dos posibles obstáculos que podamos
    atopar.
    Considero que ten unha complexidade demasiado elevada para os cursos de Educación Primaria
    que nalgúns momentos provocou que tivera que ler varias veces algún anaco para entendelo. Foi un
    libro que, para o meu gusto, é máis entretido de ler polo seu argumento en comparación coa outra
    obra “El diablo de los números”.

  268. Irene Romero Bello (Primaria) Says:

    “El tio Petros y la Conjetura de Goldbach” es un libro matemático muy interesante, porque aparte de tratar uno de los temas más misteriosos de las matemáticas lo hace a través del relato, de la novela, lo que hace mucho más interesante y divertida su lectura. Me sorprende un poco como una persona puede dar toda su vida a intentar resolver un problema matemático que no es seguro que tenga solución (Según el teorema de la incompletitud). Otra cosa curiosa es el final abierto que nos presenta el libro, ¿Será cierto que el tío Petros consiguió resolver la conjetura antes de su muerte? Un historia muy interesante que recomiendo al cien por cien.

  269. Mario Ponce Pérez (2º Educación Primaria) Says:

    Esta obra trata sobre a historia dun matemático obsesionado por demostrar un dos problemas sen resolver máis antigo da historia das matemáticas, a Conxetura de Goldbach.
    Paréceme un libro con unha temática moi interesante e que me resultou moi atractivo aínda que, se cadra, tamén pode ser algo complexo en certas partes nas que se tratan teoremas e cuestións matemáticas coas que non estou familiarizado. O libro promove un gran optimismo á hora de enfrontarse a un problema matemático, ou a calquera outro problema da vida, cousa que me parece moi aplicable nas aulas.
    Como xa comentei, pode resultar unha lectura un pouco densa e complexa polo que non é recomendable para nenas e nenos de Educación Primaria, aínda que si para idades máis avanzadas.

  270. Jorge Seoane Conde 2º Grao en mestre/a en Educación Primaria Says:

    Este libro está orientado e dirixido para que cualquera amante ás Matemáticas e docentes ou futuros docentes desta materia, xa que deberían leer e ter presente para apoio no seu traballo, debido a que é de gran riqueza o que explica.. Tamén é interesante para outros públicos que non están moi sabedores da materia, xa que grazas a esa forma narrativa na que se expresa na lectura,resulta menos pedante para os lectores.
    Por un lado cabe destacar que pódense achegar aspectos de carácter positivo de cara ós nenos como por exemplo as actitudes de traballo e esforzo presenta o tío Petros durante a súa vida, así como seu sobriño durante parte da mesma. Finalmente cabe destacar o final aberto que ten o libro para imaxinación de cada un, de saber se contaba coa solución da conxetura de Goldbach.
    Dende meu punto de vista é un libro complexo para alumnos de primaria e incluso de niveles superiores xa que trata conceptos, demostracións, teorías, ilustres das matemáticas. Estaríamos ante un mundo afastado dos rapaces, non lles sería de gran atractivo, sería un libro orientado para tratar máis adiante cando xa fosen coñecendo máis contidos desta materia.
    Repetíndome, estamos ante un libro que excede os coñecementos básicos que cábense esperar dun alumno de primaria sobre as Matemáticas. Poderíase tratar tocando algúns conceptos desta narrativa e en cursos superiores na E.S.O. xa ler o libro.

  271. David Radío Rioseco 2º Grao en Mestre/a de Educación Primaria Says:

    «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach»

    Desde mi punto de vista es un libro de un gran complejidad para alumnos de Primaria e incluso de niveles superiores, ya que trata conceptos que escapan a sus conocimientos en esas edades. Se tratan aspectos relacionados con muchos teoremas ilustres de las Matemáticas y sus aplicaciones, se habla de la teoría de los números y la lógica, muy alejada de la visión que puede tener un niño de las Matemáticas, y de múltiples autores de los cuales está bien que oigan sus nombres pero no en esta etapa de su Educación, porque no les dicen nada de cara al futuro. Todo esto sin hablar del lenguaje complejo con el que la obra está escrita en varias de sus partes.
    Por otro lado es uno de esos libros que cualquier aficionado a las Matemáticas y cualquier docente que dé esta asignatura debería leer y tener en su biblioteca personal, ya que es de gran riqueza lo que explica y como lo explica. Esa forma de escribir un libro de matemáticas sin basarse en explicaciones y demostraciones, pero sin perder el interés matemático es genial. También es interesante para aquellos que no están muy introducidos en el tema gracias a esa forma narrativa y novelesca de expresarse haciendo la lectura menos pesada para público poco familiarizado con el tema concreto.
    Destacar que se pueden extraer aspectos positivos de cara a los niños como pueden ser las actitudes de trabajo, esfuerzo y perseverancia que presenta el tío Petros durante su vida, así como su sobrino en parte de su vida. Además muestra las Matemáticas como algo más atractivo de cara a los niños presentándolo como un mundo enorme, desconocido y de gran complejidad.
    De todas formas insisto en que es un libro que excede los conocimientos básicos que puede tener un alumno de primaria sobre las Matemáticas y los contenidos que se tratan en este punto de la Educación. Lo que si sería interesante es realizar una lectura en los cursos finales de Primaria a modo de narrativa y para que observen las actitudes positivas que pueden extraer del método matemático, y más adelante realizar una segunda lectura en cuarto de ESO o en bachillerato centrándose más en los aspectos puramente matemáticos para que observen su complejidad y inmensidad.

  272. Alba Ramos Vizcaíno Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.

    O tema central deste libro é a historia do tío Petros en relación coas matemáticas. O tío Petros é un matemático que dedicou gran parte da súa vida a intentar demostrar a “conjetura de Goldbach” illándose por completo do mundo que o rodeaba.

    O libro achéganos ao mundo da investigación matemática tanto a través de numerosas referencias a importantes matemáticos e teorías, así como mediante a propia historia do tío Petros. Nesta historia destaca a loita por alcanzar as metas establecidas e, ademais, as consecuencias ou efectos nos que pode derivar a obsesión por logralas.

    Algo que non me gustou moito foi o afán do tío Petros por demostrar a conxectura para conseguir un recoñecemento dos demais, máis que por facer unha achega ao mundo das matemáticas.

    Na obra trátanse diversos conceptos matemáticos que, dende o meu punto de vista, resultan de difícil comprensión. Esta é a razón principal pola cal non recomendaría este libro para o alumnado de Educación Primaria xa que se fan alusións a contidos sobre os cales non teñen coñecemento. Pola contra si que o vexo axeitado para cursos máis avanzados e mestres.

    Persoalmente, ao principio o libro non me chamaba a atención pero a medida que foi avanzando a historia aumentou a miña intriga por saber como acabaría. En relación co final, este resultoume bastante sorprendente posto que foi máis aberto do que esperaba, deixando espazo para a imaxinación de cada un.

  273. Sandra Núñez Gómez (2º Educación Primaria) Says:

    Esta obra nos relata la historia de un matemático llamado Petros Papachristos (el tío Petros) que quiere demostrar la conjetura de Goldbach y se obsesiona en ello. Esta conjetura dice que “todo número entero mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”.
    La historia es contada bajo el punto de vista de su sobrino y a través de ella nos acercamos un poco a la vida de un matemático que lucha por conseguir resolver una conjetura matemática para que todos lo conocieran y lo admirasen, a los genios que permitieron que evolucionaran las matemáticas gracias a su trabajo y las dificultades que se les presentan. También nos transmite el intento de superación de uno mismo día a día y la idea de optimismo.

    Esto puedo aplicarlo a los problemas que tuvimos que resolver, pues cuando no nos salían o los hacíamos de forma incorrecta, intentábamos entenderlos una y otra vez y mejorar cada día. Y esto sucede con cualquiera problema que nos pueda surgir en la vida cotidiana, como se ve en el juego del ajedrez, lo que nos lleva a la idea de luchar por lo que nos gusta y nos apasiona, ser constantes, pero sin llegar a la obsesión.
    El libro es bastante entretenido y fácil aunque hay alguna cosa que es algo más complicada de entender y requiere más atención, además deja algunos puntos inconclusos, y eso es desconcertante.

    Este libro, a diferencia del “Diablo de los números” no creo que sea fácil de entender para un niño de Primaria, por lo tanto sería adecuado para niños que ya estén en secundaria.

  274. Jorge Viturro Paz 2º Grao de Educación Primaria Says:

    El libro de El tío Petros y la conjetura de Goldbach me parece un libro realmente entretenido que tiene un cierto atractivo.
    A mí me gustó bastante pues he cursado matemáticas con anterioridad y me sonaban bastantes aspectos tratados en dicha obra. Sobre todo lo relacionado con las demostraciones y los procedimientos empleados.
    Otro aspecto que me ha gustado bastante es el esfuerzo que realiza el niño para intentar ganarse el respeto de su tío matemático que por culpa de su avaricia de lograr la demostración deseada no publica de manera continua avances de su trabajo. Provocando que otros se le adelanten y pongan su nombre en descubrimientos que realizó él pero que al no publicar no se pudo quedar con ellos.
    El aspecto que menos me ha gustado del libro es el final, demasiado brusco. Esperaba que acabase por decirle al joven sobrino cual era el método o acabar siendo reconocido pero su fallecimiento prematuro provoca que no se sepa de manera fiable si acabó descubriéndolo o no.
    En general el libro me parece muy interesante y la trama es atractiva para el lector, las únicas objeciones que le encuentro es el final brusco y que en ocasiones cuando hace rememorar las vivencias pasadas del tío, resulta bastante pesado debido a los cambios de presente y pasado provocando que el lector acabe perdiéndose en algunos fragmentos del libro.

  275. Cristina Otero Páramo Says:

    Cristina Otero Páramo (Magisterio educación primaria, segundo curso)

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Para empezar, he de decir que nunca me había leído un libro de matemáticas y no sabía cómo sería. Al principio no me enganchó demasiado, pero después me empezó a gustar más e intrigarme, además que sea en formato de novela lo facilita y hace más atractivo.
    La novela trata la historia de un matemático, Petros Papachristos (el tío Petros), que dedica su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach. Es contada desde el punto de vista de su sobrino.
    La figura de este personaje es bastante curiosa desde mi punto de vista. Dedicó su vida, y se obsesionó de sobremanera para intentar demostrar esta conjetura, y aparentemente no lo consiguió.
    De esto saco principalmente dos conclusiones o enseñanzas que me parecería importante transmitir a los niños, y que es con lo que yo me he quedado a grandes rasgos.
    En primer lugar, la importancia del esfuerzo y la perseverancia para conseguir lo que nos proponemos. Creo que es muy importante y que es un valor que se les debe de transmitir a los niños. Para conseguir las metas que nos proponemos vamos a tener que esforzarnos, ser constantes, creer en nosotros mismos y tener ilusión por nuestro trabajo.
    En ocasiones puede que aun así no lo consigamos, pero siempre habremos aprendido algo y en otras tendremos éxito.
    Pero por otro lado, esto no puede llevarnos al punto de obsesionarnos, como lo hizo el tío Petros, ya que puede hacer que nos aislemos de otros aspectos importantes de nuestra vida, y no hacernos felices. Es importante buscar un punto intermedio.
    Me parece una buena idea proponer un libro para clase de matemáticas, es algo que no se suele hacer y puede que sea una forma diferente de acercar las matemáticas a los niños y de despertar su curiosidad, ya que las suelen ver como algo muy complejo y ajeno a su vida.
    A pesar de ello, creo que para niños de primaria puede resultar un tanto complejo. Aunque sí que lo recomendaría como lectura para docentes o cursos superiores.

  276. Andrea val lamas Says:

    La obra es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al plantar cara a las matemáticas. A través del libro nos acercamos a las verdaderas matemáticas y a los genios que han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre.
    La verdad es que este libro me ha gustado bastante, ya que tenía una idea previa de las matemáticas que ha cambiado por completo, a mejor. Es una novela pura y dura, entretenida y me ha enganchado lo suficiente como para querer llega pronto al final y saber que pasaba con el tío Petros y sus estudios sobre Goldbach.
    No es necesario entender nada de números para seguir el hilo de la historia que tiene, además de la parte científica, una parte humana.

  277. Milagros Rivadas (maxisterio primaria) Says:

    Para mi este libro es más fácil de leer que el de “El diablo de los números”, ya que tiene más narrativa que explicaciones. Sin embargo los conceptos matemáticos que aborda son infinitamente más complejos, lo cual se agrava aún más si partimos de que previamente no hemos leído nada sobre esta conjetura o sobre la teoría de la incompletitud.
    A pesar de esta complejidad añadida la lectura del libro es ligera y el argumento consigue atraparte desde el primer momento sin que seas consciente de ello.
    Por último considero muy importante el tema de no darse por vencido en el primer momento en que las cosas no salen como nosotros queremos, y el claro ejemplo es el tío Petros que dedicó toda su vida a resolver la famosa conjetura de Goldbach.
    Sin embargo para los niños y niñas puede ser bastante difícil, por este motivo si se lo tuviera que recomendar a los pupilos/as, sería a aquellos que estuvieran en quinto o sexto curso de primaria.

  278. Irene Mosquera Gómez (ed. primaria) Says:

    Este libro, narra la historia de Petros Papachristos y de su sobrino, del cual no sabemos el nombre y es quien nos cuenta la historia.
    El relato comienza con la familia del sobrino, donde nos dice lo poco que ven a su tío Petros y el poco aprecio que le tienen sus hermanos, trasladándoselo así a sus hijos. Como nunca le explicaron el porqué de esa animadversión hacia su tío y por una llamada el narrador comienza a interesarse por Petros.
    A través de la investigación, descubre que Petros estudió matemáticas y llego a ser catedrático en la universidad de Múnich, concentrando su vida en un único problema: La conjetura de Goldbach. Al enfrentarse a su tío y decirle que quiere estudiar matemáticas, este decide tenderle una trampa para disuadirlo de la carrera que quiere elegir. Para poder estudiarla, tiene que resolver el problema que le redacta su tío y en un plazo determinado (hasta el final del verano). Al no poder resolver el problema, cumple su palabra y se matricula en la universidad con la carrera de económicas en mente.
    Al instalarse en la universidad, su compañero de curso resulta ser una de las promesas en el mundo de las matemáticas, al preguntarle la respuesta al problema de su tío descubre que no es otro que la conjetura de goldbach. Al descubrir la jugada de su tío y sintiéndose engañado, decide decantarse por la carrera matemática ya que si su tío le puso un problema que aún no tiene solución, él no se sentía inclinado a mantener su promesa.
    En la segunda parte del libro, comienza la historia de Petros (todo esto narrado por su sobrino).nos sumergimos ahí en el proceso que le llevo a abandonar, no solo la conjetura, sino también las matemáticas. Basándose en la teoría de la incomplitud de Kurt Gödel, cree llegar a un callejón sin salida, por lo que abandona su vida matemática.
    Al finalizar la historia de su tío, el narrador, comprende que no está hecho para el mundo de las matemáticas y prosigue sus estudios en economía, ayudando en la empresa familiar al finalizar los mismos. Al volver a su tierra natal consigue que Petros le de unas lecciones sobre la conjetura.
    La historia termina con un final abierto, con casi ochenta años, Petros recobra la fe en sí mismo y nos hace creer que halla la solución a la conjetura con el método de las judías a través de una llamada a su sobrino, pero a la llega de este con el médico, se encuentran a Petros muerto de una apoplejía.
    Esta historia trata sobre la perseverancia, que nunca te debes rendir para alcanzar tus metas, sin importar los errores que podamos cometer en el camino, ya que de los errores también se aprende.

  279. Rocío Liñares Mayo (grao en mestre de educación primaria) Says:

    A novela “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” resulta unha obra facil de ler e entretida porque xunta a historia dos protagonistas coas matemáticas e non se centra únicamente na presentación de conceptos matemáticos. Sen embargo, considero que en ocasións a obra resulta un pouco complexa e sería mellor recomendala soamente para os alumnos/as dos cursos máis altos de educación primaria (4º, 5º e 6º curso), por exemplo.
    Tamén resulta bastante ilustrativa a imaxe que se ofrece do tío Petros como un matemático entregado e dedicado completamente á súa vocación que non remata de atopar o recoñecemento social, sobre todo dos demais compañeiros matemáticos e da súa familia, polo traballo que realiza a través dunha visión de perseverancia e resignación.

  280. Raquel Núñez Álvarez, Segundo curso en grado de mestre/a en educación primaria Says:

    Esta novela enseña como es la vida de un matemático, como inventigan y comprueban para llegar a solucionar los enigmas, lo que nos puede servir como moraleja de que por lo que se quiere hay que luchar.
    Me pareció mucho más ameno que El diablo de los números y mucho más fácil de comprender.
    En este libro existe un contraste claro entre los seres que podemos considerar prácticos (aquellos que repudia el tio Petros) y los que intentan una labor superior.
    El tio Petros tiene una obsesión por resolver la conjetura lo que lleva a pensar que no son tantas sus ganas de encontrar la solución si no de demostrar al mundo que el fue capaz de resolverlo.
    No lo veo un libro adecuado para los niños de educación primaria, a pesar de que no machaca con problemas matemáticos, pero si lo veo adecuado para el profesorado y que lo usen en las clases.
    Me sentí partícipe de la historia ya que el autor deja un final abierto.

  281. Alejandro Pazos Silva (2º Primaria) Says:

    O libro «O tío Petros e a conxetura de Goldbach» é unha novela que nos conta como a historia dun gran matemático grego enfrascado nos seus asuntos e teorías acaba marcando o que sería unha nova historia, que é a do seu sobriño.
    A lectura deste libro ao meu parecer faise algo pesada para poder recomendar o seu uso didáctico nas aulas de educación primaria, xa que conta con unha estructura e un vocabulario para o que o lector ten que ter un certo nivel de maduración tanto no terreo das matemáticas como no de comprensión lectora.

  282. Irene Villar Pombo ( 2º Primaria ) Says:

    Comparando este libro con “ El diablo de los números” me ha parecido más complicado de leer por el vocabulario que utiliza y su extensión, pero me pareció igualmente interesante por tratarse de una novela cargada de intriga, que no sabías lo que iba a pasar después y necesitabas seguir leyendo.
    Me gustó que tuviera un final abierto y que quede ahí esa intriga de si finalmente el tío Petros descubre o no la demostración a la conjetura de GoldBach.
    No lo recomendaría para alumnos de primaria, pero si me parece una buena opción para secundaria.
    Pienso que la reflexión general de este libro es que todos deberíamos de luchar por lo que queremos pero siempre dentro de nuestras posibilidades y sin volvernos locos.

  283. Adrián Sueiro Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela que nos acerca la historia de un matemático y de su sobrino al que no le gustan las matemáticas. Este al descubrir que su tío es un importante matemático se empieza a interesar por esa materia y a quitar buenos resultados. El final del libro es abierto, no resuelve ninguna incógnita y deja puntos importantes en el aire sin resolver.

    El libro esta lleno de referencias a la historia de las matemáticas, nombres de personajes ilustres y diferentes teoremas y hipótesis relacionadas con la materia; por estas razones no recomendaría el libro a cursos de educación primaria ni a personas que no estuvieran minimamente familiarizas con este vocabulario (aún así se puede seguir la historia sin esos conocimientos específicos).
    Pienso que para cursos de enseñanza intermedia como la E.S.O le pueden suponer algún problema, pero en menor medida que en cursos inferiores, ya que están en contacto con muchos de esos tecnicismos día a día.

    Un punto a favor del libro es que los alumnos que lo lean se pueden sentir identificados con el sobrino del matemático, puesto que, como a muchos, las matemáticas les resulta aburridas y no le suponen motivación alguna. Esta circunstancia les puede hacer ver que nos es así, y que si se esfuerzan un poco y prestan atención pueden tener un lado positivo.

    Personalmente no me supuso mayor dificultad leer el libro sin tener grandes conocimientos sobre matemáticas, pero tampoco llego a engancharme a su lectura.

  284. Leticia Ramos Agra Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH:

    Este libro desenvólvese a partir da curiosidade que esperta no sobriño de Petros coñecer a vida do seu tío e a relación que este tivo coas matemáticas.

    Obviamente un aspecto que destaca do libro é a alusión que fai a importantes matemáticos e a varios descubrimentos, demostracións, investigacións e teorías. Quizais este sexa un dos puntos máis fortes do libro xa que nos achega ao mundo da investigación que se atopa por detrás das matemáticas que nós estudamos nas aulas. Ademais, apréciase a cantidade de esforzo e traballo que os matemáticos afrontaron para chegar a demostrar certos resultados.

    Unha cuestión que chama a atención fai referencia á importancia do traballo en equipo. Por exemplo Petros aprendeu moito cos matemáticos Hardy e Littlewood. Sen embargo, no libro tamén están presentes o egoísmo, a ambición e o medo, cando Petros decide traballar só para ser o único protagonista e non decide publicar ningún dos “resultados intermedios” por se alguén chegaba a unha solución antes ca el.

    Outra idea que destaca é a de loitar por conseguir as metas que un mesmo se propón. Por un lado está o exemplo de Petros, loitando ata o final e obsesionado por demostrar a conxectura, chegando a illarse de todo o demais. Por outro lado, o caso do seu sobriño que quería integrarse na carreira de matemáticas, esforzándose por resolver o problema proposto polo seu tío, e aínda que seu pai non estivese a favor.

    Considero que é un libro interesante posto que nos fai ter unha visión máis próxima á realidade da investigación matemática e tamén ás sensacións experimentadas polos matemáticos. A pesar diso, recomendaríao para cursos posteriores a primaria porque abunda a terminoloxía específica do campo das matemáticas (por exemplo para falar das teorías ou leis) que dificultan a comprensión e incluso a min me facían perder.

  285. Damián Otero Rodríguez. 2º Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é un libro entretido, sobre todo conforme vai avanzando, xa que no comezo custa engancharse. A diferencia do “Diablo de los números” e un libro moito máis complexo, polo que eu o recomendaria para rapaces de educación secundaria.
    Pode que sexa un libro con menor aproveitamento nas aulas, xa que xira en torno á afirmación de que “Todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos”. A pesar disto o libro móstranos a importancia que teñen todos os matemáticos, pero que solo uns poucos destacan. Ademais, o libro permítenos situarnos no pensamento dun matemático, e de calquer investigador, vendo as dificultades que se lle presentan, a obsesión por chegar as solucións e o medo a que se adianten aos seus resultados.

  286. Manuel Pardo Lareo Says:

    Manuel Pardo Lareo

    2º de Grado en mestre en educación primaria

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”
    O libro fálanos da relación que ten un rapaz co seu tío Petros, un home na súa familia considerado como raro, como a ovella negra dentro desta, que o único que perseguiu na vida foi demostrar a Conxectura de Goldbach. O seu sobriño comeza a sentir verdadeira admiración cara o seu tío e cara a súa figura de matemático e tamén claramente a súa figura de investigador. A admiración e tal que o está decidido a facerse matemático, e o seu tío proponlle que resolva a conxectura que el leva toda a vida tentando resolver, para ver se así ten vocación para esa profesión.
    A conxectura de Goldbach, o problema que o rapaz ten que resolver, consiste en demostrar que todo número superior a dous é a suma de dous primos. O rapaz pasa todo o verán intentando resolver este enigma pero sen conseguir ningunha resposta correcta.
    O libro nun primeiro momento pareceume lento e aburrido, mais o ir avanzando a aventura vaite enganchando porque queres saber se finalmente o sobriño consegue resolver a conxectura e se é así como é capaz de facelo.
    É un libro de vocabulario fácil e con unha áxil narración pero dirixiríao máis a rapaces de ESO ou de bacharelato posto que se enuncian teoremas ou personaxes históricos que os nenos de primaria pode que non teñan idea de quenes son nin de que se trata.
    Como conclusión decir tamén que este libro desperta curiosidade sobre as matemáticas a xente coma min, que son negadas para estas pero que mediante letras e narración pódense entender mellor.

  287. Eva Montero Arriví Says:

    Este libro nos habla de un tío (el tío Petros) y su sobrino. Petros, es un matemático que en un primer momento intenta demostrar el teorema de Goldbach para conquistar a su “amor” pero finalmente acaba queriendo demostrarlo a toda costa, para llegar a ser alguien importante y pasar a la historia.
    Esto provoca en él un estado de locura que lo hace convertirse en un ser un tanto anti social que incluso llega a enemistarse con su propia familia.
    Su sobrino, siempre lo va a ver con buenos ojos y se comporta de una forma muy empática con él, incluso lucha por demostrarle que él también es un gran matemático.
    Como narrador nos va contando sus desengaños con las matemáticas en su lucha por ser de los grandes así como su evolución.
    Es una novela un poco complicada para trabajarla con niños de Primaria pero sin duda, muy recomendable a partir de cursos más elevados.
    Su lectura es muy amena, te envuelve desde el principio en la historia, con muchos puntos en los que te hace reflexionar y pararte a pensar en cosas como la importancia del optimismo, de la superación e incluso de la amistad o la solidaridad.

  288. elias ruso gundin Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.
    Este libro para min foi unha novela que me gustou bastante xa que chamou moito a miña atención desde o principio xa que desde o primeiro momento me chocou a misteriosa historia do tío Petros e eso fixo que que me envolvese máis na lectura da novela.
    Aínda que cursei matemáticas ata segundo de Bacharelato, tiven que reler algunhas páxinas varias veces xa que había anacos dos que falaban sobre teoremas, teorías e conxeturas das que non entendía moito e parecíanme bastante complicadas como para entendelas na primeira vez que as lía, por eso non me quero imaxinar o dificil que ten que ser esta obra para unha persoa que non posúe moito nivel nas matemáticas, e relacionandoo ca ensinanza primaria, podería incluso tachala de imposible de entender para os nenos, por eso penso que non sería unha lectura demasiado recomendada para os nenos e nenas de Educación Primaria, xa que desconocen moitísimos termos que se citan na novela e resultaríalles demasiado dificil ou incluso imposible entender esta obra.
    Pero por outra parte si que me gustou a iniciativa que tivemos en Xeometría sobre ler esta novela, xa que así ademais de practicar a lectura, podemos tamén profundizar nas matemáticas e incluso, con algo de suerte que nos chamen moito máis a atención para os vindeiros anos, facéndonos reflexionar sobre todo o traballo tanto físico como intelectual que fan os matemáticos para intentar demostrar unha teoria que ninguén foi capaz de demostrar e que nos pasamos moitas veces por alto.

  289. El tío Petros y la conjetura de Golbach, es un libro el cual me ayudó a reflexionar sobre mi actual formación matemática y ya no solo en la formación matemática, sino en la importancia de la superación diaria de uno mismo. Después de leer este libro, estaría bien preguntarnos si en nuestra formación pasada, los profesores solo se centraron en el resultado de un problema o ejercicio o en el procedimiento que se seguimos para llegar a esa solución.
    En líneas generales, esta historia habla de un matemático llamado Papachristos (tío Petros) que tiene como propósito encontrarle una solución a la conjetura de Golbach, la cual dice que “todo número entero mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”. A lo largo del libro nos demuestra el intento de superación de este matemático para resolver el problema. Este libro tiene como narrador al sobrino de Petros, el cual empieza a tener cierto interés por las matemáticas por lo que es el único integrante de la familia que defiende la pasión de su tío hacia este campo.
    Una de las cosas que más me llamó la atención en este libro, es la lucha constante tanto de Petros, para buscar una solución a la conjetura de Golbach, como de su sobrino, para demostrarle a este, que el también era un fanático de las matemáticas. Este adolescente fue en contra de los ideales de su padre con tal de cumplir su sueño, el de ser un gran matemático como Petros (cosa que también hizo Petrros al comienzo de su carrera). Además de esto, se debe destacar también un enorme optimismo del cual la mayoría de las personas debemos aplicarnos para resolver los problemas a los cuales nos enfrentamos diariamente, es decir, sin darnos por vencidos a la primera, como expresa en el libro con el juego del ajedrez.
    Además de optimismo, muestra una gran historia de amistad entre el sobrino de Petros con Sammy, ya que ayudó al adolescente cuando su tío Petros no lo hizo, tras presentarle un problema que debería hacer durante todo el verano para demostrarle si de verdad era un gran matemático. Este no lo consiguió porque el problema planteado por su tío era la conjetura.
    En este libro, había dos frases que me llamaron mucho la atención como: “Las grandes verdades de la vida son simples” y “El secreto de la vida, hijo mío, es fijarse metas alcanzables”. Esta última frase la dijo el hermano de Papachristos, es decir, el padre del adolescente.
    Para finalizar, debo decir que el final de este libro me dejó un poco desconcertada, aunque a pesar de esto me pareció un libro muy interesante y entretenido en cierto modo, ya que había partes que se hacían costosas a la hora de leerlo. No sería un libro que recomendaría leer a ningún alumno de Primaria ya que se tratan contenidos muy avanzados a ese nivel pero igual si a niveles más avanzados como la E.S.O.

  290. David Sineiro Casal, Educación Primaria Says:

    Este libro cuenta la historia del tío Petrus, una persona que se obsesiona al intentar resolver «la Conjetura de Golbach», a la que dedica toda su vida, en la cual busca la respuesta a por qué todo número par superior a dos es la suma de dos números primos.

    Es un libro que no recomendaría a alumnos/as de primaria ya que trata de temas que a esas edades no se dan, aunque alumnos de sexto podrían leerlo y darse cuenta de que las matemáticas pueden ser interesantes, como le pasa al sobrino de Petrus, o podrían sacar conclusiones sobre dos posturas que se hablan en el libro:

    Ponerse metas en la vida que podamos alcanzar o buscar lo más difícil para ser el mejor, como hace el tío Petrus, que sacrifica toda su vida. En mi opinión creo que debemos buscar un punto medio entre estas dos posturas, marcándonos metas e ir superándolas, y buscar otras mas difíciles pero sin llegar a extremos como Petrus.

    El libro es fácil de leer ya que tiene su propio argumento y sigue un hilo conductor, que hace que genere intriga y quieras seguir leyendo, no es un libro didáctico como «el diablo de los números» que nos explica diferentes formas de aprender y enseñar matemáticas.

  291. Laura Rey Figueiras 2ºCurso no Grado en Mestre/a de Educación Primaria Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela la cual está contada por el sobrino de este. Aunque el título remarque la historia de Petros lo que realmente cuenta es la historia del sobrino. Él está fascinado por la historia de la vida de su tío y le da ganas de convertirse en un gran matemático.
    Petros Papachristos era un gran matemático, el cual se separó del mundo, incluso de su familia, en busca de la resolución matemática de «la conjetura de Goldbach» que hizo que nunca llegase a publicar ninguno de sus estudios por su gran obsesión. Antes de que el publicase algo sobre su estudio, otra persona se le había adelantado.
    Es una novela que cuenta con grandes incertidumbres durante toda la historia, incluso hasta el final de la historia donde no se muestra si él encontró la resolución de la conjetura.
    En mi opinión este libro no lo recomendaría a alumnos de primaria. Me parece una novela bastante compleja para edades tan tempranas. Sí para alumnos superiores de finales de secundaria o superiores, me parece que si le mandásemos este tipo de libros lo único que haríamos sería confundirlos más y entender menos.
    A diferencia del Diablo de los libros, esta novela ni siquiera hablaría de el y menos les mostraría fragmentos del libro. Creo que lo único que conseguiríamos sería confundirlos y no ganar ningún tipo de información ni aprendizaje.

  292. Aurea María Piñeiro Bermúdez Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Golbach» me ha parecido un libro bastante interesante a pesar de que al principio no engancha demasiado, pero a medidida que van pasando las hojas aumenta tu deseo de saber la verdad en cuanto al tío Petros y el motivo de todos sus actos.

    Además, esta obra provoca un punto de vista más interesante acerca del mundo de las matemáticas y también, sobre las diferentes historias de los matemáticos que nombran, todos ellos personas reales, y las consecuencias de su gran pasión en el campo matemático, al cual, dedicaron su vida.

    En cuanto a si esta obra se podría recomendar a niños de primaria, o mejor dicho, estudiantes de secundaria, no es un libro que me parezca apropiado ya que a pesar de que pueda que tenga cierto valor para que los niños y que aumente su interés por las matemáticas también puede provocar el efecto contrario, ya que dudo mucho que después de ver las trágicas historias de los personajes que en la obra señalan quieran dedicarse más a ellas, ya que quizás si lo hacen se acaben volviendo locos.
    Aun así, no es una obra que deje mal sabor de boca y es recomendable para prácticamente cualquier persona.

  293. Alberto Tajuelo Real Says:

    El Tío Petros Y La Conjetura De Goldbach es un libro que nos introduce de lleno en el mundo de la investigación en el terreno de las matemáticas.
    Nos narra una historia ficticia que tiene como objetivo la resolución de la Conjetura de Goldbach y nos presenta las matemáticas de una forma a la que quizás no estemos muy habituados.
    A lo largo del libro aparecen diferentes teoremas matemáticos y nos puede ayudar a familiarizarnos con ellos si no lo estamos ya.
    Pone de manifiesto las dificultades que surgen a la hora de investigar, particularmente en este campo, y que han de ser superadas a base de esforzarse y no rendirse nunca.
    Transmite valores positivos y sirve para acercarnos al mundo matemático, aunque quizás pueda hacerse un tanto denso de más para alumnos de primaria.
    De todas formas no deja de ser una buena novela entretenida y con valores didácticos.

  294. Alfonso Valcárcel Rey || 2º Mestre/a en Educación Primaria Says:

    Se presenta una novela de carácter matemático, en la cual el protagonista vive por y para la investigación matemática.

    Lo más positivo del libro es el mensaje que transmite con la crítica al trabajo aislado y la importancia del trabajo en equipo. También se transmiten otros valores como la constancia y el empeño por perseguir tus propios sueños frente a los impedimentos o trabas que te puede poner tu entorno más cercano. Yo siempre digo que cada persona debe luchas por sus sueños, con lo cual, me agradó leer un libro relacionado con las matemáticas que motivase en este sentido.

    Por decir algo negativo del libre diría la densidad a la hora de tratar ciertos temas con vocabulario demasiado específico en ocasiones, esto podría dificultar la lectura a muchos alumnos/as de primaria.

  295. Daniel Vilasó Boo Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que ilustra perfectamente todo el trabajo de investigación y dedicación de los matemáticos; así como su lado no racional. Me pareció una novela que va enganchando más a medida que la lees. Creo que aborda temas en los que no solemos pensar habitualmente como la vida del investigador matemático, el proceso de creación del saber matemático, así como los dilemas vitales y los sentimientos. También habla de muchos científicos y descubrimientos históricos, así como sus ambiciones y la vida de un gran matemático dentro de una universidad. La importancia de compartir resultados y estar en contacto con círculos de colegas investigadores para apoyarte en sus descubrimientos y a partir de ellos ir construyendo los tuyos. También habla de la comprobación matemática, en torno a lo que gira toda la obra; y de la importancia de las capacidades innatas y del trabajo constante para triunfar en el complicado mundo de los matemáticos.
    Al principio no me gustó y me pareció un poco soso pero poco a poco fui descubriendo la personalidad de Petros y quise descubrir más de lo que le movía a comportarse así. Reconozco que para la gente apasionada de las matemáticas debe ser un libro de lectura obligada, ya que aborda temas de todo tipo sobre las matemáticas a lo largo de la historia, y particularmente la de un matemático que vio pisados sus progresos una y otra vez, apasionado por lo que hacía y volviéndose medio loco en el proceso. Podemos ver la fina línea que separa a un genio de un loco y plantea la cuestión de si vale la pena pasar la vida buscando el saber aunque no sepas si lo vas a encontrar o si preferirías no haberlo encontrado. Tiene un final digno de la mejor película de ficción y al final se ganó mi aprobación.

  296. Andrea Ozores Fernández (2º Educación Primaria) Says:

    Esta obra conta a historia do personaxe ficticio Petros (narrada polo seu sobriño), que adica a súa vida enteira a tratar de resolver un dos problemas matemáticos (dentro da teoría de números) máis difíciles da historia: a conxectura de Goldbach. Pese ás opinións negativas dos demáis, que creían que sería unha perda de tempo, Petros inténtao ata o mesmo día da súa morte. A novela mostra a un matemático aillado, que só vive para demostrar dita conxectura. En certa medida obsesionado, para que ninguén saiba dos seus descubrimentos e da súa investigación. A obra móstranos as vantaxes de traballar cun equipo e formar parte da comunidade científica, para que non ocorra o mesmo que ao protagonista: debido á súa obsesión porque non se soubera en que estaba traballando, cando quixo publicar os seus descubrimentos xa se lle adiantaran outros matemáticos.
    Máis que contidos matemáticos en sí, móstranos como é a realidade dos investigadores. Nas clases só se ensinan os teoremas e se proponen exercicios, sen explicar nada dos grandes investigadores que entregaron as súas vidas á investigación, algo que me parece importante tratar nas aulas.
    Non me pareceu un libro aplicable á Educación Primaria, debido á súa densidade. Sí me parece recomendable para os cursos superiores da ESO ou para Bacharelato e, por suposto, para todos aqueles que gusten da lectura. Resultoume moi entretido e engancha con facilidade.

  297. Denisse Pijal Says:

    Desde mi punto de vista El Tío Petros es una novela bastante entretenida y si te gusta leer te engancha fácilmente, pero para un niño de primaria me parece que es algo demasiado pesado a su entendimiento, simplemente porque contiene temas muy avanzados acerca de las matemáticas, aunque quizás se puede utilizar una parte a modo de resumen para despertar en los pequeños el interés por la lectura y quizás por las matemáticas por el hecho de que al sobrino a quien no le gustaba nada las matemáticas se interesó por lo raro que era su tío y se interesó por aprender la materia y comprender a su tío, pero más bien, pienso que está pensado para estudiantes con más edades.

  298. Carmen Pascual Pérez (2º Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” me ha parecido un libro muy interesante, fácil de leer y entretenido. Me costó mucho empezar a leerlo porque tenía una idea preconcebida que no tenía nada que ver con lo que en realidad resultó ser.

    Es un libro cuya trama general habla sobre las matemáticas pero que aborda otros temas como la perseverancia por lo que uno quiere, la avaricia (a veces buena, a veces mala), el hecho de luchar por lo que uno quiere pese a que haya gente que no lo vea con buenos ojos (como cuando el padre del protagonista no quería que estudiase matemáticas), etc.

    Me ha gustado bastante aunque sí es cierto que ha habido ciertos momentos en los que me he perdido un poco; concretamente en los que hablaba de aspectos más complejos de las matemáticas que desconozco por completo. Por ello me parece que esta novela está más enfocada hacia cursos de la ESO.
    En definitiva me ha parecido un buen descubrimiento, con una historia que podría enganchar a cualquiera que lo lea y que te hace ver que cuando quieres algo necesitas esforzarte al máximo para poder lograrlo.

  299. A primeira impresión, despois de ter lido o libro, é bastante agradable. Saber que existe unha literatura sobre as matemáticas proposta para cativos/as, e para non tan cativos/as, que achega unha nova forma de velas, de comprendelas, de asimilalas e de entendelas, porque, unha cousa está clara, as matemáticas son as grandes incomprendidas das materias do sistema escolar. E quizais esta incomprensión veña da man de que nunca ninguén nos abriu a porta a unha forma de entendemento tan simple como a que se presenta nestes dous libros. A lectura do libro ten como obxectivo achegarnos as Matemáticas como unha ciencia cercana, coñecendo parte da súa Historia, para, dalgún xeito optimizar a actitude que temos ante elas e mellorar a nosa consideración. E de feito, conségueno.
    A visión que achega o libro, “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” (Apostolos Doxiadis) é máis unha reflexión sobre a importancia da investigación matemática e do descubrimento. O formato de novela fai que sexa un libro moi fácil de ler, entretido e que engancha, ou polo menos a min enganchoume. É unha historia inventada, pero baseada en cuestións Matemáticas reais, e de feito, fai mención a grandes personaxes da historia da matemática. Os elementos propiamente matemáticos, ao igual que no libro anterior, tamén se explican con claridade e son sinxelos de entender, pero o que me chamou moitísimo a atención é o tratamento que se lle dá á investigación matemática, como a describe a través da personaxe do Tío Petros, que dedica toda a súa vida a demostrar un teorema que aparentemente non ten complicación, como se obsesiona e como se deixa absorber totalmente por el ata o punto de non vivir socialmente. Tamén é un libro que recomendaría aos meus alumn@s, para ter unha visión diferente, non tanto da Matemática como disciplina académica, senón da Matemática como ciencia e da evolución e a dedicación dos grandes matemáticos/as para que esta siga en constante movemento.
    Gustoume moito!

  300. Sara Pérez Ruiz, 2º Grao en Mestre/a en Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.
    Para min, que disfruto moito coa lectura e tamén me gustan as matemáticas, esta novela soubo chamar a miña atención e conseguiu terme inmersa na trama desde o principio ata o final. Considéroa unha lectura moi recomendable, a pesar de que hai partes difíciles de seguir, pois menciónanse moitas teorías e conxeturas que resultan complexas para os que non temos uns fondos coñecementos das matemáticas. Na miña opinión, este non sería unha lectura que eu empregaría como recurso nas aulas de Primaria, xa que, se para unha persoa adulta esta obra pode resultar complexa, para un neno/a, que aínda está entrando en contacto co mundo das matemáticas, moito máis. Pero si que recomendaría a novela aos alumnos/as dos últimos cursos para incitalos á lectura, aproveitando que a trama principal está relacionada directamente coas matemáticas, coa intención de que comecen a velas desde outra perspectiva, de espertar neles o gusto e a curiosidade por este ámbito, e de facerlles reflexionar a cerca da importancia do proceso matemático e das vicisitudes polas que tamén pasan os grandes matemáticos ata chegar a demostrar unha conxetura.

  301. Leticia Rodríguez Says:

    El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro que gira entorno a las matemáticas. Nos cuenta la vida de Petros, un matemático que se habia dedicado a resolver la conjetura de Goldbach.
    Personalmente, me ha gustado porque capta tu atención intrigandote hasta el final para descubrir si consigue o no demostrar la conjetura o no. pero se me hizo bastante denso de leer ya que aborda muchos teoremas, descubrimientos, postulados, etc, que desconocía. Pero a la vez, he conocido nombres de matemáticos importantes que sería interesante nombrarlos en el aula y así ver otra prespectiva de las matemáticas ya que sólo nos enseñan a resolver problemas sin darle importancia al proceso.
    Esto es lo que el libro pretendre, que veamos la importancia de lo proceso en las matemáticas y las dificultades que existen en la resolucion de los problemas, ya que pasados centenares de años muchos de ellos siguen sin demostrarse, como los nombrados en este libro, reflejando así, la complejidad de esta disciplina.
    No lo recomendaria para educación primaria por su dificultad de comprensión y tampoco sirve como un recurso para trabajar en un aula porque tenga como eje central las matemáticas, no deja de ser un cuento.

  302. Pilar Rico Says:

    La obsesión del tío Petros por la conjetura de Goldbach es el tema principal a partir del cual gira toda la trama del libro.
    Aunque en un primer momento, me pareció una historia muy interesante, al seguir leyendo me encontré con varias explicaciones matemáticas un poco alejadas de mi comprensión, llegando a sentirme un poco perdida.
    A pesar de las notas a pie de página, en algunas partes del libro, parece que el autor da por hecho ciertos conocimientos matemáticos del lector pero, aún así, me pareció interesante indagar cómo es el mundo de los matemáticos y conocer ciertos descubrimientos que se han hecho grandes científicos a lo largo de la historia.
    Debido a algunas tramas y explicaciones, considero que sería interesante recomendar este libro a alumnos del segundo ciclo de educación primaria.
    A modo de reflexión, el libro puede interpretarse como una búsqueda por los sueños, por la vida que verdaderamente queremos vivir, a pesar de las múltiples complicaciones que ésta nos pueda ofrecer. En este caso, el sobrino de Petros quería estudiar matemáticas, de hecho comenzó sus estudios en ese campo, hasta que descubrió que la vida que había llevado su tío y otros coetáneos suyos no era su aspiración final. Se dió cuenta de que él no quería una vida en la que su trabajo y sus descubrimientos fueran su única prioridad, si no que aspiraba a formar una familia, a tener vida social… Un lujo del que como nos cuenta el libro, la mayoría de los matemáticos no disfrutaron.

  303. Sara Viqueira Docampo (2º curso de Grado en Maestro/a en Educación Primaria) Says:

    Un día, el sobrino de Petros descubre por casualidad que su padre y su otro tío consideran al tío Petros como la oveja negra de la familia, a pesar de que en un momento de su vida fue una joven promesa en el campo de las matemáticas. Está situación incrementa su curiosidad para tratar de conocer de primera mano la historia verdadera de su tío y su relación con las matemáticas. A la vez, le entran ganas de convertirse en un gran matemático. Para ello, el tío Petros le propone la difícil tarea de demostrar la conjetura de Goldbach, pese a que era uno de los problemas matemáticos aún por resolver más complejos, lo que le motiva todavía más a encontrarle una solución, por lo que decide matricularse en la carrera de matemáticas.
    Con el paso del tiempo, va haciendo un repaso por los problemas matemáticos más conocidos, mientras se da cuenta de los resultados intermedios de los que le hablara su tío con anterioridad y de ese temor a que alguien se adelantara a publicar ese material en el que él trabajó. A partir de aquí, el libro se convierte en un repaso histórico por el mundo de las matemáticas, muy interesante y entretenido.
    Destacaría de esta novela el interés de los seres humanos por descubrir aquello más abstracto y desconocido que les rodea, intentando que se convierta en una realidad al alcance de todos/as.
    Por último, decir que el libro me gustó, aunque desde un principio no me esperaba ese desenlace lo cual me sorprendió. Creo que el vocabulario y las nociones matemáticas (teoremas, investigaciones, postulados…) que emplea son de gran dificultad, por lo que su lectura me parece un tanto compleja para niños/as de Educación Primaria.

  304. Judit Pérez Negreira 2º Mestra Grao Primaria Says:

    O libro trata da relación dun mozo grego co seu tío, un home que foi un gran matemático e cuxa única meta na vida foi demostrar a Conxectura de Goldbach. O tío, Petros, un prodixio das matemáticas, estudou na universidade de Berlín, para despois viaxar a Londres a traballar A Teoría de Conxuntos. Xunto con outros matemáticos traballa uns anos, pero máis tarde decide abordar a conxectura de Goldbach pola súa conta. Durante anos, illado do mundo e toda relación humana, traballa no problema sen obter aparentemente grandes resultados.
    O argumento xira en torno ás indagacións que o mozo realiza sobre o seu tío, sorprendido porque, a pesar das condicións excepcionais do seu tío nunca chegou a publicar nin a realizar nada relevante dentro da investigación matemática. Pouco a pouco vanse desvelando, a través de diferentes personaxes, as circunstancias que rodean este misterio, á vez que se reflexiona sobre a elite matemática.
    A través do libro, o lector pódese achegar ás verdadeiras matemáticas, polas que deron a súa vida grandes xenios da humanidade e que fixeron evolucionar os coñecementos matemáticos do home. O tío Petros e a conxectura de Goldbach é unha das novelas que máis afonda sobre o carácter tanto das matemáticas coma dos matemáticos.
    Permite tamen introducir ao lector en temas relevantes da matemática e en personaxes ilustres desta ciencia que son tratados en todo momento dunha forma rigorosa e correcta.
    Para concluir podería decir que ao mellor é unha obra un pouco máis complexa para primaria, pero depedendo de como sexa o alumnado poderia ser presentado no último curso, pero considero que é máis adecuado para os primeiros cursos da ESO.

  305. El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Se trata de un libro que nos acerca a grandes conceptos matemáticos y a grandes figuras que influyeron notablemente en este campo aportando grandes investigaciones y descubrimientos.

    Es una obra en la cual, a pesar de no manejar grandes conceptos matemáticos, no te encuentras perdido y, al mismo tiempo, te ayuda a conocer importantes teorías como la conjetura de Goldbach, el teorema de la incompletitud de Gödel, la hipótesis de Riemann y a grandes matemáticos como Euclides, Gödel, Carathédory…

    De los temas que trata el libro destaco las consecuencias que le supuso al tío Petros el hecho de trabajar sólo y de querer ambicionar grandes metas como es el hecho de querer probar la conjetura de Goldbach. Debido a no publicar sus investigaciones cuando decidió hacerlo ya otros matemáticos se habían adelantado arrebatándole todos sus esfuerzos. Además otro tema a destacar serían los problemas mentales de Petros como consecuencia de un gran esfuerzo y obsesión por el descubrimiento de un tema.

    Crisitna Varela Mejuto

  306. Sara Vila Verde . 2º curso del Grado de Maestro/a de Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que nos invita a reflexionar sobre el mundo de las matemáticas y sus investigaciones en este campo. Es un libro cuya trama es de fácil comprensión, sin embargo, tiene algunos contenidos matemáticos que me resultaron difíciles de entender, a pesar de las anotaciones a pie de página. Es por este motivo por el cual no considero que sea una lectura apropiada para Primaria pero tal vez lo sea para alumnos de 3 de la ESO en adelante, puesto que tienen un mayor conocimiento sobre estas.

    Esta obra permite al lector conocer algunos de los problemas más importantes y difíciles del mundo, así como algunos de los genios matemáticos más representativos que existen junto con otros que aunque no son considerados como tales, hicieron aportaciones a este campo.

    Este libro deja entrever la pasión y el difícil trabajo que tienen los matemáticos por demostrar algo que ni siquiera saben si es demostrable. Destaca la paciencia, el sacrificio de toda una vida y la obsesión de estos por hallar una respuesta, en el que durante ese difícil y largo proceso puede conllevar a la persona a sufrir graves problemas físicos y psíquicos como le ocurrió a nuestro protagonista.

    Lo que más destaco de esta novela es el carácter didáctico que tiene en cuanto a valores y actitudes se refiere. Pues nos enseña que tenemos y debemos luchar por conseguir nuestras metas por más difíciles que sean estas, pero que no hay que obsesionarse con los resultados que obtengamos sino con los aprendizajes y los fines que se van obteniendo a lo largo de dicho proceso. Lo que acabo de decir está relacionado con los descubrimientos que va obteniendo Petros en su insistencia por descubrir la teoría de Goldbach. Aquí hay que mencionar el egoísmo que tienen algunos investigadores para que no se sepa lo que están investigando, sin que nadie les ayude por el miedo a que otra persona pueda resolver su conjetura primero (aislamiento).

    Por último decir que me gustó mucho el libro porque Petros intenta probar la teoría a través de distintas formas, entre las que se encuentra el método manipulativo (judías), muy estudiado hoy en día en las clases, ya que es un recurso que nos permite llegar a conclusiones, resolver y comprender problemas con más facilidad.

    Sara Vila Verde – Educación primaria

  307. SANDRA RAMILO RODO 2º GRAO EDUCACIÓN PRIMARIA Says:

    Considero que o libro de lectura proposto contén temas de relevancia educativa e posibles usos que non debemos pasar por alto. En primeiro lugar, pode ser usado coma unha fonte de motivación para o alumnado. Moitas veces os alumnos e alumnas non son capaces de percibir a materia dende unha óptica positiva, en parte debido á atadura que supón un curriculum que non permite ver a utilidade das matemáticas na vida real e ó escaso esforzo motivador que se realiza nos centros. Esta é unha boa ferramenta para xerar motivación, xa que se trata dunha obra literaria cargada de misterio e emoción, ideas que pasan a ser relacionadas coas matemáticas, que tanto parecen ser aborrecidas. Ademais, ó tratarse dunha obra con contidos matemáticos, permítenos afondar un pouco máis no temas das conxecturas, xa que ó longo do libro atopamos outras propostas famosas, ademais da que comprende o tema central do libro. Por tanto, o libro sempre pode ser un trampolín inicial para futuras investigacións.
    O libro tamén está cargado de aquilo que podemos chamar actitudes e valores, sobre os que o alumnado pode reflexionar. Non nos deixa indiferentes esa ansia pola gloria, esa competitividade convertida en egoísmo, ese recelo a compartir os descubrimentos que leva a Petros á loucura final. Trátase dun personaxe que nun principio xera admiración, pero que a medida que avanza a lectura, dificulta a empatía entre el e o lector por varios motivos. Ademais da xa mencionada obsesión polo recoñecemento social, tamén se atreve a manipular de forma case despiadada o futuro do seu sobriño, cando desvía a súa atención sobre os estudos en Matemáticas, limitando así a súa liberdade para decidir sobre o seu propio futuro.
    Outros debates poderían estar en relación co estereotipo do matemático aillado, o científico tolo, ou mesmo a idea de se o matemático nace ou se crea. Sería interesante comprobar as opinións dos alumnos sobre estes temas.
    Por último, tamén podemos utilizar este personaxe como exemplo da necesidade da constancia no traballo. Petros era un neno prodixio, mais aínda así, para explotar a súa xenialidade, precisaba de moito traballo.
    Con todo, xenialidade e esforzo tampouco lle foron aliados que o protexeran. Tal e como el lle explica ó seu sobriño: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables”.

  308. Noelia Trillo Doval Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Es esta otra historia relacionada con las matemáticas, muy especialmente con una de las conjeturas abiertas más antiguas de la historia, la conjetura de Goldbach.

    Los aspectos que más destacaría en ella son algunas ideas generales que se tienen sobre los matemáticos y las matemáticas. En primer lugar recalco las frases «el verdadero matemático nace, no se hace» y otra que insinua que las matemáticas provocan aislamiento, cierto es que para ser matemático hay que tener una mente privilegiada y que requiere dedicarle mucho tiempo pues las cosas no surgen por si solas, pero no deberían provocar el aislamiento que tarde o temprano llevó al suicidio o a la locura de algunos matemáticos. Estas dos tragedias, según el autor del libro también son consecuencia de que «la gente no soporta demasiada realidad».

    Las matemáticas muchas veces causan frustración en los matemáticos pues no todo tiene solución. Por otra parte recalcaría otra característica que menciona el texto, la astucia y el egoísmo. En el texto se refleja muy bien con los dos descubrimientos que Petros Papachristos hace y no quiere compartir con nadie hasta que consiga llegar hasta la meta que el se ha fijado por temor a que otros se le adelanten en su trabajo. Cuando este finalmente decide sacar a la luz su trabajo descubre que se le habían adelantado (es aquí donde se vuelve a mencionar indirectamente las consecuencias del aislamiento, puesto que el había estado viviendo dos años aislado tratando de llegar al fin de su trabajo y por eso no se había enterado de ambas publicaciones).

    Este libro me parece interesante pero no como recurso para el alumnado de educación primaria ya que puede resultar bastante lioso en algunas partes de la historia.

    NOELIA TRILLO DOVAL
    2º GRAO EN MESTRE OU MESTRA DE EDUCACIÓN PRIMARIA

  309. Laura Pérez Piñeiro- Grao en Mestra de Educación Primaria (2º curso) -Xeometría Says:

    “Todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos”. É inimaxinable a complexidade que hai detrás da sinxeleza, o cal se ve reflectido no libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach, que trata o crebacabezas que hai detrás de dita hipótese, que parece tan doada.
    Unha vez analizado o libro, gustaríame amosar as seguintes ideas:

    Por unha parte, considero a súa lectura un posible recurso didáctico de matemáticas, aínda que escaso, xa que se aprende ou afianza en qué consiste a Conxectura de Goldbach, pero non posúe ningún outro valor matemático. Aínda así, este feito non é un aspecto de todo negativo, xa que menos é máis, e o feito de centrar a novela nun contido matemático, sen “cargala” con outros, supón que o lector ou lectora se faga unha boa idea deste, sen confusións entre teorías nin conceptos.

    Seguidamente, destaco que, en detrimento das matemáticas, do que si está cargada a novela é de innumerables valores, como a importancia da constancia no traballo das persoas, da loita polo que se quere, de non xulgar a ninguén por opinións que teñan outras persoas , do prexudicial que é o egoísmo nunha persoa…O libro incita a pensar na prioridade que temos na nosa vida, o aspecto primordial, para aproveitala facendo o que realmente nos gusta.
    Ademais, destaco outra reflexión á que leva a lectura da novela: Resáltase o feito de que, na historia das matemáticas, moi poucas persoas destacaron. Fíxome pensar. Pensar no comezo da ciencia e no proceso que tiveron personaxes clave na historia. Resúltame moi difícil comprender os primeiros comezos de disciplinas como as matemáticas. Na antigüidade, sen apenas medios e coñecementos… É coma se todo estivese escrito.

    Na miña opinión, esta lectura, comparando coa do outro libro, El diablo de los números, resulta moito máis entretida, aínda que o outro é moito máis aproveitable para as matemáticas .

    En canto á aplicación de El tío Petros y la Conjetura de Goldbach en educación primaria, pareceríame demasiado precipitada, xa que a súa lectura require certo grao de madurez. Quizais a finais da ESO sería unha boa etapa para emprendela.

    Finalmente, e dito todo isto, recomendaría o libro. Nunca está mal reflexionar sobre os aspectos que brinda, nunca está mal pararse a pensar no carácter inacabado do que nos rodea.

  310. Laura Salgado Fernández. Grado en Maestro/a en Educación Primaria. Says:

    LAURA SALGADO FERNÁNDEZ. 2º CURSO. GRADO EN MAESTRO/A EN EDUCACIÓN PRIMARIA.

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro que narra una historia, la cual gira en torno al mundo matemático y que nos enseña como a veces este puede enmascarar tanto a una persona que dedica gran parte de su vida a buscar soluciones o desmostraciones en este campo.

    He aprendido a ver las matemáticas desde otra pespectiva, en realidad he creado una concepción mucho más difícil de la que tenía, ya que como bien explica el libro hay muchos problemas matemáticos que desde su descubrimiento han pasado decenas o centenares de años y aún no se han podido resolver o demostrar, lo que convierte a este campo en una disciplina extremadamente compleja.

    A lo largo de la historia solamente unos pocos afortunados han nacido con el don de las matematicas y han podido descubrir numerosas tesis matemáticas. El campo de las matemáticas puras no está al alcance de todos sino de un grupo muy reducido, en relación a todas aquellas personas que como Petros Papachristos, aún en la ficción, dedicaron muchos años de su vida trabajando incansablemente en esta rama.

    Me gusta el hecho de que nombre a muchos matemáticos, ya que no es justo para ellos que ni siquiera nos suenen sus nombres habiendo hecho estos tan grandes descubrimientos. Y con ello añadir que me parece interesante y necesario que por lo menos en la última etapa de Primaria se le dedicase un tiempo a hablar de estos personajes históricos tan importantes, me parece relevante que se atienda a esa culturalización.

    Finalmente quiero añadir que me parece un buen libro para leer, pero a edades más maduras. Personalmente no me parece adecuado para la etapa de Primaria, solamente a partir de la de la ESO, ya que en esos momentos los niños ya tienen una visión más madura de la vida y en consecuencia también de las matemáticas.

  311. Ana Gigirey Vilar (2º curso Grado de Mestre en Educación Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro me ha hecho reflexionar sobre las fases por las que pasa un matemático a lo largo de su vida. Aunque parezca extraño, me ha gustado el libro, ya que es entretenido, reflexivo y te sirve para conocer los científicos matemáticos más importantes a lo largo de la historia. Sin embargo, me ha dejado un sabor agridulce, de cara a la visión ambigua que queda patente a lo largo del libro, relacionada con los objetivos y axiomas que nos planteamos en la vida. Si partimos de la premisa que expone el libro “el verdadero matemático nace y no se hace”, muchos de los alumnos que amen las Matemáticas, pero carezcan de destreza y competencias para ello, tendrán que ser consecuentes con sus debilidades y eso no siempre sucede, por lo que tiene que ser bastante complicado asimilarlo ¿Cómo y quién se lo explica para que lo entienda, si él mismo no se da cuenta o no lo percibe? Por otro lado, si posees esa capacidad innata, muchos de ellos tampoco sabrán si estarán desperdiciando su tiempo, tal y como le ha ocurrido al tío Petros. “Cada año en el mundo se publican miles de objetivos nuevos, pero solo un centenar por siglo hacen historia”. Así pues, todo el mundo que quiera dedicarse a este mundo tendrá que tener muy claro tus metas en la vida.
    Considero, que el mundo de los números es un mundo muy complejo, de constantes retos y de plena dedicación, dándole prioridad a la demostración de teoremas. “si algo funciona mejor no tocarlo”. También, me ha hecho reflexionar sobre la importancia que tiene exponer tus conocimientos y logros durante una investigación al resto de compañeros, ya que la ciencia avanza de un modo abrumador y siempre debemos estar pendientes de cada novedad a través de los máximos agentes posibles. Sin duda, el error más grande que ha cometido el tío Petros. Además estoy de acuerdo, que en una vida tan intensa como la de un verdadero Matemático, es necesario tener vías de evasión para poder seguir progresando y jamás aislarte, tal y como se refleja en el libro con dedicación a la jardinería y el ajedrez del tío Petros. En caso contrario, cualquier persona dedicada al mundo de los números 24 horas se volvería loca.
    Finalmente, me ha sorprendido, que tanto en este libro, así como, en el Diablo de los números, se compara el mundo de los números con un río caudaloso lleno de piedras y una orilla, con la intención de aclararnos que nunca se acaban y que todo tiene que ser probado. Los dos protagonistas, Robert y el sobrino del tío Petros, se sienten orgullosos y satisfechos por haber mojado los dedos en ese mundo, hecho que les marcará su vida. Sin duda, un hecho relevante, que tiene que ser muy gratificante para uno mismo y que algún día me gustaría vivir en primera persona.
    “Aunque mi formación en esta esfera fue escasa y solo equivalió a mojarme los dedos de los pies en la orilla del inmenso mar de las matemáticas, marco mi vida para siempre permitiéndome vislumbrar un mundo superior”.

  312. Eva María Fernández González (2º de Grado de Maestro/a en Educación Primaria) Says:

    A lo largo de mi formación en el campo de las matemáticas desde infantil hasta el bachillerato, siempre creí que nos enseñaban conceptos matemáticos a los que jamás le podríamos encontrar utilidad. Muchas veces nos preguntábamos…¿Para qué las derivadas o las integrales? ¿Para qué las funciones? ¿Para qué las sucesiones? ¿Para qué las ecuaciones? ¿Para qué tantos algoritmos, teoremas? Y aunque nos resultara complicado, muchos de nuestros profesores nos ayudaban a ver la aplicación de tantos conceptos.
    Contrastándolo ahora con este libro, denso para mi gusto sobre todo debido a la infinitud de teoremas, problemas y matemáticos mencionados, me choca la opinión que tenía el tío Petros en relación a las matemáticas, concibiéndolas como algo puramente abstracto. ¿Cómo se deben entender entonces? ¿Como algo abstracto o como algo con aplicación práctica? Y continuando con este aspecto… ¿Qué clase de matemáticas recibimos en nuestras clases tras comprobar la multitud de teorías que existen y de las cuales no tenemos ni la más remota idea? Creo que todo tiene su tiempo, y que las matemáticas son algo abstracto, que puede tener aplicación en la realidad, y que necesita de mentes que estén preparadas para tal proceso de abstracción. En Educación Primaria, impartir esa clase de conocimientos desconectados con la vida real sería caminar hacia un suicidio. Es imposible. Pero, ¿y en secundaria? ¿Llegamos a contactar realmente con las matemáticas o sólo nos muestran una pequeñísima parte y casi ilusa de las mismas?

    Otro aspecto que no podría dejar de mencionar sería la importancia que se le da en este libro al talento, a la predisposición natural hacia una determinada cosa. ¿Esa negativa de no estudiar matemáticas porque no se tienen dones para la misma es compatible con lo que nos intentan mostrar en las clases de formación del profesorado? ¿No tenemos que buscar el máximo desarrollo en cada uno de nuestros alumnos y alumnas? ¿Clasificarlos y decirles que a caso no valen para las matemáticas u otro campo es correcto? Según lo que se da a entender en este libro, sería correcto, algo con lo que estoy en desacuerdo porque, aunque las características intrínsecas de cada uno influyan, uno no nace, sino que se hace, con trabajo y esfuerzo, todo se puede conseguir.

    Por último, cabría mencionar que este libro no me parecería adecuado para primaria, incluso ni para secundaria, porque aborda muchos teoremas, postulados, investigaciones, razonamientos… de los cuales o no se habla en clase, o no se comprenden. Quizás, el último curso de la ESO, y cogido con pinzas, y Bachillerato, serían más apropiados para su lectura y así dar una visión real de las auténticas matemáticas.

  313. Carolina Rodríguez Llorente Says:

    CAROLINA RODRÍGUEZ LLORENTE, 2º curso, Grado en Maestro/a de Educación Primaria

    Las matemáticas son más que “las insignificantes tareas que realizamos en el colegio”. Esta es una de las afirmaciones que más impactada me dejó del libro porque me llevó a hacerme la siguiente pregunta: si es tan poco lo que trabajamos en la escuela, ¿realmente sabemos algo de matemáticas? Todos deberíamos pararnos a reflexionar sobre ello. Desde que aprendemos a contar, a sumar, a restar, a multiplicar, a realizar operaciones algebraicas, a calcular qué capacidad tiene un determinado cuerpo geométrico (al que se refieren en los problemas como “piscina”, “bañera”, “depósito cilíndrico”…), etc, solo nos enseñan a resolver las situaciones que nos plantean, a buscar un resultado, y de hecho, estoy segura de que la mayoría de nuestros profesores de matemáticas nos corregían los exámenes pensando en la solución de los ejercicios y no en el proceso, en cómo los planteábamos. Todo esto lo comento porque no se parece en nada a la forma en que el tío Petros describe las matemáticas. Él dice que “estudian conceptos intelectuales abstractos que, mientras el matemático está abstraído, no guardan ninguna relación con el mundo físico y sensorial”. A lo largo del libro, el tío Petros le repite más de una vez a su sobrino que a él no le interesan las aplicaciones prácticas, si no que solo piensa en resolver problemas de la teoría de números que no van a poder utilizarse para aclarar otras cuestiones. Aunque cabe decir que a él solo le interesaba conseguir una respuesta y no contribuir con “resultados intermedios”.

    Quizás eso es lo más importante que nos enseña este libro, que las matemáticas van más allá de lo que nos podamos imaginar y que, a veces, no podemos llegar a ellas, como le pasó al tío Petros intentando demostrar que “todo número entero mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”.

    No me parece un libro adecuado para niños de primaria porque hace referencia muchos conceptos que ni yo misma entendí. Estaría bien para leer en los últimos curso de E.S.O. para que los alumnos entiendan que hasta las mentes más prodigiosas no consiguen resolver cuestiones aparentemente sencillas. También se puede aprender mucho de la figura del sobrino. A él se le daban bien las matemáticas del colegio pero no tenía madera de matemático: aceptó no dedicarse a las matemáticas y se olvidó del problema. Pero a pesar de no nacer para las matemáticas, el libro estimula dentro de nosotros unas ganas de tomarlas con más cariño y detenimiento. Por lo menos en mi caso esto es lo que ha conseguido.

    En definitiva, me parece un libro muy interesante que nos llama a buscar las verdaderas matemáticas, aquellas de la dimensión abstracta, pero también nos advierte de las duras consecuencias de querer alcanzar demasiado, la locura de vivir solo para ellas, pero al final sabemos que hasta que no se demuestre lo contrario, todo número entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos.

  314. Carmen Lorenzo Rodríguez, 2º de Educación Primaria

    A miña opinión sobre este libro vese influenciada pola lectura anterior do libro “El diablo de las matemáticas”. Ao ler este posteriormente debo admitir que se me fixo moito máis pesado. A pesar disto, non deixa de ser unha novela de interese e que xoga coas matemáticas dende outro punto de vista. Non é difícil de ler, e é certo que consegue gañar o interese do lector para querer sempre saber máis. De tódolos xeitos si que conta con partes complexas onde é preciso un coñecemento matemático, non tanto para seguir o fío da historia (xa que se pode seguir igual a pesares de non entender algún concepto) se non para enriquecerte un pouco máis con ela.

    Penso que non é un libro apropiado para os nenos e nenas de Primaria pola súa complexidade, aínda que si que se podería considerar para o alumnado de Secundaria ou Bacharelato. Se se quixera utilizar en Primaria tería que ser nos cursos máis avanzados e sempre contando coa axuda do profesorado para adaptalo aos seus coñecementos, xa que si que é importante a lección que nos dá o novela, mostrándonos a necesidade de esforzo e persistencia que se precisa para conseguir as nosas metas.

    Por último engadir, que a escasa participación das mulleres na novela non me parece correcto, xa que é fundamental que se saiba a importancia que estas tiveron no mundo das matemáticas.

  315. IRENE PÉREZ MARTÍNEZ ( 2º, ED.PRIMARIA) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Teño que dicir que é un libro que sen dúbida recomendaría pero non sei se tamén influenciada polo que me gustan as matemáticas.

    A obra é un claro exemplo das dificultades que debe afrontar un investigador matemático ante o estudo das matemáticas, unha exaltación ao descubrimento.

    Os elementos matemáticos da obra están redactados con claridade e son fáciles de entender. Se non che gustan as matemáticas e es totalmente alleo a elas, quizais leas o libro máis como unha novela de aventuras que relatan unha serie de conflitos persoais e te sintas perdido en algúns parágrafos que fan referencia ás matemáticas, pero se che gustan gozarás descubrindo como é o carácter destes grandes xenios da humanidade que entregaron a súa vida á evolución dos coñecementos matemáticos, intentando recordar e entender cada enunciado matemático que apareza:

    -Teoremas da”incompletitud de Godel”.
    -“Laconjetura de Goldbach”: Todo número par maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos. ”La conjetura” foi investigada por moitos teóricos de números e comprobada por ordenadores para todos os números pares menores que 2×10^16. A maior parte dos matemáticos cree que a “conjetura” é certa.
    -“La criba de Erastótenes”
    – “El Principia Mathemática de Russel y Whitehead”
    -“La hipótesis de Riemann”
    -“El último teorema de Fermat”
    – “Os 23 problemas de Hilbert”.

    O libro trata da relación dun gran matemático retirado, o tío Petros, e un sobriño que medra fascinado pola figura do ancián que tivo un pasado brillante como matemático e agora vive rodeado de libros de matemáticas que non le e totalmente entregado ao axedrez.

    O tío Petros pasa anos illado do mundo cunha única meta demostrar ”la Conjetura de Goldbach”, sen obter aparentemente grandes resultados. O argumento xira en torno ás averiguacións que o mozo realiza sobre o seu tío que nunca chega a publicar nada relevante dentro da investigación matemática aínda sendo recoñecido como un fabuloso matemático. Pouco a pouco, a través de diferentes personaxes vanse desvelando as circunstancias que rodean este misterio e leva a reflexionar sobre a obsesión do investigador polo traballo, que ás veces pode desembocar en problemas de saúde e establece unha comparativa entre este traballo de investigación a nivel individual e as vantaxes dos actuais grupos de investigación.

    Resume: Nun momento dado o sobriño quere ser matemático pero abandona a idea ao non conseguir pasar a proba proposta polo tío, “demostrar la conjetura de Golbach”, e estuda económicas… Co tempo a relación entre eles vai mellorando e un día pídelle que lle fale da “conjetura de Goldbach”, e o tío dille que tiña que ter unha base, polo que durante dous meses e medio teñen o que chamaron dez leccións sobre a “conjetura de Goldbach“.

    Na décima clase empezou a explicarlle `o método das xudías’ pero notou nel unha actitude diferente, Petros volve a centrarse na demostración ata o punto que parecía que se estaba volvendo tolo.

    Un día Petros chamou nervioso ao sobriño que fora con outro matemático pois necesitaba dous testigos para que entenderan a demostración da “conjura de Goldbach”. O sobriño notouno fora de sí e non dubidou en presentarse co médico, pero cando chegaron estaba morto e sen ningunha proba da demostración.

    Este final leva a unha pregunta moi importante: Descubriría Petros a solución á”conjetura de goldbach”?

    IRENE PÉREZ MARTÍNEZ ( 2º, ED.PRIMARIA)

  316. Sergio López Valle. Mestre en Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    En primer lugar he de decir que tenía curiosidad por leer el libro, en mayor parte por la breve ´introducción` que me ofreció el libro de Hans Magnus Enzensberger. A medida que avanzaba en la historia del tio Petros y su sobrino favorito, me iba gustando más y más. Esta novela transmite la historia de un matemático de siglo XX que dedica toda su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach, que estaba sin demostrar en aquel entonces (y a día de hoy sigue sin demostrarse). Podemos hacer un doble análisis de este libro, por un lado, lo podemos hacer desde el punto de vista matemático (valorando más a los grandes matemáticos de la historia) y por otro lado desde el punto de vista humano (la crítica al cómo se está enseñando las matemáticas en los colegios).

    Por un lado, en cuanto a los grandes matemáticos de la historia, he de decir que sé muy poquito sobre ellos, ya que por desgracia solo conocemos de ellos la ´herencia` que nos dejan en forma de problemas resueltos o conceptos matemáticos en los libros del colegio, sin darnos cuenta de que detrás de eso hay una vida completa dedicada a ello, llena de adversidades que tuvieron que superar. Por lo tanto habría que valorarlo más.
    En cuanto a la obra en sí, desde mi punto de vista es quizás bastante machista, debido a que en la obra solo aparecen dos mujeres (Isolda y la ama de llaves del tío Petros)

    Por otro lado, pasando a la crítica de cómo se están enseñando las matemáticas, estoy completamente de acuerdo con el pensamiento de Doxiadis sobre el reconocimiento que deberían tener, ya que son mucho más interesantes que lo que se muestra en el colegio. Hasta tal punto han sido perjudicadas, que a día de hoy escucho a la gente preguntarse para qué sirven. Desde mi punto de vista los únicos capaces de darle un giro de 180º somos los profesores, ya que al fin y al cabo somos nosotros los que disponemos de las herramientas adecuadas para lograrlo, y en nosotros reside no solo la forma de hacer ver a los alumnos que las matemáticas no son tan desagradables, sino que también que pueden llegar a ser divertidas.

    Para concluir he de comentar que me parece un libro apropiado más bien para alumnos un poquito mayores, concretamente del segundo curso del tercer ciclo, con la finalidad de: empezar a escuchar algunos conceptos, y sobre todo, por el lado humano de esos conceptos, es decir, conocer un poquito a los autores de susodichos conceptos.

  317. Alejandra Pérez-Lafuente Fole (primaria) Says:

    Alejandra Pérez-Lafuente Fole (primaria)
    El tío Pethros y la Conjetura de Goldbach
    Este libro nos cuenta la historia del tío Petros, un matemático que arruina su vida en busca de comprobar la Conjetura de Goldbach, se pasa años encerrado en su despacho intentando buscarle solución, por lo cual su familia lo aparta de su vida y finalmente fracasan, mientras que su sobrino, el narrador de la historia, se interesa tanto por él que lo acaba escuchando, haciéndole compañía y sabiendo que en realidad es un gran matemático.
    Creo que este libro no sería apropiado para las aulas de educación primaria, porque el lector empieza con una lectura amena y sencilla, pero poco a poco se va haciendo, en mi opinión, mas aburrida. Además, las historias que cuenta el sobrino de Petros sobre las matemáticas, son muy avanzadas para un niño tan pequeño, creo que habría bastantes cosas a las cuales no les encontraría sentido, porque muchas veces se lía bastante para explicar algo matemático
    Por otra parte, me parece un libro el cual una persona que le gusten las matemáticas, debería leerlo, porque habla de muchos descubrimientos, de los cuales todos deberíamos tener conocimiento. A mí personalmente me ha ayudado bastante a entender muchas cosas, pero también me ha ayudado en que no es bueno obsesionarse tanto con algo, ya que si llegas a tal obsesión como el tío Petros te acabarías arruinando la vida y dejando todo lo que te rodea de lado.
    En definitiva, este libro no lo recomiendo para niños de primaria ni de la ESO puesto que me parece bastante complicado para ellos, pero para personas de nuestra edad me parece entretenido y fácil de leer.

  318. cristina gomez villaverde Says:

    Este libro me parece muy interesante, pero no me parece apropiado para niños de primaria, ya que requiere el conocimiento de ciertos contenidos.
    En él se cuenta la historia de un matemático griego, narrada por su sobrino.
    Este descubre que su tío fue un gran matemático que dedicó toda su vida a resolver la conjetura de Goldbach.
    El libro continua contando como el sobrino quiere convertirse también en matemático, al principio en contra de la voluntad de su tío, pero después contando con su apoyo.
    De la historia se saca la idea de que con esfuerzo se puede conseguir lo que se pretenda, aunque no debemos caer en la obsesión.

  319. Esteban Mareque Rey, 2º Curso, Grao Mestre Ed.Primaria. Says:

    Esta obra cuenta la historia de un matemático (Petros Papachristos ) en busca de la solución de la conjetura de Goldbach desde el punto de vista de su sobrino.
    Analizando un poco la estructura del libro, vemos que es entretenido y fácil de leer (una sorpresa para mí, ya que cuando leí su título no me esperaba para nada una historia tan amena). A pesar de eso, no lo utilizaría en clases de educación primaria debido a que creo que se necesita un conocimiento matemático bastante más avanzado para entender ciertos aspectos del libro.
    Sin embargo, lo recomendaría como una historia que nos hace conocer un poco más el mundo de las matemáticas (cómo investigan los matemáticos, la conjetura de Goldbach, la hipótesis de Riemann, el último teorema de Fermat…) que, desde mi punto de vista, satisface esa curiosidad por conocer algo nuevo. Además, aparte de los conceptos matemáticos, también nos transmite que con sacrificio y fuerza de voluntad podemos alcanzar muchas metas que nos propongamos.

  320. Ramón Insua - Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Este libro narra, na voz do sobriño do “tío Petros”, sobre unha obsesión frustrada deste último, centrada nun problema matemático, a conxetura de Goldbach.
    A verdade é que foi un libro que me desilusionou un pouco, xa que agardaba atopar un pouco máis de matemáticas e un pouco menos de novela. É unha lectura simple, pero algo monótona, a pesar da personalidade marcada e con altibaixos (suscitando amor e odio a partes case iguais) do “tío Petros”.
    A pesar disto, é unha lectura recomendada, pero antes de ler este libro, sería máis enriquecedor posuír coñecementos previos (lendo outros libros de divulgación matemática) para que se poida desfrutar a máis altas cotas.

  321. Julián Peche Rey. Educación Primaria Says:

    Este libro nos cuenta, en voz de un joven, su relación con su tío Petros (prácticamente los dos personajes que componen la obra) y la dedicación de este a las matemáticas, en concreto a resolver la Conjetura de Goldbach. Esto lleva a Petros a ser despreciado por su familia y a sacrificar su vida social en favor de su trabajo, cuyo fruto final no se aclara en el libro.
    Es difícil decir si la lectura del libro es fluida o no. Más bien es las dos cosas por momentos, a veces es capaz de enganchar durante muchas páginas, pero esto se interrumpe con amplias descripciones matemáticas, repletas de referencias.
    Por esto último creo que sería muy difícil encuadrar la lectura de este libro en algún currículo de primaria. Pero viéndolo de otro modo, el libro es idóneo para un lector más experimentado que quiera conocer más sobre el mundo de las matemáticas y los matemáticos sin necesidad de aburrirse con un libro de texto, pues el componente narrativo de este impide que la lectura en conjunto llegue a hacerse pesada.

  322. Valeria González Roel . Educación Primaria Says:

    Estamos ante ‘‘El tío Petros y la Conjetura de Goldbach’’, novela en la cual se cuenta la historia de una obsesión, una meta no alcanzada, una frustración continua en nuestro protagonista el tío Petros. El sobrino del tío Petros, descubre que éste fue un gran matemático y que su vida giró en torno a un enigma todavía sin resolver, la conjetura de Goldbach , y es quien nos acerca a la historia.
    La novela resulta fácil de leer, no cuenta con un vocabulario complicado y el argumento es bastante llevadero. Me pareció interesante, ya que sí conocía la afirmación ‘‘Todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos’’ pero no sabía que dicha conjetura era uno de los problemas no resueltos más difíciles de las matemáticas.
    Pienso que ‘‘El tío Petros y la Conjetura de Goldbach’’ es un libro recomendable ya que no deja de ser una novela, es decir, cumple el objetivo de entretener y de despertar cierto interés por la historia que nos está contando y, a su vez, está directamente relacionado con las matemáticas y pretende que el lector se interese por ellas y dejar de pensar que éstas son aburridas o inútiles, sin embargo, pienso que ‘‘El diablo de los números’’ cuenta con más recursos para trabajar con alumnos de primaria, ya que cuenta con una lectura más fácil y mucho más clara, en definitiva, no recurriría a esta novela para trabajar en E. Primaria, pero sí la recomendaría a alumnos de E. Secundaria, Bachillerato o alumnos de magisterio como nosotros.

  323. Claudia Martínez de la Iglesia - Especialidade: Primaria. Says:

    -El tío Petros y la Conjetura de Goldbach:

    A lectura de este libro fíxoseme entretida nun principio pero debo reconocer que a medida que avanzaba nel non atopaba ningunha afinidade con ningún dos protagonistas e pode ser esa a razón de que se me acabara facendo pesado. O feito de que haxa persoas que cheguen a obsesionarse con algo e que fagan que a súa vida xire arredor de ese feito non me é de todo agradable, ao mesmo que a competitividade no mundo das investigacións e de publicar unha que sexa exitosa. Por iso había momentos en que a actitude do tío Petros se me facía un pouco pedante aínda que a súa personalidade ben é certo que chamaba a atención e facía que quixeras saber máis del e da súa vida, o mesmo que lle pasou ao seu sobriño no libro.

    En resumo pareceume un libro bo, pero que se me fixo pesado en varias ocasións pola falta de afinidade cos protagonistas.

  324. Iria Pichel Beleiro (Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Dende o meu punto de vista trátase dun libro ameno de fácil lectura que maila ter ás matemáticas como temática central non esixe un coñecemento profundo das mesmas para ser quen de seguir o fío argumental. Por outra banda intúo que un maior coñecemento por parte do lector achegaría matices que enriquecerían a historia.
    Esta novela transmite a historia dun matemático do principios do século XX que dedica a súa vida a intentar demostrar a conxetura de Goldbach, unha das tres conxeturas matemáticas sen demostrar por aquel entón (e que segue sen demostrarse). Podemos facer unha dobre análise deste libro, por unha banda dende o punto de vista matemático e por outra dende o punto de vista humano.
    Dende o punto de vista matemático, cando comecei a lectura fíxome pensar nos 5 postulados indemostrables euclidianos mencionados na aula que asentan a base da xeometría como unha ciencia abstracta, xa que este libro xira sobre unha conxetura que segundo enunciará Gödel non podemos saber se é ou non demostrable.
    Seguindo co punto de vista matemático a novela achéganos a un gran número de conceptos e teoremas matemáticos así como a unha cantidade inxente de matemáticos dunha maneira un tanto superficial pero suficiente. Dende o meu punto de vista faino dende unha perspectiva marcadamente machista. Na novela as únicas personaxes femininas que teñen unha certa presenza son Isolda que actúa como obxecto de desexo e a ama de chaves de Petros que unicamente realiza traballos no fogar deste. O resto de personaxes, matemáticos, xadrecistas, físicos… que aparecen na obra son homes. Entendo que no momento no que está ambientada esta obra (principios do século XX) a muller tiña unha escasa presenza no ámbito científico dadas as limitacións impostas socialmente pero dende logo terlle dado un lugar neste libro tería contribuído a darlle á muller a presenza que merece neste eido. Unha simple busca en internet aporta gran información sobre mulleres que destacaron neste campo, de gran interese resulta este enlace que ademais propón actividades relacionadas con elas

    Haz clic para acceder a Catalogo%20Muj%20Mat.pdf

    No relativo á trama da historia, paréceme de gran interese o tratamento da figura de Petros, personaxe controvertida que esperta amores e odios ao longo de todo o relato e cuxa ambición, competitividade e orgullo o levan ao illamento. Semella, xa que logo, de gran interese a remarca constante que outros compañeiros matemáticos lle fan sobre o feito de que a colaboración e o intercambio de ideas é fundamental para que a ciencia avance.

  325. miguel gomez costoya 2º curso,grao de mestre en educación primaria Says:

    Miguel Gómez Costoya. 2º curso, Grao de Mestre en Educación Primaria

    A novela “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata sobre o matemático Petros e como intenta resolver a conxetura de Goldbach. A historia esta narrada polo seu sobriño onde relata como o seu tío Petros resolve a conxetura de Goldbach.
    A lectura deste libro desde o meu punto de vista non seria para nenos de primaria senón que lla recomendaría a nenos de secundaria e incluso de bacharelato, xa que o libro e moi extenso e cun vocabulario no que se ten que ter unhas bases relacionadas coas matemáticas.

  326. Raquel Bonilla González (ED.PRIMARIA) Says:

    Lo que me ha gustado del libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es que muestra las dificultades que debe de seguir cualquier persona para conseguir sus metas, en este caso hacia una demostración matemática.

    Para ello, se necesita ilusión y constancia, por lo que creo que es un buen ejemplo para el alumnado para que se den cuenta de que para conseguir algo se requiere de mucho esfuerzo y dedicación, e incluso a veces todo ese esfuerzo no se ve reflejado en los resultados. Además, pienso que mediante este libro se puede trabajar la Teoría de Números. Otro de los aspectos que me ha gustado del libro es trata sobre el particular mundo de los matemáticos y nos explica qué se les pasa por la cabeza, y de dónde provienen muchos de los teoremas que estudiamos en el colegio.

    Sin embargo, creo que el libro tiene más aspectos negativos y positivos y por eso no me ha gustado. Pienso que continuamente se habla de la frustración del tío Petros por no ser capaz de demostrar la Conjetura de Goldbach, y aunque los alumnos puedan sentirse identificados con esta frustración de no conseguir los propósitos marcados no pienso que les ayude a estudiar más matemáticas.

    Además no debemos olvidar que son niños de Primaria por lo que será difícil que se sientan esa relación. Únicamente verán un hombre frustrado que no consigue sus objetivos.También, el libro muestra una gran competitividad entre compañeros matemáticos por ser los mejores, por lo que no creo que sea un buen ejemplo para niños tan pequeños en los que se les están enseñando valores como la humildad, el compañerismo, etc.

    En general el libro es bastante aburrido y complicado de entender para un alumno de Primaria. Debería de recomendarse para alumnos que están en el Bachillerato, pero en ningún caso para un niño de Primaria.

  327. Juan Jesús Freire Pérez Ed. Primaria Says:

    «El tio Petros y la conjetura de Goldbach»

    Pareceume un libro de fácil lectura, que dende un principio engancha, pois non coñecemos quen é o tio Petros, nin como é, pero temos esa necesidade, a mesma que ten o seu sobriño de coñecelo. Grazas a eso, a lectura faise case do tirón.

    Un dos aspectos mais interesantes do libro, e que nos achega bastante ao mundo dos grandes matemáticos, a como é a vida de esta xente, a súa enorme dedicación e o gran talento que estes posuen, e o diferente que son esas matemáticas das que nos podemos coñecer.
    Algo que por descoñecido resulta bastante atractivo, ademais tal como nos presentan estas matemáticas a min personalmente fai que sinta curiosidade por coñecer un pouco mais acerca de estes grandes problemas e de como se poden resolver.

    Así nos presenta Petros as matemáticas:

    «las verdaderas matemáticas no guardan relación alguna con el mundo físico y sensorial»
    «Un matemático es alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección.» (pag 27)

    Penso que é un libro que a algunha xente lle servira para cambiar a súa concepción sobre as matemáticas e ver ese lado fermoso que posúen.

    A historia desenvolvese pouco a pouco e cada vez imos coñecendo mais a Petros, a traves da narración da súa vida, dos problemas que tivo, e coñecemos o grandisimo matemático que foi.

    O final, podemos entender todas as decisións tomadas tanto por Petros como polo seu sobriño.

    En definitiva un gran libro, moi interesante de principio a fin cunha gran trama, e que ademais introducenos nun mundo, no que podemos atoparnos coa verdadeira perfección.

  328. Rebeca Suárez Barral (2º Grado en Maestra de Educación Primaria) Says:

    A pesar de que el título, a priori no llama la atención, es un libro que tiene un argumento que engancha y se hace fácil de leer, excepto en pequeños fragmentos que se hacen pesados porque nombra muchos conceptos matemáticos sin explicarlos.

    El libro trata la historia de un investigador matemático contada a través de su sobrino. Me parece un tema interesante, ya que personalmente, no me es un tema cercano y es interesante para entender la dedicación que supone una investigación matemática y como muchas veces los investigadores no ven valorado su esfuerzo y empeño.

    Además de ser una novela que engancha, también tiene un trasfondo interesante, ya que hace que te familiarices con distintos conceptos matemáticos, aunque no ahonda demasiado en ellos.

    Yo, personalmente, jamás lo recomendaría para primaria ya que aún siendo una historia entretenida, trata teorías y conceptos muy avanzados para esta etapa e incluso para la ESO, por lo que no aprovecharían la lectura.

  329. Elisabet Rey González .Grao en Mestre de Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” hace posible que comprendamos que las matemáticas son un leguaje especial y único que nos muestra nuevos caminos para resolver cualquiera que sea lo que nos preocupa.Esa es la chispa que hace que el tío Petros viva rodeado de un mundo comprensible para el resto de su familia,y por lo tanto de la propia historia de Petros;que a la misma vez es la historia que nos sumerje dentro de la familia,y por lo tanto de la propia historia de Petros;que a la misma vez es la historia de su sobrino.En este caso el libro está enfocado a una visión matemática sobre teorías y nombres de personajes matemáticos .En este caso non es un libro tan explicativo como el anterior,lo que provoca que, aun que tenga una buena trama histórica no es posible utilizarlo para que los niños de primaria lo lean.Puesto que los conceptos que se desenvuelven en este libro son conceptos demasiado complicados para ellos.

  330. Alejandro Pavón Pacior Says:

    Alejandro Pavón Pacior
    Grao en Mestre Educación Primaria

    Neste caso, o libro paréceme algo máis complexo que o anterior pero moi entretido e que nos intenta transmitir esa pasión dun matemático, unha pasión intensa. Mantívome en todo momento atento e con certa intriga por saber se sería capaz de cumplir o seu soño.
    Aínda que é un bo libro, recomendaríao máis para alumnos de ESO, a un alumno de Primaria podería chegar a aburrilo ao meior ou non chegar a atopar ese mensaxe de necesidade de esforzo para conseguir as metas que un mesmo se propón sempre sen esa obsesión que poderia chegar a destruisnos, creo eu.

  331. Dulce María Pampillón Rial Primaria) Says:

    Como parte positiva, cuenta una historia ligada a las matemáticas y que empuja a querer saber que pasa después y despierta el interés del lector sobre las matemáticas, querer saber más para así poder entenderlo todo. Creo que juega con la parte bonita de las matemáticas, ir razonando, pensando y descubriendo y no sólo memorizar contenidos como puede pasar en otras asignaturas más teóricas. Bajo mi punto de vista, lo bueno de este libro es la forma en la que te hace ver las matemáticas como algo interesante, emocionante y divertido pero que a la vez requiere de mucho trabajo y tiempo de dedicación. Como parte negativa del libro, los contenidos que tratan son muy complicados, obviamente niños de Primaria no van a poder entenderlos, es demasiado complejo. Hay una parte del libro que no me gustó el mensaje que envía, el tío Petros le dice al protagonista que el matemático nace, no se hace, creo que es un mensaje erróneo. Como profesora, me gustaría transmitir a mis alumnos que con esfuerzo , dedicación y trabajo pueden conseguir lo que se propongan.

  332. Itziar Moraña Docampo Says:

    Grao de Mestre de Ed. Primaria 2º
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.
    Lo primero que debo decir de este libro es que su título me llamó tan poco la atención que hasta ahora no me decidí a leerlo. Pero una vez comenzada la lectura no pude parar. Ese misterio continuo hizo que me enganchase.

    Sin duda la figura más interesante es la del tío Petros. Su vida se ciñó a averiguar algo que finalmente aparentemente no consiguió. Y esta obsesión por la conjetura de Goldbach afectó en todos los ámbitos de su vida, sobre todo en las relaciones con las demás personas. El tío Petros es un personaje curioso, por su manera de aislarse, por lo que opina su familia de él, por su tremenda ambición…

    En mi caso las matemáticas no me fascinan, por lo que me impacta imaginarme que realmente hay personas que las admiran tanto que pueden dedicar su vida a intentar resolver un solo problema. Que su vida gire en torno a una sola demostración, que lo llevará a lo más alto de la matemática, pero que al fin y al cabo es una simple demostración. También impacta que un enunciado tan sencillo pueda tener realmente tanta dificultad a la hora de su resolución.

    Creo que la obra simplemente nos cuenta una historia en relación a una cuestión matemática pero que tampoco nos instruye mucho en ese ámbito ni nos llama a interesarnos por él.

    Podría ser una lectura para el tercer ciclo de educación primaria, aunque creo que los alumnos aprenderían más con otro tipo de lecturas. La recomendaría como una novela que te hace pasar un rato muy ameno y entretenido enfrascándote en su aventura y misterio.

  333. Ricardo González Says:

    Ricardo González Castro. 2º Curso, Grao Educación Primaria.

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» é unha novela moi interesante e entretida na que, ó igual que «El diablo de los números» se pretende conseguir cambiar esa imaxe que se ten das matemáticas de materia aburrida e complicada. A novela trata sobre a vida de Petros Papachristos, narrada polo seu sobriño que vai descubrindo, á vez que o lector, a vida deste anciano matemático e o seu gran «leitmotiv», o misterio da conxectura de Goldbach (calquera número par maior que dous é igual á suma de dous números primos) considerado como un dos problemas abertos máis difícil na historia das matemáticas.

    Non me parece unha lectura difícil pero é certo que precisa de unha base matemática para poder comprendelo, xa que trata conceptos matemáticos como a hipótese de Riemanm ou nomes de grandes matemáticos como Gödel ou o propio Goldbach que non todo o alumnado coñece, como no meu caso, por exemplo.

    Precisamente a necesidade desta base de coñecemento no mundo matemático é o que fai que non todo o mundo poida aproveitalo na súa totalidade. Por este motivo, non considero que sexa un libro adecuado para a etapa de Educación Primaria, pero sí moi recomendable para etapas posteriores, xa que é un material moi bo para o aprendizaxe significativo do alumnado.

  334. Adrián Porto Montes Says:

    2º Curso Grado Maestro de Educación Primaria.

    Este libro, «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» tiene varios aspectos que vale la pena comentar bajo mi punto de vista.
    En primer lugar, en concepto literario, me pareció un libro fácil de leer, ameno y con vocabulario entendible por lo general, y digo por lo general ya que por un lado está la parte que te engancha a seguir leyendo el libro, que es la intriga de saber qué ocurrirá con la conjetura de Goldbach y el tío Petros, al igual que la con la vida de su sobrino en relación con las matemáticas. Por otro lado en mi opinión aparecen explicaciones de teoremas matemáticos y tal vez información histórica que no es importante para el desarrollo de la novela.
    Otro concepto que hay que analizar es lo que yo saco en limpio de este libro. Por un lado el libro nos transmite que la constancia del día a día, el esfuerzo y el sacrificio son básicos para alcanzar tus metas en cualquier ámbito de la vida, no solo en el de las matemáticas. Por otro lado nos dice que la obsesión extrema y la ambición no son buenas, y se ve reflejado en el aislamiento y problemas del tío Petrus, también que es bueno tener pensamiento propio sobre lo que quieres y te conviene y no dejarte influir por lo que te digan los demás que es lo que le sucede al sobrino a la hora de seguir los pasos de su tío.
    Por último me gustaría decir que no lo recomiendo para alumnos de primaria, ya que contiene conceptos matemáticos que no van a entender, incluso en concepto matemático tampoco lo recomendaría en secundaria, tal en el último curso pero sobre todo para que aprendan que sin esfuerzo no se va a ninguna parte y que no hay que dejar influirse por los demás ya que a partir de ahí empezarán a tomar decisiones importantes para su vida.

  335. Manuel A. Gómez Campos Says:

    Manuel Ángel Gómez Campos – Grao de Mestre Ed. Primaria 2º.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    A suposición de Goldbach, parécenme que é un bo argumento para escribir unha novela, outros autores van en busca dunha Arca da Alianza, algúns outros das Minas do Rei Salomón, do Santo Graal, ou da Atlántida, un imposible. Doxiadis elixiu algo distinto: as matemáticas e unha trama que está chea de experiencias humanas, iso si, non hai aventuras cheas de riscos e perigos, non hai amor nin desexos apaixonados.
    Faltando moitos destes ingredientes que menciono, o relato engancha, pero engancha por que é humano, Petros é un incomprendido, unha persoa que o deixa todo por un gran soño. No relato non hai nada de científico, nin creo que o autor o pretendese. Petros non deixa de ser un fracaso vital, un ser incapaz de compartir o que descubre, que non se conforma con pequenos descubrimentos, quere chegar ó final e que o seu nome quede escrito no libro dos grandes matemáticos. Cando ve que non pode chegar e se ve apremado, intenta publicar o que el considera cousas menores, pero xa outros se lle adiantaron conseguindo esa gloria que el non acada. Se o resto dos grandes homes e mulleres que conseguiron grandes achegas fixesen o mesmo que Petros, a humanidade aínda estaría nas covas. Non é consciente que o fin último dun ser e a súa felicidade e a dos que o rodean.
    A obra e un bo exemplo do que non se debe facer na vida, encerrarse nun mesmo. O sobriño favorito de Petros, chega ás súas conclusións e elixe ó final o camiño que quere, por convicción.
    Supoño que esta lectura se podería recomendar para o último ano do ´terceiro ciclo, é fácil de entender, nela hai unha parte que fai un repaso polos máis destacados matemáticos do século pasado. Por outra banda, non considero que esta obra esperte o interese polas matemáticas.

  336. Paula Otero Fiuza CLEO2 Says:

    O tío Petros e a conxetura de Goldbach, xa só con ler o seu título imaxinaba unha novela complicada e na cál poucos conceptos me quedarían claros. Pero despois de lela foi totalmente distinta. Trata a investigación matemática como elemento fundamental da trama, e chega a facelo de maneira frustrada, pola loita e empeño que puxo o tío Petros e que aparentemente non conseguiu comprobar a xa coñecida Conxetura de Goldbach.
    Esta novela intenta amosar a loita de moitos investigadores por triunfar no seu campo, neste caso no das matemáticas, chega a ser obsesivo o intentar sorprender no teu campo e demostrar todo o que podes proporcionar a materia. A pesar da simple oración que significaba a conxetura, levou a toda unha vida adicada a demostralo, ata tal extremo de quedar coa dúbida se nos últimos intres da súa vida Petros o conseguiu.
    Permite ao lector vivir de preto unha investigación, dende o apoio familiar, a confianza das universidades,os materiais precisos, os tempo de estudo, a relación entre investigadores, a frustración e a obsesión polo triunfo, de feito isto último lévao a que busque unha distracción coa cál afrontarse ao fracaso obtendo vitorias, neste casoxogando ao axedrez. Ademais observase que co paso do tempo e o non recoñecemento dun éxito notable, fai que o investigador se manteña o marxe da sociedade e non desista nunca de maneira clara nin acepte a derrota.
    Pero sen dúbida o que esta novela me deu a coñecer, son investigacións e autores que descoñecía por completo e que intenta explicar de maneira clara, a pesar das dificultades dalgunhas delas, dende Gödel ou Ramadujan, ou o Teorema da Incompletitude (que tanto fixo dubidar a Petros). A verdade e que non tiña ningún tipo de coñecemento sobre ditos autores ou teoremas e esta novela deumos a coñecer, partindo da base de que son recoñecidos matemáticos e aos cales ao día de hoxe se lle deben moito dos adiantos nas investigacións.
    Concluíndo, é unha novela que me entusiasmou e que a pesar de que nun primeiro momento non me convencía, a medida que se vai lendo, fai que o lector vaia amosando interese por saber e coñecer máis aspectos por esa investigación, e que finalmente se quede coas dúbidas de si o tío Petros o conseguiu…

  337. Laura Trillo González Says:

    Laura Trillo González, 2º Educación Primaria

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una breve novela, que narra la historia de un matemático, Petros Papachristos, que pasa practicamente toda su vida resolviendo “la conjetura de Goldbach”. La historia es contada desde el punto de vista de su sobrino, que es quien nos acerca a la vida de este anciano matemático. El libro habla de diferentes demostraciones, conjeturos o hipótesis matemáticas.
    Desde mi punto de vista, el libro resulta bastante ameno y fácil de leer. En realción con los contenidos matemáticos me resultó , en muchas ocasiones, difícil de entender ya que en mi caso no conocía dicha conjetura ni muchos de los teoremas que se tratan en el libro. Por lo que creo que este libro no sería de mucha ayuda en los niveles de primaria.
    En mi opinión, este libro, para una mejor y mayor comprensión, el lector debería tener unos conocimientos previos matemáticos, por lo que sería más útil recomendar esta lectura en cursos superiores a la primaria como puede ser secundaria y bachillerato.

  338. Rebeca Olveira Sánchez (2º Grado E.Primaria) Says:

    Cualquier persona que alguna vez haya admirado la belleza de las matemáticas se identificará inmediatamente con el tío Petros. Mientras que todos los que habiendo admirado la belleza de la matemática sabemos que somos unos negados hacia ella, nos identificaremos con el sobrino. Así es cómo te hará sentir “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, una novela ágil, intrigante y permisiva en la construcción de sus personajes, en la dedicación de sus motivaciones y en llevar al lector hacia un punto de reflexión sobre los números y la relación que existe entre ellos.

    Por ello, son los conflictos personales los que soportan el peso de la trama, aunque ni mucho menos dejan de lado a los elementos matemáticos del argumento pues estos adquieren gran importancia al ser explicados con total claridad y fácil comprensión tal y como nos intenta transmitir Apóstolos Doxiadis. Pero no sólo eso, pues también expone a la perfección el punto álgido de “por qué hay gente capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen mayor interés práctico”.

    El tío Petros, la oveja negra de la familia, es conocido por sus familiares más directos como un fracasado sin embargo su sobrino el cual adquiere una admiración constante hacia su persona, está dispuesto a conocer más allá la verdadera historia. Sobre todo cuando este curioso muchacho descubre que es un catedrático de análisis en la facultad de Munich. Su historia sin duda, ayuda a adentrarnos en desafíos sobre los que probablemente antes no habrías tenido ni tiempo ni ansias por las que reflexionar.

    La trama se desarrolla alrededor de la superación por parte del sobrino de la prueba que este le proporciona con el fin de demostrar su valía dentro del mundo de las matemáticas ya que si éste lo supera podrá realizar estudios universitarios de matemáticas adjuntada de su aprobación. La prueba en cambio no es superada y por lo tanto, el sobrino apesadumbrado abandona su iniciativa y es más tarde, en su etapa universitaria, cuando descubre que la prueba era una completa trampa pues el problema propuesto era uno de los problemas irresueltos más difíciles que se conocen dentro de esta ciencia. A partir de este momento es cuando la historia adquiere y recobra una mayor importancia ya que descubriendo el engaño de Petros, comienza una investigación centrada en su producción y reconocimiento como matemático. Es entonces ante la supuesta ausencia de logros reconocidos, se conoce la trágica historia del tío que comienza su andadura como un genio y la termina sin pena ni gloria. En cambio, su sobrino que ve en el fracaso de su tío un problema de orgullo notable y evidente, trata de conseguir que éste admita su error.

    Para dejarnos con la boca abierta y que adquiera la novela basada en hechos reales en cuanto a la conjetura se refiere, cuando el tío “resuelve” la misma muere sin explicación tras súbito ataque de inspiración, en un último alarde de maestría, rodeado de judías y de reflexiones matemáticas. Dejando en el aire la solución del enunciado más controvertido y enrevesado. Indudablemente, bajo mi opinión personal, se trata de un libro de suspense que enfoca de una forma cautivadora el ensimismamiento del mundo científico matemático.

    Además, aparecen temas y cuestiones de gran relevancia en el mundo numérico como:

    -Los Teoremas de la incompletitud de Godel.

    -La conjetura de Goldbach claramente presentado como el “leit motiv” de la obra pues a parte de ser el meollo y la trama de la misma, se trata de uno de los problemas abiertos más antiguos en matemáticas. La conjetura de “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos”, probablemente no es sólo uno de los problemas no resueltos (aunque a día de hoy haya aparecido una posible resolución) más difíciles de la teoría de números, sino de todas las matemáticas.

    – La criba de Erastótenes, el Principia Mathemática de Russel y Whitehead, la hipótesis de Riemann, el último teorema de Fermat, los 23 problemas de Hilbert y algo de números amigos.

    De las distintas formas que el tío Petros se plantea la conjetura, ciertamente y la que más llama la atención sin duda es la representación que hizo con las judías y el equiparable simbolismo que este pretende entrever (la leyenda de la trágica muerte de Pitágoras a causa de las habas y el significado sagrado que éstas tenían para el mismo). Está claro que si nos proponemos un reto muy grande en nuestra vida no tiene por qué ser imposible, al contrario tan solo tendríamos que dedicarle tiempo y esfuerzo para que esta llegara a dar su fruto, o bien que sea aliciente evolutivo de muchos.

    Es percibido desde distintos puntos de vista y aún así, no deja de ser realmente interesante ya sea en el tema de las matemáticas como en el de la historia misma, pues presenta a un anciano matemático llamado Petros Papachristos el cual tiene un sobrino que le admira mucho por sus conocimientos. Al leerlo te adentras poco a poco en el mundo matemático y sin darte cuenta das cabida y admiración a los verdaderos descubrimientos y grandes matemáticos que intentaban dar solución a pequeñas pero muy importantes cuestiones. De como este a su vez, intenta crear una cierta conexión entre el ambiente emocional e intelectual preparando a los números como personas estableciendo que cada uno de ellos es diferente pues poseen cualidades y características que los diferencian haciendo que parezcan mágicos.

  339. Cintia Vázquez Rodríguez Says:

    O tío Petros e a Conxectura de Goldbach.

    A diferenza do libro anterior, este somérxete nunha historia persoal dun matemático e a súa obsesión polas matemáticas, e consegue dun xeito máis atractivo chamar a túa atención non só pola temática das matemáticas senón en parte pola súa vida e os seus esforzos e forza de vontade para resolver o enigma, uns dos valores máis importantes que nos mostra o libro. Ao mesmo tempo quérenos amosar outra cara das matemáticas, non como a vemos a maioría, a súa parte divertida, interesante e que incluso nos pode levar a obsesión e que incluso se converta nunha das cousas máis importantes como lle pasou o protagonista.
    Arredor do tío Petros e da súa peculiar vida vai enlazando os conceptos matemáticos, para min moitos deles descoñecidos até o momento (conxectura de Goldbach, a hipótese de Riemann…) e tamén nos fala de personaxes matemáticos.
    Sigo pensando que a xente que lles gustan as matemáticas e que se enganchan a elas é porque nacen cun “don” e unha maior receptividade para esta gran habilidade, cousa que a moitas persoas, eu inclúome, nos resulta máis difícil entendelas e moito menos chegar a gustarnos.
    A nivel de lectura considero que o libro é interesante e está ben estruturado e organizado, e considero que é moito máis interesante que “ O diaño dos números”. Non creo oportuno introducir este libro na Educación Primaria pero si para os niveles da ESO ou Bacharelato.

  340. Lara Vilas Costa (2º curso de Mestra en Educación Primaria) Says:

    Este libro ten un xeito de desenvolverse complicado, trata sobre as matemáticas, pero ao mesmo tempo narra unha historia, fala sobre a vida dun rapaz que está intentando atopar o camiño que desexa á hora dos seus futuros estudos. Está case decidido polas matemáticas e toma como exemplo ao seu tío Petros, que foi moi coñecido neste ámbito. O sobrino vai descubrindo, á vez que o lector, cousas novas sobre o seu familiar, o cal se involucrou tanto no descubrimento da solución para a conjetura de goldbach que se quedou totalmente illado da súa familia.
    Este libro de texto non o mandaría ler en primaria, porque o eito no que está escrito, e a comprensión do mesmo son bastante complicadas para os nesnos destes cursos, penso que ata para a ESO é bastante difícil. De todos xeitos trata un tema interesnate e está benenfocado para que nós o leamos, é disitnto aos outros que nos poidamos atopar desta temática.

  341. Miriam Fernández Patrón Says:

    Miriam Fernández Patrón. 2º curso, Grao de Mestre en Edudación Primaria.

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    Desde un principio non me atraeu moito esta novela, pero unha vez comezada a lectura non podía parar de ler. Gustoume moito a forma en que está estruturada e esa intriga constante que hai en case toda a lectura. Como o autor vai dende un personaxe considerado a “un dos fiascos da vida”, a un gran exemplo das matemáticas, mostrando a gran dedicación e implicación que supuxo para este.
    Tamén, é sorprendente a visión que ten o seu sobriño sobre el, pois despois da opinión que se lle impón por parte de seu pai e seu tío que el siga crendo nel, e investigando ata saber toda a verdade.

    Penso que é importante mencionar que nesta historia, de forma indirecta, son mencionados moitos matemáticos famosos e as súas obras, ademais de mostrar a gran dedicación que existe detrás de cada un deles e as derrotas que estes tiveron que pasar para conseguir o éxito.

    No caso de empregalo en aula, paréceme bastante extenso e cun vocabulario que pode levar aos nenos a constante interrupción na lectura. Si que o recomendaría a persoas de niveis superiores e con maior coñecemento de conceptos matemáticos.

  342. Iago Vidal Rey, 2º Educación Primaria Says:

    A diferencia de “El diablo de las matemáticas” en este libro se desarrolla una historia, una novela que gira entorno al famoso problema de la conjetura de Goldbach. Lo veo como un libro para leer como entretenimiento, sin buscar ningún tipo de interés matemático en él. No hay explicaciones de cuestiones aplicables a los contenidos de primarias, simplemente aparecen mencionados como elemento central de libro diferentes matemáticos célebres y teoremas, corolarios y problemas demasiados elevados para siquiera mencionarlos en la ESO. (Eso sí, todos los elementos matemáticos recogidos en el libro aparecen reflejados con claridad, siendo fáciles de seguir por cualquier tipo de lector).

    A nivel de lectura de ocio si me ha parecido una buena historia. Amena, entretenida y fácil de leer. Averiguar el motivo por el que el tío Petros no encaja en la familia, ver como acaba finalmente la historia de su vida a vueltas con la conjetura y paralelamente ver en que acaba la ilusión de su sobrino de convertirse en matemático.

    La obra plasma las verdaderas dificultades que un matemático profesional debe afrontar en su día a día frente a un problema, esa capacidad de sacrificio constante, es un valor que si se podría poner de ejemplo a los alumnos , pero como he dicho, guardaría esta lectura para edades más avanzadas.

  343. Leandro López Vila Says:

    Leandro López Vila (2º Ed. Primaria) O tío Petros e a conxetura de Goldbach
    Na obra de “O tío Petros e a conxetura de Goldbach” a literatura mistúrase cas matemáticas e ca vida dun investigador, que centra toda a súa atención e o seu tempo en demostrar a conxetura de Goldbach.
    Grazas a intriga que xira arredor do tío Petros, o autor consegue atraer a atención do lector para introducilo no eido das matemáticas máis difíciles e menos coñecidas (hipótese de Riemanm, Euler…), á vez que nos mostra como é a vida de infinidade de persoeiros reflexados nun só (tío Petros). Unha vida de esforzo, superación, de perseveranza inesgotable por acadar metas … que na meirande parte dos casos non se ve recompensada, chegando incluso a caer no esquecemento.
    A lectura resulta entretida e ben estruturada, sen deixar de lado conceptos matemáticos, que en Educación Primaria non os incluiría como un recurso didáctico, pois considero máis axeitados para a E.S.O. ou para Bacharelato.
    Como conclusión destaco desta obra os valores que transmite, por exemplo superación, motivación, esforzo … que como futuros mestres debemos promover e valorar nos alumnos.

  344. Tania Rivadulla Domínguez Says:

    Tania Rivadulla Domínguez
    Grao en Mestra Educación Primaria

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Unha novela que se centra na vida de Petros Papachristos, home cuxa paixón pola rama das matemáticas o acabou levando a loucura.
    A obra particularmente pareceume moi entretida, pois como ao sobriño do protagonista do libro, tamén mantiven esa certa intriga na maioría da lectura sobre como foi a vida de Petros, como comezou a traballar na conxectura de Goldbach, por qué a acabou deixando, etc. Este libro é un exemplo de cómo podes fixar un obxectivo e estar tan obsesionado co mesmo que so vives por, e para el. Sacándolle tempo a todo o demais, de feito o famoso tío Petros só se entusiasmaba co axedrez, era a única cousa que facía senón era traballar para resolver o seu ansiado problema matemático. Un exemplo de vida que seguramente levaron e levan moitas persoas. Pois como ben se di no texto sen investigacións, sen resolucións, sen éxitos e sen fracasos non sería posible descubrir tantas cousas. Por último dicir tamén, que o final da novela, fai un perfecto peche de lectura, xa que o final aberto intuíndo de se Petros Papachristos acadara a súa vitoria queda reservado para cada lector.

  345. Tania Rivadulla Domínguez Says:

    Tania Rivadulla Domínguez
    Grao en Mestra Educación Primaria

    EL DIABLO DE LOS NÚMEROS (Hans Magnus Enzensberger)
    É un deses libros que a maioría da xente debe ler, sobre todo sería moi interesante que os alumnos e alumnas que comezas a Educación Secundaria Obrigatoria e aínda non teñen moi ben asentadas moitas cuestións sobre matemáticas. Dende o meu punto de vista este libro tamén pode agochar certa crítica cara a forma en que se soe ensinar matemáticas, o diabro dos números realmente o que lle quere facer ver e ensinar ao seu aprendiz Robert son as matemáticas enfocadas dende outra perspectiva totalmente distinta e moi afastada da que se dan na maioría das aulas .O que trata e de primeiro ensinarlle realidades concretas, para que o pequeno Robert trate de entender o por qué e o cómo diso, facéndolle razoar, para logo explicarlle posteriormente o concepto, explicación ou problema matemático relacionado con iso. Eu particularmente lendo esta obra puiden quedarme con ideas interesantes de explicacións que non sabía nin o porque se facían, nin sucedía así. Por exemplo como a través da aparición das lebres por parellas, ían saíndo a sucesión de números de Bonatschi, ou a través dos cocos que formaban triángulos chegaba a explicar os números triangulares. Con todo isto quero concluír que me pareceu un libro moi interesante, recomendado totalmente, con ideas abstractas convertidas con debuxos e obxectos concretos en ideas sinxelas de entender, e familiarizarse con elas, na miña opinión as matemáticas desde este enfoque sería totalmente distintas, podo dicir pola miña experiencia que me gustaría que as explicacións fosen como a que o diabro dos números lle daba ao seu amigo, e non como os profesores ma daban a min.

  346. Marta López Pérez Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach

    El libro relata las vicisitudes de Petros, un gran matemático ahora retirado cuya vida gira en torno a lograr demostrar la conjetura de Golbach, uno de los problemas más complejos y antiguos en la historia de las matemáticas.

    Comenzamos observándolo todo a través de los ojos de su sobrino, quien desde el primer momento manifiesta admiración y una enorme curiosidad acerca de su tío, quien siempre estaba rodeado de un halo de misterio. La novela no solamente consiste en exponernos una historia ficticia, sino que trata otros muchos aspectos históricos y reales acerca de distintos matemáticos, así como algunos famosos teoremas de difícil resolución. Esto en mi opinión la convierte en una obra bastante completa, aunque también es cierto que algo densa en algunos puntos.

    Creo que una de las razones que más empujan a seguir leyendo el libro página tras página, no son tanto los problemas matemáticos que van apareciendo, sino la curiosidad por saber lo que ocurrirá con el tío Petros. Aunque se nos presenta casi siempre visto a través de los ojos de su sobrino, me parece un personaje fascinante. Tenía ese tipo de pensamiento obsesivo-compulsivo, que le hizo enfocar todas sus energías en la resolución de un único problema en detrimento de otros aspectos vitales como pudieron haber sido las relaciones sociales. Esto ha sido un factor común a lo largo de la historia en la vida de muchos genios, lo que me hizo reflexionar y plantearme varias preguntas: Es que todos los genios son así, o más bien todos los que tienen una personalidad basada en el trabajo y el esfuerzo se convierten en genios? Quizás ambas? Y por otra parte, hasta qué punto es determinante en estos casos el padecimiento de alguna afección mental? Existe alguna correlación, o es simplemente una casualidad que muchos de los matemáticos más célebres de la historia -así como otras figuras importantes en sus respectivos ámbitos- hayan padecido alguna afección o condición especial a lo largo de su vida?

    Entre líneas podemos observar también que se transmiten ciertos valores como la importancia del esfuerzo individual, el trabajo y la perseverancia ante un problema. Aún así, desde mi punto de vista los supuestos resultados positivos de todo ello no han sido adecuadamente materializados en la obra, ya que da la sensación de que todos los esfuerzos del tío Petros caen en saco roto cuando se insinúa que muere sin haber logrado resolver el problema. Esto suscita todavía más interrogantes. ¿Cual era el sentido de todo ello entonces? ¿realmente ha valido la pena? ¿Es que nada de lo que hagas o persigas puede ser válido si no eres el primero en conseguirlo, tal y como afirmaba Petros?

    En cuanto al ámbito educativo en el que utilizaría este libro, creo que habría que esperar como mínimo a la ESO. Podría utilizarse en primaria como mucho adaptándolo, presentándolo en otro formato o trabajando solo algunos aspectos específicos de la historia ya que tal y como está supondría tener un nivel de comprensión demasiado elevado para niños tan pequeños.

  347. Inés Vega Marín. Says:

    Inés Vega Marín. 2º Grado en Educación Primaria.
    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach».

    Este libro narra la relación que mantiene Petros Papachristos con las Matemáticas, especialmente su afán por descubrir la conjetura de Goldbach: «todo número mayor que 2 puede escribirse como la suma de dos números primos».

    Antes de realizar la lectura temía que pudiese llegar a ser poco ameno, puesto que el título del libro no me llamaba suficentemente mi atención. He de reconocer que esta visión cambió completamente cuando comencé a realizar su lectura, pues me gusta el modo tan entrenido en el que se tratan los conceptos matemáticos y el modo en el que expresa el joven sus sentimientos, emociones, opiniones, etc.

    Me parece apropiada la lectura de este libro para niños de tercer ciclo de Educación Primaria pues además de conceptos matemáticos, llegarán a conocer importantes matemáticos que se mencionan en la novela. Además, podrán sacar su propia conclusión y reflexión sobre la moraleja del libro: a base de esfuerzo y disciplina podrán llegar a conseguir sus propias metas. Hay que tener en cuenta que como futuros docentes no podremos proponer retos muy complicados pues les podrían pasar algo semejante a lo que le había ocurrido al tío Petros: una vida consacrada a un enigma matemático que nunca pudo llegar a resolver. Por lo tanto, tendremos que conocer y adecuarnos a las capacidades de nuestros alumnos y proponer actividades que supongan un reto alcanzable para ellos.

  348. Gadea González Iglesias (Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    La novela del tío Petros me ha sorprendido de un modo muy grato, ya que, en un principio, el hecho de pensar que tenía que leerme un libro como este, cuyo título me sonaba a chino, me horrorizaba. Así que ese fue el principal motivo por el que fui ralentizando lo máximo posible la lectura del mismo. Pero la verdad es que, una vez que empecé a leerlo no tardé nada en engancharme pues, el misterio que gira en torno al tío Petros (carácter, trabajo, investigaciones…) y a los deseos de su sobrino de ser matemático, es algo que te mantiene intrigado a lo largo de toda la historia y que hace no quieras dejar de leer. Pero a su vez, otro interés que me aportó el libro fue el de ponerme en contacto con nuevos conceptos matemáticos y mostrarme la vida de un investigador volcado en su trabajo.
    Dentro del mundo de las matemáticas en sí, el libro hace que el lector se familiarice con la conjetura que el propio título indica, pues es la investigación a la que el tío Petros dedica prácticamente su vida. Lo sorprendente de la misma es justamente lo que se menciona en el libro, es decir, cómo un enunciado tan sencillo puede llevar tantos años sin ser resuelto.
    Pero el libro también nos pone en contacto con una gran cantidad de nombres de grandes genios matemáticos como Goldbach, Littlewood, Ramanujan, Hardy o Gödel (el cual formuló el teorema de incompletitud el cual fue una de las excusas para que Petros acabase de darse por vencido) que no tienden a ser personajes conocidos (o al menos no lo eran para mí) pero que, sin embargo, han tenido una enorme repercusión en el mundo de las matemáticas, pues sus descubrimientos han tenido una fuerte importancia en el futuro.
    Aunque realmente, lo que más me impactó, es lo bien que el libro muestra el perfil de un investigador obsesionado con un trabajo. Me ha parecido asombroso cómo el autor era capaz de describir cómo el personaje se iba quedando sólo y aislándose de todo el mundo, para no perder tiempo para invertir en la demostración de la conjetura. Cómo la ambición por ser el primero en demostrar algo, y no compartir los logros con compañeros, es capaz de conllevar al más absoluto fracaso al ver que, cuando quieres publicar tus hallazgos, estos ya han sido sacados a la luz por otros colegas. La perversidad (que se muestra en un principio) al intentar eliminar rivales haciendo que, su propio sobrino, no se dedique al campo de las matemáticas. Y la gran necesidad que tienen las personas, que están tan enfrascadas en algo, de encontrar un hobbie que les permita desconectar (en el caso de Petros el ajedrez). Con respeto a eso me pareció interesante la afición que tiene el tío Petros en el libro, pues en ella se ve de una manera clara la relación entre el ajedrez y las matemáticas, pues es cierto que, la estrategia del mismo se basa principalmente en éstas.

  349. María Isabel Sánchez Casal (2º Curso, Grado en Maestro/a en Educación Primaria) Says:

    Esta novela trata de las idas y venidas del tío Petros en el campo de las matemáticas y más concretamente con su obsesión con su arca, la conjetura de Golbach, pues toda su vida intenta resolver este problema imposible.

    Por un lado este tema le fascina, tanto por la complejidad del mismo, su misterio, como por el honor y la fama que le daría en el círculo de los matemáticos su resolución, llegando a alcanzar a grandes figuras matemáticas como Godel.

    Por otro lado, la historia también habla de su sobrino, que desde pequeño también empatiza con las matemáticas y tiene un gran interés en ellas, de modo que le pide a su tío que le hable de ellas, cosa que en un primer momento su tío no quiere, se muestra reacio ante esta petición, pero poco a poco se empieza a abrir a él, hasta el momento en el que le explica sus estudios sobre la conjetura de Golbach, y vuelve a obsesionarse con ellos hasta incluso provocarle la muerte instantes antes de llegar a saber si lo ha resuelto o no.

    En este momento nos damos cuenta de lo que durante el libro se había dicho sobre genialidades matemáticas que habían muerto muy jóvenes a causa de su obsesión sobre sus estudios.

    Este libro me ha parecido muy ameno e interesante, hasta el punto que ha llegado a engancharme, con un argumento que te hace querer saber más y no poder despegar los ojos del libro. Por otro lado, si lo que se pretende con este libro es introducirlo en las aulas de Educación Primaria, me parece un error, puesto que para niños tan pequeños puede resultar muy complejo tanto el argumento como los datos que da. Me parece más correcto introducirlo en las aulas de la ESO.

  350. Xulia Fernández Candocia Says:

    Xulia Fernández Candocia (2º en grado de Educación Primaria)
    Esta novela resume la vida de un ambicioso investigador en el campo de las matemáticas, que dedicó prácticamente su vida entera a intentar demostrar uno de los pocos problemas que nadie había demostrado nunca (Conjetura de Goldbach). Conocemos la vida de Petros gracias a la curiosidad que tiene su sobrino por conocer la vida de su tío, al que todos consideran el “raro” de la familia.
    El investigador tiene una actitud muy altiva y bastante negativa cuando le hace pensar a su sobrino que no vale para las matemáticas, con frases chocantes como “si no eres el mejor, no eres nadie”.
    La novela trata los problemas de los investigadores y la necesidad de publicar y de permanecer a un círculo de matemáticos para estar informado de las novedades y nuevos descubrimientos del campo.
    Además, esta novela hace referencia a grandes teorías y grandes matemáticos a lo largo de la historia, que en cierta manera afectaron en la trayectoria del investigador.
    Dejando aparte los contenidos matemáticos que se tratan (en ocasiones, bastante complejos), esta novela es muy sencilla de leer por la curiosidad de saber qué es lo que le ocurre al protagonista de la novela, y saber también si consigue su objetivo.
    En cuanto a su aplicación en las aulas, me parece complejo para el nivel de Educación Primaria pero adecuado y entretenido para la ESO o incluso para el Bachillerato.

  351. Loreto Maneiro Tubío Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es un libro que narra la historia del tío Petros y de su sobrino, el cual decide interesarse por la vida de su tío después ver como en su casa nadie le daba la mayor importancia,haciéndole pensar toda la vida al niño que su tío nunca había valido para nada.

    Un día reciben una carta para si tío Petros y el niño decide abrirla, allí descubre que había sido catedrático y un genio de las matemáticas. La carrera de su tío había acabado mal por culpa de una frustración que se le produjo al no poder nunca resolver la llamada conjetura de Goldbach. A raíz de esto el niño encuentra su inspiración en las matemáticas y le cuenta a su tío que quiere comenzar a estudiar matemáticas, su tío para que no lo haga le dice que si quiere hacerlo debe antes resolver la conjetura de Goldbach, y este se pasa todo el verano intentando y finalmente tampoco lo consigue.
    El libro tiene un final abierto, ya que nos queda la intriga de si realmente el tío consiguió demostrar la conjetura o no.

    En mi opinión no me parece un libro apropiado para niveles de educación primaria a pesar de que la historia me gusto, hay partes que se hacen más pesadas. Tampoco me parece apropiado para niveles de primaria, ya que requiere gran capacidad de comprensión.
    Por otro lado pienso que es bueno para que los niños se den cuenta que no se debe desistir ante un problema.

  352. Irimia Muelas (Educación Primaria) Says:

    Esta obra cuenta la historia de la vida de Petros Papachristos en relación con su afán de encontrar respuesta a la conjetura de Goldbach (a la que había dedicado prácticamente toda su vida) desde el punto de vista de su sobrino, el narrador de la obra.

    En primer lugar, decir que esta novela tiene cierta similitud con el caso de John Forbes Nash, matemático desde muy joven y quien recibió el Premio Nobel de Economía en 1994. Además, la película «Una mente maravillosa» de R. Howard (2001), inspirada en la novela homónima de S. Nasar (1998), está basada en su vida. Esta similitud a la que me refiero se debe a que tanto Nash como Petros son dos personas que han dedicado toda su vida a las matemáticas. Así mismo, ambos se aíslan del mundo para consagrarse a la investigación, por lo que también se caracterizan por tener dificultades en las relaciones sociales.

    Por otro lado, me parece muy interesante que en la novela se realice un recorrido a través de distintos investigadores matemáticos, lo que sirve como contexto histórico y que al final de la obra está recogido para aclarar las dudas que le surjan al lector. A partir de este recorrido podemos observar que matemáticos importantes sufrieron en su momento algún problema mental, reflejado, una vez más, en el caso de Nash, quien padeció esquizofrenia, a pesar de que a diferencia él pudo seguir adelante.

    Para finalizar, debo decir que como material para trabajar en el aula, en mi opinión, no lo haría nunca en Educación Primaria, ya que considero que para leerla se necesita tener una base en matemáticas que no se adquiere hasta cursos superiores. De lo contrario, los alumnos no entenderían bien el libro.

    • brais raposo díaz Says:

      Brais Raposo Díaz ( 2ºgrado en maestro de educación primaria)
      “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

      Este libro me pareció bastante más entretenido que el diablo de los números, es una novela que mantiene en tensión al lector (por lo menos en mi caso), esperando ver qué ocurre con Petros, como fue su vida y si fue capaz de llevar a cabo su sueño y también que ocurriría finalmente con su sobrino y si finalmente acabaría dentro del mundo de las matemáticas. Mundo por el cual se siente fascinado al principio del libro, fascinación que se produce mientras intenta conocer más cosas sobre su enigmático tío Petros Papachirstos.
      Una vez empiezan a gustarle y destacar en matemáticas decide seguir los pasos de su tío y para ello estudiarlas en la universidad, pero sus deseos se ven truncados cuando hace un pacto con su tío por el que solo podrá estudiarlas si es capaz de solucionar un problema matemático durante el verano, algo que no es capaz de hacer.
      Ya en la universidad y con la ayuda de su compañero de cuarto descubrirá que el problema que su tío pretendía que realizase era la conjetura de Goldbach, algo que ni el propio Petros había sido capaz de hacer. Posteriormente en una de sus visitas volverá a reunirse con él, momento en el que Petros le contará su vida relacionada con el ámbito de las matemáticas.
      Creo que esta novela no solo trata de matemáticas sino que también es un libro que te hace reflexionar y preguntarte si aunque siempre se diga que con esfuerzo y dedicación es posible realizar todo lo que te propongas por muy difícil que te parezca, si esto es cierto o incluso hay cosas que aun así no son capaces de llevarse a cabo como en este caso Petros que a pesar de buscar durante mucho tiempo la demostración de la conjetura de Goldbach no es capaz. Con lo cual creo que te hace reflexionar si hay que llegar a ser tan ambicioso…
      También se trata la vanidad del ser humano puesto que Petros no pretendía descubrir un enigma cualquiera sino uno de los más importantes, uno que lo llevara a la cima del mundo matemático. Y por último que aunque creamos que haya algo que se nos dé muy bien siempre existirá alguien que estará a nuestro mismo nivel o incluso por arriba.
      Opino que este libro no debe ser utilizado en un aula de primaria debido al lenguaje que utiliza y la mención a teoremas y términos bastante complejos para los alumnos de esas edades, aunque sí que debería ser leído en secundaria porque aunque quizás no sirva para comprender las matemáticas que allí se explican, podrán aprender sobre los temas trasversales que trata como el compromiso y la dedicación y les haga reflexionar como hizo conmigo.

  353. Francisco Javier Seijo Calvo Says:

    La sencillez con la que está escrita la obra hace de ella un relato optimó para múltiples edades, especialmente si se pretende hacer una inmersión generalista de tipo principiante en los entresijos del aprendizaje numérico.
    La historia del tío Petros, es a mi parecer, un modo de hacer más atractivo el relato y de simplificar el objetivo principal, que es el de ser capaz de sumergir al lector en el área de los conceptos matemáticos.
    En la valoración general de la obra, también me referiré a otro aprendizaje que pienso que este relato pretende enseñarnos y el cual tiene que ver con el aprendizaje constructivista y la colaboración en asociación con otros individuos para escalar en el proceso de conocimiento.
    Por otra parte, que quedarse con todos los conceptos que en esta obra se expresan, tales como los relacionados con teoremas en particular y su explicación, cálculo, análisis numérico, y otras áreas, pueden ser difíciles de comprender en públicos de edades inferiores. Me remito a esta observación basándome en mi caso particular, ya que muchas de las técnicas de estudio matemático a los que se hacía referencia eran del todo desconocidos para mí, desde sus nombres hasta su procedimiento.
    De esta obra hemos de extraer lo que a mi parecer es lo más importante que quiere mostrarnos en relación a la materia. La matemática es investigación. Todo proceso es cuestionable y ningún proceso sirve a un solo fin. Cada avance que se hace en el campo numérico obedece a la consecución y resolución futura de otros misterios. La matemática no es estática.
    Debemos de hacer que el alumnado comprenda que de poco sirve que memoricen los conceptos si no comprenden su uso, si no son capaces de comprender el dinamismo del método para múltiples problemas, la matemática es inservible y hace que el aprendizaje en este campo de vuelva algo sistemático carente de toda substancia y estímulo para el intelecto.
    Tenemos que instar al aprendizaje comprensivo en detrimento del aprendizaje memorístico.
    Considero además, que durante todo este relato, aunque no de un modo explícito, se referencia al aprendizaje constructivista.

  354. Inés Pais Freire Says:

    El libro El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach, me resultó muy interesante y ameno, aunque contiene fragmentos con complicadas explicaciones matemáticas. Lo recomiendo como método didáctico para niños del 3 ciclo de primaria ya que a través de él, pueden conocer a figuras de matemáticos importantes y su aportación a esta ciencia (Pitágoras, Einstein…) De modo, que cuando se hable de ellos en los cursos posteriores les resulten familiares. Del mismo modo, también los hace reflexionar sobre el logro de las metas propuestas.
    En esta novela, se expone como un niño descubre que su tío es un importante matemático, por lo que se empieza a interesar por esta materia y a obtener muy buenas cualificaciones en el colegio e finalmente se hace matemático, en contra de la voluntad de su tío y a disgusto de su padre. Los niños se pueden identificar con el protagonista, ya que a la mayoría en un principio no les gustan las matemáticas, y puede hacer que cambie su visión hacia ellas. Otro punto a destacar, es la pasión por conseguir lo que pretendemos. El tío Petros estaba empeñado en dar con la solución de la Conjetura de Golbach y aunque la mayor parte de su vida lo intentó, no lo consiguió hasta el día de su muerte; llamó a su sobrino diciéndole que diera con la solución pero no se pudo comprobar por lo que no se sabe fue cierto o enloqueció. Con esta alusión a la novela, quiero hacer referencia a que tenemos que motivar a los niños a que logren sus propias metas y que pueden conseguir lo que se propongan (siempre que sean metas realistas, alcanzables; como bien decía el padre del protagonista). Por otra parte, también hay que tener en cuenta que los importantes matemáticos a base de muchos esfuerzos e investigación lograron llegar a establecer teoremas que en un principio nos podría parecer una meta inalcanzable y hacerlos reflexionar sobre ello.
    Por lo tanto, tenemos que hacerles entender que aunque al principio un concepto les resulte complicado, a base de esfuerzo llegarán a entenderlo, y del mismo modo hacer hincapié en que no se pueden obsesionar por hacerlo rápidamente o por conseguir una meta imposible (esto les sirve para su vida diaria).
    El currículum de primaria, establece los contenidos básicos que el alumno tiene que alcanzar en cada curso y ciclo, pero cada alumno tiene su propio ritmo de aprendizaje, por lo que el profesor tiene que ser saber que alumnos tienen más dificultades y actuar en función de ello sin presionarlos demasiado. Por todo lo dicho, pienso que este libro
    es un buen modo para fomentar el pensamiento y la reflexión, pero no sólo en los niños, sino que lo recomiendo a todo el mundo, para motivarlos a esforzarse en sus metas. Se lo recomiendo en especial a los padres, ya que a veces les exigen a sus hijos que tengan las mejores calificaciones, lo que a la larga puede provocar un efecto rebote, como el tío Petros que dejó de investigar, hasta que en su vejez tras una charla con su sobrino volvió a intentar descifrar la conjetura, lo que pudo provocar su muerte, pues se obsesionó demasiado.

  355. Ana Portela Fontán. Educación Primaria Says:

    El matemático Petros Papachristos ha fallecido en uno de sus últimos intentos por demostrar la conjetura de Goldbach (final abierto, no sabemos si lo consiguió o si había perdido la cordura) y es su sobrino el protagonista, quién nos acerca a la vida de este anciano solitario e introvertido que dedicó su vida a la teoría de los números.

    “El tío Petros y la conjetura de los Goldbach” se trata de una breve novela cargada de historia, en la que se habla de demostraciones, conjeturas o hipótesis matemáticas famosas como la de Riemann y nombres importantes como Euler, Kurt Gödel o Constantino Karatheodori, lo que dificulta su aprovechamiento en las aulas de Educación Primaria. Ahora bien, resulta muy interesante en cursos superiores como el Bachillerato, en el que se podría proponer un trabajo de investigación sobre estas cuestiones antes señaladas o autores mencionados, a partir de su lectura.

    En mi opinión, sería un texto también recomendado para cualquier adulto, pues nos acerca al mundo de las matemáticas de una forma sencilla, y personalmente, yo no había escuchado hablar de estos temas hasta comenzar con esta obra, y decir que despertó en mí una intriga que hizo que buscara información acerca de éstos, que es lo que en definitiva pretendemos en la educación, avivar el interés por nuevos temas que contribuyan al crecimiento personal.

  356. Patricia Rial Mosteiro Says:

    Patricia Rial Mosteiro. 2º Maestra E. Primaria. 2013/14

    Tras la lectura de El tío Petros y la conjetura de Goldbach, destacar que, aunque muchas páginas se ocupan de
    aspectos de la historia y la teoría de las matemáticas, no se aleja nunca del género literario, y fundamentalmente, más que describir problemas y conceptos, lo que hace es dar una perspectiva de la vida que lleva cada matemático consigo.

    Lectura interesante y recomendable, aunque no lo incluiría como recurso didáctico en primaria, sí en cursos más avanzados, quizá a partir de secundaria. Por un lado, porque nos introduce, casi sin darnos cuenta, ciertos conceptos matemáticos a través de personajes destacados, entremezclándolo a su vez con tintes históricos que marcaron a Grecia en ese momento, etc..y por otro, porque esta novela nos enseña valores tan importantes como la fuerza de voluntad, constancia, ánimo de superación, motivación y el gran esfuerzo del ser humano por alcanzar metas, ya sea, en el campo de las matemáticas o en cualquier ámbito de la vida, destacando que es necesario hacer grandes sacrificios, aunque sabiendo al mismo tiempo en que momento debemos rendirnos. Nos hace reflexionar acerca del tremendo esfuerzo realizado por los grandes matemáticos con una vida dedicada por completo a la investigación, aunque no siempre valorada, quedando muchas veces en el completo anonimato.

  357. Noelia Says:

    Para mi fue un libro entretenido y que juega con una gran dosis de misterio, lo que hace que te enganches al libro de inmediato, con la intriga que gira entorno a la conjetura de Goldbach (si será resulta o no) .

    Pero aunque es una novela muy interesante, no se la aconsejaría a un niño de primaria. La mayoría de los contenidos tratados en ella son conceptos matemáticos muy abstractos (formulas, teoremas). Aspecto que los niños de primaria aun no manejan, la mayoría de relaciones matemáticas que trabajan son concretas. Al final del tercer ciclo empieza con aspectos abstractos para la iniciación de la secundaria, en la cual girará todo en torno a la abstracción. Quizá si la mandásemos leer, la leería por su entramada y el misterio que gira alrededor del tío Petros, pero no por su contenido matemático

    Sin embargo tienen un gran uso para el docente. El uso de relacionar las matemáticas con la realidad constantemente como hacía el tío Petros, usando la judías para buscar la solución a la conjetura; la fomentación de las tutorías entre iguales, terminando con la competencia que se fomenta muchas veces (reflejo que se puede ver en el libro cuando el tío Petros no quiere compartir sus hallazgos con nadie y se aísla del mundo). La importancia de la socializarse con otras personas, ya que el tío Petros queda aislado del mundo exterior y se juega con la hipótesis de que si compartiera sus conocimientos probablemente sacara más beneficio y disfrutaría más de las matemáticas . El uso de los juegos diarios para reflejar los contenidos matemáticos que se encuentran detrás de él, como él del ajedrez, el cual el tío Petros no descubrió hasta que realizo un viaje.

    También hay que resaltar la importancia de enseñar las matemáticas de una forma más interactiva y dinámica, permitiendo así agradar a los niños. Al igual que vean que en las matemáticas no todo es exacto ni tiene solución, como la conjetura de Goldbach. Algo que muchos de los niños piensan que en el mundo de las matemáticas todo tiene solución y que es un mundo exacto, cuando pudimos apreciar en este libro que eso no es cierto.

  358. Araceli Lobato Pérez, 2° Grado Educación Primaria Says:

    De este libro, «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», he de decir que me pareció por una parte interesante, pero por otra bastante lioso.
    Al contrario que el «Diablo de los números», donde puedes encontrar una gran multitud de métodos didácticos, este podríamos considerarlo más una novela, donde se nos cuenta la historia de la vida e investigación de Petros Papachristos en relación con esta conjetura, haciendo también distintas referencias históricas y cómo éstas afectaron a Petros.
    En mi opinión, este es un libro que, para su mejor comprensión, el lector debería contar con algunos conocimientos matemáticos más especificos, sino podría correr el riesgo de, como yo, no enterarse de muchas cosas que iban ocurriendo.
    Aún así, el libro me gustó bastante y, aunque no de la misma manera que con otros libros en relación con las matemáticas, aprendí notablemente. No me refiero a conocimientos matemáticos, eso tengo muy claro que no, pero sí como esta ciencia puede condicionar tanto la vida de aquellos que se dedican, se dedicaron y se dedicarán a estudiarla, como Euler, Gödel o el mismo Euclides.
    Para acabar ya con mi comentario sobre este libro, decir que no lo emplearía en el aula, puesto que se tratan conceptos que ni de lejos se tocan en la Educación Primaria. Eso sí, animo a todos a los que les gusta esta ciencia a que lo lean!

  359. Esteban Casas Vázquez Says:

    Esteban Casas Vázquez (Didáctica de la geometría, 2º Magisterio Ed. Primaria, 2013-14)

    Naturalmente, mi opinión sobre este libro no es más que eso y como tal depende de mi actual experiencia de las matemáticas y de la vida en general; precisamente mi fracaso personal hace años en el campo de la física y de las matemáticas no sólo condiciona mi sentir sobre el libro sino que en su momento fue decisivo en mi giro hacia las humanidades y el magisterio.

    Mis primeras sensaciones sobre la novela de Doxiadis no fueron nada positivas. Como suele ser lugar común no sólo en las obras que pretenden el entretenimiento sino también en aquellas que tienen por objetivo la divulgación, la romantización y mistificación de la materia, que no es expuesta sino con vaguedades y generalizaciones, me resulta insufrible quizá porque yo mismo padecí de ello en su momento. Me refiero a cosas tan melifluas y ñoñas como: “ A pesar de que no entendí más que algunas de sus primeras palabras, mi espíritu se deleitó en la poco familiar dicha de definiciones y conceptos desconocidos, todos símbolos de un mundo que, aunque misterioso, desde el principio se me antojó casi sagrado a causa de su inconmensurable sabiduría. Los nombres mágicos, nunca oídos, se sucedían interminablemente, cautivándome con su sublime musicalidad…” (p. 24) ¿En serio? ¡Dios mío! Bueno, ya digo que reconozco haber sentido una fascinación parecida con la física y entonces sería justo reconocer que, efectivamente, puede ser esa una actitud de los más verosímil y comprensible en un neófito, y sin embargo, también el tío Petros participa de ella como deja claro cuando asemeja al “verdadero matemático” a un artista y en muchos de sus comentarios a lo largo de la novela. Conozco obras de reflexión de matemáticos y físicos escritas en esa línea (la “Apología del matemático” de Hardy o la edición de escritos de Heisenberg titulada “Cuestiones cuánticas”, por ejemplo). Sin embargo, todo esto choca con mi experiencia de las facultades de física y de matemáticas en cuyas clases recuerdo que cualquier alusión a la filosofía o a la estética de la materia por parte del alumnado se daba de bruces con profesores que venían a decir algo como: “no flipes, que en realidad no te estás enterando y lo único que necesitas para enterarte es el razonar, que veo que es algo que no sabes hacer, y dejarte de rollos trascendentes y si realmente quieres filosofar, pues ahí tienes la facultad de filosofía al otro lado de la calle”. A ver si consigo explicarme mejor; no niego que se pueda extraer un placer estético de las matemáticas y a esto podemos llamarlo “belleza matemática” (sin llegar a extremos religiosos, véase el libro imaginario de Erdos). Asimismo, reconozco que este valor estético puede y debe aprovecharse como un recurso a través del cual hacer más interesantes y apetecibles las matemáticas, ¡pero con un límite y con una dosis de realismo! Una cosa es apreciar la elegancia de unos desarrollos geométricos y otra cosa bastante diferente es enfrentarse a los retos que pueden suponer un gran nivel de abstracción o el trabajar con nociones que pueden resultar anti-intuitivas.

    Por otra parte, a pesar de la actitud de supermatemático pura sangre de Petros quien defiende un punto de vista doblemente excluyente según el que “si uno no es el mejor no es nada” (p.28) y “matemático se nace, no se hace uno matemático” (p.29), sus motivaciones reales, en cambio, llaman un poco la atención; primero, una huida de la realidad ante un fracaso amoroso, después, instrumentalizada como medio para demostrar su talento e impresionar a la chica, finalmente, lo que le mueve es una ambición y una competitividad obsesivas… hmmm, pues vaya, ¿esas son sus motivaciones para enfrentarse a uno de los tres problemas más importantes sin resolver de las matemáticas?, hmmm… ¿dónde ha quedado aquello de la belleza?

    A estas alturas del libro, empieza a satisfacerme más porque me doy cuenta de que no se pone a la vida de Petros como algo ejemplar sino más bien lo opuesto. Comienzo a ver el libro como un relato en el que se advierte sobre las dificultades de una vida dedicada a las matemáticas con una cierta actitud (p.72 en adelante); aparecen la presión y la soledad del investigador, las crisis de pánico, el insomnio. Asimismo se señalan la importancia de publicar y de mantener una colaboración abierta, de relajar la mente con otras actividades (en el caso de Petros, el ajedrez). Y sin embargo, las matemáticas acaban con Petros, eso sí, no sin antes dar espacio a otro de los grandes tópicos románticos en que se entrecruzan ciencia y psicología como es el del “genio y locura”, otro elemento mistificador.

    A pesar de todo, el balance es para mí positivo. Fue maravilloso comprobar que el sobrino acaba no dedicándose a las matemáticas. ¡Entiéndaseme bien! No quiero decir que esto sea en sí mismo algo positivo sino que me refiero al hecho de que tuvo la sabiduría de anteponer su bienestar psicológico -lo cual no hay que olvidar que es un componente fundamental de la salud- a un deseo que supo y tuvo la oportunidad de reconocer que no podría alcanzar. Para mí la salud y el bienestar vital siempre estarán por encima de cualquier interés u obsesión particular y es ésta la principal lección que me da la novela.

    Veo que todo el mundo habla de su utilidad didáctica en el ámbito escolar. Bueno, pues naturalmente, me parece un texto con una elaboración discursiva demasiado compleja para un niño de primaria. Creo que su uso ideal sería el de una lectura propuesta en los últimos años de secundaria particularmente a aquellos estudiantes que sientan una particular afinidad por las matemáticas.

    Y para terminar, ¿las matemáticas son sólo matemáticas “puras”? ¿y las matemáticas aplicadas y su interés, dónde quedan? ¿será que son más mundanas y menos trascendentes y que por tanto tienen menos “glamour”?. Personalmente, creo que no es menor el poder de fascinación que puede ejercer la toma de conciencia de la aplicación de las matemáticas en nuestra vida cotidiana y que no debe minusvalorarse frente a esos otros “bellos” atractivos de las matemáticas “puras”.

  360. Pablo Soto Casás (Ed. Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Este libro trata dos historias de la familia Papachristos, una parte la del tio Petros y por otra la de su sobrino. Esta novela relata perfectamente como es la vida una persona de ciencias con gran potencial y que se dedica a la investigación y como cuesta darse un nombre como celebre matemático, que riesgos puede producir esta profesión, y como puede cambiar a una persona. Para mi refleja perfectamente la vida de los grandes cientificos, los nervios y las renuncias que conlleva este tipo de profesión, y como y cuanto nos podemos obsesionar por conseguir una cosa. En cierto modo esta novela es una especie de fábula que nos enseña diversas cosas, como la de perseguir fantasmas imposibles, que tambien las cosas con esfuerzo y dedicación se pueden conseguir…

    La historia en sí es muy completa e interesante, sin embargo la manera de estructurar la obra no me pareció la correcta, se me hizo muy extensa debido a que no hay numeración por capitulos, y es un relato continuo. y hay puntos de la historia son irrelevantes.

    Por otro lado, creo que es genial, como se incluyen las diversas teorias de las matematicas, los paradigmas y las diferentes cuestiones que se producen a lo largo de la trama. Además se nota que el autor está familiarizado con el ámbito de las matemáticas debido a la cantidad de autores y anecdotas que se cuentan de ellos.

    Creo que el final es un poco trágico y un poco peculiar, pero es de esperar a lo largo de la historia.

    Es un libro recomendable debido a la cantidad de información que contiene, pero yo no lo recomendaria a nivel de novela, me decepciono mucho el final y la manera de contarla. A nivel de estudio de las matemáticas está bastante bien debido a la gran cantidad de autores que se tratan. No es un libro adecuado para niños de primaria, pero si para los ciclos superiores.

  361. Laura Martínez alonso. 2º Curso Grao en Mestre de Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    En primer lugar tengo que decir que este libro me ha sorprendido bastante ya que al leer el título, la verdad, es que no me entusiasmó demasiado pues pensaba que iba a estar totalmente enfocado a la famosa conjetura de Goldbach. Al principio existe una narración en primera persona bajo el personaje del sobrino del tío Petros pero más tarde se pasa a ser
    en tercera persona.
    La estructura en forma de novela de la cual dispone el libro me gusto mucho, ya que hace la lectura mucho más fácil y amena para sus lectores. Lo más divertido y que pueda atraen a los alumnos que la lean, es que a veces la novela se convierte en una historia “de aventuras” dejando a un lado temas monótonos y centrándose en un tema poco frecuente en la literatura como son las matemáticas. Esto puede ser un factor divertido ya que la novedad siempre atrae.
    Además del argumento, hay dos aspectos del libro que me parecen importantes destacar: Por un lado, que lo lectores aprendan a valorar más a los grandes matemáticos de la historia (y por supuesto conocerlos) y por otro lado, la crítica a la enseñanza de las matemáticas en los colegios. De esta última, el autor da una visión de las matemáticas como una disciplina desconectada de la realidad bajo el personaje del tío Petros . Podemos llegar fácilmente a esta conclusión ya que aparecen algunas anotaciones negativas hacia la escuela. Una de ellas es cuando el sobrino acude a unas conferencias celebrada por la Sociedad Helénica de Matemáticas
    Por último, quería haría una pequeña aclaración y es que recomendaría este libro como lectura a estudiantes de cursos superiores y no de Primaria porque creo que los estudiantes deben de tener unos conocimientos que vayan un poco más allá de lo básico y en cursos de educación Primaria todavía no están adquiridos.

  362. Laura Noya Ces Says:

    El libro narra la historia contada en primera persona de un chico que va descubriendo la vida de su extraño tío y su relación con las matemáticas.

    Como ventaja a destacar en la obra se citan a importantes personas del mundo matemático como Euler, Gauss o Arquímedes pero también a matemáticos importantes menos conocidos pero igualmente importantes, añadiendo la biografía de todos ellos al final del libro.

    Es un libro muy interesante que en relación con la realidad:
    • Muestra la dedicación de las personas a lo largo de la historia por buscar respuestas a los grandes enigmas matemáticos, otorgando incluso su vida, como en este caso.
    • Valora en gran medida el compañerismo y el trabajo en equipo como medios para lograr el éxito (ya que en gran medida ambas partes influyeron decisivamente a que, en este caso, Petros fracasara)
    • En este caso el problema al que se ha dedicado todo el esfuerzo posible no tiene solución, como muchos otros, en contraposición con una escuela en la que todos los problemas matemáticos tienen una solución exacta.
    • Lejos de toda fantasía aporta información relevante como que la vida de un gran matemático no es fácil debido a que muchos no llegan a formar una familia, a la soledad, al estrés, etc. y lleva a muchos a enloquecer o suicidarse. Así como que su época de esplendor es en la tercera década ya que a partir de ahí las probabilidades de pasar a la historia por un gran hallazgo irán en descenso.
    • Que las apariencias engañan. En la obra el protagonista lo único que conocía de su tío era básicamente lo que le contaba su familia más cercana: que era un “fiasco de la vida, un mantenido”, sin embargo el azar hizo que a través de una carta se enterase de la realidad.

    Por último, a pesar de que la obra es muy entretenida, debido a su complejidad no es un libro propio de la etapa de primaria, sino que se integraría mejor en el segundo ciclo de secundaria o bachillerato.

  363. Manuel Morgade Martínez Says:

    MANUEL MORGADE MARTÍNEZ (ED. PRIMARIA)

    Resumen y comentario:

    Este es un libro que cuenta la historia entre un matemático llamado Petros y su sobrino. En el libro se habla de cómo el tío Petros, brillante matemático, por alguna razón no ha publicado nada y ha vivido recluido desde que dejó Londres y trabajó en la Teoría de Conjuntos junto a Hardy, Littlewood y Ramanujan .
    En el libro se refleja la obsesión por parte de Petros, que desde hace años ha vivido en reclusión estudiando la conjetura de Goldbach, que es un problema matemático muy complejo. Trata de demostrar que todo número par superior a 2 puede ser construido a partir de la suma de dos números primos.
    La historia se divide en tres partes: la primera se presenta como la del encuentro entre el sobrino y su tío, que era considerado como una oveja negra por su propia familia, y termina con la marcha del protagonista a América; la segunda comienza con el retorno de éste a Grecia, luego de haber estudiado matemáticas y la explicación de tío Petros de su vida dedicada a las matemáticas; y la última etapa es la historia del sobrino, donde se culmina con la explicación del tío Petros de la conjetura de Goldbach en 10 lecciones, hasta que un día por la noche el tío Petros lo llama diciendo que había descubierto la demostración del problema, pero antes de que pudiese llegar a su casa, Petros había muerto repentinamente.
    En este libro se combinan muchos sentimientos, la soledad y la vida en reclusión, la curiosidad y ganas de saber, la desolación de ver como empeora la salud mental del tío Petros, la ilusión de alcanzar el objetivo de comprender lo incomprensible, el no darse por vencido y perseverar hasta lograr un objetivo,…
    Me parece un libro adecuado para los alumnos de primaria, pero sólo para los de 6º, porque aunque tiene unas explicaciones muy sencillas y su lectura es muy fluida y nada dificultosa necesita un soporte de capacidad intelectual para entender las decisiones que en el libro se exponen, como por qué el tío Petros decide encerrarse y dedicar su vida al estudio de un problema.
    También el final abierto es una parte importante, porque los alumnos pueden pensar que finalmente, el tío Petros había descubierto el misterio, o que por la contra no lo hizo y murió al darse cuenta de que su descubrimiento final era en realidad otro fracaso. Por eso digo que se necesita de una habilidad madurativa lo suficientemente elevada como para reflexionar sobre todo lo que se dice y no se dice del libro.

  364. Axier Morillo Romaní - 2º Educ. Primaria Says:

    Resumen:

    El sobrino de tío Petros, guiado por la curiosidad sana de la infancia, se siente atraído por la figura, ya retirada, de un brillante matemático que resulta ser su tío.

    Pese a sus logros y pasado, Petros es considerado la oveja negra de la familia, pero eso no es un impedimento para que su sobrino se sienta atraído por el mundo de los matemáticos y desee convertirse en uno.

    Su tío le propondrá una prueba que servirá como demostración de que realmente sirve para ese mundillo de las matemáticas. Se trata de comprobar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, la conjetura de Goldbach.

    Esta prueba será el eje principal de la historia, entorno a ella se nos cuenta la evolución de las investigaciones de Petros durante su carrera, así como la relación entre los dos protagonistas de la historia.

    — x —

    Opinión:

    Nos encontramos ante una historia mucho más madura, no difícil de leer, pero sí, en ocasiones, complicada de entender por el contenido matemático. A pesar de este pequeño detalle, es una gran novela, que en ocasiones, te hace evadir del mundo real como cualquier historia de aventuras.

    Lo más destacable, el cuidado con el que se trata a los protagonistas, la profundidad en las descripciones, de sus motivaciones, etc. Por otro lado, para mí, el final abierto me resulta un poco desesperante porque abre un abanico de posibilidades; te asaltan muchas preguntas que no puedes más que presuponer su respuesta (típico de muchas obras, tanto películas como libros, donde las matemáticas son el tema central).

    — x —

    Conclusión:

    Es un libro muy interesante y de compra segura para aquellos a los que les gusten las historias que te hagan “pensar”, esas que proponen retos a los lectores.

    Al contrario que “El diablo de los números”, creo que sería de lectura más ocasional, se podría proponer como lectura recomendada para las vacaciones de verano.

    Yo lo recomendaría para 5º o 6º de primaria, aunque quizás se le quitase más provecho en cursos superiores, no por ser de difícil lectura (como ya dije antes), sino porque requiere de una madurez mental que igual no se tienen con 11-12 años.

  365. Sarai Places Pérez
    Comentario do libro

    O tío Petros e a conxetura de Goldbach
    Apostolos Doxiadis

    Como comezo do comentario desta novela, quero dicir que aínda que che asuste nun principio o seu título, xa que grita a berros: “matemáticas!”, atrápate na súa atfosmera de obsesión e dedicación cara esta ciencia. Resultoume unha obra sinxela de ler se non profundizas nela, e só a les como unha obra literaria, xa que, como ben se di no libro, os libros de matemáticas non se len coma as obras literarias, senón que requiren unha análise moito máis profunda.
    Por outra parte, creo que o tema sobre o que xira a narración da novela é a obsesión, xa que o pracer e o perigo están íntimamente ligados, como podemos ver nesta historia, na que os estado físico e mental do tío Petros pasa da euforia a depresión rapidamente.
    Outro dos temas recurrentes neste libro é o do orgullo, o temor a que dirán os demais e a querer ser mellor que os demais. Esta obra reflexa moi ben a situación de estrés que viven tanto o tío Petros coma o seu sobriño, xa que ti tamén chegas a comprender a súa situación, entendes que o seu ego vese dañado cando non consiguen as súas expectativas e axúdache a estar máis preto das personaxes. Polo tanto, gustoume moito o estilo narrativo desta novela.
    Sen embargo, o que máis me chamou a atención foi a plasmación nas personaxes a admiración que senten algunhas personas cara algunha disciplina, neste caso, as matemáticas. Adicar toda unha vida a algo aínda que corras moitos riscos é admirable. Namentres, o final desta obra paréceme tan tráxico que semella surrealista. Non me gustou o desenlace, non tiña que ser de cor rosa, pero quedas ca sensación de que despois de tanta admiración, adicación e traballo, o final da vida do tío Petros faiche sentir mágoa pola personaxe.
    Con todo, é unha lectura que nunca olvidarei, moi envolvente e amena, pódese seguir a lectura sen ninguna dificultade e faiche pensar sobre moitas realidades cotiás.

  366. Rubén Santamaría Alonso 2º Grao en educación Primaria Says:

    A historia do libro que nos ocupa «El tío Petros y la conjetura de Goldbach´´, fainos unha breve mención de cómo transcurriu a vida do importante matemático Petros Papachristos e paralelamente a vida do seu sobriño, o narrador da historia.
    A curiosidade de coñecer o seu tío, propiciou unha serie de visitas do noso narrador a súa casa. Aquí é onde se nos presenta a vida de Petros, unha persoa fría, seria e antisocial e para o cal o seu único obxectivo era resolver a coñecida conxetura de Goldbach.
    A raíz destas visitas, tamén aumentou o interese do seu sobriño por estudar as matemáticas que posteriormente, viríanse neutralizadas pola manipulación que exerceu seu tío sobre el o pactar que so estudaría matemáticas se era capaz de resolver un problema que logo descubriría que se trataba da conxetura de Goldbach.
    O coñecer esta inxustiza que sufrira por parte do seu tío, pediulle explicacións e foi cando se decatou de que seu tío estaba totalmente frustrado por non atopar a solución ó problema que lle dedicara toda unha vida e que se consolaba autoconvencéndose de que non existía solución. Por iso, pretendeu conciencialo da mentira na que vivía e foi nun destes intentos cando seu tío retomou a investigación de citado problema.
    Poucos días despois, o sobriño recibiu unha chamada do seu tío anunciandolle orgullosamente que dera ca solución mais, cando chegou a súa casa para comprobalo, o seu tío xa estaba morto. Así, con esta incertidume de se por fin Petros Papachristos atopara a solución a Conxetura de Goldbach remata o libro.
    A lectura desta obra permítenos extraer varias conclusións como sería a diferente visión que se pode ter das matemáticas. Por un lado, está o matemático que goza resolvendo os problemas e por outro, está o que vai máis ala e pretende ser o primeiro en todo; postura que adopta en todo momento o tío Petros. A avaricia deste último tamén pode ser outro dos temas importantes pois, vemos como o desexo deste por ser o protagonista total do descubrimento propicia un resultado infructuoso.
    En canto ó formato do libro, permite estar orientado a tódalas idades debido a súa fácil compresión e o vocabulario sinxelo que utiliza. Ademais, a pesar de ser unha obra que xira entorno a unha cuestión matemática, a Conxetura de Goldbach; ensínanos ou sírvenos como guía do resultado que pode ter empregar actitudes como a ambición, deixarse influír por outros…

  367. Miguel Ángel Avilés Pousada (2º Grado Educación Primaria) Says:

    Una vez leído este libro, me queda claro que es otra obra que trata de desmitificar las matemáticas. Intenta reflejar lo interesantes que son ya que durante los años de formación primaria se da demasiada importancia a la aritmética sin una conexión con la vida real del alumno de manera que los alumnos tienden a creer que esta materia se reduce sólo a eso.

    Durante la obra, nos cuenta como el tío Petros se comportaba como un ermitaño. Encerrado en sus estudios matemáticos, estaba obsesionado con conocer la solución a la conjetura, sin importarle los demás tratando de conseguir su sueño. Una abstracción con un problema que le ocupaba todo su tiempo. Nos refleja así la importancia de no trabajar sólo, de colaborar en grupos de trabajo y de reconocer el trabajo de los compañeros. También me parece importante como queda reflejado el esfuerzo necesario y constante además de la motivación para poder conseguir un objetivo y saber cómo llegar a él.

    Por otro lado, su sobrino, encuentra la mecha a su curiosidad sobre las matemáticas y sobre la figura de su tío en cuanto este es condecorado, y empieza a interesarse por la conjetura, convirtiéndose así en alumno de su tío. Este, lo preparó para que le ayudara con su investigación, pero también para que en un futuro, tuviera las bases para continuar si el no pudiera llegar a la solución, como al final ocurrió. No deja de ser un reflejo de lo que debería ser nuestro trabajo como futuros maestros.

    Desde el punto de vista de la utilización de este libro en el aula, creo que no sería adecuado para alumnos de primaria ya que incluye demasiados conceptos abstractos que podrían provocar rechazo en el alumno.

  368. Marcos Quinteiro Gómez (Grado Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    Me parece una obra de gran interés y con una historia de misterio detrás. No se manifiesta este misterio desde un principio ya que es a medida que vas siguiendo la lectura cuando te das cuenta de que vas mas allá de un libro de matemáticas, a pesar de que este es el tema fundamental del libro.
    En el se manifiesta también la lucha del Tío Petros, un hombre enamorado de su trabajo y que trata por todas las maneras de conseguir su sueño. Quizás aun que suene contraproducente decirlo este fuera su problema; el no apoyarse en la opinión de otros matemáticos, rechazar el trabajo en grupo, evitar el contacto con los demás con el fin de llegar a la la conclusión del misterio. Al final el Tío Petros no puedo conseguir el sueño de convertirse en un famoso y reconocido matemático al no llegar a la solución de la conjetura de Goldbach.
    En este historia también aparece el sobrino, que en un principio no estaba muy interesado por las matemáticas pero que tiempo después al recibir Petros una medalla de oro al mérito fue interesándose cada vez mas por la demostración de la conjetura.
    El Tío Petros le da clases al sobrino con el fin de llegar a la solución del problema. Al cabo de un tiempo el sobrino se da cuenta de que Petros cambia de actitud, incluso se esta volviendo un poco loco.
    Un día de madrugada Petros decide llamar a su sobrino, y le dice que venga con dos testigos ya que habría descifrado la conjetura. Cuando llegan a su casa Petros estaba muerto, con una sonrisa en su rostro y rodeado de los materiales utilizados supuestamente para la demostración. Al final no supo descifrar el misterio.

    Me parece un libro difícil para trabajar en la etapa de Educación Primaria, si bien es cierto que con la ayuda del profesor se podrían sacar conclusiones positivas a partir del tercer ciclo. No solo a nivel matemático ya que me parece una obra en la que se manifiestan muchos sentimientos. También es cierto que a excepción de los alumnos del tercer ciclo, los alumnos iban a tener problemas y dificultades para entender muchas de los problemas que se plantean en el libro.

  369. Pablo Méndez Montenegro (2º de Eduación Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach, en mi opinión, es un libro que es más que recomendable para usar en el aula con alumnos entre 5º y 6º de primaria. Aunque al principio la historia no «enganche» mucho, los cambios de ritmo y enfoque que muestra el autor, hace de la novela un relato muy entretenido.

    Es un libro enfocado a los niños más mayores debido a que el léxico utilizado es bastante más complejo que por ejemplo en «El Diablo de los Números», y también los nombres de personas y sitios, son bastante complicados. Además, el hecho de que al final del libro haya una muerte, pues no es muy educativo que digamos. Aún así, me pareció un gran libro y lo recomiendo a gente de todas las edades.

    Por otra parte, la visión que da el autor a la historia, ya que se muestra un enfoque totalmente distinto a lo que tenemos acostumbrado con las matemáticas más complicadas, por lo que se nos hace bastante más fácil de seguir el libro… Por otra parte, la figura del tío Petros, es sencillamente genial. Es una persona que llega a sorprendernos durante toda la historia, por sus ganas (que llegan a ser incluso enfermizas) de resolver la conjetura matemática, llegando a extremos de locura e incluso a su muerte (o eso se supone).

    Acerca del final del libro, aunque nunca se sabrá lo que realmente ocurre, en mi opinión, Petros pudo solucionar la conjetura de Goldbach, pero al hallarla, alguien lo asesinó, porque no quería que la solución saliese a la luz (mi opinión, por supuesto).

  370. Fernando González Bao. 2º Curso, Grado en Maestro de educación primaria (Grupo de mañana) Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH»

    El libro en cuestión me ha parecido una forma muy interesante de acercarse a las matemáticas más «puras», es decir, a cómo funciona realmente el mundo en las altas esferas del conocimiento matemático. En un primer momento no tenía grandes expectativas respecto a la historia, pero me resultó bastante amena y entretenida, principalmente por cómo se ve la progresión tanto de Petros como de su sobrino a lo largo de los diversos sucesos y demostraciones.

    A título personal el libro me aportó bastante, principalmente para la comprensión de la disciplina matemática más allá de los ejercicios típicos a los que estamos acostumbrado. También me parece importante el tema del esfuerzo constante que se trata y la motivación pese a todas las dificultades mostradas, así como la importancia tanto del camino como de la meta.

    Pasando a algo más didáctico, yo no emplearía este libro con niños de primaria. Desde mi punto de vista, tiene conceptos demasiado abstractos como para entrar a trabajar con ellos en un aula, incluso con 12 años. Además, al entramar las matemáticas y una historia compleja (y la historia también) creo que para un niño resultaría difícil seguir el hilo. Sin embargo, me parece un libro más que recomendable para tratarlo en cursos superiores, para mostrar a los adolescentes qué es realmente la asignatura de las matemáticas.

  371. Ander Martínez Domínguez - Educ.Primaria Says:

    El libro cuenta la historia del Tio Petros desde el punto de vista de su sobrino, quien inspirado por él, también se convierte en matemático.
    La figura del tio me parece totalmente genial. El título del libro no me creaba grandes esperanzas sobre lo entretenido que podía ser, pero es gracias a los continuos cambios y descubrimientos de la vida del genio matemático, lo que hizo que fuera interesante y me intrigara saber lo que iba a pasar a continuación. Me fascina que se esforzara para conseguir ser el mejor, pasar a la historia y no morir siendo un mediocre, aunque fracasara en el intento.
    Investigando un poco sobre el tema, me decepcionó saber que Petros Papachritos es solo un personaje literario. Pero si que me pareció interesante descubrir que la conjetura de Goldbach se divide en dos partes (blanda y dura), y que la parte blanda ha sido demostrada por un matemático peruano el año pasado.
    Responder

  372. Ander Martínez Domínguez Says:

    El libro cuenta la historia del Tio Petros desde el punto de vista de su sobrino, quien inspirado por él, también se convierte en matemático.
    La figura del tio me parece totalmente genial. El título del libro no me creaba grandes esperanzas sobre lo entretenido que podía ser, pero es gracias a los continuos cambios y descubrimientos de la vida del genio matemático, lo que hizo que fuera interesante y me intrigara saber lo que iba a pasar a continuación. Me fascina que se esforzara para conseguir ser el mejor, pasar a la historia y no morir siendo un mediocre, aunque fracasara en el intento.
    Investigando un poco sobre el tema, me decepcionó saber que Petros Papachritos es solo un personaje literario. Pero si que me pareció interesante descubrir que la conjetura de Goldbach se divide en dos partes (blanda y dura), y que la parte blanda ha sido demostrada por un matemático peruano el año pasado.

    • Héctor González Moldes (2º Educación Primaria) Says:

      «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» narra las vidas de dos personajes principales: Petros Papachristos y su «sobrino favorito».
      En términos generales me he llevado una grata sorpresa ya que me ha parecido una novela bastante interesante. En un primer momento, al leer su título, la verdad es que no me llamaba mucho la atención pero poco a poco, a medida que avanzaba con la trama, aumentaba mi intriga y mis ganas por seguir leyendo.

      Una de las cosas que más me han gustado del libro ha sido que no sólo se centra en contenidos matemáticos y cálculo. Al leer su título, pensaba que exclusivamente se hablaría de la conjetura de Goldbach y de teorías matemáticas; pero no es así. Otra de las cosas que más me han gustado ha sido la gran información que aporta sobre grandes personajes de las matemáticas durante toda la novela. Además, al final del libro, se nos presentan unas breves biografías de cada uno de ellos.
      Por otra parte, me ha servido de ayuda para aumentar mi conocimiento sobre los tres problemas irresueltos más famosos: el último teorema de Fermat, la hipótesis de Riemann y la conjetura de Golgbach.

      Creo que cabe destacar el período en el que Petros Papachristos decide aislarse por completo de la sociedad con la única intención de resolver la dichosa conjetura. En este período de la novela podemos ver la parte más obsesiva y avariciosa del ser humano. A pesar de que el tío Petros es un personaje ficticio, sabemos que varios matemáticos de los que se han hablado en el libro han llegado incluso a quitarse la vida por culpa de la frustración o el sufrimiento.

      Me quedaría con una frase que se dice más de una vez en el libro que es: «El secreto de la vida es fijarse siempre en metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser alcanzables!».

      Para terminar debo decir que, por su léxico, por su organización, por el tema y por la trama en general, no la utilizaría como recurso didáctico en cursos de Educación Primaria. No obstante, creo que puede ser de gran interés para cursos de Educación Secundaria.

  373. María Morán Llago 2º ED. PRIMARIA Says:

    En esta novela se narra la historia de cómo un sobrino indaga en la vida de su tío, Petros, para conocer la verdad sobre él. Ya que desde pequeño ha escuchado tanto a su padre como a su otro tío hablar con desprecio de este. Por lo que cuando es un adolescente comienza a hacerle preguntas a su tío y siente tal fascinación por él que decide seguir sus pasos y hacerse matemático.
    Su tío, antes de que diera ese paso le dijo que sólo podría estudiar matemáticas en la Universidad si era capaz de demostrar una afirmación matemática, sin que este supiera de que se trataba. Esta fue “la conjetura de Godbach” a la que Petros le había dedicado prácticamente toda su vida. El sobrino cuando se enteró se enfadó con su tío y decidió pedirle explicaciones y es así como Petros comienza a contarle su historia dejando un final abierto

    En cuanto a mi opinión sobre este libro, me parece que es un libro interesante en relación a varios aspectos. Por una parte nos presenta el eje central del libro, “la conjetura de Goldbach”, la cual yo personalmente nunca había oído y me ha parecido interesante conocer uno de los problemas abiertos más antiguos de la matemática. Además de que la he probado ( con unos pocos números) y me he quedado asombrada.
    Nos cuenta también la “fecha de caducidad” que parece que tienen los matemáticos para hacer un gran descubrimiento, y que si no lo hacen a una edad temprana se les da por fracasados en el campo. Además de la velocidad que tienen que tener para hacer sus publicaciones, porque si no puede que otra persona se les adelante y su trabajo no sirva para nada. Como le pasó al tío Petros que por no publicar sus descubrimientos a tiempo se le adelantó otra persona.
    Por otra parte, se habla de muchos personajes importantes en el mundo de esta ciencia que delante de mí han pasado como simples nombres con sus fórmulas o teoremas y que me he tenido que aprender , o más bien y vulgarmente dicho “chapar” para resolver los problemas, lo que me hizo verlos de otra forma, pues al tío Petros se le acaba cogiendo “cariño” y por extensión se deja de ver a los demás matemáticos como “bichos raros”, o por lo menos no tanto.
    También se comenta al final el típico prejuicio de que los matemáticos acaban por volverse locos y esto se entiendo a medida que se va conociendo la historia de Petros, pues es normal, que tras tantos años de trabajo y dedicando la vida exclusivamente al trabajo terminar con las manos vacías se difícil de digerir.
    Además, los contenidos matemáticos, en general se explican de manera que hasta la persona más negada para las matemáticas, como es mi caso, pueda entenderlos o al menos hacerse una idea, lo cual es difícil.

    Por último, decir que, como futura maestra, no propondría este libro a mis alumnos de Primaria y quizás tampoco a los de secundaria, pues creo que algunas partes podrían no entenderse correctamente. Pero sí que me parece recomendable esta lectura para docentes, abriéndoles la mente y haciéndoles ver las matemáticas de otra manera, y destaco la frase del libro que dice : “las matemáticas son una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio” .

  374. Ramón Gil Mayán ( Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la congetura de Goldbach
    El tema central consiste en el relato de la vida del “tío Petros”, genial matemático, que dedica toda su vida a tratar de resolver un problema irresuelto de alta matemática: “La conjetura de Goldbach”
    Decir que es un libro breve y bastante ameno, se centra más en el drama personal de los personajes que en las matemáticas, por lo cual no es necesario tener conocimientos avanzados de la materia para entender y disfrutar el libro.
    La verdad es que este libro me ha gustado bastante, ya que tenia hecha una idea en la cabeza de las matemáticas y este libro me la ha cambiado por completo; hacia mejor.
    En mi opinión no creo que sea una lectura sencilla para alumnos y alumnas de primaria, pero si destacaría los valores de esfuerzo y perseverancia que el protagonista destaca de su tío Petros a lo hora de trabajar.

  375. Laura Viñal Says:

    El eje central de la novela, como se puede adivinar por el título, es la malograda vida de Petros Papachristos, un gran matemático que dedicó toda su vida a resolver la Conjetura de Goldbach. La historia intercala partes narradas en tercera persona, por el sobrino del protagonista y otras narradas en primera persona. De lectura rápida, no se hace pesada y aunque no tiene demasiados personajes, conoceremos a importantes figuras del campo de la matemática como Godel, Hilbert o Ramanujan, etc. El libro hace bastante hincapié en que la mayoría de estos matemáticos tuvieron vidas atormentadas o acabaron locos, tanto que a veces parece una crítica hacia ellos y sin embargo, esto pasa en infinidad de campos, genios como Van Gogh, Beethoven o Edgar Allan Poe sufrieron algún tipo de trastorno, la genialidad de la locura.
    Otro aspecto a destacar es su parte histórica, durante la lectura pasaremos por diversas ciudades europeas y universidades, además de informarnos sobre lo que ocurría en Inglaterra y en Alemania en el siglo XIX.
    En cuanto a Petros, me encanta el cambio que el autor le da a lo largo de la novela, al principio de la lectura dudo que haya alguien que lo defienda, pero después es imposible no empatizar con él y no desear que logre averiguar el resultado del problema. El final me parece bastante pobre con respecto al resto de la narración, lo más fácil para un escritor es dejar las cosas en el aire y me hubiese gustado más que Apostolos Doxiadis se decantara por uno. Sobra decir que no es una lectura destinada a niños de primaria y ya no solo por como trata las matemáticas, si no porque es fácil perderse cuando explica ciertas cuestiones y además tampoco creo que el vocabulario sea adecuado.
    Ya para concluir, al principio no tenía muchas ganas de leer este libro, solo por el simple hecho de tener contenido matemático me echaba bastante para atrás. Pero una vez empecé, me resultó entretenioa, además me enganché, lo cual me sorprendió bastante y si tengo que elegir entre esta o El Diablo de los números, sin duda alguna me quedo con esta.

  376. Patricia Villar Penas Says:

    Una novela buena, bonita y perfecta para los que adoren las matemáticas, que no es mi caso, a pesar de ello, considero que es muy buena, y adecuada.
    SE nos muestran los tremendos esfuerzo que cualquer ser humano hace cuando quiere demostrar algo que es considerado como imposible por todos.La narración es ágil y muy perfecta, se nota el gran cuidado que han puesto en la construcción de los personajes y en destacar sus motivaciones. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras pero que tiene siempre como eje central las matemáticas.
    A pesar de que en la novela el anciano sea el que plantea el gran enigma, las lineas que la componen están llenas de otros muchos que podrían pasar desapercibidos para todos.
    Esa manera de enganchar las matemáticas con los juegos, enigmas, con la dinámica en general es realmente estupenda, pero mi mente retorcida va más allá y considera que el anciano, recluído en una casa, solo y rodeado de libros, es el típico prototipo de matemático (con perdón). O quizás sea esa la versión que nos quiere hacer creer el autor que debemos cambiar, y es por ello cuando aparece el sobrino en acción, que muestra un aspecto de cierta rebeldía.
    Otro de los puntos que me gustaría destacar es que a pesar de todos los intentos, tanto de «El diablo de los números» como de esta otra, de intentar convencernos de que las matemáticas están presentes en todo cuanto nos rodea la considero inútil. A lo largo de toda mi vida, no me he encontrado con ningun aspecto que requisiera más que una suma o una multiplicación, algo que se machacaba constantemente en las horas de mates durante mi época de Primaria…
    Me cuesta horrores pensar en algo positivo sobre las matemáticas, pero lo intento, y esta novela me ha ayudado ( muy poco, pero lo ha hecho)
    Desde mi punto de vista creo que esta novela no es apta para la epoca de primaria, ya no solo por su contenido matemático si no por su fuerte significado oculto que ningún niño/a por muy maduro que sea diera con ella.
    A grandes rasgos la considero una buena novela que engancha en cierto modo y que atrapa.

  377. Gabino Pérez Romero (Primaria. CLIL_02) Says:

    Con respecto a la novela El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach, me resulta francamente difícil determinar si el atractivo de la historia viene dada por la propia narración convertida en novela de aventuras y misterio o si lo que realmente pretende el autor es despertar en el lector la curiosidad por conocer diversos enigmas como el último teorema de Fermat o la hipótesis de Riemann o personajes matemáticos históricos como Euclides, o recientes como Carathéodory, Hardy, Littlewood, Ramanujan o Gödel, y de modo más particular, la famosa Conjetura de Goldbach. Me inclino a pensar que una novela se convierte en un referente cuando su autor consigue que cada lector saque sus propias conclusiones y que cada uno la aproveche a su manera.
    Lo que está claro es que los elementos que la estructuran la convierten en una novela ágil, versátil, y con destacado fundamento. Lo más interesante, en mi caso, es que en ocasiones la novela se convierte una historia de aventuras, dinámica y con la peculiaridad de que gira en torno a un tema poco frecuente en mis lecturas de ocio: las matemáticas. Aunque debo decir que, después de leer el libro, quizás me equivoque al pensar que la presencia de las matemáticas resulte tan escasa en mis experiencias ya que esta novela me descubre una vez más que las matemáticas nos acechan por cada esquina y que sólo unos pocos consiguen destaparlas y acercárnoslas a la cotidianidad.
    No recomendaría esta novela de modo general a toda una clase de tercer ciclo de primaria. En todo caso, lo recomendaría de manera particular a algún alumno que le sacase provecho. De nuevo, al igual que El diablo de los números, considero que es una novela más bien dirigida a alumnado de etapas superiores a la primaria. En cualquier caso, me resulta imposible pensar que esta novela no haya sido escogida especialmente para los futuros maestros, en un intento de hacernos reflexionar sobre los mensajes que se desprenden de sus líneas y también en sus personajes, como ejemplos de perseverancia y de lucha por un sueños. El tío Petros es un personaje que nos fascina, complejo, y que nos trasmite sentimientos contradictorios que, pese a su obsesión y su sinvivir nos atrae hasta el final. A pesar de la aparente aversión que sentimos por el propio personaje, terminamos compadeciéndonos por su causa y no podemos evitar soñar junto a él y esperar a que finalmente nos confirme que ha conseguido su objetivo. Lamentablemente Doxiades no nos da ese placer y el final de la novela nos inunda de incertidumbre.
    Para terminar, un aspecto destacable del contenido es la valoración que el autor hace de la escuela, culpándola dar una visión de las matemáticas como una disciplina desconectada de la realidad. Aparecen referencias claramente negativas hacia la escuela cuando el sobrino de Petros, acude a unas conferencias celebrada por la Sociedad Helénica de Matemáticas y afirma: “las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio”. Quizás esto revele porque las matemáticas y yo hayamos fracasado en nuestro intento de entendernos y ser amigos.

  378. Antonio Suárez Caíño Grao en mestre de educación primaria Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” de Apóstolos Doxiadis es un libro en el que se relata la historia de Petros Papachristos en su ansia de encontrar la solución a la conjetura de Goldbach, contada por su sobrino Robert.
    En el libro se muestran las dificultades con las que se puede encontrar a lo largo de su carrera profesional un matemático y lo difícil que puede llegar a ser esta profesión. Gracias a este libro puedes conocer tanto multitud de personajes que han destacado en este campo como todos sus logros y aportaciones que a lo largo de su vida realizaron, ya que en mi caso a muchos de ellos no los conocía ni sus aportaciones.
    Es un libro que se lee bastante rápido, que engancha desde el primer momento pero que igual se puede hacer muy pesado ya que al no conocer muchos de los teoremas e ideas que se citan en el libro te puedes llegar a encontrar algo perdido en algún momento, pero salvo esta idea el libro es muy recomendable.
    Creo que el libro sería demasiado pronto recomendarlo para los niños y niñas de Primaria ya que seguramente sería muy complejo para ellos por lo que se recomendaría su lectura edades más avanzadas.

  379. Valeria Soriano Linde - Educación Primaria Says:

    El ser humano siempre ha estado impulsado por alcanzar lo inalcanzable: es la pasión y el sueño platónico lo que nos pierde, pero también lo que nos salva. Dejarse guiar por los sueños y luchar por ellos es algo que nos caracteriza, que dibuja nuestra fuerza, y en esta búsqueda encontramos un importante valor educativo, que nos llega en palabras del mismo Platón: “Educar es enseñar a desear lo deseable”.

    A Petros Papachristos, de sangre helénica como el gran filósofo, no le enseñaron a desear lo deseable porque, a lo largo del libro “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” que gira principalmente en torno a su historia como matemático, las anécdotas están tintadas de fracaso y desilusión. El relato vital de Petros es unidireccional: demostrar uno de los problemas aritméticos aún no resueltos, la Conjetura de Goldbach -“Todo número par se puede escribir como la suma de dos números primos”- y vivirá y morirá por conseguirlo.

    Por eso el padre del narrador no puede soportar a su hermano Petros y previene a su hijo con estas palabras: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser al-can-za-bles! De hecho, creo que colgaré un retrato del tío Petros en tu habitación con la inscripción: ¡no seguir este ejemplo!” Pero, en el contexto del libro, esta sentencia tan dogmática se estrella contra nuestros sentimientos: como lectores, e identificados con el joven narrador, queremos defender al tío Petros en su entrega desesperada, en su devoción desmedida por conseguir su sueño. Petros se nos aparece, sobre todo al principio, como un verdadero “héroe romántico” por el cual hay que sentir compasión y al que hay que apoyar en su búsqueda. Como diría Paulo Coelho, “El mundo está en las manos de aquellos [como Petros] que tienen el coraje de soñar y correr el riesgo de vivir sus sueños”.
    Pero personalmente, y como le pasa al sobrino de Petros, la curiosidad y el cariño que se sienten por el viejo matemático al estar este personaje envuelto de un halo de misterio tan enigmático, se desvanecen poco a poco tras las páginas, convirtiéndose en rabia o incomprensión. La personalidad de Petros es enervante: su vida sólo está construida de ambición, ambición por llegar a ser el matemático más respetado resolviendo la conjetura de Goldbach; y por ello, pierde la oportunidad de nutrirse de algo más que de números. ¿Dónde se esconde el rostro humano, filantrópico del matemático? A mí me indigna esta actitud de hielo, pragmática, y a su sobrino también:

    “- ¿Sabes una cosa, viejo cabrón? Puede que alguna vez hayas sido un buen matemático, pero como ser humano sólo es posible calificarte con ¡un cero! ¡Un absoluto zilch!
    Para mi sorpresa, mi opinión fue premiada con una sonrisa amplia y sincera.
    – Ay, mi querido sobrino, estoy totalmente de acuerdo contigo.”

    Con este libro, Doxiadis juega con la imagen antisocial de los matemáticos porque la mayoría de las veces consideramos a las personas que se dedican al estudio de la matemática como seres ajenos a nosotros, difíciles de comprender y cuya meta está carente de sentido. Sin embargo, la historia de la matemática puede expresarse en forma de relatos, con tramas tan interesantes como “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”.

    Para mí, Petros no es más que la metáfora de todos los intelectuales que se dedican en cuerpo y alma a su pasión más grande, al estudio de una ciencia, y por eso se aíslan en el interior de sus cabezas. Así, cuando no sabemos qué esconde el tío Petros detrás su presencia discreta y tranquila, nos mueven la curiosidad y el apego pero, cuando se desvela, se relato nos llena de contradicciones: aversión y rechazo, compasión y pena y, finalmente, un gran deseo de que alcance su sueño inalcanzable… Y toda esta lluvia de sentimientos nos hace comprender que Petros, pese a todo, no es más que un maestro soñador que muere en manos de las gemelas Genialidad y Locura.

    Quizás, la moraleja de la historia, la que podemos desentrañar desde una perspectiva educativa, es la necesidad de forjarnos como seres humanos equilibrados. Debemos combatir por nuestras ilusiones, metas y motivaciones, pero no debemos dejar que éstas nos cieguen. Como futura maestra, yo quisiera transmitir a mis alumnos que se puede ser terrenal e idealista al mismo tiempo: sin caer en el conformismo, dejémonos llevar por los sueños y los deseos, con la mente en las nubes pero los pies en la tierra.

  380. Rubén Says:

    Rubén Nogueira Otero
    2º Grado Mestre de Educación Primaria CLIS 02.

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Este libro es una obra creada por el autor griego Apostolos Doxiadis.
    Nos narra la historia del tío Petros y la Conjetura de Goldbach. Petros es un importante matemático que dentro de su familia es »odiado» y considerado como »la oveja negra» debido a haber fracasado en su carrera matemática tras no haber resuelto un dilema matemático que más adelante trataremos. Esta historia es contada desde el punto de vista de su sobrino, este chico desde un principio despierta una gran curiosidad por descubrir quien es su tío realmente, investigando, descubre que fue un matemático y un niño prodigio. Es tal la influencia de Petros en la vida de su sobrino que este se acaba haciendo matemático. Cabe destacar que su tío Petros no lo quería así. Trataba de alejarlo de ese mundo, quizás porque no quería ver a su sobrino con el mismo estilo de vida que él tuvo anteriormente. El tío Petros pone una prueba a su sobrino para que este vea que no todos valen para este mundo. La prueba consistía en resolver la conjetura de Goldbach. La misma prueba que Petros había intentado superar y no consiguió y que por lo tanto lo hizo fracasar. Su sobrino estuvo todo el verano intentando resolverla pero no lo consiguió, finalmente acaba dejando de lado su ideal de ser un matemático. La obra no termina con un final, el final es abierto, no se sabe si la conjetura fue resuelta o no.

    Es una novela muy interesante que te engancha hasta el final.

    Este libro no me resulta del todo adecuado para la educación primaria debido a su contenido pero si que sería una buena lectura para la secundaria y estudios posteriores.
    Se sacan varias lecturas de este texto, muchos de los famosos matemáticos dedicaron mucho tiempo y muchas horas a resolver los grandes problemas matemáticos, tiempo que no usaron en estar con los que más te quieren y te necesitan.
    Otra lectura es que nunca podemos rendirnos y dejar nada por imposible. Equivocarse o fallar es humano, intentarlo y no rendirse es la clave.

  381. Nerea Queiruga Laranga Says:

    NEREA QUEIRUGA LARANGA
    2º curso en GRAO DE MESTRA DE EDUCACIÓN PRIMARIA
    CLIL 02

    O TIO PETROS E A CONXETURA DE GOLDBACH.

    En primeiro lugar teño que decir que a historia do Tio Petros foi adquirida para min con un valor positivo dende o primeiro momento e foi de facil lectura para o meu encanto polas matemáticas. O contrario que o Diablo de los Números, a historia do Tio Petros e a conjentura de Goldbach engancha dende o primeiro momento en que se descoñece a historia do tio Petros e a súa negación por relacionarse coa sociedade.
    A fascinación pola novela empeza a crecer cando o neno quere ser matemático e seus pais non lle deixan por medo a que remate como seu tio, o cal a familia do neno garda unha limitada relación.
    Dende o instante en que o neno desexa convertirse nun gran matemático aumenta a curiosidade por parte do lector e a intriga por parte do escritor de querer saber a verdadeira historia do Tio Petros.
    Dende o meu punto de pista penso que non é quizáis un libro para dar a ler nos nenos de educación primaria, pero si penso que é de gran fascinación para estudantes de secundaria e de universidade (como é o meu exemplo) por saber compaxinar o mundo das matemáticas coa literatura e coa sociedade, pois dalgún xeito penso que o autor do libro nos quere dar a ensinar que quen moito abarca pouco recolle.
    Quero facer mención tamén dunha frase para min de gran interés ó longo da novela como a de “ un verdadeiro matemático nace, non se fai” pensando nunha pequena desmotivación como foi para o neno nese intre e como podería ser para os futuros estudantes de matemáticas.
    Penso que é unha novela que está moi ben para futuros estudantes de maxisterio que deben saber relacionar en certa parte o mundo das matemáticas con unha vida na sociedade . Ademáis como dixen con anterioridade, é un libro no que abunda con naturalidade a intriga por saber se o Tio Petros foi capaz de resolver a conxetura ensinandonos ó mesmo tempo que nunca nos debemos render sen saber se podemos alcanzar as nosas metas; e de ser o caso contrario e o tio Petros non dar conseguido a resolver a conxetura, o libro engancha a saber que foi o que pasou na súa vida para levalo a apartarse da familia e resto de coñecidos.

  382. Alejandro Pérez García (Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Estamos ante una novela, cuya temática es las matemáticas, eso si, acompañada de cierta intriga.
    La obra trata sobre la curiosidad, que se despierta en un joven por conocer la historia de su tío, considerado como “la oveja negra” de la familia. Su padre siempre se mostraba reacio a hablarle sobre su tío, aunque más tarde este le cuenta que su tío Petros había sido un gran matemático, pero que había desperdiciado su talento. El protagonista sigue investigando la vida de su tío y se entera que ha dedicado toda su vida a intentar resolver uno de los 3 grandes problemas matemáticos irresueltos, La conjetura de Goldbach.
    En el trasfondo del libro, vemos que hay algo de temática amorosa, ya que Petros decide resolver este gran problema para reconquistar a su amada.
    En la novela, fijándonos en el anhelo de Petros por resolver dicha conjetura, apreciamos un símil que refleja la lucha de un humano por conquistar lo infinito.
    Mencionar también que se hace mención a grandes matemáticos contemporáneos a dicha época, como son Ramanujan, Gödel… destacar también que gracias a este libro, he podido conocer la hasta entonces desconocida para mí Conjetura de Goldbach.
    Y haciendo referencia al final, no se sabe con exactitud si finalmente Petros había llegado a demostrar la conjetura (a la que había dedicado toda su vida) o si había sido fruto de la locura y delirios antes de morir.

    • Estefanía Gómez Mesa 2º mestre primaria Says:

      En primer lugar tengo que decir que este libro me ha sorprendido muy gratamente. Al leer el título la verdad es que no me entusiasmó mucho pues pensaba que iba a estar demasiado enfocado a la famosa conjetura de Goldbach, pero al empezar a leerlo, la historia del tío Petros y su sobrino favorito me enganchó desde el principio. Además del argumento, hay dos aspectos del libro que me parecen importante destacar. Por un lado, valorar más a los grandes matemáticos de la historia y por otro lado, la crítica a la enseñanza de las matemáticas en los colegios.

      Por lo que respecta a los grandes matemáticos, tengo que admitir que nunca me había parado a pensar mucho en ellos. Esta obra te hace reflexionar sobre la dificultad que entraña llegar hasta cada uno de los problemas o conceptos matemáticos que aparecen en los libros de texto. Considero importante que los alumnos se den cuenta de que detrás de todo esto que se enseña en el colegio hay seres humanos que han dedicado toda su vida para resolver estos problemas y creo que al leer este libro de alguna manera se la da más importancia o más valor. Creo que la mayoría de las personas, entre las que me incluyo, que no sienten mucha pasión por las matemáticas le damos más importancia a lo que hace un poeta, un artista o un músico que a los descubrimientos a los que hayan llegado estos grandes matemáticos.

      En cuanto a la crítica de la enseñanza de las matemáticas, estoy totalmente de acuerdo con Doxiadis: las matemáticas son muchos más interesante y mucho más de lo que se enseña en las distintas etapas educativas. Además, considero que la forma en la que se enseña esta materia hace que no veamos las matemáticas como algo interesante, sino como algo aburrido, que no tiene conexión con la realidad y que en el día de mañana no nos van a servir para nada. A mí personalmente me hubiese gustado que me hubiesen enseñado las matemáticas de una forma totalmente diferente, que como bien señala el autor me entusiasmasen y las viese como una “disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos” (p. 37).

      Considero que este libro podría ser muy provechoso para futuros docentes, para que de una vez cambiemos la forma en la que se imparten muchas asignaturas en la educación primaria, e intentemos hacer que nuestros alumnos le den más valor a lo que se les esté enseñando pues lo vean como contenidos que tienen conexión con todo lo que le rodea. De la misma manera recomendaría este libro a partir de 5º Educación Primaria, no para que aprendan conceptos matemáticos obviamente pero si para que conozcan un poquito de estos grandes que están detrás de lo que están aprendiendo o van a aprender.

  383. Yolanda Vaz Diéguez; 2º Grao Mestre en Educación Primaria Says:

    “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser al-can-za-bles! De hecho, creo que colgaré un retrato del tío Petros en tu habitación con la inscripción: ¡no seguir este ejemplo!”

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es un libro breve pero intenso. Personalmente he disfrutado ampliamente de sus páginas, su estilo narrativo claro y conciso me han enganchado desde el primer momento.
    A priori la historia podría asemejar un tanto compleja dado el amplio volumen de teoremas y personalidades matemáticas que maneja, pero todo ello se aborda con una sencillez apabullante.
    Los personajes están perfectamente construidos son personaje redondos con los que el autor se identifica fácilmente, lo que hace que vivamos la historia como algo mucho más próximo pese al contenido tan técnico y complejo sobre el que versa. Al fin y al cabo el punto de partida es una familia típica con sus manos y sus menos en sus relaciones personales.
    La entrega y desesperación del tío de Petros nos engancha desde el primer momento, dada la incertidumbre y el misterio que la envuelven de principio a final. Y es esta entrega desmedida la que caracteriza a este personaje como “héroe romántico” como así le cataloga su sobrino en más de una ocasión.
    El tío Petros es un antihéroe claro, pero no por ello su personaje resulta menos interesante. Tiene una vida intensa a nivel intelectual y vacua en lo que a relaciones personales se refiere. Este personaje que nos despierta una seria aversión en sus inicios, va ganando poco a poco nuestro favor mediante su pericia y entrega. Hasta llegar a tal punto que (yo, al menos) deseamos que realmente logre demostrar la teoría de Goldbach y alcance el reconocimiento por el que se ha entregado en cuerpo y alma. Finalmente muere en una desoladora soledad a medio camino entre la brillantez y la locura.
    Sin duda nos encontramos ante una obra de lectura fácil rápida y amena. A título personal no considero que se extraiga de ella grandes aproximaciones a conceptos matemáticos o lecciones de vida, pero si nos proporciona una cierta familiaridad con distintos autores y teorías de modo distendido, claro y conciso. Retratando ese desconocido mundo de la investigación matemática que existe en paralelo a nuestra realidad cotidiana pero del que poco sabemos.

  384. Alba García Duro Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», nos ayuda a ver el mundo de las matemáticas desde una perspectiva bastante desconocida para nosotros.
    Así, nos acercamos a este campo de conocimiento desde la visión de un matemático, desde la cual se nos van relatando los grandes desafíos que tiene que afrontar, las claves para su prestigio social, las dificultades que tiene que tiene que superar para ser reconocido como un gran profesional en su campo …
    Aparte, también se nos permite acercarnos más al gran universo de las matemáticas, proporcionándonos conocimientos e información sobre matemáticos, ya que a lo largo de la obra se van mencionando importantes personalidades como Euler, Goldbach, Euclides, Zenón o Gödel. Además, también se habla de ciertos acontecimientos importantes en el campo de esta ciencia como los descubrimientos y demostraciones de leyes o conjeturas, se habla también de la utilidad de las matemáticas en la vida diaria y en determinados juegos como en el ajedrez, se mencionan asociaciones científicas como la Royal Society o la academia Platónica, se trata también la importancia de la comunicación en las matemáticas …
    Por lo tanto, a modo de conclusión, podemos decir, que es un libro muy útil y beneficioso para ver de una forma entretenida, aquellos aspectos desconocidos de las matemáticas, los cuales nos ayudarán a ver y a entender mejor, determinadas cuestiones relativas a los descubrimientos matemáticos y a su proceso de demostración, aunque quizás no sea recomendable para alumnos de educación primaria, debido a su contenido, el cual resultaría demasiado complejo para esas edades.

    • Carolina García Couto. Grado en mestra de Educación Primaria. 2º Curso. Clil 01 Says:

      “El tío Petrus y la conjetura de Golbash” es una obra literaria creada por el autor griego Apostolos Doxiadis.
      El argumento de este libro reside en los misterios del tío del protagonista, pues era un matemático que por una serie de circunstancias no se llevaba bien con el resto de la familia. El joven protagonista intenta por todos los medios descubrir lo que sucedió en el pasado, para eso empieza a tomar contacto con su tío quién, entre otras cosas, le relata su vida como matemático. En este relato, él explica cómo se obsesionó durante muchos años por superar uno de los más difíciles misterios sin resolver de las matemáticas “la conjetura de Goldbach” (Cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos).
      En mi opinión este libro no solo presenta una historia literaria, sino que hace alusión al egoísmo del ser humano, al afán de superación de este. Al tío Petrus no le llegaba con ser considerado un buen matemático, él deseaba más, deseaba convertirse en uno de los brillantes matemáticos de todos los tiempos.
      Uno de los detalles que me llaman la atención del libro, es que sin escapar de la estructura literaria de la obra, introduce terminología matemática e incluso nombres de importantes matemáticos que existieron en la vida real como por ejemplo Aiyangar Ramanujan.
      Otro hecho a destacar y que me pareció muy curioso, es como el libro presenta la realidad de los genios matemáticos. Por ejemplo, en el libro el protagonista relata como Ramanujan estuvo internado en un psiquiátrico y también hace referencia a que de los matemáticos más importantes apenas dos de ellos tuvieron una vida privada más o menos feliz. Esto lo podemos entender como un resultado de ese afán de superación continuo al que antes hacía alusión.
      En definitiva, esta obra literaria me resultó de fácil lectura, incluso me ayudó a comprender mejor las diversas teorías matemáticas, combinándolas con la emocionante historia de Petrus Papachristos y su relación con su llamado “sobrino favorito”.

  385. Lucía Pardo Moure. Grao en mestra de Educación Primaria. 2ºCurso. Says:

    No puedo comenzar el comentario de El Tío Petros y la conjetura de Goldbach evitando mencionar algunas de las similitudes que tiene esta novela (o que por lo menos, he observado) con el caso de John Forbes Nash, premio nobel en economía y matemático desde una edad temprana. Podemos saber más de cerca cómo fue su vida a través de la película Una mente maravillosa de Ron Howard (2001), inspirada en la novela homónima de Sylvia Nasar.

    Pues bien, John Nash comienza a mostrar interés por las matemáticas y la química desde la edad de 14 años, lo que me recuerda a cómo Petros Papachristos empieza a aislarse y a sumergirse en el mundo de la teoría de los números desde una edad temprana. Así mismo, Nash se doctora a la edad de 21 años con una tesis sobre juegos no cooperativos; Petros lo hará en 1916, teniendo la misma edad (éste último, nace en 1895). En cuanto a las relaciones sociales de ambos, el protagonista de nuestra novela experimenta un cierto aislamiento social desde pequeño (menos en el momento en el que conoce a Isolda), mientras que el citado premio nobel también es caracterizado por sus dificultades a la hora de entablar relaciones sociales. Por último, lo que más nos impacta del libro es el hecho de que matemáticos destacables sufran problemas mentales (no sólo Petros, sino también el propio Kurt Gödel el cual descubre el teorema de la incompletitud). Pues bien, John Forbes Nash también padeció esquizofrenia a lo largo de su vida, a diferencia de que él si supo enfrentarse a la enfermedad.

    Además de este paralelismo entre estos dos casos, me gustaría destacar otros aspectos de la novela como el hecho de que tenga un final más o menos abierto en el sentido de que el lector no llega a descubrir con exactitud los motivos por los cuales el tío Petros fracasa en su intento de alcanzar la solución a la conjetura de Golbach (a pesar de que su sobrino cree que la causa fue la angustia que precede a un descubrimiento importante y, por lo tanto, la falta de valor).

    Por otra parte, también hay aspectos del libro que se contradicen con lo que nos han enseñado hasta ahora de las matemáticas. Por ejemplo, el tío Petros llega a afirmar que “las verdaderas matemáticas no tienen nada que ver con las aplicaciones prácticas (…) que aprendes en el colegio. Estudian conceptos intelectuales abstractos”. A pesar de que esta premisa es en parte cierta, los futuros maestros debemos tener en cuenta que a la hora de instruir a nuestros alumnos tendremos que mostrarles siempre el porqué de estudiar los distintos conceptos matemáticos ya que, a estas edades, necesitamos enseñar más desde un punto de vista práctico que desde la abstracción.

    Brevemente también destacaría otros temas secundarios como la influencia que tiene la pobreza en la educación (como es el caso de Ramanujan, privado en su infancia de una educación de calidad); las críticas al mundo de la investigación matemática o a las ciencias en general (el secretismo, el orgullo desmedido, la ambición y el afán competitivo de los investigadores además de la presión de la edad a la que se ven sometidos muchos de ellos) o el hecho (aparentemente insignificante) de que Isolda muera durante un bombardeo el cual representa, en mi opinión, la muerte del sueño de Petros por descifrar la conjetura de Goldbach.

    Por último, no le veo a este libro una aplicación práctica en la Educación Primaria e incluso en la Secundaria ya que la mala interpretación de la frase “el verdadero matemático nace, no se hace” podría desmotivar a los alumnos. Si lo recomendaría como un libro a través del cual la gente pueda ver el peligro de excederse o centrarse en un ámbito determinado (en este caso, las matemáticas) además de saciar la curiosidad de todos aquellos que quieran saber más sobre la historia reciente de la investigación matemática. En definitiva descubrir, como se apunta en el libro, que “las matemáticas son una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio”.

  386. Lorena Sanmarco Blanco . 2º curso de Grao en Mestra de Educación Primaria. CLEO 1.

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é unha novela que relata de maneira amena e interesante a vida de Petros e a súa relación coas matemáticas. Este dende pequeno tivo moita habilidade para as matemáticas o que implicou que dedicara por completo a súa vida a elas, en especial, a conxectura de Goldbach.
    Dende o meu punto de vista, no libro reflíctese un gran entusiasmo polas matemáticas e a investigación das mesmas, estas investigacións de carácter complicado; pero mostra sobre todo a firmeza e a dedicación para seguir investigando a pesar de ser complicado, de non abandonar o seu estudo senón de perseverar ata conseguir resultados grandes, ata alcanzar o máximo posible no referente ao campo das matemáticas. No libro obsérvase como se busca a gloria, como os matemáticos intentan que as súas investigacións pasen a historia cos grandes matemáticos.
    No que se refire ao uso didáctico en primaria, en principio, non é de todo utilizable nestas idades, xa que a maioría dos conceptos matemáticos que se explican no libro son demasiado complicados para que os alumnos os poidan entender a esas idades, polo que no referente ao concepto matemático explicado no libro non se poderían usar. Pero si que se podería usar como unha anécdota, para mostrarlles aos alumnos como moitos matemáticos dedican a súa vida a investigar teoremas e problemas matemáticos complicados, pero que sempre se conseguen resultados, ao mellor non se consegue o obxectivo buscado pero sempre se conseguen resultados positivos que fan avanzar ao mundo das matemáticas; polo que poderían ver cales son os límites e metas que se deben propoñer. Así como pode incentivar a que os alumnos se interesen e motiven máis polas matemáticas, xa que poden observar como son de misteriosas e interesantes.
    Polo que en definitiva, o libro está moi interesante e ameno, así como moi intrigante, xa que durante todo o libro esperas para saber se o final se consegue resolver a conxectura. Ademais sácanse aspectos positivos no canto da actitude ante os obstáculos que se atopan no camiño nas investigacións matemáticas, ensinando que non se debe abandonar ata que se este completamente seguro de que non existe solución, e seguir investigando o máximo posible, e tamén a conformarse cos resultados, e fixarse uns límites.

  387. Antonio García Vinuesa Says:

    Antonio García Vinuesa. 2º de Educación Primaria.

    Comentario del libro: El tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    Una lectura muy entretenida que a través de la enigmática historia de este matemático, Petros, nos introduce en el mundo de las matemáticas, de sus principales exponentes en la historia y sus descubrimientos, de algo que siempre nos produce una tremenda curiosidad como son los problemas o preguntas sin resolver aunque estén lejos de nuestro alcance.
    No sería un libro que utilizaría en un aula de educación primaria como recurso de lectura, pero si podría servirnos una vez más para intentar acercar al alumando al mundo de las matemáticas a través de anecdotas históricas, y de este libro podemos conseguir varias: la utilización de las matemáticas para el lanzamiento de cohetes (misiles) a través de ecuaciones que nos permitan predecir la caída del proyectil, la velocidad, la distancia recorrida; el tópico del matemático loco y romántico ¿alguien había pensado en los matemáticos como personajes románticos en busca de la verdad a costa de todo?; podemos trabajar con el método geométrico de las habichuelas de Petros para descomponer números en otros números, puede ser un método gráfico (geométrico) y manipulativo interesante para comprobar la descomposición de unos números en otros con alumnado de primaria.
    Otro aspecto a destacar es, como ya sabemos, la unión de matemáticas-ajedrez. Un juego que nos puede ayudar a desarrollar el pensamiento matemático y la percepción espacial de una manera divertida, ya sea a través de competiciones de ajedrez, creando un ajedrez viviviente, o un ajedrez de mayor tamaño para jugar en el recreo o el gimnasio.
    Para terminar una pequeña opinión personal: a mi me ha gustado mucho su lectura, recomendable y en parte interesante.

  388. Cristina Mallo García. Grao Mestra Ed.Primaria. 2º Curso. Says:

    Primeramente señalaría que me gusta la estructura en forma de novela puesto que hace la lectura mucho más fácil y amena. También señalaría como algo positivo el hecho de que el autor intenta acercarnos al proceso investigador de un matemático, quizás un poco diferente de otros investigadores (a mí al menos me resultó sorprendente el saber que existe una barrera de edad, no explicitada pero universalmente aceptada, según la cual un matemático pasada la mediana edad tiene muchas menos probabilidades de realizar un gran descubrimiento). Otro factor positivo es el viaje a través de diferentes investigadores matemáticos que nos aporta una perspectiva histórica, algo que se aclara también si surgen dudas en el apéndice final.

    Como negativo, destacaría que este acercamiento, aunque trata de humanizar al investigador al exponer las razones de por qué el tío Petros actúa de esa forma, no deja de ser un bicho raro, alguien que voluntariamente decide aislarse del mundo para consagrarse a la investigación, hasta tal punto que llega a ignorar que sus “pequeños- grandes” descubrimientos ya habían sido publicados por otros colegas, alguien a quién la presencia de otros seres le molesta, que vive obsesionado hasta el punto de hacerse adicto a los somníferos porque no deja de pensar en el objeto de su investigación ni durmiendo… éste sólo se “humaniza” cuando decide abandonar su investigación. Al mismo tiempo presenta a los grandes genios de las matemáticas como personas con graves trastornos mentales que inevitablemente les conducen a un final trágico, incluso al tío Petros cuando finalmente se atreve a continuar con su investigación sobre la conjetura de Goldbach en sus últimos días.

    En general recomendaría este libro como lectura a estudiantes de cursos superiores, nunca de Primaria, y desde luego, mejor para estudiantes con unos mínimos conocimientos matemáticos. En mi caso ha sido todo un descubrimiento el conocer los diversos ámbitos de estudio de las matemáticas (teoría de los números, lógica formal, topología…) y muchos de los problemas más famosos (además de la conjetura de Goldbach, la hipótesis de Riemann, el último teorema de Fermat…) a pesar de que muchos de los ejemplos no he llegado a comprenderlos del todo, aunque sí lo esencial para poder seguir el argumento del libro. Si tengo que quedarme con algo de esta lectura, es la importancia de la tenacidad a la hora de abordar un proyecto, de lo necesario que es contar con apoyo de colegas y de la necesidad de compartir los conocimientos con el resto de la comunidad científica para que la ciencia avance. En definitiva, es una gran recomendación como lectura tanto para los expertos matemáticos, como para los “profanos”.

  389. Lidia Martinez Castro 2º Curso Grao en Mestre de Educación Primaria Says:

    Antes de ler o libro cando pensaba en que era unha novela e que contiña algo de Matemáticas non me animaba moito a lelo pero cando o comecei a verdade é que me levei unha grata sorpresa. É unha novela moi sinxela de ler e moi entretida, a historia vén protagonizada por un neno e o seu tío que é Matemático. Ó longo da historia o neno vai investigando e sabendo máis cousas sobre o seu tío, do cal, o seu pai non lle falara moi ben. Co paso do tempo colle unha moi boa relación con el e chaga ata tal punto que o neno o final acaba sendo Matemático.
    O máis importante do libro, que é o que realmente mantén a atención dos lectores, eu penso que é a intriga coa que se contan as cousas e o lector nunca sabe o que vai pasar polo que continua lendo para averigualo. Incluso o final do libro tamén queda un pouco aberto, non sabemos se o tío Petros demostrou a conxetura ou simplemente estaba soñando.
    Os contidos matemáticos son un pouco complexos, pero iso non dificulta a lectura, senón que o contrario, porque como non sabes moi ben a que se refire, intentas seguir lendo para ver se o consegues entender.
    Persoalmente, o libro gustoume e serviume para darme conta de que as apariencias, nos libros, moitas veces enganan. Aínda así para alumnos de Primaria non o recomendaría e incluso nin para 1º ou 2º da E.S.O, porque o libro segue unha historia que as veces pode ser complicada de seguir polos diferentes personaxes e lugares que ten o libro.

    • Noelia García Méndez Says:

      Noelia García Méndez
      2º curso de Mestre en Edudación Primaria
      CLIL 01
      El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
      Tendo que realizar un comentario crítico acerca desta novela, non sabería moi ben como dar comezo, posto que me resultou unha historia peculiar cargada de misterios que se viron desvelados, pero que aportaron un aire de intriga á mesma.
      Baixo as miñas consideracións, pareceume unha historia ambiciosa, posto que o reto que en si inspirou este relato é imposible (ata o de agora ) de acadar. Por outra banda, gustaríame recalcar que, nesta novela, o Tío Petros da pé á historia en si, pero quen en verdade a desenvolve, baixo o meu parecer, é o seu sobriño.
      Seguindo dentro do corpo da novela, pareceume interesante a mención de numerosas personalidades do campo das matemáticas, ao igual que recalcar a importancia dos mesmos por adicar a súa vida a indagar, dentro deste, a multitude de posibilidades existentes.
      Debaixo de toda esta ambición e afán por superarse, a novela tamén nos deixa ver o que é en sí vivir por e para algo en concreto, como é o caso do tío Petros, onde a soidade (e incluso a pouca relación coa familia) deste personaxe incide directamente no seu carácter, volvendoo reservado e egoísta en canto á súa visión da realidade, a cal o reta a superarse e demostrar que adicarlle a vida á Conxetura de Goldbach non é un desperdicio do seu don nin un pecado.
      Pensando xa nunha aplicación desta novela nas aulas, paréceme interesante para exemplizar o que é en si ( ou como un caso ) a vida dun matemático, as frustracións que sofren e, o máis importante, non deixarse vencer por elas a pesares de ter moitos factores en contra. Esta exemplarización, considero, que debe ser atendida por nenos e nenas dunha idade avanzada, porque require un certo nivel de madurez pola súa parte para comprender o que a novela recolle nas súas páxinas.

  390. Eduardo Martinez Mosteiro Says:

    Eduardo Martinez Mosteiro Ed. primaria
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach cuenta la historia de Petros, un reputado matemático tratado como la oveja negra en su familia por haber fracasado en su carrera por haber elegido metas demasiado altas.
    La historia es contada desde el punto de vista de su sobrino. Este desde un principio tiene gran curiosidad por quién es en realidad su tío. Investigando descubre que fue un genio de las matemáticas y niño prodigio. Petros influyo de tal manera en la vida se su sobrino, aunque de forma involuntaria, que este se acaba convirtiendo en matemático pese al intento de su tío Petros por evitarlo.
    Destaco del libro la obsesión de Petros por las matemáticas y en particular por la conjetura de goldbach, lo que lo lleva como a muchos matemáticos a alejarse de la vida social y enfrascarse en su mundo. Petros no consiguió estar entre los más grandes por obsesionarse con solo ese problema y no mostrar resultados obtenidos en el camino por miedo a que se le adelantarán en el estudio.
    El libro deja un final abierto en el que Petros llama a su sobrino para demostrar finalmente la conjetura pero cuando lleva su sobrino este está muerto y no se sabe si resolvió el teorema o si había delirado completamente y que hablaba sobre sueños con el teorema y actuaba de forma demasiado estarla.
    Mi opinión personal es que se trata de un buen libro que engancha desde el principio hasta el final y que aunque hablé de matemáticas complejas, esto no te distrae de la historia.

  391. Cristina Rivas Pampín Says:

    Comentario El tio Petros y la Conjetura de Goldbach
    Grado en Maestro/a en Educación Primaria. 2º curso. Grupo mañana.

    Esta novela matemática relata la historia de un matemático griego, Petros Papachristos, que pasa casi toda su vida intentando resolver uno de los problemas más complicados de las matemáticas: “La conjetura de Goldbach”.

    La historia es relatada por el sobrino de Petros, desde niño crece con la idea de que su tío es la oveja negra de la familia y decide averiguar por qué. Poco a poco descubre que su tío es un brillante matemático y empieza a verse atraído por las matemáticas.

    Tanto le atraen que quiere estudiar esta disciplina en la universidad, pero su tío le pone una prueba para comprobar si tiene talento o no para estudiar matemáticas. La prueba consiste en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. El joven pasa todo el verano intentando resolver la prueba, desconociendo que lo que trataba de demostrar era la conjetura de Goldbach.

    Desde mi punto de vista es aquí donde la historia engancha al lector y lo lleva a devorar hoja tras hoja para saber qué ocurre con Petros y su sobrino. Es la primera novela matemática que leo y me ha encantado. No tenía mucha fe puesta en ella pero me ha sorprendido gratamente, es un libro entendible y que se lee fácilmente.
    Me ha gustado cómo se muestra la obsesión por el trabajo y el secretismo que Petros Papachristos tiene con la Conjetura de Goldbach, no habla con nadie, lo oculta, piensa en ello a todas horas, no lee sobre el tema, no comparte sus conocimientos… La verdad es que da pié a reflexionar sobre lo que queremos ser en la vida, sobre las relaciones sociales y la comunicación, sobre las personas que juzgan sin conocimiento…

    Por último añadir que no me parece un libro adecuado para los alumnos de Primaria, pero si lo vería correcto para niveles superiores ya que es sencillo de leer.

  392. Cristina Losada Loureiro Says:

    Comentario. El tío Petros y la Conjetura de Goldbach.

    Cristina Losada Loureiro. Grao en Mestre/a en Educación Primaria. (2º curso, Grupo da mañá).

    Dende o meu punto de vista, o libro resulta bastante ameno no cando á facilidade de lectura, intrigante dende o principio polo aire misterioso que xiraba ao redor de Petros. En relación cos contidos matemáticos, resultoume bastante difícil seguir o fío da historia, dado que antes de comezar a ler non sabía da existencia de dita conxetura, así como a Hipótese de Reimnann ou o teorema da incompletitude de Gödel ou a teoría de particións, que aparecen segundo avanza o libro. A vantaxe de non saber nada acerca diso supuxo un aumento de intriga relacionado coa resolución desta, albergaba a esperanza de que lograra resolvelo antes da súa morte. As dificultades relacionadas cos contidos tamén están relacionadas cos excesivos contidos teóricos que aparecían no libro, e tamén nos pé de páxina a modo de explicación, que en vez de comprender, nalgunhas ocasións me desconcertaba máis.
    Unha das ideas que máis me chamou a atención e, a cal pensaba que só era obxecto de bromas, é a da loucura dos matemáticos. En realidade, a frustración pola incapacidade de poder resolver un determinado problema, dedicar toda unha vida a iso, sabendo que en principio, a xuventude é un requisito básico para chegar a ser un dos descubridores dos problemas matemáticos abertos, supón un extra de obsesión que pode afectar seriamente á saúde. No libro, relátase dunha forma bastante crúa pero real, chegando a tratar de entender a sensación de frustración e agobio que sente Petros, sobre todo tras o descubrimento da teoría da incompletitude.
    Por outra banda, a conxetura en si parece fácil de comprobar dado a súa simpleza inicial; “Todo enteiro par maior ca 2 é a suma de dous números primos”. Porén, o traballo posterior é enorme, como se mostra no libro, tratando de demostrar algo que a priori, non é demostrable.
    En resumo, o libro é interesante, mostra unha parte das matemáticas formais dunha forma bastante real, intercalando personaxes que achegaron grandes descubrimentos, como G.H. Hardy ou Alan Touring. Sinceramente, gustoume moito e sentía a necesidade de seguir lendo a pesar das dificultades de comprensión.

  393. Paloma Gómez Moares Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach de Apóstolos Doxiadis.

    Comentario de Paloma Gómez Moares, 2º Curso 2013-2014, Especialidad Primaria

    Aunque este libro eminentemente parece divulgativo, ya que el autor incluye en él una serie de conceptos matemáticos, de personas de renombre mundial en el campo de las matemáticas, e incluso una breve biografía de los matemáticos mencionados en la obra el final del libro, yo creo que ese no es el mero objetivo del libro, sino un elemento colateral fruto del profundo conocimiento de esta materia de su autor. Doxiades es un hombre que empezó su carrera académica a una temprana edad, del que se esperaba mucho como buen niño prodigio, y que narra en esta obra la angustia de una presión que toda persona que ha trabajado en el campo de la investigación en un ambiente universitario ha experimentado. Las intrigas entre los colegas cuando ven que uno destaca más que ellos, la paranoia de algunos investigadores para alcanzar el renombre en su campo, y la obcecación por un tema que les impide alcanzar una vida plena y normal, es común entre este colectivo. A mi me ha servido para recordar las razones por las cuales me negué a seguir ese camino pese a los intentos (y posterior enfado) de alguna catedrática en su momento. Creo que cuando te introduces en el mundo de la investigación a una edad temprana por casualidad eres capaz de ver cosas que igual otra gente que se inicia más tarde no percibe. A este respecto me gustaría resaltar una cita del libro: “El secreto de la vida es fijarse metas alcanzables”. Creo que esto es muy importante hacerlo siempre, aunque yo no soy el mejor ejemplo por ser alguien que lo sigue…
    Una de las cosas que menos me ha gustado en el libro es que habla de las matemáticas desde una forma meramente teórica y abstracta. No muestra las aplicaciones practicas de las mismas. Solo menciona que el método Papachirstos se utilizó con fines bélicos, pero lo menciona como si eso fueran matemáticas de segunda. Y aunque ese pensamiento es muy propio de los matemáticos, que piensan que todo científico que utiliza las matemáticas en su campo lo hace a un nivel elemental (cosa que por otro lado es cierto), creo que estaría bien que, si efectivamente el autor considera el lado divulgativo de su obra, de pasada mostrara las aplicaciones de las matemáticas en campos en los que generalmente la gente no sabe que se aplican. Por ejemplo, la gente piensa que las psicología es un campo donde las matemáticas no tienen mucha cabida. Y sin embargo, en psicología básica, concretamente en la psicología del aprendizaje humano, hay una rama que basa toda su actividad en el desarrollo matemático de las observaciones del comportamiento humano para extraer conclusiones y poder hacer predicciones (algo que, al basarse en el método matemáticos, es muy difícil, ya que para ello es necesario basarse en premisas de variables inalterables, algo que con el comportamiento humano no ocurre), donde tenemos a sus máximos representantes en Patricia Cheng o David Shanks (del que guardo muy buen recuerdo como profesor y mentor). El autor, que conoce bien la psicología cognitiva, podría haber establecido una relación en esta obra, ya que el argumento y las patologías de los personajes que aparecen podrían darle mucho juego. Por lo demás tengo que reconocer que la lectura de este libro fue muy estimulante, y que antes de leerlo desconocía la problemática de la conjetura de Goldbach. Ahora, si algún día se demuestra, entenderé el logro que eso supondrá. Pese a lo mucho que disfrute del libro, no es una lectura que creo se deba utilizar en Primaria. Ni tan siquiera en los primeros cursos de secundaria. Yo creo que es un libro adecuado para 4º de ESO y el Bachillerato, especialmente para aquellos que se planteen un futuro en la investigación de cualquier campo científico.

  394. Esther Noya Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    En este libro se cuenta la historia de un catedrático dedicado a las matemáticas. La historia es narrada en un principio por el sobrino de este.
    Una gran pregunta que tenía era saber más de su tío Petros ya que su padre y tíos siempre decían que era un don nadie. Nunca nadie le había explicado la verdadera historia de Petros hasta que un día llega una carta para su tío, en la cual descubre que su tío ha sido catedrático en la universidad de Múnich. Todo este lo lleva a investigar un poco sobre su vida. Hasta que su tío le explica lo que le había ocurrido con su carrera en la que únicamente quería resolver el problema de de la conjetura de Goldbach. A raíz de la verdadera historia de su tío el sobrino empieza a querer a ser matemático como Petros, el cual le pone una pequeña trampa proponiéndole resolver la conjetura de Goldbach. Su sobrino no pudo resolver el problema en todo el verano por lo tanto deja de lado la idea de ser un matemático. Al final de la obra uno queda la intriga de si la conjetura de Golbach ha si do resuelta o no.

    Creo que este libro sería más adecuado para alumnos de secundaria ya que hay algunos cálculos pueden resultar difíciles de seguir para el alumnado de primaria. Lo que sí se puede extraer de la historia es que, ante un problema que uno no consigue resolver uno no debe dejarlo por imposible.En muchas ocasiones los alumnos al no saber resolver un problema ( que tiene evidentemente solución) lo dan por perdido, es importante que los alumnos sepan que no es la mejor aptitud, pero si la de pedir ayuda a algún profesor o mismo compañeros y no tener miedo a equivocarse, o dejar el problema por un momento a un lado hacer otra actividad y volver al problema cuando uno ya tiene la mente despejada.

  395. Alberto López Castro - 2º Grado en Ed. Primaria Says:

    Este libro ha despertado aún más mi curiosidad e interés por las matemáticas, aunque me ha resultado más complejo que El diablo de los números, el cual me ha resultado más entretenido y fácil de leer. Aun así, he de decir que me ha resultado un libro muy interesante, y a través del cual, he conocido importantes matemáticos tales como Littlewood, Hardy, Riemann o Fermat, entre otros, así como alguna de sus contribuciones (aunque no he llegado a entenderlas del todo, ni mucho menos). Pienso que para disfrutar más de este libro, es recomendable tener algún conocimiento matemático de un nivel adecuado para poder comprender con exactitud de lo que están hablando, aunque no es estrictamente necesario (yo lo he disfrutado de todos modos). Por ejemplo, cuando hablaban de ajedrez, identificaba los temas de los que hablaban (aperturas, defensas, jugadores célebres…), ya que, aunque no se mucho de ellos, sí que los conozco porque estoy en un club de ajedrez y participo en torneos. Por tanto, esas partes del libro fueron de las que más me llamaron más la atención.
    En lo referente a los personajes, opino que la actitud del tío Petros con su “sobrino favorito” no fue la adecuada, aunque la comprendo, después de saber toda su historia. No debería haberse cerrado tanto al mundo, sino que tendría que haber trabajado más con otros compañeros (como Hardy y Littlewood) y no dejarlos de lado, para así poder progresar más en sus investigaciones y obtener resultados más fructíferos, así como una vida más exitosa y con mayores reconocimientos, como a él le hubiese gustado. El problema es que él quería llegar a lo más alto y ser mejor que los demás, queriendo igualarse a grandes matemáticos como Euler, o incluso Euclides. A veces hay que conformarse con poco para poder llegar a lo más alto. Al fin y al cabo, no se llega a ser un gran matemático de repente, sino que, a medida que vas obteniendo pequeños resultados, vas acercándote más a uno mayor. Sólo así se puede llegar a conseguir grandes resultados. Y esto no ocurre sólo con los matemáticos. También ocurre en la vida misma. Poco a poco se va consiguiendo lo que uno quiere (por ejemplo, si quieres trabajar de astrónomo en la NASA, primero tendrás que empezar por trabajar en otros observatorios más pequeños y conseguir el reconocimiento necesario para acabar allí, no te van a admitir de repente, después de acabar tus estudios, incluso quizás tengas que pasar por otros trabajos antes de dedicarte al que realmente quieres, y esto es lo que a mucha gente le sucede). Por otro lado, la actitud que tuvo su sobrino con él al final del libro, tampoco fue la adecuada, aunque sus intenciones fueran buenas. Debió ser más delicado y comprender que quizás no fuera buena idea que su tío Petros reconociese su derrota de golpe, lo cual pienso que provocó su gran locura, abriendo heridas que no habían cicatrizado del todo, como se menciona en el libro, y que finalmente, causó su muerte. ¿Habría vivido más el tío Petros, de no haber sido forzado a reconocer su derrota con la conjetura de Goldbach?
    En definitiva, el libro me resultó muy interesante, aunque no lo recomendaría para la Educación Primaria, sino más bien para el último ciclo de Secundaria o mismo para Bachillerato, debido a la complejidad de los temas que se tratan.

  396. EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Petros Papachristos es un prodigio de las matemáticas, estudió en la universidad de Berlín , después viajaría a Londres para poder Trabajar la Teoría de los conjuntos con Hardy, Littlewood y Ramanujan, esto no dudaría mucho ya que Petros, decide abrodar la conjetura de Goldbach por su cuenta, lo que lo convertiría en su única meta.

    Su sobrino, el cual es realmente el protagonista de esta historia crece fascinado por la figura de un enigmático anciano al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático.

    Su tío le ofrece una prueba, demostrar una simple proposición matemática, si lo consigue, habrá probado tener talento para esa disciplina. El problema planteado por Petros es demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, es decir, la Conjetura de Goldbach.

    En conjunto, este libro trata la obsesión por el trabajo del investigador que puede desembocar en problemas de salud o simplemente la ventaja que se tiene el trabajar en grupo que en vez de individualmente.

    En mi opinión, este libro ha sido muy entretenido, no estoy acostumbrada en absoluto a leer libros sobre matemáticas por lo que al leerlo debo pararme más para poder entenderlo, lo que realmente me sorprendió es el final. Es un libro muy entendible, fácil de leer y sobre todo muy cuidadoso con la descripción de los personajes.

  397. Lúa Verde Alén ( 2º en Grao en Educación Primaria) Says:

    Este libro trata sobre a vida dunha personaxe ficticia, Petros Papachristos, que é relatada a través do seu sobriño. Petros é un matemático que dedica toda a súa vida ás matemáticas, e en concreto a intentar resolver a conxetura de Goldbach. Dende pequeno mostra grandes cualidades para as matemáticas e non lle custa moito traballo poder dedicarse a elas. Ao principio non se da conta de todas as consecuencias que isto lle acarrearía, o feito de dedicarse por completo a intentar resolver a conxetura de Goldbach levouno a estar só e illado do mundo, da súa familia e dos seus compañeiros matemáticos. Tamén por medo de que lle roubaran as súas ideas e descubrimentos nunca contou nada aos seus compañeiros matemáticos, nin publicou os avances e descubrimentos que facía. O sobriño de Petros comeza a ter unha fascinación polo seu tío e todo o misterio que o envolve, e por iso decide ser matemático coma el. Cóntalle as súas intencións ao seu tío, que non está de acordo con el, xa que non quere que lle pase o mesmo ca el e dedique toda a súa vida a algo chegando a obsesionarse, ao final fan un trato, poderá dedicarse ás matemáticas se resolve a conxetura de Goldbach. Logo o sobriño dáse conta de que non é o seu, e de que o matemático se nace non se fai.
    A novela deixa un final moi intrigante, xa que o tio Petros volve retomar a súa investigación, co seu método propio( o método das xudías), e ao final da novela afirma ter resolta a conxetura, pero morre antes de poder demostralo.
    Penso que esta novela é bastante interesante, mantén a intriga ata o final e é unha novela moi bonita, que nos ensina o que é dedicarlle toda a túa vida a algo, faite reflexionar sobre todos os matemáticos que dedicaron a súa vida a facer grandes descubrimentos, e ao sacrificio que tiveron que facer para facer esas grandes aportacións para a humanidade. O libro non o recomendaría para nenos de primaria, pero si a nenos de secundaria ou bacharelato, e, porsuposto, a adultos, xa que sumérxe ao lector nunha historia moi bonita e triste á vez, que fai pensar moito no esforzo e no valor real das cousas.

  398. Sheila Puñal Gerpe (Grado en Educación Primaria) Says:

    Sen dúbida este é un libro, que ademais de tratar contidos matemáticos con gran sutileza, tamén ofrece una narración amena, que leva a seguir pasando as páxinas.
    Conta a historia a través de dúas xeneracións, un tío e un sobriño. Por un lado o tío aparece como un matemático entregado a conseguir demostrar o teorema de Goldbach a toda costa, en principio para conseguir chamar a atención dun amor de xuventude e logo xa por pura ambición, por querer pasar a historia e por amor á propia ciencia. Esta actitude trae consigo unha vida dañina, lonxe de relacionarse coa sociedade, con enemistades coa propia familia que leva mesmo a estados de loucura.
    Pero no libro tamén mostra aspectos como era a entrega, a constancia, os sacrificio e a propia vontade que poñía en atopar novos indicios no seu camiño cara o gran descubrimento.
    Por outra banda o seu sobriño vai contado a súa evolución en relación ás matemáticas , os seus desenganos e sobre todo deixa pega da súa solidariedade con Petros, que a pesar de ser unha ovella negra na familia, para el non é indiferente, senón todo o contrario.
    Desde o meu punto de vista é unha historia cargada de misterio deixando o seu final á libre imaxinación, pero tamén unha boa opción para relacionar as matemáticas como mundo da literatura. Aínda así non o vexo axeitado para nenos e nenas de Educación Primaria pola súa complexidade pero si moi apto para niveles de secundaria e bacharelato, onde os propios lectores se poden poñer perfectamente na pel do sobriño, dada súa proximidade na idade.

  399. Diego Suárez Alfonso (2º Grado Educación Primaria) Says:

    Este se trata de un libro con cierto toque biográfico tanto del Tío Petros como de su sobrino favorito. Petros fue un niño prodigio, adelantado en el campo de las matemáticos se dedicó a probar la conjetura de Goldbach, uno de los problemas irresueltos más famoso de las matemáticas.
    Olvidando cualquier otro aspecto en su vida, Petros vivió recluido en su trabajo hasta que descubierto el teorema de la incompletitud aprovechó esta excusa para rendirse y abandonar el mundo de las matemáticas. Años más tarde, y gracias a su sobrino, vuelve a retomar su investigación pero cuando afirma haber descubierto la demostración de la conjetura de Goldbach muere antes de que nadie fuese testigo de su descubrimiento.
    El sobrino de Petros, narrador de la historia, también quería ser matemático siguiendo así los pasos de su tío, pero gracias a él termina dándose cuenta de que un matemático nace y no se hace, y no era ese su caso.
    La lectura de este libro resulta un tanto pesada, en el aparecen demasiados conceptos relacionados con las matemáticas y muchas referencia a matemáticos famosos por lo que también creo que el lector debe ser un adulto con cierta base matemática. Además de este requisito el lector ha de tener un especial interés por este campo ya que sino puede resultarle pesada la lectura.

  400. Susana Carballal Haire Says:

    Susana Carballal Haire
    2º Curso de Graon en Mestra de Educación Primaria (CLIL-3)
    Comentario a la novela: «El Tío Petros y la conjetura de Godbach».

    Esta novela nos introduce en el mundo de las matemáticas, mostrándonos su lado más humano relatándonos la vida de un personaje ficticio, Petros. Su vida podría asimilarse a la de muchos de los genios que han contribuido al desarrollo de esta ciencia. Petros, muestra desde niño un gran talento para las matemáticas. Cuando a través de la escuela sus padres detectan dicho talento le facilitan la instrucción necesaria para desarrollar ese maravilloso potencial. Su carácter solitario, ciertas carencias afectivas y un desengaño amoroso hacen surgir en Petros una gran ambición, resolver un “Gran Problema Matemático” que lo catapulte a la fama, hecho que compensará las grandes dificultades que encuentra en su vida cotidiana.
    Así pues el autor, de la mano de Petros, nos relata vidas de matemáticos reales. Hace un recorrido desde los autores clásicos como Euclides hasta investigadores de la historia más reciente como Carathéodory, Hardy, Littlewood, Ramanujan, Gödel, etc., con los que el protagonista comparte numerosas vivencias. Nos hace partícipe de grandes hitos de la historia de las matemáticas así como de los problemas matemáticos irresueltos más famosos: el último teorema de Fermat, la hipótesis de Riemann y la conjetura de Godbach. Este recorrido nos permite comprobar que los logros y avances en el conocimiento de las matemáticas, debido a su enorme complejidad, van surgiendo de forma muy lenta.
    Así pues nuestro personaje decide consagrar su vida a la demostración de ésta última: “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”.
    Vamos conociendo los distintos campos del estudio de las matemáticas: la lógica, el análisis complejo, la topología, el álgebra, etc. Y nos acerca a la naturaleza de las matemáticas cuando dice:
    “Las matemáticas son como un árbol con raíces firmes (los axiomas), un tronco fuerte “la demostración rigurosa) y ramas que crecen constantemente y dan flores maravillosas (los teoremas)” (Doxiadis, 2009, p. 89)
    La obra quiere transformar la imagen que tenemos de los matemáticos como seres insensibles y fríos cuando pone en boca de Petros estas palabras:
    …el verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical, en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección. Es el polo opuesto al hombre práctico, el ingeniero, el político o… (Doxiadis, 2009, p.27)
    Pero no por ello no ignora la grandeza de sus aplicaciones prácticas. En escena, casi de forma casual, aparece Alan Turing, importante investigador en el campo de la lógica matemática, fue el precursor de la informática moderna diseñando uno de los primeros computadores electrónicos programables digitales.
    Nos acerca a los dilemas éticos a los que prácticamente todos los matemáticos han tenido y tienen que enfrentarse. En la novela se viven momentos históricos de conflictos bélicos en Europa, y nuestros personajes (investigadores matemáticos) son abordados por instituciones de carácter militar que quieren aplicar dichos conocimientos a fines bélicos. Muchos de los investigadores matemáticos se vieron en situaciones de persecución o de exilio por defender posturas pacifistas ante las presiones de los aparatos de gobierno.
    La novela no es neutral en cuanto a la valoración que hace de la escuela, culpándola en parte de proporcionar a la sociedad esa visión de las matemáticas como una ciencia ajena a la realidad. Encontramos referencias claramente negativas hacia la escuela cuando el sobrino de Petros, acude a unas conferencias celebradas por la Sociedad Helénica de Matemáticas y dice haber extraido una moraleja “las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio” (Doxiadis, 2009, p. 25).
    De nuevo nos encontramos ante un nuevo ataque a la forma de enseñar matemáticas en el colegio, cuando Petros le dice a su sobrino durante una conversación:
    Mira, las verdaderas matemáticas no tienen nada que ver con las aplicaciones prácticas ni con los procedimientos de cálculo que aprendes en el colegio. Estudian conceptos intelectuales abstractos que, …, no guardan relación alguna con el mundo físico y sensorial. (Doxiadis, 2009, p. 27)
    Si tuviéramos que analizar qué nos aporta esta novela como futuros profesores, diría que nos da no solo una visión global del mundo de las matemáticas sino que nos da multitud de claves que nos pueden ser útiles a la hora de ejercer como profesores de matemáticas. En primer lugar, nos hace conscientes que las matemáticas son mucho más que meras operaciones y algoritmos. Cuando hablamos de matemáticas estamos hablando de fenómenos físicos y reales, no de razonamientos y operaciones abstractas. Deberíamos utilizar métodos de manipulación para su enseñanza, el propio Petros, utiliza judías para desarrollar sus razonamientos matemáticos. Además, para llegar a la solución de un problema, no hay un solo camino, Petros, en un momento dado de la historia decide, para demostrar la Conjetura de Goldbach, abandonar el método analítico para utilizar el método algebraico. La obra pone en valor el factor de intercambio personal y trabajo en equipo, a la hora de abordar la investigación matemática, ya que uno de los motivos del fracaso de Petros en su investigación fue su aislamiento en Innsbruck, lo cual le mantuvo ajeno a todos los logros que sus colegas alcanzaban en otros países. Algo que deberíamos de transmitir a los alumnos es que el aprendizaje de las matemáticas es mucho más rico y satisfactorio si comunicamos y compartimos nuestras ideas con nuestros compañeros ya que esto nos ayudará a ser conscientes de nuestros razonamientos.
    El sobrino de Petros, nos recordaba la importancia del error o el fracaso en el proceso de aprendizaje cuando decía: “la ciencia avanza tanto gracias a los fracasos como a los éxitos”(Doxiadis, 2009, p. 134), algo que debemos de tener muy presente cuando nos encontremos ante un grupo de alumnos.

  401. Laura Sue Sánchez Rego Says:

    Laura Sue Sánchez Rego. Mestre Educación Primaria.

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    Esta novela relata a historia dun matemático, o Tío Petros, quen adicou toda a súa vida íntegramente á ciencia dos números. O seu sobriño cóntanos dende a súa perspectiva en que consistíu a súa vida e por que se foi apartando e aillándose de todo o que non fosen as matemáticas e os seus problemas sen resolver. A súa propia familia amosaba un certo desprezo polo Tío Petros, ao cal consideraban a “ovella negra” posto que era un home solitario, que exclusivamente prestaba atención ao que tiña que ver con certos postulados matemáticos. Sen embargo, o seu sobriño sentía un gran interese e mesmo admiración por Petros e pola súa fascinación polo números.

    Ademais de posuír un certo carácter biográfico e sentimental no tocante á vida do Tío Petros, esta historia resalta a importancia das matemáticas e a dedicación que precisan por parte daqueles eruditos que as estudan. Petros, durante a súa vida, investigou sobre a resolución de varios postulados, entre os cales se destaca a “Conxetura de Goldbach”, a cal se resolve ao final do libro con que “todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos”. O que destaca ao longo do relato é o interese que mostra o sobriño pola súa historia e polas ganas de implicarse el tamén no mundo das matemáticas.

    Durante a narración faise referencia a diversos matemáticos e postulados un pouco complicados, dende o meu punto de vista, para nenos de Primaria. Por iso, pode que non teña demasiada aplicación didáctica ao que á Educación Primaria se refire, dado que paréceme unha obra un tanto complexa para nenos desas idades. Sen embargo, sí que estamos ante unha novela intrigante que invita a mergullarse nela, e pode ser de maior utilizade para niveles maiores.

  402. adrian vales ferreira -- ed. primaria Says:

    El tío Petrus y la conjetura de Goldbach es un libro que narra la historia de un brillante matemático llamado Petrus Papachristos el cual se empeña en descubrir un misterio matemático llamado la conjetura de Goldbach, por la cual todo número par superior a dos es la suma de dos primos, por lo que se aisla del mundo de forma egoísta e autónoma.Más tarde , su sobrino va siguiendo todos los pasos y calculos que fué realizando su tío, dándose cuenta de la magnitud y complejidad de ello.
    Este libro me gustó mucho por su forma de estar narrado y porque muestra la verdadera complicación del trabajo de un matemático.
    Para primaria lo veo un poco difícil de entender, pero para cursos superiores aportaría otra visión de ver las matemáticas tanto para alumnos como para docentes

  403. Alicia Seoane Lens. Educación Primaria Says:

    En esta historia se narra la historia de Petros, un brillante matemático que decide encaminar su carrera a resolver uno de los tres problemas irresuelto, más difíciles de las matemáticas: la conjetura de Goldbach.
    Para ello decide aislarse del mundo, vivir por y para resolver el problema. Decide distanciarse de su familia y colegas de la profesión para no tener interferencias y que nadie conozca su objetivo, convirtiéndose en una persona solitaria. Esto da lugar a que no esté al corriente de los descubrimientos realizados en el campo de las matemáticas y por tanto, no pueda beneficiarse de ellos, lo que lleva a retrasar sus investigaciones. Tan solo el ajedrez es capaz de distraer a Petros de su trabajo.
    Según relata, con el paso del tiempo y tras el descubrimiento del teorema de la incompletitud, decide abandonar sus estudios, poniendo como excusa la imposibilidad de resolver el problema.
    Años más tarde, su sobrino, decide descubrir la verdadera razón por la que su tío cesó en el intento de resolver la conjetura, para ello repasará con Petros todo sus años de investigación, conociendo de esta manera la verdadera habilidad y brillantez con la que su tío se enfrenta al misterio. Es entonces, cuando pone al tío al límite, con el objetivo de conocer la verdad: saber si su tío es un verdadero fracasado o si por el contrario fue el miedo a dar el último paso y alcanzar el éxito lo que lo frenó en su trabajo.
    Tras esto su tío vuelve a sus investigaciones y cuando parece haber descubierto el misterio muere, entes de poner en conocimiento de otros matemáticos la respuesta al problema. Por tanto, nadie sabe si realmente Petros llegó a descubrir el misterio, por el contrario todo fue causado por la locura.
    Esta obra creo que no es adecuada para los niños de educación primaria, pero sí muy interesante para estudiantes de educación secundaria, ya que pueden cambiar la visión y la opinión que tienen de los números.
    Este es un libro interesante ya que no acerca al modo de pensar, vivir y actuar de los grandes matemáticos, los cuales, en ocasiones son víctimas de su propia obsesión, los números. Muchos de ellos, se aíslan de la sociedad y olvidan cualquier campo de estudio de las matemáticas, exceptuando el suyo propio, lo que les lleva a frenar sus descubrimientos.

  404. Iván Sangiao Cortés (Educación Primaria) Says:

    Este libro gira alrededor de las matemáticas y de como afectaron a la vida de Petros en primer lugar y posteriormente al sobrino de éste. Vemos como el núcleo central de la historia es el objetivo del tío Petros de descubrir la conjetura de Goldbach y la que finalmente acabará marcando su vida. Además de este planteamiento matemático se citan otros problemas relacionados con las matemáticas, aunque sin olvidar que cuenta una historia intrigante y que fomenta la curiosidad del lector.
    Se debe prestar atención a la subjetividad del narrador. Es un criterio esencial en la lectura del libro, ya que a través de sus reflexiones podemos comprender mejor la historia. Además, nos cuenta diferentes aspectos y descubrimientos que forman parte de la historia de las matemáticas.
    Por otro lado, vemos el esfuerzo y la complicación que tienen los descubrimientos matemáticos y lo difícil que es su demostración. Aún así, en el libro también aparecen las matemáticas de una forma cercana. Esto se puede ver con la demostración que le hace el tío Petros de la conjetura de Goldbach con objetos de nuestra vida diaria.
    Para finalizar, recomendaría este libro para niveles superiores a la etapa de Educación Primaria. Pienso que sería muy interesante para estos niveles ya que se trabaja el aspecto literario y matemático de una forma transversal.

  405. Javier Vicente Varela (2º curso Grado de Educación Primaria) Says:

    El libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» trata sobre la historia de Petros Papachristos, un matemáticos que dedicó su vida a intentar demostrar la conjetura de Goldbach. La historia está enfocada a través de su sobrino, quien descubre el pasado de su tío y empieza a interesarse por su vida y las matemáticas. De esta forma se establece un vínculo entre ellos que ayudará al chico a profundizar en la vida de Petros, narrando todos los descubrimientos que va realizando.

    En mi opinión esta narración me ha aportado nuevos conocimientos, desde el primer capítulo me ha enganchado ya que es una historia con una trama bastante intrigante.

    A mi parecer este libro no estaría recomendado para los niños y niñas de primaria aunque quizás para alumnos y alumnas mayores estaría muy bien su lectura. Creo que de una forma diferente también podría ser recomendable para docentes o futuros docentes ya que aportaría una visión diferente sobre las matemáticas así como el conocimiento de nuevas teorías y de matemáticos que yo por ejemplo desconocía.

    Lo que más me gustó de la historia es la narración de la vida de Petros, que eligió dedicar su vida entera a las matemáticas, en concreto al descubrimiento de la conjetura de Goldbach, que se podría decir que no le salió bien.

    Petros decía que un matemático tenía que dejar huella y ser el mejor sino no valía la pena dedicarse a ello. Esto nos hace reflexionar sobre como se puede vivir ensimismado en un proyecto el cual no sabes como va a salir. También nos hace pensar en la tristeza de que muchos acaban trastornados al no conseguir sus objetivos.

    El final me gustó bastante aunque te quedas con la duda de que pasaría si Petros no muriese, puede ser que fuera demostrada la conjetura de Goldbach. Quizás lo importante es que murió dejando resuelto el gran problema de su vida aunque sin poder ser reconocido.

  406. Ana Mouzo Mariño Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una obra escrita por Apóstolos Doxiadis. Petros era un matemático que se pasó toda la vida intentando demostrar la conjetura de Goldbach, la cual dice que “todo entero par mayor que dos es la suma de dos números primos”. En esta obra se unen tres historias: la del Tío Petros, la de su sobrino y la de la familia Papachristos.
    A diferenza del otro libro, este no enseña contenidos matemáticos en concreto pero si que hace mención de algunos matemáticos más importantes y de sus teorías. Por esto, considero que no es un libro apto para todos llos alumnos ya que es bastante difícil en cuanto a su temática. Pero sí que es un material interesante para conocer temas importantes dentro de las matemáticas como la criba de Erastótenes y algunos matemáticos relevantes como puede ser Hardy.
    Al leer esta obra me dí cuenta de las dificultades que tiene un matemático a la hora de demostrar algo y de la obsesión que pueden llegar a tener por eso.
    Para acabar, decir que fué una obra que me gustó bastante ya que me aportó muchas cosas interesantes, entre ellas conocimientos que no tenía hasta el momento.

  407. Alba Recarey Noya (2º Grao Mestre Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela de Apostolos Doxiadis que narra la historia de Petros Papachristos y su sobrino.
    Petros es un anciano matemático que ha dedicado toda su vida a resolver la Conjetura de Goldbach, a pesar de que esto provocara rechazo por parte de toda su familia, excepto por parte de su sobrino. Por el contrario, éste se interesa activamente por la vida y las hazañas matemáticas de su tío, además de intentar también dar solución a dicha conjetura, que afirma que “cualquier número entero mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos”.
    Al analizar la vida y la dedicación de Petros, podemos observar lo duro que es el proceso de investigación de los matemáticos y de todos los científicos en general, teniendo que pasar por fases y momentos realmente difíciles plagados de incertidumbre, antes de conseguir el tan ansiado éxito.
    Además, considero que debemos tomar la vida de Petros como un verdadero ejemplo, pues resulta admirable el empeño y la pasión que éste pone en todo su trabajo.
    Por lo tanto, este es un recurso fantástico para transmitir la necesidad de una filosofía de vida que apueste por la constancia y la perseverancia como principales protagonistas.
    Con esta novela, también aprendemos que no debemos rendirnos nunca y que por el contrario, debemos perseguir nuestros sueños, poniendo verdadera pasión en todas y cada una de nuestras acciones.
    En mi opinión, este no es un libro demasiado recomendable para niños de Educación Primaria, pues utiliza un lenguaje demasiado complejo para estas edades. A pesar de esto, lo considero muy útil y atractivo para alumnos de Educación Secundaria o Bachillerato, pues además de presentar valores y contenidos muy apropiados, se trata de un libro que despierta la curiosidad y la intriga del lector de una forma increíble, atrapándolo enormemente desde sus primeras páginas.

  408. Brian Rajoy Pujol (Ed. Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    Resumindo brevemente o máis importante do libro, dicir que o tío Petros vive retirado da vida social e familiar, entregado ao coidado do seu xardín e á práctica do xadrez. O seu sobriño, un día descobre que o tío Petros foi un matemático eminente, profesor en Alemaña e Inglaterra, neno prodixio nesta disciplina. Como irá descubrindo o sobriño e tamen o lector do libro, a vida de Petros Papachristos xirou durante anos entorno á famosa conxectura de Goldbach, un problema en aparencia sinxelo, pero que durante máis de dous séculos e medio ninguén conseguiu resolver: calquera número par maior que dous é igual á suma de dous números primos.
    A narración cambia despois á terceira persoa, ata ese momento o sobriño narraba en primeira, e asistimos aos esforzos de Petros por resolver a conxectura de Goldbach e o seu fracaso.
    Os elementos matemáticos do argumento explícanse con total claridade e non teñen gran dificultade para comprendelos. Por outro lado, explicase moi ben por que hai xente capaz de dedicar toda unha vida a resolver ou demostrar teoremas, que en principio e aparentemente non teñen ningún interés práctico.

  409. Silvia Otero Moirón (Educ. Primaria, CLEO 01, CLIL 02) Says:

    Comentario sobre “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    En mi opinión, creo que este libro es muy entretenido, teniendo en cuenta su temática matemática, ya que presenta un hilo argumental interesante, que cautiva y te hace querer seguir leyendo para averiguar lo que ocurre.
    Me parece adecuada la intercalación que existe entre la historia personal del sobrino de Petros, los acontecimientos familiares y la biografía del tío Petros con las matemáticas y sus características y pensadores.
    Sin embargo, no me parece una buena opción literaria para niños de Educación Primaria, de entre 6 y 12 años, pues es posible que no entendiesen la mayoría de las cosas que se exponen a lo largo del relato, ni la historia secundaria ni la historia matemática.
    Ademas, se trata de un libro dotado de un tono de gran seriedad narrativa y estética, ya que no muestra, ni en la portada ni en el interior, ningún tipo de ilustración o fotografía que lo pueda hacer más atractivo al ojo infantil.
    Por otro lado, presenta una letra de tamaño reducido, poco apta para escolares y una estructura demasiado compleja para ellos, con notas a pie de página, asteriscos, vocabulario dificultoso…
    Considero este volumen más acorde con niños de segundo ciclo de Educación Secundaria ó incluso con alumnos de Bachillerato. Porque a mi entender, a esas edades sí le sacarían rendimiento a este tipo de lecturas, puede que incluso les causen curiosidad los conceptos mencionados en el libro e investiguen en Internet o documentos especializados sobre esos temas. Pues el autor no se sumerge demasiado en la explicación de los teoremas o métodos matemáticos que nombra.
    Quizás les motive a dedicarse con mayor ímpetu en la materia de matemáticas o a estudiar en profundidad esta área (Grado en Matemáticas) para dedicarse profesionalmente a trabajarla o impartirla.
    Por otra parte, que el narrador sea un adolescente puede crear un mayor interés en la historia en chicos de instituto, pues les permite imaginarse mejor la secuencia de acontecimientos y pueden sentirse identificados con él de un modo más fuerte.
    Cabe añadir que, a partir de esta lectura, también se pueden aprender valores como la perseverancia, la valentía, la autonomía, la fijación de metas personales… y sentimientos como el miedo, la soledad, la excentricidad, la actitud antisocial…
    Finalmente, opino que se trata de un libro digno de ser leído, pero a edades algo avanzadadas, no en etapa escolar, y además, no de manera obligatoria, sinó como una lectura aconsejada, apta para ser realizada por toda aquella persona interesada en el tema.

  410. isabel tembra peneireiro Says:

    El libro del diablo de los números, es un libro muy dinámico e interesante. En el se relata la historia de Robert, un niño el cual tiene un poco de pánico a las matemáticas. Robert a través de los sueños conoce al diablo que le enseñara el maravilloso e interesante mundo de las matemáticas y aprenderá a disfrutar con ellas. Poco a poco se irá formando en todo tipo de números.
    Este libro me parece recomendable para niños del último ciclo de primaria, puesto que utiliza un lenguaje sencillo y es capaz de engancharte en una profunda lectura. Los contenidos que aparecen en el libro son muy semejantes a los que se imparten en este ciclo y además en el podemos encontrar una serie de actividades para realizar con nuestros chicos.
    este libro presenta de una forma amena y divertida las matemáticas por lo que creo que puede ayudar a nuestros alumnos a interactuar con ellas y a aprender lo necesarias y básicas que son para nuestra vida diaria.

  411. Marta Nantón Amado(grado en mestre Educación Primaria) Says:

    O libro de el tio Petros y la conjetura de Goldbach gustoume moito máis que o primeiro, xa que conta unha verdadeira aventura de cómo un señor chega a tolear por non dar resposta a conjetura de Goldbach a que dedica toda a súa vida.
    É unha historia dividida en 3 partes, na que se conta como pasou todo e non se centra exclusivamente en demostrar actividades matemáticas como no Diablo de los números.
    Con este libro, pódese ver como un matemático adica todo o seu tempo a demostrar hipóteses e que isto é o que verdadeiramente lle fascina. A eles non lle gusta simplemente impartir clases, senón que a súa verdadeira motivación é chegar a facer algo importante e pasar a historia por conseguilo. Isto é o que lle pasaba o tío Petros, e ao non conseguilo pois chegou a alcanzar puntos de tolemia.
    Penso que este é un libro cunha lectura amena e entretida que os nenos poden seguir perfectamente, a excepción de algúns contidos e demostracións matemáticas que non se tratan nas aulas, pero que a pesar diso, pódese entender a historia igualmente.
    Posiblemente sexa un libro dirixido máis cara alumnos de ESO, aínda que este tamén se pode introducir no último ciclo de Educación Primaria.
    Os alumnos quedarán inmersos na historia que se lles vai narrando, e non creo que se aburran, xa que como as cousas suceden de maneira encadeada queren saber como se van desenvolver.
    Neste libro vese reflexado como o sobriño ten unha gran admiración polo seu tío, e o considera como superior polo que este representa na súa vida. Isto garda relación en como os nenos tamén respectan e senten esa mesma admiración por persoas achegadas a elas, como son por exemplo os irmáns maiores, xa que os queren imitar en todo.
    En comparación dun libro co outro, prefiro moito máis este último, pola maneira en que está relatado, polos contidos que aparecen e porque creo que este é moito máis axeitado para nenos que o do Diablo de los números.

  412. alba moares gonzález Says:

    En este libro su autor nos cuenta la vida de una persona con un interés especial por los números y todo lo relacionado con ellos. Petros Papachristos era un catedrático de Análisis de la Universidad de Munich, nació en Grecia y en la adolescencia su padre lo envió a Alemania a continuar sus estudios dado el gran interés y buenos resultados que obtenía en las matemáticas. También nos dice lo complicada que fue su vida personal y social por enfrascarse, concentrarse y hasta obsesionarse con explicaciones y demostraciones de cuestiones matemáticas. Con esto la conclusión que se puede sacar es que la vida de un matemático es muy sacrificada hasta el punto de renunciar su vida propia. Aunque por otro lado es útil para muchos problemas de la vida diaria. En este libro exponen la utilidad de las matemáticas en las guerras ya que papachristos resolvió una técnica de cálculo la cual utilizaron contra la Artillería real inglesa y esta le pidió sus soluciones matemáticas para contrarrestarla.
    En conclusión este libro puede dar lugar a la confusión, es un libro complejo y a diferencia del «Diablo de los números.» no se podría llevar a aulas de Primaria. Y que la vida de un matemático se centra completamente en las matemáticas pudiendo llegar a la locura incluso a veces sin llegar a la solución de sus problemas e investigaciones como el Tio Petros y la conjetura de Goldbach.

  413. Mª DEL CARMEN PEREIRA MARIÑO (2º Grado Educacion Primari) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    Este libro gustoume moito, pois é moi entretido e ademais de comentar diferentes cousas sobre as matemáticas como son os teoremas, nomear a grandes matemáticos …non se centra nisto,senón conta a historia do tío Petros, unha historia moi intigrante xa que a vida deste se desenvolve en relación coas matemáticas e no seu soño por resolver a Conjetura de Goldbach.. Mostra un gran entusiasmo pola súa pasión, as matemáticas e por seguir loitando por o que de verdade lle gusta a pesar de que non é nada fácil. Isto fainos reflexionar xa que de nada serve adicar tempo a algo que non nos guste nin nos motive.

    Este libro tal vez non sexa recomendado para os nenos de primaria xa que a súa lectura é algo complexa para esta idade, os alumnos de secundaria sen embargo xa o poderían ler e sacarlle máis rendemento.

  414. isabel tembra peneireiro Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    El tío petro y la conjetura de Goldbach é unha libro moi ameno no que o sobriño do tío Petros conta a historia de como este traballa no seu soño, en resolver a Conjetura de Goldbach e como a súa vida se desenvolve en relación a esta. Traballa arreo no que de verdade lle gusta ademais das trabas e frustracións coas que o Petros Papachristos se atopa neste camiño.

    Podemos resaltar dous aspectos, xa que por unha parte é moi positivo atopar unha paisón por algo que de verdade nos guste, sendo moi difícil de encontrar ademais de que non nos importe adicar a nosa vida exclusivamente unha tarefa na que tal vez nunca chegues a un resultado concreto pero que pola contra, o que che gusta vai máis alá dos resultados. Por outra parte, o tío Petros ten un afán moi competitivo e é bastante individualista, non se interesa por outras investigacións ou polo que ocorre ao seu arredor. Ademais que ao principio non compartía as súas ideas nin descubrimentos cos seus compañeiros parecendo un tanto egoísta.

    En definitiva, o libro gustoume, foi interesante pero non llo recomendaría aos nenos de primaria senón que sería mellor para o alumnado de secundaria xa que o comprenderían con máis facilidade e se podería traballar máis.

  415. Mónica Salgueiro Rial (2º Grado en Mestra de Educación Primaria) Says:

    A novela “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” fálanos da vida dun matemático, Petros Papachristos, contada polo seu sobriño.
    O feito de que Petros fora rexeitado polos seus irmáns, espertou a curiosidade e admiración do seu sobriño, motivo polo cal o rapaz o visita á súa casa sen que o seu pai se entere.
    Cando o rapaz ten que escoller a carreira que quere estudar, acode ao seu tío para que o axude a tomar a decisión de estudar matemáticas. O seu tio, en lugar de animalo, proponlle unha proba, que no caso de non resolvela, terá que olvidarse de estudar matemáticas.
    O rapaz non foi capaz de atopar a solución, e anos despois, falando cun compañeiro, enterouse de que a proba que lle puxera o seu tio, non tiña solución.
    O neno, cheo de rabia, foi pedirlle explicacións ao seu tío, e aquí comeza a contar a historia da súa vida.
    Nesta novela vese o difícil que foi, e as consecuencias que tivo para Petros dedicar a súa vida a estudar a “conxetura de Goldbach”. E ao mesmo que a el, imaxino que moitos matemáticos pasarían moitos anos da súa vida estudando e intentando resolver diversos problemas deste campo, sen chegar en moitos casos a dar coa solución.
    Sen dúbida algunha, o final da historia resultoume moi sorprendente, posto que non esperaba que Petros terminase desa maneira.
    Como se di no libro, “o matemático nace, non se fai”, e estou de acordo en que non todas as persoas temos a mesma capacidade para estudar, como neste caso, matemáticas, posto que non soamente se trata de que che gusten ou no, senón que hai que ter algo innato.

  416. Darleni Sampedro Piñeiro, 2º curso, CLEO1 Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach
    Tío petros un xenio matemático opondrase a que o seu sobriño favorito estude a licenciatura das matemáticas, para iso mandaralle resolver unha conxetura que ainda non se demostrou facendo crer que o rapaz é un mediocre e non serve para as matemáticas ( co descoñecemento por parte do sobriño da conxetura).

    O rapaz vai descubrindo pouco pouco as azañas de seu tío asi como o seu fracaso no intento de resolver a conxetura de Goldbach, Petros atribúe ao fracaso a Godel, coa súa teoría da incompatibilidade determinando que a conxetura non se pode demostrar. Finalmente o sobriño querendo que recoñecese o seu fracaso foi o causante de que aos setenta anos seu tio tentase resolvelo xa que so lle faltaba o valor para rematar a conxetura, cando a tiña rematada tio Petros morreu de apoplexia sen conseguir demostrarle ao mundo que o conseguirá.

    Este libro escrito por Apóstolo doxiadis, non sería destino para nenos de primaria pero si para os da Eso e calquer persoa interesada nas matemáticas. Este libro conta azañas de autores importante nas matemáticas, os descubrimentos, frustacións… Para ser sincera pareceume un bo libro que fai reflexionar acerca da vida mesma, de valores, fracasos, aspiracións. Un tanto deprimente saber que pasar toda unha vida para unha conxetura, pero o optimismo do libro será a gran paixón de tío petros polas matemáticas e pasar toda unha vida dedicalas a elas non é desagradable. En resumo, aprendese moito con este libro que é o exencial.

  417. PATRICIA TABOADA ESPIÑO (2º ED. PRIMARIA) Says:

    A novela de Apóstolos Doxiadis narra a historia dun matemático que ocupou a súa vida tratando de demostrar a Conxetura de Goldbach. A historia está contada polo seu sobriño, quen mostra gran interese polo Tío Petros, a diferenza do resto da familia. A raíz da relación con este xorde no narrados o interese polas matemáticas, pero Petros trata de evitar que este non se dedique a elas xa que non quere que sufra o mesmo fracaso que el sufriu.
    É unha historia moi interesante, con moita intriga en cada páxina, que te leva a continuar lendo ata descubrir a verdade. Pero á vez é informativa xa que fan continua referencia a matemáticos, teorías, métodos, etc. polo que podemos ampliar os nosos coñecementos en matemáticas.
    Por último, recomendaría este libro a cursos superiores da ESO ou a Bacharelato, xa que considero que presenta dificultade de vocabulario que en Educación Primaria non comprenderían.

  418. Nerea Monteagudo Pérez Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é unha obra escrita por Apóstolos Doxiadis. Petros era un matemático que se pasou toda a vida intentando demostrar a conxetura de Goldbach, a cal di que “todo entero par mayor que dos es la suma de dos números primos”. Nesta obra entrelázanse tres historias: a do Tío Petros, a do seu sobriño e a da familia Papachristos.
    A diferenza do outro libro, este non ensina contidos matemáticos en concreto pero si fai mención de algúns matemáticos máis importantes e das súas teorías. Por isto, considero que non é un libro apto para todos os alumnos xa que é bastante complexo en canto a súa temática. Pero si é un material axeitado para coñecer temas importantes dentro das matemáticas como a criba de Erastótenes e algúns matemáticos relevantes como pode ser Hardy.
    Ao ler esta obra percateime das dificultades que ten un matemático a hora de demostrar algo e a obsesión que poden chegar a ter por iso.
    Para finalizar, dicir que foi unha obra que me gustou bastante xa que me aportou coñecementos que carecía deles ata agora.

  419. Daniel Pérez Pousa Says:

    Daniel Pérez Pousa (Ed. Primaria)

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach cuenta una historia de sacrificio y esfuerzo para poder resolver una conjetura matemática y por la cual, el tío Petros, brinda toda su vida al servicio de estas.

    En mi opinión, la lectura de este libro es bastante amena ya que cuenta una historia continua y da una descripción bastante buena de los personajes, de modo que no te cuesta mucho introducirte en la historia desde las primeras páginas.
    Por otro lado, algunos términos utilizados durante el transcurso del libro e incluso algunos teoremas matemáticos que se citan a lo largo de la obra pueden llevar a confusión o a una falta de interés por la historia si no te interesan mucho las matemáticas. También decir, que en mi opinión, este no es un libro adecuado para primaria, en todo caso para los últimos cursos de ESO, ya que en algunas partes la historia se ralentiza bastante y el alumno más joven podría perder el hilo y el interés y esto sería un atraso ya que otra de las finalidades de leer un libro, aparte del conocimiento que te puede aportar, sería fomentar la lectura entre los alumnos y si el libro no es apropiado para su edad, acabarán teniendo otro sentimiento hacia la idea de leer.

  420. Antía Sanmartín del Puerto Says:

    El libro »El tío Petros y La conjetura de Goldbach» me pareció bastante más interesante que el otro, »El diablo de los números», para mi opinión. De echo, es un libro fácil de leer pues desde el principio de la historia quieres saber más y quieres seguir leyendo para saber qué pasó. Al principio ya se muestra el primer interrogante y es el hecho de por qué al tío Petros Papachristos lo toman como la oveja negra de la familia cuando en realidad fue un gran y brillante matemático, después sobre qué pasó con la Conjetura de Goldbach y por qué Petros abandono el estudio de las matemáticas y también por qué no quería que su sobrino estudiara esa ciencia. Lo que hace más llamativo al libro es la trama de conflictos que existe entre los personajes, al mismo tiempo que los conceptos matemáticos que explica los explica con claridad, y no abusa dándole vueltas a estos (como si que sucede en El diablo de los números), además la narración es clara y fácil de seguir. El libro también enseña otras cosas como es el ejemplo de superación, y es que cuando realmente quieres algo lo das todo por conseguirlo, no hay nada que te frene y debes de luchar por ello. Finalmente el libro acabó »mal», en cierta medida, ya que no se supo realmente si el tío Petros Papachristos había resuelto la Conjetura de Goldbach como le dijo a su sobrino, o si fué un arrebato de locura debido a la desesperación que este tenía por resolver ese gran problema matemático. Yo preferí pensar para mi misma que si que la había resuelto, me deja un mejor sabor de boca pensarlo así.
    Ya en mi opinión pienso que no es un libro recomendado para leer niños de Educación Primaria, en cambio si que lo recomendaría totalmente a niños de Educación Secundaria, ya que enseña que las matemáticas no son sólo operaciones aritméticas sino que es algo que va más allá de todo eso, algo mucho más interesante…

  421. Miriam Reboredo Rodríguez. 2º Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach narra la historia de Petros Papachristos, un matemático que dedicó toda su vida a demostrar la conjetura de Goldbach: todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos. La historia es narrada desde la voz de su sobrino, el cual siente curiosidad sobre la vida de su tío dado que el resto de la familia lo considera la oveja negra. Cuando va conociendo la historia de Petros, su sobrino, del cual se desconoce su nombre, descubre el mundo de las matemáticas y decide dedicarse también a ellas, hasta que su tío lo intenta detener.
    El libro permite conocer temas relevantes sobre las matemáticas como teoremas, matemáticos gracias a continuas referencias que se van haciendo a lo largo de la narración.
    Aunque resultó ser un libro entretenido e interesante no lo considero un recurso educativo apropiado para alumnos de Educación Primaria ya que posee un vocabulario más pesado de lo recomendable. La historia puede no llamar la atención de los niños debido a su complejidad. Por el contrario, sí lo considero adecuado para alumnos de Educación Secundaria.

  422. Sara Rodríguez da Silva. 2º curso Grao en Mestre Ed. Primaria Says:

    Después de leer este libro, puedo decir que su lectura me resultó bastante más amena que la del anterior, pero a pesar de esto sigo sin recomendar la lectura de ninguno de los dos para niños de primaria.

    En el caso de este libro, si que la recomendaría quizás para niños de la ESO, ya que considero que muestra las dificultades que pueden aparecer al dedicar toda una vida a las matemáticas,a intentar demostrar cosas que pueden servir para mucho o para absolutamente nada; lo que cuesta intentar abrirse camino para formar parte de la historia de las matemáticas.

    Me parece una historia muy bonita aunque un poco triste ya que en cierto modo me siento identificada con el hecho de abandonar todo por un sueño,cegarse por conseguir algo, obsesionarse. Luchar por algo en lo que uno cree, inculcando a los niños el poder de sacricio.

    Al igual que con el libro anterior, este me parece una herramienta que los profesores podrían utilizar para demostrarle a los niños que las matemáticas no sólo tratan de sumar, restar y hacer problemas, sino que su historia y aprendizaje va mucho más allá de todo eso. Es por ello que la muestra que se hace de las conjeturas y los personajes importantes del mundo de las matemáticas me parece muy interesante y algo que los niños deberían,al menos, conocer.

  423. Frances Sestayo Fernández (2º Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    Unha novela fascinante, chea de misterios e intriga. Coa lectura deste libro coñecemos, a través do seu sobriño, a sorprendente vida de Petros Papachristos; un matemático que dedicou enteiramente a súa vida á resolución de un dos tres problemas máis difíciles da historia das matemáticas: a conxectura de Goldbach. O cal enuncia que calquera número enteiro maior ca 2 é igual á suma de dous primos.
    Petros dende a súa infancia mostrou extraodinarias capacidades matemáticas, o seu traxecto académico foi brillante e enseguida obtivo a cátedra de matemáticas. Sería a ambición desmesurada á que lle levará a illarse durante toda a súa vida para dedicarse en corpo e alma á demostrar a conxectura de Goldbach. Debido a esta plena dedicación ás matemáticas, e en concreto á solución do problema antes mencionado, a súa vida social veuse profundamente afectada; chegado a punto de que non mantiña relación nin sequera cos seus colegas matemáticos (Hardy e Littlewood, especialmente). Este illamento e a sensación de que se lle comentaba os seus avances na investigación aos seus colegas lle arrebatarían a gloria foron os que lle levaron a manter os seus avances e descubrimentos intermedios no máis absoluto secreto. Esta obsesión privoulle de publicar importantes descubrimentos e que, cando decidiu facelo xa era demasiado tarde.
    A súa familia, considerouno sempre un perdedor, alguén que malgastou a súa vida, o seu don, nunca lle perdoaran o feito de que nunca fose capaz de demostrar a conxectura de Goldbach. Sen embargo, un dos seus sobriños, o narrador do libro, sempre mantivo unha postura totalmente diferente cara o seu tío; a partir da súa adolescencia o seu interés polo misterio que rodeaba ao seu tío Petros facíase maior ata o punto de querer converterse el tamén nun matemático. Un punto decisivo da novela chega cando o xoven sobriño acude ao seu tío para comentarlle a decisión de querer dedicarse ao estudo das matemáticas. O tío Petros faille varias probas para verificar se ten realmente potencial de matemático, ao fin chegan ao seguinte trato: só deberá adentrarse no complexo mundo das matemáticas se é capaz de demostrar unha cuestión (a cal resultou ser a fatídica conxectura de Goldbach).
    Pasan os anos, e tras a mala experiencia, o narrador deixa de lado ás matemáticas pero mostra gran preocupación por entender por completo o misterio do seu tío, porqué nunca lograra demostrar a conxectura tras haberlle dedicado todos os seus esforzos?, eran moitas preguntas sen resolver. Finalmente, un día o tío Petros termina por contarlle ao seu sobriño toda a verdade sobre a súa vida e reveloulle un feito crucial para o desenvolvemento da historial: o teorema de incompletitud de Gödel, ao cal Petros atribuía a causa do seu fracaso, xa que segundo este principio a conxectura de Goldbach podería ser indesmostrable.
    Á diferenza co libro anteriormente comentado, éste non ten tanta aplicación didáctica ou práctica. Relátasenos una historia intrigante pero, ao meu modo de ver non ten tanto interese dende o punto de vista educativo, e máis concretamente dende o punto de vista da didáctica da xeometría en primaria. Aínda así é unha lectura interesantísima que axuda a comprender algúns dos razoamentos lóxicos polos que pasa un matemático cando está na procura dunha demostración. Ademais, con esta lectura podemos descubrir un apasionante mundo secreto, que non moita xente coñece que é o esforzo da comunidade matemática por obter conclusións, por avanzar cada día cara a verdade e tamén as nefastas consecuencias que poden sufrir os matemáticos na súa saúde cando o interese se converte en obsesión. Así é que o libro contén varias moralexas, unha das cais podería ser que moitos esforzos e descubrimentos matemáticos quedan no anonimato, unha realidade triste pero certa.
    Pareceume un libro estupendo, entretido cheo de misterios, o cal fixo que rematara de ler o libro en pouco tempo xa que quería saber máis sobre a historia de Petros, quería saber se finalmente demostraba ou non a conxectura de Goldbach e se recibiría esa gloria que tanto ansiaba. Con isto quero dicir que é un libro bo porque mantén a atención e o interese do lector en todo momento, dende o principio ata o final. Sen embargo, teño que confesar que a mediados da “parte 3”, sospeitaba cal sería o final da historia. Tiña a sensación de que ao final da historia Petros retomaría as súas investigacións, logrando unha demostración da conxectura pero que falecería momentos posteriores ao seu logro e morrería sen poder comunicarlle a ninguén a solución.
    Un dos aspectos que máis me chamou a atención sobre as investigacións de Petros P. foi que utilizase só tres métodos: o analítico, o alxébrico e o máis intrigante, o método xeométrico ou o “método das xudías”. O mesmo Petros descualificaba o uso dos dous primeiros métodos achacando que xa foran usados e ideados por outros matemáticos anteriormente; pero o método “xeométrico” era xenuinamente seu, era do que máis estaba orgulloso e posiblemente co que máis estivo preto de achar unha demostración á conxectura. Un dos aspectos que máis me gustou da historia é a actitude do sobriño, que aínda que ás veces se podería calificar de inmadura e imprudente, nunca se deu por vencido, nunca se conformou con adoptar o pensamento do seu pai e do seu outro tío como fixeran os seus primos. El dende o primeiro ata o último momento sempre quixo pensar por si mesmo, buscar as respostas ás súas dúbidas de primeira man, quería coñecer a verdade sobre a vida do seu tío matemático, estreitando a súa relación con el ata os seus últimos días; inducíndoo a retomar as súas investigacións.
    Ao igual que, ata o día de hoxe a conxectura de Goldbach segue ser ter unha demostración, o misterio de Petros Papachristos tamén quedou sen resolver xa que nunca saberemos se realmente chegou a demostrar a conxectura co seu método xusto antes de morrer ou se esa afirmación foi froito dunha posible enfermidade mental; e é que ao igual que as matemáticas a vida tamén está chea de misterios sen resolver.

  424. María Victoria Perales Gómez. Grado de Educación Primaria, 2º Curso Says:

    Después de haberme leído el «diablo de los números» empezar a leerme este libro, me costó mucho. Tenía la idea que me iba resultar igual de complicado y en realidad me lo pasé muy bien con él.
    Es un libro muy interesenta y nos muestra que no siempre la curiosidad es tan mala si la sabemos controlar.
    Me pareció un libro muy interesante, escrito para un alumno mayor que de Primaria, creo que es un libro que podría convertirse en un lectura muy buena para unos alumnos de secundaria.
    Es sencillo de leer, con un vocabulario muy coloquial y con un narrador que consigue que no puedas parar de leerlo.
    Te ayuda a meterte en la mente de un experto en el arte de las matemáticas y a entender muchas cosas.
    No lo considero un libro que solo trata de las matemáticas, tiene muchos valores que pueden a ayudar a jóvenes a crecer de una manera más completa, valores como: luchar por los objetivos, no rendirse, caerse y levantarse…
    He de admitir que la vida del tío Petros me emocionó, una persona que sea capaz de exiliarse por lograr su objetivo y poder llegar a ser alguien en la historia de las matemáticas es muy impactante, que se sienta tanta devoción por algo y dedicar tu vida por entero es, admirable. Al igual que emoción también en muchos momentos me da ternura y pena, por esa negatividad de su familia.
    Lo considero un libro muy bueno, con una base muy buena y con una serie de cosas que pueden ayudar al alumno a ver la vida desde nuevas perspectivas.

  425. Isabel Otero Miguélez (2º Ed. Primaria) Says:

    Este libro, a simple vista, no me llamaba la atención en absoluto. «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» me parecía un título muy poco atractivo, por eso tardé en comenzar a leerlo. Pero, cuando por fin me decidí a hacerlo, descubrí que me gustaba, cada vez más… y ahora, que acabo de llegar a la última página, puedo decir que realmente merece la pena leerlo.

    El tío Petros es un hombre fascinante, un genio, una de esas personas excepcionales y con un don especial a las que es difícil llegar a conocer y comprender. Su historia, narrada de forma dinámica y, en la medida de lo posible (teniendo en cuenta que se habla de matemáticas), sencilla, no me ha dejado indiferente.

    No recomendaría esta novela para niños de Primaria, de hecho no creo que tenga ninguna aplicación práctica directa para ellos, pero sí considero interesante que por ejemplo alumnos de Magisterio como nosotros la leamos, porque nos acerca al mundo de los grandes matemáticos y transmite valores como los siguientes:

    – La importancia de luchar por algo que quieres conseguir.

    – La verdadera vocación por algo, sentir pasión por la tarea que desempeñas, por tu profesión, de manera que apenas seas consciente del paso del tiempo.

    – No basta con tener talento o una habilidad especial para algo, es necesario esforzarse y trabajar.

    – La ambición es positiva hasta cierto punto. Puede convertirse en egoísmo, avaricia y vanidad. Además, es importante colaborar con los demás, compartir impresiones, experiencias…

    – Por muy enfrascado que estés en una tarea, no es recomendable ni saludable permanecer completamente ajeno al mundo. El tío Petros, durante los primeros años de su investigación y en la última etapa de su vida estaba prácticamente aislado, sin relacionarse con casi nadie. Además, mientras trabajaba en la Conjetura de Golbach, no se molestaba en leer sobre otros acontecimientos y descubrimientos.

    – Aunque no alcances la meta que en un principio te propusiste, por ser demasiado alta, el camino hacia ella es un aprendizaje y una aventura en sí mismo. Además, los resultados intermedios, como en el caso de Petros, son importantes e interesantes, contribuyendo a que la ciencia siga avanzando.

    – Uno ha de intentar ser sincero consigo mismo, aceptando sus limitaciones, como el sobrino del tío Petros.

    Algunas partes de la novela me llamaron especialmente la atención. Por ejemplo, cuando se dice que Henri Poincarè manifestó la importancia del papel del inconsciente en la investigación. Creo que es muy curioso que algunos investigadores, científicos, matemáticos… hayan tenido una idea brillante en momentos de reposo tras un período de intenso trabajo. También me sorprendió la decadencia y la locura en la que caen muchos genios de las matemáticas, como le muestra Sammy al sobrino del tío Petros en el Inst. de Estudios Avanzados. La frase <> es muy llamativa.

    En cuanto al final, creo que es perfecto. Es un final abierto. ¿Realmente Petros demostró la conjetura de Goldbach? A mí me gusta imaginar que sí…

  426. Ivana Tubio Barbazán Says:

    (2º Grao Educación primaria)

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela en la que las matemáticas pasan a ocupar un segundo plano y cobra más importancia la historia de Petros Papachristos y su sobrino el cual comienza a interesarse por la vida de su tío con admiración. A diferencia del diablo de los números no considero que esta obra sea especialmente una herramienta para los profesores y tampoco creo que su lectura sea apropiada para estudiantes de educación primaria porque hay ciertas partes en las que se introducen conceptos matemáticos bastante complejos y abstractos. De todas formas creo que para alumnos de edad un poco más avanzada puede ser una obra muy amena y en la que aunque las matemáticas no sean las protagonistas, lo cierto es que puede ayudar a fomentar su interés por esta materia y además de forma sutil, se van introduciendo en la obra algunos datos como nombres de figuras importantes, descubrimientos de varios matemáticos destacados (Goldbach, Euler, Ramanujan, Littlewood, Hardy…) o acontecimientos importantes en la historia como la forma en que la guerra mundial afectó también a Grecia.

    La lectura me resultó muy amena y lo cierto es que la novela me gustó bastante, fue fácil de leer y no resultó pesado. Además de la curiosidad que despierta a cerca de la aparentemente sencilla conjetura de Golbach, me pareció también muy interesante descubrir, en cierta medida, cómo piensan las personas que dedican su vida a las matemáticas. Creo que con este libro los alumnos pueden entender que, sea en el campo de las matemáticas o en cualquier ámbito de la vida, es necesario hacer grandes sacrificios y tener mucha fuerza de voluntad para ser bueno en lo que nos gusta y al mismo tiempo saber cuándo debemos rendirnos o en qué momento debemos parar. Pero al mismo tiempo también advierte que para ser los mejores en algo, hace falta mucho más, “tener talento” y en cierta forma sacrificar gran parte de su vida, es decir, dedicarse a ello. Advierte también que el riesgo que se corre es muy grande pues no siempre la dedicación y el esfuerzo se ven recompensados con esa Gloria que, como explica el tío Petros, es lo que mueve a todo matemático. Creo que esta es la idea más implícita que aparece a lo largo de toda la obra, que tenemos dos formas de dirigir nuestras vidas. La primera es la que le aconseja el padre “el secreto de la felicidad es fijarse siempre metas alcanzables”. La segunda es esa que mueve a tío Petros (en este caso de forma demasiado extrema) así como a las personas que dedican su vida a destacar, con ambición de gloria, de mejorarse, con afán competitivo, con ganas e ilusión, sin rendirse cuando fracasan y luchan a veces hasta el final como nuestro protagonista. Aunque las personas que pertenecen a este segundo grupo son más escasas, creo que todo el mundo siente fascinación y admiración por ellas sobre todo cuando son capaces de hacerlo sin caer en la obsesión, lo cual me parece lo más complicado.

  427. Mónica Taboada López 2º Grado en Mestra de educación primaria

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Primeramente, quiero empezar por destacar uno de los fragmentos del texto que más me gustó, que es la descripción que da el protagonista de la novela cuando empieza a interesarse por el atractivo mundo de las matemáticas. Afirma que esta disciplina, llena de conceptos y definiciones desconocidas, es una realidad misteriosa y sagrada a causa de su inconmensurable sabiduría. Me llama sobretodo la atención el adjetivo “sagrado”, como si para él esta ciencia fuera algo de otro universo, fuera de los límites de toda realidad, superior a lo que conocía hasta el momento. Además, estas palabras se ven apoyadas cuando este mismo personaje afirma que los practicantes de esta disciplina vivían en un paraíso conceptual, un reino poético accesible para el profano.
    En este libro también define al matemático como una persona que se preocupa por la creación de belleza y búsqueda de armonía y perfección, que estudian conceptos intelectuales abstractos que no guardan relación con el mundo físico, por lo que es opuesto al hombre de negocios de hoy en día. Me parece muy interesante, curioso y admirable, que existan personas que realmente no se interesen por el dinero, por seguir las modas impuestas en el mundo real y por intentar adquirir especialmente, poder adquisitivo. Actualmente vivimos en un mundo egoísta, en el que las personas compiten unas con otras para ser mejores, triunfar y adquirir el máximo número de bienes materiales. Por este motivo, cuando los chicos y chicas estudian, buscan formarse para colocarse posteriormente, en el mundo laboral, y la mayoría no se interesa por el verdadero saber; por cultivarse y buscar la verdadera justificación de ciertas realidades que admitimos sin pensar ni reflexionar en su origen. Y precisamente por este motivo me llama la atención la definición que se da en el libro de matemático, porque es, en resumen, una persona que rompe el prototipo de hombre moderno, y este hecho es realmente admirable. Buscar la propia satisfacción como persona, e intentar retar su intelecto con la búsqueda de respuestas que quizás nunca lleguen, es un hecho sorprendente.
    La frase “El matemático nace, no se hace”, por el contrario no me gusta mucho. Pienso que es cierto que todas las personas nacemos con algún don o destreza que dominamos mejor que las demás. Pero yo creo que una persona también puede superarse con mucha motivación, trabajo y esfuerzo, aunque inicialmente a simple vista parezca que no puede dominar un campo del saber por cualquier característica personal, creo que todo se puede conseguir si uno se lo propone y da todo lo que es y todo lo que hace por ello. Y por este motivo, pienso que el matemático también se puede hacer.
    Me pareció muy curiosa e inteligente, la jugada que Petros le hizo a su sobrino para espantarlo y conseguir que no estudiara matemáticas. Por un lado, que este le propusiera a su sobrino que resolviera en un par de meses, el problema en el que estuviera trabajando toda su vida, me gustó porque demuestra que lo que parece sencillo a simple vista, lo que se considera que puede hacerse porque no tiene mayor dificultad, puede engañarnos y provocar que la ilusión inicial por un futuro proyecto, se desmorone. Además demuestra que aunque algunas veces pensemos que deseamos realmente conseguir una meta, igual lo que ocurre es que nos dejamos llevar por lo atractivo de lo que se muestra al exterior y por el entusiasmo de empezar algo nuevo, pero si ante el primer obstáculo nos rendimos quizás sea porque, o somos demasiado débiles y no podemos luchar por lo que realmente queremos, o porque ese camino realmente no es tan importante para nosotros como pensábamos. Y esta última opción creo que es lo que le ocurre al protagonista de la historia, ya que se dejó llevar por la curiosidad y el afecto que sentía por su tío, y seducir por ese mundo desconocido para él.
    Me parece muy curiosa la conjetura de Goldbach, que dice que todos los números pares son la suma de dos primos. En el libro se justifica muy bien su importancia, y porqué el libro trata de la dedicación de un hombre a la resolución de este problema, concretamente en un fragmento en el que se explica que “los números primos son los ladrillos de los enteros y los enteros son la base de nuestro entendimiento lógico del cosmos”. Por esta justificación deduzco que los primos son necesarios para todo razonamiento lógico, por lo que son imprescindibles.
    Cuando en el libro el protagonista y un amigo mantienen una conversación sobre los descubrimientos de Petros, y el amigo trata al matemático de impostor porque no publicó ningún dato sobre el problema al que dedicara toda su vida (la conjetura de Goldbach), se afirma que un profesional en la disciplina de las matemáticas no podía haber dedicado tanto tiempo a un trabajo importante, sin descubrir en el proceso ningún solo resultado intermedio de algún valor. Me gusta esta parte, porque es una muestra de que cuando una persona se marca una meta muy grande y muy difícil de conseguir y quizás no la alcanza, tiene que ser consciente que si trabaja, puede encontrar por el camino descubrimientos más o menos importantes, pero valiosos porque son el resultado del esfuerzo personal.
    Gracias a este libro descubrí algunos problemas importantes en el mundo de las matemáticas, como: el teorema de la incompletitud de Kurt Göde; la conjetura de Goldbach, todo entero positivo puede expresarse mediante la suma de cuatro cuadrados, que conforme “n” tiende a infinito la cantidad de primos se aproxima a “n” dividió por su logaritmo neporiano, el método analítico, teoría de la apertura, método geométrico, hipótesis de Riemann, y el último teorema de Fermat.
    Me parece muy curiosas las características que definirían a Petros, ya que parece un hombre aislado, que apenas asiste a eventos sociales y casi no se relaciona con ningún personaje ni trabajos dentro de su disciplina, es decir, es muy independiente de todo y todos. Sin embargo, es llamativa la competitividad que demuestra con sus “amigos” Hardly y Littlewood”, y el querer ocultarles su trabajo por miedo a que intervengan en él y puedan llegar a la meta que se fijó antes que el mismo. A pesar de ello, en otro momento de su vida, les pide consejos sobre su trabajo e incluso se deja guiar y aconsejar por ellos, por lo que este comportamiento contrasta con el anterior citado. Por ello, Petros me resulta un hombre muy interesante, puesto que crea cierto misterio en la novela porque nunca se sabe de qué forma va a pensar y actuar. Sus estados de locura, cuando comienza a jugar al ajedrez para distraerse y se obsesiona con sus curiosidades, o cuando comienza a crear figuras geométricas en el suelo. Además me llama mucho la atención la descripción que se da de él en un momento de la historia: “un desdichado recluso sin vida social, ni amigos, ni aspiraciones, que mataba el tiempo con problemas de ajedrez. En modo alguno era el prototipo de un hombre con una vida plena y satisfactoria”. Lo que destaca de esta descripción es que la identificación de una vida satisfactoria con el aislamiento social, cuando una de las características del ser humano para que crezca y evolucione como persona, es la relación con los demás y su interacción e intercambio entre ellos.
    Lo que más me gustó del libro fue sin duda los sueños que tiene Petros en forma de metáforas sobre predicciones futuras. Por ejemplo, cuando Leonhard Euler y Christian Goldbach sujetaban una corona de oro sobre la cabeza de una figura central, que era el mismo, que significaba que Petros conseguiría demostrar la conjetura de Goldbach. Otro sueño totalmente contrario fue cuando soñó con el número 2 elevado a 100, y había unas gemelas que lo contemplaban, y una de ellas maliciosamente afirmó “nunca nos alcanzarás”, que quería decir que Petros nunca demostraría la conjetura de Goldbach.
    Debo destacar una conclusión que saqué de este libro, que choca, bajo mi punto de vista, con la idea que tenía del trabajo matemático. Esta es, que toda proposición no demostrada puede, ser indemostrable. Me llama la atención porque pensaba que la base de las matemáticas y su fin, era demostrar razonamientos y que por ello, esta función es siempre posible y no imposible quizás, como se afirma del libro. Esta idea es como admitir la derrota como algo natural, y pienso que esto nunca se debe hacer.
    Para finalizar, me gustaría decir que me encantó el final. El hecho de que Pietros llamara a su sobrino antes de morir para decirle que probara la conjetura de Goldbach, deja un aire de misterio al hacer dudar al lector si realmente fue cierto que probó la conjetura y murió como otros matemáticos, porque se acercaran demasiado al saber; o por el contrario, era fruto de la locura que sufría en sus últimos momentos de su vida. En cualquier caso, Petros consiguiera o no demostrar la conjetura, fue una persona cuya trayectoria fue admirable por la variedad de razonamientos, trabajos y conclusiones que alcanzó.
    A modo de cierre, voy a escribir una de las más valiosas enseñanzas que extraje de este libro: “El éxito en la vida se mide con la vara de los objetivos que te has fijado”

  428. Eva Otero Rey Says:

    Eva Otero Rey. (2º curso do Grao en Mestre ou Mestra en Educación Primaria).

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Apóstolos Doxiadis.

    Logo da lectura do libro, podemos chegar a varias conclusións, ou se se prefire, moralexas. A primeira delas é a importancia das matemáticas para a vida real. Se nos damos conta, o propio protagonista recoñece, cando cambiou para a carreira de Economía, que lle resultou úitl ter nocións matemáticas. É por este motivo polo que penso que esta disciplina da ciencia é moi importante para o desenrolo dos nenos/as xa que é moi aplicable á vida real. Así, nas escolas deberemos ensinar matemáticas pero tamén debemos buscar esa conexión coa realidade para que aos cativos/as lles resulten interesantes e de utilidade. Se nos detemos a pensar, vemos que todo o que nos rodea no noso día a día son números e empregamos cuestións matemáticas case sen darnos conta: cando imos mercar, cando falamos de historia, cando bailamos, cando estudamos música… todo ten fundamentación matemática.

    Outra moralexa que non podemos deixar pasar é que tódalas cousas en exceso acaban sendo perxudiciais. É dicir, sexa cal sexa o noso campo de interese e a intensidade adicada a el, non debemos deixar que se convirta na base da nosa vida, posto que como vimos co tío Petros, un erro ou un fracaso nesa dedicación pode traer graves consecuencias á nosa propia vida cotiá. Así pois, na escola deberemos ensinar tamén a que os nenos/as escollan, pero á súa vez, dosifiquen os centros de interese persoais; de xeito que sepan compatibilizalos coas demáis cousas da vida (obligacións, estudos, aficións, relacións persoais…).

    A pesares de que o libro contén nomes de persoaxes e problemas que descoñezo( o teorema de Fermat, a hipótese de Riemann, os 23 problemas de Hilbert, ou a propia conxetura de Goldbach), e as explicación que se daban non me resultaron ás veces entendibles, xa que como aparece no propio libro mathematicus nascitur non fit e eu non nacín matemático; o libro gustoume moito. Resultoume agradable a súa lectura e interesoume especialmente o personaxe do tío Petros xa que a súa experiencia podería extrapolarse perfectamente á vida de xenios doutros ámbitos de estudo. Por exemplo, grandes científicos, escritores, músicos, pintores…; que como estudamos ao longo das etapas obrigatorias, remataron de xeito igual ou parecido que o tío Petros.

  429. Alba Vieites Lestón (2º grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    Esta novela nos hace ver la importancia de las matemáticas.
    Es un libro bastante diferente al Diablo de los Números, ya que este más que intentar convencer a un niño la utilidad de las matemáticas, hace lo contrario. El tío Petros debido a su temprano fracaso decide que su sobrino no haga lo mismo que él, negándose y mintiéndose a sí mismo.
    En este libro se trasmite algo que quizás para nosotros sea difícil de comprender que es que la pasión del matemático puede ser tan intensa como una pasión amorosa. En esta novela llama la atención la obsesión que pueden provocar las matemáticas, que refuerza la imagen de genios locos que todos nos podemos hacer.
    A pesar de no ser fan de las matemáticas, ya que me gustan pero no es algo que me vuelva loca, el libro me ha enganchado bastante teniendo en cuento que he tenido que acabarlo en el momento que lo empecé, sintiendo la curiosidad de lo que iba a ocurrir con la Conjetura de Goldbach y el tío Petros.
    Es muy importante que novelas tan simples como esta con un gran contenido matemático y sobre todo humano puedan transmitir tantos conocimientos matemáticos y representar tantos famosos matemáticos que llevamos estudiando toda nuestra vida como Gauss o Euler, y que sinceramente nunca hemos apreciado y valorado su presencia como la define en este libro. Creo que esto nos hace saber valorar que gracias a grandes matemáticos como ellos, las matemáticas siguen siendo posibles y tan útiles para la vida diaria.
    Por último decir que este libro deja claras varias cosas pero la más importante es que en la vida hay que fijar unas metas, a poder ser alcanzables pero aunque sea arriesgarse por lo que uno quiere, para así tener una razón por la que vivir la vida.

    Grao en Mestre de Educación Primaria (2º)

  430. Yasmina Viturro Tarela Says:

    El siguiente libro escrito por Apostolos C. Doxiadis, de título El tío Petros y la conjetura de Golbach, gira en torno a la historia de un sobrino, quien influenciado por su familia, más concretamente por su padre, se fascina por la historia de su tío Petros y comienza a preocuparse e investigar sobre su vida. El tío Petros, un anciano ya consagrado a su jardín y su ajedrez, fue sin duda un gran matemático, pero tuvo un problema, si se puede considerar así, se obsesionó con demostrar la Conjetura de Goldbach: “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”, fácil aparentemente pero imposible en la práctica.
    Desde mi punto de vista no resulta para nada pedante ni complicada, es una historia realmente diferente a todas las que leí, además cambia mi idea de que no me gusta o que no puedo leer libros de este tipo (con las matemáticas o la teoría de números como tema principal) sino todo lo contrario, ya que la historia me fascinó. Deste modo pienso que a pesar de su narración más compleja y culta puede ser leida sin dificultad.
    Debo decir que este libro esconde una historia peculiar, la rotura de un sueño en los dos protagonistas, la obsesión por conseguir algo que a simple vista no tiene interés práctico, desvalorando cualquiera otra publicación o descubrimiento y el orgullo por afirmar la incapacidad hacen que comprenda que todos podemos hacer lo que nos propongamos con ganas y empeño pero que también debemos saber rendirnos a tiempo, a dar algo por imposible, y no llegar a obsesionarse hasta tales límites extremos.
    Además, decir, para terminar, que es una historia a la que se le puede sacar provecho, ya que es una manera de aprender historia sobre las matemáticas y los grandes matemáticos, sobre aspectos de sus vidas y de sus descubrimientos a lo largo de los años, de sus duros trabajos y al fin y al cabo de su pegada en la historia, la que hoy conocemos nosotros.

    Grao en mestre de Educ. Primaria
    Ensino e Aprendizaxe da Xeometría

  431. Antonio Suárez Caiño (2º de primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» de Apóstolos Doxiadis es un libro en el que se relata la historia de Petros Papachristos en su ansia de encontrar la solución a la conjetura de Goldbach, contada por su sobrino Robert.

    En el libro se muestran las dificultades con las que se puede encontrar a lo largo de su carrera profesional un matemático y lo difícil que puede llegar a ser esta profesión. Gracias a este libro puedes conocer tanto multitud de personajes que han destacado en este campo científico como todos sus logros y aportaciones que a lo largo de su vida realizaron, ya que en mi caso a muchos de ellos no los conocia ni las aportaciones.

    Es un libro que se lee bastante rápido, que engancha desde el primer momento pero que igual se puede hacer muy pesado ya que al no conocer muchos de los teoremas e ideas que se citan en el libro te puedes llegar a encontrar algo perdido en algún momento, pero salvo esta idea el libro es muy recomendable.

    Creo que el libro sería demasiado pronto recomendarlo para los niños y niñas de primaria ya que seguramente sería muy complejo para ellos por lo que se recomendaría su lectura para edades más avanzadas.

  432. Marta Núñez Domínguez. 2º curso Grao Mestre Educación Primaria. Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Esta novela nos cuenta la historia del Petros, pero narrada por su sobrino, quien sentía una gran admiración por su tío. Trata de cómo Petros le dedica casi toda su vida a intentar resolver, sin éxito, la conjetura de Goldbach, que decía que “ todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”, y esta conjetura, que había ocupado gran parte de su vida, lo mantenía aislado de todo lo que le rodeaba.

    El sobrino de Petros, del cual desconocemos el nombre, quería seguir los pasos de su tío y ser matemático, pero Petros pretende impedírselo argumentando que no tiene talento, y le dice que tiene que resolver la conjetura de Goldbach antes de hacerse matemático.

    Pero el sobrino no entiende por qué tiene que resolverla y se pone a investigar, y averigua que era lo que llevaba intentando explicar su tío casi toda su vida, y que no lo había conseguido. Al enterarse, decide hablar con su tío y preguntarle por la conjetura de Goldbach, ya que sentía curiosidad, y el tío le va explicando poco a poco sus investigaciones y en que consiste, pero mientras lo hace se va volviendo cada vez más loco. Un día, Petros llama a su sobrino diciéndole que fuera rápido, que había encontrado la solución, pero al llegar, el sobrino se encuentra a Petros muerto, por lo que nunca supieron si había resuelto la conjetura o no.

    Me pareció un libro bastante fácil de leer, entretenido, y que muestra un punto de vista de las matemáticas diferente al que estamos acostumbrados a ver, pero no lo recomendaría para aulas de primaria porque para estas edades sí que sería demasiado complejo.

  433. Claudia Nieves Carril. 2º Educación Primaria Says:

    «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach»
    La historia trata de como una persona , el tío Petros dedica gran parte de su vida a resolver la conjetura de Goldbach, un problema matemático sin resolver que dice “ todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”.

    El narrador es el sobrino de Petros que siente fascinación por él y que quiere seguir sus pasos como matemático. El tio Petros quiere impedir esto puesto que opina que no tiene el talento innato para serlo, y para ello le propone que resuelva la conjetura de Golbach, uno de los mayores problemas matemáticos que no tiene solución.

    El sobrino, al enterarse de que ese problema era el que su tío había estado tantos años tratando de resolver sin solución, decidió encararse a él. Quiso saber todo sobre la vida de su tío y por qué desistió en su trabajo sobre la conjetura, pero este se resistía a admitir la verdad.

    El camino en ese trabajo para resolver la conjetura está lleno de obstáculos y tiene idas y venidas. En la historia no sólo aparecen otros problemas, sino también el nombre de otros conocidos matemáticos como son H. Hardy, Ramanujan, o Alan Turing.

    La historia muestra la constancia de una persona por conseguir una meta, lo que le lleva a estar aislado, desconectado de todo, tener momentos de motivación y esperanza y otros momentos de desilusión. El tío Petros no se dio por vencido y hasta en el final estuvo esforzándose para dar con la solución, aunque tristemente no resultó así.

    Es un libro que me gustó mucho. Es entretenido e interesante y me enganchó desde el primer momento porque la historia se va obstaculizando y no es lineal. Además, hace que el lector, por momentos tenga la sensación de que va a haber un final feliz aunque no sea así.
    Tiene un lenguaje sencillo, no ofrece dificultad a la hora de seguir la historia, aunque no creo que sea adecuado para alumnos de Educación Primaria.

  434. Rubén Quinteiro Gómez (2º Grado en Educación Primaria). Says:

    El potagonista del libro es el tío Petros, un matemático que dedicó toda su vida a demostrar la conjetura de Goldbach: “todo entero par mayor que dos es la suma de dos números primos”, sus ansias por demostrar esta teoría lo llevó a vivir en solitario y a ser una persona ambiciosa e incluso egoísta. En la historia, narrada por el sobrino de nuestro protagonista, se entrelazan tres historias: la del Tío Petros, la de su sobrino y la de la familia Papachristos.
    Este no es un libro en la que se enseñen contenidos matemáticos, como en el del diablo de los números, aunque si se mencionan a importantes matemáticos y algunos de sus teoremas.
    Lo que me gustaría destacar del libro, es que más que los diferentes teoremas de los matemáticos, lo que de verdad se aprenden son los valores que en él aparecen. Podríamos destacar que el comportamiento del Tío Petros nos permite darnos cuenta que para conseguir algo es necesario esforzarse y sacrificarnos, pero también tenemos que conformarnos con lo que conseguimos y no ser ambiciosos así como no dejar de lado las relaciones con las personas, muy importantes para nosotros, ya que estos fueron algunos de los motivos que llevaron al Tío Petros al fracaso.
    Es un libro que me enganchó desde el principio, aunque esta enfocado a un público más adulto que el del Diablo de los Números.En definitiva nos muestra la vida de un hombre que intenta superarse a si mismo a traves de la constancia, quizas el final me dejo un poco desconcertado; pero si es una obra recomendada para aproximarse no solo a las matemáticas sino a la vida de las personas que dedican su vida a la investigación.

  435. MªLuz Sánchez Cerdeira (2º Grao en Ed. Primaria) Says:

    Esta obra de Apóstolos Doxiadis relata a historia de Petros Papachristos, un matemático retirado que pasou toda a súa vida resolvendo un dos tres problemas máis complexos das matemáticas: “A conxetura de Goldbach”
    Enlazada a esta historia, nárrase a vida do seu sobriño, un xoven que fascinado pola valentía do seu tío decide encamiñarse cara o ámbito das matemáticas. Mentras tanto, o seu tío, intentará facer que o seu “sobriño favorito” mude de opinión plantexándolle un problema para que este lle demostre se verdadeiramente ten madeira de matemático. Dito problema, aparentemente sinxelo, non era nada máis e nada menos que a “Conxetura de Goldbach”.

    Baixo o meu punto de vista, e unha novela moi doada de leer que mistura intriga e aventuras. Aínda que ao comezo do relato non consiga captar moito a atención do lector, sí que en sucesivos capítulos consegue envolverte por completo.
    Ademáis de que se centre na resolución da conxetura, ofrécenos unha imaxe máis filosófica xa que é un claro exemplo das diversas dificultades polas que se ten que afrontar un matemático para conseguila ansiada gloria. Ademais diso, tamén nos ofrece unha mensaxe puramente motivadora que nos ven a dicir que “se te o propós o podes conseguir”.

    Para rematar, destacar que a través deste libro, o lector consegue acercarse as verdadeiras matemáticas polas que deron parte da súa vida grandes xenios da humanidade.

  436. Marco Piñeiro Pérez . Educación Primaria. Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un libro que me sorprendeu moi gratamente. Aínda que ao comezo pensaba que ía ser un libro cheo de cálculos, formulacións de problemas matemáticos e cousas polo estilo, convertiuse nunha novela chea de intriga entorno a un personaxe, Petrus Papachristos, un gran matemático que dedicou toda a súa vida a un problema aparentemente sinxelo pero que ninguen conseguiu resolver nunca como é a conxetura de Goldbach. O argumento xira entorno ás averiguacións que o protagonista fai sobre o seu tío Petros.

    Desde o meu punto de vista, é un libro moi interesante e entretido, cunha dose de intriga necesaria para enganchar ao lector. Tamén é un libro moito máis complexo que “El diablo de los números” o que fai que o lector ás veces se sinta algo perdido nos temas que se desenvolven pois non son sinxelos de comprender e, ás veces, poden resultar algo pesados.

    Por outra parte, o libro permite que o lector coñeza temas relevantes das matemáticas coma o teorema da incompletude de Godel, a criba de Erastótenes ou a conxetura de Goldbach entre outros, ademáis de dar a coñecer unha serie de matemáticos ilustres coma Hardy, Caratheodory, Godel, Ramanujan ou Hadamard…

    Esta obra permite reflexionar sobre as dificultades que pode ter un matemático e a obsesión por intentar conseguir o seu obxectivo, por difícil que sexa, ata o punto de convertirse en esclavo do mesmo. Tamén reflexa as consecuencias que pode ter isto en ámbitos coma a saúde.

    A modo de conclusión, decir que este non é un libro recomendable para rapaces de educación primaria dado a complexidade e a dificultade de compresión do mesmo.

  437. Sandra van Alten Iglesias. 2º Grado de Educación Primaria Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es un libro en el que se relata la historia del tío Petros desde el punto de vista de su sobrino, el cual siente una gran fascinación por el pese a ser considerado por la familia la oveja negra.
    El interés incesante del joven le lleva a investigar sobre la vida de su tío, del cual descubre que se ha pasado toda su vida intentando resolver la Conjetura de Goldbach que afirma que todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos, uno de los problemas más difíciles de las matemáticas.

    Siguiendo el ejemplo de su tío y pese al desacuerdo de su padre, acaba estudiando la carrera de matemáticas, pero finalmente se da cuenta de que realmente no es lo suyo y comienza a centrarse más en la economía para poder trabajar posteriormente en la empresa de su padre y sus tíos.

    En sus últimos días de vida el tío Petros volvió a enfrascarse en resolver la conjetura de Goldbach llegando incluso a la locura, una noche llamó a su sobrino para decirle que fuera corriendo a su casa porque había encontrado la solución, pero cuanto este llegó acompañado de un médico lo encontraron ya muerto, por lo que no llegaron a saber si realmente lo había resuelto.

    En este libro se nombran a diversos matemáticos importantes y se refleja en el la dura vida de esas personas que dedican su vida por completo a la investigación y resolución de problemas matemáticos.

    En mi opinión es un libro bastante entretenido ya que la historia que en el se narra engancha, aunque hay algunas partes que no resultan tan amenas, pero en general es un libro que recomendaría ya que nos ayuda a acercarnos más al verdadero mundo de los números y lo que ellos suponen.

  438. Jennifer Míguez Rey 2º Primaria Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach se basa en la historia de un hombre, matemático en potencia, que dedica practicamente toda su vida y esfuerzos a resolver uno de los enigmas más famosos y difíciles del mundo de las matemáticas, la conjetura de Goldbach.

    La historia, contada por su sobrino, nos cuenta como Petrus Papachristos era visto por su familia como una oveja negra, como una persona que no supo gestionar su don matemático, esforzándose en vano por conseguir dar solución a un problema matemático que ninguna otra persona supo resolver a lo largo de la historia. A diferencia de su familia, su sobrino veía con fascinación a este personaje, rodeado de enigmas y misterio, y llevando a cabo investigaciones callo en la cuenta de que su tío era un reconocido matemático. Queriendo seguir los pasos de este, su sobrino se encandila por las matemáticas y decide contárselo a su tío. Este para poner a prueba su talento y su inquietud le propone un problema que debera resolver para probar su capacidad, problema que no consiguió resolver y que frusto todas sus espectativas de ser matemático.

    Solo con el paso de los años y gracias aun compañero de facultad se dara cuenta de el problema que le propuso su tío se trataba de la Conjetura de Goldbach, problema al que su tío de dedicara toda su vida y no fuera capaz de resolver, lo que provoco el enfurecimiento de su sobrino y le hizo retomar el estudio de las matemátocas.

    Una vez resulto el conficto entre tío y sobrino, el primero le empieza a narrar su vida para que lo entienda mejor ( el porque eligio resolver la conjetura, los diferentes métodos con los que lo llevo a cabo, algebráico, analítico y geométrico, su afición por el ajedrez, el secretismo de la investigación…etc) lo que lleva a que Petrus le explique las conclusiones a las que llego sobre la conjetura durante toda su vida.

    Al finalizar la obra, su tío supuestamente dío con la solución, cosa que nunca sabremos, ya que antes de que su sobrino llegara a su casa, este falleció.

    Del libro me llamo la atención las frases «las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio. Sus practicantes vivían en un auténtico paraíso conceptual, unmajestuoso reino poético inaccesible para el profano» y » el verdadero matemático nace, no se hace».

    En general me parecio un libro interesante, un poco pesado a veces por que tenía contenidos de matemáticas que no entendía. También me llamo la atención de que en ellibro cuenta de que muchos de los prodigiosos matemáticos que consiguieran logros importantes, acababan suicidándose o locos, según el libro, «por acercarse demasiado a la verdad.

    Otra cosa que destacaría, es como un enunciado sencillo, como es el de la conjetura de Goldbach, puede dar lugar a tantos quebraderos de cabeza y sea tan díficil de demostrar.

    En conclusión, me pareció un buen libro, pero no se lo recomendaría a los alumnos de primaria a consecuencia de su dificultad que tendrían para la comprensión de algunos conceptos.

  439. Noa Cutrín Alende (2º curso en Grado de Profesor de Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach», relata la relación de un joven con su tío Petros, un prodigio de las matemáticas, considerado la oveja negra de la familia, cuya meta en la vida era resolver uno de los grandes problemas matemáticos, La Conjetura de Goldbach. Este problema matemático afirma que todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos, una conjetura que se cumple en todos los casos y nadie es capaz de demostrar. Se trata de la historia de la vida del tío desde los ojos del sobrino que, fascinado por la inteligencia de este, decide investigar sobre su vida, sus investigaciones y descubrimientos, llegando incluso a querer convertirse también en matemático.

    Se trata de un libro interesante, que engancha, que nos refleja como de dura es la vida de un matemático, inmerso en su trabajo y apartado de la sociedad. Destacar las continuas referencias a estudios, métodos, descubrimientos y grandes matemáticos que han hecho historia en este campo. Este libro me ha permitido conocer una realidad de las matemáticas prácticamente inexistente para mí, llevándome a comprender que los números son mucho más importantes en nuestro día a día de lo que de verdad pensamos. Quizás lo que más me ha marcado de esta historia, es el hecho de que el tío Petros dedicase toda su vida a la conjetura sin obtener un resultado claro de ella.

    A modo de conclusión, decir que no lo veo adecuado como un libro para trabajar en las aulas de Educación Primaria, pues para los niños resultaría muy denso y complejo. Quizás podríamos sacar algo de él y aprovecharlo, pero considero que sería complicado.

  440. Andrea Rey Núñez (2º curso deEducación Primaria) Says:

    Este libro nárranos a relación dun rapaz co seu tio que era un gran prodixio das matemáticas e chegou a ser un gran matemático, no momento xa retirado e que pasou a súa vida intentando demostrar a Conxetura de Goldbach. Así o libro vai avanzando polas averiguacións que o sobriño fai sobre a vida do tio así como vai contando a súa propia historia coas matemáticas acercándose pouco a pouco a él e descubrindo os segredos que gardaba enganchándote a seguir a lectura. A min este libro a verdade é que me gustou moito, mais que o do “Diablo de los números” xa que dende que o empecei tiña a intriga de saber máis sobre o tio Petros. Ao principio comeza investigando e ves que hai moitas cousas ocultas nel e que non sabes o que vai suceder.
    A parte disoé moi interesante tamén á hora de saber algo máis sobre as matemáticas xa que por exemplo eu descoñecía a conxetura e cando o principio lle plantea o problema como algo sinxelo para o rapaz eu creía realmente que se podía resolver fácilmente e ata me puxen a pensar unha posible solución sin saber que era un gran problema non resolto. Por outra banda tamén mencionan a moitos matemáticos importantes como Hardy, Littlewood, Ramanujan, Hadamard, Gödel, Caratheodory… dos cales tampouco tiña coñecemento da maioría. Isto todo ambientado nunha época tamén moi interesante a novel histórico tanto polos descubrimentos levados a cabo na ciencia como nos conflictos bélicos.
    No libro daste conta das dificultades que un verdadeiro matemático se enfronta, acercándote as grandes matemáticas, coas que moitos grandes traballaron para descubrir ao mellor cousas sinxelas que utilizamos a diario. Tamén chega a un punto e unha parte que me gustou moito na cal di que o traballo destes investigadores chega a un punto no que pode causas problemas de salud, xa que están solos día a día coa sua investigación, inmersos nun mundo a parte e ata cando descansan están soñado con eso mesmo. É como vivir todo o tempo con algo importante que está pendente por facer o cal non sabes si chegaras a descubrir e no que estas invertindo a maior parte da tua vida, todo para conseguir se o mellor ou chegar a onde nadie chegou e poder formar parte de un círculo pequeno de grandes matemáticos e non pasar sin deixar pegada propia na historia dos números. E tamén o contrario, o temor que se oculta detrás de todo eso ao pensar que igual si que atopaches solución a un gran teorema e o temor a enfrentarte a todo o que ven e sobretodo a pensar que a tua tarefa xa concluiu que xa se acabaou todo o traballo como pensou por un momento o sobriño de Petros que esa fora a razón pola que abandoara a investigación.
    Así teño que recoñecer que había algunhas partes de difícil comprensión matemática pero o libro entendíase bastante ben e a narración gustoume, o único que podería decir que non me acabaou de convencer foi o final, un pouco triste para min aínda que por outra parte Petros morreu tendo para él a solución o gran problema da súa vida aínda que ninguén pudera recoñecelo despois, exceptuando o seu sobriño grazas a súa última chamada.

  441. Miriam Molinos Tomé ( 2º Primaria) Says:

    O libro «El tio Petros y la conjetura de Golbach» é unha novela composta basicamente por dous persoaxes principais o Tío Petrus e o seu sobriño, como persoaxes secundarios podemos desctacar a Gödel,Hardy, Littlewood, a familia Papachristos e principalmente Sammy Epstein.
    O tema principal e recurrente o longo da obra, é o misterio que provoca a vida do Tío Petrus e a súa vinculación ca conxetura de Goldbach xunto co afán do seu sobriño por intentar descubrir ou entender o que esto suscita; xa que segundo avanza o libro vai tornando de carácter en función dos acontecementos.
    O relato podería estar dividido en dúas partes, o meu entender, xa que na primeira parte o «Sobriño favorito», como lle chamaba o Tío Petros, é un xoven atrevido e curioso que intenta descubrir o que esconde o seu Tío, o que o resto da familia rexeita por ser un fracasado, ata que ten un desengano con el despois de que este o sometese a unha proba para constatar a súa calidade de matemático, esta parte continuaría ata que o mozo acaba os seus estudos en Estados Unidos e volve a Grecia.
    A segunda parte, abarcaría dende que o Tío Petrus lle conta a historia da súa vida ata o final do libro.
    Na miña opinión é un libro fácil de ler, pero que se fai moi denso nalgunhas partes, xa que cando o lector se engancha a historia, o autor castigao con unha dose de matemáticas, a cal lin pero sen enterarme de nada do que poñía, non sei se isto so ocorreu no meu caso, pero é o punto negativo que lle poría o libro, xa que polo resto, fai que te intrigues e queiras saber se o final Petros resolve ou non resolve a conxetura, xa que de certa maneira o autor fainos participes do calvario que este sufríu desexando que por fin o seu tempo e a súa intelixencia non se desperdiciasen en valde.

  442. Carla Rouco Lage (2º Grao de Educación Primaria) Says:

    “EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”
    En este libro se nos cuenta la historia del tío Petros desde la visión de su sobrino. El tío Petros era un hombre retirado que vivía en una casa de campo rodeado de libros de matemáticas y jugando de vez en cuando al ajedrez. Toda su vida se había basado en demostrar la Conjetura de Goldbach. Era hijo de unos comerciales y lo consideraban la oveja negra de la familia. El sobrino, admirado por la inteligencia de su tío decide investigar la vida del mismo y conocer un poco más a fondo sus investigaciones y descubrimientos, llegando así al problema que había mantenido y mantenía en vilo a su tío durante tantos años, a uno de los mayores problemas no resueltos; la Conjetura de Goldbach la cual consiste en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. El estudio de esta Conjetura, mantenía al tío Petros alejado de cualquier contacto con la humanidad, pero aún así el no le daba importancia a este hecho ya que tenía en mente la solución de un problema mayor.

    En mi opinión se trata de un libro que nos muestra como es normalmente la vida de un matemático, o la idea que tenemos de la misma; una vida dedicada por y para la ciencia, donde el estudio de la misma puede envolver tanto a una persona que hace que las demás vivencias del día a día pasen a un segundo plano.

    Además destacar de este libro que recurre a la existencia de personajes ficticios y al mismo tiempo hace referencia a grandes figuras como Alan Turing, G.H. Hardy o mismo Kurt Gödel.

    Como punto final, mencionar que en lo tocante a la lectura, se trata de una narración fluida, pero con algunas partes algo pesadas, por lo que según mi propia opinión, lo veo un poco pesado como lectura para niños de Educación Primaria, si lo comparamos con “El diablo de los números”. Además, destacar también el final abierto, lo cual, como ya dije antes, deja al lector con la intriga de si logró responder a la conjetura o no.

  443. Eloy Muñiz Romero (2º curso, Ed. Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    Este libro narra la historia del sobrino del tío Petros y su fascinación por éste, a pesar de que su familia le considera la “oveja negra” de la familia independientemente de sus indiscutibles habilidades para las matemáticas. Ante la fascinación por su tío el muchacho decide convertirse en matemático él también y su tío le propone una prueba para saber si tiene verdadero talento para los números, demostrar que todo número par mayor que dos es la suma de dos números primos.

    Obviamente el chico fracasa porque su tío le había propuesto resolver uno de los mayores problemas de la historia de las matemáticas, la conjetura de Goldbach.

    Su tío, cuando su sobrino le pide explicaciones al respecto, le cuenta la historia de cómo él nunca fue capaz de resolver el dichoso problema. A raíz de esta situación el sobrino siente verdadera curiosidad acerca de la conjetura de Goldbach y pide a su tío que le hable sobre este problema histórico.

    Durante sus charlas el tío Petros se vuelve una vez más loco con el problema tratando de resolverlo hasta que un día, Petros llama a su sobrino diciéndole que ha descubierto la demostración de la conjetura de Goldbach, aunque para cuando su sobrino llega a junto su tío éste había muerto.

    El libro me ha gustado bastante, la historia del tío te engancha, los personajes están bien trabajados y el lenguaje utilizado es de fácil comprensión, ingredientes más que suficientes para la confección de una buen relato.

    Algo que me ha encantado del libro es la pasión del tío Petros hacia las matemáticas, pienso que cuando algo nos llena de verdad disfrutas con ello de tal manera que el tiempo se te pasa volando y lo haces con una sonrisa siempre en tu cara. Encontrar algo que nos haga disfrutar realmente no es nada fácil, por eso cuando encontramos nuestra vocación, debemos luchar con todas nuestras fuerzas por ella. Sin duda, el espíritu de superación del tío Petros y su pasión por sus queridas matemáticas en la historia, (obviamente no hasta al punto de la locura) me ha conmovido y me ha hecho reflexionar acerca de lo importante que es hacer algo que nos llene de verdad, una enseñanza que creo debemos aprender todos/as.

  444. Eloy Muñiz Romero (2º curso, Ed. Primaria) Says:

    “El diablo de los números”

    Este libro de Hans Magnus Enzensberger trata de desmontar el pensamiento generalizado entre los niños (también entre la mayoría de los adultos) de que las matemáticas son una asignatura difícil e imposible de entender.
    La historia gira en torno a Robert, un niño que odia profundamente las matemáticas por culpa, en gran medida, de su profesor en el colegio el señor Bockel. Cada noche, Robert, tiene pesadillas que se lo hacen pasar realmente mal pero un día aparece en sus sueños un personaje llamado El diablo de los números y a partir de esa noche sus sueños no volverían a ser los mismos.

    Durante las siguientes doce noches el Diablo de los números tratará de despertar en Robert interés por las matemáticas utilizando gran cantidad de métodos y trucos que van a hacer que el niño, al final del libro, le coja gusto a la ciencia de los números. El diablo de los números le explicará a Robert de forma sencilla, mediante juegos y con un lenguaje menos técnico, conceptos matemáticos muy interesantes como la infinidad de los números, las características del cero, los números primos (números de primera), los números irracionales (números irrazonables), la serie de Fibonacci (números de Bonatschi)… Todos los trucos y juegos que el diablo le propone a nuestro protagonista van acentuando la curiosidad de éste sobre los conceptos matemáticos que su diabólico amigo le presenta. Finalmente el diablo consigue su objetivo, Robert no teme a las matemáticas, es más, llegan a resultarle divertidas.

    Aparte de múltiples conceptos matemáticos, presentados de una forma más sencilla de lo que estamos acostumbrados, el libro hace un recorrido por la historia de las matemáticas nombrando varios matemáticos importantes pero también mostrándonos cómo surgen (de forma muy resumida) los conceptos matemáticos.

    En mi opinión el libro resulta muy entretenido e interesante. Lo cierto es que se lee muy rápido y no hay que hacer un esfuerzo demasiado grande para entender todas aquellas cosas que nos cuenta. Es una forma divertida de aprender conceptos matemáticos para los niños a través de una historia contada, con un lenguaje fácil y en la que las numerosas ilustraciones facilitan aún más su comprensión. Personalmente este libro me ha refrescado conceptos matemáticos que tenía almacenados en la memoria y que hacía tiempo que no trabajaba, aparte de hacerme pasar un buen rato mientras lo estuve leyendo.

  445. Nuria Miguéns (2º Ed. Primaria) Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH»

    Esta novela refleja como es la vida de un matemático. Los personajes principales son el tío Petros y su sobrino; ambos tienen como objetivo resolver la conjetura de Goldbach.
    La familia de Petros lo tenía marginado en una casa de campo y quería que ningún miembro de la familia se acercara a él, pero su sobrino tuvo interés e incertidumbre y fue a visitarlo. Su tío le pidió que demostrara que todo número par superior a dos es la suma de dos primos.Pero el joven universitario fue incapaz de hacerlo.
    La propuesta del tío Petros hizo que su sobrino estuviera mucho tiempo aislado intentando resolver ese acertijo. Y por miedo a que sus compañeros u otras personas se interesaran por ese tema decidió no sacar a la luz ninguno de sus hallazgos. Pero con el tiempo otros matemáticos sí que demostraron ese hellazgo.

    En mi opinión este libro relata muy bien la vida que, según nosotros, tiene un matemático. Pues cuando estudiamos algún aspecto importante de las matemáticas siempre se suele decir que ese o esa matemática no tenía vida social o que estaba mal de la cabeza.
    Alguna anécdotas importantes que saque de este libro fueron que un matemático no se hace, se nace y que en la vida cada persona tiene que seguir su camino y dedicarse a lo que mejor se le dé.
    Para finalizar, decir que es un libro fácil de leer y entender a pesar de tener ese salto en el tiempo.

  446. Ana Martínez Alonso (primaria) Says:

    O libro »El tío Petro y la conjetura de Goldbach» relata a relación dun xoven grego co seu tio Petros Papachristos, un prodixio das matemáticas que trata de resolver un dos grandes problemas das matemáticas, a conjetura de Goldbach.

    O argumento xira en torno ás investigacións que o xoven realiza sobre o seu tío, sorprendido porque pese ó grande esforzo adicado e debido a alguna razón descoñecida, nunca chegou a publicar nada relevante dentro da investigación matemática. Pouco a pouco vanse desvelando as circustancias que rodean este misterio, á vez que se reflexiona sobre a élite matemática.

    Esta novela consegue reflexar o duro que é ser matemático e a dificultade de atopar respostas a diferentes problemas. Esta dureza a vemos reflexada no libro co caso de Petros, quen adica toda a súa vida ás matemáticas, chegándose a converter nun esclavo delas. Ademáis,esta obra consegue expoñernos dun xeito claro e ameno certos resultados académicos como a Conjetura de Goldbach ou o Teoría de la incompletitud de Gödel, así como nos dá a coñecer a grandes matemáticos como Hardy, Littlewood, Ramanujan ou Gödel, que marcaron unha época.

    En definitiva, »El tío Petros y la conjetura de Goldbach» pode servirnos para introducirnos no mundo das matemáticas e para coñecer personaxes ilustres nesta ciencia. É un libro moi interesante e ameno, pese a pode haber momentos nos que te podas sentir perdido, por este motivo, penso que non é unha lectura recomendable para nenos e nenas de educación primaria.

  447. DIEGO VILARIÑO OTERO (2º GRAO MESTRE DE ED.PRIMARIA, CLE01-CLIL03, USC) Says:

    ¡EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH!

    Esta novela escrita por Apóstolos Doxiadis, constitúe a través dos persoaxes centrais e o teorema matemático non resolto un símbolo de permanente esforzo dos estudosos e científicos por encontrar respostas aos enigmas das ciencias. Penso que este libro permite entender a abstracción e a pérdida de relación de tempo e espacio para os que se dedican a resolución dos exercicios matemáticos probablemente pola dificultade e para os máis afortunados pola sedución dos problemas matemáticos xa que tiveron a sorte de encontrar o sentido das ciencias matemáticas.

    A lectura deste libro pódese recomendar a xente xove para motivar o seu gusto por esta ciencia exacta. Nesta novela aprendín (que non quere decir que comprendera) en que consiste a Conxectura de Goldbach (resolver que todo número par maior que 2 sexa igual a suma dos primos), sendo un problema matemático que aínda ninguén o resolvera (facendo así o sobrino de Petros innumerables divisións, creando unha táboa cen primeiros números primos para despois sumalos, en todas as parellas posibles, para confirmar que o principio era verdadeiro). Coñecimos tamén outros matemáticos célebres que formularon teoremas relacionados cos números primos (Fermat, Euler ou Gauss), algo moi interesante da novela como o soño do tío Petros para demostrar a Conxectura de Goldbach (os números pares aparecían personificados como parellas de xemelgos, representando complicadas e variadas cousas extrañas) ou o abandono de Petros da demostración (xa que a Incomplitude de Kurt Gödel foi o que impulsou a Petros a abandoar a conxectura, xa que ésta demostrou que toda proposición non demostra podo, en principio, ser indemostrable, e dicir, que a aritmética e todas as teorías no son completas).

    Dicir que ao principio, ao empezar esta novela, pensei que non me ía a gustar porque supoñía que iba a tratar de cálculos que non ía a entender, xa que as matemáticas non é o meu, pero a medida que ía lendo o contido volvíase cada vez máis interesante porque non só falaba do enunciado matemático senón tamén acerca do que surxía ao redor seu, ou sexa, o desexo de ansiedade que tiñan os matemáticos por ser o primeiro en descibrilo e o de frustración por non poder resolverlo, como lle paso ao tío Petros.

    Por último, penso que moitas veces, nos, conformámonos con tan pouco que non nos damos conta que podemos chegar a rendir ao máximo se nolo propoñemos e claro se temos as posibilidades de poder alcanzalo porque de nada serve trazarse metas inalcanzables, aínda que “querer e poder” ou eso din. Para mín este libro ensina o máis importante, o facer cousas non por obligación o mediocridade senón porque queres e che gusta facelas, e se a calquera persoa lle gusta as matemáticas adiante, cada un valemos para o que valemos, aínda que para mín e penso que para moitos de nos as matemáticas seguen sendo algo bastante descoñecido, do que deberíamos aprender moito máis.

  448. José Ángel Mato Cadórniga Grado en Ed. Primaria CLEO1 Y CLIL_01 Says:

    La obra “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” introdujo en mi persona un apego hacia la historia de Petros, incluso más que hacia la de su sobrino; sentí esa predilección porque fue una lucha interminable por parte del protagonista que, tristemente, no superó. También me agradó la manera de involucrar al lector, por parte del autor, en las aventuras del pequeño.

    El libro cuenta la historias del tío Petros y la de su sobrino, que se interrelacionan con el interés del pequeño por saber los motivos por los cuales el resto de la familia lo etiquetó de “oveja negra”. Petros es un gran matemático que se dedicó en cuerpo y alma al enigma de “la conjetura de Goldbach” y que fallece sin haberlo solucionado. El niño, debido al afecto que tiene hacia su tío, mejora en las matemáticas; algo que no gusta a Petros y que propone al niño resolver el problema (con el objetivo de que le aborreciese) mostrándole a posteriori la moraleja que el considera.

    Bajo mi punto de vista, aunque este libro va dirigido a una amplia variedad de personas, no es recomendable para niños de los dos primeros ciclos de primaria, ya que puede ser algo denso para ellos.

    Para finalizar decir que aunque muestra el esfuerzo, sacrificio y vidas enteras dedicadas por parte de algunos, no pocos, matemáticos y a pesar de contar con varias moralejas, no encuentro un mensaje a parte de aquel que nos hace vivir las sensaciones de los grandes matemáticos.

  449. sabela, educación primaria Says:

    Nesta novela temos dous protagonistas: Petros, quen dedica toda a súa vida ás matemáticas e Conxetura de Goldbach) e o seu sobriño, quen quere seguir os seus pasos. Pero o tío Petros lle di que solo pode seguir os seus pasos se resolve o seguinte “todo número par maior que dous se pode representar como a suma de dous números primos”, do contrario, terá que abandonar as matemáticas para sempre. Anos despois, na facultad, o sobriño entérase de que esa é a Conxetura de Goldbach que ninguén fora capaz de resolvela.
    Ao longo da lectura podemos ver como trata temas de matemáticas, como o tío Petros foi intentando sacar a solución da Conxetura de Goldbach, intercalados con temas da súa vida, familia e entorno, o que fai a lectura máis amena. Ademais a lectura engancha porque queres saber cal é a solución da Conxetura, ata que finalmente non se desvela, queda un final aberto, nos que somos os lectores quenes decidimos se se resolve ou non.
    Un aspecto que quero destacar é que me fixo pensar e ser consciente do traballo que hai detrás de toda teoría matemática e da importancia que teñen os matemáticos. Por isto, penso que en parte é unha lectura para alumnos de educación primaria, porque ten valores positivos, como por exemplo o afán de superación, as ganas de demostrar e ensinar; do contrario, penso que para idades tan tempranas, ten conceptos matemáticos que poden resultar difíciles para estes alumnos.

  450. Miguel Núñez González. 2º grao Educación Primaria Says:

    Esta novela refleja la vida de un matemático griego y muy aficionado al ajedrez (Petros Papachristos), narrada por su propio sobrino, quien parece ser el único que lo llega a admirar de toda su familia.

    Poco a poco, éste va comprobando que su tío no está tan «loco» como su familia le hace creer, y se va dando cuenta que su tío había sido años atrás un gran «aspirante» a matemático cuyo único propósito era resolver la conjetura de Goldbach (la cual afirma que «Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos»).

    Como libro en sí, tengo que destacar que me pareció una novela que «engancha» por su intriga desde el principio hasta le final. En ningún momento llegó a aburrirme, ya que la historia se va narrando de manera que poco a poco se va haciendo más y más interesante. A parte de ello, también se refleja un mensaje, por decirlo así, y es el luchar por lo que queremos, y que a través de esfuerzo y trabajo se puede llegar a lograr lo que uno quiere.

    Especial mención merecen también, las distintas aclaraciones y anotaciones que se hacen a lo largo de libros sobre diferentes teoremas y sus respectivos autores matemáticos que van surgiendo a medida que se va narrando la historia.

    Finalmente recomendaría este libro a alumnos de Educación Secundaria hacia delante, ya que me parece bastante complejo para alumnos de Primaria (a quienes sí recomendaría El Diablo de los Números) debido a teorías, teoremas, etc.

    En conclusión, me parece un libro muy interesante, como ya dije, el cual podría sorprender a más de uno que lo leyera, pues queda demostrado que un libro que sea relacionado con las Matemáticas no tiene porque ser aburrido.

  451. Iria Val Otero 2º Curso Grao en Mestre de Educación Primaria Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach
    A medida que iba leyendo esta novela me daba cuenta de lo poco que siempre he sabido del mundo de las matemáticas. Mi visión sobre estas se reducía a pensar en operaciones, porque no decirlo, inútiles. Sin embargo, poco a poco veía como el Tío Petros dedicaba su vida a esta Conjetura hasta rozar la locura y obsesión y me daba cuenta de que las matemáticas se tratan de un verdadero arte para aquel que nace con la cualidad de poder desarrollarlas y entenderlas. A este hecho, se suma mi desconocimiento de la existencia de conjeturas como la de Goldbach, conjeturas que se cumplen en todos los casos y nadie es capaz de demostrar. Esto despierta mi curiosidad e inquietud dándome cuenta de la importancia de los números en nuestras vidas y como están presente en nuestro mundo pareciendo que lo ordenan todo. Uno de los acontecimientos que más me alegró, por decirlo de alguna manera, leer en el libro, fue ver como al final, el tío Petros después de una vida sacrificada a la Conjetura de Goldbach logra demostrarla y morir con esa satisfacción y con la compañía de las gemelas, el 2100 aunque sin poder transmitirla al mundo a tiempo. Por otro lado, existieron momentos en la novela que me entristecieron especialmente, como cuando por ese espíritu competitivo y receloso, el tío Petros apenas tiene vida social, viviendo en un mundo de soledad. Recuerdo un episodio en el que sus descubrimientos fueran publicados por otros matemáticos y no se entera hasta tiempo después, cuando él había sido el primer descubridor de los mismos debiéndose a que apenas tenía trato con el resto de sus colegas.
    En conclusión, gracias a este libro, que fue el primero que he leído, comencé a tener conciencia del mundo de las matemáticas y sus secretos así como también a ver como los estudiosos de las mismas son verdaderos artistas de los números creciendo mi admiración por las mismas. Bajo mi punto de vista, deberíamos tener libros de este tipo en todas las materias para comprender la importancia de las mismas y no sólo quedarnos con pequeños conocimientos, si no aprender a valorarlas y poder transmitirlas a nuestros alumnos con la importancia que se merecen.

  452. Blanca Ríos González ( 2º en Ed. Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Golbach”

    A modo de introducción, se trata de una novela narrativa expositiva de 1992. Novela envuelta en un misterio que narra la historia de un prodigioso matemático que dedica su vida a demostrar la conjetura de Goldbach sin obtener dicho resultado.
    Me parece un libro muy interesante en el que, el narrador, su sobrino, intenta averiguar más cosas sobre su tío ya que toda la familia lo critica por desperdiciar su vida e introduce al lector en temas relevantes de la matemática y distintos personajes destacables en un particular mundo.

    Puedo decir que de este libro se pueden sacar lecciones valiosas que me han llamado la atención. Como por ejemplo, emplear diferentes métodos, como ha hecho Petros (método geométrico, analítico, teoría de particiones…) para que luego los alumnos escojan el que mejor les convenga y consigan resolver la demostración para entender mejor las matemáticas, un aprendizaje significativo. También destacar la parte donde el narrador cuenta que su tío llevaba una buena época al creer que estaba a punto de demostrar la conjetura y eso se veía reflejado en sus clases, su rendimiento aumentaba y como profesor, sus alumnos se lo agradecían porque si estaba de buen humor disfrutaban más de sus clases. (Este es un aspecto valioso, ya que la concepción y actitud del maestro hacia la asignatura que van a impartir influye mucho en la comprensión de los alumnos.)
    Otra lección que me gustaría destacar, es la importancia de tener un gran apoyo social y familiar, en el caso del tío Petros, que por no socializarse con los compañeros ya habían expuesto una teoría que el quería publicar y él ni se enterara. Y sobre todo, el aspecto «competitivo» como característica básica de todo estudiante de matemáticas.

    Para finalizar, yo creo que este es un libro demasiado complejo para niños de Educación Primaria, en cambio, me parece adecuado para, por ejemplo, el segundo ciclo de ESO y bachillerato, ya que el vocabulario empleado lo podrían entender con una mejor comprensión.
    En mi opinión como lectora ajena completamente a las matemáticas, en algún momento me sentí perdida, pero esto no por mucho tiempo, solo en algunos párrafos, ya que es una novela que mantiene el interés del lector al tiempo que trata multitud de problemas matemáticos y personajes, por lo que personalmente creo que aprendes sin darte cuenta. Para mi, el final muy conmovedor, lleno de grandes moralejas tanto en la propia vida como en la educación.

  453. Miriam Rico Sabel (2º magisterio primaria) Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Golbach”, para mí, tiene dos protagonistas: el tío Petros, y el narrador, el sobrino de este. En este libro se cuenta la historia de una familia, en la cual hay una persona, Petros, que parecía que iba a conseguirlo todo en el mundo de las matemáticas, pero que según los hermanos pasó a ser “uno de los fiascos de la vida”. Ante estas palabras, el sobrino de Petros, quiere saber más de él, de su vida, ya que un día al coger una carta de su tío vio que ponía “Catedrático de Análisis, r.”, por lo que las palabras de su padre no le cuadraban.

    Fue su propio padre quien le contó por primera vez la historia de Petros. Ahí descubrió que su tío era un “genio” de las matemáticas cuando era joven, pero que por culpa de la “conjetura de Goldbach” lo dejó todo y a todos. El chico empieza a sacar mejores notas en matemáticas y a sentir curiosidad por este campo, debido a la admiración que sentía por su tío. Cuando el chico se lo dice a Petros, este intenta por todos los medios hacer que cambie de idea, y para ello le plantea un problema: “Demostrar que todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. Obviamente, no es capaz de resolver el problema ya que, como descubrirá años más tarde, se trata de la “Conjetura de Goldbach”, uno de los tres problemas más difíciles de las matemáticas. Los otros dos son: la hipótesis de Riemann (de la que también se habla en el libro), y el último teorema de Fermat.

    Petros acaba explicándole a su sobrino por qué le puso ese problema tan difícil, y que de momento, no se ha resuelto. Y su explicación, se basa en que “el matemático nace, no se hace”. El libro acaba con la muerte del Tío Petros.

    En mi opinión, este libro es mucho más entretenido que “el Diablo de los números”. Este está basado en las matemáticas, pero desde un punto de vista no tan explicativo, ni tan pesado como el otro, ya que no son matemáticas puras todo el tiempo. En este se narra una historia de un matemático que lo sacrificó todo por su profesión, ya que como se decía en el libro, él no quería ser mediocre, quería ser el mejor. Lo que me gustó del libro, es que se da a conocer un poco la labor de los matemáticos y su sacrificio; y también que no sólo se hable de las cosas que se pueden resolver, sino que en matemáticas también hay algo que no está resuelto. Además me pareció interesante que nombren a matemáticos importantes, como Kurt Gödel (sus dos teoremas de incompletitud), Gauss, G. H. Hardy, Euler … etc . Dando así a conocer sus hallazgos o teoremas.

    Y para terminar mi resumen, creo que la mejor forma de acabar es como el libro: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”??

  454. Miguel Mariño Pego 2º Ed. Primaria Says:

    Primeramente decir, que de esta novela lo que mas me ha llamado la atención es su calidad narrativa y su dinámico y entretenido argumento, y me ha llamado la atención puesto que siendo un libro propuesto en la asignatura de geometría y habiendo sido escrito por el matemático Apostolos Dioxidadis esperaba algo mas tecnico , con un lenguaje casi enrevesado y por que no decirlo , incluso aburrido. Al contrario ha sido una novela amena , y sin dejar de girar en torno a la matemática ,creo que presenta un punto de vista casi melancólico, a cerca de las grandes figuras matemáticas y su dedicación investigadora que para mi , como casi mero observador de esta disciplina , me deja un sentimiento de respeto y admiración hacia estas personas que tanto han hecho por el avance y evolución de las sociedades y en general de la humanidad .
    El libro evoluciona en torno a la conjetura de golbach , uno de los teoremas sin resolver de la matematica moderna y que para matematicos de la talla de G.H. Hardy es uno de los problemas mas difíciles de toda la matemática, contandonos la historia del tio Petrus y su sobrino , unas veces en primera persona enfocada en el sobrino y otras en tercera como mero narrador , que en mallor o menos medida han dedicado su vida y han desistido en la busqueda de una resolución para dicha conjetura.
    Finalmente decir que mi valoración es positiva para el libro y su autor y que aunque considero que no sería un libro para lectores de primaria , como en el caso de » El diablo de los números» , es una forma original de acercamiento a las matematicas, interesante y entretenida.

  455. Marta Rodríguez Dosil (Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” nos introduce, por así decirlo dentro de las dificultades que un matemático debe afrontar para meterse en el duro mundo de las matemáticas, pues el tío Petros, quiere conseguir su sueño a pesar de la opinión de su familia. A través de la historia que cuenta, podemos acercarnos a las verdaderas matemáticas, pues nos habla continuamente de personajes que han tenido mucha importancia en éste mundo, así como, en muchas ocasiones, su obsesión por descubrir y averiguar. Creo que más que matemáticas este libro enseña valores, valentía , sueños y el esfuerzo con el que trabajan los matemáticos. De todas maneras, aunque me gustó la historia y lo que intenta transmitir, tiene partes un poco pesadas (la explicación de conceptos), por ello, no creo que sea un libro para Educación Primaria como podía ser “El diablo de los números”, pues su vocabulario y sus explicaciones son complicadas y van más allá de lo que se busca en EP.
    En definitiva, un libro entretenido que nos enseña la otra cara de las matemáticas.

  456. rita míguez limens (2º.Grao Ed. Primaria) Says:

    El «Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» es una novela narrada fundamentalmente en primera persona, que sin alejarse del género literario, aborda temas matemáticos. Por lo tanto, aunque se lee como una novela de aventuras, su eje central es, realmente, la matemática.

    Ofrece una narración ágil, aunque algo pesada en un principio, lo que hace que te sorprendas a medida que avanzas en la lectura del mismo. Con todo, creo que no es un libro adecuado para niños de Primaria, sino más bien de secundaria y Universidad porque aunque, como dije antes, la columna vertebral de la obra sean las matemáticas, el tratamiento que se hace de ellas, la historia novelesca que narra y el vocabulario empleado, en ocasiones demasiado complejo, no la hace apropiada para niños de corta edad.

    Quizá, una de las cosas que más me ha llamado la atención del libro es su final abierto que te deja con la gran incógnita de si realmente el tío Petros consiguió dar respuesta a la conjetura, o se quedo sin descubrirlo.

  457. MARIBEL VÁZQUEZ GRILLE 2º ED. PRIMARIA Says:

    O libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» foi escrito por Apóstolos Doxiadis. Fálanos da historia do tío Petros e a súa obsesión polas matemáticas.
    Este libro non me gustou especialmente porque creo que o tío Petros debería acabar conseguindo o que quería, aínda que é un libro de fácil lectura. Por outra banda, pareceme unha novela bastante complexa para nenos de Primaria pola terminoloxía complexa, e tamén pola complicada forma de presentala. Este libro sería máis adecuado para a Educación Secundaria, Bacharelato ou para o Grao en Mestres de Educación Primaria, por exemplo.
    A pesar disto, vexo unha posible aplicación didáctica nas aulas de primaria. Hai determinadas cousas que aparecen reflexadas como o espiritu do esforzo.
    Chamoume moito a atención que o tío Petros non seus grandes problemas se axudase do axedrez e incluso das xudías. Estes métodos son aproveitables para traballar as matemáticas en todos os ámbitos, tanto en Primaria como en calquera nivel.
    O que me gustou tamén desta obra e o mundo tan profundo e intrigante como é o campo das matemáticas, onde vemos como se poden convertir en obsesión.
    Hai dúas visións diferentes de cara ás matemáticas, a do tío Petros e a do seu sobriño. Mentras que ao sobriño lle chega o pouco que aprendeu das matemáticas e a súa aplicación á vida real o fai feliz, o tío Petros non se conforma con iso quere un resultado final e concluínte, para o que perde toda unha vida loitando por ser recoñecido.
    Na miña opinión tampouco fai falta obsesionarse tanto con cumplir unha meta, é verda que hai que ter constancia e loitar polos obxectivos que pretendemos conseguir pero non chegar a obsesionarnos desa maneira.

  458. Mónica Vidal Pérez - 2º grado en maestra de Educación Primaria Says:

    Esta novela trata sobre la historia del tío Petros, el cual pertenece a una familia conformada por tres hermanos, en la que dos de ellos eran tradicionalistas en cuanto a la familia y el trabajo mientras que el otro, el tío Petros Papachristos, era considerado como la oveja negra. El sobrino de este último, sintió curiosidad por saber porqué su familia lo cualificaba de oveja negra y porqué esa negativa hacia él. Después de indagar, el niño descubre que aparte de que su tío vivía retirado casi de la vida familiar y social, y estaba entregado al cuidado de su jardín y a la práctica regular del ajedrez, averiguó que fue un niño prodigio y un eminente profesor en importantes países de Europa, y que dedicó la mayor parte de su vida intentando demostrar la conjetura de Goldbach, considerado como el problema más difícil de la historia de la ciencia. Este problema lo había destrozado y echo todo el daño posible, por lo que el niño, después de insistir en que quería ser matemático como su tío, al conocer todo el daño que produjo las matemáticas en él, decidió no seguir su misma trayectoria.
    En esta historia participan personajes de la vida real y famosos matemáticos como Kurt Godel, G.H Hardy, Alan Turing,… Y algo que me llamó mucho la atención, es la referencia que hace el libro a la vida de estos, los cuales la mayoría de ellos vivían en un mundo aparte, es decir, no tenían casi vida social ni familiar, muchas de estas mentes prodigiosas enloquecieron, algunos intentaron suicidarse, otros lo consiguieron,… y todo ello, supuestamente, por su intensa devoción por las matemáticas.
    En el libro también se relata de una forma muy constante la obsesión de los matemáticos con la necesidad de aprovechar todo el tiempo posible en sus estudios, en sus demostraciones, etc. incluso, como hizo el tío Petros, eliminar de su vida cualquier actividad que no estuviera directamente relacionada con la demostración de la Conjetura de Goldbach. Esto era así porque pensaban que un matemático sólo puede conseguir lo que se propone cuando es joven, después, con cierta edad, pensaban que ya no tienes las facultades suficientes. También consideraban que en el mundo de las matemáticas solo se reconocen a los grandes, a los que realizan algún estudio importante, sino serías visto como un fracasado.
    En general, el libro me gustó muchísimo ya que mientras se relata la historia de los protagonistas de una forma aventurera y divertida, también se hacen referencia a personajes importantes en el mundo de las matemáticas y sus famosos descubrimientos, haciendo así que aprendamos eses conceptos y observemos lo que supusieron las matemáticas en la vida de muchas personas.
    Como material didáctico es un libro un poco complejo para niños de Educación Primaria, por lo que en mi opinión, sería para alumnos (y no alumnos) de mayor edad.

  459. «Mathematicus nascitur non fit” (O matemático nace, non se fai)

    Esta obra, narra a historia de Petros Papachristos a través do relato do seu sobriño que medra fascinado pola figura enigmática e solitaria do seu tío ao que a súa familia considera “un dos fiascos da vida” a pesares do seu indiscutible e brillante talento matemático. Será este o que comece a interesarse por el, e pouco a pouco descubrindo cales foron as súas principais investigacións e estudos ao longo da súa vida, ata chegar á famosa Conjetura de Goldbach, un problema en apariencia sinxelo, pero do que ninguén logrou dar unha explicación concluínte: “Calquera número par maior de dous, é igual á suma de dous números primos”. Así o autor, Apóstolos Doxiadis, relata unha aventura persoal enmarcada no ámbito das Matemáticas onde coexisten personaxes ficticios con grandes estudosos como G.H. Hardy, Kurt Gödel, Alan Turing, ou Srinivasa Ramanujan dándolle información ao lector sobre eles e os seus descubrimentos.

    Creo que este libro, de carácter literario, é capaz de ofrecer tamén unha temática didáctico- matemática; no seu transcurso non deixa de lado ningún dos aspectos e dá toda a información necesaria para comprender os contidos que se tratan en cada momento. É un relato para pensar, para darnos conta de cómo algo que nos apaixona e nos gusta de verdade pode facer que a nosa vida cambie por completo e nos dediquemos exclusivamente a conseguilo. Ademais, danos información a cerca de varios descubrimentos, métodos, estudos e grandes matemáticos dun xeito dinámico e entretido.
    Nesta obra, podemos atopar dúas visións que debemos ter en conta e contrastar: a do tío Petros, toda a súa traxectoria profesional, os seus mellores anos e os seus estudos, e como pouco a pouco deixa todo de lado, quizais pola ambición de querer descubrir esa Conxetura “su gran pecado fue el orgullo desmedido” e de non lograr o seu gran obxectivo, da competitividade, soidade e da ambición; pero si esa gran dedicación e inxenio que o caracterizaba. E a visión do seu sobriño, a admiración e curiosidade cara o seu tío; ademais de mostrar a outra cara dun matemático, sen obsesións, desfrutando das Matemáticas de verdade, facendo o que realmente lle gustaba.
    Cabe destacar a súa áxil lectura, é un libro entretido e interesante, que abre as portas a un mundo descoñecido para moitos de nós, que nos ensina que cada un debemos de escoller o noso camiño. Ademais da súa peculiar estrutura (o libro da un salto no tempo dende o día da morte de Petros, para falar da súa vida e da do seu sobriño, para acabar outra vez na súa morte), caracterízase por un final aberto, o tío Petros falece pero o lector non sabe se descubriu ou non a Conxetura.
    Na miña opinión é unha lectura moi interesante, que mostra a vida dun matemático, as súas preocupacións, os seus obxectivos e as súas metas, ese querer “saber máis”, enriquecerse de sabiduría para mellorar e ser recoñecido no gran mundo das Matemáticas.
    “As linguas morren, pero as ideas matemáticas non” G. H. Hardy

  460. Iago Martínez Pérez (2º grao en Ed. Primaria) Says:

    O libro de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” gustoume bastante, ainda que ten partes que se convirte nun pouco pesado, sobre todo nas partes do libro nas que o autor intenta explicar demasiado teorías matemáticas complexas. Por outra parte, en partes do libro onde si que se podería incluir algunha breve explicación dos contidos matemáticos que se estan a tratar, o autor non o fai.
    Polo xeral é entretido e interesante, tendo en conta o dito anteriormente. Aporta datos sobre matemáticos e doutras personalidades da ciencia que me eran descoñecidos e convirte o relato nunha forma amena de coñecer a vida e os descubrimentos de persoas que, de non ser por este libro, nunca houbese escoitado falar delas.
    Tamén mostra os problemas na vida dos grandes científicos do noso tempo e de épocas pasadas, tales como a soidade que sinten, a ambición e a competitividade nos seus respectivos campos. Isto convirteos en persoas excéntricas e ensimismadas.
    Como apunte final decir que anima ao lector a non rendirse ante os problemas da vida, por difíciles que sexan. Petros non se rinde ata o final da súa vida, intentando acadar resolver a conxetura. Non rendirse nunca e quizais o máis importante que se destaca do libro.
    A diferencia do outro libro, este non o recomendaría para primaria, e demasiado complexo e denso para os alumnos, e non creo que lles gustase demasiado.

    • alicia ruso barbazán 2º ed. primaria Says:

      A novela “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é unha novela de Apóstolos Doxiadis.
      O narrador da novela falanos sobre a vida do seu tío Petros Papachystros, quen adicou toda a súa vida á resolver dita conxetura. Pareceume unha novela moi entretida que reflexa a obsesión que poden chegar a provocar as matemáticas e reforza esa visión que, nalgún momento da nosa vida, todos temos sobre os xenios.

      Resultoume unha novela doada á hora de lela xa que, parece unha especie de novela de aventuras cuxo eixo central son as matemáticas e, tamén, os diferentes conflictos existentes entre os personaxes. Outro factor que fixo que fose doado seguir o fío da historia é, que non é necesario saber matemáticas para comprendela, aínda que as explicacións dos elementos matemáticos, polo xeral, eran claras. Ademáis da trama científica, tamén ten unha importante trama humana, que dende o principio me enganchou e despertou esa curiosidade por coñecer que ocorría ao final da historia co tío Petros e a conxetura de Goldbach. Ofrece unha visión negativa da vida do tío Petros, facendo fincapé na obsesión que lle produce querer resolver a conxetura, que fai que lle adique toda a súa vida, unha obsesión ata o punto de chegar a loucura, levando unha vida solitaria que o leva a desaprobación da súa familia.

      Por outra banda, pareceme que destaca valores como o esforzo e a valentía para conseguir o que un quere. Fainos reflexionar sobre as complicacións e o estilo de vida que tiveron diversos matemáticos para demostrar as súas teorías que agora nos empregamos.

      Non me parece unha lectura escrita para nenos de Educación Primaria. Penso que a terminoloxía que emprega e os distintos aspectos matemáticos que trata os nenos desta etapa aínda non os teñen adquiridos. Penso que estaría máis enfocado á etapa de Educación Secundaria, onde os nenos xa dominan outro tipo de conceptos, e tamén é unha boa maneira de que vaian descubrindo información acerca dos teoremas, teorías etc. que se van citando ao longo do libro.

      Os aspectos máis destacables do libro, dende o meu punto de vista, son os seguintes:
      1. O interese que suscita polas matemáticas ao presentarnos este mundo como algo fascinante e marabilloso.
      2. O trasfondo moral: plantexamento de metas alcanzables, compartir os triunfos, coñecer os límites, motivación…

  461. Teresa Oliveira Silva Says:

    Teresa Oliveira Silva
    Mestre, Primaria

    El libro “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach” me gusto bastante aunque debo reconocer que algo pesado en un principio, es de esos libros en los cuales a su cominzo te esperas bastante menos de lo que realmente obtienes.Tiene un vocabulario bastante sencillo lo cual lo hace estar bien adaptado para todo tipo de lectores.

    Este libro nos muestra la pasión de algunas personas por la matemática y la parte divertida y entretedida que puede tener la práctica de la misma. Se ve también su infinita perfección pues todo tiene su explicación aunque en algunos casos todavía no este demostrado, en otros, podemos ver como todo cuadra con una perfección inquietante.

    El final es muy interesante, se trata de un final abierto. El tío petros fallece despues de encontrar la solución a la conjetura de Goldbach, o no… ya que sus últimas palabras al sobrino son :“ay querido muchacho era tan simple, tan sencillo…“ pero este posteriormente niega el descubrimiento para proteger la memoria de su tío y las futuras críticas o ridiculizaciones.

    Otro tema tratado considero que es el de disfrutar de la vida sin obsesionarse por lograr unos objetivos al igual que le pasó al tío Petros, la contraposición a esto es el sobrino el cual disfruta las matemáticas sin obsesión y se muestra en todo momento como le apasionan a pesar de los intentos de su tío para que abandone este camino.

    Es una obra interdisciplinar orientada quizás a niños no tan pequeños como “El diablo de los números” la orientaria más hacia la educación secundaria y no simplemente dirigiéndola a la asignatura de matemáticas si no también a las lenguas, por ejemplo.

    En conclusión, una obra interesante que nos muestra el trabajo duro de los investigadores y el interesante mundo de las matemáticas y lo que pueden llegar a suponer para algunas personas a través de una obra cargada de un carácter novelístico importante y entretenido con su final abierto. Recomiendo este libro a todo el que no le guste mucho las matemáticas ya que puede ayudar a cambiar de opinión en cuanto a las mismas.

  462. Paula Misa (2º Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    El Tío Petros es una novela entretenida. El estilo del autor hace que la lectura sea fluída y amena, excepto cuando se ponen a explicar teoremas y conceptos matemáticos. Cuando aparecía un largo fragmento en el que empezaban a explicar temas como la propia Conjetura de Goldbach, me perdía mucho y tenía que parar la lectura. Me gustó mucho la forma en la que el autor transmite la impotencia y despesperación del tío Petros y lo decepcionado que está consigo mismo. Por momentos, la lectura se hace estresante, tal como si estuviésemos nosotros intentando resolver la maldita conjetura.

    Por otra parte, la lectura también aporta información sobre el mundo de las matemáticas: grandes matemáticos, teoremas, etc. que normalmente no suelen considerarse temas de cultura general, y que nunca está de más saber.

    Desde el punto de vista literario, no es una novela excepcionalmente buena, pero es una lectura amena (más aún si te gustan las matemáticas), y aporta conocimientos sobre las matemáticas que la gente que no estamos en contacto con ese campo no conocemos.

  463. Diego Lomba Castro (2º Grado Ed. Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”

    A título personal esta novela me gustó mucho, la forma en la que está narrada esta historia como si de un film de suspense de Christopher Nolan se tratrara, ha conseguido engancharme a ella y tener intriga por lo que sucediese al pobre Petros.

    Pese a ello no creo que sea una lectura adecuada para para alumnos de Ed. Primaria, ya que carece de base didáctica matemática y la temática abordada en el libro es mucho mas complicada de lo que pueda llegar a comprender un alumno de esta edad lo cual jugaría un factor clave en contra a la hora de engachar al lector.

    És interesante ver como se ponen en alza los valores, a como el tio Petros no se deja innfluenciar por su familia y persigue su sueño a lo igual que su sobrino que lejos de influenciarse por la familia rechazando la actitud obesiva hacia las matemáticas por parte de su tio, le genera curiosidad e incluso llega a admirarlo una veez ha descubierto todo lo que ha hecho.

  464. David Cao Otero.3º Lingua estranxeira Says:

    Al contrario que el otro libro de lectura del curso creo que este no es apto para niños de primaria. Es un libro complejo de la vida de un hombre de personalidad compleja. Varias lecturas de su vida se pueden extraer:
    Una, la de un hombre obsesionado con un sueño de grandeza, lo que le lleva a la incomprensión de su familia y a un aislamiento sólo aliviado por el interés y cariño demostrado por su sobrino, que se preocupa de ir más allá. En un momento del libro Sammy, amigo matemático de nuestro narrador, define la situación de los grandes matemáticos como “el precio de acercarse a la verdad es la locura…”. La línea que separa la fe inquebrantable de la obsesión es muy fina.
    Por otro lado tenemos una lectura más positiva del libro, la que nos lleva a ver a Petros como un hombre convencido de sus posibilidades y nos da una lección de creer en lo que hace a pesar de las “tormentas” que uno se pueda encontrar por el camino. No rendirse ante las dificultades y seguir adelante con lo que creemos, sin miedo al fracaso. Por un momento parece que Petros fue capaz de encontrar su particular equilibrio, su punto entre esfuerzo y ocio, cuando el ajedrez le proporciona esa vía de escape necesaria en cualquier tarea que nos propongamos.
    Petros Papachristos, protagonista de una vida con varias lecturas y de un libro del que podemos sacar también varias conclusiones.

  465. Elsa Muñiz Hermo (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    O Tío Petros e A Conxetura de Goldbach máis que un libro sobre matemáticas e un libro sobre a vida, sobre unha vida de esforzo e traballo por conseguir un soño. A novela xira en torno a vida do tío Petros e o seu afán por atopala demostración matemática da Conxetura de Goldbach “todo enteiro par maior que dous é igual a suma de dous primos”.

    É unha novela que nos engancha desde o primeiro momento e que mestura nunha trama fluída cuestións matemáticas. Sen embargo, para nenos de primaria pode que sexa complicada de entender debido a que os conceptos matemáticos tratados non están dentro dos contidos da eduación primaria.

    O libro danos a coñecer un punto de vista diferente das matemáticas e ver que non se reducen as simples operacións que se dan na escola. Detrás, hai un mundo de científicos que sinten verdadeira pasión polo que fan e que se esforzan día tras día por innovar e aportarnos cousas que antes non se fixeran.

    O autor deixa claro que hai que esforzarse e traballar moi duro para conseguir as metas que un se propón. Non obstante, este esforzo e traballo non terá que convertirse nunha obsesión senón nunha diversión, disfrutar co que un fai pero sen esquecerse das outras cousas importantes da vida. Ademais, hai que ter claro que, como lle dicía o irmán do tio Petros ao seu fillo: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser alcanzables!

  466. Reboreda Lorenzo Sebastian 2º grao Educacion Primaria Says:

    O Tio Petros e a conxetura de Goldbach.

    E unha novela basada no vida dun matemático grego retirado, narrada polo seu sobriño. A historia escrita por Apóstolos Doxiadis comeza dicindo “ Toda familia ten a sua ovella negra; na nosa era o Tio Petros”.
    Una familia que reprochaba a Petros, o seu egoismo e aproveitamento do seu saber. O sobriño de Petros dende neno sente curiosidade polo seu tío , o cal non entende a razón pola cal o resto da súa familia o ve como a ovella negra. O rapaz intenta acercase a el e descubrir como foi o seu pasado. Petros un excelentísimo matemático retirado e aislado da multitude social, reconstrue a sua vida a través do seu sobriño, o cal se interesa polas matetemáticas e establece unha estreita relación co seu tio. Petros ante a sua experiencia coas matemáticas trata de cambiar a determinación do seu sobriño por estudiar económicas como desexa o seu pai, atopando unha carreira mais funcional e productiva , que non o levaran a mediocridade nin a frustación polo éxito. Para isto trata de covencer o seu sobriño a través do engaño por medio do teorema de Goldbach. Que nun principio sendo fiel a sua palabra decide abandonar o seu soño de estudiar matématicas. Logo de descubrir que era unha extratexia de Petros , matricúlase en matemáticas, voltando outra vez as económicas despois de coñecer a vida do seu tio e a frustación e vida que conleva a vida en investigación para proporse ser algen de renome na vida.
    Petros dende neno apunta a ser un excelente matemático avanzando nos seus estudios a pasos axigantados, doctorandose e publicando o metodo Papachristos. Despois disto prosegue o seus estudios, relacionase con grandes matemáticos emprendendo traballos de investición, pasando a aceptar a catedra de matematicas na universidade de Munich. Posto que á aceptou pa centrar se en resolver o teorema de Goldbach que parte do princio “ todo número enteiro par maior que 2 e igual a suma de dous números primos” co proposito de demostrar ser un grandisimo matemático, reto que lle levou toda a vida inmerso na soedade. deixandonos na incertidume se realmente o conseguiu, xa que antes de demostrala sua hipotese falece.
    O libro gustoume moito, o autor sumerxenos nunha historia que xira o redor da conxetura de Goldbach ,e da vida das matematicas de maneira moi amena e intrigante, propondo unha lectura moi rapida e sinxela que acaba enganchando na sua lectura. E un libro que recomendaria leer, non so polos seus aspectos centrais que conforman a historia se non pola moralidade e reflexión que proporciona, entre as que destaco a hora de asumir calquer papel da vida cotía a profunda reflexión que conleva unha decisión sobre a nosa vida como reflicte o autor a elección dos estudos “se sempre teñen que ser vocacionais ou non “ valorando as nosas posibilidades de exito e fracaso.

    Reboreda Lorenzo Sebastian 2ºgrao en educacion Primaria

  467. Rebeca Sarmiento Rodríguez. 2º grao en educación primaria Says:

    Relata la historia de un señor italiano llamado Petros contada por su sobrino. Esta historia cuenta la vida de este señor en torno a las matemáticas. Desde pequeño siempre destacó en ese ámbito, por ello su padre lo mandaría a estudiar a Berlín ya que aunque no sabía mucho del tema tampoco quería estropearle la vida a su hijo. Allí en Berlín, Petros es un genio y cuánto más hacía pedía por ello un día le pregunto a su profesor cuál sería el problema matemático más difícil, y el profesor entre otros dijo la conjetura de Golbach. Petros se acabo enamorando de la niña que le enseño alemán Isolda pero esta se acabo casando con un teniente, así que Petros acabo por obsesionarse con la conjetura, algo que lo llevaría a aislarse del mundo y ver sólo a través de los objetos del difícil problema, que nunca llegaría a resolver. En este tiempo sí que hizo grandes logros pero no quiso publicar nada puesto que quedaría como un mediocre ya que no llego a demostrar dicha conjetura, y si nos referimos a otros logros por esperar tanto, otros se le adelantaron. Petros también aprendió a jugar al ajedrez lo cual le ayudo muchos en el ámbito de las matemáticas. El señor tiene un sobrino que es el que cuenta la historia este sentía admiración por su tío aunque escuchaba a su padre y a su tío que Petros era un fiasco de la vida. Su sobrino comenzó a interesarse por su historia y comenzó a sentir aprecio por las matemáticas pero esto se truncaría cuando su tío le jugó una mala pasada para que no las estudiara. Una vez en la universidad, ya en su tercer año de carrera escogió asignatura de matemáticas, aunque en el cuarto curso se daría cuenta que ser investigador matemático tampoco era tan bonito y se empezó a plantear si las matemáticas eran su vida.
    Con respecto a si este libro es adecuado para la educación primaria, creo que no. Si para cursos superiores porque tiene una lectura algo complicada y creo que a lo mejor los más pequeños no la entenderían. Veo que es una lectura más intensa y muy árida. Y en cuanto a los contenidos no son apropiados para los niños de primaria y eso ya les echaría para atrás a la hora de leer el libro.
    A mi me gustó el libro, me gusto la forma de contar la historia, si es verdad que a veces se hace algo liosa pero es entretenido ver como intercala historia. Es interesante ver cómo va acabar el conflicto.

  468. Noelia Varela Puga (2º Ed. Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH:
    Este libro: “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, es una gran obra cuya intención acercar al mundo de las matemáticas a gente de todas las edades (niños, mayores…). Lo consigue ya que a parte de contar una historia atrayente, sobre todo para los más pequeños, incluye datos matemáticos que sin darte de cuenta, poco a poco los vas introduciendo en tu subconsciente, y que resultan interesantes para aquellas personas que tienen un poco de cultura matemática.

    Aunque la historia está narrada en primera persona (por el sobrino del Tío Petros), está basada en la vida de Petros Papachristos. Para hacer un breve resumen, podemos dividir la obra en tres partes: la primera parte que nos da a conocer al tío Petros, la segunda parte que nos cuenta su vida, y la tercera parte que narra el fatal desenlace.

    El libro se basa en el descubrimiento del tío Petros, hasta ahora desconocido para el narrador, al igual que el mundo de las matemáticas. El interés comienza a aumentar a medida que se van descubriendo nuevos detalles de la vida del protagonista, como su pasado matemático, lo que provoca en su sobrino la intención de especializarse en eso una vez terminado el colegio. No logra llevarlo a cabo ya que hace un trato con su tío, que si no es capaz de resolver un problema, no se hará matemático, y tras todo el verano intentándolo, no lo logra y cumple su parte, por lo que decide estudiar otra cosa para trabajar en la empresa familiar.
    Cierto día, descubre que aquel pequeño problema que su tío le mandara, se trataba de uno de los problemas sin demostrar hasta el momento: La conjetura de Goldbach (“todo entero par mayor que 2 es igual a la sumo de dos primos”). Esto lo enfurece y pide explicaciones a su tío, que para aludir las culpas, le cuenta su historia de joven.
    Petros era un brillante matemático, pero no contento con eso, decidió ser más de maravilloso y se obsesionó con resolver un problema sin demostrar. Esto lo llevó a encerrarse del resto del mundo y desaprovechar ocasiones de demostrar ciertas teorías, hasta el punto de refugiarse en lugares remotos para no ser molestado. Gracias a esto, descubrió el ajedrez, una de sus pasiones en posteriores etapas y el único contacto con otras personas.
    El tiempo pasó hasta que se dio por vencido, o eso parecía, ya que tras contar a su sobrino su historia, la pasión por ese descubrimiento reapareció, e intentó de nuevo demostrar la hipótesis con legumbres, hasta que cierta noche, tras hacer una llamada a su sobrino insistiéndole en que lo había logrado, se murió.

    Bajo mi punto de vista, con este final tan inesperado, ya que parece que Petros resolvió la conjetura pero no logró compartirla con nadie más, es como escribir un final de la obra un poco ambiguo, para que cada lector, decida si tomarlo por loco y creer que no lo logró sino que fue fruto de la locura, o realmente creer que si lo logró pero no pudo explicarlo.

    Es una obra que me gustó mucho, y que recomendaría a personas de diversas edades, y con gusto o no por las matemáticas, ya que el fundamento se basa en la vida familiar de un anciano, acompañada por datos matemáticos.

  469. presumidayo Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    En esta novela, no sólo dirigida a grandes mentes prodigiosas de las matemáticas, la trama nuclear gira en torno al que fue un prometedor genio matemático, Petros Papachristos y su sobrino. El anciano, dedicó la mayor parte de su existencia a las matemáticas, y sobretodo concretamente a demostrar la conjetura de Goldbach. Se relata cómo relegó toda su vida social y familiar con el fin inicial y único de conquistar a una mujer, convirtiéndose posteriormente este reto en un fin vital en sí mismo. El modo en el que se volcaba en este asunto, nunca fue comprendido por su entorno, sin embargo, su sobrino deseó conocer los cómos y los porqués de su vida. Fruto de esta relación cada vez más estrecha, la explicación a muchas preguntas se ven respondidas y el joven encuentra su vocación en las matemáticas decidiendo así seguir sus pasos. Llega a matricularse en esta ciencia, pero tras un tiempo decide abandonarla y estudia otra carrera para poder estar al frente del negocio familiar. El desenlace es abierto, pues el tío Petros le comunica a su sobrino que resuelve la conjetura de Goldbach pero muere antes de poder atestiguarlo.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach creo que no es adecuado para la educación primaria, no ya por su contenido o forma (que no es de gran complejidad para niveles superiores), sino porque sobretodo no nos serviría como recurso didáctico. En otras edades más avanzadas, considero que esta obra puede resultar educativa para los alumnos: puede servirnos para introducir aspectos importantes de la historia de la matemática, además considero también que la novela aporta una perspectiva distinta de esta ciencia, humaniza la vida de los matemáticos haciendo que esa realidad no nos resulte tan ajena, y nos hace más conscientes de que gracias al sacrificio de personas que dedicaron su vida a la investigación, la ciencia avanza.
    Opino asimismo que este libro contiene un elemento motivador en cuanto a la lucha por conseguir nuestros sueños a pesar de las dificultades, con constancia y esfuerzo, sin importar que nos apruebe el entorno o no, sin cruzar eso sí la línea que divide la pasión de la obsesión.

    Irene Sánchez Álvarez 2º curso grado en E.Primaria.

  470. Marina Lopez Gonzalez 2º Grado maestro Educacion Primaria Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Esta historia está contada por el sobrino de Petros; un señor aficionado a la jardinería y al ajedrez; el cual tiene una imagen negativa de él a causa de que su padre siempre hablo de manera despectiva de su tío, que también es su hermano. El sobrino empieza a investigar sobre la vida de su tío y descubre que al contrario de lo que su familia cree, Petros no es un fracasado sino todo lo contrario. Poco a poco va descubriendo que su tío está apartado de su vida laboral como catedrático porque se dedica a descifrar la conjetura de Goldbach. El sobrino de Petros estudia la carrera de matemáticas pero acaba dejándola y estudiando economía como el padre quería. A pesar de que Petros le dice al sobrino que si es un buen matemático será capaz de descubrir la conjetura de Goldbach, el sobrino al igual que el tío no es capaz de descubrirla. El desenlace final es que Petros llama a su sobrino porque está a punto de morirse y le dice que ha descubierto la conjetura, el sobrino cuando llega a junto de Petros ya ha fallecido, y queda la incertidumbre de si la habrá resuelto o no. Como curiosidad decir que en nuestros días aún no se ha resuelto.

    En mi opinión, este libro no es apropiado para la lectura del alumnado de Primaria, lo enfocaría más a un alumnado de primero y segundo de la ESO, ya que aunque la historia no es dificultosa en cuanto a su entendimiento el vocabulario no está adaptado para Primaria. De todos modos como futura docente creo que este tipo de problemas matemáticos que aún no están resueltos actualmente, podrían ser de gran interés para el alumnado y a su vez hacerles pensar que las matemáticas no solamente son sumas, restas, polígonos, ecuaciones, etc.

    El libro me pareció muy interesante y de fácil lectura, además me sirvió para ampliar mi propio conocimiento sobre la conjetura, porque aunque la conocía no sabía casi nada. La historia del libro engancha pero el final no es demasiado atractivo, acabas como empezaste siguiendo con la misma duda.

    Por último, decir que la historia de Petros me pareció demasiado exagerada porque todo es bueno en su medida, y al final el no sabe poner límite y acaba volviéndose loco, hasta tal punto que llega a morirse.

  471. Jessica Fernández Mosquera Says:

    Jessica Fernández Mosquera · 2º curso de Grao en mestre/a de Educación Primaria.

    A novela de «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» preséntanos a vida dun matemático, Petros Papachristos, que remata por obsesionarse coa súa profesión e máis concretamente coa conxectura de Goldbach, un dos problemas abertos máis antigos das matemáticas.

    Preséntanos dita obsesión dun xeito negativo, destacando a desaprobación polos membros da súa familia a excepción do seu sobriño (narrador da novela), que dende pequeno comeza a sentir curiosidade pola misteriosa vida que leva o seu tío.

    Gustoume o xeito co que relaciona as matemáticas con certos aspectos da vida, como por exemplo valores tales como a perseveranza, o esforzo e a valentía; a ambición por ser o número un e tamén entregarse en algo en corpo e alma sen ser conscientes do que iso conleva.

    O libro convértese así nunha especie de introdución a historia das matemáticas e a mente dos matemáticos, de moi agradable lectura. Unha novela de suspense que me mantivo intrigada ata a última liña.

    Ademais disto, o xeito no que está narrado, non dista moito do dos libros que temos á man diariamente, a pesar de que as veces, ó falar de aspectos matemáticos como os teoremas, a comprensión resulte máis complexa.

    Non creo que sexa un libro indicado para idades moi temperás, considero que para lelo hai que ter certa madurez e un coñecemento das matemáticas máis amplo do que poden ter alumnos de Educación Primaria, por exemplo. Ademais, polo seu argumento e contexto histórico non creo que conseguise “enganchalos”.

  472. Jessica Fernández Mosquera Says:

    Jessica Fernández Mosquera · 2º curso de Grao en mestre/a de Educación Primaria

    A novela de «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» preséntanos a vida dun matemático, Petros Papachristos, que remata por obsesionarse coa súa profesión e máis concretamente coa conxectura de Goldbach, un dos problemas abertos máis antigos das matemáticas.

    Preséntanos dita obsesión dun xeito negativo, destacando a desaprobación polos membros da súa familia a excepción do seu sobriño (narrador da novela), que dende pequeno comeza a sentir curiosidade pola misteriosa vida que leva o seu tío.

    Gustoume o xeito co que relaciona as matemáticas con certos aspectos da vida, como por exemplo valores tales como a perseveranza, o esforzo e a valentía; a ambición por ser o número un e tamén entregarse en algo en corpo e alma sen ser conscientes do que iso conleva.

    O libro convértese así nunha especie de introdución a historia das matemáticas e a mente dos matemáticos, de moi agradable lectura. Unha novela de suspense que me mantivo intrigada ata a última liña.

    Ademais disto, o xeito no que está narrado, non dista moito do dos libros que temos á man diariamente, a pesar de que as veces, ó falar de aspectos matemáticos como os teoremas, a comprensión resulte máis complexa. Non creo que sexa un libro indicado para idades moi temperás, considero que para lelo hai que ter certa madurez e un coñecemento das matemáticas máis amplo do que poden ter alumnos de Educación Primaria, por exemplo. Ademais, polo seu argumento e contexto histórico non creo que conseguise “enganchalos”.

  473. irene Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Obra ligera a la par que intrigante, nos cuenta la historia familia de un niño y su tío Petros unidos por una pasión: las matemáticas.
    Esta historia tiene su comienzo en el momento en el que el sobrino de Petros descubre que su tío ofreció toda su vida y su enorme sabiduría al estudio y resolución de la conjetura de Goldbach. Fue quizás ese el motivo por el cual su tío no lo animaba a estudiar la carrera de matemáticas, y mediante lo cual también, el la acabó cursando. La obra nos deja un final abierto en el cual el tío Petros fallece y deja a los lectores con la duda de si resolvió finalmente la conjetura o no.
    Bajo mi punto de vista, me parece un libro un poco complicado para niños de educación primaria debido a su terminología y conceptos, pero es interesante que ya desde pequeños sepan que toda meta requiere un gran esfuerzo, eso si, sin llegar al punto de la obsesión que puede nublar todo nuestro mundo, esta es la moraleja principal que yo le otorgo a esta obra.

  474. Sara Sánchez Pita Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach narra la vida de Petros Papachrystos desde la perspectiva de su sobrino, aunque al principio comienza contándonos parte de la historia de su familia para situarnos en el argumento, no se centra en intentar destacar los aspectos biográficos de este hombre, si no en los relacionados con las matemáticas en tanto a la dedicación hacia una investigación que ni tan siquiera tenía la certeza de que tuviera una solución alcanzable (la conjetura de Goldbach) o lo importante y complicado de demostraciones de ciertos postulados aparentemente sencillos.
    A lo largo de la novela, vamos viendo los cambios tanto en la forma de investigar como de relacionarse de Petros llegando al casi total aislamiento en el que se encontraba en sus últimos días llegando a rozar un estado de demencia que nos deja la obra con un final abierto en tanto a que realmente no sabemos si antes de morir llega a lograr su objetivo de resolver la ansiada conjetura.
    Desde mi punto de vista, este libro es útil en cuanto al interés que pueda suscitar a quien tenga un especial interés por conocer ciertos aspectos específicos de las matemáticas pero creo que hay algunas partes en las que habla de ciertas fórmulas o teorías matemáticas que son complicadas de entender si no se tienen ciertos conocimientos previos del tema.
    Por otro lado, nos puede llevar a la reflexión sobre la complicación, dedicación y perseverancia que han tenido que emplear algunos matemáticos para llegar a conclusiones que actualmente nos parecen muy sencillas a simple vista cuando nos las dan ya planteadas.
    Finalmente, creo que es una obra interesante y que recomendaría ya que en general la lectura no se hace complicada y nos puede ayudar a sacar distintas conclusiones sobre los aspectos que en ella se tratan.

  475. Sandra Vázquez Núñez (2º Educación Primaria) Says:

    A partir desta novela, escrita a modo de historia familiar persoal, o autor introduce ao lector no mundo das matemáticas, entrelazando varios temas relacionados con esta disciplina. Por unha banda, a novela describe a vida persoal (home solitario, desprezado pola familia por ser un “inútil”) e académica dun xenio matemático, o tío Petros, empeñado en desentrañar un gran enigma matemático (a conxectura de Goldbach). De xeito paralelo, tamén se describe a traxectoria vital do seu sobriño, que soñaba con ser matemático, influenciado polo misterio que rodeaba á vida do seu tío.

    A narración destas dúas vidas permítelle ao lector penetrar no mundo da investigación matemática: a importancia de publicar os resultados, a tremenda dificultade de demostrar cousas aparentemente sinxelas, a necesidade de estar en contacto co mundo matemático, a fama de loucos dos investigadores matemáticos (achegarse á Verdade ten un prezo) ou a utilidade de investigar un enigma de difícil solución porque sempre se obteñen resultados intermedios de valor son algunhas das ideas, xeralmente descoñecidas, que trata o autor. Ademais, intégranse no relato grandes matemáticos coas súas aportacións (Gödel e o teorema da incompletitude, Turing, Hardy, etc.) dun xeito moi natural e didáctico.

    Penso que é un libro moi recomendable para profesores de primaria (e incluso para alumnos de secundaria) porque amplía a cultura matemática, desperta o interese e a curiosidade por temas xeralmente descoñecidos e algúns dos contidos serven para organizar unhas clases de matemáticas moi interesantes (os grandes enigmas sempre despertan moita curiosidade nos alumnos/as ). Tamén pode servir para reflexionar sobre a parte máis persoal ou sentimental da novela: as decisións que as persoas toman na vida e os motivos destas, os metas alcanzables ou supostamente inalcanzables, as ganas e o empeño para conseguilas e os custos persoais de determinadas decisións.

  476. Silvia Castro Gómez. 3º Magisterio, lengua extranjera Says:

    En este libro se narra la vida de un chico que desconoce la de su tío Petros, el cual es considerado por la familia como la oveja negra, y a quién decide investigar. Descubre que es un hombre muy interesante e incluso modélico porque fue un importante matemático y que dedicó su vida a este campo. Esto le resulta muy interesante y a partir de ahí, decide seguir sus pasos y convertirse en un matemático, por lo que su tío le propone un reto a modo de engaño, que resuelva un acertijo (era la conjetura de Goldbach pero él no lo sabía). No pudo resolverlo y una vez terminado el verano olvidó la idea de convertirse en matemático para formarse y dedicarse al negocio familiar.
    Pasados los años, descubre que el problema que su tío le planteara era la conjetura de Goldbach, un problema que nadie consiguiera resolver, por lo que le reprocha que por su culpa no pudiera conseguir su sueño. El tío le hace saber el sacrificio que hizo por ser matemático y la dura dedicación a la que sometió su vida entera para la resolución de la conjetura de Goldbach. Acaban manteniendo una estrecha relación de aprecio y respeto que los une hasta el fallecimiento del tío.

    Es una obra muy entretenida con un trasfondo moral que se puede trabajar en las aulas en que se estudia matemáticas, porque que nos hace vislumbrar por un lado, el egoísmo por parte del tío al echar por tierra el sueño de su sobrino al proponerle resolver un problema a sabiendas de que no tenía solución, y por otro, la ambición del mismo personaje por dedicar tal esfuerzo, tanto personal como social, por conseguir un único objetivo, resolver la conjetura de Goldbach.

    Considero que este libro está dirigido a alumnos de educacón secundaria e incluso superior, por el contenido y vocabulario empleados y porque los lectores se pueden identificar con el chico, quién presenta una enérgica ilusión por conseguir su sueño en la vida y lo que le ocurre cuando no es capaz de resolver un problema, que su sueño se ve truncado. En las matemáticas, como en el resto de campos de estudio, te puedes encontrar cosas difíciles, pero no por ello debes dejar de intentarlo y luchar por aquello que quieres, como hizo el tío Petros pero sin llegar a tal extremo, lo cual no quería que le pasase a su sobrino, ni a los lectores.

  477. Olalla Says:

    Petros Papachristos es una persona que desde la niñez se interesó por las matemáticas, llegando a convertirse en un genio obsesionado por resolver la conjetura de Goldbach.
    En principio su motivación par resolverla era Isolda, su primer amor. Más adelante en su vida la motivación se convirtió en intrínseca, se puso esa meta inalcanzable e incluso llegó a estar tan empecinado con la conjetura que se aisló completamente de sus amigos, familiares y de su trabajo.
    A Papachristos no le llegaba el mediocre reconocimiento que obtendría publicando los resultados medios que iba obteniendo de su investigación. Él perseguía la fama inmortal en el mundo matemático por resolver un gran problema. Su orgullo no le permitía publicar algo que no fuera sublime. Debido a que no obtenía ningún resultado final de la conjetura de Goldbach y dedicaba su vida entera a ella, sus hermanos le cogieron tirria y lo consideraban un fiasco de la vida. Es por esto que su sobrino favorito nunca supo realmente cual era la historia de su tío Petros. Un día recibió una invitación destinada a su tío y a partir de ahí comenzó a descubrir casi todo sobre él. Le fascinó tanto la historia de su tío que incluso quería ser matemático como él. Pero este sueño adolescente se vió frustrado por culpa de un complicado problema que Petros le mandó resolver para determinar su valía como matemático. Este problema era la mismísima conjetura de Goldbach (pero el sobrino no lo supo hasta el final de verano), y como es evidente no obtuvo su solución y renegó de su sueño matemático.
    Una vez en la universidad el sobrino coincidió con un matemático de compañero de habitación, el sobrino le contó su anécdota con las matemáticas y con el tío Petros y los dos sacaron conclusiones la inactividad del tío Papachristos. El sobrino pudo conocer posteriormente toda la historia del tío.
    Cuando hubo terminados sus estudios universitarios la relación con su tío se estrechó por compartir la afición al ajedrez. El propósito que tenía el sobrino con este acercamiento en realidad era que su tío aceptara su fracaso con la conjetura de Goldbach y dejara por tanto de atribuírselo a la teoría de la incompletitud de Gödel. Pero el día que por fin empezaron a entablar conversacón sobre el tema, el interés de Petros por la conjetura se avivó nuevamente y, en vez de aceptar su derrota, comenzó a obsesionarse de nuevo por el problema.
    Finalmente, tras una sobredosis de realidad en busca de la verdad absoluta que se esconde detrás de los grandes problemas matemáticos, el tío Petros llama a su sobrino favorito con tono desesperado para que acuda a su casa de Ekali, ya que necesitaba dos testigos matemáticos. Al llegar allí el sobrino y el médico se encontraron a Petros muerto y nunca se llegó a saber si en sus últimos momentos de vida Petros Papachristos consiguió resolver la conjetura de Goldbach.
    Me gustó mucho este libro por su transfondo histórico, aportaciones de famosos matemáticos y sobre todo por su trama misteriosa y amena en todo el transcurso de los acontecimientos.

    • Raquel Joga Gómez Says:

      Raquel Joga Gómez
      Magisterio Lengua Extranjera

      El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una interesante y cautivadora novela en la que el autor, Apóstolos Doxiadis, nos cuenta la historia de cómo un prestigioso matemático griego, procediente de una familia de comerciantes de Atenas, pasa casi toda su vida volcado en resolver uno de los problemas más difíciles de las matemáticas “ La conjetura de Goldbach “ todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos.
      Se trata de un relato brillante donde el autor a través de la literatura y con un lenguaje muy rico y elaborado, no sólo a nivel poético sino también científico, nos presenta unos personajes relacionados entre sí por su parentesco y por su pasión e interés por las matemáticas. A través de la relación entre estos personajes se nos presenta una historia muy humana y conmovedora que engancha desde el principio porque aunque cuyo tema principal son las matemáticas también se muestra la parte más humana y pasional de estos personajes en su lucha por descubrir la verdad. En el caso de Petros solucionar la conjetura y tras no haberlo conseguido reconocer su propia responsabilidad y admitir su fracaso noblemente mientras que su sobrino, conocer la historia real de la vida de su tío a quien admiraba profundamente y quien mas tarde tomando como modelo sus experiencias, sí logró reconocer que no tenía un don especial para ser un célebre y distinguido matemático como su tío había pronosticado.
      La novela está dividida en tres partes y la historia es narrada a través de los ojos del sobrino de Petros Papachristos. En la primera parte se nos presenta a los personajes y su contexto familiar. Las relaciones que tienen entre ellos, sus profesiones y reuniones familiares. Todos se llevan bien, trabajan juntos y comparten aficiones excepto Petros quienes sus hermanos lo consideran “uno de los fiascos de la vida” y no querían que su sobrino se acérquese a el. Pero en el intento consiguen el efecto contrario en el chico que guiado por un impulso rebelde, propio de la adolescencia, la curiosidad por conocer más a su tío aumenta , provocando encuentros casuales hasta descubrir toda la verdad sobre la contradición existente en el entre lo que sus tíos opinaban y lo que le realmente le transmitía su tío . Cuando descubre sus logros académicos siente motivación y verdadero interés por las mates y quiere seguir los pasos de su tío hasta que este le plantea un problema para resolver en verano y le propone un trato. Si no lo consigue resolver nunca podrá dedicarse al estudio de las matemáticas. El chico fracasa en el intento, acepta el trato con resignación y se decide por estudiar Económicas. En su tercer año de universidad conoce a Sammy Epstein, un prodigio de la matemáticas, con quien se sincera y le pone nombre al problema puesto por su tío y le ayuda a comprender su arrogante conducta ante su sobrino. Gracias a su amigo decide estudiar Matemáticas y se propone darle, al menos, una oportunidad a su tío para que se defienda. La segunda parte se centra en la historia de Petros Papachristos como matemático desde su infancia hasta que se mudó a su casa familiar en Ekali. En ese momento conocemos como es la vida de un matemático prodigioso quien su pasión por esa ciencia le hace dedicar toda su vida a resolver problemas para buscar su transcendencia en esa disciplina. Se cuenta su experiencia académica, el encuentro con importantes personalidades de la historia de las Matemáticas y se citan grandes logros, teoremas y principios importantes. A través de su historia conocemos mejor la personalidad de su tío: sus sentimientos, pensamientos, acciones y percepciones mas profundas sobre sí mismo y su actividad académica. En la tercera parte su sobrino reflexiona sobre su decisión por abandonar las matemáticas y dedicarse a seguir con el negocio familiar como su padre debido a aceptar sus límites y capacidades en esa ciencia y angustiado por ver como la perseverancia y dedicación absoluta de su tío y de matemáticos célebres a aproximarse a la verdad mas absoluta los había conducido a la soledad, la locura y el aislamiento. Después de haber llegado a esa conclusión la relación con su tío mejoró y las visitas para jugar al ajedrez eran continuas lo único que necesitaba era que su tío admitiera su fracaso y no se lo atribuyera a la teoría de la Incompletitud de Godel. Petros que estaba en deuda con su sobrino por aquel verano que le hizo pasar decidió darle 10 lecciones sobre la conjetura de Golldbach, revivió sus conocimientos y sentimientos según sus diferentes enfoques, pero sus nuevos deseos por intentar demostrarla de nuevo lo llevaron a la locura por no soportar aceptar su posible fracaso.
      Este libro lo recomendaría a cualquier persona interesada en el mundo de las matemáticas, sobretodo si tiene la edad del protagonista y ciertas inclinaciones al estudio profundo de esa ciencia ya que se citan a célebres matemáticos, sus descubrimientos y experiencias personales para tomar como ejemplo a seguir o no pero también a cualquier que le apetezca disfrutar del placer de la lectura.
      Desde el punto de vista educativo la recomiendo para Bachillerato como material y recurso diferente y motivador para el aula de matematicas o includo de lengua y literatura castellana debido a que también aparecen características propias del romanticismo. El amor pasional de una ciencia que lleva a la soledad, la inseguridad ,la alienación , la dedicación y perseverancia en conseguir acercarse a la verdad y a la belleza pasando por un torbellino de sentimientos y estados de ánimo… y por ello la considero una historia muy humana donde se mezclan literatura y ciencia.
      Hay moralejas importantes como proponerse metas alcanzables, aceptar los limites y las debilidades con dignidad, hacerse responsable de los fracasos, compartir los triunfos, la motivación intrínseca por lo que se admira y apasiona.. que invitan a leer la obra y reflexionar sobre nuestros comportamientos y valores mas humanos ante cualquier disciplina y para la vida en general.

  478. anahompa Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Ana Hompanera Rodríguez (Lingua estranxeira)

    El tío Petros es la oveja negra de la familia, quizá es por eso que despierta la curiosidad infantil de su sobrino, que pasa a convertirse en el narrador de esta historia y cuyas ansias de conocer la verdad nos acercan la fascinante historia de su tío.

    Todo comienza cuando el protagonista decide, en contra de la voluntad de su padre, seguir los pasos de Petros y estudiar matemáticas. Tras trasladarle la noticia a su tío ilusionado, descubre sorprendido, que su tío no parece del todo contento. Petros obliga a su sobrino a jurar que sólo estudiará matemáticas en el caso de resolver un problema que este le planteará. Después de un verano intentándolo, el chico se rinde, y cumple su promesa, irá a una universidad estadounidense pero no estudiará matemáticas.

    Los años pasan y el destino pone en su camino a un nuevo amigo Sammy, que estudia matemáticas y que le hace saber que el problema que su tío le había planteado aquel verano es la conjetura de Goldbach, uno problema aún sin resolver y verdaderamente difícil.

    Es en este momento cuando el sobrino de Petros tira de la manta y comienza a averiguar la verdad acerca de la vida de su tío, que ha dedicado toda su vida a tratar de resolver ese problema. En el relato del tío del protagonista, tenemos la oportunidad de acercarnos a la Historia de las Matemáticas, conociendo a distintos personajes importantes para esta ciencia como Turing, Gödel, el propio Goldbach, Ramanujan, Littlewood… y siempre de una manera amena y trepidante, ya que todo se enlaza con la biografía del tío del narrador.

    Es este un libro muy interesante para alumnos de educación secundaria ya que en ningún momento resulta denso, más bien al contrario, ya que al abrirlo sientes la necesidad de acabarlo de un tirón.

  479. Jorge Rodríguez Pérez (2º Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, cuenta la historia de un joven que intenta seguir los pasos de su tío, el cual es considerado por el resto de su familia como “uno de los grandes fiascos de la vida”. Su relación con el tío Petros va variando a lo largo del relato por los acontecimientos que se suceden, considerándolo a ratos un ejemplo a seguir, cuando ve en él a un hombre que luchó por lo imposible, en busca de pasar a la posteridad. En otras ocasiones un fiasco, como cuando le obliga a firmar un papel conforme no va a seguir la rama puramente matemática en sus estudios, un farsante, cuando el Sammy un amigo del joven sobrino cree descubrir que el tío Petros nunca intentó resolver la conjetura de Goldbach,. Un anciano con problemas mentales, cuando el anciano le cuenta su vida y ve que el estudio de las matemáticas a dichos niveles, provocaron secuelas en su conducta.
    Incluso como mal afortunado cuando su tío le explica la mala suerte que tuvo en su vida a la hora de presentar su trabajos y de dedicar su vida a algo que posiblemente no tenía explicación.
    Por último queda la duda de si realmente el tío Petros consiguió realmente probar la conjetura de Goldbach, dado a que su llamada a la noche y la muerte que sufre antes de poder explicar el motivo de dicha llamada, dejan en incertidumbre el final del libro.
    A mi manera de ver el libro presenta unos ideales de superación y de lucha constante en la vida y de posicionamiento cara ella, mostrando un punto de vista muy ambicioso de verla, con ese afán por pasar a la historia por parte de Petros Papachistros, no conformándose con menos. También cabe a destacar que suscita un interés hacia las matemáticas y refleja ilusión e inquietud introduciéndonos las veces en este maravilloso mundo y demostrándole al lector lo fascinante que puede llegar a resultar.

  480. Tamara García Mosquera 3ª Lingua Extranxeira Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Petros Papachristos a pesares da súa importante e grandiosa traxectoria no campo das matemáticas tiña un asunto pendente la conjetura de Goldbach (todo número par maior que dous é a suma de dous números primos). Este personaxe fora considerado na súa familia coma a ovella negra, os seus irmáns falaban moi mal del polo que os seus sobriños tiñan a mesma opinión del alimentada polo que seus pais lle dicían. Mais a curiosidade dun dos seus sobriños levouno a descubrir que o seu tío fora unha eminencia, por así dicilo, no campo das matemáticas, e a que quixera seguir o camiño que seu tío abrira. Establecese entre eles un lazo especial e complexo, o sobriño de Petros decide tamén facerse matemático e seguir co propósito de seu tío mais era difícil. O final da obra déixanos coa intriga de se se chegou á resolución ou non.
    A pesar do que poida parecer non se trata dun libro puramente matemático, considero interesante esta lectura xa para alumnos de secundaria. A curiosidade en moitas ocasións pode ser unha grande aliada. E para ser un bo matemático hai que ter curiosidade.

    TAMARA GARCÍA MOSQUERA Lingua Estranxeira

  481. Jéssica Lago Domínguez (2º Curso Grado en Educación Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro, trata a historia de Petros Papachristos, un home que dedicou a súa vida a resolver a Conxetura de Goldbach. A través da vista do seu sobriño, vamos descubrindo como foi a súa vida, unha vida entregada a resolución desta conxetura, pero sen ningún éxito acadado, xa que cando consegue achala morre e non pode explicar a súa resolución; pero ademais desta resolución, atopa a resolución a dous teoremas máis sendo máis xoven, pero cando os quere publicar atópase coa tráxica noticia de que xa están publicadas, este é un dos aspectos que non me gusta do libro, posto que se mostra o egoísmo do tío Petros, xa que non as revela antes porque non quere que ninguén se decate de que está traballando na resolución desta conxetura para que non se lle adianten e así poder conseguir un éxito individual, polo que toda a súa vida traballa practicamente sen axuda, chegando a obsesionarse demais.
    Dito libro mostra o afán e o sacrificio por acadar a resolución desta conxetura, polo que é, segundo o meu punto de vista, un libro entretido, que en todo momento anima a seguir lendo, para saber que vai pasar realmente coa súa vida e coa resolución de dita conxetura.
    Quizais sexa un libro con bastante dificultade para os nenos de Primaria, xa que fala sobre moitos aspectos matemáticos que os nenos no poderían alcanzar, debido a pouca aprendizaxe sobre este campo, entre as idades de 6 e 12 anos. Polo que non o recomendaría para os cursos de Primaria. Tamén, con este libro, se vai descubrindo información sobre o campo das matemáticas, xa que nel se citan moitos grandes matemáticos, teorías, propiedades, outros teoremas, etc.

  482. juanma Says:

    El Tio Petros y la conjetura de Goldbach
    Juan Manuel Carballo Quiroga
    Magisterio Lengua Extranjera

    Tras la lectura de este libro considero que no es acto quizas para los niveles de educación primaria quizas si una lectura para los ultimos niveles de primaria y más enfocado para secundaria. Como iniciación a las matemáticas dista un poco de llamar la atención de los niños ya que a pesar de llamar la atención la historia del tío Petros y de que sus hermanos lo tilden de “oveja negra” o de fracaso en las matemáticas el Tio Petros tardo en rendirse en su afán por demostrar que conseguiria demostrar la conjetura de Goldbach que al final no fue capaz de llevar a cabo. La historia me encantó pero tengo que reconocer que hay puntos en los que se hace un poco repetitiva y aburrida, con lo cual como iniciación a las matemáticas para los niños no me resulta muy acertada la lectura. A aquellos niños que no les gustan mucho las matemáticas, que no es mi caso, les puede quitar el gusto del todo. Así y todo si lo recomiendo para niveles superiores como secundaria y bachiller ya que presenta no solo autores matemáticos conocidos sino que emplea lenguaje matemático, que para niños de primaria puede resultan un poco dificil de entender como puntualizaron anteriormente en sus comentarios mis compañeros.

  483. juanma Says:

    El Tio Petros y la conjetura de Goldbach
    Tras la lectura de este libro considero que no es acto quizas para los niveles de educación primaria quizas si una lectura para los ultimos niveles de primaria y más enfocado para secundaria. Como iniciación a las matemáticas dista un poco de llamar la atención de los niños ya que a pesar de llamar la atención la historia del tío Petros y de que sus hermanos lo tilden de «oveja negra» o de fracaso en las matemáticas el Tio Petros tardo en rendirse en su afán por demostrar que conseguiria demostrar la conjetura de Goldbach que al final no fue capaz de llevar a cabo. La historia me encantó pero tengo que reconocer que hay puntos en los que se hace un poco repetitiva y aburrida, con lo cual como iniciación a las matemáticas para los niños no me resulta muy acertada la lectura. A aquellos niños que no les gustan mucho las matemáticas, que no es mi caso, les puede quitar el gusto del todo. Así y todo si lo recomiendo para niveles superiores como secundaria y bachiller ya que presenta no solo autores matemáticos conocidos sino que emplea lenguaje matemático, que para niños de primaria puede resultan un poco dificil de entender como puntualizaron anteriormente en sus comentarios mis compañeros.

  484. Carmen Díaz Rodríguez. Mestre, Lingua Estranxeira Says:

    Los Papachristo eran una familia de origen griego. El tío Petros, más conocido en las esferas matemáticas como el Profesor Petros Papachristos, y su sobrino son los dos personajes principales de la novela.
    Desde que era un niño, hasta su madurez y la muerte de su tío, nuestro protagonista narra la evolución de la relación con este y la trayectoria personal de ambos.
    Tras mucho indagar descubre que Petros, hacia el que su padre y su otro tío siempre habían manifestado un profundo desprecio, había sido un importante catedrático de matemáticas especializado en teoría de números y que había dedicado toda su carrera a intentar demostrar la conjetura de Goldbach. A lo largo de la historia los acontecimientos y los sentimientos cambiantes hacia su tío se suceden mientras intenta descubrir la verdad de lo ocurrido.
    Aunque de forma superficial, para poder llegar a todos los lectores, son muchos los conceptos matemáticos que se tratan en la novela así como los matemáticos ilustres que se menciona. Es el caso de Kurt Gödel, Alan Turing, Ramanujan, Caratheodory, Littlewood,Hardy o Evariste Galois entre otros, muchos de ellos personajes secundarios de la historia.
    Pese a todo nada tiene que ver con las matemáticas en si mismas, si no con el espíritu y la vida de los matemáticos de las más altas esferas. La matemática como forma de vida, como algo que se tiene o no se tiene. Se habla de ellas con pasión y respeto.
    Me parece un libro muy recomendable para Educación Secundaria ya que además de facilitar un acercamiento a las matemáticas se recalca bastante la importancia de dedicarse a lo que a uno realmente le apasiona, fijarse objetivos y luchar por cumplirlos aunque anteponiendo siempre la salud y la razón y la calidad de vida en algunos casos.

  485. Noemí Quiza(3º Lengua Estranxeira) Says:

    Este libro no habla de matemáticas, no habla de números. Este libro habla de la vida.
    En estas escasas 200 páginas, el autor escoge un matemático reconocido dentro de su rama pero que no ha tenido éxito alguno dentro de su familia, a pesar de ser precoz en sus estudios y de haber conseguido llegar a ser un gran catedrático. Todo este fracaso familiar se debe a que este gran hombre no consigue demostrar uno de los grandes problemas matemáticos que a día de hoy nadie ha conseguido todavía demostrar: La conjetura de Goldbach (todo número par mayor que dos puede escribirse como la suma de dos números primos). Es su familia la que le convierte en la “oveja negra” pero hay un niño, su sobrino, que tiene curiosidad y necesita saber más acerca de su tío y el porqué este vacío familiar hacia él. Lejos de dejarse llevar por las opiniones de su padre y resto de parientes se acerca a su tío, sintiendo cada vez más curiosidad por él y una vez que descubre todo, y sabe todo lo que ha hecho , esta curiosidad se convierte en admiración. De hecho, esto le hace querer saber más sobre las matemáticas y acercarse tanto a este mundo que quiera seguir los pasos de Petros, esos que toda su familia desprecian tanto.
    A pesar de que el libro se centra en este problema matemático y en su resolución, en la que finalmente el tío Petros decide volver a trabajar dejándonos con la duda en el final del libro, para mí todo esto tiene un fondo que va mucho más allá de este “sencillo” problemilla.
    En este libro, se nos enseña a tener personalidad propia, a no dejarnos llevar por aquello que los demás puedan pensar, a perseguir nuestros sueños y a hacer de nuestra vida aquello que nosotros queramos que sea.
    Es evidente, que la obsesión no nos lleva a conseguirlo, ni antes ni después y que incluso puede hacernos perder algo tan preciado como es nuestra propia vida.
    Mi conclusión es que debemos vivir libremente, haciendo aquello que más nos gusta porque sino nos arrepentiremos toda la vida de no haberlo hecho, y que no siempre, la opinión de los demás debe ser tan importante, aunque se haga con la mejor intención, sino que debemos luchar por aquello que queremos ser, incluso aunque entre un poco en la locura.
    La vida está para vivirla, por supuesto, y no debemos desperdiciarla en demostrar imposibles, pero el día que dejemos de soñar, dejaremos de existir como personas.

  486. Ana Isabel Molanes González (2ºGrao Educación Primaria) Says:

    Ana Isabel Molanes González – 2ºGrao en Educación Primaria

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro extraordinario para acercar a los niños, y a los no tan niños, al mundo de las matemáticas. Apóstolos Doxiadis consigue que las matemáticas se vean como una materia interesante y que el lector entienda cómo piensa un matemático y cómo es su vida.

    La historia comienza presentándonos a Petros Papachristos desde el punto de vista de su sobrino: éste último quiere saber que hay más allá de esa fama de “oveja negra” que tiene su tío en la familia. Pronto descubre que, en su juventud, Petros fue un famoso matemático, por lo que su curiosidad por saber el porqué de su retiro de la vida pública se acentúa.

    Durante la búsqueda de la verdad acerca de su tío, a la que el lector se engancha igual que el sobrino de Petros, hay una serie de momentos que nos llevan a pensar que ya lo sabemos todo, a pensar que Papachristos realmente había malgastado su vida, a pensar que la conjetura de Goldbach (un problema matemático, sencillo en apariencia, pero que ningún matemático había sido capaz de resolver nunca) era sólo una excusa y que él nunca había trabajado en serio en ella. El autor juega con el misterio durante toda la obra consiguiendo que la pregunta “¿Resolverá o no resolverá Petros la Conjetura de Goldbach?” ronde incansablemente por la cabeza del lector.

    Finalmente, nos damos cuenta de que lo importante no es si Papachristos tiene éxito o no. El final, ambiguo, en el que se da a entender que Petros finalmente resolvió la conjetura aunque no le dio tiempo a explicar cómo, resulta agridulce y muy apropiado para poner punto y final a la obra.

    Bajo mi punto de vista, esta es una novela apropiada para que lectores de todas las edades se sumerjan en ella ya que engancha desde el primer párrafo y, poco a poco, nos va transportando a un mundo desconocido para la gran parte de la población: el mundo de las matemáticas y de la vida de una persona que se dedica en cuerpo y alma a ellas.

  487. Rebeca Seoane Souto. Mestre Lingua Estranxeira, Inglés.3ºcurso. Says:

    Esta novela narra la historia de Petros Papachristos, y de su sobrino, quien descubre que tras el velo de estereotipos que había recaído sobre su tío, visto como “la oveja negra” de la familia, es en realidad un genio matemático, un personaje fascinante, que había dedicado su vida a resolver la Conjetura Goldbach. Se establece entre ellos una relación muy especial, y Petros le manda demostrar la Conjetura. Después de intentarlo sin éxito, se enfrenta a su tío, quien retoma de forma obsesiva la investigación. Antes de morir el tío Petros le confiesa que ha encontrado la solución, dejando un final abierto e impactante.
    Para mi comentario personal, no puedo si no compararlo con la otra lectura compartida en el curso, “El diablo de los números”, ya que mi posición como futura docente se ve afectada por ambas perspectivas.
    En esta ocasión se trata de una visión desde un ángulo diferente, del mismo mundo: el de las matemáticas. Se abordan aquí desde el punto de vista del investigador profesional, y aumentando un poco más el foco, desde la intrincada relación de este mundo con el anhelo del ser humano por explorarlo y dominarlo.
    Mientras en el primer título se van abriendo ventanas que dan paso a universos fantasiosos, frescos y dinámicos, algo inquietante en ocasiones pero divertidos y seguros, en “El tío Petros…” Se nos muestra un lado más real, íntimo y muy emotivo, en el que la relación amor – odio que mantenemos con el saber, es una carrera de fondo infinita (al igual que los números), una galaxia profunda, que todavía no somos quien de clasificar en su totalidad, pero que sospechamos trascendente para el ser humano.
    Doxiadis nos dibuja esta carrera, a través de las vidas de los personajes; en ella hay subidas y bajadas, distanciamientos, tropiezos y descubrimientos de nuevas cimas.
    Por todo ello, considero que esta novela es apropiada para los adolescentes y los adultos a los que se quiera ayudar a reflexionar sobre el mundo científico, así como de la propia vocación humana.
    Si en “El diablo…”, la mejor aportación, bajo mi punto de vista, es la de la motivación y el acercamiento positivo y sin miedo a los números, aquí esa motivación adquiere una dimensión mayor, (sin subestimar la importancia de la superación de obstáculos para los niños); Es la lucha en si misma, a pesar de los contratiempos, por descubrir el verdadero sentido del mundo que nos rodea, el verdadero sentido de nuestro papel en el entorno; y esa lucha es un impulso interior que debe ser escuchado, aunque ello conlleve sacrificios que debamos sopesar, y desde luego, compensar para no ser absorbidos por nuestro propio anhelo .

  488. Fernández Alonso, Narén (2º Educación Primaria) Says:

    FERNÁNDEZ ALONSO, NARÉN
    GRAO EN MESTRE EN EDUCACIÓN PRIMARIA
    2º CURSO

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é un libro integrante e reflexivo que nos introduce, como visitantes, no mundo das matemáticas. Ten como tema matemático principal un problema que na actualidade aínda non ten solución, a Conxectura de Goldbach (consistente en demostrar que todo número enteriro para maior que 2 é a suma de dous números primos). Fai un enfoque diferente das matemáticas xa que, pese a estar centrado no tema da conxectura de Goldbach, tranta outros moitos que subxacen deste.
    A temática da conxectura de Goldbach desenvólvese no seno dunha historia, un matemático grego, o Tío Petros, e o seu sobriño. O tío Petros, un home reservado e un tanto uraño, é coñecido polos seus familiares como un fracasado. O seu sobriño, un adolescente, pese a que o seu tío está considerado como a ovella negra da familia intrígalle moito a súa vida polo que decide investigar ata que descubre que este é un prodixioso das matemáticas, un catedrático de análise na Universidade de
    Munich que abandou todo por resolver a famosa conxectura.
    A partir dese momento o rapaz decide seguir os pasos de seu tío e convertersen en matemático. O Tío Petros propúxolle un acertixo, se o resolvía significaba que tiña aptitudes para as matemáticas. Non o deu resolto, entón decidiu estudar económicas; algúns anos despois, descubriu que o acertixo que lle propuxera seu tío era a Conxectura de Goldbach polo que estala en cólera e decide enfrontarse ao tío Petros. Este cóntalle que cando entrou a ser profesor elixiu a conxectura de Goldbach para darse a coñecer no mundo matemático, pero quería sacar a demostración enteira, e non publicar paso a paso a súa evolución. Illouse da sociedade para centrarse no problema pero nese tempo viu como outros matemáticos que chegaban as mesmas conclusións que el moito máis tarde publican traballos que el nunca chegou a publicar por medo de que alguén os empregase e conseguise chegar á demostración.
    A partir de aquí a historia adquire unha maior seriedade, todas as persoaxes son adultas e as súas reflexións, preocupacións e problemas son tamén máis complexas.
    Despois de que a Petros lle entregasen unha medalla ao mérito o sobriño pídelle que lle explique o seu método e que lle falase da conxectura de Goldbach. Durante os dous meses seguintes tiveron o que chamaron ‘dez leccións sobre a conxectura de Goldbach’. Na décima clase empezoulle a explicar ‘o método das xudías’, coas que debuxaba figuras xeométricas.
    O sobriño comezou a advertir nel unha actitude diferente. Un día Petros chamou nervioso ao seu sobriño e díxolle que acudise rapidamente á súa casa con outro matemático xa que necesitaba dúas testemuñas para a súa demostración da famosa conxectura. Cando chegaron era demasiado tarde, atopáronse a Petros morto e sen ningunha proba da súa demostración.
    Esta lectura faite reflexionar sobre diferentes aspectos do campo das ciencias experimentais, xa non só das matemáticas. Pois cales son so motivos que estimulan aos científicos (matemáticos) a investigar? A busca da verdade en beneficio da sociedade en xeral ou os desexos de fama e “inmortalidade”?
    A pesar do realismo que envolve a toda a obra o final racha con el. É difícil de crer que o tío Petros, xa ancián, se volvese entusiasmar ata o punto da tolemia por resolver a conxectura; máis ben, dende o meu punto de vista, o que faría sería incitar ao seu sobriño a que abandoase a idea da conxectura pois el tampouco sería capaz de resolvela, facéndolle unha explicación exhaustiva do seu fracasao e de todo o tempo que perdera. Pois o tío Petros había ter unha infinidade de razóns polas que detivera a súa investigación e non creo que fosen desbotadas porque o seu sobriño o incitase.
    Tamén parece moi superficial e pouco sostible a idea de que o sobriño non se dese conta, ou polo menos sospeitase, de que seu tío volvía traballar na conxectura ata que aquel llo dixo por teléfono. Outro detalle bastante incongruente é que o tío Petros, sendo reservado como era, precisaba testemuñas da súa demostración, podendo deixar escrita nun papel a solución (un método rápido e eficaz).
    Unha última cuestión, de índole pedagóxica, é a miña oposición á frase de “El matemático nace, no se hace”. Non todo o mundo ten as mesmas capacidades para unha determinada cousa pero máis importante que as aptitudes son as actitudes. Non nacemos predeterminados cuns límites, os nosos límites márcansenos co noso traballo e as circunstancias da nosa vida, por iso quizais é máis axeitada a frase de Ortega y Gasset “eu son eu e as miñas circunstancias”.
    Aínda que podemos considerar as matemáticas como o eixo vertebrador desta obra, trátase un tema máis humano: o sacrificio dunha persoa en pos dun logro. O libro pode considerarse como unha desas lecturas que contribúen a unha visión poética das matemáticas. Este é un libro de suspense que enfoca dun xeito diferente a introversión do mundo científico matemático.

  489. Julio Pérez Paz (3º L. extranjera) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” no es un libro en el que se profundice en las matemáticas, incluso el narrador evita en alguna ocasión explicar términos matemáticos. Se trata más bien de una novela donde un chico intenta resolver la verdad sobre su tío, Petros, un viejo reservado y solitario del cual sus familiares le dan una pésima imagen.
    A lo largo del libro seguimos la historia del joven y nos contagiamos de su curiosidad en torno a la figura de su tío, del cual descubre que fue un reconocido matemático que se obsesionó con uno de los problemas más difíciles, y aun sin solución, de la historia.
    El chico tiene varios desencuentros con su tío, pero lo admira e intenta comprenderlo, descubriendo su fracaso en cuanto a la conjetura de Goldbach, lo presiona para que lo afronte, aunque el anciano ya lo había dejado muchos años atrás llegando a la conclusión de que era imposible de demostrar y excusándose en el teorema de la incompletud de Gödel. La presión del chico hace que su tío vuelva a obsesionarse con la conjetura dejando un final abierto y emotivo sobre la solución o no del problema.
    Me parece un buen libro para cualquier persona con o sin mucho conocimiento de las matemáticas, aunque no para edades de primaria, porque no va sobre resolver misterios o ecuaciones, pero nos hace pensar sobre otras cosas como el valor del esfuerzo pero a la vez el peligro de la obsesión por el trabajo u otro tema que nos apasione, o el no guiarnos por otras personas y prejuicios como los hermanos de Petros hacen con el narrador o como su propio compañero de residencia Sammy hace, mientras que el joven sigue teniendo pensamientos e ideas propias.

  490. Sabela Juncal Romero (2º Curso Educación Primaria) Says:

    En “O Tío Petros e a conxetura de Goldbach” trabállanse algúns tópicos fundamentais relacionados coa Teoría de Números e diversos achados históricos.
    A diferenza Do diaño dos números as matemáticas non teñen tanto peso, aínda que son a trama que guía toda a novela. O obxectivo do libro non é puramente didáctico xa que busca por enriba de todo entreter ao lector, cunha narración áxil e uns personaxes moi logrados que conseguen que nos acerquemos ao seu mundo interior, comprendendo as súas paixóns e temores.
    Por iso O tío Petros e a conxetura de Goldbach paréceme moito máis entretido que o anterior dende un punto de vista literario.
    Ademais de achegarnos como dicía anteriormente a Teoría de números, tamén nos achega a ardua labor investigadora e os sacrificios que moitas veces van da manda de esta.
    Con este libro pasoume o contrario que co “Diaño dos números” pese a que o considero de gran calidade literaria, cústame atoparlle un uso didáctico en Primaria xa que se me antoxa para nenos e nenas de maior madurez cognitiva. Pese a que pode inferir coñecementos e razoamentos sobre un determinado tema, precísase ter un alto nivel lector e manexar determinados conceptos para a súa comprensión.

  491. Judit Sánchez 3ºL. Extranjera Says:

    “El tío Petros y la conjetura deGoldbach”.

    Este libro trata de la historia de un niño cuya familia nunca le habla de su tío Petros. Un día, el niño ve una carta dirigida a su tío y, guiado por su curiosidad, la abre y en ella descubre que es un catedrático de las matemáticas.

    El niño se entera de que su tío se aisló de la sociedad por estar investigando a cerca de la demostración sobre la conjetura de Goldbach (todo número par superior a dos es la suma de dos números primos). Finalmente, éste acaba dedicando una parte de su tiempo también a las matemáticas y a resolver el problema pero, al no ser capaz, se desespera y decide dejarlo a un lado.

    Un tiempo después, Petros abandona su investigación y su sobrino intenta averiguar por qué, haciendo que su tío vuelva a obsesionarse otra vez y continúe con lo que había abandonado.

    Desde mi punto de vista, el libro es muy interesante y me resultó bastante fácil de leer, pero no lo recomendaría para primara, pues me parece un poco complicado para ese nivel. En cambio, si lo recomendaría para secundaria, pues, además de que puede ayudar a los alumnos, la moraleja de persistir y seguir intentando hacer lo que te propones, es importante a estas edades.

  492. Esther Noya Pardo (3º Lengua extranjera) Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    En este libro se cuenta la historia de un catedrático dedicado a las matemáticas. La historia es narrada en un principio por el sobrino de este.
    Una gran pregunta que tenía era saber más de su tío Petros ya que su padre y tíos siempre decían que era un don nadie. Nunca nadie le había explicado la verdadera historia de Petros hasta que un día llega una carta para su tío, en la cual descubre que su tío ha sido catedrático en la universidad de Múnich. Todo este lo lleva a investigar un poco sobre su vida. Hasta que su tío le explica lo que le había ocurrido con su carrera en la que únicamente quería resolver el problema de de la conjetura de Goldbach. A raíz de la verdadera historia de su tío el sobrino empieza a querer a ser matemático como Petros, el cual le pone una pequeña trampa proponiéndole resolver la conjetura de Goldbach. Su sobrino no pudo resolver el problema en todo el verano por lo tanto deja de lado la idea de ser un matemático. Al final de la obra uno queda la intriga de si la conjetura de Golbach ha si do resuelta o no.

    Creo que este libro sería más adecuado para alumnos de secundaria ya que hay algunos cálculos pueden resultar difíciles de seguir para el alumnado de primaria. Lo que sí se puede extraer de la historia es que, ante un problema que uno no consigue resolver uno no debe dejarlo por imposible.En muchas ocasiones los alumnos al no saber resolver un problema ( que tiene evidentemente solución) lo dan por perdido, es importante que los alumnos sepan que no es la mejor aptitud, pero si la de pedir ayuda a algún profesor o mismo compañeros y no tener miedo a equivocarse, o dejar el problema por un momento a un lado hacer otra actividad y volver al problema cuando uno ya tiene la mente despejada.

  493. Noelia Villar Pereira ( 2º curso de Grado en Mestre de Educación Primaria Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
    Apóstolos Doxiadis es un autor de ascendencia griega, matemático y cinematógrafo. Sus obras son novelas didácticas relacionadas con las matemáticas como ésta que vamos a analizar.
    Petros Papachristos, catedrático en universidades de prestigio internacional como Cambridge y Múnich decide dedicar toda su vida a un problema resoluble pero de gran dificultad. Este reto, producto de una promesa de amor a su amada Isolda, se fue convirtiendo con el paso de los años como su único trampolín a la fama. Como el mismo libro dice: “Aunque al embarcarse en una importante investigación el matemático declare que su intención es descubrir la Verdad, la auténtica materia prima de sus sueños es la Gloria” y él no fue una excepción.
    No obstante Petros no va a ser el único protagonista de la historia, ya que su sobrino juega un papel importantísimo en su vida, al igual que él tiene una gran influencia en el joven. Este último decidió, teniendo como modelo a su tío y en contra de sus padres, embarcarse en el inmenso mar de las matemáticas. Sin embargo recapacito a tiempo, abandonando esta disciplina, antes de que le sucediera lo mismo que muchos matemáticos, quienes con afán de conseguir éxito llegaron a enloquecer e incluso suicidarse. La locura fue lo que llevo a Petros a la muerte.
    Tomar conciencia de lo importante que es una buena elección que marcara nuestras vidas para siempre, creo que es el objetivo implícito de este libro. Es decir, si tú eliges hacer una carrera porque piensas que ésta te va a traer muchos beneficios, quizás no vayas a disfrutar de tu trabajo y no seas capaz de llegar a resolver determinados problemas que se te presenten, porque te asfixias. Sin embargo si tú eliges una carrera que te guste, por muchos problemas que se te presenten vas a intentar resolverlos hasta conseguirlo. Quizás lo ideal es buscar un equilibrio entre los beneficios y la vocación porque creo que todas las carreras pueden, en uno u otro lugar, tener muchos beneficios, eso depende de nosotros.
    De todo esto se puede desprender, que para mí fue muy buena idea que Petros retara al niño a resolver el problema de la Conjetura de Goldbach, para saber si de verdad, a pesar de no tener tantas dotes para las matemáticas, tenía vocación para ello. Sí pienso que ponerle este reto fue quizás algo cruel, porque ni el mismo fue capaz de resolverlo (menos lo iba a conseguir el niño), pero fue una muy buena táctica para que el niño mostrase interés por seguir intentándolo como lo hizo él, y no lo hizo. Fue quizás algo falso y engañoso pero Petros ya sabía que las matemáticas no eran para él desde antes de hacer la prueba, ya sabía que no tenía vocación de matemático y esta era la forma de evitar que su sobrino se equivocara en la elección de su camino.
    En relación con el otro libro “El diablo de los números” éste me parece más ameno, pues es una novela y no trata temas específicamente matemáticos – excepto en algunas páginas- y cuenta las vivencias de gente prodiga. Pienso que ambos transmiten un mensaje que podemos llevar al aula ( “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”: la importancia que tiene para nuestra vida elegir los estudios adecuados y en “El diablo de los números” mostrarle a los niños que las matemáticas pueden ser más interesantes de lo que piensan”). En este último libro quiero decir también que sí bien el autor dice que su lectura ayuda a que los niños pierdan el miedo, con lo cual si estoy de acuerdo en ciertos contenidos, hay otros que quizás lo que hacen es poner más miedo, debido a su complicación.

  494. Sandra Bellas Viaño Says:

    La novela, cuenta la historia de una familia alemana común, los Papachrystos. Se centran principalmente en el Tío Petros, presentado como la oveja negra de dicha familia, y uno de sus sobrinos. Al comienzo de la novela se enuncia al tío Petros como un matemático fracasado que busca pasar los días monótona y anodinamente hasta el momento de su muerte. Su curioso sobrino es el que da pié a que los lectores puedan entrar dentro de la biografía de su tío matemático, el cual dedicó toda su vida a resolver la Conjetura de Golbach sin éxito en su vida de estudiante, viéndose obligado a abandonar, retirarse y convertirse en un hombre corriente que ve la vida pasar ante sus ojos a la vez que las horas del día.
    La historia del Tío Petros se presenta en forma de monólogo, entre los diálogos y la narración en tercera persona, momentos en los cuales el autor añade conceptos matemáticos con los que el lector va asimilando y comprendiendo algunas resoluciones matemáticas y su vocabulario correspondiente. Principalmente, se puede definir esta novela como la historia de un niño, el cual encuentra su inspiración en las matemáticas gracias a su Tío, un misterioso hombre que esconde una historia trágica de su pasado, debido al complejo mundo en el que se ven envueltos la mayoría de los matemáticos de importancia elevada.
    Fuera de la trama de la novela, desde mi punto de vista, veo el libro como algo que se podría leer por simple interés en el tema, ya que, pienso que carece de carácter didáctico que se pueda emplear en un aula de Primaria. Como novela, es un libro interesante el cual te da nuevos conocimientos y razonamientos matemáticos que te hacen reflexionar sobre el significado de los mismos, pero a la hora de buscarle el significado didáctico para la profesión de docente, no le encuentro utilidad. Con esto no se cuestiona la calidad de la obra, ya que es un libro que recomendaría a los que están interesados en el mundo de las matemáticas y todos aquellos que encuentren en la lectura un pasatiempo tremendamente agradable.

    Sandra Bellas Viaño

  495. Iria Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Se trata de una narración que relata un joven sobre su vida y la de su tío. El joven se entera de que su tío fue un niño prodigio, que se convirtió en matemático y comienza a interesarse en saber más sobre su vida, a parte de lo que le escucha a su padre, a sus otros tíos y a su abuelo, dado que para estos era un fracasado, la oveja negra de la familia. Entonces comienza una serie de visitas a casa de su tío, en una de ellas le comenta que quiere estudiar matemáticas y su tío para impedirlo le dice que para ello debe resolver antes un problema, sin saberlo, el joven, se paso todo el verano siguiente intentando resolver la conjetura de Goldbach, la cual llevaba intentando resolver su tío toda la vida. Como no fue capaz de resolverla el joven no estudió matemáticas el primer año de carrera, pero luego se enteró de lo que le hiciera su tío y comenzó a estudiar matemáticas, aunque antes de terminar las abandonó e hizo económicas. El tío Petros había sido un gran matemático, aun que él no lo viese así dado que no consiguió resolver la conjetura de Goldbach. Se pasó la mayor parte de su vida intentando resolverla, pero dejó sus investigaciones cuando otro matemático formuló una teoría que hacia indemostrable la conjetura de Goldbach. Al final de su vida el Tío Petros le explica a su sobrino en que consistieron sus investigaciones, lo que le hace volver a soñar con ellas y ponerse en marcha otra vez. La historia termina con una llamada que realiza el Tío Petros a su sobrino, solicitando la asistencia inmediata de dos matemáticos, dado que había demostrado la teoría. El sobrino y el doctor de la familia van de inmediato a casa de Petros, pero cuando llegan allí ya estaba muerto. Por lo que nunca sabremos si demostró o no la conjetura de Goldbach.
    Se trata de un libro autobiográfico, con muchos datos matemáticos y nombres de matemático, esto hace que el relato se haga un poco denso y te pierdas un poco en la historia.

  496. Andrea Rodríguez Sánchez- ( 3º Magisterio de L. extranjera) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» obra de Apostolos Doxiadis.

    Este libro cuenta principalmente la historia de un matemático llamado Petros, y la dedicación de la mayor parte de su vida a resolver la conjetura de Goldbach. La historia la cuenta el sobrino de este, desde un punto de vista familiar, pero al mismo tiempo distante, puesto que no veía a su tío a menudo. Petros era considerado el bicho raro de la familia pero el narrador nunca supo porque.
    Cuando descubrió que se había dedicado única y exclusivamente a las matemáticas y a esa conjetura en especial, el chico comenzó a interesarse también por el mundo matemático. Tanto le interesó que acudió a su tío para explicarle que en un futuro quería ser como él, y que no pretendía seguir con el negocio familiar, pero su tío le propuso un trato: si resolvía un acertijo que él mismo le diría, se podría dedicar a las matemáticas, sino abandonaría esa idea y estudiaría económicas para seguir con el negocio familiar.
    El chico se pasó todo el verano intentando resolverlo, sin saber que el problema que le había planteado su tío era, nada más y nada menos que la conjetura de Goldbach. Por supuesto no la resolvió, y el chico estudió económicas.
    Con lo años, descubre cuan era el problema que le había planteado su tío, y le reprocha que no había cumplido el sueño de su vida, por su culpa y por la conjetura de Goldbach. Su tío,entonces, comienza a contarle lo que sacrificó para ser matemático, y las cosas que dio de lado por buscar la resolución de esa conjetura, familia vida social, la vida misma.
    La obra tiene un final abierto, ya que el tío Petros muere dejando en duda la resolución del problema.
    La historia de este libro me parece entretenida y muy original. Además creo que podemos sacar varias conclusiones, entre ellas, la de no obsesionarnos con determinado problema, y seguir avanzando, que un obstáculo, no te detenga, porque si fuese así nunca tendrían sentido las cosas. A lo largo de nuestra vida seguramente nos encontremos con más de una conjetura de Goldbach, pero si nos obcecamos y no miramos hacia delante seguramente nos aislaremos y llegaremos a viejos sin haber vivido, como en el caso del tío Petros.

  497. albasfdez Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”
    Este libro trata sobre la historia de dos matemáticos, el tío Petros y su sobrino. El tío Petros era supuestamente la oveja de la familia para sus dos hermanos, su sobrino ( el narrador del libro), no entendía esto, ya que para el, Petros era un hombre modelo, le gustaba la lectura, el ajedrez y las matemáticas. Por lo que comenzó a investigar sobre ello a ver si descubría algo oculto en el que lo desenmascarara. El narrador empezó a descubrir cosas sobre la vida del tío Petros, pero cada una de ellas, hacía que el muchacho cada vez sintiera más devoción y admiración por él. Pues el tío fuera profesor de análisis en la universidad de Munich , era un cerebro de las matemáticas ya que desde niño mostró asombrosas facultades en este campo y el descubrimiento más importante que hizo el narrador fue que su tío pasó toda la vida intentando resolver la conjetura de Goldbach.
    Todo esto hace que su sobrino se empiece a interesar por las matemáticas y las ve de otro modo, incluso mejora su rendimiento académico, su devoción por las matemáticas es tal, que se inclina a estudiar la carrera de matemáticas pero antes de decidirse pide consejo a su tío Petros, el cual, le dijo que solo podría estudiarla si era valioso, es decir, si poseía un talento superior, para esto el tío le propuso el reto de solucionar un problema, el cual sería la clave de su talento y lo llevaría a estudiar la carrera. Este problema no fue solucionado por su sobrino, por lo cual se decidió a estudiar la carrera de económicas la cual le permitiría incorporarse en el negocio familiar.
    A partir de aquí cuando su sobrino estaba estudiando ya la carrera de económicas, descubrió que el problema que unos años antes su tío Petros le formuló para que intentara resolver, era nada más y nada menos que la Conjetura de Goldbach,y que este era uno de los grandes enigmas de las matemáticas, un enigma sin resolver. Ante eso pidió explicaciones a su tío, ya que se sintió engañado, pues había renunciado a el sueño de su vida, ser matemático.
    A partir de ahí su tío le explica que lleva toda su vida dedicado a resolver la conjetura de Goldbach, que renunció a su vida social, a su familia, etc. para descifrar el enigma. Su sobrino se dio cuenta que su tío se había obsesionado con un problema al cual no había encontrado la solución, destruyendo toda su vida.
    El libro tiene un final abierto, ya que el tío Petros muere dejando la incertidumbre de si fue capaz o no de resolver el problema que toda su vida llevaba intentando resolver.
    El libro me pareció interesante, pues aunque en el menciona las matemáticas, nos enseña cosas que son aplicables a la vida cotidiana, ya que estas situaciones se nos plantean diariamente, pues no nos debemos obsesionar con un tema si no tomárnoslo con calma, además debemos intentar hacer las cosas que queremos y que nos gustan, y no atascarnos en el camino ni dejar que nadie decida por nosotros si somos o no valiosos en algo, pues al fin y al cabo lo importante es ser feliz.
    Aunque el libro me gustó no me parece apropiado para Educación Primaria, ya que, aunque tiene una finalidad moral, a lo largo del libro aparecen muchos contenidos matemáticos que son complejos, y que incluso yo no entendía. Me parece más bien un libro para personas que ya tienen alcanzado un nivel de madurez, esto puede servir a personas que están en una situación parecida a la del narrador.

    Alba Simil Fernández, 2º Grao de Mestre/a Educación Primaria

  498. Laura Fernández Aranda 3º Lingua Estranxeira Says:

    O libro que imos tratar a continuación, nada ten que ver co ensino das matemáticas como fai » El diablo de los números» senón que o que aqui temos é unha historia cotada en primeira persoa nun principio el logo en terceira. Conta como Doxiadis intenta atopar ao seu tío Petros, un gran matemático, para botar por terra todos as cousas negativas que na familia decían del. Intenta ensinar grandes valores como son: a loita por unha idea e non deixarse levar polos prexuizos, senón intertar coñecer ás persoas e non emitir xuizos premeditados.
    Neste libro atopamos moita intriga xa que o personaxe fai que nos metamos no seu papel para entender as diferentes etapas da súa vida.
    Doxiadis, presentanos a seu tío, a súa familia, o odio que lle tiñan, a súa casa… grazas a el vaste metendo pouco a pouco nas instrucións que dan. O autor fai que nos deixemos levar sen darlle máis voltas nin analizar nada do que conta mentras disfrutamos coa lectura. Todo isto cambia cando o pai de Doxiadis se senta con el a falar. A medida que medra a súa intriga medra a nosa. Sentimos que formamos parte da súa vida, vemos como crece e marcha á facultade aos EEUU, como se esquence de ser matemático xa que non resolvera o problema, como se decata dos diferentes problemas que atopa.
    Sería certo o que dicía o seu compañeiro de habitación del? Que simplemente era un home fracasado? estas e outras preguntas fan que nos sintamos identificadas co personaxe e que podemos comprender como se sentía ao largo de todo o relato.
    Atopamonos cun sen fin de termos matemáticos e cunha historia dun home moi egoísta, o que nos fai pensar: serán así tod@s as matemátic@s?

  499. Lidia Carnerero Blanco (3º Lengua Extranjera) Says:

    El tío Petros fue un gran matemático que quiso indagar sobre la Conjetura de Goldbach. Esto le llevó a un aislamiento del mundo exterior y todo su entorno, incluyendo su familia. Su sobrino sentía mucho interés por las vivencias de tu tío anciano, y quiso saber más a cerca de su vida, a pesar de que su familia pensara que era la oveja negra.

    El tío Petros propone a su sobrino que descifre el misterio de la conjetura, y si lo consigue podrá seguir con las matemáticas. Esto no ocurre por lo que su sobrino continúa sus estudios en Económicas. Al cabo de un tiempo se da cuenta que es un amante de las matemáticas y necesita continuar conociendo más a cerca de ellas y de su tío,
    pues comienzan a colaborar juntos.

    Finalmente parece que el tío Petros consigue la resolución de todos los problemas de la Conjetura pero, lamentablemente, fallece y pierde la información.

    Así pues observamos que podemos confiar en nuestra perseverancia y tenacidad para conseguir la mayoría de las cosas que nos propongamos. No por ello debemos llevarlo a un extremo como el tío Petros, pues llegó a la locura y acabó con su vida.

    Es un libro ameno que puede llegar a resolver muchas dudas de las matemáticas. Es positivo para los alumnos de primaria, pudiendo conseguir un mayor interés por ellas, pero didácticamente presenta alguna dificultar para alumnos con poca base matemática.

  500. Arantxa Míllara Terceiro 3ª Lengua Extranjera Says:

    Reseña del libro El tío Petros y la Conjetura de Goldbach, de Apóstolos Doxiadis, por Arantxa Míllara Terceiro, 3º Magisterio, Lengua Extranjera.

    El libro está narrado en 1ª persona por el sobrino del Tío Petros, el cual tras muchas indagaciones y preguntas, descubre que su tío Petros fue una eminencia en el campo de las Matemáticas y dedicó prácticamente toda su vida volcándose en demostrar la Conjetura de Goldbach (Todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos); una de las más famosas y antigüas en el campo de los números primos, y aunque correcta, no demostrada.

    Este libro cuenta la historia de cómo el sobrino del Tío Petros descubrió esa faceta secreta de su tío, y de su relación con él, hasta su muerte, todo ello relacionado con el campo de las matemáticas.

    Este libro me parece recomendable para alumnos a partir de la ESO, ya que tiene un vocabulario adaptado a partir de esas edades y los planteamientos matemáticos son muchas veces complicados incluso para mayor edad; a partir de ese curso y hasta la Universidad, ya que creo que para nuestra edad es una lectura muy interesante sin llegar a resultar infantil.

    Es un libro entretenido, ya que la historia de estos familiares y el descubrimiento de una identidad secreta despierta el interés del lector, queriendo saber más. Aunque no plantea problemas de estilo didáctico, sí que es un continuo referente al mundo de las matemáticas como tema principal, comentando conjeturas, demostraciones, historias de ciertos matemáticos célebres, y muchos datos de interés en la materia, que, sin ser ejercicios, relacionan la información en la materia, y de esta forma se familiariza y se ve desde otra perspectiva.
    Esta lectura demuestra que la materia de matemáticas puede interactuar con otras asignaturas y además no basarse en la resolución de problemas y aprendizaje de números, si no que se incluye en una cultura general y necesaria.

    Personalmente, este libro me ha gustado mucho ya que engancha y es entretenido de principio a fin, y pienso que es buen material recomendable para la materia a partir del instituto, para cambiar un poco la visión que se tiene de las matemáticas, y fomentar la lectura en cualquier temática y campo.

    En conclusión, con este libro se rompen los esquemas de la materia pudiendo dar la oportunidad a los alumnos de que aprendan historia y cultura matemática de una manera entretenida con esta buena lectura.

  501. Francisco Javier López Domínguez (2º Grado Magisterio Primaria) Says:

    Este libro relata la historia de el protagonista, cuyo nombre no se menciona, y su tío Petros.
    El tío Petros era una persona poco apreciada por su familia, del que el protagonista poco sabía, hasta que se le ocurre preguntarle a su padre por el. Descubre que, el viejo aparentemente egoista y solitario que solo se dedica al ajedrez y a su jardín, fue un brillante matemático, pero que su orgullo por conseguir alcanzar su meta fuese como fuese le hizo dar de lado a todo lo que no fuese las matemáticas y su proyecto, que era resolver la Conjetura de Goldbach.
    Todo lo que oía le pareció interesante y le dijo a su tío que quería ser matemático como el, idea que a su tío no le gustó en absoluto. Para evitarlo, su tío le hizo prometer que no haría la carrera de matemáticas si no probaba que era un verdadero matemático ante el, resolviendo lo que el le encomendara, y el protagonista acepta. Está todo el verano intentando resolver lo que le mandó su tío y no lo consigue, por lo que entra a económicas. Más tarde descubre gracias a un compañero, que lo que le mandó su tío era la Conjetura de Goldbach, problema con el que su tío había lidiado toda su vida y no había resuelto, lo que enfada al protagonista y le incita a sumergirse en su sueño, las matemáticas. Entonces su relación con su tío va mejorando, incluso llegó a recibir clases de su tío sobre la conjetura de goldbach.
    Al final del libro, su tío le llama por teléfono y le hace ir a verlo con total urgencia, y le explica que es porque ha resuelto la conjetura de Goldbach y quiere demostrárselo. El protagonista va a verlo pero cuando llega su tío ya ha fallecido de una apoplegía, lo que nos deja un final abierto de incertidumbre sobre si realmente la habría resuelto o no…

    Este libro es de lectura fácil a pesar de los contenidos matemáticos que menciona, pero no lo recomendaría para Educación Primaria, pues se les haría quizás aburrido y confuso, pues tiene conceptos que los niños no podrían entender.

  502. Rocío Suárez Iglesias (2º Curso Grado de Maestra en Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” gira en torno a Petros Papachristos y su sobrino, narrador de la historia y del que se desconoce el nombre. En un primer momento se nos presenta el sobrino y nos comienza a contar parte de su historia familiar y del poco aprecio que le tenían a su tío Petros. Se interesa por la vida de su tío y descubre que estudió matemáticas, llegó a ser catedrático en la universidad de Munich y que realizó estudios matemáticos, aunque concentró su vida en un único problema, la conjetura de Goldbach.
    Decide que quiere ser matemático, pero su tío trunca su deseo de serlo, ya que le manda resolver un problema al que no le encuentra solución. Cuando marcho a la universidad, gracias a su compañero de cuarto Sammy, descubre que el problema que le encomendara su tío se trataba de la conjetura de Goldbach y que lo había engañado para que desistiera de ser matemático. Animado por su compañero decide retomar lo que por culpa de la jugada de su tío había abandonado y comienza a sumergirse en las matemáticas.
    En el segundo capítulo el sobrino narra la historia de su tío, y se enfrasca en una retrospectiva de la que fue su vida, enmarcada por la conjetura, la cual acaba abandonando por creer estar en un callejón sin salida, según se lo verificara la teoría de la incomplitud de Kurt Gödel.
    Todo lo que le contó su tío le hizo comprender que no estaba hecho para las matemáticas y finalmente acabó en económicas. Al terminar sus estudios regresa a su ciudad natal para ayudar en la empresa familiar y consigue llevarse mejor con su tío. Logró que le diera diez lecciones sobre la conjetura de Goldbach.
    La historia finaliza de una manera radical y sorprendente, ya que Petros a los ochenta años casi recobra la fe en sí mismo y vuelve a creer que está a punto de hallar la solución a la conjetura, pero esto no nos lo afirman, puesto que este llama a su sobrino diciéndole que la había resuelto con su método de las judías, pero cuando llegó a Ekali, junto al médico de la familia, ya era tarde, puesto que su tío había fallecido por una apoplejía. Nos deja un final abierto, ya que no sabemos realmente si encontró la solución a la conjetura de Goldbach.
    Desde mi punto de vista esta historia principalmente, aparte de versar sobre las matemáticas, nos enseña varias lecciones de vida. Una de ellas me recuerda a la siguiente frase de que “hay magia cuando sigues luchando más allá de tu resistencia, la magia de darlo todo por un sueño, que nadie más ve, aparte de ti”; como se puede ver en el intento de Petros de demostrar la conjetura de Goldbach. Otra lección que se deja entrever es que no debemos tener miedo a fallar, ya que de los errores también se aprende. Se destaca también la importancia de trabajar en grupo, ya que no debemos enfrascarnos en una burbuja aislados de la sociedad como hizo Petros. En su totalidad me parece un buen libro, el cual lo debemos enfocar a partir de educación secundaria, debido a la complejidad de los tecnicismos utilizados y de los numerosos matemáticos mencionados, puesto que para primaria sería muy complicado, pero si podríamos trabajar con los pequeños diversas lecciones que podemos extraer de esta historia.

  503. Francisco Armenteros López - 3º Lengua Extranjera Says:

    Es una novela de Apostolos Doxiadis sobre la vida de un chico cuyo tío dedicó su toda vida a intentar resolver la conjetura de Goldbach, la cual se enuncia así: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos».
    El narrador de la historia es el sobrino de Petros, quien analiza la vida de su tío desde su infancia hasta la muerte de su tío. Él crece fascinado por la figura de su tío, al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de su brillante pasado como matemático. El tío al ver esta fascinación que su sobrino le demuestra, decide ponerle una prueba para ver si realmente su sobrino tiene aptitudes para ser un gran matemático. Para esto él le pide que le pruebe que si la suma de dos primos siempre da un numero par, para probar esta preposición le dio más o menos dos meses. Un verano entero de arduo trabajo no sirve para nada, por lo que el sobrino se ve obligado a firmar un papel en el cual asegura que jamás estudiará matemáticas.
    Cuando el sobrino llego a la universidad se inscribió a economía puesto que él le prometió a su tío que dejaría de lado las matemáticas, durante su periodo en la universidad se hizo amigo de un matemático al cual lo consideraban el mejor de esa época, el sobrino le puso el problema que su tío le había colocado y él le dijo que si él lo podía hacer no estaría estudiando sino ya sería un catedrático de los más respetados puesto que este era uno de los problemas que no se le ha podido encontrar solución y a este problema se le denominaba la conjetura de Golbach. El sobrino estalla en ira y desprecio hacia su tío y decide pedirle serias explicaciones del porque de su comportamiento, a medida de que Petros cuenta la historia de su vida a su sobrino, surgen algunas explicaciones del porqué sus hermanos lo describen como “uno de los fiascos de la vida” a pesar de tener gran reconocimiento en el mundo de las matemáticas, la explicación a tan despectiva calificación es que Petros Papachristos supuestamente desperdicio su vida tratando de hallarle demostración a uno de los problemas abiertos más antiguos en matemáticas, quería demostrar la conjetura de Goldbach.
    Un libro interesante y altamente recomendable como lectura en clase. Ameno y de sencilla lectura.

  504. Sofía Vieira González, 3º Lengua Extranjera Says:

    En la obra de Apóstolos Doxiadis, «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach», novela narrada en primera persona, (aunque más hacia adelante pase a ser a tercera) enfocada desde un punto de vista ético y moral, cuyos protagonistas son el sobrino y el tío, trata un problema planteado por el tío cuando ya es anciano, tal que una simple proposición matemática: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, y aunque parezca que no, es uno de los grandes problemas matemáticos no resueltos conocido como la Conjetura de Goldbach.
    El propio libro será una aventura fascinante donde aparecerán a lo largo de la lectura distintos personajes inventados con grandes matemáticos de principio de siglo.
    El autor, además de tocar los temas sobre el placer y los peligros de las matemáticas, trata la novela como una trama donde conviven valores como la reflexión sobre la admiración, el orgullo y el afán sobre el descubrimiento y también valores de tipo social y familiar. La simbología que representa el descubrir esa proposición matemática, también es muy fuerte. Con esta obra, lo que también pretende Apóstolos Doxiadis, es darle una visión distinta a la matemática, sirviéndonos para aprender nuevas cosas, para entender la propia materia y al mismo tiempo, disfrutar con ella, hasta el punto de cautivarnos.
    En cuanto a su aplicación en el aula, como es obvio, es una lectura destinada a estudiantes de matemáticas en un nivel medio-alto, por lo que con estudiantes de Educación Primaria, sería imposible llevarla a cabo, pero sí idónea con los de Secundaria.

  505. Déborah Mosquera ( 3º lengua extranjera) Says:

    Esta obra escrita por el autor Apostólos Doxiadis nos introduce en el mundo de las matemáticas en cuanto a operaciones matemáticas, conceptos o la participación de famosos personajes matemáticos contemporáneos de la vida real como pueden ser, Alan Turing, G. H. Hardy, Srinivasa Ramanujan…
    Al mismo tiempo, esta obra narra paralelamente la historia de un tío y un sobrino, cuya relación se va estrechando progresivamente a lo largo de las páginas, historia de una relación que comienza con la fascinación del sobrino por su enigmático tío considerado la oveja negra de la familia y cuya completa dedicación al mundo de las matemáticas lo convertirá en un ser recluido cuyo principal objetivo será el de demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos números primos, es decir, que su obsesión será el resolver uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática: “la conjetura de Goldbach”.
    Como tema transversal, en mi opinión, el autor quiere reflejar mediante esta historia el esfuerzo y la dedicación que debemos mantener para lograr nuestros objetivos, aunque los resultados finales no vayan a ser los esperados y la fuerza que debemos de mantener siempre para alcanzar nuestras metas.
    En cuanto a la aplicabilidad de esta obra en la etapa de Educación Primaria creo que presenta ciertas complejidades que la convertirían en una obra más apropiada para cursos superiores.

  506. Lucía Opazo Rodríguez (2º Grao Mestre/a Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela del 1992, escrita por Apostolos Doxiadis. Aunque su tema central sea un aspecto de las matemáticas, no se trata de un libro para el aprendizaje en la Educación Primaria.

    Cuenta la historia de Tio Petros, un gran matemático, y su sobrino. Petros lleva aislado del mundo y de su familia mucho tiempo, intentando descifrar la conjertura de Goldbach (cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos ). El sobrino tiene también su gran protagonismo, pues es quién nos cuenta la historia, cuando decide no hacer caso a la opinión de su familia y conocer a su tio el matemático. A medida que pasa el tiempo en la historia, vemos como la relación de ambos se va mejorando, hasta llegar al punto de trabajar juntos en el mismo proyecto.

    Desde mi punto de vista, se puede considerar un buen libro desde una perspectiva literaria, pero no analizándolo como un recurso didáctico, pues no es un libro apropidado para los niños, o al menos, para su aprendizaje.

  507. Zaida Martínez Oliveira (2º Grao Mestre/a Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” nos narra la historia de un matemático llamado Petros Papachristos que entregó toda su vida al estudio de las matemáticas y que vive aislado del mundo social y familiar.

    Su sobrino, el narrador de la historia, va descubriendo poco a poco como era la vida de su tío, lo brillante que era en el ámbito de las matemáticas y su obsesión por resolver la conjetura de Goldbach. Maravillado por su historia, comienza a interesarse por las matemáticas y decide dedicarse a ellas, un error tal y como lo considera su tío Petros.

    Finalmente el narrador de la historia decide hacer caso a su tío y estudia Económicas para poder seguir con el negocio familiar. Sin embargo, ya en su tercer año de carrera, se da cuenta de que todavía siente admiración hacia las matemáticas y de que la obsesión de su tío hacia la conjetura de Goldbach arruinó su gran carrera.

    Tras animarlo a continuar con sus investigaciones y a volver a ser el matemático brillante que era antes, una noche recibe una llamada de Petros anunciándole el descubrimiento que tanto había ansiado: la resolución de la conjetura de Goldbach. Este es el final del libro, un final abierto en el que la muerte de Petros no permite conocer si realmente había resuelto el gran enigma o no.

    En mi opinión, es un gran libro que me atrajo desde un primero momento y que absorbe por la increíble historia del principal personaje: el tío Petros. Es un libro que resulta fácil de leer y que muestra las dos visiones profesionales que puede haber hacia las matemáticas: la visión del matemático obsesivo que sólo vive para resolverlas y ser el mejor en ellas, y la visión de una persona que admira las matemáticas y que simplemente goza resolviéndolas.

    Pienso que no sería un buen recurso didáctico para educación primaria, principalmente por el vocabulario utilizado (en muchas ocasiones complicado y técnico) y por su tema central (la conjetura de Goldbach) que hace que el libro se centre en un determinado punto muy elevado de las matemáticas y no en unas matemáticas generales y básicas como son las de primaria. Sin embargo, todos los valores morales que incluye, ya sea la ambición, el fracaso o el no rendirte nunca hace que sea un excelente recurso didáctico en niveles superiores, por ejemplo, educación secundaria.

  508. 7layla7 Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro que nos cuenta la historia de un matemático, Petros Papachristos, que dedicó casi toda su vida a resolver un problema matemático, “la conjetura de Goldbach”, dejando de lado cosas como las amistades o la familia; ésta nunca tuvo demasiado interés ni preocupación por él, excepto su sobrino, que comienza a indagar sobre el pasado de su tío y decide comentarle que pretende seguir sus pasos. Esto no le hará mucha gracia a Petros e intentará persuadir a su sobrino para que cambie de opinión haciéndole prometer que solo cursará la carrera de matemáticas si consigue resolver un problema que le pondrá; como era de esperar, el protagonista no es capaz de resolver dicho problema y, frustrado, decide matricularse en una carrera para seguir con el negocio familiar: Económicas. Un día, ya en tercero de carrera, el joven descubre que su tío le engañó para que no estudiara matemáticas poniéndole un problema todavía sin resolver; con la ayuda de su compañero de habitación investiga todavía más sobre el pasado de su tío, hasta que decide ir a pedirle explicaciones; después escuchar su historia, el chico llega a la conclusión de que su tío podría haber sido un gran matemático pero que su obsesión por el problema de la conjetura de Goldbach acabó destruyéndole. El final del libro es abierto, pues no sabemos si el tío Petros acaba o no descubriendo la solución a dicha conjetura.

    Este libro nos intenta demostrar la importancia de hacer lo que realmente te gusta, de marcarse objetivos e intentar alcanzarlos, que aunque a veces a pesar del esfuerzo realizado los resultados no son los deseados, la frustración y el fracaso no deben hacer que nos obsesionemos, sino que nos tomemos las cosas con más calma, pues con esfuerzo e ilusión se puede llegar muy lejos.

    Me ha parecido un libro interesante que es capaz de introducir las matemáticas en una trama que engancha desde el primer momento y despierta más interés a medida que se va leyendo.

    De todas maneras no me parece un libro adecuado para cursos de Educación Primaria, ya que la lectura de éste puede hacerse un poco monótona y pesada, muchos de los contenidos matemáticos y conceptos nombrados pueden resultar desconocidos para niños de estas edades por lo que creo s más conveniente utilizarlo en cursos más avanzados, como en el segundo o tercer ciclo de Educación Secundaria Obligatoria.

    – Laura Costas Codón (2º de Grao en Mestre de Ed. Primaria)

  509. Delia González Labraña (primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es, en realidad, la historia del sobrino, un niño fascinado por la figura de su enigmático tío, al que toda la familiar repudia. La trama gira alrededor de cómo el niño al final conoce al tío, descubriendo a un hombre oscuro y consumido por sus propios errores.

    Cuando pensamos en los matemáticos, los vemos como figuras extrañas, ajenas al entendimiento humano, Lo cierto es que se mueven por pasiones y por sueños, como el resto de los mortales, aunque a menudo la matemática hace que se pierdan en ellos.

    Los elementos de la trama relacionados con las matemáticas son explicados con claridad y concisión, aunque el libro se centra más en la historia de las mismas. Es más una novela de aventuras que una de divulgación.

    En general, el libro me gustó. La lectura fluye con naturalidad, aunque el algunos puntos se vuelve lenta. Por suerte, y debido a su brevedad, no llega a volverse pesado. Trata un tema complicado usando conceptos sencillos y fáciles de entender, aún sin tener grandes conocimientos en matemáticas. Por otro lado, acerca al lector la vida de algunos de los grandes matemáticos del siglo pasado, figuras poco conocidas que entregaron su vida a esta ciencia.

    Al final, la novela nos deja con una pregunta abierta: ¿resolvió Petros la conjetura de Goldbach?

  510. Rocío Souto Louzao (2º Grao en Educación Primaria). Says:

    Cando pensamos nas matemáticas moitos podemos chegar a estimar que se trata dun coñecemento abstracto e carente de utilidade ademáis de complexo. O narrador do conto descubre o interese polas matemáticas a través da curiosidade que lle desperta o seu tío Petros, un individuo cheo de misterio, do que apenas coñece nada. Descubrirá que foi un brillante matemático que adicou a maior parte da súa vida a tentar achar o maior descubrimento que ningún matemático puido acadar xamáis: a demostración da conxetura de Goldbach. Detrás da historia aparece a reflexión do sobriño, que quedou abraiado na súa adolescencia pola brillantez do seu tío e non entendía por qué o seu pai lle tiña escasa estima ó seu irmá.
    En teoría de números, a conxetura de Goldbach é un dos problemas abertos máis antigos e complexos en matemáticas. O seu enunciado é o seguinte: “Todo número par maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos”. Ex: 4=2+2; 6=3+3; 8=3+5…etc.
    No que respecta ós personaxes, o narrador despertou o interese polas matemáticas a través da fascinación que lle causou descubrir que o seu tío era realmente brillante nese campo. Penso que a principal lección que aprendeu xa na súa etapa de madurez foi comprobar que a pesares de que seu tío era un erudito das matemáticas, a sabedoría non se limita a ter moitos saberes sobre unha parcela do coñecemento, vai máis alá. Decatouse que o verdadeiro sabio era o seu pai xa que sempre lle dixo que o secreto da vida era fixarse metas acadables. O seu tío desperdiciou toda a vida obsesionado con un problema ó que nunca lle topou solución.
    Outra lección que aprendeu do seu tío, aínda que o odiou por ese motivo, foi a recoñecer que non era brillante nas matemáticas como lle gustaría, non era o mellor, e debía ser humilde e recoñecelo. Ademáis fixo que se decatara de que non tivera a curiosidade, o empeño e as ganas de proseguir o camiño trala derrota nese verán no que sufriu a súa primeira decepción.
    Finalmente reflexionou e decatouse de que non quería ser matemático xa que a maioría de grandes matemáticos non tiveron unha vida persoal feliz. Puxo na balanza ámbalas dúas cousas e decidiu o seu camiño, foi sincero consigo mesmo no que repeta ás súas debilidades e cambiou o rumbo do seu destino.
    No tocante ó tío Petros, dende a súa máis temperá infancia destacou pola súa habilidade matemática. Debido a unha decepción amorosa obsesionouse con ser o mellor e a partir de aí pouco a pouco deixou de relacionarse coa xente. O orgullo, excentricidade, pedantería, ambición e a obsesión convertíronse nos adxetivos que describían a súa forma de ser. Na miña opinión, por non admitir as súas debilidades e recoñecer os seus límites, desperdiciou a súa vida na búsqueda dun éxito que nunca acadou. O afán por pensar e querer ser o mellor e o seu orgullo por non recoñecer o seu fracaso fixeron que fracasara non só na súa investigación, senón tamén na súa vida.
    Ademáis destas reflexións, outros aspectos atractivos do libro consisten na frecuente cita de autores matemáticos, xa que de moitos deles nunca escoitara falar. (David Hilbert, Gottlob Frege, Leonard Euler, Constantino Karatheodori, Kurt Gödel, etc.)
    Tamén se citaron outros problemas matemáticos: Hipótesis de Ramanujan, Conjetura de Fermat sobre números primos, Conjetura de Poincaré e a hipótesis de Rieman.
    Finalmente dicir que o libro resulta francamente enriquecedor, tanto polo seu alto contido reflexivo como pola parte matemática. Recomendaría este libro a nivel de docentes por suposto, xa que fai meditar acerca do camiño que queres tomar na vida, acerca da realización das propias metas e tamén sobre o modo de reflexionar ante os erros cometidos. Isto resúmese nunha frase que me chamou moito a atención do libro: “Un debe ser despiadadamente sinceiro consigo mesmo no referente ás súas debilidades, admitilas con valor e escoller o seu camiño en consecuencia”.

  511. Sandra Souto Louzao (2º Grao en Educación Primaria). Says:

    A historia fala da vida dun xenio matemático, de cómo adicou practicamente toda a súa vida á resolución dun dos problemas matemáticos máis complexos e que hoxe por hoxe segue sen ter solución; e de cómo influiu a vida del na do seu sobriño (que é o narrador da historia), xa que abraiado ante o seu ilustrado tío surxiu nel o mesmo interese, as matemáticas, ata o punto que quixo seguir os seus pasos e estudiar matemáticas.
    O enunciado da conxetura de Golbach, que estará presente ó longo de toda a historia é este: “Todo número par maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos”. Un exemplo sería: 12=5+7, 14=3+11.
    O narrador nos seus anos novos faise milleiros de cuestións acerca do seu tío xa que semellaba ter un pasado oculto (e así era, en efecto) e tamén lle intrigaba saber por qué a familia do seu tío o consideraba como a ovella negra da familia cando destacou dende a nenez pola súa brillantez nas matemáticas. Atópase perdido ante estas preguntas e ante o seu propio futuro, no que se propón chegar a ser matemático coma o seu tío.
    O certo é que para o meu modo de ver, o tío non foi moi responsable na súa vida, xa que só a adicou ás súas investigacións deixando de lado todo o resto. Nunca acadou o resultado final, o gran descubrimento, aínda así, acadou resultados intermedios que rexeitou publicar pola súa vaidade e a súa competitividade excesiva. Todo isto mesturado coa súa obsesión por ter que ser o mellor, non quería ser un científico mediocre, e non se conformaría con menos. O tío tamén tiña cousas positivas, coma o é o seu gran espírito de loita, non redirse ante as adversidades, era moi traballador e constante, pero o que o levou á perdición foi o seu orgullo, non admitir o seu fracaso e así renunciar a levar unha vida completa.
    O sobriño nun principio consideraba o seu tío coma un exemplo a seguir e quería ser coma él, ata que co paso dos anos se foi decatando de que non todo era como él pensaba. O seu tío unha vez dixéralle que un verdadeiro matemático non faría o que él fixo cando lle propuxo o problema que debía resolver, rendiuse e ata firmou a súa propia incompetencia. Doulle unha lección de humildade, que a él non lle gustou nada, pois estaba acostumado a sacar moi boas notas no colexio. Con todo, acabou por estudiar matemáticas, en parte polo consello dun amigo que o animou a facelo, pero finalmente decatouse de que non era o del, e non quería acabar tendo un fin tráxico como a maioría dos matemáticos que coñecía (Euler, Gödel,etc). Impresionoume moito cando se di no libro que moitos matemáticos acababan pagando por saber máis do que un home necesita saber para vivir, por iso tiñan que pagar dunha forma ou outra pola súa arrogancia.
    Como conclusión final diría que o certo é que debemos ser conscientes de se somos capaces de acadar aquelas metas que queremos, ou senón a frustración e o orgullo poderían non deixarnos vivir. Ás veces a sabedoría non se atopa tan só en ter unha morea de coñecementos senón en saber cómo vivir unha vida plena e feliz, saber aceptar as derrotas pero sempre mirando cara adiante. No contexto do libro, resultou ser o pai do narrador o máis sabio, e sen embargo a súa opinión foi rexeitada dende un comezo polo seu fillo, que non se decatou de que tiña razón ata moitos anos despois.

  512. Alba Vázquez Burke (2º magisterio Primaria) Says:

    El tío Petros era un matemático que dedicó toda su vida a la resolución de un problema, la conjetura de Goldbach. Pero Petros cansado de intentar buscar una solución a algo que no la tenía, se retira y se dedica a otras cosas, como su jardín o a jugar al ajedrez. El tio Petros tenía un sobrino, que era el único que lo admiraba en su familia, puesto que para los demás era un fracaso. Cuando este se entera del pasado de su tío decide estudiar matemáticas, con la promesa que le hizo a su tío que si no encontraba la solución a la conjetura de Goldbach desistiría de ser matemático. El chico no lo consiguió por lo que dejó la carrera y se encamino hacia la economía. El final deja una puerta abierta para diversos desenlaces: el Tío Petros muere por una enfermedad (apoplejía) mientras que da a entender a su sobrino que encontró la solución a la conjetura de Goldbach.
    En este libro se representa diversos valores como el esfuerzo del trabajo, y muestra que todo es bueno en su cierta medida, nunca se debe llegar a la obsesión como había hecho Petros. Los personajes (el tío Petros y su sobrino) son lo contrario el uno del otro, mientras el tío Petros se obsesiona por la solución de un problema, alejándose de su círculo social; su sobrino vive la vida sin llegar a tal extremo, disfrutando igualmente de las matemáticas. Es un libro fácil de leer e interesante, pero no creo que sea adecuado a los niños de Primaria por sus dificultades en contenidos, sería más productivo mandárselo a niños de Secundaria.

  513. Olalla Añón Hermida (2º Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela basada en la historia de dos matemáticos, el tío Petros y su sobrino. La historia comienza con el deseo del sobrino por saber que escondía la vida de su tío, ya que no sabía nada de él, a parte de las críticas que hacían hacia él sus propios hermanos (su padre y su tío Anargyros).

    Después de algunos pasos, el protagonista descubre que su tío era matemático y, no sólo eso, sino también catedrático de Análisis en una Universidad. Acto seguido, el protagonista decide investigar a su padre sobre la vida de su hermano, este le reveló algunos de los hechos de la vida de su hermano (estudió en la Universidad, fue catedrático a muy corta edad…) y, en especial, el suceso que, según su padre, había arruinado su vida: su propósito de resolver , por lo que le advirtió que no siguiese su ejemplo. Sin embargo, el protagonista se quedó asombrado y, la charla de su padre sobre su tío había despertado en él un gran interés por las matemáticas, desde ese momento se empezó a interesar por todo lo relacionado con las matemáticas (mejoró su rendimiento en el instituto, asistió a alguna conferencia…).

    A raíz de este cambio de actitud, decidió ir a visitar a su tío para comentarle su intención de estudiar matemáticas, este intentó que su sobrino cambiara de opinión pero, al ver que esto no ocurría, le propuso un trato: si lograba resolver el problema que él le plantearía, estudiaría matemáticas y, si por el contrario, no lograba resolverlo, nunca estudiaría matemáticas ni nada relacionado con ellas. El protagonista aceptó el trato e intentó durante todo el verano encontrar la solución al problema pero esa solución nunca apareció.

    Muy disgustado, se fue estudiar a una universidad estadounidense, donde conoció a Sammy, un estudiante de matemáticas, al cual le contó lo ocurrido con su tío y, este mismo, le confirmó que el problema que le planteara su tío era la propia . Seguidamente, le animó y apoyó para que se matriculase en matemáticas.

    En el verano de ese mismo año, decidió ir a visitar a su tío. Este le narró todo el trascurso de su vida: su pasión por las matemáticas y sus logros en este ámbito pero, sobre todo, su empeño por resolver el solo la , lo que le llevó a aislarse del mundo y lo introdujo en el mundo del ajedrez. Después de saber toda la historia real de su tío, el protagonista meditó y decidió abandonar el mundo de las matemáticas.

    Finalmente, en una de las visitas que hacía a su tío, le pidió que le hablase de la , estuvieron durante dos meses y medio manteniendo lecciones sobre ella, lo que llevó al tío Petros a reanudar sus investigaciones, como consecuencia de ello, su tío se transformó repentinamente.

    La historia termina con la muerte del tío Petros después de haber llamado a su sobrino asegurándole que tenía la solución de la .

    Olalla Añón Hermida, 2º Educación Primaria

  514. Roloca Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    En este libro se cuenta la historia de un niño que descubre que su tio, al que su padre y su tío tachaban de fiasco de la vida en realidad era un genio matemático retirado. El niño decide que quiere ser matemático aunque nadie de la familia lo apoya. El tío Petros le propone solucionar un problema y para ello le da todo el verano. En niño no es capaz de resolver el problema y se matricula en económicas. En tercer curso un compañero suyo le dice que lo que él ha estado tratando de resolver es la conjetura de Golbach, algo que no había hecho nadie hasta ese entonces, en ese momento se enfada con su tío y se matricula en matemáticas para el siguiente curso. Durante las vacaciones de verano va a visitar a su tío, y este le cuenta como ha sido su vida, dedicada únicamente a las matemáticas y especialmente a resolver la conjetura de Goldbach, algo que nunca consiguió. Entonces decidió relagar su vida a otros asuntos como pueden ser el cuidado de su jardín o el juego del ajedrez.
    En el libro se mezclan los aspectos matemáticos con valores y sentimientos, es un libro que engancha puesto que el lector desea conocer la solución de la conjetura de Goldbach, aunque no es el caso. El libro es fácil de leer a pesar de los conceptos matemáticos que alberga. Sin embargo no creo que los niños de primaria lo entiendan.

  515. Lucía Corral Rivera (2º de Educación Primaria) Says:

    El TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    La historia de este libro, aunque el personaje principal sea el Tío Petros, esta relatada por su sobrino, del cual no hemos sido capaces de conocer su nombre en toda la lectura. El libro comienza a “engancharte” desde un primer momento, ya que el sobrino de Petros empieza a relatar la historia de la vida de la familia y te suscita la curiosidad de ir sabiendo cada vez más y más… El padre del sobrino de Petros, define al tío Petros como una persona mala, la oveja negra… pero al niño le parece que Petros esconde algo fascinante y quiere descubrirlo. La trama del libro se centra en la investigación que va haciendo el sobrino hacía Petros, es apasionante ir viendo toda la investigación, como un niño pone tanto empeño e ilusión y te “engancha” de tal modo, hasta que descubre que es matemático y que ha dedicado su vida a intentar resolver el teorema de Goldbach.
    A partir de ese momento la novela se centra en la historia de Petros y su sobrino, el sobrino al descubrir que Petros no ha sido un matemático fracasado sino todo lo contrarío (un genio de las matemáticas), decide estudiar la carrera de matemáticas y de ese modo seguir sus pasos. Es en ese momento cuando su relación se hace más estrecha y Petros le propone la teoría de Goldbach para saber si es o no un verdadero matemático, ya que según él “el matemático nace, no se hace”. A pesar de todo su sobrino acaba fracasando con la carrera de matemáticas y hace economía que es lo que a su padre le gusto siempre para él.

    Este libro hace ver la capacidad de superación pero a su vez la obsesión, ambientado a edades como la E.S.O y siguientes me parece que esta novela es muy interesante para ver que en la vida hay que luchar por conseguir lo que uno quiere, que no hay que rendirse ante nada porque si consideras que eres valioso y capaz para una cosa hay que poner todo el empeño y esfuerzo para conseguirlo, pero en su justa medida. No se puede dejar a un lado las cosas importantes de la vida, ya que si las cosas no están compaginadas es cuando se puede llegar a la obsesión y la locura como fue el caso de Petros que centro su vida única y exclusivamente en la resolución del teorema de Goldbach y en el libro nos da a entender que justo antes de morir lo resolvió pero la resolución no llega a ser visible ante la gente ya que cuando el sobrino llega para compartir la resolución Petros ya había muerto.

    En mi opinión no caracterizaría la novela como un relato matemático, es verdad que trata uno de los temas principales relacionados con las matemáticas que es el teorema de Goldbach, porque es un teorema que no se ha logrado resolver, pero el teorema queda como en un segundo plano comparado con la vida de Petros, la obsesión por la que llego a la locura, aunque las matemáticas sean lo que hayan creado que la vida de Peters haya sido una obsesión lo que te engancha del libro es la historia personal, sin influir las matemáticas o el teorema de Goldbach.

    Para terminar quería añadir que este libro no me parece apropiado para ningún ciclo de educación Primaria, me pareció muy complejo en ocasiones, incluso para mí, cuando habla de algunas teorías matemáticas algunas no las conocía, estas teorías no están dentro del currículo de educación Primaria y tendrían gran complejidad para el alumnado. Además la historia es muy entretenida y despierta el deseo de saber cada vez más, pero pienso que a partir de la adolescencia la madurez ya empieza a alcanzar la lectura de este libro, anteriormente es demasiado complicada su lectura.

  516. Lorena Fernández Alejandre (Lengua Extranjera) Says:

    Este libro cuenta la historia de el tío Petros y como su sobrino descubre por casualidad que ha sido un matemático importante girando su vida en torno a descubrir la conjetura de Goldbach. A partir de ese descubrimiento su sobrino se matricula en la carrera de Matemáticas y empezamos a descubrir lo que fue la vida de Petros. El libro se basa en las averiguaciones que el sobrino hace de su tío (haciendo referencia a lo largo del libro a matemáticos y diferentes teoremas). Esta obra nos pone de relieve que podemos conseguir lo que nos proponemos si ponemos empeño.
    En mi opinión esta obra es muy interesante desde el comienzo aunque no la recomendaría para niños de Primaria ya que es muy compleja para ellos.

  517. Rocío Gaztelumendi López, 2º de Primaria. Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    En este libro un joven universitario nos narra su historia, la de su familia, y la de su tío Petros: un matemático que “desperdició” la mayor parte de su vida en una incesable e irracional maratón por resolver el problema que da nombre al libro, pero esencialmente, por hallar la verdad. Para esta lectora, su mayor error no fue dejarse llevar por su pasión por las matemáticas, sino su egoísmo, su falta de confianza hacia el mundo, y su obcecación por llegar a la cima sin contemplar el paisaje de la subida. Pues recordemos, que en su lucha contra la conjetura Petros realizó importantes avances matemáticos pero no saboreó ese éxito por miedo a que “alguien se pusiera a merodear y descubriese su propósito y le reventase el plan”. Tampoco me olvido de Isolda, y esto es una metáfora, pues Petros empezó a disfrutar del ocio y de la compañía un breve periodo de tiempo que se mudó a un apartado pueblo para poder trabajar a gusto, y descubrió entonces el ajedrez.
    Personalmente, me ha gustado el libro y he disfrutado a la vez que he entendido mejor el complejo mundo de la investigación, donde considero que la cooperación es básica entre otras cosas para no volverse loco en medio de tantas incógnitas y sólo una mente para intentar resolverlas.
    Me sorprendió especialmente uno de los métodos que el tío Petros utilizó para intentar resolver el problema: con habas. Me ha hecho ver más ligadas la geometría y “las cuentas”, y la importancia de la primera en el sorprendente mundo de las matemáticas.
    Si bien no he aprendido con él matemáticas propiamente dichas, me ha aportado cuestiones sobre las que reflexionar, y por ello considero que es una buena lectura para los alumnos, aunque no la considero oportuna para la primaria, pues puede resultar muy largo y quizá algo monótono.

  518. María José Vaamonde Quinteiro (2º Grado en Mestre de Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Nesta obra trátase o mundo da investigación matemática dende a estructura típica dun conto. A abstracta temática tratada mestúrase cunha historia real na que aparecen personaxes concretos, coa súa vida e os problemas, dificultades e triunfos que, como toda persoa, van atopando ó longo dela. Desta maneira únese o, moitas veces alonxado, mundo matemático co mundo real, aportando unha visión diferente e realmente interesante das matemáticas e achegándoas ó lector. Esta historia, que narra a vida do matemático tío Petros dende a perspectiva do seu sobriño, introdúcenos nun dos problemas sen resolver das matemáticas: a conxectura de Goldbach. Un problema de apariencia sinxela pero de difícil solución, que condiciona a vida do protagonista e en gran parte tamén a do seu sobriño. Todo isto mesturado con sentimentos de ilusión, éxito, frustración, egocentrismo e incluso obsesión, que conducen en boa parte o transcurso da historia e que ó mesmo tempo ensinan ó lector unha boa lección.
    A temática escollida xunto co realismo da historia e o fondo social, persoal e mesmo psicolóxico fan que a lectura deste libro sexa altamente enriquecedora, entretida e apaixoante. Porén, considero que esta obra representa unha certa dificultade para o nivel usual de calquer alumno da educación primaria, xa que a compresión de todo o que transmite require unha certa madurez e capacidades que non soen estar acadadas na idade dos seis ós doce anos.

  519. Lucía Andrade (3º Magisterio Lengua Extranjera) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro en el que podemos encontrar tanto aspectos matemáticos (distintos conceptos, operaciones matemáticas y mención a varios genios de la historia de las matemáticas), como valores y sentimientos que se transmiten a lo largo de toda la historia.

    La vida del Tío Petros dedicada en su totalidad a las matemáticas, y especialmente a la Conjetura de Goldbach, hace que valoremos y pensemos en distintos aspectos de la vida tan importantes como conseguir lo que nos proponemos, luchar por lo que queremos y esforzarnos hasta límites insuperables para conseguirlo. Este libro nos enseña que a veces a pesar de nuestros esfuerzos, los resultados no siempre son los que nos hubieran gustado, y el fracaso y la consecuente frustración pueden hacernos tirar la toalla. La fuerza de Petros y su lucha por conseguir demostrar la Conjetura de Goldbach es un ejemplo de superación, no debemos darnos por vencidos ante los problemas que nos puedan surgir, de todos y cada uno de los momentos de nuestra vida podemos aprender algo.

    El libro es fácil de leer y se entiende bien a pesar de contemplar algunos aspectos matemáticos algo complicados. No lo veo factible como libro de lectura para primaria; la historia, el vocabulario, los temas de matemáticas que se abordan… me parecen más adecuados para un nivel superior.

  520. Jorge Willisch Says:

    «El tío Petros y la nomenclatura Goldbach»

    Esta obra nos relata a modo de historia, la vida de una familia, pero más en concreto la parte concerniente a un niño y su tío matemático llamado Petros. A lo largo del libro el niño muestra interés en conocer a su «raro» tío a pesar de las negativas familiares, la cual no tenía una buena relación con el tío. Finalmente lo consigue y se nos muestra la historia de Petros, matemático enfrascado en intentar resolver la «nomenclatura de Goldbach».

    Personalmente la obra no me parece que sea adecuada para niños de primaria, ya que por un lado la dificultad de ciertos problemas planteados es elevada y por otra, que los niños podrían interpretar, de manera un tanto desconcertante, la forma de generalizar la actitud «especial» de ciertos matemáticos. También existe una cantidad importante de nombres de personajes, lo que complica en cierta manera el seguimiento del libro.

  521. Ana Flores González Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach nos cuenta una historia de un matemático, el tío Petros, que basea su vida en la resolución de un conocido problema, sin solución hasta el moemento, como es “la conjetura de Goldbach”. Tras muchos años intentando demostrar dito problema, el tío Petros decide abandonar la hazaña y relagar su vida a otros asuntos como pueden ser el cuidado de su jardín o el juego del ajedrez.
    La historia se articula alrededor de la relación que éste tiene con su sobrino, el protagonista de la obra, quien tras conocer el pasado matemático de su tío, un genio en eso de los números, decide seguir sus pasos (a pesar de las advertencias de su tío).

    En el obra se crea un ambiente de curiosidad e intriga por saber cuál es la solución de la conjetura de Goldbach, lo que atrae mucho más al lector a la obra. Además, se ven perfectamente representados valores y actitudes como el fracaso, la incomprensión, la ambición por el éxito o el esfuerzo… En el libro se muestra la importancia de marcarse objetivos y poner empeño para llegar a ellos, así como la importancia de la perseverancia y el trabajo constante. A su vez, se muestra también que todo esto es bueno siempre y cuando no se llegue a la obsesión.

    En mi opinión es un libro fácil de leer gracias a la forma en que está narrador nos transmite la historia. Además, la no multitud de personajes también facilita el seguimiento del libro sin apenas problemas. Se trata de una novela, y por lo tanto, a pesar de tratar un tema como las matemáticas, del cual muchos niños escaparían nada más oírlo, su lectura resulta agradable, amena e interesante. Sin embargo, a pesar de todo esto, considero que no es un libro adecuado para niños de Ed.Primaria, ya que aparecen teoremas y problemas bastante complejos en cuanto a contenido para niños tan pequeños; en cambio, podría ser un libro propio de secundaria.

  522. Ana Vidal Fungueiriño (2º grao educación primaria) Says:

    O TÍO PETROS E A CONXETURA DE GOLDBACH
    Petros é un prodixio matemático que pretende demostrar a conxetura de Golbach (“todo enteiro maior que 2 é igual á suma dos seus primos”), nun principio traballando con outros matemáticos (despois de viaxar a Londres), pero posteriormente decide facelo só. Dedicou toda a súa vida a dito problema polo que pasa a ser considerado, principalmente polos seus irmáns, como o fracaso da familia, agás o seu sobriño (quen narra a historia).
    Petros prantéxalle un problema (o cal se presenta como de fácil solución) a seu sobriño, quen fracasou profundamente. Posteriormente descubriu que seu tío enganárao, pois tratábase da conxetura.
    Ao final do libro o sobriño descubre o seu tío morto por unha apoplexía según o médico, rodeado de todo o material que el usou para a demostración, ao parecer, cando a descubrira.

  523. Beatriz Míguez Martínez (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    En esta novela se nos cuenta la vida de Petros, quien intentó como matemático descifrar la conjetura de Goldbach durante gran parte de su vida. Esto originó que se aislara de toda comunicación con las demás personas de su entorno por la obsesión que le acarreaba el poder descifrarla.
    Se ve que no es una novela muy apropiada pala los alumnos de primaria, ya que no es tan entretenida para ellos ni contiene un gran valor didáctico. Esto se puede observar a través de que el libro está narrado en su mayor parte en forma de biografía, incluyendo escasos capítulos y muy largos.
    A pesar de que no es adecuado para ellos (en mi opinión), creo que sí lo es para personas más mayores, por el hecho de que los matemáticos que aparecen en la obra y la conjetura de Goldbach son reales (no lo son el Petros y el resto de su familia, incluído su sobrino), dándonos otro punto de vista de las matemáticas.

  524. Carolina Santiago Lago (grado en maetra ed. primaria,2º curso ) Says:

    La conjetura de Goldbach es un libro muy interesante y muy fácil de leer, donde la lectura te envuelve desde el principio hasta finalizar el libro, nos cuenta la historia de una familia, donde los personajes que mas aparecen son el tío Petros y el joven Petros, la historia nos cuenta como el joven Petros se decidió a estudia matemáticas por el interés que su tío tenia hacia estas ciencias, todo comenzó cuando el joven petros, descubrió que su tío era un genio matemático, que a la vez en su familia estaba considerado como un loco, un loco que no había conseguido aquello que se propuso en las matemáticas, Petros estaba a punto de decidir a que universidad quería ir pero su tío le propuso que podía ir si conseguía un “sencillo” ejercicio de matemáticas que resulto ser muy complicado y sin solución conocida pero esto el joven petros no lo supo hasta su ultimo año de carrera, y gracias a su compañero de habitación descubrió que su tío le engaño y se dispuso a estudiar matemáticas, mientras todo esto sucede nos cuentas las historias del tío Petros. Como conclusión decir que es un libro entretenido y fácil de leer pero no para niños de primaria ya que resultaría demasiado complejo, seria mas para alumnos de la ESO pero en 3º o 4º ya que aunque tenga una lectura fácil lectura ya que su contenido es complejo.

  525. nadiaalegria Says:

    El Tío Petros es visto por todo su círculo como un viejo chiflado, pero su sobrino creció fascinado por su pasado de matemático lo cual siempre despertó en él un gran interés, hasta el punto de querer convertirse en matemático. Pero para que sea digno de esta ciencia, su tío le propone un reto, demostrar una simple proposición matemática. Demostrar que, todo número par superior a dos es la suma de dos primos. El sobrino dedica todo un verano a intentar resolver el problema, como le resulta imposible, su tío le prohíbe estudiar matemáticas y el sobrino se va a Ámerica a empezar sus estudios universitarios, donde descubre gracias a su compañero de habitación que lo que su tío le planteó, es uno de los problemas más famosos que quedan aún por resolver.
    El libro es absolutamente genial, te absorbe desde el primer párrafo. Es un libro que habla de las matemáticas pero que se centra mucho en la constancia y el trabajo que hay detrás de todo buen matemático y que si se le dedica tiempo y trabajo todo se puede resolver. Me parece adecuada para emplear en el último ciclo de primaria, por su lectura fácil y la claridad de los conceptos. Para mi es un libro muy recomendable, para mayores y niños.

  526. ignacio soage santomé Says:

    El Tío Petros Y La Conjetura De Goldbach
    Este libro nos cuenta la historia de una familia que esta un poco distanciada por la obsesión del tío Petros en las matemáticas. Todo comenzó cuando de joven Petros decidió estudiar matemáticas, hasta ahí todo muy bien y muchos éxitos a nivel mundial, pero cuando decidió enfrentarse a la conjetura de Goldbach todo se inclinó y empezaron a crecer las distancias entre los tres hermanos. Podíamos decir que Petros es considerado la oveja negra de la familia.
    Pero un día su sobrino preferido, empezó a investigar el porqué del malestar entre los hermanos y tras muchas investigaciones se dio cuenta de que no podía ser normal el enfado existente cuando su tío Petros estaba considerado un genio de las matemáticas.
    Este libro no me parece un libro muy idóneo para fomentar las matemáticas a los niños ya que no es muy divertido y pienso que no engancha mucho para leer. En mi opinión la idea que me queda de las matemáticas tras leerlo es que las matemáticas es para locos y pienso que no es así.

  527. Teresa Oliveira Silva, 3º Lingua estranxeira Says:

    El libro “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach” me gusto bastante aunque debo reconocer que algo pesado en un principio, es de esos libros en los cuales a su cominzo te esperas bastante menos de lo que realmente obtienes.Tiene un vocabulario bastante sencillo lo cual lo hace estar bien adaptado para todo tipo de lectores.

    Este libro nos muestra la pasión de algunas personas por la matemática y la parte divertida y entretedida que puede tener la práctica de la misma. Se ve también su infinita perfección pues todo tiene su explicación aunque en algunos casos todavía no este demostrado, en otros, podemos ver como todo cuadra con una perfección inquietante.

    El final es muy interesante, se trata de un final abierto. El tío petros fallece despues de encontrar la solución a la conjetura de Goldbach, o no… ya que sus últimas palabras al sobrino son :“ay querido muchacho era tan simple, tan sencillo…“ pero este posteriormente niega el descubrimiento para proteger la memoria de su tío y las futuras críticas o ridiculizaciones.

    Otro tema tratado considero que es el de disfrutar de la vida sin obsesionarse por lograr unos objetivos al igual que le pasó al tío Petros, la contraposición a esto es el sobrino el cual disfruta las matemáticas sin obsesión y se muestra en todo momento como le apasionan a pesar de los intentos de su tío para que abandone este camino.

    Es una obra interdisciplinar orientada quizás a niños no tan pequeños como “El diablo de los números” la orientaria más hacia la educación secundaria y no simplemente dirigiéndola a la asignatura de matemáticas si no también a las lenguas, por ejemplo.

    En conclusión, una obra interesante que nos muestra el trabajo duro de los investigadores y el interesante mundo de las matemáticas y lo que pueden llegar a suponer para algunas personas a través de una obra cargada de un carácter novelístico importante y entretenido con su final abierto. Recomiendo este libro a todo el que no le guste mucho las matemáticas ya que puede ayudar a cambiar de opinión en cuanto a las mismas.

  528. María Vázquez Guerra (2º grado Ed. primaria) Says:

    El tio Petros y la Conjetura de Goldbach, es la historia del sobrino, del cual no sabemos el nombre, que crece fascinado por la figura de la “Oveja negra” de su familia, su tio. Un anciano que le dedicó su vida a demostrar la conjetura de Goldbach sin obtener dicho resultado.
    El chico al haberse enterado de que había sido un gran matemático se interesó más por su vida, lo que les hace tener una relación más estrecha. A l tener más contacto con él, el chico decide hacer matemáticas y el tio Petros le pide que prometa una cosa que sino consigue resolver un problema que desistirá de ser matemático y el sobrino así lo hace. El problema ra resolver la famosa conjetura (todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de 2 números primos), pero el chico no lo llega a conseguir, por lo que decide dejar matemáticas y meterse a economía.
    Al final del libro, vemos que el sobrino se da cuenta de que no todas las cosas en la vida tienen solución y la conjetura de Goldbach podía ser una de ellas.
    El libro tiene un final abierto donde nos deja con incertidumbre al no especificar si antes de morir, Petros llega a demostrar la teoría.
    Es un libro complejo, donde se hacen referencia a diferentes matemáticos y diversos teoremas. En mi opinión, lo veo más adecuado para niños de la ESO, donde además de entender temas matemáticos verán un ejemplo de superación, como el la del tio Petros que lucho por intentar demostrar dicha teoría sin rendirse.

  529. María Gómez Abelleira (2ªcurso de Ed. Primaria) Says:

    María Gómez Abelleira

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    A lectura desta novela matemática non semella sinxela para os rapaces de E.P. Persoalmente penso que para que a un neno lle resulte atractiva una lectura deste tipo, que de por sí xa non chama a atención de moitos, débense utilizar recursos máis simples, máis claros e máis vinculados á vida do neno. Quizais na busca disto último é algo bo que a historia se narre a través do sobriño do Tío Petros, un neno ao fín e ao cabo, ainda que isto non é suficiente baixo o meu punto de vista.
    A dificultade principal é a presentación dos contidos matemáticos dunha forma demasiado densa, por iso creo que os que un alumno de Primaria podería quitar do libro serían ben poucos, polo menos en canto á produtividade.
    Sen embargo, outras aportacións das lectura sí son interesantes; o valor do esforzó, da dedicación ou da tenacidade que posuía o Tio Petros (sen chegar a rozar a loucura nin a obsesión, evidentemente) é un valor importante para o neno que, independentemente de onde proveña o interese por algo, tamén debe posuir.
    O comportamento singular do Tio Petros permite analizar o seu comportamento e a súa personalidade. Podemos ver as cousas boas pero tamén as malas que ás veces inevitablemente van moi vinculadas unas das outras.
    Na miña opinión a pesares de todo, a una persoa que non lle gusten as matemáticas ou que nunca se sentise moi atraído por elas, a lectura deste este libro non sería moi agradable. Axuda moito o que os capítulos sexan curtos pero ainda así pensó que é un pouco arriscada a aposta por esta obra.
    De todos os xeitos, una forma de comprobalo sería tratar de introducilo, iso sí, nas aulas de cursos algo máis superiores.

  530. Sandra Pérez Míguez (2º Grao en Mestra de Educación Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” xira en torno ó sobriño de Petros, un matemático que leva toda a súa vida tentando resolvela conxectura de Goldbach sen éxito e á marxe do que pensa o resto del. O rapaz segue os pasos de seu tío estudando Matemáticas. El tamén vai intentar resolvela conxectura. Ó final o vello matemático consegue resolvelo problema pero non pode compartila co seu sobriño porque morre antes.
    É un libro entretido, ten unha liña moi intrigante e mesmo pode chegar a enganchar, por este motivo gustoume máis que “El diablo de los números” , que tamén ten como eixo as matemáticas. Compre destacar que é de certa dificultade, así que pode ser recomendable para Secundaria e non para Primaria. O libro tamén nomea a importantes matemáticos dos que algúns eu mesma non coñecía. Neste libro, as matemáticas aparecen como algo difícil, duro e que necesita constancia e empeño. O exemplo máis palpable é o tío Petros que pasa toda unha vida investigando sobre algo sen éxito. Tamén da a mensaxe de que non debemos rendernos porque ó final todo se pode conseguir.

  531. Mónica Vanesa Rodríguez Hermida (3º lengua extranjera) Says:

    Me gustó mucho, ya que me parece un libro muy interesante y que engancha, y me quedo con el lema de: “el matemático nace, no se hace”. Aunque el final no queda muy claro… Si quieres ser matemático, no te vale de nada tener muchas ganas y pasar mucho tiempo intentando demostrar lo imposible, sin embargo, si naces con ese don, y te interesas desde un principio puedes llegar muy lejos; siempre y cuando sepas encontrar algo o alguien con qué desconectar (como el tío lo hizo con el ajedrez), si lo sabes llevar con calma y no se convierte en una obsesión o puedes volverte loco. Aunque puede que gente con esfuerzo, interés y trabajo pueda logar llegar muy lejos.

    El tío Petros quiso ser tan egoísta y triunfar de tal modo (sin ayuda de nadie), que cuando por fin decidió publicar “sus demostraciones” ya se habían publicado (aunque él no fuera consciente, debido a su incomunicación con el resto del mundo). Me llamó especial atención cuando le propuso a su sobrino que demostrase la Conjetura de Goldbach, que cuando llegó y le dijo que no tenía futuro como matemático porque no tuvo interés ni en saber la solución, ni en pedirle otros ejercicios, y además no lo pasó bien durante el verano intentando buscar la solución, le tenía que haber resultado entretenido, e incluso firmó un papel en el cual decía que no iba a estudiar nada relacionado con las matemáticas (aunque lo hiciera de mala gana), y eso un buen matemático no lo haría nunca. También me gustó el hecho de que por muy mal que le hablen a alguien sobre otra persona, puede que oyente cuando escuche la verdadera historia, sienta una verdadera admiración (como el niño hacia su tío Petros). Con lo que no estoy de acuerdo, es con que no todo es demostrable en las matemáticas, puede ser más fácil o no, pero, desde mi punto de vista todo es demostrable en este campo.

    En la residencia su compañero de habitación estudiaba matemáticas, y cuando le hizo la pregunta de lo que le mandara hacer el tío Petros durante el verano y se enteró que era la Conjetura de Goldbach, se enfadó con su tío, y decidió estudiar matemáticas, aunque al final arreglaron las cosas. Después de esto, fue a económicas (cosa que alegró mucho a su padre, y además ayudó en el negocio familiar). Por otra parte, me parece muy cobarde que el tío fuera incapaz de reconocer su fracaso, incluso ante sí mismo, ya que lo único que supo decir era que no todo era demostrable (que se lo dijera Gödel) y tuvo la intuición de que esta Conjetura no lo era.

  532. obdulia belén figueiredo fernández (3º magisterio por lengua extranjera) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela llena de intriga y misterio, en la que el tío Petros dedica su vida a intentar resolver la conjetura de Goldbach, «que un número par superior a dos es la suma de dos primos», problema que no se llega a resolver. Esta historia es narrada por su sobrino que muestra ser capaz de saber donde están los límites de las matemáticas, cosa que su tío no llegará a captar este aspecto, luchando constantemente por intentar resolver esta cuestión. Citará a matemáticos ilustres, ayudándole a profundizar en su estudio acerca de esta conjetura. Utilizará en ocasiones cierto lenguaje técnico que hará que no sea muy comprensible su lectura para alumnos de Primaria. Se muestran también teoremas y problemas matemáticos un tanto difíciles para el alumnado de este ya mencionado ciclo.
    Por lo tanto, aunque para mí ha sido una novela interesante porque nos enseña un aspecto de la vida positivo, como es el de intentar conseguir o resolver lo que uno se propone e intentar salvar obstáculos para conseguirlo. También muestra el aspecto de la obsesión por conseguir algo que parece que después de mucho divagar e investigar, no da el resultado esperado y no reconocerlo, hace que esto lleve a la novela a un final cruel y triste.
    Con lo cual, mi conclusión ante esta actitud ante la vida es de que una retirada a tiempo es una victoria, y saber que es bueno intentar lograr nuestros objetivos en ella, pero a su vez saber dónde están los límites de las cosas también es importante porque se nos puede ir con la obsesión la vida y nuestra felicidad en ello.
    Con respecto, al aspecto didáctico para alumnos de Primaria, me parece un poco difícil de entender para este Ciclo, en relación a los aspectos anteriormente mencionados, así como «El diablo de los números» me parece una lectura mucho más lúdica y comprensible para su nivel.

  533. Rebeca López Vaz (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    *El Tío Petros y la conjetura de Goldbach*
    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach se trata de una novela que capta la atención del lector desde el primer momento. En ella se narra la vida del Tío Petros, un gran matemático que decidió entregar toda su vida a las matemáticas, y en concreto, a intentar resolver uno de los enigmas matemáticos que aún hoy en día no se ha podido demostrar, la conjetura de Goldbach.
    Aunque en realidad, el verdadero protagonista es su sobrino, el cual decide descubrir cómo es en realidad su tío, ya que su familia no tenía una buena relación con él porque lo consideraban un matemático fracasado y que incluso había perdido un poco la cabeza.
    A lo largo del libro, es el sobrino el que nos relata la vida de su tío y cómo poco a poco va cambiando su relación con él, de tensión y enfrentamientos en un primer momento hasta la admiración e incluso el cariño. Debido a su tío como fuente de inspiración, su sobrino decide enfrascarse también en el fascinante mundo de las matemáticas.
    El final del libro es un final abierto, puesto que justo cuando parece que el tío Petros había descubierto la solución al problema que le había llevado toda su vida, éste se muere y no se sabe si finalmente consiguió dar una solución a la conjetura o no.
    Como muchos de mis compañeros, considero que este no es un libro apropiado como material didáctico para Educación Primaria por dos motivos: en primer lugar, porque las matemáticas no son la trama central del libro, sino que son el nexo de unión entre dos historias y en lo que se centra realmente el libro es el la vida del tío Petros y de su relación con el sobrino. Y en segundo lugar, debido a que los conceptos y vocabulario que se emplean son muy técnicos y para llegar a comprenderlos debes tener unos conocimientos bastante amplios de las matemáticas.

  534. Araceli García Navia(2º Curso Grado en Educación Primaria). Says:

    Do libro El Tío Petros y La Conjetura De Goldbach, podo sacar dúas conclusións e unha sinxela opinión persoal.

    Por una lado, considero importante e interesante dito libro xa que nos demostra que nas ciencias e neste caso nas matemáticas, un gran logro leva consigo un gran esforzo e unha grande responsabilidade que non todas as persoas están dispostas a asumir. Se de verdade che interesa algo, e poderiamos dicir que “o levas na sangue”, farás todo o posible para conseguilo, aínda que se debe contar dende un principio que non sempre o obxetivo que desexas alcanzar o vaias a conseguir. Por iso considero interesante este libro, xa que nos mostra que aínda que non alcances exactamente o teu obxetivo, si que servirá quizais para outros futuros descubrimentos que nun principio igual non estaban tan claros.

    Por outro lado, unha das cousas que podemos destacar nas cales non estou de acordo é a actitude do Tío Petros cara o resto das persoas en especial cara seu sobriño, xa que se queres facer algo que poda ter posibles perxuicios, non debes involucrar a outras persoas ou facer que cambien de opinión por unha circunstancia persoal
    .
    En definitiva, na miña opinión este libro máis que relacionado coas matemáticas, paréceme máis interesante como obra literaria, a cal te fai pensar e quizais propoñerche algún interrogante. En relación coas matemáticas, creo que non me aportou demasiados coñecementos sobre esta, o único que agora sei algo máis sobre a propia conxetura de Goldbach.

  535. Sara Maroño García (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    ‘’El tío Petros y la conjetura de Goldbach’’ es una novela que tiene una forma de trabajar las matemáticas muy diferente a ‘’El diablo de los números’’. Si bien el anterior tenía un gran valor didáctico, esta novela me parece bastante pesada y monótona para niños de Primaria (los capítulos son cortos, pero muy densos). El lenguaje que se emplea es bastante técnico, por lo que a veces dificulta la comprensión.
    A lo largo de la obra se citan a matemáticos ilustres, junto con sus aportaciones, de las cual se sirve el tío Petros para profundizar en su estudio a cerca de la conjetura de Goldbach. Pero me parece que es una historia sobre todo de intriga, no sólo por si llegará a resolver el gran misterio que lo tuvo ocupado toda su vida, también por la relación con su sobrino. Para mi, ésta es la parte más entretenida. Me parecen admirables ambas visiones del mundo. Mientras el sobrino entiende los límites de las matemáticas y sabe hasta donde se puede llegar, la vida del tío gira en torno a la conjetura de Goldbach, hasta el punto de llegar a la locura y la muerte.
    Por último, decir que el final abierto no me gusta nada y me parece muy triste que acabara de esa forma tan cruel.

  536. Miguel Marzabal Cebreiro (2º de educacion primaria) Says:

    En mi opinión este libro no tiene un fin didáctico adecuado para niños de primaria con respecto a las matemáticas, debido a que la forma en la que se expresan es bastante compleja. Pero si que se puede utilizar para fines éticos, ya que en la historia el sobrino de Petros quiere estudiar matemáticas cuando su padre esta en contra. Esto ocurre en muchas familias, en la que el alumno quiere estudiar una rama en concreto y los padres se oponen y le obligan a estudiar lo que ellos quieren. Por lo que podemos hacer entender a los alumnos que deben estudiar lo que a ellos les guste ya que su nivel de concentración y dedicación será mucho mayor.
    Desde el punto de vista del profesor, me parece un libro muy interesante que te permite ampliar bastante la cultura sobre las matemáticas, a parte de la gran dedicación que hay que tener y la rivalidad que existe entre ellos. Por ejemplo en mi caso, desconocía por completo la conjetura de goldbach y los otros tantos que se mocionan.

  537. Laura Sende Leis (CLIL02), Grado Primaria, Santiago de Compostela. Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Esta novela de carácter matemático, tiene bastante misterio. La historia es contada por el sobrino de Petros, el cual, en ningún momento del libro se desvela su nombre.
    El sobrino empieza contando como era su familia y como siempre le dijo su padre, su tío Petros era el malo de la familia, pero para él su tío guardaba algo fascinante, por lo que se puso a investigar para saber qué era.
    Entonces tras varias visitas a escondidas a la casa de su tío, descubre que éste fue un gran matemático y que dedicó toda su vida a la resolución del teorema de Goldbach. El sobrino después de todo lo que descubre decide estudiar matemáticas en una universidad de Estados Unidos, ante la oposición de su tío porque no creía que tuviera madera para ser matemático.
    El sobrino poco a poco descubre la vida de su tío y comprueba que pudo ser un gran matemático, pero que no lo fue por su obsesión con la conjetura de Goldbach, que lo llevo a perder su vida y fracasar como matemático.
    El chico mientras estudia la carrera se da cuenta de que no va ser matemático (como decía su tío Petros) por lo que la deja y hace una carrera que satisface al padre y la acaba sin ningún problema para seguir con el negocio familiar.
    La novela acaba sin desvelar si Petros descubrió el teorema porque antes de morir llamó a su sobrino para decirle que la había resuelto, pero cuando el chico llegó su tío ya estaba muerto.
    El libro es muy interesante y se lee muy rápido porque te engancha desde el principio pero no vale para niños de primaria porque no entenderían muchos de los conceptos matemáticos que salen en él. Está orientado más bien para adolescentes y adultos.

  538. Cristina Iglesias Santomé- 3º Maxisterio Lingua Estranxeira Says:

    “O Tío Petros e a conjetura de Goldbach” é unha pequena novela ben construída, que enseguida capta o interese do lector en torno ao enigma da vida de Petros Papachristos. A narración desenvólvese nun contexto histórico real que abarca grandes personaxes e acontecementos no mundo das matemáticas durante o século XX.

    A misteriosa vida de Petros Papachristos empeza sendo a historia dunha busca persoal da Beleza e a Verdade a través da ciencia matemática, en contraste co rol de homes de negocios e familia tradicional que encarnan os seus irmáns. Seguindo os pasos do sobriño de Petros no seu empeño de indagar na vida e obra do seu tío, embarcámonos nunha viaxe literaria ao mundo dos grandes xenios das matemáticas. Ao longo da narración vanse desvelando as grandezas e miserias destas personaxes:

    “O tío Petros tíñame ensinado que no mundo das matemáticas só se recoñece aos grandes, e dentro desta clase particular de selección natural, a única alternativa á gloria é o fracaso”.

    Tamén asistimos ao espectáculo do equilibrio imposible entre un don extraordinario e a pulsión das pasións humanas:

    “Aínda que ao embarcarse nunha importante investigación o matemático declare que a súa intención é descubrir a Verdade, a auténtica materia prima dos seus soños é a Gloria”.

    Despois de anos de tratar de desentrañar o misterio do seu tío Petros a historia volve ao punto de partida coas palabras que un día pronunciara o seu pai: “O segredo da vida, meu fillo, é fixarse metas alcanzables”. Por boca das súas personaxes o escritor cuestiona quen é realmente o sabio da familia Papachristos e, indirectamente, onde reside a verdadeira sabidoría. Personalmente, opino que o gran fracaso de Petros foi non saber aceptar a súa propia humanidade.

    Como narración a valoro como orixinal e amena, ó longo da súa lectura tiven o privilexio de codearme con profundos e complicados dilemas matemáticos, sin que iso interfiriese na miña comprensión da historia. Como lectura didáctica debo recoñecer que non acabo de entender o que aporta a miña formación como mestra.

  539. Román Martínez Placer (2º Grao Mestre Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    A trama principal da novela trata a vida do vello “tío Petros Papachristos”, un xenio das matemáticas, a cal estivo sempre condicionada pola súa desafortunada obsesión pola conxectura de Goldbach.
    Da man do seu sobriño váisenos narrando a carreira matemática de Petros, quen non quere que o mozo siga os seus pasos, imos coñecendo diferentes personalidades do mundo das matemáticas e vánsenos presentando certos teoremas e problemas matemáticos e, entre os cales, obviamente a conxectura de Goldbach (todo número par maior de dous pode escribirse como suma de dous números primos). Derrotado polo enigma imposible (de douscentos anos de idade), para o vello matemático esta monomanía supuxo a perda de moitas oportunidades e mesmo o seu illamento social. Cando, tras darlle azos o seu sobriño, retoma a súa loita cotra a conxectura e consigue resolvela (ou polo menos iso afirma el) morre sen poder compartir ningún descubrimento.
    Como novela, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” presenta partes máis ou menos entretidas, máis ou menos amenas, interesantes ou fluídas pero, e malia as súas posibles lecturas, non o considero un libro adecuado para nenos e nenas de Educación Primaria. Como recurso didáctico non o considero o suficiente valioso para tódolos problemas que podería supor traballalo coa maior parte dos alumnos: con el non aprenderían matemáticas e penso que só motivaría ou gustaría a aqueles nenos con experiencia lectora aos que xa lles gustasen previamente as matemáticas, complexo incluso no terceiro ciclo e nin sequera especialmente entretido (persoalmente, a min non me entusiasmou demasiado). En cambio, podería si ser un mellor recurso a usar en Secundaria.

  540. Raquel González Méndez (2º Grao en Mestre en Educación Primaria) Says:

    “El tío Petro y la Conjeruta de Goldbach” de Apostolos Doxiadis es una novela griega basada en temas de matemáticas, más concretamente en la Conjetura de Goldbach. Sin embargo, a pesar de su temática matemática, pertenece al género literario y aparecen personajes de la vida real como los grandes matemáticos Kurt Gödel, G.H Hardy o Alan Turing.
    En mi opinión, considero que esta novela tiene un contenido muy interesante, ya que además de hablar de la Conjetura de Golbach, enumera muchas otras como la Hipótesis de Ramanujan, la Conjetura de Fermat sobre los números primos, la Conjetura de Poincaré, el Teorema de la Incompletitud de Godel o la Hipótesis de Rieman. Además, también nombra importantes universidades como la de Gotinga y la Cambridge y considero que esto es favorable para que los alumnos las vayan conociendo y vaya creciendo su interés en ellas, dónde se formaron grandes matemáticos.
    “El tio Petros y la Conjetura de Goldbach” es una novela que cuenta con una trama (relacionada en todo momento con la Conjetura de Goldbach) y en la que encontramos elementos matemáticos explicados con total claridad, por lo que creo que es un dato que es muy importante destacar, ya que para llegar a la comprensión del libro los elementos deberán estar bien explicados.
    Creo que es una novela cargada de muchos datos didácticos, como las conjeturas nombradas anteriormente y los grandes matemáticos, y esto nos permite adentrarnos más en el mundo de las matemáticas y conocerlo un poco más.
    Personalmente, como lectora de esta novela, me ha llamado la atención la temprana edad a la que morían muchos de los grandes matemáticos y su obsesión por seguir siempre evoluvionando en sus investigaciones, ya que de lo contrario irían en decadencia y muchos optarían al suicidio tras el “fracaso” por no haber logrado alguno de sus propósitos matemáticos.
    El final del libro me fascinó, ya que lo considero como un final abierto. El final nos puede llevar a pensar que en el último momento antes de su muerte el tío Petros había logrado resolver la Conjetura de Goldbach, pero al no contar con testigos nadie prodría demostrarlo. Por otro lado, cabe la opción de que el tío Petros entrara en un estado de locura tras su obsesión por la conjetura y que en su mente habitase la idea de haber resuelto el problema.
    Para finalizar, creo que el tío Petros se equivocó a la hora de intentar alejar a su sobrino de las matemáticas (aunque solo fuese para protegerlo y que no fracasase como lo había hecho él), ya que él era un gran admirador de su tío y le apasionaba el mundo de las matemáticas. Según el tío Petros, en las matemáticas solo eres respetable si eres un gran matemático que hace grandes descubrimientos, por ello, tras haber fracasado en la Conjeruta de Goldbach, abandonó sus estudios y vivió una vida en el campo y en la fábrica de la familia. Sin embargo, yo estoy completamente en contra de esta idea, ya que considero que cada uno debe luchar por lo que le gusta, y al sobrino le apasionaban las matemáticas.
    En conclusión, considero que “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una novela que refleja las dificultades de un matemático debe afrontar ante las matemáticas, que abarca gran contenido matemático y explicaciones claras para favorecer la lectura a aquellos que no están muy relacionados con las matemáticas. Por lo que considero que es una buena forma de adentrarnos más y conocer el mundo de las matemáticas.

  541. Elena González Picón. 2ºPrimaria. Says:

    El libro de “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” me ha gustado bastante, al principio tenía la idea de que iba a ser un libro un tanto pesado de leer, pero sinceramente me ha hecho interesarme mucho más por el mundo de las matemáticas. Tiene una lectura muy sencilla.
    La novela está narrada en primera persona por el sobrino de Petros. Y el tío Petros es el protagonista principal del drama, Petros estuvo siempre interesado en las matemáticas, tanto que carecía de vida social, su fin era demostrar la conjetura de Goldbach, que era uno de los problemas más difíciles del mundo de las matemáticas (Todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos). El sobrino de Petros también quería ser un gran matemático pero Petros le decía que para eso tendría que saber si realmente tenía talento porque en el mundo de las matemáticas había que ser el mejor y destacar.
    Finalmente, Petros acabó muriendo en su casa debido a la presión que llevaba encima al intentar resolver la conjetura de Goldbach.
    Algo que también me pareció interesante del libro, fue la cantidad de matemáticos que se suicidaron por no llegar a demostrar algunos de los teoremas en los que estaban investigando. Creo que todas las personas tienen el derecho de cumplir sus sueños a través del esfuerzo y la perseverancia, pero nunca a costa de tu propia vida, sin perder los límites como le sucedió al tío Petros.

  542. Raquel Núñez Sánchez (2º grao eduación primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach».
    En esta novela se nos presenta la historia de un joven (su nombre no se menciona en ningún momento ) con grandes inquietudes y dudas acerca de su futuro académico, y que, llegado un momento, comienza a interesarse por su tío Petros, un personaje cuanto menos particular, cuyo modo de vida se caracteriza por la austeridad y su pasión por las matemáticas. El tío Petros es un matemático reconocido y apasionado que dedica la mayor parte de su vida a la resolución de problemas y conflictos matemáticos, hasta tal punto que esta pasión por las matemáticas lo lleva a la obsesión por querer resolver la conjetura de Goldbach, “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de sus primos”. Se trata de una novela con final abierto y por lo tanto el autor deja a imaginación del lector el posible final y no llegamos a saber a ciencia cierta si el tío Petros llega a resolver este problema.
    A lo largo de toda la historia aparecerán diferentes teoremas, conceptos matemáticos, autores reconocidos e incluso una trama filosófica, es un libro que permite una lectura fluída al mezclar elementos matemáticos con una trama entretenida, ya que si únicamente se centrara en el contenido matemático podría llegar a resultar aburrido.
    Acerca de este libro tengo opiniones divergentes, ya que por una parte la trama es interesante, se trata de una buena forma de integrar las matemáticas al incorporarlas a una historia que engancha y además el lector puede llegar a la conclusión de que es necesario tener pasiones en la vida que nos ayuden a crecer y a creer en nosotros mismos, pero una vez que nuestra vida gira única y exclusivamente en torno a éstos, aparcando un modo de vida saludable, entonces se puede convertir en un problema en muchos aspectos.
    Por otra parte, además de las ventajas de este libro explicadas anteriormente, creo que no es un libro del todo adecuado para niños de Educación Primaria, se trata de una historia compleja que en muchas ocasiones les costaría seguir, y se vuelve aún más enrevesada al añadir elementos matemáticos, para los cuales son necesarios unos conocimientos previos que no creo que niños de entre 6 y 12 años puedan llegar a desarrollar, por lo tanto me parece un libro con mayor riqueza filosófica que matemática, y que personalmente, destinaria a un público de edad más avanzada o por lo menos con unos conocimientos matemáticos que les permitieran disfrutar de la lectura en todos los aspectos.

  543. Angela Barbeito García (2º Grado Mestre Educación Primaria) Says:

    Este libro relata a historia do tío Petros e o seu sobriño, e de cómo a través das matemáticas crean un vínculo familiar que antes non existía.
    O tío Petros era considerado a ovella negra da familia, era un home solitario que non se relacionaba case co exterior e que adicou toda a súa vida a resolver, sen éxito, a famosa Conxetura de Goldbach. Aínda que tamén lle dedicaba abundantes horas ó xadrez a ás súas estratexias. Cando o sobriño de Petros se empezou a interesar polas matemáticas, este intentaba disuadilo das súas intencións xa que non quería que tivera a vida que el vivira. Despois de moitas confrontacións entre tío e sobriño, o neno decideu estudar Económicas, e a súa relación familiar veuse mellorada en algunhas ocasións. Finalmente Petros dedica os seus últimos días de vida a resolver a famosa conxetura e minutos antes de morrer suponse que atopa a solución pero xa era demasiado tarde para compartilo co su sobriño.
    Este libro paréceme moi interesante polos valores que transmite pero non o vexo adecuado para a primaria debido ós termos, teoremas, métodos matemáticos..que serían casi incomprensibles por nenos desas idades, sería máis recomendable para os últimos cursos da ESO. Inténtanos transmitir os valores do esforzo, da perseverancia, de perseguir o teu soño ou aquelo que che interesa custe o que custe, ainda que tamén nos ensina que a obsesión fai que perdas o rumbo e non consigas os obxetivos que te plantexaches nun primeiro instante. Hai que perseguir os soños pero sempre con cabeza, sen obsesionarte, e marcando obxetivos a curto prazo e que se poidan lograr con certa facilidade, senon a frustración pode interferir na realización destes obxetivos.

  544. Gema Iglesias Seijo (2º Grao Magisterio de primaria) Says:

    Este libro nos cuenta la historia de un matemático que dedico toda su vida a resolver la congetura de Goldbach y que no lo consiguió.
    Debido a esto su familia no tenía muy buena imagen de el pero en cambio su sobrino compartia su misma pasión por las matemáticas. Este sacaba unas excelentes notas en el colegio por lo que decidio comentarle al tio sus intenciones de estudiar matemáticas. Petros no estaba de acuerdo y para intentar quitarle la idea de la cabeza le propuso un reto, si conseguia resolver el problema que le iba a plantear podría estudiar matemáticas sino debería quitarse esa idea de la cabeza. Tras intentar resolverlo y no conseguirlo prometio no estudiar esa carrera. Con el paso del tiempo cuando al final se decidió y entró en la universidad a cursar matemáticas se encontró con un chico que le contó que ese problema que le había enconmendado era un problema al que el propio Petros no le había encontrado solución nunca.
    Tiempo después , el sobrino quiso indagar en la vida dePetros para saber porque este abandonara sus investigaciones sin obtener ningún resultado satisfactorio.
    Una tarde, mientras estaban los dos se encontraban hablando Petros le pidió que le llevase unas alubias, ya que prentendía explicarle los postulados a los que se había acercado, pero cuando el sobrino se los fue a llevar, Petros lo echo de malos mados. El se fue preocupado, de noche, su tío lo llamó pidiendole que se presentara de inmediato junto con otro matemático para ser testigos de su descubrimiento.
    Cuando el sobrino llegó, encontraron al tio Petros muerto frente a las alubias, que estaban descolocadas debido a la lluvia que caiga en el patio.
    El libro termina, con un final abierto ya que nunca se sabrá si el tío antes de morir consiguió resolver la conjetura de Goldbach .
    Este libro es más fácil de leer y se hace mas rápido ya que la historia desde un primer momento resulta mas atractiva al lector y hace que te enganche rápidamente.

  545. Tamara Saborido García (3º lingua estranxeira) Says:

    Despois de ler esta novela de Apóstolos Doxiadis podo dicir con grande seguridade que non a recomendaría para o seu uso en aulas de primaria, xa que é moito máis complexa que “El diablo de los números”, e ademais xa a súa estética non é tan apropiada para os nenos, porque como non ten debuxos e é todo letra pequena, ós rapaces non lles ia chamar a atención visualmente e polo tanto non se quedarían con moitas ganas de a ler. Sen embargo, si a recomendaría para cursos da ESO, para o seu emprego nas aulas, ou senón para dedicarlle un pouco de tempo libre, xa que me engaiolou dende un primeiro momento. Aínda que tamén debo dicir, que en algúns momentos me resultou un pouco pesada, porque o autor lle da moitas voltas a algunhas cousas e iso as veces fai que non avance a historia.
    O principal motivo polo que recomendaría este libro a alumnos de cursos máis avanzados que de primaria é porque con el se poden aprender moitas cousas das matemáticas, e non so números e problemas, tamén nomes de matemáticos, conceptos, descubrimentos adquiridos co paso do tempo, etc. cousas que son moi útiles, non so nas aulas, senón no día a día culturalmente falando.

  546. Mario Seoane Fernández (CLIO2) Says:

    O tío Petros e a conxetura de Goldbach

    O tío Petros é un libro que narra a historia de un neno no que a influencia do seu tío e as matemáticas vana marcar o devir da súa vida. O comezo da historia o protagonista sinte un forte interese pola vida solitaria e apartada de todo negocio familiar que o seu tío Petros levaba ademais cada vez que este se intentaba acercar a el producíase un rexeitamento tanto pola parte do seu pai como polo do propio tío. Co paso do tempo e coñecendo xa un pouco mellor a forte ligazón que o seu tío tiña cas matemáticas este foi a pedirlle consello xa que se quería introducir en dito mundo o seu tío fíxolle prometer que para poder facer a carreira de matemática debería solucionar un problema, este non foi capaz e tal como prometera comezou outra carreira.
    Cando xa pasaran uns anos o rapaz deuse de conta de que o problema era imposible de realizar e foi a onda Petros a pedirlle explicacións este cóntalle a historia da súa vida con todas as incidencias ocorridas e con posterioridades e por petición expresa do sobriño o tío comeza a darlle clases sobre a conxetura de goldbach. Na última de estas clases o rapaz comeza a darse conta do cambio de actitude de Petros. Un día xa moi tarde o tío chama o sobriño para dicirlle que tiña a solución este nótao tan exaltado que avisa a un médico para que o acompañara pero cando chegan a casa xa o atopan morto.Isto deixa un final aberto debido a que non se sabe si o tío o final atopa a explicación ou non.

    Dende o meu punto de vista este libro ten moito menos valor matemático do que ten o outro libro “O demo dos números” este centrase moito mais nunha historia narrativa de superación.
    Na miña opinión e un libro valido para ler nas idades comprendidas para o ciclo de primaria, eu creo que máis recomendable para os cursos mais avanzados non pola base matemática necesaria xa que esta non inflúe apenas nada no transcurso do libo senón máis ben pola complexidade da historia nalgún momento debido a que esta podería levar o alumnado a algún problema cos personaxes ou co transcurso da trama.

    Mario Seoane Fernández

  547. Eva Garea Mato. 2º Grado. ed. primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela con contenido matemático, que trata además de fomentar la curiosidad por estos temas. Se habla de métodos, grandes autores, paradigmas…Para mí quizá lo más primordial son otros valores que se manifiestan como: el esfuerzo, la importancia de hacer lo que te gusta, etc. Pero también se observa la fijación y obsesión del tío Petros con la conjetura, con el fin de lograr fama, éxito, reconocimiento, inmortalidad… provocando la consiguiente frustración personal… ¿No pensaría en algún momento que igual su meta era muy alta? Su vida personal era casi inexistente, no salía, encerrado en sus investigaciones, hasta que apareció el ajedrez en su vida. Me llamó mucho la atención que utilizaba judías para trabajar en sus investigaciones (material manipulativo).
    Toda una vida dedicada a la Conjetura, a menudo desde la clandestinidad de sus investigaciones, sin publicar sus pequeños avances ya que quería lograr el gran éxito.
    No le valía la consecución de pequeños éxitos, o avances matemáticos. Olvidándose que así es como avanza la ciencia, con pequeños aciertos y con los errores… Pero no lo hacía por cierta competitividad, por ser el único que trabajará el tema.
    Lo que menos me gustó es lo que le hace al sobrino, darle la Conjetura como una prueba de si sería o no buen matemático, una prueba que el definía como la persistencia ante la adversidad… El había trabajado toda su vida en ella, dejándola de lado en algunas ocasiones…y sólo al final de su vida ¿la resolvió?

  548. David Sotelo Caride 2º grado de magisterio en Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    En este libro se cuenta la historia de un matemático griego y es contada por su sobrino del cual nunca se llega a conocer su nombre, la historia comienza con el sobrino explicando la historia familiar, el al principio tenía inculcado que su tía Petros era la oveja negra de la familia pero poco a poco descubre que en realidad su tío es un gran matemático que dedicó toda su vida a resolver la conjetura de Goldbach.
    El libro continua contando como el sobrino quiere convertirse también en matemático sin que su padre se entere y ante la negación de su tío que no cree que su sobrino tenga madera de matemático y hace todo lo posible para que lo deje y al final lo consigue y el sobrino deja matemáticas para hacer otra carrera al darse cuenta como decía su tío de que no tenía ese don.
    El final del libro deja abierta la historia porque nunca se sabrá si el tío antes de morir y avisar a su sobrino consiguió resolver la conjetura de Goldbach por que cuando este llego ya estaba muerto.
    De la historia también se saca que con mucho trabajo se pueden conseguir lo que uno se proponga pero que la obsesión por algo es mala porque hace que pierdas el rumbo y al final no logres ningún objetivo.
    A mi me parece un libro muy interesante para la lectura porque es muy entretenido y su trama te envuelve hasta el final, pero creo que no es para la lectura de niños de primaria porque hace falta un mínimo de conocimientos matemáticos para poder llegar a entenderlo.

  549. María Comesaña Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela contada en primera persona por el propio protagonista, un niño griego, que tuvo curiosidad por la historia que se encerraba detrás de su tío Petros. Los hermanos de Petros lo rechazaban y el niño comenzó a sentir interés por la vida austera que llevaba su tío.
    Todo empezó cuando a su casa llegó una invitación de la Sociedad Helénica de Matemáticas para su tío, que decidió entregarle faltando a clase. Su padre, al descubrirlo, lo castigó y le contó la historia del tío Petros. Éste despreció buenos puestos de trabajo y distintas disciplinas porque se obsesionó por la búsqueda de la conjetura de Goldbach. Pero al niño, cuanto más despreciaban a su tío, más interés le causaba. Todo esto causó en él tal impacto que comenzó a interesarse y destacar en matemáticas, hasta llegar a estudiar la carrera de matemáticas. El verano anterior a la entrada en la universidad hizo un trato con su tío, que consistía en averiguar la conjetura de Goldbach, pero no lo consiguió. Al terminar el curso, visitó al tío Petros y éste le cuenta detalladamente su vida, llegando a ser un gran matemático hasta conseguir una cátedra que le permitió retirarse y volcarse en la conjetura de Goldbach. Se aisló del mundo y vivía obsesionado en sus investigaciones, sin llegar a publicar nada. Así vivió hasta ese momento, matando el tiempo con el ajedrez.
    Un día, su sobrino lo animó a recordar todo lo que había investigado para llegar a resolver la conjetura de Golbach. Fue recordando todo el proceso y avisó a su sobrino de que lo consiguiera, pero que necesitaba dos testigos. Ya era demasiado tarde, pues al llegar ya había muerto.
    En líneas generales, es un libro accesible, de lectura sencilla, pese a incluir a matemáticos destacados por sus teoremas y fórmulas matemáticas. Se trata de una obra para adolescente y adultos, pues por el tipo de narración no es apropiada para niños, a los que les costaría seguir el hilo. Nos deja grandes enseñanzas, sobre la vida difícil y solitaria de una persona volcada en una investigación científica, y al mismo tiempo es una obra conmovedora, que nos hace sentir simpatía por los personajes que aparecen, fieles a su vocación, luchando por aquello que más les agrada.

  550. Xoán Prado Aguado (3º Magisterio especializado en Lengua Extranjera) Says:

    Esta novela científica-matemática escrita por Apóstolos Doxidis, nos relata las experiencias que tiene un joven ilusionado por las matemáticas. Esta ilusión le ayuda a descubrir el pasado de su tío Petros, que fue un extraño para la familia por resguardarse siempre según ellos con su tablero de ajedrez y con todo lo relacionado a la jardinería, la oveja negra para ellos.

    El hilo principal de esta gran novela es el afán que muestra el joven sobrino, del cual no sabemos el nombre en toda la obra, por las matemáticas. Este interés hace que su tío también despierte sentimientos hacia su sobrino y le llega a plantear un problema que consiste en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, este problema es lo que se denomina como » La Conjetura de Goldbach»; problema que no se logra resolver a lo largo de la novela.

    Este problema matemático en mi opinión, estimula a los lectores a buscar su solución. A medida que la novela llega a su fin se va comprendiendo el motivo por el cual este problema no tiene solución.

    También resaltaría el entretenimiento del que consta este libro, pero tanto las operaciones como los teoremas que en él aparecen no son de un libro didáctico para tratar con niños/as de primaria. Sin embargo, el fin que muestra el sobrino de entusiasmo para conseguir los objetivos que se propone sin rendición de ningún tipo y sin olvidarse de todo lo que le rodea.

  551. Jessica Conceição Dias Ferreira Says:

    Jessica Dias Ferreira (erasmus – primaria)

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”:

    Este libro narrado por el sobrino del personaje principal es una novela romántica, la historia de Petros Papachristo, apasionado por las matemáticas hasta su muerte. El sobrino de Petros al longo del libro, investiga todo el desarrollo de la exclusión de su tío y terminan los dos muy cercanos.

    Petros, animado por su padre, estudió en las mejores escuelas y facultades y después se convierto en un gran matemático, uno de los más conocidos en el mundo. Pero más tarde decide dejar la universidad y pasa a dedicarse a resolver un problema matemático, uno de los más duros del mundo: la conjetura de Goldbach. Es la raíz de la resolución del problema que se desarrolla la historia, Petros está solo, para día tras día, para dedicarse más plenamente a su desafio.

    Como es obvio, a vivir solo y trabajando solo no dan buenos resultados, por lo que fue allí donde conoció el ajedrez Petros lo revivió, le trajo alegría, y le permitió regresar para más cerca de sus amigos.

    Creo que este libro nos hace un poco, a todos, cambiar de opinión sobre las obras de matemática, porque la historia nos envuelve de una forma que solo nos damos cuenta de cuanto él se lee cuando hemos terminado. Además decir que no es un libro para niños porque hay conceptos demasiados complejos para comprender.

    Recomiendo de verdad.

  552. David A. Villares Sánchez - 3º Mestre, especialidade en Lingua Estranxeira Says:

    Apóstolos Doxiadis (Brisbane, 1953) nos presenta con El tío Petros y la conjetura de Goldbach, una novela de corte científico-matemático en la que se relatan las experiencias de un joven que descubre los secretos del pasado de su tío Petros, que siempre fue visto como un extraño para toda su familia por carecer de vida social y estar siempre refugiado en el ajedrez y en la jardinería.

    La intriga que el sobrino siente por su tío es el conductor principal de esta obra, ciñéndose a la investigación exhaustiva del pasado de Petros. Condicionado por los prejuicios de sus familiares pero a la par que interesado y curioso sobre cuál fue la historia de su tío, descubre que son mayores sus similitudes que sus diferencias. Petros reta a su sobrino, a modo de engaño, a que resuelva la “Conjetura de Golbach” (uno de los problemas sin resolver en el universo de las matemáticas), y que supone el tema principal y referente de la obra de Apóstolos. A pesar de los problemas iniciales entre ambos, el sobrino de Petros acaba por inmiscuirse en el pasado de su tío descubriendo que fue un genio matemático y que dedicó una gran parte de su vida a la demostración de la “Conjetura de Goldbach”. Esta investigación se verá envuelta en datos reales que la hacen aún más interesante, como la inclusión de matemáticos como: Alan Turing, G. H. Hardy o Kurt Gödel. Esta inclusión hace que el lector viaje por el universo de las matemáticas sin darse cuenta, relatando una historia de devoción plena por una idea, por un propósito, el de resolver la conjetura. La obra nos relata la difícil trayectoria de Petros en la búsqueda de un éxito que no sería capaz de conseguir, al rendirse cuando estaba a las puertas del mismo. Sus vivencias constituyen una apología de la lucha por una creencia, una motivación que te lleva a límites insospechados en la vida y que hace que todo gire en torno a ella. Es esta motivación la que marcaría su vida por completo, separándolo de las aspiraciones del resto de sus familiares, su único objetivo era encontrar la solución a la conjetura y para ello se implicó hasta sus límites sin llegar a hallar el final del camino, para lo cual el autor deja que el lector reflexione cuál sería su causa. Tras todos estos descubrimientos por parte de su sobrino, ambos acaban por tener una profunda relación que los une por los mismos intereses y que despierta una admiración y aprecio mutuos.

    En cuestiones didácticas cabe resaltar la dificultad de la obra, la cual considero ciertamente compleja para el nivel de los alumnos en Educación Primaria, por ello la vería más para la lectura placentera y de un nivel superior.

    Desde el punto de vista de la experiencia tras la lectura, cabe destacar que deja pié a meditar sobre lo que en un futuro se puede vivir y de cómo tomar los retos de la vida, que sin la propia entrega serán imposibles de superar. La lucha por los deseos de uno es lo que nos debe marcar el camino y, sin duda alguna, esta obra deja constancia de ello con la experiencia que Petros vivió.

  553. José Luis Campaña Parada -2º Grao Educación Primaria Says:

    El Tío Pretos y la Conjetura de Goldbard.

    Una novela como esta, apasionante, ligera, intrépida de principio a fin, ¿quién pensaba que nos hablaría de las matemáticas?.

    Como vehículo principal de la novela, además de la iniciativa del joven sobrino, destaco el esfuerzo y grandeza de un brillante matemático que ha dado su vida por descubrir uno de los mayores enigmas de la ciencia » La conjetura de Golbard».

    Aquel anciano, que sus propios hermanos renunciaron a él, etiquetado como la desgracia, oveja negra de la familia, despierta un gran enigma en aquel hábil e intrépido chico, que luego seguirá los pasos de su tío.

    El interés que el tío Petrus despierta en el pequeño es apasionante, quiere con todas sus fuerzas conocer cual es el gran secreto que esconde el tío Petrus, se pregunta constantemente, quién es esa persona que su padre etiquetó de oveja negra.

    Para su sorpresa, ese anciano es un excelente matemático que ha enfocado todas sus fuerzas en un gran enigma, y que morirá con destellos de locura pero sin solución al mismo.

    La energía, el dinamismo con el que narra la historia, desde el principio a fin de la novela es apasionante para el lector, desde el párrafo de inicio hasta el útlimo el lector se puede involucrar, de una manera simbólica, en las diferentes aventuras que presentadas por el pequeño narrador.

    Destaco el esfuerzo humano y la propuesta de metas, como tema principal. A través de esta novela escrita por Apostolos Doxiadis, vemos reflejado el empeño,el deseo y la fuerza por alcanzar una meta inalcanzable hasta pagarla con la vida, ese derecho inexcusable de cualquier ser humano.

    La aplicación de esta novela en la etapa de primaria, la enfocaría en el 3º ciclo de la misma. Es una novela que podemos incluir en la biblioteca personal de cada chico. Creo que despertará un gran interés entre el alumnado en resolver el enigma y puede ser tomado como un punto de inflexión para llevar a cabo la potenciación de las matemáticas dentro de los centros de primaria. Así entre todos alumnos y profesores iniciaríamos un gran proyecto, la aplicación de las matemáticas en el ámbito próximo del alumnado.

    José Luis Campaña Parada
    2º Grao Educación Primaria

  554. Álvaro Calvo López ( 2º Grado Educación Primaria ) Says:

    Este libro narra a historia de Petros a través das pesquisas do seu sobriño e as conversacións que manteñen entre eles dous. A fascinación de saber sobre o seu tío débese as críticas e desprecios que recibe por parte da familia. Ademais de ver que é un ancián curioso que tiña como pasións as matemáticas e dentro deste campo a demostración da Conxetura de Goldbach ( un dos problemas non resoltos mais famosos do mundo das matemáticas ) e o xadrez (que lle servía como vía de escape das matemáticas) . A medida que va transcurrindo o libro vaise acentuando esa interese ( a pesar de existir momentos, como por exemplo, cando lle propuxo resolver a Conxetura de Goldbach sen que el o supera, provocando que durante unha época non quixese saber nada sobre o seu tío )

    Petros cóntalle ó seu sobriño o que por momentos foi un difícil camiño e outras veces reconfortante, na búsqueda da resolución da conxetura. Ás veces chegando a ser unha persoa egoísta, importándolle só a solución, e rozando a locura. Podemos considerar que o tío Petros foi un home que viviu por e para as matemáticas.

    Teño que salientar a gran labor de Apóstolos Doxiadis de facer unha novela cunha temática relacionada cas matemáticas. Socialmente pensamos que esta temática está relacionada ca dificultade lectora, pero el consegue darlle un enfoque que produce a curiosidade do lector. Gracias, na miña opinión, ó non utilizar demasiados tecnicismos, que provoquen a non comprensión, se non posúes un coñecemento das ciencias matemáticas alto. Ademais sírvenos para adentrarnos na historia das matemáticas cas diferentes teorías e grandes matemáticos. Asegurando que é unha lectura enriquecedora, pode aumentar este feito se despois, pola nosa conta, indagamos mais sobre todo o relatado no libro.

    Tamén podemos rescatar valores como é a perseverancia no que un quere ser e conseguir. Eu vexo os matemáticos como persoas que non cesan nunca na búsqueda da resolución dun problema existente ou que se plantexan, a pesar de coñecer o fracaso. Esta característica diferenciaos de moitas persoas.

    É un libro que recomendaría, pero que non incluiría no mundo da ensinanza Primaria. Os motivos son a súa complexa linguaxe e os temas (conxeturas,teorías…), que non creo que sexan adecuados para nenos destas idades.

  555. Carlota Vega Rodríguez ( 2º, Grado de Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura e Goldbach» es una novela narrada por el sobrino del tío Petros, del cual no sabremos el nombre en toda la obra.
    El tío Petros dedicó prácticamente su vida entera a la demostración de la Conjetura de Goldbach, pero tras muchos intentos y mucho esfuerzo, no consiguió demostrarla.

    Su sobrino al enterarse de que su tío había sido un gran matemático, decidió seguir su camino matriculándose en la carrera de matemáticas, a pesar de que su tío (Petros) se oponía. El tío Petros no quería que su sobrino tuviese una vida tan solitaria como la de él.

    A lo largo de la novela veremos como el sobrino de Petros, va superando las diferentes dificultades que se va a encontrar a lo largo de su carrera y de su vida. También hace referencia a diversos matemáticos y diferentes teoremas.

    Al ir acercándonos al final, vemos que el sobrino se da cuenta de que no todas las cosas en la vida tienen solución y la conjetura de Goldbach puede ser una de ellas. El tío Petros decide volver a intentarlo, pero debido al final abierto del libro no llegaremos a saber si habría conseguido demostrar dicha teoría.

    En mi opinión, es un libro demasiado complejo para niños de Primaria, en cambio, me parece adecuado para el segundo ciclo de ESO y Bachiller, ya que el vocabulario empleado lo podrían entender. Por otra parte, a mi el libro me ha gustado, ya que trata de la superación humana. El tío Petros, nunca se rindió, siempre luchó por intentar demostrar dicha teoría, hasta el día de su muerte.

  556. Lucas Fariñas Pérez Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Golbach es un libro didáctico del año 1992, escrito por Postomos Doxiadis, en el cual, el tema principal del relato son, las matemáticas, concretamente, un problema cual nadie ha podido solucionar, la conjetura de Golbach.

    Es un libro narrativo que nos ilustra con la historia de un matemático llamado Petros, el cual dedica su vida eternamente al estudio y consiguiente solución de esta conjetura, sin preocuparle lo que los demás podrían pensar sobre su forma de vida. El sobrino de éste, el narrador del libro, nos relata a través de su propia vida como la conjetura cambia la vida de su tío. La historia no solo versa sobre el pasado del tío Petros y los motivos que lo llevaron a su fracaso si no que también nos relata la razón por la que el narrador no llega a ser matemático.

    La conjetura de Golbach, a simple vista, podemos observarla como un problema que parece fácil y que no necesita de grandes habilidades algebraicas, con el fin de que los lectores sean capaces de entenderlo y seguir la trama de la historia. Además, este problema matemático estimula a los lectores a buscar su solución, creando un ambiente de intriga y curiosidad alrededor de éste. A medida que avanza la historia se comprende la razón por la cual estas hipótesis no tienen solución.

    Si analizamos el libro, extraemos que, para su buena lectura, debemos centrar todos nuestros sentidos a la hora de vincularnos con él, no por lo complicado que pueda parecer, en relación al vocabulario específico utilizado, sino por la abundancia de teoremas y problemas matemáticos los cuales podemos calificar como contendidos un poco dificultosos para el alumnado de primaria.

    No podemos contemplar a esta novela como una obra sencilla para leer en estas edades, sino que, personalmente, la emplearía en edades situadas más en secundaria, además, la lectura se realiza tanto en tercera como en primera persona, lo cual puede confundir a los estudiantes; aparte de su finalidad didáctica, se marca como objetivo transmitir al lector sentimientos de fracaso e incomprensión, y su consiguiente deseo por alcanzar el éxito.

  557. Alba Pacín Quintá (2º grado, maestro especialidad Educación Primaria). Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela envuelta en misterio que narra la historia de un prodigio matemático que dedica su vida a demostrar la conjetura de Goldbach sin obtener dicho resultado. Uno de sus sobrinos, comienza a despertar curiosidad por la vida de este, ya que siempre había sido la oveja negra de su familia sin motivo aparente. Poco a poco consigue mantener contacto con su tío Petros, y tras contarle que se quería dedicar a las matemáticas, éste le plantea un problema que consiste en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, “La conjetura de Goldbach”; problema que no se logra resolver.

    Desde mi punto de vista se trata de un libro entretenido, creo que cuenta la historia de una manera en la que persiste la intriga, ya que hace crecer poco a poco la curiosidad por saber que ocurrirá; a parte de que muestra las matemáticas de una manera diferente a como estamos acostumbrados a ver; por lo que resultan más interesantes a como nos las imaginábamos; sin embargo, desde el punto de vista educativo, no considero que sea un material didáctico para tratar con el alumnado de primaria, tanto por su argumento filosófico, como por los teoremas y operaciones que se explican que en ocasiones cuesta entender.

    No obstante, destacaría ese entusiasmo en el que se envuelve el libro por conseguir los objetivos que uno se propone sin rendirse ante los obstáculos con los que nos podemos encontrar; siempre y cuando sean alcanzables, y sin sin olvidar en ningún momento todo lo que nos rodea.

  558. Alba Conde Suárez (2º de grao de Mestre de Educación Primaria) Says:

    Este libro nos cuenta la historia de la vida de un hombre llamado Petros Papachristos, relatada por su sobrino.
    La historia empieza con la niñez y posterior adolescencia de dicho sobrino, que nos habla del tío Petros como un anciano recluído siempre en su casa, sin contacto social alguno y que sólo dedica su tiempo a la jardinería y al ajedrez.
    El chico descubre por casualidad que su tío fue en otros tiempos un gran matemático, y empieza a interesarse por las matemáticas. Por alguna extraña razón, su tío intenta disuadirlo de que estudie dicha ciencia.
    Al joven le han gustado tanto las matemáticas que decide escoger esa carrera en la universidad. Esto enfada mucho a su padre, ya que toda la familia considera al tío Petros un perdedor, puesto que aunque parecía que su predisposición hacia las matemáticas le auguraba un brillante futuro en este campo, en toda su vida no ha hecho ni un sólo descubrimiento importante.
    Petros le propone a su sobrino que resuelva un problema matemático. Si lo resuelve, podrá estudiar matemáticas en la universidad, pero si no, deberá olvidarse de su sueño.
    El chico no resuelve el problema y se matricula en la universidad, aún sin elegir ninguna especialidad. Da la casualidad de que en el año en que debe elegir su especialidad, descubre gracias a su compañero de habitación, Sammy, un chico que es un genio en matemáticas, que el problema planteado por su tío era La conjetura de Goldbach, el problema al que dedicó toda su vida y nunca pudo demostrar.
    Posteriormente el sobrino nos cuenta la historia de su tío, de cómo empezó en el mundo de las matemáticas con un brillante futuro,pero se obsesionó con obtener la solución a la conjetura de Goldbach para asegurarse el respeto y la admiración en el mundo matemático, y fue desdeñando otros descubrimientos que había hecho de forma secundaria, que posteriormente quiso publicar y resulta que ya habían sido redescubiertos por otros matemáticos.
    Además de todo esto, y de los años perdidos intentado resolver dicha conjetura, nos cuentan que en determinado momento de la investigación de Petros, le llega la noticia de que un hombre llamado Kurt Gödel ha realizado un teorema llamado teorema de la incompletitud, en el cual dispone que un problema puede ser indemostrable.
    Es entonces cuando Petros ve su vida destrozada y decide abandonar la investigación sobre la conjetura de Goldbach, ya que puede que toda su vida haya sido desperdiciada intentando resolver algo que puede que sea indemostrable.
    Después de haberle contado la historia de su vida al sobrino, el chico vuelve a Estados Unidos, que es donde ha estado estudiando en la universidad. Allí Sammy le dice que quizás Petros ha estado usando como excusa el teorema de la incompletitud para encubrir su fracaso con la conjetura de Goldbach, ya que el que un problema puede que sea indemostrable no es suficiente razón para dejar de investigar en él.
    El joven sobrino, que se va haciendo mayor a medida que vamos leyendo el libro, termina la carrera de matemáticas pero decide empezar economía, ya que su tío le ha dicho que él siempre había observado que carecía del don especial para las matemáticas, y además el chico se desanima, ya que ha leído sobre la vida de muchos grandes matemáticos y ha visto que la mayoría acaban teniendo vidas muy infelices e insatisfactorias, algunos incluso suicidándose, y otros cayendo en la locura.
    Así que hace la carrera de económicas y se incorpora a la empresa familiar, en la que trabajan su padre y su otro tío, y cuyo dinero ha estado manteniendo todos esos años al tío Petros.
    Pero hay algo que aún preocupa al sobrino y es que ve que su tío sigue atormentado por el curso que tomó su vida, y por el fracaso que experimentó.
    Él visita regularmente a Petros, y le cuenta que sabe que el teorema de la incompletitud es una excusa para encubrir que no fue capaz de resolver la conjetura de Goldbach. Todo esto lo hace para que el tío Petros pueda aceptar el fracaso que experimentó en el pasado, seguir adelante, y vivir (y ya puestos, morir) en paz.
    Al pedirle a Petros la verdadera explicación de porqué dejó de investigar en dicha conjetura, el mismo decide darle unas lecciones al sobrino para que vaya entendiendo más cosas de la conjetura. A medida que van avanzando las lecciones, el anciano se pone más y más nervioso, y el sobrino llega a pensar que su tío quizás vaya a resolver la conjetura de Goldbach, y dejara la investigación en el pasado por el miedo a estar a un paso de resolverla.
    El anciano empieza a presentar signos de locura, parece que volviera a obsesionarse con encontrar la solución al problema y finalmente una noche, llama a su sobrino por teléfono diciéndole que ha podido demostrarlo por fin.
    El sobrino acude con el médico a casa de Petros y lo encuentran muerto, terminando la historia con la duda de si Petros había resuelto por fin o no la conjetura de Goldbach, pero con el matiz de que ya presentaba signos de locura, así que quizás lo más probable sería que no.

    Personalmente, este libro me ha gustado mucho. Introduce al lector en el mundo de las matemáticas, añadiendo un interés mayor gracias a la intriga de la historia.
    Durante el desarrollo de la historia se van nombrando varios matemáticos importantes, que hace que queramos saber más de las vidas de los mismos y de los descubrimientos que han hecho.
    Al igual que me pasó con el otro libro, este consigue dar de forma secundaria y casi sin darse cuenta, otra perspectiva a las matemáticas, mostrándolas como algo maravilloso, que a veces sólo unos pocos pueden entender, saborear y disfrutar.

  559. Xoán Carretero Incio Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Golbach se trata de una novela de 1992 escrita por Postomos Doxiadis. El tema principal del relato son las matemáticas, en concreto, “El Teorema de Golbach”, uno de los grandes problemas matemáticos que todavía no fueron resuelto.

    Se trata de una novela narrativa.expositiva que nos muestra la historia de un joven, el narrador, quién descubre que su tío fue un gran matemático pero que fracaso por su empeño en descubrir un problema sin solución, “El Teorema de Golbach”. La historia no solo versa sobre el pasado del tío Petros y los motivos que lo llevaron a su fracaso si no que también nos relata la historia del narrador, su sobrino, quién a medida que conoce el pasado de su tío Petros su vida sufre importantes cambios.

    Partiendo de la historia, cabe destacar la elección del teorema de Golbach, un problema que, a priori parece fácil y no requiere grandes dotes matemáticas para que los lectores lo puedan entender y seguir el hilo de la historia. Además, este problema matemático estimula a los lectores a buscar su solución puesto que aparentemente parece sencillo. A medida que avanza la historia se comprende la razón de porqué no tiene solución.

    Por otra parte, este libro carecería de interés para alumnos de primaria puesto que se tratan diversos temas que los alumnos no entienden y que produce que el lector pierda interés en la historia.

    El libro, a pesar de tratar sobre matemática, no se aleja nunca del género literario, y fundamentalmente, más que describir problemas y conceptos, lo que hace es dar una perspectiva de la vida que lleva cada matemático consigo, en relación al universo en que está inmerso.

  560. Tamara Magariños Barcala (3º Lingua estranxeira) Says:

    COMENTARIO DE “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”
    Trala lectura de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” podo decir que é unha novela entretida e que, a medida que avanzas na lectura, cada páxina impúlsate a continuar pasando nas follas sen deterte, e iso que as matemáticas non son o meu forte. Aínda que me parecese un libro atractivo, ameno… considéroo un tanto complexo para os cativos de primaria xa que non teñen uns conceptos matemáticos moi afianzados para comprender o que no libro debido a linguaxe e aos contados que hai ao longo da historia. Polo tanto, recomendo este libro aos nenos maiores de doce ou trece anos.
    Considero que é un material moi bo para enseñar a que mediante o esforzo, a perseverancia, a loita…pódese conseguir todo aquilo que un se propoña, por moi complicado ou imposible que pareza.

  561. Patricia Cerqueira Álvarez (3º estranjera) Says:

    El libro trata de la relación de un joven griego con su tío, un hombre retirado que en el pasado fue un gran matemático y cuya única meta en la vida fue demostrar la Conjetura de Goldbach. El tío, Petros Papachristos, un prodigio de las matemáticas, estudió durante años aislado del mundo y de toda relación humana, trabajó en el problema sin obtener aparentemente grandes resultados.

    El argumento gira en torno a las averiguaciones que el joven realiza sobre su tío, sorprendido porque, a pesar de las condiciones excepcionales de su tío según los entendidos, sin embargo por alguna desconocida y enigmática razón, nunca ha llegado a publicar ni a realizar nada relevante dentro de la investigación matemática. Poco a poco se van desvelando, a través de diferentes personajes, las circunstancias que rodean este misterio, a la vez que se reflexiona (y en muchos momentos se critica duramente) sobre la élite matemática.

    Se trata la obsesión por el trabajo del investigador que puede desembocar no pocas veces en problemas de salud; la inutilidad hoy en día del trabajo individual del investigador frente a las ventajas de los grupos de investigación; la descripción de un época muy interesante de la historia de las matemáticas con Hardy, Littlewood, Gödel,etc, y los problemas en los que trabajaron. Destacar por supuesto la exposición clara y amena de algunos resultados matemáticos como la conjetura de Goldbach o el teorema de incompletitud de Gödel.

    La obra es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al plantar cara a las matemáticas. A través del libro, el lector se puede acercar a las verdaderas matemáticas, por las que han dado su vida grandes genios de la humanidad y que han hecho evolucionar los conocimientos matemáticos del hombre. El tío Petros y la conjetura de Goldbach profundiza sobre el carácter tanto de las matemáticas como de los matemáticos.

    Puede que en algún momento, un lector ajeno completamente a las matemáticas ( como es mi caso) se sienta perdido, pero esto no dura más allá de un par de párrafos. Se trata de un libro muy interesante sobre el particular mundo de los matemáticos que permite introducir al lector en temas relevantes de la matemática y en personajes ilustres de esta ciencia que son tratados en todo momento de una forma rigurosa y correcta.

  562. david alvite pereira 2º grao en magisterio de educacion primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach es un libro que me ha gustado mucho ya que nos muestra de una manera muy entretenida una forma nueva de ver el mundo de las matemáticas. El protagonista cuenta la historia de su tío, un matemático que busca resolver uno de los mayores problemas matemáticos de la historia. El libro para alumnos de primaria aunque es un poco extenso en términos matemáticos creo que es muy entretenido y le va gustar mucho.
    El mundo de la matemática no se basa en resolver un problema en una clase sino en realidad es una manera de vivir, de entender el mundo, el tío Petros es un matemático que no quiere ser mediocre, es un investigador matemático además sacrifica gran parte de su vida y no desaprovecha su don. Por último decir que el libro despierta la curiosidad del lector ya que explica múltiples problemas de matemáticas que surgieron a lo largo de la historia.

  563. Ana Gayoso Ramón. 3º LENGUA EXTRANJERA. Says:

    Como novela de aventuras y «patio de vecinos´´se entremezclan en este libro diferentes personajes imaginarios y reales, que representan diferentes aspectos del ser humano, así como sus ideales.
    Petros Papachristos es una persona peculiar, extravagante, cuya personalidad, siempre rodeada de misterio y juzgada por toda su familia como «oveja negra´´, llama la atención de su intrépido sobrino.
    El tío Petros ha dedicado toda su vida a busca una solución. La solución a la Conjetura de Goldbach , por lo que siempre , su familia le vió como a un «rarito´´ sin saber que dentro de su personalidad se escondía un auténtico genio de las matemáticas.
    Por primera vez alguien le escucha y quiere ir más allá. Es entonces cuando entabla una entrañable relación con su sobrino, contándole sus historias y decidiendo poner a prueba al chaval a ver si también es un genio de los números.
    Le propondrá una prueba ( Conjetura de Goldbach) la cual intentará resolver durante todo un verano sin éxito. Tras ello se enfrenta con su tío , quien decide ponerse de forma enfermiza a retomar ese caso.
    Antes de morir el tío Petros le confiesa que ha encontrado la solución … ¿ será solo producto de su fantasía y alucinación?.

    El libro me parece una auténtica llamada al esfuerzo, a la necesidad de perseguir aquello por lo que sentimos pasión aunque no todo el mundo lo entienda, a que pensemos por un momento en todo esos genios a los que llamaron o llamamos «locos´´y que simplemente habían llegado a un escalón más que nosotros. Lo veo muy recomendable para alumnos de últimos cursos de Primaria y toda la secundaria, así como para cualquier adulto, es decir, creo que es una buena lectura de frontera.

  564. Celso Manuel Fernández Valcárcel (3º Lengua Extranjera, Inglés) Says:

    Esta novela, a pesar de que su título nos induce a pensar en una temática de corte biográfico, sorprende al lector por estar dotada de una gran sensibilidad, tanto sobre los aspectos más románticos de la vida, como de la ciencia que sirve de nexo temático y vital entre los personajes que aparecen en la obra. Del mismo modo, la trama puede ser vista como propia de una novela de aventuras que gira en torno a las matemáticas. En ella, se entremezclan personajes reales e imaginarios que aparecen bien construidos y detallados por sus aspiraciones e ideales, y cuya relación soporta de forma fantástica el peso de la trama.
    El protagonismo no sólo recae en la figura de Petros Papachristos, sino también en la historia del sobrino, quien crece fascinado por el enigma que rodea a la personalidad de su tío. La novela se desarrolla principalmente en primera persona en relación al sobrino, aunque en el segundo capítulo cambia a tercera, para asistir al relato de las aventuras y desventuras en los esfuerzos del tío Petros en la exploración de su talento matemático. Desde el principio se presenta al tío Petros como una persona misteriosa, recelada por sus hermanos e insana; y su vida era criticada por doquier. Sin embargo, la ausencia de argumentos en la crítica lleva a su sobrino a intentar acercarse a él y a desarrollar una vocación matemática que más tarde abandonaría. Lo más fascinante de esta novela es el descubrimiento del ideal romántico de una ciencia, que es capaz de hacer persistir el deseo de conseguir un sueño inalcanzable, del mismo modo que llenar de frustración la vida de aquellos que se dan por vencidos. En este sentido, la conjetura del Golbach no deja de ser una excusa y ejemplo que sirve de reflexión sobre la admiración, el orgullo y la belleza en el descubrimiento. El final, aunque apoteósico y en cierto modo inesperado, nos deja un buen sabor de boca y una gran lección de vida sobre la consecución de nuestros anhelos.
    Finalmente, su desarrollo mantiene un tono natural, en el que se intercalan narración y diálogo, lo que le confiere agilidad y claridad. Para mí ha sido una lectura amena y emotiva, y es por ello que la recomiendo. El lector, aunque debe tener cierta experiencia, no necesita ser competente en la materia para comprenderla, y quizás llegue a sentirse más próximo a una realidad que posiblemente también haya criticado sin haberla descubierto. Con la ayuda del profesor, esta novela podría ser presentada como motivadora y didáctica para alumnos de cursos superiores, o bien como una herramienta de reflexión docente que sirva de inspiración para promover actitudes sensibles y positivas hacia una forma diferente de entender las matemáticas.

  565. Cristina Barrientos Canay (3º Maestro Lengua Extranjera Inglés) Says:

    La novela se centra en la historia de un hombre llamado Petros, un hombre que dedica su vida para buscar la solución a la Conjetura de Goldbach. Se cuenta la historia de Petros y su sobrino (narrador de la historia). Tildado como “oveja negra” de la familia, Petros es en realidad un gran matemático, genio de las matemáticas desde niño, que se obsesiona y dedica su vida a solucionar dicha conjetura sin éxito. Al conocer la verdad, su sobrino se fascina por él y las matemáticas. Su tío le pone una prueba (la Conjetura de Goldbach) para probar si realmente vale como matemático puesto que, según Petros, el matemático nace, no se hace. Después de un verano entero intentando resolver la prueba que le había puesto su tío y fracasar, el joven se enfurece y se enfrenta a su tío (en realidad nunca perdió la curiosidad por los números). Tras revelar la verdad a su sobrino, Petros vuelve a retomar su pasión por resolver la Conjetura de Golbach, llevando su obsesión a otro nivel, produciéndole incluso alucinaciones.
    La historia termina con la muerte de Petros quien, quizá a causa de la locura, llama a su sobrino para decirle que había llegado a la solución antes de morir de forma inesperada.

    Este libro refleja la pasión del ser humano por conquistar lo imposible. Es una novela profunda que trabaja mucho los personajes y que hace referencia a matemáticos y teoremas reales. Proporciona otro punto de vista sobre las matemáticas haciendo olvidar al lector el entorno aburrido que rodea cotidianamente a los estudiantes y las matemáticas. Pienso esta lectura está enfocada a la educación secundaria e incluso bachillerato debido a su profundidad, ya que a los alumnos de primaria les puede resultar compleja, además de perder muchos matices y conclusiones de la lectura. Lo recomiendo sin lugar a dudas a los adolescentes, para que vean más allá de las convenciones que se atribuyen a las matemáticas entre los jóvenes.

  566. Lorena Fernández Cernadas 2º grao en educación primaria Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Na vida é moi importante dedicarte a algo que che gusta, algo polo que sentes devoción e algo que che faga alcanzar a felicidade. ¿Pero, a que prezo?
    Nesta novela vemos claramente este concepto e esta forma de vida. O tío Petros era un gran matemático que se obsesionou e dedicou a súa vida enteira a demostrar un problema matemático moi complicado, que hoxe en día segue sen ser demostrado, a Conjetura de Goldbach. Este feito acarreoulle moitos problemas coa súa familia e viviu apartado da sociedade moito tempo, pero aínda así el era feliz traballando sobre iso e mostrábase ilusionado coas súas investigacións, que finalmente non conseguiu demostrar. O seu sobriño favorito, como tío Petros lle chamaba, (narrador da historia) sempre sentiu curiosidade polo seu tío, “a ovella negra” da familia, que era como falaba seu pai del e mostraba moito interese pola vida que levaba,e este interese levouno a coñecer máis sobre el e a interesarse polas matemáticas, tanto, que quixo estudar iso coma seu tío. Pero foi o propio Petros quen fixo que o sobriño se botara para atrás na súa idea de seguir os seus pasos, ademais non quería ter a mesma vida do seu tío. Para isto Petros nárralle toda a súa historia de investigación sobre a Conjetura ó sobriño, e isto volve a espertar no tío as mesmas ganas de chegar ó final desa investigación. O final do libro queda un pouco aberto ós lectores, porque o tío morre dicindo que chegara a solución de tal problema, aínda que o sobriño non confiaba xa nas facultades mentais de seu tío.
    Pareceume un libro moi interesante para poder coñecer nomes de importantes matemáticos ó longo da historia, importantes logros que se fixeron e creo que da unha visión un tanto diferente sobre esta materia que tantos dores de cabeza dá. Transforma as matemáticas nun mundo cheo de curiosidades e enigmas que atraen ó lector. Tamén trata temas como a familia, a amizade entre o tío e o sobriño, o amor que sentía Petros por unha rapaza da que finalmente se tivo que esquecer…
    Para rematar este libro non o recomendaría para nenos/as de primaria pola cantidade de nomes técnicos que saen nel, vexo algo complexo para esas idades, pero si para a secundaria en diante. A lectura de libros é unha nova forma de aprender máis sobre as matemáticas que se utiliza moi pouco nesta materia. Non me gustou a súa estrutura, xa que estaba dividido en 3 grandes partes bastante longas, outro inconveniente que vexo para os nenos/as máis pequenos.

  567. Santiago Villares Soriano (grao en mestre de educación primaria, 2º curso) Says:

    Evidentemente, éste es un libro dirigido a un público adolescente o adulto, por lo que a nivel de motivación para estudiantes universitarios es muy adecuado. Es una novela que aborda temas matemáticos constantemente, por lo que contribuye a la ampliación de la cultura general en un ámbito que no suele ser abordado como parte de la misma.
    Podría también utilizarse con alumnos del último ciclo de educación primaria, mas de una manera puntual, solo con alumnos que reúnan unas características de madurez y hábito de lectura adecuadas.
    Es una novela que mantiene el interés del lector al tiempo que trata multitud de problemas matemáticos y distintos personajes destacables de esta disciplina, por lo que aprendes sin darte cuenta.

  568. Maria Teira lópez Says:

    el Tio Petros y su sobrino nos muestran un lado intrigante acerca del mundo de las matemáticas; aquí el sobrino narra la relación con su tio Petros, al cual no conocia demasiado y al que su padre (hermano de petros )detestaba.El sobrino descubre a través de una llamada telefónica y de una carta que su tío es un prestigioso matemático, comienza a tener una relación más estrecha con el y decide convertirse en matemático. El tio Petros le dice que le prometa que solo será matemático si consigue resolver un problema. El sobrino piensa que el problema planteado es muy sencillo pero pasan los meses y no es capaz de resolverlo, visita a su tio y este le dice que debe cumplir su promesa y desistir de ser matemático.el sobrino así lo hace y se va a la universidad, allí conoce a un chico, su compañero Sammy el cual le cuenta que el problema que su tío le habia planteado es la conjetura de GOLdbach,(todo numero par mayor que dos puede escribirse como suma de dos numeros primos) la misma que su tio llevaba intentando resolver toda su vida.a partir de aquí el libro cuenta como tio y sobrino intentan resolver la incognita, dejando al final del libro la duda de si Tio Petros fúe capaz de resolverla antes de fallecer.

  569. SANDRA CANEDA MATO (2º grao en Mestra de Educación Primaria) Says:

    Aquí se narra la historia del tío Petros, cuyas pasiones son las matemáticas, la demostración de la conjetura de Goldbach y el ajedrez. El narrador, su sobrino, intenta averiguar más cosas sobre su tío ya que toda la familia lo critica por desperdiciar su vida.
    En mi opinión, se trata de un libro algo denso, no para alumnos de primaria, pero si un buen ejemplo para los propios profesores. De el pueden sacar lecciones valiosas para sus clases como saber que las verdaderas matemáticas no tienen nada que ver con las aplicaciones prácticas ni con los procedimientos de cálculo que solemos aprender en el colegio, esos conceptos abstractos que a los niños les resultan difíciles, si no con las demostraciones de lo empírico. Por eso, es mejor emplear diferentes métodos, como ha hecho Petros (método geométrico, analítico, teoría de particiones…) para que luego los alumnos elijan el que mejor les convenga y consigan resolver la demostración para entender mejor las matemáticas, un aprendizaje significativo.

    Además, destaco la gran hazaña del tío al proponerle un “ejercicio difícil” a su sobrino sin decirle que se trataba de una conjetura que no había sido demostrada por nadie en muchos años. Me pareció una buena idea, porque si a los niños les planteamos actividades muy complicadas no tenemos porque hacérselo pensar así, es decir, es más mejor para un alumno decirle que se trata de una actividad normal y no de una teoría indemostrable, cambiamos la concepción del propio niño hacia el ejercicio.

    Es importante, también, tener un gran apoyo social y familiar, en el caso del tío Petros, que por no socializarse con los compañeros ya habían expuesto una teoría que el quería publicar y ni se enterara. Y sobre todo, el aspecto competitivo como característica básica de todo estudiante de matemáticas.

    Me gustó la parte donde matiza el narrador que su tío llevaba una buena época cuando creía que estaba apunto de demostrar la conjetura y eso se veía reflejado en sus clases, aumentaba su rendimiento y como profesor, sus alumnos se lo agradecían porque si estaba de buen humor disfrutaban más de sus clases y sus materiales ya que incrementaban su propia comprensión. Este es un aspecto valioso para un maestro, la concepción hacia la asignatura que van a enseñar.

    En definitiva, es un libro que conlleva una historia que te atrae hacia su lectura con un final muy conmovedor y grandes moralejas tanto en la propia vida como en la educación. Nunca hai que darse por vencido, esas ansias de superación y el interés por investigar sobre lo que interesa.

  570. Xela Cuñarro Otero (2º Grao en Mestra en Educación Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” introdúcenos no mundo das teorías matemáticas, seguindo as investigacións dun sobriño, fascinado pola imaxe do seu tío, un ancián peculiar que non é o que aparenta. O rapaz emprende unha busca (animada por diferentes sinais que lle van confirmando que o seu tío encerra un segredo), que o leva a descubrir que este é un xenio das matemáticas reconvertido nun tranquilo home, amante do xadrez e a xardinería. A partir de aí, o protagonista comeza a pescudar cales foron as razóns que levaron ó seu tío a realizar ese cambio na súa vida.
    A historia vital do tío Petros vai da man da súa propia, e da relación de ambos, que pasa do descoñecemento á compresión e ó cariño.
    Así, seguimos o camiño de Petros para conseguir demostrar a conxectura de Goldbach, un dos problemas non resoltos das Matemáticas. Este vai dende a súa xuventude, cando é un brillante e arrogante matemático ata un punto indeterminado no seu pasado próximo, no que abandonou a busca por motivos que non aparecen claros ata o final do libro.
    O autor mantén a intriga aínda que a veces un mar de datos sobre diferentes matemáticos e os seus respectivos descubrimentos provocan unha perda do ritmo. Así, a aparición de famosos matemáticos, coma G.H. Hardy ou Kurt Godel, que toman parte activa no argumento, aínda que en ocasións retarda o ritmo do libro, tamén sirve para que nos metamos na Historia das Matemáticas, coma se fose certo e o tío Petros en realidade tivera vivido no medio dalgúns dos matemáticos máis famosos de tódolos tempos. Doxiadis sitúa así o seu personaxe principal coñecendo e traballando cos maiores matemáticos da Historia, ós que iguala en talento, pero non en oportunidade, ó non lograr, ata o final da súa vida, chegar a unha solución para o que levaba tantos anos buscando.
    As ganas de Petros de destacar, de querer brillar por encima dos demais, lévano a emprender un camiño cheo de dificultades, que abandona cando está a punto de chegar a unha solución satisfactoria. É aquí cando o libro dá un xiro interesante, xa que nunca sospeitaríamos que todo o tempo o ancián retirado tiña na súa man unha posible solución ó problema.
    O libro invita a reflexionar sobre os verdadeiros motivos polos que Petros abandonou a súa actividade matemática. Pode ser que cando chegou o final da súa busca, comprobe que o que importou máis foi o camiño, longo e difícil, pero tamén satisfactorio. De aí o medo a dar unha solución definitiva, que peche dunha vez por todas unha etapa vital. Petros vive nun mundo aparte, non lle gustan as reunións sociais e nunha ocasión explica coma só entre números se atopa “entre amigos”. É un xenio e non ten as preocupacións mundanas dos seus irmáns (prósperos homes de negocios), que a vez veno a el como un fracasado na vida. De aí que a súa relación co seu sobriño sexa aínda máis especial, xa que esta baseada no respecto mutuo e na devoción de ambos polas Matemáticas. Todo isto a pesar do conflito inicial entre eles, cando Petros pon a proba ó seu sobriño en relación coa súa habilidade, retándoo a resolver a mesmísima conxectura de Goldbach, coma se fose un problema calquera e sen que el soubera que é un dos problemas irresoltos da Historia das Matemáticas.
    A pesares deste conflito inicial e das súas contradicións internas, Petros segue contando coa admiración do seu sobriño. A través del chéganos esta historia, que nos amosa os diferentes camiños da vida, e como as eleccións que fan as persoas poden, para ben e para mal, cambiar a súa sorte para sempre. Pero é tamén unha lección da importancia de perseguir os soños de cada un e de como, a pesar de todo, iso pode ser algo que leve consigo importantes sorpresas e descubrimentos.

  571. Coral Lobato Frade (2º Grado de Maestro Educ. Primaria. Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
    Esta novela no se trata de un relato matemático aunque si tenga como argumento principal uno de los teoremas más presentes en matemáticas, un teorema aparentemente sencillo pero que nadie a logrado resolver científicamente, a partir de aquí ocurre la obsesión y preocupación de Petros por resolver el enigma.
    La novela tiene como protagonista a un tío (Petros) y a su sobrino. El sobrino es el narrador de la historia, tras observar la vida de su tío retirado tanto de la vida social como familiar («la oveja negra´´), el sobrino se da cuenta que el tío no es un matemático fracasado (como piensa la familia) sino que era un prodigio de las matemáticas, el adolescente decide seguir la figura de su tío y estudiar su fascinación por las matemáticas, por lo que decide estudiar la carrera, antes de comenzar la carrera su tio decide proponerle el teorema de Goldbach, es a partir de aquí cuando surge entre ellos una gran relación de amistad gracias a las matemáticas.
    Al final Petros acaba trágicamente continuando con su obcecación de toda su vida, un fracaso obvio puesto que es uno de los problemas matemáticos no resueltos.
    La novela esta repleta de valores familiares, es un libro interesante porque nos muestra la complicada labor del matemático y la dificultad que supone investigar científicamente.
    A lo largo del libro encontramos muchas referencias a matemáticos (Littlenoode, Goetel… ) y teoremas conocidos, quizá esta sea a mayor dificultad a la hora de entender y seguir el relato, puesto que puede resultar contenidos complicados y no comprensibles para la persona que no estudie matemáticas.
    Sin embargo me ha parecido un libro con mucho gancho, te hace implicarte en la historia desde el comienzo, el enigma te integra en la historia.
    El libro me parece que no es para primaria, ni principios de secundaria. Me parece más bien para adolescentes en adelante, que ya tienen ciertos conocimientos para comprender algunos términos complejos que aparecen en el libro. Sin duda lo recomiendo si quieres pasar un buen rato leyendo.

  572. AntiaBarreiro Says:

    A historia do libro centrase na relación dun tío e o seu sobriño, sendo a base desta relación as matemáticas. Esta amizade nace a través da curiosidade que ten o neno sobre a vida do seu tío Petros, o maior de todos os irmáns.
    Petros é un matemático fracasado, ou así o consideran na súa familia, pero o neno descobre que isto non e así, e despois de moitos anos xuntos dáse de conta do que pasou para que se atope nesa situación, tanto social como coas investigacións centrase na Conjetura de Golbach. O neno intenta dedicar os seus estudios universitarios a carreira de Matemáticas, pero logo de varios intentos e confrontacións co tío Petros, decide especializarse en Economía. Esta relación foi mellorando co tempo, mantendo esta unión a través das matemáticas e o xadrez. Finalmente, Petros morreu dedicando o seus últimos momentos ó problema sen solución, e como outros investigadores, chegando case o resultado.
    Este libro lévache cara a reflexión dos valores familiares, mentres a súa vez pouco a pouco vaiche impregnando de curiosidade polo mundo das matemáticas e os seus problemas sen resolver. O longo do relato vas coñecendo personaxes importantes no mundo das matemáticas, dende un punto de vista máis persoal, comparado coas biografías as que estamos acostumados nos libros de matemáticas. A súa vez, creando curiosidade nos enigmas das matemáticas.
    Persoalmente considero que este libro ten que ir dirixido cara alumnos entrados en idade, máis ou menos a finais da educación obrigatoria. Esta historia consegue que dende o primeiro momento te sintas identificado co neno, xa que todos tivemos esas gañas de coñecer, polo que moitos adolescente a través desta historia vexan que detrás das matemáticas hai algo máis que só números.

  573. Daniel Veiga 3º lengua extranjera Says:

    El libro trata como tema principal sobre la conjetura de Goldbach y la obsesión y trabajo del tío Petros por resolverla cuyo fracaso es obvio a pesar de su talento por ser uno de los grandes problemas de las matemáticas no resueltos.
    El otro protagonista es el sobrino de Petros, que es quien va contando la historia y la relación con su tío, considerado la “oveja negra” de la familia. El sobrino quiere estudiar matemáticas y se lo muestra a su tío quién le propone este gran problema no resuelto “la conjetura de Goldbach”, para ver si realmente este tiene talento. El niño como es de esperar trata de resolverlo durante un verano entero y finalmente lo único que consigue es un enfado por no superarlo. Con el paso del tiempo el niño consigue averiguar algo más sobre su tío Petros sabiendo que es un importante matemático y también que no fue capaz de resolver dicho problema lo que le llevo a perder su trabajo y a volver a su casa. Más adelante se retorna este problema entre el tío Petros y su sobrino pero ¿descubre Petros la solución de la conjetura de Goldbach?.
    Puede que sí, que tal vez descubriese la conjetura pero al morir de manera tan repentina no pudo exponerla ante algún testigo o que Petros creyera que había descubierto la solución debido a su desesperación ante la realidad de que había fracasado. Pero como anteriormente ha pasado con otras teorías, nunca se sabrá a ciencia segura si en realidad Petros descubrió momentos antes de su muerte la demostración a la conjetura de Goldbach.
    Una narración ágil pero quizás orientada para jóvenes y adultos no para niños de ed. Primaria que quizás les cueste entender este verdadero enigma.

  574. Clara López Pedre (2º Grado Ed. Primaria) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Éste libro me parece que es entretenido por la historia que narra y que tiene un punto que “engancha” al lector a seguir leyendo y leyendo; por lo que se podría decir que es un libro fácil de leer.
    Sin embargo, hay que decir que sí existen ciertas referencias al mundo de las matemáticas que no son comprensibles para una persona que no se dedique a ellas profesionalmente, por lo que es necesario leerlas una y otra vez hasta llegar a comprender algo. Un ejemplo son las siguientes citas:
    “ La prueba de la hipótesis de Bernhard Riemann sobre los ceros de la <> crearía un positivo efecto dominó que permitiría demostrar innumerables teoremas fundamentales de teoría de números” (pág. 61).
    “Era evidente que los nervios habían acusado el efecto de los subgrupos de torsión de Ωn” (pág. 120).
    “Escribe la prueba del teorema de Euler para la función ϕ, la extensión del pequeño teorema de Fermat” (pág. 136).
    Una persona que no esté dentro del círculo de las matemáticas no es capaz de entender a qué se refieren en el libro sobre “los ceros de la función z”, sobre “el efecto de los subgrupos de torsión de Ωn”, o sobre “la prueba de teorema de Euler para la función ϕ”; y creo que si a nosotros tratasen de explicárnoslo no seríamos capaces de entenderlo a la primera.
    Por todo esto creo que es un libro quizás más orientado a los alumnos de la ESO (últimos cursos) y Bachillerato, que para los niños de Educación Primaria.

  575. conchicampelo Says:

    ‘El tío Petros y la conjetura de Goldbach’

    Petros es un hombre que dedica prácticamente toda su vida a buscar la demostración de la conjetura de Goldbach. Desde que inicia sus investigaciones se enfrasca en su trabajo dejando de lado su vida social e incluso familiar. Desarrolla su actividad de forma individual, manteniéndose al margen de otras investigaciones que se van desarrollando en la misma época y que acabarán por condicionar el devenir de las suyas propias.

    En contraposición a la actividad de Petros vemos la de su sobrino, quién intenta seguir los pasos de su tío enfrentándose a todas las dificultades que se va encontrando por su camino, algunas creadas por el propio Petros quién trata de convencerlo de que “el matemático nace, no se hace”.

    A lo largo de la novela encontramos diversas referencias a matemáticos y a teoremas históricamente conocidos, así como a las aplicaciones prácticas que estos teoremas pueden tener en la vida cotidiana.

    En mi opinión, esta novela resulta muy adecuada para conocer la dificultad que entraña la investigación matemática así como la actividad que realizan las personas que a ellas se dedican.

    No creo que sea una obra adecuada para educación primaria, pues puede resultar muy compleja y con una terminología difícil para los alumnos de este nivel. Si considero que sería un buen recurso didáctico para los últimos cursos de educación secundaria o de bachillerato para mostrarles lo que se oculta detrás del trabajo de un matemático o de cualquier demostración matemática.

  576. ERIKA Says:

    ÉRIKA CRUZ POZA (2º ED. PRIMARIA)

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una obra basada en la historia de un matemático que dedica toda su vida a la resolución del famoso problema conocido como “la conjetura de Goldbach”. Sin embargo, el verdadero protagonista es su sobrino, el cuál descubre, tras las mentiras de su familia, la verdadera identidad de su tío.

    Es tanta la fascinación del joven ahora por su tío, que decide que quiere ser matemático como él. Por lo contrario Petros se niega, y le propone un reto para descubrir si realmente sirve como matemático. Por supuesto que dicho problema no fue resuelto, por lo que debería abandonar cualquier interés sobre las matemáticas. Sin embargo, el joven siempre sintió verdadera curiosidad por los números, por la historia real que le había sucedido a su tío y tal fue la obsesión, que esto marcó su vida por completo.

    Todo termina cuando el muchacho descubre toda la verdad, narrada directamente por su tío, en el cuál vuelve a despertarse el ansia de descubrir dicha conjetura que le lleva hasta su muerte. El relato acaba con la incógnita de si realmente había descubierto la solución, como le había dicho a su sobrino por teléfono, o si la locura le llevó al punto de inventárselo.

    En mi opinión este es un libro muy interesante pues nos acerca al mundo de las matemáticas y a la vida que llevan estas personas. Nos muestra realidades tales como la obsesión por la perfección y la envidia. Me parece una novela estupenda para conocer más allá de lo que vemos como el estudio de las matemáticas, pues no le damos la verdadera importancia que tienen todas estas personas que dan su vida para descubrir algo nuevo, algo que a lo largo de la historia nos hace ser mejores y saber más sobre todo lo que nos rodea. Las matemáticas son algo que forma parte de nuestras vidas y que no sólo se basan en los números y cálculos sino en cosas muy cotidianas.

    Quiero destacar que este libro me parece más apropiado para niños de 15 años que de alumnos de primaria pues el impacto será mucho mayor sobre estos, los cuáles entenderán mucho mejor lo que el libro nos quiere transmitir.

  577. Juana Torres Soto 3º mestre en lingua estranxeira Says:

    Ante todo la obra literaria de Doxiadis trata de dos obsesiones; por un lado el del tío Petros un anciano que ha decidido alejarse de su familia, y de su trabajo debido a su fracaso en encontrar una solución a la conjetura de Goldbach. La otra es la de su sobrino que de pequeño se obsesiona con este personaje trágico. El sobrino, ya adulto y recién graduado nos va narrando su relación con la de su tío “la oveja negra de la familia”.
    El sobrino recuerda como su tío, años atrás, al ver que el joven se interesa por las matemáticas le propone un problema, la conjetura de Goldbach. Éste pasa el verano atormentado trabajando en ello y tras su fracaso se enfrenta a su tío enfurecido. Averiguará que su tío años atrás había sido un niño prodigio en las matemáticas y el profesor más joven en la historia de la universidad de Múnich colaborando con otros matemáticos (reales) como Hardy o Littlewood. En esa época Petros empieza a trabajar en solucionar el teorema de Goldbach. Esto se convertirá en obsesión y ya años más tarde saldrá muy mal parado psicológicamente; imaginando que los números tomaban figuras humanas y le hablaban. Petros perderá su trabajo y volverá a Atenas donde se recluirá dedicando su tiempo en cuidar a su valioso jardín y jugando al ajedrez.
    Con la ayuda de su sobrino, Petros volverá a retomar el teorema que años atrás había abandonado. Esta vez la obsesión provocará unos resultados trágicos. No me gustaría contar el final, aunque creo que no sorprenderá al lector.

    Quizás un lector alejado del mundo de las matemáticas (y aquí me incluyo) poco puede entender de algunas asociaciones matemáticas o incluso de los cameos, los conocidos (tras una búsqueda fugaz en la wiki) matemáticos que aparecen en esta novela (Goetel, Hardy, Littlewood,…). Quizás lo más llamativo fue como el autor desarrolla el concepto de obsesión, y la relación que se va consolidando entre los dos personajes principales. Es sin duda una obra que vale la pena leer, es de fácil lectura y ¡esto lo dice una acomplejada en las matemáticas!

  578. Sandra Antelo Pais (Magisterio, especialidad en lengua extranjera) Says:

    Este libro trata la historia de un genio de las matemáticas, el tío Petros, que posee un don de inteligencia y que a pesar de ello no supo qué hacer. Este genio dedicó su vida entera al intento de descifrar un problema aparentemente sencillo, pero profundamente complicado, “la conjetura de Goldbach”, uno de los problemas abierto y más antiguos en el campo de las matemáticas.
    Describe el sufrimiento de una persona por hallar una respuesta a un enigma, una auténtica lucha del ser humano por conquistar lo imposible. Este libro trata más allá de las matemáticas, temas tan importantes como la familia, el esfuerzo, la superación y en definitiva, como distintas personas se enfrentan a un mismo reto.
    En mi opinión, es una obra sencilla, pero con un trasfondo interesante que abarca valores esenciales y que hace plantearnos la importancia de luchar por lo que queremos, pero no sin alertarnos lo fácil que es llegar a la obsesión, a la locura.
    Creo que es un relato muy adecuado para jóvenes y adultos, pero para niños de primaria, puesto que resulta demasiado complicado para edades tan tempranas.

  579. iesusorois Says:

    Jesús Orois Lage (2º Curso de Grao en Educación Primaria)

    “El verdadero amor nace, a veces, de la soledad”

    Semella a miúdo que as matemáticas son territorio lonxano e inalcanzable para moitos dos mortais, un reino onde un pode perderse… ou non; un reino metódico onde tódalas preguntas teñen unha resposta exacta en tódolos seus resultados… ou non…

    Enfrontaba esta lectura dende a idea da beleza e da abstracción que se lle supoñían (e lle supoño) ás matemáticas; e sen dúbida, dende a situación do sobriño de Petros. Calquera persoa que algunha vez admirara a beleza da matemática, e sentiu que está negado para ela, situaríase comigo no papel do sobriño.

    E calquera persoa que, simplemente, nalgún momento se sentiu atraído por esta beleza matemática, identificarase co tío Petros. Dun xeito ou doutro, todos/as seremos capaces de disfrutar dunha boa novela, que, quizáis, mude a opinión que cada un de nós ten sobre as propias capacidades, non só fronte ás matemáticas, senón ante calquera (a priori) dificultade vital.

    Sería, ó meu xeito de entender a obra, un erro centrarme nos elementos matemáticos; elementos que no argumento se explican con total claridade, e que sustentan con excelencia, con narrativa áxil e (subxectivamente) perfecta, unha mensaxe…

    unha mensaxe que abraza a paixón polo descubrimento, a constancia, a desilusión, a utopía, o soño platónico por acadar o inalcanzable. Porque.. que é a vida senón un camiño utópico na busca de creación dun futuro mellor? e por que non facelo dende a compoñente social da matemática? (inevitablemente, penso en Paul Erdös)… quizais entendín a novela máis como unha obra motivadora que como un relato matemático.

    O peor… a obsesión. Neste caso, a obsesión pola busca da inmortalidade intelectual que, frenando o avance do coñecemento; do coñecemento compartido, afogou a tarefa cognitiva do tío Petros.

  580. Cecilia Brea Antelo (2º curso de grado de ed. primaria) Says:

    EL tío Petros y la conjetura de Golbach, nos cuenta la historia de un niño y de su tío, el cual es un famoso matemático al que su propia familia lo considera un fracasado. Realmente no le encuentro una finalidad didáctica con respecto a contenidos que tengan que ver con las matemáticas, excepto el enigma de la conjetura, uno de los motivos por los cuales estuve totalmente enganchada a este libro.
    Por el contrario, creo que trata temas muy importantes como la familia (en este caso un poco rota debido a la vida que lleva el protagonista); la capacidad de superación, el poder de sacrificio, capacidad de sufrimiento, el miedo del tío Petros al fracaso del sobrino…
    Me parece un libro muy interesante ya que, teniendo como tema principal la conjetura, trata temas transversales que considero que, como futuros docentes, deberíamos tener en cuenta a la hora de inculcar una serie de valores al alumno.
    Es un libro que engancha bastante, pero también creo que sería un poco difícil de leer por alumnos de primaria. Considero que puede ser un libro dedicado a alumnos de los últimos ciclos de primaria y primeros de secundaria.

  581. Cristina Rodríguez Pumar (2º grado educación primaria) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una mezcla entre lo matemático y la novela. Narra la historia del anciano tío Petros, contada por su sobrino, quien va adquiriendo también mucha importancia en el transcurso del libro.
    El sobrino del tío Petros, de quien en ningún momento se llega a revelar su nombre, siente una gran atracción por el hermano de su padre, considerado la oveja negra de la familia tras dedicar en cuerpo y alma toda su vida a las matemáticas. Quiere convertirse en matemático, y su tío le formula un problema, aparentemente fácil, pero que en realidad es uno de los grandes enigmas aún sin resolver, la famosa conjetura de Goldbach. Como era de esperar, éste nunca llega a resolverla, y pese a que en un principio empieza la carrera de matemáticas, pronto la deja y se pasa a económicas.
    Tío y sobrino empiezan con una serie de lecciones para explicar el método Papachristos, y es en ese momento cuando Petros vuelve a recuperar el interés por demostrar la teoría referente a los números primos.
    Tiene un final abierto, donde nos deja con gran incertidumbre al no especificar si antes de morir el tío Petros había conseguido demostrar la teoría.
    No es un libro que yo recomendaría para la educación primaria, por su gran tecnicismo en el lenguaje y elevados contenidos matemáticos. Sin embargo, como novela me parece muy buena, ya que es entretenida y de fácil lectura, además de que mantiene al lector en vilo constantemente.

  582. Francisco Baña Grela, grao en educación primaria 2º Says:

    Neste libro narrase a relación entre Petros que é un ancián e o seu sobriño, e a relación de estos coas matemáticas.
    Petros sempre foi unha persoa puoco sociable e refuxiado da sociedade.
Cando o seu sobriño empeza a interesarse polas matemáticas acude a él, e proponlle a demostración de un teorema, e si non é capaz de resolvelo non estudará matemáticas. O problema proposto é a conxetura de Golbach, que o tío Petros xa intentara resolver o longo da súa vida sen éxito.
A pesar de non resolver o problema, o sobriño estuda matemáticas e durantes o seu periodo universitario coñece que a conxetura que lle propuxera resolver a seu tío non ten demostración. O cal faille ver que seu tío en realidade, non quería que estudiase matemáticas senon que non o podía resolver.
O regresar a casa e visitar a Petros, xa moito mais maior, botalle en cara que non houbese publicado nada do que había estudado e demostrado por medo a outros matemáticos superasen os seus descubrimentos con outros mellores.
Unha noite Petros conta a súa historia o seu sobriño, o seu intento de demostrar o largo da súa vida que “ todo enteiro para maior que 2 é igual a suma de 2 números primos” e que ao non encontrar solución posible retirase do mundo matemático.
Esa mesma noite Petros retoma os seus estudos con respecto a conxetura e chama de madrugada a o seu sobriño impaciente por contarlle algo.
    Cando o sobriño chega seu tío atopabase falecido levándose aquelo que quería contar a tumba e deixando a súa familia, e sobre todo os eu sobriño, coa incertidumbre de si fóra capaz de demostrar a conxetura de Goldbach ou non.
    Este relato mantén en todo momento a intriga sobre a conxetura de Golbach. Asimismo mostrar a maneira de traballar e estudar dos matemáticos, intentando plasmar a súa forma de pensar, preocupacións, e maneira de ver o mundo e a incompresión social que incluso a vecer viven os propios matemáticos. 
 la incomprensión social que muchas veces sufren… Con isto creo que o autor chega a conseguir que o lector comprenda o que pasa a vecer pola mente de un matemático.

  583. Antía Sapiña ( 2º Magisterio de Educación Primaria) Says:

    El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach.
    Nos encontramos con un libro que requiere toda la atención y paciencia del lector, sobre todo cuanto más joven sea. No por su complejo vocabulario y enrevesada trama sino más bien por la cantidad de teoremas, conjeturas o problemas matemáticos que no son muy conocidos para las personas que no tienen conocimientos matemáticos.
    Este libro nos habla de la vida de un matemático Petros, que dedica su vida enteramente al estudio de una conjetura a la que nadie ha puesto solución “La Conjetura de Goldbach.” Su sobrino nos relata a través de su propia vida, como la conjetura cambia la vida de su tío.
    Mientras nos sumergimos entre universidades, nuevas teorías, éxitos, fracasos, falsas verdades y realidades fatales vamos conociendo la dedicación al estudio del arte de las maticas por personas que, con un gran talento, pasan sus horas buscando el porqué o él como a preguntas que la mayoría desconocemos de su existencia.
    No es una obra sencilla para leer, ni destinada a jóvenes estudiantes de educación primaria ni inicio de la secundaria. Pero que en ella además de aproximarnos a este complejo y a veces tan lejano mundo, no enseña valores como el desazón del fracaso, la ambición del éxito, la necesidad de estar en la cima y la incomprensión,

  584. Rebeca Alba Oubiña (2º Grao Educación Primaria) Says:

    El libro «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» trata sobre la narración del sobrino de Petros que nos va contando como su tío matemático se encierra en el mundo de las matemáticas y de como trata de resolver la famosa conjetura hasta llevarlo incluso a la obsesión y locura. La novela trata de adentrarnos en lo que hay detrás de las matemáticas más ayá de lo que nosotros conocemos, sobre todo de las demostraciones, conjeturas, análisis, etc. El libtro me gustó,me pareció una novela fácil de leer e incluso que engancha hasta el final, aunque a veces me resultó algo pesado. Sin embargo, no me parece un libro adecuado para alumnos de primaria ya que muchos conceptos que aparecen no son de su conocimiento además de ser complejos de entender.

  585. Agustín Pérez Gil ( 2º Grao Ed. Primaria) Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach»

    El principal rasgo característico de este libro es el nivel de entretenimiento, destinado a un alumnado con un ligero conocimiento matemático debido al vocabulario y sus explicaciones algo complicadas.

    Se trata a las matemáticas como una obsesión donde se describen distintos tipos de teorías matemáticas , nombres de matemáticos …
    El libro nos trasmite la frustración del protagonista que lleva una vida dedicada a las matemáticas cuya única voluntad es obtener algún beneficio en este caso tardío.

    Van surgiendo preguntas a la vez que vas leyendo el libro, con una temática sobretodo interesante , y destinada a la imaginación e intriga en mi opinión. Con un final impresionante, tanto trabajo a lo largo de una vida con una recompensa tardía.

    Son estos los momentos en los que pienso que un alumno de primaria no podría llegar a una comprensión total de la lectura.

    Para finalizar opino que no es un libro dedicado a alumnos de primaria sino a alumnos de los últimos cursos de la E.S.O o personas adultas; esto no puede tener gran relevancia a la hora de llevarlo a la aula de primaria debido a que no es un gran material didáctico pero no deja de ser una historia apasionante.

  586. Olaya Antelo ( 2º Grao en Mestre de Educación Primaria) Says:

    O libro » El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach » narra a historia do matemático Petros Papachristos contada polo seu sobriño. Este comeza a indagar na vida do seu tío e a sentir unha grande admiración por el, o cal fai que tome a deisión de convertirse en matemático (ainda que cambia de opinión) como Petros.
    O matemático Petros dende pequeno demostra unha grande brillatez e interese polo mundo das matemáticas polo cal comeza o seus estudios a unha temprana idade apollado polo seu pai. Pronto se convirte en un reputado matemático que se codea con outras grandes da historia das matemáticas. E chegado este punto que decide dedicar o resto da súa vida a demostrar a «Conjetura de Goldbach». Esto fai que se aisle do mundo real ainda que exerce como profesor na Universidade. Durante os seus intentos de demostrar a conxetura descubre unha das súas grandes pasións, o axedrez, que seguira sendo importante ata o últimos días da súa vida.
    No libro demostrase a dedicación, o esforzo e a superación que se debe facer para alcanzar as metas que te propos na túa vida.
    Na miña opinión este libro fainos pensar que no mundo das matemáticas hai moito máis ala do que nos enseñan nos colexios e que detrás de cada teoría hai un gran esforzo e moitos anos de dedicación.
    En xeral é un libro moi interesante que nos afasta da opinión que temos sobre os libros de matemáticas.

  587. Tania Diz Pérez (2º Grao Ed. Primaria) Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach:

    Esta novela narra la historia de Petros Papachristo, un hombre entregado a las matemáticas desde su infancia hasta su muerte.
    La historia está contada por su sobrino, un joven que empujado por las críticas de su padre y su tío hacia Petros, decide llevar a cabo una investigación para averiguar el motivo por el cual este último sufre el rechazo de sus dos hermanos.
    Con el tiempo, tío y sobrino van estrechando lazos, lo que permite a este último dar respuesta a sus intrigas.
    Petros fue un hombre que desde muy joven manifestó su interés y sus brillantes capacidades en el campo de las matemáticas, por este mismo motivo y alentado por su padre, pudo estudiar en las mejores universidades y explotar al máximo sus capacidades.
    Petros pronto se convirtió en un consagrado matemático que a muy temprana edad ya había trabajado con otros matemáticos conocidos mundialmente. Es en este punto, cuando Petros toma la decisión de abandonar cualquier estudio o trabajo con otros matemáticos para dedicar el resto de su vida a intentar resolver uno de los problemas matemáticos más difíciles del mundo: La conjetura de Goldbach.
    Petros, quería conseguir a través de esta, poder hacer algo realmente extraordinario y llegar a ser el mejor en su campo, pues no es suficiente ser un matemático más, sino k hay que ser el mejor matemático.
    Su afán por querer alcanzar su meta, hace que la resolución de dicho problema pase a ocupar todo su tiempo, pues Petros decide aislarse del resto del mundo para así poder trabajar a su gusto y sin ser molestado por nadie dedicándole su vida a lo único que le importaba, llegar finalmente a la solución de la conjetura.
    Como era de esperar, este modo de vida terminaría por no ser bueno y la salud física y mental de Petros se resentiría cada vez más; hasta que prácticamente por casualidad descubriría lo que se convertiría en una pequeña salvación, un remanso de tranquilidad dentro de su estresante vida: el ajedrez. A partir de este momento Petros dedicaría cada vez más tiempo a la realización de esta actividad que había despertado fuertemente su curiosidad y su interés. Es en este momento cuando decide darle un giro a su vida , comenzando por acercarse nuevamente a sus antiguos amigos, lo que le permitiría conocer la existencia de una teoría que tiraría por tierra aquello a lo que había dedicado su vida.

    En mi opinión, estamos ante una novela muy interesante. En mi caso particularmente, esta novela me permite adquirir un nuevo concepto sobre los libros relacionados con la temática de las matemáticas. Se trata de una historia capaz de captar mi interés desde el principio y manteniéndola hasta la última página.
    También he de decir que no me parece una lectura apropiada para niños de primaria por la complejidad de algunos conceptos manejados en esta que sospecho que los niños no comprenderían.

    Por otra parte, es importante destacar que no solo trae consigo aprendizajes meramente matemáticos, sino que va más allá de esto al tratar el tema de la superación, de la necesidad de esforzarse para conseguir aquello que realmente deseamos, manteniéndonos siempre dentro de unos límites y considerando que hay muchas más cosas importantes en la vida.

    Una novela muy recomendable.

  588. Adela Fuentes Canosa Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach es una historia profundamente humana,es una historia sobre la pasión y el ansia que alimenta a aquellos que deciden vivir su vida en la procura de un sueño.
    El tio Petros,niño sueprdotado para las matemáticas,adolescente y joven buscador del tesoro de un problema nunca resuelto,y adulto amargo como el titán mitológico Atlas,al que los dioses castigan con soportar el peso del mundo a sus espaldas,intenta transmitir las lecciones aprendidas a su sobrino,intenta que no cometa sus mismos errores intentando alejarlo de los fantasmas que lo acosan y que para Petros llevan el nombre de un dilema nunca resuelto : La conjetura de Goldbach.

    Su sobrino,nos narra en cambio otra visión de lo que podría ser la misma historia,la de alguien que no se siente acosado por la sombra del genio,que redescubre su vocación después de haberla perdido,y que afronta los problemas e incertidumbres de la disciplina matemática con la ingenuidad y el respeto de quien se sabe pequeño frente a las cosas que nos sobrepasan.
    El libro,a mi parecer ,no es un libro de matemáticas,en el sentido estricto o convencional ,es un libro que habla de la psicología humana,de cómo diferentes personas con diferentes personalidades se enfrentan a los mismos retos,en esencia es un libro que habla de la vocación,de esa especie de llamada ,que sea en matemáticas o no algunos sentimos y a la que no podemos hacer oidos sordos .
    Las matemáticas ,constituyen el paisaje de fondo del “drama” humano,unas matemáticas hermosas,que van más allá de los números y que entarn en contacto con cuestiones filosóficas tal y como lo expresa el aún joven sobrino:
    “Las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos…….”

    En resumen,es un libro de gran belleza por los ideales que transmite,altamente recomendado para adolescentes que busquen afirmar su vocación y tambien para adultos que quieran adentrarse en algunas de las cuestiones fundamentales de las matemáticas.

  589. Marina Carames Pardavial Says:

    Marina Caramés Pardavila (2º de Educación Primaria)
    O libro “EL TIO PETROS Y LA CONGETURA DE GOLDBACH” trata sobre unha novela persoal inscrita no ámbito das matemáticas. O de maior importancia é que nesta novela as matemáticas adquiren unha dimensión simbólica, así como os esforzos de resolver un enigma fai que se reflexe a loita do ser humano por conquistar algo. O tío Petros dedicoulle toda a súa vida a intentar demostrar que “ calquera número par maior que dous é igual á suma de dous números primos”, coñecido como a conjetura de Goldbach. Esta novela reflexa a historia dun home enfrontado a un problema que supera as súas forzas. O narrador quere dar a coñecer un punto de vista das matemáticas e vela doutra forma, é dicir, facernos ver que as matemáticas poden ter un lado divertido e interesante ou incluso obsesivo que nos pode chegar a cautivar tanto que se convirta nunha das cousas máis importantes para nós. Ademáis disto, o libro amósanos distintos valores, resaltando o valor da prosperidade; se alguén se propón algo, tarde ou temprano pode chegar a conseguilo. No libro, podemos observar, que o sobriño participaba como narrador, tendo unha gran admiración polo seu tío.
    Na miña opinión, resultoume un libro moi entretenido e curioso; pero non me parece adecuado para rapaces de Primaria. Podería ser beneficioso para os nenos e as nenas sobre os valores que se amosan como a paciencia, a personalidade, as ganas de lograr algo… mentres que as palabras técnicas que se utilizan non serían de gran axuda para comprender a narración ó completo.

  590. MARIA ROSA QUEIRO PÉREZ (MAESTRO LENGUA EXTRANJERA) Says:

    Me llevé una sorpresa con este libro, ya que esperaba encontrar un libro matemático y técnico, un libro que por mi misma nunca habría elegido. Por el contrario me encontré con un libro bastante entretenido, en el que se habla de Matemáticas sí, pero que a través de ellas y de sus personajes se cuenta una historia que llega a involucrar al lector.
    Para empezar me sorprendió porque nunca había oído hablar de la conjetura Golbach, es más cuando yo estudiaba Matemáticas casi nunca hablaban de los Matemáticos que las estudiaban; la materia era explicada sin apenas una referencia de lo que había detrás. Me ha gustado que aparezca reflejado el trabajo que tienen los que estudian esta materia, y que se haga patente que un teorema no se descubre de la nada, sino que hay que dedicarle mucho estudio y trabajo.
    Con respecto a los personajes, he tenido sentimientos contrapuestos: por una parte me gustaba la actitud del tío Petros que siempre fue fiel a su idea de encontrar la solución a la conjetura (y yo personalmente, creo que la encontró) sin preocuparle lo que los demás opinaban de su modo de vida. Lo que no me gustó fue que el motivo principal que lo guiaba era destacar sobre los demás, bien fuera para conseguir el amor o para ser famoso. Este rasgo se acentuó tanto que no le interesaban ni valoraba los pequeños logros que obtenía en el camino. Así como el hecho de aislarse de tal modo el mundo para no trabajar en grupo ni compartir su conocimiento con nadie. Más que seguir una meta parecía que seguía una obsesión.

    En cuanto al narrador, su actitud fue la que menos me gustó porque daba la sensación de que no sabía lo que quería, siempre pendiente de lo que su tío Petros pudiera opinar de él, ya que si quería dedicarse a las Matemáticas debía dedicarse y probar que tal se le daban y seguir sus propias experiencias y no las de su tío. Parecía que su obsesión era saber detalles de la vida de su tío Petros.
    En cuanto a su uso didáctico, yo lo utilizaría con alumnos de secundaria, pero dedicado a encontrar valores de la vida: perseverancia, constancia, etc o como base para que indagaran sobre los Matemáticos citados.

  591. MªIsabel Domínguez Caamaño Says:

    La conjetura de Goldbach es una de las teorías matemáticas sin resolver más conocida por todos. Esta conjetura sostiene que todos los números pares mayores que dos se pueden formar con la suma de dos números primos. Nadie hasta el momento pudo demostrarla ni refutarla. El libro me interesó especialmente ya que tenía un mínimo conocimiento del tema previo. Hay una película española que a mí me gustó mucho llamada La habitación de Fermat, y casualmente narra una historia similar, la de un hombre que dio su vida para demostrar tal conjetura, y en este caso se obsesionó de tal modo hasta el punto de idear un plan para matar al joven y falso matemático que había afirmado haberlo demostrado.
    Aunque el libro me parece un poco más complicado que El diablo de los números, debido a su lenguaje más técnico y preciso, resulta también muy didáctico y lleno de valores muy interesantes para los jóvenes. Aun así, todo lo explican detalladamente paso a paso. Quizás para los niños de los dos primeros ciclos les resultaría un poco abstracto en términos matemáticos, pero la idea y la historia en si es muy educativa. El relato tiene misterio (el sobrino que descubre la vida pasada como maestro y matemático de su tío Petros) y la superación de la frustración por el fracaso, por el error… la lucha por seguir adelante y enfrentarse a todo por conseguir lo que uno desea… esto se ve claramente reflejado en la meta y objetivo del tío Petros por alcanzar la resolución de la conjetura, ante lo que él nunca se rindió. La personalidad que demuestra el tío Petros al no darle importancia a lo que la gente pensase de él, dado a que era considerado un “bicho raro” también es una virtud y valor a tener en cuenta para los niños, sobre todo para aquellos a los que sí le interesan las matemáticas y se sienten raros al ser minoría o al ser considerado para “cerebritos”. La historia también tiene un final que deja en duda si el tío Petros de anciano, demuestra o no la conjetura.
    Aunque tiene momentos en los que se pierden un poco del hilo de la historia con alguna conjetura o término matemático, el relato es divertido y ameno. Valores como la perseverancia, la paciencia y la superación tras la frustración forman parte de esta historia, en la que aún por encima, aprendes muchas cosas nuevas sobre las matemáticas.

  592. Iria Illodo Fraga (2º Magisterio Educacion Priamria) Says:

    El título del libro engaña bastante, pues pensé que iba a ser un libro aburrido, y resultó ser bastante entretenido.
    El libro cuenta la historia del sobrino de l Tío Petros (cuyo nombre no se menciona en ningún momento), y de la relación que tiene con éste, el cual es un hombre retirado que en el pasado fue un gran matemático y cuya única meta en la vida fue demostrar la Conjetura de Goldbach. El argumento gira en torno a las averiguaciones que el joven realiza sobre su tío.
    Creo que el libro es un claro ejemplo de las dificultades que un matemático debe afrontar al “plantar cara a las matemáticas”. Según va avanzando el libro, el lector se va acercando a las matemáticas. Salen temas como los teoremas de la incompatibilidad de Godel, la hipótesis de Riemann, la conjetura de Goldbach, la cribba de Erastóstenes…, y algunas personas que dedicaron su vida a las matemáticas.
    Todos los elementos matemáticos del libro se explican con claridad y son fáciles de entender hasta para los que se nos dan mal las matemáticas. El libro permite que nos adentremos en temas relevantes de la matemática y algunos de sus personajes ilustres.
    Por último comentar que lo que más me sorprendió del libro, fue como el tío Petros le pide a sus sobrino que no sea matemático y la manera de conseguir este propósito.

  593. Noelia López Varela (2º curso Grao Mestre/a Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é un libro no que se relata a vida de Petros contada polo seu sobriño.
    Persoalmente, pareceume un libro moi interesante e entretido que, polo menos a min, me enganchou dende o primeiro momento.
    Cando comecei a lectura deste libro, non podía parar de ler, a forma de narrar a historia engánchate ata o punto de non saber como deixar de ler. Desexaba chegar ata o final para saber se tanto esforzo, sufrimento e incluso o illamento social de Petros serían recompensados. Sen embargo, a Conxetura de Goldbach quedou no aire e eu pregúntome, vale a pena esforzarse tanto e sufrir desmesuradamente para non conseguir o obxectivo desexado?
    Aínda que o libro me encantou, creo que mostra unha imaxe dos matemáticos moi triste. Preséntaos como persoas solitarias que só tratan de ser os mellores nalgúns aspectos e que chegan a renunciar a todo o que os rodea por ser os mellores. Sen embargo, non sempre os seu esforzos e sacrificios se ven recompensados, algo que me parece pouco motivador, sobre todo, se son alumnos de primaria os que len o libro.
    Por todo isto, creo que este libro deberíamos entendelo como unha narración da importancia que ten loitar polos nosos obxectivos e polo que cremos pero sempre, sen descoidar o que nos rodea (familia, amigos, etc.) xa que ao final o que nos queda son os bos momentos que podemos desfrutar cos que máis nos queren.
    Por outra parte, penso que este libro non é moi adecuado para nenos/as de primaria, xa que o considero bastante complexo. Ademais de empregar unha narración en primeira e terceira persoa, que pode facer que os alumnos se confundan, cita conceptos e contidos matemáticos moi complexos que incluso a min me custaba entender e, moitos deles, nunca oíra falar deles.
    En resume, é un libro moi entretido que nos fai pensar sobre a importancia de superarnos a nos mesmos, pero sen descoidar outros aspectos da nosa vida como son disfrutar das persoas que nos queren, xa que o sufrimento e o illamento non conducen a nada.

  594. Katiana Conde López (2º CURSO, GRADO ED. PRIMARIA) Says:

    «EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH” es una obra que nos aproxima al mundo matemático, y sus complicaciones. Su protagonista es Petros Papachristos, un hombre que se dedicó en cuerpo y alma a la resolución de la conjetura de Goldbach. Algo que no llegó a conseguir, puesto que a día de hoy, sigue siendo algo que espera ser resuelto.
    Este relato, me gustó más que «El diablo de los números», no obstante, para niños de primaria, no creo que sea adecuado, por el complejo lenguaje que utiliza, y las dificultades que se les puedan presentar a la hora de seguir la trama. Pienso que matemáticamente hablando, los niños no puedan beneficiarse demasiado de esta lectura, por poseer un nivel superior al que gozan los alumnos en técnicas y teorías matemáticas. Sin embargo, sí pienso, que le aporta y resalta otro tipo de valores. Como el de no rendirse ante las adversidades, reflejado en el protagonista, quién a pesar de no encontrar la solución no cesó en su empeño. Aunque debemos tener cuidado como docentes, ya que en el caso de Petros, esta perseverancia lo lleva a la obsesión. Por ello, tenemos que enseñarles a nuestros alumnos que existe un camino medio entre los extremos, de obsesión, y dejadez. Otro aspecto que cabe destacar, que puede servir de ejemplo a los niños, es la personalidad que muestra el Tío. Cómo no se guiaba por los calificativos que lo trataban de bicho raro. El defendió su forma de ser y sus gustos por encima de todo. Teniendo en cuenta que los niños tienden a dejarse llevar por la mayoría, es importante inculcarles que deben defender lo que ellos creen y quieren, aunque esto no siempre sea lo más popular.
    En definitiva, una obra que pese a que a mi me gustó, y superó mis prejuicios iniciales, no la recomendaría para la primaria. En caso de que los niños lo leyesen, debería ser de una manera guiada, en este caso por el docente, quien puede actuar de guía y orientador, llevándolos por los caminos, o aspectos que le parezca interesante resaltar, como los mencionados anteriormente.

  595. El tio Petros
    Cuando leemos este libro nos enfrentamos a desentrañar unos hechos y a vivir una historia que engancha desde el primer momento al lector. El tema principal del libro, la historia del tío Petros, es de gran interés, y si a esto le sumamos las pequeñas pinceladas matemáticas que aparecen lo convertimos en una lectura amena en al que uno tiene que pararse de vez en cuando para investigar de que tratan esas teorías de las que hablan.
    Esta novela no serviría como libro educativo ya que lo que habla sobre matemáticas no es más que un vehículo en el que se sustenta la trama. A los niños del último ciclo de primaria les resultaría entretenida su lectura pero no perseguiría los fines que buscamos, no siendo más que un entretenimiento. Por lo demás es un libro perfecto para la gente que el gusten los programas de televisión del corazón, ya que la narración de la vida del tío Petros fomenta la curiosidad intrínseca del ser humano por saber de la vida del resto de las personas.
    Sin embargo no todo en el libro va a ser malo, es un libro que invita a la reflexión, tanto en la profundidad de las matemáticas como en el devenir de la vida de las personas, mostrando unas ganas de superación insaciables que a veces puede afectar a la propia vida de quien lo sufre. Todo esto mezclado con el tema matemático, puede motivar a los niños a que por curiosidad investiguen sobre los temas que se tratan o incluso adquieran cierta predilección.
    Por ultimo llamo mi atención la facilidad que existe para reducir todo a números y como el maestro puede utilizar eso como arma a la hora de ejercer la docencia.

  596. necoti Says:

    Condenada a non ser xamais unha obra mestra da literatura, debido á temática escollida polo seu autor (nada máis e nada menos que o mundo da investigación matemática), O Tío Petros e a conxectura de Goldbach é unha boa novela, interesante e entretida a partes iguais. Doxiadis preséntanos algúns dos problemas sen resolver máis destacados das matemáticas, un universo abstracto e ás veces case que divino, a partires de personaxes completamente concretos e terreais, caracterizados polos seus defectos e debilidades. O seu estilo para relatar a historia da vida de Petros Papachristos raia a excelencia, xa que nos obriga de xeito inevitable a apaixonarnos polas matemáticas, quedando hipnotizados pola beleza da súa perfección e do seu misterio, ao mesmo tempo que nos transmite como a obsesión e o egocentrismo son armas de dobre fío a través das cales que chegamos finalmente a autodestruírnos, mediante accións que poden ao mesmo tempo afectar negativamente ao noso contorno. No caso de Petros, freando o avance científico, baseado en compartir cos demais os novos descubrimentos realizados, xa que chega a antepoñer ante todo o seu prestixio e vaidade persoal.

    Xenial no paralelismo final coa morte de Fermat, esta é, en resumo, unha obra máis que recomendable, iso si, para adultos ou alumnos dos últimos cursos de secundaria ou bacharelato. En ningún caso para nenos e nenas de Primaria.
    Nesta liña, recomendo outras dúas obras literarias, que teñen como fondo, aínda que en distinta medida, ás matemáticas:

    – O teorema do loro (Denis Guedj). Xa comentado neste blog.
    – A soidade dos números primos (Paolo Giordano).

  597. Laura Cuns (2º Grado de Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es la historia de un hombre, Petro Papachristos, que dedicó gran parte de su vida a demostrar la conjetura de Goldbach. La historia es contada por su sobrino, que, al principio, lo único que sabía de su tío era lo que su padre y su otro tío le decían de él: el tío Petros es un hombre raro al que no conviene acercarse. Poco a poco su sobrino se va interesando en descubrir la verdadera historia de su tío. Petros fue desde su infancia una persona brillante en el campo de las Matemáticas. Tras finalizar sus estudios universitarios, se dedica a intentar demostrar la conjetura de Goldbach (cualquier número par se puede demostrar como la suma de dos números primos) , pero, ante el fracaso, es rechazado por los miembros de su familia. A medida que avanzamos en la historia descubrimos como el objetivo de Petros (demostrar la conjetura de Goldbach) se va convirtiendo en una auténtica obsesión que condiciona toda su vida (incluso pide una excedencia como profesor universitario) y únicamente encuentra en el ajedrez una vía de escape. Irónicamente, ese giro que Petro dará a su vida y que lo hará aislarse prácticamente por completo será el responsable de que fracase en la búsqueda de la demostración de la conjetura de Goldbach ya que, al no estar en contacto con casi nadie, no fue conocedor hasta bien avanzada la historia, de que existía otra conjetura que podía anular todo su trabajo. Por lo tanto se trata de una obra drástica, poco realista, que muestra la vida de un investigador matemático llevada al extremo, pero que a su vez es muy entretenida y capta la atención del lector.

    En mi opinión es un libro muy interesante porque sigue el hilo de una historia y, a medida que el sobrino del tío Petros trata de descubrir los verdaderos motivos de su comportamiento, el lector también siente curiosidad y sigue leyendo. Aunque el libro me ha sorprendido gratamente, he de decir que a medida que avanzaba la lectura lo he encontrado en ocasiones un tanto complicado, sobretodo en la explicación de los conceptos matemáticos.

    Se trata de un libro denso de leer con un vocabulario a veces complicado pero con una historia muy interesante. Muestra las dificultades de un matemático que, como muchos otros, dedica su vida a aportar nuevos descubrimientos y nuevas demostraciones. Además de abarcar problemas específicamente matemáticos, aborda cuestiones sociales como el éxito, la frustración, la perseverancia, la decepción, o incluso el amor. Por lo tanto, aunque considero que este libro tiene aspectos que se podrían tratar en las aulas como, la perseverancia, el esfuerzo…considero que no es un libro apto para niños de educación primaria ya que, aunque a título personal, la novela me ha gustado, es un libro duro de leer con un final un tanto trágico y con un vocabulario un poco complejo, además de que, aunque en mi caso he aprendido cosas nuevas sobre las matemáticas, sería muy complicado para los niños adquirir esos nuevos conceptos, ya que, al tratarse casi todos de hipótesis y conjeturas, requieren un nivel de abstracción muy complicado para los niños.

    Por lo tanto, este libro, además de enseñarnos contenidos matemáticos como la conjetura de Goldbach, entre otras, también nos entretiene a lo largo de una historia cargada de misterio y de incógnitas.

  598. Alejandro Gorgal (2ª de Grado en Mestre de Educacación Primaria) Says:

    “EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”
    Cando se me encomendou a tarefa de ler este libro pensei en primeiro lugar que sería o típico libro que só nos fala de matemáticas e das suas múltiples aplicacións. Unha vez que o comezei a ler a miña opinión foi mudando, cando fun descubrindo como o protagonista nos facía participe das suas inquedanzas matemáticas.
    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é unha novela ambientada no mundo das matemáticas que nos axuda a comprender todo o traballo e esforzo que realiza un matemático nos seus estudos, algo que a maioría da xente que non nos chama moito a atención estes temas, nunca nos paramos a pensar. En moitas ocasións cando fracasamos en algo que facemos deixamolo de lado é non nos preocupamos máis, pero os matemáticos seguen investigando e traballando para ver se dan resolto aquelo que se lle propón.
    O protagonista da historia é o tío Petros.Este non é máis que un ancián matemático, que vive no campo, obsesionado con demostrar o funcionamento da Conjetura de Goldbach, que nos di que todo número par superior a dous é a suma de dous primos). Pero esta novela falanos tamen do sobriño deste home, o cal é un admirador nato do seu tío e vainos contando ao longo dos capítulos todos aqueles estudos que o tio foi elaborando para intentar resolver a conxetura.

    Pareceme importante decir, que aparte do tema matemático, no libro trátanse outros temas que tamen podemos extrapolar a unha aula calquera de primaria. Entre eles destacaría como importante a transmisión de valores que nos da o Tio Petros e o seu sobriño, como é o non virse abaixo cando algo non nos sae como nos queremos e tratar sempre de conseguilo. Esto vese claramente na novela cando chegan a un punto tan egoísta e individualista por chegar a un obxectivo, mesmo chegando a fracasar en varias ocasións na resolución da conxetura.
    En canto a súa aplicación didáctica, este libro pode ser interesante para introducilos no coñecemento de novos conceptos como os números primos dun xeito diferente ao tradicional como eu o aprendín. Podemos decir tamen coa sua lectura que o mundo das matemáticas é moi amplo e non se reduce a catro cousas básicas que todos coñecemos que teñen implicación directa con ela. Tamén aprendemos que todo en matemáticas está comprobado e demostardo, ainda que as veces tal como se reflexa nesta novela non todo é tan fácil de demostar. Outra das cousas que podemos tratar cos nenos é a propia historia das matemáticas e o coñecemento de matemáticos importantes e as súas aportacións a nosa cultura.

    De todos os xeitos, como futuro docente, penso que este non sería un libro moi adecuado para que leran alumnos de primaria, xa que mostra unha notable dificultade no vocabulario e no propio seguemento da novela polo tratamento de coñecementos.
    En todo caso utilizaría o libro para tratar certos aspectos dunha maneira máis dinámica, para facer que os nenos teñan un certo apego polas matemáticas e polo mundo da investigación.
    Polo contario non considero un libro apropiado para primaria pola falta de coñecementos dos rapaces a hora de entender certos procesos de demostración. A parte penso que a propia lectura en sí mesma é dificultosa polo que non segurian correctamente o que se estaba contando e non farían unha correcta comprensión do que alí se di.

    Non quero rematar este comentario sen engandir que a título persoal o libro en sí mesmo non me gustou, porque gustaríame ver outro enfoque do Tio Petros ao descubrir a conxetura e que fose un investigador pero que levara unha vida normal. Deste modo veríamos como a familia Papachristos non tivera tanto rencor e o sobriño tivese unha relación máis agarimosa. Nesto último gustaríame que o tío axudará o sobriño a ser un bó matemático non sendo como el era. Penso que así o libro sería máis entretido sacándolle as mesmas ou incluso máis finalidades das que realmente ten.

  599. Sara Couso Justo (2º Grado en Educación Primaria) Says:

    Este libro presenta una temática importante para la compresión de la complejidad de las matemáticas en cuanto a la hora de avanzar y hacer nuevos descubrimientos. Nos muestra la historia de una persona entregada a las Matemáticas que vive por y para ellas, llevándole esta obsesión al roce de la locura. Transmite de una forma clara la frustración de la derrota tras un gran trabajo, llegando a poder ponerse el lector en la piel de los personajes principales experimentando su decepción, frustración, ira… Nos acerca al dificultoso mundo de las matemáticas pero desde una perspectiva poco habitual, lo que causa mucha curiosidad en el lector, ya que no se limita a una serie de conceptos matemáticos que necesitan gran concentración para su entendimiento y cuya lectura se hace incomprensible y monótona.
    No es una obra sencilla de leer, ya que se suceden los nombres de famosos matemáticos, lugares y teorías, así como diversos conceptos matemáticos que hacen que en ocasiones nos encontremos en un laberinto y sea necesario dar un paso atrás en la lectura. Pese a ello, es un libro que engancha desde el principio. Personalmente he de decir que me gustó, no me sentí para nada defraudada. La lectura fue amena, exceptuando alguna parte del desarrollo que se hizo monótona, pero esto se dió en la menor cantidad de los casos y fue debido a la gran cantidad de información.
    Es un libro adecuado para un adulto pero no lo veo útil en el enfoque de la educación para niños de primaria, es demasiado complejo para ellos. Desde el punto de vista educativo se puede tratar de un arma de doble filo. Por un lado se muestra la necesidad de trabajar para conseguir aquello que deseamos y que sin trabajo nada es posible, pero, por el otro, el trabajo es llevado a la obsesión. El tío Petros convierte los estudios acerca de la conjetura en su vida, hasta llegar a la locura haciendo que su vida gire solamente en torno a ello, además de darse por vencido y no alegrarse por la obtención de resultados parciales. Petros es una persona egoísta que lo quiere o todo o nada, este no es un buen ejemplo para los niños. Sí que me parecería una propuesta de lectura interesante para cursos más avanzados.
    En definitiva, es un libro que vale la pena y cuya lectura no se debe desperdiciar ya que puede ser muy enriquecedora, pero siempre diferenciando entre el esfuerzo y la obsesión por el trabajo.

  600. Francisco Escuris Fernandez (2º Educacion Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é un libro que fala principalmente, nun contexto no que cita e fai referencia a diferentes matemáticos e os seus teoremas, sobre un home chamado Petros Papachristos, quen dedicou practicamente toda a súa vida a tratar de resolver a conxectura de Goldbach, un problema aínda aberto que di que “todo número par maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos.”
    Penso que con todo isto, a trama a pesar de ser interesante vólvese un pouco complicada á hora de tratar de achegar a rapaces tan pequenos como os que cursan Primaria ás Matemáticas, por mor da utilización dunha linguaxe moito máis técnica que, por exemplo, en “El diablo de los números”, así como dunha historia moito máis complexa.
    Sen embargo, si que se amosan numerosos valores humanos que todos deberiamos ter presentes, e que si poden ser dunha fácil asimilación por parte dos cativos. Por exemplo, a superación da frustración polo fracaso, polo erro… a loita por seguir adiante e enfrontarse a todo por conseguir o que se desexa… Isto vese claramente reflectido no obxectivo do tío Petros de alcanzar a resolución da conxectura, ante o que nunca se rendeu. Ou, tamén, na escasa importancia que daba ó que a xente pensase del, dado que era un bicho raro para todos agás para o seu sobriño, quen o admiraba. Isto poderíase aplicar ó campo das Matemáticas, dado que moitas veces está mal visto que che gusten, por ser algo, en xeral, que se da mal á maioría da xente. Valores como a paciencia, a perseverancia, a personalidade… están presentes na obra.
    Considero, xa concluíndo, que a pesares de que en canto a termos matemáticos se refire debe estar sinalado para niveis superiores á Primaria, si que é interesante no tocante a aspectos máis persoais e humanos.

  601. patriciapernasben Says:

    Patricia Pernas Ben 3º Mestre Lingua Estranxeira

    O libro comeza coa misteriosa vida do protagonista, un gran matemático grego, o tío Petros, aínda que a historia é contada polo seu sobriño, o cal non se lle coñece o nome. Este misterio percorre todo o libro e deixanos expectantes cada vez que o pechamos. Xira en torno á conxetura de Goldbach: todo número primo maior a dous é igual á suma de dous números primos.
    Éste amosanos claramente dúas ideas: a idea de que hai que fixar metas, e a idea de que esas metas sexan acadadas. Na miña opinión creo que hai que fixarse metas pero non ata o punto de olvidarse do noso redor e das persoas que o rodean (familia, amigos) e da vida social en xeral.
    A súa lectura resulta interesante e sinxela porque convida ao lector a seguir o fío da obra para ver como continúa toda a trama; aínda que tamén teño que admitir que se fai un pouco agobiante e monótona debido á excesividade de parágrafos sen ningunha imaxe nin nada, sobre todo para nos nenos de primaria.
    Para rematar, dicir que recomendaría este libro aos meus compañeiros de carreira, pero tamén debo dicir que non llelo poñería como lectura aos alumnos de educación primaria xa que penso que se lles faría demasiado denso e tamén poden ser difíciles de asimilar algunos conceptos.

  602. M.J. Glez. Campos (3º Mestre de lingua extranxeira) Says:

    Paréceme que “El tío Petros y la conjetura de Godbach” é un libro moi ameno de lectura doada, baseado no mundo das matemáticas, que che vai levando nunha viaxe a través da historia desta disciplina, facendo referencia a destacados matemáticos e ós seus teoremas e conxeturas, así como nos acerca nas relacións persoais dos personaxes e ós problemas propios de cada un deles. Por un lado o tío Petros e a súa relación coas matemáticas e en concreto coa Conxetura de Goldbach, que dedica toda a vida para demostrala, feito que o levou dunha frustración en outra (inicialmente por verse rexeitado pola súa amanda e despois por non ter conseguido demostrar dita conxetura e chegar sempre “tarde” a todas os descubrimentos que facía). Por outro lado, preséntasenos á personaxe do sobriño do Tío Petros, que dende neno sente curiosidade polo seu tío e que non entende a razón pola cal o resto da súa familia o ve como a ovella negra, aínda despois de ter sido un matemático sobresaínte. O rapaz intenta acercase a el e descubrir como foi o seu pasado.
    A narración comeza en primeira persoa sendo o sobriño o que conta a súa historia e a relación que ten co tío, para cambiar a terceira persoa cando se conta a propia historia de Petros Papachristos. O rapaz vese enganado polo seu tío o cal lle pide de demostre unha proposición matemática que non o quen de demostrar e que é: “ todo número par superior a dous é a suma de dous números primos”. Anos despois, descubre que a proposición era nin mais nin menos que a Conxetura de Goldbach, algo ata o momento indemostrable. A miña interpretación é que o tío so pretendía protexelo dunha vida de frustracións como a súa, pero o sobriño non o entende así.
    O libro remata deixando ao lector cunha dúbida, a de se finalmente Petros Papachristos logra, xa como ancián, demostrar ou non o que levou toda a vida intentando facer : a Conxetura de Goldbach.
    Trátase dunha narración áxil, onde se coida moito a construción das personaxes e onde os conflitos persoais centran o peso da narración. Os elementos matemáticos do argumento explícanse de xeito fácil e claro non sendo preciso entender moito de matemáticas para seguir a trama.
    Na miña opinión como lectora habitual de novela, este libro resultoume entretido e, a excepción dalgúns momentos onde a narración se perdía en termos matemáticos, bastante divertido. Paréceme un xeito agradable e amigable de acercarnos ás matemáticas, materia que ,polo xeral, non soe estar ben vista polos estudantes por considerala difícil e bastante árida. Ademais, trátanse outros aspectos, para min tamén interesantes, como o fracaso e o xeito de enfrontalo e sobrepoñerse. Eu véxoo como unha historia de superación persoal e de loita polo que un cre.

  603. Anabel Magariños Neira (2º GRAO MESTRE PRIMARIA). Says:

    O libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», é un libro baixo o meu criterio moi interesante, ás veces mediante a lectura dá lugar a confusión ou a perderse. Pero a idea de intentar descubrir a conjetura engánchate a seguilo leendo ata que cheguei o final (non me gustou). O libro debería basarse mais na propia conjetura e non tanto na vida do tío Petros, aínda que cabe decir que os libros nos cales se mesturan os problemas da sociedade ou das persoas, soen enganchar máis na súa lectura. Por outra banda gustaríame decir que o libro non se presta para nenos da educación primaria pero sí para a Educación Secundaria Obrigatoria.

    A min persoalmente a historia do principio na que o pai do neno non lle fale ben de seu tío e de que o califique cos nomes que o fixo, non me parece acorde ó problema, quizais un tanto excesivo para o comezo dun libro. Logo segundo se vai desenrolando a historia é moito máis preciso e concreto. O final para o meu gusto defraudoume porque quedeime coa gran intriga da conjetura ou de que polo menos o tío Petros non falecera.

  604. Ana Beatriz Martínez Vidal ( 2º grao educación primaria) Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata sobre la obsesión que siente un matemático durante toda su vida por intentar resolver uno de los problemas más difíciles de las matemáticas, la conjetura de Goldbach. Su sobrino está interesado en estudiar la carrera de matemáticas y el tío Petros le propone un problema que resulta ser la conjetura, al descubrir esto, su sobrino le pide explicaciones y entonces Petros le cuenta la historia de su vida. Petros comenzó con la idea de llegar a ser un gran matemático con la intención de sorprender a su amada Isolda. Llegó a publicar dos trabajos con Hardy y Littlewood en Inglaterra. Allí fue dónde empezó a querer alcanzar la fama sólo y decidió no comentar su investigación sobre la conjetura con ningún compañero. Con el tiempo llegó a dudar de si la conjetura era demostrable pero continuó con su obsesión de poder demostrarla hasta su muerte. Después de dedicar toda su vida a la conjetura de Goldbach nunca pudo demostrarla.

    En mi opinión es un libro que gira continuamente entorno a la obsesión del tío Petros por demostrar un problema de los más difíciles de las matemáticas, pero en realidad sólo busca alcanzar la fama en solitario, ya que existe una rivalidad entre matemáticos de la época. No creo que los niños pierdan el miedo a las matemáticas ni se sientan atraídos por ellas, ya que la historia es bastante pesimista en cuanto a dedicarte al estudio de las matemáticas (el tío Petros dedicó toda su vida a las matemáticas sin alcanzar ningún logro). El aspecto que me ha gustado del libro es que su sobrino a pesar de que su familia considera a su tío un “fiasco” se preocupa por conocerlo sin juzgarlo a priori.

    En definitiva el libro me ha gustado al principio pero a medida que he ido avanzando en la lectura me ha costado seguir con interés por la historia debido a que no trata nada nuevo, ni existe ningún giro inesperado en la historia. Lo recomendaría para niños de una edad comprendida entre los 14 o 15 años, ya que para niños más pequeños sería difícil la comprensión total del libro.

  605. ALBA LAGO VILASÓ (2º GRAO DE EDUCACIÓN PRIMARIA). Says:

    ¨El Tío Petros y la conjetura de Goldbach¨ pareceume un libro bastante ameno en primeiro lugar polo feito de que non sexa unha historia lineal e se faga monótona e en segundo lugar porque aínda que o eixe central da novela sexan as matemáticas non só se tratan contidos matemáticos, senón que estes derivan noutros como os filosóficos (verdade absoluta e o sentido da vida), de amor (Isolda) , dunha visión poética das matemáticas (¨O verdadeiro matemático parecese a un poeta ou a un compositor musical; en outras palabras, a alguén preocupado pola creación de beleza e a búsqueda de armonía e perfección¨) e de intriga que chega ata o final deixando un final aberto de se realmente Petros descubriu a conxetura na que traballara durante tantos anos ou se foi froito da loucura.

    Este libro pode ir destinado a calquera lector, especialmente para aquelas persoas que estudan matemáticas xa que hai unha serie de perfís cos que se poden identificar, aqueles que sexan uns xenios coas matemáticas identificaranse co tío Petros eaque les que as admiran pero non son tan bos con elas como é o caso do sobriño. Non obstante exceptuaría ao alumnado de primaria pola dificultade de entender certos conceptos matemáticos que si poderán ser comprendidos máis ben a partir do último ciclo de E.S.O.

    Ademais presenta pautas xerais de traballo para profesor- alumno como:
    – O esforzo constante e a exixencia.
    – Compartir o coñecemento co resto dos compañeiros e non ser tan egoístas como o era Petros porque non conduce a nada.
    – Motivación e relacionado coa motivación distintas formas de dar a clase, por exemplo a través de materias como facía Petros coas xudías nas súas explicacións, coa manipulación de materiais lograrase que os alumnos interioricen os conceptos que se van ensinar, como xa di Piaget ¨os nenos e nenas necesitan aprender a través de experiencias concretas¨. Ademais isto será máis atractivo para que os alumnos aprenderan como se dun xogo se tratase.
    -Non pasarse anos con metas inalcanzables, aínda que de vez en cando si xa que senón sería unha vida aburrida é previsible.
    – Por último quería citar outra pauta que creo que se plantexa ao longo de toda a novela e é que non só hai que ter en conta o resultado senón tamén valorar o proceso.

    Por isto que acabo de mencionar hai unha afirmación coa que non estou de acordo con Petros Papachristos, cando lle comenta ao sobriño que ¨O verdadeiro matemático nace, non se fai¨ seguindo as pautas que dixen anteriormente esforzo, motivación, esixencia … pódese chegar moi lonxe e por iso non se lle debe cortar a ningunha persoa que intente realizar o seu soño, porque moitas persoas que nacen pero que non teñen constancia poden acabar peor, os bos resultados obtéñense cunha motivación adecuada que facilite o esforzo de estudar.

    Doutra banda a obra tamén ofrece unha boa maneira de coñecer algúns dos problemas matemáticos máis coñecidos “Problema da completitud en matemáticas”, Segunda (ou “A Outra”) Conxetura de Goldbach, Hipóteses de Ramanujan, Conxetura de Fermat sobre números primos, Hipóteses de Rieman… e a grandes xenios matemáticos de recoñecemento internacional cos que se codeaba Papachristos como Srinivasa Ramanujan, Kurt Gödel, Alan Turing…, as súas contribucións e a complexidade do seu traballo. Presentado dun xeito fácil posto que naqueles momentos nos que se explica conceptos matemáticos, salvo algunhas excepcións, son bastantes fáciles de entender.

    Por todo o comentado é unha obra que recomendaría e que ademais dende o momento que se empeza a ler engancha ou polo menos iso foi o que me aconteceu a min.

  606. Graciela Alonso Fariña (3º Lengua Extranjera) Says:

    El libro me pareció entretenido y muy fácil de leer. El tema principal trata, como sabemos, sobre las matemáticas y los investigadores de esta ciencia, que dedican sus vidas a tratar de resolver conjeturas o a plantear nuevas líneas de investigación. Al ser este el tema, y al no ser mi fuerte las matemáticas, creí que tendría más dificultades para seguir la trama, pero en realidad no fue así. En la novela, hay varios aspectos que me gustaría destacar y comentar.
    Por un lado, podemos hablar del “éxito y el fracaso”: Petros dedicó toda su vida a la resolución de la conjetura, no llegando a resolverla. Aquí cabe destacar que para el tío Petros el éxito es llegar a la cumbre más alta, pues si no se llega, se es un fracasado, considerándose a él mismo como un mal matemático. Además no valoró los pequeños éxitos que obtuvo durante el camino de su investigación tratando de resolver la conjetura. Entiendo las dificultades que se les plantea a los investigadores cuando tratan de resolver este tipo de problemas. Todo el tiempo dedicado que finalmente no tiene beneficios de ningún tipo si no se consiguen resultados positivos, lo que puede llegar a ser frustrante. Solo resolviendo grandes problemas se consigue el reconocimiento del resto de la comunidad científica.
    Comentar además, que la gran motivación que tuvo a la hora de tratar de resolver la conjetura, le provenía del amor puesto que Petros, de joven, había conocido a una chica llamada Isolda, pero al poco tiempo, ésta se fue con otro chico. A Isolda le gustaba de Petros su don y su talento y Petros, para recuperarla de nuevo, pensó en convertirse en un gran matemático capaz de realizar grandes hazañas intelectuales y así poder sorprender a su amada. El problema es que en este tipo de aventuras, la motivación resultante del amor, incluso un gran intelecto a veces es insuficiente, puesto que, una gran cantidad de inventos o descubrimientos se deben en gran parte a la suerte.
    Otro aspecto importante a destacar es “el luchar en la vida por algo que se quiere o se desea conseguir”: Se puede ver como Petros pasó su vida dedicándose única y exclusivamente a la resolución de un problema que nadie supo resolver. Observamos la dedicación, las ganas, el empeño, el tiempo que pone en llegar a conseguir algo que siempre quiso, y que nadie antes hizo. Pues como se suele decir, sin trabajo no se consigue nada en la vida. Aunque algunas de las metas deben ser alcanzables, pues sino se corre el riesgo de fracasar en todo en cuanto emprendamos en la vida. Como decía el padre del su sobrino: “El secreto de la vida, es conseguir metas alcanzables, cosa que tu tío no hizo”. Aunque no estoy del todo de acuerdo con esta afirmación, puesto que tal vez siguiendo este consejo al pie de la letra se caería en la conformidad y no se tratarían de lograr avances increíbles en el mundo de la ciencia, es verdad que no se debe caer en una espiral donde todas las metas sean inalcanzables. En cualquier caso, si alguien no se hubiera planteado la meta imposible de poner el pie en la Luna, escuchando en su camino a todo aquél que le decía que aquello era algo absurdo, seguro que no se habría trabajado para conseguirlo.
    Por otro lado, nos encontramos con la angustiosa y desgarradora vida y carrera del matemático, del investigador solitario, que no consigue el reconocimiento deseado, que no es capaz de ver los pequeños logros que ha conseguido durante su camino. Hacia el final de la novela, vemos un cambio en Petros llegando a tener incluso desequilibrios mentales a causa de su dedicación tan obsesiva por buscar solución al problema. Por ello decir que en la vida, es muy necesario el socializarse, tener vida social con las personas que nos rodean, mantener conversaciones, compartir cosas, y que todas estas cosas no se vean relegadas a un segundo plano para tratar de conseguir el éxito y la fama en nuestra profesión. Hay que buscar el equilibrio entre todas las cosas y no enfrascarse demasiado en los estudio o en resolver un problema imposible.
    El final de la novela me llamó mucho la atención, pues no me esperaba que terminase de esa manera, que Petros muriera sin alcanzar finalmente a resolver la conjetura.

  607. Graciela Alonso Fariña. Says:

    El libro me pareció entretenido y muy fácil de leer. El tema principal trata, como sabemos, sobre las matemáticas y los investigadores de esta ciencia, que dedican sus vidas a tratar de resolver conjeturas o a plantear nuevas líneas de investigación. Al ser este el tema, y al no ser mi fuerte las matemáticas, creí que tendría más dificultades para seguir la trama, pero en realidad no fue así. En la novela, hay varios aspectos que me gustaría destacar:

    Por un lado, podemos hablar del “éxito y el fracaso”: Petros dedicó toda su vida a la resolución de la conjetura, no llegando a resolverla. Aquí cabe destacar que para el tío Petros el éxito es llegar a la cumbre más alta, pues si no se llega, se es un fracasado, considerándose a él mismo como un mal matemático. Además no valoró los pequeños éxitos que obtuvo durante el camino de su investigación tratando de resolver la conjetura. Entiendo las dificultades que se les plantea a los investigadores cuando tratan de resolver este tipo de problemas. Todo el tiempo dedicado que finalmente no tiene beneficios de ningún tipo si no se consiguen resultados positivos, lo que puede llegar a ser frustrante. Solo resolviendo grandes problemas se consigue el reconocimiento del resto de la comunidad científica.
    Comentar además, que la gran motivación que tuvo a la hora de tratar de resolver la conjetura, le provenía del amor puesto que Petros, de joven, había conocido a una chica llamada Isolda, pero al poco tiempo, ésta se fue con otro chico. A Isolda le gustaba de Petros su don y su talento y Petros, para recuperarla de nuevo, pensó en convertirse en un gran matemático capaz de realizar grandes hazañas intelectuales y así poder sorprender a su amada. El problema es que en este tipo de aventuras, la motivación resultante del amor, incluso un gran intelecto a veces es insuficiente, puesto que, una gran cantidad de inventos o descubrimientos se deben en gran parte a la suerte.
    Otro aspecto importante a destacar es “el luchar en la vida por algo que se quiere o se desea conseguir”: Se puede ver como Petros pasó su vida dedicándose única y exclusivamente a la resolución de un problema que nadie supo resolver. Observamos la dedicación, las ganas, el empeño, el tiempo que pone en llegar a conseguir algo que siempre quiso, y que nadie antes hizo. Pues como se suele decir, sin trabajo no se consigue nada en la vida. Aunque algunas de las metas deben ser alcanzables, pues sino se corre el riesgo de fracasar en todo en cuanto emprendamos en la vida. Como decía el padre del su sobrino: “El secreto de la vida, es conseguir metas alcanzables, cosa que tu tío no hizo”. Aunque no estoy del todo de acuerdo con esta afirmación, puesto que tal vez siguiendo este consejo al pie de la letra se caería en la conformidad y no se tratarían de lograr avances increíbles en el mundo de la ciencia, es verdad que no se debe caer en una espiral donde todas las metas sean inalcanzables. En cualquier caso, si alguien no se hubiera planteado la meta imposible de poner el pie en la Luna, escuchando en su camino a todo aquél que le decía que aquello era algo absurdo, seguro que no se habría trabajado para conseguirlo.

    Por otro lado, nos encontramos con la angustiosa y desgarradora vida y carrera del matemático, del investigador solitario, que no consigue el reconocimiento deseado, que no es capaz de ver los pequeños logros que ha conseguido durante su camino. Hacia el final de la novela, vemos un cambio en Petros llegando a tener incluso desequilibrios mentales a causa de su dedicación tan obsesiva por buscar solución al problema. Por ello decir que en la vida, es muy necesario el socializarse, tener vida social con las personas que nos rodean, mantener conversaciones, compartir cosas, y que todas estas cosas no se vean relegadas a un segundo plano para tratar de conseguir el éxito y la fama en nuestra profesión. Hay que buscar el equilibrio entre todas las cosas y no enfrascarse demasiado en los estudio o en resolver un problema imposible.

    El final de la novela me llamó mucho la atención, pues no me esperaba que terminase de esa manera, que Petros muriera sin alcanzar finalmente a resolver la conjetura.

  608. Pablo Rodríguez Álvarez (2º Curso Grado de Maestro en Educación Primaria) Says:

    *El tío Petros y la conjetura de Goldbach*

    Esta novela trata de la relación entre un joven estudiante que intenta encontrar el camino adecuado por el que emprender su vida estudiantil y su tío Petros, un genio matemático que se adentra en su soledad, manteniéndose alejado de su familia y del mundo que le rodea mientras intenta demostrar un problema aparentemente sencillo, pero que durante más de dos siglos nadie ha conseguido resolver, como es la conjetura de Goldbach «todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos».

    A mi parecer la lectura de este libro no me da la sensación de que vaya orientada ni de que sea adecuada para alumnos de primaría, puesto que parten de unas concepciones matemáticas que no están a la altura de los aspectos y conceptos abordados a estas edades.

    A mí personalmente, me gustó el libro a pesar de no entusiasmarme las matemáticas. Su trama me parece buena, enganchando al lector a seguir con el libro hasta que descubre el desenlace final. Relacionar una historia ficticia con la presencia de eminencias de la vida real como Srinivasa Ramanujan, G. H. Hardy, Kurt Gödel y Alan Turing entre otros, le da cierta dosis de credibilidad provocando que te adentres en la historia como si de una realidad se tratase.

    Otro aspecto a abordar sobre el libro, es que las matemáticas adquieren una dimensión simbólica, y los esfuerzos de un estudioso por resolver un enigma reflejan la lucha del ser humano por conquistar lo imposible. Por lo que destacaría unas palabras de uno de los hermanos de Petros: “El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables. Pueden ser fáciles o difíciles, dependiendo de las circunstancias, tu carácter y aptitudes, pero ¡siempre deben ser alcanzables!

    Para finalizar, añadir que el libro transmite una serie de valores que nos permite formarnos como personas como son el afán de superación, el luchar por lo que queremos sin importarnos lo que los demás opinen, estar motivado, etc.

  609. Mª Cristina Casal Barreiro, Esp. Lingua extranxeira, Inglés. Says:

    El Tío Petros y La Conjetura de Goldbach
    Maria Cristina Casal Barreiro, Esp. Lengua extranjera – Inglés.

    ¿Es fijarse metas alcanzables el secreto de la vida? El tío Petros sabe que la raíz de su pasión es precisamente todo lo contrario, e igualmente su sobrino acaba comprendiendo que su felicidad sí que tiene mucho que ver con la búsqueda de un imposible. Estamos ante un largo viaje como el de Gulliver lleno de secretos y dificultades, y son éstos precisamente los que nos animan a proseguir el camino sin saber cuál será la meta.
    Y nosotros, como futuros profesores ¿lo sabemos? Si ya es complicado de por sí estructurar el aprendizaje a nuestros alumnos (fijarles metas alcanzables) más aún lo es guiar el propio proceso de aprendizaje adecuadamente. Podemos programar miles de tareas y ejercicios pero, ¿sabemos estimularles? o mejor ¿sabemos cómo presentar esas tareas sin desmotivarles?
    La sociedad instrumentalista actual nos pide, al igual que la familia de Petros, que nos ocupemos del negocio familiar – de las aplicaciones prácticas (ecuaciones diferenciales), sin embargo la curiosidad natural por los secretos (de la matemática) nos empujan a un viaje por un paraíso conceptual abstracto que no guarda relación con el mundo sensorial y físico. ¿Cómo encontramos el equilibrio entre ambos objetivos como educadores?

    Para Papachristos el estímulo inicial es Isolda y el reconocimiento, para el sobrino lo es el interés por su misterioso tío y la asistencia a unas complicadas conferencias, por tanto lo difícil es dar con aquello que estimule tanto a los que demuestran talento (Mathematicus nascitur non fit) como a los que muestran falta de aptitud o desinterés. Si todo esto lo extrapolamos a la enseñanza de la matemática los objetivos se complican, pues se trata de acercar a los alumnos a un paraíso conceptual abstracto. Para el incipiente artista, para el músico… sería tan fácil como exponerlo a una obra maestra, pero es diferente para cada uno.

    Como profesores debemos esperar siempre lo mejor de nuestros alumnos, nuestras expectativas deben ser altas pues esto es lo que les motivará. Para conseguir mayores logros podemos poner a prueba su determinación (cómo lo hizo Kurt Godel con Papachristos), pero además es esencial ayudar a encajar los fracasos, el desinterés o la indiferencia, con la realización de las, muy necesarias y más útiles de lo que creemos, actividades transversales (el ajedrez), y también de los tiempos de ocio que nos ayudan a asimilar los conceptos y retomar el trabajo con renovadas energías.

    Ignorancia no es no llegar a la resolución de un problema sino no saber que existe ese problema. La conclusión es la misma que se saca de los cuentos de aventuras, al igual que en El Hobbit o El señor de los anillos de Tolkien, es el viaje el que cuenta, y los compañeros de viaje, y los logros y el placer que se pueden obtener con el trabajo en equipo… Nuestra función es ofrecer ese reto (el sueño). Pero a la vez ofrecerles ayuda para superar sus miedos y debilidades (las pesadillas).

    Esta historia, publicada en 1992 llena de teoremas e historia matemática a mí me propone sin embargo una reflexión muy actual sobre:

    – Nuestros objetivos como profesores de matemática, y sobre los métodos que usamos en el aula para conseguir esos objetivos,
    – La enseñanza de la inteligencia emocional, es decir enseñar a no abandonar y a superar los miedos o inseguridades, pues protegerles de las decepciones y el fracaso no les ayudará, recordemos que la ciencia avanza gracias a los fracasos

    – El reto como fuente de motivación, el objetivo ahora es aprender a aprender y además proporcionar el reconocimiento no sólo a los logros sino a los esfuerzos realizados por el camino (resultados intermedios).

    – Las expectativas de los docentes. A menudo los docentes dejamos de inspirar a nuestros alumnos pues el reto presenta poca dificultad y nuestras expectativas son muy bajas, creemos como en El Hobbit que no pueden conseguirlo, y eso es lo que nunca se debe hacer.

  610. Raquel Castiñeiras Pereira ( 2º Grao Mestra Educación Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    A pesar de non ser unha fan das matemáticas, o libro enganchoume o suficiente como para querer chegar pronto ó final e saber que pasou co tío Petros e coa conxectura de Goldbach, e ó mesmo tempo tamén estaba intrigada por como ía acabar a vida profesional do sobriño. Quizá ó terminar o libro, levei unha decepción por ese final apresurado e pouco claro. Pódese levar perfectamente o fío da historia sen ter moitos coñecementos matemáticos, xa que aparte de unha historia científica, cóntase unha experiencia humana.
    Na novela podemos observar dous puntos de vista diferentes en canto ó logro de un éxito. Por un lado aparece o tío Petros que para el o éxito é “ou todo ou nada”, xa que nunca superou non ser capaz de resolver a conxectura , e a raíz disto sempre se definiu como un mal matemático. Para a miña opinión, a súa extrema esixencia , fixo que desperdiciara as súas magníficas calidades con respecto ás matemáticas así como tampouco soubo gozar da vida nin da familia. El nunca valorou os pequenos éxitos que obtivo, solo perseguía chegar a cume máis alta. Polo contrario, este señor tamén demostra que “ o que algo quere algo lle costa”, que non hai nada sen esforzo.
    Logo o sobriño pasou por varias etapas na súa vida como estudante. Grazas á historia do tío descubriu a súa paixón polas matemáticas, e sen facer caso ningún a Petros nin a seu pai, a pesar do reto ó que se someteu, el continuou co seu soño, ata que por conta propia se deu conta de que se equivocará e ratificou. Tamén é certo que sempre se guiou pola experiencia vivida polo tío, tanto pa ben como pa mal. Paréceme importante que cada un loite polo que lle gusta, polo que quere conseguir e non guiarse só polo que che digan os demais.
    Na miña opinión o tío equivocouse, xa que a xente intermedia, por chamarlle de algunha forma, esa xente que nin é o máximo no seu traballo pero ó mesmo si que é boa, pois tamén ten dereito a vivir e a poder disfrutar das súas calidades, xa que tampouco podemos ser todos boísimos en todo, e iso debe ser respectable. Logo por outra parte, si que admiro todo o esforzo dedicado ó seu soño, a paciencia que requiren os grandes proxectos que el sempre a tivo. Este feito fíxome reflexionar un pouco, e pensar o importante que é o loitar polo que queres. E a pesar de que el non o conseguira, é evidente que é o camiño correcto para conseguir un soño. Agora, que tamén penso que as metas que se fixa unha persoa, deben ser alcanzables para evitar o fracaso.
    Xa para finalizar o meu comentario crítico, destaco o detalle de intentar probar a conxectura coas xudías. Isto ten moita importancia na escola cando aprendes as matemáticas. Sempre é máis doado aprender con algo que tas vendo, que podes demostrar, que simples cálculos nun papel ou determinados exercicios. É unha forma máis dinámica e produtiva de aprender facendo, e como consecuencia ter máis claro que é o que tas aprendendo e incluso podes vinculalo máis coa vida real.

    «El Diablo de los Números»

    Esta obra, que ata o momento non coñecía, pareceume un pouco aburrida, ó principio era curiosa polos sorprendentes casos matemáticos que contaba, pero segundo ías avanzando a historia facíase monótona, porque sempre era o mesmo. Seguía tendo interese por saber que sería o próximo que lle contaría o diiablo a Robert, xa que quedei asombrada con algunhas cousas que este lle ensinou. Moitas delas parecían obvias, pero nunca me parara a pensalas tampouco, e quedei igual de sorprendida que este neno, co entretidas, amenas e interesantes que poden chegar a ser as matemáticas, posto que nunca foi a miña materia preferida.
    A pesar disto, o libro lese ben grazas a súa distribución, repartido en doce capítulos moi breves. E inda que é fantasía, porque son soños, a historia ten un final entrañable. Nela preténdese explicar as matemáticas de unha forma amena e dinámica, incluso con casos concretos como poden ser a reprodución das lebres ou o crecemento das árbores e de algunha forma relacionalas coa maxia.
    Ademais, a maioría dos capítulos contiñan ó final da explicación do Demo, algún exercicio. Estas actividades propostas, están moi ben para que os pequenos ( e non tan pequenos) lectores afiancen os coñecementos que aprenderon e sobre todo para comprobar por eles mesmos que é verdade o que lle conta este personaxe imaxinario. A obra está escrita con expresións e actitudes infantís por parte do rapaz,de maneira que os nenos e nenas o poden entender moi ben e ó mesmo tempo identificarse con Robert, o protagonista, integrándose así na historia. Tamén utiliza un linguaxe matemático sinxelo, cambia os termos verdadeiros por outros máis compresibles para os nenos.
    Por outra parte, este libro tamén amosa como nun principio a Robert lle disgustan as matemáticas, en gran parte por culpa do seu profesor Bockel, ó que tampouco lle quere moi ben. Con isto quero dicir, que a influencia do profesor sobre o alumno tamén pode determinar en moitos casos o interese ou non interese de un neno ou nena sobre unha materia concreta, polo cal os docentes deberían ter especial coidado con este asunto. Todos tivemos un profesor/a que nos encantaba como era e como daba a clase e a raíz disto nos gustaba moito esa materia e polo contrario o caso inverso igual. Por sorte Robert atopou outra forma máis divertida de aprender matemáticas, e grazas a isto non as abandonou, senón todo o contrario, dedicáballe máis tempo. Todas as veces que o Demo se lle presentaba a Robert, mostráballe algunha parte descoñecida das matemáticas para el, dunha maneira que implicaba a este neno no seu aprendizaxe. Así el sentíase valorado, estas matemáticas non lle aburrían para nada e vía que aprendía moito máis rápido que na escola.
    Xa para finalizar, conclúo que o que máis me gustou desta obra, é o seu plantexamento das matemáticas como un xogo, unha maxia, o que fai que ós nenos e nenas lles causen máis graza e polo cal mostren máis interese. Pareceríame unha boa forma de ensinar esta materia na escola, deixando así un pouco de lado o de sempre, libro e exercicios de forma reiterada e sen ningunha innovación. E cando isto falla, e algún ou algunha discente se perde polo camiño, isto provoca que as matemáticas lle aborrezan e as deixen de lado.

  611. lorena Says:

    O libro do Tío Petros e a conjetura de Goldbach pareceume un libro bastante cansino. É un libro que dende o meu punto de vista e bastante difícil de ler para nenos de primaria, xa que cando empeza o tío Petros a narar a súa vida faise repetitivo.
    A parte de todo isto considero que non motiva moito a hora de estudar matemáticas xa que no libro comentase que so as persoas que aporte algo importante a este campo serán bos matemáticos.
    Por outra banda este libro abrenos mais o mundo das matemáticas e fainos ver que non só existen os típicos exercicos que tamos acostumados a ver senón que van mais ala e poden chegar a engachar ata o punto de non ter máis vida que as matemáticas.

  612. Tamara Guerrero Feijóo (3º Mestre, Lingua Estranxeira) Says:

    Sin duda, la novela “El tio Petros y la conjetura de Goldbach” supone un acercamiento ameno y profundo al mundo de las matemáticas, sin dejar de lado temas tan importantes como la familia, la superación personal y las relaciones sociales.

    La historia del afán del tío Petros, una persona asocial y obsesiva, por descifrar la conjetura de Goldbach resulta muy atractiva y completa, mezclando datos ficticios y reales. Así, podemos seguir el proceso de investigación del tío Petros, sus avances, sus errores, su pérdida de confianza y abandono de la investigación, tratando de entender a una persona que centra su vida en el misterio y la capacidad de enganche que pueden llegar a producir los enigmas matemáticos. Además, el retomar de las investigaciones gracias a su sobrino, contando con su ayuda, transmite ese mensaje de lucha y perseverancia por conseguir lo que uno quiere, que personalmente, opino que llega a producir mucha empatía. Por último, me parece asombroso el final de la obra, con ese misterio como cierre de la obra que deja al lector en suspense, un final abierto en el que dejamos nuestra a nuestra imaginación interpretar libremente.

    Dicha novela no resulta demasiado difícil de leer, teniendo en cuenta además la capacidad que el libro tiene para atraer al lector, y que permite sumergirnos en un mundo del que, normalmente, nos sentimos totalmente ajenos; el mundo de las ciencias exactas. Así, podemos repasar la historia de las matemáticas, descubriendo personajes con especial relevancia en su desarrollo a lo largo del tiempo.

    Sin embargo, en cuanto a su aplicación didáctica, me parece que puede resultar mucho más útil y atractiva para alumnos de secundaria que de primaria, ya que la redacción del texto, así como vocabulario y operaciones numéricas pueden resultar densas y difíciles de seguir. Teniendo esto en cuenta, para alumnos un tanto avanzados, me parece que puede suponer un buen acercamiento al mundo de las matemáticas, dejando atrás los estereotipos que de ellas se suelen tener y sumergiéndose en ellas desde un punto de vista innovador y cautivador.

  613. Raquel Cutrín Santos (2º Grao en Mestra de Educación Primaria) Says:

    Dende logo este libro é unha boa novela. Móstranos unha vida diferente ao que consideramos “normal”, non se trata dunha persoa que trata de buscar a felicidade mediante un bo traballo, unha gran familia e unha casa bonita. Pola contra, este home, Petros Papachristos, dedicou toda a súa existencia á súa paixón, a resolver o misterio que non o deixaba durmir tranquilo polas noites, a desmantelar toda a matemática existente ata o momento, a que o seu nome que o seu nome quedase gravado entre as celebridades matemáticas. Realmente o que máis lle importaba non era este último punto, a fama, pois de ser así o autor podería modificar a obra e que Petros fose un home sociable, que se enteraba do que ocorría o seu arredor e mostraba os seus adiantos e descubrimentos a sociedade científica (no momento, non anos máis tarde, cando xa están publicados por outras persoas, como lle ocorreu a el). Petros realmente fixera un descubrimento importante moi útil para o campo da física, pero iso so foi o comezo de todos os seus estudos, como el trata no libro “cuentas de la vieja”.

    No que se refire á relación novela – nenos de primaria, pois creo que está ben. Principalmente para os que lle gusta a lectura, xa que a veces o vocabulario pódelle resultar un pouco complicado e tamén as múltiples e avanzadas contas matemáticas. Por outro lado, os nenos e as nenas iranse familiarizando con novos nomes de problemas, matemáticos, xente e acontecementos importantes, que por norma, lle tocará estudar o longo da súa etapa escolar.

    Persoalmente o libro gustoume, é unha historia diferente, con un punto de vista diferente, e en comparación a El diablo de los números moito máis entretido e fácil de ler. Pero iso digo agora, con 20 anos, quizais se os lera fai dez anos, a miña opinión podería ser diferente. De calquera xeito, este libro gustoume máis e resultoume máis doado de ler.

    Un punto en contra da novela, principalmente se a orientamos a nenos e a nenas de primaria, é a densidade dos capítulos, xa que tan so ten tres. Para un público tan novo, sería moi máis factible ler unhas cantas follas e, de ter ganas, seguir. Pero corenta e oito, sesenta e cinco e corenta páxinas en tres capítulos, é moito para esas idades.

  614. Paula Alvarez Duran Says:

    Después de leer “El diablo de los Números”, el libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” no defraudó.
    La historia es apasionante. Me recordaba a la película “La habitación de Fermat” en la que la conjetura es la gran protagonista. Aunque no tiene el misterio de la película la trama es muy buena.
    Los acontecimientos narrados son una muestra del sistema social de la época. Además nos muestra la importancia que se le daba a la familia en esa época y nos muestra como con lucha y perseverancia se pueden conseguir las metas que nos proponemos.
    A mi parecer no le encuentro una aplicación didáctica a la novela. Lo más importante a nivel educativo es el repaso que le hace a la historia de las Matemáticas.
    Por otro lado, el suspense, se logra mantener hasta el final. El giro que se presenta al final cuando el tío Petros llama a su sobrino favorito y le dice que tiene algo importante que contarle pero nunca llega a contárselo ya que muere antes de que el llegue a junto suya es apasionante.
    Me gusta leer y cuando se trata de libros como este todavía más.

  615. ÓSCAR LÓPEZ LASTRA Says:

    ÓSCAR LÓPEZ LASTRA- 2º Curso Grao en Educación Primaria.
    Dar unha opinión sobre un libro de lectura xa é bastante relativo e moito máis aínda cando se trata dun libro no que a maiores se centra nun dos maiores logros das matemáticas como é a “Conjetura de Goldbach”.
    O libro á parte de intentar demostrar dita problemática (cousa que quedou básicamente no aire) na miña opinión céntrase en gran medida no afán e no espíritu de superación no día a día no seu traballo para intentar conseguir a meta prefixada. Nesta obra vese claramente reflexada que ambos persoaxes principais (Petros e o Sobriño) poñen o máximo ímpetu e o máximo exforzo en loitar por aquilo ao que tanto aprecio lle teñen. É un dedicación ao máximo nivel día tras día coa única finalidade de conseguir e ser o que eles queren. Ademáis, da novela temos que quedarnos con unha mensaxe implícita que o autor quere destacar que é que “non todo nesta vida é un camiño de rosas” xa que o fracaso (o cal suele estar presente na gran maioría dos casos) ven estreitamente ligado en conxunto cos obstáculos que se presentan na consecución de algo, polo que debemos non asociar o fracaso a algo negativo ou destructivo senón que o fracaso faiche ser máis forte e mellorar nas problemáticas tan diversas que a sociedade nos presenta e coas que temos que convivir día tras día. Por outro lado, tamén vemos que ambos persoaxes gozan de certa autonomía na toma de decisións donde para eles non é ningún problema equivocarse ou cometer certos erros con tal de buscar a súa satisfacción persoal (o espíritu de rendición non existe). Paralelamente, o autor intenta facer unha chamada de atención dándolle importancia no referente ao mundo pouco socializador no que está inmerso o tio Petros que o leva a un estado psíquico e mental de completo desequilibrio. É aquí donde temos que ser conscientes de que a especie humana necesita estar inmerso e convivir nun mundo socializador, conversar, reunirse, respetarse, compartir, tolerar etc.
    Xa para rematar, e sempre dende o meu punto de vista persoal, queréndolle sacar algo positivo ao o libro pois quédome con que é un libro maioritariamente formativo para rapaces/as que teñen xa asentados certos valores e que ademáis traballan con termos como autonomía, desenvolvemento persoal, entrega, socialización, respeto, tolerancia etc. Tamén dicir que é de fácil lectura pero creo sinceramente (sin ánimo de ofensa) que este libro en termos xerais (ou foi o desexo que a min me despertou)é bastante aburrido e cansino. Quero deixar constancia por outro lado que eu (a modo persoal) sempre defendo a idea de que “na diferenza está o atractivo e a atracción de algo”polo que o que non podemos negar é que este libro é completamente diferente e por tanto cumpre este requisito que seguro que despertará bastante intriga, satisfacción, desexo….entre os lectores. Como di un dos miles de ditos populares que coñecemos: “para gustos cores”.

  616. ISABEL RICO REPISO (2º GRAO MESTRE PRIMARIA) Says:

    En mi opinión esta novela es más fácil de leer, prácticamente de un tirón, porque presenta la estructura de presentación, nudo, desenlace. Además se nos presenta un enigma, la conjetura de Goldbach sin resolver.

    En cuanto a los contenidos matemáticos que se presentan no son tan abundantes ni tan prácticos para niños de hasta 14 años. Sin embargo, sí que aprendemos una serie de nombres de investigadores matemáticos y de sus trabajos casi sin quererlo. Es cierto que en las páginas que esboza la teoría de incompletitud de Kurt Gödel, o los trabajos de Hardy, Littlewood o Ramanujan, no se comprende todo, pero esto no impide seguir la novela

    Por otro lado, creo que este libro presenta muy bien el trabajo que lleva a cabo un investigador de las matemáticas y el sacrificio y paciencia que requiere esta profesión. También nos permite descubrir toda la labor que lleva cada axioma matemático. Es decir, nosotros ya conocíamos la conjetura de los números primos (“Todo número superior a 2 es la suma de 2 números primos”), pero nunca hemos pensado el porqué y menos aún, no sabíamos que el porqué de esta conjetura era uno de los mayores enigmas del mundo matemático.

    Un aspecto interesante, e importante para cualquier persona, que se expone en el libro, es la actitud que debemos tener ante cualquier problema o situación difícil de resolver. El protagonista de la historia (en mi opinión, el tío Petros Papachristos, puesto que su sobrino nos va descubriendo su historia) no se rinde a pesar de los numerosos fracasos. Intenta probarlo de distintas maneras. Me gustó que este personaje también emplease judías para intentar resolverlo porque es un método muy práctico puesto que es visual y permite la manipulación. Pienso que este método debe estar muy presente en las aulas de educación primaria para comprender las principales operaciones matemáticas. Aristóteles decía que “sólo podía entender lo que era capaz de dibujar”. Si en la educación primaria no se dibujan o representan las operaciones básicas llegan a ser abstractas para los niños y no todos lo comprenden.

    Por todo esto, me parece un libro interesante para los niños pero lo recomendaría para el 2º ciclo de la Educación Secundaria Obligatoria y no para los niños de Primaria. En definitiva, este libro ha fomentado mi curiosidad por aspectos de indole matemática y creo que producirá el mismo efecto en los demás, queriendo aprender cada vez más. De esta manera, aprendemos a aprender y, para mí, es el principal objetivo de cualquier proyecto o material.

  617. Janet Castro F. (Magisterio Lengua Extranjera) Says:

    Aunque no me gusta mucho leer, “El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach” fue un libro que consiguió engancharme desde el principio y lo acabe en poco tiempo.

    Se trata de un chico que queda intrigado por su misterioso Tío Petros. Cuando descubre que su tío es matemático, también le empieza a gustar las matemáticas y decide que el también quiere ser matemático, contra los deseos de toda su familia, incluyendo al Tio Petros. El libro cuenta como el Tio Petros pasó casi toda de su vida intentando demostrar la conjetura de Goldbach y los altibajos que esto le produjo.

    No es necesario ser matemático o gustarte las matemáticas para leer este libro, ya que se trata más bien de una novela. Dicho esto, había momentos en el que me encontré un poco perdida por los nombres de teoremas, etc. en mi opinión, alrededor de la mitad del libro se hizo un poco pesado e incluía datos y información que sobraba.

    Aunque es un libro interesante, me parece un poco complicado para un niño de primaria. Lo recomendaría mejor para un adolescente. Para un niño de primaria sería mejor “El diablo de los números”, ya que este no es tan complicado y los niños pueden identificarse más con Robert, que es un alumno de primaria, que con el Tio Petros y su sobrino.

  618. Ariadna Vilas Fuentes (3º Lengua Extranjera) Says:

    Me ha parecido una obra muy interesante y llena de misterio. Debo confesar que, al principio, pensé que no me resultaría muy amena de leer pero una vez que iba siguiendo el argumento, sentía la necesidad de sumergirme más y cada vez más en la historia. El tema fundamental de este libro, son, evidentemente, las matemáticas. Pero, al mismo tiempo, la lucha del individuo por superarse día a día tanto a nivel personal como profesional, no deja de ser menos importante. En el mundo, existen miles de personas como el Tío Petros, que se entregan en cuerpo y alma a su profesión y están dispuestos a dejarlo todo por conseguir su objetivo. Pero, a veces, las cosas no salen como uno piensa y se fracasa en el intento; si esto ocurre, y como se puede apreciar en el libro, tirar la toalla es de cobardes. Nunca llegaremos a descifrar un misterio si no lo intentamos. El fracaso, nunca debe ser sinónimo de tirar la toalla sino que nos tiene que servir para tratar de romper esas barreras que nos impiden progresar. No podemos permitir que nuestros conocidos, los amigos o mismo la familia elijan por nosotros.Tomar decisiones propias es sinónimo de un individuo maduro y preparado para afrontar nuevos retos. La vida de Petros fue monótona y aislada de la sociedad y esto no es bueno. Tal y como sugieren sus colegas en el libro, el trabajo en grupo es muy importante porque permite intercambiar ideas con los compañeros y trabajar de manera cooperativa. No es bueno encerrarse en uno mismo y vivir en una cueva durante toda la vida. El hombre, es un ser social por naturaleza, y el contacto con otros individuos nos ayuda a formarnos como personas. Por eso mismo, si Petros escuchase más opiniones y estableciese un contacto continuo con los otros matemáticos, podría haber llegado a descifrar la conjetura de Goldbach y haberse convertido en un prestigioso y reconocido matemático. Por suerte, su sobrino, aunque un poco tarde, consiguió quitarle la venda de los ojos y se dio cuenta de que el teorema de la incompletitud no había sido el motivo por el cual abandonara su sueño. Pero ya no quedaba tiempo. Petros, un hombre ya de avanzada edad, aprovechó sus últimos días para retomar sus investigaciones aunque, cuando ya estaba cerca del final, la muerte apareció en su camino y su sueño se desvaneció para siempre. Si hubiese trabajado más y tratara por todos los medios de demostrar esta teoría, sin duda, lo hubiese conseguido.
    En definitiva, he disfrutado con la lectura de este libro y pienso que, aunque no me parece un libro apropiado para trabajar con los niveles más bajos de primaria, puede ser una lectura apropiada para alumnos de, por ejemplo, 6º curso. Aunque es probable que no entiendan algunas cosas, con ayuda del profesor, considero que los niños serían capaces de entender las razones por la cuales el ser humano lucha, trabaja, se obsesiona, se rinde o saca fuerzas de donde sea para salir adelante y superar todos los obstáculos que pudiesen aparecer en su camino.

  619. Beatriz Álvarez Vila (2º grado de magisterio en educación primaria) Says:

    Me gusto mucho este libro, la forma novelada de este hace que su lectura enganche y despierte el interés de saber que pasará.
    Además de aprender conceptos y nombres de matemáticos reconocidos a lo largo de la historia también la trama de Petros y su sobrino y todo lo que en ella aconteció resulta más que entretenida.
    Cambia un poco la visión que se tiene de las matemáticas,los matemáticos y la pasión que sienten hacia la materia. Transmite y contagia la admiración hacia esta ciencia de una manera sorprendente.
    Algo que parece tan sencillo demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos lleva al tío Petros a obsesionarse toda su vida en su demostración. Una pasión por las matemáticas que hereda de alguna forma su sobrino ,más tarde desanimado por la idea de su tio de que un matemático nace y no se hace .
    Un libro ,por tanto, fácil de leer ,entretenido y que instruye a quien lo lee.
    Considero que su lectura es indicada para etapas superiores a la de primaria.

  620. Concepción Martínez Rubianes (2º grao educación primaria) Says:

    El libro de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es muy diferente a cualquier otro libro de matemáticas que pueda leer cualquier alumno de Primaria. Su contenido se basa principalmente en un aspecto fundamental que es finalizar el descubrimiento de la conjetura de Goldbach. De eso de la enemistad de éste con su familia es de lo que trata el libro. Las casi 300 páginas se centran en explicarnos cuales son las hazañas de Petros para finalizar su trabajo de descubrimiento. Sinceramente me parece interesante en el aspecto que nombra a varios matemáticos significativos en la historia de los números y que nos da una visión diferente de las matemáticas que estamos acostumbrados a ver. Digo esto porque el libro nos explica qué cosas se les pasan a los matemáticos por la cabeza, como son sus relaciones, de donde derivan algunos de los teoremas, formulas o descubrimientos numéricos que nos enseñan los profesores de matemáticas a lo largo de nuestro período escolar ya sea en primaria o en secundaria. Por otra parte, me parece que la lectura de este libro no motiva a los niños a estudiar dicha materia ni a dedicarse a ella en un futuro ya que las páginas de este libro están llenas de frustración por parte de Petros porque no es capaz de demostrar la conjetura y justo cuando da a entender que la descubre se muere y el lector se queda sin saber el final porque lo deja en el aire. Además, el libro muestra la cara de la competitividad entre los compañeros matemáticos que luchan por tener el primer puesto y ganar varios premios de reconocimiento y esos valores son los que debemos omitir en la educación de los alumnos. Se debe fomentar la colaboración y la cooperación en todos los aspectos de la vida escolar y social.

    Por otra parte, el libro no es adecuado para niños de primaria porque no tienen los conocimientos suficientes para entender los procesos que se siguen para hacer una demostración. Este libro debería recomendarse a alumnos de cuarto de educación secundaria obligatoria, y aún así estoy segura de que a mitad del libro se perderían y dejaría de leerlo porque la lectura no atrae sino que se hace monótona y bastante pesada ya que no ocurre nada emocionante más que conseguir demostrar la dichosa conjetura.

    Para finalizar, me gustaría añadir que antes de que el tío Petros muriese podía haber un capítulo que nos diera la oportunidad de ver que su vida poco a poco cambia, que ya no está aislado y que quiere disfrutar de su familia y amigos. De este modo, veríamos que la familia Papachristos no está ahogada en el rencor ni en la locura del Petros. También me gustaría que el sobrino favorito al final se acabara dedicando a las matemáticas y que demostrara que estas no hacen que uno se vuelva loco sino que se puede disfrutar de ellas y hacer partícipe a los demás de los logros que se consigan en las mismas, demostrando así que no hace falta humillar a los demás o aislarse de todo el mundo para ser un genio. Así, seguro que el libro sería un poco más entretenido y emitiría valores importantes para los alumnos.

  621. Elyzabeth Otero Martínez(2º Grado de Educación Primaria) Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach es una novela que, para mi, tiene dos contenidos fundamentales : uno es el aspecto matemático , donde nos da a conocer el intento por parte de Petros de resolver la conjetura.”Todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”.

    Y un segundo aspecto que es la parte de transmisión de los valores de amistad, la familia, debido a la confrontación entre tío Petros y sus hermanos .

    Para mi hubo otros aspectos más importantes que la propia resolución de la conjetura, como por ejemplo, ver el sacrificio de Petros y su esfuerzo por intentar demostrarla, al igual que ver el gran esfuerzo que hacen los matemáticos pero que lleva a pensar si en realidad ese esfuerzo sirve de algo, debido a que pueden llegar a la locura o la muerte.

    En mi opinión es una novela complicada para que lean los niños y niñas de Educación Primaria, sobre todo de primero o segundo ciclo, debido a los contenidos matemáticos que se emplean, ya que a mí me costó bastante poder entenderlos e incluso algunos nunca los había escuchado.

    Combina una narración en primera, y tercera persona que podría provocar en un niño de esta edad que se equivocara o perdiera el hilo de la historia, por todos estes motivos creo que no es conveniente para estas edades.

    Cuando empecé a leer el libro no me gustaba mucho ya que se me hacía muy pesado e incluso en ocasiones aburrido, pero llegando a la mitad empecé a encontrarle otro sentido y me imaginaba otro final, ya que este fue el aspecto que más me hizo reflexionar, debido a que no se sabe si en verdad el tío Petros estaría loco o si llegó a descubrir la conjetura de Goldbach, que lo apartara por muchos años de otras cosas importantes como la familia, o disfrutar de otras cosas de la vida que no fueran las matemáticas.

    Es un libro que marca mucho la superación del individuo y la lucha por seguir hacia el objetivo que quería lograr, pero que al final no pudo, o no se pudo descubrir en su final, por lo que el fracaso es muy frecuente. Y también nos hace pensar , o por lo menos a mí, que todos debemos intentar lograr y luchar por los objetivos y metas que nos proponemos sin rendirnos, pero fijándonos en no apartarnos de nuestros seres queridos y de muchas otras cosas que nos rodean, y no ser tan egoístas con nadie ni con nosotros mismos.

  622. Natalia Iglesias Rodríguez - Mestre Lingua Extranxeira Ingles (3º) Says:

    Acabo de experimentar totalmente un cambio en mi concepción sobre los libros de temática matemática.
    La narración es ágil, con intrigas, con un final que tampoco se espera, no es monótona y sobre todo con un gran cuidado en construir los personajes y destacar sus motivaciones y personalidades. Ademas de un gran detalle que es la unión de datos reales ( famosos matemáticos, la conjetura en si misma, el acercamiento al trabajo y la vida de muchos matemáticos, su sufrimiento y sus pasiones…) con datos ficticios que hacen la historia mas entretenida.

    Lo bueno es que se lee como una novela de aventuras pero que tiene como eje central la matemática, por eso me parece una gran forma de acercar las matemáticas a los lectores, sobre todo si esta orientado hacia lectores de primaria o secundaria. Aunque me parece que para lectores de primaria quizás sea menos recomendado ya que tanto la trama, como la forma de contar la historia, como los elementos tanto matemáticos como personales que aparecen en ella me parece que están mejor para otro intervalo de edad como el de secundaria.

    Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender hasta por los que no tenemos un gran control sobre estas.
    Ademas me parece genial el personaje del sobrino ya que pienso que a muchos de los que nos gustan las curiosidades matemáticas pero a los que nos resultan complicadas a la hora de trabajar con ellas, nos podemos sentir identificados con este personaje durante la lectura y meternos mas en el papel.

    Como conclusión, me pareció un libro muy interesante y recomendable para leer si gusta este tipo de narración. Y desde el punto de vista docente, lo veo muy útil para aplicar en el aula para acercar tanto la lectura como las matemáticas a los alumnos.

  623. Judith Gil Santos(2º de magisterio de primaria). Says:

    La oveja negra de la familia Papachristos es el tío Petros, un anciano que se gana la vida mediante lo que produce la fábrica de su padre y es aficionado a al jardinería y el ajedrez.
    El protagonismo de la historia es compartido por su sobrino(su nombre no se menciona), a quien le fascina su tío a pesar de ser la oveja negra de la familia,aparte de esto su tío tiene un asombroso pasado matemático. De esta forma su sobrino trata de descubrir cómo un genio matemático consagra toda su vida a resolver la conjetura de Goldbach(demostración de que todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos).
    En el libro se menciona a Oppenheimer (el padre de la bomba atómica), a Von Neuman (creador de la actual arquitectura de computadores) y a Kurt Gödel (formuló dos teoremas de incompletitud).
    Al final, el sobrino de Petros descubre el motivo de porque su tío abandono su investigación:porque estaba demasiado cerca de la verdad, verdad que podía derivar en locura, locura que afecta a Petros. Precisamente, a causa de esa locura el misterio de si Petros consiguió demostrar la conjetura de Goldbach o no queda en el aire en el final del libro.
    El libro me ha gustado y me ha parecido interesante al igual que el diablo de los números (aunque ese es una lectura mucho más fácil), ya que nos muestra las matemáticas de una forma distinta a la que estamos acostumbrados a trabajarlas, viendo que no simplemente es una asignatura en el colegio,sino que son algo mucho más complejo e interesante.

  624. Esther Vega Seoane (2º Grado Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”

    El libro nos narra la historia de Petros, un niño prodigio en su tiempo, que al involucrarse tanto en su trabajo acaba perdiendo toda fuerza para realizar el descubrimiento más motivante de su vida.
    Desde mi punto de vista, y aunque pueda parecer todo lo contrario, este libro podría ser beneficioso para los alumnos del 3º ciclo de Primaria. Eso sí, debería de hacerse una lectura conjunta, para así poder aclarar dudas y situaciones en el mismo momento en el que los niños se encuentran con ellas y no, como se suele hacer en las aulas, aclararlo un mes después, cuando el niño ya ha perdido todo el interés por la historia narrada.
    A mi personalmente, y al contrario de los comentarios de mis compañeros, me ha parecido una lectura con un alto grado de motivación. Ha conseguido que yo misma quiera ser mucho mejor a la hora de enseñar, y también a la hora de aprender. Quizás por el hecho de, que cuanto más prohíbes una cosa, más atractiva se vuelve. Me parece que los niños podrían aprovechar las ganas del sobrino de Petros para conseguir sus objetivos, y observar qué ocurre cuando se es demasiado ambicioso (con Petros).
    Por otra parte, también nos da lugar a olvidarnos de la concepción de las matemáticas como estamos habituados. Y de saber que, para que nosotros hoy en día empleemos unas cuentas simples, la calculadora o una raíz cuadrada, muchas personas en un pasado han tenido que trabajar en ello.
    Realmente desde un punto de vista didáctico creo que, con la lectura de este libro se podrían abrir muchas puertas en un aula de primaria. Abarcaría muchísimos aspectos de la educación como la propia lectura, la comprensión del niño, conocer un poco de historia matemática, aprender lo que cuesta conseguir lo que quieres,…

    Aunque pensemos que los niños no serían capaces de descifrar muchas de estas cosas, por lo que yo pude apreciar durante las prácticas, infravaloramos mucho las mentes de los niños. Por eso, yo estaría completamente de acuerdo con que este libro se leyese en un aula de primaria.

  625. Bibiana Ortiz Deive (2º Grado de Mestre de Primaria) Says:

    En cuanto a mi opinión personal, este libro me ha gustado y mucho. Tengo que admitir que la historia del tío Petros es apasionante aunque roce la locura. Es cierto que en ocasiones me he perdido en el laberinto de teoremas, matemáticos y números, pero aún así, he disfrutado con la lectura. También tengo que decir que en otras veces se hizo pesado y que creo que le sobraban datos que no venían a cuento como la vida universitaria del narrador…

    Supongo que el tío Petros hizo lo que nadie, nunca, debería de hacer: privar a alguien de un sueño por no ser bueno en él. Cada uno debería de hacer lo que quisiera aún no siendo alguien brillante en ello, después con los años y con esfuerzo puede que te conviertas en el/la mejor. Deberíamos ser dueños de ciertas decisiones, como la carrera. A veces eres bueno en algo y no te gusta, a veces coincide que sí, pero eso no tiene que ser determinante.

    Creo que el libro muestra el otro lado de las matemáticas, lo que hay detrás de ese mundo. No solamente existen números, fórmulas y operaciones. Es más que eso y en la narración ese eso se ve en la pasión, el orgullo y en la admiración que surge tras los descubrimientos que se van haciendo. Es increíble que haya gente en el mundo con Petros, porque la hay, claro está.

    Como mensaje de este libro, se podría decir que: todos deberíamos de hacer las cosas en las que creemos con esa pasión, pero sin olvidarnos que fuera existe más mundo.

    Finalmente, añadir que no creo que sea un libro de fácil comprensión para niños y niñas de Educación Primaria y que no resulta muy motivador como dijeron algunas compañeras mías, ya que el propio Petros se rinde ante la posibilidad de no haber una respuesta aun creyendo lo contrario.

  626. Mª Laura Osorio Ramos (2º Grado de mestre de Educ. Primaria) Says:

    El libro trata de un adolescente en busca de su vocación y de la relación que va manteniendo con su tío Petros.
    Este último, fue un gran prodigio matemático cuya vida se basa en intentar demostrar la conjetura de Goldbach.
    Después de viajar a Londres comienza a trabajar con otros matemáticos como Hardy, Littlewood y Ramanujan, hasta que decide abordar la conjetura de Goldbach por su cuenta. Durante más de 10 años dedica su vida a resolver dicho problema, pero sin obtener grandes resultados, por lo que sus hermanos llegan a pensar que ha desperdiciado su vida en intentar alcanzar una meta inalcanzable.
    Para justificar su fracaso dice que es un teorema de la incompletitud de Godel. Finalmente después de haber abandonado, vuelve a retomarlo por una discusión mantenida con su sobrino, y cuando parece que lo ha descubierto muere, con lo cual no se sabe si al final llega o no a descubrirla. Aunque realmente nunca se ha llegado a saber la solución de la conjetura.
    El libro me ha gustado mucho, y a pesar de que no me encanten las matemáticas, el libro me ha inducido a seguir leyendo y querer llegar rápidamente al final.
    Considero que hay partes que resultan un tanto complicadas, y son algo difíciles de poder comprender, aunque quizás al ser más una novela, incita a seguir leyendo. Además pienso que es un libro en el que no se aprende tanto como en el diablo de los números, dado que este se centra más en contar la historia de un matemático, que en explicar las diferentes concepciones de esta. Me parece un libro un poco complicado para un niño de primaria, pero pienso que sería adecuado para un adolescente, sobre todo por que puede hacer cambiar la perspectiva sobre su futuro.

  627. Sara Abal Viqueira (2º Grado en Mestre de Ed. Primaria) Says:

    Na miña opinión, está claro que este libro ten moita máis dificultade de lectura que «el diablo de los números» e eu non o recomendaría para que o lesen nenos de primaria, xa que é unha novela bastante complexa e está máis orientada para adultos. A historia trata da vida do tio Petros e dos enigmas que existen arredor del e do rechazo que provoca na súa familia, en especial nos seus irmáns que o califican de «fiasco de la vida» en numerosas ocasións ao longo do libro. Relatada polo seu «sobriño favorito», sabemos que o tío Petros tivo unha vida moi dura e dedicada toda ela ás matemáticas, que sempre lle chamaron a atención e dende pequeno era un prodixio nese campo, e a intentar demostrar a conjetura de Goldbach, un teorema relacionado coa «teoría de números» que, no caso de demostralo lle ofrecería fama mundial e un lugar na historia, inda que ao principio afirma que se quería resolver ese teorema era para recuperar o amor da súa amada Isolda, cousa que co paso do tempo pasa a estar nun segundo lugar. A pesar dos seus esforzos, que nun principio o levaron incluso a illarse completamente na súa residencia en Múnich e a non prestar atención nada máis que á devandita conjetura, decidiu deixalo por cobardía xusto cando se atopaba (ou iso dáse a entender no libro e o seu sobriño intenta que reaccione e asuma que realmente foi por iso, e non polo temor a que o teorema da incompletitude de Gödel puidese ser aplicable ao seu caso), preto de demostralo. No final da novela, cando o tio Petros morre dunha apoplegía provocada pola loucura, a pesar de que non quedou claro, dísenos que, finalmente, non consegue demostrar a conjetura de Goldbach.

    Por outro lado vemos que a historia non é lineal, e isto é algo que me gustou porque axuda a que o libro non sexa moi cansino nin acabe aburrindo. No medio temos tamén a historia do sobriño, a admiración que sentía polo seu tio e tamén polas matemáticas, querendo seguir os seus pasos, pero desgraciadamente desviase dese camiño cando Petros lle pon un problema que el sabía que non ía poder resolver, xa que se trataba da conjetura na que el traballara toda a vida. Debido a isto acabou facendo económicas e cando descubre o que o seu tio lle fixo, furioso decide visitalo un verán á súa casa de Ekali para que lle dese unha explicación, e ahí empeza o que é a historia principal da novela, a do tío Petros.

    En xeral, a historia do libro en si gustoume, mostra a un home que puxo todos os seus esforzos por conseguir un soño aparentemente imposible, e tamén nos axuda a comprender e incluso a sentir algo de pena, ao final do libro, polos grandes matemáticos que dedican exclusivamente ou case toda a súa vida a resolver ese tipo de cuestións, vemos que demostrar ese tipo de teoremas e profundizar neses coñecementos que en definitiva tamén fan que o mundo avance require un gran esforzo mental e un gran traballo detrás do mesmo, que moitas veces conduce ás persoas á loucura e a que só se concentren niso que están traballando, illándose de todo o demáis. En resumen, que as matemáticas non son só precisamente sumar e restar, senón que é un mundo moito máis extenso e complexo do que pensabamos, que non son ningunha tontería e que, como xa dixen antes, requiren dun gran esforzo mental e de moito traballo para comprendelas.

  628. Cristina Paz Fernández Says:

    La novela trata de la historia del Tío Petros y su sobrino, así como la mala relación del Tío Petros con la familia por haber dedicado toda su vida a lo que le gustaba y a lo que le intrigaba (lo tenían como el fiasco de la familia), en realidad hacer lo que nos cuenta en la historia tiene gran mérito ya que muy pocos se enfrentan a la realidad para hacer lo que realmente les importe, la parte negativa que le encontré es que su principal motivación, a parte de su vocación por las matemáticas en general, fue el abandono de su amada Isolda lo que realmente le influyó en su decisión de tratar de resolver la conjetura de Golbach: todo número par superior a dos es la suma de dos primos.
    El final de la historia nos lleva a plantearnos si realmente logró descubrir la prueba definitiva para la demostración de la conjetura, ya que cuando su sobrino había llegado a la casa de Petros este yacía muerto sin prueba alguna de su maravilloso hallazgo.
    Tras leer la novela del Tío Petros y la congetura de Golbach, pensé que, como libro de lectura para alumnos de Educación primaria me parece que es excesivo ya que el nivel necesario para leer este libro y comprender no solo el fundamento de la historia, los conocimientos que deberían tener son bastante más amplios que los que tienen a esas edades. Con esto me refiero que no solo se trata de seguir el hilo de la historia, (que me encantó, realmente introduce una trama que te lleva hasta el final del libro de una forma intrigante), sino que también es necesario que los alumnos tengan ciertos conocimientos matemáticos para conseguir todo lo que este libro nos ofrece. Es aquí donde nos damos cuenta de que a lo largo de nuestra vida escolar hemos estudiado las operaciones y ciertos problemas, pero no se estudia nada como lo que trata el libro, por eso me dio la sensación de que en ciertas partes hasta nosotros estamos bastante cojos, por decirlo de alguna manera. Porque la verdad ciertos conceptos o ciertas cosas o personas de las que hablaba yo no tenía conocimiento de ellas, por ejemplo el “teorema de la completitud”.
    Ya dejando la dificultad a un lado, como libro realmente es un libro que me ha encantado leerlo, la trama es maravillosa, y además creo que nos transmite valores como por ejemplo la amistad (cuando Sammy ofrece toda su ayuda al sobrino del Tío Petros cuando decide matricularse en la facultad de matemáticas, pero considera que ha perdido demasiado tiempo y que ya es tarde para el), otro valor es que enseña por ejemplo es a no darse por vencido ante las adversidades. Realmente importante para conseguir lo que uno pretende en la vida.

  629. María Valiñas Rivas (2º Grado de Mestre de Primaria) Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una biografía a cerca de la vida de Petros, relatada por su sobrino.
    Es una historia emocionante y llena de momentos en familia y amigos, todo tiene relación directa con las anécdotas de Petros y sus estudios matemáticos. Este, fue educado por su padre de una manera progresista. A los 19 años se licenció con matrícula de honor en la Universidad de Berlín e hizo el doctorado entrando a formar parte del claustro de la Universidad de Múnich. Entre sus hermanos, era considerado como el “fiasco de la familia” pero su sobrino no lo creía así.
    Es una novela muy atrayente, personalmente me gustó mucho el último capítulo, donde no se sabe realmente lo que va a suceder. Pero sobre todo debo decir que es un libro que gracias a su atracción y a ser tan ameno, acerca al lector al mundo de las matemáticas y de sus complejidades. La lectura nos hace ver como afirmaciones de grandes matemáticos sobre un aspecto, son aceptadas durante mucho tiempo hasta que ilustres posteriores de esta ciencia comprobaron que estaban ante un error. Pero para poder decir lo contrario (o demostrar que algo que se piensa es cierto como la conjetura de Goldbach), es necesario demostrarlo, pero no es una tarea fácil como se ve a lo largo de toda la novela donde Petros es incapaz de hacerlo. Es necesario presentarles las matemáticas a los niños de forma que lleguen a comprenderlas y que sean capaces de reflexionar sobre ellas.
    El libro transmite la idea de que para alcanzar algo es necesario el esfuerzo, la constancia y la motivación.

  630. Fátima Mera Cao ( Grao Ed. Primaria 2º ) Says:

    Esta novela acerca ao lector ao mundo das matemáticas e da complexidade desta. Estamos acostumados a reducir as matemáticas as cuestións aritméticas xa que é máis ou menos o que se nos presentou nas aulas. Pero realmente, esta ciencia é moi completa e está formada por diferentes ramas que agochan grandes dificultades que nos amosan a verdadeira matemática. Unha mínima parte do coñecemento desta disciplina é extenso case ao total da poboación, pero preséntase como algo cerrado, e en realidade non é así. Como se recolle no libro “ esta afirmación é así ata que se demostre o contrario “, e para poder demostrar o contrario, neste caso un teorema matemático, … é necesario que o tema se presente como algo aberto ( posibilidade de investigación e modificación ), cousa que deberíamos traballar tamén cos nenos nas clases de matemáticas. Durante a lectura dinos como afirmacións de grandes matemáticos sobre un aspecto, foi aceptada durante moitos anos ata que ilustres posteriores desta ciencia comprobaron que estaban ante un erro. Pero para poder dicir o contrario ( ou demostrar que algo que se pensa é certo como a conjetura de Goldbach ), é necesario demostralo, pero non é unha tarefa fácil como se viu ao longo de toda a novela onde Petros foi incapaz de facelo. As matemáticas hai que presentarllas aos nenos de forma que cheguen a comprendelas ( mostrarlle o por qué funciona así determinada cousa, saber que hai tras ese concepto ) e que sexan capaces de reflexionar sobre eles.
    Ofrece outra visión das matemáticas diferente a que hai nas aulas a vida dos matemáticos e os seus laboriosos traballos. O libro transmite a idea de que para acadar algo é necesario o esforzo, a constancia e a motivación,motivación que se debe crear nos alumnos a hora de aprender matemáticas ( ou outro tema ). Xa na aula, serviríanos para traballar distintos valores cos alumnos ( non de primaria ) e ademais para reflexionar sobre algúns aspectos como a importancia de compartir coñecementos ou a de non ter medo ao fracaso.

  631. angela perez Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» é unha novela que engancha ao lector na súa trama dende o primeiro momento. Pareceume un libro moi entretido de ler, xa que a cada páxina aumenta a curiosidade por saber como remata a investigación á que Petros dedica gran parte da súa vida.
    En comparación con «El diablo de los números», que podería ser facilmente leído por un neno de primaria, esta novela considero que é moito menos motivante, e polo tanto, moito menos útil como material didáctico. Sen embargo, sí podería plantexarse como lectura complementaria no último curso.
    Porén, aínda que como material didáctico non sexa o libro axeitado, sí que nos transmite unha serie de valores moi positivos, como son o afán de superación, a loita por aquilo que queremos sen rendernos ante as dificultades que atopemos polo camiño.É importante comprender tamén que a loita por un soño non nos debe facer deixar de lado os demais aspectos da vida.

  632. Fátima Santos Ramos - 2º Grado Mestre de Primaria. Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es una biografía a cerca de la vida de Petros, relatada desde la perspectiva de su sobrino. Una historia cargada de emoción y de momentos en familia y amigos, entre los cuales todo tiene relación directa con las anécdotas de Petros en sus idas y venidas con sus estudios matemáticos. Este, había sido educado por su padre de una manera progresista: dejaría a un lado su preocupación en el negocio familiar para dejar sentir a su hijo los dictados del corazón: las matemáticas. A los 19 años se licenció con matrícula de honor en la Universidad de Berlín e hizo el doctorado entrando a formar parte, posteriormente, del claustro de la Universidad de Múnich. Entre sus hermanos, era considerado como el “fiasco de la familia” cosa que su “sobrino favorito” no veía de esta forma.
    Durante el transcurso de la historia, su sobrino (el narrador), decide seguir los pasos de su tío, al considerarlo un modelo ejemplar para él, pero Petros le enfrenta un problema matemático para probar su talento. En el verano de los 16 años, su sobrino buscó hallar el resultado de aquel acertijo pero inevitablemente fracasó. Toda la historia se cree que este problema era de fácil solución, pero a medida que pasan las páginas, el sobrino descubre (mientras estudia los 2 primeros años de carrera) que su tío lo había engañado. Se trataba de la Conjetura de Goldbach. Sintiéndose muy disgustado le envía un telegrama, con todas las maldiciones habidas y por haber. Tras un breve diálogo posterior entre los dos, Petros se disculpa mediante una queja incesante de su propia historia, culpando al fracaso de su demostración con el estudio del teorema de la incompletitud. Su sobrino se sentía culpable con él, pero casi al final de la obra, descubre con su compañero de habitación (estudiando económicas) Sammy, que era todo una mentira: no era un fracaso a través del teorema de la incompletitud, si no un fracaso personal por tener miedo de dar el paso final. Su sobrino había abandonado la idea de ser matemático por una manipulación de su tío, haciéndole creer que no valía para esta materia, cuando lo que quería demostrarle, es que, para ser matemático se nace, no se hace. En definitiva, el tío Petros había intentado toda su vida demostrar la Conjetura de Goldbach, que “todo entero mayor que 2 es igual a la suma de sus primos”, dejando a un lado la vida social y todo lo que eso conllevaba.
    Al finalizar la obra, el sobrino decide plantarle cara y sin remordimientos decirle que había fracasado, que debería de aceptar su derrota. A los 80 años, Petros, mediante una explicación por 10 pasos, le explica los estudios que había realizado en esta Conjetura. En el último paso, se describe una ligera locura que aumenta a medida que termina, hasta el final de su trayecto y por lo tanto, en la hora de su muerte. Petros decide llamar a su sobrino, avisándole en la madrugada, que necesitaba a dos matemáticos (podría ser el, pero tendría que llevar otro testigo) ya que había demostrado la Conjetura de Goldbach. Al llegar a casa de su tío, este se encuentra muerto, con una sonrisa y rodeado de los materiales que uso para su demsotración. Según el médico presente por una apoplejía.
    Una historia verdaderamente atrayente, sobre todo en el último capítulo, donde no se sabe realmente lo que va a suceder. Lo que personalmente me ha hecho sentir, es que las matemáticas vividas desde un profundo sentimiento, llevan a los investigadores a la locura: “el secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables”.
    “Las lenguas mueren y las ideas matemáticas no”.

  633. Sonia Barcala Sanmarco (2º grao en educación primaria ) Says:

    Despois de ler “El diablo de los números” podo dicir que a lectura do libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” é moito máis complicada. Aínda que o libro da conxetura de Goldbach engancha moito máis debido á historia acerca da vida do tío Petros que se vai desvelando pouco a pouco ó longo do libro, creo que abarca demasiados aspectos matemáticos de difícil comprensión.

    No caso de ser un lector interesado e curioso é necesario a búsqueda de
    información complementaria acerca dos teoremas ou dos matemáticos que aparecen nomeados no libro para así mellorar a comprensión.

    Dende logo, considero que este libro non é apto para nenos/as de primaria, xa que lles resultaría demasiado monótono, así como complicado de entender. Ademais, estou segura de que a lectura do libro “El diablo de los números” motivaríaos moito máis á hora de mergullarse no mundo das matemáticas, xa que é un libro máis didáctico.
    Para finalizar, como libro novelístico pareceume bastante bo, xa que mantén a intriga ata o final da historia.

  634. Laura Rodriguez Gomez ( 2º Grado de Mestre en Educacion Primaria) Says:

    Creo que, al igual que opinan muchos compañeros, se trata sobre un libro un tanto complejo o dificil de leer para niños de primaria, para empezar por muchos de los teoremas que emplea a si como ejemplos escritos matematicos que nos puede ofrecer,los cuales son excasos(siendo sinceros,quizas hasta para gente que no tenga mucha idea de matematicas le puede resultar un tanto dificil). Tampoco me parece que expliciatemente motive a los alumnos de primaria a esforzarse mas en el mundo de las matematicas. Quizás lo que mas pueden aprender con este libro son nombres de teoremas y matematicos que ha tenido la humanidad a lo largo del tiempo.
    Otra cosa que percato es la imagen, la cual está basada en la realidad ya que la sociedad piensa así, de que, como opinaba el padre del personaje narrador, los matematicos son un fiasco para la humanidad; en este caso matematicos,pero podríamos hablar de muchas otras profesiones relacionadas con las ciencias, las cuales la sociedad no las considera bien vistas en el sentido de, quizas, antisociales o raras, calificandolas, por ejemplo de ¨frikis¨ o fracasados, aunque gracias a la curiosidad del narrador nos adentra en un mundo en el que eso,a mi forma de ver, queda borrado, siendo personas inteligentes que lo unico que buscan es dar respuestas a algo, como hacemos todas las personas en nuestra vida o en nuestro campo de trabajo.
    La historia en sí me parece muy buena, muy bien diseñada de forma que engancha al lector y desea continuar leyendola.Realmente me gusta la forma de contar la historia,en la que mezcla la ficcion con elemnetos reales y con lo que se podría haber dado en la realidad pero aun así me parece un poco pesada para primaria.
    Ademas, veo la lectura de esta novela como una forma de hacer comprender a los alumnos que por mucho que cueste una cosa merece la pena intentarlo por propia satisfaccion personal y que no vale rendirse poniendo excusas; aunque desde otra perspectiva quizas alguno pueda entender que es mejor no malgastar el tiempo en algo que quizas no logres conseguir nunca o que, simplemente, no tiene solución.

  635. Johanna Otero García (Grado de Ed. Primaria, 2º) Says:

    Contrariamente a las opiniones que he leído de mis compañeros, creo que si la finalidad del libro es trasmitir ganas para enfrentarse a las matemáticas a nivel escolar ha fracasado completamente. Personalmente no me ha motivado a su estudio, sino todo lo contrario, pues no me encuentro muy cómoda en el momento en el que tío Petros dice que para dedicarse al mundo de las matemáticas es necesario tener una mente privilegiada, con la idea de llegar a ser un gran matemático o no ser nada, pues se desprestigian otras partes de la matemática que tienen igual o mayor valor que verificar teoremas y conjeturas, como es el caso de los profesores: existe gente que le encantan las matemáticas pero le otorgan gran valor a su transmisión a generaciones más jóvenes. Además de esta razón, el hecho de que emplee abundantes tecnicismos así como nombre grandes autores, puede llegar a asustar un poco a los niños que, pensaran ellos que ni siquiera son capaces de hacer un sencillo problema.
    Por el contrario, el libro es un buen ejemplo cuando trata de reflejar todo aquello que abarca una sola disciplina, lo que en ella se esconde, lo poco que sabemos a nivel escolar, que se puede llegar mas allá, y nos acerca a una figura que sacrifica su vida a este campo.
    Así mismo, nos sirve para ilustrar todas las grandes figuras matemáticas, acercándonos en determinados momentos a sus contribuciones al mundo de la matemática.
    El hecho de que existan problemas matemáticos sin resolver puede ser de gran utilidad en un aula, como ejemplo, hay veces en que aquello que parece ser fácil de demostrar y muy obvio (como la propia conjetura de Goldbach) suele ser lo más complicado, y que en ocasiones hallar la forma correcta de proceder en el mundo de los números es complicado, incluso para las mentes más privilegiadas.
    Como conclusión, y para finalizar, creo que este libro puede tener variadas aplicaciones en un aula pero la motivación no es una de ellas.

  636. Sara García González 2º Grado de Ed. Primaria Says:

    Este libro no me parece de uso didáctico como lo es ‘’El Diablo de los números’’ donde las matemáticas son la razón de existencia del libro. Sin embargo en ‘’El Tío Petros y la conjetura de Goldbach’’ las matemáticas son la trama que se desarrolla a lo largo de la novela.
    Esta novela trata de un muchacho que admira a su tío, este es considerado como ‘’la oveja negra’’ de su familia debido a que se dedica toda su vida a resolver la conjetura de Goldbach (consiste en demostrar que todo número entero par mayor de dos es igual a la suma de dos primos).
    El afán del joven por ser matemático le lleva a descubrir la historia de su tío, el cual como ya he citado dedica su vida de forma obsesiva a intentar resolver la Conjetura de Goldbach.
    La novela me engancho desde el primer momento hasta el final. Me gustaría destacar las moralejas tan importantes que nos deja el libro: como no rendirse, luchar por nuestros sueños o amor y dedicación por lo que nos gusta. A pesar de su supuesta locura el Tío Petros es una muestra de dedicación y esfuerzo por lo que es proyecto de su vida.
    En definitiva, me parece un libro que nos muestra unos valores totalmente positivos para nuestras vidas. A su vez nos explica de un modo sencillo diferentes teorías matemáticas. Es un libro que se lee muy rápido y de forma amena y por ello lo hace muy recomendable para el público adulto y juvenil. Como ya dije al principio no lo veo adecuado para primaria debido a su complejidad en algunos temas.

  637. Mª del Mar Blanco Reboredo (2º Grado en Maestro/a de Educación Primaria) Says:

    Esta novela narra la historia de un señor que dedicó toda su vida a descifrar la conjetura de Goldbach. Este fracasó en el intento, excepto minutos antes de morir. Quedando así sin demostrar de nuevo, ya que al tío Petros no le dio tiempo de exponer la demostración de que todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos.

    La lectura de este libro resultaría pesada e incomprensible para los niños y niñas de Educación Primaria. Ya que trata muchos teoremas y problemas, además de los nombres de grandes matemáticos, que no se explican, la gran parte, en esta época educativa. Esto supondría una explicación por parte del profesor que igual conllevaría a la confusión de los alumnos.

    A lo que más intriga se le da en esta obra es a la historia de la vida del tío Petros, y no tanto a la explicación de las matemáticas de una manera educativa, interactiva y motivante.

    Por otra parte, estimula que el lector reflexione sobre la vida misma. Reflexionar si es bueno o no dedicarse en exclusiva a lograr un sueño, prácticamente, sin atender a nada más. También, sobre el modo en que el protagonista lleva en secreto lo que intenta resolver por temor a que alguien se le adelante en la solución. Y, muchos otros temas, ya que la novela en sí es una propia reflexión sobre la vida.

  638. Abraham Bernardez Gomez Says:

    Cuando leemos este libro nos enfrentamos a desentrañar unos hechos y a vivir una historia que engancha desde el primer momento al lector. El tema principal del libro, la historia del tío Petros, es de gran interés, y si a esto le sumamos las pequeñas pinceladas matemáticas que aparecen lo convertimos en una lectura amena en al que uno tiene que pararse de vez en cuando para investigar de que tratan esas teorías de las que hablan.

    Esta novela no serviría como libro educativo ya que lo que habla sobre matemáticas no es más que un vehículo en el que se sustenta la trama. A los niños del último ciclo de primaria les resultaría entretenida su lectura pero no perseguiría los fines que buscamos, no siendo más que un entretenimiento. Por lo demás es un libro perfecto para la gente que el gusten los programas de televisión del corazón, ya que la narración de la vida del tío Petros fomenta la curiosidad intrínseca del ser humano por saber de la vida del resto de las personas.

    Sin embargo no todo en el libro va a ser malo, es un libro que invita a la reflexión, tanto en la profundidad de las matemáticas como en el devenir de la vida de las personas, mostrando unas ganas de superación insaciables que a veces puede afectar a la propia vida de quien lo sufre. Todo esto mezclado con el tema matemático, puede motivar a los niños a que por curiosidad investiguen sobre los temas que se tratan o incluso adquieran cierta predilección.

    Por ultimo llamo mi atención la facilidad que existe para reducir todo a números y como el maestro puede utilizar eso como arma a la hora de ejercer la docencia.

  639. Lidia Iglesias Vaamonde (2º Grado en Mestre de Ed. Primaria) Says:

    Esta novela quizais me pareza algo complicada de ler para os nenos de Primaria, polo seu argumento e contexto paréceme que podería ter maior éxito entre o público xuvenil, e mesmo o adulto.
    Realmente o argumento “enganchoume” desde o primeiro momento, foi un libro ameno e cheo de suspense. A pesar de que nunca lera ningún libro cuxo tema principal foran as matemáticas, teño que admitir que estas engaden certo misterio á historia (o feito de que a Conxetura de Goldbach siga sen resolverse é proba disto).
    Pareceume tamén un libro moi filosófico, que invita a pensar, nas matemáticas, por suposto, pero tamén no sentido da vida (fixo ben Petros en dedicar toda a súa vida á Conxetura?), idea que expresa o protagonista sobre o seu tío, cando o ve como un heroe romántico, sen medo ao fracaso.
    Respecto á visión que se lles dá aos matemáticos na novela, non me parece moi positiva. Probablemente moitos deles se volveran tolos e foran infelices, pero non me parece xusto que se diga que para ser un bo matemático se teña que ser o número un, aínda que tampouco estou dacordo coa afirmación do pai do protagonista, el secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables.
    Por último, volvo a recalcar que o argumento, e tamén a forma de narrar, me gustaron moito, ata o punto de que ao final do libro estaba case convencida de que Petros ía revelar a solución á Conxetura de Goldbach (algo, por suposto, imposible!).

  640. Lidia Iglesias Vaamonde (2º Grado en Mestre de Ed. Primaria) Says:

    Esta novela quizais me pareza algo complicada de ler para os nenos de Primaria, polo seu argumento e contexto paréceme que podería ter maior éxito entre o público xuvenil, e mesmo o adulto.

    Realmente o argumento “enganchoume” desde o primeiro momento, foi un libro ameno e cheo de suspense. A pesar de que nunca lera ningún libro cuxo tema principal foran as matemáticas, teño que admitir que estas engaden certo misterio á historia (o feito de que a Conxetura de Goldbach siga sen resolverse é proba disto).

    Pareceume tamén un libro moi filosófico, que invita a pensar, nas matemáticas, por suposto, pero tamén no sentido da vida (fixo ben Petros en dedicar toda a súa vida á Conxetura?), idea que expresa o protagonista sobre o seu tío, cando o ve como un heroe romántico, sen medo ao fracaso.

    Respecto á visión que se lles dá aos matemáticos na novela, non me parece moi positiva. Probablemente moitos deles se volveran tolos e foran infelices, pero non me parece xusto que se diga que para ser un bo matemático se teña que ser o número un, aínda que tampouco estou dacordo coa afirmación do pai do protagonista, el secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables.

    Por último, volvo a recalcar que o argumento, e tamén a forma de narrar, me gustaron moito, ata o punto de que ao final do libro estaba case convencida de que Petros ía revelar a solución á Conxetura de Goldbach (algo, por suposto, imposible!).

  641. carlos Says:

    cual es el aspecto economico del libro del tio petros

  642. Mª Eugenia Durán Glez; M. Musical Says:

    Este libro cuenta la historia del tío Petros y su sobrino. El primero está obsesionado por resolver la conjetura de goldbach, todavía sin resover, que intenta demostrar que todo número par mayor de dos es la suma de dos primos. Petros, al ver que su sobrino empieza a interesarse por las matemáticas le plantea esta conjetura, hasta que su sobrino se cansa de ella. Su tío por otro lado se pasó toda su vida obsesionado con demostrar la conjetura, encontrando la solución minutos antes de morir, por lo que, desafortunadamente, la solución nunca vió la luz.

    Este libro está pensado como novela con las matemáticas como hilo conductor, pero no tiene un trasfondo didáctico. Es interesante para los alumnos, más que nada para que entiendan la devoción de algunas personas que llegan incluso a dar su vida por las matemáticas.

  643. Gerald Lucas Parada Romero (3º de magisterio musical) Says:

    Para mi opinión el libro es muy complicado para un niño de primaria ya que se necesitan unos conocimientos ya amplios. También nombra a matemáticos famosos o conocidos que los nios no conocerían y problemas aún sin resolver.

    Este libro tiene como tema principal un problema matemático que en la actualidad aún no tiene solución llamado: » conjetura de Goldbach» esta conjetura consiste en demostrar que todo número entero par mayor de dos es igual a la suma de dos primos.

    Entonces el libro narra la historia de un matemático griego llamado Petros que intenta resolverlo aparentemente sin éxito pero finalmente lo consigue pero cuando lo consigue no se lo logra comunicar a nadie porque acaba muriendo. Por lo tanto la conjetura se queda sin solución otra vez. En la novela también tiene un gran protagonismo el sobrino el cual quiere ser matemático como el tío aunque al final acaba ejerciendo de empresario que también estudio eso.

    Para concluir destacaría que el libro puede ayudar al profesor ala hora de elaborar las clases consiguiendo hacerlas más entretenidas ya que por el método de la demostración empírica como bien se hace en el libro puedes hacer que ellos participen como si fuera un juego y lo ven más claramente… se puede hacer con judías, palillos…

    un saludo y un besillo pa todos!!!

  644. Abraham Romo (Musical) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach no es un libro didáctico, por lo menos en un sentido tradicional. A diferencia de El Diablo de los Números, donde las matemáticas eran el motivo y el corpus del libro, aquí las matemáticas son un pretexto para desarrollar una novela de aprendizaje protagonizada por un muchacho fascinado e impactado por la figura de su tío, oveja negra de la familia. El único delito que ha llevado a éste a ser considerado así es la mala elección de las opciones en su vida, siempre supeditadas a la resolución de una conjetura matemática, que da titulo al libro. En un momento crucial en la vida del protagonista, el tío Petros es el acicate que éste necesita para decidir su futuro académico. La historia de nuestro protagonista da pie a un repaso en los hitos y fracasos, tanto personales como profesionales del tío Petros y es así como se nos presentan algunos de los más famosos problemas y teorías de las matemáticas. Mientras el protagonista sigue su camino en las matemáticas sin apenas sobresaltos y al final desiste pasándose a los estudios de Empresas, el tío Petros va alimentando su obsesión con la resolución de la conjetura hasta que eso le lleva a descuidar su labor investigadora en otros campos,, viendo como colegas suyos que llegaban a las mismas conclusiones que él mucho más tarde, publican trabajos que él nunca publicó por estar muy enfrascado con la conjetura.
    Como dije al principio, no estamos ante un libro educativo, sino ante una novela. El público objetivo de ésta no se encuentra en el alumnado de primaria puesto que tiene una densidad y toca conceptos que los niños tardarán muchos años en ver y otros que nunca llegarán a estudiar. Lo que si consigue el libro es despertar el interés por cada una de sus páginas con una sabia mezcla de historia, intriga, amor y matemáticas. Esto lo hace un libro interesante para ciclos superiores o simplemente para pasar un buen rato. Es una novela ligera, se lee rápido y casi sin quererlo. además, nos explica muy bien las teorías, problemas, conjeturas y demás asuntos matemáticos a los que no somos muy matemáticos, no se si me explico, y esto es estupendo como referencia a la hora de que nosotros tengamos que explicarselo a otra persona en palabras sencillas y sin tener que empezar a escribir letras griegas y números por doquier.
    Un libro, en definitiva, muy recomendable no sólo por el tratamiento accesible que de los grandes problemas de las matemáticas nos ofrece, si no también por su agilidad y frescura. Una lástima que el título pueda llevar a equívocos y hacer que pases por delante de él en una librería sin prestarle la atención que se merece.

  645. Paula Permuy Damota Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach».
    La lectura de este libro me pareció mucho más interesante que “El diablo de los números”. El desarrollo del libro transcurre en torno a la conjetura de Goldbach, la cual dice que: todo número primo par superior a 2, se puede expresar como la suma de dos múmeros primos.
    Su lectura engancha a los lectores y en mi opinión creo que va enfocada a un público juvenil, pero no tiene tantas aplicaciones para las aulas como puede tener “El diablo de los Números”, pero sí podría utilizarse como lectura de apoyo para la consecución de un mayor interés por las matemáticas.

  646. cristina arenas hernán Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach

    «El tio Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela escrita por Apostolos Doxiadis. Apostolos Doxiadis. No es un libro destinado a un lector infantil, como “el diablo de los números”. Considero que está destinado a un público más maduro que puede incluir adolescentes. El argumento se basa en la historia de un joven adolescente que se encuentra en la dura etapa ,por la que todos hemos pasado, de decidir que estudiará en un futuro. Su decisión se ve influenciada por su tío Petros, al que apenas ha visto porque vive lejos de su familia y al que su propio padre se refiere como una persona indigna. El sobrino se interesa en conocer a su tio, y como ocurre muchas veces en la vida, se da cuenta de que las apariencias engañan y lo que decía su padre era incierto, ya que es Petros simplemente es un genio que siente pasión por las matemáticas y por ello dedicó su vida a ella y a investigar uno de los temas más complejos : el teorema de Goldbach.
    Aunque las matemáticas son el eje central de El tío Petros y la conjetura de Goldbach, al mismo tiempo son una excusa para tratar un tema más humano, el sacrificio de una vida en pos de una idea. El libro puede considerarse como una de esas lecturas que contribuyen a la visión poética de las matemáticas, e incluso en sus páginas llega a afirmarse: «El verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección».
    La lectura de este libro ha sido menos amena que “el diablo de los números”, pero no por ello ha sido menos interesante. Me ha gustado el halo de misterio que desprende en Tio Petros,ya que en parte he visto reflejado en él a grandes músicos y otros no tan grandes, en los que me incluyo ,porque siento que compartimos la pasión, en ocasiones exagerada, por lo que nos gusta y consideramos que es nuestra vida.
    Me han parecido muy interesantes las explicaciones matemáticas de los teoremas y también el tratamiento que hace del final, ya que deja que cada uno saque su propia conclusión sobre si Petros hubiera muerto descifrando el resultado sin ningún testigo, o que falleciera víctima de su lucura pensando erróneamente que por fin lo había descubierto.

  647. Eloi Couso (primaria) Says:

    Este libro en mi opinión no es un recurso muy útil para trabajar con niños de primaria. El libro es una obra muy interesante y en mi opinión abarca numerosos temas de diferente índole pero pienso que es un libro para leer con una edad superior a los 12 años.
    En esta obra podemos observar diferentes contenidos , ya que no hace una referencia exclusiva a las matemáticas sino que trata otros temas como el familiar , los objetivos que se plantea uno en la vida, el momento de elegir una carrera…etc.
    En cuanto a la temática del libro , estamos ante una familia dividida por un enigma que aún no se ha descubierto , la conjetura de Goldbach.
    El personaje principal del libro es el sobrino de Petros , un matemático de gran reconocimiento que había pasado la mayor parte de su vida intentano descifrar el enigma de Goldbach , de tanto tiempo que le dedicó , terminó por perder a su familia y pasar una vida en solitario.
    Cuando su sobrino se entera de esto , através de su padre, entra en mayor contacto con su tío , pues los 2 tenían pasión por las matemátcias. Después de un problema que le propone Petros a su sobrino para resolver durante todo el verano , éste cambia de opinión y decide estudiar otra carrera.
    A lo largo del libro se puede apreciar los diferentes sentimientos que tiene el sobrino respecto asu tío Petros.
    Al final del libro Petros aparece muerto y nunca se sabrá si fue o no capaz de resolver La Conjetura de Goldbach , a la que dedicó toda su vida.

    Este libro como ya dije antes nos ofrece la posibilidad de tratar temas muy diversos , pero en mi opinión , con niños mayores de 12 años.

  648. iago pérez lorenzo Says:

    » El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach»
    Este libro gira en torno a la Conjetura de Goldbach, donde por culpa de este problema matemático una familia está dividida, Con el futuro academico del sobrino en juego y una division de opiniones sobre cual seria su mejor destino. Este problema matematico es el que toma realmente la decisión.
    El protagonista principal es el sobrino de Petros, este no sabía nada de la vida de su Tío, solo que vivía cerca de Atenas en una casa con un jardín, aislado casi del mundo, dedicándose a sus plantas y a jugar al ajedrez. Su padre le decía que su Tío era un desgraciado y que nunca siguiera su ejemplo, pero este no sabía el porqué, hasta que un día se topó con una carta que iba dirigida a su Tío y curioseando vio que se la mandaban de la Universidad de Munich, le pedían que diera una conferencia sobre un tema de las matemáticas. Y este no entendía porque el padre lo quería alejar de él pareciendo que su Tío era una persona muy importante, así que quiso saber más sobre él y empezó a investigar.
    Su Tío era un matemático muy ilustre, ya que era el único que investigaba sobre la conjetura de Goldbach, aunque nunca consiguió resolverla y entonces es cuando su sobrino se empieza a interesar por las matemáticas. Casualmente está en una época donde tiene que escoger carrera. Entonces fue a pedirle consejo a su Tío Petros sin que su familia se diese cuenta, y este le dijo que si resolvía un problema que le planteaba, es que tenía aptitudes para las matemáticas y que si no lo resolvía se olvidaría de las matemáticas para siempre, este aceptó. Su Tío le dió todo el verano para resolver el problema, pero no lo dió resuelto, así que tuvo que hacer lo pactado y escogió económicas, estudió esta carrera durante unos años pero al final gracias a su compañero de habitación, Sammy, descubrió que el problema que le había puesto su Tío Petros aquel verano era la conjetura de Goldbach, por eso no la dió resuelto. Su sobrino le mando una carta mostrándole su enfado. Y decidió cambiar de carrera y ponerse a estudiar matemáticas con la ayuda de su compañero Sammy a escondidas de su familia.

  649. iago pérez lorenzo Says:

    EL DIABLO DE LAS MATEMATICAS

    En este libro nos cuenta los extraños sueños que tiene un niño que no es muy amigo de las matemáticas, y como estés le ayudan a entenderlas y así cogerles el gusto.
    Rober nuestro protagonista es un niño el cual odia las matemáticas y para colmo empieza a soñar con ellas, con un pequeño personaje (excepto cuando se enfada) que se hace llamar el diablo de las matemáticas. Ambos se enfrascaran en amenas conversaciones de las cuales Rober saca muchas cosas en claro. El diablo de los números es un personaje que hace pensar a Rover, utiliza sus conocimientos previos y una serie de razonamientos lógicos y sencillos para hacerle jugar con las matemáticas, de una manera amena y facil el chico va adquiriendo una serie de conocimientos casi sin proponérselo. Ver como esta aprendiendo sin esfuerzo y divirtiéndose consigue un cambio de actitud en Rover de repente le empiezan a gustar y mucho las matemáticas.
    El libro nos enseña como se puede explicar matemáticas de una manera sencilla, provocando la curiosidad y experimentando con ellas.

  650. iria balayo abeijón - Magisterio Primaria Says:

    Me parecío un libro interesante aunque tardó en engancharme, además creo que está más indicado para alumnos de secundaria que para los de primaria. Se podría encuadrar en la misma categoría que «El Diablo de los números» con un apéndice con biografías cortitas de matemáticos aunque, como ya he dicho, dirigido a un público con mayor edad.

    Es la historia de un tío “oveja negra” que se descubre había sido un prometedor matemático que decidió dedicar su vida a demostrar la conjetura de Goldbach, que dice más o menos así: todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos (parece sencillo pero no lo es)

    El «sobrino favorito» va descubriendo lentamente la historia del tío Petros, quién por una desilusión amorosa decide demostrar problema matemático más complicado.

    Es una historia interesante, de la resignación a la esperanza, con un final abierto para que cada quién piense lo que quiera.

    Me parece un libro recomendable y más profundo de lo que parece (más complicada de lo que parece es también la conjetura de Golbach) pues detrás de la historia nos envuelve valores de lucha, superación y entusiasmo.

  651. Lorena Siva Touriño(Musical) Says:

    Esta novela me gusto mucho sin embargo la encuentro poco apropiada para primaria.

    De corte diferente a la de «El diablo de los números» nos muestra otras caracteristicas tremendamente atractiba para el alumnado como son la intriga, los misterios y los enigmas de las matemáticas.

    En este caso son presentados desde el punto de vista de un adolescente que trata de averiguar cosas sobre su tio.

    En este camino «descubre» las matemáticas (o mejor dicho, ellado atractivo de las matemáticas) y lo fascinan de tal manera que decide convertirse también en un matemático y su tio le plantea una prueba: demostrar una simple conjetura matemática, la cual se enuncia así: “Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”.

    El problema era en realidad la Conjetura de Goldbach, uno de los problemas abiertos más antiguos en matemáticas.

    Esto fascina al lector, yo incluida (y he de reconocer que lo comprobe en un papel, puesto que desconocia dicha conjetura) y le obliga a continuar leyendo hasta el final aunque el libro te deje con ese pequeño mal sabor de boca…

    También cabe mencionar que este libro nos acerca de una manera muy correcta a las teorías y teoremas matemáticas que dado a su gran abstracción suelen ser incomprensibles a personas no especializadas. Para mi esto es en lo que recae la importancia didáctica del libro en el acercamieto de elementos matemáticos complejos a personas no especializadas y no solo de una manera sencilla sino entretenida e intrigante.

  652. Tania Romano González Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» pareceume un libro moi entretenido e interesante, e non me resultou dificil de ler xa que me resultou bastante intrigante a súa lectura.
    Debido os temas ós que se refire (como a conjetura de Goldbach entre outros) que nos resultan descoñecidos e tamén debido á súa linguaxe non recomendaría a súa utilización na educación primaria, senón en secundaria ou simplemente como libro de disfrute persoal.

    O libro divídese en 3 capítulos que son os seguintes:
    -Mi destino: o sobriño do tío Petros narra parte da súa historia familiar (aficcións, traballos… dos membros da familia) e a pesar de que seu pai e seu tío teñen ó tío Petros por «un dos fiascos da vida» fai caso omiso e decide indagar sobre a vida deste. Descobre que estudou matemáticas, foi un xove catedrático e tamén que realizaba estudos matemáticos ademáis de xogar ó axedrez.
    Logo conta que marcha estudar a Estados Unidos e alí o seu compañeiro de habitación lle desvela que o problema que lle mandara resolver seu tío era indemostrable e animao a estudar matemáticas. Éste acepta e no seu 3º curso comeza a adentrarse nos estudos matemáticos.
    -La historia de Petros Papachristos: o sobriño do tío Petros narra a historia de seu tío, dos seus estudos, dos seus descubrimentos e dos seus fracasos, dos lugares que habitou e donde traballou, das súas compañías, etc.
    -De vuelta a Estados Unidos: o sobriño regresa ós Estados Unidos, xa no último ano de licenciatura decide comezar os estudos de empresas como tiña pensado dende un principio e tal como quería seu pai. Logo volve a súa cidade natal pra axudar na empresa familiar e pouco a pouco consegue ter un mellor trato con seu tío Petros ata o punto de que lle dá unhas clases sobre a conjetura de Goldbach.
    O final do libro pode interpretarse de distintas formas, xa que o tío Petros morre e non se sabe se descubríu realmente a solución á conjetura de Goldbach.

  653. santiago sayans amo Says:

    » El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach»
    Este libro gira en torno a la Conjetura de Goldbach, donde por culpa de este problema matemático una familia está dividida, la familia Papachristos. El protagonista principal es el sobrino de Petros, este no sabía nada de la vida de su Tío, solo que vivía cerca de Atenas en una casa con un jardín, aislado casi del mundo, dedicándose a sus plantas y a jugar al ajedrez. Su padre le decía que su Tío era un desgraciado y que nunca siguiera su ejemplo, pero este no sabía el porqué, hasta que un día se topó con una carta que iba dirigida a su Tío y curioseando vio que se la mandaban de la Universidad de Munich, le pedían que diera una conferencia sobre un tema de las matemáticas. Y este no entendía porque el padre lo quería alejar de él pareciendo que su Tío era una persona muy importante, así que quiso saber más sobre él y empezó a investigar. Su Tío era un matemático muy ilustre, ya que era el único que investigaba sobre la conjetura de Goldbach, aunque nunca consiguió resolverla y entonces es cuando su sobrino se empieza a interesar por las matemáticas. Casualmente está en una época donde tiene que escoger carrera. Entonces fue a pedirle consejo a su Tío Petros sin que su familia se diese cuenta, y este le dijo que si resolvía un problema que le planteaba, es que tenía aptitudes para las matemáticas y que si no lo resolvía se olvidaría de las matemáticas para siempre, este aceptó. Su Tío le dió todo el verano para resolver el problema, pero no lo dió resuelto, así que tuvo que hacer lo pactado y escogió económicas, estudió esta carrera durante unos años pero al final gracias a su compañero de habitación, Sammy, descubrió que el problema que le había puesto su Tío Petros aquel verano era la conjetura de Goldbach, por eso no la dió resuelto. Su sobrino le mando una carta mostrándole su enfado. Y decidió cambiar de carrera y ponerse a estudiar matemáticas con la ayuda de su compañero Sammy a escondidas de su familia.

  654. Ana Fernández Santos 3ºprimaria Says:

    Este libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, consta de dúas persoaxes principais, o tío Petros, un matemático grego que estivo gran parte da súa vida intentando demostrar a conxetura de Goldbach”, e o seu sobriño, o cal narra os seus éxitos e fracasos do seu tío.
    O tío Petros intentaba resolver a conxetura de Goldbach, e estivo moita parte da súa vida aillado intentando acadar este obxectivo. O seu sobriño, empezou a interesarse polas matemáticas pero o tío intentaba sacarlle a idea da cabeza, entón para intentalo, o tío Petros díxolle que resolvera a conxetura de Goldbach.
    Esta novela, é mais narrativa que a do “Diablo de los números”, e é capaz de enganchar ao lector. Non é unha novela na que ensina contidos pero sí nomea teoremas e matemáticos e que está enfocado a un público mais adulto que o do “diablo dos números”.
    É unha obra recomendada para aproximarse como hai persoas que loitan polos seus intereses e obxectivos como tiña o tío Petros, e de persoas que intentan superarse a sí mesmas a través da constancia e dos que dedican a súa vida a investigación.

    • Ivan Cabana Rial (musical) Says:

      El tío Petros y la conjetura de Goldbach a pesar de su título, que engaña con sinceridad, es realmente la historia del sobrino, que crece fascinado por la figura de un enigmático anciano al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático. Pero tío Petros no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemáticas que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez. Un poco de rebeldía juvenil se combina en el sobrino con la fascinación por el hombre hasta hacerle desear convertirse también en matemático. Pero su tío le ofrece una prueba, demostrar una simple proposición matemático. Si lo consigue, habrá probado tener talento para esa disciplina. Pero un verano de trabajo no sirve de nada, y el joven se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemáticas y parte a América para realizar sus estudios universitarios.
      El problema planteado por el anciano es muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Expresable en pocas palabras, es sin embargo uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach. Cuando su compañero de cuarto llama la atención del joven al hecho de que su tío le había planteado como prueba un famoso problema no resuelto, éste estalla en cólera y decide enfrentarse al anciano, este le cuenta que el cuando entro a ser profesor eligió la conjetura de Goldbach para darse a conocer en el mundo matemático, pero quería sacar la demostración entera, y no publicar paso a paso su evolución. Esto le permitió aislarse de la sociedad y centrarse en el problema, el cual no consiguió demostrar. Pero en este tiempo que permaneció aislado otra persona se le adelanto.
      Después esto se lo cuenta a Sammy, su compañero de habitación, y este le dice que eso era solo una excusa maravillosa que busco para su fracaso, ya que no se podía culpar a la teoría de incompletitud de Kurt Gödel de su fracaso.
      La narración cambia después a la tercera persona, hasta ese momento el sobrino narraba en primera, y asistimos a los esfuerzos del joven y brillante matemático Petros Papachristos por resolver la conjetura de Goldbach y su fracaso. Pero la narración es misteriosa y no deja clara del todo los motivos y las razones del fracaso. ¿Qué sucedió? ¿Qué hizo realmente que Petros abandonase la búsqueda de la preciada demostración de la famosa conjetura, demostración que le hubiese garantizado la inmortalidad en el panteón de los grandes matemáticos?
      Después el sobrino deja la carrera de matemáticas y se mete en económicas, pese a ese cambio la relación con su tío, mejoraba, y de vez en cuando disputaban partidas de ajedrez.
      Un día a Petros le entregan una medalla de oro al merito y a la vuelta de la ceremonia de entrega, el sobrino le dice que le explique el método de Papachristos y después de su explicación le pidió que le hablase de la conjetura de Goldbach, el tío le dijo que tenia que tener una base, y durante los dos meses y medio siguientes tuvieron lo que llamaron `diez lecciones sobre la conjetura de Goldbach’ a las que el sobrino asistía con gran atención.
      En la décima clase le empezó a explicar `el método de las judías’, para lo cual tuvo que llevar dos kilos de judías, y con ellas Petros empezaba a dibujar rectángulos y figuras geométricas para explicarle a su sobrino el método. Pero pronto el sobrino de Petros empezó a advertir en él una actitud diferente a la hora de impartir sus clases de modo que las respuestas de su tío llegaban a ser crípticas y hacía caso omiso a las preguntas formuladas.
      Lo que estaba pasando era que Petros se había vuelto a centrar en la demostración, pero cada vez Petros estaba más centrado hasta llegar al punto de que empezaba a comportarse de manera inusual y parecía que se volvía cada vez más loco.
      Hasta que un día Petros llamó nervioso a su sobrino y le dijo que acudiese rápidamente a su casa con otro matemático ya que necesitaba dos testigos. Ante eso su sobrino le dijo que para que quería dos testigos, a lo que su tio respondió que era para que entendieran su demostración de la conjetura de Goldbach. Su sobrino le dijo que no podía porque era muy tarde, pero Petros estaba fuera de si, por lo tanto, el sobrino corrió lo mas que pudo y en el camino recogió a el médico de la familia y fueron a Ekali (que era el lugar de residencia de Petros), pero cuando llegaron era demasiado tarde, se encontraron a Petros muerto y sin ninguna prueba de su demostración.
      Este final lleva a una pregunta muy importante: ¿descubrió Petros la solución a la conjetura de goldbach?
      Por supuesto, hay muchas respuestas; la primera es que si, que tal vez descubriese la conjetura pero al morir de manera tan repentina no pudo exponerla ante algún testigo.;
      Otra de las respuestas es que en un arrebato de locura Petros creyera que había descubierto la solución debido a su desesperación ante la realidad de que había fracasado. Pero como anteriormente ha pasado con otras teorías, nunca se sabrá a ciencia segura si en realidad Petros descubrió momentos antes de su muerte la demostración a la conjetura de Goldbach.

      La verdad es que este libro me ha gustado bastante, ya que tenia hecha una idea en la cabeza de las matemáticas y este libro me la ha cambiado por completo; hacia mejor.La narración es ágil y perfecta, tomándose gran cuidado en construir los personajes y destacar sus motivaciones. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras que tiene como eje central la matemática. Pero son los conflictos personales los que soportan, con soberbia resistencia, el peso de la trama. Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender hasta por el más negado para esa ciencia.

  655. Olalla Oulego Rodriguez(Primaria) Says:

    » El tio Petros y la conjuetura de Goldbach» narra la historia de el sobrino de Petros(un matemático excelente); el cual decide también iniciar sus estudias de matemáticas como su tío, a pesar de que es consciente que su tío es una excepción en su familia, la oveja negra. Dedicó toda su vida al estudio de la conjetura de Goldbach, por lo que acabó totalmente aislado. Su tio le propuso un problema, si era capaz de solucionarlo, podría estudiar matemáticas. Si no lo resolvía, tendría que olvidarse de ellas. El chico pide explicaciones a su tío de porqué quiso que resolviese uno de los mayores enigmas de la historia, lo que causó que este se pusiese a estudiarla de nuevo, más tarde Petros muere sin que sepamos exactamente la resolución.

    Engancha mucho más y tiene un hilo mas llevadero que el diablo de los numeros para mi forma de pensar manteniendo mucho mejor la atención de los lectores, y narra mejor algunos conceptos matematicos como la conjetura de goldbach(todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos primos),el método Papachristos, el teorema de la incompletitud de Kurt GÖDEL, la hipótesis de Riemann, la espada de Damocles, el último teorema de Fermat..

    El libro personalmente, no me parece apropiado para el aula de Primaria, porque tiene un vocabulario extenso y dificil para ellos, sin embargo creo que si lo es para la ESO o cursos superiores.

  656. Eduardo Gutiérrez Vázquez Says:

    El libro nos cuenta la historia de Petros Papachristros un antiguo profesor de universidad que es un genio en matemáticas.
    Su sobrino favorito, el cual lo admira, intenta descubrir porque su familia lo rechaza. El niño comienza a investigar y descubre que Petros desperdició su vida estudiando la conjetura de Golbach y esto hace que el niño quiera estudiar matemáticas, por lo que va a pedir consejo a su tío, en ese momento el tío le propone un reto; si es capaz de resolver un problema en tres meses podrá estudiar matemáticas, si no lo olvidará.

    El sobrino descubre que el problema que le dio era la conjetura de Golbach, se enfada con su tío y éste le cuenta su historia; era profesor de universidad, pero quiso reconocimiento y por eso quiso comprobar la conjetura de golbach, y aunque hizo más descubrimientos nunca los registró a su nombre, lo cual hizo que perdiese prestigio. Entonces Petros siguio con la conjetura, hasta que llegó un momento en que era a lo unico que dedicaba su vida.
    Mas tarde llama a su sobrino para decirle que vaya a su casa y cuando éste llega, lo en cuentra muerto.

    Personalmente me ha gustado mas este libro que el del diablo de los numeros, ya que me ha enganchado mas la historia. Sin embargo creo que el libro es demasiado complejo para niños de primaria, aunque si me parece adecuado para cursos mas avanzados.

  657. Rosa Araújo Boo - Educ. Primaria Says:

    Esta obra está basada en la vida de un matemático; Petros Papachristos, el cual dedicó toda su existencia en demostrar la Conjetura de Goldbach, y aún así; después de su muerte, nunca sabremos si lo consiguió o no. A través de su sobrino descubriremos su vida y sus descubrimientos.
    Me ha parecido una novela muy buena, ya que considero que el objetivo principal de una buena novela es el entretenimiento y que te enganche hasta el final, salvo cuando se refiere a nombrar famosos matemáticos y sus trabajos y teoremas, no se aleja nunca del género literario.
    Esta obra aporta curiosidades respecto a las matemáticas, también ciertos consejos que son muy buenos para el alumnado, como que no se deben fijar metas inalcanzables y que se debe valorar el esfuerzo y el trabajo con el que finalmente se obtendrán resultados. También transmite el mensaje de que nunca nos debemos conformar con el mínimo de las cosas, sino que siempre debemos intentar saber más y tener curiosidad por investigar y reflexionar para descubrir y adquirir nuevos conocimientos.

    Como aplicación didáctica para Primaria lo considero complejo, quizás para la ESO si sea más adecuado; pero siempre a nivel motivador (como ha hecho conmigo) que a una simple explicación de los contenidos.

    La novela es amena e intrigante, y una conexión con las matemáticas me parecía bastante difícil, aun así me ha gustado y enganchado muchísimo, como ocurrió con la película La habitación de Fermat, en la que gran parte de la trama principal hace referencia a La Conjetura de Goldbach.

  658. María Jesús Rodríguez Lamas_ Ed. Primaria Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    El libro nos cuenta la historia de Petros y su afán por resolver la conjetura de Goldbach. No nos cuenta la historia narrada literalmente sino que sólo nos cuenta la parte en la que aparece su sobrino y el gusto del sobrino por las matematicas y la resolución del reto que le propone su tío. También se trata en este libro el tema de la familia yel valor de encajar en ésta para no ser tratado como una «oveja negra».
    El libro es fácil de leer y su vocabulario no es complicado a pesar de ser un libro que se basa en un concepto matemático.
    Personalmente, no lo recomiendo para niños de primaria sino que lo recomendaria para alumnos de secundaria. Lo que si que se puede trabajar con los niños de primaria son actividades con las judias ya que se pueden usar para hacer figuras geométricas.

    • Begoña Rial Calvo primaria Says:

      «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» conta a historia dun matemático que adica toda a súa vida a resolver unha conxetura matemática, creando nel tal obsesión polo tema que o leva ao encerro en sí mesmo. É unha reflexión sobre a admiración, o orgullo polo descubrimento. Utilízase en todo momento un narración axil, e unha construcción dos personaxes que marca moito as súas motivacións. É en definitiva, unha novela que ten como eixe central a matemática.

      Na novela descríbese a relación entre un xoven en busca da súa vocación e o seu tío, un xenio matemático que se encerra en si mesmo co único pretexto de resolver a conxetura de Goldbach: calquer número par maior que dous é igual á suma de dous números primos. En todo momento se mantén a intriga por coñecer cal era a solución de dita conxetura. O texto invita a adentrarse no mundo das matemáticas, conxeturas e hipóteses e a ser testigo da evolución da historia para rematar cun final desconcertante que invita a que cada quen lle poña o seu propio final á historia.

      A novela é fácil de ler e fácil de entender, non tanto algunhas das explicacións matemáticas. Marca constantemente a importancia da constancia, da motivación polo traballo, permitindo extrapolar concepcións fundamentais para o éxito na vida como pode ser a cita de » el secreto de la vida, hijo mío, es fijarse metas alcanzables».

      Concluíndo, dicir que o libro ao contrario do anterior mostra unha disciplina máis complexa, e sobre todo, unha disciplina que require para o seu estudo unha dedicación plena, incluso absorbente. En canto ao seu uso como recurso na escola, serviría para traballar sobre o percorrido da historia dalgúns conceptos matemáticos e algúns dos seus contribuintes ( Gödel, Rusell e Gaus).

  659. Tania Álvarez Carrera Says:

    La lectura de esta novela matemática, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, se realiza de un modo fluido, sólo en algunas de sus partes su lectura se ralentiza. Tenía muchos aspectos que me resultan atractivos en una novela, está escrita de forma autobiográfica, la mezcla entre realidad y ficción, los cambios de narrador. Sin embargo, ninguno de estos aspectos la convierte en una obra que volvería a leer o recomendaría.

    De todos modos, y a pesar de que no me haya entusiasmado, considero que es una buena formula para acercar a los estudiantes de Educación Secundaria a la vida de algunos de los grandes matemáticos y a la complejidad de su trabajo. En ella se ensalzan valores como la perseverancia, el compañerismo o el esfuerzo, y se menosprecia el orgullo.

    No puedo dejar de comentar el final del Tío Petros, sin duda lo que más me gusto de la novela. Sumido en su propia locura. No dista del final de muchos matemáticos, envueltos por el manto de la locura en busca de la verdad, ¿es que acaso la verdad los arroja a la demencia?

    • Tania Álvarez Carrera (Educación Primaria) Says:

      Olvidé poner que soy de Educación Primaria, espero aclararlo de este modo ya que no me deja eliminar el comentario ni modificarlo

  660. Adrian Nieto Lareo (3º primaria) Says:

    “todo número enteiro maior que dous é a suma de dous primos”, que pequena frase…e que segredos…e vidas pode acontecer ao longo dela. Neste caso, a vida de Petros, o noso personaxe principal mais o seu sobriño. Presentásenos a imaxe máis comercial dos matemáticos; un home dedicado ao seu estudo, no medio de montañas de papeis e obsesionado cun problema. Tamén nos reflexa a vida, solitaria e escasa debido a súa obsesión.
    Chamado a ser a ovella negra da familia, isto suscita a curiosidade do seu sobriño, tamén encantado polo mundo dos números. El será o que nos relate a historia e fará que nos introduzamos na súa pel; polo que nos “contamina” da súa curiosidade. Tras relatos e historias o sobriño é chamado para que seu tío para a demostración desa “maldita” conjetura de Goldbach; pero xa é tarde; porque cando chega, cos seus dous testigos, atópano morto. Deixándonos unha clara idea, de que a vida é mais que unha obsesión, e máis que un problema, ou un numero.
    Con todo isto, penso que este libro é máis axeitado a nos, como futuros mestres, que nos fai reflexionar…ver moitas cousas nas que caemos; o importante e como damos, que enerxía aplicamos e sobre todo introducir ese gusaniño da curiosidade, tendo sempre unha meta clara e alcanzabel. Non agobiarse, non frustrarse no intento e sobre todo, non encerrarse en sí mesmos; é o segredo de todo un bo mestre…cientifico…politico…labrador…
    Para os nenos, creo que o libro pode ser bastante complexo pola cantidade de “matemáticas” empregadas e por moitos dos coñecementos previos que hai que ter; pero queda esa parte de trasfondo, que penso que é importantísima. O resultado é bo…pero hai que valorar e moito o proceso.

  661. Yaiza Ageitos Sobradelo. Primaria Says:

    Este libro creo que necesita bastantes explicaciones previas, por lo que considero que podría encajarse mejor el en primer curso de la ESO, y en la librería nos lo encargan de los institutos y no de los colegios. La intriga es un factor que engancharía mucho a los niños de esas edades, pero los contenidos matemáticos son bastante complilcados pero podrían aclararse si se encuadra bien la lectura con el tema que se esté dando en clase. Me parece muy útil para hacer algún trabajo de historia de las matemáticas. Es un aspecto del que no se habla nunca en las clases, nos limitamos a cumplir con los contenidos del currículo dando solo procedimientos y operaciones, pero estaría bien ver qué hay por atrás, la verdadera historia de los números. Otros puntos que veo productivos son los valores que transmite el libro o el trato de la oveja negra, que seguro que la malloría de los niños se consideran las ovejas negras de sus familias en ese momento.

  662. Mª Belén Vázquez Gómez. Primaria Says:

    El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach es una obra en la que hay dos protagonistas fundamentales: el excéntrico e incomprendido de la familia tío Petros y su sobrino favorito, que es quien nos narra la historia.
    Petros es un matemático afanado en descubrir la irresoluble,hasta el momento, Conjetura de Goldbach y a ello dedica en exclusiva gran parte de su vida, llegando a obsesionarse y a encerrarse en sí mismo para que nadie sepa cuáles han sido sus avances. Sin embargo,todo cambia cuando Gödel descubre su teoría de la completitud, en la que demuestra que no todas las teorías son demostrables y esto le puede suceder , por supuesto, a la estudiada por el profesor Papachristos. A partir de este momento, Petros abandona su frenético ritmo y se dedica con más entusiasmo al ajedrez, su otra pasión además de las matemáticas, volviendo a centrarse además en sus clases como profesor de universidad.Con el tiempo, regresa a su tierra natal, Grecia, después de muchos años en Inglaterra y Alemania. Su familia lo considera un auténtico fracasado ( a excepción de su sobrino favorito) y vive solo cuidando tranquilamente de su jardin y jugando al ajedrez. El chico siente auténtica admiración por su tío y por el cual también quiere estudiar matemáticas. Sin embargo, Papachristos, le propone que estudie lo que él quiera siempre y cuando pueda resolver que:» todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos» (que es la citada conjetura). Por supuesto, el joven no lo consigue, desanimándose mucho.Durante unos años duda, pero finalmente obvia el consejo de su tío y estudia matemáticas.
    El sobrino se siente muy indigado con su tío, porque descubre que la investigación que le propuso era imposible que la resolviese, sintiendo una sensación horrible de injusticia. Por ello decide retomar el contacto con Petros y vengarse, diciéndole todo lo que siente y también haciendo que su tio le reconozca el verdadero motivo del abandono de su investigación. A raiz de esto, surge la reconciliación y Papachristos retoma en los últimos años de su vida su trabajo con la conjetura.
    El final da lugar a dos interpretaciones, pero yo creo que realmente ha logrado hallar la solución a la gran incógnita de su vida: la conjetura de Goldbach.

  663. María José Barcala Iglesias- Ed. Primaria Says:

    Este libro me ha resultado fácil de leer y bastante entretenido, no deja de ser una novela sobre un matemático donde se muestra a los típicos estudiosos matemáticos, muchos de ellos un poco locos por el empeño que ponen en sus investigaciones.
    La historia trata sobre la vida de Petros, un matemático que dedicó gran parte de su vida a demostrar la conjetura de Goldbach, el narrador de esta novela es el sobrino de Petros, que nos muestra al mismo tiempo que él la descubre, como transcurrió la extraña vida de su tío. Esta manera de narrar hace que el lector se meta en la piel del sobrino y quiera saber más y más sobre Petros.
    Nos presenta al investigador matemático como personas que casi no tienen vida social y que están todo el día rodeados de números y papeles, todo esto les lleva a problemas de locura.
    Aunque el tío Petros no estaba de acuerdo, si algo te apasiona debes luchar y creer en ello, pero las metas que uno se proponga tienen que ser alcanzables. No debemos ser avariciosos, lo importante no es que nuestro nombre sea recordado para siempre sino que nuestro esfuerzo sirva para algo bueno, para mejorar.
    Del mismo modo, tampoco debemos centrarnos solo en una cosa y olvidarnos de lo que nos rodea, somos personas y como tales necesitamos relacionarnos.
    No tengo muy claro que sea un libro apropiado para primaria, quizás en el último ciclo puedan entenderlo y les llegue a gustar, sí lo recomendaría para etapas posteriores.

  664. Paula Abeijon Abal Says:

    O libro cóntanos a historia do tío Petros , narrada polo seu sobriño favorito, como lle chamaba el. O sobriño que sente unha gran admiración cara el, decide seguir o seu exemplo e estudar matemáticas. O tío, que pasou toda a vida tratando de demostrar a teoría de Goldbach, cre que o seu sobriño non esta feito da pasta dos matemáticos verdadeiros.
    Pareceume un relato interesante, e a súa lectura fíxose doada e amea; e con un toque de intriga para descubrir cales foron os motivos polos que o tío Petros non acadou o seu soño de xuventude, e que motivos lle levaron a romper os soños do seu sobriño.
    Un aspecto interesante do libro e a mezcla entre feitos reais e ficción; refírome aos feitos históricos no mundo das matemáticas e a historia do tío Petros.
    Con respecto ao outro libro que tivemos que ler, este gustoume máis , pois penso que me resultou máis entretido que o outro.
    Algo que no me gustou do libro eran as palabras do tío Petros: “ o matemático nace non se fai”, pois penso que son un tanto inxustas, e, se cadra os nenos ven así unha escusa máis para dicir que esta asignatura non se lles dá ben.

  665. Martín Vazquez Sanchez (3º Educación Primaria) Says:

    O narrador desta historia é o sobriño do tío Petros, un ancián que dedicou toda a súa vida ás matemáticas, en concreto a resolver a conxetura de Goldbach, un problema aparentemente imposible de resolver (“todo número enteiro maior que dous é a suma de dous primos ”).
    O tío esquécese de todo o que o rodea e só pensa na devandita conxetura. Todos os seus familiares fan referencia a el como a ovella negra da familia, o que chama a atención do seu sobriño, que comeza a visitalo secretamente para saber máis cousas del.
    O rapaz quere estudar matemáticas, pero o tío Petros chega a un acordo con el para que só se matricule nesta especialidade se é capaz de resolver o enigma que este lle plantexa.
    O sobriño intenta aclarar a resposta sen sabelo, da famosa conxetura de Goldbach.
    O paisaniño frustrado e decepcionado ó non poder atopou a resolución a dito problema, decide tirar a toalla. O tío dille que con esa actitude nunca podería ser un bo matemático.
    Tempo máis tarde o sobriño descobre por medio dun amigo que estuda matemáticas, que o problema plantexado polo seu tío era a propia conxetura de Goldbach. Foi pedirlle explicacións ó seu tío, e este contoulle toda a historia da súa “vida matemática”.
    “A súa vida matemática”, nesta frase poderiamos resumir boa parte deste libro. Considero que o 50% dos contidos do mesmo son matemáticos, e o outro 50% son contidos académicos, que nos serven a nós como futuros docentes, xa que nos fai reflexionar sobre a importancia de cómo se conseguen as cousas, a que prezo, o traballo, o esforzo…, que é tan importante os medios polos cales se chega ó resultado final, a solución do problema, como atopar a dita solución. Para nós é un bo libro de lectura, porque atopamos nel valores importantes da docencia como a relevancia de saber ensinar a ler, escribir, restar, sumar, dividir… Que todo o traballo e esforzo ten o seu froito. Sinalar como moralexa principal do relato, que toda colaboración é necesaria, cando se é profe, matemático ou albanel.
    Na miña humilde opinión é un libro bastante complexo para que lean os cativos. Si sería unha boa actividade de aula ler algunha parte, algún capítulo, ou facer un pequeno resumo do relato, para facer verlle ós alumnos a importancia de aprender matemáticas, pero tamén de fixarse non só no resultado final, na solución, senón tamén de todo o proceso mediante o cal chegamos ou non a esa solución.

  666. Ana Agra Mejuto (Primaria) Says:

    O libro conta a historia de Petros Papacrhistos un señor que crea no seu sobriño unha gran fascinación aínda que o libro se centra maiormente en contar a historia do seu tío pero todo polo afán do sobriño a descubrir a vida do seu enigmático tío. Todo comeza cando o sobriño comeza a indagar sobre a vida deste e o seu pasado que descobre como mestre que agora xa está retirado xa que o fixo por dedicarse a ser unha persoa recoñecida por ser matemático e o gran problema que escolleu foi o de dar coa resolución da conjetura de Goldbach: demostrar que todo número par superior a dous é a suma de dous primos, problema que lle vai costar moitos disgustos, o sobriño fascinado co seu tío decide facerse matemático o cal non lle deixara se no resolve un problema que o final acaba sendo o da conjetura que como e normal no deu resolto pero o final fíxose igual matemático aínda que acaba sendo económico. Co tempo tío e sobriño volveron a ser inseparables explicandolle este útlimo o seu método e así fixo que se volvera a centrar no seu método; ata que un día Petros chama o sobriño para a demostración de dita conjetura e que levara dous testigos ainda que cando chegaron era tarde porquq este xa estaba morto…como resultado saquei conclusión da temprana edad na que morren os matemáticos xa que se van dando conta da súa decadencia mental e suicidanse.
    Para a miña forma de ver e un libro que engancha e que é entretido pero que aplicaión nas aulas de primaria sería pouco productivo xa que usa termos e demostración un pouco complicadas pero o mesmo tempo para nós resultou interesante os termos usados podendo ampliar novos coñecementos.

  667. Ana Agra Mejuto (Primaria) Says:

    O libro conta a historia de Petros Papacrhistos un señor que crea no seu sobriño unha gran fascinación aínda que o libro se centra maiormente en contar a historia do seu tío pero todo polo afán do sobriño a descubrir a vida do seu enigmático tío. Todo comeza cando o sobriño comeza a indagar sobre a vida deste e o seu pasado que descobre como mestre que agora xa está retirado xa que o fixo por dedicarse a ser unha persoa recoñecida por ser matemático e o gran problema q

  668. Sara González Magdalena(Primaria) Says:

    “El Tio Petro y la Conjetura de Goldbach.” Me ha encantado este libro. Desde mi punto de vista engancha desde la primera página sobre todo con esa introducción tan directa de que todas las familias tienen una oveja negra.
    El libro utiliza el tema de las matemáticas para hablar sobre el tema de las obsesiones, las decisiones, los planes, los sueños, a través de la visión de un joven y futuro matemático que se encuentra obsesionado con descubrir la historia de la oveja negra de su familia y la obsesión de éste con la Conjetura de Goldbach, uno de los 3 enigmas matemáticos más famosos.
    Es una lectura muy amena, interesante dirigida a un público joven y escrito de manera cercana, revelando pensamientos y experiencias del protagonista para hacernos partícipes de su vida e historia. Quizás alguna parte del libro es lenta, pero en general resulta muy atractivo y no solamente como libro para pasar un rato. No recomendaría este libro para primaria ya que no me parece que el tema sea adecuado a este nivel educativo.
    El libro tiene algunas frases muy determinantes, yo destacaré dos de ellas. Una es la que dice que El secreto de la vida es marcarse metas alcanzable”. Con esta afirmación no estoy de acuerdo del todo, ya que es cierto que debemos conocer nuestro límites y saber con qué cosas podemos y cuales no y no debemos obsesionarnos con algo del modo en que lo hace Petros, pero por otra parte sería muy decepcionante conseguir siempre todo lo que quieres, saber que puedes conseguirlo porque así lo has planeado. No entiendo que ese sea el secreto de la vida, porque de ser así, sería francamente aburrida y previsible y eso no es así, esta bien conocer nuestro límites y fijarnos metas fáciles pero de vez en cuando tenemos que probarnos a nosotros mismos y saber de qué somos capaces.
    La otra frase es la que dice que “El matemático nace, no se hace. Si no tienes esa aptitud especial en los genes, trabajarás en vano durante toda tu vida y un día acabarás siendo un mediocre.”
    Quizás sea cierto que se necesita un talento natural ara las matemáticas y que no vale sólo con el esfuerzo, peor creo que el talento es una mínima parte mientras que el trabajo y el esfuerzo el todo lo demás. Compara al matemático con un artista que busca la perfección, pero lo compara como alguien con un don especial, sin que el trabajo duro sea muy importante y sin que resulte eficiente sin ese don natural, yo sin embargo creo que el trabajo es la gran base y que cualquier persona que crea algo es un artista, independientemente de la creación y de si tenia un don o no para crearla.

  669. Iris Vidal Funueiriño. Esp. primaria Says:

    Este libro consiuio hacerme pensar de nuevo si no me habre equivocado eligiendo la carrera, desdes siempre, las matematicas me encantaron, no las operaciones en si, si no ese curioso misterio por el que practicamente todo en las matematicas esta relacionado o puede relacionarse si sabes como (algunos pequeños ejemplos de esto aparecian tambien en el otro libro), pero sobre todo, lo que siempe me fascino y me incitaba a querer saber mas sobre las matematicas, es esa posibilidad de reducirlo practicamente todo a numeros, en el libro aparecen en dos ocasiones frases o parrafos que ahora no recuerdo y me gustaria haber apuntado, donde hace referencia a como con las matematicas puedes explicar cosas corrientes del mundo, detras de cada cosa que ves hay relaciones matematicas y este hecho siempre me empujo a querer saber mas a cerca de las matematicas y con este libro volvi a tener conciencia de lo poquisimo que se de ellas y cuanto me gustaria saber. Por otro lado, y completamente contraria, es el teorema de la incompletitud de Godel, nunca habia oido hablar de el, y hasta ahora pensaba que las matematicas eran algo perfecto, totalmente explicable y que lo que no se habia explicado hasta ahora lo haria algun dia pues todo podria ser explicado, en cierta parte, me gustaba pensar que las matematicas eran asi de exactas y en las matematicas todo era preciso y logico, pero por otra parte, tambien me gusta la idea de pensar que ni tan siquiera en las matematicas esta todo claro, siempre queda esa pizca de misterio, que por lo visto, hay en todas partes y ni las matematicas se salvan. En conclusion, creo que con este libro aprendi algunhas cosas curiosas, pero sobre todo recorde lo muchisimo que se puede aprender con las matematicas, incluso otra forma de ver el mundo y que en parte, esto depende del profesor, pues solo un buen profesor es capaz de enseñarte esta especie de misterio que esconden las matematicas…

  670. Ana Amalia García Rodríguez (PRIMARIA) Says:

    «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» esta lectura no es comparable con la anterior, ya que la manera de leerlo y lo que intenta narrar es totalmente diferente.

    Este libro, narra la historia del Tío Petros, un hombre que dedicó su vida a resolver la Conjetura de Goldbach (todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos). La historia la descubrimos a través de su sobrino que al ver los diferentes comentario sobre su tío en la familia como referirse a él como «uno de los fiascos de la vida» siente curiosidad por como es realmente y acaba descubriendo que desde muy pequeño es un genio de la matemáticas.

    Me parece un libro lleno de intigra, que trata el tema de las matemáticas pero no de una forma directa, sino en un segundo plano. Es un libro que puedes leer aunque no te gusten las matemáticas y te va a gustar igual.

    Este libro lo utilizaría de lectura obligatoria en secundaria, porque para primaria me parece que tiene términos y partes dificiles de entender y en algunos momentos puede ser un poco pesado.

  671. Sonia Martínez López (3º Ed. Primaria) Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach

    Esta novela nos presenta la historia de la vida de un hombre dedica a las matemáticas, contada a través de las experiencias que su sobrino va teniendo con él.
    Su lectura resulta amena y entretenida, tiene un carácter enigmático que hace que el lector permanezca impaciente por conocer la continuidad de la trama.

    Y si bien esta novela no contiene un carácter didáctico en cuanto al aprendizaje de la matemática se refiere, si se ha de hacer mención en cuanto a los valores que se nos presentan en la historia; el autor plasma una realidad de lucha continua por el valor de la investigación en el mundo matemático, y de cómo a pesar de los errores y fracasos, la vida con esfuerzo e interés tiene sus recompensas.

    Mencionar que es un libro que desde un punto de vista personal, está enfocado a un público más bien juvenil, puesto que se trata de una escritura tal vez un tanto compleja para alumnos de educación primaria.

    Por último decir que ‘El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach’ se convierte en una buena recomendación a la hora de ofrecer a los alumnos una lectura entretenida y llena de valores.

  672. Alba Rodríguez García (Educación Primaria) Says:

    -“¿Sabes cuál es el secreto de la vida? El secreto de la vida es fijarse siempre metas alcanzables.” Esta frase que aparece en el libro de “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, me hizo reflexionar y creo que es una de las moralejas con las que me quedo tras haber leído el libro.
    El Tío Petros se fijó una meta que, alcanzable o no, le trajo muchos quebraderos de cabeza a lo largo de su vida,tanto, que acabó por aislarse del mundo que le rodeaba para centrarse sólo y exclusivamente en uno de los tres dilemas sin resolver (por aquel entonces) de las matemáticas, se encerró en si mismo y en el problema sin resolver, estaba tan obsesionado con el que no veía ,ni pensaba nada más que en el, ya estuviera en la calle, dando un paseo, o tomando una taza de café. El Tío Petros había hecho grandes descubrimientos para las matemáticas, pero no quiso publicarlos, hasta tener el GRAN DESCUBRIMIENTO DE LA CONJETURA DE GOLDBACH,(y eso, le hizo aprender más tarde,que más vale pájaro en mano que ciento volando) esta avaricia, le llevó a perder el reconocimiento de muchos de sus compañeros matemáticos, los cuales les ofrecieron trabajar con él, pero se negó, quería llegar a la solución del gran problema y masticar el éxito él sólo. Por querer esperar, al final se le adelantaron y otros matemáticos llegaron a los descubrimientos que había hecho él, mientras trabajaba en la conjetura, ellos sí los publicaron y a Petros por mucho que supiera que él lo había descubierto antes no le quedo más remedio que aguantarse, y aprender de su avaricia.
    Una publicación en especial hizo que Petros se desilusionara un poco con la conjetura y fue entonces cuando empezó a hacerse con otras aficiones como el ajedrez,jardinería,etc y a dedicarle cada vez menos tiempo a la conjetura hasta dejarla por imposible y no trabajar más en ella.
    Fue cuando apareció su sobrino favorito, que como todos niños de su edad,tienen curiosidad de saber el por qué de muchas cosas, el por qué odiaban a Petros sus hermanos, el por qué Petros no era un matemático conocido como otros si según lo que le contaba su tío fue uno de los mejores, el por qué no había rastro de el por muchos sitios, publicaciones, artículos, ni siquiera asistía a conferencias…tanta fue la curiosidad de su sobrino que al final tras haber pasado unos años, y ya haber estudiado para matemático, aunque finalmente se inclinó por la empresa de la familia,quiso que le resolviera el problema quele mandó un verano cuando era más pequeño y quería seguir los pasos de su tío, y que el sobrino fue incapaz de responder, el gran problema era La conjetura de Goldbach, de lo cual se enteraría años mas tarde de casualidad hablando con su compañero de habitación en la universidad.
    Finalmente en un último suspiro de vida, el Tío Petros llamó a su sobrino para verificarle que ya la había resuelto, pero nunca se supo cómo, ya que cuando llegaron a su casa, sólo se encontraron el cuerpo sin vida del Tío Petros.
    Este cuento nos enseña como a veces la avaricia puede romper el saco, y que tenemos que conformarnos con lo que sí podemos aspirar, y que si no lo conseguimos tampoco podemos obsesionarnos ni sentirnos unos fracasados, a veces es mejor ir consiguiendo objetivos más pequeños y luego los grandes, no podemos pretender por ejemplo estudiar matemáticas y empezar por el problema más difícil.
    De ahí que debemos fijarnos siempre metas ALCANZABLES.

  673. Raúl Campo Braña Says:

    A pesar de ser un libro de matemáticas e que polo tanto en ocasións faise dificil de entender en certos aspectos como diálogos e narracións sobre conxeturas, teorías de números e demais estudos matemáticos, a súa coidada mezcla de narrativa e diálogos engancha. A obra xira entorno a dous protagonistas principais o tío Petros e o seu sobriño favorito. O primeiro capítulo é narrado polo sobriñoque presenta a súa familia e a situacíón familiar co tío Petros ao que toda a familia desprecia calificandoo como un fracasado. O sobriño de Petros interesase por a causa dese desprecio da familia polo que decide investigar o que esconde seu tío. Descobre que é un gran matemático recoñecido e comeza a interesarse polas matemáticas. Decide estudar matemáticas polo que vai consultar ao seu tío que non contento coa idea debido a súas malas experiencias pasadas faille firmar ao seu sobriño un papel no que clarifica que se non resolve un problema non estudará matemáticas no futuro.Trátase dun dos grandes problemas indemostrables aínda a día de hoxe, a conxetura de Goldbach, que todo numero par maior que dous é igual a suma de dous primos. Perde un verán tratando de resolver o problema e demostrar a seu tío que posúe madeira de gran matemático pero fracasa. Desta maneira decide estudar económocas en EE.UU e alí conoce a Sammi que o anima a estudar matemáticas despois de darse conta de que o seu tío o engañou planteadonlle un problema imposible.

    No segundo capítulo o sobriño visita a Petros e este cóntalle a historia da súa vida. Petros desde moi novo e debido ao seu gran potencial no campo das matemáticas emigra a Alemaña para seguir formándose. Alí coñece o amor con Isolda que fora atraida pola figura de futura promesa matemática de Petros pero esta casa e Petros decide centrarse nas Matemáticas para quizais algún día saltar a fama por un descubremento matemático e recuperar a Isolda. Para impresionala debería resolver o problema máis díficil : A conxetura de Goldbach. Posteriormente vaise a Inglaterra donde coñece a dous grandes matemáticos cos que traballa pero movido pola ambición decide seguir estudando en secreto e pola súa conta a famosa conxetura xa que quería un recoñecemento persoal non compartido. Comezaba a obsesionarse e a soñar cos numeros conforme o tempo pasaba, deixa o seu traballo de catedrático e decide centrarse ao cen por cen na súa investigación. O seu traballo da o seu froito con dous teoremas dignos de publicación pero co medo a que alguén a partir dos seus traballos logrará demostrar a conxetura decide non publicalos e seguir investigando. Pasado o tempo decide publicar estes traballos xa que desde o método Papacristos non fixera un só descubremento. Desta maneira mándalle ao seu compañeiro en Inglaterra os seus teoremas esperando os pertinentes alagos pero a sorpresa sería máxima cando lle comunicaron que eses traballos xa foran publicados recientemente . Debido a súa descarada ambición deixara pasar a oportunidade de publicalos no seu momento e recibir as deseadas felicitacións. Así, posteriormente decide seguir investigando pero compartindo e intercambiando opinión cos seus colegas, tal e como lle aconsellaron en vez de encerrarse a traballar a marxe do mundo. Descobre o axedrez que pouco a pouco domina ata converterse nun experto neste xogo que compartira o tempo coa súa investigación. Un día e gracias a un xoven que lle pide a Petros traducir un texto en alemán este descobre a teoría da imcompletitude que defendía a indemostrabilidade de certas teorías matemáticas. Petros queda en shock e decide ir deixando a investigación paulatinamente. Finalmente regresa a Grecia debido a guerra e volve a unha rutina baseada no axedrez, a xardinería e unha vida en soidade.

    No derradeiro capítulo volve a ser o narrador o sobriño quen logo de acabar a súa licenciatura en económicas decide regresar a Atenas para traballar no negocio familiar. Antes e nunha conversa con Sammy chega a conclusión de que o seu tío poido refuxiarse na teoría de Gödel para evitar a idea de fracaso. En grecia tío e sobriño comezan un boa relación compartindo partidas de axedrez e boas conversas ata que o sobriño tratando de descubrir a verdadade sobre ese abandono no seu traballo discute co tío Petros. Deciden empezar a falar de Matemáticas converténdose esas charlas en clases para o sobriño ata que un día xorde a famosa conxetura e Petros ferido no seu orgullo comeza a investigación de novo, vólvese tolo e finalmente unha noite aparece na casa do sobriño pedindo dous matemáticos para verificar que acababa de demostrar a conxetura de Goldbach, o traballo co cal desperdiciara toda unha vida. O sobriño non fai caso e dice que irá maña . A mañá seguinte Petros aparece morto no xardín e o misterio de que si realmente fixera o descubremento queda no aire como un final aberto no queda cada un pode pensar o que queira : Petros era un tolo ou un xenio?.

  674. Yolanda Pérez Bargiela (Ed. Primaria) Says:

    “Todo entero mayor que dos es la suma de dos primos” resumen perfecto y eje central de dicha novela de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” Un curioso joven heleno y la relación que estable con su enigmático tío sirven de epicentro e hilo conductor para esta gran historia, donde lo más importante no son las vidas de sus personajes, sino la pasión y dedicación que tienen por las matemáticas.

    A mi parecer, un libro perfecto para cualquier alumno de la secundaria por su complejidad para niños más jóvenes. Una novela ágil y de fácil lectura, en la cual, las páginas vuelan una tras otra, sin que el paso del tiempo sea relevante en la vida del lector y sí las historias de los personajes. Los personajes reales incluidos en la novela, despiertan la curiosidad del lector hacia la vida y obra de dichos matemáticos. En ocasiones, te sientes tentado a coger lápiz y papel y juguetear tú también un poco con los números.

    Esta novela resalta a su vez valores como la perseverancia, el esfuerzo y la valentía.
    Obra de muy recomendada lectura.

  675. Iria Romano Fernández Ed. Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”.
    Este libro resultoume moi interesante, xa trata das matemáticas, pero de aspectos que non estamos acostumados a oír falar deles en clase, posto que fala da conjetura de Goldbach, un gran enigma das matemáticas. Todo isto en relación co tío do narrador Petros, que é o que intenta demostrar esta teoría.
    O libro é máis complexo que “El diablo de los números” e non me parece adecuado para traballar con nenos de primaria, senón que sería para máis idade, polo problema que nel se trata e entorno ao que xira e polos termos empregados. Polo demais pareceume un libro moi interesante que espertou en min dúbidas sobre esta conxetura que ven a dicir: “Todo número para maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos”.
    En definitiva, o libro gustoume moito e sería un bo libro para traballar en clase, pero en cursos de ESO, xa que creo que entenderían mellor os conceptos e o libro en xeral e saberían relacionalos mellor.

  676. Manuel González Crespo (Ed. Primaria) Says:

    O llibro xira en torno a un dos tres grandes problemas irresolubles da teoría de números e como un matemático sacrificou toda a súa vida por intentar resolvelo.

    Sen dúbida, o obxectivo do libro é meramente de entreter ó lector, non busca ter función didáctica, pero tamén é certo que nos achega unha dimensión das matemáticas completamente nova, lonxe das sumas e das tablas de multiplicar que acostumamos a facer dentro das aulas.

    Por outro lado, o libro tamén nos amosa unha realidade innegable: os efectos que ten sobre as persoas as matemáticas e o seu estudo. Ó longo da historia podemos atopar numerosos matemáticos importantes que realizaron verdadeiros logros nos seus respectivos campos, o que non se nos di é os sacrificios persoais e sobre todo mentais (a nivel de saúde) que estes matemáticos tiveron que ofrecer para obter un mínimo de gloria.

    Dende o punto de vista máis persoal, debo dicir que o libro foi do meu agrado e mantívome bastante interesado no tema, mesmo cheguei a buscar información sobre a propia Conxetura de Goldbach.

    No tocante a aplicacións prácticas nas aulas de mañán, debo dicir que o libro é dun alto nivel lector, é preciso ter un bo manexo do vocabulario e sobre todo ter unha gran capacidade de retención de numerosos datos, nomes e distintas situacións. Pero non descartaría poder utilizalo algún día co obxectivo de achegar ós alumnos a algo que, de seguro, descoñecen: a teoría de números. E quen sabe, quizais instrúa a un posible matemático que demostrre a Conxetura de Goldbach.

    Para rematar, creo que o libro nos ofrece non só a oportunidade de achegarnos ás matemáticas dende o outro lado, se non que tamén nos da unha importante moralexa: «cando unha persoa sacrifica toda a súa vida por un pouco de recoñecemento futuro e esta é recordada o día de mañán só se lembrarán dese mínimo descubrimento e non da vida que deixaches de vivir para chegar a el. Vive o día a día.»

  677. Laura Villar Méndez (ed, primaria) Says:

    Este libro trata sobre la historia de un matemático que consagró su vida a la resolución de un problema, la teoría Goldbach. La historia de este personaje nos la va contando su sobrino (que también nos cuenta la suya propia) que fascinado por su tío decide investigar sobre su vida y conocerlo mejor para así poder demostrar que su tío no es “el fracaso de la familia” como asegura su padre.
    Poco a poco, el sobrino va descubriendo y hechizándose por la historia de su tío y por la propio historia de las matemáticas. Además, nos muestra realmente lo dura y apasionante que es la vida de un matemático investigador y de todos los sacrificios voluntarios que Petros tuvo que hacer a lo largo de su vida para finalmente no conseguir sus propósitos o por lo menos el reconocimiento de ellos.
    Se intercalan los personajes ficticios como Petros y su sobrino, por ejemplo, con otros reales como ilustres matemáticos del siglo XX, además aparecen algunas teorías matemáticas, algunas solo nombradas, otras pseudo explicadas.
    Aunque con sabor agridulce, la historia me parece entretenida, original e incluso tierna por momentos además de que crea intriga en el lector por descubrir la verdadera vida de Tío Petros lo que la convierte en una lectura agradable y fácil.

  678. Estíbaliz Campelo Izquierdo. Educación primaria. Says:

    Me gustó mucho la historia que narra este libro. Me resultó muy entretenido de principio a fin. Además de contar una trama el autor introduce de un modo protagonista las matemáticas. Centrándose durante todo el relato en una cuestión base que es la conjetura de Goldbach.

    El libro aparece dividido en tres partes, todas ellas giran entorno al Tío Petros y su afán por demostrar la conjetura de Goldbach .

    Presenta un lenguaje de mayor complejidad que “El diablo de los números” por lo que quizás no me parezca demasiado adecuado para trabajar con niños de primaria. Sino que creo necesaria una madurez mayor para su compresión.

    A lo largo de todo el libro se mantiene una intriga y un misterio que enganchan hasta las últimas líneas en las que el autor decide dejarnos un final a nuestro entendimiento.

    De este relato me quedo con que las matemáticas no tienen nada que ver con las aplicaciones prácticas ni con los procedimientos de cálculo que aprendes en el colegio. El verdadero matemático se parece a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección.

    No estoy de acuerdo con una de las afirmaciones que hace el autor sobre que “El matemático nace, no se hace. Si no tienes esa aptitud especial en los genes, trabajarás en vano durante toda tu vida y un día acabarás siendo un mediocre.” Considero que el trabajo es la base de todos nuestros resultados por lo que si alguien se esfuerza en conseguir algo, será capaz de lograrlo.

  679. Naiara Portela 3ºEd. Musical Says:

    El libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» cuenta la historia de un matemático que vive solo en un pequeño pueblo,ésta es contada por su sobrino. El pequeño sobrino de Petros casi no conoce a su tío,debido a que éste último tiene una vida social casi inexistente.
    Petros defiende un teorema en la que afirma que todos los números pares enteros siguientes al dos se pueden obtener por la suma de dos números primos.
    Al no conseguir respuesta a su teorema, también llamado la Conjetura de Goldbach, utilizó la teoría de la incompletitud añadiendo que era indemostrable.
    En definitiva,es una novela amena y entretenida,bastante sencilla aunque para mi punto de vista complicada para los niños de educación primaria.
    Se podrían sacar varias moralejas,una de ellas sería que hay que tener paciencia y seguridad en uno mismo cuando se cree en algo.

  680. Cristina Cachafeiro Vieites Says:

    El libro me resultó más entretenido que el Diablo de los números puesto que la narración es más novelada. Aunque en el libro se desarrollan conceptos y valores y muy interesantes, como la superación y el esfuerzo, no creo que sea un recurso para utilizar en primaria. Me parece excesivamente complejo, aun para trabajar con la ayuda de un profesor. Por ello lo emplearía en secundaria para introducir algún teorema, fórmula o problema, y abordarlo así desde una perspectiva diferente. De modo que se comprendiera el esfuerzo y trabajo que subyacen a estas demostraciones.

  681. Natalia Segundo Vázquez (Educación Primaria) Says:

    Este libro gustoume ,pola súa fácil lectura e porque nel, ao contrario que no libro “O diaño dos números” se relata a vida dunha persoa e todo o que a envolveu desde o momento do seu nacemento ata o da sua morte e non se tratan soamente temas matemáticos ainda que si é certo que aparecen como é lóxico posto que, a persoa, o protagonista desta historia, é un introvertido matemático chamado Petros Papachristos cuxo punto de inflexión vivencial ten un nome: a conxetura de Goldbach.
    Non recomendaría o seu lectorado para o alumnado de educación primaria posto que o vocabulario e os conceptos matemáticos son de difícil comprensión para eses niveis pero si o faría para niveis superiores como educación secundaria onde serviría para traballar valores tales como a perseverancia, o traballo en equipo…e tamén a comprensión de que na vida está ben marcarnos metas pero sempre que estas sexan acadables.

  682. El tio petros y la conjetura de goldbach es un libro escrito por Apóstolos Dioxadis, escritor griego de novelas didácticas relacionadas con las matemáticas.

    Éste libro sigue una línea similar al de «El diablo de los números» aunque, en este caso, debido a cierta complejidad en el vocabulario y las explicaciones, no sería demasiado recomendable para niños de educación primaria.

    El libro consta de 3 partes, alternando el tipo de narrador. Así pues en la primera de ellas está narrada en primera persona por el sobrino de Petros, el cual se interesa por el desprecio que tiene su familia hacia su tío, descubre que es un gran matemático y se empieza a interesar por las matemáticas, haciendo un «contrato» con su tío, que si alguna vez no da solucionado algún problema, dejará de estudiarlas.

    La segunda parte está escrita en tercera persona, en ella Petros cuenta la historia de su vida, lo que le llevó a estudiar la famosa conjetura de goldbach, la cual dice que todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos.

    En cuanto a la tercera parte, vuelve a ser el sobrino el que hace de narrador, el cual tras acabar sus estudios decide volver a atenas para trabajar en el negocio familiar, y entablará grandes charlas matemáticas con su tío.

    Al final del libro quedará un final abierto, pues Petros muere y no se sabe si al final dió descubierto la famosa conjetura.
    Así pues se trata de un libro ágil, entretenido, bien escrito, pero que guarda una gran complejidad en su interior, justo como la conjetura de goldbach

  683. Yaiza Puente Arias ( 3º Musical) Says:

    Este libro gustoume bastante, xa que tiña unha idea das matemáticas distinta, menos clara quizais, e xunto co Diablo dos Números, cambiou a miña forma de vela, máis positivamente. Se así o fixo conmigo, supoño que cos nenos quizais máis. Este tipo de materiais convirtense en claras motivacions para os nenos nesta materia das matemáticas, facendo todas as teorías moito mais amenas e divertidas e captando mellor a súa atención, algo primordial na aula para o docente.

    O libro xira básicamente arredor de Petros, un matemático non moi ben visto pola súa familia pola súa forma de vivir, e do seu sobriño (aparecen máis persoaxes, en concreto aparecen nomes de importantes matemáticos, moitos dos cales non coñecía). O sobriño, que sente admiración polo seu tio, decide estudar matemáticas. Petros pretendendo probar a xenialidade do seu sobriño, plantexalle que demostre a conxetura de Goldbach, algo no que el xa traballara durante anos e non conseguirá resolver.
    Petrus chegou a obsesionarse con esta demostración; unha noite chama ao seu sobriño para que fose testigo da resolución do problema que levaba buscando tantos anos, pero cando chega o vello matemático xa estaba morto.

    É un libro que engancha pola sua continuidade argumental e intriga. Podendoo considerar así coma un libro de aventuras cuxo eixe primordial son as matemáticas. Quizáis por este mesmo feito me gustase máis que O diablo das matemáticas; para o meu gusto ten máis enganche, tamén é certo que creo que non e un libro apropiado para nenos de primaria, senón máis para a ESO ou último curso de primaria.

    De todos xeitos, estou contenta por descubrir unha forma de achegar aos nenos a este mundo matemático dunha forma divertida, distinta á que se amosa nas aulas habitualmente. Probablemente con este tipo de materiais cambiaría a perspectiva de rechazo por partes dalguns nenos hacia esta materia.

  684. Yaiza Puente Arias ( 3º Musical) Says:

    Este libro gustoume bastante, xa que tiña unha idea das matemáticas distinta, menos clara quizais, e xunto co Diablo dos Números, cambiou a miña forma de vela, máis positivamente. Se así o fixo conmigo, supoño que cos nenos quizais máis. Este tipo de materiais convirtense en claras motivacions para os nenos nesta materia das matemáticas, facendo todas as teorías moito mais amenas, captando así mellor a súa atención, algo primordial na aula para o docente.

    O libro xira básicamente arredor de Petros, un matemático non moi ben visto pola súa familia pola súa forma de vivir, e do seu sobriño (aparecen máis persoaxes, en concreto aparecen nomes de importantes matemáticos, moitos dos cales non coñecía). O sobriño, que sente admiración polo seu tio, decide estudar matemáticas. Petros pretendendo probar a xenialidade do seu sobriño, plantexalle que demostre a conxetura de Goldbach, algo no que el xa traballara durante anos e non conseguirá resolver.
    Petrus chegou a obsesionarse con esta demostración; unha noite chama ao seu sobriño para que fose testigo da resolución do problema que levaba buscando tantos anos, pero cando chega o vello matemático xa estaba morto.

    É un libro que engancha pola sua continuidade argumental e intriga. Podendoo considerar así coma un libro de aventuras cuxo eixe primordial son as matemáticas. Quizáis por este mesmo feito me gustase máis que O diablo das matemáticas; para o meu gusto ten máis enganche, tamén é certo que creo que non e un libro apropiado para nenos de primaria, senón máis para a ESO ou último curso de primaria.

    De todos xeitos, estou contenta por descubrir unha forma de achegar aos nenos a este mundo matemático dunha forma divertida, distinta á que se amosa nas aulas habitualmente. Probablemente con este tipo de materiais cambiaría a perspectiva de rechazo por partes dalguns nenos hacia esta materia.

  685. Roi Guerra Vázquez Says:

    El tio Petros y la Conjetura de Goldbach engloba dos aspectos temáticos esenciales: las matemáticas y la sociología-psicología. La narración, en primera y tercera persona gira en torno a la vida del sobrino de Petros, un gran y enigmático matemático aficcionado al ajedrez, y a la relación que ésta guarda con la búsqueda de la resolución de uno de los grandes problemas matemáticos no resueltos: la Conjetura de Goldbach, basada en la demostración de que todo número par superior a dos es la suma de dos números primos. La misma búsqueda de esta solución repercutirá directamente en la vida del protagonista, así como en sus estudios y en la relación con su tío. Por otra parte, más dañino será el efecto que dicha búsqueda producirá sobre Petros, desenbocando en una maniática y casi esquizofrénica obsesión que terminará por quitarle la vida. El final se presenta semi-abierto a dos posibilidades, que hubiera muerto descifrando el resultado sin ningún testigo, o que falleciera víctima de su lucura creyendo enfermizamente que finalmente lo habia descubierto.
    Éste es un libro de agil y amena lectura pero que nunca recomendaría a un niño de primaria por su dificultad en cuando a vocabulario y estructura. Se presenta cómica en ocasiones y trágica en otras, y suele dar la impresión a lo largo de prácticamente toda la obra de que los matemáticos son personas obsesivas y psicológicamente abstraídas del resto de la sociedad.

  686. Ana Márquez Moreno (MUSICAL) Says:

    Antes de leer el libro pensé que sería algo más aburrido y complicado de entender por su título y su densidad, pero al pasar las páginas me fui sintiendo cómplice de la vida del sobrino de Petros, sobretodo a la hora del engaño que recibió por parte de su tío.

    El libro, dividido en tres partes, cuenta unos años de la vida de un chico que quiere averiguar ‘eso’ que ocultan su padre y su tío Anargyros sobre su otro tío. El día que su padre se lo cuenta, empieza a querer seguir los pasos del brillante matemático catedrático de Análisis de la universidad, o también conocido como su tío Petros.
    El sobrino por lo tanto, visita a su tío con la esperanza de seguir sus pasos, cuando éste le propone un trato: si resuelve un acertijo será un buen matemático, por el contrario, no intentará estudiar nunca esa carrera. Él acepta, ingenuo de la trampa a la que Petros le está sometiendo, y se pasa los tres meses del verano encerrado en casa de su tío materno en Pylos intentando resolver el enigma propuesto: Demostrar que todo número entero mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos.
    Este acertijo, realmente se trata de la llamada conjetura de Goldbach, algo a lo que su tío dedico su vida sin obtener respuesta alguna. Como era de esperar, su sobrino no consigue resolverlo y firma un documento en el que dice no ser matemático jamás.
    Casualmente, después de matricularse en económicas en la universidad, conoce a un compañero nuevo de habitación llamado Sammy que estudia matemáticas y que le descubre la realidad del acertijo que su tío le mandara resolver y porque no lo dio conseguido. El sobrino, lógicamente se enfada.
    Hasta aquí transcurre el primer capítulo. En el segundo, Petros toma la palabra en boca de su sobrino, y cuenta su experiencia con la conjetura, aunque no se explica claramente la causa real de su abandono por la búsqueda de su demostración.
    Finalmente, después de que el sobrino convencido por Sammy se metiera en la carrera de matemáticas, la deja, lo que hace que la relación con su tío sea mejor.
    Estos, empiezan a realizar las llamadas ‘Diez lecciones sobre la conjetura de Goldbach’, en las que el sobrino prestaba gran atención. Al final de ellas, notaba a su tío demasiado involucrado en la demostración al mismo tiempo que empezaba a ver que perdía un poco la cabeza. Un día, este llamó a su sobrino con mucha ansia diciéndole que fuera corriendo y que llevara a otro testigo, que fuera matemático también, ya que había descubierto el enigma de la conjetura. Cuando el sobrino llegó, después de haber recogido al médico por el camino, se encontraron el cuerpo del tío Petros muerto rodeado de judías que había empelado para explicar el método de las judías en la décima clase de las diez lecciones. Su cara mostraba una sonrisa de profunda y absoluta satisfacción por, quien sabe, haber descubierto el enigma que intentó lograr toda su vida.
    Por tanto, en su tumba, su sobrino decidió poner esas palabras de los números enteros y primos que tantas vueltas dieron en su cabeza.

    El libro me gustó. Los conceptos matemáticos son fáciles de entender y las vidas de tanto tío como sobrino son bastante interesantes. Te hace ver las matemáticas desde un punto de vista serio, entusiasta y bello a la vez. Y me quedo con una frase citada por el tío Petros al principio del libro: ‘De hecho, desde un punto de vista psicológico, el verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección.’

  687. Rosa Mª Vidal Nieto (3º Musical) Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH».

    Teño que dicir que esta novela foime bastante entretida sobre todo pola intriga a que me vin sometida ó longo de toda a obra. Tamén comentar que dado o seu léxico e algún contido matemático penso que é unha obra axeitada para alumnos da ESO e para todo adulto que se queira somerxer no mundo das matemáticas máis que para os nenos de Primaria.

    É un libro que engancha porque che anima a seguir lendo para ver como evoluciona a historia, pero teño que dicir que nalgún momento tamén me perdín.

    O narrador da historia é o sobriño preferido do tío Petros Papachristos (matemático grego afeccionado á xardinería e ó xadrez) e esta ten como tema principal, a loita por conseguir formular unha proba xeral que resolva o por qué todo número par superior a dous é a suma de dous números primos ( a “Conjetura de Goldbach”).

    Este libro amósanos a complexidade das matemáticas e tamén nos ensina a loitar polo que un quere pero sempre que sexa algo dentro das nosas posibilidades (“é mellor intentar conseguir o posible que loitar polo imposible”).

  688. Brais Ruibal González Says:

    El tio Petros y la conjetura de Golbach.

    A pesar del título, la historia transcurre alrededor de su sobrino; cuya familia considera que el tío es una oveja negra, una carga, un lastre, sin tener en cuenta quien fue en el mundo de las Matemáticas.
    Cuando su sobrino crece fascinado por su figura, el joven recurre a su tío para saber si debería estudiar Matemáticas, a lo cual el viejo le plantea una prueba que tendría que superar para encontrar la respuesta a sus dudas. A pesar de tener todo un verano, el chico no lo consigue y firma un documeno en el que dice que nunca estudiará Matemáticas; y viaja a América para estudiar en la universidad.
    Alli se topa con un compañero de piso que estudia Matemáticas, quien le dice que lo que su tio le había planteado era la Conjetura de Golbach, uno de los grandes problemas sin resolver. Dicho problema consiste en demostrar que todo número par superior a dos es igual a la suma de dos números primos. El sobrino se enfada con su tío y se enrenta a él.
    Cambia el modelo de narración a tercera persona. A partir de ahí se cuentan los esfuerzos del joven sobrino y Petros para intentar resolver la Conjetura de Golbach. Aunque nunca se sabe a ciencia cierta el porqué de su fracaso.
    En pocas palabras ese es argumento de esta novela matemática que bien parece un libro de historia con algunos personajes inventados. El espíritu del libro es el placer del descubrimiento. Al igual que el «Diablo de los Números» explica con detalle algunos aspectos numéricos y matemáticos. Siguiendo con la comparación del otro libro, personalmente es mucho más interesante y enigmático.

    4= 2+2 6= 3+3 8= 3+5 10= 3+7 12= 5+7

  689. Sara Castro Quintáns, Primaria Says:

    En esta pequeña novela se relata la historia de Petros Papachristos a través de la visión de su sobrino. Este descubre que su tío había truncado su gran carrera por la obsesión de convertirse en un gran matemático para ello trabajará en demostrar uno de los grandes teoremas, la conjetura de Goldbach. Esta tarea le trajo consigo aislarse de todo el mundo y volverse una persona difícil, con un carácter fuerte y antisocial. Un buen día decide abandonar su investigación y sin dar razones sobre su aparente fracaso.
    Al pasar varios años, Petros recibe una medalla al mérito y a la vuelta del mismo su sobrino le pide que le explique el método Papachristos y la conjetura. Para ello le dio 10 lecciones teóricas básicas sobre la conjetura y el método de judías. Tras estas clases Petros volvió a enfrascarse de nuevo en la demostración del teorema. Una noche muy lluviosa, llama a su sobrino desesperadamente para pedirle que le traigan rápidamente dos testigos porque acaba de demostrar la conjetura de Goldbach. El joven no se lo cree y llamó al médico para que lo acompañase y le hiciese un reconocimiento a su tío. Cuando llegaron a la residencia del matemático encontraron a este tumbado en el suelo muerto pero por ninguna parte estaba la demostración escrita.
    En mi opinión, este libro es adecuado para todo el público en general por su lectura rápida y sencilla que “engancha” desde la primera pagina. En él descubrimos la vida de una persona apasionada por las matemáticas que pasa los mejores años de su vida intentando convertirse en un integrante de la lista de los grandes matemáticos de la historia. Por otro lado, conocemos como se forma esta ciencia y los pasos que se siguen para explicar un teorema matemático. Cuestión que tienen que conocer tanto los niños como los adultos para entender y apreciar esta ciencia que en general no despierta gran interés.

  690. Adrián Fernández González. Mestre Ed. Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Apostolos Doxiadis.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach cuenta la historia de cómo un sobrino que crece fascinado por la figura de un anciano al que su familia considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático.
    Pero el tío Petros no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemática que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez.
    El sobrino sentía gran fascinación por el anciano, por lo que desea convertirse también en matemático. Ante esta situación, su tío le ofrece una prueba, demostrar una simple proposición matemática. Si lo consigue, habrá demostrado tener talento para esa disciplina. Pero un verano de trabajo no sirve de nada, y el joven se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemática y parte a América para realizar sus estudios universitarios.
    El problema planteado por el anciano es muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Expresable en pocas palabras, es sin embargo uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach. Cuando su compañero de cuarto le dice al joven que su tío lo que le había planteado como prueba era un famoso problema no resuelto, éste estalla en cólera y decide enfrentarse al anciano.
    Esta novela cuenta una aventura fascinante en la que se entremezclan personajes inventados con grandes matemáticos.
    Apostolos Doxiadis decidió escribir una novela sobre el placer y los peligros de la matemática. Por lo tanto, El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una reflexión sobre la admiración, el orgullo y la iluminación del descubrimiento y de cómo hay gente capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen mayor interés práctico.
    Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender.

  691. Adrian Pombo Castro Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbacha
    Desde mi punto de vista menos entretenido en comparación a el diablo de los números y mucho menos entretenido en cuanto a formato y entretenimiento,ya fuera de opiniones personales el argumento no esta nada mal y nos cuenta la historia de un personaje al que su familia de comerciantes considera una carga o una peso para su familia «la oveja negra por así decirlo» sin embargo este ha tenido un pasado como matemático. Su sobrino comienza a indagar en el pasado de él porque no da crédito de como el resto de su familia le consideran una carga o un estorbo o que no sirve para nada,a continuación el chico encuentra pruebas de que estaba en l cierto y era todo lo contrario a lo que pensaba su familia y descubre que era un famoso catedrático de la universidad de Munich y a continuación el habla con su padre el cual le da su explicación por la mala consideración de su tío,a raíz de ese punto nuestro protagonista comienza a interesarse por las matemáticas asta que llegó el día en que nuestro joven protagonista fue a pedirle opinión a su tío Petros de que si sería una buena idea estudiar matemáticas,este le plantea una prueba que consistía en demostrar una simple proposición matemática, si lograba saber la respuesta el sobrino tendría talento para esa disciplina: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos!!!!
    Después de todo un verano, no logró resolver el problema y se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemáticas y parte a América a estudiar en la universidad.
    Allí su compañero de habitación está estudiando matematicas y nuestro protagonista le cuenta el problema que le había planteado su tío. Sammy que era su compañero de habitción le explica que su tío le había planteado la conjetura de Goldbach..uno de los grandes problemas no resueltos de las matemáticas así nuestro joven protagonista manda una carta a su tío pidiéndole explicaciones del asunto.
    Sammy le invita a que realice Matemáticas.Concluído este capitulo
    el sobrino nos cuenta la vida de su tío.Cuando un día llegó a su casa para pedirle explicaciones ya de regreso este le comenzó a contar su vida.
    Su tío cuenta que cuando entró a ser profesor eligió explicar la conjetura de Goldbach para darse a conocer en el mundo matemático, pero quería sacar la demostración entera, y no publicar paso a paso su evolución a partir de ahí ya le cuenta casi toda su carrera como matemático,cin explicaciones matemáticas incluídas que quizás bajo mi punto de vista sea la parte mas intrigante y entretenida del libro.
    Creo de todos modos como dije antes que esta por debajo del diablo de los números en la manera en que el otro libro mezcla guión y matemáticas,osea la trama y las matemáticas,los problemas que en este libro se representan (matemáticos) son igual por el lenguaje algo mas complejos que en el otro libro citado! de todos modos también esta muy bien haberlo leído siempre te aporta otra perspectiva del tema desde el punto de vista del autor y metiéndonos en la piel del personaje, de todos modos a pesar de ser diferentes ambos libros tiene características muy comunes que son las de presentar las matemáticas y sus problemas como un incógnito o un juego y no como una simple resolución de procesos a la manera tradicional,junto con el otro libro me he dado cuenta de la importancia de como se plantean las tareas y los problemas para que los niños no cojan manía a las matemáticas como en el caso del protagonista del diablo de los números.
    Mi opinión también puede venir condicionada porque.he leído primero el otro libro y me ha gustado tanto que bueno este a mi forma de ver peca de sosería,es mucho menos ilustrativo,menos didáctico y con menos relación a la infancia ya que con el otro pueden sentirse identificados con el protagonista de manera mas fácil y emprender su interés como el protagonista lo hizo!
    De todos modos también ha estado bien quizás este no lo recomendaría
    a la misma edad,creo que está adecuado a un nivel un poco mas avanzado a pesar de ser una narración también sencilla.

  692. Patricia Aldao Morgade (Musical) Says:

    Neste libro, un rapaz conta a súa propia historia coas matemáticas. Éste crece fascinado pola figura de seu tío (considerado a ovella negra da familia), que no seu pasado foi un gran matemático. Estou a falar do tío Petros e do seu sobriño, que o admira ata o punto de querer converterse tamén en matemático e estudar esta carreira na universidade. Este ancián, que vive recluído na casa, rodeado de libros sobre matemáticas dos que xa non disfruta e xogando todo o día ó xadrez, faille una proposición ó seu sobriño: debe resolver un problema matemático. Se o consegue demostrará ter talento para as matemáticas, do contrario deixará de lado esta carreira. Non o conseguiu, polo que firmou o contrato de que nunca estudaría matemáticas e marcha a Estados Unidos facer económicas.

    O problema era o seguinte: “demostrar que todo número par superior a 2 é a suma de dous primos”. Trátase da conxectura de Goldbach, que é un dos problemas que a matemática aínda non conseguiu resolver. É aquí onde posiblemente se reflexa a frustración que sente o tío Petros de non poder chegar á meta que se marcou, aínda que non se ven claramente as razóns polas que Petros abandona a súa busca aínda que finalmente se agoche no teorema da incompletitude de Godel.

    O rapaz ignoraba isto, e estudou económicas. No seu 3º ano de carreira, compartiu habitación con Sammy, un rapaz que estudaba matemáticas e lle descubriu a horrible verdade sobre a conxetura de Goldbach. As reaccións do rapaz pasaron polas denominadas 4 etapas de duelo: negación ira, depresión e aceptación ata que finalmente decide retomar os seus estudos de matemáticas.

    Sammy atreveuse a dicir que o tío Petros era un impostor, pero o sobriño pasou a sentir compaixón e dálle ó tío a oportunidade de defenderse.
    A partir de aquí comeza a narrar a vida do tío Petros tal e como este lla contou no seu dia:

    Cóntanos que Petros era un neno prodixio e cómo ingresou antes de tempo na universidade. Fálanos do seu 1º amor, e como o abandono desta o levou a querer facer unha gran fazaña matemática. Tamén nos fala de cómo elixe a conxectura de Golbach como vehículo para acadar a fama. Pero para conseguilo decidíu non contarlle a ninguén que estaba a traballar niso. Tampouco quixo publicar 2 descubrimentos moi importantes que fixo, por medo a facilitarlle o traballo a outros, e que levasen estes o mérito de resolver a conxectura.
    Cóntanos tamén cómo se iniciou no mundo do xadrez e como este lle servía para relaxarse.
    Cando por fin o tío Petros decide sacar a luz os seus descubrimentos despois dunha longa ausencia, entérase de que outros científicos se lle adiantaron por non telos publicado cando debía. Pero aínda así seguía coa esperanza de resolver a conxectura de Goldbach (a través do método alxébrico).
    Un xoven que xa aparecera nos seus soños fíxolle ver q había cousas en matemáticas q eran indemostrables, aínda que foran certas. O teorema da incompletitude desanimouno para seguir adiante.

    Esta foi a explicación que o tio Petros lle dou a seu sobriño. Éste volta a EEUU, e atopase de novo con Sammy. Aínda que se licenciou, decide non seguir coas matemáticas. Deuse conta que el quería ter una vida social, ter amigos e ser feliz, non coma outros grandes matemáticos que non tiñan vida nin amigos, solo vivían para os seus estudos, illados, e algúns incluso se intentaron suicidar ou se volveron tolos por querer acercarse demasiado á verdade.
    Despois o sobriño rematou a carreira de económicas e púxose a traballar no negocio familiar.
    Non perdeu o contacto con Petros, seguía véndoo, xogaban o axedrez… en realidade o que ocorría é que o sobriño quería saber o verdadeiro motivo polo que seu tío abandonara. Nisto, o ancián volveuse a obsesionar coa conxectura de Goldbach, volveu a retomar os seus estudos coas xudías e parece ser que se obsesionou e se volveu un pouco tolo. Cando supostamente descubriu a verdade e chamou a seu sobriño, morreu. Será verdade que conseguíu descifrar a conxectura? Ou volveuse realmente tolo?

    En canto á MIÑA OPINION sobre este libro, non me parece moi axeitado para traballar con nenos de primaria. Ten partes bastante densas e usa un vocabulario que ás veces incluso a min me resulta difícil de comprender, e para os nenos aínda máis.

    Sen embargo, sí podemos extraer del ideas importantes como a importancia do traballo en grupo, de compartir cos demais o que sabemos… e non facer como Petros, que foi egoísta por querer levar el todo o mérito, por non querer debater cos demáis os seus descubrimentos… todo isto ó final foi o que o levou ó fracaso.

    Outra cousa que me gustaría destacar é que Petros dedica a súa vida ó que máis lle gusta, esto é moi importante, porque mentres que outros deixan de lado as súas ilusions por pensar que non o van conseguir ou por compracer os “intereses familiares” deixan de facer as cousas que máis lle gustan ou os seus soños. Neste caso, Petros morre feliz, pensando que sí descubriu o teorema no que lebaba traballando toda a vida. Aínda que a novela nos deixa coa incógnita e posiblemente fose producto da súa loucura final, eu penso que el morreu feliz.
    Patricia Aldao(musical)

  693. Gerardo Quintela Martínez (M. Musical) Says:

    Durante la lectura que hemos hecho sobre “El Tio Petros y la conjetura de Goldbach” se nos abre una nueva visión sobre las matemáticas, nos intenta demostrar lo importante que sería un descubrimiento matemático para un matemático. Un asunto a destacar del libro es la anotación que hace el compañero de habitación del sobrino de Petros cuando estaba en la universidad. Tal y como ocurre con los grandes descubrimientos, se hacen en ocasiones al intentar resolver estas conjeturas de las que todavía no se ha podido encontrar forma de demostrarlas, como por ejemplo, las dos teorías que Petros descubrió intentando encontrar la demostración de la conjetura de Golbach. Otro rasgo a destacar del libro, es que, muchas de las teorías matemáticas que en el se narran, se introducen de forma que resulte simple entender lo básico para seguir con la lectura y no perder la trama. En cierto modo, durante la lectura de este libro suceden cosas similares a “El diablo de los números” en cuanto a que introduce y da pinceladas sobre algunas cuestiones que hacen que tu interés aumente, como por ejemplo el teorema de incompletitud de Gödel. Me parece un libro interesante y fácil de leer quizá sea por la intriga de saber qué es lo que oculta el tío Petros, una historia interesante que finalmente nos cuenta su sobrino, con final abierto que deja el interrogante sobre si el tío Petros consigue o no resolver la conjetura. Es muy posible que el tío Petros la consiguiera resolver, pero en realidad la conjetura sigue sin ser demostrada.

  694. Noa Souto Rodríguez. Educación musical Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach »

    Se trata de un libro en tretenido que nos enseña la vida del matemático griego Petros Papachristos. La historia se presenta de forma sencilla ( excepto por algunos conceptos matemáticos) y con un toque de intriga que nos muestra expectantes a lo largo de la trama.
    En mi opinión, el autor nos deja entrecubierto el tema de la constancia y de la superación personal; cómo una persona puede obtener sus metas con muchas perseverancia y constancia en la labor que lo motiva; luchar por un sueño.
    No me parece que sea un libro adecuado para presentar ante el alumnado de primaria por su extensión y el vocabulario empleado, pero sí en cursos superiores como en la ESO o a cualquier persona que le apetezca sumergirse un poco más en el mundo de las matemáticas y pasar un rato agradable.

  695. Rosario Domínguez Oviedo-3º Educación Primaria Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Magnífica e interesante historia sobre la familia Papachristos, en especial, la vida del tío Petros: una vida por y para las matemáticas.
    Como tema principal del libro podemos destacar este (el de las matemáticas) pero esta historia encierra una serie de sentimientos y emociones que van más allá de los propios números. El tío Petros, un matemático incansable, vive su vejez alejado de la vida social y dedicada por completo a la jardinería y al ajedrez. Pero detrás de este hombre solitario se esconde una dura historia: “el matemático nace, y no se hace” (esto es lo que decía el tío Petros) y esta pasión por los números es lo que le llevo a dedicar toda su vida a demostrar “la conjetura de Goldbach”. Pero más allá del propio deseo y satisfacción personal que le causaba esto, para el tío Petros la conjetura de Goldbach se convirtió en una obsesión primordial en su vida, dejando así, todo de lado por comprobarla.
    Su historio es la historia frustrada de un hombre que dedicó su vida por completo a comprobar algo que finalmente no fue capaz. Una lucha incesante e incansable que continuó hasta su muerte.
    Unos lo tomaron por loco, su propia familia lo tenía por “raro” pero si hay algo que consiguió el tío Petros fue la admiración de su “sobrino favorito” que (aunque su historia fue a veces un tanto conflictiva) decidió no juzgarlo (como lo hicieron los demás) escuchando su historia y admirándolo no por ser un matemático con un cierto renombre sino por ser simplemente su tío Petros.

  696. Nair Núñez Núñez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbacha

    El tío Petros y la conjetura de Goldbacha ,nos relata la historia de un tipo, al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de tener un pasado como matemático. Su sobrino comienza a investigar sobre él , puesto que no entiende porqué lo consideran una oveja negra después de encontrar pruebas que lo llevaban a pensar lo contrario, pues descubrió que era un famoso catedrático de la universidad de Múnich.

    El padre le explicó porqué pensaban él y su hermano eso sobre el tío Petros, pero eso lo llevo a querer estudiar matemáticas.

    Un buen día fue a pedirle opinión a su tío Petros, si sería buena idea estudiar matemáticas, entonces este le planteó una prueba,demostrar una simple proposición matemática, si lograba saber la respuesta el sobrino tendría talento para esa disciplina. El problema decía lo siguiente: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos.
    Después de todo un verano, no logró resolver el problema y se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemáticas y parte a América para realizar sus estudios universitarios.
    Coincide que su compañero de cuarto está estudiando matemáticas y un buen día le comenta el problema que le planteara su tío. Ante eso, Sammy responde que su tío le había planteado como prueba un famoso problema no resuelto, uno de los grandes problemas no resueltos de la matemática, la conjetura de Goldbach..
    El sobrino no da crédito a lo que está escuchando y pide explicaciones por carta a su tio…
    El amigo lo anima a que realice Matemáticas y este no se lo piensa..

    En el capítulo 2, el sobrino nos narra la vida de su tío. Pues cuando un buen día llegó a su casa para pedirle explicaciones, este le comenzó a contar su vida…
    Cuenta que cuando entró a ser profesor eligió explicar la conjetura de Goldbach para darse a conocer en el mundo matemático, pero quería sacar la demostración entera, y no publicar paso a paso su evolución. Durante vastante tiempo logró sacar dos teoremas, pero cuando estaba apunto de sacarlos, estos ya estaban publicados…Esto le hizo comunicarse con dos amigos de confianza, Hardy y Littlewood , y centrarse nuevamente en el problema, pero al final no logró demostrar nada puesto que un tipo que apareció un día en un sueño que tuvo, le explicó la teoría de impompletitud de Kurt Gödel.

    El tío Petros, aparte de no poder parar de pensar sobre la conjetura de Goldbach, también tuvo una parte de su vida dedicada al ajedrez (era muy bueno).

    Todo lo que le cuenta el tío se lo cuenta a Sammy, su compañero de habitación, y y este le dice que eso era solo una excusa que buscó para su fracaso, ya que no se podía culpar a la teoría de incompletitud de Kurt Gödel de su fracaso.

    Querer ser un gran matemático llego a raíz de que se enamoró de una chica, llamada Isolda, la cual lo dejó por un hombre.

    También le contó su convivencia con famosos matemáticos, si vida como profesor de matemáticas en la universidad de Munich, su gran cantidad de fracasos, en especial el problema con el Teorema de la incompletitud que supuestamente fue lo que rompió su gran emoción por resolver la conjetura de Goldbach.

    Después de escuchar la historia que le contó su tío sintió una gran decepción de él.Se matricula en económicas , lo cual puso conteto a su padre, pues continuaría con el negocio familiar.

    Vuelve a la universidad y le cuenta todo a Sammy, su compañero de habitación, lo que este le dijo fue que su tío utilizaba como excusa el Teorema de la incompletitud…
    Sammy invita al sobrino a un bar,y en él se encuentra con famosos matemáticos y de pronto ve aparecer un tipo de aspecto loco, con jerseys superpuestos unos encima de otros y Sammy le dice que es Kurt Gödel el hombre que destruyó los sueños de su tío por su Teorema de la incompletitud.

    la ciencia propuso otorgar una Medalla de Oro al Mérito a un grupo de eruditos desconocidos que se habían distinguido en el exterior. La lista era corta, sin embargo, en primer lugar figuraba el gran matemático de fama internacional, profesor Petros Papachristos.
    (El único que lo apoyo para que asistiera fue el sobrino, pues era lo que le haría a su tío revivir la matemáticas y así preguntarle sobre la Conjetura de Goldbach)

    Ese mismo día le recordó sobre aquel verano cuando era un niño y le preguntó cómo resolvía la Conjetura de Goldbach a través del método de las judías;

    El objetivo principal al que quería llegar era que su tío admitiera la verdadera razón por la que había abandonado sus investigaciones.
    Al escuchar a su tío se da cuenta que no había nacido matemático y que había echo bien en abandonar sus estudios, pues comprendió que el verdadero matemático nace, no se hace y que él no era de la misma pasta que su tío.

    En la décima clase de su tío sabría porque abandono en el momento de las judías con el descubrimiento del método geométrico.

    la multiplicación es antinatural ( 5×5=5+5+5), el concepto de números primos, derivado
    directamente de ella, lo es aún más. La extraordinaria dificultad de los problemas básicos
    relacionados con los primos es una consecuencia directa de este hecho. La razón de
    que no haya un patrón evidente en su distribución es que la idea misma de multiplicación (y
    por consiguiente de los números primos) es innecesariamente compleja. Esta es la premisa
    básica. El método geométrico obedece, al deseo de ver los primos de una manera más natural.

    Dibuja con las judías un triángulo de 7 filas y 5 columnas producto de 35.Sin embargo si uno construía todos los rectángulos posibles de puntos (o judías), tendría todos los enteros con
    excepción de los primos. (Puesto que un número primo no es un producto, sólo es posible
    representarlo mediante una única fila, nunca mediante un rectángulo).

    Una vez adentrado en el método geométrico la actitud del tío Petros cambia, y parece que comienza a comportarse como es su juventud. Tío Petros pide al sobrino que le vaya por mas judías y cuando este se las consigue se encierra en su casa.

    Al día siguiente el sobrino le cuenta al padre lo sucedido, que el tío Petros estaba raro, que estaba en un estado de locura…

    Esa misma noche llama el tío y le pide al sobrino que vaya a su casa que ya tiene la solución…
    En esa misma llamada muere el tío Petros y nunca se llegue a saber si era verdad lo que le intentaba contar al sobrino o si era producto de su locura..

  697. Paula Mirón Alonso (MUSICAL) Says:

    Este libro se encuadra dentro de la narrativa juvenil de ciencia ficción, a pesar de que muestra constantes alusiones a temas históricos y científicos. En él el protagonista nos cuenta la vida de su tío Petros, por el que siente una inmensa fascinación desde su infancia ya que lo ve como un enigmático anciano al que su familia de comerciantes considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático.
    Movido por la curiosidad que la figura de su tío le despierta, el protagonista, entonces no más que un adolescente, comienza su andanza por el mundo de las matemáticas. Al conocer la vida de su tío de boca de su padre, ve en él un ejemplo a seguir, hasta el punto de que comienza a interesarse por esta ciencia, llegando a vislumbrar la complejidad y amplitud de la misma, de modo que en un momento de la historia afirma que “las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio. Sus practicantes vivían en un auténtico paraíso conceptual, un majestuoso reino poético inaccesible para el profano.”
    Decide estudiar matemáticas en la universidad pero es su propio tío el que le convence de que no lo haga mediante un engaño, ya que le hace prometer que si no descubre la solución a un problema planteado no se matricularía en esa carrera y el problema escogido fue la conjetura de Goldbach. El tío había dedicado toda su vida a la resolución de ese problema sin éxito y cuando tiempo después su sobrino descubre el engaño le pide explicaciones y es entonces cuando se descubre la verdadera historia y personalidad del matemático Petros. El hombre se trataba de un inteligentísimo matemático dotado de un don para los números que lo llevó lejos en la carrera en sus primeros años, de forma que movido por ansias de grandeza decidió consagrar su vida a la resolución de un problema aparentemente irresoluble, con el fin de ser recordado por siempre como uno de los mejores matemáticos de la historia.
    El libro se centra en la evolución de este personaje a lo largo del tiempo desde sus inicios en la investigación cargados de entusiasmo hasta el momento en que se rinde por miedo y falta de motivación. En la historia giramos en torno a una persona que ve cómo pasan los años sin que el alcance la meta que se consideraba más que capaz de alcanzar, va perdiendo la fe en sus capacidades, se obsesiona y pierde todo el contacto con lo que lo rodea dedicándose exclusivamente a la resolución del problema sin éxito. La aceptación de su fracaso le resulta imposible a un hombre definido por el orgullo y la desesperación que le supondría el saber que había perdido su vida para nada.
    Este libro se trata de una perfecta mezcla entre una obra narrativa y una obra destinada a despertar el interés en el campo de las matemáticas, pero no está destinada a un público de lectores que no posean una serie de conocimientos mínimos acerca del tema. En él se pasea al lector por la historia de un hombre con una meta que no sabemos si llegó a alcanzar al finalizar su vida, pero que muestra la perseverancia necesaria para afrontar los problemas de forma adecuada.

  698. Lucía Touceda Ferreiro.(primaria) Says:

    Persoalmente “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” pareceume unha novela de aventura que ten como eixe central as matemáticas.
    A deferencia de “El Diablo de los números” este é un libro máis complexo respecto a vocabulario e extensión de capítulos, polo cal vai dirixido a un lector máis adulto. Sen embargo, pareceume un libro máis interesante e divertido, xa que é unha novela cargada de intriga que atrae ao lector a medida que avanzan as páxinas.
    Polo xeral non me solen gustar as lecturas con finais abertos salvo que estean xustificados, e neste caso pódese dicir que está claramente xustificado e que probablemente un final cerrado estragaría a obra e xa non só iso, senón tamén a “ilusión” do lector.
    Penso que as ideas que podemos extraer ( respecto as matemáticas) desta obra son, entre outras:
    • A idea de que o importante é o proceso non o resultado. Non só se debe valorar un bo resultado senón tamén todo o proceso.
    • A falta de colaboración conduce (neste caso ao tío Petros) ao fracaso.
    • As matemáticas non só se reducen ao escolar. Hai moito máis detrás de todo iso,
    • …
    Finalmente, só dicir que me parece un libro un tanto complicado ( debido a algúns contidos matemáticos) para tratar con nenos de primaria. Aínda que non nego que debido ao seu argumento, a súa lectura por parte de estudantes do último curso de primaria, pode ser un material axeitado para ilos introducindo en certos aspectos matemáticos e ir espertando a súa curiosidade.

  699. Antía Reinoso Estévez (3º Musical) Says:

    El tío Petro y la conjetura de Goldbach.

    Este libro me ha gustado mucho más que el anterior, sencillamente porque su estructura es totalmente diferente. En este libro la narración es sencilla y fácil de leer ya que es como una lectura de una novela de aventuras pero con soporte matemático, ya que son los conflictos personales los que llevan el peso de la trama, aunque lo mencionado sobre matemáticas sino tienes una basa suficiente es difícil de comprender. En cambio ‘el diablo de los números’ todos sus capítulos son iguales, enseñanzas de diferentes conceptos matemáticos sin darle tanta importancia a las relaciones personales. Mientras que los elementos matemáticos son de total comprensión y claridad.

    Algo que revela gran importancia en esta historia es la exposición de por qué hay personas capaces de dedicar practicante toda su vida a descifrar teoremas que al fin y a cabo no tienen importancia en la vida práctica.

    La novela trata de la vida de una anciano y matemático griego, Petro Papachristos, desde el punto de vista y perspectiva de su sobrino favorito, un niño aspirante a seguir todos los pasos de la vida de su tío, el cual pasó toda su vida para intentar demostrar la conjetura de Goldbach, uno de los problemas de matemáticos irresuelto y más difícil de la historia.

    Su sobrino expía a su tío y descubre muchas igualdades que lo llevan a conocerlo en profundidad. Aunque nunca quedó claro como Petro abandonó sus estudios para dedicarles los posteriores años al ajedrez y al cuidado de su jardín. Se dice que fue simplemente los fracasos, éxitos, miedos, certezas de estar casi en su plenitud de su carrera y al mismo tiempo ten lejos. La descripción inicial del tío Petro envuelve al personaje con un cierto misterio. Se describe a un viejo que apenas sale de casa, sin relaciones sociales, menospreciado por su familia, lo que intriga a su sobrino y no parará hasta descubrir que había sido un gran catedrático de Análisis de la Universidad de Munich.

    Petro prepara una estrategia para que su sobrino, aspirante a seguir todos sus pasos, termine con todo esto, por lo que le propone un problema que deberá resolver durante el verano para continuar con su idea de ser igual que él: La conjetura de Goldbach, ese teorema que ha llevado a Petro a desperdiciar su vida intentando demostrarlo.
    Cuando su sobrino llega a la universidad de EEUU conoce a un chico y le cuenta la historia que le ocurrió con su tío, y después de muchas reflexiones va a reprocharle a su tío que la culpa de que no supiese resolver la conjetura de Goldbach no era de la teoría sino de el mismo. Pasan los años, y en una de esas visitas de su sobrino a casa del tío Petro para jugar al ajedrez sale otra vez el tema, consiguiendo que su tío se vuelva loco y termine por morir. Un poco antes de este acontecimiento llama a su sobrino para decirle que resolviese la conjetura de Goldbach. Por lo que el libro termina con un final abierto, no sabremos si la terminará resolviendo, eso queda en nuestra imaginación.

    Este libro ha sido una sorpresa para mi, ya que nunca pensé que me gustaría un libro que tuviese algo que ver con las matemáticas. Creo que es un libro muy recomendable.

  700. María Luz Buján Bouzas(Primaria) Says:

    Esta novela trata sobre o tío Petros, un home que dedicou toda a súa vida a conseguir ser un dos grandes matemáticos da historia tratando de demostrar a conxetura de Goldbach. O seu sobriño intrigado ca actitude desdeñosa de seu pai e do seu outro tío con Petros buscará o motivo desa actitude, o que se converte nun enigma para el ata que descubrie que o seu tío era un xenio das matemáticas. Segundo o pai do narrador o único que fixera Petros durante todo a súa vida fora propoñerse unha meta que nunca ía alcanzar. Tras esta historia o rapaz comeza a interesarse nas matemáticas e decide que quere ser matemático. Cando llo conta ó seu tío este proponlle un reto , se era capaz de adiviñar un dos problemas que el lle ía plantexar faríase matemático pero se non o era capaz de resolvelo, por nada do mundo estudaría esa carreira. O rapaz aceptou e durante 3 meses tratou de descubrir a regra pola que todo par maior que dous é igual á suma de dous primos. Finalmente non dou resolto o problema , cando se reuniu co seu tío este recordoulle o trato. Anos despois descubriu que o problema que lle planteara fora a conxetura de Golbach.
    Nunha ocasión na que o sobriño foi a ver ó seu tío este contoulle que deixara de traballar na conxetura cando descubriu a existencia do teorema da incompletitude de Gödel e posteriormente que non era posible demostrar a solubilidade dun problema a priori. Pero esta non fora a verdadeira causa pola que deixou de buscar respostas se non que, en realidade, non tivera o valor de continuar ó ver que se estaba achegando á resposta que buscaba.
    Nos últimos días da súa vida Petros volveu a obsesionarse coa conxetura e momentos antes de morrer chamou ó seu sobriño para contarlle que resolvera a conxetura, pero xa era tarde.
    Neste libro podemos atopar dúas formas de entender a vida, unha por parte do pai do narrador e outra por parte do tío, que nun momento do libro é a que apoia o narrador pero finalmente acabase decantando pola que ten o pai. Por unha parte o pai cre que na vida hai que ter unhas metas que se poidan alcanzar, mentres que a do tío é propoñerse alcanzar o máis difícil para ser o mellor, custe o que custe ata o límite de non querer compartir a súa intelixencia nin os descubrimentos con ninguén para que ninguén se beneficie deles e porque non o converterían no mellor da historia e entón tampouco lle merece a pena.
    Penso que estes dous pensamentos son respectables, aínda que bastante avariciosos, orgullosos e egoístas por parte de Petros e bastante cerrada por parte do pai do narrador. Creo que é importante marcarse metas na túa vida e facelo de acordo co que cres que es capaz de conseguir, pero por outro lado tamén é bo irse superando día a día e non quedarse no camiño por non ter o valor suficiente, pensando nos beneficios ou o punto ata o cal che compensa facelo esforzo. Penso que hai que aprender tanto dos erros coma dos fracasos tendo en conta todo o proceso e esforzo que se levou a cabo para a consecución da meta.
    Por último quero destacar que un dos aspectos máis relevantes do libro é a loita do protagonista tratando de resolver un dos problemas máis difíciles das matemáticas, de forma que o seu nome quedase gravado para sempre na memoria de todos. A loita por alcanzar este soño (quere que todos o admiren por conseguir algo único) fai que durante o relato se observe unha constante loita do protagonista contra todos os obstáculos que se lle presentan no camiño, intentando facer do imposible o posible. A veces, esta busca do éxito tamén te pode levar o fracaso. Isto é o que lle sucede o tío Petros.
    Non considero un libro axeitado para os nenos/-as de Educación Primaria debido a complexidade da temática que nel se trata, xa que un neno de esta idade probablemente non vai a entender moitas das cousas que aparecen reflexadas nel. Creo, polo tanto, que este libro axeitase máis a nenos de últimos cursos de ESO, xa que son nenos máis maduros e con máis coñecementos sobre este mundo.

  701. Yasmina Parada Jiménez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach narra la historia de Petros Papachristos, contada por su sobrino.
    Petros es la oveja negra de la familia, y su sobrino no descansa hasta descubrir el porqué: su tío es un genio matemático que «desperdició» su vida estudiando la conjetura de Goldbach.
    A raiz de esto, decide estudiar matemáticas, por lo que pide consejo a su tío. Éste le pone un problema a su sobrino para que lo resuelva, si lo hace estudiará matemáticas, si no, no seguirá con su propósito. Descubre que el problema que le dio su tío no lo había resuelto nadie, se trataba de la conjetura de Golbach, a lo que su tío dedicó toda su vida.
    A partir de ahí, se narra la vida del tío Petros, hasta conducirnos a un inesperado final.
    Personalmente, no me gustó este libro aunque me resultó fácil su lectura, aunque he de decir que había muchos conceptos matemáticos. No recomendaría este libro en primaria, aunque si a cursos más avanzados.

    • María Luz Buján Bouzas(Primaria) Says:

      Nesta novela trata sobre o tío Petros, un home que dedicou toda a súa vida a conseguir ser un dos grandes matemáticos da historia tratando de demostrar a conxetura de Goldbach. O seu sobriño intrigado ca actitude desdeñosa de seu pai e do seu outro tío con Petros buscará o motivo desa actitude, o que se converte nun enigma para el ata que descubrie que o seu tío era un xenio das matemáticas. Segundo o pai do narrador o único que fixera Petros durante todo a súa vida fora propoñerse unha meta que nunca ía alcanzar. Tras esta historia o rapaz comeza a interesarse nas matemáticas e decide que quere ser matemático. Cando llo conta ó seu tío este proponlle un reto , se era capaz de adiviñar un dos problemas que el lle ía plantexar faríase matemático pero se non o era capaz de resolvelo, por nada do mundo estudaría esa carreira. O rapaz aceptou e durante 3 meses tratou de descubrir a regra pola que todo par maior que dous é igual á suma de dous primos. Finalmente non dou resolto o problema , cando se reuniu co seu tío este recordoulle o trato. Anos despois descubriu que o problema que lle planteara fora a conxetura de Golbach.
      Nunha ocasión na que o sobriño foi a ver ó seu tío este contoulle que deixara de traballar na conxetura cando descubriu a existencia do teorema da incompletitude de Gödel e posteriormente que non era posible demostrar a solubilidade dun problema a priori. Pero esta non fora a verdadeira causa pola que deixou de buscar respostas se non que, en realidade, non tivera o valor de continuar ó ver que se estaba achegando á resposta que buscaba.
      Nos últimos días da súa vida Petros volveu a obsesionarse coa conxetura e momentos antes de morrer chamou ó seu sobriño para contarlle que resolvera a conxetura, pero xa era tarde.
      Neste libro podemos atopar dúas formas de entender a vida, unha por parte do pai do narrador e outra por parte do tío, que nun momento do libro é a que apoia o narrador pero finalmente acabase decantando pola que ten o pai. Por unha parte o pai cre que na vida hai que ter unhas metas que se poidan alcanzar, mentres que a do tío é propoñerse alcanzar o máis difícil para ser o mellor, custe o que custe ata o límite de non querer compartir a súa intelixencia nin os descubrimentos con ninguén para que ninguén se beneficie deles e porque non o converterían no mellor da historia e entón tampouco lle merece a pena.
      Penso que estes dous pensamentos son respectables, aínda que bastante avariciosos, orgullosos e egoístas por parte de Petros e bastante cerrada por parte do pai do narrador. Creo que é importante marcarse metas na túa vida e facelo de acordo co que cres que es capaz de conseguir, pero por outro lado tamén é bo irse superando día a día e non quedarse no camiño por non ter o valor suficiente, pensando nos beneficios ou o punto ata o cal che compensa facelo esforzo. Penso que hai que aprender tanto dos erros coma dos fracasos tendo en conta todo o proceso e esforzo que se levou a cabo para a consecución da meta.
      Por último quero destacar que un dos aspectos máis relevantes do libro é a loita do protagonista tratando de resolver un dos problemas máis difíciles das matemáticas, de forma que o seu nome quedase gravado para sempre na memoria de todos. A loita por alcanzar este soño (quere que todos o admiren por conseguir algo único) fai que durante o relato se observe unha constante loita do protagonista contra todos os obstáculos que se lle presentan no camiño, intentando facer do imposible o posible. A veces, esta busca do éxito tamén te pode levar o fracaso. Isto é o que lle sucede o tío Petros.
      Non considero un libro axeitado para os nenos/-as de Educación Primaria debido a complexidade da temática que nel se trata, xa que un neno de esta idade probablemente non vai a entender moitas das cousas que aparecen reflexadas nel. Creo, polo tanto, que este libro axeitase máis a nenos de últimos cursos de ESO, xa que son nenos máis maduros e con máis coñecementos sobre este mundo.

  702. Sara Fernandez Precedo (musical) Says:

    Es un libro verdaderamente agradable, nos deja una gran incógnita y la curiosidad de saber la respuesta, es una narración que trata las matemáticas y unos de los problemas más difíciles que no se han podido demostrar. Hace referencia a la conjetura de Goldbach (todo numero par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos), aunque también existen más teorías aun no demostradas.

    Todos los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender hasta por el más negado para esa ciencia, o lenguaje. Expone muy bien por qué hay gente capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen mayor interés práctico, tratando asi el tema de la desconsideración social. La narración es bastante ágil, y tiene gran cuidado en construir los personajes y destacar sus motivaciones. A veces, se lee como una novela de aventuras que tiene como tema central las matemáticas pero predomina ante todo los conflictos personales.

    El libro puede considerarse como una de esas lecturas que contribuyen a la mejor aceptación de las matemáticas y acercarnos a ese mundo e interesarnos por los elementos y propiedades que estas conllevan de una manera original y muy atractiva hacia el público lector.
    Creo que el libro no tiene un público específico al que este dirigido aunque tampoco a aquel demasiado joven ya que tendrían que tener unos mínimos conocimientos de matemáticas para seguir el tema de la conjetura de Goldbach.

    Mi opinión, decir que me ha sorprendido muy positivamente este libro sobre cómo trata todos los temas que se desarrollan en él y el final abierto que nos presenta hace que se lleve el suspense hasta el final de la obra.

  703. Marcos Vázquez López. 3º Musical Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Neste libro, o seu autor, Apóstolos Doxiadis, narra a vida do tío Petros, un matemático grego o quen non é ben recibido entre os seus, e o seu sobriño, un rapaz que comeza a ter interese polas matemáticas influido polo seu propio tío, chegando incluso a punto de marchar para estados unidos a formarse en dita materia e no estudo do seu tío Petros.

    Co paso da aventura narrada neste libro, sabemos que o tío Petros foi quen de resolver un dos maiores problemas matemáticos existentes ata o momento, a conxetura de Goldbach, ainda que para iso fose preciso cortar toda relación co exterior para así centrarse única e exclusivamente no seu estudo a para que ninguén máis fose quen acadar tal reto antes que el mesmo.

    O final desta narración, lavado pola curiosidade influida polo seu sobriño, Petros volta a súa investigación da xa nomeada conxetura e o igual que ocorrera anos atrás, voltou a desvincularse por completo do seu redor.

    Dicir dende o meu punto de vista que o autor non solo nos fala dun libro ou dunha historia relacionada co mundo das matemátixas, senón tamén dun xeito e dunha filosofía de vida poñendo como exemplo a unha persoa repudiada pola súa familia, pero no fondo é alguén intelixente e dotado dunha sabiduría fóra do común.

    Penso que a moral desta narración é que por moi desplazado que te sintas ou por moito que se arreden de ti, sempre haberá algué, que permaneza o te carón.

  704. Vanesa Giao Taboada. 3º Ed. Primaria Says:

    A obra «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» ten como personaxe principal a Petros Papachristo, un xenio matemático que adicou a súa vida a comprobar a conxetura de Goldbach, dándose por vencido antes de conseguilo.
    Aínda que podemos dicir que Petros é o protagonista desta historia, o autor preséntanos tamén outras en cada capítulo: o primeiro preséntanos a familia Papachristo, o segundo cóntanos a vida de Petros e o terceiro preséntanos ao sobriño favorito do protagonista quen, á súa vez, narra todos os acontecementos da obra.
    A lectura deste libro non me resultou difícil (sen ter en conta os termos matemáticos empregados ) pero, a pesar da intriga que pretende manter o autor ao longo da narración, nalgún momento non foi suficiente para “engancharme” , facendo que me durmise e a deixase para o día seguinte. Por este motivo, sumado á complexidade do texto para un público infantil, non recomendaría este libro para Primaria.
    Persoalmente, unha vez lido o texto, non teño clara a opinión sobre Petros. ¿É unha víctima da mala sorte ou simplemente buscou ese final coa súa ambición desmedida?
    Por outra banda tampouco entendín por que “enganou” ao seu sobriño favorito facéndolle pasar aquel verán dos seus dezaseis anos dándolle voltas a un problema sen solución…
    Sinceramente, non me gustou a obra. Pode que esperase outra cousa xa que falaban ben dela e pensei que sería entretida e interesante. Pode que sexa eu a ovella negra neste caso…

  705. Adrián Regueiro García - 3º MUSICAL Says:

    Cuando comencé a leer El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach esperaba un libro más complejo que El Diablo de los Números, y efectivamente lo fue. Desde luego no lo recomendaría a alumnos de primaria, pero sí en niveles superiores y por supuesto a cualquier lector que quiera gozar de un buen libro. Contrario a lo que me esperaba, descubrí que lejos de ser un libro para gente instruida en conocimientos de matemáticas, es una guía perfecta para cualquier lector que se quiera acercar un poco a ese mundo pero sin exigirle una base previa muy profunda.

    Quitando la conjetura de Goldbach y la teoría de la incompletitud de Kurt Gödel, no es necesario tener conocimientos matemáticos sólidos para seguir el argumento del libro: nos introduce en el ámbito de la investigación matemática, nos presenta esta ciencia como lo que es, algo complejo, mucho más que sumas y restas, y donde todavía hay mucho por descubrir, al igual que ocurre con otras ciencias; pero realmente no es un libro didáctico sobre las matématicas como lo era el Diablo de los Números, sino un libro con su argumento propio, una trama muy humana, que podemos ver y trasladar más allá de esta ciencia.

    De hecho, creo que este libro se podría utilizar en otras disciplinas educativas además de las matemáticas, pues enseña una serie de valores que pueden ser muy útiles y aplicables en la vida cotidiana y en la formación moral de cualquier ser humano.

    En la figura del tío Petros vemos la perseverancia, el afán por conseguir aquello que deseamos, que soñamos y que en su caso le lleva a luchar durante años, retomando su lucha incluso cuando ya la había abandonado y aparece su sobrino con sus inquietudes, a sacrificar toda una vida física, social, familiar… y obsesionarse con sus objetivos inalcanzables hasta el punto de la locura. Esa perseverancia, ese afán, la lucha y el esfuerzo para conseguir un objetivo son valores que debemos fomentar en la sociedad, y especialmente nosotros como futuros maestros, pero no debemos cometer el error del tío Petros de obsesionarse con alcanzar la meta, porque como ocurre con todo, los extremos nunca son buenos.

    Tenemos también en este personaje la ambición y el orgullo que le llevan a comportarse cómo lo hace a lo largo de su vida, a dedicarse casi en exclusiva a las matemáticas y en concreto a la conjetura de Goldbach buscando el éxito personal, pero no cualquier éxito, sino el éxito total, el reconocimiento mundial, como si de un genio se tratase, y restar importancia a los pequeños hallazgos que no publica y que le hubiesen llevado a una pequeña gloria, pero probablemente también a ser una persona totalmente diferente, sin llegar a la obsesión ni la locura. Parte de ese éxito se consigue cuando la ambición nos lleva a hacer algo con lo que disfrutamos, pero Petros no lo hace por amor o pasión por las matemáticas, sino por algo mucho más material, la consecución de la gloria.

    Vemos en él también el egoísmo, la incapacidad de trabajar en equipo, contrastar, mostrar o debatir sus teorías o hallazgos, valores que le hubiesen llevado también a obtener algún reconocimiento y de nuevo a ser otro tipo de persona.

    El libro nos presenta también de cerca el fracaso, tanto del tío Petros en la resolución de la conjetura, que le ha llevado a abandonar, como de su sobrino, cuando intenta descifrar el problema que su tío le plantea. Sin embargo, este fracaso no les hace abandonar definitivamente sus objetivos, y ambos vuelven en su empeño, quizás para fracasar de nuevo, pero nunca lo sabremos porque tras mantener la intriga, el final queda abierto a nuestra interpretación. En cualquier caso, si ese fracaso inicial del tío Petros, acaba siendo un logro del objetivo perseguido, no ha servido de mucho si uno ha perdido los valores importantes y la vida en el intento.

  706. Alejandro Guillán Castaño. 3º ED. MUSICAL Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” en comparación con “El Diablo de los números” es un libro mucho más narrativo, en el que la historia narrativa tiene mucho más peso que las matemáticas y en el que no podremos captar y aprender mucha matemática pero sí ver una visión del matemático investigador.
    La historia está contada por el sobrino del tío Petros, como su historia personal, en la que intenta hayar toda la verdad sobre su tío, primero para saber a que se dedicaba y luego para saber por qué no prosiguió con la investigación de la conjetura de Goldbach.
    Petros es un matemático encerrado en su profesión a la que dedica practicamente todo el tiempo de su vida con el único objetivo de resolver una conjetura, pero que en el momento que más cerca está de lograrlo se derrumba y lo abandona. Esto nos dice que nunca podemos abandonar nuestro objetivo y debemos seguir luchando, como le ocurrió antes de morir, cuando dice que la descubriera.
    Por otro lado también vemos las ganas del sobrino de descubrir toda la verdad y ver como esta va despertando su interés matemático hasta el punto de convertirse en su estudio en la universidad por un tiempo.
    En el relato aparecen muchas referencias reales, tanto de personajes de la historia de las matemáticas como teoremas, teorías, o conjeturas, como la conjetura de Golbach.
    Desde el punto de vista didáctico, podemos utilizar esta narración para realizar un trabajo posterior a la lectura. Este trabajo puede ser por ejemplo una webquest, con la que investigar a personajes, teorías, cnjeturas, etc que aparecen en la obra y de esta manera obtener nuevos conocimientos sobre las matemáticas.
    Desde mi punto de vista creo que es un libro para un público avanzado, ya que hay ocasiones en que cuesta seguirlo, con muchos datos de los personajes y con problemas matemáticos de dificultad cuando los hay.
    La historia no engancha con mucha fuerza hasta el último capítulo, cuando renace en el tío Petros de nuevo la matemática.

    Alejandro Guillán Castaño. 3º ED. MUSICAL

  707. Cova Calvo López ( Ed.Primaria) Says:

    Este libro, a semejanza del Diablo de los números es una novela que hace que aporte una visión al niño diferente de las matemáticas, presentándolas de forma que el alumno/a lo vea como algo fácil y cercano, ya que cualquier investigador lo ha podido vivir en sus propias carnes. A diferencia del diablo de los número quién lea este libro deberá tener un nivel más o menos medio, por lo tanto también mandaría leerlo a niños a partir de los 10 años, ya que aunque la comprensión es fácil y es una novela de aventuras hay conceptos que el niño sin tener un nivel básico no podría enlazar con los contenidos que se dan en clase, y lo más importante es eso, que sepan sobre lo que están leyendo y que lo relacionen con los términos que se trabajan día a día en clase. Si mandara leer este libro, en clases posteriores les haría realizar un debate sobre el mismo, para que trabajaran no sólo los conceptos matemáticos( a lo largo del libro aparecen distintos autores que han sido importantes en las matemáticas) sino los valores que se trabajan: esfuerzo, frustración, investigación, trabajo,superación, el juzgar sin saber…
    Este libro me gustó más que el Diablo de los números porque es una historia entretenida que narra el propio sobrino del personaje principal, y al ir descubriendo poco a poco la verdadera historia mediante la propia visión del personaje indirectamente nos involucramos más en ella, nos enganchamos más y más.
    En principio se parte de que su tío (El tío Petros) es la “oveja negra” de la familia, NADIE, ( exceptuando a nivel económico, que le daban la parte proporcional del dinero que le tocaba en la empresa familiar) contaba con él. Su sobrino (como el le llamaba”el sobrino preferido”) empieza a indagar y descubre, que aunque Petros ha sido el raro de la familia, también fue un gran matemático, con gran inteligencia que al final se volvió loco debido a un gran enigma que nunca llegó a resolver: la conjetura de Goldbach.
    Me pareció muy interesante, porque es un libro muy didáctico, más que mostrarnos conceptos matemáticos como es el Diablo de los números, nos muestra los diferentes valores que podemos ver cada día en nuestras vidas. Quiero decir, lo que muestra es el esfuerzo, el sacrificio que una persona hace durante toda su vida, y que al final, todo ese trabajo que ha dedicado no ha válido de nada, pues por una parte su familia y sus allegados no le han valorado todo lo que merecía, ya que lo califican como un loco, un demente que finalmente acabó aislándose del mundo y, recluido en una casita obsesionado, leyendo libros y libros matemáticos y por el otro, muere sin resolver el enigma de Goldbach.
    Este libro me parece muy “humano”, pues, como dije no sólo trata sobre la historia de las matemáticas(que también), sino que trata una historia muy cercana, que, transmite un objetivo y es, el de que debemos valorar lo que tenemos, y no despreciarlo por lo que digan los demás, ni debemos dejarnos influenciar por simples apariencias, sino que debemos acercarnos, y conocer, saber qué trata y a partir de ahí crear una opinión, ya que, todo el mundo tienen opiniones y cada, persona es diferente, por ello debemos no sólo conocer las opiniones de los demás, sino crear la nuestra misma para no caer simplemente en apariencias.

  708. Natalia Cabaleiro Alén Says:

    «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» cuenta la historia de cómo un chico griego descubre que su tío, considerado como la oveja negra de la familia, es en realidad un genio matemático. Poco a poco entablará conversación con este anciano solitario y decidirá estudiar matemáticas para seguir con el legado de su tío. Sin embargo, éste es contrario a esa decisión y le propondrá la solución de la «Conjetura de Goldbach» (todo número par superior a dos es la suma de los dos primeros) como llave para sus estudios. El chico no es capaz de demostrarla y accede a no estudiar matemáticas, complaciendo a su tío. No obstante, tiempo después descubre que esa conjetura había sido el trabajo de su tío durante todos estos años y que, por desgracia, nunca la resolvió. A partir de este momento, intentará averiguar por qué el tío Petros desistió en la búsqueda de la solución a tal problema.
    Se trata de una novela amena, fácil de leer y con gran sentido de la perseverancia, el trabajo y la paciencia. A pesar de que no deja en muy buen lugar a los genios matemáticos (suelen desarrollar una vida no muy aconsejable y con problemas psicológicos, sociales…), ayuda al lector a entender que un campo tan amplio como las matemáticas está respaldado por años de sacrificio y constancia y que aquellas teorías que ahora nos resultan tan sencillas, supusieron años de desesperación e, incluso en casos, de abandono y resignación, por parte de sus descubridores. Además de nombrar a grandes matemáticos como Hardy, Ramanujan, Turing, Gödel… la novela entraña unos valores muy importantes: constancia, paciencia, comprensión, concentración, fuerza de voluntad, hacer frente a las adversidades…, pero también pretende que entendamos lo importante que es una vida social para el ser humano, como necesitamos a otras personas a nuestro alrededor para tener una vida más grata: la socialización, el compañerismo, al colaboración…

    • Natalia Cabaleiro Alén (3º Educación Primaria) Says:

      Escribo la especialidad, que se me había olvidado: 3º Educación Primaria

  709. Sandra Barral López (3º Ed. Primaria) Says:

    Esta novela conta a historia de Petros Papacristos, un matemático grego, que estivo a maior parte da súa vida intentando demostrar a “conjetura de Goldbach” (todo enteiro par maior que 2 é igual á suma de dous primos). A historia é contada polo seu sobriño, o cal sinte unha gran admiración por el, a pesar de que a súa familia lle di que o seu tío é unha mala influencia; de feito considérano a ovella negra da familia. Este, quería saber porque dicían iso do seu tío, e comeza a investigar sobre a súa vida, e así é como descobre que Petros é matemático, que foi catedrático dunha importante universidade alemá.. e pouco a pouco vaise dando de conta de porque seu pai lle dicía iso de Petros; o “problema” de seu tío foi poñerse a si mesmo metas inalcanzables. Pero isto non decepciona ao sobriño, senón que aínda o admira máis, e por iso decide estudar matemáticas. Pero só lle xurdiron atrancos ante esta decisión, de feito cando llo comentou a Petros, este intentou convencelo de que non cometera ese erro, e retouno a resolver un problema matemático, co cal lle asegurou que se conseguía resolvelo podería ser matemático, pero do contrario debería deixar de lado esa idea. Como era de esperar, Petros conseguiu o que pretendía, xa que o seu sobriño fracasou no intento. Co tempo este dáse de conta de que isto fora unha trampa, pois o problema que lle encomendou Petros era a “conjetura de Goldbach”. Ante isto, foille pedir explicacións ao seu tío de porque fixera isto, e é aí cando Petros lle comeza a contar a súa historia.
    Petros creou o método “Papacristos”, demostrou importantes problemas que para el, sen embargo, eran pouco importantes. Petros quería demostrar o gran problema matemático: a “conjetura de Goldbach”. Durante anos de investigación foi avanzando pouco a pouco e chegando a importantes conclusións intermedias, pero non as publicou, pois quería chegar ao final, e publicar todo xunto, alcanzar a gloria coa que todos os matemáticos soñan. Foise illando do mundo, da xente, perdendo o contacto cos seus compañeiros… Comezou a aficionarse ao xadrez que conseguía entretelo e que se esquecera do mundo por uns intres. Ía pasando o tempo, e as investigacións non avanzaban, e cando se decidiu a publicar algún dos descubrimentos que fixo, xa era demasiado tarde, xa se lle adiantaran. Ao non ter contacto cos seus compañeiros, nin estar ao tanto dos últimos descubrimentos matemáticos, chegou a unha encrucillada sen saída, todo o que investigou durante anos non lle serviu de nada. Pero ao contarlle a historia ao seu sobriño retoma de novo as investigacións. O final é un pouco desconcertante, pois fainos ver que antes de morrer este chega ao punto clave da súa investigación e consegue demostar a “conjetura de Goldbach”, pero xa está morto, e xa non llo pode contar a ninguén.
    Este libro paréceme unha obra recomendable, xa que é moi entretido, e del pódense extraer cousas fundamentais, como o afán de superación, a importancia da perseverancia, da constancia… Fainos ver que non nos debemos dar por vencidos, pois cando menos o esperas, se realmente o intentas, podes conseguir o que desexas. E aínda que non logres cumplir o teu soño, intentalo merece a pena. Pero ao mesmo tempo vemos isto dende un extremo, pois para Petros a conjetura de Goldbach converteuse nunha obsesión, que o levou ao illamento, e que seguramente non lle permitiu chegar a unha autorrealización persoal, e non lle deixou disfrutar de nada durante a súa vida. Sen embargo, esta obra non me parece axeitada para nenos de primaria, senón que máis ben, para nenos da ESO, e mellor do segundo ciclo desta, xa que é un libro complexo, bastante denso, no que aparece un vocabulario técnico, que seguramente sería descoñecido para estes lectores, e que por tanto, lles vai resultar moi difícil de comprender a alumnos de primaria, que non posúen en xeral, a madurez mental suficiente para o seu entendemento.

  710. Fátima Rodríguez Suárez (3ºMusical) Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH” de Apóstolos Doxiadis

    Esta obra consta de dous personaxes principais que son o Tío Petros, un gran matemático grego que vive en Ekali cuxas afección son o xedrez e a xardinería e o seu sobriño preferido que será o narrador da historia.
    O argumento da novela basease en que a meta do Tío Petros era resolver a Conxetura de Goldbach polo que aillase do mundo e todo xira en torno os seus estudos para lograr ese obxetivo. O seu sobriño que vai imerso neste ambiente comeza a atraerse polo mundo das matemáticas as calse se quere adicar pero o obxetivo que o Tío Petros lle quere sacar da cabeza. Para logralo o tío plantexoulle que resolvera a Conxetura de Goldbach.
    É un libro cunha linguaxe xa para adolescentes comparando co “El diablo de los números”. A obra leese máis seguido que a outra xa que a historia anima a un a seguir, aínda que teño que desvelar que había en ocasións nas que me atopaba moi perdida.
    Como conclusión hai que mencionar a idea que aparece no texto de que “é mellor intentar conseguir o posible que loitar polo imposible”, do cal eu transcribo que é mellor ir por aquelo concreto e non querer abarcar, coller, acaparar todo porque corremos o risco de quedarnos sen nada. Pero tamén me chamou moito a atención como a historia se centra nun método de traballo guiado pola colaboración e non o predomina o individualismo. Isto levándoo o terreno da docencia sería un bo método de traballo entre a docencia o implicar colaboración e compañeirismo entre os docentes.

  711. laura lampón prego, 3º educación musical Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”, nos cuenta la historia de Petros, un anciano que esta apartado de todo lo referido a la vida social y familiar, Petros vive entregado con demostrar la conjetura de Goldbach. La relación mas cercana es la que tiene con su sobrino, el cual nos va a desvelar quien es el verdadero tío Petros. El sobrino nos narra los éxitos y fracasos del tío Petros en sus investigaciones donde afirma que todo “número par es la suma de dos números primos”.
    En el libro se plantean cuestiones acerca del ser humano, como su desarrollo, su crecimiento y su búsqueda de respuestas, estas cuestiones las vemos reflejadas con la figura del tío Petros pues durante toda la novela persigue lo que quiere conseguir aunque parezca imposible como la conjetura de Goldbach; llegando a estar solo sin el apoyo de nadie.
    Pienso que de alguna manera nos quiere reflejar los comportamientos que tienen algunas personas, que llegan a un estado de locura y desesperación por conseguir lo que quieren.
    Para concluir, me parece un gran libro, pues es capaz de enganchar al lector durante toda la novela, pero desde mi punto de vista considero que esta novela no es apropiada para niños de educación primaria, porque me parece que tiene un léxico y un contenido que los niños no van a llegar a comprender, por eso me parece mas apropiada para cursos siguientes como primero o segundo de la ESO.

  712. María Prado López 3º MUSICAL Says:

    «TIO PETROS E A CONXECTURA DE GOLDBACH»
    Ó comezar a ler este libro, tiven a sensación de que sería un mais de tantos que lin ó longo da miña formación.
    Ó adentarme na lectura, sobre todo cando o sobriño comeza a amosar curiosidade pola vida do seu tío, non atopei maior relevancia que a de un adolescente que se interesa pola vida dun tío seu ó que toda a familia “repudiaba”.
    Sen embargo, as cousas cambiaron para min cando o rapaz, logo do desengano que se levara con respecto ó seu tío (tiña que demostrar que todo par maior que dous é a suma de dous primos) , e decidido a estudar matemáticas, marcha para EEUU e comeza a investigar sobre a de seu tío Petros.
    Nese punto, comezamos a saber os motivos que nun principio levaron ó gran matemático a resolver un dos tres grandes problemas que segundo un mestre seu dunha universidade alemá estaban sen resolver.
    O problema era a conxectura de Goldbach, pero estes motivos que nun principio facía pensar que era por amor, ó avanzarmos na historia, non eran estes realmente senón por propia vaidade persoal, chegando a illarse do mundo crendo que o seu coñecemento serviría para que se cadra outros matemáticos se lle “adiantasen” na resolución do problema.
    Moitas veces non comprendín reaccións que Petros tivo ó igual que lle ocorreu ó sobriño pero coido que o autor decidiu deixalas “no aire” para que cada un de nós as interpretara.
    A medida que imos lendo, chegamos á historia real, onde todo se vai esclarecendo,vemos porqué o tío se somerxeu nun mundo independente, chegando a fitos matemáticos que nun principio non decidira publicar ( só publicara o método Papachristos) pero cando tomou a decisión outros matemáticos xa chegaran a eles e fixeran as súas publicacións.
    Tamén atopamos a excusa na que o seu sobriño cría que se xapoiaba para xustificar o parón na súa investigación debido ó Teorema de incompletitude de Gödel
    Petros agora é un velliño, pero grazas á curiosidade do seu sobriño, comeza a espertar nel de novo ese interese pola resolución da conxectura, e comeza a explicarlle os seus logros ata o punto onde quedara, a partires de aí comeza a illarse dun xeiro tal e como o fixera de novo cando estaba obsesionado polo feito de que o seu funcionamento intelectual só duraría con esa axilidade uns cantos anos.
    Vemos como van ocorrendo os acontecementos ata o punto de que o sobriño pensa que o seu tío estaba a tolear.
    Non queda nada en claro porque no momento que o escritor amosa que a conxectura podería estar resolta, o tío Petros falece.
    Tal vez querendo dar unha mensaxe,como libremente eu mesma a interpretei, de que se cadra non hai máis cego que o que non quere ver e o que daba a entender como loucura era a revelación dunha verdade que custaría admitir. Quero sinalar que a medida que fun coñecendo a vida de Petros, fun sentindo unha grande mágoa e compaixón por este personaxe, pese a que nun principio odieino coma o seu sobriño e crin que se trataba dun persoa extremadamente narcisista.
    Sinceramente, vexo este libro feito para cursos superiores a primaria pois a historia que nos conta penso que debe ser lida por un lectorado semi-adulto capaz de entendela, alén dos aspectos matmáticos.

  713. Desde un punto de vista comparativo, creo que «El Tío Petros Y La Conjetura De Goldbach» no le llega a la suela de los zapatos a «El Diablo de los números», o al menos así lo veo desde su utilización en el momento de aplicarlos en el aula.

    «El Tío Petros Y La Conjetura De Goldbach» tiene un carácter más ético, que podría enfocarse para otros temas como la superación personal, el ponerse metas a uno mismo, a concienciar al alumno sobre la ambición en el estudio… pero nada más. Totalmente de acuerdo en que mi postura puede ser un poco extremista, pero si cambiamos los aspectos matemáticos del libro por el de un niño que quieres estudiar magisterio y nadie le apoya (casi real como la vida misma, ¿eh? ), el trasfondo literario, o la enseñanza que quiere transmitir (o al menos así lo interpreto), es la misma.

    No tengo muy claro si es un buen o un mal libro porque soy una persona que aborrece la lectura y no soy un entendido en el tema. No considero la lectura «infumable», pero no me ha gustado nada, y tampoco me parece apropiada para un niño de primaria.

    Alejandro Maciñeiras – Ed. Musical

  714. PAULA CONDE ALVAREZ MUSICAL Says:

    Este libro habla de la vida de Petros papachristos, que es un matemático griego. El libro nos narra las hazañas de Petros , desde sus comienzos de estudiante en Zurich asta su traslado a Londres donde conoce a tres destacados matemáticos de la rama de la teoría de los números; Hardy, Littlewood y Ramanujan. Petros consigue una plaza en la universidad y casi llega a enamorarse pero Petros esta obsesionado con resolver un ejercicio de la conjetura de Goldbach, un problema aun no resuelto de matemáticas en el que cualquier número entero par mayor que dos era la suma de dos números primos. Pasan los años y Petros no se preocupa de otra cosa que no sea resolver la conjetura. Cuando Gödel hace pública su teoría de la incompletitud, Petros comienza a pensar que su conjetura no tenga solución y se retira de las matemáticas y se dedica al ajedrez.
    Tiene una gran importancia el sobrino preferido de Petros, que es el narrador d ella historia. El sobrino quería ser matemático como su tío, pero cuando Petros lo descubre y le dice que solo se dedique a ser matemático si consigue resolver un problema matemático, el sobrino no lo consigue y desiste de ser matemático. Tiempo después conoce a un chico matemático estando en la universidad de EEUU y le cuenta la historia que le paso con su tío y así descubre que el problema matemático se trataba de resolver la conjetura de Goldbach, y acude a reprochárselo a Petros, el cual le dice que se lo puso porque consideraba que no tenia dotes para la matemáticas. El sobrino piensa que su tío debe admitir que la culpa de que no resolviera la conjetura no era de la teoría de Gödel sino de el mismo. Pasados los años, en una de sus visitas para jugar al ajedrez le comenta otra vez el tema, y lo único que consigue es desatar otra vez la locura de resolver la conjetura consiguiendo que su tío se vuelva loco y llegue incluso asta la muerte. Minutos antes de morir Petros llama a su sobrino para decirle que resolviera la conjetura de Golgbach.
    El libro me ha gustado, es un libro fácil de leer y de entender, y me ha ayudado a conocer un poco más sobre las matemáticas.

  715. David Mosteiro Gil (Ed. Primaria) Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach, Apostolos Doxiadis
    Podemos definir claramente tres partes dentro deste libro, el cual recoge la fascinación y odio de un sobrino hacia su tío llamado Petros Papachristos. En el libro podemos observar la investigación que el sobrino realiza sobre el trabajo que realizó este matemático, sobre todo lo relacionado con la llamada Conjetura de Goldbach.
    Debido al fracaso que obtuvo Petros en su afán por resolver esta Conjetura era considerado una oveja negra por parte de sus hermanos los cuales eran empresarios, pero su sobrino pronto se interesó por las matemáticas, lo cual el anciano intentó sacar de su cabeza proponiéndole el problema que nadie había resuelto : “Todo número par positivo, mayor que dos, se puede escribir como la suma de dos números primos.”
    Este libro nos presenta el afán por la gloria, el interés por llegar a resolver aquello que nadie consiguió, en un primer momento por parte de el tío y luego por parte de su sobrino el cual intenta seguir los pasos de su tío.
    Nos encontramos por ese interés por la superación, por intentar mejorar, por la perseverancia en la búsqueda de el éxito en el mundo de las matemáticas que en este caso se podría aplicar a cualquier tema de la vida cotidiana. Pero también se observa el fracaso, el odio por el trabajo de los demás, el intento porque los demás no sigan los pasos de uno mismo y que los puedan llevar a fracasar igualmente.
    En resumen, nos encontramos ante un libro con un argumento muy fácil de seguir y que incluso nos puede enfrascar y ayudar con las matemáticas ya que propone teoremas con nombres propios, pero que al mismo tiempo contiene una parte moral, relacionada con el afán de superación y la perseverancia por aquello a lo que se intenta llegar; por tanto aunque no sería una lectura que yo considere apropiada para alumnado de primaria, si podría transmitir valores importantes para su vida diaria y su formación moral.
    DAVID MOSTEIRO GIL (Ed. Primaria)

  716. Sara Fernández Vázquez (3ºmusical) Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach”, de Apóstolos Doxiadis.
    Esta novela narra a historia dun matemático chamado Petros, que vivía obsesionado con demostrar a conxetura de Goldbach, polo cal se foi separando de todo o mundo, incluso da súa familia. Petros solo pensaba en demostrar a conxetura de Goldbach, e este afastamento cara a sociedade supuxo que non publicara ningún dos descubrimentos que fixera ata ese momento, e cando se dispuxo a publicalos, alguén o fixera antes.

    Esta historia e contada polo seu sobriño, que ó ver a paixón do seu tío polas matemáticas propúxose ser matemático como el. Sentía curiosidade polo mundo onde se desenvolvía o seu tío e por que era considerado a ovella negra da familia. O rapaz foi descubrindo pouco a pouco máis cousas sobre a vida do seu tío e incluso lle plantexou algunha cuestión.

    Considero que esta novela é moi entretida, e fai despertar a nosa intriga por saber o que ocorrerá e se Petros conseguirá resolver a conxetura. Tamén nos mostra como unha persoa pode chegar a obsesionarse tanto por algo ata o punto de aislarse completamente da sociedade, unha loita constante consigo mesmo que remata ca morte.

    Na miña opinión, todos debemos loitar polas cousas que nos gustan e apaixonan, pero sen chegar os extremos ós que chegou Petros, xa que somos membros dunha sociedade e necesitamos relacionarnos; non debemos encerrarnos nunha soa idea porque o mundo esta cheo de cousas que nos poden gustar e ás que nos podemos dedicar e que iremos descubrindo no día a día.

  717. Laura Rodríguez Somoza 3º PRIMARIA Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una obra intrigante y entretenida que tiene como protagonistas a Petros Papachristos y a su sobrino favorito (su gran admirador, que es el encargado de narrarnos la historia). El tío Petros es considerado la oveja negra de la familia Papachristos lo que causa una gran expectación en su sobrino que decide averiguar porque esto es así. Mediante diversas indagaciones descubre que su tío fue un gran matemático y que dedico toda su vida a intentar resolver “la conjetura de Goldbach”. Esto causa una gran admiración en él y decide estudiar para ser un gran matemático. Pero antes de emprenderse en su camino habla con su tío y este le disuade de esta opción al no considerarlo apto para llegar a ser uno de los grandes. Después, el tío Petros le cuenta su historia, es decir, le cuenta como animado por impresionar a una mujer decide emprender la búsqueda de la fama y la inmortalidad a través de la resolución de uno de los problemas más difíciles de las matemáticas: “La conjetura de Goldbach” y como debido a los grandes fallos que cometió al aislarse del círculo matemático, a su gran egoísmo al no querer compartir y publicar sus descubrimientos intermedios no alcanzó sus objetivos y otro matemático se le adelantó. También la falta de descanso y distracción, que luego obtuvo gracias al ajedrez y a la jardinería, actuaron de manera negativa en su trabajo. Y aunque quiso recuperarse de sus decepciones y aprender de sus errores, el teorema de la incompletitud de Gödel fue el que le hizo ver su gran fracaso. A partir de ahí dejó sus investigaciones. El sobrino, al ver como los grandes matemáticos, debían de esforzarse demasiado y dejar de lado su vida personal decidió seguir con el negocio familiar aunque nunca se arrepintió de haber estudiado varios años matemáticas. Al final, gracias a su sobrino, Petros retoma sus investigaciones y según él acabó descubriendo la demostración de la conjetura aunque esto no lo sabrá nadie ya que murió antes de poder demostrarlo.
    La perseverancia es el gran valor que debemos destacar del tío Petros, ya que siguió luchando hasta el último momento por conseguir sus objetivos y aunque nadie confiara en él y fracasara varias veces siempre siguió adelante. Pero su gran error fue el de no fijarse una meta alcanzable y obsesionarse con el resultado final. Se obsesionó tanto con la fama que cometió errores y sufrió sus consecuencias. Ser egoísta y no saber trabajar en equipo no son valores que debamos promover, por lo que este libro nos sirve para que los niños aprendan que es mejor compartir y debatir con los demás nuestras opiniones que centrarse en uno mismo y no abrirse a los demás.
    En cuanto a mi opinión sobre el libro debo decir que me ha gustado mucho la trama principal de este porque mantiene la intriga hasta el final y este queda abierto a varias interpretaciones por parte del lector. Gracias a él también he descubierto como fue la vida de algunos de los grandes matemáticos y me ha sorprendido que muchos de ellos tuvieran un trágico final. Y además la serie de valores que se tratan me parece que son muy importantes para trabajar en la escuela. Pero en contraposición pienso que algunas partes del libro son un poco complejas para alguien que no tenga ciertos conocimientos de matemáticas y que al utilizar reiteradamente la narración, la historia se hace un poco más densa, aún a expensas de que el lenguaje sea sencillo.
    En conclusión pienso que este libro no es adecuado para primaria porque en él se abordan problemas y teoremas matemáticos de difícil comprensión que hacen que la lectura se haga un poco más densa para los niños de estas edades. Pero si lo veo apropiado para alumnos de edades más avanzadas, como los de la ESO, porque además de hacer un breve recorrido por algunos de los grandes descubrimientos de las matemáticas aprenden una serie de valores que son importantes para nuestra vida cotidiana.

  718. Alicia Aceituno Carbajo Says:

    La historia de Petros la cuenta su sobrino, Petros es un matemático que vive solo en un pequeño pueblo. El sobrino, cuando aún era un niño, y a pesar de la oposición familiar, entra en contacto con la historia personal de su tío Petros y se siente atraído por el mundo de las matemáticas. Esta historia me introdujo en el mundo de las matemáticas de lleno; un matemático que desea ser el primero en resolver uno de los grandes problemas de las matemáticas actuales y que finalmente no es capaz de resolver.
    Este matemático no quiere publicar sus hallazgos y cuando decide hacerlo, ya es demasiado tarde porque ya habían sido descubiertos por otros autores.
    La obsesión por la conjetura de Goldbach es pura física. Aparentemente es algo que resulta sencillo, pero son necesarias herramientas muy complejas para la resolución de esta.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela amena y entretenida, de trama sencilla, pero que tiene momentos de reflexión interesantes dentro de las ciencias y la investigación. Además humaniza el mundo de los grandes pensadores, presentándolos como personas con defectos y virtudes: envidias, amores, rencores, pasiones… que determinan sus propias vidas.
    Este libro nos muestra la complejidad de las matemáticas y nos enseña a luchar por lo que uno quiere conseguir.

    Alicia Aceituno Carbajo

  719. Silvia Vázquez Diéguez. (musical) Says:

    Despois de rematar a lectura do libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, teño que comezar dicindo que o libro sorprendeume gratamente.
    Dado que constitúe unha lectura obrigatoria da materia de 3º curso de matemáticas, e dada a connotación de dificultade e de dureza que filololoxicamente leva este termo a nivel académico, tiña a priori a idea dun libro complexo cun tema complexo, e pola contra, a posteriori, podo afirmar que descubrín un libro onde se desenvolve unha fascinante historia ao longo de case dous centos de páxinas que mesturando personaxes de ficción con personaxes reais (dos cales inclúe a edición que manexo – Zeta de bolsillo- unha listaxe cunha pequena reseña bibliográfica dos matemáticos que se mencionan na obra), constitúe unha novela coa característica dun bo libro: engancha e consigue crear expectación no lector. A novela fai unha exhaustiva desmembración acerca do pracer e dos perigos que rodean ás matemáticas, o que a converte case, nun ensaio sobre o tema.
    A narración conta a historia da relación de dous personaxes: o tío Petros e o seu sobriño, que aparece sempre baixo esta nominación de parentesco e non se revela cal é o seu nome.
    É no descorrer desta historia, e ao redor dun dos grandes enigmas non resoltos das matemáticas: demostrar por qué todo número par superior a dous é a suma de dous números primos, onde se van introducindo no argumento diversos elementos matemáticos, explicados con total nitidez e polo tanto moi doados de entender incluso dende unha perspectiva lega da materia.
    O libro, arredor da trama , transmite fascinación pola matemática e polo seu compoñente abstracto a través dos seus personaxes. Podemos ver como o tío Petros se obsesiona coa conxectura de Goldbach, e tal obsesión marca a súa vida e tamén a súa morte. A novela deixa vislumbrar a peligrosidade dos comportamentos obsesivos e tamén a perigrosidade de marcarse obxectivos inacadables. Tamén deixa ver como a obsesión de Petros o arreda do mundo, da sociedade e do seu círculo máis cercano, a familia, xa que ésta obsesión é tan forte que non lle permite interactuar cos demáis, espertando nel medos e envexas por a información sobre a conxetura, planeando sempre no seu pensamento o terror a que os máis poidan usala e adiantarse na resolución e explicación do enigma.
    O libro pois, describe na figura de Petros o perfil que socialmente teñen os matemáticos como seres solitarios, obsesivos e huraños, o cal non é extrapolable á realidade, porque obvia conceptos actuais como grupos de investigación, colaboración científica, transferencia de aprendizaxes,…
    Na actualidade, as matemáticas non se ven como unha área abstracta sen relación coa vida diaria, senon que tratan de interrelacionarse con outras ramas do coñecemento e sobre todo coa aplicación para a vida.
    Dende o noso punto de vista como docentes, as matemáticas deben ensinarse dende e para a vida, debemos lograr que os estudantes as recoñezan nos fenómenos cotidianos, e logo aprendan cómo e porqué funcionan os algoritmos presentes neles.
    As debilidades matemáticas móstranse normalmente nas últimas etapas de primaria e sobre todo na secundaria e no bacharelato, pero é innegable que éstas xurden dende a etapa infantil. Nesta etapa hai que ensinar que na vida diaria existen cousas para contar, clasificar e agrupar. E tamén nesta etapa, os Mestres temos que ter claro que en matemáticas non se memoriza, senón que se conceptualiza.
    Os nenos deben afrontar problemas e atopar modos e maneiras para solventalos, proporcionando o tempo de pensar e reflexionar.
    A clave está en ligalas á vida real e mostrar a súa utilidade. Un bo nivel de lectura é imprescindible para que todo estudante mellore a súa aprendizaxe nas matemáticas e para que desenvolva un pensamento crítico e autónomo na súa vida cotiá.
    De igual forma, unha boa reflexión matemática favorece sen dúbida a reflexión, a análise, o rigor e a argumentación en calquera área.
    O que sí hai que recoñecer e que un gran número de maestros dos primeiros cursos de educación básica non só están insuficientemente capacitados en matemáticas, senón que teñen unha imaxe distorsionada delas e consideraban que non son para todos, alimentando así o mito de que son para superdotados e connotando o termo matemáticas a palabra dificultade, tal e como espuxen nun dos primeiros parágrafos desta reflexión.

    Polo tanto, remato este comentario, dando un aprobado a este libro, xa que constitúe un recurso material para traballar as matemáticas cos alumnos e tamén para traballar a nivel de docentes, xa que introduce os conceptos matemáticos nun ámbito de pracer como o da lectura.

    • Marcos Fisteus Cagide Says:

      Macos Fisteus Cagide.
      “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” . É a historia dun rapaz que medra abraiado pola figura do seu tío, un ancián que é despreciado pola súa familia a pesar do seu pasado brilante como matemático.
      O vello petros vive obsesionado con demostrar a conxetura de Golbach algo ao que se dedica prácticamente en corpo e alma.

      É unha fermosa novela que nos mostra o lado máis romántico, estético e poético das matemáticas. Na figura de Petros atopamos as características propias de calquera artista comprometido co seu traballo, a renuncia a súa posición de matemático reputado, o egoísmo de rexeitar a colaboración xa que non quere que ninguén se aproveite do seu coñecemento porque el persigue a gloria que sería demostrar a conxetura de Golbach, e todo o romanticismo do persoaxe esta moi potenciado pola morte provocada polo descubrimento da verdadeira realidade.
      Non é para nada un libro recomendable para alumnos de primaria sería recomendable unha vez rematada a ESO, pero, pódese disfrutar dela aínda non sendo alguén que teña moitos coñecementos matemáticos, xa que para min a idea principal é a que xa resumín anteriormente, iso non quere dicir que si es alguén fascinado pola materia que non é o meu caso o nivel de disfrute e o valor do libro aumentará. Xa que os aspectos técnicos e históricos non se me escaparía e resultaríame menos densa do que me resultou sobre todo ao principio.
      Para definir un pouco isto levado un pouco ao meu terreo, lembro unha frase do guitarrista Manolo Sanlucar (guitarrista) acerca de Paco de Lucía. “ És la mejor definicíon de una estrella encanta al que no sabe y vuelve loco al que sabe”. Desta idea podemos quitar que canta máis cultura teñamos sexa cal sexa a disciplina máis disfrutaremos das obra de arte e polo tanto máis felices seremos.
      Seguindo cos paralelismos levados ao meu terreo. O egoismo de Petros lembroume ao protagonista dunha das miñas películas favoritas “Acordes y desacuerdos” de wody Allen. No que o seu protagonista músico non quería gravar discos para que ninguén lle puidera copiar. Esto pódenos servir para poder facer ser críticos de que o ser humanos tende a ser egoista canto máis aventaxada e a súa posición (xa sexa económica, a nivel habilidades…)a responsabilidade de cada persoa debera ser a de compartir os coñecementos e as habilidades que posúa.
      En defintiva, a visión coa que me quedo deste libro está máis centrada na reflexión sobre os comportamentos humanos, tamén me aporta unha visión das matemáticas diferente a dos estereotipos que se soen crear sobre elas. Os aspectos históricos e técnicos escápanseme máis.
      Por outro lado, alégrome moito de ter coñecido esta obra, xa que cambia a miña visión e o meu vinculo co mundo das matemáticas e si non é por obrigación nunca a houbera coñecido.
      Un saúdo…

  720. Virginia Martínez Dios Says:

    “El tio Petros y la conjetura de Goldbach”
    Este libro relata la historia de la vida de Petros, a través de la relación de este con su sobrino.
    Petros es matemático y se obsesionó con la idea de demostrar la conjetura de Goldbach hasta tal punto de no querer publicar un descubrimiento que hiciera por temor a que los demás descubriesen algo que les pudiera ayudar con la conjetura de Goldbach y la publicasen antes que el; pero cuando lo hace, ya otro lo hiciera.
    Cuando su sobrino le dice que quiere ser matemático no le gusta la idea porque no desea que acabe como el, entonces el sobrino le hace prometer que si no resuelve un problema durante el verano no lo hará, lo que le propone es la conjetura de Goldbach; Petros abandona la investigación y no quiere volver saber de ella.
    Pero su sobrino lo incita de tal manera que la retoma y al cabo de unos días lo llama una noche diciendo que resolvió el problema, pero cuando su sobrino llega a su casa ya está muerto; el final no sabemos si realmente lo resolvió o fue un delirio de él.
    En este libro se pueden sacar varias ideas:
    a)obsesión por conseguir algo:
    Ej: Petros se obsesiona hasta tal punto que se aisla del mundo, lo que le impide que los demás aprendan de su conocimiento.
    b)los matemáticos son presentados como seres obsesivos que solo dedican su vida al trabajo dejando todo de lado.
    En mi opinión el relato de “El tío Petros y la conjetura de Golbach” es muy interesante porque además de acercarnos a la ciencia de las matemáticas, nos cuenta la vida de un hombre aislado por su gran pasión.
    Su obsesión lo lleva hasta la muerte; en este sentido me parece demasiado fuerte , pues creo que cualquier persona con unas capacidades determinadas para hacer algo bueno para la humanidad, debe aprovecharlas al máximo pero nunca hasta el extremo de perder su vida, porque no es sólo su vida la que se pierde sino también sus conocimientos que , de estar vivo, serían muy valiosos para otros, porque en la vida lo importante y valioso es compartir los conocimientos ya que lo que uno no puede conseguir por sí solo, tal vez entre varios si pueda conseguirse.
    Creo que es un libro que debe recomendarse su lectura para que los niños sepan que si tiene una buena idea debe trabajar en ella con empeño para hacerla realidad, pero que si no lo consiguen, deben abandonarla para no llegar hasta el extremo de perder la vida en ello porque sus capacidades pueden encauzarlas hacia otros caminos que si tengan su fruto.

  721. ADRIANA COUSILLAS ABELENDA (MUSICAL) Says:

    Petros Papachristos é un matemático grego, con dous irmáns que o ven como a ovella negra da familia, e un pai que lle permite marchar de Grecia para chegar a ser non só un matemático, senón un gran matemático. O libro conta as andanzas de Petros no mundo das matemáticas, dende os seus comezos de estudante en Zurich , ata o seu traslado a Londres, onde coñece a Hardy, Littlewood e Ramanujan, tres destacados matemáticos da rama da teoría de números. Ó longo da súa vida, Petros consegue unha praza de profesor na universidade, consegue tamén chegar a facer varios descubrimentos importantes en matemáticas, e ata chega a namorarse; pero nada disto sería suficiente para el, pois estaba obsesionado con resolver un exercicio, a conxetura de Goldbach, un problema de matemáticas aínda irresolto, que propoñía que calquera número enteiro par maior que 2 era a suma de dous números primos. Os anos pasan e Petros non se preocupa doutra cousa máis ca da conxetura. Ata chega a ocultar os seus descubrimentos intermedios desencadeados da investigación na conxetura, para evitar que alguén se puidese servir deles e acadase a solución antes ca el. A preocupación de Petros, ademais desta, é o paso dos anos, pois sabe que chegada unha idade a posibilidade de resolver o problema esfumarase, pois deixará de ter a axilidade mental para conseguilo. Todo se derruba cando Gödel fai pública a súa Teoría da incompletitude, a cal lle facía ver que posiblemente a súa conxetura nin se puidese demostrar, nin tampouco refutar, e máis tarde descubriría que tampouco era posible saber de antemán se verdadeiramente a conxetura tiña solución.
    Con isto, Petros retírase das matemáticas e céntrase no xadrez e na soidade que o caracteriza.
    Na historia cobra importancia o sobriño preferido de Petros, narrador do libro, o cal sempre se preguntou o motivo de odio do seu pai cara ó seu tío. Despois dalgunhas investigacións, o sobriño descubre a unión entre o seu tío e as matemáticas, e decide que quere ser matemático. Cando Petros coñece o propósito do seu sobriño, proponlle que só poderá facelo se resolve un problema. Durante todo un verán o sobriño intenta resolver o problema que Petros lle puxo, pero non o consegue. Polo tanto, moi ó seu pesar, cómpre coa súa promesa e esquécese da idea de ser matemático. Anos despois, mentres se atopa en EEUU na universidade, a casualidade quere que coñeza un mozo matemático, ó cal lle conta a historia que lle aconteceu coas matemáticas, o tío Petros e o problema que non conseguiu resolver. O sobriño non sae do seu asombro cando comproba que o problema que o seu tío lle puxo é a conxetura de Goldbach, e que é un problema matemático irresolto. Acude de inmediato a reprocharlle o feito ó seu tío, e é aí cando Petros lle conta a historia da súa vida, e o porqué de apartalo do mundo das matemática, sinxelamente, non lle vía madeira de matemático.
    O rapaz pensa que para que o seu tío sexa totalmente feliz debe admitir que a culpa do fracaso non foi da Teoría de Gödel, senón que foi del, por non ser quen de resolver a conxetura. Pasados os anos, nunha das súas frecuentes visitas para xogar ó xadrez, tenta sacar o tema de novo. O único que conseguiu foi que a pantasma da conxetura volvera de novo á mente de Petros, algo que o volveu tolo e rematou por matalo. Minutos antes, nunha chamada telefónica ó seu sobriño, confesoulle que conseguira resolver a conxetura, algo que o protagonista nunca chegou a saber.
    Pareceume un libro moi interesante e realista, que nos achega un pouco máis ó mundo da investigación matemática e reflexa ata que punto se pode chegar por unha paixón desmesurada neste campo. Ademais aportoume datos matemáticos descoñecidos para min e invitoume a investigar un pouco máis nalgúns deles.

  722. Sandra Fátima Perez Rey Says:

    O libro comeza coa misteriosa vida do protagonista, o tío Petros, aínda que a historia é contada polo seu sobriño, o cal non se lle coñece o nome. Este misterio percorre todo o libro e deixanos expectantes cada vez que o pechamos.

    Este escrito vai dirixido a persoas adultas e para todo tipo de público, xa que o libro aínda que fale de elementos e persoaxes de matemáticas, non emprega linguaxe complexa, nin tampouco se necesitan grandes coñecementos matemáticos, agás, iso sí, o teorema da incompletude e a propia conxetura de Goldbach.

    Tamén considero que é para todolos públicos, xa que, no fondo a súa mensaxe é a perseverancia e a loita polos teus soños e non perder a ilusión nas cousas que che gustan e disfrutas, como no caso do tío Petros, o que sente polas matemáticas, roza a dedicación absoluta a un problema que non se sabe se ten resposta. Trátase da conxetura de Goldbach. Aínda que tamén hai que dicir que se olvida de todo o demáis, da súa familia, da súa vida e incluso del mesmo.

  723. Eva López Melero / Musical Says:

    “El tío petros y la conjetura de Goldbach” es un libro que narra la historia de la vida de Petros Papachristos, un talentoso matemático, a través de su sobrino.
    Su sobrino es un adolescente que descubre, alentado por el misterio con el que su familia habla de Papachristos, que su tío fue un matemático eminente y profesor. Su padre y su segundo tío llegan a referirse a él como “la oveja negra de la familia”.
    El anciano siempre vivió recluído y retirado de la vida social y familiar, porque su vida giraba en torno a la demostración de la famosa Conjetura de Goldbach. El libro relata su vida desde muy joven, cuando tenía una gran confianza en sí mismo y estaba seguro de poder conseguirlo, hasta la vejez, cuando el hombre se rinde y se cansa de luchar.
    El libro me ha interesado bastante desde el inicio, ya que empieza con la historia de su vida en forma de misterio, su sobrino no sabe a qué se dedica Petros y solo tiene las referencias de su padre y su tío, los que no le tienen ningún aprecio.
    La trama me ha parecido un poco pesada debido a la multitud de referencias que se hace a teoremas matemáticos, aunque también ha despertado una ligera curiosidad por saber un poco más de los principales teoremas y conjeturas de las que se habla, como la conjetura de Goldbach o el teorema de la incompletitud. También por la reflexión que se hace sobre que los matemáticos no tienen vida social ni son felices, me he puesto a reflexionar y a investigar sobre la vida de los importantes hombres que se dice son compañeros de Papachristos (John Edensor Littlewood, Godfrey Harold Hardy y Srinivasa Aaiyangar Ramanujan).
    En definitiva es un libro que me ha gustado y que incita a saber un poco más sobre la historia de las matemáticas.

  724. Noelia Núñez Iglesias 3º primaria Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    El potagonista del libro es el tío Petros, un matemático que dedicó toda su vida a demostrar la conjetura de Goldbach: “todo entero par mayor que dos es la suma de dos números primos”, sus ansias por demostrar esta teoría lo llevó a vivir en solitario y a ser una persona ambiciosa e incluso egoísta. En la historia, narrada por el sobrino de nuestro protagonista, se entrelazan tres historias: la del Tío Petros, la de su sobrino y la de la familia Papachristos.
    Este no es un libro en la que se enseñen contenidos matemáticos, como en el del diablo de los números, aunque si se mencionan a importantes matemáticos y algunos de sus teoremas.
    Lo que me gustaría destacar del libro, es que más que los diferentes teoremas de los matemáticos, lo que de verdad se aprenden son los valores que en él aparecen. Podríamos destacar que el comportamiento del Tío Petros nos permite darnos cuenta que para conseguir algo es necesario esforzarse y sacrificarnos, pero también tenemos que conformarnos con lo que conseguimos y no ser ambiciosos así como no dejar de lado las relaciones con las personas, muy importantes para nosotros, ya que estos fueron algunos de los motivos que llevaron al Tío Petros al fracaso.
    Creo que este libro no es apropiado para primaria porque me parece complicado para que estos logren coprenderlo, pero si para secundaria, ya que en esta etapa este podría ser muy útil.

  725. María Varela Abuín (musical) Says:

    As matemáticas son un mundo complexo que pode ou non fascinarnos. Ó fin e ó cabo é unha ciencia ou unha linguaxe, de números e letras, onde a verdade e a mentira pode ser demostrada.

    A historia de «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» narra a biografía do sobriño de Petros, que fascinado pola incertidume que a súa familia lle creaba sobre o seu tío, deciciu investigar. As primeiras investigacións caeron nas súas mans sen pensalo, naquela carta da universidade. Ahi comezou a súa gran curiosidade por sabelo todo, que o guiou polo camiño de números no que pouco a pouco se foi sumerxindo.

    O tío Petros non era máis que un ancián que se refuxiou nunha vida tranquila, no campo, rodeado de libros de matemáticas. Foi considerado a ovella negra da familia poruqe «malgastou» moito tempo da súa vida tratando de demostrar que todo número superior a dous é a suma de dous números primos, a famosa conxetura que fai honrra ó seu título.

    Este libro escrito por Apostolos Doxiadis, non me causou unha boa primeira impresión. A miña pasión pola lectura é palpable que non existe se o que se vai a ler non me interesa nin o máis mínimo, sen embargo a diferenza co » El diablo de los números» (aínda que falemos dunha literatura diferente enfocada para outro tipo de grupo lector) resultoume unha lectura entretida sobre todo, máis ou menos, cando comezou o segundo capítulo que a «chicha » e o meollo da cuestión comezaba a poñerse bastante interesante. A mistura do matemático e a literatura estivo ben conseguido baixo o meu punto de vista lector polo seu autor. Era palpable en varios puntos do texto a frustración que lle supoñía ó protagonista o non acadar o que se propoñía nese momento.

    A parte que máis me chamou a atención da lectura foi a parte onde se mergullou por primeira vez no alcol para evadirse da frustración que lle causou saber que aquela proba que o seu tío lle puxera xa estaba demostrada. Esa mentira fixome cabilar ó igual que ó noso protagonista.

  726. Patricia Pose Ponte (Ed. Primaria) Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    É unha novela con trama matemática na que se conta a historia de Petros Papachristos, un matemático que , illado do mundo, consagrou parte da súa vida a intentar resolver a conxectura de Goldbach, un dos problemas máis difíciles das matemáticas que aínda non foi resolto e que di que todo enteiro par maior ca 2 é igual á suma de dous primos.
    A historia é contada polo seu sobriño, que debido ao gran desprezo do seu pai e do seu tío cara ao seu irmán Petros sente curiosidade por saber da súa vida e se atopa con esa realidade, que fai que apareza nel o interese polas matemáticas e o soño de convertirse nun gran matemático, que ao final se desvanece.
    Ao final do libro o lector non sabe se en realidade Petros logrou descubrir, momentos antes da súa morte, a conxectura de Goldbach ou se era unha mostra da súa loucura.

    O libro mantívome intrigada dende o principio e desperta no lector a curiosidade polo mundo das matemáticas. Gustoume moito, porque aínda que nel aparecen moitos conceptos matemáticos e personaxes importantes neste campo como Gödel, Hardy…; creo que o libro nos ensina moito máis ca iso.
    Ensínanos que debemos loitar polos nosos soños, como o fai o tío Petros no seu intento por conseguir algo case imposible, demostrar a conxectura de Goldbach. Sen embargo tamén nos ensina que non debemos ter medo ao fracaso, como lle ocorría a Petros, senón que debemos ser capaces de enfrontarnos a el e aceptalo, xa que dos fracasos tamén se aprende.
    Tamén nos mostra a importancia de compartir o coñecemento cos demais e traballar en grupo, xa que Petros, afastado da vida social, no momento de publicar os seus dous descubrimentos decatouse que xa foran publicados por outras persoas.

    Paréceme un bo libro pero non o recomendaría aos alumn@s de primaria, xa que me parece complexo para a súa idade. Sen embargo, sí que o empregaría como recurso para mostrarlles todo o que nos pode ensinar sobre a vida.

  727. ALBA COMOJO ORDÓÑEZ 3º Musical Says:

    Esta historia “El tío petros y la conjetura de goldbach” recolle unha gran historia que garda relación co campo das matemáticas e co problema matemático da conxetura de goldbach. O tío Petros adicou toda a súa vida intentando resolver dita conxetura, illándose de todo o mundo, da vida social e familiar, o único que estaba no seu pensamento e que perseguiu día a día foi a resolución deste problema matemático. Debido a este afastamento do contacto coa sociedade, non publicou os descubrimentos das investigación que realizara, debido a que cando se decidiu a facelo, xa foran publicadas por outras persoas.
    A historia que relata este libro é contada polo seu sobriño, o cal sempre mostrou certa inquietude por saber algo da súa vida, dos intereses do seu tío, e de descubrir o porque do odio que lle teñen o seu pai e o outro tío ao tío Petros; ese desprezo constante considerándoo a ovella negra da familia… todo debido a que o Tío Petros seguira os seus ideais, decidirá dedicarse ás matemáticas, guiándose polos seus sentimentos, intereses … que dende un comezo tratou de facer realidade o seu soño, que se convertirá nun pesadelo: demostrar a conxetura de Goldbach.
    Cando o cativo logrou saber algo sobre a vida do tío Petros, debido ás súas pesquisas, o neno intenta seguir os seus pasos, e dedicarse ás matemáticas. Ao longo de toda a narración vemos que o cativo se plantexa diferentes cuestión sobre o seu tío, e ao longo da mesma trata de resolvelas.
    Esta historia resultoume moi entretida, engancha, xa que se pretende resolver o misterio ao longo de toda a obra; resolverá a conxetura? Non a resolverá?
    Tamén nos transmite que na vida temos que loitar polo que queremos, fixando metas alcanzables, e non inalcanzables que poden levar a unha profunda obsesión. Isto podemos aplicalo á nosa vida cotiá, en diferentes aspectos da nosa vida debemos coñecer as nosas posibilidades e actuar téndoas en conta, así a vida non nos dará tantos paus.
    Quizáis este foi o problema que tivo o Tío Petros, non soubo marcar unhas metas alcanzables e a partir de ahí ir ascendendo; non, el empezou polo máis alto; e debido á falta de humildade para dar marcha atrás, o seu soño rematou por converterse nun auténtico pesadelo.

    ALBA COMOJO ORDÓÑEZ 3ºEducación musical

  728. gustavo cernadas gomez musical Says:

    «O tio Petros e a conxetura de Goldbach» de Apóstolos Doxiadis.
    Unha novela curiosa… non sei se pola súa forte mestura de temas (matemáticas vs literatura), polo seu grao de intriga, pola «crueldade» do relato (algunhas veces) ou polo seu ritmo ‘in cresccendo’ que acada unha velocidade frenética nas derradeiras páxinas pero é un libro deses que colles con recelo un certo dia nun certo momento e volves á realidade 2 ou 3 horas despois algo confuso e tremendamente impactado polo que aconteceu. A min pasoume iso.
    Dende logo e coincidindo co que se di neste blog, non é unha lectura apropiada para ED. PRIMARIA e penso que ainda para Secundaria sería complexa (a non ser que estivésemos falando de alumnos como Petros, Sammy Epstein ou o propio Srinivasa).
    Máis ala do contido da obra, dividida en tres claras seccións nas que se fala respectibamente: da familia Papachristos en xeral a modo de introducción, da vida do personaxe Petros en torno do cal xira todo o relato e da vida do sobriño que como comunmente se soe facer na ultima parte do relato se fusiona coa da vida do tio para crear así un aumento na intensidade da trama; gustaríame tratar os temas que se abordan na obra principalmente no tocante á vida do personaxe principal. Petros foi un neno prodixio, non tardou en saber máis cos seus mestres e rematar a carreira de matemáicas en Alemaña (el procedía de Grecia). Agardáballe un futuro prometedor pero tivo a suficiente valentía para decidir que a súa vida levaría outro rumbo: probar a cinxetura de Goldbach. Máis alá de que o conseguise ou non, non se trata de simple e puro amor polas matemáticas ou por calquera outra ciencia, arte, disciplina…
    a custión é que ainda que non quixo seguir o camiño dos seus pais nin o dos seus irmans traballando na fabrica o seu camiño non foi moi diferente pois sinto decir que anque queira dar outra imaxe estaba infectado como o resto da sua familia polo capitalismo e por obter unha maxima productividade.. el nonpasaba horas cada día inmerso nos seusestudos porque como se di «estibese namorado das matemáticas» se o facía era so polo seu orgullo , por obter amaldita demostración e por amosar ó mundo do que era capaz, (basta con ver a reacción cando foi publicar os descubrimentos intranscendentes que fixera por non obter un logro maior e se percatou que xa se descubriran) e este penso que non é o camiño. Pode ser o camiño para un fisico, un quimico, incluso para alguen que estude económicas, que monte un negocio…sempre e cando se marque unha meta alcanzable claro! Pero a xente que cambia o mundo co que fai: esa xente ten que estar namorada do seutraballo e ten que esperar facelo todos os dias da sua vida sen esperar nada a cambio. So eses poucos conseguen case sen querer chegar a hazañas dignas de seren admiradas polo resto da humanidade. Na miña humilde opinion un estudante de música, un estudante de mátematicas e un futuro docente parecense entre eles en que han ter esta visión do seu traballo.
    Un saúdo.

  729. Laura López Díaz - 3º Educación Primaria Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, presenta un cariz totalmente diferente a “El diablo de los números”.
    Se trata de una novela, en la cual se nos cuentan tres historias entrelazas entre sí y con una estrecha relación puesto que todas pertenecen a la misma familia, Papachristos. En primer lugar se nos presenta la historia de la familia, en la cual el que da nombre a esta historia, tío Petros, podría denominarse como “la oveja negra”. Es el sobrino de Petros, quien nos va narrando e introduciendo en una historia que logra enganchar, que hace que te cuestiones acerca de que es lo próximo que va a suceder, como avanza la investigación de Petros en relación a la conjetura, que problemas van surgiendo, que es lo que le llevó a abandonar… El sobrino favorito es quien nos descubre a su tío, y a todo el misterio que envolvía su vida. Asimismo, también nos cuenta parte de su propia historia, la influencia que su tío tuvo en la misma y como, a pesar de admirar a su tío, no fue como él.
    La historia es una búsqueda constante de la verdad por parte del sobrino, por intentar comprender el pasado de Petros hasta llegar a su situación actual.
    No se trata de un libro que de explicaciones matemáticas, aunque en el se hacen alusiones a teoremas y grandes matemáticos. Personalmente considero que es un libro que engancha, que provoca a seguir leyendo, a seguir descubriendo y despierta la misma curiosidad del sobrino. Asimismo, el misterio de la conjetura de Goldbachy el teorema de la incompletitud de Gödel han llamado mucho mi atención y han despertado cierto interés, haciéndome cuestionar ciertas cosas acerca de las matemáticas. Sin embargo, dicho libro no lo dirigiría a niños y niños de primaria, puesto que este está dirigido a un público joven o adulto.

  730. Ana Rodríguez Dosouto 3º Magisterio Musical Says:

    El TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
    En cuanto a este libro, podemos decie que está enfocado a un lector más juvenil y adulto.Es una novela que trata sobre la vida del prodigioso matemático o” fiasco de la vida”(según como quieran llamarle) Petros Papachristos narrada por su sobrino favorito,el cual relata su relación con él a lo largo de los años.
    El tío Petros emplea en la mayor parte de su vida a resolver uno de los grandes problemas matemáticos que aún a día de hoy son imposibles, la demostración de la conjetura de Goldbach, definida como: Todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos.
    Este libro engloba en su gran mayoría, la obsesión a la que se encuentra sometida el matemático,la perdida de su único y gran amor Isolda, la falta de cariño por parte de sus hermanos y el alcanzar la gloria que le hacen centrarse en el estudio de la matemática profunda y como consecuencia llevar a cabo investigaciones de forma muy fanática. De tal manera que su única amiga es la soledad y la teoría de los números.ésto terminará por llevarlo a la locura, siendo excesivamente celoso de cada uno de sus descubrimientos.Su aislamiento le impidió saber que otros antes que él ya habían hallado resoluciones a sus problemas.
    Este hecho le afectó tanto ,que comenzó a compartir sus ideas con grandes matemáticos de la época como Hardy,Littlewood dando un gran paso y madurez ( la cual carecía) a su persona.
    A lo largo de la lectura,vemos como sobrino y tío van creciendo y madurando.Exsiten grandes parentescos y similitudes entre ambos.Un ejemplo es la satisfacción perversa que sintieron cuando su tío Petros estuvo a punto de descubrir la conjetura, pues su sobrino sintio ese mismo estremecimiento, también recordando cuando él creía que estaba a punto y finalmente no lo consiguió.Otr aspecto que tiene en comun es el amor por las matemáticas.Sin embargo la aspiración del tío Petros es ser el mejor, como Gauss,Euclides(a los que le pusieron una estatua)alcanzar pues la gloria y fama mundial, mientras que su sobrino a la mínima se daba por vencido.No tenía esa aspiranción de grandeza.
    También comparten una nueva pasión , que es el ajedrez aunque para el tío Petros más que pasión era una forma de distraerse de su investigación,la cual lo teníua demasiado perturbado.El ajedrez se había convertido, al final de la historia, en un camino para mediar una comunicación compartida.Obviando es aspecto matemático.
    Otra cosa salientable y que me llamó la atención,fue la importancia que tío Petros le daba a los sueños, dejándose llevar en función de ellos y la ignorancia que presenta en otras ramas de las Matemáticas que no sean la teoría de los números.Así como su insistencia por permanecer en el anonimato total ante la posibilidad de convertirse en un “segundo Hardy”
    También destaco la comparación que establece entre la música y las matemáticas. Véase en la siguiente frase.” El verdadero matemático se parece a un compositor musical ; a alguien preocupado por la creación de la belleza y la búsqueda de su armonía y perfección .
    Hacia el final del libro, la lectura resulta frenética y apoteósica, la última y definitiva obsesión del tio Petros por conseguir (a través de las judías empleando el método geométrico) demostrar la conjetura.
    Podemos decir que el final es incierto, dejando que el lector saque sus propias conclusiones.Mi opinión no es más que la misma que su sobrino, de tal forma que creo firmemente que consiguió su objetivo en su último aliento.

  731. LIDIA REY CASTRO 3ºMAGISTERIO MUSICAL Says:

    Este libro nos cuenta la historia de Petrus, un anciano matemático que dedicó toda su vida a descubir la solución a la conjetura de Goldbach, uno de los tres problemas más díficiles de resolver. Por esta obsesión llego a convertirse en un ser asocial, al que odiaba toda su familia menos uno de sus sobrinos, que es precisamente el que nos narra la historia. El libro hace un recorrido por la vida de este matematico y a la vez que nos introduce conceptos matematicos como el teorema de Riemann, el teorema da incompletitude de Gódel y otros muchos.

    Es un libro que me ha enganchado desde el principio, aunque esta enfocado a un público más adulto que el del Diablo de los Números.En definitiva nos muestra la vida de un hombre que intenta superarse a si mismo a traves de la constancia, quizas el final me dejo un poco desconcertada; pero si es una obra recomendada para aproximarse no solo a las matemáticas sino a la vida de las personas que dedican su vida a la investigación

  732. Noemí González 3ºmusical Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que cuenta la historia de Petros un profesor de matemáticas que dedicó toda su vida a intentar resolver la hipótesis de la conjetura de Goldbach. Dejó de lado a sus amigos, familiares, llegando incluso a excluirse de la vida social ya que para él lo primordial era encontrar la solución. Su sobrino leno de curiosidad intenta indagar en la vida de su tío para saber más acerca de él, ya que su sobrino quiere seguir sus mismos pasos y llegar a ser un gran matemático, pero su tío se opone a esta decisión. Esto aumenta más la curiosidad del niño. Un día tras una escapa a visitar a su tío, Petros le cuenta su autobiografía.Le cuenta que perdió muchos años de su vida en su investigación, ya que cierto día perdió todas las esperanzas de encontrarle solución. El tío culpaba de esto a Godel. Fueron pason los años, y la vida solitaria e infeliz de Petros recobro algo de alegría cuando se unió a otros dos grandes matemáticos para trabajar juntos en la solución sin resultados positivos aparentes. Petros abandona fracasado sus investigaciones y se dedica de pleno a su otra gran pasión: el ajedrez y la jardinería. Pero por si no le llagara con los años de investigación regresa otra vez a su trabajo. Al final Petros se acaba volviendo loco como Godel y un día llama por teléfono a su sobrino pidiendole que le lleve a dos matématicos para decirle la solución de la conjetura. El sobrino acude junto a otro matemático pero cuando llegan a la casa es demsiado tarde, ya que su tío había muerto.

  733. Maria Inês Cunha (Primária) Says:

    O livro «El tio Petros y la Conjectura de Goldabach» dá-nos a conhecer a história fascinante de um menino que vive intrigado com a figura do seu velho tio, a quem toda a familia chama de ovelha negra. Na verdade, o tio Petros dedicou a sua vida às matemáticas e a tentar resolver um dos seus maiores problemas.
    Com o passar dos anos, o jovem segue os passos do seu tio, tornando-se assim um matemático brilhante. A certa altura Petros põe o sobrinho à prova pedindo-lhe que demonstre que : todo o número par superior a dois, é a soma de dois números primos, a Conjectura de Goldabach.
    Penso que é um livro de bastante utilidade e interesse para futuros professores, uma vez que, além de abordar vários temas relacionados com a matemática, fala-nos também sobre admiração, persistência e orgulho. No entanto, torna-se um pouco complexo para as crianças do ensino primário.

  734. CAROLINA DOMÍNGUEZ HORTA (EDUC. MUSICAL) Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Esta novela cóntanos a historia do tío Petros, un ancián que vive retirado da vida social e familiar, entregado ao coidado do seu xardín e á práctica do axedrez, e da relación deste co seu xoven sobriño, quen vai ir descubríndonos e descubrindo o verdadeiro tío Petros, un eminente matemático.
    O libro encarna a historia da búsqueda e solución dun problema matemático, a conxetura de Goldbach, un problema de apariencia sinxelo que afirma que todo número par é a suma de dous números primos. A vida do tío Petros xirará durante moitos anos entorno a este misterio, que nunca ninguén conseguiu resolver, e quizais o tío Petros tampouco.
    A figura do tío Petros encarna a loita e o esforzo dun estudioso por resolver un enigma, a loita do ser humán por alcanzar o imposible. A loita do tío Petros por resolver o misterioso enigma, unha vida de entrega a cambio de alcanzar unha solución que non puido ser transmitida, ou quizais a desesperación ante a realidade de haber fracasado. Unha incertidume que nos fai plantexarnos se a opción de, reclusión e aillamento, elexida polo tío Petros é a mellor para acadar o seu preciado soño, a súa particular gloria, ou pola contra compénsanos renunciar a ese aillamento aínda que se cadra teñamos que conformarnos con metas máis alcanzables. Pero por riba destas dúas opcións creo que está a que realmente influía no tío Petros que é a da fasciación pola ciencia e a explicación da mesma a través do descubrimento dos entramados que configuran a mesma.
    CAROLINA DOMÍNGUEZ HORTA
    3º EDUCACIÓN MUSICAL

  735. «La conjetura de goldbach» é un titulo recomendable para todos os amantes das matemáticas e a narrativa. Conta a historia dun gran matemático Grego (Petros) vista dende os ollos do seu sobriño que o acaba admirando a pesar da mala influencia que a familia lle aporta sobre o seu tío (xa que esta visto como a ovella negra).

    Despois de uns meses pesquisando sobre o seu tio descubre porque toda a súa familia o odia: por poñerse a si mesmo metas inalcanzables (non revelarei a meta, anque o título xa o di todo). Lexos de repudiar a seu tio, a o igual que o resto da familia, o que fai é admiralo de tal maneira que decide facerse matemático. Cando llo comunica a seu tio este trata de persuadilo, poñendolle un problema matemático.

    Despois de uns anos de universidade o sobriño percatase de que o seu tio enganouno e volve a xunto del a darlle unha reprimenda. En este momento Petros contalle a o seu «sobriño favorito» a historia da súa vida.

    Petros Papacristos sempre mostrou unha gran habilidade para as matemáticas, tanto que se convirteu en catedrático de unha importante universidade alemá. Logo de crear o método «papacristos» desmostrou problemas importantes que para el eran pouco importantes, el quería demostrar o mais importante problema matemático e decideu non publicar esos avances nimios, cando quere publicalos é demasiado tarde. Por culpa de non estar en contacto cos seus vellos compañeiros e non ler os ultimos avances douse conta anos despois de que outra persona chegara a donde el chegara e publicarao antes.

    O libro en sí é unha obra recomendable, anque para min o momento no que se conta a historia de Petros rompe a dinámica do narrador, a historia contase mais rápido e faise mais pesada a lectura. Cousa que se arregla con un final dramático entre fabas.

  736. Mª del Carmen Arenas Arias (PRIMARIA) Says:

    A primera vista y fijándome en el título, es un libro que me atrajo muy poco. Sin embargo, basta con leer las cinco primeras páginas para que te enganche y quieras avanzar más y más en su lectura. El libro se divide en tres partes que podríamos resumir como la historia de la familia Papachristos, la historia del tío Petros y la historia del sobrino de Petros, que es quien narra el relato tras la muerte de su tío para que quede constancia de lo que él hizo como matemático.. No obstante, hay que señalar que no son para nada tres historias aisladas sino que todas ellas giran entorno al Tío Petros (profesor Papachristos) y su afán por demostrar la conjetura de Goldbach.
    Se mezclan en este relato dos ramas del saber diametralmente opuestas: la literatura (en forma de novela) y las matemáticas. Este no es un libro en el que se desarrollen ni expliquen conceptos matemáticos, aunque por supuesto aparecen términos y personas destacadas en este campo del saber, sino más bien se centra en lo que podríamos llamar “filosofía” de las matemáticas, o incluso sería más acertado decir “filosofía de los matemáticos”.
    Por un lado tenemos al tío Petros, un hombre que dedicó su vida entera y plenamente a demostrar la conjetura de Goldbach, pero… ¿lo consiguió?; ¿cómo afectó este afán, convertido en obsesión, a su vida personal?, ¿cómo entendió su familia los derroteros que siguió Petros?, ¿se puede decir que Petros llegó a la autorrealización personal con sus investigaciones? Por otro lado tenemos al “sobrino favorito”, un joven intrépido, curioso e inteligente. Quiso, como su tío, y a pesar de la consideración que de éste tenía su familia, ser matemático, aunque su historia en nada se parece a la de su tío. No obstante si estuvo plenamente marcada por Petros y su trayectoria, ya que era demasiado intensa la curiosidad que este personaje causaba en el muchacho. La historia de los dos grandes protagonistas, Petros y su sobrino (que es, como ya dije, quien narra la historia) es un constante tira y afloja, un sinfin de explicaciones, de búsquedas, de entendimientos y enfrentamientos, de curiosidades resueltas y de interrogantes por resolver.
    Para terminar, me gustaría señalar que el final parece estar claro desde las primeras páginas del libro, aunque a mitad del mismo cambia (al menos la interpretación del mismo) y al final del relato…. ¿cambia realmente el final de la historia?
    Es un libro entretenido y que despierta en gran medida la curiosidad del lector, aunque ciertamente yo no se lo recomendaría a niños de primaria.

  737. maria gestoso lamas (MUSICAL) Says:

    -EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH-

    Es un libro apasionanate que engancha tan pronto lo empiezas a leer, quizá no lo veo muy adecuado para primaria ya que pueden ser difífciles de asimilar diferentes concepto.
    El libro trata del sobrino del tío petros que quiere ser matemático en contra de lo que quiere su padre, y descubre que su tío petros fue un gran matemático, entonces se empieza a interesar más por ella y nos hablan de matemáticos de esa época (XIX XX) y matemáticos de otras épocas.
    Su tío le dice que para ser un gran matemático ha de demostrar que porqué cada numero mayor de 2 es producto de una suma de numeros primos (conjetura de Goldbach, que no ha sido resuelta a dia de hoy), el sobrino se pasa el verano investigando y no la da resuelto, por lo que comienza a tenerle manías a las matemáticas y a su tío.
    El libro finaliza diciendonos que el tio petros si que había demostrado la conjetura de goldbach pero murió antes de poder decirlo
    Sin duda una buena elección de libro para leer.

  738. Amanda Viéitez Bautista, musical Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach de Apóstolo Doxiadis es un libro que nos relata la historia del matemático Petros Papachristos y su necesidad por resolver la conjetura de Goldbach , todo ello es contado desde el punto de vista de su sobrino tras la muerte de Petros, como una manera de que el mundo sepa lo gran matemático que era su tío.
    La historia transcurre en la segunda mitad del siglo XIX y la primera mitad del siglo XX, mostrándonos los matemáticos, físicos, químicos y lógicos más relevantes de esa época, así como otros de épocas anteriores.
    Petros es considerado por sus dos hermanos como la oveja negra de la familia, al no haber logrado, desde su punto de vista, hacer nada de provecho con su vida.
    Todo empieza cuando el sobrino averigua que Petros es una eminencia matemática retirada, lo que le incita a buscar más información sobre su tío acabando en una conferencia de lógica formal que daban en la sociedad Helénica de Matemáticas. Esta conferencia abre un mundo nuevo para el adolescente apasionándose por las matemáticas y queriendo hacer de ellas su vida, contra los deseos de su padre.
    Al hablar de ello con su tío este le dice que si resuelve un problema que él le de podrá ser matemático, sino deberá estudiar otra carrera. El problema que le da es: demostrar que todo número par mayor que dos es la suma de dos primos. Sin saber que este enunciado es el de uno de los problemas matemáticos irresueltos más difíciles de la historia, es decir, la conjetura de Goldbach, el sobrino acepta el trato y se pasa todo el verano trabajando en el problema sin, obviamente, algún resultado positivo. Esto hace que aborrezca las matemáticas y que prácticamente odie a su tío.
    Cuando, años después, el sobrino va a visitar a su tío para pedirle explicaciones este le cuenta la historia de su vida, lo que hace que los lazos entre tío y sobrino se estrechen.
    El final del libro no me entusiasmó mucho ya que el escritor quiso proporcionarle un “final feliz” dando a entender que al final de una vida de esfuerzo Petros había conseguido hallar la demostración de la conjetura de Goldbach, pero fallece antes de que pueda dársela a nadie, por lo que no se puede saber con certeza si la había descubierto o no.

    Una de las cosas que más me impactó fue lo que se dijo sobre la muerte temprana de muchos de los matemáticos y de las causas comunes de sus muertes, como puede ser el suicidio. O que si no morían jóvenes podían terminar locos. Las conclusiones a las que llega el protagonista es que se suicidan al darse cuenta de que está cerca el momento en que pierdan la lucidez mental que les permite ser un matemático genial, o que al alcanzar una verdad pura enloquecen ya que es algo que no está pensado para ser conocido por los seres humanos.

    Desde mi punto de vista no es un libro que se pueda leer en primaria ni en el primer ciclo de la ESO, ya que aunque no se centre en aspectos puramente matemáticos, sino en la forma de actuar de los matemáticos en relación a la matemáticas, es un libro con una narrativa compleja, con frases en otros idiomas y cierta densidad que requieren una concentración que un alumno de primaria no posee.
    El trasfondo del libro es el afán de superación, el querer hacer algo y esforzarse todo lo posible para lograrlo, el amor hacia una ciencia y sobre todo la lucha por conseguir hacer realidad los sueños.
    También se nos muestra que aunque no logres cumplir tus sueños el hecho de haberlo intentado no debe pasar inadvertido.

    En conclusión, es un libro que engancha, yo me lo leí entero y casi sin darme cuenta en una tarde y una noche. Su narración ágil es lo que facilita la lectura y ayuda a que te enganches. Nos muestra la superación de un matemático que sueña con ser alguien en la historia de las matemáticas.

  739. Mª Cristina Sánchez Martínez (Ed. Primaria) Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach
    Apóstolo Doxiadis.

    Personalmente, me pareció una novela muy entretenida y de la cual se pueden extraer varios aspectos interesantes. Tengo que reconocer que me enganchó desde un primer momento, ya que la envuelve un misterio que hace que desees saber el final, por lo que la leí prácticamente de un tirón.
    El sobrino preferido del Tío Petros, principal protagonista de la historia, cuenta la vida de éste, basada principalmente en descubrir la conjetura que da nombre al libro y que dice que: “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”.
    Petros Papacrhistos es un matemático griego excelente, que dedicó toda su vida a las matemáticas, por lo que no tuvo vida social. Por este motivo sus hermanos lo critican y lo consideran “uno de los fiascos de la vida”.Conocemos la vida del tío Petros cuando su sobrino favorito, narrador de la historia le pide consejo acerca de estudiar matemáticas. Éste le pone trabas para que no siga adelante con su idea, y le propone resolver la conjetura de Goldbach, que aún en la actualidad es indemostrable, para saber si su sobrino tiene talento o no. A partir de este momento éste empieza a trabajar duramente para resolver el problema y demostrar su talento para las matemáticas aunque lógicamente no fue capaz. Así descubrió que su tío fue un matemático excelente que descubrió cosas interesantes pero que no quiso publicarlas por miedo a que otros se le adelantaran en su camino hacia el descubrimiento de la conjetura. Vivía solo, aislado del mundo y centrado únicamente en su pasión: las matemáticas. Aunque menos fuerte cabe decir que tenía otra pasión: el ajedrez, al que jugaba en un club cerca de su casa. Después de una vida luchando sin rendirse nunca, ya de mayor llega un momento en que remonta su investigación dejando el libro un final abierto, ya que Petros murió antes que nadie pudiera comprobar si había conseguido demostrar la conjetura o no.

    De esta novela como aspectos positivos resaltaría que se pueden aprender muchos valores de ella: el valor de luchar sin rendirte jamás, de la avaricia en el buen sentido de la palabra y la ambición por conseguir algo.
    En cuanto a las matemáticas nos hace ver a los lectores que no conocemos mucho esta disciplina que hay muchos más campos que las matemáticas que se estudian en la educación formal, que hay una gran rama de investigación que muchas veces no somos conscientes de que existe. También se dan a conocer matemáticos, conjeturas, axiomas y demás conceptos matemáticos muchas veces desconocidos. Curiosamente me sorprendió el perfil del matemático investigador, el hecho de que tengan que aprovechar y exprimir su juventud y que pueden acabar con problemas mentales.

    Como aspectos negativos citaría el vocabulario específico y técnico que muchas veces es desconocido para muchos lectores y las conjeturas, etc. existentes y citadas en el libro, lo que hace más complicada la lectura.

    Finalmente decir, que personalmente esta obra me gusto y considero que aprendí de ella, pero no la recomendaría para niños sino para adolescentes, para futuros maestros como nosotros, o para maestros o adultos que quieran saber un poquito más.

  740. Rocío Conde Pardo (3º Maxisterio, Esp. Primaria) Says:

    Sólo puedo empezar diciendo que “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” es un libro que me enganchó desde las primeras páginas y que me he tenido que leer del tirón, sin detenerme apenas ni para comer, ya que el “misterio” que envuelve toda la narración, el misterio que supone la propia persona y personalidad del Tío Petros hicieron que quisiera terminar cuánto antes el libro ya que estaba impaciente por saber el final.
    ¿Resolverá o no la conjetura?, pensé varias veces a lo largo del libro, aunque a los segundos de pensarlo me acordaba del “spoiler” lanzado por Teresa en clase: no puede ser que la resuelva porque Teresa dijo que nadie había conseguido hacerlo aún.
    Pero este “spoiler” no me desanimó en la lectura sino que me hizo sentir más curiosidad acerca de cómo se resolvería este pequeño “dato histórico”: ¿acabará todo muy bonito haciendo que éste consiga resolverlo o sumirán al pobre Petros en un fracaso más que absoluto?
    ¿El resultado?, final redondo “al gusto de todos”, que cada uno le de a Petros el final que cree que se merece.
    El libro consigue no sólo hablar de las matemáticas sino que nos advierte sobre valores negativos (avaricia, orgullo, individualismo) y también nos deja algunos enunciados válidos para nuestro día a día. Como por ejemplo: Aún poniéndonos en el supuesto de que no haya conseguido resolverlo, el sobrino de Petros nos enseña que todo trabajo hecho deja una huella (ya este bien, mal o perfecto) y no sólo nos ayuda a aprender el equivocarnos sino que también puede ayudar a los siguientes que quieran hacerlo a mejorar nuestros resultados y no cometer los mismos errores.
    Por otra parte, el libro también nos ayuda a recordar que las Matemáticas no sólo son aquello de sumar, restar multiplicar etc que nos enseñaron en la escuela sino que es algo muchísimo más extenso y que en estas se esconde también un mundo de investigación y que dichas investigaciones se hacen desde hace miles de años, quedando aún grandes misterios como esta conjetura por resolver.
    Algo negativo del libro: el lenguaje técnico que emplea en algunas partes del libro y las sucesivas menciones a axiomas, teoremas y conjeturas. Esto hace que en algunos párrafos tengas que pararte y volver atrás ya que en algunos puntos la lectura se hace un poco sobrecargada y puedes llegar a perder el hilo.

  741. Lucía Valcárcel González Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” é unha novela que se centra na explicación dun misterio irresoluble denominado conxectura e que da título á obra. Concretamente nárrase a historia dun xenio matemático que dedica toda a súa vida a intentar resolver a Conxectura de Goldbach, un dos problemas matemáticos máis antigos e que aínda non atopou resposta na actualidade.
    Ó ter un argumento determinado, a lectura da obra é máis amena que no libro “El Diablo de los Números” xa que o lector ten a dúbida durante toda a obra de saber si o tío Petros resolve ou non a conxectura á que lle dedicou a vida.
    Esta obra ten partes que son extremadamente técnicas e que fan que a súa comprensión sexa algo restrinxida para aqueles que realmente controlan todos os termos empregados para facer referencia a certos parágrafos da obra.
    Esta obra tamén nos introduce nunha realidade que ó mellor non consideramos todos e é que, a pesar de que os libros de matemáticas que empregamos para estudar durante todos os nosos cursos académicos so tiveran 12 temas, non significa que todo o conxunto do que chamamos matemáticas se poida englobar neses 12 temas.
    Isto tamén se aplica ós coñecementos que poderemos adquirir ó longo da nosa vida académica no referente a esta ciencia xa que nin o tío Petros era capaz de controlar todo xa que era un experto en Teoría dos Números pero non era experto noutros campos. Este descoñecemento do personaxe tamén pode ser porque o protagonista non se molestou en estudar estes outros campos, tal e como di el mesmo no relato.
    De tódolos xeitos, a conclusión que obtemos trala lectura deste libro é que a matemática é unha ciencia moi antiga e complexa e que para responder a tódalas conxecturas ou problemas que están plantexados na actualidade terán que pasar moitos anos. Tamén se advirte a través desta obra que para ser un matemático cualificado capaz de resolver conxecturas hai que posuír unhas altas capacidades intelectuais tales coma as do tío Petros.

  742. Lorena Rozados Luís (primaria) Says:

    Pareceume unha lectura bastante entretida tendo en conta o meu pouco entusiasmo cara os libros sobre matemáticas ou que tratan temas sobre estas. Supoño que isto virá dado ao feito de centrar o relato na historia certamente biográfica sobre o tío Petros, e a súa obsesión por resolver a conxetura de Goldbach, máis que en termos matemáticos ou na resolución dos mesmos.
    Non teño demasiado gusto por esta ciencia, malia todo isto, un dos aspectos positivos que achei desta lectura para min, foi a certa curiosidade que me fixo acudir ben ás anotacións aclaratorias a pé de páxina, ben á rede, sobre conceptos totalmente novos e descoñecidos para min coma o “teorema das particións”, “teorema de Fermat”, “teorema da incompletitude”, “hipótese de Riemann”, e un longo etcétera.
    Por outra banda, creou moito interese en min a idea que nos da o relato do perfil dos grandes matemáticos, deixando entrever a idea de que para destacar e non ser simplemente, e cito textualmente, “unha nota a pé de páxina no libro dos grandes fracasos matemáticos do noso século”, un debe estar entregado 100% a esta ciencia, co risco de chegar á obsesión ou á loucura ante o abismo que supón a posibilidade de non ser quen nunca de chegar á meta nas propias investigacións, e descoñecer tan se queira se tal meta, resposta ou demostración existe.
    O final por outro lado opino que era de esperar tras ver o decorrer da historia, e véxoo moi aceptable; pois non tería sentido que o tío, despois de dedicar toda unha vida a intentar inutilmente resolver a conxetura de Goldbach, a abandonase rendéndose sen máis. Paréceme un acerto o feito de deixarnos unha ventá aberta á imaxinación de cada un de se finalmente o tío Petros conseguiu resolvela, ou foi só un mecanismo de defensa da súa mente un pouco trastornada por tantos anos de frustración …
    Finalmente resaltar que, como ben lle di nun momento o sobriño, a ciencia avanza tamén grazas aos fracasos, pois aínda non está todo descuberto e o primeiro paso para chegar ao acerto, é ir descartando os erros, non sendo menos importantes “os resultados intermedios” atopados polo camiño.

  743. Eva Zamora. Ed. Musical, 3º Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, de Apostolos Doxiadis es un libro acerca de las matemáticas que entrelaza con temas como los sueños inalcanzables, el amor y la locura. La novela gira en torno a la vida del sobrino preferido del matemático griego Petros Papachristos, sobrino que además ejerce de narrador de la historia.
    El protagonista pide ayuda a su tío sobre si estudiar matemáticas a pesar de que su padre y su otro tío lo consideran “uno de los fiascos de la vida”. El sobrino de Petros descubre que éste es un importante matemático, Catedrático de Anáisis en la Universidad de Münich, gracias al método Papachristos para la solución de ecuaciones diferenciales.
    Su tío acepta ayudarlo con la condición de que resuelva un problema matemático, que años más tarde descubre que se trata de la conjetura de Goldbach y, sintiéndose traicionado por su tío le pide explicaciones. En un principio le dice que para entender su conducta debe familiarizarse con el teorema de la incompletitud de Gödel (dice que la verdad no es siempre demostrable, que toda conjetura o hipótesis puede ser indemostrable) aunque más tarde su tío le cuenta la historia de su vida donde su sobrino descubre que Petros llegó a estar obsesionado con la conjetura hasta tal punto de eliminar cualquier otra actividad de su vida.
    Finalmente, Petros le admite a su sobrino que no le animó a estudiar matemáticas porque no lo creía realmente apto y el protagonista llega a la conclusión de que Petros se ha autoengañado diciendo que la conjetura era indemostrable y que su gran pecado había sido el orgullo.
    Petros recibe la Medalla de Honor en la Universidad de Atenas y comienza a trabajar de nuevo en la conjetura pasando del método analítico al geométrico, que trata de manera más natural los números primos.
    Así, una noche Petros llama a su sobrino comunicándole que había resuelto la conjetura y diciéndole que fuera con un testigo matemático. Cuando llega a Ekali su sobrino descubre a Petros muerto por una apoplejía y que la lluvia había destruido los paralelogramos formados por judías.
    A través del tema central, las matemáticas (además de hablar de diversos teoremas nombra matemáticos famosos que Petros llega a conocer como Alan Turing o Gödel), resalta el tema de la locura (que sufre Petros obsesionándose con resolver la conjetura), el amor que él y su sobrino profesan a esta ciencia; y las metas inalcanzables ya que tanto el protagonista como su tío, sobre todo éste último, se debaten durante toda la novela sobre alcanzar una meta que tal vez nunca alcanzen.
    La obra está llena de misterio (misterio que culmina en la última escena) y está escrita con un lenguaje algo complejo tal vez para niños de hasta 12 años como es la Educación Primaria, sin embargo, goza de valores que deberían tener presentes como el hecho de luchar por algo sin obtener reconocimiento alguno .

  744. Kevin Barreiro Traba (3º musical) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:

    Al empezar el comentario y como vi en muchos otros, es inevitable empezar citando la frase en torno a la que gira todo el libro: “ todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”, frase que se recalca en varias ocasiones en el libro. Debo decir que cuando lo empecé a leer me dio la impresión de que iba a ser un “tostón” dado que se daban muchos datos matemáticos y a veces me costaba entender cosas y otras no entendía nada. Pero a medida que se iba entretejiendo la historia me iba enganchando y me resultaba más interesante. Es obvio que debido al vocabulario y a los temas que se citan sería más recomendab le para alumnos de secundaria ya que se citan cosas que se estudian en ese nivel.
    Esta novela es una buena forma de acercar al lector un poco a la historia de la matemática ya que se hace un pequeño repaso de todos los genios de esta disciplina. Se dan datos de los diferentes matemáticos e incluso datos sobre su forma de ser, y todo traves de la historia del gran matemático griego Petros Papachristos, que es narrada por su sobrino que siente una gran admiración y respeto por el y su valor a la hora de investigar uno de los problemas más díficiles de demostrar por los matemáticos, la conjetura de Goldbach. En esta historia se pone de manifiesto hasta donde se puede llegar cuando deseas algo, si algo te gusta, no importa las barreras que encuentres por el camino siempre que seas perseverante. Si realmente si tienes un don,te gusta y crees en ello lo único que importa es la fuerza de voluntad, no perder la ilusión,seguir adelante por muchas piedras que encuentres en el camino. Ahora bien dependiendo de a qué limites llegues, habrá una serie de consecuencias. En la obra Petros pasa de la obesión a la locura, y de ahí a la muerte por intentar demostrar la conjetura de Goldbach. Durante toda la historia se nota el amor que tiene a las matemáticas que en primera instancia atribuye a un desamor de la adolescencia (isolda), pero lo que creo es que es otra más de sus excusas. Además pasa de ser un matemático prometedor y colaborador a ser una persona orgullosa y desconfiada que busca por encima de todo un reconocimiento digno (según el)de una persona de su inteligencia. Llegar ser desconfiado hasta el punto de apartarse de todo el mundo, pero todo claro por su amor a las matemáticas y su obsesión por demostrar lo que muchos creen indemostrable.
    Parece que cuando descubre el ajedrez mantiene un equilibrio que hace que se mantenga cuerdo, aún incluso cuando fracasa en su investigación y vuelve a grecia. Pero todo se desmorona cuando el sobrino le pide explicaciones sobre la negativa del matemático a que este fuese matemático y empieza a indagar sobre la historia de este para que se libere de la pesada carga que lleva despues de su fracaso en la investigación. Su obsesión por demostrar la conjetura vuelve pero más fuerte que nunca llevándolo a la muerte.
    El sobrino al final escoge sabiamente el camino que le aconseja el padre, un camino con un final, con una meta alcanzable, en vez de seguir los pasos de su tío. Comprende que seguir el camino de su tío iba a privarlo de felicidad y que acabaría loco o muerto.
    Lo narrado en esta historia también le paso a músicos, que volvieron locos por sentirse incomprendidos. Ese es el problema, estan adelantados a su tiempo y a los demás, con lo cúal su ideas son tomadas a la ligera, como si fuesen tonterías, locuras.
    Ahora hablando de uno de los temas que se exponen en el libro, el de la pasión por algo que haces. Mis compañerosmusical y yo sentimos alguna vez o siempre esa pasión por tocar el instrumento que es la que nos hace progresar en el dominio del mismo. Superamos dificultades(unas veces nos lleva más tiempo, otras menos) y buscamos siempre llegar a lograr el objetivo que fijamos. Pues bien dependiendo de la pasión que tengas, de lo que te guste, progresarás más o menos rápido, y con más efectividad. Este es uno de los puntos clave que se puede ver en el relato cuando Petros pregunta a su sobrino si siente pasión por las matemáticas. Aunque en nuestro caso hablamos de niveles más bajos (hay que ser realista).
    La conclusión que saco del este libro es la siguiente: lo mejor es seguir los dictados del corazón manteniendo siempre los pies en la tierra y procurando que el objetivo que queremos alcanzar no nos prive de la felicidad que nos dan las cosas más simples.
    El libro me gusto por la facilidad de engancharme a su argumento, y me quede con las ganas de saber si el pobre Petro conseguía demostrar la conjetura. En mi imaginación permanece el si, porque me gustan los finales positivos. Al libro le daría un 8.

  745. Adrián Coego Jorge. Maxisterio Musical Says:

    Neste interesantísimo libro nárrasenos a historia de Petros Papachristos, un brillante matemático que consagrou a súa vida á famosa conxetura de Goldbach.Vemos así que unha frase tan sinxela (aparentemente) como que calquera número par maior que 2 se pode expresar como a suma de dous primos, pode converterse no resumo de toda unha vida.
    Este home adica toda a súa vida á consecución dun único fin, e tamén se nos demostra que non hai meta imposible, sempre que non o fagamos nós. “O único que fai algo imposible é o medo a fracasar”, o que nos demostra que se non nos rendimos todo é posible, incluso os imposibles.Nun principio, Petros trataba de chegar a esta conxetura para chegar aos anales da historia matemática, pero pouco a pouco chega a convertirse nunha obsesión que ocupa a súa vida.Chega case a dalo por imposible, pero o seu sobriño fai que recupere a ambición e as ganas de resolver o problema. E quero pensar que finalmente o conseguiu, levando a recompensa maior que podía esperar: non o recoñecemento dos demais, senón o saber que a súa vida realmente tivera sentido, e que non se equivocaba seguindo os dictados do seu corazón como os demais lle dicían.
    Persoalmente, resultoume un libro máis difícil que o do Diablo, xa que introduce conceptos máis complexos, que eu non entendo, e fai que te perdas un pouco durante algún fragmentos da lectura.Sen embargo, pensó que se trata dunha obra máis ben literaria, cun argumento matemático, pero unha novela tradicional no fondo.
    E, por último, extraio varias leccións importantes deste libro.A maior de todas e que sempre debemos seguir os dictados do noso corazón, xa que será a única maneira de dar un sentido completo á nosa vida.Este home así o fixo e así o logrou, servindo como exemplo para moitos aspectos da nosa vida.E, asimismo, vemos que o esforzó e a dedicación levan consigo recompensa, non simplemente algo banal, senón, como neste caso, a satisfacción de saber que non estabas equivocado cando traballaches por algo, cando todos decian que estabas nun erro por esforzarte por elo.

  746. Diana Silva Moreira Says:

    «El Tio Petros y la Conjetura de Goldbach» é um livro que narra a história de Petros cuja sua vida está dedicada às matemáticas e a resolver um dos seus maiores problemas. O sobrinho de Petros era um jovem que com o passar do tempo fascionou-se tambem pelo Mundos dos Matemáticas. Assim, o tio Petros põe o seu sobrinho à prova dando-he um problema para decifrar: todo o número par superior a 2, é a soma de 2 números primos: Conjetura de Goldbach.
    Creio que este livro pode ser uma ferramenta bastante útil para futuros professores, visto que aborda vários temas da Matemática incluindo a força e persistência de um menino. No entanto, não é de todo um livro que se possa trabalhar com meninos pequenos da primária pois ainda é um pouco complexo.

  747. FERNANDO TABOADA OREIRO ( 3º EDU. MUSICAL) Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro intrigante y de fácil comprensión para mi, aunque creo que mas que a primaria lo indicaría a secundaria como lectura obligatoria y a primaria como lectura guiada . En mi caso despertó gran interés la lectura ya que me produjo intriga en todo momento saber lo que iba a pasar. En el libro se nos presenta a un matemático griego el “tío Petros” el cuál intenta resolver la conjetura “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”. El libro nos muestra claramente dos ideas; la idea de que hay que fijarse metas, y la idea de que esas metas sean alcanzables. Yo en mi opinión creo que si que hay que fijarse metas pero no hasta el punto de olvidar a la familia, a los amigos, y la vida social en general. Creo que todo tiene que estar relacionado entre si. También tengo que decir que esta reflexión que saco del libro es muy útil también en el ámbito de la musica, en la que muchas veces nos fijamos metas que no se si son alcanzables o inalcanzables pero que normalmente queremos conseguir en poco tiempo. Y aunque lo relaciono con la musica , también lo podría relacionar con muchas mas áreas de la educación y de la vida social. Por lo tanto no se si los objetivos son inalcanzables o no pero si se que no lo son todo, y si no que se lo digan al tío Petros.

  748. Verónica Blanco Mouzo Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLBACH

    El tío Petros y la conjetura de Golbach es un libro entretenido, donde prima la intriga, el misterio y la incertidumbre. En él vemos a las matemáticas como el tema protagonista, pero desde una perspectiva completamente diferente a como la conocemos. Podemos apreciar el poder de la investigación, la pasión y el poder que pueden ejercer las matemáticas.
    Eso fue lo que le pasó al tío Petros, que se marcó una de las metas más difíciles en el campo de las matemáticas: descubrir la conjetura de Golbach. Esa meta le implicó perder toda su vida incluso el apoyo de su familia, en beneficio de esa investigación. Sin embargo, su sobrino se siente atraído hacia las matemáticas y hacia la investigación de su tío.
    La trama gira en torno a las matemáticas y a los personajes del tío Petros y de su sobrino. Este libro, en realidad no pretende enseñar matemáticas, sino que muestra el lado más humano de la ciencia: las actitudes, comportamientos, etc de personas que como el tío Petros admiran las matemáticas.
    Su estilo es más literario que didáctico aunque no por ello su lectura es fácil. Considero que debe ser realizada para alumnos de sexto de primaria en adelante.
    En la obra prima la intriga y las ganas de conocer los misterios de las matemáticas, también trata los errores humanos como el exceso de ambición y el orgullo que a veces puede perjudicarnos gravemente como al tío Petros que prefirió seguir investigando algo prácticamente imposible en lugar de dar a conocer al mundo, los descubrimientos que hallaba durante el transcurso de su investigación. También vemos durante el libro el espíritu de lucha y la desesperanza, como le sucedió al sobrino que por una mala jugada de su tío decidió tirar la toalla con su sueño de estudiar la carrera de matemáticas.
    Como vemos es un libro muy humano en el que nos centramos fundamentalmente en el comportamiento humano y sus errores.
    Su lectura no resulta monótona ni difícil, ya que no utiliza muchos términos matemáticos, únicamente cita algunas cuestiones matemáticas y personajes matemáticos tan importantes como Gauss, Euler, Turing, etc.
    El libro nos enseña a no conformarnos y a luchar por lo que queremos, pero dándonos cuenta de la realidad y de cuándo uno debe retirarse a tiempo.
    Uno puede y debe luchar por sus sueños pero también debe ocuparse de lo que sucede a su alrededor y no centrarse única y exclusivamente en un solo objetivo.
    Este libro no solo debería tratarse en matemáticas, sino en disciplinas como lengua e incluso deberíamos tenerlo en cuenta para nuestra vida diaria, porque seguro que alguna vez hemos cometido errores o luchado por nuestros sueños como el tío Petros o su sobrino.

  749. Inmaculada Vila García (3º Educación Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”
    Lin a última páxina, pechei o libro e pensei.
    Non sabía se o que viña de ler era un libro sobre contidos matemáticos ou sobre a vida mesma, son moitas as reflexións que podes tirar dunha lectura así.
    A trama xira en torno a unha investigación, á cal o tío do narrador lle dedicou toda a súa vida. Todos os seus esforzos estaban dirixidos á resolución dese proxecto, pode que o resultado final fose ou non o esperado pero o certo é que o señor Petros esqueceu unha cousa moi importante ó longo dos anos: VIVIR.
    Creo que non é o mellor libro que podemos ofrecer á nenos de primaria pero si o mellor que podemos recomendar a futuros mestres como somos nós. A nosa misión non é só ensinar a ler, escribir, sumar ou restar, temos que ser quén de transmitirlle ós nosos alumnos valores que non veñen nos libros de texto nin teñen un sitio reservado no curriculum.
    Quizais a sociedade na que estamos inmersos nos presiona para ser dun xeito ou outro. Os resultados finais son aqueles polos que nos xulgan , avalían, contratan ou estiman e ninguén nos recorda que o proceso de traballo e aprendizaxe que facemos día a día pode ser un resultado en sí mesmo, é unha peza máis do gran puzzle final.
    Nas súas páxinas agóchanse ideas que calquera neno de primaria ou non debe coñecer e valorar.
    – Todo bo traballo leva o seu esforzo detrás, a perseveranza e a constancia son ingredientes imprescindibles en calquera receita matemática, saber pedir axuda e deixarse axudar é unha sabia decisión, desfrutar do que fas e como o fas fai que o camiño sexa un logro diario, a meta está onde nós a poñamos e non debemos soñar por riba das nosas posibilidades e todo bo soño ten o seu bo final!
    Por todo isto me pareceu un libro estupendo, porque a min como futura mestra me fixo pensar en que os nenos son moito máis que simples trituradoras e nós moito máis que simples máquinas expendedoras.

  750. Karina Alonso López Says:

    «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» es un libro totalmente diferente a «El Diablo de los Números». Toda la historia gira en el ámbito de la Teoría de los Números y se centra en la conjetura que da título a la obra.
    Las ideas previas que son necesarias para comprender esta obra son mucho más complejas ya que en ciertas partes me he sentido perdida y no he comprendido muchas de las referencias que se hacían a axiomas, teoremas y otras conjeturas por lo que la lectura se hacía mucho más densa y abstracta. Es obvio que las ideas o conocimientos previos que hay que tener para comprender esta obra van a ser más complejos ya que la otra es una obra para niños y esta novela no está destinada a un lectorado tan joven. Me hubiera gustado tener esas ideas o referencias que me permitieran comprender mejor esas partes en las que se habla de los autores y sus trabajos para poder seguir mejor la historia.
    Me parece una buena obra desde el punto de vista narrativo ya que nos introduce en el mundo de la matemática mediante una compleja historia que narra la relación de un tío muy peculiar y su curioso sobrino.
    Tal y como narra el protagonista de la historia, la parte que se nos presenta de las matemáticas es como “mojarse los dedos de los pies en la orilla del inmenso mar de las matemáticas”, lo cual nos hace comprender la complejidad de esta disciplina en la que, según narraba Petros, hasta él mismo se había dedicado a comprender una única parte del todo y había conceptos y teorías que no dominaba.
    Lo que más me llamó la atención es la visión que da de los matemáticos como genios superdotados y obsesivos (hasta el punto de llegar al suicidio en muchos de los casos como el de Kurt Gödel) e incapaces de relacionarse con las personas en algunos casos. Yo considero que estos trastornos del comportamiento se producen debido al elevado coeficiente intelectual de los sujetos y no a su profesión.
    Como último punto me gustaría destacar una similitud que encuentro es que en los dos libros se trata la Conjetura de Goldbach y el tema fundamental sobre el que se reflexiona es la Teoría de los Números aunque en este caso la reflexión que se hace está envuelta en una historia concreta que va transcurriendo a lo largo del libro, no como en «El Diablo de los Números».

  751. Maria Salas Rodrigues (Educação Primária) Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldabach, de Apóstolos Doxiadis, conta a história de um menino, sobrinho de Petros, que cresce fascinado pela figura de um enigmático ancião, o qual a sua família de comerciantes, considera-o a ovelha negra, apesar do seu indiscutível e brilhante passado como matemático.
    Um pouco de rebeldia juvenil do jovem era a sua fascinação pelo homem, que faz com que também ele se torne um matemático.
    É então, quando o tio lhe oferece uma prova que consistia em demonstrar que: todo o número par superior a 2, é a soma de 2 números primos, em poucas palavras este é um dos grandes problemas não resolvidos da matemática, a conjectura de Goldabach.
    Quando o seu companheiro de quarto lhe diz que o seu tio tinha posto em evidência um famoso problema não resolvido da matemática, ele explode de raiva e decide enfrentar o ancião.

    Considero este livro um reflexo sobre a admiração, orgulho e iluminação, quase religiosa do descobrimento.
    Apresenta uma narrativa ágil e perfeita, tendo muito cuidado na construção das personagens e das suas motivações. Pode-se considerar uma história de aventura, cujo eixo central é a matemática.
    Neste livro, os elementos matemáticos são explicados de uma forma muito clara e fácil de compreender.
    Está longe de ser um livro de ciência para pessoa com conhecimentos de matemática avançada, é sim um guia perfeito para qualquer leitor trazer o mundo do resumo da mão de pessoas que querem conhecer e descrever o funcionamento por meio de teorias e teoremas.
    Assim, neste livro reúnem-se a lógica, a filosofia e a matemática para tentar resolver a tarefa mais difícil e ambiciosa: conseguir o que ninguém fez antes de dar um passo no pódio dos grandes da história.
    Achei este livro um romance ambientado no mundo da matemática muito divertido. Com ele, podemos ter a ideia de como desenvolver os estudos matemáticos, é uma maneira interessante para introduzir os números primos e mergulharmos neste tema de uma forma mais amena.
    Através deste romance, podemos extrair ideias de que a matemática não se reduz a matrizes, equações e integrais, se não que existem muitos campos que não se conhecem.
    O livro, pode ser um material para trabalhar certos aspectos matemáticos de uma forma mais entretida que a tradicional e assim fazer com que as crianças se sintam mais achegados à matemática.

  752. Andrea Fontán Ces. (Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela de inspiración matemática que nos cuenta la historia de Petros Papachistos, un genio de las matemáticas que dedicó toda su vida a intentar resolver el famoso teorema de Goldbach. Vamos conociendo la historia a través del narrador, su sobrino, que comienza a sentir curiosidad por los constantes comentarios hacia su tío, al que se le solía caracterizar como “un fiasco de la vida”. Este descubre que su tío había sido, desde pequeño, un genio de las matemáticas y que dedicó su vida entera a intentar demostrar uno de los teoremas más difíciles de los tiempos: “cualquier número mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”.

    A lo largo de la novela se van introduciendo numerosos conceptos de matemáticas al tiempo que aparecen personajes matemáticos importantes como: G. H. Hardy, Kurt Godel o Srinivasa Ramanujan. A pesar de esto, el tema principal de la trama es la historia de los personajes, dejando los conceptos matemáticos en un segundo plano.

    Creo que es un libro muy interesante en cuanto a los valores que transmite, así como a la visión que se nos muestra de las matemáticas, a la que no estamos acostumbrados.

    Me pareció una novela entretenida y fácil de leer. Únicamente algunos fragmentos de la historia de la vida de Petros, en los que se explicaban conceptos matemáticos, me resultaron en ocasiones pesados.

    No creo que sea un libro del todo apropiado para trabajar íntegramente en las aulas de Educación Primaria dada su complejidad; pero sí me parece una herramienta interesante para alumnos de Secundaria.

    El libro me gustó mucho, más que “El diablo de los números”. Como en cualquier otra novela, mientras la leía me imaginaba cual podría llegar a ser el final. En ocasiones pensaba que conseguiría resolver la conjetura, en ocasiones no. Y la verdad es que me llamó la atención el hecho de que tuviera un final abierto. Personalmente quiero pensar que el Tío Petros sí acabó por demostrar la conjetura Goldbach.

  753. Carmen Vargas Pons (Educ. Primaria) Says:

    Esta novela tiene un lenguanje sencillo y fluido. Apta para adolescentes de secundaria en adelante. La trama mantiene la atención en todo momento y los personajes tienen la complejidad justa para que resulten comprensibles para este tipo de lectores. Aunque no trata directamente de matemáticas, el acercamiento al tema a través de la vida y pasión de los personajes es lo suficientemente atractivo como para mirar las matemáticas desde una perspectiva muy diferente y, sobre todo, alejadas de la frialdad con que casi todos las relacionamos. Y, como siempre, para cualquier asignatura, mientras más literatura inculquemos en los alumnos, más conseguiremos de cara a su formación personal, y más nos aseguramos de que algo positivo les ha quedado de su paso por la escuela, pues esto no es de memorizar para el día del examen y olvidar al siguiente.

  754. Marta Otero García Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    O tío Petros é un home que vive en Ekali, apartado da vida social e familiar e que as súas únicas afeccións son o xadrez e a xardinería, é un vello ermitán.
    O seu sobriño, quen narra a maior parte da historia, presenta unha especial curiosidade pola súa vida, xa que o seu pai, o irmán de Petros Papachristos, lle conta que era un home con moito orgullo e un fracasado, e que non debería achegarse a el. Polo que o sobriño decide investigar sobre a vida de Petros cando recolle unha carta sospeitosa que lle debería de entregar invitándoo a un Congreso matemático. Pouco a pouco vai desvelando que o seu tío foi un xenio matemático, que estudou a carreira e que logo fixo investigacións importantes na súa tese doutoral e que se adicou de cheo as matemáticas. Despois de iso quixo ser un dos grandes matemáticos máis recoñecidos do mundo e debido ó seu interese pola teoría de números, decidiu dedicar a súa vida á investigación da Conxectura de Goldbach, problema que tiña grande dificultade e do que moitos matemáticos escapaban debido a que xa Goldbach non puidera descifralo.
    Ó principio Petros mostrábase reticente coas visitas do seu sobriño, pero pouco a pouco foise convertendo no seu sobriño favorito, xa que mostraba tamén un gran interese polo mundo das matemáticas.
    Rematou os seus estudos de bacharelato e comezou a andaina universitaria, tiña en mente escoller a licenciatura de matemáticas e foi pedirlle consello ó tío Petros. El asustado pola decisión que tiña que tomar, foi onda Petros para pedirlle consello e este propúxolle resolver un problema durante o verán, se o conseguía entón si que tería futuro como matemático e debería estudar a licenciatura, se non, escollería outra cousa. Todo contento e coa súa gran experiencia coas matemáticas despois de sacar sobresaíntes durante o curso, pasouse o verán intentando descifrar aquel problema sen poder consultalo con libros. Cando chegou o día de entregala solución, ensinoulle a Petros que non puido conseguir nada despois de moita dedicación e esforzo, polo que este díxolle que non lle iría ben coas matemáticas. Entón escolleu outro camiño e deixou de lado as matemáticas confiando en que Petros sabería identificar a un xenio despois do seu brillante currículo, a través da proposta dese suposto problema.
    Pasou o tempo, estaba estudando fora da súa cidade e nada máis que vía a Petros polas comidas familiares. Un ano tivo de compañeiro de habitación na súa residencia de estudante a un rapaz que estudaba matemáticas; Samny. Un día falando díxolle que el tamén quixera ser matemático pero que o seu tío un matemático de primeira, Petros Papachristos, díxolle que non lle vía futuro como tal despois de poñerlle un problema matemático para resolver. Falaron do problema e resultou ser un problema da teoría de números a mesma Conjetura de Goldbach. Polo que foi nese momento cando descubriu que o seu tío o enganara. Samny dicíalle que igual seu tío perdeu a capacidade intelectual ou a forza de vontade para continuar coas matemáticas.
    Cando volveu á casa dos Estados Unidos, onde estudaba, volveu tremendamente enfadado e con gañas de pedirlle ó tío Petros unha explicación e máis lle valería darlla claramente, para el desperdiciaría todos estes anos collendo outras materias que non eran de matemáticas. Non houbo un claro porque do que fixo, acabou contándolle toda a súa historia da vida que vivira. Cando volveu ós Estados Unidos cambiouse de carreira e comezou matemáticas.
    A historia do tío Petros era unha historia de amor entre el e as matemáticas, e a súa secreta misión de converterse nun gran xenio das matemáticas gracias á demostración da “ Conxectura de Goldbach”. Toda unha vida adicada a esta demostración, ninguén sabía nada de que Petros estaba a traballar na “Conxectura” porque el non publicaba nada, de feito fixo grandes aportacións e descubrimentos pero por non publicalos outros matemáticos adiantáronselle. Despois de pelexarse durante moito tempo con este problema, apoiouse noutro que dicía que hai teoremas que son indemostrables polo que decidiu deixar a un lado a conxectura e adicarse ó xadrez o cal dominaba moito. A teoría da Incompletitude de Gödel.
    O sobriño seguiu pasando pola súa casa con frecuencia, xa estaba maior e tampouco había que darlle xa máis voltas ó engano, xa que ó final resultou ter razón, as matemáticas non eran o del.
    Comezaron a quedar para xogar ó xadrez, xa non falaban case de matemáticas, ata que un bo día que o sobriño lle chamou fracasado dicíndolle que se escusara na teoría dos teoremas indemostrables para dicir
    A pesar de elo, o sobriño ten, a certeza de que Petros non abandonou a demostración a causa do teorema da Incompletitude de Gödel, se non máis ben porque a súa chispa foise apagando, como lle insinuara Sammy. No último intento de que Petros se enfronte a si mesmo e asuma o seu fracaso, pídelle que lle informe sobre todas as investigacións que levou a cabo. Na última sesión Petros está frenético e todo parece indicar que tomou a determinación de retomar as investigacións. Así é como o sobriño descobre o verdadeiro motivo de que Petros abandonara a Conxectura: estaba demasiado cerca da verdade, unha verdade que facilmente podía derivar en tolemia, como lle sucedera ó mesmo Gödel, e como finalmente lle ocorre a Petros. Precisamente, a causa de esa tolería o misterio de se Petros conseguiu demostrar a Conxectura de Goldbach ou non, nunca quedará resolto. Contrariamente ó que pensa o seu sobriño, eu intúo que Petros alcanzou esa verdade, e que foi esa chispa de verdade o que lle conduciu irremediablemente á tolemia.
    A Conxectura de Golbach foi un libro que me gustou moito, ó principio ía parecer un pouco aburrido, pero ó final resultou ser moi divertido e chamativo.
    A obra fíxome pasar por diferentes fases das cales algunhas veces me posicionaba en contra do tío Petros e a favor do sobriño e outras en contra do Sobriño e a favor do tio Petros.
    Ó principio o tío Petros pórtase moi mal co seu Sobriño ó privalo de facer algo que lle gustaba enganando dese xeito, eu cheguei a pensar que o enganaba porque realmente con ese problema que lle puxera descubriría que non sería un bo matemático, cando o sobriño non daba descifrado o problema comprendín enseguida que o seu tío o estaba enganando.
    El enfádase, e con moita razón iso non está nada ben.
    Tampouco estou moito de acordo coa actitude de reproche cara o seu tío por parte do sobriño.
    O libro foi enganchándome pouco a pouco, é moi fácil de ler, pero cando da explicacións matemáticas se non coñeces o tema pódeste perder un pouco.
    Unha das aptitudes que o libro nos proporciona é a loita continua que habemos de facer ó longo das nosas vidas.

  755. Débora Seguín Pérez Says:

    O libro de “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” , ten dúas personaxes principais que son o eixe central de todo o libro, que son Tío Petros, un gran matemático grego, xunto co seu sobriño preferido que é o narrador.
    O tío Petros fixouse unha meta moi alta que foi intentar resolver un dos tres problemas que aínda non tiñan solución que foi a Conxetura de Goldbach; polo que a súa vida xira en torno ós estudos e esquécese da vida social. O seu sobriño a partir disto comeza a sentir grande interese pola vida do xenio e tamén polas Matemáticas ás cales se quere dedicar e o seu tío intenta quitarlle da cabeza a como dea lugar. Para isto empregou a técnica de plantexarlle un complexo problema que era precisamente resolver a «Conxetura de Goldbach».
    Dende o comezo do libro, e segundo ía avanzando cada vez sentía maior interese por saber o que ía pasar aínda que teño que recoñecer que nalgúns momentos me perdía un pouco.
    Detrás do libro encérranse varias conclusións que merecen unha breve mención; como por exemplo que é mellor intentar conseguir o posible que loitar polo imposible, xa que se queremos abarcar todo podemos correr o risco de quedar sen nada.
    Referente á linguaxe paréceme que é demasiado complexa para nenos de primaria.
    Como conclusión final gustaríame resaltar dúas das frases que aparecen no libro que son por unha banda que a veces acercarse demasiado a verdade pode ser perigoso e pola outra que hai tres cousas imposibles de ocultar que son a tos, a riqueza e o namoramento.

  756. De Isabel A. Torres Torrado (mestre esp. musical)
    Este libro nos cuenta las vicisitudes de un niño llamado Robert en el transcurso de doce noches, en sus respectivos sueños. Nos narra como un diablillo se le aparece en cada uno de ellos y le ayuda a comprender y sobre todo a apreciar la importancia que tienen las matemáticas en nuestras vidas y en todo lo que nos rodea. Vemos como ese niño pasa de odiar las matemáticas a entenderlas y hacérselas suyas con una comprensión significativa. El diablillo va explicándole conceptos matemáticos tan abstractos como las raíces cuadradas, el número 0, números primos, etc… La explicación es realmente amena y comprensible para todos, lo cual hace que la asimilemos de forma clara. Utiliza el autor un lenguaje sencillo, lo cual facilita la comprensión de algo que puede resultar tan abstracto y difícil como las matemáticas. Mientras leía el libro me acordé de tantas veces en las que mis clases de matemáticas se convertían en algo tedioso y aburrido. ¡Ojalá hubiese contado con recursos didácticos de esta índole!. Seguro que mi “amor” por las matemáticas hubiese sido distinto. El diablo de los números me parece un recurso importante en la vida de los que están inmersos en estas lides. ¿Por qué no hacer más uso de este tipo de apoyos para el aprendizaje?. Sinceramente, la lectura de este libro me ha abierto los ojos y lo recomiendo encarecidamente.

  757. De Isabel A. Torres Torrado (mestre esp. musical)
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach. Isabel A. Torres Torrado.
    La lectura de este libro me ha resultado muy interesante, no solo por la historia que nos presenta, sino también por algunos principios que nos muestra. En tan solo dos líneas puede uno resumir el argumento del libro: se narra la historia de Petros en boca de su sobrino, de cómo intentó llegar a demostrar la conjetura de Goltbach, del ímpetu y tesón con el que intentó llevar a cabo tal menester. Lo que más me ha interesado del libro es el trasfondo que plantea, es decir, ¿hasta qué punto debe obsesionarnos el alcanzar una meta que nos hemos propuesto?, ¿es lícito volcarnos de manera obsesiva en algo que queremos conseguir?, ¿cómo debemos afrontar nuestros retos y sueños?… También me llama la atención como de alguna manera se descarta la soledad en el trabajo y propugna la colaboración. La lectura del libro es fácil aunque yo la enfocaría mas bien para niños de secundaria, pero por supuesto recomiendo la lectura de este interesante libro.

  758. NATALIA CAAMAÑO LOPEZ Says:

    Natalia Caamaño López (ed. Primaria)

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH” a verdade é que pensaba que non me ía gustar pero despois de lelo cambiou o meu parecer, resultou ser máis interesante do que pensaba .
    A verdade e que me pareceu un pouco triste, xa que amosa a vida do tío Petros dende unha perspectiva oscura, solitario, sumerxido soamente no mundo do estudio de problemas matemáticos, con especial frustración na resolución da conxetura de Goldbach (todo número enteiro par maior que dous, é igual á suma de dous primos). Non lle queda tempo para poder dedicarse tamén a outras facetas da vida, como o lecer, a familia…
    Máis alá do tema das matemáticas, uns temas transversais, presentes no relato, son: o traballo en equipo, non ser egoísta, saber pedir axuda e non derrumbarse ante as diversas dificultades coas que nos atopamos en diferentes situación. Estos valores consideroos de gran necesidade e importancia na vida das persoas.
    Este libro, dá a entender que os matemáticos soamente buscan o recoñecemento público e méritos, empregando a súa vida enteira ao estudo de problemas matemáticos.
    Dende a miña opinión creo que este libro non e recomendable para nenos de primaria, pois non chegarían a entender o que o libro nos quere explicar. As matemáticas non soamente se simplifican a facer operacións como raíces, matrices, derivadas… senón que hay diversos campos de investigación nos que a maioría da xente non ten nin idea, pois non estamos introducidos e implicados o bastante nesta materia.
    O que sí dá a entender é que ser matemático non é un camiño de rosas, como lle sucedeu ao tío Petros, que se frustrou e deprimiu ao non poder encontrar a demostración da Conxetura de Goldbach.

  759. Diana Fernández Canosa - Ed. Primaria Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, Apóstolos Doxiadis.

    Esta novela narra la historia de Petros, un hombre que luchó durante gran parte de su vida para lograr dos metas directamente relacionadas: resolver la conjetura de Goldbach (todo entero par mayor que dos, es igual a la suma de dos primos) y conquistar a una mujer, Isolda.

    Desde el principio de la obra, la curiosidad de su sobrino, que se implica tanto en la historia que incluso llega a estudiar matemáticas, nos sumerge en el mundo de incógnitas y misterio que gira entorno a Petros. Un mundo en el que a partir de diferentes investigaciones, el sobrino del protagonista nos presenta los diversos estudios que su tío llevó a cabo para resolver la conjetura.

    Es un libro de lectura fácil, aunque en ocasiones, las explicaciones de contenidos matemáticos hacen que la trama se frene por momentos.
    Considero que es una buena herramienta para trabajar en el aula, pero no en educación Primaria, sino en cursos superiores puesto que los conocimientos de los niños de cursos inferiores no son suficientes para comprender toda la novela.

    Más que conceptos matemáticos o la propia conjetura, creo que el libro nos enseña una serie de normas morales que a estas edades deberíamos fomentar en el aula.

    El hecho de luchar hasta el final para conseguir algo nos proporciona una actitud positiva ante la vida; la superación de retos o la consecución de metas siempre logran aumentar nuestra autoestima, (también es cierto que cada uno se marca unas metas en función de las propias posibilidades).

    Esto no quiere decir que por no conseguir el resultado esperado, todo el proceso previo haya sido banal, debemos sacar el máximo partido a todo lo que hemos aprendido antes. Por ello creo que Petros se equivoca cuando se refugia en que el teorema de la incompletitud de Kurt Godel es el que le lleva al fracaso en su conjetura.

    La importancia del trabajo en grupo es otro valor que aquí se refleja y otro error que Petros comete, bajo mi punto de vista, es encerrarse en sí mismo y apartarse de los demás matemáticos. Con el temor a que alguien descubriese sus estudios y se beneficiara de sus resultados pecó de un gran egoísmo, muestra de su obsesión extrema por resolver la conjetura. Y esto hace que el tópico de matemático loco se vea reflejado en él.

    En definitiva, esta es una historia intrigante que nos ha tenido despiertos de principio a fin para conocer si realmente Petros conseguiría resolver la conjetura. ¿Y cuál fue nuestra sorpresa? Al final de la obra no se desvela esta incógnita aunque…yo me atrevería a decir que sí.

  760. Cuando me propuse leer El tío Petros y la conjetura de Goldbach comencé mi andanza en la lectura de la novela con mucho temor puesto que era consciente de que se trataba de un libro de culto dentro de las matemáticas. Sin embargo, aunque esta disciplina constituye el eje central de la novela, al mismo tiempo se convierte en una excusa para tratar un tema más humano, el sacrificio de una vida en pos a una idea.

    El libro puede considerarse como una de esas lecturas que contribuyen a proporcionar una visión poética de las matemáticas, e incluso en sus páginas llega a afirmarse: «El verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección».

    Sin duda alguna, constituye una auténtica reflexión sobre la vida, se podría decir que una lección magistral de la misma puesto que nos enseña que debemos luchar por aquello que queremos sin rendirnos nunca por muy difícil que parezca. Así como aprender a reconocer nuestros errores.

    Evidentemente no considero este, un libro adecuado para niños de Primaria debido a su complejidad. La veo una novela más enfocada quizás a los primeros ciclos de la ESO así mismo, nosotros, como futuros docentes, podemos nutrirnos de ella y usarla en el aula como una herramienta verdaderamente útil que nos ayudará a completar un poco más nuestra formación matemática. Debemos ser conscientes de que las verdaderas matemáticas no son sólo aplicaciones o procedimientos de cálculo sino que también tienen mucho que ver con la perfección, la armonía, la búsqueda y creación de belleza… debemos transmitir al alumnado esas ansias de experimentar y aprender matemáticas, motivarlos con fórmulas, pequeños expermientos…y así querrán saber, se mostrarán motivados e involucrados en la materia, una buena forma es a través de la lectura de este tipo de libros. Se podría usar también en el aula para hacer una lectura guiada destacando aquellos aspectos importantes en los que el alumnado debe fijase, ya que, no es tan sencillo de leer como El diablo de los números.

    Por último añadir que, se podría usar tanto en el área de matemáticas, como en el de lengua, puesto que no debemos olvidar la importancia de la interdisciplinaridad, y sobre todo la importancia de la lectura en estos tiempos que corren.

  761. Soraya González 3º Maxisterio Musical Says:

    «Todo número par superior a dous é a suma de dous primos».
    ¿En que estaría pensando Goldbach cando formulou esta conxetura?
    Quizais atormentar aos mellores matemáticos…Seguramente moitos caíron nas súas redes, inmersos na ilusión e frustración de non conseguir demostralo.
    Isto mesmo ocurríulle ao Tío Petros, un matemático relevante no seu eido, pero considerado unha ovella negra por perseguir os seus soños. Sí, Petros Papachristos caiu nas redes de Goldbach ata tal punto de ser esta conxetura o centro da súa vida. Eliminando todo aquilo que non fosen números ou operacións abstractas.
    O seu sobriño, o único que amosou curiosidade e preocupación por el, lévanos a un mundo descoñecido, quizais pola xente profana neste eido. A través dos teoremas, dos grandes matemáticos, dos métodos, das diferentes disciplinas que agocha este mundo abstracto, xunto cunha riqueza literaria, na miña opinión excelente(quen dixo que non se poden mesturar as matemáticas coa boa literatura?); amósanos o duro, fráxil e desconcertante camiño para a consecución dun soño que acaba desembocando na obsesión.
    Todos coñecemos ao Tío Petros, sabemos o que pensa, coñecemos o seu carácter…a algúns enternéceos, a outros enfádaos polo seu imperioso orgullo, pero ninguén pode negar a súa valentía e perseveranza.
    O retrato psicolóxico que se realiza ao longo do libro sobre os dous personaxes principais fai sentir ó lector ou á lectora máis preto deste xenio e o mundo que se crea ao redor del.
    O único que cabe criticar do meu querido Tío Petros foi o seu aillamento, a súa soidade elixida para abranguir a súa vida. Quizais un pouco de humildade e a intención de traballar en equipo cambiaría moito o final da historia.

    Como ben se di na novela: «A xente non soporta chegar a verdade na súa forma máis pura.» Isto puido ser o que lle ocurriu ao Tío Petros(igual que a Gödel) cando ó final descubriu a solución pero non puido soportala verdade e morreu.

    En fin, chegará a demostrarse algunha vez a conxetura de Goldbach?
    Non o sei. Pero mentras existan persoas coma o Tío Petros, que cooperen entre sí, cada vez estaremos un pouquiño máis preto.

  762. Alba R. Reirís Says:

    Tengo que decir que el libro me ha gustado. En mi opinión es una historia muy interesante y muy matemática. Voy a intentar explicar por qué lo digo y cómo la he entendido.
    Para empezar, como se trata de un texto para la asignatura de matemáticas, he intentado leerlo como si fuese algo propio de investigación. Tratando de leer entre líneas, he deducido, que no puedo resolver la conjetura de Goldbach, pero sí que hay otra dentro de la historia que yo llamaría «La conjetura de la oveja negra». Resulta que el sobrino, está realmente, a lo largo de su vida, intentando saber por qué su tío es considerado por todos como una oveja negra que vive del trabajo ajeno y aparece como la gran investigación que resuelve, como todos los sabios, con el pasar de los años. De hecho, desde que despierta su curiosidad, su vida cambia y gira en torno a su tío. Así los dos, acaban teniendo intereses parecidos hacia las matemáticas, uno para aprender y el otro para enseñar. Algo que me ha quedado claro, es que la vida del tío Petros no hubiese sido la misma si el amor no apareciese en el escenario. Creo que está muy claro que esa es la gran incógnita de esta ecuación, porque es el enamoramiento lo que le lleva a la necesidad de encontrar la solución a la conjetura, a trabajar hasta el agotamiento y como parece que para él no pasa el tiempo, aunque le consuma año tras año sin que llegue a recordar, realmente, qué fue lo que inició todo el proceso. Supongo que la relación con el ajedrez consigue que tenga esa parte de cordura, consuelo y la salvación que lo relaciona con el mundo real.
    No sé si será así, pero en mi opinión, el sobrino «preferido», ha tenido suerte de poder resolver su propia conjetura para poder tener una vida más mortal y menos abstracta. No es fácil vivir con esa carga emocional y ese recelo hacia los demás que volvió a su tío desconfiado y receloso del prójimo. Tampoco puedo decidir si el trato con su sobrino fue acertado o no, sólo puedo opinar que desde el punto de vista suyo fue un acto vil, sin embargo, desde el de su tío fue un acto de amor, para salvarlo de sí mismo.
    Ha sido una buena historia y como dice el autor en el libro:» En este mundo no hay nada nuevo bajo el sol, y mucho menos los grandes dramas del espíritu humano.Incluso cuando uno de ellos parece original…la premisa básica, repite una vieja historia.

  763. Soraya González 3º Maxisterio Musical Says:

    «Todo número par superior a dous é a suma de dous primos».
    ¿En que estaría pensando Goldbach cando formulou esta conxetura?
    Quizais atormentar aos mellores matemáticos…Seguramente moitos caíron nas súas redes, inmersos na ilusión e frustración de non conseguir demostralo.

    Isto mesmo ocurríulle ao Tío Petros, un matemático relevante no seu eido, pero considerado unha ovella negra por perseguir os seus soños. Sí, Petros Papachristos caiu nas redes de Goldbach ata tal punto de ser esta conxetura o centro da súa vida. Eliminando todo aquilo que non fosen números ou operacións abstractas.

    O seu sobriño, o único que amosou curiosidade e preocupación por el, lévanos a un mundo descoñecido, quizais pola xente profana neste eido. A través dos teoremas, dos grandes matemáticos, dos métodos, das diferentes disciplinas que agocha este mundo abstracto, xunto cunha riqueza literaria, na miña opinión excelente(quen dixo que non se poden mesturar as matemáticas coa boa literatura?); amósanos o duro, fráxil e desconcertante camiño para a consecución dun soño que acaba desembocando na obsesión.

    Todos coñecemos ao Tío Petros, sabemos o que pensa, coñecemos o seu carácter…a algúns enternéceos, a outros enfádaos polo seu imperioso orgullo, pero ninguén pode negar a súa valentía e perseveranza.
    O retrato psicolóxico que se realiza ao longo do libro sobre os dous personaxes principais fai sentir ó lector ou á lectora máis preto deste xenio e o mundo que se crea ao redor del.

    O único que cabe criticar do meu querido Tío Petros foi o seu aillamento, a súa soidade elixida para abranguir a súa vida. Quizais un pouco de humildade e a intención de traballar en equipo cambiaría moito o final da historia.

    Como ben se di na novela: «A xente non soporta chegar a verdade na súa forma máis pura.» Isto puido ser o que lle ocurriu ao Tío Petros(igual que a Gödel) cando ó final descubriu a solución pero non puido soportala verdade e morreu.

    En fin, chegará a demostrarse algunha vez a conxetura de Goldbach?
    Non o sei. Pero mentras existan persoas coma o Tío Petros, que cooperen entre sí, cada vez estaremos un pouquiño máis preto.

  764. José Fernández. Edu Musical (cómo no!) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es la historia de un gran matemático griego, Petros Papachristos, contada a través de su sobrino. Gira en torno a la conjetura de Goldbach: todo número primo mayor que dos es igual a la suma de dos números primos.

    En la historia, Petros está obsesionado con las matemáticas y apenas guarda relación con su familia y amigos, es decir, no hace vida social, sólo deleitarse con las matemáticas. Un día, uno de sus sobrinos, su favorito, descubre que su tío fué un gran matemático y niño prodigio en la misma. Somos nosotros, quienes junto al sobrino, vamos descubriendo que la vida de Petros ha girado en torno a esta conjetura (debatamos aquí sobre si al final la demostró o no).

    Pienso que el libro es apropiado para tercer ciclo de primaria o secundaria, puesto que para mí, la idea subyacente es la de la superación del ser humano antes todos los problemas que se le planteen (en este caso hasta las últimas consecuencias) y la de que obsesionarnos por un resultado es contraproducente (Petros se volvió loco…)
    La autorrealización, el afán de superación, etc son ideas que en primer ciclo de primaria o segundo, no se pueden ver siempre facilmente.

    Yo personalmente lo recomendaría leer en el último ciclo de primaria, o en secundaria por que aún con esa cierta complejidad en estos otros temas transversales, la lectura es amena (se me hizo corto, vamos) y eso siempre ayuda a los peques.

  765. Laura Mosquera López (educación primaria) Says:

    Esta obra refleja la vida del genio de las matemáticas Petros Papachristos. Es el mayor de los tres hermanos de la familia. Su vida es narrada por su sobrino favorito, el cuál haciendo oídos sordos de los malos comentarios que toda la familia hace contra el Tío Petros por considerarlo una persona despreciable, comienza a sentir curiosidad por este anciano y a indagar en su vida. Descubre que su tío fue un genio en las matemáticas desde que era un niño y dedicó su vida a un único objetivo, resolver la conjetura de Goldbach.

    El tío Petros narra a su sobrino toda su historia. Cómo se fijó una meta q consistía en resolver uno de los tres problemas más difíciles que aún estaban sin resolver. Muestra también como la ambición de querer ser uno de los grandes y no un mediocre dentro de los genios hizo que al final abandonara después de dedicar prácticamente toda su vida al mismo objetivo sin apenas ningún éxito importante.

    Al final de la obra su sobrino quiere averiguar la verdadera razón por la que su tío abandonó la investigación, ya que no se creía que fuera por el <> de Gödel. Revolviendo en el pasado el Tío Petros vuelve a sus 80 años con sus investigaciones, casi en un estado de locura. Antes de fallecer le dice a su sobrino que ha resuelto la conjetura de Goldbach, pero cuando su sobrino llega junto a él ya era demasiado tarde para saber si eso fue cierto o no.

    Es una obra que me mantuvo intrigada casi en toda su duración, aunque durante algunos momentos se me hizo algo pesada al hablar sobre teoremas y matemáticos que yo no conocía y que tampoco comprendía bien. Pero la historia del Tío Petros y de si resolvería o no la conjetura de Goldbach si me logró enganchar.

    Me llamó la atención una moraleja que nos enseña de que “Quién mucho abarca poco aprieta”. El tío Petros al querer conseguir sólo el mayor de los éxitos no fue publicando sus investigaciones medias y cuando lo quiso hacer ya era demasiado tarde porque otros ya se le habían adelantado. También se nos refleja lo que es la constancia y el luchar por un objetivo en la vida eso sí, debemos aprender a no obsesionarnos ni dejar de lado el resto de las cosas que nos rodean; como Petros hizo tanto con su familia como con sus relaciones sociales.

    Como contenido matemático se reflejan numerosos autores y teoremas, señala como “los matemáticos nacen, no se hacen” y también expresa la infinitud de los campos de investigación de las matemáticas y la pasión que llegan a crear en quién se dedica a ellas.

    No veo esta obra apropiada para unos niños de primaria, ya que la considero bastante compleja para esa etapa educativa. Sí podría servir para la etapa de educación secundaria, donde creo que podrían comprenderla sin ningún problema.

  766. Vanessa García - Ed. Primaria Says:

    O libro “El tio Petros y la conjetura de Goldbach” trata de cómo Petros Papachristos,tio do neno que conta a historia, leva adicando boa parte da sua vida a resolver o misterio da conxetura de Goldbach,que trata de que calquer número par maior que dous é igual a suma de dous números primos; aínda que para a súa familia sexa un home que botou a súa vida a perder. O sobriño, pouco a pouco, vai descubrindo quen é en realidade o seu tío e vaise descubrindo a vida do tío Petros.
    O que me gustou desta obra é que Apostolos Doxiades intenta meter a historia nun contexto real mencionando detalles reais como, por exemplo, os nomes dos matemáticos.
    Por outra banda, pareceme unha historia moi densa para os nenos de Educación Primaria e non logro ver que lles pode aportar; o único, a constancia e a perseverancia nun tema que nos interese, pero hasta certo punto e sen obsesionarse, e tamén é unha boa maneira de coñecer o nome dalguns matemáticos e dalgúns teoremas.
    Na miña opinión penso que o que intenta reflexar o libro son os esforzos que ten que pasar unha persoa que intenta demostrar algo tan abstracto como son as matemáticas; ata un punto que pode que lle adíque a súa vida a elas, e só consiga adiantar camiño para outros que sigan investigando, é dicir, sen que coñeza a solución do problema que intentou resolver; aínda que esto último non é o caso do tío Petros, xa que a pesar de ter un avance, non o dou a coñecer por temor a que outros matemáticos se lle adiantaran no traballo.

  767. Carlota de las Fuentes Oliveira (Primaria) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” nos acerca a la historia y los grandes personajes de las matemáticas, con sus respectivos hallazgos: Goldbach, Euler, Gödel, Hardy, Littlewood, Fermat, Riemann, Ramanujan…
    Es uno de esos libros que “devoras” por la pasión de su historia y por la facilidad de su lectura.
    Se puede decir que trata las matemáticas desde un punto de vista indirecto, centrándose principalmente en la las vidas de Petros Papachristos y su sobrino.
    A pesar de que el vocabulario es sencillo y fácil de comprender (incluso tiene alguna nota a pie de página) creo que hay momentos que se puede llegar a hacer pesado por la densidad de algunos párrafos, al menos para los que no tenemos un nivel especialmente alto en matemáticas.
    No creo que sea una novela especialmente apropiada para niños/as de Primaria, quizás en el último ciclo se podría trabajar un poco con una lectura guiada para trabajar temas de valores y actitudes pero no para trabajar expresamente temas matemáticos.

  768. Susana Pita Villar (educación primaria) Says:

    » Todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos». Puedo decir que este es el eje en torno al que gira el libro del Tío Petros. A modo de resumen diré que el sobrino de Petros nos cuenta al historia de su tío, un hombre raro al que al final acaba conociendo y descubriendo que es matemático, manteniendo una relación con el hasta casi su muerte.
    A diferencia del libro » El diablo de los números» este me parece un libro más denso y con mayor dificultad en su lectura debido a los numerosos nombres y tecnicismos matemáticos que se emplean a lo largo del mismo.
    Me parece un libro interesante ya que deja intrigado al lector, acerca de si Petros resolvió o no la conjetura de Goldbach, hasta el final del todo.
    Como recurso educativo creo que no es el más apropiado para niños de educación primaria pero sí para niños de educación secundaria. Creo que para los niños de primaria sería de elevada dificultad y no comprenderían numerosos tecnicismos. Pero sí se podría realizar alguna actividad con contenidos del libro como son las judías. Esto lo podríamos aplicar en el aula mandando relaizar actividades a los niños como por ejemplo construír figuras geométricas con judías.

  769. Adrián López Lamapereira-PRIMARIA Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach es un libro que, sobretodo, intenta dar a conocer la mejor perspectiva de las Matemáticas llevando a la reflexión al lector.

    Una búsqueda de conocimiento de tu propia vida desde una “óptica matemática”, de que a veces es mejor conseguir lo posible que luchar por lo inalcanzable o viceversa, de que la vida es el camino que recorres para la consecución de tus metas.

    El tío le habla a su sobrino de unas Matemáticas interesantes, de una forma de vida. Lo que lleva al chico a mostrar interés por ellas.
    El autor se centra mas en la historia de las Matemáticas y en las grandes figuras de la materia que en lo que es propiamente didáctico por ejemplo conceptos puros.

    La idea a resaltar, es que el alumno(sobrino) tendrá mejor disposición a aprender si el profesor(tío Petros) sabe enseñar.

  770. Noelia Garcia Recarey. 3º ED.PRIMARIA Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach de Apóstolos Doxiadis é unha novela de inspiración matemática na que pouco a pouco o narrador da historia (o sobriño) vai descubrindo que o seu tío Petros nun momento da súa vida foi un prometedor xenio das matemáticas que decidiu dedicar a súa vida a demostrar a conjetura de Goldbach (todo entero par maior que 2 é igual a suma de dous primos). Así, a novela organizase como unha serie de pescudas realizadas polo sobriño e encamiñadas a averiguar o misterio que se esconde detrás da figura do tío Petros. É unha interesante viaxe con un final subxectivamente aberto do que cada quen fara o que prefira

    A pesar de non ser unha fan das matemáticas, o libro pareceume moi interesante xa que mantén o misterio ata o final, polo que a medida que ía lendo quería descubrir o que pasará co tío Petros e os seus estudos sobre dita conxetura. Ademáis de enganchar polo contido da historia, tamén contribúe a narración axil e sinxela que fai máis levadeira e agradable a lectura. En ocasións, leese como unha novela de aventuras xa que son os conflictos persoais os que portan o peso da trama.

    En canto a aplicación ás aulas, na miña opinión, trátase dunha novela demasiado complexa polas explicacións e teoremas matemáticos. Sen embargo, podemos empregalo no último ciclo de primaria de maneira reforzada xa que nos daría xogo para explicar cousas sinxelas sobre a evolución das matemáticas, a importancia delas na vida, comentarlles quen son os matemáticos que aparecen na obra, ademáis enseñarlle certos valores como a perseverancia por conseguir algo que se pode convertir nunha obsesión, a socialización, a búsqueda de metas alcanzables… Ademáis, tamén podemos aproveitar o libro para traballalo na materia de lingua, como por exemplo para ensinar os tipo de narradores.

    Outra cousa a comentar é que a novela de Apóstolos Doxiadis pareceume moito máis doada de leer que El Diablo de los números, xa que a trama é máis entretida, pero a pesar disto, creo que a esta última se lle pode sacar máis proveito nas aulas.
    En conclusión, El tío Petros y la conjetura de Goldbach é unha novela amena e entretida, de trama sinxela e de moi agradable lectura que supón unha introdución a historia das matemáticas e a mente dos matemáticos presentándonolos como persoas con defectos e virtudes: envidias, amores, rencores, paixóns…

    • Yolanda Remuiñán Barca 3º Ed. Musical Says:

      “ El tio Petros y la conjetura de Goldbach”
      Este libro conta a historia da vida de Petros, a través da relación deste co seu sobriño.
      Petros era matemático e obsesionouse coa idea de demostrar a conxectura de Goldbach ata tal punto de non querer publicar un descubrimento que fixera por temor a que os demais descubrisen algo que lles puidese axudar coa conxectura de Goldbach e a publicasen antes ca el.
      Apartase tanto do mundo que cando por fin se decide a publicar o seu descubrimento, xa o fixera outro.
      Cando seu sobriño lle comunica que quere ser matemático non lle gusta a idea porque non quere que acabe coma el e faille prometer que se non resolve un problema en todo o verán non o fará, resultando ser que o que lle propón é a conxectura de Goldbach.
      Chega un momento, no que Petros abandona a investigación e non quere volver saber dela.
      Seu sobriño incítao de tal xeito que a retoma e volve illarse durante uns días ata que chámao unha noite dicindo que resolveu o problema, pero cando seu sobriño chega a súa casa el xa está morto; co cal non chegamos a saber se realmente a resolveu ou se como o medico dicía foi un delirio del.

      Neste libro fanse referencia a unha serie de ideas:
      Penso que a idea principal é que cando un desexa conseguir algo debe ter perseveranza, pero non hai que obsesionarse; aínda que para moitas persoas trazar a liña entre obsesión e perseveranza resulta moi complexo.
      Neste libro Petros obsesionase de tal xeito que se illa do mundo, o que lle impide que os demais aprendan do seu coñecemento e impídelles ós demais aprender do coñecemento del.
      outra idea que se trata no libro é a de presentarnos ós matemáticos como seres obsesivos que só dedican a súa existencia ó seu traballo deixando todo de lado, e hoxe en día isto non ocorre así; de feito traballase en grupos de investigación, que penso que é a mellor forma, porque todos poden aportar ideas novas que ó mellor doutro xeito non tería xurdido.
      Unha idea salientable do libro é a de que hai que ser e intentar ser o mellor, intentar descubrir o máximo e non debería ser así; o que debería suceder,é que cada un se fixara “metas alcanzables” porque tamén na vida real ocorre que moitas persoas intentan ser as mellores en algo e ó mellor realmente non teñen talento ou as habilidades precisas para ser os mellores neso.

      Debo de recoñecer que ó principio a idea de ler este libro non me resultaba moi atractiva.
      Pensaba que ia ser un libro denso, que ó estar relacionado coas matemáticas non ía entender a metade do que dicían pero resultou ser un libro bastante interesante, lixeiro para a súa lectura e que engancha porque mantén ata o final o suspense de se conseguirá demostrar ou non a conxectura de Goldbach; de feito mantena ata máis alá do final porque non chegamos a saber se realmente a demostra ou no; o que por outra parte é lóxico se se quere facer un libro que resulte máis crible polo feito de que na realidade non está demostrada.

      É un libro que recomendo a todo aquel ó que, como a min, lle guste a lectura, non só por ser doado de ler senón porque a historia do sobriño, que vai aparecendo no libro paralela á do tío Petros, xunto co misterio da conxectura fan unha combinación que “engancha”.

  771. Shadia Abdulkadir Rodríguez (Musical) Says:

    He de destacar de este libro la profundidad de la historia, porque al fin y al cabo, si cambiamos el tema “matemáticas” por “música”, se trata de una historia de alcanzar metas, decidir tus aspiraciones para el futuro y la complejidad de mantener la pasión por algo que consideras tu sueño. Hay partes bastante densas, sobre todo si no estás acostumbrado a leer libros, en las que la historia de las matemáticas está presentes en buena parte de la obra, pero repito, se trata de enfocarlo desde el punto de vista de la moraleja de la historia.

    Cuando le engaña haciéndole pensar que está realizando un problema simplemente difícil, yo al no conocer la conjetura de Goldbach también pensé que se trataba de eso, y de hecho me entró curiosidad por saber si daba con la solución (pese a que no soy muy dicha en matemáticas) y claro, me sorprendió que un enunciado que parece tan simple se tratara del famosos problema sin solución. La verdad es que tiene un desarrollo interesante si pasamos un poco por alto las partes densas y complicadas de entender, y no me parece un mal libro para que lean alumnos de edades ya avanzadas como en secundaria.
    He de decir que me dio bastante rabia que el final lo dejasen con esa intriga, porque cuando estás ya a la mitad del libro y te metes en la historia de Petros y su búsqueda de la solución, yo tenía bastantes ganas de que hasta me la explicasen a mí, pero ya se le había acabado el tiempo al pobre matemático.

    A lo que me refería antes de cambiar matemáticas por música, es porque las partes densas nos parecen tal porque no estamos acostumbrados a las matemáticas, pero si en vez de fórumlas lo planteamos como armonía o composiciones complejas, entenderíamos un poco mejor el desarrollo de la historia, o eso pienso yo.

  772. Cristina Bellón Varela (Primaria) Says:

    Despois de ler este libro puiden sacar algunhas conclusións como que non debemos rendirnos por un simple fracaso, ou porque os demais non cren en nós nin nas nosas aptitudes. Debemos loitar para conseguir o que queremos. Pero tamén é moi importante establecer metas alcanzables xa que senon estaríamos indo contra corrente constantemente.
    Hai unha frase do libro que todos deberiamos ter presente para poder avanzar no que nos propoñemos: “El secreto de la vida, es fijarse metas alcanzables”. É a frase que moitos deberían ter en conta á hora de propoñerse calquera reto.

    O que non podemos facer é obsesionarnos por resolver un problema e deixar o resto de lado como lle pasou ó tio Petros. O tío Petros perdeu a vida por unha obsesión, resolver a conxetura de Goldbach. O libro sérvenos para aprender del e ver que debemos aproveitar a vida.

    Móstrase que os matemáticos están encerrados no seu mundo e podemos ver que eso non é bo, porque se implican tanto nos seus obxectivos que deixan o demais de lado.

    Tamén podemos dicir que a socialización cos demais é moi importante xa que se o tío Petros non se illase e tivese contacto con outros matemáticos no lugar de querer facer todo por sí mesmo, non se lle adiantarían outros matemáticos cos seus descubrimentos.

    Nunca me parara a pensar sobre a vida que levan os matemáticos, e a presión que poden chegar a sufrir por non facer ningún descubrimento importante. Por iso paréceme interesante que os nenos, neste caso de ESO xa que sería moi complexa para os de primaria, lean obras deste tipo. Así saben que as matemáticas que estudan na escola veñen do traballo de moitas horas de investigación doutras persoas e que sen elas non coñeceríamos as matemáticas como as coñecemos hoxe en día.

    Por todo isto o libro gustoume moito xa que é unha historia que relaciona as matemáticas coa vida real. A intriga coa que conta ata o final (saber se se resolverá a coxetura de Goldbach) faina moi interesante.

  773. Virginia Ameneiros Cribeiro Says:

    Comparando este libro con «El diablo de los números» veo una gran diferncia en cuanto a densidad; mientras el primero se asemeja más a un tipo de lectura adecuada para niñ@s de primaria, éste tiene un carácter mucho más denso así su lectura está enfocada a un público adulto. En mi opinión se trata de un libro que requiere mucha concentración en cuanto a términos matemáticos se refiere y el lector se ve obligado a leer los pies de página para una lectura más comprensiva. Creo que puede resultar un poco lento y aburrido en algunos aspectos si tenemos en cuenta que muchos lectores no tienen másque nociones básicas de matemáticas. Personalmente me vi obligada a leer dos veces algunos temas para entenderlos bien, así como tuve que releer algunas páginas anteriores a donde había abandonado la lectura momentaneamente debido a su gran carga lectiva. Creo que, para encontrarte realmente satisfecho con el libro has de leerlo en poco tiempo, de lo contrario puede resultar algo aburrido, que es lo que me ha pasado a mi. Al principio reconozco que me ha enganchado más de lo que esperaba pero, pasado el ecuador del libro éste fue decallendo poco a poco al irte convenciendo la lectura de que Petros nunca resolvió ni resolverá la conjetura de Goldbach y que su sobrino tampoco lo intentará. A partir de ese punto, pierde, en mi opinión todo el misterio. Aunque debo decir que queda un último aliento en las últimas páginas, donde cabe la esperanza de que pasados muchos años el tío Petros retome su investigación y consiga resolver la conjetura, pero ésto tampoco sucede. En lugar de eso vemos los últimos días de lo que pudo ser un gran matemático, al borde del delirio, lo que tampoco me gustó. Siempre me quedó la esperanza de que se resolviera la Conjetura y no se ha resuelto, lo que me ha decepcionado bastante.

  774. Maira Calderón Prada - 3º Educación Primaria Says:

    La obra » El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach» trata de transmitir las relaciones entre miembros de una familia entre sí y demostrar que casi siempre hay una oveja negra.
    El sobrino del tío Petros es el que cuenta la historia. Intenta descubrir porqué el resto de la familia considera a su tío al margen de los asuntos familiares. Consideran que desperdició su vida estudiando y trabajando en buenas universidades extranjeras y que no consiguió descubrir nada en el estudio de las matemáticas.
    El sobrino descubre que el tío Petros es matemático y quiere ser como él. Tanto el tío como el sobrino son perseverantes e insistentes. El tío dedica toda su vida a descubrir la Conjetura de Goldbach.
    Quieren demostrar que con esfuerzo se pueden conseguir muchas cosas, sobre todo el tío. El sobrino se dá cuenta, cuando estudiaba en EE.UU, que la obsesión por conseguir algo puede llevar a la locura de una persona.
    A veces hay que saber dónde está el límite.
    El tío Petros quiere un reconocimiento social; aquí se quiere demostrar el éxito que se dá hoy en día a triunfar en nuestros respectivas vidas.
    El método de este libro podemos aplicarlo a niños de primaria pero no la lectura del libro entero ya que creo que es demasiado complicado. Cogería ciertos fragmentos como el ejemplo de las judías para demostrar la conjetura de Goldbach.
    Desde pequeños se debe inculcar el esfuerzo,la constancia, la colaboración en grupo para consegur unas metas favorables en nuestro aprendizaje como personas, para tener un futuro mejor.
    No debemos caer en obsesiones y en aspectos negativos para conseguir algo,que fue lo que le pasó al tío Petros.
    El sobrino supo parar a tiempo su obsesión en ser como el tío en matemáticas.

  775. Sergio García Liñares ( Primaria) Says:

    A obra » EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH» trata a obsesión de Petros por resolver a conxectura de Goldbach (un gran problema matemático cuxo enunciado di que todo enteiro par maior que dous, é igual á suma de dous primos) e así poder conquistar a Isolda. Petros dedicou a súa vida a resolver a conxectura, algo que admiraba o seu sobriño e que o motivou moito, tanto que incluso quixo estudar matemáticas, idea que mantivo ata coñecer a biografía dos matemáticos que rodearon o seu tío.

    Esta obra paréceme interesante e considero que logra manter o lector intrigado durante a mesma e todo isto arredor dun enunciado a priori sinxelo (a conxectura de Goldbach) pero moi difícil de demostrar. Como punto negativo coido que a obra se fai algo densa cando Petros lle comenta ó sobriño todas as investigacións que levou a cabo para resolver a conxectura, así como os métodos que empregou e os matemáticos que nalgún momento formaron parte da súa vida.

    O libro non me parece o máis apropiado para nenos de primaria debido á súa complexidade e ós teoremas e explicacións matemáticas que nel aparecen, pero penso que pode axudar a transmitir moitos valores que na obra se poñen de manifesto.

    Un deles podería ser a perseverancia. O tío Petros loitou ata a súa morte por demostrar a conxectura pero baixo a miña opinión foi unha perseverancia desmedida que se convertiu nunha obsesión que o chegou a martirizar. O seu sobriño tamén foi perseverante na súa idea de estudar matemáticas a pesar de non ser do agrado do seu pai e de non lograr resolver o problema que lle plantexou seu tío, un problema que resultou ser a propia conxectura.

    Outro valor a tratar podería ter que ver coa liña entre o alcanzable e o inalcanzable. É bo establecer metas pero hai que ser realistas e ver ata onde pode chegar cada un. Petros non se conformaba co alcanzable (pasos intermedios) senón que quería lograr resolver a conxectura por enriba de todo. Incluso chega a dicir durante a obra que el prefería o anonimato na historia das matemáticas á mediocricidade algo co que discrepo pois considero que máis mediocre é o que podendo non o intenta, que o que o intenta e non pode.

    Recoñecer as propias limitacións tamén é algo que aparece reflexado no libro xa que Petros non era capaz de recoñecer o seu fracaso e autoengañábase culpando ó teorema da incompletitude de Kurt Godel da súa falta de éxito coa conxectura.

    Así mesmo Petros demostra certo individualismo cando decide alonxarse de outros matemáticos para que non poideran saber que estaba tratando de resolver a conxectura de Goldbach, así como certo egoísmo ó non querer facer públicos os resultados intermedios obtidos por temor a que outros se aproveitaran deles para chegar a resolver a conxectura antes ca el.

    Como obra paréceme bastante boa pero como recurso educativo en primaria véxoa algo máis limitada ca a obra «El Diablo de los Números», pero ainda así pódeselle quitar partido.

  776. Pilar Vaamonde Maneiro (Maxisterio Musical) Says:

    Esta obra de Apóstolos Doxiadis, preséntanos o mundo das matemáticas, dende unha perspectiva narrativa de intriga, na que puidemos observar como incluso, poden chegar a converterse nunha obsesión, ata o punto de afectar á saúde física e mental do protagonista.

    Persoalmente, resultoume unha lectura entretida pola incertidume dos feitos que se relatan a través da vida de Petros, que máis tarde se entrelazará coa do seu sobriño mediante un dos problemas matemáticos, que durante séculos diversos intelectuais intentaron resolver sen éxito: a conxetura de Goldbach. A través da mesma, dásenos un rápido repaso pola historia das matemáticas, tratando conceptos básicos e mencionando a diversos intelectuais da materia e as súas aportacións (Hardy, Littlewood, Turing, etc). Unha das cales, a teoría da incompletitud de Kurt Gödel (teoría para determinar a priori si unha proposición é indemostrable), fai que Petros abandone por completo a idea de resolver a conxetura, xa que nunca sabería se os seus intentos concluirían na solución da mesma, ou se estaba a perder o tempo, porque non tiña solución . Máis tarde, vemos como retoma as súas investigacións, grazas ó empeño do seu sobriño, acabando a historia en traxedia coa morte dePetros, quedando cómo incógnita sen resolver, a solución da conxetura.

    Nesta obra, tócanse temas tan importantes como o afán de autosuperación, quizáis, disimulado baixo o desexo dese recoñecemento social e da importancia que se lle outorga ó “éxito” na sociedade actual, ó mesmo tempo que se retrata a obsesión por conseguir uns obxectivos, a pesar de que poderían atoparse fóra das nosas posibilidades, con tal de acadalos.
    Dende un enfoque un pouco máis optimista, podería interpretarse como que debemos fixarnos unhas metas dentro das nosas posibilidades, pero sen renunciar nunca a ese afán de superación dun mesmo. É dicir, se te consideras bo en algo e tes ilusión e desfrutas con iso, non debes conformarte con ser un máis, senón que debes explotar as túas posibilidades para acadar o maior desenvolvemento das mesmas, xa que, mediante a perseverancia e esforzo todo é posible. Porqué conformarse con ser bo, cando podes ser o mellor? (isto, claro, depende de cada persoa e da súa maneira de pensar).
    Este aspecto, deberíamolo ter moi en conta, cando observemos as características dos nosos alumnos. Está claro que hai persoas con talento, con capacidades innatas e potencial, pero, se a estas non se lles proporcionan certas pautas, chegará un momento no cal, quedarán estancadas. Un exemplo disto, vémolo no libro co caso de Ramanujan, que por nacer nun país en vías de desenvolvemento e con falta de medios, non recibiu unha educación completa, e deste xeito non puido acadar o seu máximo potencial.

    No referente a se este libro se podería ler durante a Primaria, considero que abarca temas máis ben enfocados á secundaria, xa que se refire non só a conceptos matemáticos que se dan en cursos posteriores, senón que as ideas trasversais desta historia son un pouco complexas para nenos de Primaria (autorrealización persoal, a obsesión, a competitividade, etc.), temas que requiren de maior madurez.

  777. iria balayo abeijón - Magisterio Primaria Says:

    Para mí el libro «El tío Petros y la conjetura de Golbach» ha sido un libro más «denso» que «El diablo de los números» por ejemplo. Va orientado al tercer ciclo de educación primaria y trata de la vida de un matemático y su sobrino alrededor de la búsqueda de la solución de la «Conjetura de Golbach». A través de la relación de los personajes se nos deja deslumbrar la vida de los matemáticos y diferentes teoremas.

  778. Miriam Villaverde Rouco (Ed. Musical) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es uno de esos libros que me gusta leer, porque “engancha”, porque quieres continuar leyendo para ver qué pasa, cómo evoluciona la historia.
    Al leer este libro, tuve la sensación de experimentar junto con su protagonista y relator, todas las sensaciones que a este le produjo ir descubriendo la historia del tío Petros; la sorpresa al descubrir que el enigma que le había dado a resolver era la mismísima conjetura, la rabia al pensar que se había rendido, la decepción al creerme la excusa del teorema de la incompletitud de Gödel, la admiración, la incredulidad, la excitación…
    Este libro nos acerca además a la historia y los grandes personajes de las matemáticas, así como sus principales hallazgos: el propio Goldbach, Euler, Gödel, el teorema de los números primos de la Vallée-Pousin, el último teorema de Fermat, la función de Riemann, sin olvidar a Hardy, Littlewood y Ramanujan.
    Además, creo que muestra el verdadero trabajo de un matemático, la esencia de las verdaderas matemáticas, al igual que ocurre con “El diablo de los números”, se descubren las matemáticas como algo más que sumas, raíces cuadradas u operaciones; al leer este tipo de libros, al conocer este tipo de historias, me parece que las matemáticas son una especie de búsqueda del tesoro, una misión que resolver, en la que ir resolviendo pistas, ayudados por ese elemento mágico e infinito que son los números, y esto es lo que las hace realmente atractivas para mucha gente, en algunos casos hasta el punto de dedicar su vida a ello, a esa búsqueda, como es el caso del tío Petros.
    Detrás de la historia de Petros Papachristos se esconde una filosofía de vida, una manera de afrontar los retos, de marcarse los límites, de escoger las prioridades, y también plantea las dificultades a la hora de enfrentarse al éxito, al reconocimiento, de aceptar el fracaso.
    Refiriéndome al aspecto más “novelísitico” de la obra, alabo su (para mi precioso) final, ese epitafio en la tumba del tío Petros que encierra el nexo de toda la historia
    “TODO ENTERO PAR MAYOR QUE 2 ES IGUAL A LA SUMA DE DOS PRIMOS”.
    Por último, me gustaría añadir que lo mejor de este libro, además de lo ya mencionado, es la magia y el misterio que encierra el hecho de que la Conjetura de Goldbach todavía no ha sido demostrada, y quien sabe si algún tío Petros se habrá llevado el secreto a la tumba.

  779. Milena Villar Varela (Primaria) Says:

    Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos, conjetura que guió la vida del Tío Petros, el protagonista claro de esta novela que tiene como escenario de fondo las matemáticas.

    Desde mi punto de vista, se trata de una novela muy interesante y que engancha desde la primera página, por lo menos a mí que me la leí en un abrir y cerrar de ojos porque me intrigaba y siempre quería saber lo que vendría a continuación.

    Más que una intención puramente matemática, pienso que lo que se pretende es dar a conocer y mostrar una serie de valores y actitudes, como la de que lo que importa no es solo el resultado final, sino también todo el proceso de elaboración y los logros conseguidos que te llevaran a esa meta. Hay que tener en cuenta el esfuerzo realizado y aprender también de los errores, que nos ayudarán a mejorar, y nunca darse por vencido.

    Tenemos que enseñar a nuestros futuros alumnos que porque no hayan conseguido una determinada meta no son unos inútiles, y animarles a volver a intentarlo o aconsejarles metas más alcanzables si vemos que se proponen metas demasiado altas, a no ser que alcanzar esa meta sea su deseo, que siendo así debemos ayudarles y animarles.

    Otro aspecto destacado de la novela es la negación a la colaboración por parte del tío Petros. No voy a decir que esta negación fue la que lo llevó a su fracaso pero sí que contribuyó a ello. Debemos fomentar actitudes de colaboración a los niños, y explicarles que audándose unos a otros siempre será más fácil conseguir su objetivo.

    También se habla de las pasiones en esta novela, empezando por su amada Isolda, la cual le abandona por otro mejor (y que piensa que podra recuperarla siendo un gran matemático), y su querida conjetura de Golbach, una obsesión y un sueño a la vez que dedica toda su vida, y por la que lucha para conseguir demostrarla, hasta tal punto, que muere una vez que consigue o cree conseguir demostrarla.

    Quizás este libro no sea el más adecuado para niños de corta edad, aunque creo que a partir de los 10 años podría utilizarse en clase explicando todas las dudas.

    Milena Villar Varela, educación primaria.

  780. Irene Moya Trillo. Primaria Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que me ha gustado porque es muy entretenido y fácil de leer, aunque se me hizo un poco pesado en las explicaciones de los teoremas.

    Me parece un buen libro para estudiantes de secundaria, pero no para niñ@s de primaria pues creo que la lectura les resultaría difícil de comprender.

    El Tío Petros es el protagonista de esta novela que está obsesionado por demostar la conjetura de Goldbach( todo entero por mayor que 2 es igual a la suma de 2 primos) y esta obsesión lo conduce al aislamiento.

    El libro tiene un final abierto, porque al terminar la lectura tienes dudas de si Petros Papachristos llegó a demostar la conjetura de Goldbach antes de su muerte o no, ya que su sobrino nos dice que no para proteger a su tío de cualquier intento de ridiculización y ese comentario da lugar a interrogantes. Yo soy de las lectoras que piensan que sí la demostró.

  781. Laura Couselo Castro (primaria) Says:

    O libro trata de adentrarnos quizais no lado máis complicado das matemáticas (o da investigación) narrándonos a historia de Petros, un coñecido matemático que dedicou de forma obsesiva a súa vida á demostración da conxetura de Goldbach.

    A historia é contada polo seu sobriño, que debido á profunda admiración que sente por el decide dedicarse tamén ó estudo das matemáticas, aínda que nun principio o tío non pareza estar moito de acordo.

    Dende o meu punto de vista o libro móstranos un lado descoñecido das mates (empregando a figura de Petros, cuxa felicidade depende unicamente das mesmas) dende a visión dos propios matemáticos que moitas veces se implican tanto nas investigacións ata o punto de chegar a un estado de profunda locura.

    Sen embargo, despois de ler o libro penso que as matemáticas non son as protagonistas desta obra; pois penso que son empregadas como medio para inculcar nos lectores certos valores necesarios para a vida mesma.
    Así, deducín que a lectura contén múltiples moralexas que a continuación menciono:

    – Debemos loitar polo que nos interesa, xa que do contrario non conseguiremos nada, aínda que non debemos obsesionarnos co resultado; pois a gratificación que vamos conseguindo no proceso é o máis importante.

    – Debemos poñernos metas alcanzables pois, ó contrario do que fai Petros, é importante que o que queremos estea ó noso alcance; do contrario volverémonos tolos.

    – Non só se é importante na vida se facemos grandes descubrimentos como pensa Petros.

    Pero sobretodo o que nos ensina o libro é que as verdadeiras matemáticas pouco se asemellan ás impartidas nos colexios xa que estas son moito máis interesantes que simples sumas, restas, multiplicacións ou divisións.

    En conclusión paréceme un libro sinxelo de ler e moi ameno pero a pesar disto (ó contrario do que penso de “El diablo de los números”) non me parece moi recomendable para nenos de primaria xa que se trata dun argumento bastante complexo que quizais estes non acabarían de entender.
    Sen embargo non descarto a importancia de traballar na aula certos valores que aparecen na propia obra como a importancia do traballo e o esforzo para conseguir algo na vida e a idea que debemos inculcar nos nenos de que non só as matemáticas son difíciles para eles, pois tamén os propios matemáticos teñen as súas dificultades.

  782. Vanesa Dono Iglesias - Primaria Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    Trátase dunha novela narrativa na que podemos ver como o tío Petros e o seu sobriño favorito tentan darlle solución á conjetura de Goldbach. Creo que a obra trata sobre as matemáticas, sí; pero creo que está máis centrada na historia e relación dun tío e dun sobriño que buscan unha solución para unha determinada cuestión.
    O único inconvinte a destacar é que, persoalmente, non me gustou o final, xa que deixa a todos os lectores coas ganas de saber se finalmente o tío dera coa solución a determinada cuestión ou non.

    Por outra banda teño que recoñecer que a lectura resulta interesante e sinxela porque convida ao lector a seguir o fío da obra para ver como continúa toda a trama; aínda que tamén teño que admitir que se fai un pouco agobiante e monótona debido á excesividade de parágrafos sen ningunha imaxe nin nada.

    Para rematar, dicir que recomendaría este libro aos meus compañeiros de carreira, pero tamén debo dicir que non llelo poñería como lectura aos alumnos de educación primaria; pode que lles puxese algún apartado solto pero non toda a obra porque, ao igual ca min; tamén se lles faría demasiado denso.

  783. Laura Sieira Sampedro(Ed.Primaria) Says:

    Tras a lectura deste libro teño que decir que me encantou, aínda que para min é máis unha novela onde se citan as persoaxes da historia das matemáticas e os seus descubrimentos, que un libro onde os nenos poidan aprender dunha forma directa ou indirecta conceptos e problemas matemáticos.
    Para o que si se podería usar este libro é para facer reflexionar ós alumnos sobre algúns conflictos persoais que poderemos atopar ó longo da nosa vida, como por exemplo: a importancia de compartir os coñecementos, non ter medo ó fracaso,… Tamén se podería abrir un debate na clase sobre o que é mellor: ¿Fixar sempre metas posibles? ou ¿Intentar ir máis alá por imposible que pareza?
    Aínda que todo iso eu o faría en niveis superiores como na ESO, onde os rapaces xa teñen maiores capacidades de comprensión e análise; xa que creo sinceramente que ós nenos/as de educación primaria este libro e a súa utilización como recurso na aula lles quedaría un pouco «grande».

  784. Laura Fustes Fraga (musical) Says:

    El relato de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es muy ineresante, además de proporcionarnos datos sobre la ciencia de la matemáticas, nos cuenta la vida de un hombre aislado por su gran pasión. Su lucha llega hasta el final de sus días donde parece que al fin consiguió su objetivo, resolver el problema, y quizá por ello se murió, tal vez su única función era descubrirlo y la conjetura sería entonces su aliento vital. Del resultado nada se sabe, ni en la ficción ni por desgracia en la realidad. A lo mejor es cierto que la conjetura de Goldbach está muy relacionada con el teorema de la incompletitud de Gödel, aunque eso no se sabrá a no ser que se resuelva. Creo que se puede sacar una moraleja de esta historia y es que, a pesar de que todos crean que tu vida no tiene sentido, el sentido de tu vida será luchar por tus objetivos, por muy imposibles que sean. La historia del tío Petros nos adentra en la cara más difusa y atractiva de las matemáticas: sus misterios. En él podemos encontrar, además de la famosa conjetura de Goldbach representada como la vida misma del protagonista, otros muchos enigmas matemáticos que han traído de cabeza a los grandes de esta materia durante muchos siglos.

  785. Ana Belén Caulonga Lorenzo.Primaria Says:

    ,”El tío Petros y la conjetura de Goldbach” o problema máis difícil das matemáticas,o obxectivo do tío Petros, resolvelo,reflexa a “ambición infinita” do ser humano que o leva a extremos de superación e até dedicación de toda a súa vida, por conseguir algo case inalcanzable.
    Sobra dicir que é un libro entretido onde atopamos unha visión diferentes do estudo das matemáticas como algo que pode ser tamén apisóante aínda así teño dúbidas de que fose un libro que mandase leer os meus alumnos.
    A historia cóntase mediante a relación entre tío e sobriño,o tío misterioso que leva unha vida tranquila,resulta ser un catedrático de matemáticas xubilado,isto é o que esperta o interese do neno tanto polas matemáticas como polo seu tío,a partir dese instante a historia do tío contada por el mesmo é a que toma relevancia, mantendo o misterio até o final.
    Este libro recordoume a unha película que vin “la verdad oculta”,un matemático,brillante na súa xuventude,volvese tolo nos últimos anos da súa vida, a filla rematará o teorema que el comezara. http://www.labutaca.net/films/37/proof.htm

  786. Andrea Rial Sellitti (Maxisterio Musical) Says:

    Pequeño gran libro que nos cuenta la historia de un matemático que dedicó su vida a demostrar una de las cuestiones más difíciles de la historia de de las matemáticas, pendiente de resolver, como es la conjetura de Golbach. El narrador de la historia es el sobrino de Petros, quien analiza la vida de su tío desde su más tierna infancia hasta, que, siendo él ya un adulto, su tío muere.
    El libro resulta atrapante, inteligente y apasionante. A mi modo de ver, en su lectura trasciende el tema de las metas que uno debe plantearse en la vida (¿es bueno plantearse siempre metas inalcanzables? ¿o Petros tenía razón y es más sencillo planteárselas siempre alcanzables?) y de los sueños que debemos o podemos plantearnos conseguir. ¿Es siempre la mejor opción conquistar lo imposible? Esta novela narra una historia de pasión (por las matemáticas pero también por la vida), de entrega y dedicación , de superación y trabajo y de sinceridd (con uno mismo y con los demás).
    El autor plantea el libro como un homenaje al trabajo incansable de una persona obsesionada que «perdió» su vida para demostrar algo que ni siquiera sabía si era demostrable. Y a mi me plantea muchas cuestiones como: ¿Realmente perdió Petros su vida?, ¿ante algo no certero ni fácil conviene luchar o abandonar?, ¿Qué camino escoger ante un dilema y estar seguro de poder realmente seguir mi decisión?, ¿Qué es la locura y qué la cordura?, etc…
    Aunque Petros finalmente murión sin poder plasmar la demostración de la Conjetura de Golbach (¿O su sobrino tiene razón y ni siquiera consiguió demostrarla?) y el final del libro se convierte en un trago algo amargo, la historia es muy interesante y llena de pasión y la lectura resulta entretenida y agradable.

  787. Germán González Gómez -Musical- Says:

    Hola, muy buenas!
    Que pena de recompensa de un millón de dólares…¿? Y todo porque todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos primos.
    Pienso que resulta un libro encantador, en formato de simulada biografía –Quijotescamente Cervantino, diría yo-, tiene grandes destellos de imaginación. Hay momentos de gran impacto dramático como el trance, por parte del narrador, de descubrir que había pasado un verano entero absorbido por…¿ una inútil quimera?¿ una incognita sin solución?: la conjetura de Goldbach, estratagema usada por su tío para alejarlo de su ansiado destino, el de las matemáticas; la misma que aparentemente arruinaron su vida.
    Llama la atención la dimensión simbólica por parte de la élite pensante del mundo matemático, cuasi religiosa; también el ansia de elevar el ego a los altares de la admiración humana, como las que producen las grandes gestas, cuanto más difíciles mejor; o las drásticas consecuencias de no estar en contacto con la comunidad científica. El intercambio de ideas nos parece fundamental en un mundo tan complejo como el actual, –de ahí el hincapié en el trabajo en equipo que se nos intenta inculcar- pero hasta hace no mucho, los grandes descubrimientos fueron de investigadores individuales como el que quiere representar el tío Petros, con un tesón sin ningún género de dudas: -Debemos saber y sabremos!¿En matemáticas no hay ignorábamus! (pag.146 del presente libro, edición del 2001de Suma de Letras, S.L).
    Del afán por averiguar lo que sucedía con su tío, pasando por la determinante velada en la sociedad Helénica de Matemáticas, por los consejos de aquél (como la comparación de las matemáticas con el ajedrez), o el mutuo desprecio por los hombres de negocios, le hará meterse de lleno (no en última instancia) en una disciplina que casi destierra definitivamente.
    De esta forma, la historia de las peripecias del tío Petros, la de un hombre contra las cuerdas por la caducidad de la creatividad, en una lucha inhumana por dar a solución a la “conjetura”, le servirá para ir descubriendo la compleja y a veces paradójica simplicidad de las matemáticas como las representadas por Euclides con su prueba de la infinitud de los números primos. Y así, su universo coceptual se iba ampliando con teoremas como el de la incompletitud de Gödel (¿la excusa para no creer en la solución de la conjetura?¿uvas verdes?), el de Fermat, la hipótesis de Riemann, la prueba de Dirichlet, la extremadamente compleja prueba del teorema de los números primos de Hadamard y De la Vallée-Pousin, con otras figuras como Euler, Gauss, Hardy, Ramanujan, Turing (el que había conseguido establecer que mientras una proposición permaneciese indemostrada, no existía manera de prever si la verificación era imposible o símplemente difícil -p.182 ¿las uvas están agrias del todo?), con métodos como el analítico, el algebraico, el geométrico…en definitiva, un riquísimo mundo intelectual. Aunque también con un trasfondo de locura protosuicida en algunos casos, de ahí que que Newton o Pascal optaran finalmente por la Teología…no sé que será mejor.
    La cuestión es si el tío Petros encontró la solución, pero como acabó con una suspensión más o menos completa, y por lo general súbita, de algunas funciones cerebrales, debida a hemorragia, obstrucción o compresión de una arteria del cerebro, nunca lo sabremos. Así que le toca a otro descubrirlo, o no!

    Para mí la conclusíon final, como futuros educadores, para nosotros y los futuros alumnos/as: “El secreto de la vida, hijo mío, es fijarse metas alcanzables” (p.198). A lo que yo añado: …y no cejar en el empeño. Justifica toda una vida

  788. Cecilia Mª Mrouja Miguélez (musical) Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLTBACH
    Esta es una narración nos cuenta la historia de Petros, contada a través de su sobrino, un gran matemático griego, conocido por ser el descubridor del método Papachistos. Respeto a su vida como matemática, decir que sólo se centra en descubrir la conjetura de Goltbach.
    En esta historia podemos ver como una lucha constante por ser el mejor y destacar en un campo o sino de lo contrario por no ser nadie, ya que como se observa en el tío Petros, el sólo quería ser conocido por haber hecho un gran descubrimiento.
    Es una obra, en mi opinión de una difícil comprensión, ya que requiere de ciertos conocimientos matemáticos, que aunque se carezcan de ellos, la trama es de fácil comprensión.
    Yo sólo quisiera descartar de esta obra la conclusión de que en esta vida siempre podemos ser alguien, aunque no hagamos grandes descubrimientos y que si tu pones todo tu empeño siempre lograrás una serie de objetivos que te llenará satisfactoriamente; y como última opinión, que es bueno tener un cierto contacto con la gente, no aislarse como hacía el tío Petros, ya que con la socialización uno puede aprender muchos aspectos diferentes que previamente desconocía no sabía con exactitud.

  789. Alba Garcia Bertoa (Primaria) Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata las matemáticas desde un punto de vista indirecto, porque en este caso, la historia se centra en la relación de Petros con su sobrino. El libro mantiene atento al lector descubriendo un enigma tras otro de la vida del matemático Petros y a la vez viendo la vida de los matemáticos, de la relación entre ellos y nombres de algunos descubrimientos o problemas matemáticos destacables en la historia. De algún modo hacer interesarse por las matemáticas y todo lo que a ellas rodea una vez adentrado en la vida de los personajes. Además es cercano a los alumnos, ya que la vida del sobrino alcanza desde su adolescencia hasta que acaba la carrera y se hace adulto, explicando las comunes dudas de no saber que estudiar, la relación con su familia o las historias universitarias mas tarde.
    Quizás, se exagere un poco la vida de todos los matemáticos relacionados con “locos” como un tópico y se recubra demasiado de incertidumbre todo ese mundo, siendo que puede ser un trabajo normal. También es muy interesante el enfoque que se repite varias veces en el libro de que llegar a saber demasiado realmente si puede volvernos locos, que podamos explicar algo que ni si quiera podemos comprender, marca de manera definitiva a algunos matemáticos que llegan a estos descubrimientos (por ejemplo, todos los que están en el club de matemáticos y se explica la insana situación de cada uno de ellos).
    Por otra parte, de nuevo sale ese odio/ rechazo por las matemáticas que también se puede ver en el Diablo de los números, en este caso, la familia de ellos, despreciando las matemáticas en sí por no ser algo práctico (en este caso, útil para su empresa), algo que pueden pensar muchos estudiantes, sin embargo la historia nos da otra visión con los matemáticos que si se toman las matemáticas en serio aunque a veces las odien por diferentes razones, como el sobrino por culpa del tío deja de interesarse por la carrera de matemáticas o el tío Petros cuando por momentos rechaza que hayan ocupado tanto tiempo en su vida sin conseguir nada a cambio.
    En definitiva, es un libro muy ameno, fácil de leer e interesante, con una historia que engancha y apto para la ESO, es un reclamo para ver las matemáticas desde otro punto de vista, tanto del de un estudiante como desde el de un matemático que dedica la vida a ello. Además, refleja muy bien que las matemáticas no son algo fácil para nadie, que requieren esfuerzo y dedicación a cualquier nivel (aunque no sea el mismo tipo de matemáticas que las escolares). Del libro se pueden sacar varias moralejas de tipo personal: el orgullo del tío, su constancia y afán de superación, al igual que el de su sobrino, etc. Y por otra parte algunas curiosidades sobre problemas matemáticos a nivel mundial resueltos o por resolver (en mi caso, no conocía ningún de los que se nombran).

  790. Cristina Isabel García Pena - PRIMARIA Says:

    Acabo de ler o libro e realmente teño varias cousas que dicir sobre del. Primeiramente gustaríame resaltar que a lectura del fíxoseme algo densa; quizais polo feito de que non me gustan demasiado as matemáticas e no libro non hai ningún momento de tregua onde non se aborden. Isto pode ser algo favorable ou pode chegar a ser algo fatigoso para os nenos, porque os contidos de matemáticas quizais ás veces son algo densos. Por outro lado, a trama en sí agradoume bastante. Créase un suspense ao principio da obra que se resolve case ao final(ou non) e que aporta un fío conductor de misterio á lectura. Aínda así, creo que como futura profesora de primaria, non recomentdaría a lectura íntegra deste libro aos meus alumnos. Ao mellor sí qlgunha parte en concreto que me pareceu bastante interesante e coa que me gustaría resaltar que non hai que rendirse ata conseguir o obxectivo buscado, sobre todo nas matemáticas!

  791. lucía maría velay fernández 3º primaria Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach»

    É un libro tipicamente narrativo. É unha novela cuxa trama xira entorno a un problema de matemáticas máis un intento de solución de dito problema por parte dos principais personaxes da historia o tío Petros e o seu sobriño favorito neste caso o narrador.
    Como a vida do tío Petros xira entorno a dito problema e tódolos cambios que lle xurdiron nela foron a consecuencia da súa incapacidade de reolvelo. E o sobriño tentará axudarlle a conseguir unha solución. Aínda que ao final nos quedemos cas ganas de saber a solución ao dito problema.
    Penso que as matemáticas non son o principal reclamo do libro, é dicir, creo están utilizadas para facer ver o esforzo de superación na vida así como a subida ao éxito ou a baixada ao fracaso.
    Persoalmente pareceme un libro cun lectura lenta debido aos seus extensos parráfos narrativos, a modo de monólogo, e o pouco diálogo que hai.
    ao seu favor dicir que é un libro que pode ser lido por nenos de idade temperá debido a que non se centra na resolución do problema matemñatico tan complexo nin utiliza demasiados tecnicismo.

  792. LUCIA MARIA VELAY - PRIMARIA Says:

    O libro é tipicamente narrativo. É unha novela que entorno a un problema matamático de difícil solución constitúe un trama con dúas persoanxes principais, o tío Petros e o seu sobriño favorito neste caso o narrador da historia. Cóntanos o que supón para tío Petros, o noso matemático importante, a non resolución de dito problema. Como a súa vida xira e cambia en función de dita investigación. E móstranos tamén o interese do sobriño por buscar solución a todo iso.
    Persoalmente a lectura non me pareceu moi amena por facerse demasiado lenta ademais de haber moi pouco diálogo e máis ben unha amplia narración textuada a modo de monólogo.
    Para min non é un libro que fale das matemáticas ou que sexa propiamente matemático máis ben pareceme un libro que utiliza as matemáticas para facer ver a supereción persoal, o éxito ou fracaso dunha persoa na vida.
    Con todo é un libro perfectamente adaptado para nenos dun idade temperá pois como xa dixen non tenta explicar o problema con tecnicismos senón que dito problema é o núcleo a partir do cal se constitúe a trama narrativa.

  793. patricia Gay Suárez - Primaria Says:

    Que puedo decir de este libro… la verdad es que me encantó. Desde el principio la historia de un sobrino que desconoce tanto sobre la vida de su tío me sumergió en el mundo de la novela creando en mí la misma curiosidad. Los halagos, la admiración por la perseverancia y la búsqueda de una vida diferente a la del resto de las personas me emocionaron y puede que me hayan acercado más al comprensión de los grandes genios, aunque eso nunca lo sabré.

  794. Alba Amor Fernández Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    En cuanto a la trama de la novela, creo que lo más relevante es la idea subyacente de que el resultado final no es lo único a tener en cuenta a la hora de valorar nuestro esfuerzo o nuestro trabajo como positivo o negativo, si no que el proceso es una parte determinante y muy importante del mismo.

    Uno no fracasa porque el resultado no sea el esperado o el deseable, si no se consiguen los objetivos no quiere decir que el proceso haya sido inútil. Personalmente creo que educativamente este es un valor que debe estar presente en la educación en valores que ofrecemos a nuestros alumnos/as.

    En un sistema educativo y social como en el que vivimos, un sistema basado en la recompensa por el mérito, debemos enseñar que a pesar de ello lo importante no solo es el mérito, el reconocimiento social. Que el proceso, lo que aprendemos, lo que vivimos durante esos aprendizajes nos está formando como personas, como individuos únicos, por lo que son procesos exitosos en sí mismos; a pesar de que puedan o no acabar cumpliéndose los objetivos o «finalidades».

    Otro contenido que me parece importante de la novela es la falta de colaboración como causa del fracaso. La no colaboración conduce al Tío Petros al fracaso, por lo menos parcial (en sus primeros descubrimientos, no sabemos si al final consigue descifrar la conjetura o no) en sus investigaciones.

    A partir de esta idea podemos trabajar valores como la fuerza de la colaboración, según el dicho popular: «siempre trabajan mejor dos cerebros que uno». Podemos introducir contenidos como el sistema de investigación actual en el cual las investigaciones se realizan en grupos investigadores, la figura del «matemático loco» ha desaparecido, y tal vez deberíamos aclarar esto a nuestros/as alumnos/as.

    Una de las ideas «secundarias» de la novela me ha disgustado, pues mantiene algunas ideas un tanto desfasadas o desigualitarias para mi gusto. El impulso principal del Tío Petros para investigar, para ser un gran matemático, es conseguir «conquistar» a una mujer… porque todos sabemos que la mejor forma de conquistar a una mujer es gozar de un alto status social y económico. Comprendo que la novela está ambientada en una época no contemporánea pero igualmente me parece que apoya o sostiene en una idea un poco «estereotipada».

    De todas formas el hecho de que persiga su sueño hasta el final me parece un bonito valor, que aparezca la idea secundaria de que todo pequeño aporte es importante para los investigadores futuros (para el futuro)… Al fin y al «cabo somos enanos a hombros de gigantes», me parece que esto deben tenerlo muy claro los niños/as.

    Es un recurso que para trabajar directamente en el aula con alumnos/as de primaria se queda un poco «grande», sobre todo por algunos contenidos matemáticos. Si fuésemos leyéndolo «con ellos», explicando conceptos en clase y demás tal vez podríamos trabajarlo con los más mayores (tercer ciclo), pero siempre adaptando los contenidos al nivel de los usuarios.

    Alba Amor Fernández (Magisterio Primaria).

  795. Verónica Lois Filgueira Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach se trata de una novela en la que se habla principalmente de la vida del Tío Petros. En un primer momento, todo empieza con un interés repentino de su sobrino hacia él al descubrir una carta destinada a Petros. El propio sobrino acude al lugar de la cita, una conferencia sobre <>, totalmente impresionado ante aquel nuevo mundo que se abrió ante sus ojos, quiere estudiar matemáticas. A raíz de esto decide hablar con su tío, el cual no está convencido de que el muchacho tenga manera de matemático y logra disuadirlo, de forma que este acaba introduciéndose en la carrera de economía.

    Posteriormente, comprende que todo ha sido un fraude, que su tío le había engañado con un problema que ni él mismo había logrado solventar “la conjetura de Golbach”. Es en este momento cuando comienza una relación más próxima entre ambos. El Tío Petros decide contarle su vida relacionada con el ámbito de las matemáticas.

    Lo que esta novela nos proporciona, a través del relato del Tío Petros, es comprender la lucha frente algo que uno desea, la desesperación por hallar la respuesta correcta. Su orgullo hablaba por él mismo, no le valía el hecho de resolver cualquier enigma, sino que quería abarcar un gran enigma, algo mundial que lo llevara al éxito. Esto se vio reflejado en el momento en que después de mucho tiempo decidió hacer públicos un par de descubrimientos, sin embargo, ya habían sido reconocimiento de otros, si esto lo hubiera hecho en cuando los descubrió los reconocimientos serían suyos. Uno no debe de ser tan ambicioso…

    El Tío Petros dedicó prácticamente toda su vida a la conjetura de Goldbach y finalmente, cuando dice haber hallado la respuesta, su sobrino llega tarde para presenciarla y afirma que lo más probable fuera que no lo consiguiera, achacando una locura en él.

    Lo que esta novela me sugiere es el hecho de que para ser reconocido mundialmente hay que ser el mejor en un campo y lograr lo imposible, sin embargo, es muy complicado lograrlo, conllevando esto a dejar muchas cosas atrás, como el ejemplo de Kurt Gödel, la máxima cordura lo llevó a la locura ante los ojos de los demás.

    Hay que ser consciente de cómo son las piedras sobre las que uno anda.

    La novela nos aproxima al ámbito de la investigación matemática, algo bastante desconocido y tal vez desconcertante para mí, muestra una visión diferente de las matemáticas. Proporciona una lectura ágil e intrigante al lector, el cual no se ve obligado a conocer las matemáticas a fondo para poder comprenderlo.

  796. Ana Belén García García Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach. Apóstolos doxiadis.

    A historia do tío Petros e a historia de toda unha vida de entrega ó estudio e a investigación matemática, en torno á Conxetura de Goldbach que di: “ todo número primo maior que dous é igual á suma de dous primos”. A súa frustración por non acadala resolución do problema vese cando ó enterarse de que o seu sobriño quere estudiar matemáticas trata de mediar para que non o faga propoñéndolle que resolva a Conxetura e así se de conta de que a vida dos matemáticos é un camino duro e arduo no fin do cal pode que se atope a desilusión e a frustración de non acadalo desexado descubrimento que asegura o recoñecimento social. O tío petros representa o amante das matemáticas de maneira obsesiva ata tal punto de facelas o eixo da súa vida. Dende o meu punto de vista o sobriño representa o amante das matemáticas máis practicas, e fai delas o seu medio para vivir.
    O libro descúbrenos o ámbito das matemáticas máis descoñecido que é o da investigación, o que aínda está por demostrar. Deixa claro que as matemáticas son unha ciencia viva que non está todo dito. Nel mézclanse personaxes ficticios con personaxes reais, importantes matemáticos como Harder, Ramanujan, Gödel… Fálase de conceptos e teorías matemáticas de maneira comprensible para o lector. A pesar de que o vocabulario é comprensible e consta de aclaracións e anotacións a pé de páxina que fan a lectura máis sinxela, non é recomendada a lectura para alumnos de Primaria polo menos a lectura individual. Sería factible na aula de Primaria (últimos cursos) unha lectura guiada de fragmentos que pode axudar comprensión de certos contidos matemáticos como por exemplo os números primos, ou para facer comprender ós alumnos a grandiosidade e a complexidade das matemáticas avanzadas. Da mesma maneira poderíase aprobeitar este material didáctico para achegar ós alumnos ós grandes matemáticos e ás súas aportacións máis importantes. Trataríase dunha maneira de traballar a historia da matemática alonxada do método tradicional.
    É unha novela amena e que te engancha dende o primeiro momento polo misterio da resolución da Conxetura de Goldbach que conta co encanto dun final aberto, deixao na imaxinación do lector.

    Ana Belén García García.

  797. Joana Florindo- Erasmus Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, es una novela de lectura que presenta una visión fascinante de la teoría de los números y explica por qué los números primos, que no tienen aparente patrón de sucession o de distribución, intriga siempre a los matemáticos.
    El libro, en mi opinión, tiene como objetivo permitir entender de lo que se necesita para hacer matemática, en los momentos de contemplación, sino también de todas las dificultades e incluso peligros que rellenar el camino de aquellos que se aventuran en la creación de las matemáticas.
    Esto libro es para mi muy interesante. Algunas veces era difícil para mí de entender todo exactamente, pero el entusiasmo del tío Petros por la matemática me impresionaba. El libro “diablo de los números” es más indicado para niños qué “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, por qué tiene una lectura más facil y cautiva el alumno a gustar más de matemática.

  798. Liliana Soares- Erasmus Says:

    Para mi lo libro “El tio Petros y la conjetura de Golbach” es una novela que me gustó muy, que dio un gran deseo de leer, porque siempre queremos saber cómo terminará y también ayudó para aumentar mi conocimiento de las matemáticas. Es una novela muy atractiva. Pero creo que no es una novela adecuada para niños de primaria. Creo que tiene un vocabulario demasiado complejo para trabajar con niños y también muestra las diversas teorías y expresiones que los niños de esta edad todavía no lo entiendo.
    Sin embargo, era importante e interesante que todos los maestros que trabajan con niños mayores a trabajar para este libro basado en los valores como el compromiso y valentía.

  799. Alba Charlín Álvarez Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” trata sobre la vida del matemático Petros Papachristos, que dedicó toda su vida a descifrar un problema matemático: “La conjetura de Goldbach”. Su sobrino, muestra un gran interés por su tío debido al rechazo que presenta la familia ante él, y a continuación por su carrera, y todos sus logros en el mundo de las matemáticas.

    “El éxito en la vida se mide con la vara de los objetivos que te has fijado” es una de las frases que más me ha llamado la atención del libro, que aunque sea muy cuestionable creo que todos deberíamos plantearnos si todo aquellos que nos planteamos o proponemos, llegamos a conseguirlo o nos plantamos sin ni siquiera intentarlo.

    La presente novela es sencilla y fácil de leer en cuanto a la forma. En cuanto al fondo diría que es emocionante e intrigante y que tiene un argumento atractivo que engancha al lector.
    Creo que este libro va dirigido a alumnado a partir de secundaria por el lenguaje, demasiado complejo para niños de primaria, y las reiteradas menciones de complejos teoremas, conceptos y términos matemáticos.
    Pero en definitiva para todos aquellos que estén dispuestos a dejarse llevar y disfrutar.
    Quizás no nos ayude a comprender en su totalidad las matemáticas que allí se explican, pero si será interesante para disfrutar de la novela. Me gusta mucho los temas transversales que se pueden sacar de este libro sobre la superación y lucha personal y sobre todo en lo que se refiere al ‘mundo de las matemáticas’, ya que en muchas ocasiones los que se dedican a esto se ven criticados con prejuicios como gente que se obsesiona y deja de lado los sentimientos y una ‘vida propia’.

    A lo largo de la lectura se mencionan diversas aportaciones al mundo de las matemáticas que hicieron importantes figuras como Hardy, Gödel, Littlewood, Turing…

    Desde mi punto de vista, el libro nos introduce en un mundo en el que todavía queda mucho por descubrir, sobre todo en lo que se refiere a las matemáticas.

  800. Raquel Villar Álvarez Says:

    Nos cuenta la vida de un matemático, Petros, que prácticamente sin vida social tiene dos aficiones: el ajedrez y la jardinería.
    El sobrino, al igual que su tío se siente atraído por las matemáticas pese al rechazo de la familia ante esa idea. El libro cuenta como Petros no aprovechó las oportunidades que la vida le ofreció a causa de su obsesión por las matemáticas y de descubrir que todos los números pares mayores que dos, son resultado se la suma de dos números primos, ésta es la conjetura de Goldbach, siendo hasta el día de hoy uno de los varios problemas matemáticos irresolubles. Sin embargo Petros realizó descubrimientos importantes para la resolución de este problema, pero el conocimiento a esos niveles está al alcance de muy pocos, quedándose Petros a las puertas de la sabiduría.
    A las personas que les gusten las matemáticas y sepan apreciar su belleza se identifican con el tío Petros, sin embargo los que sabemos que estamos negados para ellas nos identificamos con el sobrino.
    Concluyendo; todo el mundo, todo lo que nos rodea, se reduce a los números. Las matemáticas tienen respuesta para todo aunque aún no hayamos descifrado ni una milésima parte del entramado de esta ciencia.

  801. Miguel Angel Curra Portela Says:

    El Tio Petros y La Conjetura de Goldbach, creo que es un un buen Libro para acercarse al mundo de las Matematicas de una manera vivencial, didáctica y sobre todo significativa. Con una trama narrativa que fluye entre la dualidad del profesor-tio y aprendiz -sobrino, relata la vida de un mátematico obsesionado con demostrar que todo número entero par mayor que 2 es la suma de dos números primos, es decir la famosa conjetura , que como nos dice el libro fue en realidad reenunciada por Euler debidamente. Pero tambien nos adentra en la trayectoria vocacional,académica y familiar de un joven, que podria ser el lector ideal del libro, interesado en las mátematicas. Nos va narrando la historia de su anciano Tio y la suya propia a la par, en flash backs alternativos y con el común espejo del saber mátematico con todos sus angeles y demonios. Y es en su primer acercamiento, dónde surge para mi el primer punto de infexión de la novela. El Reto que hará fluir la novela, el trato que le propone Petros a su sobrino es la mecha que despues de leido y releido el libro,(como es mi caso) te hace ver el problema en todo su contexto, a parte de ser para el sobrino la elección entre la familia, loque te aconsejan, y tu sueño de joven ambicioso y con un buen expediente que ve en su Tio un referente a seguir. «El Secreto de la vida es fijarse metas alcanzables», se repite en el texto más de dos veces,» Hay tres cosas imposibles de ocultar…, Uvas verdes…,» Uno debe ser despiadado y sincero con sus debilidades, admitirlas con valor y escoger un camino», no cabe duda que el libro da muchas pistas de la vida académica y profesional, de sus sacrificios,(aislamiento social),Glorias,(reconocimiento histórico) y carencias,(Isolda, relación familiar), y todo, nutriendote de información sobre los grandes y pequeños mátematicos de nuestro tiempo y sus descubrimientos. La aceptación del fracaso no llega, sobre todo para el sobrino que en el último tramo del libro hace despertar en su tio una nueva euforia que lo lleva a la resolución maravillosa de la conjetura. Un libro ameno, didactico e enriquecedor en todos los aspectos, no solo en el matemático.

  802. Marta Neira Carpinteiro Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» trata sobre a vida do matemático Petros Papachristos, que adicou a súa vida a descifrar un problema matemático: «a conxetura de Goldbach». O seu sobriño (que é en realidade quen nos conta a historia) mostra interés no seu tío, na súa carreira e nos seus pasos como matemático, a pesar de que o tratan como a ovella negra, xa que chegou incluso a apartarse da súa familia. O tío Petros proponlle ao seu sobriño que si resolve un dos enigmas sen resolver aínda, «a Conxetura de Goldbach» (todo enteiro par maior que dous é suma de dous números primos), dedicarase ás matematicas, ou do contrario deixaraas. Durante a letura podemos ver algunha aportación ao campo das matemáticas (conxeturas, teoremas…) que realizaron importantes figuras como Hardy, Turing, Gödel…
    Ao longo de toda a novela respírase un ambiente moi intrigante, que fai que o lector non poida parar de ler (ou iso foi o que me pasou a min, que lin todo o libro o mesmo día), debido á «necesidade» de saber si Petros será capaz de resolver o complicado enigma.
    A obra pareceume interesante e intrigante, xa que ten un bo argumento. Dende o meu punto de vista non é recomendable para nenos de primaria, xa que o argumento é un pouco complexo, así como os termos matemáticos, que penso non son os mais adecudos para esas idades. Pero aínda así é fácil de ler e entender para nha persoa cun pouco mais de idade que un alumno de primaria, xa que ademais non hai porque ter moito coñecemento da materia para que o libro resulte interesante.

  803. Rubén Rodríguez Vaamonde Says:

    A diferencia do Diablo dos números posúe un carácter moito máis novelesco con unha trama que engancha máis provocando un ritmo de lectura moito máis áxil. Pese a centrarse na narración do transcurrir da vida de duas persoas que comparten un mesmo soño, non descoida a incorporación de elementos matemáticos que poden ser usados con fins didácticos, e que no libro son explicados con bastante claridade.
    O libro amosanos unha parte das matemáticas que a veces pasa máis desapercibida como é na que se me mestura ca filosofía, pero que non por eso é menos importante xa que de ela derivan axiomas e teoremas moi importantes.

  804. Lorena Vázquez Buendía-Musical Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», novela de Apóstolo Doaxiadis, relata a historia do tío Petros, un matemático, e o seu sobriño.
    Petros dedicou parte da súa vida a solucionar a Conjetura de Goldbach pero non tivo éxito aínda que anos máis tarde, o seu sobriño, tamén fanático das matemáticas, quixo seguir o seu camiño a pesar de que o seu tío non quería.
    Persoalmente,chamoume a atención o feito de mencionar e falar sobre grandes personaxes do campo das matemáticas como Turing,Gödel, entre outros.
    Paréceme un libro interesante no relacionado as matemáticas e recomendable, posto que é bastante doado de entender aínda que pode que sexa un pouco complicado para nenos de primaria.

  805. Javier Durán Rivas -- Musical Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Golbach” es una novela que pese a que desarrolla temas matemáticos no resulta difícil de leer e incluso resulta amena.
    Nos cuenta la historia de un matemático (Petros Papachristos), que dedica su vida a intentar sin éxito resolver un problema matemático (la conjetura de Goldbach) aunque nunca tuvo el apoyo de su familia. De esto también se saca la idea de que debemos pelear por aquello que nos gusta si estamos convencidos, y que hay que tener paciencia y perseverancia para, por lo menos, intentar conseguirlo.
    Creo que la historia está muy bien planteada y desarrollada, ya que teniendo las matemáticas claramente como argumento central consigue desarrollar una historia muy recomendable no para alumnos de primaria, pero si para adolescentes y adultos.

  806. Iria García Seco Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONGETURA DE GOLDBACH»

    Debo empezar este comentario diciendo que no me gustan en absoluto las matemáticas, por lo que temía no ser capaz de leer el libro por miedo a que fuera demasiado centrado en ellas. Pero por suerte para mí, me llevé una grata sorpresa cuando tan sólo llevaba unas pocas páginas. Me ví intrigada de repente, por saber por qué el padre del protagonista odiaba al tío Petros, que pasaría con la famosa congetura( que por cierto sólo me sonaba porque hablan de ella en la película «La habitación de Fermat») y muchas otras intrigas que hicieron que me enganchara al libro.

    En líneas generales puedo decir que en mi opinión, es un buen libro.Incluso alguien como yo, sin idea sobre matemáticas, podría leerlo con tranquilidad gracias a sus diversas aclaraciones y explicaciones a pie de página.

    A pesar de esto, considero que no sería un libro en absoluto apropiado para Educación Primaria. Creo que su aplicación correcta sería en el primer ciclo de la ESO,primero porque muchos de los alumnos se sentirían identificados con el protagonista y porque para una correcta comprensión de la lectura se necesita un mínimo de edad y por lo tanto de conocimientos para dicha lectura.

    En conclusión , recomiendo este libro a todo el mundo incluídas las personas de la rama de Humanidades, que como yo, podrían acabar por descubrir la cara más humana de las matremáticas.

  807. Sara Millán Vidal Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro con un argumento atractivo que engancha al lector. Es una obra dirigida a adultos, debido a su vocabulario, duración y misterio que entraña.

    Está contado por el sobrino de Petros, su máximo admirador y el único que entiende a su tío, al descubrir que éste fue un famoso matemático.
    Petros dedica su vida a descifrar un problema matemático, la conjetura de Goldbach, que no consigue resolver, pero que no le hace desistir en su intento, llegando a apartarse hasta de su familia. Aunque nunca deja claro por qué Petros desiste de su búsqueda sobre este problema.

    La primera parte de la obra está escrita en primera persona, y la cuenta el sobrino de Petros, y la segunda parte está contada en tercera persona, donde narra la incesante búsqueda de Petros por encontrar una explicación y su fracaso contínuo.
    Cuando empecé a leer el libro, diré que lo comencé con desgana y por obligación, pero luego me dí cuenta de que me estaba enganchando su argumento, aunque creía que tendría otro tipo de final. No puedo decir que “El diablo de los números” me resultase aburrido, pero esta obra para mi gusto sobre la lectura me resultó mucho más atractiva.

    Mi conclusión, que no por ello tiene q ser correcta, es que el libro nos esta diciendo que en las matemáticas queda mucho por descubrir, que no está todo acabado en este ámbito y que, aunque el protagonista no consigue su propósito, su esfuerzo le sirve para conseguir la admiración de su sobrino.

  808. Angel Gestal Says:

    «El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach´´ é un libro que intenta darnos unha visión diferente do mundo das matemáticas, unha visión alonxada do que os alunos e a xente, polo xeral, soen pensar con respecto a esta disciplina e aos que se encargan dela: aburrida, seria, etc.

    Petros é un matemático peculiar (no libro leemos como outros matemáticos tamén foron bastante peculiares) que adicou a súa vida ao intento da resolución da «Conjetura de Goldbach´´.

    O libro trata sobre o seu sobriño que, cando é xove, interesase polo seu tío e por descubrir que é o que le levou a ser un repudiado na súa familia. Debido a este interese comézalle a coller o gusto as matemáticas ata o punto de querer adicarse a elas, ainda que finalmente o sobriño termina estudando económicas ante as dificutades qu lle plantea a súa familia (se supón que polo medo en que se convirta nunha persoa coma seu tío).

    O seu tío termina por explicarlle a «Conjetura de Goldbach´´ problema matemático moi complicado sen resolución por pasos en diferentes días.

    Unha noite, o tío chamao con gran alegría, atopara a solución á «Conjetura Goldbach´´ e pídelle que veña con outro testigo para atestiguar o feito e a demostración. O sobriño chega onda el pero xa é tarde, o tío morrera.

    O autor deixa así un final aberto no que non se sabe se o tío realizou a resolución da ´´Conjetura´´ ou non.

    O libro paréceme moi adecuado para quitarnos da mente algúns estereotipos sobre as matemáticas e ver como estas poden ser apaixoantes.

    Tamén, ao tratar sobre a adicación completa a unha actividade, podemos extrapolar a músicos, pintores, físicos, ximnastas, etc. danos unha visión sobre o esforzo, as metas dunha persona ou a visión diferente da realidade de cada un. Pódense extraer varios temas de debate para a clase (se ben esta actividade a enfocaría máis a ESO ou incluso bacharelato).

  809. Paula Deiros Felpeto-Mag Musical Says:

    Mi comentario sobre “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” se centra en que me expresó nerviosismo,inquietud,satiafaccion y desilusión. Nerviosismo porque soy una persona muy tenaz y cabezona y me identificaba con el tío Petros y el nerviosismo por conseguir la solución. Inquietud por poder llegar a una conclusión final y saber si se animaría a retomar sus trabajos matemáticos dedicados a la conjetura con la ayuda de su sobrino. Satisfacción porque es una novela con temática matemática y de suspense y que engancha al lector hasta el final.Desilusión porque la vida es frustrante y me encantaría poder compartir este libro con niños de primaria y es prácticamente imposible que comprendan su lectura, por ello sería bonito hacer un resumen apoyado por el libro y compartirlo con los futuros alumnos para utilizarlo como una forma amena de ver las matemáticas y que los niños el día de mañana encuentren que las matemáticas también son muy bonitas en la parte de la investigación. Creo que con esto expreso todas las sensaciones causadas tras la lectura y resumo mediante pinceladas el argumento de éste.

  810. Lola Joga Gómez Says:

    1)las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos. Sus practicantes vivían en un auténtico paraíso conceptual, un majestuoso reino poético inaccesible para el profano.

    2)el verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de la armonía y perfección.

    3)las matemáticas son como un árbol de raíces firmes (los axiomas), un tronco fuerte (la demostración rigurosa) y ramas que crecen constantemente y dan flores maravillosas (los teoremas)

    ESPERO QUE DESTE MODO SÍ RESULTEN VISIBLES¡¡
    saúdos

  811. Lola Joga Gómez Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH¡¡
    Dispoñome a facer un comentario sobre o libro e quero prescindir de palabras que me levan a facer un resumo do mesmo xa que é o que todos fan. Prefiro facer unha pequena reflexión, falar daquelo que aprendín durante e despois de lelo.
    Destaco unhas poucas citas literarias que me pareceron interesantes ou sencillamente me sorprenderon e fascinaron: <>, <>. Esto cambiou totalmente os meus esquemas cognitivos creentes nunha sola dimensión de practicidade matemática. Dinme conta nese momento que descoñecía totalmente as bases desta disciplina. ¿Como podo, polo tanto, ensinar algo de matemáticas sen ter esto previamente afianzado? ¿Cal sería o meu obxectivo das miñas explicacións? ¿Axudarìa e motivaría o alumnado sen poñer esta pizca de emoción e de beleza ó asunto? Penso que nós debemos mediar para que os nenos queiran aprender, estén motivados a elo, dispostos a elo, e non para un simple: aprender o que se lle ensina. Temos que ir máis alá.
    <>
    O libro enséñanos outras cousas ademáis de matemáticas. Toma como referencia a vida do tío Petros e contrastaa con outros modos de facer, de ser, de pensar… Abordando temas como o da búsqueda interior, o descubrimento da verdade máis absoluta, a humana capacidade de fracasar e de necesario recoñecemento e aceptación deste fracaso como remedio para a enfermidade. O autoengaño persoal, penso que moi influínte en todos nós. Pero o que especialmente me fixo facer un stop e continuar a lectura foron as palabras <>. Esto adquiere moito sentido sobre todo no emocionante final do relato.
    Recomendo a súa lectura. Para ós que lle gusten as matemáticas, è de gran valor pois é convencional con elas. Toma como referencia o método de demostración empìrica que utiliza a lóxica como fundamento para a resolución de problemas. O mesmo que acabo de exponer è de seguro interesante para un docente deseoso de adquirir técnicas de ensinanza aprendizaxe. Ou mesmo para un alumno en idade de secundaria. Pero en definitiva para todos aqueles que estén dispostos a deixarse levar e disfrutar.

  812. Myriam Rincón Fontán ( Matemáticas e a súa didáctica)) Says:

    El tio petros y la conjetura de goldbach, es un libro en el que es posible entender la fascinación por la matemática.
    Su autor, cuenta la historia de petros, un matemático frustrado, que en un principio no consiguio resolver la conjetura de goldbach, es decir, el teorema que afirma que todos los numeros enteros siguientes al dos se pueden obetener por la suma de dos numeros primos.
    Este, cuando su sobrino le dice que quiere dedicarse a las matemáticas, le da este problema. Su sobrino, ajeno a la dificultad, intenta obtener una solución a uno de los problemas mas abiertos desde la antiguedad en el campo de las matemáticas.
    En el libro se descubre, como el tio Petros,fue profesor en Alemania e Inglaterra, un niño prodigio en esta materia y un estudioso que dedico practicamente su vida a indagar la conjetura de goldbach.

    Asi el lector, descubre el porque existe ese amor, a veces incomprensible, hacia las matematicas, ya que las describe de una manera atractiva, y hace que los que leemos el libro nos interesemos mas por ellas, y las veamos de un modo menos critico, porque no todo en matematicas tiene su porqué.

  813. Carmen Requeijo Chao. Magisterio musical Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro es narrado por un joven que casi no conoce a su tío Petros debido a que es un hombre solitario con apenas vida social. Es a partir de una reunión familiar cuando se empieza a interesar por él y por su vida y descubre que era una persona muy diferente de la que su padre y su tío les habían hablado durante muchos años.
    La relación sobrino-tío se estrechó cuando le pidió su opinión antes de elegir la carrera. Su tío le propuso el retro de resolver el problema de: “todo número entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”. Solo podría estudiar matemáticas si llegaba a la solución. A pesar de que tenía todo un verano para resolverlo, no lo logró. Fue años más tarde cuando averiguó que se trataba de la conjetura de Goldbach, la investigación que nunca dio finalizado su tío.
    El tío Petros era matemático y después de acabar la carrera quiso convertirse en uno de los grandes para conquistar de nuevo a su amada Isolda. Pensaba que solo lo conseguiría si resolvía un Gran problema Matemático como era la conjetura de Goldbach. Investigó en ella hasta la obsesión, durante muchos años y mediante varios métodos como son el analítico, el elemental y el geométrico. Sin embargo, no consiguió solucionarla y para ocultar su fracaso utilizó el teorema de la incompletitud de Kurt Gödel, diciendo que la conjetura de Goldbach era indemostrable.
    Su sobrino, no contento con su excusa intentó que reconociera su fracaso o le dijera el por qué del abandono de su estudio. Fue aquí el comienzo de la locura de Petros Papachristos que lo condujo a la muerte, lo que impidió saber si resolviera la conjetura de Goldbach o no.
    Como todo final abierto, es el lector el que “decide”, a su gusto, si lo hizo o no. El sobrino lo niega para proteger el recuerdo de su tío de cualquier intento de ridiculización pero, bajo mi punto de vista, lo consiguió.
    En este libro se pueden observar dos tipos de matemáticos: el obsesivo, que intenta conseguir el éxito y dedica toda su vida a ello, representado por el tío Petros; y el que quiere las matemáticas como profesión, simbolizado por el sobrino.
    A diferencia del El diablo de los números, El tío Petros y la conjetura de Goldbach, es un libro más complicado debido a su vocabulario y la extensión de sus capítulos y por lo tanto dirigido a otro público, más bien adulto. Para introducirlo en edades más tempranas, sería conveniente que un profesor o adulto introdujese y guiase algunos conceptos.
    Cabe destacar que cita personajes importantes dentro de los campos de la investigación de las matemáticas y la física que, a pesar de no tener relevancia para seguir el hilo de la historia, sería importante conocerlos.
    En definitiva, me pareció un libro muy interesante por ser una novela cargada de intriga que atrae al lector en su lectura a medida que avanzan las páginas. Además, mediante la comparación de los dos personajes enseña que hay que aprender a disfrutar de la vida y de sus pequeños placeres, haciendo lo que realmente nos gusta pero sin abusar, ya que nos podríamos perder otras muchas cosas.

  814. VICENTA OUTEIRO (MAXISTERIO MUSICAL) Says:

    Este libro conta a historia de Petros Papachristos e o seu sobriño. O sobriño é o narrador das «aventuras» do seu tio. Petros é un vello que viven nunha casa do campo, coidando do seu xardín, xogando moi a miúdo ao axedrez e retirado da vida social e familiar. O sobriño, por azar, descobre que o seu tio era un gran matemático e que fora profesor en Inglaterra.
    O sobriño, que o admira, quere seguir os seus pasos e vaille comunicar que quere estudar matemáticas. O tio Petros, para saber se é un bo matemático dille que ten que resolver unha preposición matemática e, a pesar de que o pai e o tio pretender evitar que estude iso por que non dá satisfacción ningunha, o sobriño vai para América estudar. Ali coñece a un amigo, compañeiro de cuarto, e avísao de que o que lle pide o seu tío é algo que ninguen deu demostrado (a conjetura de Goldbach) e enfurecido vai falar con el. A explicación que lle deu foi que tiña un avance feito pero non quixo desvelalo para que ningún matemático o puidese usar e lle «roubara» o seu traballo. El prefería presentalo todo xunto. «Pechouse» para conseguilo e mentras tanto adiantóuselle outro (co teorema de Gödel). Cando o sobriño vaille comunicar a resposta do seu tio ao seu compañeiro de cuarto, este dille que iso só o di para xustificar o seu fracaso. O sobriño,como non o conseguiu, abandona matemáticas e comeza estudar económicas. Mentres a relación co tio vai mellorando e xoga de vez en cando ao axedrez con el.

    O sobriño vainos descubrindo ao seu tío. Vai relatando a súa vida desde moi novo. Cóntanos que facía exercicios que asombraban aos seus profesores, que fora mestre en Cambridge e que alí coñeceu a grandes matemáticos da súa época. Unha vez que se foi para Alemaña foi cando quiso probar a «conjetura de Goldbach». Tiña un avance pero non quixo desvelalo para que ningún matemático o puidese usar e lle «arrebatara» o seu traballo.
    Un día entregan unha medalla de ouro ao mérito e cando volvían para casa o sobriño pediulle que lle falase sobre a «conjetura de Goldbach» e deulle 10 leccións sobre a conjetura de Goldbach. Na última clase explicoulle o método das xudías e co tempo foi vendo como o seu tio empezaba a comportarse dunha maneira rara e notaba que estaba metido outra vez na demostración; ata que, un día, Petros chamou todo nervioso ao seu sobriño para que fose correndo, con testigos, para que viran cos seus ollos a demostración da Conjetura de Goldbach. Apesar de que era tarde foi para Ekali, lugar onde vivía o tío Petros, pero cando chegou estaba morto. Non se sabe se ao final conseguira demostralo ou non, posto que non había probas.
    o sobriño, no epitafio da tumba púxolle «todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos» ; isto é, a Conjetura de Goldbach.

    A verdade é que o libro gustoume máis do que espera. Gustoume a parte de ir descubrindo pouco a pouco ao tio Petros, a súa vida.
    Este libro foi o que me «presentou» por primeira vez a Conjetura de Goldbach, posto que a descoñecía pr completo.
    Gústanme os finais abertos, e este libro é un deles. Queda aí a cousa de se ao final descubriría ou non a Conjetura. O meu final é que non. Considero que foi unha tolería del. Se ninguén o deu demostrado non creo que tivese tan mala sorte de que xusto cando o consegue, morra. Aínda que o libro sempre nos deixará esa dúbida.
    Parabéns polo libro.

  815. Raquel Iris López Carreira. Musical Says:

    La novela “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, escrita por el griego Apostolos Doxiadis, relata la historia de Petros, un matemático que decidió dedicar toda su vida a la resolución de la Conjetura de Goldbach, la cual se basa en que cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos.
    Petros era considerado la oveja negra de su familia, sin embargo su sobrino se interesa por conocer más a su tío y saber cómo ha sido su vida. Fue entonces cuando descubrió la obsesión de Petros por resolver el citado problema matemático.
    El joven, que buscaba su vocación, comenzó a interesarse por las matemáticas. Movido por esto, el ya anciano Petros retoma su investigación.
    A lo largo del libro se intercalan personajes ficticios con renombrados matemáticos.
    Tras la lectura de este libro me gustaría destacar aspectos como la perseverancia y la entrega absoluta, que el protagonista muestra para lograr su objetico, la resolución de la Conjetura. A todo esto, hay que sumarle el afán de superación personal.
    Esta actitud no es exclusiva de los matemáticos, sino que puede extenderse a otras muchas profesiones, así como, a todas aquellas personas que se dejan la piel en el intento de lograr alcanzar los objetivos que se proponen, sin dar importancia a lo que opinen quienes los rodean.
    En cuanto a los destinatarios, no considero que sea un libro apropiado para niños de corta edad, ya que en ocasiones se profundiza en algunos aspectos matemáticos, lo cual podría resultarles algo complicado.
    Sin duda, su lectura me resultó amena y entretenida, debido al modo en que se narran los acontecimientos.

  816. Andrea Bernárdez Barreiro (magisterio musical) Says:

    La obra de Apóstolo Doaxiadis lleva a la reflexión del tremendo esfuerzo realizado por los grandes matemáticos con una vida dedicada por completo al estudio y a la investigación,pues en muchos casos dicha dedicación es llevada a casos extremos como ocurre con Petros en esta narración.Éste llega a omitir acciones vitales y se priva por completo de todo tipo de ocio o distracción durante años sin tener garantizado el éxito lo que le lleva a ser una persona antisocial,al rechazo familiar y demás y todo ello debido a su sorprendente obsesión con el reconocimiento como muchos otros grandes de la matemática.
    Se nos hace reflexionar,además,en cosas como que se debe aceptar una derrota con valentía y jamás desanimarse ya que existe la necesidad de aprender de errores cometidos y es importante fijarse metas alcanzables.

    La novela resulta muy amena y entretenida, ya que, aunque las matemáticas tienen una gran importancia en esta lectura la historia humana tiene el peso temático.Lo cual hace que su lectura resulte agradable y nada aburrida. Cabe destacar que en este caso que aunque el vocabulario es simple la lectura es algo más compleja para un público excesivamente joven.

  817. Daniel Alba García de Dios. 3º magisterio musical. Says:

    Enseguida te involucra metiéndote en el tumulto de la historia de ese siniestro tío Petros, del cual estás deseando saber su historia. Desde el primer momento ya te pica la curiosidad. Algo que no tiene por qué pasar en otros libros, en los que antes de abrir de boca, primero se empeñan en introducirte a todos los personajes, los ambientes y toda una serie de acontecimientos que solo están para mantenerte en espera, Algo que no ocurre en este libro. Porque no sólo abre la intriga del susodicho sinó que la resuelve enseguida. Y ahí: ¡Quieres seguir leyendo! Antes de que te lo esperes ya está describiendo aquello que parecía, iba a resolverse al final del libro. Las cosas suceden rápido y antes de que se te ocurra pensar si el protagonista debería cambiar de carrera ya estás leyendo “¡Matricúlate en Matemáticas!”y en las líneas siguientes ya le está haciendo caso.
    Y a pesar de que el tiempo que dedica el buen hombre a sacar la conjetura y todo lo que abandona es algo surrealista, la historia es creíble porque todo lo va describiendo el autor, los procesos por los que va pasando, las explicaciones matemáticas, en las que uno irremediablemente desconecta o la ignorancia de algunos datos porque el transmisor estaba borracho y no nos lo puede contar.
    Pero, ¿Qué pensarán los matemáticos de treinta años cuando el libro los describe como viejos para las matemáticas?
    Aunque todos acertaremos en que el sueño es lo mejor para apartarse, y que trabaje el inconsciente.
    Mi abuela le decía a mi hermano que no hiciese matemáticas porque “se vuelven locos; como el profesor que tenía yo, que llenaba la pizarra de cosas y no atendía a razones”. Ahora mi hermano nos expone sus teorías atrayendo nuestra atención. Y, sabiendo que a la cordura hay un paso, espero que no se siga convirtiendo si no en el genio que percibe el sobrino de Petros al final de la historia, después de que los lectores nos fuésemos encariñando con su transformación. Sin esperar el final en un momento en el que sobrino y tío compartían la emocionados papel y lápiz en mano su famosa conjetura.

  818. Raquel Iris López Carreira Says:

    La novela «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach», escrita por el giergo Apostolos Doxiadis, relata la historia de Petros, un matemático que decidió dedicar toda su vida a la resolución de la Conjetura de Goldbach, la cual se basa en que cualquier número par mayor que dos es igual a la suma de dos números primos.
    Petros era considerado la oveja negra de la familia, sin embargo, su sobrino se interesa por conocer más a su tío y saber como ha sido su vida. Fue entonces cuando descubrió la obsesión de Petros por resolver el citado problema matemático.
    El jovén, que buscaba su vocación, comenzó a interesarse por las matemáticas. Movido por esto, el ya anciano Petros retoma su investigación.
    A lo largo del libro se intercalan personajes ficticios con renombrados matemáticos, lo cual me sirvió para familiciarme con algunos de ellos, que hasta entonces desconocía.
    Tras la lectura de este libro, me gustaría destacar aspectos como: la perseverancia y la entrega absoluta que el protagonista muestra para lograr su objetivo, la resolución de la Conjertura. A todo esto, debemos sumarle el afán de superación personal.
    Esta actitud no es exclusiva de los matemáticos, sino que puede extencerse a otras muchas profesiones, así como, a aquellas personas que se dejan la piel en el intento de lograr alcanzar los objetivos que se proponen, sin dar importancia a lo que opinen las personas que lo rodean.
    En cuanto a los destinatarios, no considero que sea un libro apropiado para niños de corta edad, ya que en ocasiones se profundiza en algunos aspectos matemáticos, lo cual les resultaría algo complicado.
    Sin duda, su lectura me resultó amena y entretenida, debido al modo en que se narran los acontecimientos.

  819. Adrian Campo Alonso - Musical Says:

    El tío petros y la conjetura de goldbach

    Mucha gente de fuera del mundo de las matemáticas podría calificar este libro de aburrido y la cantidad de nombres de matemáticos que aparecen, puede parecer lioso. Pero lo cierto es que tras leerlo, vi que se trataba de todo lo contrario, es totalmente sencillo de leer y además de entretenido, llega a “enganchar” al lector, por crear cierto misterio sobre que ocurrirá con la resolución de la conjetura.

    En el libro se narra la vida del sobrino del matemático Petros Papachristos, y la propia vida del matemático. El sobrino decide estudiar matemáticas, y su tío le encomienda un problema que debe resolver para demostrar que tiene talento matemático, se trata de la conjetura de Goldbach (Todo par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos). Al descubrir que su tío le encomendó la resolución de uno de los grandes enigmas de las matemáticas, se enfurece y pide explicaciones a su tío, a través de las cuales descubre que la vida de su tío había girado entorno a la resolución de la conjetura pero que éste había desistido después de años de investigación. Tiempo después de haber dejado la investigación, la retoma junto a su sobrino, cuando este le pregunta sobre ella. El libro tiene un final abierto en el que deja que sea la imaginación del lector la que “decida” que es lo que pasa con la resolución de la conjetura.

    Se puede decir que todo el libro es una gran muestra de lo que una persona puede llegar a hacer por algo si de verdad se lo propone. El protagonista muestra una increíble fuerza de voluntad para resolver lo que se ha propuesto, y aunque llegado un momento desistiese, tiempo después vuelve a retomarlo, incluso con más fuerza y más ganas. Sirve también para hacerse una pequeña idea de como es el trabajo de los matemáticos. Los diferentes caminos que toman, las pruebas, hipótesis y teorías. También se puede ver como si nos obsesionamos demasiado con algo, puede llegar a ser perjudicial para nosotros, haciendo que dejemos de lado otras cosas más importantes.

  820. Mª Victoria Masid Fernández; Ed. Musical Says:

    Encuentro en este libro, un material didáctico muy interesante.
    Me llamo bastante la atención, en contraste con otras publicaciones, la importancia que le asigna a la parte moral y psicológica del individuo, y creo que esta característica es la que, en cierta medida, hace que nos enganchemos a la trama con mayor facilidad.
    Aparte de la intención de introducirte en el mundo matemático, a todas las escalas, de mostrarte sus secretos y sus genialidades, guarda una parte para la realidad y las grandes personalidades que la conforman.
    La historia está siempre enmarcada en un halo de misterio, y rodeada de una gran ternura, mimada y paciente.
    Me parece una aportación muy significativa, para darle uso, sobretodo en los primeros ciclos de la E.S.O pero siendo aprovechable, en cierta medida, para el último ciclo de primaria.
    Fomenta valores, que poco a poco, se están perdiendo en nuestra sociedad, como la perseverancia, la búsqueda de un trabajo bien echo, y por encima de todo, la búsqueda de nuestras propias metas, aunque debemos tener cuidado, para que estas no se conviertan en un arma de doble filo, como en esta historia.

  821. Raquel Nogueira Basalo(Musical) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que, sin perder en ningún momento su carácter literario, lográ adentrarnos en el mundo de la matemática y de su historia.

    Esta novela trata en torno a dos protagonistas. Por un lado tenemos al tío petros, un hombre mayor que sólo vive ya para sus partidas de ajedrez. En contrapunto a este personaje está su propio sobrino, un chico joven, que por casualidad, llega a descubrir todo lo que su tío fue en el pasado como matemático.

    Se nos cuenta que Petros pasó toda su vida intentado demostrar el problema conocido como “ la conjetura de Goldbach”. De esta linea argumental inicial, van creciendo otras que nos hacen viajar por la historia de las matemáticas de un modo, más o menos ameno.

    En mi opinión, este libro es adecuado como material didáctico para niños, aunque personalmente no trabajaría mucho sobre el en clase, más bien, me parece interesante como lectura personal, para que los niños comprendan la clase de aventuras a las que se puede enfrentar uno sin salir de una habitación. Eso sí, creo que se emplea un lenguaje adecuado y está escrito de una forma que cualquiera puede comprender de qué se está hablando. Por último, algo muy interesante es que, además de tratar las matemáticas también se habla de los matemáticos, lo que humaniza un poco esta asignatura, que a veces, parece ideada por y para robots. Es curioso ver como un simple problema puede definir la vida de una persona, en este caso, un matemático.

  822. Rosalía Rodríguez Varela (Maxisterio Musical) Says:

    Este libro conta a historia dun matemático «vencido» polo Teorema de Goldbach e a súa volta ao traballo logo de que o seu sobriño tratara de falar con el ao darse conta de que, o problema ao que lle enfrentou para desalentalo a ser tamén matemático na súa xuventude era o propio Teorema de Goldbach.
    Vexo na lectura do libro que Petros é un tipo de persoa que se frustra moito nos seus fracasos (xa sexan amorosos ou matemáticos); e o sobriño é un grande admirador da figura misteriosa e interesante do seu tio.

    No libro, trátanse ensinanzas como a superación e a ambición, pero tamén dende o punto de vista de que poden ser tan boas como perigosas, xa que Petros perde gran parte da súa vida tras o teorema que non logra resolver.
    A lectura é bastante fluída de maneira que os teoremas, problemas e conceptos matemáticos explicanse de maneira clara e simple na maior parte dos casos, asi como de maneira práctica, o cal paréceme moi importante á hora de querer comunicar ou facer sentir un acercamento a estas. Tamén resulta facil polo feito de que xoga moito co misterio e a intriga ata o punto de deixar un final aberto no que o propio lector non sabe de seguro se o teorema é resolto ou non, polo tanto, pásase todo o libro desexando chegar ao final e saber os segredos da vida de Petros.

    Paréceme un libro moi util para os cursos máis altos de primaria, xa que, se se usa ben, pode ser combinado en moitas asignatura,, tratando as matemáticas por razóns obvias; a historia, xa que nombra moitos matemáticos famosos e importantes como Gauss ou Oppenheimer e lingua e literatura, xa q non deixa de ser unha novela.

  823. Anabel Vazquez Costa. Musical Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach de Apóstolos Doxiadis se trata de la historia que un sobrino cuenta de su tío Petros, un niño prodigio para las matemáticas perteneciente a una familia de comerciantes que lo tratan como la oveja negra de la familia por su inmersión absoluta en la investigación de esta ciencia, retirado totalmente de la vida social que sólo se entretiene en el cuidado de su jardín y en jugar al ajedrez.

    Su objeto de investigación es la conjetura de Goldbach, que aunque expresable en pocas palabras (todo entero mayor que 2 es suma de dos números primos) es uno de los problemas irresueltos de las matemáticas.

    En la obra se da a conocer el sacrificio de un investigador matemático como en el caso de Petros, que dedicó toda su vida a intentar demostrar (en principio por amor, posteriormente por superación personal y finalmente por obsesión o locura) este problema. Tras años y años de dedicación Petros no termina por aceptar su fracaso calificándolo como mala suerte por haber escogido este problema y obcecarse en él (ya que hizo descubrimientos en su camino, que no publicó porque se le adelantaron cuando intentaba preservar el secreto del camino de su investigación).

    Lo que más me llamó la atención (quizás por gustarme tanto la música y el arte) fue la comparación del matemático con un artista “Dese un punto de vista psicológico un matemático es igual que un músico o un poeta, alguien preocupado por la belleza y la búsqueda de armonía y perfección”. Nunca me había parado a ver esta similitud. Sí en la relación de esta ciencia y este arte, pero no en las preocupaciones y sentimientos de los individuos que las trabajan.

    En mi opinión se trata de una obra adecuada para adultos o por lo menos a partir de secundaria, pero como maestros de primaria podemos sacar ideas para trabajar con nuestros alumnos. Una de ellas es el ánimo de superación, interés y constancia en el ser humano, así como su ambición por el descubrimiento. Esto es algo a tener en cuenta, ya no en temas tan complejos como la resolución de esta conjetura, sino en aspectos más cotidianos y ya demostrados y descubiertos. Como se suele decir por algo se empieza, y el interés y amor por algo es fundamental para trabajar sobre ello. Por otro lado la esperanza nunca se pierde, que realmente es lo que le sucedió a Petros con la conjetura a lo largo de su vida.

    Para terminar decir que la historia del tío Petros en enganchó y me gustó. Es un ejemplo de que los contenidos no vinieron mascados como nos los dan a nosotros, sino que llegaron gracias al esfuerzo de personas como el personaje Petros, que merecen admiración. Por ello cada pequeña cosa que enseñaremos a nuestros alumnos debemos darle trato de respeto y dedicación.

  824. Alba Maria Fernandez García Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach” a diferencia de “El diablo de los números” nos muestra el mundo de las matemáticas basándose en las vivencias de expertos en esta ciencia. El tío Petros guarda un brillante pasado como matemático, y al ser descubierto por su sobrino se despierta en el un interés por el mundo de las matemáticas. Sin embargo se puede observar como un cierto egoísmo, maldad o celos hacia la decisión de su sobrino de ser matemático. Petros plantea a su sobrino la posibilidad de demostrar una proposición matemática, que más adelante descubrimos que se trata de uno de los problemas que no se han resuelto en las matemáticas.
    En mi opinón, creo que el Tío Petros ya desde joven se había obsesionado con el hecho de convertirse en un genio y de algún modo se veía en la obligación de hacer un gran descubrimiento matemático, sin embargo, el hecho de que pasaran los años y ver que no iba cumpliendo sus metas causó que se convirtiera en un ser aislado del mundo , lo que influyó negativamente en sus descubrimientos.
    La novela en sí misma es entretenida y fácil de leer, simplemente puedes encontrar dificultades a la hora de entender los conceptos matemáticos que en ella se explican, pero al final siempre las acabas comprendiendo.
    Como aplicación a la escuela, yo trabajaría este libro en el último ciclo de primaria, ya que manejan conceptos más solidos, y hay mas posibilidades de trabajo. Lo ideal sería realizar lecturas conjuntas, y después cada alumno por su cuenta en casa, para poder después comentar las dudas que se generen y tratar de solucionarlas. También hemos de tener en cuenta que no todos los niños tienen la misma capacidad de comprensión, por lo tanto si hubiera algún problema a la hora de trabajar sobre el libro, buscaríamos otros métodos para conseguirlo.

  825. Paula González Domínguez (Magisterio Musical) Says:

    “El Tío Petro y la Conjetura de Golbach”
    La historia de este libro, contada por uno de sus protagonistas (el sobrino del tío Petros), cuenta como éste dedicó toda su vida a las matemáticas. Principalmente Petros se dedicó a resolver uno de los tres teoremas que todavía estaban sin resolver, la Conjetura de Golbach.
    Su sobrino empezó a tener inquietud por su tío desde el momento en que su padre y otro tío suyo trataban con desprecio a Petros. Cuando el sobrino descubre que su tío es un gran matemático, se despierta en él el interés por este campo, interés que no es compartido por su tío el cual hace que este pierda toda su ilusión y quiere saber el porqué.
    Petros cuenta que se encerró sólo en la conjetura, que se rodeó de muchos matemáticos importantes pero que nunca desveló a nadie en que estaba trabajando, incluso llegó a fingir trabajar en otros teoremas para que no fuera descubierto y que nadie le arrebatara el triunfo. Petros veía que se hacía mayor, que todos los grandes matemáticos habían hecho sus grandes descubrimientos a tempranas edades y eso lo frustraba todavía más.
    Cuando Petros desveló a sus dos amigos en que había estado trabajando todos estos años y lo que iba a sacar a la luz, pasó lo que él no esperaba: dos años antes otro joven matemático ya había publicado sus mismas averiguaciones. Puede decirse en este sentido que Petros fracasó, pues a la par de él otro decidió no anclarse en sí mismo y aunque no hubiera llegado hasta el final de la conjetura decidió ir publicando los logros que hasta el momento había conseguido.
    Como lectora de este libro quiero destacar que hacía el final de la novela cuando su sobrino lo visita y hace despertar en su tío el volver a continuar con la conjetura me hizo creer que esta vez lo conseguiría, que sería capaz de llegar hasta el final. El final del libro es un final abierto,( en mi opinión), yo lo he interpretado como que cuando su sobrino y el médico llegan a la casa de Petros y lo ven tirado rodeado de judías quizás había conseguido descifrar la conjetura pero que ellos dos no se daban cuenta de eso. (Hipotético final que se desvanece porque el libro pone al final que no ha sido descubierta).
    Personalmente sobre este libro, quiero decir que a diferencia de “El Diablo de los Números”, no es un libro que se pueda leer en la primaria, más bien es para gente más adulta. Aún así me parece un libro muy interesante, podría decirse que es un libro con una trama que “engancha” a su lectura.

    Paula González Domínguez
    Magisterio Musical

  826. Macarena Cornide Petronio Says:

    Esta novela me parece de un valor didáctico importante para alumnos de los últimos cursos de la ESO o Bachillerato. Digo esto porque creo que alrededor del «mundo de las matemáticas» giran prejuicios sobre la gente que disfruta y se apasiona por ellas, dejando de lado los sentimientos y emociones que provoca. En este sentido la novela sabe entrelazar las matemáticas con los miedos, inseguridades, deseo de reconocimiento y superación, obsesiones, alegrías,…que las propias matemáticas generan en los protagonistas de la historia.
    De este modo podremos, como mediadores del aprendizaje, emplear la obra para trabajar conceptos matemáticos que en la misma se mencionan, así como, de forma transversal, habilidades sociales: resolución de conflictos, inter e intrapersonales (como se resuelven y abordan los problemas familiares), comunicación asertiva,…
    Por último decir, nuevamente, que me parece acertada para trabajar la motivación e interés por las matemáticas, cuestión que en numerosas ocasiones, de deja de lado en la enseñanza de la misma.

  827. A. Patricia Sánchez Lamas -3ºMusical Says:

    Para mi este libro es una muestra de como en un libro se pueden tocar temas diferentes con naturalidad no es una novela en la que el tema de las matemáticas este introducido con calzador sino que se unen en armonía y en un discurso bastante fluido por lo cual al acabarla no te deja la sensación de haber leído por una parte miles de teorías matemáticas mal conectadas con una historia sino que hace que todo eso no se note en absoluto y te sumerjas en lo que hace a una novela una novela, en la historia que cuenta, te deja el sabor en la boca de los sentimientos, el afán de superación, el empeño, el fracaso, el ensayo y el error, la decepción, la duda, la obsesión, el aislamiento…
    Y sobretodo te quedas con la intriga con la que llevas toda la obra, te quedas con el pasar la ultima hoja repetidas veces esperando que se borre la sonrisa de la cara de Petros, se levante del suelo y nos cuente que ha pasado!

    En resumidas cuentas, una novela intrigante e interesante en el que narración y teoría matemática aparecen en perfecta, indisoluble y certera comunión.

    Patricia Sánchez

  828. Oscar Pérez Feijoo(E.Musical) Says:

    La Lectura del Tio Petros y la Conjetura de Goldbach,cuenta la historia de Petros gran amante de las matemáticas y el ajedrez y de su sobrino, todo ello sin el respaldo familiar necesario para afrontar tal hazaña,en relación a las matemáticas.Todo comienza con la confusión familiar que le merodeaba a su sobrino por la cabeza,ante los continuos despropósitos de su padre y su otro hermano hacia su hermano mayor Petros.Por lo que su sobrino decide indagar y conocer de antemano a que viene ese continuo rechazo a Petros,su tio.
    Un dia su sobrino decide ir a visitarle a Ekali,ciudad donde residía Petros, ante la continua negativa de su padre.Allí su sobrino le muestra su fascinación por las matemáticas y de alguna manera Petros intenta desorientarlo del mundo de los números,cosa que no lo consigue,para ello Petros propone un acuerdo con su sobrino que finalmente,acaba perdiendo el pequeño.Su sobrino comienza sus estudios de licencietura de matemáticas sin importarle lo dicho con su tío y su familia.Allí conoce a sammy su compañero de habitación,que era un prodigio de las matemáticas,a partir de ahí los 2 se hacen muy buenos amigos y comparten sus vivencias ,hasta que un día el sobrino le cuenta el trato con su Tio Petros a sammy y este queda perplejo,ya que el supuesto acuerdo no era ni mas ni menos que la famosa conjetura de goldbach.Su sobrino a partir de aqui comienza a indagar de porque su tio fue tan malicioso con él y comienza a encajar las cartas sobre la mesa.Su sobrino descubre que su tio Petros fuera un prodigio de las matemáticas y no impaciente ante tal hecho decide ir hablar con su tio personalmente a Ekali.Los 2 allí mantienen una intensa conversación donde Petros le cuenta casi toda la verdad;que fue un prodigio de las matemáticas,pero que su hazaña no le llevó mas que por el camino de la amargura,debido a su afán por lo imposible,que era la conjetura de golbach;uno de los enigmas para los matemáticas aún hoy en dia sin demostrar,y que el tio Petros intentó pero fracaso.Su sobrino aun no del todo conforme con la explicación y sintiendo una gran admiración por su tio, decide inmiscuirse en la vida de Petros, siempre teniendo en cuenta la conversación con sammy (uvas verdes). Me parece un libro fácil de leer ante las continuas citas de autores griegos que merodean a lo largo de la historia pero sin restale protagonismo a lo esencial, que es la famosa conjetura de goldbach,segun Petros indemostrable,gracias a la ayuda de kurt Godel y su teoria de la imcompletitud,

  829. Javier Tejera - 3º musical Says:

    Antes de nada, comentar que de antemano o final xa o sabíamos. Obviamente Petros non iba a descubrir a solución, xa que o libro é de 1992 e no 2000 ofrecíanse un millón de dólares a aquel que descubira a solución. Ninguén os conseguíu.
    Bueno, de todos xeitos, penso que non reside na solución o quid do libro.
    Primeiramente, é un libro non ofreceria a primaria, se non máis ben a primeiro ciclo da ESO, debido ao linguaxe matemático que el ofrece, no cal penso que os nenos estarían un pouco perdidos. E tampouco o ofrecería na materia de matemáticas xa que é unha novela que lles quitaria moito tempo do que necesitan para facer os deberes e a dedicación a tódalas materias que cursan. Do mesmo xeito, pensei en que o poderia mandar o docente de lingua castelá, pero tampouco o faria, xa que encontro demasiados libros moito máis interesantes dende un punto de vista narrativo que usaria nesa materia. Ergo non mandaria ler este libro nun contexto escolar. O que si que faria seria recomendalo se a alguén lle interesan as matemáticas e lle apetece dar un paseíño polo mundo dos números. De todos xeitos, probablemente lle deixe de gustar este campo visto como acaban tódolos matemáticos citados…
    Evidentemente, estos son xenios brutais. Tódolos coquitos da historia estaban trastornados; eran persoas moi excéntricas involucradas ó 100% no seu traballo. Así que tampouco o deberian tomar como algo frustrante no seu gusto polas matemáticas.
    A cuestión do libro tampouco creo que resida na parte puramente matemática. Dache unha culturilla matemática que sempre está ben saber, con nomes como Euler, Goldbach, Gödel, Hilbert, Ramanujan… Un punto que me gusta é a relación matemático-filosófica que percibín no libro. Como sabemos, montón de matemáticos da historia eran filósofos (ou viceversa?) e aquí déixase notar en termos como “verdade absoluta” ou “búsqueda do camiño”.
    Tamén está o tema da superación, da frustación, do fracaso, da superación… Todo na vida de Petros, que me imaxino que a todos tocaranos vivir cousas así – a outro nivel – se é que non nos identificamos con algún momento na vida deste tolo matemático (como todos… normal).
    De todos xeitos hai outros libros que me lería antes que este se buscase esto na lectura. Ademais de que era bastante evidente como continuaría a obra. Pero claro, temos que pensar nos nenos.
    Para finalizar e non liarme máis quédome cunha frase do libro que pode motivarnos á hora de ser mestres: “Petros reincorporouse á docencia. Sorprendeulle descubrir que por primeira vez disfrutaba das súas clases. O esforzo necesario para clarificar e explicar conceptos ós seus alumnos aumentaba a súa propia comprensión e o seu disfrute do material que ensinaba”.

  830. Noela González Dorribo (3ºmagisterio musical) Says:

    Este libro me pareció interesante y me gustó mucho. Nos demuestra que si perseveras en la vida acabarás alcanzando tus metas.

    Una de las cosas que me quedaron claras es que las matemáticas son duras y que dos y dos no siempre son cuatro. Esto queda reflejado en la persona de Petros, quien dedica toda su vida a demostrar la conjetura de Goldbach.

    Yo como futura profesora recomendaría la lectura de este libro, ya que en el subyace la idea que os mostraba al principio de mi comentario: no hay que rendirse en esta vida puesto que si luchas por lo que quieres lo acabarás consiguiendo.

    No me gustó la actitud ni la forma de ser de Sammy ya que me parece un poco pedante aunque sea un cerebrito de las matemáticas.

    Como conclusión, creo que este libro enseña no solo la dureza de las matemáticas, sino que también nos dice que hay que luchar por lo que uno quiere conseguir.

  831. iria lópez lópez - musical Says:

    Como pensar que un libro sobre matemáticas, pero matemáticas puras e duras pode chegar a susucitar algo de intriga en min. Nas clases quixabámonos porque as matemáticas deben servir de algo para que nos gusten, encontrarlles unha utilidade, ata as cousas máis raras (que non sabes porque xa escollcihes outra vía no bacharelato para non estudalas) parecen ter algunha aplicación, nalgún campo científico. Pero como non son intrigantes, este libro fan que o sexan, xa que o ser humano e esta ciencia somos iguais. Coma seres incompletos que somos buscamos a perfección que nunca se acadará, nesta ciencia algúns dos resultados nunca se conseguirán. Volvamos ao libro, onde o sobriño de Petros descobre por casualidade que este foi un importante matemático e irá describindo que a súa vida e as súas investigacións irán da man da Conxetura de Goldbach. Incluso ao querer facerse matemático os seu tío dille que terá verdadeira vocación si consegue resolver un teorema… a propia Conxetura: «todo número par maior que 2 pode escribirse como suma de dous números primos». Así na parte central da novela nárranos en terceira persoa a vida do seu tío e toda esa historia contemporánea a el no mundo das matemáticas, danos unha volta por algunhas das teorias matemáticas importantes e participan personaxes da vida real, matemáticos contemporáneos entre si, como G. H: Hardy, Kurt Gödel ou Srinivasa Ramanujan, coom unha introdución á historia das matemáticas. Incluo, no transfondo hai asuntos políticos e sociais que no teñen importancia para a historia pero que se poden usar para actividades interdisciplinares, tan de moda nestes tempos.

  832. Daniel Fernández Ferreiro - Musical Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» nos cuenta la historia de un brillante matemático griego a través de su propio «sobrino favorito».

    Durante el transcurso del libro se nos habla de las habilidades que el tío Petros ya desde muy pequeño tenía para los números. Este don para la lógica matemática hace que se inmerse en una formación de gran calidad en Alemania. Colaborará, en Inglaterra (Cambridge), con grandes matemáticos de la época que verán en él un gran talento hasta que decide buscar la gloria y el reconocimiento personal. Esto se debe a varios motivos:

    a) Alcanzar la gloria y convertirse en uno de los matemáticos que pasen a la historia, como ya he mencionado.

    b) Reconquistar un amor del pasado, Isolda.

    Para ello decide resolver uno de los tres problemas/enunciados más complejos de la historia de las matemáticas, la Conjetura de Goldbach. Esta nos dice que todo número par mayor que 2 es la suma de dos números primos.

    Son las ansias de triunfar, el individualismo del personaje que se plasma en innumerables ocasiones durante el relato (véase pues el distanciamiento con su propia familia), aspectos que nos deben hacer reflexionar sobre el trabajo colaborativo o la tolerancia entre compañeros a la hora de obtener diferentes calificaciones según nuestros conocimientos ante una misma prueba.

    Creo que es un buen libro de lectura. Nos acerca contenidos teórico-matemáticos, históricos, geográficos y literarios (a través de dos tipos de narrador diferentes, en primera y tercera persona)

  833. martiño Iglesias López (musical) Says:

    El Tio Petros y la conjetura de Goldbach, es una de esas obras que te deja con una sensación extraña, porque como dige en el anterior comentario no soy para nada amigo de las matemáticas y sin embargo me gustó mucho. Me la he leido de un tirón.
    Me gusta ese carácter de intriga, y misticismo que te invita a seguir para saber como continúa la historia, y por supuesto conocer el final.
    Es el tipo de libro que me gusta leer, ya que tampoco soy muy amigo de la lectura de libros y menos aún los obligados pero este ha sido diferente.
    Creo que el argumento es increible igual que la vida de cualquier matemático que se dediqe a la investigación. Alomejor sea un poco dificil la convivencia con ellos, pero bueno, yo veo muchas coincidencias con genios de la música y como he podido comprobar en las exposiciones de los trbajos las matemáticas y la música estan más relacionads de lo que pensaba. A mi también me gustaría que algún pariente mio me incitase a sumergirme en una historia parecida.
    Con respeto a la lectura, decir que salvo una pequeña parte que resulta un poco más complicada de entender, para alguien que no sepa nada de matemáticas, el resto, todo bien explicado y de buena comprensión.
    En ningún caso lo utilizaría en el aula, ya que creo que para los niños si es un poco complicado, pero muy útil y enriquecedor para mi personalmente y para cualquiera que estea dispuesto a saber algo más de matemáticas. Muy bueno.

  834. Thais Basadre Castro-Magisterio Musical Says:

    La obra » El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» muestra la importancia que las matemáticas ejercen sobre aquellos que dedican su vida a investigar y descubrir nuevos conceptos y teoremas de este ámbito.

    El Tío Petros pretende descifrar una conjetura aparentemente sin solución, de forma que dedica gran parte de su vida a ello. Su enorme empeño por lograr su objetivo lo trastorna hasta límites insospechados. De este modo muestra de una forma hipérbolica hasta donde puede llegar el interés de las personas por conocer todo aquello que se le escapa a la razón.

    El libro muestra el afán por seguir investigando. Esto es positivo en cuanto a que los matemáticos pretenden avanzar todo lo que sea posible, pero también refleja que esto puede derivar en que por muy bueno sea aquello a lo que llegamos nunca será suficiente. Así, el Tío Petros descubre que por querer llegar a algo inalcanzable y despreciar los pequeños avances, otros se llevan el mérito.Un verdadero matemático debería alegrarse con los pequeños avances que reflejan el fruto de su trabajo sin obsesionarse con algo que ni siquiera sabe con certeza si es posible.

    Por tanto, este libro es de gran interés, ya que te lleva a reflexionar sobre la influencia que pueden tener las matemáticas y la actitud que se debe tomar ante sus cuestiones todavía sin resolver.

  835. María José Vázquez González- Educación Musical Says:

    «El Tio Petros y la conjetura de Goldbach» cóntanos a historia dun matemático que se pasa toda a súa vida obsesionado con resolver un problema que ninguén puido resolver nunca. Primeiro animado a resolvelo por sorprender á rapaza que amaba, e logo xa por orgullo.
    Através do seu sobriño, que sentindose admirado polo seu tio e a súa historia, implicase na súa vida para descubir todo o que fixo, animandose incluso en convertirse en matemático ainda que finalmente abandona a carreira. O rapaz descubre como seu tio pasou toda a vida adicada ó problema en cuestión deixando de lado á familia, e os pequenos éxitos como matemático para obter unha gloria que nunca deu conseguido.
    Este libro pareceme moi interesante, pois faise moi amena a lectura, e non podes parar de leer para saber si finalmente consigue resolver o problema ou non. Creo que este libro non sería adecuado para nenos da primaria, pois estos termos matemáticos poderían facelos perderse na lectura, pero si interesante para alumnos máis maiores como da ESO ou Bacharelato. Posto que aproxima ó lector a unhas matemáticas complicadas, mencionando teoremas e cuestións de alto nivel, pero que fan a obra moi interesante.

  836. Sheila Rodriguez Pérez (libre elección) Says:

    Petros Papachristos es un anciano, notable matemático, catedrático de análisis por la universidad de Munich.
    Siempre ha sido una persona poco sociable y refugiada de la sociedad en el mundo de las matemáticas, cuestión que llevará a una fría relación con sus dos hermanos.
    Cuando su sobrino comienza a interesarse por las matemáticas y acude a él, le propone la demostración de un ‘teorema’, si no es capaz de resolverlo no estudiará matemáticas. El problema propuesto es la conjetura de Goldbach, que el tío Petros había intentado resolver a lo largo de su vida sin éxito.
    Pese a no resolver el problema, el sobrino de Petros estudia matemáticas y durante su periodo universitario conoce que la conjetura no tiene demostración. Lo cual le hace ver que su tío, en realidad, no quería que estudiase matemáticas.
    Al regresar a casa y visitar a su tío, ya un anciano desgastado, le echa en cara que no hubiese publicado nada de lo que había estudiado o demostrado por miedo a que otros matemáticos superasen sus hallazgos con otros más espectaculares.
    Una noche Petros cuenta su historia a su sobrino, su intento a lo largo de toda una vida de demostrar que ‘todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos números primos’ y que al no encontrar solución posible se retira del mundo matemático.
    Esa noche Petros retoma sus estudios con respecto a la conjetura y llama de madrugada a su sobrino impaciente por contarle algo. Cuando éste llega a su casa el anciano había fallecido llevándose aquello que quería contar a la tumba y dejando a su familia, y sobre todo su sobrino, con la incertidumbre de si se había demostrado la conjetura de Goldbach o no.
    La obra de Apóstolos Doxiadis mantiene la intriga en todo momento alrededor de la conjetura de Goldbach. Asimismo muestra la manera de trabajar y estudiar de los matemáticos, intenta plasmar su manera de pensar, sus preocupaciones, su manera de ver el mundo, la incomprensión social que muchas veces sufren…
    El lector puede llegar a comprender lo que pasa por la mente de un matemático incluso si no es un entendido en la materia.

  837. Noa Fuertes Opazo. Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que abarca el mundo de las matemáticas.
    La historia trata de la vida del sobrino del matemático Petro, el cual crece fascinado por la figura de su tio, un anciano que vive recluido en una casa de campo, con un brillante pasado matemático.
    Petro al saber de la gran admiración de su sobrino por él, le propone un problema, del cual le dice que si logra resolverlo tendrá talento para las matemáticas pero sino tendrá que abandonarlas para simpre.
    El problema es el llamado «La conjetura de Goldbach», demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos.
    Toda la novela gira en torno a dicha investigación, y de si al final se conseguirá resolver la congetura o no.
    Esta novela me parece recomendable para trabajar en las aulas ya que no sólo trata de matemáticas sino que en ellas se incluyen valores muy importantes para la formación de las personas, se trata el amor, nos muestra como ser solidario. Nos intenta hacer ver que siendo buenos compañeros, comunicándonos con los demás, intercambiandonos ideas, el resultado de nuestros trabajos será mejor.
    También decir que es una manera divertida y diferente de trabajar con las matemáticas, además de las explicaciones y definiciones que aportan están muy claras, lo que hace que para los niños esta información sea facilmente comprendida e icorporada a sus conocimientos.
    Por la manera en el que el autor nos cuenta la novela, resulta muy entretenida y sencilla. Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender.

  838. Carlos Manuel Iglesias Carballo - Mag. Musical Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach me pareció un libro que además de tratar el tema de las matemáticas (el problema de la conjetura de Goldbach), se basa en el el afán de superación y dedicación de un humano hacia la búsqueda, solución y explicación de las cosas. A través de un relato donde un chico se interesa por el trabajo de su tío, no bien visto en su familia pese a ser un gran matemático (por dedicar su vida a resolver la Conjetura), este libro trata el éxito y el fracaso de los seres humanos en el ámbito científico. El como una persona quiere llegar a ser capaz de demostrar algo, a veces desde un punto de vista individualista, y dejando de lado todo lo demás para tratar de buscarle la solución a alguna teoría o descubrimiento de la que, en muchos casos, no se ha hallado todavía la solución.
    Del libro destacar la capacidad que tiene para involucrarnos en las matemáticas de una manera sobretodo histórica, ya que nos recuerda a grandes matemáticos que dedicaron toda una vida a la a la exploración, el estudio, y el razonamiento de esta ciencia.
    Como conclusión del mismo decir que el libro nos transmite la idea de luchar por lo que queremos, pero siempre de una manera objetiva y teniendo claro a lo que se quiere llegar, ya que cada uno es libre de dedicar su vida a lo que quiera, pero nunca sabrá si eligió o no el camino «correcto»…

    Carlos Manuel Iglesias Carballo – Mag. Musical

  839. Daniel Blanco Carpente (maxisterio musical) Says:

    O libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» trata sobre a vida, narrada en terceira persoa, dun grande matemático chamado Petros Papachristos, quen intentou desvelar o misterio da conxetura de Goldbach, un problema aínda non resolto que é tratado como o problema matemático máis difícil. O libro xira en torno á vida deste matemático e o seu sobrino.
    Persoalmente creo que o libro é máis unha novela de misterio que un libro relacionado con matemáticas, xa que desta materia so se citan diversos autores ou principios que non están de todo ben expostos.
    Creo que este libro non debería ser incorporado no currículo da educación primaria xa que a súa complexidade o fai bastante inaccesible ao entender dos nenos.
    Se hai que resaltar algo deste libro é o trato das matemáticas desde un punto máis investigador, cun carácter máis ameno.

    Outra cousa que é de resaltar (e que nos ensina moi ben Petros) é a importancia do empeño en conseguir os nosos fins.

    En conclusión, creo que se trata dun libro cheo de misterios, que recomendo a calquer lector (sobre todo se lle gustan as matemáticas e os enigmas), pero que non usaría como lectura para os nenos de primaria.

  840. Maria Lopez Alvarez Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Esta novela no esta dirigida para un publico infantil, ya que en mi opinion requiere un nivel bastante mas alto.
    La novela tiene un fondo puramente matemático y trata de la superación y de conseguir una meta, y todos los rompecabezas y frustraciones que esto conlleva.
    Como argumento tenemos la historia de Petros que se pasa toda la vida intentando resolver la conjetura de Goldbach que se basa en demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos.
    Es un libro que nos demuestra que no podemos abandonar a la hora de cumplir nuestras metas y nuestros objetivos por muy dificil que sea el camino a recorrer.
    Las matematicas son una asignatura arriesgada, en la que o vas con pie firme o te pierdes entre los números. Por ello debemos intentar comprender todo lo que hacemos y buscar una explicacion a las incognitas que se nos presenten.
    Creo que como material didactico es interesante para maestros, pero no lo veo adecuado para niños, por lo menos hasta la ESO.

  841. Christian Rao García Says:

    Creo que este libro es un poco más enrevesado que el diablo de los números, pero al igual que en este último creía que podía ser utilizado como complemento bajo la supervisión del maestro, también coincido en esto con respecto al tío petros y la conjetura de G. . El libro es un poco complicado para hacerlo leer en ciertas edades, así que yo me inclinaría por utilizarlo en los 2 o incluso el útimo, curso de primaria (5-6).
    Lo que veo en este libro es una historia con un «motivo vital», por lo tanto considero que una cosa es hacerles ver a los niños que las mates pueden ser un juego…una adivinanza, y otra muy distinta sería el llegar a frustarlos con «imposibles». De ahí que el libro debiera ser orientado para alumnos que manejen más términos y se desenvuelvan mejor con ellos.
    Así pues con un grupo determinado de niños (en base a sus conocimientos, 5-6 primaria)y con la ayuda siempre imprescindible del maestro, sí creo que este libro se podría convertirse en juego y consecuentemente una motivación para el alumno y un recurso para el profesor.
    A parte de quesdarse con lo que dice el libro, el alumno, debe acabar entendiendo que sin esfuerzo y sacrificio no hay recompensa.

  842. sofía sansegundo azañedo - musical Says:

    Nos encontramos frente a un libro ya no orientado a los niños de Primaria como “El diablo de los números” sino hacia niños más mayores, con otro tipo de trama, aquí se trata de la historia del tío Petros, un matemático griego (considerado la oveja negra de la familia por sus hermanos) que intenta demostrar algo hasta el momento desconocido e indemostrable, como es La Conjetura de Goldbach. En este proceso tiene a su disposición a su sobrino, juntos están día tras día en busca de la solución a ese tema.
    Este libro se basa en ese proceso matemático, en la Conjetura de Goldbach, solo que una vez que Petros logra esa finalidad, llama a su sobrino para comunicárselo y explicárselo y una vez que llega su sobrino allí, su tío Petros está muerto por lo tanto este final es un tanto inconcluso, nos deja abierta a la imaginación si el problema se resuelve.
    En el personaje de Petros se ve una gran fuerza, inquietud y perseverancia. Personalmente considero que es un libro que me ha enganchado bastante y creo que también te hace ver las matemáticas de otra manera.
    Basándome un poco en su narración y vocabulario me parece un libro orientado para chicos a partir de la ESO en adelante e incluso para adultos.
    También utiliza la geometría, y es un método muy aplicable al aula, como por ejemplo las judías con las que se forman los polígonos.
    Se trata de un libro que engancha, porque mantiene en todo momento un cierto suspense e incógnita. Es un libro que realmente recomendaría para pasar una tarde entretenida.

  843. «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» é un libro que me encantou, porque é unha novela matemática moi entretenida.
    Nela narrase a historia dun neno que quere ser matemático, e seu tio que o foi e non conseguiu o que el quería, dalle un problema o neno para facer, e se o consigue poderase dedicar as matemáticas, e se non tense que olvidar delas.
    A pesar dos seus intentos e non conseguir resolvelo, o final dedícase as matemáticas porque lle encantan, evaise falando do día a día dos matemáticos e as súas investigación e o afán de ser recoñecidos como persoas grandiosas.
    A verdade é que llo recomendaría a todo o mundo porque a min gustoume moito, e dunha vez que empezas a leelo non podes parar.

  844. Benjamín Vázquez -musical- Says:

    La presente novela es sencilla y fácil de leer en cuanto a la forma. En cuanto al fondo diría que es emocionante e intrigante. Me gusta mucho el comienzo del libro cuando el niño empieza a interesarse por su tío de quien no tenia muy buenas referencias por parte de la familia y a pesar de ello hace lo que puede por verlo y saber de el. Me gusta porque a estas edades los niños están muy influenciados por la opinión de los padres y del entorno familiar y a pesar de ello el sobrino se dejo llevar por la curiosidad y por las ganas de aprender. Este supo analizar la situación y ver mas allá de lo que la familia le decía, lo cual le aportó grandísimas experiencias de las que aprendió y disfruto. El desenlace en si me parece que esta muy bien llevado y el autor consigue mantener la intensidad hasta el final. Si es cierto que hay una parte un poco mas densa, de todas formas me parece interesante por la importancia que los matemáticos nombrados tuvieron y esto es para nosotros una referencia a la ora de trabajar con los niños. A pesar de que no sea una obra para niños por la complejidad de algunos contenidos, pienso que algunos niños del ultimo ciclo de primaria a los que les gusta la lectura pueden leerla, ya que aunque no entiendan algunos aspectos podrían seguir sin problema el hilo de la obra y pasarlo bien con ella, de la misma forma que pueden disfrutar de una película de Chaplín o de los hermanos Marx que tampoco es cine que vaya dirigido a ellos, ni van a comprender cada elemento de la película pero si pueden entenderla en su conjunto.
    En conclusión, me parece un libro interesante y que vale la pena leer, tanto por el hecho de que se disfruta de su lectura, como por lo que se aprende, que no solo son meros contenidos matemáticos.

    Benjamín Vázquez

  845. Nerea S. R. (3º M.Musical) Says:

    Este libro nos cuenta la historia del tío Petros a través de los ojos de su sobrino, quién lo admira, a pesar de estar mal visto por el resto de su familia, quienes consideran a Petros ‘la oveja negra’ por aislarse de la sociedad para dedicarse en cuerpo y alma a las matemáticas, más concretamente, a problemas tan complicados como la conjetura de Goldbach. Este interés por la figura de Petros hace a su sobrino soñar con convertirse en matemático, pero lo que su tío le pone una prueba para ver si está capacitado, que no es, ni más ni menos, que resolver la conjetura de Goldbach. El sobrino que, obviamente no lo consigue, se ve obligado a abandonar su idea de dedicarse a las matemáticas, como había acordado con su tío, y se marcha a la universidad a estudiar Económicas, pero cuando es consciente de que su tío le ha puesto tal prueba gracias a un compañero, decide enfrentarse a él, pero al conocer cómo han acabado numerosos personajes al dedicar su vida entera a las matemáticas, decide seguir con el negocio familiar. A partir de este momento la historia da un vuelco, ya que ahora es cuando comienza la historia de Petros y su lucha por resolver la conjetura de Goldbach desde su juventud, todo un fracaso a pesar de sus esfuerzos y dedicación; finalmente, su sobrino vuelve para incitarle a retomar sus estudios sobre la conjetura.
    Esta novela es muy amena, no está tan estrechamente ligada a las matemáticas como “El diablo de los números”, sino que pretende enseñarnos lo que es el esfuerzo y la dedicación, en este caso, por una ciencia, a través de estudiosos a lo largo de la historia, tanto ficticios como reales, y que detrás de todo problema matemático hay una fase de razonamiento, que no todo se resuelve en dos munutos mediante fórmulas y resoluciones de ejercicios mecanizadas, sino que puede llevarnos toda una vida, como a Petros.
    La veo una novela más que recomendable, aunque eso sí, más enfocada quizás a los primeros ciclos de la ESO, tanto para el área de matemáticas, como para las de lengua y muchas otras, no debemos olvidar la importancia de la interdisciplinaridad, y sobre todo la importancia de la lectura en estos tiempos que corren.

  846. Alba Gómez Romero Says:

    El libro nos hace ver las matemáticas de una forma distinta, ya que nos va contando el entusiasmo del Tio Petros por las matemáticas.

    La novela es facil de leer, con muchos elementos matematicos, que es su mayoria se van entendiendo con claridad.

    Sería una obra recomendada para el último ciclo de primaria, ya que los niños podran ver que las matematicas tambien son divertidas y sobre todo la perseverancia del personaje durante toda la obra.

  847. Mª del Carmen Fafián Seoane Says:

    Esta novela, un tanto misteriosa, nos narra la historia del tio Petros, un viejo uraño dedicado a las matemáticas y a su huerta, y su sobrino. Todo comienza cuando el tío Petros, le propone a su sobrino, resolver el siguiente enigma “ todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos números primos”. Su sobrino, que ha crecido fascinado por la vida de su tío, se propone dar una solución al enigma ya que sino le da solución tendrá que abandonar el mundo de las matemáticas y dedicar sus estudios a otro campo. El tío Petros no le había dicho que este enigma llamado la “conjetura de Goldbach” no tenía solución, así que cuando el sobrino se entera se enfurece ya que el tío Petros tampoco lo había descubierto a lo largo de su vida ni ningún matemático que se lo había planteado. A lo largo de toda la historia, nos introducen en la vida de una persona dedicada a la resolución de alguna incógnita, vida la cual es muy sacrificada y requiere de total dedicación. Le cuenta diferentes teoremas e introduce a grandes matemáticos como son Ramanajuan, Gauss… Al final, el tío Petros fallece y se da a entender que ha resulto la conjetura pero se lleva su resolución con él.
    El libro me resultó a la vez lo que leía más fascinante, ya que necesitas saber si se resulve la conjetura y qué sucede con las vidas de los protagonistas. Considero que es aplicable al aula y puede resultar novedoso la introducción de este libro en las clases de matemáticas de tercer ciclo de Primaria dado que en cursos anteriores no se manejan ciertos conceptos y no es de tan fácil lectura como “El diablo de los números”. Independientemente de los conceptos matemáticos que se presentan en este libro, a los alumnos les puede gustar ya que posee un argumento con temáticas que se pueden leer y ver en otros tipos de obras como el sacrificio, la motivación y la constancia.

  848. Andrea Baamonde Says:

    El tio petros y la conjetura de Goldbach

    Es una novela en la cual los protagonistas son un anciano matemático ( tío Petros) y su sobrino. El anciano propone a su sobrino la resolución de una prueba para demostrar que vale para las matemáticas. Su prueba consistía en demostrar que “todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos”. La historia transcurre introduciendo personajes ficticios y personajes reales (matemáticos) tales como Gödel, Gauss y Turing entre otros. Es una novela un tanto misteriosa que al mismo tiempo no se aleja de la literatura y me provocó interés sobre ciertos temas y teoremas de los cuales poco conocía. Finalmente el Tío Petros muere y su sobrino por mucho que ha vivido con el y por mucho que indagara en el tema sigue con ciertas dudas.
    Me parece un libro útil para el último ciclo de primaria ya que explica los conceptos muy claramente aunque se debería hacer una lectura guiada por el profesor destacando aspectos importantes y en los que el alumno debe fijase, ya que, no es tan sencillo de leer como El diablo de los números.

  849. Nahir Martínez Álvarez (3º Magisterio Musical) Says:

    Este libro es interesante. Es una visión muy diferente de las matemáticas con respecto al “Diablo de los Números”, ya que la concepción que se desprende de esta ciencia es mucho más dura, más realista y más negativa que en el otro libro.
    No pienso que sea un libro muy recomendable para los niños puesto que se pueden desmotivar mucho con la historia que en ella se cuenta: la imagen que se difunde de los matemáticos, el rechazo y desdén de la familia del Tío Petros (incluido en algunas partes su sobrino que sueña durante el transcurso de la trama con ser matemático), la vida y la personalidad que se vende sobre Petros (un ser asocial que está entregado en cuerpo y alma a las matemáticas y a demostrar la Conjetura de Goldbach),…
    Las matemáticas se mueven en esta historia en una tesitura de realidad y crudeza. Es una ciencia muy bonita y al mismo tiempo muy sacrificada, reflejada y personificada en Petros y en el tiempo que invirtió para encontrar la solución al problema al que dedicó su vida.
    Al mismo tiempo también se nos dice que las matemáticas están muy ligadas a la vida. Aquí mencionaré una de las aficiones de Petros: el ajedrez. Nos explica brevemente que este deporte es puramente matemático y que sus movimientos van de la mano con esta ciencia. Realmente las matemáticas están presentes en muchos aspectos de la vida que para nosotros pueden ser inimaginables.
    Para terminar, este libro nos aporta una visión más cruda y más real de las matemáticas y no sé si sería muy recomendable que los niños lo lean ya que se pueden echar hacia atrás. Aún así el relato me enganchó porque se nos ofrece dos visiones de las matemáticas contrapuestas: la del Tío Petros y la de su sobrino que quiere ser matemático.

  850. Ana Pérez Varela Says:

    Ana Pérez Varela, especialidad educación musical:

    En estas líneas pretendo dar forma a una breve recensión crítica sobre el libro El tío Petros y la conjetura Goldbach, escrito por Apóstolos Doxiadis, publicado en 1992. En ella me centraré en revisar la dimensión narrativa del libro, así como su aplicación pedagógica en el aula.

    En cuanto a la temática, el libro trata de la historia de un adolescente griego que, al interesarse por la vida y ocupación de su misterioso tío, del que nadie en su familia le aporta información, descubre que fue un catedrático de matemáticas de prometedores inicios por su prestigioso talento en dicho campo, pero que vio su carrera truncada por la obsesión de demostrar la conjetura Goldbach: Todo número par mayor que dos es la suma de dos números primos. La historia, narrada en primera persona por el protagonista, comienza centrándose en este descubrimiento y su inesperada pasión por las matemáticas y su estudio. En realidad su historia es una excusa para contar la verdadera historia en la que se centra el libro, la de su tío y su tormentosa biografía en torno a la Conjetura.

    En cuanto al estilo de la obra, la considero quizás bien enfocada a una persona que se vaya a dedicar al estudio de las matemáticas. Probablemente una lectura en clave de ficción sobre un problema que lleva doscientos setenta años sin poderse demostrar, sea un aliciente estimulante para enfrascarse en los misterios de la matemática. Desde la perspectiva de una persona de letras al cien por cien, posición en la que me encuentro, es un libro denso, aburridísimo, cargado de referencias matemáticas que no entiendo. Si todo esto fuera compensado por un estilo narrativo fluido y entretenido, quizás adentrándose un poco más en la historia, no en la simple enumeración de hechos, el libro pudiera haber resultado interesante. Sin embargo, no me ha aportado lo más mínimo, ni con respecto a las matemáticas ni con ningún otro campo.

    Considero que la historia es bastante interesante, y aunque el lenguaje narrativo es claro, no es directo, y no he conseguido simpatizar con ningún personaje, menos aún identificarme. Creo que se trata de una historia totalmente plana y previsible, aunque con un final dramático completamente fuera de lugar, demasiado peliculero, un tópico demasiado pasional injustificable de repente en una historia tan poco emocionante, repito, por el estilo narrativo con la que está abordada.

    Creo que los apasionados de las matemáticas si podrían identificarse con el protagonista, incluso los más extremos con el tío Petros, aunque considero que da una visión de las matemáticas y de los matemáticos demasiado extremista que, desde mi humilde opinión de persona desconocedora totalmente de dicho sistema, lejos de animar al abordaje de las matemáticas, desanima a los aspirantes calificándolas continuamente de algo tan extremadamente difícil que todo aquel que quiera destacar ha de renunciar completamente a tener vida social. Respeto, aunque no comparto, esas opiniones tan radicales de que en las matemáticas sólo se puede destacar a base de sudar sangre, y que es la única ciencia donde eso ocurre. Creo que la idea que nosotros, como futuros maestros, debemos promover, es la del esfuerzo como consecución de una meta para alcanzar la satisfacción profesional y personal, pero siempre que el camino hacia ella sea de disfrute. Creo que un alumno que se licencie en matemáticas y continúe investigando, evidentemente va a tener que hacer sacrificios, pero eso ocurre con todas las ciencias y con todas las disciplinas, y en ese arduo camino debe darse cuenta de que lo que está haciendo y por lo que está luchando no sólo merece la pena sino que le entusiasma.

    Por consiguiente, jamás emplearía este libro en un aula por las razones que he ido exponiendo. En la Educación Primaria no tiene sentido, por tratar temas matemáticos que los alumnos todavía no pueden aproximarse a comprender (dicho sea de paso, yo tampoco), y por la densidad y pesadez del propio libro, además de la sensación de previsibilidad y el hecho de que no sacado nada en limpio de él. Lo único que me ha parecido interesante ha sido la dimensión más filosófica de la lucha contra lo imposible y la cabezonería del ser humano, el no rendirse nunca. Sin embargo no es un tema que los niños puedan sacar a bote pronto de esta lectura. No lo considero, por tanto, un libro atractivo ni para acercar conocimientos matemáticos de un modo lúdico, ni para despertar en los niños interés por las matemáticas.

  851. El tío Petros y la conjetura de Goldbach, narra a historia dun sobriño que quere descrubir as facetas do seu tío que é un home misterioso e que toda a familia fala mal del. Pero a realidade é que é un verdadeiro xenio. Cando o seu sobriño se enterou de que fora un gran matemático, quixo seguir o seu exemplo e acabouse licenciando en matemáticas. O sobriño acabou descrubindo a vida do seu tío e a obsesión á cal dedicara toda a súa vida, a conjetura de Goldbach.

    Este libro encantoume, ten unha historia que enganchou tanto que o lin de dúas veces. Nárrase a vida dun xenio, un xenio que se puxo unha meta moi alta, unha meta á que lle dedicou toda a súa vida, unha meta á que se obsesionou e pola que se desesperou. Este home podía haber sido un famosos matemático pero decidíu centrarse en algo practicamente imposible o cal se convertiu no seu único obxectivo na vida. Isto é admirable pero á vez triste, xa que apenas tiña vida social e vivía so para a conjetura de Goldbach.

    Petros acabou obsesionado e ata medio tolo, din que os grandes xenios acaban tolos debido a que chegan a pensar cousas máis alá de calquer ser humano. Como grandes xenios da historia como Newton, Beethoven, Van Gogh… o tío Petros acabou con indicios de locura.

    Sen dúbida o mellor desta historia é como remata, tanto traballo durante a súa vida recompensado no momento da súa morte, a satisfacción tiña que ser increiblemente enorme. Por iso me gustou tanto, porque tras toda unha vida, Petros levou a súa recompensa.

    Non é un libro para nenos de primaria pero si podía ser perfectamente para nenos secundaria ou bacherelato. Hai moitas cousas que non se entenden,xa que requiren altos coñecementos matemáticos, pero non son importantes para o desenrolo da historia. Aparte este libro serviume para coñecer personaxes importantes do mundo das matemáticas que eran descoñecidos para min, así como saber que quedan moitos problemas matemáticos sen resolver incluído a conjetura de Goldbach.

  852. Ana Marina Fernández Alvar - Musical Says:

    A diferencia de El Diablo de los Números, este libro no está narrado para un público tan pequeño, ni se puede aprovechar su contenido para darle un enfoque tan didáctico. Es una novela que trata sobre la vida del matemático Petros Papachristos contada por su sobrino, el cual relata cómo se entrecruzan sus caminos a lo largo de los años.

    El tío Petros dedica casi toda su vida a la demostración de la conjetura de Goldbach: todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos (esto aparece en El Diablo de los Números, juntos con la definición de números primos).
    Casi todo el libro gira entorno a la obsesión del matemático, en el cual la falta de afecto familiar, la pérdida de su primer y único amor Isolda y el puro fanatismo le hacen centrarse en el estudio de las matemáticas y en investigaciones muy obsesivas, aislándose del mundo y de sus demás compañeros. Esto terminará llevándolo a la locura, siendo muy celoso de sus descubrimientos. Su ceguera le impidió saber que otros antes que él ya habían hallado resoluciones a sus problemas, un fallo que pagó caro; por ello aceptó el consejo de encontrar unas cuantas personas en cuyos juicio e integridad confiara para compartir e intercambiar ideas, lo cual significó un gran paso y dejó ver una madurez que antes no tenía.
    Pero todo se trunca cuando está a punto de demostrar la conjetura de Goldbach, pero al final no lo consigue.

    Tanto en la narración de la vida de tío Petros como en la de su sobrino vemos cómo poco a poco van creciendo, van madurando. Existen similitudes entre ellos, por ejemplo la que nos deja ver nuestro protagonista en una nota dirigida al lector, diciendo que cuando su tío casi descubre el secreto de la conjetura él sintió un estremecimiento de perversa satisfacción, también recordando cuando él estuvo a punto y no lo consiguió.
    También tienen en común su amor por las matemáticas, aunque como llega a reconocer al final el chico, poseen una visión diferente: “El brillo de sus ojos y la íntima fuerza que emanaban de su ser constituían pruebas concluyentes. Era un auténtico purasangre. (…) Observar a mi tío en plena tarea era más que suficiente para confirmar que se había tratado de una decisión sabia. El matemático nace, no se hace. Yo no había nacido matemático y había hecho bien en abandonar mis estudios”.
    También los dos comparten una nueva pasión: el ajedrez; aunque para tío Petros también significaba una evasión y refugio donde se sentía a salvo y mermaba su locura. Se llega a convertir en un medio de comunicación entre los dos hacia el final de la historia.

    Sin embargo, también existen diferencias entre ellos, sobretodo en sus caracteres: dejando ya un lado la personalidad obsesiva de tío Petros, la cual su sobrino no tiene, también podemos observar que mientras el primero se mantiene siempre en sus trece, persigue su objetivo cueste lo que cueste y tiene las cosas siempre claras en su cabeza, nuestro protagonista vive perdido siempre en un mar de dudas, y presenta, bajo mi punto de vista, una falta de personalidad al dejarse llevar ante cualquier opinión que se le muestre.

    Otras cosas que me llamaron la atención de este libro son, por ejemplo la importancia que le da tío Petros a los sueños (dirige su vida en función de ellos), la ignorancia que tiene sobre otros campos de las matemáticas (desconocía todo lo que no tuviera que ver con teoría de los números, y aún así, tampoco estaba al tanto del problema de la completitud de Gödel) o su preferencia por el anonimato total ante la posibilidad de convertirse en una nota a pie de página en la historia de las matemáticas.

    Quiero resaltar también una pequeña comparación que introduce tío Petros entre las matemáticas y la música: “Desde un punto de vista psicológico, el verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; en otras palabras, a alguien preocupado por la creación de belleza y la búsqueda de armonía y perfección”. Esta similitud me llamó la atención pues nunca había pensado así sobre un matemático. Esto nos recuerda que en general no conocemos ni la mitad de las cosas que nos proporcionan las matemáticas o que nos pueden aportar.

    Para finalizar me gustaría decir que las últimas páginas resultan frenéticas y apoteósicas, donde culmina y remata la obsesión de tío Petros, dejando un final abierto sobre si de verdad llegó a demostrar la conjetura de Goldbach. En su locura, es posible que delirara, y también así es contemplada esta posibilidad por su sobrino. En cambio, yo me inclino a pensar que verdaderamente lo pudo descubrir, confiando en que quizá en medio de su locura, existiera un atisbo de realidad.

  853. iria suárez lópez - musical Says:

    Por azar, el sobrino de Petros Papachristos descubre que éste fue un importante matemático que dedicó toda su vida a la resolución de la conjetura de Goldbach, uno de los tres problemas más difíciles de resolver. Este objetivo llegó a convertirse en una obsesión de su tío, que incluso dejó de lado su vida personal y las relaciones familiares para dedicarse de lleno a ello. Resulta inquietante el final del libro, en el cual no se llega a averiguar si consiguió resolver la conjetura.

    Aunque este libro me resultó muy entretenido no lo veo adecuado a niños de primaria, ya que profundiza bastante en la historia de las matemáticas, nombrando diversas teorías e incluso a grandes científicos como Hardy o Ramanujan. Además incide en la importancia del trabajo y la dedicación constante, aspectos que pueden resultar densos para los pequeños lectores.

  854. Andrea Vázquez Grela Says:

    Tengo que decir que empecé a leer el libro un poco desilusionada por culpa de lo aburrido que me había resultado al final, “El diablo de los números”, y por eso me lleve una grata sorpresa cuando lo leí. Al ser una novela, te engancha desde el principio, haciendo que sea muy entretenida y fácil de leer y no te llegas a aburrir ni a caer en la monotonía gracias a la intriga presente a lo largo de toda la historia. El libro nos introduce en el mundo de las matemáticas a través de la historia de Petros y de su sobrino y además hace un pequeño recorrido de la historia de las matemáticas y de los grandes matemáticos que formaron parte de ella.
    Este libro me gustó mucho más que “el diablo de los números”, y en mi opinión éste tampoco va dirigido para niños, sino más bien para adultos, en tal caso para alumnos de secundaria quizás.

  855. Laura Varela López (Musical) Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Golbach” del autor Apóstolos Doxiadis me parece muy interesante ya que a través de una historia entretenida nos acerca hacia los números primos.

    No solo nos habla de las matemáticas sino que también nos cuenta la vida de un matemático, una persona encerrada en sí misma, sin apenas vida social, que pretende hacer un gran descubrimiento y que su nombre aparezca en la historia de las matemáticas. Hizo dos descubrimientos pero no los publicó porque tenía miedo de que alguien gracias a sus pequeños descubrimientos pudiese resolver la conjetura de Goldbach y cuando por fin se decidió a publicar eses pequeños descubrimientos ya estaban resueltos, lo que hizo que aun se sintiera peor; mal por no resolver la conjetura de Goldbach y mal por no publicar antes sus hallazgos. El final de la obra no deja muy claro si al final consiguió resolver la conjetura de Goldbach o si realmente se volvió loco.
    A través de esta historia los niños pueden aprender algo sobre los números primos y sobre la conjetura de Goldbach.

    Laura Varela López (Magisterio musical)

  856. Isabel Suárez Noya Says:

    No es fácil entender como hay gente que es capaz de dedicar toda su vida a la demostración de teoremas que aparentemente no tienen valor o sentido en nuestras vidas diarias. Este libro nos ofrece la perspectiva de vida desde el punto de vista de un hombre que su única motivación era el descubrimiento de un problema matemático. Una historia que mezcla personajes inventados con famosos matemáticos de la vida real, haciendo ver que hay personas que dedican su vida a las matemáticas.
    Es una historia de reflexión, descubrimiento, la pasión de Petros por la Congetura de Goldbach es algo que ni su familia logra entender, pero si su sobrino, cuando descubre que su anciano tío, apartado de la sociedad, fue un importante matemático. Una historia entrañable de reflexión y admiración, Petros se convierte en un ídolo para su sobrino, que quiere seguir sus pasos. Nos deja intrigados en lo que respecta al abandono de la investigación de Petros, en una historia llena de motivaciones.
    Es un libro muy interesante para los apasionados de las matemáticas, de la búsqueda y del descubrimiento. Pero también, donde se pueden ver los pros y los contras de una vida dedicada a las matemáticas.

    Es un libro fácil de leer, lleno de aventuras que giran en torno a las matemáticas, y a pesar de que los elementos matemáticos son simples y fáciles de entender, creo que es un libro más enfocado a niños/as más mayores que los niños/as de primaria, puesto que si les serviría de historia de aventuras, como tantos otros, pero que no llegarían al fondo matemático.

  857. Paula Mª Souto López - Musical Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” escrito por Apóstolo Doaxiadis cuenta la historia del tío Petros y su sobrino, que son los principales protagonistas.
    Petros fue rechazado por sus hermanos, estaban decepcionados con él por haber decidido dejar de lado su carrera matemática para solucionar uno de los problemas más difíciles, la conjetura de Goldbach. Trabajó durante muchos años, con el método analítico, algebraico y geométrico, pero aunque hizo muchos avances importantes , no consiguió la demostración y finalmente tiró la toalla.
    Después de unos años su sobrino, que también estaba atraído por las matemáticas le hizo revivir todo lo relacionado con la conjetura de Golbach. El anciano comenzó de nuevo la investigación. En la novela se refleja la necesidad que tiene del ser humano por descubrir lo imposible.
    Es un libro con un nivel educativo un poco alto, por tanto, no lo recomendaría a alumnos de primaria, creo que estaría dirigido para adultos. Se podría utilizar en el tercer ciclo de primaria pero a través de una lectura guiada por el profesor, es decir, que el profesor a medida que lo van leyendo vaya aclarando dudas y haga más fácil y sencilla su lectura, aunque hay una parte que trata unos conceptos matemáticos un poco complicados, esto no afecta al hilo de la historia
    A través de él los alumnos pueden ver que para resolver problemas no hace falta saber una fórmula sino que todo tiene una demostración lógica, incluso se pueden utilizar objetos como por ejemplo los que utilizaba el tío Petros para realizar sus estudios (judías, el ajedrez, habas..).
    Me pareció entretenido y tiene cierta intriga que me enganchó e hizo amena su lectura.

  858. A diferencia que El diablo de los números, esta novela non está destinada para un público infantil.
    El Tío Petros é unha novela moi amena, e incluso, das que «enganchan». Sorprendeume que, a pesares da cantidade de nomes de matemáticos, termos e demais, non se fai para nada difícil de ler. De feito, as operacións, teorías etc. veñen aclaradas, penso que dun xeito bastante claro.
    O feito de ir explicando en que consistía o traballo que cada matemático realizou, encantoume, porque a verdade é que descubrín bastantes nomes para min totalmente descoñecidos.
    Ademais disto, penso que o protagonista, Petros, mostra unha forza e tenacidade enormes, loitar polo que realmente queres sen importar o que digan ao teu redor, incluso a familia, xa que é un grupo que influe bastante na vida das persoas.
    A verdade é que cando máis me gustou foi case ao final, cando o sobriño incita ao seu tío a retomar o que facía anos deixara de lado, e como ao fin, logra o que fora un peso e obsesión durante anos.
    Sinceramente, paréceme un libro interesante e aconsellable.

  859. Isaac Ferreiro Ramírez Says:

    A diferencia de El diablo de los números, El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela más redonda en la que la parte literaria prima sobre la puramente matemática. La historia gira en torno al acercamiento a Petros, anciano matemático al que el resto de su familia ignora, por parte de su sobrino. Este acercamiento, que se ve frenado tras la frustración por no dar resuelto un problema planteado por su tío, el mismo al que él lleva dedicando gran parte de su vida, se retoma a su vuelta de los Estados Unidos, donde completa sus estudios.
    le lleva a conocer las inquietudes que marcaron su vida como matemático y como persona, entre las cuales sería difícil dibujar una línea divisoria. Así, descubrimos que Petros lleva toda su vida dedicada a tratar de demostrar la llamada conjetura de Goldbach, que consiste, de forma escueta, en que cualquier número par mayor que dos puede ser expresado como la suma de dos números primos. En este recorrido de su vida se citan y comentan diferentes matemáticos y teorías influyentes a lo largo de la historia.
    Por último, el chico se decide por especializarse en economía y continuar con el negocio familiar, tras conocer el estado algunos matemáticos que habían dedicado su vida a ésta, su pasión.
    Así, en el libro se nos trata de transmitir lo apasionante y motivante que puede llegar a ser la búsqueda de una meta, como puede ser la resolución o demostración de una conjetura matemática; motivación y pasión que podría ser semejante, a menor escala, a la búsqueda de las metas y logros dentro de las matemáticas en el ámbito educativo; ya no a nivel curricular (notas); sino como comprensión de los contenidos y procedimientos abordados por esta área.

  860. Ana Mª Soto Carballo Says:

    Durante años el protagonista de este libro trata de demostrar que todo número entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos; conjetura en apariencia sencilla pero que a día de hoy nadie ha conseguido demostrar.
    Se trata de un libro muy acertado para alumnos de primaria y que puede dar mucho juego ya que con el se pueden trabajar no sólo temas propios del curriculum del área de matemáticas también el de asignaturas como lengua castellana.
    Nuestros alumnos pueden tratar esta asignatura de una forma muy diferente a la acostumbrada y hacerse una pequeña idea de lo complicado que es llegar a demostrar fórmulas que les resultan familiares y muy útiles para resolver problemas matemáticos y que en ningún momento nos planteamos el por qué o el como de las mismas.

  861. Rubén Gómez Prieto Says:

    “El tio Petros y la conjetura de Godlbach” es una novela que nos cuenta la vida de un matemático con todos los estereotipos que se la atribuyen desde siempre dejando siempre claro que la suma de la capacidad intelectual y la fuerza de voluntad son claves para sobrevivir en el mundo de las matemáticas. Le da mucha importancia a la fama y los descubrimientos, compara a las matemáticas con el mundo del deporte y parece que nos dice que van dirigidas a gente joven.

    En casi todo el relato se centra básicamente en la teoría de los números, esto es, en estudiar las propiedades de los números con el método de análisis y otros semejantes, la trama gira en torno a como conseguir probar que los números pares son la consecuencia de la suma de dos números primos.

    Es un libro que también deja claro que las matemáticas que se dan en la escuela no son las verdaderas. Es una historia que nos presenta a las matemáticas como algo abstracto, no se trata de enseñar reglas o enunciados por que si, sino que hay que pensar y reflexionar sobre lo que escondes detrás.

    Sin duda nos hace pensar que nunca debemos rendirnos ante nuevos retos y que si ponemos todo nuestro empeño en conseguirlo, lo haremos. Y por otro lado nos enseña a ser críticos con los enunciados que nos hacen aprender y saber razonar por nosotros mismos consiguiendo un aprendizaje más significativo.

    Para a acabar decir que este libro contraponiéndose con “El diablo de los números” el cual sirve tanto para trabajar en el aula como para nuestra formación, este solo nos valdría como formación para nosotros pero noi para un trabajo con los niños, siendo para nosotros una lección de paciencia y ganas de cumplir nuestros objetivos.

  862. Mª Inés García Campos Says:

    La obra «El tío Petros y la conjetura de Golgbach» es una reflexión sobre la manera en que algunas personas se sumergen de tal forma en las matemáticas (en resolución de problemas, investigaciones…) que hacen de estas su vida.
    El argumento consiste en que Petros Papachristos, actualmente un anciano enclaustrado en su casa y en el ajedrez, fue en su día un joven obsesionado e inmerso en el mundo matemático. Así, dedicó su vida a los descubrimientos y, más en concreto, a la resolución de la conjetura de Goldbah. Finalmente, debido al fracaso en sus investigaciones, decide aparcar el problema para siempre.
    Su sobrino crece teniendo una gran admiración por él y, es tanta esa fascinación, que acaba deseando dedicar su tiempo y estudios también a las matemáticas. Pero para Petros no había nada más lejos en sus deseos; por lo que idea una estrategia para hacerle renunciar (a su sobrino) al pensamiento de ser matemático. Esta prueba consistiría en el planteamiento de un problema que el sobrino tendría que resolver y, en el caso de que no fuese capaz de hallar un resultado correcto, no se matricularía en la licenciatura de matemáticas.
    Petros, para asegurarse de que eso sucedería así, le propuso el problema que tantos quebraderos de cabeza le había traído a él (la conjetura de Goldbach).
    Evidentemente, el sobrino no consiguió resolver el enigma y tuvo que comenzar una carrera distinta a la que él quería. Pero, eso no quedaría ahí ya que, años más tarde, el sobrino descubriría (gracias a su compañero de habitación) la verdad y arreglaría «cuentas» con su tío.

    A lo latgo del libro, van apareciendo tanto personajes ficticios (creados para la obra) como grandes matemáticos que existieron y que hicieron grandes aportaciones a las matemáticas(Hardy, Turing, GÖdel…). Además, muestra cómo hay gente dispuesta y encantada de dedicar su vida a esta ciencia.

    La historia en general no tiene mayor dificultad, excepto en algunas de las explicaciones matemáticas que se realizan que, por lo menos en mi caso, me vi perdida unas cuantas veces. Aún así, me parecería muy interesante llevarlo a las aulas de educación primaria pero, eso sí, adaptándolo a cada edad y, mayoritariamente, a los cursos de quinto y sexto. Es interesante que los alumnos conozcan las vidas de algunos investigadores, lo que les mueve a llevar esa vida… (y de una forma amena y divertida). Sin duda, un lado de las matemáticas muy diferente al que ellos y ellas están acostumbrados.

    Mª Inés García Campos

  863. Alba Luisa López Sánchez. Educación Musical Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach, a pesar de su título, es realmente la historia narrada por el sobrino de Petros Papachristos que aún considerado la oveja negra de la familia por sus hermanos, está lleno de misterio y digno de admiración para su sobrino. El relato comienza en primera persona, en donde el chico trata de explicar como fue su vida dentro de las matemáticas, y como el intento de frustración hacia la carrera matemática por parte de su tío no le provoca un abandono total hacia dicha ciencia. En la segunda parte del libro es donde comienza una especie de biografía del Tío Petros, nombrando a grandes matemáticos que hacen su aparición en el relato.
    En conclusión se trata de un relato en el que se trata de explicar como un matemático no llegó a ser un personaje ilustre ya que dedicó toda su vida a intentar descifrar la conjetura de Goldbach, y que nunca logro conseguir, llegando incluso a la obsesión, sin que llegue en ningún momento a quedar claro las causas de su fracaso.

    Personalmente creo que esta novela no es adecuada para alumnos de primaria; creo que está dirigida a jóvenes y adultos, y en este caso es una obra interesante y con gran valor.

  864. Sandra Solla Sobral Says:

    Me dispongo a comentar el segundo libro que leo, cuyo tema central son las Matemáticas. Se trata del lilbro «El tío Petros y la congetura de Goldbach».
    Un libro que por el vocabulario y los conceptos matemáticos que en el se tratan, podría decir, que va dirigido a alumnos de bachillerato (16-18) años en adelante.
    Este libro se estructura en 3 capítulos: en el primero, un niño nos presenta a su familia, sus comienzos hacia el interes que le entra por las matemátcas y como su tío Pretos de matemático desertado por la familia pretende alejarlo de la idea de estudiar matemáticas.
    En el segundo capítulo Petros nos cuenta su propia historia (por lo que se convierte en el protagonista destacado de las historia), la de un hombre solitario, inmerso en el descubrimiento de problemas matemáticos, galardonado y reconocido como un gran matemático.
    Y finalmente en el último capítulo el tio Petros muere sin resolver el gran problema que le acompaño toda su vida la Congetura de Goldbach.
    Al terminar la lectura deste libro saque las siguientes conclusiones:
    que en la vida para conseguir las metas que uno se propone hay que esforzarse al máximo y que no por ello las vas a conseguir.
    y también que para alcanzar un objetivo uno tiene que superarse a si mismo y no pretender que los demás fallen para uno destacar.

  865. Gael Fernández Castro Says:

    Cuando comencé a leer la novela lo primero que pensé es que se trataría de una obra complicada para los niños de pirmaria, y a madida que fui leyendo no cambié de opinión. Aunque sí puedo decir que la veo apropiada para cursos de la mitad de secundaria en adelante pero no para comprender en su totalidad las matemáticas que allí se explican, sino para disfrutar de la novela, como hemos hecho la mayoría de nosotros.

    Se trata de una historia que engancha página a página, con un final inquietante, en la línea del romanticismo literario de la obra, tal y como el sobrino de Petros pensaba. Por lo tanto puedo de cir que me gustó, sobretodo porque puedo conocer una «literatura matemática» que antes desconocía.

    Gael

  866. Lorena Negreira-Maxisterio Musical Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é unha novela que engancha, fácil e rápida de ler. É unha novela de aventuras, no que o seu eixe central son as matématicas. fai un recorrido histórico sobre esta ciencia, que está na vida do narrador, o protagonista. Este quere ser coma o seu tío, odiado polo resto da súa familia. Para elo, ten que descifrar un problema matemático, plantexado polo seu tío e así comezan unha serie de aventuras descubrindo o mundo matemático. Do seu tío absorve moitas cousas, descubrindo tamén o fascinante mundo do xadrez. Recomendo este libro para todas as perdoas que ueiran pasar unhas tardes divertidas!!!
    Un saúdo!

  867. María Paz López. Musical Says:

    El libro describe la vida de un matemático, el profesor Petros Papachristos. Este se paso toda su vida aislado de toda vida social para intentar demostrar la conjetura de Goldbach, uno de los problemas más difíciles que existen, lo cual se supone que no logra resolver; por eso es tachado en su familia de desperdiciar su talento con metas inalcanzables.
    Desde mi punto de vista, este libro resulta muy ameno a su lectura, ya que el lector tiene la intriga de si al final resolverá el problema y de si el sobrino estudiara matemáticas o empresariales.
    Me parece interesante para recomendar a niños, para que aprendan lo que es la paciencia a la hora de resolver problemas y lo que son en realidad las matemáticas.

  868. Iria Mayobre Ordóñez (Musical) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, a pesar de su título, que engaña con sinceridad, es realmente la historia del sobrino de Petros, que crece fascinado por la figura de un enigmático anciano al que su familia de comerciantes considera una oveja negra, a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático. Pero tío Petros no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemática que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez. Un poco de rebeldía juvenil se combina en el sobrino con la fascinación por el hombre hasta hacerle desear convertirse también en matemático. Pero su tío le ofrece una prueba, demostrar una “simple” proposición matemática. Si lo consigue, habrá demostrado tener talento para esa disciplina. Pero un verano de trabajo no sirve de nada, y el joven se ve obligado a firmar un documento en el que asegura que jamás estudiará matemáticas y parte a América para realizar sus estudios universitarios.
    El problema planteado por el anciano es muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Expresable en pocas palabras, es sin embargo uno de los grandes problemas no resueltos de las matemáticas, la conjetura de Goldbach. Cuando su compañero de cuarto llama la atención del joven al hecho de que su tío le había planteado como prueba un famoso problema no resuelto, éste estalla en cólera y decide enfrentarse al anciano.
    La narración cambia después a la tercera persona (hasta ese momento el sobrino narraba en primera) y asistimos a los esfuerzos del joven y brillante matemático Petros Papachristos por resolver la conjetura de Goldbach y su fracaso. Pero la narración es misteriosa y no deja clara del todo los motivos y las razones del fracaso. ¿Qué sucedió? ¿Qué hizo realmente que Petros abandonase la búsqueda de la preciada demostración de la famosa conjetura, demostración que le hubiese garantizado la inmortalidad en el panteón de los grandes matemáticos?
    Continúa así una aventura fascinante que en menos de doscientas páginas entremezcla personajes inventados con grandes matemáticos de principios de siglos (como Hardy, Ramanujan, Turing y Gödel). Es evidente en su lectura que Apostolos Doxiadis podría haber escrito un libro de historia, pero al decidir escribir una novela ha construido una ensayo sobre el placer y los peligros que entrañan las matemáticas. El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una reflexión sobre la admiración, el orgullo y la iluminación casi religiosa del descubrimiento. La narración es ágil, tomándose gran cuidado en construir los personajes y en destacar sus motivaciones. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras que tiene como eje central la ciencia matemática. Pero son los conflictos personales los que soportan el peso de la trama.
    Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender hasta por el más negado para esa ciencia, o lenguaje (de hecho, da la impresión de que el autor podría ser un espléndido divulgador o profesor). Pero más importante aún, expone perfectamente por qué hay gente capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen mayor interés práctico (véase el desprecio con que la familia de Petros trata a éste).

  869. Thais Ferro Núñez Says:

    Coa lectura deste libro achegámonos a unha historia de investigación, máis propia dunha novela para adultos. Aquí non se formulan cuestións básicas das matemáticas, senón que as matemáticas forman parte da vida dos protagonistas e desenrólase en torno a éstes.

    Así, a través do interés polo coñecemento dun neno polo seu tio, do que ningún membro da familia dispoñía de bos calificativos cara a el, comeza unha relación en torno a un gran problema matemático.
    O rapaz quere estudiar matemáticas e o seu tio, proponlle un reto, a salución dun problema. Se o consegue, poderá adicarse ás matemáticas, senón terá que asegurarlle que rexeitará esa opción.

    É destacable o valor do protagonista por conseguir vairas cuestións que se propón. Lévalle a contraria á familia e quere achegarse ó tío, intenta dar resposta a un dos problemas matemáticos máis difíciles, a conxetura de Goldbach sen el sabelo, e tras non lograr a solución no tempo establecido, decide pola súa conta estudiar igualmente matemáticas.

    A fascinación polo seu tio virá logo, cando descobre a verdade da tarefa que lle fora encomendada e intenta coñecer a vida que éste levou durante todos os anos adicados á investigación matemática. Así queda fascinado polos descubrimentos levados a cabo polo seu tío, aínda que éste non os publicara no tempo axeitado e tamén coñece da súa man os entramados do xogo do axedrez.

    O libro resulta interesante porque se van descubrindo pouco a pouco os pasos a seguir na investigación da conxetura, ó mesmo tempo que describe a forma e os hábitos de vida do tio Petros, un home peculiar, alleo ó mundo que lle rodea, centrado só en dar resposta á súa investigación e descoñecido para os demais, cuestión que fai intrigante a historia.
    Persoalmente penso que calqueira persoa podería entendelo e sentirse intrigado polo que se conta, xa que non se precisan coñementos matemáticos e o vocabulario utilizado é de sinxela comprensión. Da mesma maneira, non o considero recomendable para alumnos e alumnas de primaria, pero si o podería ser para alumnado de secundaria, máis habituados ás lecturas de novelas.

    Unha cuestión negativa a salientar, é o feito de que se nomean unhas cantas personalidades importantes en relación ós seus descubrimentos matemáticos, aspecto que fai un pouco máis lenta a lectura.

    Como conclusión, queda demostrada a inexactitude das matemáticas, e se durante todos estos anos de investigación certos problemas matemáticos non foron resoltos, despois dos anos de esforzo adicados polo tio Petros e por outro moitos, pode ser que existan problemas que non teñan unha solución posible.

  870. jose manuel lopez barrio. magisterio musical Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach.

    Este libro tiene como tema principal uno de los problemas matemáticos que hoy en día aún están sin resolver como es la conjetura de Goldbach. Este problema consiste en demostrar que todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos.
    Lo que se narra en este libro es la historia de un matemático griego llamado Petros, el cual estuvo obsesionado durante toda su vida en demostrar la conjetura de Goldbach pero cuando lo logra no se lo comunica a nadie debido a que instantes después fallece.
    En la historia de Petros esta muy presente su sobrino, al cual e apasionan las matemáticas y está convencido de estudiar esta carrera, la cual acaba sin el apoyo de su familia pero después decide ejercer la primera profesión que estudió que sería empresario.
    El libro se estructura en tres capítulos, donde se hace un recorrido del biografía de Petros en el capítulo 2 y de su sobrino en el capítulo 3. El capítulo 1 se dedica a la presentación de Petros y de su sobrino, el cual le propone su tio que para ser un verdadero matemático tiene que resolver la cojetura, pero su sobrino no logra resolverla y además el no se dá de cuenta que el problema que le propone es la famosa conjetura, y cuando lo descubre comienza una situación de odio contra su tio.

    Respecto al análisis que se puede extraer del libro, en mi opinión es de una matemática dirigida a un nivel educativo medio alto. En primer lugar destacar que el libro cita a grandes matemáticos como Alan Turing, Littlewood, Ramanujan, Gödel siendo este último el que utiliza Petros en el libro para justificar su parón en la investigación de Goldbach debido a la teoría de la incomplitud de Gödel.
    Además de estos famosos matemáticos y otros más que se citan, en el libro también se hace referencia a otros problemas aún iresueltos, a la teoría de los números, la método analítico y en partícular al método geométrico, siendo este último de vital importancia para Petros, ya que es por el cúal descubre la conjetura de Goldbach.

    En mi opinión destacar que el método geométrico que utiliza Petros en el libro, me parece un método que se puede aplicar al aula, ya que es un método de demostración empírica debido a que se utiliza la lógica con cosas convencionales como en este caso judías, formando con ellas polígonos.
    Con esto lo que podemos extraer en limpio del libro, es inculcar en nuestros alumnos, que para resolver cualquier problema de forma lógica y que los alumnos asimilen lo que están a trabajar deben partir de cosas simples y trabajar con objectos los cuales van utilizar a través de su desarrollo mental.
    Además de esto los alumnos verán que para resolver los problemas y ver la lógica matemática no hace falta saber formulas ni “empollarlas” ya que todo tiene una demostración lógica y que las formulas son una demostración lógica y bidimensional las matemáticas.

  871. Joana Filipa Dias dos Santos Says:

    El libro de tío Petrus e a Conjetura de Goldback es un libro interesante porque trata de un romance de un hombre por la matemática e los esfuerzos para conseguir probar algo en que crea. Su amor por las matemáticas lo lleva a desperdiciar años de su vida intentado probar una conjetura de que cualquiera numero primo mayor que dos es la suma de dos números primos. El libro cuenta la historia de Petros e de su camino e obsesión por resolver un problema demasiado difícil, mismo para un grande matemático.
    En comparación al Diablo de los Números este me parece un poco más pesado, porque tiene mucho contido e para los niños es más difícil de asimilar sus explicaciones. Creo que este libro es interesante, pero el diablo de los números es más adecuado para llevar los niños a ganar gusto por la matemática. En el tío Petros aprendí mucho acerca de los teoremas e de la teoría de los números, e creo que ha sido un bueno libro para la mi cultura e para mi conocimiento personal, pero que no será un bueno libro para dar a un niño de primaria.

  872. Damian Varela Sanchez Says:

    El Libro “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” de Apóstolos C. Doxiadis me parecio un libro bastante entretenido, es verdad que tiene partes donde el autor hace muy espesa la lectura sobre todo en la segunda parte del libro cuando cuenta la vida del tio Petros,pero en lineas generales me pareció un libro divertido.
    Tambien desde mi punto de vista es un libro que a la gran mayoría de los niños de primaria les costaria leer, ya que tiene conceptos matematicos que no serian capaces de entender.
    Por otra parte me parece un libro que refleja bastantes aspectos de la sociedad y que muchos de ellos si seria bueno que se tratasen en la escuela.

    Mi opinión acerca de este libro es que es un interesante libro y recomendable para cualquier adulto.

  873. trinidad rey mariño Says:

    A verdade é que este libro gustoume bastante, xa que tiña feita unha idea na cabeza das matemáticas e este libro mudouma por completo; cara a mellor.
    A narración é áxil e perfecta, tomando gran coidado en construír as personaxes e destacar as súas motivacións. En ocasións, lese como unha novela de aventuras que ten como eixe central a matemática.
    Pero son os conflitos persoais os que soportan o peso da trama. Os elementos matemáticos do argumento explícanse con total claridade e son doados de entender ata polo máis negado para esa ciencia.
    Todos os que despois de admirar a beleza da matemática sabemos que non nacemos para ela, identificaremonos co sobriño.

  874. Virginia Boiso Aparicio Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» me ha parecido una novela muy buena, ya que considero que el objetivo principal de una buena novela es que te enganche hasta el final, y gracias a la conjetura de Goldbach, conmigo lo ha conseguido.
    Salvo cuando se refiere a nombrar famosos matemáticos y sus trabajos y teoremas, no se aleja nunca del género literario.
    Creo que esta novela no tiene aplicación matemática alguna, solo aporta curiosidades respecto a las matemáticas. Si es verdad, que aporta ciertos consejos que son muy buenos para el alumnado, como que no se deben fijar metas inalcanzables y que se debe valorar el esfuerzo y el trabajo con el que finalmente se obtendrán resultados. También transmite el mensaje de que nunca nos debemos conformar con el mínimo de las cosas, sino que, siempre debemos intentar saber más y tener curiosidad por investigar y reflexionar para descubrir y adquirir nuevos conocimientos.
    Creo que este libro va dirigido a alumnado a partir de secundaria por el lenguaje, demasiado complejo para niños de primaria, y las reiteradas menciones de complejos teoremas, conceptos y términos matemáticos.
    En conclusión, creo que salvo la lectura de una fabulosa novela, este libro no tiene una aplicación concreta en la asignatura de matemáticas.

  875. Raquel Fernández Formoso Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH de Apóstolos C. Doxiadis

    Foi a finais do verán de 1992 cando se escribiu esta obra, baseada na vida dun matemático, Petros Papachristos, que dedicou toda a súa existencia en demostrar a Conxectura de Goldbach, que despois da súa morte, nunca saberemos se o conseguiu. É a través do seu sobriño como vamos descubrindo a súa vida e os seus descubrimentos.
    Sinceramente, a lectura deste libro fíxoseme pesada, penso que é debido a que múltiples veces se describen teoremas e demostracións matemáticas que non lograba entender. Ademais, a narración facíase lenta e aburrida.
    Sen embargo, a parte proveitosa desta obra é descubrir a dedicación das persoas que, como Petros Papachristos, e como outros moitos matemáticos e investigadores doutras ciencias, sacrificaron parte das súas vidas na demostración de teoremas que agora nos ocupan as clases de matemáticas. Como alumna bastante mediocre de matemáticas, o que máis me sorprende desta obra é a dedicación que lle poñen estas persoas en demostrar as grandes interrogantes desta ciencia. Agora valoro máis esas vidas entregadas a súa paixón, o difícil que ten que ser levar unha vida social compaxinada con tanto estudo e investigación.
    A grandes rasgos, paréceme unha lectura máis apropiada para público xuvenil que infantil, debido ao seu vocabulario técnico e a que o ritmo da lectura é demasiado lento para idades máis temperás. Tamén considero unha dificultade de lectura para os nenos de primaria as alusións a diversos sucesos e personaxes históricos, que poden trabar a comprensión da lectura.
    Por último, teño que recoñecer que o tema da obra si que me parece moi interesante, nunca antes soubera como fora a vida dun investigador matemático, as súas preocupacións, as súas observacións e aspiracións, e durante a súa narración, as súas gañas de coñecer contáxiante, e comezas a entender un pouco máis o motivo desas vidas dedicadas á investigación.

  876. Manuel Ventura Ayaso Sobrido Says:

    É unha obra con unha trama moi interesante que engancha de principioa fin,a parte das relacións entre os personaxes como chegaron a esa situación, un dos factores que máis che manten no fio argumental e o fin de saber se logran resolver a conxetura de Goldbach. É moi interesante ver como é a vida dos matemáticos, e moitas veces cando se narraba a historia recordabame moito a personaxe do filme » unha mente maravillosa» , esa persistencia por tratar de resolver un problema que o conduce a un illamento do mundo exterior. Parece unha obra moi complexa para nenos de primaria, tanto polos problemas que se dan como pola linguaxe empregada, vexoa máis como unha obra para secundaría, ademáis de que ese espiritu de superación que reflexa no libre pode servir de gran estimulo para os alumnos. É unha obra moi recomendada para lectores con certo coñecemento sobre as matemáticas.

  877. Lucía González López Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es un libro que trata sobre la vida de un famoso matemático, sobre sus éxitos y sus fracasos. En él se ve la importancia del esfuerzo y de la constancia para llegar a conseguir algo y también la importancia de fijarse metas alcanzables para seguir avanzando.

    Con esta novela se puede reflexionar sobre la importancia de la ambición (no es bueno tener demasiada, pero es bueno tener alguna).

    Nos da una lección sobre el orgullo. Es bueno aceptar nuestras derrotas con valentía y no desanimarse, sino aprender de nuestros errores.

    También nos habla de la realidad y de la verdad. Afirma que el ser humano no tolera una dosis demasiado elevada de realidad, y que si se acerca mucho a la verdad puede acabar loco. No conviene obsesionarse.

    En realidad el ser humano debe tener un equilibrio (de orgullo, ambición…) para sentirse sano, aunque también debe apostar por las cosas que le gustan y dedicarse a ellas más que a las demás (siempre sin descuidar otros aspectos de la vida, como el ámbito social).

    Considero importante destacar que si el tío Petros hubiese estado en contacto con sus compañeros, hubiese sido él quien diese las aportaciones intermedias de la conjetura de Goldbach y no el austriaco, o por lo menos se daría cuenta de que ya había esas aportaciones. La lección que se saca de aí, es que no hay que ser demasiado avaricioso y que se debe estar en contacto con la sociedad.

    Esta novela muestra la dura y sometida vida de los matemáticos, de las mentes brillantes que quieren alcanzar la cumbre.

    El miedo es otro sentimiento que abunda a lo largo de la vida de Petros. Bastaría con que se aceptase tal cual y asimilase las muchas cosas positvas y éxitos que tuvo para evitar en gran parte esos miedos.

    De esta interesante historia, centrandome en las aportaciones que me puede acercar para la docencia, sacaría la importancia de la motivación. Lo que tenía Petros era un don especial para las matemáticas, pero también muchísima motivación, aunque esta fuese intrínseca. La motivación hace que dediquemos más tiempo a eso que nos gusta, que esteamos más alegres y contentos con nosotros mismos y con los demás, que favorezca a nuestra autoestima, que tengamos mejores rendimientos…

    También se pueden extraer ideas y lecciones, como las que he citado anteriormente (ambición, orgullo, fracaso, éxito, miedo, fijarse metas alcanzables, constancia, esfuerzo…) para tratar de forma transversal con los alumnos de primaria.

    Aun así no considero esta novela apropiada para primria, porque además de hacerse pesada cuando nos cuenta la vida de Petros (formulas, nombres complicados que a los niños no les tendrían sentido, bastantes nombres de matemáticos…), el contenido y la comprensión de él no creo que pudiese ser alcanzada con satiafacción por unos niños que apenas acaban de alcanzar (en sexto) el nivel de operaciones formales según el famoso Piaget.

    Considero que sería más apropiada y se le sacaría un mayor provecho en los cursos de secundaria.

    En definitiva, me parece una gran novela, llena de realidad e intriga, que egancha al lector hasta el final. Como recurso didáctico nos serviría como futuros maestros para abordar temas en el aula, pero no sería indicada como lectura para los alumnos de primaria.

  878. Lourdes Fernández Garrido Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach me ha parecido un libro realmente interesante y de fácil lectura.
    La historia que narra nos acerca a las matemáticas de una forma sencilla. Tanto los términos como las expresiones utilizadas son de fácil comprensión para cualquier persona no relacionada directamente con este tema.
    Personalmente no utilizaría este libro tal como se presenta en una clase de Educación Primaria, (creo que es demasiado complicado para alumnos/as de esta edad) aunque puede que sí algún fragmento; o incluso el libro entero pero siempre con una explicación previa y trabajándolo poco a poco en el aula.

  879. Iria Fernández Pazos Says:

    El tio petros é unha novela que non me parece que estea orientada para nenos de primaria, aínda que é sinxela de ler, a verdade e que máis ben parecíame unha novela que contara a historia de Tio Petros, de cómo se pode chegar a ser un xenio das matemáticas con moito esforzo e probando pouco a pouco e con moita pacencia ata dar ca solución correcta.
    Estle libro axudoume a ver como traballan os matematicos, e como dar con algo concreto pode levar moitos anos. Ademais con esta novela aprendes bastantes cousas, xa que o autor vai introducindo ó longo da obra moitos conceptos e teorías matemáticas que son fáciles de entender, polo que sen darte conta ó remate do libro aprendestes moitas cousas sobre como funcionan as investigacións sobre as matemáticas, e sobre conceptos matemáticos ó final.
    O libro era moi interesante e intrigante, foi bastante rápido de ler, aínda que o vocabulario é mais complexo que o de El diablo de los números. Pero penso que non sería idóneo para alumnos de primaria, senón mais ben para ESO ou Bacharelato. Ademais penso que che ensina moitas cousas como a propia superación persoal , a loita persoal, …

  880. Beatriz Carrasco Pérez Says:

    ” El tío Petros y la conjetura de Goldbach” me ha resultado un libro realmente interesante. No pude para de leer hasta que llegúe al final, y tal y como pensaba cumplió mis espectativas iniciales.
    Creo que es un buen recurso para el alumnado de primaria, preferiblemente de la última etapa ya que existen expresiones y conceptos que pueden ser difíciles de enteder para ellos. Sin embargo, no creo que debe reducirse a esta etapa, ya que yo misma disfruté tanto con su lectura que lo recomendaría para secundaria e incluso cualquier persona interesada en el mundo o de las matemáticas, o incluso que no lo esté, ya que el libro acerca al lector al mundo quizá más desconocido de las matemáticas, un mundo solitario y cruel, que no siempre termina como se desea.
    Creo

  881. Verónica Iglesias Porral Says:

    Cando comecei a ler El tío Petros y la conjetura de Goldbach pensei que tería serios problemas de comprensión debido á miña ignorancia na materia. Desde logo, nada máis lonxe da realidade: o libro de Apóstolos Doxiadis non só non esixe ter unha sólida base matemática senón que ademais é un magnífico aporte na visión poética das matemáticas como arte. É certo que hai referencias matemáticas ó longo do libro ─que ademais inclúe un apéndice biográfico cos matemáticos mencionados─, pero salvo un par de teoremas, a conxectura de Goldbach e a teoría da incompletitude de Kurt Gödel, non é necesario ter coñecementos matemáticos para seguir o fío do libro. Aínda que as matemáticas son o eixe central de El tío Petros y la conjetura de Goldbach, ó mesmo tempo son unha excusa para tratar un tema máis humano, o sacrificio dunha vida en pos dunha idea e que as cousas se conseguen con perseverancia e esforzo.

    Se reflexionamos máis profundamente a novela podemos concluir que o maravilloso é poder “entreterse” con algún problema cuxa solución sexa incerta e darlle voltas, miralo desde distintos ángulos, dubidar, empezar de novo. Isto fainos ver que un teorema ou problema non ten porque ser definitivo (aínda que a veces hai que traballar sobre supostos que hai que dar por verdadeiros) e que hai avances e retrocesos.
    Co telón de fondo da investigación matemática, o autor adéntranos na vida de Petros, que dedica a súa existencia a intentar comprobar a denominada «conxectura de Goldbach», e sitúanos no universo da teoría dos números e dános unha idea do que era a profesión e a comunidade matemática das primeiras décadas do s.XX (como uns descubrimentos como a teoría da incompletitude condiciona outras investigacións). Aínda que non considero idóneo que se configure un mesmo perfil para os matemáticos (persoas ailladas e cheas de egoísmo) porque pode crear aversión cara ó mundo matemático.
    Doxiadis ábrenos as portas dunha extraordinaria aventura persoal inscrita no ámbito das matemáticas, os seus personaxes ficticios conversan con eminentes estudiosos como Hardy, Ramanujan, Turing ou Gödel; teoría, enunciados e axiomas aparecen ante os ollos do lector de forma que as obsesións e as pasións, como a de tío Petros, se desbordan. A narración é áxil e os elementos matemáticos do argumento explícanse con total claridade, tomándose gran coidado en destacar as motivacións, conflictos persoais, orgullo dos personaxes. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras que tiene como eje central la matemática ou un ensaio sobre o placer e os peligros da disciplina.
    Como xa dixen antes, lonxe de ser un libro para xente con coñecementos de matemáticas avanzadas, é unha guía perfecta para que calquera lector se poida acercar ó mundo do abstracto da man das persoas que descobren o seu funcionamiento e o describen mediante teorías e teoremas. Así, filosofía, lóxica e matemáticas se unen para intentar dar sentido á vida de quen se encomendou á máis difícil e ambiciosa das tarefas: conseguir o que ninguén logrou antes para ocupar un escalón no podio dos grandes da historia, imperando a competitividade cando en realidade o máis importante debería ser coñecer a solución á conxectura, independentemente de se é el ou outro o que logre resolvela.
    Durante os anos de colexio dáse estremada importancia á aritmética, e téndese a crer que a matemática se reduce a iso. Por ende, unha novela que consegue trasladar ó lector máis profano na materia a maxia da lóxica matemática: teorías sobre números primos ou distintos métodos (aínda que non é imprescindible saber aplicalos para comprender a obra), resulta moi atractiva e mesmo novedosa.

    Por último, no libro podemos ver que cadaquén ten os seus intereses e unhas habilidades máis desarrolladas que outras (por exemplo a afirmación de que un matemático nace, non se fai, non creo que sexa tan radical pois con tempo e ganas unha persoa pode mellorar e, pola contra, se non lle prestas atención ese talento co que naces non emerxería), aspecto que debemos ter en conta para imbricar calquera proceso de aprendizaxe con esas capacidades máis elevadas, e tamén as características contextuais de cada alumno (un exemplo de desigualdade foi no caso de Ramanujan que non puido desarrollar o seu potencial por carencias educativas).
    Ademais, o emprego de materiais tanxibles pode axudarnos nos procesos de abstracción: utilizar xudías ou axedrez; tamén o manexo de palillos, tangram, xeoplano como fixemos nas clases. Conxuntamente, podemos traballar na aula un conxunto de valores que se aprecian na obra tanto pola súa presencia como pola súa ausencia: constancia, esforzo, serenidade ante o fracaso, a obsesión, a angustia, traballo cooperativo, diálogo…; e reflexionar sobre dicotomías como éxito ou fracaso que poden impedir realizar intentos ou iniciativas coas que gozar do proceso máis que do resultado e loitar polo que a un lle motiva e non conformarse con facer algo que sexa fácil pero non ilusione (como lle pasou ó sobriño), pois a vida é un camiño de retos.

    Para pechar o comentario quero dicir que este libro me entusiasmou moito e que, liña tras liña, me facía reflexionar sobre cuestións que se poderían considerar existenciais.

  882. Sonia Laíño Fernández Says:

    Este obra nos muestra las matemáticas desde un punto de vista al que no estamos acostumbrados, la vida de los matemáticos y su continuo trabajo, que les ocupa toda su vida. Pienso que este obra sería un buen recurso para utilizar en clase, quizás no en las aulas de primaria, pero sí en las de secundaria; y sería un buen recurso ya que a las personas que no le suelen gustar las matemáticas o le tienen miedo, la lectura de este libro puede ser una ayuda para un acercamiento a esta ciencia, al ser fácil de leer y entretenida, pero a decir verdad, me ha resultado compleja en algunos momentos debido a que utiliza un lenguaje bastante técnico, pero la novela te engancha desde el primer momento. Incluso te intriga un poco el saber si conseguirá al final resolver el problema, pero nos deja un final abierto.

  883. Javier Miranda-Maxisterio Musical Says:

    Sinceramente la historia me ha enganchado desde el principio, lo cuál debería atribuirle a la misma cierto mérito ya que no soy un lector habitual de publicaciones literarias y, sorprendentemente a pesar de la gran cantidad de ideas, autores y teoremas que se citan no me ha resultado denso ni desordenado tal y como me ocurrió en la lectura de ‘El Diablo de Los Números’, si bien coincido con mi compañera en que la historia que nos ocupa requiere de un grado de abstracción distinto o considerable. Quisiera recalcar como lector adulto el hecho de que se traten ideas tan humanas, vitales y transcendentales como son la toma de decisiones de cara a un futuro, la valentía, el orgullo, la ambición, la desesperación, el fracaso y el éxito, el enfrentamiento entre personalidades con talentos de distinto calibre y distintas formas de entender la existencia, además de como la felicidad puede residir en cosas o formas de vivir totalmente distintas dependiendo de la persona como es lógico. Quizás aquellos que posean un talento natural tan arrollador si tengan la necesidad de ‘luchar durante años en los confines de la ambición humana’ y de fijar metas inalcanzables a ojos de muchos. Me resultó simpática una frase que Petros dedica a su sobrino: ‘sólo hay tres cosas imposibles de ocultar: las tos, la riqueza y el enamoramiento’, lista a la que añade ‘el talento para las matemáticas’.
    Y hablando de matemáticas quizás se trate de un relato histórico ya que recuerda a muchos de los matemáticos que inmortalizaron su nombres a través de sus logros, pensamientos y trabajos, que acercan al lector la grandiosidad que puede albergar una disciplina, una ciencia o un arte según el caso y quién trabaje en ella.
    En conclusión yo recomendaría este libro a cualquier tipo de público que tenga gusto por la lectura, ya sea en el ámbito académico o personal, matemático o no, porque me ha gustado mucho.

  884. Elisabet Vázquez Castro Maxisterio Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, se trata de una novela muy interesante desde mi punto de vista. La intriga de cómo terminaría me enganchó bastante a este libro. Es una forma diferente de ver el mundo de las matemáticas.

    Lo que trata de explicarnos, o darnos a enterder esta novela es que no sólo se trata de hacer problemas en clase, sino que los hay que investigar para llegar a una solución.

    La Conjetura de Golbach me parece demasiado complicada para trabajar en educación primaria. Yo no lo recomendaría, ya que hay demasiados conceptos teóricos, emplea un lenguaje demasiado complejo que los niños de estas edades no entenderían.

    En definitiva, una muy buena novela, pero no recomendable para niños de educación primaria.

  885. Tamara Miguéns Vázquez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es la historia narrada en primera persona de un joven fascinado por su tío al que todos en su familia menosprecian pese a su pasado brillante como matemático. Dividido en tres capítulos y con una narración ágil y sencilla está centrada en el sobrino y en los descubrimientos que este hace a través de su tío de valores como la motivación, el trabajo o la fuerza de voluntad y sentimientos como el fracaso, la soledad y la desesperación que conllevan una vida dedicada por y para el trabajo, en este caso científico, dejando por el camino las relaciones personales y todo lo que entendemos, completa una vida plena.

    Evidentemente su lectura no me parece adecuada para primaria, pero sí para cualquiera al que le gusten las ciencias. Los acontecimientos que en él se relatan, pese al trasfondo matemático, están cargados de fuertes sentimientos y pasiones que impulsan a las personas a grandes sacrificios y esfuerzos por lograr sus metas e ilusiones, aunque parezcan inalcanzables. Trata los problemas familiares, las envidias y admiraciones, el amor y el egoísmo, la hipocresía y la lástima y sobre todo los sueños perdidos.

    Del mismo modo describe los tópicos que enmarcan la vida de los grandes genios, extrapolables a todas las ramas. Su ambición y la pasión que siente por las matemáticas llevan a Petros a que su trabajo lo absorba de tal modo que llega a ocupar toda su vida. De ahí a la obsesión solo hay un paso, hasta llegar a verse afectadas su salud física y mental. Se hacen explícitos los cambios que el estrés de un trabajo mental continuado ejercen sobre las personas, en las figuras de Sammy, Gödel o del mismo Petros. Del mismo modo, la falta de otras ilusiones y relaciones en su vida le conducen a dedicar todos sus esfuerzos a alcanzar esa única meta en la que ansía encontrar la redención.

    Hace referencia también a los talentos naturales o dones que para mí pueden ser en cierta medida compensados con trabajo. Tal y como apuntaba Eistein: “el genio se compone del 2% de talento y el 98% de perseverancia”, bien es cierto que los talentos “naturales” se pueden potenciar y por lo tanto desarrollar a temprana edad, que es lo que le sucede a Petros. Durante la lectura de este libro vino a mi mente en varias ocasiones la historia conocida del matemático John Forbes Nash Jr, talento venido a locura.

    No estoy muy de acuerdo con la visión del mundo en blanco y negro que se plantea, y que al mismo tiempo se rebate. Hace mención de que en el mundo de las matemáticas sólo se reconocer a los grandes, pero al mismo tiempo menciona que sólo los genios acaban locos o solos. Esta clasificación del éxito y fracaso es de por sí contradictoria, y más teniendo en cuenta que narra los momentos más felices vinculados al amor o a situaciones y actividades triviales como jugar al ajedrez o pasar el tiempo con los seres queridos.

    Un final “de cuento” previsible sujeto a la ambigüedad y entendimiento de cada lector, en el que parece más probable que la resolución del problema sea una ilusión fruto del desvarío del genio en su último aliento más que la realidad de lograr esa meta y esa paz tan ansiada. Que cada uno saque su moraleja.

  886. Patricia González Asorey Says:

    El libro de “El tío Petros y la conjetura de Golbach” me pareció un libro interesante desde el punto de vista narrativo, para mi opinión es un libro de los que enganchan ya que desde un principio te plantea la intriga de saber porque se dice del tío Petros que es la oveja negra y por que los hermanos lo consideran uno de los fiascos de la vida, también te intriga el saber que pasará con la tan citada “conjetura de Golbach” que el tío Petros intenta resolver a toda costa. Pero desde el punto de vista educativo creo que aporta mucho menos que el “El diablo de los números” ya que más bien puede decirse que es una narración que tiene como tema central las matemáticas, por lo que no se le puede sacar tanto provecho en las aulas a la hora de dar explicaciones. Creo que su objetivo principal es hacernos ver que las matemáticas no son simplemente lo que se plantea en el aula si no que van mucho más allá de eso, como en alguna ocasión cita el tío Petros.
    Creo que en algunas ocasiones resulta un poco lioso para niños de primaria ya que menciona términos que los niños no van a conocer debido a su dificultad y esto podría llegar a confundirlos y por otro lado creo también que debería motivar más a los niños ya que me parece que desmotiva un poco diciendo que un matemático “nace y no se hace”, aunque tenga parte de razón, esto igual hace echarse para atrás a los niños a la hora de interesarse por las matemáticas.
    Por todo esto me parece un libro interesante para la su lectura para que los niños vean que las matemáticas no solo son lo que ellos pueden ver en el aula, pero que no aporta ningún contenido matemático a los niños.

  887. Beatriz Varela Vázquez Says:

    “LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    Como lectora e afeccionada a novela teño que recoñecer que este libro me encandilou dende un principio con respecto a historia e aos persoaxes.

    Con este libro comprendin e aprendin máis cousas sobre as matemáticas, de esas matemáticas das que non se fala na escola, de esas que parece que só coñecen os que nacen matemáticos, como di Petros. Nomes como Ramanujar ou Littlewood xamais os oira na miña vida, e foi grazas a este libro cando coñecin algo más e busquei información para constatalo. Tamén me axudou a acercarme un pouco máis a como poden vivir, pensar ou actuar eses matemáticos que buscan indagar fórmulas que tal vez non teñan solución, como deixa entrever esta novela.

    En canto ao argumento, pareceme demasiado insistente e triste que Petros deixara de lado toda a súa vida a favor da conxectura de Goldbach, que ao final os lectores quedamonos cas ganas de saber se a resolvera ou non. Pero ainda que fose verdade que a descubriu antes de morrer, Petros non foi capaz de alcanzar a meta que se propuxo: ser o mellor. A ofuscación e o orgullo foron os responsables da vida que levou, que nin sequera foi capaz de recoñecer que se equivocou perdendo moito con iso. Digo isto, porque foi o que me deixou entrever o libro, cando lle obliga ao sobriño a realizar a conxectura de Goldbach para saber se é capaz de estudiar matemáticas ou non, buscando o distanciamento das matemáticas e do seu sobriño, para que a este non lle ocorrera o mesmo que a él.
    En relación ao sobriño decir que me deixou anonadada a forma en que loitou polo que lle entusiasmaba; se realmente quería ser matemático só tiña que perseguir o soño, fose ou non fose un excelente matemático.

    Baixo o meu punto de vista, como recurso didáctico este libro como tal, non é apto para clases de educación primaria, pola cantidade de contidos e formúlas que se deben sobreentender. Non digo con isto que se necesite comprender o procedemento que levan a cabo os matemáticos para resolver distintos problemas, senón que a gran cantidade de fórmulas e contidos matemáticos abstractos que estan presentes neste libro superarían as ganas e a finalidade da novela, caendo seguramente no aburrimento e na indiferencia. Se fixeramos unha adaptación cunha narración lineal e intrigante, sacándolle todo o que ten que ver cas fórmulas da conxectura, tal vez si que serviría para os lectores infantiles. Así poderíar descubrir a esencia do libro: coñecer outras matemáticas distintas, a hisoria delas, nomes relevantes ou como pode ser de dificil a vida dos matemáticos.

  888. Catalina Pena Mallón Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro interesante y didáctico pero, bajo mi punto de visita poco útil para tratar con los niños de primaria ya que los conceptos son demasiado para ellos y la trama es poco motivadora.
    Aunque a mi me ayudo a entender que las matemáticas son mucho mas que números y que para algunas personas son una forma de vida, no vi nada sustancioso para lo que a nosotros nos interesa.
    De todas maneras es evidente que es una gran obra con datos de gran interés, pero para adultos que ya tengan un conocimiento básico acerca de las matemáticas.
    En conclusión yo no lo utilizaría como recurso en mis futuras clases pero si que creo que sea una obra destacar.

  889. Lucía Barreiro Iglesias Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela, en mi opinión dirigida a adultos ya que emplea un lenguaje matemático incomprensible para niños de primaria y con una trama un tanto pesada.

    No creo que resulte un libro motivador aunque no sea una simple novela si no que sea una mezcla de «entretenimiento» y conceptos educativos.

    Intentando ver un lado positivo a este best seller, puedo decir que a mi me enseño que las matemáticas no son simples cálculos a resolver sino que son mucho más complejas y que resumen todo lo abstracto y esa es mi conclusión de esta obra.

    Centrándome en lo docente, no creo que sea una novela dirigida a niños de primaria ni mucho menos ya que no comprenderían los conceptos y el argumento no les engancharía.

  890. El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela cuyo tema principal, sin lugar a dudas, son las matemáticas. En la obra, el narrador describe su relación con su tío y la de los dos con las matemáticas.

    Fue interesante el descubrir que las matemáticas no solo son una herramienta de ingenieros y físicos, sino que al igual que la poesía, son verdadero arte. Capaces de elevar al ser humano desde lo concreto a lo abstracto. Creo que todo alumno (y por supuesto, profesor) debería ser consciente de este hecho para, de algún modo, aumentar su respecto por esta disciplina. Es importante crear pensamientos positivos hacia la misma. Pienso que la lectura de este libro podría despertar estos sentimientos.

    Me llamó mucho la atención la manera en que el tío Petros dedicó toda su vida a intentar resolver un problema aparentemente sin solución, y sin ninguna utilidad en la práctica. Esta es una prueba de cómo las matemáticas pueden condicionar la vida de una persona, de fascinarla.

    La obra está redactada de forma que la lectura resulta muy agradable y fácil de comprender, sin embargo, en numerosas ocasiones alude a diferentes elementos matemáticos, por lo que un lector carente de los conocimientos necesarios puede perderse un poco en la lectura. A mí me ocurrió. De hecho en alguna parte, por muchas veces que volviera a leer el texto, seguí sin comprender las operaciones que se estaban realizando. Aún así no veo esto como un defecto que criticar negativamente. Me parece estupendo que el autor haga esto, (no solo porque al igual que en un libro de música se debería hablar utilizando términos técnicos musicales) pues estoy seguro de que más de un lector sintió curiosidad por saber más acerca de temas como la suma infinita en el plano de los números complejos, el teorema de los números primos de Hadamard y De la Vallé-Pousin, la solubilidad de las ecuaciones de Diofanto… a cerca de qué hicieron y quiénes fueron Poincaré, Whitehead, Gauss, Godel…

    No recomendaría este libro a un niño de primaria, a no ser que un adulto esté junto a él ayudándole a leerlo y resolviéndole las dudas. La obra requiere que el lectorado sea autónomo. Y no lo digo por la complejidad de las matemáticas descritas en él, sino porque pienso que un alumno de primaria no podría entender los sentimientos del narrador, del tío Petros y de otros muchos personajes, así como el porqué de muchas de sus acciones. El libro requiere de una madurez mental que no encontraremos en un niño de primaria. Aún así, pienso que podríamos escoger algún fragmento para utilizar en alguna clase. Recomendaría este libro a alguien que ya este en E.S.O. A esta edad si que sería un libro muy recomendable.

    En resumidas cuentas, la obra me pareció muy entretenida. Prácticamente desde que cogí el libro no lo solté hasta haberlo terminado y estoy seguro de que a muchos de mis compañeros les ocurrió lo mismo. Me parece muy acertado utilizarla en clase si lo que buscamos es despertar un sentimiento positivo hacia las matemáticas en estudiantes jóvenes.

  891. Lara Suárez Carreira Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que plantea cuestiones muy profundas sobre el ser humano, su desarrollo, su crecimiento y su continua busca de respuestas. El tema elegido, las matemáticas, no es seguramente algo casual, sino que seguramente son un campo muy adecuado para ilustrar ese afán por saber, por ir más allá, por trascender… en definitiva, la ciencia pura.

    La vida del tío Petros es un mensaje claro para todo aquél que quiera hacer algo en esta vida, y es que hay que luchar contra la adversidad y perseguir lo que creemos que es lo cierto… pero sin perder de vista la propia vida humana. En su desesperada búsqueda de respuestas, y entre frustraciones y desasosiegos, acaba descubriendo algo que quizás es más importante que la respuesta a la propia conjetura de Goldbach: uno no puede recorrer los caminos de la vida en soledad, sino que necesita el apoyo de los demás.

    Mi opinión de cara a esta obra es doble: por una parte, creo que es muy interesante el tema principal, y algunos de los valores que en la obra se recogen me parecen clave. Sin embargo, considero que no necesariamente los niños van a poder comprender el mensaje que subyace en el texto, y es que los valores, cuando son muy abstractos y difusos, no quedan del todo claros. Así, podemos dudar entre perseguir los propios sueños y egoísmo, entre superar el miedo a lo desconocido y arriesgarse o ir a lo seguro y progresar poco a poco… creo que el tío Petros es un personaje controvertido, pero sobre todo creo que sus enseñanzas, las que yo creo que existen (y que pueden variar de un lector a otro) no están al alcance de los niños, pero sí de los adultos. Por tanto, yo lo recomendaría para los últimos, pero no para mis futuros alumnos.

  892. La siguiente obra matemáticas a leer “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela que presenta un gran misterio desde el principio. La verdad es que me enganchó bastante, podría decir que más que el libro anterior de “El diablo de los números”. Siempre quería seguir leyendo para ver qué pasaba, ver si al final el tío Petros era quién de lograr descubrir “la conjetura de Goldbach”

    La novela se centra alrededor del tío Petros, al cuál su sobrino presta especial atención por la relación de este con las matemáticas (a pesar de ser considerado por el resto de la familia como “la oveja negra”), en especial a su intención por descubrir la “conjetura de Goldbach: todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos”. Ya que mucha gente le decía que esa teoría no había nadie capaz de probarla, que por lo tanto era entonces indemostrable. Este le pide a su tío que le cuente toda su historia.

    El libro, además de ser considerado como una novela de gran intriga, de él se pueden extraer diferentes aspectos que se pueden aplicar a la vida cotidiana, como podría ser el hecho de no rendirse ante nada a pesar de todos los obstáculos que se nos presentan, a saber hacer las cosas teniendo en cuenta una serie de pasos intermedios (en lugar de tratar de pasar directamente a la solución final sin tener en cuenta el resto)… Contiene además ciertos aspectos matemáticos, como puede ser “la teoría de los números”, o incluso el hecho de hablar de diferentes personas importantes dentro de la materia de Matemáticas, como pueden ser: Gauss, Euler…

    Se puede considerar este libro como un recurso matemático dentro del aula. Sin embargo, pienso que no sería adecuado para el nivel de Primaria, sino que debería aplicarse a Secundaria; ya que el vocabulario que se utiliza, además de ciertos contenidos matemáticos son de gran dificultad para niveles inferiores.

  893. lorena padrón cabo-3º primaria Says:

    Este libro me engancho desde el primer momento, sentí vivenciar las matemáticas como lo hacían sus personajes y poder comprender la cabeza de matemáticos o científicos o personas que tienen más habilidades para la comprensión desta área.

    Me parece un relato no sólo para gente adolescente con un mensaje sublimina, que estudien lo que les gusta y que todo el mundo con cierta motivación e interés puede superar sus capacidades o limitaciones y que todo se tiene que perseguir para llegar a una verdad universal para obtener mejores resultados. Para esto hay que tener una actitud perseverante.

    Es un libro que también puede estar recomendado para cualquier tipo de lectura no sólo para adentrarse en las matemáticas, ya que lo presentan como la vida de Petros o u problema familiar y personal.

    El final me pareció precioso y la vida de Petros interesante aunque sentí que se perdió muchas vivencias de juventud y vitales, pero el personaje de su sobrino parece que suple esas carencias con un futuro por delante.

    Me gusto mucho el que introdujese el juego del ajedrez, pues es algo que en las escuelas podrían poponer porque en el colegió donde hice prácticas la tenían como asignatura y los niños les encantaba y erán muy despiertos y más habilies a la hora de visualizar los problemas y encontrar soluciones.

    El mito que hay para las matemáticasde que tienes que tener un Don, para ello lo va desmitificando el sobrino a lo largo de la novela. También descubre mitos e ideales de los círculos matemáticos.

    Es un libro que yo recomendaria para los de E.S.O, pero no a niños de primaria porque tiene conceptos y experiencias de vida que creo no comprenderían y no les sacarían el jugo a lo que se va plasmando en la obra.

    De los dos libros me parece como lectora más entretenido este que » El diablo de los números» pero su fín y objetivo es diferente.

    En el del Tío Petros se crea una atmósfera en torno a como una persona que tiene un Don o una mayor capacidad de lógica matemática vive la vida a través de ese don y como eso le hace tener una perpectiva de la vida y que sólo otra persona empática o con un cierto gusto por lo matemático puede llegar a entender ciertas cosas que a lo mejor a otra persona como son los peronajes de los hermanos de Petros le constaba entender y no aceptaban.

    Y que el éxito no sólo esta en acaparar la información o llegar a niveles superiores de cultura para que una mujer se pueda enamorar de uno, para alcanzar el reconocimiento social unque en el campo de las ciencias por desgracia suceda así.

    También explica la soledad que conlleva la investigación y la dura tarea que es, y que no toda persona es capaz de mantener a lo largo del tiempo porque otros objetivos o necesidades van primando en la vida y aquellas personas que semantienen es porque viven para ello.

    El diablo de los números por el contrario intenta ser una lectura de fácil comprensión en la que se explica con más claridad las matemáticas básicas, y que el lector tiene que hacer ejercicos propuestos como si fuera en Lengua Española la lectura y comprensión del texto que se hace a través de ejercicios que son preguntas para comprobar lo que se sabe y hasta que punto. No es un libro pensado solamente para el disfrute de la lectura a través de las matemáticas, las cuales también pueden aparecer en forma de novela, biografía… que propone el otro libro. Si no es algo más didáctico, educacional aunque el del tio Petros tambien se puede utilizar como material didáctico.

    A este libro le daria una muy buena nota.

  894. El tío Petrus y la conjetura de Goldbach:

    Tengo que decir que este libro no me ha gustado por tres motivos; en primer lugar considero que la narración se hace muy pesada y aburrida, en segundo lugar porque no considero que sea un libro atractivo para niños de educación primaria ya que, para entenderlo se precisan ciertos conocimientos matemáticos y por último porque los temas matemáticos que expone los veo demasiado complejos.

    Pero este libro tiene un mensaje oculto que creo que es lo más interesante que es el poder de sacrificio, de superación, de lucha… que mantiene en todo momento el tío Petrus para coseguir su objectivo, esto nos enseña a luchar siempre por nuestros objectivos cueste lo que cueste, eso si sin llegar al extremo que nos comenta el libro: soledad,locura…

    Tengo que decir que considero mucho más interesante y atactivo el «Diablo de los números».

  895. Virginia Boiso Aparicio - 3º Primaria Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” me ha parecido una novela muy buena, ya que considero que el objetivo principal de una buena novela es que te enganche hasta el final y, gracias a la gran intriga de la conjetura, conmigo lo ha conseguido.
    Salvo en lo que se refiere al nombramiento de matemáticos famosos y sus descubrimientos matemáticos no se aleja nunca de lo que es el género literario, por lo que no veo aplicación matemática alguna, sólo transmite el mensaje de que se deben fijar metas alcanzables por y para cada uno y que con trabajo y esfuerzo se consiguen esos resultados esperados y la gran sensación de autorrealización por dichos resultados.
    Y a la vez transmite que no debemos conformarnos con lo mínimo, sino que debemos intentar e interesarnos por saber más siempre, que nunca se pierda la curiosidad que nos mueve a investigar, lo que nos ayudará a descubrir nuevos conocimientos.
    Creo que este libro va dirigido a alumnos de Educación Secundaria hacia arriba debido al tipo de lenguaje que utiliza, demasiado complejo para alumnos de Primaria, y las menciones a complejos teoremas y explicaciones matemáticas.
    En conclusión, creo que es un libro bueno pero como entretenimiento, como lectura…,en lo que respecta a las matemáticas y su aplicación creo que es pobre como material para el alumnado y para el profesorado.

  896. Virginia Boiso Aparicio - 3º Primaria Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» me ha parecido una novela muy buena, ya que considero que el objetivo principal de una buena novela es que te enganche hasta el final y, gracias a la gran intriga de la conjetura, conmigo lo ha conseguido.
    Salvo en lo que se refiere al nombramiento de matemáticos famosos y sus descubrimientos matemáticos no se aleja nunca de lo que es el género literario, por lo que no veo aplicación matemática alguna, sólo transmite el mensaje de que se deben fijar metas alcanzables por y para cada uno y que con trabajo y esfuerzo se consiguen esos resultados esperados y la gran sensación de autorrealización por dichos resultados.
    Y a la vez transmite que no debemos conformarnos con lo mínimo, sino que debemos intentar e interesarnos por saber más siempre, que nunca se pierda la curiosidad que nos mueve a investigar, lo que nos ayudará a descubrir nuevos conocimientos.
    Creo que este libro va dirigido a alumnos de Educación Secundaria hacia arriba debido al tipo de lenguaje que utiliza, demasiado complejo para alumnos de Primaria, y las menciones a complejos teoremas y explicaciones matemáticas.
    En conclusión, creo que es un libro bueno pero como entretenimiento, como lectura…,en lo que respecta a las matemáticas y su aplicación creo que es pobre como material para el alumnado y para el profesorado.

  897. El libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela en la cual me mantuvo con la intriga hasta el final(probar la conjetura de Goldbach). Los protagonistas son el tío Petros y su sobrino.El tío Petros es considerado por su familia como «malo» pero también es un luchador y trabaja con mucho esfuerzo y constancia por conseguir algo.Esto transmite al niño la capacidad de trabajar y luchar continuamente para lograr lo que realmente nos resulta más difícil.
    Esta es la primera vez que he leído una novela que tenga como objetivo y trate fundamentalmente las matemáticas.
    Desde mi punto de vista me ha gustado y fue entretenida su lectura, pero considero que para niños de primaria sería un poco dificultosa su lectura y que está más destinada a niños de secundaria, bachillerato e incluso nos a nosotros mismos.
    Para trabajarlo en clase debe jugar un papel muy importante el profesor para su mejor comprensión.
    En relación con lectura deel diablo de los números me gustó más esta aunque para los niños pienso que sería mucho más motivante el diablo de los números.
    En general me gustaron los dos libros aunque para niñosde primaria no me parecen los más adecuados, como mucho para 6º de primaria.

  898. Camilo Álvarez Vila Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una gran novela que busca enganchar a los niños mediante la mezcla de un mundo mágico y el misterio que puede atraernos de las matemáticas. Con un fondo enigmático el autor consigue crear en nosotros una pequeña adicción donde siempre quieres saber algo más, lo que va a suceder. Como novela es muy buena ya que si la empiezas te motiva para continuar pero como herramienta para el trabajo de las matemáticas igual se excede a la hora de nombrar elementos teóricos y mas bien pretende crear la cara de las matemáticas más mágica, no creo que busque una respuesta real en sus enigmas.
    Definitivamente recomiendo esta obra como novela pero solo como novela, trabajarlo a niveles matemáticos exige un conocimiento mucho más profundo peroes una buena historia. A los niños les va a enganchar.

  899. El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que tiene como fondo un problema matemático.
    Uno de los aspectos que me llamó la atención en la obra fue el interés de Petros con que el sobrino no estudiase las matemáticas, quitándole toda la ilusión que tenía, diciéndole “un buen matemático nace no se hace”. También la dedicación y el esfuerzo, la forma de aislarse de la familia, del trabajo, no se relacionaba con los compañeros por miedo a que mediante sus descubrimientos intermedios pudiesen llegar a la solución de la Conjeura de Goldbach.
    En cuanto la organización de la obra , el guión del desarrollo de los acontecimientos hizo despertar mi interés, ya que guarda el misterio hasta el final aunque quede sin resolver.
    Como recurso para trabajar con niños de Primaria las matemáticas, el libro me parece bastante complejo pero destacar que lleva implicito unos valores tales como la constancia y el esfuerzo que considero importantes para el desarrollo del alumno.
    La lectura es amena y resulta agradable, porque no entra profundamente en el campo de las matemáticas sino que la explica de una manera adecuada para el lector.
    Para finalizar, destacar que esta obra asi como «el diablo de los números» me motivaron a apreciar el increible misterio que esconden las matemáticas.

  900. Nerea Piñeiro Lema Says:

    » El tío Petros y la conjetura de Goldbach» resulta un poco más complejo que el libro » El diablo de los números», es apropiado desde mi propio punto de vista para los alumnos/as del último ciclo de primaria, ya que requiere más comprensión y razonamiento.

    Es una novela interesante que muestra la vida de los matemáticos, y todo lo que hacen gira en torno a los números.

    Es un buen recurso para utilizar en las aulas y se puede trabajar de diferentes formas y perspectivas. Permite mostrar a los niños/as que las matemáticas se trabajan con esfuerzo y lo esencial es tener paciencia, ya que sin ella no se consigue nada y lo que nunca se debe hacer es tirar la toalla aunque no se consiga lo que se pretende. Eso es lo que le sucedió al tío Petros con esfuerzo lo «consiguió».

    Si se puede elegir un libro o otro me decanto por » el diablo de los números» ya que me parece más divertido y acerca a los niños/as de una forma más lúdica a las matemáticas.

  901. Lara Lamela Pena Says:

    Nunca antes había leído una novela acerca de las matemáticas y, verdaderamente me sorprendió. Me esperaba un libro aburrido y que n o sería capaz de terminar pero todo lo contrario, despertó mucho interés en mi y sobre todo la intriga de la resolución de la Conjetura de Golbach que nos enganchó hasta el final.
    Nunca antes había oído hablar de la Conjetura de Golbach y realmente me parece muy complicada para que los niños la entiendan. No me parece un libro nada adecuado para primaria, quizás para secundaria,pero previamente les hablaría acerca de la Conjetura para centrarlos en el tema.

    A parte del tema que trata me parece complejo el vocabulario empleado para trabajar con los niños. Además algunas afirmaciones que se hacen en el libro como «el matemático nace no se hace» o «todo o nada» entre otras, no me parecen apropiadas ya que considero que expresiones como estas son las que desmotivan a los niños.

    Lo que si me gusta es la insistencia y el negarse a no dar con la solución del Tío Petros pues demuestra que las cosas no se resuelven a la primera ni a la segunda… y que hay veces que no se consiguen pero lo que importa es el esfuerzo e interés que hay que mostrar por las cosas para obtener resultados. Con esto le podriamos explicar a los niños la dura vida de los matemáticos y mostrales como trabajan.

    Puesto que todo el libro está centrado en la Conjetura de Goldbach, no tengo más que decir que lo previamente dicho.

  902. Cristina Sobradelo Castro Says:

    En primeiro lugar gustaríame dicir que “El tío Petros y la congetura de Golbach” pareceume unha novela interesante e, incluso, de agradable lectura, xa que che mantén intrigado ata o final. Teño que dicir na súa defensa que había moito tempo que unha lectura non me resultaba tan interesante (claro que, últimamente non leo moitos libros por puro placer).
    A pesar disto, así como no diablo dos números vexo unha posible aplicación didáctica nas aulas de primaria, non chego a entender ata que punto podemos aplicar de igual maneira “a novela do tío Petros”, xa que me parece que é unha novela pa un nivel escolar moito máis alto, tanto pola súa linguaxe como polo contido.
    Aínda que non vexo clara unha aplicación directa do libro, si que creo que hai determinadas cousas que aparecen reflexadas e que nós mesmos lles podemos inculcar aos nosos alumnos, como por exemplo o espíritu de esforzó, sen o cal non poderán atopar aquelas respostas que están buscando. Ademais, teñen que ter moi claro en todo momento que é concretamente o q están buscando, senón nunca entenderán o que atoparán.
    Por outra banda, o libro móstranos a importancia que ten o ser críticos ante a vida, ante aquelo que nos aparece “imposto” como algo absolutamente inmutable e verdadeiro, que moitas veces non o é. Non debemos adoptar unha actitude conformista ante aquelo que xa nos vén dado, debemos sempre querer saber un pouqiño máis, o por qué é dunha determinada maneira e non doutra. Claramente, a través da historia do libro pódeselle transmitir aos alumnos este valor, que deben aplicar tanto nas materias que se lle imparten nas aulas como despois na súa vida cotiá.
    Ademáis, esta actitude conformista pode vir dada moitas veces por nós mesmos, cando cremos saber todo acerca dun determinado campo de aprendizaxe, como poden ser as matemáticas. As matemáticas son maís ca puros conceptos aplicados a problemas repetitivos e calculados ata o último detalle, onde o único que aprenden os alumnos é a memorizar un determinado modelo que lles axudará a atopar tódalas respostas, xa que o mínimo que varía duns problemas a outros é casi imperceptible. Eu mesma me “beneficiei” deste determinado modelo, que o único que fai é que non intentemos mirar máis alá e que non nos propoñamos novas expectativas que alcanzar. Neste sentido, por moitos anos de aprendizaxe de matemáticasque levemos ás nosas espaldas, creo que só un pequeno grupo de persoas poden chegar a comprender o que son realmente as matemáticas (referido tamén a calquer outro campo de coñecemento) e o secreto que se atopa tras delas. Poder chegar a “conversar” con elas.

  903. María Teresa Estévez Costa Says:

    Es esta una novela en la que nos muestran principalmente como es la vida que llevan los matemáticos para desarrollar sus estudios.
    Me pareció tan apasionante la historia que me olvide por completo de las matemáticas, podría haber sido cualquier otra disciplina la que se convirtiera en el centro de la vida de alguien. Esa forma de centrarte solo en una cosa, la ambición de querer conseguir ser el mejor, esa lucha por descubrir lo que nunca nadie antes había sido capaz, me parece impresionante.
    Con esta obra nos muestra el autor (aparte de la vida de los matemáticos, como ya mencioné) que es muy bonito luchar por lo que queremos, por supuesto que supone mucho esfuerzo, pero es involucrarse con lo que uno desea. Incita a reflexionar, nos adentra en el mundo de la investigación, y en el del descubrimiento. Además, al principio de la novela ya nos muestran como el tío Petros no quiere que el sobrino estudie matemáticas también como él, lo que me intrigó bastante, pero al final descubres que es porque dedicarse sólo a eso sin conseguir los resultados esperados llega a ser muy frustrante hasta el punto de sentirte muy desgraciado.
    Así algo que me pareció bastante gracioso es el hecho de que Petros trabajara con judías, porque me resulta poco creíble que un matemático vaya a resolver un problema de ese tipo con algo tan simple como judías. Es como que contrasta con tanta seriedad y tanto trabajo para de repente ponerse a hablar de judías.
    Ya para acabar, me parece genial, que al final de la obra el autor deje que sea el lector quien decida si Petros pudo descubrir la conjetura o no justo antes de morir. Me gusta pensar que sí, y que el viejo Petros tuvo la satisfacción de haber descubierto lo que toda su vida había anhelado para morirse tranquilo.

  904. Ana Daniela Teixeira Lopes Says:

    El libro: «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es muy interesante. Es una historia fascinante que nos muestra cómo una persona puede dedicar su vida a un sujeto, en este caso las matemáticas. Creo que este hombre, tío Petros es un ejemplo de determinación, fuerza y voluntad para cumplir lo que se fijó para si. Sin embargo, creo que este proyecto se toma la vida al extremo. Para el seguimiento de su pedido, el tío Petros, anula totalmente su vida personal y social y se obsesiona con las matemáticas. Creo que es una situación llevado a la exageración.
    En este libro se mencionan varios matemáticos importantes y también sus descubrimientos, así como los 3 problemas de matemáticas más complicadas y casi imposible de resolver.
    En conclusión, creo que es un libro estimulante, que nos lleva a ver un estilo de vida no es muy normal hoy y que nos lleva por el fascinante mundo de las matemáticas. No sé si yo recomendaría este libro a los estudiantes de primaria, sin embargo, para los niños mayores creo que es un buen libro para el debate y la reflexión.
    En comparación con el libro «El Diablo de Los Números» Creo que esto es más adecuado para los niños. Explica los conceptos matemáticos de una forma simple y divertido. Creo que la trama de la historia de “el diablo de los números» es mucho más para los niños pequeños que el libro: «El tío Petros y la conjetura de Goldbach «. Creo que por lo tanto es más apropiado para los niños de la escuela primaria.

  905. Vanesa Blanco Fraga Says:

    El tío Petrus es el protagonista de lo obra (y oveja negra de la familia) mientras que su sobrino porque la familia tenía este concepto de él, y porque él llevaba una vida tan extraña, cuando descubre la vida de su tío como matemático toda la novela gira entorno a la Conjetura de Golbach.
    Esta novela me parece una forma interesante para introducir el tema de los números primos, de una manera más amena de lo que se hace normalmente.
    El eje central son las matemáticas, pero habrá quien se fije más en la novela, obviando esta parte, o quien le de todo el peso a las demostraciones formales… personalmente pienso que esta novela es un ejemplo de lucha, ya que el Tío Petrus acaba sumido en la locura por intentar resolver la Conjetura de Golbach(todo entero mayor que dos, es igual a la suma de dos primos), dejando todo a un lado para centrarse en lo que realmente le interesaba (resolver la conjetura).
    Como conclusión clara podemos sacar que las respuesta adecuada nunca va a ser blanco o negro… debemos encontrar el gris para poder llevar una vida saludable (no como El tío Petrus).

  906. Judith Lea Sánchez Says:

    «LA CONJETURA DE GOLDBACH»

    ¡Jamás había pensado que fuese a leer un libro en el que uno de los temas principales fuesen las matemáticas!
    Y además, antes de comenzar a leerlo, el título no me motivaba mucho, parecía como si me fuese a encontrar matemáticas de niveles complejos y no fuese a entender mucho.

    Sin embargo, comenzé a leerlo y en menos de una semana lo terminé. Las reflexiones de sus personajes y su afán de buscar la solución (Tío Petros) o la verdad (su sobrino) me terminó enganchando.

    Considero que el objetivo principal de la novela, además de un entretenimiento, es un pequeño acercamiento al gran mundo de las matemáticas y a la vida de un matemático que tiene ciertas dificultdes para llegar a su meta finl (probar la conjetura de goldbach). Esto nos demuestra que las matemáticas abarcan un mundo mucho más allá del que a diario nos podemos encontrar.

    Como aplicación didáctica para Primaria lo considero complejo, quizás para la ESO si sea más adecuado; pero siempre a nivel motivador (como ha hecho conmigo) que a una simple explicación de los contenidos.

    Debho reconocer que la novela es amena e intrigante, y que realmente me ha gustdo puesto que la mezcla «novela» y «matemáticas» me parecía bastante difícil.

  907. Lucia Reges Fernández Says:

    O libro “O tío Petros e a conxetura de Goldbach” pareceume bastante interesante aínda que non é do estilo das lecturas que eu elixo pero foi un libro intrigante que me enganchou case dende o principio. Esta novela combina unha historia moi curiosa e da que se sacan moitos valores para traballar na aula e algúns conceptos matemáticos dunha forma diferente.
    Creo que non é o libro idóneo para traballar en aulas de Primaria xa que o encontro bastante complexo para este nivel educativo pero si o vexo recomendable para traballar en ESO ou en Bacharelato xa que así os alumnos podrán saber que a disciplina das matemáticas non é simplemente facer ecuacións, sistemas ou derivadas, senón que tamén tratan temas máis “abstractos” cos que nunca traballamos na escola e que quizais nunca imaxinaron nin adicaron ningún tempo a pensar neles. Os valores dos que falaba antes son, por exemplo, esa capacidade de superación, a loita, a constancia do tío Petros para conseguir o imposible ata o momento. Así os alumnos aprenderán que non deben de rendirse tan fácilmente como creo que o facemos a maioria ao ver que non conseguimos alcanzar a nosa meta e loitar por conseguir o que queremos, pero sen caer na obsesión xa que eso levaríanos a dar de lado outras metas referidas a calquera outra faceta da nosa vida, tanto persoal como profesional, xa que baixo o meu punto de vista o tío Petros tamén perdeu a oportunidade de ter unha vida social que lle fixera crecer como persoa.

  908. Cristina Otero Viqueira Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una historia que entremezcla el misterio con el mundo de las matemáticas.
    A través de la vida del tío Petros, un matemático retirado y solitario, el autor nos va mostrando lo fascinantes y atrayentes que pueden llegar a ser las matemáticas para algunas personas, pero no sólo eso, si no que, al encuadrar la historia en un tiempo determinado, a medida que leemos, aprendemos más y más cosas sobre las matemáticas y sobre los personajes que hicieron grandes aportaciones a esta disciplina (Ramanujan, J.E. Littlewood, G. H. Hardy, entre muchos otros)

    En mi opinión, creo que no es un libro muy adecuado para educación primaria, aunque el autor hace lo posible por elaborar una historia atractiva y fácil de entender (y realmente lo consigue), llega un punto en que la narración llega a ser un poco “pesada” o más bien dificultosa, pues de repente comienzan a aparecer varios conceptos y teorías, que en muchos casos, no quedan muy claros sin ciertos conocimientos matemáticos previos. Pero supongo que el autor es consciente y lo que pretende es que, el lector, simplemente “perciba” o “sienta” las matemáticas desde otra perspectiva que la de “que coñazo” (que es la actitud que muchas personas tienen hacia esta disciplina) y vea esta ciencia como algo excitante y apasionante, que tantos quebraderos de cabeza han suscitado a lo largo del tiempo.
    De este modo, y mediante este tipo de lecturas los alumnos pueden llegar a ver las matemáticas como algo más que sumas, restas, multiplicaciones, divisiones… es decir, como algo muchísimo más interesante de lo que se nos muestra en el aula. Un intento de dar a conocer algunas de las características más emocionantes, y a la vez más frustrante, de las matemáticas: pasión, admiración, logros, fracasos…

    En definitiva, es un libro, que más que para enseñar matemáticas, sirve como material para motivar y mostrar la otra cara de las matemáticas, es decir, la “no aburrida”, (por lo que vimos, el tío Petros no tenía ni tiempo para aburrirse), pero teniendo en cuenta lo que ello conlleva (paciencia, constancia, no rendirse si las cosas no te salen a la primera, etc.). No obstante, esto no se consigue solamente leyendo un buen libro sino que para conseguirlo también es muy importante el papel del profesor.

  909. Brais Pereira Rguez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es historia que tiene las matemáticas como eje central. Se presenta un problema a resolver : demostrar porqué todos los números pares se pueden descomponer en números primos.
    El libro debo decir que me ha gustado, la lectura es muy fluída y realmente te llega a enganchar a pesar de que en numerosas ocasiones estás perdido entre explicaciones y nombres…
    Por lo tanto, voy a distinguir entre la «El tío…»novela y «El tío…» recurso educativo.
    Como novela me parece muy buena, como ya dije se lee fácilmente, la historia te engancha y el final es, al menos, interesante.A los niños seguro que les gustará.
    Como recurso para trabajar con niños de Primaria las matemáticas, el libro me parece extremadamente complejo. Me atrevo a decir que difícil incluso para los de sexto de primaria. Hay demasiados nombre y conceptos teóricos, que pueden resultar tremendamente pesados a la hora de realizar la lectura…
    «El diablo de los números» es sin duda un libro mucho más «infantil». Un libro que igual no engancha tanto en la lectura, pero sin duda se presta mucho más enlazar los conceptos matemáticos que trata. En «El tío…» creo que el niño no podría seguir la trama atendiendo a todo lo que en este libro se cuenta.
    Sin duda, y hablando de enfocar el libro a Primaria, éste es un buen libro para LEER que tiene las matemáticas de fondo…A mí me ha gustado.

  910. Paula Castenda Blanco (musical) Says:

    El tío petros y la conjetura de Goldbach, é unha novela escrita por Apóstolos Doxiadis, para mín vai máis ben dirixida para un público adulto que para os nenos.
    Narra a historia de Petros quen dedicou toda a súa vida á solución da conxetura de Goldbach.
    Petros con ese afán de conseguir a solución e o seu «amor» polas matemáticas fai que se aisle totalmente da vida social e familiar.
    A historia é narada polo seu sobriño, o cal se levaba ben con él e cando se enterou que seu tío adicara toda vida ás matemáticas intenta seguir os seus pasos.
    A narración é misteriosa, fai que te enganches ó libro xa que en todo momento se pretende resolver o misterio ( se petros resolve a conxetura de Goldbach ou non) .
    Neste libro exponse claramente como hai xente capaz a adicar toda unha vida a resolver teoremas que para o resto da xente non teñen importancia.

  911. Jorge Luis González Gestoso Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» xira en torno a un gran dilema central: a transcendentalidade de tomar certas decisións na vida. A historia de Petros Papachristos paréceme realmente fascinante (salvo as explicacións matemáticas) porque nos mostra o ir e vir na vida dunha persoa que decidíu adicala por completo a un único propósito. As súas ambicións, os seus medos, os seus éxitos e os seus fracasos, todo plasmado nunha historia que intriga, alegra e sobrecolle; unha historia humana.

    A influencia ambiental na senda das vidas das persoas móstrase como é claramente determinante (o narrador quixo ser matemático polo vivo exemplo do seu tío; Ramanujan non puido aportar ás matemáticas o que podería ter aportado debido á pésima mediación no seu período madurativo primario), e isto é moi importante, porque á par sostense (en boca de Petros) o papel esencial do determinismo xenético nun campo tan esixente coma as matemáticas, polo que é mester noso interpretar a realidade que se agocha tras das dúas posturas: que ámbalas son compoñentes esenciais na evolución.

    Moi parellamente a este último exercicio de reflexión, tamén se mostra o peso do pragmatismo na mentalidade de certos personaxes influíntes (o pai do narrador, por exemplo), reflexo dun mundo real. Hoxe, as investigacións, na maioría dos casos, responden a intereses do eido práctico (principalmente económicos e, en menor medida, políticos) e existe unha desestimación enorme pola investigación para a construción do saber. Óbviase no noso mundo (algo que reflicte moi ben a novela) o feito de que os puntos de partida de innúmeras investigacións pragmáticas parten dos resultados acadados en investigacións con fins non tan interesados.

    A novela é, en todo caso, para adolescentes e adultos debido ó salto cualitativo no nó en nivel de abstracción requerido para entendela. Certo é que un ignorante en números como son eu pode ler a obra e sacarlle moito partido, aínda sufrindo entre tanta explicación matemática, pero para un rapaz de primaria seríalle realmente difícil concentrarse nos dilemas que o autor nos mostra no seu intento de facer unha obra completa.

    Por último, a mensaxe coa que nos podemos quedar no desenlace do libro é unha que subxace ó longo de toda a obra: «debemos, sempre, fixarnos metas alcanzables». Pero pódenos levar a lugares moi diversos: dende a desestimación do argumento por estar a favor das decisións tomadas por Petros ata a convición da inoportunidade de soñar con metas elevadas. E, como un lector máis desta obra, aporto a miña conclusión: as persoas deben tomar toda a liberdade que as súas mentes sexan capaces de abarcar para escoller a forma de vida coa que logren sentirse mellor; non considero válidos os consellos nin para un extremo, nin para o outro, nin sequera para un punto intermedio, sen coñecer á persoa para a cal estarían destinados, porque cada home e cada muler necesita algo diferente, e intentar demarcar «a solución» nun enunciado concreto non sería unha solución matemática, senón un reducionismo indutivo e simplista.

  912. Andrea Porto Mato - Ed. Musical Says:

    Váisenos perfilando ao longo do libro, a vida e personalidade de Petros Papachristos a través do relato do seu sobriño, que nos vai presentando as súas pesquisas sobre o mesmo. Atopámonos así cunha biografía chea de altibaixos, fondamente relacionada ca investigación no eido das matemáticas e máis concretamente ca demostración que intenta facer o tío Petros da Conxetura de Goldbach, á que encomenda a maior parte da súa vida.
    Vemos así nel un xeito atractivo e ameno de achegar as matemáticas e especialmente a investigación matemática a todos aqueles que o desexen.
    Porén, non podemos decir que sexa un libro dirixido ao alumnado de Primaria, xa que require un nivel de abstracción considerable. Mesmo o célebre método das xudías desenvolvido por Papachristos ao retomar a súa investigación co método alxebraico, dista moito das operacións con elementos concretos e exemplos cotiás que se nos ofrecen en “El Diablo de los Números”, co obxectivo de achegar aos máis pequenos ás matemáticas.
    Persoalmente, penso que a lectura se ve un pouco entorpecida ao citárense tantos matemáticos e datas, información que en moitos casos, é tamén ampliada a pé de páxina. Aínda así, creo que, ao ter estas características, este material pode funcionar ben para traballar posteriormente con el na aula algúns contidos das matemáticas da E.S.O. e mesmo dos últimos cursos de Primaria, partindo desta historia, que os achega ás matemáticas dun xeito bastante natural, xa que o protagonista, ao comezo do relato, aínda é un adolescente.

  913. Lucia Iglesias Porteiro Says:

    Despois de ler “El diablo de los números” comecei a lectura desta outra novela con moito entusiasmo. Sen embargo, este sentimento foi decaendo posto que, a pesar de que foi unha lectura amena, creo que non logra motivar aos lectores levando incluso, en ocasións, á confusión. Isto pode ser debido á complexidade do vocabulario e á presentación complexa que, en certos momentos, adopta. Ademáis, a trama que ten coma protagonista a un profesor matemático e investigador, xira en torno á historia das matemáticas e dos seus investigadores, cousa que a fai un pouco densa.
    Creo que non é unha obra que eu utilizaría en Educación Primaria ou, polo menos, non na súa totalidade. Coma novela é aceptable, aínda que creo que as hai mellores tanto para traballar en matemáticas (recordemos “el diablo de los números”) como para traballar noutras áreas. Desde o meu punto de vista, non está destinada a un público infantil.
    De tódolos xeitos estou segura de que se lle pode extraer unha aplicación didáctica e é que, mediante a lectura desta obra, o discente pode comezar a ser consciente de que as matemáticas van moito máis alá de meros conceptos aritméticos, xeométricos ou de cálculo posto que, desde fai séculos, se foi creando unha historia con diversos protagonistas (eses investigadores dos que se fala) que adicaron a súa vida a novos descubrimentos.
    Un punto negro que atopo no libro é o feito de que se peche aos investigadores-matemáticos dentro dun mesmo perfil, cousa que non creo que sexa verdadeira nin positiva á hora de animar aos nenos/as a ver con bos ollos o mundo das matemáticas.
    E é que describen aos investigadores como persoas illadas con medo ás relacións familiares e sociais que, ao mesmo tempo, temen que outros descubran aquilo no que ti estás traballando (de ahí o illamento de Tío Petros incluso no ámbito laboral).
    Sen embargo, creo que tamén se poden extraer, fundamentalmente, dous valores positivos do transcurso da lectura:
    1- Invítasenos a ter espíritu crítico e opinión propias sen fiarnos “a priori” daquilo que outros din. Cabe destacar a seguinte frase: “Todas las familias tienen su oveja negra, en la nuestra era tío Petros”. E é que ao sobriño de Petros falábanlle mal do seu tío calificándoo de psicópata entre outras cousas, pero él decide coñecelo para sacar as súas propias opinións que resultan ser positivas.

    2- Invítasenos, tamén, a loitar constantemente para conseguir aquela meta que desexamos. Un exemplo é o traballo incesante de Petros para descubrir a conxectura de Goldbach: “todo enteiro maior que dous é igual á suma dos dous primeiros”.

    En definitiva, creo que é unha lectura non destinada a nenos/as de primaria pero que, ao mesmo tempo, consta de aspectos positivos. É por isto que en educación Primaria poderíanse ler capítulos soltos baixo a supervisión do mestre e deixando de lado aquelas partes máis densas.
    O simple feito de usar a lectura na materia de Matemáticas xa me parece moi intersante posto que, nos tempos que corren, aínda segue a ser algo pouco habitual e, polo tanto, motivador para o alumnado.

  914. Sonia Muiña Barja Says:

    La novela de “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro muy entretenido y fácil de leer donde se nos cuenta la historia del sobrino, que crece fascinado por la figura de su tío Petros al que su familia considera una oveja negra a pesar de su indiscutible y brillante pasado como matemático. Este misterioso pasado despierta la curiosidad del niño y se propone conseguir que su tío le cuente su verdadera historia, a la vez que decide hacerse matemático, entonces le propone resolver el problema de “la conjetura de Goldbach”, cuya solución era un enigma sin resolver y este dato era desconocido para el niño.
    En mi opinión, este libro es un material de apoyo muy interesante para tratar en las aulas de primaria, porque muestra las matemáticas como un constante reto o una serie de adivinanzas que hay que ir superando y que la gente como el sobrino de Petrus, que era negado para ellas, lo conseguirán con constancia, buena voluntad y mucho esmero por conseguir llegar hasta el final del problema.
    Tengo que decir también que, para mí esta novela se acerca bastante a los/as niños/as haciéndoles ver que no sólo a ellos les puede resultar difícil el mundo de los números; sino que también a los grandes investigadores de vez en cuando se les puede presentar alguna dificultad para resolver algún problema.

  915. Lidia Sanjurjo Vázquez Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach é unha novela amena, interesante, misteriosa e moi, moi entretida. Trátase dunha obra que contén unha historia con grandes doses de matemáticas que nos mantén en vilo ata as última liñas e que nos fai ler incansablemente unha páxina tras outra co obxectivo de coñecer o desenlace canto antes. Durante a lectura pódense ir percibindo algunhas das aportacións que realizaron importantes figuras (Hardy, Turing, Gödel…) ó campo das matemáticas (teoremas, conxeturas…).

    A extravagancia e o misterio que envolven ó seu protagonista, tío Petros, e a toda a trama pode facernos pensar nas primeiras páxinas que é un libro idóneo para os derradeiros cursos de Educación Primaria e para a ESO, ó ser deses que «enganchan». O certo é que, e a pesar da excelente trama e narracción, este libro presenta un vocabulario pouco adaptado e nalgúns momentos denso para o alumnado de Primaria e incluso do primeiro ciclo da ESO (e, en xeral, para todos). De igual xeito, os problemas e contidos matemáticos dos que se fala nas páxinas da novela son bastante complexos e difíciles de entender para nenos de doce ou máis anos, polo que é de supoñer que está máis ben orientada a un lector adulto que domine, e moito, algúns dos contidos matemáticos que aquí se expoñen para chegar a entender completamente todo ó que se fai alusión. É evidente que El tío Petros y la conjetura de Goldbach vai ter unha nula aplicación didáctica nas aulas de Primaria, en comparación con outros títulos que teñen as matemáticas como eixe central das súas páxinas.

    Chamoume especialmente a atención un momento da obra no que tío Petros lle recrimina ó seu sobriño a súa escasa valía e aptitude para estudar e traballar coas matemáticas («Mathematicus nascitur, non fit»). Esa actitude non é a adecuada xa non só para o eido educativo, senón para calquera campo de traballo. Non todos temos porque ter as mesmas capacidades para todos os contidos a estudar (así o afirma a Teoría das Intelixencias Múltiples de Gardner), pero si hai que recoñecer o esforzo, a persistencia, o interese amosado… xa que moitas veces ese é un parámetro máis de apreciar e considerar que outros.

    Tamén é bastante curiosa a análise psicolóxica que se pode facer do protagonista do libro, esa obsesión (case) enfermiza por dar resposta a un problema matemático que ninguén conseguiu resolver nunca, poden facernos pensar que é ilóxico adicar unha vida enteira a unha causa perdida. Sen embargo, e a pesar do desenlace, tamén se debe admirar a súa paciencia, constancia e perseverancia, aínda que poucos apostaban por el.

    En definitiva, é de valorar a calidade do autor ó conseguir captar en todo momento e ata o final a nosa atención tendo en conta que os contidos e conceptos matemáticos que se amosan non son nada sinxelos.

  916. Noelia López Fabeiro Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach cuenta la historia de Petros Papachristos desde la voz de su sobrino el cual crece fascinado por la historia que se oculta detrás de la figura de su tío un reconocido matemático que pasa su vida intentando descifrar la famosa Conjetura de Goldbach.
    Cierto es, que el libro verdaderamente cuenta la historia del sobrino y aunque en medio intercala la propia historia de Petros, siempre se desarrolla en relación al estado de este y a todo lo que pasa por su mente.
    Sin duda me ha parecido un libro fascinante, de esos que empiezas a leer y no puedes parar, y deseas saber el final, y resulta que llegas a él y te encuentras que es aún más increíble de lo que podrías haber imaginado, y es que durante toda la narración se desarrolla un nivel de intriga y de misterio que hace que el lector no pueda despegar sus ojos del papel intentado descifrar por qué el tío Petros no continuó su investigación y cuáles fueron las causas de posible fracaso.
    Es evidente que este libro es para adultos y no destinado a un público infantil.
    Me gustó el hecho de que a pesar de que se tratan conceptos matemáticos de alto nivel, en todo momento estos son explicados con bastante claridad y hasta una persona totalmente inculta en estos aspectos puede entenderlos.
    En la mitad del libro aproximadamente, durante la narración de la vida del tío Petros, existe una parte que resulta bastante aburrida por la complejidad de términos usados, pero que carece de importancia en el discurso de la narración por lo que aunque no se entienda completamente no hace que perdamos el hilo de la historia.
    De una forma que puede enganchar a cualquiera, este libro nos hace un repaso de la historia de las matemáticas y de cómo es la mente de los matemáticos mediante una historia que hace de hilo conductor, que es la del tío Petros y la fascinación que éste produce ante su sobrino.
    En conclusión me ha parecido un libro increíble, de fácil lectura y que me ha tenido enganchada completamente a su discurso. Sin duda se lo recomiendo a todo aquel que quiera sumergirse en una buena historia a través de unas cuantas horas de lectura apasionada y misteriosa, aparte de enriquecedora e instructiva.

    OPINIÓN: excelente

  917. CRISTINA VARELA PIÑEIRO Says:

    COMENTARIO.
    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLBACH.
    CRISTINA VARELA PIÑEIRO.

    -No me gusta demasiado la matemática pero con este libro es fácil entender la admiración que algunos sienten hacia ella. Al fin y al cabo, es una ciencia donde todo puede ser clasificado en verdadero o falso siguiendo una serie de pasos lógicos.
    En «El tío Petros y la conjetura de Golbach» se muestra cómo la matemática puede trasladarnos a un mundo a parte dónde perderse y aislarse del resto del mundo es muy fácil.

    A decir verdad, el libro me ha gustado mucho. Reconozco que no me atraía demasiado y comencé por él (lo leí antes que El diablo de los número) para sacármelo cuanto antes de delante. Y fue al revés. Me gustó mucho más. Me lo leí en una tarde y no pude parar hasta descubrir el final. Porque realmente… ¿Demostraría Papachristos la conjetura de Golbach? Mi respuesta es bastante rotunda: yo creo que sí, pero tuvo la mala suerte de que su sobrino y el médico no llegaran a tiempo para demostrarlo.

    Aunque el título de la obra engaña bastante, porque lo que se cuenta es la historia del sobrino, un niño que admirado por la figura de su tío como un brillante matemático del pasado, decide ponerse a prueba para descubrir si él mismo será quien de convertirse en un gran matemático. La respuesta se hace esperar, pero al final queda claro, que “el matemático nace, no se hace”, ya que a pesar de todos los esfuerzos del sobrino de Petros, este no logra resolver el enigma que le propone su propio tío y que ni él mismo (¿o si?) fue capaz de resolver: “todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos números”, la famosa conjetura de Golbach, uno de los grandes problemas de la matemática todavía hoy sin resolver.

    -A nivel didáctico, pienso que este libro no es recomendable para que el alumnado de primaria trabaje directamente con él ya que el argumento es un poco complejo y los términos matemáticos, desconocidos incluso para nosotros. Bueno, aquí otro punto positivo a favor del libro ya que este se puede entender perfectamente sin tener mucha idea de matemáticas, ya que éstas no suponen un atasco en el desarrollo de la historia.

    Yo creo que es más apto para la enseñanza secundaria, el bachillerato y para nosotros, alumnos de Magisterio, ya que de esta forma uno se puede dar cuenta de que las matemáticas no sólo son lo que se enseñan en los colegios e institutos, sino que hay muchos más. No sólo son ecuaciones, matrices, funciones, trigonometría… hay matemáticas mucho más complejas y ciertos aspectos de ellas, que todavía hoy siguen sin demostrar.
    Para nosotros, como futuros docentes, creo que este libro nos servirá como herramienta para reflexionar sobre las matemáticas y para saber cómo abordarlas cuando tengamos a 20 niños de primaria delante dispuestos a aprender.

    -A nivel del aula, con este libro, tanto en primaria como en otros niveles superiores, se puede acercar al alumnado a las matemáticas desde otra perspectiva. Se pueden trabajar los diferentes autores citado en la novela, como pueden ser Euler, Gaus, Russell, Cantor, Ramanujan, entre muchos otros. Con la obra, se puede observar el día a día de estos investigadores y grandes matemáticos, y en el aula, el alumnado se puede dar cuenta del gran trabajo que conlleva el dedicarse a las matemáticas.
    O trabajar la evolución de las matemáticas a lo largo de la historia, o la de nuestro sistema numérico. O también, partiendo de la constante lucha tanto del tío como del sobrino para alcanzar sus objetivos, se pueden trabajar en el aula todos esos valores que se dejan entrever en la obra: el esfuerzo, la superación, el trabajo constante ya que tanto alumnos como profesores debemos ser conscientes de que sin trabajo y esfuerzo en la sociedad en la que vivimos no podremos conseguir nada. También el compañerismo y el trabajo en equipo, ya que el Tío Petros se aisló en su mundo y cuando quiso publicar sus descubrimientos, otros se le habían adelantado. Y también ayuda a que el alumnado sea consciente de las desigualdades sociales, como en el caso de Ramanujan, que no pudo recibir una enseñanza matemática formal y no llegó a desarrollar todo su potencial. Todos estos valores debemos trabajarlos en todos los niveles educativos, pero más en primaria para que poco a poco los alumnos los vayan adquiriendo desde pequeños.

    Además, el libro ayuda al que lo lee a pensar por uno mismo, a no fiarse de lo que dicen las demás personas, sino de hechos demostrados, a lograr comprender que las matemáticas nos pueden ayudar, no sólo a resolver problemas de ese ámbito, sino también del entorno más cercano en la vida cotidiana.

    En este punto, me llamó la atención el hecho de que el tío Petros en sus grandes problemas matemáticos, se ayudase constantemente del ajedrez o incluso de las judías. Me pareció curioso el empleo de estos métodos para trabajar las matemáticas pero que ayudan a que las entendamos. En clase, es como el hecho de utilizar el geoplano o el tangram, ya que mediante su manipulación vemos y aprendemos cosas que de otro modo no apreciaríamos o nos costaría más llegar a ellas.
    Con lo cual, con este libro, se pueden trabajar muchos aspectos de la matemática de manera diferente de la tradicional y de esta forma, hacer que los alumnos se sientan muchos más motivados y con ganas de aprender ya que se darán cuenta de que no sólo a ellos les cuesta, sino que los grandes matemáticos de la historia, en ocasiones, también tuvieron y todavía hoy, tienen problemas. ¡Pero no sólo aspectos relacionados con la matemática! También se tratan temas que están presentes en el día a día, en nuestra sociedad.

    -Sinceramente, me da pena que el libro acabe de la forma en que acabó. Me hubiese gustado que el sobrino de Petros hubiera llegado a tiempo, y que este, por fin, viese recompensado todo el esfuerzo de una vida, y se llegase a convertir en uno de los matemáticos más importantes de la historia.
    Pero finalmente, en el libro se da a entender que Petros fracasó ya que, una de las frases que aparece patente en la obra es la de que “El éxito en la vida se mide con la vara de los objetivos que te has fijado”. ¿Estáis de acuerdo con esto? 😛

    En mi opinión, en lo único que fracasó Petros fue en su manera de enfocar las matemáticas. Debería haberlas abordado desde una postura más relajada, desde una más placentera, como hizo con el ajedrez. Y transmitirlo en la obra desde la perspectiva de: “¿Por qué tratar de convertirme en un profesional mediocre, cuando puedo jactarme de ser un aficionado excepcional?”. Quizá si no se hubiese aislado del mundo y obsesionado tanto con las investigaciones matemáticas hubiese llegado “antes” (si, yo creo que al final de su vida lo consiguió) a la solución de su problema.

    -Y por último, hacer referencia a un parrafito que he leído sobre este libro y que me parece interesante poner aquí, ya que comparto totalmente esta opinión :

    “En general, cualquier persona que alguna vez haya admirado la belleza de la matemática se identificará inmediatamente con el tío Petros. Todos los que habiendo admirado la belleza de la matemática saben que están negados para ella, se identificarán con el sobrino. Y todos los que SOMOS capaces de disfrutar de una BUENA NOVELA, leerán El tío Petros y la conjetura de Goldbach con absorbente PLACER”.

  918. Evi Oberberger Says:

    Cuando he leido la presentación de la novella «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», estuve escéptico. Porque no puedo creer que una novella sobre un problema matemático sin solución puede ser interesante. Pero cuando empiezo a leer, no lo puedo dejar. Me he gustado como el autor describe este problema. Ya lo creo que la novella es para gente que los interesa las matemáticas, porque a veces es un poco complicado para entender. Pero en conjunto es un libro muy bueno.

  919. Liliana Soares Says:

    Para mi lo libro “El tio Petros y la conjetura de Golbach” es una novela que me gustó muy, que dio un gran deseo de leer, porque siempre queremos saber cómo terminará y también ayudó para aumentar mi conocimiento de las matemáticas. Es una novela muy atractiva. Pero creo que no es una novela adecuada para niños de primaria. Creo que tiene un vocabulario demasiado complejo para trabajar con niños y también muestra las diversas teorías y expresiones que los niños de esta edad todavía no lo entiendo.
    Sin embargo, era importante e interesante que todos los maestros que trabajan con niños mayores a trabajar para este libro basado en los valores como el compromiso y valentía.

  920. Isabel Soneira Varela Says:

    Particularmente, creo que con esta lectura podemos aportar unha boa dose de coñecemento de cara á visión que un pode ter das matemáticas e do mundo que as rodea. É un método diferente de tratar as matemáticas, de darlle un sentido máis amplo ó que os alumnos traballan nas aulas día a día.
    Considero que este non é moi apropiado para o alumnado de primaria, mais ben sería para a ESO ou o Bacharelato ou tamén para o profesorado pois trata de levar ó lector cara unha reflexión sobre as matemáticas, sobre como as presentan no ámbito educativo; que detrás de todo iso hai algo máis.
    Ó longo da historia desenvólvese un sentimento de admiración de cara ás matemáticas mais pareceume algo contradictorio pois por outro lado, deixa ver que a actividade que desenrola un matemático se defíne por medio da excentricidade, ademais engade que se un matemático non chega a ser un gran matemático, definitivamente é un mediocre e está condenado ó fracaso; por exemplo, esto sucede cando o autor nos conta como os irmáns do Tío Petros estudian, se casan e teñen fillos desaproveitando así a súa vida como o resto da sociedade, en cambio el adícase a outras cousas, adícase ás matemáticas por decisión propia. Pareceume interesante como a xente o podía chegar a ver de xeitos tan distintos, por unha banda, os seus compañeiros de traballo, demais matemáticos e alumnos considerábano un verdadeiro xenio mais para o resto da sociedade, principalmente para a súa familia, era un fracasado que non chegou a nada. A través deste libro podemos facernos unha idea da influencia que poden chegar a ter as matemáticas na vida dunha persoa. Ademais a través dela darémonos conta de que as teorías e teoremas matemáticos que nos presentan como simples resultados, cos que podemos traballar sen realizar grandes cálculos, o proceso non é tan simple, co que os alumnos tamén valorarán máis isto.
    Por medio desta lectura podemos chegar á conclusión de que é bo que un se fixe as súas propias metas e loite por conseguilas mais non debemos cerrarnos a elas deixando de lado outros ámbitos que rixen as nosas vidas, apelando así á loucura mencionada no libro.

  921. Joana Florindo- Erasmus Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, es una novela de lectura que presenta una visión fascinante de la teoría de los números y explica por qué los números primos, que no tienen aparente patrón de sucession o de distribución, intriga siempre a los matemáticos.
    El libro, en mi opinión, tiene como objetivo permitir entender de lo que se necesita para hacer matemática, en los momentos de contemplación, sino también de todas las dificultades e incluso peligros que rellenar el camino de aquellos que se aventuran en la creación de las matemáticas.
    Esto libro es para mi muy interesante. Algunas veces era difícil para mí de entender todo exactamente, pero el entusiasmo del tío Petros por la matemática me impresionaba. El libro “diablo de los números” es más indicado para niños qué “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”, por qué tiene una lectura más facil y cautiva el alumno a gustar más de matemática.

  922. Para mi este es un libro en el que se combina la novela»para el disfrute y la intriga, es decir, que lo puede leer un niño un niño de primaria o una persona adulta y pasar un rato muy ameno, ya que consigue mantener la intriga hasta el final. Por otra parte gira entorno a las matemáticas, descubriéndonos a muchos matemáticos, sus teorías y el esfuerzo al que consagran toda su vida y que, a veces, no lo logran.
    En este libro están muy presentes algunos valores muy importantes, que en etos momento se están perdiendo, como el esfuerzo, el sacrificio y sobre todo el luchar por lo que a uno le gusta. El reconocimiento que quiso lograr Petros, en mi opinión, le hizo perder muchas cosas e incluso quiso que el sobrino no estudiara matemáticas.
    Como recurso didáctico para niños de primaria sería interesante por la historía en si pero para la parte matemática lo recomendaría para cursos superiores.

  923. «El tio Petros y la conjetura de Golbach»; para mi este libro fue una grata sorpresa, puse en mis manos, en teoría, un libro sobre matemáticas y resultó ser una novela intrigante y cautivadora por su contenido, por sus personajes, por su desarrollo, por su final, etc… desde mi punto de vista, como lectora de la novela, quizás nunca la encuadraría dentro del grupo de los libros relacionados con las matemáticas, a pesar, de que el protagonista es un matemático (profesor e investigador) y todo el libro gira entorno al mundo de los matemáticos y sobre todo de las vidas de los investigadores matemáticos.
    Partiendo de la base de que las matemáticas no son mi fuerte me resultó un lectura muy agrable y muy amena.
    En el plano didáctico considero que tiene unas aplicaciones un tanto relativas, no sabría encuadrarlo en un grupo determinado de niños, quizás para chicos ya con una base matemática afianzada, aunque todo gire en torno a los numeros primos pero con un enfoque muy especial, de eso no cabe duda, felicidades al autor.

  924. Miriam Ruso Valiña Says:

    El tío Petro y la conjetura de Goldbach penso que non é unha novela adecuada para nenos de primaria. A pesar de que se le con facilidade, non considero que sexa productivo para traballar con nenos de primaria, xa que me parece algo complexo, tanto o vocabulario que se emprega , como a forma de presentalo. Ademais que tamén hai que ter en conta os coñecementos que teñen os nenos de primaria de cara as matemáticas,pois trátase de nenos de idades comprendidas entre 6 e 12 anos que descoñecen moitos dos aspectos que se tratan nesta novela.
    Polo resto, incorpora demasiados conceptos e teorías matemáticas ao longo da historia, o cal está moi ben porque a raíz deso e máis dos conflictos que se presentan, o lector vai aprendendo cousas novas.
    Tamén me chamou a atención unha frase que di o seguinte :”Las matemáticas eran una disciplina infinitamente más interesante que resolver ecuaciones de segundo grado o calcular el volumen de sólidos, las insignificantes tareas que realizábamos en el colegio”. O certo é que nos parece que as matemáticas rematan cos coñecementos elementais que adquirimos durante o ensino obrigatorio, como cálculo, xeometría, aritmética….etc, pero ás veces non somos conscientes da historia que conlevan as matemáticas e de todo o que nos queda por aprender neste ámbito.
    En xeral o libro gustoume… pero tampouco me entusiasmou demasiado. E penso que sería mellor tratar menos conceptos e profundizar máis neles, xa que ó final rematei con algo de confusión…

  925. Elías Noel Fernández Ferreira Says:

    Comenzaré diciendo que la novela me gustó. Es entretenida y amena, e impulsa (o al menos así lo hizo conmigo) a leer una página tras otra sin descanso para ver que sucede al final. También puede ser que la debilidad que acostumbro sentir hacia los héroes románticos, aquellos destinados a un final trágico que se enfrentan a metas inalcanzables y luchan por amores e ideales imposibles, haya influido y mucho en la apreciación positiva que hago de la historia del tío Petros.

    Pero además no deja de resultarme meritorio que el autor de la obra consiguiera hacer esta amena, ya que el tema en torno al que todo gira, las “verdaderas” matemáticas y su investigación, no resulta a priori precisamente entretenido para un público que queda completamente perdido en todas las explicaciones y nombres matemáticos que aparecen salpicados a lo largo de la novela.

    Por tanto la novela en sí, como ya dije, me gustó. La parte referida a presentación, nudo y desenlace me parece muy bien trenzada y magníficamente rematada. El final tenía que ser ese y no ningún otro; y que fueran las gemelas 2100 las que lo fueron a buscar me llegó a emocionar (hablo de forma algo críptica aquí para no estropearle el final a alguien que pueda leer esto sin antes haber leído el libro).

    ¿Pero que pasa con la parte puramente matemática? Bueno, como ya dije, no resulta demasiado comprensible para un público cuya relación con los números sea meramente amigable. Aunque es lógico, pues si nos pudiéramos acercar tanto a la verdadera realidad, nuestra “cordura” (aquellos que la tengan) pagaría las consecuencias. Este, junto al secreto de la verdadera felicidad que le cuenta el padre al narrador de la historia (vuelvo a hablar de forma algo encriptada), me parecen la clase de mensajes cargados de una sabiduría y filosofía profunda que siempre son bien recibidos en cualquier novela.

    En cuanto a qué alumnado sería su destinatario, quizás sea esta una novela un poco más compleja de lo recomendado para los cursos de primaria. Aunque ameno el lenguaje, el ambiente que narra y las lagunas de conocimiento que hace relucir en el lector me hacen descartarlo completamente para los cursos inferiores y poner un quizás entre interrogantes para quinto y sexto de primaria.

    Respeto a la aplicación didáctica, pues ya que muy difícilmente se tratarían los conceptos que se mencionan en un aula de primaria (y superiores), me decanto por que su utilidad sea la de motivar y descubrir en el niño una pasión hacia ese mágico y misterioso mundo que son las matemáticas. Pues aunque el libro parece mostrar una advertencia para aquellos incautos que no posean el verdadero don, más me suena ésta a desafío retador que a velado consejo.

    Llegados al final de mi comentario, pienso que la mejor forma de concluir este es diciendo una vez más, y ésta es la tercera, que “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” realmente me gustó.

  926. Jesús Arranz Carreño Says:

    Personalmente este libro, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, escrito por el autor Apóstolos Doxiadis, me parece un libro muy recomendable para todo el mundo, no solo para los niñ@s, que son el objeto fundamental al que va dirigido esta historia.
    En algún momento la lectura se me hizo un poco ardua puesto que las matemáticas no son mi fuerte y porque algunas cosas que aparecían no me quedaban demasiado claras. Tuve que releer varias veces los mismos párrafos para poder entender exactamente (o eso creo) lo que se nos quería expresar. Pero al fin y al cabo entendí y aprendí ciertas cosas que son muy útiles en el desarrollo de las matemáticas.
    Cualquier profesor de primaria, en mi opinión, debería procurar que sus alumnos traten de hacerse con este libro porque puede ser realmente un apoyo muy fundamental. Con los conocimientos que se transmiten los niñ@s podrían sacarle partido a las matemáticas, y puede que incluso las lleguen a ver como un juego que la madre naturaleza nos ha otorgado. Aparte que es una ciencia de superación constante porque hay que pelear y trabajar duro para hallar la verdad a muchos problemas o conjeturas, todo ello siempre extrapolable a la vida cotidiana.
    Otra cosa que me llamó la atención en este libro es la magen que se desprende de los grandes matemáticos, los cuales están guiados por un patrón muy parecido en la mayoría de los casos: niños prodigio de las matemáticas que a muy temparna edad empiezan a investigarlas y que sobre los 25-35 años están en sus años de esplendor mental puesto que luego empieza su triste decadencia, no solo como matemáticos si no tambien como personas. Aparecen tambien como personas asociales y muy sumergidas en su propia burbuja. Quizá esto no ayude demasiado a motivar al niño a la hora de estudiar matemáticas.
    Aún con todo y a modo de cierre, opino que es un libro que hay que leer con indepencia de la edad que se tenga ya que puede servirnos para muchas cosas, no solo en esta ciencia si no tambien en nuestro día a día.

  927. Estefanía García Reboredo-Maxisterio Musical Says:

    O libro, “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, do autor Apóstolos Doxiadis, persoalmente, paréceme un libro un tanto complicado para nenos moi pequenos, xa que eu mesma, nalgún fragmento, tiven problemas na súa comprensión. É complicado por varios motivos: polo vocabulario que se emprega, porque se citan autores e términos matemáticos que son difíciles de comprender e pola forma na que está estructurada a historia. Realmente, non sería un libro que traballaría cunha clase de primaria xa que penso que terían demasíadas dificultades a hora de leelo. Ademáis, a imaxe que se dá no libro dos matemáticos é a dunha persoa aislada tanto socialmente como familiarmente, polo que, os nenos poderían interpretar con esta visión que as matemáticas son algo negativo, que é o contrario do que lles queremos ensinar.
    O único que traballaría con eles en relación co libro, serían algúns conceptos que me parecen interesantes e que se ven reflexados nel, como o da continua loita por averiguar a verdade cando se nos presenta un problema e o da persistencia para acadar os obxectivos propostos.
    De todas maneiras, e a pesar de todo isto, a min, persoalmente, pareceume un libro con un argumento interesante e ainda que non o traballaría cos nenos, si recomendaría a súa lectura a persoas adultas.

  928. Sandra Anido Santiago Says:

    “EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

    Esta novela móstranos as matemáticas dun xeito diferente, xa que se mestura contidos matemáticos coa historia central na que o tío Petros pretende demostrar a conjetura de Goldbach: todo enteiro par maior a dous é igual a suma de dous primos.
    A partir desta afirmación o tío Petros nárralle ao seu sobriño tódolos seus avances que fixo no mundo das matemáticas, así como tamén o fracaso que sufriu debido a non resolución do enigma. Este feito non o fixo rendirse e seguiu investigando; por iso esta novela remata cun final aberto onde cada quen pode imaginar un final ou outro.
    Trátase dunha historia sinxela que produce intriga, o cal me motivou a lelo a pesar de que non me resultou tan sinxelo como o libro anterior.
    Según o meu punto de vista, penso que é un bo material para traballar cos alumnos, posto que debemos conseguir que os nenos vexan as matemáticas dun xeito diferente, xa que non so se limitan a facer contas, resolver ecuacións,etc.

  929. Judith Says:

    El comienzo de este libro me desconcertó un poco, pues leyendo las dos primeras páginas pensé que podría tratarse de un libro para niños por la temática y lo divertido y misterioso que resultaba el personaje del tío Petros. Pero a medida que fui leyendo, muy pocas páginas después me di cuenta de que el lenguaje utilizado no se adecuaba para nada a los conocimientos del alumnado de primaria (aparecen palabras como: indolencia, reprobable, triviales, especulativas, filantrópica… )

    En cuanto al contenido relacionado con la materia de matemáticas se hizo esperar un poco más, pues hasta descubrir cuál era la conjetura de Goldbach (que en un primer momento aparece como un simple problema que el tío Petros propone a su sobrino e incluso una vez formulado no aparece explícitamente ninguna de las fórmulas que el sobrino sigue para intentar resolverlo.
    Sin embargo, en un momento dado de la obra, se expone “La historia de Petros Papachristos” y a partir de ahí el libro se centra única y exclusivamente en la vida del tio Petros y sus descubrimientos y trabajos como matemático. Por lo que encuentro que esa parte es muy densa, imposible de ser comprendida por alumnos de primara, e incluso, en mi caso, me ha resultado difícil comprender ciertos conceptos y teorías careciendo de una base de conocimientos matemáticos previos.

    Me llama la atención este libro porque mezcla una historia que bien podría ser atractiva para un alumnado de secundaria e incluso últimos cursos de primaria, pero que por su denso contenido matemático no es adecuado para estos niveles, por lo tanto yo me pregunto cuál era la finalidad del autor, y para qué tipo de lectores escribió esta obra.

    Por otra parte, pensando en el alumnado, tanto de uno u otro nivel, me parece muy inadecuada una de las frases que el tío Petros dice a su sobrino cuando éste le comenta que está pensando estudiar matemáticas.
    “Nunca lo olvides: Mathematicus nascitur non fit; el matemático nace, no se hace. Si no tienes esa aptitud especial en los genes, trabajarás en vano durante toda tu vida y un día acabarás siendo un mediocre.”
    En primer lugar, es posible que una persona nazca con una cierta inteligencia matemática (especialmente si pensamos en la teoría de las inteligencias múltiples de Gardner) que le permita tener una comprensión mejor en este terreno de la que pueda tener otra persona, PERO, como docentes, no creo que debamos fomentar la idea de que “el matemático, el escritor, el científico, el músico…” nace, y no se hace, pues sin práctica, una persona que tenga ciertas capacidades si no las desarrolla se quedará estancado.

    En mi opinión, esta obra no tiene ninguna aplicación posible para el alumnado de primaria por los motivos que he comentado, y para mí, como devoradora de libros, me ha gustado más como una libro de análisis psicológico del personaje del tío Petros en cuanto a que es la muestra del intento de un hombre por pasar a la historia, obsesionado por un problema aparentemente sencillo pero que nadie ha sido capaz de resolver, sin vida social, atormentado por sus sueños… que como un libro de contenido matemático.

  930. Filipa de Sousa Moreira Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    EM ESPANHOL:

    El trabajo de el Apóstoles Doxiadis titulado «El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro diferente de cualquier que haya leído hasta ahora. Entiendo por que ha tenido un gran éxito a nivel internacional.
    Este libro se centra en la historia de la vida de un matemático, dijo por su sobrino.
    Es muy interesante conocer la vida del tío Petros, que hizo de las matemáticas su vida. Luchó por un solo interés «La conjetura de Goldbach» y su vida se dessenrrolou en torno de este interés.
    Con respecto a su sobrino, la curiosidad por saber más acerca de la razon de su padre no le gustar su tío Petros, se involucró en el mundo de las matemáticas. Dentro de este mundo – que tanto le fascinaba – encontro, también, un interés y lucho, por su interés. A pesar de encontrarse con obstáculos, tales como las palabras de su tío «mathematicus nascitur non fit», siguió caminando.
    En este libro son referidos los grandes nombres de la matemática como Euclides y Leonhard Euler, entre otros, así como su relación con las matemáticas. Así, es un libro rico en el nivel de cultura matemática.
    Como en el libro «El Diablo de los números», este libro nos lleva a un joven con interés en las matemáticas «Decidí Convertirme Cuando entonces es matemático». Este libro es, en mi opinión, un ejemplo para aquellos que no encuentran interés en el mundo de las matemáticas.
    Es de fácil interpretación, pero confieso que coparativamente con el libro «El Diablo de los números» es más aburrido y monótono, en las últimas páginas.

    FILIPA DE SOUSA MOREIRA – ALUNA ERASMUS

    EM PORTUGUES:

    A obra de Apóstolos Doxiadis intitulada de “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” é um livro diferente de todos os que já li. Compreendo que tenha tido um enorme exito a nivel internacional.
    Este livro centra-se na história de vida de um Matematico, contada pelo seu sobrinho.
    É bastante interessante conhecer a vida do tio Petros, senhor que fez da matematica a sua vida. Lutou por um interesse único “La conjetura de Goldbach” e toda a sua vida se dessenrrolou em redor deste interesse.
    No que concerne ao seu sobrinho, com a curiosidade de conhecer melhor o porque de o seu pai não gostar do seu tio Petros, acabou por se envolver no mundo da matematica. Dentro deste mundo que tanto o fascinou encontrou, tambem ele, um interesse e lutou, arduamente, pelo seu interesse. Apesar de encontrar obstaculos como as palavras do seu tio “ Mathematicus nascitur non fit” continuou a caminhar.
    Neste livro são referidos grandes nomes da matematica como Euclides e Leonhard Euler, entre outros, assim como a sua relação com a matematica é por isso um livro bastate rico a nivel de cultura matematica.
    Tal como no livro “El Diablo de los números”, o livro remete-nos para um jovem com interesse pela matematica “ entonces cuando decidí convertirme en matematico” . Este livro é, na minha opinião, um exemplo para todos aqueles que não encontram interesse no mundo da matematica.
    Gostei de o ler e é de facil interpretação mas, confesso que coparativamente com o livro “El Diablo de los números”, é mais aborrecido e monotono nas ultimas paginas.

    FILIPA DE SOUSA MOREIRA – ALUNA ERASMUS

  931. Fátima Troitiño Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach
    Se trata de una novela inspirada en las matemáticas y narrada de forma ágil. Su lectura resulta muy estimulante, no es un libro práctico como El diablo de los números, al no existir juegos ni enigmas matemáticos, sino que es un libro que encierra una enseñanza válida para cualquier materia.
    Yo creo que este libro está basado en las matemáticas pero podría aplicarse a cualquier ciencia de las denominadas “experimentales” en las que las demostraciones matemáticas son importantes. Desde mi punto de vista más que recomendar la lectura de este libro a niños/as de primaria, creo que se debe fomentar su lectura entre las personas que enseñan matemáticas o cualquier otra disciplina, puesto que en este libro, queda patente la importancia de la motivación, la influencia que ejercen sobre toda persona la concepción que los demás tengan de uno mismo, lo que conlleva asumir retos (el miedo al fracaso) y la perseverancia que hay que tener para alcanzarlos, el afán de superación, cómo el trabajo constante es lo que hace que se alcancen objetivos y metas, aunque no siempre sean las que buscamos, la influencia de la presión social, la importancia de compartir el conocimiento científico o matemático, de construir conocimiento y a dónde nos conduce el egocentrismo.
    Entre las críticas que le haría a este libro está el que emplee una visión tan estereotipada del investigador, describe a Petros y a casi todos los matemáticos como hombres solitarios, antisociales, incomprendidos, obsesivos, competitivos, que rozan o alcanzan la locura… Además, como sucedía en el libro “El diablo de los números” se desperdicia la oportunidad de incluir a alguna matemática, ya que prácticamente todos los personajes son hombres (cuando se recrean los siglos pasados es comprensible que no aparezcan pero no en la actualidad).
    Discrepo totalmente de algunas afirmaciones categóricas que se recogen en el libro, por ejemplo la premisa de que el matemático nace no se hace, porque creo que las matemáticas como las demás disciplinas, se aprenden, y una persona será mejor o peor en función de cómo las aprenda, del tiempo que le dedique, etc. Tampoco estoy de acuerdo con la afirmación de todo o nada, o éxito o fracaso, o destacas y eres el mejor o ni lo intentes, considero que no es acertado pues es muy importante disfrutar del trabajo que cada uno realiza, independientemente de si tienes éxito o no, porque además el éxito personal es algo totalmente subjetivo y varía en función de cada persona. En relación con esto, en un momento determinado Petros es galardonado y se pone de manifiesto que ese reconocimiento no significa nada que no sea la hipocresía de la sociedad que le rodea.
    Destacaría la evolución que sufre el personaje del sobrino, aunque creo que el personaje no está muy bien definido. Posee una rebeldía que le hace superarse y estudiar aquello que le prometió a su tío no hacer, y una vez que lo consigue, se convence a él mismo, o se deja convencer, de que no llegará a destacar, como si eso fuese lo más importante. Motivo por el cual decide elegir el camino “fácil”, y cambia de disciplina, abocando su existencia a hacer algo que nunca le motivó, pero se conforma. Toda la rebeldía se vuelve conformismo. No me gusta este giro, creo que no es una enseñanza positiva, mas bien todo lo contrario. Porque además parece que hay disciplinas de primera y de segunda. En matemáticas tiene que ser el mejor, pero en economía no hace falta que destaque (menor nivel de exigencia).
    El final de la novela me parece un tanto estrambótico, el matemático que lleva toda su vida detrás de una demostración, que tenía totalmente aparcada pues llevaba años sin investigar en ese campo, y que retoma su investigación por la presión que ejerce su sobrino sobre él, consigue demostrar el teorema en el último suspiro de vida que le queda, sin dejar testigos ni testimonio escrito, todo envuelto en un halo de locura. Este final podría significar esperanza, porque al final todo el trabajo y el esfuerzo tuvo su recompensa; tristeza, porque no puede disfrutar de lo conseguido, y porque durante años se aferró a la idea de que el teorema no tenía demostración; incredulidad, porque después de tantos años investigando me resulta poco probable que lo haya descubierto en el último momento; y alegría, porque si no hubiese conseguido resolver el teorema, el tio Petros no habría destacado y, según se desprende del libro, eso es algo que un matemático no puede consentir.

  932. Natalia Pérez Conde Says:

    En este libro el tema principal son las matemáticas pero no de una forma directa, es decir, nos narra una historia y en ella aparecen constantemente las matemáticas.

    El problema mayor que se trata de resolver durante todo el libro es “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos” una conjetura que a simple vista nos puede parecer sencilla pero que hasta el momento no hubo quien la demostrase. Este no es el único tema matemático que se trata en el libro ya que se mencionan otras conjeturas y también a muchos matemáticos como Euler, Gauss, Pitágoras…

    Este libro no sería el apropiado para trabajar en Primaria ya que las matemáticas que se mencionan son demasiado difíciles porque ya serian de un nivel superior. Lo que si se podría trabajar con los niños de Primaria son temas que si aparecen en el libro como explicarles como trabajan los matemáticos y el trabajo duro que puede ser ya que si descubres lo que hasta ese momento estabas buscando puede ser un trabajo muy gratificante pero si no lo consigues puede ser algo muy deprimente. También le podemos señalar la lucha constante para llegar a un resultado o la insistencia con una cosa como hace el protagonista en su afán por conseguir el resultado de la conjetura.

    También hay que hablar de los juegos en las matemáticas ya que el tío Petros tenía una gran afición por el ajedrez y hay que enseñar a los niños que los juegos están relacionados con las matemáticas y que estas nos pueden servir para saber jugar y ser muy buenos en el juego por el ejemplo en el ajedrez que puede ser una buena forma de aprender matemáticas de forma diferente.

    Aunque el libro no nos serviría para niños de Primaria si ayuda a acercarnos mediante la lectura a las matemáticas a personas de un nivel más alto porque por ejemplo yo desconocía muchas cosas narradas en el libro y al leerlo me entere y el libro me gusto porque no trata de teoremas matemáticos puros sino que mediante una novela introduce conceptos matemáticos y eso nos acerca a las matemáticas de forma amena y divertida ya que la historia está en tensión y quieres llegar al final para ver si resuelve la conjetura o no.

  933. Alba María Antolín Pérez Says:

    El libro «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» no pensé que me fuera a gustar tanto. Lógicamente se trata de una novela con una temática matemática por un lado, pero complementada con una historia humana por el otro. El caso es que » El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» se lee con avidez desde las primeras páginas y su autor, el griego Apóstolos Doxiadis, consigue trasladar al lector más profano en la materia, la magia de la lógica matemática.
    El libro es un pequeño compendio de diferentes conceptos matemáticos bien explicados; por eso sería útil para trabajar en el aula, sobre teorías acerca de los números primos , ecuaciones diferenciales o distintos métodos matemáticos que están presentes en la novela pero que no es imprescindible saber aplicarlos para comprender la obra en sí.
    A pesar de no ser una fan de las matemáticas, el libro me ha enganchado lo suficiente como para llegar pronto al final y saber qué había pasado con el tío Petros y sus estudios sobre Goldbach.

  934. Vanesa Otero García Says:

    En “El tío petros y la conjetura de Golbach” las matemáticas son el eje central del libro, en el que se habla de la intención de un prodigioso matemático por descubrir uno de los mayores problemas de las matemáticas: “todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”.
    En el se aprecia la dedicación de muchos matemáticos a lo largo de toda su vida. Pienso que el libro nos introduce en la historia de las matemáticas y en la mente de los propios matemáticos, como estos contribuyen en diferentes investigaciones con sus descubrimientos.
    Las matemáticas aparecen aquí de una manera diferente a la que estamos acostumbrados a ver. No sólo existen esos pequeños y a veces complicados problemas que nos ponían en primaria, ESO … si no que hay verdaderos grandes problemas sin resolver!
    Nos acerca así, al conocimiento sobre todo, de un gran problema matemático como es la conjetura de Golbach pero en el libro también se citan otros.

    El libro deja caer que no todo el mundo puede llegar a ser un gran matemático, muchos pueden identificarse con el sobrino, a pesar de su gusto por las matemáticas no tienen talento para serlo: “el matemático nace, no se hace.”
    Es chocante ver como un apasionado de las matemáticas desmotiva totalmente a su sobrino a estudiarlas cuando se abrió en él un gran interés y cuando estas se le daban bastante bien. Quizá quería evitar que cayera en la locura!!
    Me ha llamado la atención su dedicación y esfuerzo, la forma de aislarse de la familia, incluso en el ámbito de su trabajo no se relacionaba con sus compañeros por miedo a que mediante sus descubrimientos intermedios pudiesen llegar a la solución de Goldbach.

    Pienso que no es el mejor libro para trabajar con niños de primaria ya que no da mucho juego, simplemente se trata de una novela ambientada en las matemáticas a través de la historia. Se explican conceptos matemáticos complicados para una persona no familiarizada con esos términos, pero puede despertar el interés por aquellos que les gustan las matemáticas. Sin embargo, dejando atrás los complicados conceptos matemáticos, nos permite ampliar nuestro conocimiento acerca de grandes matemáticos ya que no se nombran simplemente en el libro, sino que también al final de el aparecen una serie de matemáticos donde se explica brevemente su importancia y aportaciones en el ámbito matemático.

    Esta novela es una manera de acercarse a las matemáticas a través de la lectura cosa que considero muy interesante, no hace falta ser un experto de las matemáticas para que guste el libro, lo digo por experiencia propia ya que desconocía muchos aspectos matemáticos de los que se habla en el libro, sin embargo, me ha gustado.

  935. Estefania Dominguez Gonzalez Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach, esun libro fácil de leer; trata de un viejo matemático que se pasó toda su vida intentando demostrar la conjetura de Goldbah, y todo mundo a su alrededor cree que es un fracasado; su joven sobrino, empieza a indagar que es lo que pasó y pretende ser matemático aunque por una serie de circunstancias se le sacó esa idea de la cabeza.

    Este libro es más una historia, centrada en un problema matemático, que va explicando algunas cosas para poder entender el problema que se plantea «La conjetura de Goldbach», pero no es un libro tan explicativo como «El diablo de los números».

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach es un buen recurso para utilizar con los niños, que lo lean y planteen sus dudas sobre las matemáticas. Sin embargo yo me quedo con «El diablo de los números» porque me parece más útil a la hora de trabajar en el aula, por los problemas que plantea, y porque incluso presenta ya actividades para que se puedan intentar resolver.

  936. ALICIA REY SEIJAS Says:

    En el libro «El diablo de los números», en la contraportada aparece «mayores de 10 años», pienso que es una observación muy necesaria.
    El libro en general, se puede considerar un recurso didáctico, donde se encuentran escondidos algoritmos, potencias…y muchos más principios matemáticos bajo falsos nombres, fáciles y atractivos para los niños. Donde el profesor tradicional se sustituye por un diablillo que aparece cuando el protagonista se queda dormido…
    Digamos que es una especie de adaptación que busca despertar el interés de los niños con cosas que le resulten conocidas, explicaciones de fórmulas matemáticas a través de juegos, luces y colores…se basa en la experiencia previa del niño.
    Usa también la propuesta de tareas, como aprendizaje por experimentación, donde de ser realizadas permitirán al niño entender aquello que con sólo su lectura resultaría denso e indescifrable. Propone, en definitiva, vías didácticas alternativas.
    En la portada debería decir «un libro para aquellos que temen las matemáticas en su método tradicional»…

  937. ALICIA REY SEIJAS Says:

    El libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» puede ser, a mi forma de ver, un gran recurso didáctico, en cuanto que, puede mostrar a los alumnos (no muy pequeños esos sí), la influencia de las matemáticas en la vida de una persona (también podría trasladarse a otras áreas), así esta influencia puede suponer un reto, una meta y también una obsesión.
    El libro muestra claramente la idea de que las personas no han de dejarse arrastrar por un ansia desmedida, es bueno marcarse metas, perso siempre ejerciendo el control de nuestras vidas ¿de qué le sirvió al tío Petros resolver la conjetura de Goldbach si no pudo transmitirla?. Las matemáticas han de formar parte de la vida de las personas (desde aquellas que sólo las usan para resolver problemas de la vida diaria, hasta aquellos (matemáticos) gracias a los cuales conocemos hasta sus últimas posibilidades, pero siempre compartiendo espacio con otras facetas de nuestra existencia.
    Gracias a este libro los niños y no tan niños, pueden hacerse una idea de lo que puede llegar a ser la vida de un matemático, del enorme esfuerzo que tienen que realizar algunas personas para que nosotros tengamos a nuestro alcance unos resultados que nos parecen enormemente sencillos. Es un libro de llamada a la reflexión, de consideración hacia el colectivo de los matemáticos y de ejemplo de aquello que no debemos perder, el control de nuestras vidas. Todo ello entrelazado en una historia de intriga, con dosis de investigación, que consigue engancharnos a su lectura…

  938. Estefanía Torres Rodríguez Says:

    Esta novela xira en torno á conxectura de Goldbach a cal afirma que “Todo enteiro maior que dous é igual á suma de dous primos”. Trátase dun problema antigo, de fai máis de 250 anos, aparentemente sinxelo pero que sen embargo, ata o momento, ninguén conseguiu resolver.
    Vemos nela a loita constante, a insistencia, o entusiasmo do protagonista para conseguir esa meta, como lle dedica toda a súa vida sen saber nin sequera se dita conxetura terá algunha aplicación práctica. O protagonista ensínanos a outra cara das matemáticas: para el as verdadeiras matemáticas non son aplicacións prácticas senón que estudian conceptos intelectuais abstractos.
    Penso que esta historia nos deixa ver claramente o gran traballo que fan algúns matemáticos e que ás veces pode ser moi gratificante se alcanzan o obxectivo pero outras ser frustrante ata tal punto de sumilos na máis profunda das tristezas se non o conseguen.
    Esa loita e ese esforzo que aparecen constantemente en toda a obra penso que son valores que debemos de inculcar nas aulas, non só no ámbito matemático senón en tódalas materias. Debémoslle facer ver ós nenos e nenas que todo require un esforzo e un traballo constante e que hai que loitar por conseguir ás metas que nos propoñemos.
    Aparte disto tamén é un libro moi práctico para abordar nas aulas, unha forma sinxela de traballar as matemáticas posto que os elementos matemáticos que se empregan son claros e fáciles de entender, a lectura é amena e entretida e ó mesmo tempo podemos sacar proveito dela xa que nos da a coñecer moitos matemáticos como son Euler, Gödel, Ramanujan, Cantor, Gauss, Russell, etc.. os seus estudios, teorías, aportacións e, en xeral, o entorno que rodea á ciencia matemática.
    Por último, este libro tamén nos ensina a ser críticos, a non fiarnos dunha versión sen comprobala por nós mesmos. A pesar de que ó sobriño todo o mundo lle fala mal de seu tío tachándoo de “un dos fiascos da vida”, sádico, psicópata, impostor… el vai descubrindo que non é así, e detrás deste descubrimento atópase a reflexión. Son dous valores moi importantes que tamén debemos de ensinar nas aulas para que os poidan empregar na súa vida cotiá.

  939. Ángela Eirís Vilariño Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un libro que me ha gustado mucho, ya que se sale de las típicas lecturas que tenemos que hacer normalmente en clase y que nos aporta nuevos conocimientos así como diferentes formas de ver la vida.

    Lo cierto es que nunca había oído nada sobre la conjetura de Goldbach, y me parece una forma interesante de informarse de ella de una forma diferente: a través de la lectura.

    En este libro también se pueden apreciar las diferentes formas de ver la vida, y las opiniones entre los protagonistas (el tío Petros, el sobrino, el compañero de habitación) así como las relaciones existentes entre los mismos(el tio Petros y el resto de la familia); lo que favorece una actitud crítica y reflexiva, y también ofrece la posibilidad de debatir en el aula los diferentes puntos de vista que se presentan en dicha lectura.

    Lo cierto es que en un principio no creía que me fuera a gustar, pero al tiempo que iba avanzando y entrando en la lectura me ha gustado cada vez más, además de interesante para trabajar en el aula.

  940. Amanda Louro Pérez Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach me impresionó bastante, ya no sólo por la historia en sí, sino por la tensión constante en la que el autor mantiene al lector desde el inicio hasta el final de la obra. La trama es muy elaborada y rica en términos matemáticos, que la mayoría de nosotros no entendemos, pero que no son indispensables para comprender el argumento. El afán de superación y el esfuerzo de Petros por demostrar la Conjetura de Goldbach (un problema en apariencia sencillo y que cualquier alumno de secundaria puede entender) hacen de la obra un magnífico relato de suspense.

    La novela nos adentra en el mundo de las Matemáticas y nos muestra el funcionamiento de las investigaciones en este campo de un modo sencillo y narrado en primera persona, lo que hace que aumente la curiosidad por saber más sobre los descubrimientos matemáticos. Jamás se me hubiera ocurrido pensar cómo es la vida de los matemáticos y cómo es el recorrido desde que alguno logra demostrar un teorema hasta que éste es publicado, por lo que este libro despertó mi interés por saber más sobre los grandes matemáticos de la historia.

    Desde mi punto de vista, no es una novela recomendada para primaria, debido a la complejidad de los problemas que se presentan. En cambio, sí puede usarse en niveles superiores, y no sólo en el área de las matemáticas, pues este libro puede ser una buena manera de introducir a los alumnos en la novela, al mismo tiempo que comprenden que las matemáticas no se centran en la resolución de problemas mecánicos y la aplicación de fórmulas que a menudo no sabemos ni en qué momento emplear. El libro nos incita a pensar por nosotros mismos, a desarrollar la autonomía personal y a saber cómo aplicar lo más complejo de las matemáticas a las cosas más simples de la vida cotidiana. También puede ser un magnífico recurso didáctico para los docentes, quienes puede que incluso conciban las matemáticas de otra manera.

    En conclusión, El tío Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro ameno y de fácil lectura, a pesar que las explicaciones de los teoremas son un poco pesadas, lo que atribuyo a mi escaso conocimiento de las Matemáticas, ciencia inexacta, como nos señala el autor del libro.

  941. Aida Ramos Trigo Says:

    El libro me gustó bastante porque me pareció entretenido y algo intrigante. Pienso que es una lectura diferente a las demás ya que cuenta una historia original y a la vez explica algún detalle referido a las matemáticas.

    Lo que menos me gustó fue el final puesto que me dejó con una sensación rara, como si faltara algo por contar a los lectores. Quizás lo que produce esa sensación es la manera que tiene de terminar la historia; normalmente los libros que suelen gustar son los que tienen un “final feliz”, ese tipo de final que te deja con un buen sabor de boca y con una sonrisa en la cara. No estoy diciendo que el libro no me haya gustado, simplemente digo que ese detalle sería ideal para que el libro fuera perfecto (bajo mi punto de vista).

    A pesar de todo, creo que es una lectura muy recomendable para alumnos de secundaria y bachillerato; para que puedan ver que las matemáticas no es lo único que hacemos en la escuela, sino que hay diferentes tipos de matemáticas: unas muy complejas, otras más sencillas, otras que son muy difíciles de demostrar…

    Con esta lectura aprendí algo más del mundo de las matemáticas, nunca había escuchado nada sobre la Conjetura de Goldbach, la verdad es que me parece muy interesante e imposible de demostrar. Me pareció sorprendente el entusiasmo que tuvo el Tío Petros a lo largo de la historia, ya que pasó casi toda su vida intentando descubrir este gran acertijo; pero por otra parte pienso que es una locura dejar todo por intentar resolverlo.

  942. Marlene Ferreira Says:

    En primer lugar, permítanme decir que este es un libro fácil de leer, que para mí como un estudiante portugués (ERASMUS) facilitó mucho mi comprensión (ya que el libro fue escrito en español). También puedo decir que la lectura llegué a conocer un mundo completamente diferente que yo imaginaba era el mundo de todos los involucrados en el estudio de las matemáticas. En este mundo, incluso lo que parece ser simple, como la situación de Goldbach nos dice que «todas las parejas de entero 2 es el alcalde que la suma igual a los primos» puede convertirse en una batalla de toda la vida, la batalla que enfrentó tío Petros hasta su último aliento. Básicamente, el autor de este libro nos quiere mostrar el panorama fascinante de la teoría de los números de tal manera matemáticos para entender por qué los números primos, que no tienen aparente patrón de herencia o de distribución, siempre intrigado.

    También quiero decir que me gustó:
    La idea de la contradicción de que “toda a proposição verdadeira pode ser demonstrada” y es precisamente el libro pruebe lo contrario, la descripción de la vida de un matemático, que en este caso se centra en la vida de Petros, con pequeños detalles que muestra la forma de entrega y el aislamiento puede conducir a la locura: ”la ansiedad…el consumo de café, que es el combustible de los matemáticos…los somníferos”; Las etapas psicológicas del “sobrino favorito»: «Las cuatro etapas del duelo: negación, ira, depresión y aceptación»; Que para ser buen matemático debe, en primer lugar, «el talento», como El tío Petros dijo que su sobrino, además, también se toma tiempo, paciencia, dedicación y mucha concentración, ya que ningún detalle puede quedar librado al azar; Que la matemática es necesario «… grandes dosis de optimosmo y espiritu de lucha», como dijo Petros, lo que en matemáticas “leer significa entender, y para ello es preciso contar com una superfície dura, papel, lápiz y bastante tiempo libré”.
    Además, me parece curioso que Petras entender su punto de vista, la multiplicación como una “operácion antinatural”, “en el mismo sentido en que la suma es natural…por ejemplo, 3×5 no es más que 5+5+5…”.
    Otro punto que está por encima, y que me hace pensar, debido a la frase siguiente, que se menciona más de una vez en la obra: “el matemático nace, no se hace”. Sin embargo, puesto que es consciente de que algunas personas nacen con un estilo determinado, ya sea en matemáticas o en cualquier otro ámbito y, por tanto, están en la historia humana (los nombres que nunca han caído en el olvido como una obra de referencia) que, en mi opinión tiene algo de verdad. Sin embargo, creo que la matemática es, por excelencia, un área que está despertando. Es decir, por ejemplo, si un niño es estimulado a principios de esta área puedan desarrollar sus habilidades. Si usted tiene un modelo, una inspiración, no podía ser un nombre que será grabado en la historia, pero un gran matemático, como fue el sobrino «favorito» El tío Petros.

    Para finalizar este comentario también señala que aunque este libro se basa en una obra de ficción, el camino de El tío Petros está lleno de elementos de la realidad. A lo largo de su viaje, la vida de Petros con grandes nombres de la teoría de los números del siglo vigésimo, incluyendo G. Bretaña H. Hardy (1877-1947) y la India Ramanujan (1887-1920). Sin embargo, el carácter de mayor impacto en el camino de Petros es Kurt Gödel (1906-1978), autor del famoso “teorema da incompletude”. Esto hace que el lector, en este caso, sé un poco sobre la historia de la matemática, es decir, los grandes hombres que será recordado siempre por todos los que se dedican y el amor en el mundo de las matemáticas.

    Marlene Sofia Ferreira Silva-o7/10/2009

  943. Rosa Iglesias González Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    Es una novela que intenta acercar al lector a los sentimientos de los matemáticos e introducirlo en la esencia de la belleza de este campo; la obra se combina con un toque de misterio, intriga y emociones que hace ver las matemáticas como algo más que complejos números, como una forma de entender la vida y el mundo que nos rodea.
    Además la obra va acompañada de diferentes contenidos más allá de los estrictamente matemáticos, pues se encuentra el dilema moral del sobrino que no sabe si creer al padre, que le dice que su tío es uno de los gran fiascos de la vida, a su compañero de habitación, que le dice que su tío es un impostor, o si debe confiar en su propio instinto, que lleva a defender al tío Petros; esto ayuda al protagonista a hacerse reflexivo y crítico, dos cuestiones que se encuentran en auge tanto en la vida escolar como en la cotidiana, ya que son muy necesarias.

  944. Ana Belén Troncoso Presa Says:

    Me parece una buena forma de introducirnos en el mundo de las matemáticas y a parte de eso, nos hace reflexionar sobre nuestra propia vida, según mi punto de vista, refuerza la teoría de que cuanto más difícil nos parece algo, más nos gusta.
    El tio Petros, dedica toda su vida a demostrar la Conjetura de Goldbach llegando a obsesionarse de tal forma que para él solo existe tal cosa, creándole una especie de adicción que le distancia de sus amigos, familia y cambia su forma de ser; otro punto a reflexionar. Como leí en algún comentario anterior, «no debemos obsesionarnos con las cosas», si luchar siempre por nuestros objetivos pero sin que estos sean lo único que nos importa.
    El libro me gustó, pienso que hay partes que un niño/a no entendería; aún así, me parece un buen libro para recomendar y trabajar.

  945. Carlos Seráns Santos Says:

    El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach es un libro algo más comercial que el diablo de los números, no se centra tanto en las matemáticas sino en la historia de los personajes.

    Nos cuenta la historia de un joven matemático que se pasa toda su vida intentando explicar la conjetura de Goldbach, lo que no consigue y que hasta hoy es inexplicable.
    Este matemático tenía un Tío llamado Petros que igual que el se pasó toda su vida intentando explicar esta misteriosa conjetura.

    Nos cuenta también que era tal la obsesión por demostrar esta teoría que poco a poco se fue quedando solo y perdiendo todo lo que el quería.

    Es un libro menos didáctico que el diablo de los números pero más desarrollado.

  946. Montse Novo Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro en narrativa, me resultó muy intrigante, sobre todo al principio y al final. Desde el principio se mete de lleno en la historia principal enganchando al lector con las matemáticas, el tío Petros y su sobrino.
    Por el medio de la historia a veces llega a aburrir, porque cuenta la historia muy detalladamente, y lo que me intrigaba era saber con certeza lo que le había mandado resolver el tío Petros a su sobrino y el final.
    No sé que más decir de este libro de Apóstolos Doxiadis, además de lo anterior, que es muy interesante e intrigante, también podría decir que me ha enseñado que todo en la vida tiene una solución, pero que a veces cuando no la encontramos a recurrir a: “no hay solución, es imposible”, pero eso sólo sucede cuando nos rendimos. No es que me lo enseñara el libro, pero sí que me lo recordó, que nunca debemos rendirnos ante nada y si es difícil debemos de seguir luchando, pero sin obsesionarse, como le pasó al tío Petros.

  947. Montse Novo Says:

    EL DIABLO DE LOS NÚMEROS
    Sería muy interesante que este libro se utilizase en primaria, para que los niños le perdieran el miedo a las matemáticas. Pero no sólo es recomendable para niños, sino también para adultos, ya que trata las matemáticas de una forma divertida y beneficiosa para el pequeño lector y para el lector adulto, porque muestra otras maneras de explicar las matemáticas, empezando por las sumas, que todo se basa en el uno, y continuado por el cero, los números primos, las fracciones…
    No obstante, el libro trata temas matemáticos que en la primaria están distribuidos en diferentes cursos, como por ejemplo las sumas, los números primos… Las sumas y la importancia del cero, se podrían explicar tranquilamente en el primer curso del primer ciclo de primaria, y complementando esas explicaciones con la lectura activa de algunos capítulos de este libro, el aprendizaje creo que sería mucho mejor, y se le perdería ese miedo a las matemáticas que casi todos tuvimos y seguimos teniendo.
    El libro me ha gustado mucho, e incluso he aprendido cosas que a pesar de que debería saberlas o recordarlas… no era así.

  948. Alvaro Novo Says:

    Fabuloso. Una narrativa totalmente diferente a El Diablo de los números. Más elaborado, menos ingenuo y una sucesión de los acontecimientos mejor medida y elaborada. La intensidad de la obra incrementa en función de los puntos de giro que viven nuestros personajes. La atmósfera numérica está impregnada en todo el libro de principio a fin. A pesar de que no es tan matemáticamente didáctico como “El diablo…” El Tío Petros nos transmite una sed del conocimiento científico y unas ganas de hallar una verdad absoluta a través de una simple fórmula acerca de los números primos.

    No me parece una lectura demasiado infantil. La psicología y las relaciones de los personajes son muy descriptivas y experimentadas. Desde mi punto de vista los niños no pueden asimilar muchos conceptos del libro. Por otro lado la acción es trepidante, casi parece un libro de aventuras, lo que capta mejor la atención del niño.

    El clímax del final es brillante. La emoción está servida. A pesar de que la muerte del anciano estaba anunciada, no podría de ser otra forma. Las dos primeras preguntas que se cuestiona el lector es si Petros habría dado con la solución o simplemente se le fue la pinza del todo y le pegó una especie de infarto fatal. También sería interesante pensar que Petros atravesó las puertas del cielo en vida utilizando de llave la respuesta que había hallado a través de su nuevo teorema. El libro nos deja una sensación placentera de incertidumbre y con ganas de descubrir y respirar la vida…

  949. Sabrina Salgado Leal - Musical Says:

    O Diablo dos números foi un libro que me gustou, pero a historia do <tio Petrus….. linme todo de corrido! Impresionoume a personalidade do tío petrus de xoven, tan ambiciosa, con ganas de demostrar a ata agora indemostrable conxetura de Goldbach, pero que non foi capaz de traspasar a liña do coñecemento ( " quizabes o ser humano non esta preparado para chegar o verdadeiro coñecemento" ) da que Samy, o amigo do seu sobriño falaba, ata moitos anos despois e tendo como resultado a sua propia morte, a igual que outros moitos xenios matematicos, como <ramanujan, amigo de Petrus nos seus tempos mozos en Inglaterra. Unha novela que´si, fala de matematicas, pero tamen das grandes ambicións e inquietudes do ser humano, do que pode chegar a facer por resaltar, por ser un hito na historia, pero non só un apunte calquera nos libros, como decia pETRUS, senon unha verdadeira revolución no coñecemento do campo matemático.

  950. esther diaz arizaga Says:

    Este libro me gustó mucho realmente. Más que El diablo de los números. Es un libro que despierta tu curiosidad y la mantiene hasta el final. Además no es un libro que se centre en las matemáticas y punto, sino que nos cuenta una historia envolvente relacionada con estas. Es un libro que se lee muy rápido.
    Nos cuenta la historia de un matemático que se pasa la vida intentando solucionar la Conjetura de goldbach. A través del libro vamos viendo como lo deja todo por demostrar esta conjetura. Al final descubre que lo que lleva toda la vida intentando descubrir es inexplicable, o por lo menos hasta el momento. Otra de las cosas que se van descubriendo en el libro es que el tío de nuestro protagonista tambien se pasó la vida intentando descubrir esta misma conjetura y que evidentemente tampoco logró solucionar.

  951. rebeca fernandez Says:

    «El tio petros y la conjetura de Goldbach» un libro coa temática das matemáticas. Resultoume un libro máis entretido de leer que «El diablo de los números», que foi o primeiro que lin, porque ó haber un misterio a resolver na trama, engancha moito máis. Algo que che descubre este libro é a pasión que os matemáticos poñen nas súas investigacións chegando en moitos casos a convertirse nunha obsesión, coma no caso do tio Petros. Este libro recomendaríao para nenos con máis idade que para os de «El diablo de los números» aínda que os dous me parecen un bo recurso do que tirar á hora de querer explicar ou introducir a alguén nun mundo tan complexo como é o das Matemáticas:

  952. Adrián Vence Argiz Says:

    el Tio Petro y la conjetura de Goldbach es un libro destinado, para un público con más edad que el público destinado para El diablo de los números, se trata de la historia de un matemático que se pasa la vida intentando resolver la conjetura de goldbach (todo número par mayor de 2 es igual a la suma de 2 números primos), involucrando también a su sobrino en la busqueda de dicha resolución, este último es el único que lo comprende, ya que su familia no entiende que desperdicie su vida de tal manera, por un simple problema.
    El final del libro te deja intrigado,porque no se sabe si Petros resuelve la conjetura o no, ya que se muere antes de revelarlo..
    gran libro que te hace reflexionar sobre muchos aspectos de la vida, de como establecer las prioridades en tu vida…
    saludos

  953. Rafa Figueroa / Musical Says:

    Apóstolos Doxiadis, autor de la novela matemática «El tío Petros y la conjetura de Goldbach´´ cuenta la historia de Petros Papachristos, un hombre con un don indiscutible hacia las matemáticas. La historia está narrada en 1ª persona por su sobrino,el cual no intenta que el libro se centre en él si no en su tío.
    Petros Papachristos era la oveja negra de su familia, o al menos eso es lo que decían sus hermanos, desde su más tierna infancia destacó en él un gran don, el de las Matemáticas, asistía a una institución francesa dirigida por jesuítas los cuales le enseñaron a Petros todo lo que éstos sabían. El niño aprendía con gran rapidez, se saltó dos años de bachillerato para ingresar en la universidad. Preparó para su tesis el llamado método Papachristos que le dió fama de inmediato. Trabajó al lado de G.H Hardy y J.E Littlewood reconocidos matemáticos.
    Petros se hizo Catedrático de Análisis en la universidad de Múnich, pero convencido de querer ser un gran matemático se enfrascó en uno de los problemas más difíciles sin resolver que pudo encontrar, La conjetura de Goldbach. Trabajó y trabajó durante muchos años, con el método analítico, algebraico y geométrico, pero aunque hizo muchos avances importantes cuyo mérito se atribuyeron otros matemáticos, no consiguió la demostración. Cuando ya cansado tras varios años descubrió el teorema de la incompletitud de Gödel y tiró la toalla desesperado por no haber encontrado una solución.
    Ya anciano, su sobrino favorito, como le llamaba él, también atraído por las matemáticas pero con menos entusiasmo, le hizo revivir todo lo que había hecho de joven.
    Su sobrino le explicó que fue un acto de cobradía el dejar su investigación por un teorema que él sabía que no se aplicaba a la conjetura de Goldbach. El anciano ya de 80 años indignado comenzó de nuevo la investigación dejando a un lado a su sobrino, una noche ya casi entrada la madrugada llamó a su sobrino pidiéndole dos testigos matemáticos para que vieran que había resuelto el problema, al no haber ‘matemáticos de guardia’ (cita textual en el libro) su sobrino llamó a un médico y fueron para Ekali (casa del anciano) cuando llegaron Petros Papachristos yacía en el patio de su casa, con todas las judías que usaba para el método geométrico desparramadas por el suelo, con una sonrisa en su cara de profunda satisfacción,había muerto por una apoplejía.No se sabe si el anciano decubrió o no la demostración de la conjetura, las últimas palabras fueron «ay querido muchacho era tan simple, tan sencillo…«

    Como conclusión, la novela simplifica la necesidad del ser humano de descubrir lo imposible.

  954. Ricardo Vázquez Somoza Says:

    Empezamos:

    Este libro, ha sido un verdadero descubrimiento para mí. En mi opinión es una gran mezcla de buena literatura, matemática (y sus diversos cámpos o áreas de conocimiento), historia, tradiciones, filosofía, psicología y teología.

    A priori, un escritor no debería de intentar realizar una obra en la que se pretenda abarcar todos estos ámbitos, porque podría resultar un verdadero «ladrillo».

    En cambio, lo que me impresiona de «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach», es que en ella, se interrelacionan estos elementos de forma natural, gracias a las formas de Apóstolos Doxiadis.

    En mi opinión, este libro no estña enfocado a estudiantes de matemáticas, matemáticos,… etc. si no a cualquier persona que le apetezca leerse una novela interesante en la que va a adquirir muchos conocimientos de diferentes tipos.

    De hecho, a parte de «la ilíada», me parece que no había leido otra novela perteneciente a un autor griego, y creo que tienen otra forma o perspectiva de enfocar la vida. Es interesante ver reflejados en una novela las costumbres, hábitos, cronología, historia y tradiciones de otra cultura, aunque no sean perceptibles con solo «ojear» la obra.

    Repito que me impresionaron mucho las cualidades de este autor (Apóstolos Doxiadis) , y la perfección en su forma.

    P.D.1: Podría hacer un resumen cortito del libro, de : «Va de un chico cuyo tío se llama Petros….bla…bla…bla..»
    pero me parece más interesante realizar un enfoque crítico, ya que con solo poner en el google «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach», tenemos la información y resúmenes que queramos.

    P.D.2: Ya que estamos, me dispongo a leer la primera novela de este señor «Parallel Life», y me he enterado de que también es director!!!!

    El tío este es Dios…

  955. jose escolante salgado(musical) Says:

    El libro narra la historia de un matematico ,a priori,fracasado y del cual reniega toda su familia menos un sobrino suyo el cual empieza a investigar profundamente sobre su vida y sus investigaciones cuando aquel fallece.Un libro superinteresante y a mi entender destinado a los adultos ya que me resulta algo complejo para un niño de primaria

  956. Carlos Alba Fraga Says:

    Un libro muy bueno para los niños y también para adolescentes. La excusa de la matemática se utiliza aquí perfectamente. Petros pasa el legado de la matemática a su sobrino pero primero le hace una prueba. Tiene que tratar de resolver la conjetura de Goldbach para poder ser matemático. No lo consigue pero, lo interesante no es eso. Lo interesante es que el simple hecho del «poder descubrir» algo no cesa en el ni en Petros hasta su muerte, donde el libro nos deja con un final abierto. Esto es lo verdaderamente interesante del libro. La búsqueda por la búsqueda, por la matemática, como una aventura.

    Me siento especialmente identificado con el protagonista ya que siempre me gustó el método matemático y sus deducciones, la lógica etc.

    En comparación con El Diablo de los Números, que he leído anteriormente, personalmente prefiero este ya que es una novela como dios manda El Diablo… es parecido a un libro de texto dada su estructura) y tambien lo recomendaría al grupo clase antes que El Diablo… Si bien es cierto que uno es mas literatura infantil y otro juvenil.

  957. carlos diaz sobrin (el dele) Says:

    mmmm…curioso, muy curioso…sin duda el libro nos muestra algo mas que una historia familiar con un matemático-genio-medio loco.pienso que quizas el tema principal que yo personalmente considero la espina dorsal del libro a través de la cual surge todo lo demás, es el estudio sociológico de diversos tipos de comportamiento humano, concediendonos una importante lección ( o al menos es lo que yo he extraído) resulta algo tan simple, que a veces, nosotros mismos, lo pasamos por alto.Las cosas, los hechos que ocurren en la vida de un hombre(o mujer, no se me enfaden por esto)giran en torno a la importancia que se les concede, al orden de prioridades que cada individuo establezca, a la jerarquia que las emociones y los sentimientos que cada uno establece;pues bien, desde hace algun tiempo, por mi experiencia personal,me he ido dando cuenta de que en principio, nada de lo que nos rodea es malo «per se»sino que depende del uso que hagamos de el.
    un ejemplo sencillito: usar un cuchillo para despiezar el pollo al ajillo con el que te alimentarás en un rato y ganarás salud, o bien usarlo para clavartelo en el estomago y, como resulta evidente, no ganar salud, sino hacerte digamos algo asi como:»mucha pupa»jeje
    otro ejemplo seria el de las drogas.podemos tomar una copilla de vez en cuando , o comer con un vaso de vino o una cerveza y llevar una vida normal, o bien podemos llegar a ser alcoholicos que necesiten su dosis diaria de ginebra o de vino, o de … y destrozar nuestra vida.
    pienso que todo, absolutamente todo, es malo si le das un mal uso, si te excedes, si te obsesionas, si tu vida gira en torno a ello…como el tio petros con las matemáticas(haciendole imposible desarrollar lo que muchos denominan la «inteligencia social»).
    a partir de ahi,hay una serie de estudios sociologicos menores, como puede ser el comportamiento de la mayoría de su familia con petros, y el de su «sobrino favorito».
    mientras la mayoría de la gente no se parará en investigar tu vida, en analizarla,en buscar las causas de un comportamiento extraño,mas bien se dedícará a arrinconarte, si es cierto que hay una pequeña porción de gente que, por una causa o por otra, se para a reflexionar un poquito en el contexto y quizas, logra llegar a entender lo que le puede pasar por la cabeza a una persona de las características del protagonista…como le ocurre al sobrino de petros.
    y por escribir, seguiría asi unas cuantas horitas, pero creo que mi punto de vista principal, esta dicho.
    sin mas,suerte mañana chicos.
    salud

  958. Nuria Esther Fernández Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”

    El narrador de esta historia descubre que su tío Petros, en un momento de su vida fue un gran matemático pero tuvo mala suerte y nunca llegó a destacar en su profesión. Tío Petros, no es ahora más que un anciano que vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemáticas que ya no lee, y enfrascado en los problemas del ajedrez.
    Esto despierta la curiosidad de su sobrino que se propone conseguir que su tío le cuente su verdadera historia, y a su vez decide hacerse matemático, idea con la que no estaba de acuerdo Petros porque decía que no servía para eso.
    Petros al ver que su sobrino no cambia de idea le propone resolver un problema, y le dice que si es capaz de resolverlo durante el verano no sólo no se opondrá sino que le dará todo su apoyo a que se haga matemático, el problema es, ni más ni menos, y sin que su sobrino lo conozca, La Conjetura de Goldbach, uno de los grandes problemas sin resolver en las matemáticas. Y, como era de esperar, su sobrino tampoco llegó a resolverlo.
    Al final Petros intenta volver a resolver el problema pero no se sabe si lo consigue, porque muere antes.
    Creo que es una novela muy entretenida por el misterio que presenta, el cual termina enganchándote. Aún así se la recomendaría para gente adulta, no para niños de Educación Primaria.

  959. El tío Petros y la conjetura de Goldbach trata de una historia sobre la fascinación que siente un sobrino hacia su tío matemático desde pequeño,al que su familia de comerciantes siempre lo han visto como la oveja negra de la familia a pesar de su brillante pasado como matemático.Esto le lleva a querer ser como él y querer estudiar Matemáticas.Se lo comenta a su tío y él decide retarlo con demostrar una simple proposición matemática teniendo todo el verano para resolverla. Esto no le sirve de nada ya que no lo consigue teniendo así que firmar un papel conforme no realizará ningún estudio en Matemáticas.Parte para América y es allí donde descubre que la propuesta era un problema matemático sin resolver. Monta en cólera y vuelve a pedirle explicaciones a su tío sin saber que él estuvo gran parte de su vida intentando descifrar el problema. Envuelto por la curiosidad de su sobrino vuelve a intentarlo.Un día lo llama pero cuando volvió era tarde.El tío Petros había fallecido.
    Este libro ha parecido muy ameno y con un lenguaje muy fácil de entender para todo el mundo.Al principio se hacía un poco monótono,pero a medida que iba pasando se hizo muy interesante hasta llegar al final tan inesperado para mi.

  960. miguel caneiro Says:

    estamos ante un claro ejemplo de que un matematico nace y no se hace como puede ocurrir en otras profesiones u oficios.en este libro, el protagonista dedica mas tiempo del que dispone a intentar resolver la conjetura de goldbach.
    esta novela yo la orientaria a un alumnado de la eso puesto que resultaria mas interesante para sus intereses.
    este libro inculca una serie de valores que todo alumno con una formacion integral deberia tener como luchar por lo que cree,creer en uno mismo y en sus posibilidaddes…

    personalmente me ha gustado aunque como futuro docente de primaria prefiero el diablo de los numeros ya que me parece mas util a la hora de llevarlo a la practica en las clases de matematicas.

    MIGUEL CANEIRO PEREZ
    3ºMUSICAL

  961. “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es el título de una historia que nos narra un personaje de la misma , el sobrino de Petros. La realización personal, la rivalidad, la superación personal, la amistad y las matemáticas, sobre todo, nos muestran el empeño de un hombre, el tío Petros, por demostrar una conjetura matemática, a lo largo de toda su vida y que en el libro se explica a lo largo de tres capítulos.

    Vemos como evoluciona la relación entre Petros y su “sobrino favorito” a lo largo de todo el libro, desde un desconocimiento absoluto del protagonista hacia su tío cuando era joven, hasta la muerte de Petros, momento en el cual eran casi inseparables, después de haber tenido sus “más” y sus “menos”. Profundamente ligada a ésta evolución de su relación está la relación de ambos por las matemáticas, que Petros contagia a su sobrino. Concretamente, la temática que se desenvuelve durante todo el libro concierne a la conjetura de Goldbach, que Petros intentó demostrar, pero los fracasos (o no, como su sobrino se empeña en demostrar posteriormente) marcan la historia de su vida y también la de su sobrino, derivado de esto.

    Es una historia pues, para un público adulto, en el que se explican ciertos conceptos matemáticos algo complicados, sobre todo para una persona no familiarizada con éstos términos. Aun así, es una lectura recomendada para todo aquel que le gusten las matemáticas y porqué no, para el resto del público también, por lo ameno de las explicaciones y todo lo humano que hay en el argumento de superación personal que sobrevuela todo el libro.

  962. Diana Rial Otero Says:

    Ó comezo do libro preséntansenos unhas personaxes interesantes pero que de ningunha maneira podemos imaginarnos todo o misterio e maxia que os rodea. O libro está pensado para un público que teña uns coñecementos medios de matemáticas, ainda que os que non dispoñemos deste coñecemento seguro que non disfrutamos tanto desas reflexións e coñecementos matemáticos e experiencias persoais. A pesar diso non é difícil de entender e seguir o texto. Pero máis alá das matemáticas diría que nos mostra a humanidades das persoas que se enfrascan nos seus estudos e parecen que quedan aislados por eles.

    Nas primeiras páxinas móstrasenos un persoaxe, o tío Petros, como unha persoa indexesable, alguén que fracasou no seu traballo e en consecuencia na súa vida votándoa a perder. A situación do tío Petros só se pode calificar de fracaso absoluto, según os seus irmáns, e estes intentan mostrar e transmitir este descontento ós seus fillos. Esta forma de pensar é transmitida a tódolos fillos, pero hai un, o cal non se mostra dacordo con aceptar estes comentarios. Polo tanto intenta averiguar algo máis sobre él, mostrándose interesado pola súa vida pasada. O que descobre parécelle sorprendente e interesante. Tan grande é a admiración que intenta seguir os seus pasos e decide estudar matemáticas a pesar do desacordo que mostra seu pai. Incluso se pon en contacto co seu tío para saber se o que oío da boca de seu pai era certo. Ó descubrir que está no seu acerto ainda mostra máis interese polas matemáticas. O seu tío non o ve claro, non quere que siga os seus pasos porque ten medo a que acabe coma el. Petros faille unha encerrona para encargarse de que o seu plan se cumpla e proponlle resolver un problema que a día de hoxe non se descubriu a solución, e encárgase de facer un trato, se non o resolve ten que avandoar o mundo das matematicas antes de empezar (tiña dezaseis anos). Pero despois de varios anos e de coñecer a un compañeiro de habitación estudante de matemáticas, volve estudar matemáticas. Pouco a pouco vai descubrindo cousas da vida do seu tío Petros que non entendía. O peor momento foi no que descubriu que o problema que lle puxera o seu tío para resolver e así saber se era apto para ser matemático era imposible de resolver. A partir deste momento foi cando realmente descubriu a auténtica personalidade do seu tío e porque estaba só e toda a súa familia o tiña como un fracasado, un xenio pero fracasado. Descubriu que o tío Petros dedicara toda a súa vida a descubrir a solución da conxetura de Goldbach, un dos tres problemas máis difíciles de resolver. Douse de conta de que esa conxetura costoulle demasiado, chegou a tal punto que se convertiu nunha obsesión. Pensaba que os seus colegas o espiaban e aislouse totalmente do mundo que o rodeaba, incluso do matemático, e non lle dixo a ninguén en que estaba traballando. Incluso descubriu a solución a dous problemas importantes pero por medo a que o descubriran e chegaran á solución da conxetura antes que él non dixo nada. Cando o fixo, varios anos despois, xa foran descubertos e publicados, asique o seu traballo non serviu para nada. Isto provocoulle unha gran desilusión, incluso chegou a pensar en avandoar a súa investigación. Pero despois de pensalo e refuxiarxe no xadréz volveu ás investigacións, pero esta vez axudado polos seus colegas máis íntimos. Non chegou a conseguir o resultado que levaba esperando durante tanto tempo. A razón pola que o tío Petros era como era sorprendeu ó seu sobriño, o cal recapacitou sobre iso. Despois de moito pensar e de coñecer a outras eminencias en matemáticas, chegou a unha conclusión. El vía que tanto coñecemento podíase convertir en algo incontrolable e eclipsante no seu desenvolvemento como persoa e en relacións persoais normais e fluidas co resto dos seres humanos que o rodeaban. Descubriu que o seu tío non era o único exemplo de persoa que a pesar de ser un xenio no seu campo non sabía relacionarse digamos que normalmente ca xente que o rodeaba pero sobre todo co mundo exterior ó mundo das matemáticas e das ciencias. Eso era algo que o asustaba, e non se vía capacitado para separa a vida proflesional da persoal e non só quedarse coa profesional, asique optou por avandoar as matemáticas e seguir a profesión familiar das empresas. Pero co paso do tempo as sospeitas de que a obsesión é perxudicial e pasa factura confirmouse. O tío Petros, ó longo dos anos nunca deixou de pensar que algún día chegara á solución da súa gran odisea profesional e persoal, a pesar de ser recoñecido cun premio no seu país natal. Isto costoulle algo máis que o seu tempo, xa con unha avanzada idade de setenta e tantos anos, volveu a dedicarse en corpo e alma á resolución da conxetura como se fose a súa última oportunidade. Pero desta vez foi algo máis que unha obsesión, sería o agora ou nunca. Pero o seu sobriño coñecíao e sabía que non era boa idea, que o podía levar a un mal fin. E non se equivocou. Intentou avisalo, preocupouse por el pero como era propio da súa personalidade rechazou toda axuda ofrecida. Tal foi a obsesión e o esforzo pola finalización do seu traballo que cando o tiña resolto, quedou demasiado agotado e o seu corpo non aguantou máis e desvaneceuse. O seu sobriño xa intuía o que pasaba e cando chegou xunto del confirmou as súas sospeitas. Pero un gran infortunio cas inclemencias do tempo fixo que nunca se encontrara a solución da gran conxetura de Goldbach feita polo seu tío Papachristos.

    Ademáis de ser unha bonita e agradable historia, podemos ver máis alá nas personalidades dos personaxes. Podemos ver as consecuencias que ten tomar unha ou outra decisión nun momento determinado. Podemos vernos reflexados nestas consecuencias a outros niveis, e podemos aprender a ver o que pasa. Tamén podemos ver que nos mostra, que non debemos rexeitar a unha persoa pola opinión que os demáis teñen dela, nin porque sexa diferente a nós ou ó que consideramos normal. Todo ten unha explicación e deberíamos intentar entender todas esas posturas e formas de ser distintas a nós porque nos enriquecerá como persoas e axudaranos a respetar e ser mellores persoas. Polo tanto vexamos un pouco máis alá que a primeira visión das matemáticas que nos mostra o libro e fagamos que os personaxes formen parte das nosas experiencias persoais.

  963. Magda Álvarez Gómez Says:

    El libro «El tío Petros y la congetura de Goldbach» es en mi opinión un buen libro en el que se nos acerca al mundo de las matemáticas a través de una historia, para mi gusto, bien enfocada pero demasiado desarrollada en todo lo que rodea al tío Petros. El autor se centra demasiado en su historia y en mucha menos cantidad en las matemáticas, e , independientemente de eso, considero que a la larga se hace algo pesada la lectura ya que es demasiada historia para la conclusión a la que se llega, es decir, creo que podría ubicarlo entre uno de los libros a los que podría denominar como «entretenidos» si esta parte se redactara en menos cantidad.
    Aún así es un libro que aconsejaría y que considero un buen libro.

  964. Ángel Acuña Paz Says:

    “El tio Petros y la conjetura de Goldbach” es una obra entretenida y al alcance de todos puesto que la narración es ágil y perfecta, tomándose gran cuidado en construir los personajes y destacar sus motivaciones aunque el lector tenga conocimientos de matemáticas. En ocasiones, se lee como una novela de aventuras que tiene como eje central la matemática en el que los personajes emplean mucho de su tiempo en indagaciones y estudios que no traen consigo los resultados esperados; pero son los conflictos personales los que soportan, con soberbia resistencia, el peso de la trama. El libro trata de los intentos de Petros Papachristos por resolver uno de los problemas abiertos de las matemáticas: La Conjetura de Goldbach. Los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender con lo que creo que es un recurso didáctico muy valioso para utilizar en el aula.

  965. Julián Méndez González (Musical) Says:

    Esta breve novela ambientada en el mundo de las matemáticas, gira en torno a la frustrada vida de Petros, matemático que se codeó con los grandes genios del siglo XX. Gracias a esto, podemos hacernos una pequeña idea de la vida de muchos matemáticos que durante la mayor parte de su vida se dedicaron a resolver un problema, a demostrar algo. Para nosotros seguramente es insignificante el descubrimiento pero en realidad es un gran avance para el mundo de matemáticas.
    Una de las cosas que más me ha impactado es la temprana edad de fallecimiento de ilustres matemáticos y que bastantes de esas muertes eran producidas por suicidio, ya que estos ilustres llegaban a la locura mediante su propia frustración, al darse cuenta de que su lucidez mental iba en decadencia con el paso de los años.
    La narración de la novela es ágil, construyendo cuidadosamente los personajes. Creo que hasta el más torpe en el área de las matemáticas es capaz de entender los términos matemáticos que aparecen en el argumento, ya que su explicación me ha parecido simple y clara, fáciles de entender.

  966. Natalia Méndez Romero (musical) Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela de Apóstolos Doxiadis. Se trata de una novela entretenida aunque quizás para una edad más avanzada que en el caso de «El diablo de los números», debido a una mayor complejidad de los contenidos y el lenguaje empleado a lo largo de la novela.
    En ella nos presentan a la familia Papachristos y se centran en el tío Petros, al que sus hermanos y demás familia tachaban de «fiasco de la vida», todo por haber decidido dedicar la suya a las matemáticas y la resolución de la fórmula de la conjetura de Goldbach. Su sobrino, intrigado por aquella extraña relacción familiar trata de averiguar a qué se dedica y de acercarse a el.
    Nos hace reflexionar sobre las inquietudes de tanta y tanta gente que se pasa la vida tratando de poner solución a diversos dilemas en el campo de las matemáticas y demás campos de investigación.

    • Iria Navarrete Ponte (musical) Says:

      WOOoow!!!

      Este libro nos habla de la vida de un matemático prodigio que su motivación en la vida era desmostrar este «acertijo» y se paso toda su vida intentando demostrar esta conjetura.

      La obra, narrada en primera persona por su sobrino «favorito» cuenta su vida siempre desde su punto de vista.
      Comienza con el interes hacia su tio (Petros) y el afán de saber mas sobre el, ya que el resto de su familia hablaba mal de el.
      Comienza a investigar por sus medios y descubre que su tio es un importante matematico de universidad que su unica preocupacion en la vida son las matematicas.

      A raiz de diversos descubrimientos, el narrador empieza a tener interes en las matematicas pero se viene a bajo cuando descubre que no es capaz de resolver el problema que le planteo su tio, jurandole por pacto que no estudiaria jamas matematicas.

      Rectifica la eleccion de su carrera gracias a su compañero universitario de habitación, quien le desvela la gran dificultad de la conjetura de Goldbach en el pacto que hizo con su tio años antes, entonces decide estudiar la carrera de esta rama y a la vez con rencor, seguir investigando porqué su tio no reconoce que no es capaz de resolver la conjetura de Goldbach, y va a hacer todo lo posible para que se de cuenta….

      aunque la verdad a veces duele….
      y a veces nos sorprende …

      Este libro no solo nos muestra el lado mas complicado y a la vez apasionante de las matematicas, si no que nos enseña un mundo de locura, obsesión, entrega total a una motivacion «inexistente», el orgullo, el afán obsesivo de superación…nos enseña la vida de una persona entregada totalmente a las matematicas, en la que su felicidad va a depender totalmente de ellas…esa vida es un problema matematico que termina hasta que se resuelva…

      nos enseña de alguna manera a fijarnos objetivos en la vida alcanzables para alcanzar la felicidad…
      el tio Petros intentó buscar la felicidad en su ego pero tambien en sus esperanzas y no para hasta encontrarla…

      Es una historia que suena dura, pero al final y solo al final nos deja un rayo de luz, de esperanza, de autosuperacion, de felicidad, de calma, de tranquilidad…

      En mi opinion personal es un libro que lo he disfrutado una vez terminado, pero el proceso quizas se me haya hecho un poco pesado, demasiada biografia para mi gusto quizas.
      Pero el conjunto es bueno, y creo que tiene un gran transfondo para la vida!

  967. Alba Fernández Sánchez (musical) Says:

    Petros e un matemático que pasa toda a súa vida obsesionado por resolve-la conxectura de Goldbach. O seu sobriño, o narrador, a súa vez “obsesiónase” pola vida do seu tío, o cal lle marca dende a xuventude ó dicirlle que non está capacitado para estudar Matemáticas, xa que non posúe ese “don” que hai que ter para poder chegar a se-lo mellor matemático, e non un simple mediocre.

    O libro amósano-la loita do ser humano por consegui-lo imposible. Pareceume moi interesante xa que nos deixa ver a outra cara da investigación matemática: a dureza, a constancia, a competitividade, o orgullo…en definitiva, a loita do máis forte para chegar a ser o mellor, así como as causas que levan ós matemáticos a investigar un determinado problema. Todo isto, contextualizado no ambiente intelectual da Europa de principios do século XX, e en Estados Unidos a mediados de século, mesturando personaxes ficticios con estudosos coma Ramanujan, Hardy, Gödel…

    Penso que a historia, onde as matemáticas adquiren unha dimensión simbólica, trae consigo varias “moralexas” ou, polo menos, induce á reflexión do lector/a. Refírome, por exemplo, á toma de decisións na vida. Así, o sobriño decide estudar matemáticas a pesar da opinión do seu pai, de ter firmado ese “trato” co seu tío e de que este, que para el era coma o guía que o motivaba, non o apoie para facelo, senón todo o contrario. Non obstante, el loita polo que nese momento desexa. Máis tarde, ó finalizar os estudos, darase conta de que el “non vale” para as matemáticas, debido á competitividade por se-lo mellor, e decide dedicarse á empresa do seu pai, sen arrepentirse de ter estudado matemáticas.

    Por outra banda, temos a decisión do tío Petros, que dende un principio loita por resolve-la conxectura de Goldbach, a pesar de que tódolos estudosos matemáticos que o rodean lle digan que é imposible. El quere chegar a se-lo mellor, resolver algo realmente importante, custe o custe, non se conforma con menos. Pero custaralle moitas cousas: o desarraigo familiar, a insociabilidade, a saúde física e mental…e aínda así segue loitando ata tomar a determinación de abandonalo, debido, según el, ó teorema da incompletitude, o cal non é crible para o seu sobriño. Por último, temos a súa última decisión ó remate do libro. Xa nun punto de loucura, cando decide, despois dunha conversa co seu sobriño, retoma-la investigación, causando a súa morte, debido ó seu lamentable estado.

    Queda, desta forma, un final aberto, pois non sabemos se realmente logrou resolve-la conxectura ou foi produto do seu estado de tolemia, o cal, é a opción que elixo eu.

  968. Montse Ces Rodríguez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:
    Nos cuenta la historia des sobrino de Petros, que crece fascinado por descubrir porque su tio vivía tan apartado del mundo, con el tiempo descubre que su tío había dedicado toda su vida a desvelar la solución de la conjetura de Goldbach, obsesionado hasta su muerte. Se narran una serie de aventuras en las que se ven reflejados todos los esfuerzos del sobrino, llegando a hacerse matemático, pero no lo consigue descubrir. Está más bien, dedicada a púbico adulto, con suspense desde la primera a la última página.

  969. Sabela Pombo (musical) Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela escrita por Apóstolos Dioxiadis. La historia está narrada en primera persona por el sobrino del protagonista. Petros Papachristos es el personaje principal de la historia, un hombre con mucho don para las matemáticas.
    Petros Papachristos asistía a una institución francesa donde le enseñaron todo lo que sabían. Petros aprendía muy rápido y pronto acabó la universidad, con una tesis que le dio mucha fama.
    Siempre quería ser un gran matemático, por lo que quiso ser capaz de resolver uno de los problemas más difíciles: La conjetura de Goldbach. Trabajó mucho tiempo pero no logró la demostración, pero al cabo de unos años, descubrió el teorema de la incompletitud de Gödel y se desmoronó por no haber encontrado la solución.
    Tras unos años, su sobrino también heredó su aficción por las matemáticas pero con menos entusiasmo, lo cual hizo que Petros reviviese todo lo que había hecho de joven. Su sobrino le convenció para que volviese a retomar la investigación ya con 80 años. Una noche, Petros llamó a su sobrino para que trajese dos testigos matemáticos para que viesen que había resuelto el problema, pero no había, por lo que llevaron a un médico. Cuando llegaron a casa de Petros Papachristos, éste yacía en el patio de su casa, con una sonrisa en su cara de satisfacción. El suelo estaba lleno de judías que usaba para el método geométrico. El final no está muy claro y no queda muy claro si el señor descubrió o no la demostración de la conjetura de Goldbach.
    Esta novela me gustó mucho, y pienso que refleja los comportamientos de algunos matemáticos y científicos que llegan a un estado de locura y desesperación por conseguir lo que quieren.

  970. Suelky Says:

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach
    Apóstolos Doxiadis. Zeta Bolsillo, 2005. Español.

    El narrador del libro descubre un poco por accidente que su tío Petros, al que su padre y su otro tío, Anargyros, consideran la oveja negra de la familia, en un momento de su vida fue un prometedor genio de las matemáticas que contó con el apoyo absoluto de su padre y sus hermanos, pero que en opinión de estos desperdició su talento porque nunca llegó a producir ningún trabajo significativo.
    Esto despierta su curiosidad y se propone conseguir que su tío le cuente su verdadera historia, a la vez que decide hacerse matemático, empeño del que su tío Petros intenta disuadirlo diciéndole que no tiene lo que hay que tener.
    Como ve que no hay manera y que su sobrino está empeñado en hacerse matemático, Petros le propone resolver un problema, y le dice que si es capaz de resolverlo durante el verano no sólo no se opondrá sino que le dará todo su apoyo a que se haga matemático.
    El problema es, ni más ni menos, y sin que su sobrino lo conozca, “la conjetura de Goldbach”, que suele formularse como «todo número par mayor que 2 puede escribirse como suma de dos números primos», aunque la forma en la que la escribió Goldbach originalmente es «todo número entero mayor que 5 se puede escribir como suma de tres primos». Esta conjetura es uno de los problemas abiertos más antiguos en el campo de las matemáticas, y por supuesto nuestro narrador no es capaz de resolverlo, pero descubre que su tío le propuso una tarea imposible -o casi- por lo que decide matricularse igualmente en matemáticas.
    Con el tiempo su entusiasmo e insistencia irán venciendo la reticencia de su tío a hablar de su vida y a través de él y de lo que le cuenta, y también gracias a su compañero de habitación y otras personas que conoce durante sus estudios de matemáticas, la novela va haciendo un recorrido sobre algunos de los problemas más conocidos de las matemáticas, algunos matemáticos como G. H. Hardy, Ramanujan, o Alan Turing, y lo que supone trabajar en la resolución de sus problemas, con el temor de que alguien pueda adelantársete o de que si vas publicando trabajos intermedios.
    El libro se convierte así en una especie de introducción no exhaustiva a la historia de las matemáticas y a la mente de los matemáticos. Me pareció un libro de muy agradable lectura y muy entretenido.

  971. Mariña Álvarez (Musical) Says:

    Petros Papachristos naceu para as matemáticas. As súas xeñais aptitudes nesta materia, xa dende moi xove, permitíronlle codearse cos maiores xenios do século XX. Convencido de que ser un gran matemático require ser autor dun gran descubrimento, sacrificou a súa vida na búsqueda da solución á conxetura de Goldbach, da que cría estar moi preto e que a día de hoxe non foi resolta.

    A súa obsesión por triunfar na comunidade matemática, de ter un nome dentro dela, levouno a un illamento case total, afastándose non só de todo aquelo que puidera distraelo da súa investigación, senón tamén de toda persoa que puidera quitarlle un ápice do seu éxito no caso de acadalo.

    O narrador da historia é o sobriño de Petros, quen pretendera segui-los pasos do seu tío ó enterarse da súa faceta como investigador matemático de renome. Porén, remata por desbotar esa idea ó sentirse incapaz de sacrifica-la súa vida pola ciencia.

    A novela está narrada de tal forma que se pode ler con fluidez; é un relato que, ademais de incluír certo misterio que nos obriga a seguir lendo, achega información a cerca da historia das matemáticas, sen requerir grandes coñecementos sobre a materia para comprende-lo contido.

  972. iria González Grande Says:

    Este libro nos muestra dos aspectos que para mí son muy interesantes (a parte del contexto matemático en el que se desarrolla la historia): por un lado la ambición de un hombre por ser el mejor, por ser recordado en la historia “con letras de oro” y la otra es cómo condicionamos a la gente que nos rodea (especialmente a aquellas personas a las que podemos tutorizar de algún modo) según no sólo nuestro conocimiento sino por nuestras propias experiencias.
    La prueba a la que lo somete cuando es adolescente lo marca de por vida, a veces bueno, a veces malo, el tío es un personaje ambíguo que condiciona a su sobrino por sus propios actos y errores, y quiere que si su sobrino estudia matemáticas lo haga sólo si puede ser el mejor, no concibiendo la mediocridad o que no destaque. De ahí tanto la ambición como el condicionamiento (aunque al final se justifique diciendo que él tiene un don para descubrir a los verdaderos matemáticos)
    La biografía de Petros es una historia en sí misma, de la que no conocemos el final, que queda incompleta (al morirse sin saber ciertamente si la había resuelto o estaba demente) y la influencia de ella en la vida de su sobrino se convierte en la razón de que su sobrino busque respuestas en ella desde que es adolescente.
    Petros es el hilo conductor de la historia, y el verdadero protagonista, ya que su sobrino se va revelando progresivamente más como narrador que como protagonista, aunuqe la manera de contar la historia es muy subjetiva (desde su propia experiencia).
    La obsesión de Petros por el posible espionaje de sus otros colegas de profesión se convierte en una lacra que le impide avanzar, lo que nos muestra que es muy importante el trabajo en grupo incluso en esas disciplinas en las que aparentemente no le vemos importancia.
    Cuando el sobrino es mayor y consigue combinar de una manera buena para todos sus estudios de matemáticas, su relacción con su tío y con su padre paralelamente, trabajar en la fábrica… nos muestra un ejemplo muy claro de hasta qué punto él es la pieza de encuentro de su familia “el que los contenta a todos”.
    Finalmente me quedó curiosidad por saber si la historia de Petros es real, al igual que lo son las referencias a otros matemáticos y a los términos utilizados, y también si realmente existen esas soluciones “secretas” que ayudan a darle más misterio a la historia. Voy a ver qué dicen en la wikipedia…

  973. Diana Rey Martínez (musical) Says:

    Vou a narrar a historia do libro incluíndome pois penso que formo parte dela.

    Cando o tempo mo permitía acercábame a unha librería nova ou a que xa lle tiña encargado o libro (que eran varias), para ver se podía empezar a ler as lecturas obrigadas de matemáticas. Mais aínda que ás veces parecía que estaba cerca del, algún libreiro ou libreira dicíame algo para quitarme a ilusión inicial. Empezaba a mosquearme e a ter verdadeira preocupación por non poder telo xa que o exame se me botaba enriba e eu sen sequera lle vira a cara a ese libro.
    Unha tardiña, cando recibín a noticia do libreiro de follas novas de que na editorial xa non quedaban exemplares do libro que eu pedía. Acerqueime a tomar un café para reflexionar de como ía facer para tal cousa. Pensaba que estaba tola, simplemente podía sentarme con alguén que o lera e pedirlle un resumo minucioso do que el contiña. Mais foi unha grata sorpresa decateime que o libro está ENTEIRIÑO en internet. Fun e imprimino. Esa mesma noite empeceino a ler e contaba o seguinte.

    Nada máis coller os folios da impresora vin que só había tres capítulos. Mais adiante sabería que a estrutura externa do libro tiña que ver moito coa interna. Empecei sen máis demora:

    Doxiadis presentoume a seu tío, a súa familia, o odio que lle tiñan, a súa casa… fun meténdome pouco a pouco nas instrucións que me daba. Deixándome levar sen darlle máis voltas nin analizar nada do que me contaba. Mais isto cambiou cando o pai de Doxiadis se sentou con el a falar. A medida que medraba a súa intriga medraba a miña. Fun vendo como se ía a facultade aos EEUU, como se esquencía de ser matemático xa que non resolvera o problema, como se decataba de que problema lle puxera…rematei o primeiro capítulo e funme a durmir.

    Cavilaba mentres o sono non me viña. A historia era boa, mais aínda non lle atopaba xeito. Sería certo o que dicía o compañeiro de habitación del? Simplemente era un home fracasado.

    Ao día seguinte collín o segundo capítulo e lin ate quedar sen vista coa esperanza de que o tío Petros me contara a verdadeira historia chea de éxitos e galardóns por ser un gran matemático.

    Mais atopeime cun sen fin de termos matemáticos e cunha historia dun home cun egoísmo tremebundo. Serán así tod@s as matemátic@s? Enfadeime e logo dunha pausa propúxenme rematar o libro. Cheguei ao terceiro capítulo e nel o clímax da historia.

    Pasaba as páxinas e cheguei ao final coa intriga do final do primeiro capítulo. Saquei a seguinte conclusión: o libro é bo.
    Máis onde están as matemáticas? Quedeime coa incerteza de que me estaban mandando quitar de toda a historia unha moralexa. E así o fixen crín que na vida hai que marcarse metas alcanzables, que por moi bo que sexas en algo non podes deixar que ocupe todos os planos da túa vida (hasta o xadrez que tamén ten matemáticas) e que a conxectura de Goldbach estaba resolta só que morreu no intento de demostrala.

  974. Inés Vidal Bariego Says:

    Se trata de una novela dirigida a un público adulto, en la que al principio de la obra se nos presentan a los personajes que participan en ella.
    Se narra la historia del tío Petros, un matemático que fracasó en su trabajo, odiado por sus hermano y sobrinos, menos uno. La historia es contada por el, que tras la muerte del tio Petros , intenta averiguar algo mas sobre él, mostrándose interesado por lo que había hecho durante su vida. descubrio algo que le pareció muy interesante además de sorprendente. Tanto que sigue sus pasos, se hace matemático, a pesar de la oposición de su padre. Descubrió que su tío había dedicado toda su vida a descubrir la solución de la conjetura de Goldbach, uno de los tres problemas mas difíciles de resolver, llegando a convertirse para el en una obsesión hasta el día de su muerte. Su sobrino comprende que por esa obsesión su tío dejó sus relaciones sociales y su vida personal a un lado, y comprende que eso no es bueno.
    Es una novela que crea encanche en el lector, ya que se pretende en todo momento resolver el misterio, por lo tanto no resulta complicada de leer.

  975. David Valladares Ocampo Says:

    El tío Petros y la conjetura de GOLDBACH.

    Apóstolos Doxiadis, autor de la novela matemática «El tío Petros y la conjetura de Goldbach´´ cuenta la historia de Petros Papachristos, un hombre con un don indiscutible hacia las matemáticas. La historia está narrada en 1ª persona por su sobrino,el cual no intenta que el libro se centre en él si no en su tío.
    Petros Papachristos era la oveja negra de su familia, o al menos eso es lo que decían sus hermanos, desde su más tierna infancia destacó en él un gran don, el de las Matemáticas, asistía a una institución francesa dirigida por jesuítas los cuales le enseñaron a Petros todo lo que éstos sabían. El niño aprendía con gran rapidez, se saltó dos años de bachillerato para ingresar en la universidad. Preparó para su tesis el llamado método Papachristos que le dió fama de inmediato. Trabajó al lado de G.H Hardy y J.E Littlewood reconocidos matemáticos.
    Petros se hizo Catedrático de Análisis en la universidad de Múnich, pero convencido de querer ser un gran matemático se enfrascó en uno de los problemas más difíciles sin resolver que pudo encontrar, La conjetura de Goldbach. Trabajó y trabajó durante muchos años, con el método analítico, algebraico y geométrico, pero aunque hizo muchos avances importantes cuyo mérito se atribuyeron otros matemáticos, no consiguió la demostración. Cuando ya cansado tras varios años descubrió el teorema de la incompletitud de Gödel y tiró la toalla desesperado por no haber encontrado una solución.
    Ya anciano, su sobrino favorito, como le llamaba él, también atraído por las matemáticas pero con menos entusiasmo, le hizo revivir todo lo que había hecho de joven.
    Su sobrino le explicó que fue un acto de cobradía el dejar su investigación por un teorema que él sabía que no se aplicaba a la conjetura de Goldbach. El anciano ya de 80 años indignado comenzó de nuevo la investigación dejando a un lado a su sobrino, una noche ya casi entrada la madrugada llamó a su sobrino pidiéndole dos testigos matemáticos para que vieran que había resuelto el problema, al no haber ‘matemáticos de guardia’ (cita textual en el libro) su sobrino llamó a un médico y fueron para Ekali (casa del anciano) cuando llegaron Petros Papachristos yacía en el patio de su casa, con todas las judías que usaba para el método geométrico desparramadas por el suelo, con una sonrisa en su cara de profunda satisfacción,había muerto por una apoplejía.No se sabe si el anciano decubrió o no la demostración de la conjetura, las últimas palabras fueron «ay querido muchacho era tan simple, tan sencillo…«

    Como conclusión, la novela simplifica la necesidad del ser humano de descubrir lo imposible.

  976. susana ratón varela Says:

    El tío Petros de Petros y la conjetura de Goldbach, é unha novela de suspense que nos invita a coñecer un pouco máis o mundo das matemáticas científicas e dos grandes matemáticos.
    A través da novela coñecemos términos e personaxes relacionados co mundo das matématicas, como poden ser o propio teorema de Goldbach (todo número par maior que dous e igual á suma de dous primos ), o teorema de Riemann, o teorema da incompletitude de GÖDEL, os cales se mezclan con personaxes ficticios coma o tío Petrus eo seu sobriño, entorno os cales xirrá toda a trama do libro.
    A través de esta novela podemos atopar importantes reflexións sobre a investigación matemática, descubrimentos, métodos de resolución de problemas…ademáis presentansenos as matemáticas dun modo diferente ao que estamos acostumados a ver nas clases: non no las presentan como un simple método de facer contas e máis contas sen atoparlles unha utilidade na vida cotiá senón que nos presentan as mates como medio para aprender a pensar e buscar solucións a problemas da vida cotiá e así como a atopar moitas veces solucións que non serven e que nos axudan a dempostrar que as matemáticas tamén poden ser unha ciencia inexacta.
    Ademáis esta novela acheganos unha verdá moi importante e é que tanto se es un importante cientifico, matemático ou músico nunca podes deixar de “vivir” e illarte por tentar acadar o éxito no teu campo, eso só conleva a un irremediable fracaso.

    Na miña opinión, este libro presentanos unha historia moi interesante, con tanto suspense dende o primeiro instante que imposible parar de leer ata rematar o libro. Sen embargo, creo que como recurso didáctico para unha aula de primaria non nós serve: ainda que nos introduce en moitos términos das matématicas como a súa evolución, alguns teoremas e tamén a poderiamos utilizar noutras clases como poden ser a de lingua (introducindo o concepto de novela) ou en historia (pois nalgún momento fai referencia ao fascismo) son todos conceptos demasiado complexos incluso para o último ciclo de primaria . Si recomendaría o seu uso como material didáctico en secundaria, o bacharelato e por suposto a todo o mundo ao que lle guste leer novelas de suspense.

    Susana Ratón.

  977. Silvia Nadela Villarino Says:

    Musical!

  978. Tomé dávila Cacheda Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” se trata en comparación con “El diablo de los números”, de una novela dirigida a un público más maduro en la que se narra la vida de un matemático , en tercera persona desde el punto de vista de su sobrino el cual lo admira. Éste se convertirá en matemático también después de unos cursos en la universidad en los que se encuentra indeciso debido a que su tío le planteara que resolviera la susodicha conjetura (uno de los problemas más difíciles de las matemáticas) sin este saberlo, haciéndole creer que no tenía madera de matemático.

    La novela en si redacta la vida de estos dos matemáticos (siempre girando en torno al mayor) , cuenta como un gran genio “desperdicia” su vida (eso opinan sus familiares) en averiguar la demostración de la conjetura. A lo largo de todo el libro leemos la historia de una vida, contada de forma amable y cercana en la que se introducen conceptos matemáticos para poco a poco, adentrarnos en el mundo de las matemáticas. Estos conceptos son explicados de forma general pero que sirven para mostrarnos todo lo que se puede conseguir con las matemáticas, que no sólo son sumas, multiplicaciones, derivadas…. del estilo de las cuentas de la vieja; si no sus contenidos en si con sus entresijos (a grandes rasgos) y su importancia en las aplicaciones de las ciencias no exactas.

    Como novela es muy adictiva lo cual hace que sea amena y que cree en el lector una buena predisposición al aprendizaje de las matemáticas el cual es recomendable aceptar con buena cara. Tras contarnos toda la vida de los protagonistas y sus logros y errores nos deja en una incertidumbre de saber si fue resuelto o no el problema más importante de la novela tras la muerte del tío Petros el cual afirma que lo ha conseguido y fallece acto seguido.

  979. Salomé Says:

    El libro “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” también es un libro de lectura fácil pero para mayores que el anterior. A través de la historia de la familia Papacristos va enseñando diferentes teorías y problemas matemáticos y va explicando que no todos tienen demostración. De este libro a parte de las diferentes demostraciones y teorías matemáticas que podemos ver, diferentes matemáticos de la historia (que con la bibliografía del final se pueden buscar mas información sobre ellos), destacaría la importancia de animar a algún alumno o alumna que tengamos en un futuro si le gustan las matemáticas, aunque no se le den perfectamente bien (como el sobrino del tío Petros) ayudarles a emprender el camino de aprender sobre ellas y perfeccionar los conocimientos y si le interesa investigar mas sobre ellas (como hizo Petros).

  980. Paula Alonso Rial Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    A mi este libro personalmente me gusto mucho, muy fácil de leer, pero no se lo mandaría leer en Primaria.

    Para nosotros creo que estuvo muy bien ya que trabaja cosas en las que (yo por lo menos) no pensamos habitualmente como que hay gente que pasa la vida buscando alguna solución que no encuentra nunca (situación de muchos matemáticos).

    La relación familiar es un tanto curiosa ya que el tio Petros es el malo de la película pero en cambio, el sobrino investiga que hizo y lo valora, eso también es importante.

    En definitiva este libro está bien para un lector adulto, pero digna de leer.

  981. Silvia Nadela Villarino Says:

    Creo que la novela del Tio Petros y la conjetura de Goldbach refleja a la perfección una mezcla de sentimientos que nos ayudan a comprender como es realmente la vida de un matemático y la necesidad de dedicar muchas horas a la investigación, pues el más minimo error durante el proceso puede hechar por tierra el trabajo de incluso años, esa imagen del investigador sin vida,q ue solo vive para conseguir su meta. Nos hace ver que tener metas en la vida es algo bueno de hecho alguien me dijo una vez, “ser perfecto es aburrido” y en realidad tiene toda la razón siempre hay dos caminos el éxito y el fracaso, las personas perfectas no necesitarían tanta fuerza de voluntad a l hora de demostrar algo tanto en las maetemáticas como en la música u otras disciplinas que requieren de un gran esfuerzo diario. El libro en definitiva nos muestra la vida de un hombre que intenta superarse a si mismo a traves de la constancia, quizas el final me dejo un poco desconcertada; pero si es una obra recomendada para aproximarse no solo a las matemáticas sino a la vida de las personas que dedican su vida a la investigación

  982. Vanesa Painceira Luaces Says:

    Hola!

    Sobre el libro del Tío Petros…tengo que decir que me parece una novela con un buen tema y argumento, sin embargo mal desarrollada. Simplemente la disposición de los capítulos (solo tiene tres), la historia acerca de la vida del tío Petros…se hace demasiado pesado.

    Vanesa Painceira Luaces 3º Ed. Musical

  983. javi cruz Says:

    Debo aclarar que este libro es el mas interesante que he leido en mucho tiempo, esta claro que leer no es algo que me entusiasme porque nunca ha sido asi, pero sinceramente yo mismo me he quedado sorprendido con la intriga que pagina a pagina a suscitado en mi. Otra verdad es que las matematicas no me gustan nada, mas por lo mal que se me han dado siempre que por lo que en si son, de echo, siempre me hubiera gustado tener un buen conocimiento de los numeros y lo que ello conlleba, si fuera asi tambien estoy seguro de que no estaria estudiando magisterio( aunque sea una carrera que me llena y me gusta) ya que me hubiera decidido por alguna carrera de ciencias como podria ser una ingenieria, o algo relacionado con la empresa.
    Me parece una historia muy «enganchadiza» al tiempo que intrigante ya que en todo momento lo que mas me ha llamado a seguir leyendo era llegar a saber que habia pasado con la conjetura y si se habia resuelto.
    En mi opinión creo que el tio Petros cometio un error en no publicar sus avances antes, ya que alomejor hubiera supuesto un cambio de oportunidades en su trayectoria. Tambien creo que si Petros era realmente un matematico de verdad deberia aprovechar ese don para lograr nuevas investigaciones y hacerse alguien conocido. Aunque tambien es de admirar su decision de pasar desapercibido y recluirse en su estudio para intentar demostrar algo en lo que el creia, porque si lo hubiera coseguido no solo seria un reto profesional sino algo ya un tanto personal. Es un libro que recomiendo a todo el mundo, ya que si sucede como en mi caso apesar de no ser un fan de las matematicas, es un libro que hace pensar y anima a todos aquellos a confirmar aquello de «si quieres puedes».

  984. Antonio Hermida Leonardo especialidade musical Says:

    O que destacaría desta novela é o comportamento dos irmáns do tío Petros, xa que a pesar de ser este un gran matemático (catedrático da Universidade de Münich) dicían que era a ovella negra da familia. De feito considerábano como “uno de los fiascos de la vida”. Isto debíase a que adicou a súa vida a resolver a conxetura de Golbach, que según os irmáns significaba non invertir o tempo en cousas proveitosas.
    Algo que me gusta da novela é que reflexa as consecuencias dos comportamentos obsesivos ou extremistas. Pois moitos dos grandes matemáticos remataron tolos, aislados do mundo no que viven ou incluso se suicidadaron por adicarlle tantas horas ó seu traballo ou á sua afición.
    Outro aspecto que me gustou da obra é que a súa lectura méteche as ganas de saber algo máis do mundo das matemáticas, e iso páreceme un gran logro por parte do autor.
    Para rematar sinalarei que o final é o que máis me gustou da obra xa que non queda claro que pasou, se resolveu a conxetura ou se realmente estaba tolo.

  985. Irene Narciso Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA D GOLDBACH

    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach es una historia que se desarrolla en torno a un problema matemático. En el se desarrollan ideas como la de que un problema puede no tener solución o que simplemente aún no ha sido demostrado.. También se presentan las matemáticas como si “consumirlas” fuese una forma inevitable de perder la cordura, sin ir más lejos muchas veces al tío Petros se le tacha de loco y de haber desperdiciado su vida.
    Al mismo tiempo que se desarrolla en torno al problema matemático, también narra la historia de una familia un tanto dividida, los hermanos que se dedican al negocio familiar y por otro lado el hermano matemático, aislado, y ajeno a lo que ocurre a su alrededor, pero una de las personas más inteligentes.
    Ante esta admiración hacia su tío, el narrador decide estudiar matemáticas, cosa que no produce ninguna satisfacción en su padre, aunque no llegará a ejercer de ello, pero si como economista.
    Aunque en la historia el tema principal es un tema matemático, también tiene un punto novelístico, con una historia con intrigas y una resolución final.

  986. paula Says:

    La oveja negra de la familia Papachristos es el tío Petros, un anciano sereno y afable que vive de los beneficios que genera la fábrica, herencia de su padre. Por azar, antes de ingresar en la universidad, su joven sobrino descubre que el viejo que se dedica a ocasionales partidas de ajedrez es una eminencia matemática retirada. Éste es el principio de las investigaciones del sobrino para descubrir cómo un joven y prometedor genio matemático consagra toda su vida a resolver uno de los tres problemas más difíciles de las matemáticas, la conjetura de Goldbach.

  987. Cristal González Casas Says:

    EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH
    Este libro me ha gustado, pero no tanto como el otro.También decir que el libro anterior lo lei primero y dejó el listón bastante alto.
    Este libro lo narra el sobrino de un señor que se llama Petros , que ya es algo anciano.vive retirado de la vida social y familiar, entregado al cuidado de su jardín y a la práctica regular del ajedrez.
    Su sobrino, sin embargo, descubre un día por azar que el tío Petros fue un matemático eminente, profesor en Alemania e Inglaterra, niño prodigio en esta disciplina y estudioso totalmente absorto en sus investigaciones científicas.
    Como irá descubriendo el sobrino, y yo también fui descubriendo al mismo tiempo que el sobrino, la vida de Petros Papachristos ha girado durante años en torno a la demostración de la famosa conjetura de Goldbach, un problema en apariencia sencillo, pero que durante más de dos siglos nadie ha conseguido resolver científicamente.
    Esta, yo la veo como una aventura personal inscrita en el ámbito de las matemáticas, donde personajes ficticios conversan con estudiosos como Hardy, Ramanujan, Turing y Gbdel.
    Sin embargo, más importante aún es que en esta novela las matemáticas adquieren una dimensión simbólica, y los esfuerzos de un científico por resolver un enigma reflejan la lucha del ser humano por conquistar lo imposible.
    En este libro podemos ver factores como una conjetura matemática que no se ha resuelto en dos centurias, un genio matemático que se vuelve loco tratando de resolverla; una relación ambigua entre el genio y su sobrino, que siente debilidad por las matemáticas; y una penetrante observación sobre el ser humano se unen para hacerlo bastante interesante , ya que le da un punto de intriga.
    Para mi es una novela divertida e interesante.

  988. Álvaro Cores Fandiño Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach.

    La historia narra la de historia Petros, un viejo matemático obsesionado con la conjetura de Goldbach y su sobrino, que pretende seguir los pasos de su tío en el campo de las matemáticas.

    Pese que el libro trata una serie de conceptos matemáticos, creo que centrarnos simplemente en estes, es un error. En esencia, me parece más aprovechable la idea que nos plantea a la hora de presentarnos la vida de esas personas dedicadas a las matemáticas; el esfuerzo, la frustración, en interés, la motivación y los extremos a los que se puede llegar por las propias convicciones.

    Lejos de un valor didáctico, creo que el libro transmite una serie de valores importantes, una serie de perspectivas que pueden llegar a ser reveladoras para las personas ajenas al mundo que se nos plantea. De ese modo, puede resultar motivador o interesante para las personas que ronden el mundo de las matemáticas y que por el momento esta solo signifique una serie de operaciones en un papel. Y realmente, tras este hay un mundo amplio y complejo.

  989. Lorena Pereira Vergara/ Ed. Musical Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach», no sólo recoge un entretenido argumento novelístico, con reseñas a aspectos matemáticos por los que quizás antes no habíamos despertado interés alguno; una interesante «dosis moral» se dibuja también en sus páginas.

    En ciertos momentos de nuestra vida, todos hemos luchado y aún luchamos, sin freno por conseguir aquello que nos proponemos. La vida es un camino en el que tenemos que ir salvando obstáculos. Muchas veces, son tantas las esperanzas y, sobre todo, el trabajo y esfuerzo que en ello ponemos, que llegamos a detenernos a mitad de recorrido, ya sin fuerzas para continuar; no sabemos el por qué, no encontramos el sutil error que pudimos pasar por alto y que ahora no nos deja continuar.

    Comparto la opinión de valorar, antes que los resultados, el camino ya recorrido. Es verdad que no alcanzar la meta cuando estamos tan cerca, suele resultar frustrante y, cuando menos, hace que nos planteemos si realmente merece la pena continuar… la elección, una vez más, es personal. Continuar en el aprendizaje de la vida o hundirse en el fracaso. Siempre hemos de mirar hacia adelante, pero echar un vistazo atrás y ver todo lo que hemos conseguido, nos da fuerzas para seguir caminando.

  990. Ciro Salgado/ Ed. Musical Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach” me ha parecido una novela muy entretenida que trata las matemáticas desde la vida un investigador; el Tío Petros. Me mostró el mundo de los matemáticos y las diferentes formas que hay de vivir una profesión o una pasión, pudiendo convertirse en algo enfermizo y que te absorba la vida y que, al igual que con las matemáticas puede pasar con la música o con cualquier otra ocupación.
    Me llamó la atención y me hizo reflexionar sobre el mundo de la investigación, algo que está ahí, pero que realmente nunca me había parado a pensar.
    Me quedaría con eso,(entre otras cosas) con ese afán que, de alguna forma, deberíamos de tener todos por descubrir nuevas cosas (sin llegar al extremo de Petros), en nuestro caso referidas a la música y principalmente a la docencia y los métodos de enseñanza-aprendizaje.
    Con la investigación se producen mejoras en la práctica docente, y no me refiero a esa investigación totalmente sistematizada y a la que dedicarse completamente, sino a una investigación diaria basada en la observación y análisis de resultados que nos ayuden a mejorar e incluso a descubrir, por qué no, nuevas metodologías perfectamente válidas.

  991. Marcos Mato Collazo Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es un claro ejemplo de cómo escribir un libro fácil de leer, lleno de sabiduría, aleccionador y con contenidos, para que nos entendamos, del tipo transversal. Quiero decir que va más allá de las matemáticas para darnos una muestra de la capacidad de tener fe en lo que uno hace, y seguir siempre adelante pese a las dificultades, e incluso pese al fracaso.

    Yo creo que me ha ayudado a entender mejor mis propias inquietudes personales, si bien es cierto que su principal defecto es que, por partes, se hace un poco farragoso. Pero en todo caso, me parece una lectura muy recomendable, si uno tiene tiempo libro y ganas de pasar un rato entretenido entre novela y matemática en estado puro.

  992. Liliana Castiñeira Santos Says:

    El libro me gustó porque es una novela de lectura fácil en el sentido de que el tema es fácil de comprender pero cuando habla de la conjetura de Goldbach hay que prestar más atención para saber mejor de que trata.
    En el libro se trata un dilema familiar causado por la conjertura de Goldbach, el cual quería demostrar el tio Petros y que uno año más tarde su sobrino siguió sus pasos.

  993. jose fernando iglesias martinez Says:

    debo decir qu é un libro moi interesant xa que crea adicción a el ata o final……. ë un libro máis ben orientado a secundaria pola súa complexidade. Pódese usar para debatir en clase xa que con el pódese transmitir o gusto polas matemáticas. Tamén podémos falar dos valores que se transmiten neste libro como é, por exemplo, a importáncia da perseveráncia en acadar os obxectivos que temos nas nosas vidas. Aínda que o tío petros non fose capaz de descubrir a solución da conxetura transmitiu ao sobriño esa perseverancia…… podemos decir que ao final, aínda que non foi el quen descubriu a solución é como se o conseguise a través do sobriño.

  994. EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.
    Este libro parece que me incitó a pensar un poco en la idea de como los matemáticos desarrollan sus estudios, volcando su vida en ello, sin atender casi a otras facetas. Parece que rompe de alguna forma las actividades con las que habitualmente estamos acostumbrados a trabajar.Uno siente la necesidad de probar lo que se va diciendo sobre la conjetura. Después de todo,los números aparecen diariamente en nuestras vidas y los niños deben entender las matemáticas como un reto, como algo que deben intentar superar. Este libro me parece una muy buena forma de trabajar las matemáticas, al contrario que el Diablo de los Números, que resulta mucho más complicado de entender.

  995. Eliseo Real Franco Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es una novela que justifica perfectamente su condición de Best Seller, y más en tiempo actuales, ya que guarda bastante relación en cierto modo, con libros del estilo de «El códico Da Vinci», «El enigma Vaticano», » Ángeles y Demonios»…libros que cuentan con una gran cantidad de seguidores, entre los que me incluyo.
    Se trata de una novela muy entretenida, que gira entorno a un tema central: La conjetura de Goldbach, el problema más difícil de las matemáticas, aún no descifrado. Se narra la vida del sobrino del matemático Petros Papachristos, y en parte, la propia vida del matemático. Mantiene la intriga en todo momento hasta el final,done la incógnita no es resuelta, y en mi opinión transmite unos valores muy importantes en los tiempos que corren, que no son otros que el esfuerzo y la capacidad de lucha, si bien el hecho de pasar una vida entera enfrascado en la resolución de un problema o la fijación de metas inalcanzables con tanta obsesividad, como refleja el libro, me parece algo bastante negativo. Estos serían, en mi opinión, temas interesantes para organizar un debate en el aula.
    Me parece un libro muy entretenido y ameno, recomendable para alumnos a partir de Educación Secundaria y en definitiva, para la mayoría de lectores.

    Eliseo Real Franco. 3º Magisterio Musical. USC.

  996. Diogo Alçada Padez de Sousa Maltez, Educación Musical Says:

    Este libro se dirige a un público mayor, no como era el caso del “Diablo de los números”. Es una novela que se lee bastante bien y que al mismo tiempo que nos va contando las historias de los personajes, nos adentra en el mundo de las matemáticas. Me parece que los conceptos que en él aparecen están bien explicados, aunque no los entienda todos a la perfección, pero tampoco creo que sea eso lo que el autor busca. Lo importante me parece que es la relación de fascinación que nutre el narrador por su tío que es lo que le hace estudiar matemáticas. Con esta historia como telón de fondo el libro nos cuenta la historia de las matemáticas. Es una idea original y amena para introducirse en las matemáticas.

  997. Ana Sánchez Sanmartin Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Este libro cuenta la historia del sobrino de Petros, profesor de facultad y matemático retirado, que descubre la verdadera vida de su tío, ocultada por su familia al que consideraban la deshonra de todos.

    El Petros vive recluido en una casa de campo, rodeado de libros de matemáticas y obsesionado con el ajedrez. El sobrino le cuenta a su tío que quiere estudiar Matemáticas, pero Petros le propone un problema, que es el que ha desencadenado la frustración y dejadez que sufre. Si lo consigue, demostrará que realmente está destinado a ser un buen matemático. A pesar de todo el empeño que el sobrino pone en su tarea, no consigue nada y se ve obligado a firmar un documento en donde asegura que nunca estudiará esa carrera.

    El problema que Petros le plantea, se trata de uno de los grandes problemas no resueltos de las Matemáticas, la conjetura de Goldbach, el cual no se da cuenta hasta que su compañero de habitación se lo explica. Desde este momento, el joven decide enfrentarse al anciano y acude a él para que le explique por qué había hecho eso. A partir de aquí, el anciano rebela el secreto de su fracaso.

    Al final Petros intenta de nuevo resolver el problema, pero no se rebela si lo llega a conseguir, porque muere antes de dejar constancia de lo que había ocurrido esa noche.

    Sin duda, me ha gustado mucho más este libro que ¨ El diablo de los números¨. El autor consigue despertar en el lector una incertidumbre enorme, que hace que sigas leyendo y no pares hasta saber el final. Es un libro muy fácil de leer y de entender, que no se detiene demasiado en anotaciones matemáticas. Se centra más en la historia de las Matemáticas que en las Matemáticas en sí, ya que da numerosos nombres de grandes matemáticos, grandes descubrimientos y problemas sin resolver, lo cual también es muy motivador. La adicción se debe, además, en que es como una obra de aventuras, en la que tienes que buscar y buscar hasta saber lo que realmente ocurre.

    Apenas puedo destacar factores negativos de la obra. Quizá el final, pero no porque no sea acertado acabar el libro así, sino porque me es triste que acabe con la muerte del matemático.
    En definitiva, me ha gustado mucho. Ha despertado en mí las ganas de llegar al final.

    Pienso que el error del Tío Petros (centrándome en la historia) está, por un lado, en la obsesión hacia un único problema, y por otro, en el orgullo. Pienso que lo que se va descubriendo, es interesante que se publique, por muy poca cosa que sea, porque al fin y al cabo debemos de ser más humildes y pensar no tanto en la fama que uno pueda llegar a conseguir, sino en el avance.

  998. Laura Méndez Pérez Says:

    EL TIO PETRUS Y LA COJETURA DE GOLBACH.
    La historia del tío Petrus es una historia enigmática y moralizante más dirigida a adolescentes que a niños. Su contenido matemático es complejo de entender y la historia tiene implícitas ciertas enseñanzas que creo que en el transcurso de la Ed. Primaria pasarían de largo sobre los niños.
    Además de su entretejido contenido matemático, el Tío Petrus nos ofrece una literatura en la que el autor deja entrever su manera de entender la vida, como puede ser el perseguir unos objetivos que estén al alcance de uno mismo. La novela castiga también la ambición y el protagonismo exacerbado de un modo indirecto y esto, es un interesante punto a tener en cuenta a la hora de ofrecer esta lectura a la adolescencia.
    Para mi esta novela ha sido una novela más, otro best-seller entretenido y ameno de leer pero no una “novela matemática”. Sus contenidos específicos han pasado ante mis ojos sin penetrar de una manera tan contundente como los presentados en “El diablo de los números”. Por eso pienso que está bien a la hora de dar a conocer nuevas novelas a los alumnos, de acercarles a la existencia de todo tipo de temáticas en ellas y un buen recurso para hacer ver que las matemáticas no son sólo una abstracción sino una realidad que forma parte de muchas vidas.

  999. María Fouz Moreno Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, es una novela que nos ofrece una visión de lo que puede ser el complejo mundo de la investigación en matemáticas, a la vez que repasa algunos de los hechos y descubrimientos más importantes ocurridos a lo largo de la historia de las matemáticas.
    Sin embargo, no creo que sea muy adecuado para los niños de Educación Primaria, ya que contiene conceptos y teorías matemáticas de difícil comprensión, y que requieren el conocimiento de conceptos matemáticos complejos, con lo que sería más adecuada su lectura en niveles educativos más avanzados.
    Por otro lado, es un libro que tiene un importante fondo moral, en el que da consejos que pueden ser útiles para la vida, como por ejemplo las siguientes:
    – En el día a día uno se debe plantear metas alcanzables para poder llegar poco a poco grandes objetivos.
    – No es bueno obsesionarse excesivamente en un único objetivo ya que esto puede llevarnos a la locura.
    – Nunca debemos de aislarnos del mundo por egoísmo.

  1000. Jesús Magaña Terrón Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Sin duda, este libro tiene la fórmula perfecta para ser lo que es: un best seller. No quiero quitarle importancia a la obra por este hecho, pero la verdad es que el autor me parece que comete un único (pero muy grave) error: escribe con un estilo muy cercano una información muy lejana para muchos. Por partes divaga demasiado entre matemáticos, teoremas y proposiciones que (al menos en la edición que yo manejo) no vienen comentandos ni con una miserable nota a pie de página, y la verdad es que eso crea una situación bastante incómoda para el lector profano en la ciencia (me recuerda a la soledad del matemático de la que se habla en el libro).
    Por otra parte, me ha parecido bonita la forma tan humana en la que se relata el afán de un científico por lograr desentrañar la verdad, por escondida que se encuentre, mostrándonos en dicho proceso cómo es capaz de sacrificar su vida entera por algo que, al final, ni siquiera fue más que para él (ya que no pudo exponer sus resultados a tiempo). Citando al propio Cavafis (y casi parafraseando a Doxiadis, porque él también escoge los famosos versos de su compatriota), supongo que lo bonito no es el hecho de fracasar o no fracasar, sino el propio recorrido que uno hace en pos de sus sueños y sus ilusiones. En ese sentido, la obra me ha gustado mucho, y me ha resultado incluso algo romántica: la búsqueda de un algo que, muchas veces, se nos escapa, pero para lo que hemos nacido y, después de todo, debemos ser.
    Para niños me parece un libro poco adecuado, ya que en ocasiones (casi de forma constante), les resultaría inabarcable, o necesitarían una explicación constante que yo creo que estropearía el libro. Para alumnos de edades comprendidas entre 15 y 20 años me parece perfecto, porque las matemáticas son aquí el telón de fondo para debatir cuestiones que, en esa fase de la vida, son muy importantes (si siguiesen siéndolo siempre, todos serían más felices creo), y en las que de verdad merece la pena detenerse en un aula (más allá de la lectura de este libro, por supuesto).
    Finalmente, decir que la sencillez con la que se recopila la vida del protagonista, y la intensidad de los sentimientos que se ven proyectados dentro de la obra me parece magistral, aunque desgraciadamente este libro (y a pesar de todos los aspectos positivos que he señalado antes) me parece que se queda a las puertas de ser algo grande precisamente por la búsqueda de lo que, en mi humilde opinión, es una prosa demasiado extraña. En todo caso, y para tratar de matemáticas (es la primera novela de este tipo que leo), un libro recomendable.

  1001. Noa Migal Filgueiras Says:

    O problema plantexado neste libro é demostrar que todo número par superior a dous é a suma de dous primos (conxetura de Goldbach).

    É un libro interesante e entretido. Mantén a intriga en todo momento para saber cal é a solución desa conxetura.

    Nunca se saberá a ciencia certa si en realidade Petros descubriu momentos antes da súa morte a demostración á conxetura de Golbach. É un dos grandes problemas non resoltos das matemáticas.

    Unha das cousas que máis me impactaron do libro é a temprana idade de falecemento de matemáticos e que moitas desas mortes eran producidas por suicidio,xa que se daban conta de que a súa lucidez mental iba en decadencia.

    Os elementos matemáticos do argumento se explican con total claridade e son fáciles de entender ata polo máis negado nas matemáticas,e ésta foi unha das razóns polas que me gustou moito o libro.

  1002. No se que pasò, quise escribir un nuevo comentario y creo que se borrò el que habìa escrito antes. Lo vuelvo a copiar:

    Este libro ya lo había leído, pero sinceramente no lo recordaba. Mientras lo iba leyendo
    me daba la sensación de conocer la historia y hasta más o menos la mitad no me acabé
    de dar cuenta de que conocía el libro. Aún así esta tan bien planteado que no me costó
    volver a engancharme a leerlo.

    Básicamente, este libro, en cierta medida comparte un aspecto con el anterior, aunque
    no entra tanto a explicar conceptos, y aunque su apariencia es mas de una «novela de
    aventura», y es que deja entrever (o incluso diría que manifiesta abiertamente) la
    intención de enseñarnos que las matemáticas no se limitan a «las cuentas», si no que van
    mas allá, que tienen un transfondo lógico que es donde se encuentra lo mas llamativo y
    apasionante de las matemáticas. «Las verdaderas matemáticas» (esto me recuerda a las
    palabras del diablo de los números)

    La narración es realmente muy ágil, e incluso podría decir que perfecta. Dedica un
    tiempo muy bien empleado en construir los personajes, hablarnos de sus formas de ser,
    de destacar sus motivaciones, sus actitudes, sus relaciones (en muchos casos distantes),
    etc, y a plantearnos la historia con cierto «halo» de misterio. Es como una novela cuya
    temática central son las matématicas. Todo esto está muy bien planteado por que son la
    introducción a lo que realmente sostiene y sirve de soporte a la trama, que son los
    conflictos propios que tienen muchos personajes consigo mismo y con los demás. Todo
    esto en conjunto, hace la lectura muy amena y sinceramente, engancha

    Los elementos matemáticos del argumento se explican claridad y otros simplemente se
    omiten, dando un acceso bastante sencillo al libro.

    Sinceramente, es un buen libro, con una temática diferente a la que suelo leer, pero que
    realmente se deja leer con gusto, y con un final bastante conseguido y contundente
    (aunque tal vez un poco evidente en cierta medida), el final y el personaje de Petros en
    particular me han gustado mucho, sin olvidarnos de su «sobrino favorito» sobre quien
    realmente gira la historia, ambos personajes estan muy trabajados y depiertan simpatía
    en el lector

  1003. Jope, queria editar el comentario anterior pero no se puede. Querìa comentar que me llamò mucho la atenciòn la idea que se deja entrever en el libro, de que de la genialidad a la locura hay solo un paso (dicho que todos conocemos).

    Nos manifiesta abiertamente la idea de que ser inteligente, o incluso ser un genio en el plano intelectual, no equivale a ser feliz,que se puede ser inteligente y sobresaliente en un tema concreto, o incluso en muchos aspectos intelectuales, pero plantea la idea de «¿quien es mas inteligente? ¿esa persona, o el que simplemente sabe ser feliz?» Me llamo extremadamente la atenciòn el planteamento de esa idea de la genialidad ligada a la locura. Los ejemplos que ponìa, y todo lo relacionado con esa idea y me deja con la intriga de, por darle un tono de humor, ¿estàn locos todos los que estàn? jejeje, o es que simplemente somos nosotros los ignorantes que no alcanzamos a enteder su genialidad y la tachamos de irracional? Es una idea que muchas veces me he planteado, de si serà el mundo realmente como lo vemos la mayoria (generalizando, ya que la visiòn del mundo varìa, en cierta medida, en cada persona) o son esas mentes privilegiadas que tachamos de locos los que realmente pueden ver una realidad que nosotros no vemos?

  1004. Gloria Matilde Curros/ musical Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» me ha parecido un libro muy interesante y entretenido. Tiene una gran carga de misterio sobre todo al final, donde deja al lector con la duda de si el tio Petros realmente descubrio la conjetura. Este libro aporta una nueva visión de las matemáticas para aquellas personas que lo leen. Me pareció una historia muy bonita en la cuál se puede ver reflejado el sacrificio personal que los grandes genios a veces hacen para intentar llegar a lo más alto.

  1005. María del Mar Gómez Pérez Says:

    EL TIO PETRUS … creo que está más encauzado para niños de la E.S.O. en adelante. Es de lectura amena y resulta intigrante el llegar al final para saber si realmente la Congetura de Goldbach se soluciona. A mi personalmente me gustó mucho más que El diablo de los números y me quedo con una serie de frases que recogí en la lectura de este libro:
    “LA MENTE NECESITA TANTO DE ESFUERZO COMO DE OCIO”
    “EL EXITO EN LA VIDA SE MIDE CON LA VARA DE LOS OBJETIVOS QUE TE HAS FIJADO”
    “LAS MATEMÁTICAS SON COMO UN ÁRBOL CON RAICES FIRMES(los axiomas), UN TRONCO FUERTE (la demostración rigurosa) Y LAS RAMAS QUE CRECEN CONSTANTEMENTE Y DAN FLORES MARAVILLOSAS (los teoremas).”
    “EL VERDADERO MATEMÁTICO NACE, NO SE HACE”.
    “LEER, significa ENTENDER, para estudiar matemáticas es necesario PAPEL, LÁPIZ, una SUPERFICIE DURA y bastante TIEMPO LIBRE.”
    Creo que es un buen libro para debatir en clase con los alumnos.
    Transmite sentimientos de superación y autorealización. Trata de acercar a los niños sentimientos tan importantes como las emociones.

  1006. Lucía Suárez Says:

    Cuando me dijeron que habia que leer dos libros para mates pensé…que rollo(mas que nada por lo amigas que somos),pero me equivoqué.
    La idea de incluir conceptos,nombres,sucesos,descubrimientos etc relacionados con las matemáticas dentro de una novela es muy buena.
    Es fascinante leer como una persona puede dedicar su vida completa a probar una conjetura,todo esto con el fin de que le reconozcan su trabajo;aunque la verdad es que hay que ser muy muy bueno para llegar a ser visto por los demás como el mejor.
    Una novela realmente interesante y sobretodo facil de entender.

  1007. Víctor González Buján Says:

    La complejidad de la lectura y la adicción que posee este libro es mucho mayor que la que nos proporciona “El diablo de los números”, ya que nos cuenta una historia que nos mantiene en una incertidumbre que es lo que le da la vida al libro. De todos modos, en ocasiones bajo mi punto de vista el autor se para mucho en algunos momentos de la narración, dando siempre vueltas sobre lo que el lector ya conoce, haciendo que no avance la historia, aburriendo un poco.
    El libro, también pretende que el lector adquiera conceptos como: nombres de matemáticos, conceptos y descubrimientos sobre las matemáticas. Esto es muy interesante porque de manera inconsciente loa asimilas, y estos nos sirven para utilizarlos en nuestra vida real.
    También transmite valores que debemos de tener en cuenta en nuestra vida, de tal importancia como la consecución de objetivos. El Tío Petros, “solo tiene un objetivo” en su vida, y es pasar a la historia resolviendo la conjetura de Goldbach. Un objetivo que llevaba muchísimo tiempo sin resolver, lo que nos hace pensar que es muy difícil.
    En mi opinión, no creo que él se equivocara en dirigir toda su vida a resolver ese misterio de las Matemáticas, sino que su error fue que era lo único que deseaba con todas sus fuerzas, y que aunque obtuviera descubrimientos importantes, a él solo le importaba ese, olvidándose de todos los frutos conseguidos por el camino. Esto hizo que fuera una persona, que solo tenía altas competencias y capacidades para esa disciplina, pero que no sabe casi nada de otras facetas muy importantes para la vida.
    La idea de que el hombre no puede pasar unos límites, ya que si lo hace será castigado, no me gusta. La razón de nuestra existencia está en tener unos objetivos, ya sean alcanzables o no. Lo importante es todo el proceso que pasamos antes de descubrirlos o alcanzarlos. A modo de ejemplo sencillo, propongo que todos pensemos en un objetivo que nos propusiéramos en el pasado y que ya tengamos cumplido (universidad, carnet de coche, trabajar en un oficio…). Lo único que deseamos es eso, pero una vez que lo conseguimos, le perdemos el valor que nos tenía, y con lo único que nos quedamos es con todo el proceso que pasamos antes de alcanzarlo, que nos servirá para nuestro siguiente objetivo.
    En definitiva, me quedé con la sensación de leer un libro el cual me transmitió valores, que se pueden comparar con la sociedad actual. Es una pena que el final sea la muerte del Tío Petros sin que se descubriera la conjetura de Golbach, ya que todos lo estábamos deseando, pero en la vida tampoco todo son finales felices.

  1008. Pablo Pumares Varela/Educación musical Says:

    La obra es una novela muy entretenida que nos adentra en cuestiones matemáticas que los profesores no habíamos oído hasta ahora, con lo cual cumple el doble objetivo de enseñar entreteniendo, objetivo que nunca debemos perder de vista los profesores. Tenemos que tratar de enseñar de una forma amena y divertida, con materiales que resulten atractivos para los alumnos y no tengan la sensación de estar estudiando, sino más bien jugando.
    El tío Petros llega a obsesionarse y a aislarse del mundo por su investigación y, en mi opinión, esa es precisamente la causa de su fracaso porque, de haber estado en contacto con sus colegas de profesión, posiblemente hubiera publicado sus dos descubrimientos «intermedios» y no se le hubieran adelantado ese joven investigador austríaco y Ramanujan, con lo cual el desastre habría sido menor.
    El trabajo en equipo y la colaboración son los pilares básicos para el desarrollo de las actitudes y la construcción del conocimiento.
    Estoy de acuerdo con Sammy en que, fijarse una meta inalcanzable puede hacernos desperdiciar años de nuestra vida o, incluso, deteriorar nuestra salud o nuestras relaciones sociales.
    Quizás, el tío Petros ha desperdiciado un talento que podría haber aplicado a su labor docente, convirtiéndose en un extraordinario profesor que guiase a sus alumnos en la resolución de problemas, en la investigación en el aula… en definitiva, en la construcción del conocimiento.
    Me llama la atención que muchos de los grandes maestros en matemáticas (y esto podría extenderse a cualquier disciplina), terminaron sus días con su salud física y mental muy deteriorada.

  1009. Mª Fe Fernández Novo/Educación Musical Says:

    Esta novela de Apóstolos Doxiadis, nos ofrece una visión del estudio y la investigación de una forma exclusivamente teórica. Nos muestra las matemáticas o, quizás, la actitud de determinados matemáticos, prácticamente como una filosofía que sirve para alcanzar o no la verdad, pero no nos muestra su utilidad práctica inmediata, al menos de forma directa.
    Los que no nos dedicamos a las matemáticas, pensamos que si un supuesto se cumple en una progresión extensísima, como es el caso de la conjetura de Goldbach, está más que demostrado, ya que no nos movemos en números altísimos que no se representan de forma convencional y que nosotros hemos conocido como números científicos. Es cierto que los matemáticos deben ir y van mucho más allá, pero la lectura de esta novela me ha hecho pensar en una serie de cuestiones como por ejemplo la infinitud de los números y, por lo tanto, la imposibilidad de establecer un límite que lleve a un punto final en la investigación.
    Por lo que he averiguado, la publicación del libro de A.Doxiadis, ha provocado que el propio editor ofrezca un importante premio a quien demuestre la conjetura, pero el premio continúa desierto.
    Por otra parte, tampoco ha aparecido ninguna variable que demuestre que lo que afirma la conjetura sea falso. Por eso me pregunto si todas estas circunstancias no son suficientes para dar por demostrada esta u otra conjetura en la que se haga frente a cuestiones como la infinitud, aunque hubiese que especificar la posibilidad, que no la probabilidad, de que apareciese alguna variable.
    Es obvio que lo que pretendieron y pretenden alcanzar los científicos que se han dedicado a investigaciones como esta es la verdad absoluta y, a mi juicio, esta búsqueda no debería convertirse nunca en una obsesión ya que esto fue, precisamente, lo que llevó al tío Petros a afirmar que su sobrino no tenía don para las matemáticas por el mero hecho de no haber llegado a demostrar algo que nadie había demostrado. Un grave error porque las matemáticas son mucho más que eso.

  1010. Manuel Ayaso Sobrido Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    A obra trata sobre Petros, que dedica toda a súa vida a intentar resolver a conxectura de goldbach levándoo a un exilio extremo no que solo lle preocupa resolver o problema
    que era o único que tiña en mente.
    Resulta ser unha obra con unha trama bastante interesante que engancha de principio a fin, a intriga de porque chegou a esa situación, os problemas coa familia,a dúbida sobre si vai resolver o enigma… O que máis temía de unha obra así sería a complicación debido a problemas que non se chegasen a entender por persoas sen un coñecemento avanzado no campo das matemáticas, posto que esta e unha obra de culto dentro deste campo,pero a pesar de todo esta obra é unha boa maneira de acercar a todo tipo de lector ao mundo dos matemáticos, aínda que para nenos de primaria véxoa algo complexa, non só polos conceptos matemáticos que se tratan, nela están reflexados valores como o esforzo, o fracaso, a superación… poden ser temas que lles resulten complicados de entender para nenos de curta idade. É unha obra interesante e entretida aconsellable para a maioria dos lectores.

  1011. Inés Súarez Rey Says:

    Está obra para min pareceume moi interesante sobretodo desde o punto de vista literario porque mantén ó lector espectante desde o primeiro momento e non resolve a incognita nin sequera ó final.
    É tamén para min unha obra onde as matemáticas se expoñen coma algo que require de vocación e persistencia por conseguir o inalcanzable para o resto dos “mortais” que non nacemos coa estela de ser un xenio nas matemáticas ( poño por exemplo a prova que ten que pasar o sobriño para obter a bendición do tío para estudiar matemáticas). esta virtude podería sacarse de contexto e aplicarse nos nenos en calquera aspecto da vida que requira esforzo conseguir dandolle unha mensaxe de esperanza posto que , aínda que non llo contara a nadie, Petros ó final acha a solución da conxetura.
    Tamén se ve a obsesión por o transcorrer dos anos, pondo sobre a mesa que a partir de certa idade a xenialidade científica remata e os “xenios” dan por perdida esta capacidade e rendense ante a evidencia e fatiga de non lograr nada en claro.
    A min gostoume moito e vin que ós nenos tamén lles pode gustar pero si se centra nun público un pouco superior a primaria, posto que ás veces usa unha linguaxe que pode resultar moi densa e científica para os nenos ( incluso para min o fai).
    Pero en conclusión pode ser interesante o seu uso nas aulas non só polo uso das mates como o tema dun libro senón tamén pola moralina que conleva o libro sobre o esforzo e a persistencia para conseguir o que nos propoñemos aínda que ás veces teñamos que renunciar a cousas para logralo.

  1012. Inés Súarez Rey Says:

    está obra para min pareceume moi interesante sobretodo desde o punto de vista literario porque mantén ó lector espectante desde o primeiro momento e non resolve a incognita nin sequera ó final.
    é tamén para min unha obra onde as matemáticas se expoñen coma algo que require de vocación e persistencia por conseguir o inalcanzable para o resto dos «mortais» que non nacemos coa estela de ser un xenio nas matemáticas ( poño por exemplo a prova que ten que pasar o sobriño para obter a bendición do tío para estudiar matemáticas). esta virtude podería sacarse de contexto e aplicarse nos nenos en calquera aspecto da vida que requira esforzo conseguir dandolle unha mensaxe de esperanza posto que , aínda que non llo contara a nadie, Petros ó final acha a solución da conxetura.
    Tamén se ve a obsesión por o transcorrer dos anos, pondo sobre a mesa que a partir de certa idade a xenialidade científica remata e os «xenios» dan por perdida esta capacidade e rendense ante a evidencia e fatiga de non lograr nada en claro.
    A min gostoume moito e vin

  1013. Raquel García Castro Says:

    “El tio Petros y la conjetura de Goldbach”
    Bueno, despois de ler o comentario que deixou aquí Antía, teño que decir que cambiei o que iba a escribir.
    O final era o que mais me gustaba, creo que preferín olvidar eses “pequenos” detalles que mentras os lia me facían cuestionar a verocidade do final para seguir albergando a esperanza de que o pobre tío Petros, despois de todo o sufrimento, conseguía resolver a conxetura de Goldbach. En fin, terei que afacerme á idea de que non o consigueu…
    Un saudo

  1014. Sabela Blanco Says:

    Esta obra es totalmente opuesta a la otra, en cuanto al enfoque de este campo.
    Su público es otro, ya no sería para niños de primaria, sino de cursos superiores.
    Esta afirmación, la baso en los temas a tratar en él, tanto los explícitos como los implícitos; es decir, temas que van apareciendo a lo largo de la historia narrada.
    Los temas son diversos; uno de los más sobresalientes, es uno de los que protagoniza el tío Petrus, su afán por conseguir su objetivo, que lo deje todo para centrarse en ello, sin en ocasiones, importarle nada más, ni los daños que con ello se ocasiona a él mismo; dentro de esta dedicación se puede sacar la parte “positiva”, las ganas que debe tener una persona hacía un objetivo, para llegar a él, sabiendo que este puede ser logrado o no, pero esto es secundario, lo importante es intentarlo, tener ilusión por conocer algo nuevo y que tú mismo lo descubras, o que pertenezcas a un equipo que lo haga. Pero todo ello en medida de lo posible, siempre teniendo en cuenta la posibilidad de no llegar a su resolución, siendo igualmente un nuevo aprendizaje y nunca un fracaso, porque en su proceso existirán conocimientos nuevos, otros mejorables, etc.
    El problema entre tío y sobrino, también es aplicable a otras situaciones, incluso en el ámbito educativo, de una forma menos acentuada y por otras circunstancias; llegando como el plasmado en el libro, a la reconciliación.
    Por último, resaltaría la actuación del sobrino, que a pesar de empezar a tener un interés sobre un tema, sus preferencias sean otras, a la hora de tomar una decisión y en cierto modo, teniendo como referencia a su tío, y no queriendo cometer los mismos errores. Por ello su dedicación no llega a los puntos extremos ni al campo de la obsesión hacia el objetivo.
    En consecuencia, las matemáticas se tratan de manera distinta, hacia lo que ellas pueden aportar a una persona y lo que sus incógnitas provocan. Por ello, sus planteamientos resultan interesantes como novela e incluso como temas alternativos a la hora de enlazarlo en un aula, para explicar la importancia que llegan a tener para un matemático; siempre pensando en chavales de edades de 16 años y superiores; pero no como en el otro libro, en despertar el interés hacia ellas por parte de los alumnos.

  1015. Diana Buján Bouzas Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLBACH

    Este libro de Apóstolos Doxiadis cóntanos a historia do sobriño, que medra admirando a figura do seu tío ó que o resto da familia considera a ovella negra, aínda que fora un bo matemático no pasado, agora vivía nunha casa de campo preocupado polos problemas do axadrez. O seu sobriño comeza a ter interese en convertirse nun matemático tamén, pero o seu tío oponse ou máis ben intenta facer que cambie de opinión e ponlle unha proba que consiste en resolver un problema e dille que se é capaz de resolvelo apoiarao na súa decisión de facerse matemático, ese problema é a conjetura de Golbach, un dos problemas máis antigos nas matemáticas e dálle a marxe do verán para resolvelo. O sobriño dáse de conta de que seu tío lle puxo unha tarefa imposible de resolver e decide matricularse igual en matemáticas. O seu tío e demáis compañeiros que coñece van facendo, xunto con el, un recorrido polos problemas máis coñecidos das matemáticas.

    Pareceume moito máis entretida a lectura deste libro, xa que gracias ó misterio fíxose máis interesante que a do outro xa que fai que te metas na historia do relato e tamén un pouco na historia das matemáticas. Mestura elementos das matemáticas sencillos de entender case para calquera e tamén a historia dos personaxes. Está indicada xa para outro tipo de lector e sorprendeume a súa lectura xa que non é o que te esperas dunha lectura dunha asignatura de matemáticas, ou polo menos no meu caso, nunca tivera que ler un libro para a asignatura de matemáticas e pareceume unha experiencia interesante.

  1016. Susana Iglesias Pampín Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    En general, este libro es mucho más interesante que el otro, tiene unos personajes que generan simpatía ,al final se le acaba cogiendo cariño ,en concreto al sobrino de Petros,y la historia entorno la que gira la novela es bastante interesante y original, al estar enfocada sobre las matemáticas y en concreto a la conjetura de Goldbach (todo número par mayor que dos puede escribirse como la suma de dos números primos) que seguramente a la gran mayoría de los que no tenemos mucha idea de las matemáticas nos”sonaría a chino”.
    Considero que este libro no es adecuado para los niños de primaria porque trata conceptos matemáticos que resultan difíciles de entender.

  1017. Iria Amoedo Rodríguez Says:

    Sinceramente opino que este libro me asustó un poco, ya que se trata de un libro culto dentro de la disciplina de las matemáticas.

    A lo largo de la historia, descubrí que aportaba una visión poética de las matemáticas. Personalmente, este factor fue el que más me sorprendió, por ello mi calificación es muy positiva, ya que no hace falta tener conocimientos matemáticos para comprender el libro.

    Admito que las matemáticas, son el eje del libro, pero tratadas de una forma humana.

    El protagonismo de la novela, es compartido entre el Tío Petrus y su sobrino, éste último es el encargado de llevar todo el peso de la narración. El sobrino intenta averiguar el misterio escondido detrás de la figura de su tío.

    Finalmente, el sobrino descubre el verdadero motivo por el que Petrus abandona la conjetura, ya que éste estaba demasiado cerca de la verdad, una verdad que podría llegar a la locura, como finalmente le ocurre a su tío.

    Contrariamente a lo que piensa su sobrino, considero que Petrus ha alcanzado la verdad, esa verdad convertida el locura.

  1018. Ana Leis Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach. El primer contacto que tengo con esta novela es el título, el cual no me dice absolutamente nada debido a mi desconocimiento sobre qué es eso de la conjetura de Goldbach.
    Una vez que empiezo a leer, el misterio creado alrededor de la figura del tío Petros, tan rechazado por la familia, hace que aumente mi curiosidad por este personaje y saber qué es lo que ha hecho o cómo es para que su propio hermano lo considere “uno de los fiascos de la vida”. La curiosidad que aumenta de forma progresiva en nuestro otro personaje principal, su sobrino, es compartida por la lectora del libro; curiosidad que se empieza a solventar con la explicación que le da el padre y que causa en el hijo una mayor admiración por su tío por considerar que se había introducido “en el más oscuro e inaccesible rincón del conocimiento”.
    El autor de la novela presenta de una forma entretenida una historia que tiene como tema central las matemáticas y la posibilidad de demostrar o no las diferentes hipótesis o teorías que subyacen en este campo, pero al mismo tiempo trata otra serie de aspectos no menos relevantes como pueden ser las relaciones familiares; la constancia en el trabajo que a veces se puede convertir en una obsesión, en una enfermedad que hace que te alejes, consciente o inconscientemente, del resto de la sociedad; la toma de decisiones (qué carrera elegir, no hace falta leer esto en una novela, más de uno lo habrá vivido en su propia piel); la competitividad representada en el tío Petros cuando no quiere publicar sus descubrimientos por miedo a que puedan alcanzar antes que él las soluciones a las investigaciones realizadas; el miedo al fracaso; la fijación de metas que unas veces se alcanzan y otras no; la ilusión por hacer lo que a uno le gusta… Todos estos aspectos mencionados aquí son fácilmente atribuibles a cualquiera de nosotros. A través de una novela se ponen de manifiesto multitud de valores reflejados en dos generaciones, el tío y el sobrino, que no dejan de sorprendernos a lo largo de toda la historia.
    Este libro no es aplicable a la educación primaria pero sí creo que se debería recomendar su lectura en la educación secundaria; quizás pueda resultar motivadora para algunos alumnos en cuanto a matemáticas se refiere además de fomentar la lectura, que nunca está de más.

  1019. Belen Castro Nieto Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”.
    O tema principal desta novela xira a redor da Conxetura de Goldbach. Os protagonistas son Petros e o seu sobriño (descobre cal é o motivo de que a súa familia teña tan mal concepto de seu tío e porque leva unha vida tan rara).

    Petros dedicou toda a súa vida a resolver a Conxetura de Goldbach, ata chegar a converterse nunha obsesión. Por este motivo o protagonista encérrase no seu mundo e afástase da súa familia, amigos… Nin sequera puido publicar os descubrimentos das súas investigacións, porque cando se dispuxo a facelo decatouse que xa foran publicados por outras persoas. Por outra parte esta o sobriño de Petros, o que admiraba a seu tío de tal maneira que quería chegar a ser un matemático como el. En toda a historia o rapaz faise preguntas sobre o tío e quere encontrar a resposta.

    Este libro pareceume entretido e divertido. Esta lectura conseguiu despertar a miña curiosidade e intrigarme coa súa historia (engancha). Opino que esta novela e apta para todo tipo de lectores, aínda que non lle gusten as Matemáticas, pero que non o considero indicado para nenos de Primaria, xa que trata temas bastante complexos como para que estes os entendan.

    Gustoume moito a moralexa desta historia, esta amósanos que debemos loitar polo que queremos, pero sen que isto se converta nunha obsesión. Debemos ter consciencia das nosas posibilidades e poñernos unhas metas para intentar superalas. Isto considéroo realmente importante, polo tanto creo que debemos aplicalo á nosa vida cotiá.

  1020. María C. García Cendán Says:

    Durante la lectura de este libro no he llegado a tener claro si debemos optar (en caso de tener talento suficiente) por aspirar a metas a las que pocos llegan o si debemos conformarnos, para tratar de ser más felices, con objetivos realistas para no llegar a frustrarnos.
    En todo caso, sí parece dejar claro que la motivación es muy importante: Petros la tenía, su sobrino de forma distinta también la encuentra y, por el contrario, otros se oponen totalmente a lo que ellos primeramente piensan y desean. También es importante el tratar de superarse porque son personas como el Tío Petros, aunque no quede claro si logró demostrar la conjetura o no, los que hacen avanzar el conocimiento. De otro modo, la matemática podría haberse quedado estancada en los pitagóricos, por ejemplo.
    Este libro me ha gustado porque me ha hecho pensar.

  1021. Óscar Mariño Says:

    Esta obra, «El tio Petros y la conjetura de Golbach», es una obra obviamente más fácil de leer que «El diablo de los números», la ventaja de ser novelada y narrar una historia en la que se incluye un enigma por resolver y las ganas y esfuerzo que ponen algunos, como es el caso de Petros, por resolverlo, hacen de este libro un elemento interesante que puede ser de ayuda para gente interesada en enseñar matemáticas, como en nuestro caso, o también para aquellas personas que buscan simplemente una buena historia con la que meterse de repente en un mundo de hipótesis y problemas matemáticos.

    El libro no es una lectura para niños de primaria, pero de él sí que se pueden extraer moralejas o lecciones de las situaciones que viven los personajes de la obra. Un ejemplo es que sólo las ganas de hacer algo no son suficientes la mayoria de las veces, es importante ponerle ganas, pero eso no significa conseguir lo que queremos, como sucede en el libro a la hora de intentar resolver el enigma; otra leccion que podemos sacar es que la obsesión por hacer algo o intentar resolver un problema no es sana, ningún tipo de obsesión es bueno, al final podemos acabar muy perjudicados como se cuenta en esta obra

    Recomendaría esta obra porque dependiendo del lector se pueden destacar unos puntos o otros de esta historia, para unos puede resultar más llamativo el tema matemático, para otros la propia historia de Petros y su sobrino y para otros incluso serán más destacables las moralejas o lecciones que se pueden sacar de la lectura.

  1022. Eva María Mouro García Says:

    La conjetura de Goldbach me pareció un libro entretenido a la par que curioso. En realidad me quedé sorprendida con los dos libros: La conjetura de Goldbach y El diablo de los números. Uno nunca se imagina que cuando tiene que leer dos libros de matemáticas primero no fuesen aburridos y segundo, y aún más sorprendente, te pudiesen “enganchar”. De hecho fue un libro que supo mantener la intriga en todo momento de la historia.

    No recomendaría, ni mucho menos, leer este libro en primaria. Lo veo más como un libro para leer de forma autónoma de un adolescente atraído por el tema y con ciertos conocimientos sobre el tema o de un adulto.

    Una de las partes que más me gustó fue el verano que se pasó el protagonista intentando resolver la conjetura, sin él saber que era uno de los problemas matemáticos más difíciles de demostrar, porque en cierta manera demuestra una ingenuidad, una pureza propia de edades más tempranas. Y también todo el proceso posterior de descubrimiento y maduración que adquiere el personaje según se va dando cuenta de la cruda realidad.

    Lo que destacaría es la relación que se establece en el libro: la del tío Petros y el protagonista. Esa relación pasa por diversas fases: desde el desconocimiento y la intriga que despierta en el protagonista su “modelo o guía matemático”, hasta el enfado de dos personas que ya se conocen.

    La conjetura de Goldbach trata temas como la autosuperación, la constancia, el trabajo, la lucha por conseguir tus propios sueños,… todos ellos valores de difícil asimilación y también porque no de la competitividad entre un mismo grupo de profesionales.

    La moraleja que yo sacaría de este libro es que a pesar de no lograr tus metas, el esfuerzo realizado no debe desmerecerse, es decir, que no debería ser tan importante el resultado final como el proceso y la lucha constante de uno por cumplir sus objetivos en la vida. Como dice el libro en una de sus partes: no sólo se avanza gracias a los descubrimientos sino también a través de los errores, y quizás de forma más firme.

  1023. Patricia Álvarez López Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» cuenta la historia de Petros Papachristos, un anciano que dedica su vida a resolver uno de los tres problemas más difíciles de las matemáticas: La conjetura de Goldbach (todo número par mayor de dos es la suma de dos números primos)
    Su sobrino crece fascinado con la figura de Petros y decide que quiere estudiar matemáticas. Su tío le propone un acertijo y, si lo resolvía podía cumplir su sueño. Después de todo un verano no logra resolverlo y al final descubre que se trataba de la conjetura. Al descubrir ésto se enfada con el y le pide explicaciones, a través de las cuales descubre que su tío lleva obsesionado toda su vida en la resolución de la conjetura.
    Años después el sobrino le vuelve a hablar de la conjetura lo que hace que el tío vuelva a intentar averiguar la solución.

    El final no es muy «feliz» ya que no se sabe si Petros resuelve la conjetura de goldbach o no, aunque se da a entender que sí.

    Este libro nos enseña que cuando queremos conseguir algo tenemos que dedicarle mucho esfuerzo y que Petros por intentar resolver un problema matemático hace muchos esfuerzos, vive en soledad, está incomprendido por su familia (que lo ven como una oveja negra) etc.

    En mi opinión es un libro que engancha, aunque en ocasiones tiene teoremas que para gente con pocos conocimientos de matemáticas como yo resultan un poco complicados. Me parece más ameno que «El diablo de los números» ya que, aunque tiene como eje central las matemáticas (hipótesis, demostraciones…) cuenta una historia interesante que ayuda a que siempre tengas ganas de leer más.
    No usaría este libro con niños de primaria ya que es demasiado complejo pero si para niños de un nivel educativo superior, para profesores y gente de todo tipo.

  1024. Sandra Rendo Villar Says:

    Este fue el primer libro de lectura de matemáticas que leí en toda mi vida y lo empecé con mucho entusiasmo porque me gusta la lectura y me gustan las mates(aunque no soy buena en ellas). Así que me parecía que podría ser entretenido y aunque al principio me gustaba, llegó un momento en que me aburrió. Para mi gusto si no le diera tantas vueltas a la historia se leería mucho mejor. Tengo que reconocer qu la historia es bonita y que un buen dilema que es el de escoger entre trabajo y vida familiar. Por suerte Petros acaba teniendo una buena relación con su sobrino
    ¿Sirve de algo marcarse retos inalcanzables? Supongo que es tema de larga discusión pero, en mi opinión, debemos maracrnos pequeños retos ya que así podremos alcanzar poco a poco lo que deseamos. Creo que es una cuestión imporatante que debemos poner en práctica en las aulas, no podemos pretender que nuestros alumnos sean unos genios marcándoles retos imposibles, debemos ir paso a paso, y así obtendrán una mayor confianza en sí mismos y mayor seguridad. Aunque…todos debemos tropezar alguna vez; acertando siempre no se ouede aprender en esta vida.

  1025. Lorena Caamno Lopez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” a verdade é que pensaba que non me ía gustar pero resultou ser todo o contrario, encantoume. Cheguei a un momento da lectura no que non podía deixar de lelo.
    A verdade e que me pareceu un puco triste xa que amosa a vida do tío Petros dende unha perspectiva oscura, solitario, sumerxido soamente no mundo do estudio de problemas matemáticos. Non lle queda tempo para poder dedicarse tamén a outras facetas da vida, como o lecer, o amor, a familia, chegou a un punto no que lle molestaba ata a visita dos seu familiares. Quería estar so. Da a entender que os matemáticos soamente buscan o recoñecemento público e méritos, empregando a súa vida enteira ao estudo de problemas matemáticos, como Petros, que non quería que nadie se enterara do que estaba a estudiar por medo a que algún fanático tamén das matemáticas, se interesaxe polo tema, e resolvese o problema antes ca el.
    É algo admirable e difícil, conseguir tanta concentración.
    (Quería contestar a Noelia Cabanas, eu penso que se non lle permitiu ao seu sobriño estudar matemáticas foi porque non quería que acabase coma el, osesionándose de tal forma ata chegar a un punto onde non poidese facer nada mais que traballar nun problema que podes tardar moitos anos en resolver, e chegare ao estremo de olvidarse de toda a tua familia, e da xente que che rodea, e decir, non poder alcanzar nunca unha satisfacción que conleva a túa felicidade.)

    Dende a miña opinión creo que este libro non e recomendable para nenos de primaria, pois non chegarían a entender o que o libro nos quere explicar. As matemáticas non soamente se simplifica a facer operacios como raíces, matrices, derivadas senón que hay diversos campos de investigación nos que a maioría da xente non ten nin idea, pois non estamos introducidos e implicados o bastante nesta materia.
    O que si da a entender e que ser matemático non é un camiño de rosas, como lle sucedeu ao tío Petros, que se frustrou e deprimiu ao non poder encontrar a demostración da Conjetura de Goldbach, e estivo así ata o final dos seu días. Petros so tivo dous amores, e un deles foron as matemáticas..

  1026. Yolanda González Pallares Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.

    Ya desde un principio, al empezar a leer este libro, me he enganchado a él. Saber el porqué al comentario “El tío Petros es uno de los fiascos de la vida” y como sus dos hermanos se negaban a que sus hijos mantuviesen algún tipo de relación con él, me produjo una sensación de intriga y de necesidad de saber más.
    A medida que seguí leyendo, la vida del tío Petros, de su sobrino y todo lo que giraba en torno a ellas (especialmente la conjetura de Goldbach) me pareció muy interesante. Esto me llevó a recapacitar en lo lejos que puede llegar la mente humana. Soy de las que piensa que siempre tiene que haber de todo, y que si nadie descubriese nada nunca avanzaríamos y probablemente apenas sobreviviríamos. Por ello considero a los descubrimientos matemáticos una de las cosas más primordiales para llegar a todo lo que nos rodea; Por ejemplo, si Edison no hiciese cálculos, nunca descubriría la bombilla y si no descubriese la bombilla, viviríamos en la tenue luz de las velas, y si nadie descubriese las velas, o el mechero o cerillas para encenderlas viviríamos en la oscuridad…y así sucesivamente, por eso cada descubrimiento, por pequeño que sea siempre es un avance para la humanidad, y sin las matemáticas muchos de los descubrimientos no serían posibles.
    Otro punto sobre el que me gustaría hablar, es que al haber leído con anterioridad el diablo de los números, y saber que no existe una demostración que justifique que “todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos”, me dio en pensar en que ya sabía el final del libro y sabía que iba a acabar sin que el tío Petros diese con la solución a la problemática conjetura de Goldbach. Esto, no me gustó mucho en un principio, pues no me gusta saber el final de una historia antes de acabarla; pero en este caso en vez de desanimarme, me intrigué considerablemente por como podría plantearse el final.
    La verdad es que el final fue una de las cosas que más me gustó del libro, aunque también me dio rabia que después de tantos años de sufrimiento, el pobre Petros no diese demostrado la solución de esta conjetura, aunque el se muriese satisfecho y pensando que sí.

    Definitivamente, creo que este libro no sería tan provechoso para utilizar en las aulas de primaria como el del diablo de los números, porque más que una forma práctica de explicar los temas matemáticos, es una novela que tiene como tema principal las matemáticas. Por ello, creo que el objetivo principal de su lectura es hacernos reflexionar sobre el modo en que se plantean las matemáticas en el aula y lo que en realidad son, y por ello coincido en algún punto con la opinión de Petros, en que “las verdaderas matemáticas no tienen nada que ver con las aplicaciones prácticas ni con los procedimientos de cálculo que se aprenden en el colegio”; creo que el cálculo que se aprende en el colegio es sólo una pequeña parte de lo que son las matemáticas, pues para mí, éstas, son todo lo que nos rodea.

  1027. Jorge Senra Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»:

    Personalmente este libro me ha entretenido más que el libro del «diablo de los números», pero desde luego que el libro está destinado a un público de más de 14 años, porque plantea la búsqueda a la resolución de un problema como si fuera la fórmula del elixir de la eterna juventud, la inmortalidad.
    En esta historia, el protagonista tiene que resolver su ecuación más difícil, la familiar, siendo su tío Petros la oveja negra de la familia, y él el único capaz de vislumbrar el genio matemático que admira.
    Mi puntuación es de un 6 sobre 10.

  1028. “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” a verdade é que pensaba que non me ía gustar pero resultou ser todo o contrario, encantoume. Cheguei a un momento da lectura no que non podía deixar de lelo.
    A verdade e que me pareceu un puco triste xa que amosa a vida do tío Petros dende unha perspectiva oscura, solitario, sumerxido soamente no mundo do estudio de problemas matemáticos. Non lle queda tempo para poder dedicarse tamén a outras facetas da vida, como o lecer, o amor, a familia, chegou a un punto no que lle molestaba ata a visita dos seu familiares. Quería estar so. Da a entender que os matemáticos soamente buscan o recoñecemento público e méritos, empregando a súa vida enteira ao estudo de problemas matemáticos, como Petros, que non quería que nadie se enterara do que estaba a estudiar por medo a que algún fanático tamén das matemáticas, se interesaxe polo tema, e resolvese o problema antes ca el.
    É algo admirable e difícil, conseguir tanta concentración.
    (Quería contestar a Noelia Cabanas, eu penso que se non lle permitiu ao seu sobriño estudar matemáticas foi porque non quería que acabase coma el, osesionándose de tal forma ata chegar a un punto onde non poidese facer nada mais que traballar nun problema que podes tardar moitos anos en resolver, e chegare ao estremo de olvidarse de toda a tua familia, e da xente que che rodea, e decir, non poder alcanzar nunca unha satisfacción que conleva a túa felicidade.)

    Dende a miña opinión creo que este libro non e recomendable para nenos de primaria, pois non chegarían a entender o que o libro nos quere explicar. As matemáticas non soamente se simplifica a facer operacios como raíces, matrices, derivadas senón que hay diversos campos de investigación nos que a maioría da xente non ten nin idea, pois non estamos introducidos e implicados o bastante nesta materia.
    O que si da a entender e que ser matemático non é un camiño de rosas, como lle sucedeu ao tío Petros, que se frustrou e deprimiu ao non poder encontrar a demostración da Conjetura de Goldbach, e estivo así ata o final dos seu días. Petros so tivo dous amores, e un deles foron as matemáticas.

  1029. Antía Fernández López Says:

    Mi opinión sobre «El Tío Petros y la conjetura de Golbach» es mucho mejor que la del otro libro. Tengo que decir que esta historia si que me ha enganchado desde el principio y su lectura me ha resultado rápida, sencilla e intrigante.
    En este libro se ve reflejado claramente el trabajo intenso y constante que hay que realizar para conseguir algo que realmente deseas, esto lo sacaría como la moraleja del libro, pero también me gustaría destacar el punto del final, es decir, que no se sabe si el Tío Petros llega a conseguir la respuesta a esa conjetura, es un final abierto, cosa que me gusta mucho de los libros, deja un punto para la imaginación, para la propia opinión personal y hace más participe al lector de la novela.
    Creo que la obsesión que tiene el Tío Petros por resolver la conjetura, al final no es tanto por llegar a la solución sino por hacerse un hueco en la historia matemática y demostrarle al mundo que él fue capaz de resolverlo.
    Sobre la aplicación a los niños de primaria creo que este libro no es adecuado para esas edades, sino que es más una novela enfocada a profesores de cualquier nivel, a matemáticos o simplemente a personas interesadas en la lectura. Didácticamente rescataría la intención de demostrar que no todo es fácil de conseguir, que no todo se consigue en la vida, que si quieres llegar a algo necesitas un trabajo constante, duro y que a veces debes de renunciar a muchas cosas para poder dedicarte a lo que quieres. Pero quiero decir que lo enfocaría más a la educación secundaria que a primaria.
    Para terminar decir que me ha gustado mucho la lectura de este libro y que me he sentido participe de la historia gracias a ese punto de enigma que nos deja el autor con el final sin determinar.

  1030. Sara Martínez Quintano Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach me parece una obra muy interesante y para todas las edades. En mi opinión está más bien centrado en el público juvenil. En este libro descubriremos la visión que tienen los matemáticos de la vida, hasta profundizar en sus vidas y entender como tal ciencia puede conducirlos hasta la locura. Es muy fácil seguir el hilo de la lectura, ya que no nos machaca continuamente con problemas y números matemáticos, sin embargo creo que esconde mucho más que el diablo de los números que es bastante simple. Me parece muy adecuada su lectura tanto para el público juvenil como para el adulto y los propios docentes. En mi opinión este libro sí puede motivar a aquellos que no adoran las matemáticas. Me parece muy adecuado para el profesorado y para utilizar en las clases.

  1031. Silvia Pérez Sampedro Says:

    Este libro dejó en mí un sabor agridulce. Por una parte, me pareció aburrido y un poco pesado porque detalla demasiado la insistencia del tío Petros en sus estudios matemáticos. Sin embargo, me gustó la parte en la que el sobrino decide estudiar matemáticas mientras el tío Petros intenta apartarle de ellas diciéndole que “para triunfar como matemático debe tener talento pues el matemático nace, no se hace”. Tío Petros le propuso que le demostrase si tenía talento con un problema: intentar demostrar que todo entero par mayor que dos es igual a la suma de dos primos. Esta parte me pareció entretenida pues el sobrino trabajó en el problema sin saber que era la conjetura de Goldbach, uno de los problemas irresueltos más difíciles de todos los campos de las matemáticas.

    Tengo que reconocer que esta narración me ha conmovido porque el hecho de que una persona pase toda su vida entregada a intentar algo sin conseguir el éxito es muy triste. El tío Petros me ha impresionado por el afán con el que se dedica a lo que realmente le gusta, pero también me ha dado lástima por sus grandes fracasos:
    – Cuando iba a componer una monografía de sus dos teoremas con sus respectivas pruebas, se encuentra con que el teorema de particiones fuera descubierto dos años antes por un joven austriaco y, en cuanto al segundo teorema, Ramanujan propuso una versión que completaron más tarde los amigos de Petros.
    – Cuando gracias a su sobrino reanuda la investigación a los setenta y tantos años se murió sin dejar ninguna prueba para demostrar que lo había conseguido pues la lluvia destruyó los paralelogramos; la única prueba fue la llamada telefónica a su sobrino, pero se desconfía de que estuviera loco.
    – Debido a que el tío Petros no dejaba esposa ni tampoco hijos, el sobrino no encontró mejor epitafio para grabar en su tumba que el siguiente:
    TODO ENTERO PAR MAYOR QUE DOS ES IGUAL A LA SUMA DE DOS PRIMOS.

    Después de todo esto que me entristeció, me quedé contenta al leer que le otorgaron una Medalla de Oro al Mérito porque, aunque lo único que consiguió fue el método Papachristos para la solución de ecuaciones diferenciales, bien merecía esta medalla como reconocimiento de toda la vida dedicada a las matemáticas.

  1032. Sonia Laíño Fernández Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Golbach narra la historia del Tío Petros y su sobrino, que siente admiración por su tío a pesar de ser la oveja negra de la familia. Decide convertirse en matemático al igual que lo fue su tío; pero éste le pone una prueba para demostrar si en realidad tiene las aptitudes necesarias para ser un buen matemático. El sobrino se acaba enterando por su compañero de cuarto que la prueba propuesta por su tío era un famoso problema no resuelto, la conjetura de Golbach. Entonces se enfada con su tío. Pero empieza a conocerlo mejor y a darse cuenta de cómo su vida giraba en torno a la resolución del problema.
    Es una obra muy entretenida y fácil de leer gracias al estilo de novela de intriga que tiene, sobre todo al final de la obra, en la que nos deja con la duda de si al final conseguiría o no resolver el problema.
    La verdad es que esta historia me ha parecido un poco compleja debido a que usa un lenguaje muy técnico; pero me ha enganchado hasta el final.
    No creo que sea del odo adecuada para los niños de primaria, pero si de secuandaria.

  1033. Cristina Alonso López Says:

    Siendo sincera, este libro me ha gustado bastante. Ha sido una novela muy interesante en todos los aspectos, y también me ha llamado mucho la atención la forma de narrar los acontecimientos. En mi opinión es una narración ágil y perfecta. A pesar de que es una novela que tiene como eje central las matemáticas, son los conflictos sociales los que soportan el peso de la trama.
    Me ha resultado muy apropiado que los elementos matemáticos del argumento se expliquen con claridad y que sean fáciles de entender.
    En esta novela «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», el protagonista es realmente su sobrino. El anciano se plantea un problema: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos. Y la pregunta es ¿descubrió Petros la solución a la conjetura? Hay dos respuestas: la primera es si, y la segunda es que en un arrebato de locura creyera que la había descubierto.

  1034. Uxía Campero Ojea Says:

    Este segundo libro xa me gustou moitisimo mais. Pareceume que ten un argumento moi interesante e gustoume moito a forma de enfocar a relación entre o tío e o sobriño. De todo o libro o que máis me gustou foi cando se nos conta a historia do tío e como en realidade, no fondo o que a el lle interesaba era lograr descubrir o misterio que encerraba o problema que quería resolver(La congetura de Goldbach), non que o coñeceran polo que publicara ou non. Creo que non podería, o autor, escoller un final mellor, foi outras das partes do libro que máis me gustou. En canto a figura do sobriño, demóstrase neste personaxe o amor polas matemáticas e aínda sendo contrarias as ideas dos seus pais el segue co que máis lle gusta, as matemáticas.

  1035. julia ramirez insua Says:

    Una vez mas el eje central de esta novela son las matematicas, si he de ser sincera su lectura me costo bastante mas que el anterior por lo que a la hora de aplicarlo a niños de primaria creo que no seria del todo adecuado, lo que si y creo que es muy importante seria sacar una moraleja de la novela importante a la hora de trabajar con als matematicas; «El tio Petros y la conjetura de Goldbach» no solo te desvela el trabajo de los matematicos ante problemas matematicos sino la actitud con la que se deben trabajar, la constancia, el afan de superacon, una gran capacidad de frustracion…de esta manera se nos hara menos cuesta arriba.

  1036. Silvia Couto Mato Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Este libro gustoume moito, pero teño que dicir que me enganchou ó comezo, pero cando estaba chegando á metade xa me estaba decepcionando un pouco, pero por sorte xa faltaba pouco que me volvese o entusiasmo, xa que ó ir chegando ó final foise volvendo de novo moi interesante.
    É a primeira vez na miña vida que leo un libro sobre matemáticas e teño que recoñecer que foi unha experiencia moi grata.
    O libro trata a historia de Petros, un matemático fracasado que estivo toda a vida loitando por resolver a Conxetura de Goldbach e non foi capaz. Non foi capaz porque era algo moi difícil e porque, segundo se entende, cando estaba a piques de resolvela, atemorizouse.
    O que menos me gustou foi que non se soubese se en realidade a conseguiu resolver ou non. Dáse a entender que si a resolveu e que foi debido a iso polo que morreu, debido á emoción. Pero non o deixa claro. Xa sei que se todo sucedeu así non se sabe se a resolveu ou non pero a verdade é que nunha novela sempre se espera un final feliz, glorioso.
    Como dicía, o libro gustoume moito, de feito enganchoume dende o primeiro momento o que provocou que o lese de contado.
    Está claro que non é un libro adaptado a nenos de primaria, xa que é un libro serio, que ós nenos lles podería resultar algo complexo de ler.
    O libro é bonito e interesante pero non ofrece nada que se poida usar cos nenos de primaria nin que nos poida servir a nós como profesores. Considero que a única razón pola que se nos mandou ler este libro é para que soubésemos que existen libros sobre matemáticas que poden ser entretidos, interesantes e que os pode ler calquera, sen necesidade de ter un gran coñecemento de matemáticas.
    Pero, de calquera maneira, estou contenta de haber lido este libro e de haberme decatado de que as matemáticas nos poden sorprender ata na literatura, de saber que existen novelas sobre as matemáticas e sobre todo e o máis importante, de saber que eses libros poden chegar a gustarme, tal e como o fixo O tío Petros e a Conxetura de Goldbach.

  1037. Susana Recarey Andrade Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH.

    Este libro me ha parecido muy ameno y fácil de leer, todo lo contrario que El diablo de los números. Es una novela cuyo argumento engancha a los lectores y que favorece una lectura rápida y divertida. Trata sobre la obsesión que el profesor griego Papachristos tiene en torno a la Conjetura de Goldbach(“Todo número par superior a dos se puede expresar como la suma de dos números primos”. También se cuenta como su sobrino, pese a desavenencias familiares, intenta también estudiar matemáticas. Tras varias conversaciones con su tío y tras una prueba(la conjetura de Goldbach) que duró todo el verano, decidió estudiar otra carrera.
    Pasados varios años y olvidado ese rencor que sentía hacia su tío decidió visitarlo para saber algo más de él. Descubrió entonces que tenía ante el una persona muy importante en el mundo de las matemáticas, pero que se había aislado del mundo para resolver uno de los 3 teoremas sin demostración que existían hacia el momento y que da nombre a este libro.
    La Conjetura se había convertido en una obsesión que el profesor Papachristos solamente olvidaba jugando al ajedrez.
    La novela termina con un final abierto, donde no sabemos si el tío Petros llegó a resolver la Conjetura o no.
    No creo que este libro esté recomendado para niños de primaria, tal vez se podría utilizar en el último ciclo siempre y cuando lo adaptemos a su edad. Aún siendo muy amena, sobre la mitad se pierde bastante, en mi opinión en conceptos matemáticos que no todos entendemos. Sin embargo, en el campo de las matemáticas podemos tratar su evolución a lo largo de la historia y conceptos básicos como los números pares e impares, juegos de lógica y de estrategia, etc..
    Por último decir que ha sido un libro que si me ha gustado y en el cual he aprendido que debemos perderle el miedo a las matemáticas, pues forman parte de nuestra vida cotidiana.

  1038. Antnio Hermida Leonard Says:

    O que destacaría desta novela é o comportamento dos irmáns do tío Petros, xa que a pesar de ser este un gran matemático (catedrático da Universidade de Münich) dicían que era a ovella negra da familia. De feito considerábano como “uno de los fiascos de la vida”. Isto debíase a que adicou a súa vida a resolver a conxetura de Golbach, que según os irmáns significaba non invertir o tempo en cousas proveitosas.
    Algo que me gusta da novela é que reflexa as consecuencias dos comportamentos obsesivos ou extremistas. Pois moitos dos grandes matemáticos remataron tolos, aislados do mundo no que viven ou incluso se suicidadaron por adicarlle tantas horas ó seu traballo ou á sua afición.
    Outro aspecto que me gustou da obra é que a súa lectura méteche as ganas de saber algo máis do mundo das matemáticas, e iso páreceme un gran logro por parte do autor.
    Para rematar sinalarei que o final é o que máis me gustou da obra xa que non queda claro que pasou, se resolveu a conxetura ou se realmente estaba tolo.

  1039. Sandra Reboiras Argibay Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Golbach»

    Es la primera novela relacionada con las matemáticas que leo y creo que ha sido una experiencia bastante positiva, ya que aunque es bastante denso e incomprensible en algunos puntos para las personas que no estamos muy familiarizados con el mundo de las matemáticas, al ser una novela te engancha bastante y es más llamativo a la hora de leerlo ya que quieres saber si consiguen o no descifrar la conjetura de Golbach.
    Esta lectura también me ha servido para comprender que matemático/a se nace y no se hace, ya que es algo muy complejo y que necesita mucha inteligencia para su total dominio y aun así no es fácil. Por eso a partir de ahora los matemáticos contarán con mi total admiración.
    Es un libro que recomiendo leer a todo aquél que sienta algo de curiosidad sobre el mundo de las matemáticas y creo que estaría bien recomendarlo como lectura en bachillerato; pero también pienso que esta novela tiene unos tecnicismos demasiado complejos para su comprensión por parte de lectores no metidos en materia matemática.

    Esa es toda mi opinión. Un saludo

  1040. Patricia Fraga Carballeira Says:

    Este libro «El tio Petros y la conjetura de Golbach»me ha parecido un libro muy entretenido, y me ha gustado más que el anterior.
    En el podemos ver la diferencia entre sus dos protagonistas, el Tío Petros, matemático que dedica su vida exclusivamente a las matemáticas, y a resolver un problema matemático creyendo siempre que sería capaz de resolver: La conjetura de Goldbach.
    Problema que acabo por darle a su sobrino para que resolviese en tres meses despues de que se viese frustrado al no poder conseguirlo, y asegurandose que solo podría ser un buen matemático consiguiendolo.El sobrino trabajo todo lo que pudo, pero como es evidente no consiguió resolverlo.
    Este libro nos muestra como muchos estudiosos de las matemáticas desenvuelven sus estudios, algo que se aleja mucho de lo que nosotros sabemos y conocemos y eso me parece muy interesante, así como también nos muestra la lucha de un niño por conseguir su propósito de adentrarse en el mundo de las matemáticas a pesar de la oposición de su padre.

    La novela es muy interesante y hace que no nos conformemos con eso, sino que cada vez que empezaba a leerla, despertaba mi curiosidad por llegar al final y saber que sucedería, para finalmente ver que se trata de un final abierto, y que no deja claro si finalmente Petros, consigue resolver la conjetura de Golbach.
    Me ha parecido un método de enseñanza muy interesante e innovador, es una lectura fácil de leer con un lenguaje sencillo y que nos acerca más a las matemáticas, y a los números, que bien cierto es, como decían los pitagóricos que los encontramos en todas partes.

  1041. Diego Baamonde Fernández Says:

    “ El tío Petros y la conjetura de Goldbach “ se trata de una novela que tiene como telón de fondo el mundo de las matemáticas y más concretamente a la mencionada conjetura de Goldbach que dice que “todo entero par mayor a 2 es igual a la suma de dos primos”. A partir de esta afirmación se desarrolla toda la vida del tío Petros como matemático, una carrera frustrada por no llegar a la resolución de dicho tema. Fue esta pasión y frustración lo que despertó el interés de su sobrino por las matemáticas y por esta afirmación en concreto.
    En este libro se nos muestran las matemáticas como algo diferente a las simples cuentas y cálculos a las que siempre asociamos, sino que se nos muestra como una continua investigación que abarca muchos campos. Creo que este tipo de libros contribuyen a algo muy importante en materia de educación como es romper con el estereotipo de las matemáticas como un mundo aburrido y monótono formado por cuentas y más cuentas. En este libro se muestra que no es así, que las matemáticas pueden ser algo intrigante y apasionante hasta llegar al extremo de influenciar nuestra vida como pasa en el caso del tío Petros.
    Desde mi punto de vista esta novela resulta más amena que “el diablo de los números” puesto que tiene cierto toque de intriga y misterio, y además enfoca las matemáticas desde un punto de vista más global. Este libro es también una forma interesante de introducir los números primos de forma más llevadera y no como habitualmente se hace en las aulas. En definitiva, este libro es un buen ejemplo de cómo puede afrontar las matemáticas uno mismo y cómo debemos mostrarlas a los alumnos para que ellos se interesen por la materia y así lograr la implicación del alumnado en el proceso de enseñanza aprendizaje.

  1042. Javier Novoa Rodríguez Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach:

    En un principio cuando me entere que tenía que leer un libro de matemáticas el asunto no me hizo mucha gracia porque por desgracia todo lo que tiene que ver con este mundo no se me da muy bien (aunque cada día aprendo algo más). Pero una vez que empezé a leer esta novela me enganché de tal manera que verdaderamente comprendí que era lo que se estaba buscando con esta lectura. No sólo se trata del mundo de las matemáticas sino que también de la vida de uno mismo.

    Yo de pequeño era muy bueno con las mates, el mejor de clase quizás, y me encantaban muchísimo… pero un día todo cambió y en este libro veo algunos porqués. «Un matemático se nace, no se hace», «Tienes que tener un talento extraordinario para no caer en le fracaso» o «tienes que fijarte metas alcanzables» son perfectamente algunas frases de este libro con el que me identifico que pueden resumir perfectamnete mi caso y le de mucha gente.

    Otro aspecto que hay que destacar del libro es la lucha del protagonista por dejar sellado su nombre para la historia… ¿y como hacerlo? Pues resolviendo uno de los problemas más grandes de la hª de las matemáticas. Esto es algo que me lleva a relacionarlo al espirítu de superación,de lucha, de alcanzar lo imposible por muy imposible que sea porque en cierto modo nada es imposible o al menos eso es lo que nos trata de trasladar nuestro protagonista.

    Pero aveces la búsqueda del éxito te puede llevar al fracaso, obsesionarte con algo y ver que no das y vas envejeciendo, te sientes frustado ya que pierdes todo tu tiempo en lograr tu sueño viviendo casi en la soledad y dedicado a eso en exclusiva sacfificando todo por conseguir ese sueño(el tío Petros no publica sus dos descubrimientos porque el quiere la fama mas grande). En le libro también aparece el engaño, pero el engaño desde una perspectiva de ayuda para que la gente que aprecies no caiga en tus mismos errores, que no fracase.

    Pero sin duda el libro es una auténtica reflexión sobre la vida, se podría decir que una lección magistral de la misma enfocados dentro de un mundo matemático donde entran en contacto con muchos matemáticos históricos y se da un repaso a la historia de las matemáticas. Pero digo que es una lección de la vida porque el sobrino trata de que su tío reconozca el fracaso y no se siga mintiendo a sí mismo culpando a otros de su fracaso por culpa de su orgullo y que admitiera la verdadera razón del abandono de su investigación sin andarse con excusas (a veces es muy fácil echarle a los demás la culpa de tus problemas o frustraciones como hizo el tío Petros hacia el descubrimiento de la conjetura de Gödel). No hay que tener nunca miedo para dar el paso final y llegar siempre hasta la últimas consecuencias y reconocer tus errores si los hay.

    Evidentemente creo que este no es un libro adecuado para niños de Primaria debido a su complejidad. Pero para nosotros,futuros docentes, creo que es una herramienta verdaderamente útil para nuestra formación en las Matemáticas (reflexionar acerca de ellas). Las verdaderas matemáticas no son sólo aplicaciones o procedimientos de cálculo sino que también tienen mucho que ver con la perfección, la armonía, la búsqueda y creación de belleza…

    Por último es una pena no saber la solución de la conjetura de Goldbach. Yo personalmente nunca había oido hablar de esto y mucho menos tenía ni idea de la repercusión tan grande que tiene. En cambio ahora se lo que es, incluso pienso cosas sobre la conjetura, me rallo…pero claro CUIDADO, MUCHO CUIDADO… yo no soy ningún talento prodigioso…aunque ya me siento más feliz sabiendo algo mas sobre este mundo y sobre un campo nuevo.

  1043. Berta Estévez López de Silanes Says:

    «EL TIO PETROS Y LA CONGETURA GOLDBACH»

    La lectura de este libro me paració mucho más interesante que la del » Diablo de los números», es una novela muy amena de leer.
    La trama de la historia gira en torno a la demostración de la conjetura de Goldbach alrededor de la cual gira la vida del tio Petros, ex niño prodigio, y matemático de renombre que acabó dedicando su vida exclusivamente a resolver la conjetura de Goldbach: «todo número primo par superior a 2 se puede expresar como la suma de dos números primos». Sus hermanos creen que es un fracasado porque abandonó todo lo que tenía en la vida rechanzando multitud de buenas ofertas de trabajo para dedicarse exclusivamente a resolver la congetura de Goldbach. Desanimado, deja de lado esta cuestión, cosas que retoma en sus últimos años.
    Las lectura del mismo engancha a todos los lectores puesto que la intriga por saber si consigue o no resolver la conjetura de Goldbach te incita a leer hasta descubrirlo.
    me pareció interesante que en el libro se nombre a matemáticos importantes, puesto que es muy importante que los conozcamos.

  1044. marta otero martinez Says:

    La novela «El tío Petros la Conjetura de Goldbach» narra la vida de Petros Papachristos, el cuál dedicó toda su vida a resolver la «Conjetura de Goldbach», y de su sobrino favorito como el mismo lo llama. Su sobrino siente fascinación por su tío y durante la novela va descubriendo quién es realmente su Petros Papachristos.
    El libro es realmente muy interesante, me ha servido para conocer mejor el mundo de los matemáticos y la vida que llevan, ya que la historia está narrada desde la perspectiva de los matemáticos, muchos de los cuáles dedican toda su vida a resolver algún problema matemático llegando en muchos casos a perder su lucidez mental.
    Este es el primer libro que leo sobre matemáticas y pensé que me resultaría difícil leerlo, pero la verdad es que ha sido muy entretenido y fácil de leer.Creo que sería un libro interesante para niños de sexto por ejemplo ya que a muchos niños no le gustan las matemáticas y este libro les podría ayudar a coger la asignatura con más interés.

  1045. Beatriz Lamas Gonzalez Says:

    «El tio Petro y la Conjetura de Goldbachs»es una novela de dos protagonistas, por un lado el Tío Petros: que se ha dedicado toda su vida al estudio de las matemáticas pero que se ha convertido en un anciano que vive recluído y rodeado de libros maemáticos que pese a que en su juventud le fascinaban ahora ya no los lee y por otra parte su sobrino que creció fascinado por la figura de su tio, por lo que quiere seguir sus pasos,y convertirse en un gran matemático, pero su tío le intenta sacar esa idea de la cabeza plantenadole una prueba, que demuestre una proposición matemática: La Conjetura de Goldbach: Todo número par superior a dos es la suma de dos números primos, si lo consigue habrá demostrado que realmente tiene talento.
    Tras la frustración de joven por no conseguir la solución, decide no estudiar matemáticas. Pero un día se da cuenta que su tio le ha planteado uno de los porblemas más difíciles de las matemáticas ya que no tiene demostración.
    Esta novela refleja un símbolo de lucha por indagar los enigmas de las matemáticas y lograr lo imposible.
    El tío Petros y la Conjetura de Goldbach mezcla personajes ficticios con persoajes reales del mundo de las matemáticas, al mismo tiempo que emplea un lenguaje matemático bastante sencillo, con un final abierto, que no deja claro si el tio Petros fue quien de resolver la conjetura por lo que nos deja un misterio y un desenlace abierto.
    Considero que es una novela muy entretenida que hace que el lector piense y reflexione sobre aspectos muy interesantes tales como: el orgullo, la frutación, indagación…
    Por último creo que es una novela ya no solo para que se emplee en el ámbito educativo sino también que podría leer cualquier tipo de persona.

  1046. Óscar López Bouzón Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”:

    Este es un libro bastante ameno para leer. La trama gira alrededor de la demostración de la conjetura de Goldbach, que llega a obsesionar al tío Petros y a ser la única cuestión que guía su vida. Durante todo el libro se nos cuenta cómo el tío Petros rechaza buenas ofertas de trabajo y dedica su vida a la demostración de la conjetura. Cuando parece que ya está desanimado y que deja la investigación a un lado, en sus últimos años retoma la cuestión.
    El final de la historia deja un halo de misterio, pues la llamada que el tío Petros hace a su sobrino antes de fallecer diciéndole que acuda porque ha demostrado la conjetura no se sabe si puede ser fruto de los delirios, o si realmente puede ser cierta.
    En general, el libro resulta atractivo al lector, pues con su argumento logra engancharlo, empujándolo a leer para ver si realmente se llega a resolver el enigma.

  1047. Cristina Ron Mirás Says:

    “El tío Petros y la Conjetura de Goldbach”:

    Este es un libro que me resultó entretenido y de lectura más fácil que “El diablo de los números”, a pesar de que trata algunos problemas matemáticos que ni si quiera conocía como es la propia conjetura de Goldbach o la teoría de la incompletitud.

    El libro gira alrededor de la vida de Petros Papachristos, un matemático de renombre que sacrificó su vida para resolver un problema matemático llamado la Conjetura de Goldbach ( uno de los problemas más difíciles de las matemáticas), el que cuenta la historia es su sobrino Petros que descubre en una reunión familiar que su tío fue un gran matemático y decide seguir sus pasos, por lo que su tío prepara una estratagema para conseguir que este abandone su propósito, es así como comienza esta historia.

    Este es sin duda un libro que invita a la reflexión, nos aporta una nueva visión de las matemáticas, una forma completamente diferente de entenderlas, incluso en el libro se compara al verdadero matemático con un poeta o con un compositor de música, es decir, es visto como alguien que se preocupa por la búsqueda de la armonía y la perfección.
    Por último decir que aunque las matemáticas son el eje central, también trata otros temas como el sacrificio por una idea, el esfuerzo, la lucha, el fracaso, la superación.

  1048. David Castelao Says:

    INFORME DE LECTURA.-
    O TÍO PETROS E A CONXETURA DE GOLDBACH.

    Sinopse; Novela na que un sobriño conta a historia do seu tío, un prometedor matemático grego que, obnubilado pola idea de aportar unha demostración á conxetura de Goldbach, arruína-la súa vida.
    A Conxetura de Goldbach; Esta foi plantexada por Euler a partires dunha carta do propio Goldbach. A conxetura pódese postular do seguinte xeito; “Todo número par superior a dous pódese expresar como a suma de dous números primos”. O caso é que esta conxetura compróbase doadamente no eido experimental pero a ciencia, ao día de hoxe, non lle ten atopado unha demostración matemática.
    Comentario; Ante todo cóstame atopar unha explicación a por que alguén pode ter interese en demostrar a devandita conxetura pero da propia lectura da novela decúcese que somentes o proceso de búsqueda da demostración pode dar “residuos” interesantes, os chamados resultados intermedios, polo que terei que supoñer que estamos a falar por riba do meu nivel de comprensión e que un pobre ignorante coma mín non é quen de entende-los beneficios que para a humanidade poden conleva-los caprichos dos números primos.
    Aplicación escolar; Penso que falamos dunha novela por riba das capacidades lectoras e comprensivas do neno de primaria.
    Conclusión; Non é intención do autor usa-lo libro para achegar ao lector ás matemáticas avanzadas e tampouco podemos avanzar grandes aplicacións para o mestre e máis para o alumnado de primaria, polo que fiamos a súa elección como estímulo para o estudante de maxisterio para achegarse ás matemáticas dende unha visión que escape dos estereotipos que a debuxan como materia complicada e aburrida e máis trasladar ese interese á súa vida profesional. En todo caso, para nós constitúe unha novidade, e tamén un alivio, o quedarmos enterados de que a matemática non pode atopar explicacións para toda-las súas verdades, o que no libro chamaban principio de indemostrabilidade ou algo semellante. E é máis, non podemos nen sequera saber se unha conxetura é demostrable ou indemostrable (ímoslle chamar principio de indemostrabilidade ao cadrado). Por este principio, e mal que lle pese ao tío Petros, este ateo convencido dálle grazas ao Señor.

  1049. David Rivas Paredes Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», es uno de los últimos libros que he leído que más atracción me causó. Apesar de que un principio tengo que reconocer que no tenía todas las papeletas para conseguirlo, ya que no me atraía con las ganas que posteriormente merecería.

    A medida que la lectura se va iniciando, la historia es increíble, la cual trata de uno de los problemas matemáticos que sigue sin resolver, la famosa conjetura de Goldbach, y en este sentido cabe destacar la figura del tío Petros, un prodigioso genio de los números que tiene una capacidad innata, comentando que el talento matemático es algo innato, «un matemático nace no se hace».

    El otro eje central de la obra, es la figura de su sobrino, un joven entusiasta que a pesar de los consejos de su familia por «idolatrar» a su tío al enterarse de su gran secreto facultativo sobre las matemáticas, hace caso omiso, e intenta saber cuales fueron los motivos del fracaso del tío Petros hacia la resolucion del dilema, pasando por diferentes fases de afecto hacia él, de una profunda admiración al principio,a un tremendo repudio en la trama central, y finalmente muestra una gran pena hacia el desdichado maestro.

    Es indispensable en mi opinión hablar un poco más profundamente de la figura del tío Petros, un hombre que como ya hemos dicho antes tiene un talento potencial hacia las matemáticas, la incesante y obsesiva por momentos búsqueda de verdad que muestra es prodigiosa, no se limita con lo prescrito o alcanzable, un hombre no debe fijarse metas, su finalidad es la búsqueda de conocimiento, la gloria sólo es para los audaces, para acabar con uno de los principales problemas de la raza humana: «la ignorancia».

    Para acabar, me gustaría hacer un comentario sobre el tremendo simbolismo que tiene la obra, comparando a las matemáticas con otras artes, tales la música o la poesía, que se preocupan más por la creación de belleza, y por la incesante búsqueda de armonía y perfección. En relación, el pensamiento matemático en mi opinión, busca verdades absolutas que solamente a través de su entendimiento se pueden explicar.

    Un saludo!!

  1050. noelia cabanas gómez Says:

    EL TÍO PETRUS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    He encontrado este libro bastante interesante y creo que puede aportar una buena dosis de culturilla general. Puede ampliar la visión que se pueda tener de las matemáticas y el mundo que lo rodea.

    A veces me da la sensación de que el autor tenga ganas de decir que todos los matemáticos están pirados, porque no para de hacer referencia a la demencia de los personajes matemáticos a lo largo de toda la obra y, como no, a Petros sobre todo. De la misma manera, transmite la sensación que la actividad de un matemático escapa de la normalidad, a veces los trata de locos y a veces, de héroes. En un capítulo se comenta que mientras sus hermanos estudiaban, se casaban, tenían hijos, dirigían el negocio familiar, desaprovechando su vida como el resto de la humanidad … no estoy de acuerdo. En otra ocasión se dice que Petros se hizo matemático por decisión propia, como si alguien te tuviera que presionar para decidirte. Y ¿qué es esto que si un matemático no es un gran matemático se convierte en uno mediocre y condenado al fracaso? ¿Es que si un matemático no triunfa ya no puede disfrutar del conocimiento de esta ciencia? Porque yo creo q sí.

    También quería destacar que me pareció exagerada la condena que hace la familia de Petros por no haber hecho lo que se esperaba de él. Pero también quiero decir que si el error de Petros no fue escoger estudiar matemáticas, ¿ Por qué tiene tanto miedo a que su sobrino quiera estudiarlo también? Tampoco encuentro correcto que, alguien a quien le gustan las matemáticas no le parezca bien que su sobrino también quiera estudiarlo. Me sorprendió muchísimo pensar que, con su grande inteligencia, Petros se obsesione tanto en prohibirle a su sobrino estudiar matemáticas. De todas maneras, me ayudó a conformar ya una visión de excéntrica a la que llegará el personaje.

    Personalmente, este libro me ha estimulado y ha hecho que me pare a reflexionar algo más sobre las matemáticas, así como también ha ampliado pequeños conocimientos sobre esta ciencia.

  1051. clara nieto caamaño Says:

    La novela “El tío Petros y la conjetura de Goldbach”, se basa en los intentos de Petros por resolver uno de los problemas de las matemáticas (la conjetura de Goldbach), quien dedicará la mayor parte de su vida en buscar la solución. Conocemos la historia de Petros gracias a la ayuda de su sobrino, ya que es él, quien nos va contando la historia de su tío.
    Con este libro vemos como la obsesión que siente el protagonista, Petros, lo lleva a la infelicidad, al ver que no pudo resolver el problema ni tampoco conseguir el afecto de su familia. Porque dedicó la mayor parte de su vida a las matemáticas (la conjetura), descuidando todo tipo de relaciones.
    El libro me resultó bastante fácil de entender, aunque algunos de los problemas matemáticos explicados en él me parecían complicados y no llegué a comprenderlos del todo; en general la lectura me resultó fácil. El lenguaje utilizado es sencillo y al tratarse de una novela y por tanto del relato de su vida, lo hace ante mis ojos verdaderamente interesantes, ya que a mí, este tipo de historias son las que más me atraen. Debo decir que lo que más me gustó es el final, ya que nos quedamos con la duda de si Petros llegó a resolver el problema o no. Este tipo de finales abiertos despiertan más mi curiosidad.

  1052. Lidia Suárez Rial Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach:

    El libro me gustó aunque me pareció un poco denso en ocasiones , especialmente en la parte central de la historia ya que todo gira en torno a la búsqueda de la demostración de la conjetura de Goldbach y a veces la trama se desarrolla con lentitud.
    Esta historia demuestra que en el intento de dicha demostración de esta conjetura matemática, tras vicisitudes, inseguridades y desesperación por las que atraviesa Petros, lo que importa no es el resultado del proceso sino el proceso en sí mismo.
    Esto es así porque él tuvo que luchar contra su familia, que le consideraba un “fiasco”, y dedicó su vida entera para investigar y seguir con su propósito hasta las últimas consecuencias y los últimos momentos de su vida.De hecho, el final no se sabe con total seguridad si logró demostrar la conjetura o ésta ,en realidad es indemostrable.
    Por otra parte, me parece una historia bonita desde el punto de vista de lo humano, los sentimientos por la relación existente entre tío y sobrino, maestro y aprendiz.
    El sobrino tiene una relación basada en el cariño y admiración hacia la figura de su tío Petros, especialmente cuando descubre que él no es el “ fiasco” que su hermano y el resto de la familia le consideraba. Ellos creían que había tirado su vida por la borda por culpa del tiempo que pasó dedicado a sus investigaciones- muchos años sin resultados-.
    Por lo demás, esta historia también nos enseña los entresijos del mundo de las matemáticas y los números, es decir, el complicado entramado de las investigaciones citando teoremas, estudiosos y teorías que se demuestran- aunque no todas- con mucho esfuerzo y años de constancia y trabajo con una dosis de suerte y azar.

  1053. David Rivas Paredes Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», es uno de los últimos libros que leído que más interés y espectación me causó. Desde el principio, el autor introduce al lector en la historia, que gira entorno a dos personajes principales, el tío Petros, un matemático que nace con un talento sobrenatural para la compresión de los problemas matemáticos, y su sobrino, un joven entusiasta que presenta verdadera admiración hacia su tío cuando se entera de que éste es un genio de los números.

    La trama principal, gira alrededor de la resolución de la Conjetura de Goldbach, consideradadera uno de los problemas matemáticos más complicados de toda la historia, y que aún sigue sin resolver, y es este punto es cuando aparece la figura del tío Petros, un hombre que quiere conseguir «la gloria» a través de la resolución de la citada conjetura, y así conseguir lo inalcanzable, lo inmortal, una especie de semi-dios, que rechazará todo lo establecido, lo prescrito, y así evadirse de lo que consideraba él uno de los problemas de la naturaleza humana: la ignorancia.

    El otro eje conductor de la narrativa, es como ya he comentado antes, su sobrino, el cual a medida que se va desarrollando la obra, tiene diferentes concepciones de su tío, pasa de una admiración inmesa al principio, después a un tremendo repudio, y al final a una intensa pena. Pero lo verdaderamente importante de este personaje, es la intensa búsqueda de verdad que tiene éste por descubrir el porqué del fracaso de su tío en su trabajo sobre la conjetura.

    Por último, me gustaría destacar el simbolismo matemático que quiere reflejar el autor en la obra, ese sentimiento de profunda admiración, de musicalidad, de la misma manera que un poeta o un músico buscan la armonía y perfección en sus obras, la búsqueda de belleza, es decir, la búsqueda de la verdad absoluta.

  1054. Paula Leis Rey Says:

    Es una novela entretenida y de narración ágil. Aunque la trama se sostiene sobre los conflictos personales de los personajes aparecen, de refilón, muchos contenidos matemáticos de los que se hace una somera explicación, siempre con mucha claridad. La forma de tratar los temas científicos hace que el lector no necesite grandes conocimientos y, al mismo tiempo, despierta su interés por ellos, dejando un poso de inquietud. Particularmente llamó mi atención sobre el resto de temas el teorema de la incompletitud de Gödel, a caballo entre las matemáticas y la filosofía. También se puede entender la obra como una breve y particular introducción a la historia de las matemáticas y a sus grandes personajes, que se van dejando caer a medida que avanzan las páginas.
    Una lectura amena, que, de forma sutil, descubrirá vocaciones mostrando la belleza de las matemáticas.

  1055. Juan Bello Sánchez Says:

    este libro es mucho más llevadero que el diablo de los números, pero no se le puede sacar tanto provecho como recurso didáctico en comparación al otro. la lectura es bastante fácil, a pesar de algunas partes en que utiliza demasiados términos matemáticos y se hace realmente pesado, y de hecho, en ocasiones parece más una biografía que una novela, narrando la vida de Petros, y cómo se pasó todo su tiempo buscando la solución a un problema hasta el mismo día de su muerte. al final no sabemos si realmente encontró la respuesta… vaya por dios. me gustó el detalle de encargar a su sobrino la resolución de la conjetura a cambio de darle el visto bueno para hacer matemáticas. fue realmente cruel jajaja como la vida misma.

  1056. Melania Constenla Says:

    Una novela ambientada en el mundo de las matemáticas, que no nos acerca a las matemáticas de siempre sino nos acerca a un mundo de problemas y teorías matemáticas, que no son sencillas de resolver, y eso lo demuestra el Tío Petros.
    Ádemas del tema de las matamáticas hai otros como son el empeño por luchar por algo que sabes que te va valer la pena, pero que al final no dío su fruto, aparece tambien el valor por conseguir algo. Es una historia que hace ver los placeres y los peligros de las matemáticas. Es una reflexión sobre los que se dedican toda una vida a resolver un problema.

    La obra en si me pareció muy interesante pero tengo que decir que al principio no me gustaba mucho y poco a poco me fue intrigando hasta que lo acabe le ler. Este libro se lo presentaría a niños que cursen ya los estudios en la educación secundaria.

  1057. Sara Gómez Says:

    He de decir que la lectura de esta obra me ha fascinado e incluso me ha enganchado más y más a medida que la historia se iba desarrollando. En este caso las matemáticas son el leitmotiv de la obra, el pretexto para escribir una novela de intriga que seduce al lector desde las primeras páginas. Si bien es cierto que no es necesario ser un auténtico experto en matemáticas para seguir el desarrollo de los acontecimientos, la gran cantidad de información que ofrece sobre la historia de las matemáticas y sus principales creadores consigue apasionar a cualquiera que esté minimamente interesado en el tema o tenga un ligero conocimiento.
    La lectura de esta obra hará entender al público joven y adulto los entresijos del mundo teórico-matemático, el cómo y el porqué de muchos de los razonamientos a los que se han llegado en este campo y la difícil tarea de estos científicos entregados a una ciencia que resulta compleja pero fascinante. Sin embargo, observo muchas dificultades para proponer esta obra como lectura en primaria.

  1058. patricia fernández Says:

    El Tío Petros y la conjetura de Goldbach, es un libro que en principio me ha sorprendido, ya que en un primer momento pensé que iba a ser mucho más difícil de entender que el del diablo de los números. Se dan algunas referencias matemáticas a lo largo del libro, pero quitando la conjetura de Goldbach y algún que otro teorema no es necesario que tuviesemos magníficos conocimientos de las matemáticas para poder llegar a entender lo que el libro nos quería contar por lo que eso me ha gustado. El libro para mi se resume en una frase que es la lucha del hombre por encontrar o por dar sentido a lo que aún no lo tiene, una lucha que puede llegar hasta a trastornar a aquel que la persigue. El libro acaba con un gran enigma; ¿descubrió Petros la conjetura de goldbach?, en mi opinión creo que lo que pudo suceder es que ese afán por conseguirla lo llevó a la locura y como consecuencia de esa locura él se creía que había descubierto la conjetura. En definitiva, decir que a pesar de que puede llegar a llamar la atención la prematura muerte de muchos de los grandes de la ciencia que se nombran en el libro, es algo que me lleva a pensar que la locura del tío Petros despues de darle tanto a la cabeza para buscar la conjetura no era tan rara…..aún así el libro me ha gustado bastante ya que lo referente a las matemáticas lo explica de una forma lo más clara posible….con decir que hasta yo logré entender muchas cosas….

  1059. Beatriz Tato Cereijo Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach es claramente un libro en el que la intriga y la expectación están presentes a lo largo de este, las cuales se combinan con la rebeldía juvenil del sobrino del tío Petros (quiere convertirse en matemático aunque su tío no lo quiera). Los conflictos que se derivaran de esta decisión son lo que soportan el peso de la trama. Pero en ocasiones este libro se lee como una novela de aventuras en el que la matemática está presente. Unido con esto, hay que mencionar que la narración cambia a la tercera persona después de que el sobrino del tío Petros, lo hiciera en primera persona. Aquí conocemos de la mano de Petros Papachristos la conjetura de Goldbach y su fracaso y, a él mismo. Considero que esto, en conjunto, es lo que hace enganchar al lector hasta las últimas páginas de este.
    Estamos ante un libro que no recomendaría para niños de Primaria ya que, considero tiene dificultades para que niños y niñas de esta edad lo sigan por varios motivos. Uno de ellos es que aparecen nombres, teoremas que yo nunca los he escuchado (la conjetura de Goldbach, el teorema de la incompletitud de Gödel…) que me hicieron difícil la lectura del libro que estamos comentando. Con todo ello, se menciona a los números primos, un concepto que comienza a verse en la Educación Primaria, pero que se relaciona con teoremas que los niños y niñas de esta etapa tendrían dificultades para entender. Aún así, el estudio de los números primos hace introducirnos de una manera más amena en la novela que estamos comentando. Además de esto, debo decir que es un libro recomendado para aquellos que admiren a las matemáticas y su estudio porque, disfrutarán no solo con los personajes sino también, con todo lo que rodea a estas. Algunos incluso se podrán identificar con el tío Petros. Pero, para aquellos que en momentos nos ha costado seguir la novela nos identificaremos en momentos, con el sobrino.
    Considero que este libro enseña a sus lectores que todo aquello que queremos conseguir debemos luchar por él, pero aún así aquello que anhelamos por diversas razones puede llegar a no conseguirse (el tío Petros quería descubrir la conjetura de Goldbach, desistió en algún momento pero, luego retomó sus ansias. Al final no lo consiguió).

  1060. Zaraida Conde Insua Says:

    Después de leer este libro, lo que más me decantaría para proponerlo como lectura en un aula sería el adentrar al alumno en un mundo nuevo acerca de las matemáticas, un lado contiguo al misterio, al desenlace desconcertante de una solución…
    Una historia que nos muestra la forma incesante del estudio de algo tan relevante para el ser humano.
    Esta historia se basa en una teoria, sobre la cual gira la vida de Petros, un matemático que dedicará toda su vida a la solución de una teoría fundada por él mismo, lo que despertará en su sobrino las ganas y el saber de porque su tío dedicó una vida a entender y explicar el porqué de algo, conocido como » la Teoría de Goldbach.
    Lo interesante de las matemáticas es que el esfuerzo que empleas en llegar a una meta, porque nunca sabes hasta donde puede llegar tu reconocimiento ( casos como Newton, destacado en el libro como muchos otros).
    En fin, pienso que la teoría de la vida puede ser tan interesante para unas personas o sin embargo como en el caso del tío Petros que su teoría nunca se sabrá si puede llegar a ser cierta o no, no se dice que los números son infinitos?¿?

  1061. Paula Pena Barreiro Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH»

    Teño que dicir que cando empecei a ler este libro iba un pouco desanimada, empezando porque as matemáticas non son o meu punto forte, pensababa que iba a ser aburrido e non me iba aportar nada. Pero todo o contrario, me gustou bastante, xa dende o principio me enganchou a historia sempre querendo saber máis, saber como se iba a desarrollar a historia de Petros e como iba a finalizar o intento de resolver a «conjetura de Goldbach». Tamén dicir que os aspectos matemáticos que se expoñen non os entendía pero iso non me quitaba de seguir ben a historia.

    Me gustou poder comprender o mundo das matemáticas e dos matemáticos, como se enfrascan na súa propia búsqueda sen máis vida que esa.

    Para finalizar dicir que este libro non llo mandaría ler a nenos de Educación Primaria pero si a nenos dos últimos cursos de instituto.

  1062. Susana Liñares Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach me gustó, especialmente el tipo de relación que une a tío y sobrino, ya que éste último le profesa una gran admiración y respeto. Él es su modelo a seguir en el mundo de las Matemáticas, en los setudios y en la vida ,en general. De este modo, el tío Petros también le quiere y le da consejos muy útiles cunado el protagonista decide dedicarse a estudiar Matemáticas y a investigar también.
    Por otra parte, me parece admirable la forma en la que el tío Petros hace frente a todas las dificultades y a todo lo que implica dejar a un lado todo y a todos -especialmente a su familis- para dedicarse por entero a demostrar la conjetura de Goldbach.
    En cambio, el final me pareció un poco inesperado y triste.
    Yo albergaba la esperanza de que tras tanto sacrificio y motivación, demostraría la conjetura.
    Al final, si hacemos una primera lectura, puede parecer que fue una lucha inútil ya que no logró el final esperado por Petros.
    Nada más lejos de la realidad,:Si profundizamos en dicho resultado, al final descubriremos que ahí queda todo su trabajo, sus descubrimientos y estudios en el campo de las Matemáticas y en otros relacionados.Por ello, considero que la lucha no fue vana porque en la batalla, Petros aprendió y creció enormemente no sólo profesionalmente sino también humanamente.

  1063. Joana Pereiro Perez Says:

    » El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» , es una novela que tiene como fondo un problema matemático. En general, el libro me parecio bastante interesante y consiguío engancharme, pero desde mi puto de vista no creo que tenga aplicación didáctica y no lo recomendaria para niños de Educación Primaria, me parece más apto para trabajar en ciclos más superiores, puesto que en esta novela se nos muestra otra visión de las matemáticas diferente a la que nosotros hemos podido experimentar durante estos años.

    Lo que más me apasiono del libro es que se nos presentan las matemáticas como una ciencia inacabada y se nos muestran algunos de los problemas matemáticos que no se han conseguido resolver, en este caso se centra en la conjetura de Goldbach, y como un matemático puede dedicar su vida en hallar la solución a un problema matemático, una obsesión que le lleva a la destrucción poco a poco de su vida. Se trata de una novela que sin duda provocara en el lector una reflexión.

  1064. Laura Mariño Pereira Says:

    Este libro (para min, xa que polo que lin a moitos lles encantou) non me gustou moito polo feito de que, sobre todo pola metade máis ou menos, estaba lendo e non sabía o que lía, sempre tiña que volver unhas frases atrás. Refírome a que utiliza un vocabulario que (penso eu) está a altura de «casi matemáticos». Polo demais, gustoume xa que ao ser en formato novela sempre engancha porque quedas ca intriga de se descubrirá a «conjetura de Goldbach» ou non. Ademais pareceme un mundo interesante pero moi dificil o de ser matemático xa que tes que estar dándolle moitas moitas voltas a unha cousa e o bonito está en se o consegues, polo contrario podes acabar como Petros… que morreu obsesionado con descubrir o enigma máis grande das matemáticas: A conxetura de Goldbach.

  1065. Ramon infante Says:

    Si tuviera que parecerme a alguno de los personajes principales del libro creo que me elegiría a mi mismo porque vaya fijación obsesiva por las cosas, eso no es vida, y nunca mejor dicho sobre todo para el anciano matemático, este enigmático personaje cuyo clímax o cenit de realización reside en la resolución de la conjetura del maldito
    Goldbach, vive relajado o no en un austero «exilio»y es criticado por toda su familia considerándole la oveja negra, ¡que familiar! (the story of my life). Caben dos opciones, una que harto de observar la mentira terrenal decide abstraerse de ello buscando la «verdad» en esa minúscula parte de la matemática (perdón por ser tan metafísico por momentos) o por el contrario no teniendo ningún indicador del tipo que fuere tomara este derrotero auto aislándose del resto de ámbitos de la vida. Los limones decían en una de sus canciones que no esta nada mal la soledad pero la línea que separa la locura de la genialidad se llama éxito, y es muy fina, y la caída desde muy arriba, según un tal Newton, hace mucha pupa.

    PD:Muy bueno este libro, en fin, por lo menos da que pensar, queda claro que la practica obsesiva no garantiza el éxito pero no me queda tan claro que nuestro sistema premie, haciendo un pequeño paralelismo, el conocimiento por encima de la chapatoria.. En cuanto a su aplicación en educación primaria pues tampoco creo que sea el deseo de
    la profesora en ningún momento poner estos libros a nuestra disposición con el fin de que nosotros lo apliquemos en una escuela sino que opino que mas bien lo que busca es nuestra reflexión para crear una pequeña base matemática en nosotros axial como despertar nuestro interés por esta disciplina(base e interés del que yo carecía), ahora por lo menos me intereso..
    UN SALUDO!!!

  1066. Cecilia Pena Says:

    “EL DIABLO DE LOS NÚMEROS”

    En primer lugar, me gustaría decir que la manera que tiene el libro de tratar las matemáticas me pareció muy original y divertida. A lo largo de los capítulos, el autor nos va aportando ideas diversas, y al mismo tiempo interesantes, que se podrían poner en práctica con el alumnado.
    Otra de las cosas que destacaría del libro es la terminología que el autor utiliza (“números de primera”, “saltar un rábano”, “cinco pum”, etc). Considero que podría ser un recurso atractivo para utilizarlo en el aula con los alumnos/as, ya que podría permitir enseñar la matemáticas de una forma más sencilla.
    También me sorprende la pasión que llega a sentir Robert por las matemáticas (y más teniendo en cuenta que cuando comenzaban los sueños las aborrecía), pasión que se explica por el hecho de que, al final de los sueños, conoce una serie de trucos y juegos sorprendentes que le valdrán para la vida real.
    Por último, también me gustaría destacar el hecho de que en cada sueño, el autor hace que Robert se transporte a lugares diferentes, lo que me lleva a pensar que una clase de matemáticas podría impartirse en lugares distintos, sin que deba ser siempre dentro del aula. Esto constituiría, sin duda, un buen método de motivación para los niños/a

  1067. Maite Asteinza Garrido Says:

    Antes de nada debo decir que este libro me encantó, pero posiblemente tenía ya que ver por mi gusto anterior por las matemáticas.

    Creo que es un libro de fácil y entretenida lectura, pero que a la vez aporta cosas distintas a cada lector, en parte según su conocimiento de matemáticas. Comprobé cuando dejé el libro a distintos miembros de mi familia que cada uno sacaba sus propios elementos (diferentes) del mismo. Hay quien se fija más en la historia, en la novela, obviando en parte lo matemático y quien le da todo el peso a las demostraciones, hipótesis… Yo misma me descubrí volviendo a intentar demostrar ciertas hipótesis que se planteaban en el libro, algún teorema sencillo.
    Evidentemente no es un libro adecuado para niños de primaria, pero sí para sus profesores. Pienso que sería muy interesante que los maestros hiciesen esta lectura, ya que ahora, en los momentos en los que cobra importancia el desarrollo de competencias, este libro puede hacernos pensar sobre ellas. A lo mejor voy muy desencaminada, pero ahora vemos como lo que parece ideal en la enseñanza es que el niño sea competente en distintos ámbitos básicos: que sepa manejar bien el lenguaje, que se desenvuelva en su entorno, etc. En “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” vemos como la especialización en un área del propio tío Petros (en este caso las matemáticas) hace que se le considere incompetente en su vida y su contexto.

    Cómo una persona es considerada en un ámbito como genio y en todo el demás como incompetente debe hacernos pensar en ello. ¿Hasta qué punto es buena la especialización? ¿Se puede llegar a ser el mejor en algo sin dejar de saber desenvolverse por sí mismo? Porque si la respuesta es no, es posible que debamos reconsiderar ciertas actitudes que muchas veces fomentamos en los niños consciente o inconscientemente como la competitividad por ejemplo.

    Parece que todos estamos siempre de acuerdo (lo hemos tratado en la carrera en más de una vez) en que hemos de enseñarles a fijarse objetivos y metas alcanzables, que conllevarán en su consecución una autorrealización y una satisfacción personal que no conseguiríamos si fijásemos metas demasiado elevadas.

    ¿Hasta qué momento es adecuado el esfuerzo y la dedicación? ¿Para conseguir una meta deberemos esforzarnos al máximo? ¿Es esto lo que debemos transmitir?

    Porque como podemos ver en la lectura, es el resumen de la vida del tío Petros, no rendirse ante nada y luchar por un único objetivo, dejando de lado muchos más aspectos. Lo vemos en su sobrino, al que Petros le dice que nunca será matemático, que se dedique a otra cosa, al haber desistido en la resolución de un problema matemático, sea cual fuere. La idea que tiene Petros es que un verdadero matemático nace, y que siempre va a seguir buscando, profundizar en el problema, pero sin darse por vencido en ningún momento.

    Lo que podemos sacar de esto es que los extremos nunca son la respuesta adecuada, debemos encontrar un término medio que nos permita una vida saludable, pero la pregunta a mi entender es la siguiente: ¿habría en este caso teorías, avances importantes como se han ido produciendo hasta ahora?

  1068. Marián Arnoso Bouza Says:

    «El tío petros y la conjetura de Goldbach».

    Este libro me encantó, desde la primera hoja, me enganchó y no podía dejar de leerlo porque quería saber cuál era el desenlace.

    Esta historia trata sobre la vida de Petros contada por boca de su sobrino.
    Su sobrino esta interesado en estudiar matemáticas pero su tío no quiere y entonces le pide que resuelva un problema para demostrar el talento que tiene y le hizo prometer
    que sino lo resolvía no estudiaría matemáticas.
    Despues de unos meses, el sobrino no es capaz de resolverlo y empieza a estudiar otra carrera pero con el tiempo se da cuenta que su tio le encomendó uno de los enigmas
    mas dificiles de resolver.
    El tio Petros le explica que era para protegerlo y que no quería que acabara como el, ya que a él le cambió la vidad desde que comenzó a trabajar en la conjetura Golbach.
    Una vez entendido su motivo, el sobrino le pide que le explique su investigación de Golbach y Petros comienza otra vez a trabajar en ella pero cuando al final encuentra
    la solución se muere y no puede comunicarsela a su sobrino porque no llega a tiempo.

    Esta novela enseña como es la vida de un matemático, como investigan y comprueban para poder llegar a la solución de los
    enigmas.

  1069. M.ª Raquel Cendán Janeiro Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Es un libro muy ameno y de más fácil comprensión que El diablo de los números.

    Es un libro que empuja a querer superarse, aunque lo que se persiga parezca un ideal romántico. Puede enseñar a los niños la ambición sana de trabajar para conseguir algo que se cree posible y que puede resultar útil, además de ser un ejercicio que potencia la inteligencia.

    En el libro existe un contraste evidente entre los seres que podemos considerar “prácticos” (aquellos que repudian al Tío Petros) y los que intentan una labor superior. Creo que con el pretexto de las matemáticas el libro nos habla de relaciones humanas y la conclusión que se debe sacar es que hay que ser tolerante y comprender a los demás porque cada uno realiza una función importante para que el mundo funcione.

    El libro es interesante porque además de inculcar sentimientos de autorrealización y de superación nos va mostrando problemas y matemáticos clásicos por lo que nos permite a los lectores introducirnos en la historia de las matemáticas.

    Creo que el libro tiene varias lecturas posibles y si los niños llegasen a entenderlo avanzarían en su conocimiento de las cosas y de las emociones.

  1070. Marta López González Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    En este momento acabo de leer el libro, del cual pensaba leer cada día un capítulo (cuenta con 3), pero me ha envuelto de tal manera que me lo he leído de un tirón. Y ahora… ¿qué decir? Pues la verdad no sé por donde empezar. Me ha fascinado, enternecido y entristecido de algún modo. La trama de este libro consiste en un sobrino que cuenta la historia de su tío, un matemático que vive entre ilusiones y frustraciones por encontrar la demostración a la conjetura de Goldbach, sin duda un personaje muy interesante, que desde mi punto de vista se encierra demasiado en el mundo de las matemáticas hasta llegar a ser para el una obsesión que lo aparta de toda vida social u otra actividad.
    El sobrino, fascinado por un personaje tan peculiar como su tío (mal visto en la familia), decide que también quiere ser matemático y a través de muchas conversaciones con su tío, éste le aparta la idea de la cabeza, ya que como él dice: matemático se nace, no se hace. Finalmente, y después de varias épocas de emoción y frustración, el viejo tío acaba falleciendo entre judías pretendiendo una vez más demostrar la conjetura de Goldbach y comunicando a su sobrino que lo había conseguido. El sobrino piensa que eran locuras de su tío y desvariaciones provocadas por su obsesión, pero el final queda de algún modo abierto a que cada uno piense lo que quiera…
    He leído algunos comentarios del blog, que dicen que ésta es una divertida historia, yo por el contrario, pienso que es una historia muy triste. La historia de un personaje que vive dedicado y obsesionado a descubrir algo que lo lleva al aislamiento y sufrimiento. También creo que el libro nos pretende demostrar que las matemáticas han de verse como algo amena, combiando con otras cosas, y no llevarlas a la obsesión como hizo el tío Petros. Un libro que incita a la reflexión sin duda, que nos ayuda a conocer enigmas matemáticos y personajes importantes de nuestra historia y que sin duda a mi me ha dejado un sabor agridulce.

  1071. Tania López Leal Says:

    El tio Petrus, había sido un gran matemático, que tenía una gran pasión, desenvolver la conjetura de Golbach, en teoría el problema más dificil de las matemáticas , que tendrá solución a través de las matemáticas y del ajedrez.
    Mediante pistas que se convierten en aventuras, se irán solucionando los enigmas que nos ayudarán a descubrir el entramado de esta conjetura.Una apasionante historia de acertijos , cuyas solucines nos ayudaran a alcanzar la solución de este gran enigma.
    Se trata de un libro que através de las matemáticas nos aporta una divertida historia que nos ayuda a pensar mucho, reflexionando y a veces teniendo que releer para poder entender la solución.Se trata de un enigmatico libro que nos mantendrá atentos mientras leemos.

    Tania López Leal

  1072. María del Mar Vázquez Sánchez Says:

    La verdad es que estoy bastante sorprendida de haberme encontrado un libro que ,al fin, me resultara interesante: a la gente como yo, a la que no nos gusta nada leer y que lo hacemos sólo cuando las circunstancias obligan, el hecho de dar con uno que ,como dicen los grandes lectores, «no puedes dejar de leer», pues ha sido todo un descubrimiento. El principio y el final me resultaron apasionantes pero también creo que hay fragmentos bastante áridos.
    Para mí lo destacable del libro es lo importante que es la motivación en las tareas que hacemos. El orgullo por la conquista de reto, la satisfacción que nos generan nuestros propios progresos y la superación personal, son de vital importancia en cualquier meta que nos propongamos alcanzar, y realmente, en muchas ocasiones, es lo que hace que lleguemos un poquito más lejos de lo que pensábamos que podíamos .

  1073. David Rodríguez Martínez Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach, es un libro cuya lectura se hace amena y entretenida, mucho más que la de El diablo de los números. La trama, que gira en torno a un problema matemático sin resolver desde hace muchos años, crea un ambiente de intriga que hace que el lector no pueda evitar tener la curiosidad de saber lo que va a pasar y de este modo lo engancha a seguir leyendo.

    La obra hace un repaso por algunos de los teoremas más importantes de la historia de las matemáticas, además de mencionar algunos matemáticos ilustres.
    Puede estar dirigida a casi todo tipo de lectores, aunque es cierto que algunos razonamientos matemáticos no los entiende cualquiera, la trama principal puede seguirla todo el mundo.

    Del librose pueden sacar varias conclusiones:

    Para ser feliz, en la vida uno debe de marcarse metas que pueda conseguir, metas alcanzables aunque sean elevadas, sino el individuo está continuamente en un estado de frustración que le impide vivir felizmente. Uno debe de ser humilde y saber cuales son sus limitaciones.

    No hay que ser avaricioso y querer conseguir todo sin la ayuda de los demás, fue lo que le sucedió a Petros, que no quería que nadie conociese los avances que había descubierto acerca de la conjetura de Goldbach porque no quería que nadie resolviera el enigma antes que él. Cuando se dio cuenta de que sus descubrimientos eran importantes y los quiso publicar se dio cuenta de que ya habían sido publicados por otra persona.

    Por último, aunque sea bastante triste, el final del libro está bien, porque invita a que cada uno piense lo que quiera, es un final totalmente abierto, ¿conseguiría finalmente demostrar que todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos como le dijo a su sobrino en su última llamada?

  1074. María Balado Souto Says:

    “El Tío Petros y la conjetura de Goldbach” a diferencia de “El diablo de los números”, é un libro que me gustou e que me resultou entretido; pode ser porque se trata dunha novela máis amena e más fácil de ler.

    Este libro non é para que o lean nenos de educación primaria, xa que lles resultaría moi aburrido; senón que está destinado a persoas máis maiores que o poidan comprender e mediante o que poden chegar a ter unha visión distinta das matemáticas. Sobre todo se estas non lle gustaban demasiado, como era o meu caso, quizais pola maneira de ensinar dos profesores que me deran clase.

    Gustoume a paixón que sente Petros polas matemáticas e por resolver a conxetura, aínda que tamén pode parecer un pouco obsesivo, e o interese que mostra o sobriño por aprender sobre as matemáticas e ser como o seu tío. Tamén me gusta que no libro se mostre a outra visión, a de como ven os demáis a Petros e as opinións que teñen sobre el. Algo que mostra a verdadeira realidade, xa que ás veces tendemos a criticar a aqueles que son distintos ou que non fan as mesmas cousas que nós e non pensamos o porqué das súas accións ou que estas poden ser verdadeiramente interesantes.

    No libro menciónanse personaxes importantes relacionados coas matemáticas e que eu non coñecía; e tamén conceptos básicos.

    Trátanse diversos temas como a proclamación de metas, a autosuperación, o entrenamento…

    En definitiva, resultoume un libro moi interesante, algo que non me houbese imaxinado ó saber que se trataba de un libro de matemáticas.

  1075. Lidia González Mato Says:

    Gracias a este libro, el lector puede profundizar un poco más en las vidas de los grandes genios de las matemáticas y saber que esta disciplina ocupaba totalmente sus vidas, a vecés incluso hasta la obsesión. Esta novela no sólo nos informa de teorías o enigmas matemáticos sino que hace un recorrido histórico por algunas de las figuras más importantes de las matemáticas. Por tanto, este libro informa y forma al lector.
    Me ha resultado un libro muy entretenido y comparándolo con el del «Diablo de los Números» diría que resulta más interesante y con un nivel de complejidad mayor. No obstante, el diablo de los números nos permite conocer una perspectiva diferente de la enseñenza y esto puede ser muy útil para aplicar en las aulas. «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» lo considero un libro interesante para nuestra propia formación.

  1076. Alba Castelo Cuesta Says:

    El tío Petros y la conjetura de Golbach

    Este libro me ha parecido más interesante y más fácil de leer que El diablo de los números, ya que al tener forma de novela y ser una historia con intriga, te engancha más.
    Hacia la mitad del libro aparecen diferentes explicaciones matemáticas sobre leyes y conjeturas, en las que me perdí bastante, así que creo que no les recomendaría esta novela a los niños de Primaria para que la leyeran por sí solos, sino que podríamos leer algún capítulo en clase y saltarnos estas partes más complejas.

    A partir de este tipo de libros podríamos presentarles a los niños juegos de lógica, de percepción, etc. divertidos y prácticos, para que vean que las matemáticas no son tan aburridas como se las venían presentando hasta ahora.

    Este libro me ha recordado la película La habitación de Fermat, en la cual unos matemáticos son encerrados en una habitación que va menguando a medida que no acierten algunos juegos que se les proponen. Creo que esta película podría ser didáctica para los niños del tercer ciclo y de Secundaria, porque los acertijos que aparecen son sencillos en su mayoría y puede que les tuviera atractivo.

    Con libros como este, además de conceptos matemáticos, podemos hacerles ver a los niños otros valores como por ejemplo que con esfuerzo casi todo se puede conseguir, que a veces es mejor ponerse metas alcanzables y no obsesionarse con la misma cosa (como la mayoría de los matemáticos del libro), que no se debe ser soberbio ni avaricioso, etc. Y con todas estas ideas podríamos generar un debate en clase y ver qué piensan los niños de todo esto.

  1077. manuela gonzalez rivas Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    Me ha parecido un libro interesante, mediante el cual nos vamos introducciendo en la mente de los matemáticos. Observamos la manera de vivir y analizar las matemáticas por parte de estos investigadores, hasta el punto de vivir única y exclusivamente para ellas, ya que, su vida carecería de sentido si las matemáticas no estuviesen presentes.
    Es un libro que recomendaría emplear con los alumnos ya que deste modo los podríamos introducir en este campo de un modo novedoso. Sugiero que se comenzase a introducir con niñ@s a partir de los 14 años, ya que es una novela en la cual se hace referencia numerosos matemáticos y diversas teorías que podrían ser desconocidas por ell@s, y se correría el risgo de que los alumnos perdiesen su motivación.

  1078. Isabel Vidal Curros Says:

    A trama desta historia resultoume moito máis levadeira que «El diablo de los números» porque ó tratarse dunha novela, logra engancharte. Ádemáis disto, introdúcete no mundo das matématicas, e coñeces importantes personaxes deste mundo que anteriormente descoñecía.
    Tamén che fai pensar que tes que loitar polas cousas que queres e non rendirte, senón chegar ata o final.

  1079. Cecilia Says:

    “El Tío Petros y la Conjetura de Goldbach”

    Esta novela matemática gira básicamente en torno a dos personajes: Petros, un brillante matemático que pasa la mayor parte de su vida intentando resolver “la conjetura de Goldbach”, y su sobrino, un niño que vive intrigado por saber cosas sobre su tío, hasta el punto de querer llegar a ser un gran matemático como él.
    De este modo, por un lado se puede apreciar, a medida que la novela transcurre, la obsesión que llega a alcanzar Petros por resolver la Conjetura. Esta obsesión llega hasta tal punto que se olvida de la sociedad que le rodea, llegando a caer en la locura.
    Por el otro lado se encuentra el sobrino de Petros, un joven que a lo largo del relato no deja de hacerse preguntas sobre su tío, queriéndole encontrar respuesta a todas. El joven nunca entendió por qué su tío nunca publicó nada dentro de la investigación matemática.
    Personalmente la lectura de la novela me resultó muy amena y a la vez intrigante. Considero que es una novela que “engancha” ya que cuando comienzas a leerla quieres saber más y más.
    Nunca imaginé que un libro que trata sobre las matemáticas me fuese a gustar tanto. Las matemáticas siempre fueron como una “pesadilla” para mí, llegando a la conclusión de que sería consecuencia de los profesores que tuve a lo largo de mi vida.
    Otra cosa que me aportó la lectura de esta novela, es la gran cantidad de personajes matemáticos que menciona (Ramajuman, Ardí, Godel, etc), personajes que nunca viene mal conocer.

  1080. Un dos aspectos que máis me gustou do libro é o que o autor chama «paramatemáticas» e que constitúe un achegamento narrativo-filosófico á comprensión das Matemáticas. Grazas a esta historia podemos facernos unha idea de en que consiste a investigación matemática pura ou teórica (creación de beleza e busca de harmonía e perfección) e tamén de cales son os motivos que estimulan aos matemáticos a investigar (a Busca da Verdade en beneficio da humanidade e tamén os desexos de fama e «inmortalidade»).
    Outro punto que me agradou é a recreación do ambiente intelectual que se respiraba nas universidades europeas a comezos de século XX e tamén o ambiente de mediados dese século nas universidades estadounidenses.
    A lectura deste libro tamén me fixo reflexionar sobre os motivos persoais que me levaron a estudar a titulación que estou a cursar, así como a cuestionarme valores e contravalores coma o feito de compartir coñecementos, a competitividade, o esforzo, o orgullo, a importancia da amizade e das relacións sociais, a obsesión, a angustia ou o paso do tempo.
    Para rematar, gustaríame resaltar que o que menos me convenceu da obra foi o seu final. Creo que racha coa verosimilitude que caracteriza o resto da novela, de corte realista. E xustifico esta opinión con exemplos coma:
    Non remato de crer que o tío Petros ancián se volvese entusiasmar pola conxectura de Goldbach dese xeito por moito que o seu sobriño o incitara, xa que non o consideraría capaz de lle dar consellos no terreo das Matemáticas. Creo que máis ben que a reacción de Petros iría por unha lembranza ao sobriño da súa ignorancia nese terreo que a el lle resultaba tan familiar, e por unha explicación exhaustiva e argumentada de por que abandonara o problema. Estou segura de que unha mente tan racionalista coma a súa buscara unha inmensa cantidade de razóns polas que deter as súas investigacións.
    Tampouco é comprensíbel que un home intelixente como o era o narrador non sospeitase nada cando o seu tío lle pediu os cinco quilos de fabas e que só se decatase de que Petros volvía a traballar na conxectura cando aquel llo dixo por teléfono.
    Un derradeiro detalle que non remato de entender é por que o tío Petros, introvertido como era, ía precisar a un matemático e mais ao seu sobriño como testemuñas da súa demostración podéndoo deixar –en caso de morte inminente– escrito nun papel (un medio máis rápido e máis exacto).

  1081. Olaia Lestón Fernández Says:

    «EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH»

    Bajo mi punto de vista me parece que este libro no está indicado para los niños/as de Educación Primaria puesto que trata temas muy complejos como para que los niños/as lo comprendan.
    Este es un libro que te puede ser útil para la vida cotidiana, es decir, te enseña que hay veces que por mucho empeño que pongas en demostrar alguna teoría matemática puede ser que no lo logres; bien porque no se puede demostrar o porque no eres capaz sin más. Por otro lado también te enseña que no debes aislarte de todo para probar una teoría sino que debes seguir con tus amigos/as, contactos… para así estar siempre al día en el tema al que te quieras dedicar (en este caso las matemáticas) porque como ocurre en el libro el Tío Petros no pudo publicar sus teorías puesto que esperó mucho tiempo y cuando se dispuso a hacerlo ya otras personas se le adelantaron; así es la vida cuando descubres algo lo mejor será que lo publiques sino el mérito será para otros.
    Para concluír, decir que me pareció una novela muy grata e interesante ya que el misterio de la conjetura de Goldbach estuvo presente desde el principio hasta el final y a parte el final es como si quedase abierto, es decir cada uno puede pensar lo que prefiera: que al final la Conjetura de Goldbach fue descubierta o que no.

  1082. Mireya Martinez Caeiro Says:

    Es algo bastante comprensible que este libro haya conseguido ser un best seller, ya que auna la incertidumbre de una novela con el campo de las matemáticas, algo bastante inusual.
    Toma como protagonistas al Tío Petros (oveja negra de la familia) y su sobrino, este último debido a su gran curiosidad descubre porque su familia tenía este concepto de su tío y porque este llevaba una vida estraña. Al descubrir la historia de su tío petros como matemático toda la novela empieza a girar en torno a la historia de la Conjetura de Goldbach. Se narra la historia de su tío desde la infancia y la historia del sobrino hasta la muerte de su tío.
    Tal vez por esto último no me paree un libro muy adecuado para el área específica de matemáticas en primaria, sino que más bien sería adecuado para un curriculum integrado en el que este libro se utilizase como material para matemáticas, lengua, ética,…
    Podemos sacar importantes citas de este libro acerca de las matemáticas. un ejemplo interesante es la respuesta del tío Petros a la pregunta «¿Qué son las matemáticas?: Las verdaderas matemáticas no tienen que ver con las aplicaciones prácticas ni con procedimientos de cálculo…» o que el verdadero interés del niño por las matemáticas se despierta cuando en la conferencia mencionan misterios que no llegan a desvelar y se da cuenta de que las matemáticas son algo más que lo que él, al igual que la mayoría de niños y niñas , conocía que son simples ecuaciones, cálculos de volumen,…
    También es importante atender al hecho de lo simple que le pareció el enunciado del problema que su tío le planteo: «demuestra que un nº par mayor que dos es la suma de dos primos», y luego a la hora de la verdad se vio desesperado al intentar demostrarlo.
    El mensaje que nos intenta transmitir sobretodo yo pienso que es algo que se repite varias veces, la cuestión de fijarse metas alcanzables, aunque como trasfondo yo creo que le mensaje que más trata de transmitir es que no es bueno obsesionarse con un fin si no que hay que ir dejando que las cosas sigan su curso ya que uno obsesión excesiva puede bloquear nuestro pensamiento e incluso nuestra personalidad. En la novela aparece como elemento de distracción para Petros el ajedrez, lo único que consigue distraerlo de su investigación.
    La novela mantiene constante el interés por descubrir poco a poco los finales de las distintas historias (la del tío, la del sobrino, la de la conjetura,..) lo que hace mantener despierta la atención del lector. Tal vez desde mi punto de vista recomendada para el último ciclo de primaria y como ya dije previamente como lectura para un currículum integrado.

  1083. oscar sanchez villarabide Says:

    EL TÍO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Este libro a diferencia del diablo de los números si que fue lo que esparaba o incluso despues de la desilusión del primero yo diría que me sorprendió gratamente.

    Al ser novelado se lee de una forma más rápida y amena enganchando al lector por su intriga y suspense.

    Me pareció la temática muy interesante porque trata no sólo la historia de un hombre sino que nos relata comose llevan a cabo las investigaciones matemáticas y nos hace un repaso por toda la historia de estas de la que tenemos muchísimas carencias y en ocasiones es muy interesante.

    Este libro que ya está más encaminado a un lector adulto y aunque no se entiendan los razonamientos matemáticos la historia se puede serguir de igual forma nos enseña varias cosas o le saco varias moralejas:

    Una de ellas es que en la vida no puedes aspirar a todo, es decir, debes marcarte unas metas y aunque puedan ser elevadas deben ser alcanzables.

    Otra es que se debe ser humilde y conocer tus limitaciones porque todos las tenemos.

    Por otro lado y creo que es algo importantísimo es nunca dejar de estar en contacto con tu materia de estudi ni con tus colegas de profesión porque sino te quedas estancado en el pasado y no conoces la realidads como le pasó a Ptros cuando quiso publicar sus avances intermedios y se dió cuenta de que ya estaban publicados.

    Una vez dicho esto y sacando del libro estas moralejas creo que deberímos tomar todos nota y educar a nuiestros alumnos según estas directrices.

  1084. Gonzalo Filloy López Says:

    Esta novela resultoume fácil de ler. Ademáis pareceume interesante a pesares de ser unha historia triste, cun final infeliz, que nos amosa a un gran xenio das Matemáticas (Petros), considerado polos demáis, agás polo seu sobriño favorito, como un fracaso, un deses “fiascos da vida”. Nunca penséis que me ía gustar un libro que ten como eixo temático as Matemáticas, polo tanto esta obra pode ser lida por calquera persoa, independentemente do seu gusto ou afinidade por esta ciencia.

    Podemos dicir que a Conxetura de Goldbach é o centro da vida do profesor Papachristos, á que lle adicou toda a súa existencia para tratar de resolvela. Esta Conxetura forma parte dunha serie de problemas matemáticos plantexados fai tempo e que aínda non teñen unha solución. Eu non coñecía este tipo de enigmas das matemáticas, que reflicten moi ben a curiosidade do ser humano por afondar en terrenos descoñecidos, co fin de atopar a gloria e o prestixio ou a autorrealización persoal ou ben ámbalas dúas cousas.

    O segundo pilar da vida de Petros foi o xadrez, que en moitos casos foi a súa vía de escape e evasión da obsesión que supoñía para el atopar a solución á Conxetura de Goldbach. O xadrez é un recurso interesante para traballar na aula, xa que é estimulante, divertido, fai axilizar a mente e ademáis, e o que é máis importante, axuda a adquirir certos conceptos matemáticos.

    Non cabe dúbida dicir que este libro non se pode propoñer como lectura para nenos de Primaria, xa que non está adecuado ao seu nivel de desenvolvemento cognitivo. Sen embargo de aquí pódense extraer contidos para traballar na Primaria: por exemplo os números primos, ou tamén algunhas pinceladas sobre Historia das Matemáticas, tema que está moi presente nesta obra, e que pola contra está moi esquecido nesta etapa do sistema educativo, e quizáis é preciso que os nenos saiban de onde veñen algunhas das cousas que aprenden na área de Matemáticas.

    Por último gustaríame dicir que non podemos poñerlle aos alumnos como exemplo de investigador a Petros, porque a súa investigación convertiuse nunha obsesión, ou mellor dito, nunha tolemia que lle impedía ter unha vida con tranquilidade. É bo que o modelo a seguir que teñan os nenos/as sexa o de saber levar un equilibrio entre o estudo e o ocio.

  1085. Pablo Reboredo Rodriguez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    A diferencia del diablo de los numeros, este libro me pareció más entretenido y sobre todo más…corto. Es una novela amena y divertida y accesible a cualquier tipo de lectores. En cierta forma, he encontrado en este libro un poco lo que le pedía al anterior, ese aire de intriga, de mantener la curiosidad del lector, la incertidumbre de los hechos,…
    A lo largo del libro encontramos un repaso sobre la historia de las matemáticas, así como de sus grandes maestros, paralelamente a la interesante historia del tío Petros y su empecinamiento por demostrar la conjetura de Goldbach.
    Además de la propia historia, en esta novela podemos apreciar diversos temas que podemos encontrar en la vida real, como la proclamación de metas, de objetivos, el cumplimiento o no de los mismos y sus posibles consecuencias, el esfuerzo por conseguir lo que uno quiere,…
    Alguna de las ideas que saco en claro de esta novela es el saber marcarse metas alcanzables, no solo con respecto a las matemáticas, como en el caso de la novela, si no en la propia vida real, y también como bien dice el tío Petros en una ocasión, “más vale pájaro en mano que ciento volando”, a lo que añadiría “la avaricia rompe el saco”.
    Esta lectura es muy importante tanto para los niños, los jóvenes y también para los adultos por la cantidad de valores morales que transmite, más allá de la propia historia.

  1086. Antonio Pérez Fra Says:

    La lectura del libro El tío Petros y la conjetura de Goldbach me resultó muy amena y gratificante, teniendo en cuenta que es el primer libro que leo sobre matemáticas y en el que todo gira entorno a ese mundo y a sus problemas la valoración es positiva.
    Que el tema principal del libro sea un problema matemático planteado hace cientos de años y que aun no haya sido resuelto fue un gran aliciente para llamar mi atención, y a medida que la trama se va desarrollando el interés y las ansias por llegar a la solución de diversos conflictos aumentan considerablemente.
    Así pues desde mi punto de vista el libro gira en torno a un tema fascinante como es la solución de un gran problema por un matemático excelente, lo que obliga al lector a estar en constante concentración debido a la variedad de datos matemáticos que se ofrecen. La dualidad que se plantea en el desarrollo de la obra, tanto cuando se refiere al tío como a su sobrino, no deja de perder interés por ninguna de las dos partes, tanto cuando se habla de un gran matemático que supuestamente pierde la cabeza al intentar resolver un problema debido a su fascinación por los números, como cuando se habla de un principiante en este campo que decide abandonar por no tener el talento necesario.
    Hay que tener en cuenta que durante el transcurso de la redacción se tocan complejas y numerosas operaciones matemáticas que se escapan a mi entendimiento y donde por ocasiones se pierde el hilo de la historia. Quizás sea esto lo negativo del libro, no captar muchos temas que se tratan debido a su dificultad, cuando los protagonistas explican su forma de actuar ante un problema.
    Aun así el libro nos ayuda a acercarnos al mundo de las matemáticas y a interesarnos por las propiedades y elementos que la conforman.
    La importancia de los problemas matemáticos que están sin resolver después de tantos años tienen una importancia indudable, por lo que me llama la atención que nunca antes en la escuela o en el instituto oyera hablar de ellos o tuviera un pequeña aproximación para poder conocerlos.

  1087. EL TÍO PETRUS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH

    Considero que este libro es fácil de leer, por su estructura novelada y el tema que trata llega a enganchar.
    Con la figura de Petros y la de su sobrino, nos adentran en una zona desconocida para nosotros del mundo matemático desde la visión los apasionados por éste.
    El libro tiene una moraleja bastante interesante ya que nos enseña que debemos de luchar por lo que queremos, intentar que nuestros anhelos se realicen, pero sin obsesionarnos con ellos. Deberíamos de buscar la felicidad en el placer del intento, no sólo en el resultado, pues si no lo obtenemos nos frustra.
    Tenemos que ser conscientes de nuestras posibilidades e intentar superarlas, marcar pequeñas metas alcanzables puede ser una solución.
    A lo largo de la historia despierta en nosotros una gran curiosidad por las matemáticas, por los razonamientos, por intentar resolver la teoría, por aprender un poco más, por acercarnos a los matemáticos que se nombran …
    El triste final nos deja alternativas a pensar que el trabajo de Petros tuvo su recompensa y lo resolvió, pese a que no hay prueba; o que su esfuerzo no tuvo el resultado esperado.
    Personalmente me gustaría, , que la gente se quedara con el primero, pues en él se ve que es esfuerzo pudo verse recompensado de la mejor forma, no con reconocimientos, sino con la propia satisfacción personal.

  1088. Sonia Sánchez Guerra Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach
    Penso que o tema que trata este libro é bastante transcendente e moi importante,aínda que creo que non está tratado do mellor xeito,xa que hai ocasións nas que o autor se dedica a «ocupar páxinas» sen máis,nun intento de querer describir e desmiuzar todas as variables que conforman a historia,o que acaba sendo repetitivo e aburrido,resultando un fracaso considerable tanto no que é a estructura como na temática do libro en sí.
    O que a min me transmiteu o libro,a través da visión dun personaxe incluído na trama (que conta dende o recordo e buscando explicacións ó pasado) é esa reflexión que pode ter un ser humano ó enfrontarse a eleccións determinantes como pr exemplo : a que se vai dedicar,que vai facer no mundo,con que vai ocupar a súa vida,como se chega a tomar unha decisión dese tipo,como logo se corre o risco do arrepentimento ou da reafirmación,e como é ese ser humano considerado (tanto no ámbito familiar coma no social) por tomar un determinado camiño;vese isto moi claro cando o sobriño de Petros quere ser matemático,porque admiraba ó seu tío e porque sacaba boas notas en matemáticas,e polo que el deducía,debido a iso ía ser un bo matemático;pola contra a súa familia,especialmente o pai,non reciben moi ben a noticia porque temen que se convirta en outro «fiasco davida»,e tamén se pode observar como finalmente,ó coñecemento da historia do tío fai que o xoven desestime a posibilidade de ser matemático.A cuestión da influencia social e familiar na vida dos individuos queda notablemente demostrada ó longo de toda a narración,sobre todo nos personaxes principais
    Gustoume moitísimo que se trate o tema da desconsideración social daquel que quere saber (aínda que tamén queira gañar cartos e poder vivir deso): a Petros todos o ven coma un ser inútil,especialmente os da súa familia,non entendían que el quixera saber,que quixera resolver un enigma matemático,para eles iso era unha idiotez,o único sensato sería ser un «home de negocios»,un home «común» coas súas preocupacións «comúns» e coas súas aspiracións «comúns» e,en definitiva coa súa vida «común» perfectamente integrada na sociedade «común».Este é o pensamento que ten a maioría da poboación,o saber non sirve para nada : de onde se cren que saen os traballos de investigación (especialmente os matemáticos) dos que antes ou despois se acaba beneficiando todo o conxunta da sociedade común?,pois son desa xente «que non fai nada»,son deses/as ós/ás que ninguén entende nin apoia (excepto os/as que tamén se dedican a iso,como Littlewood ou Ramanujan,no libro).
    Resultoume interesante o de ir vendo reflexado o case día a día dun investigador,aínda que houbo momentos nos que resultaba pesado.
    O libro está indicado para que lea calquera persoa,que non sexan nenos/as de educación primaria,xa que lles resultaría aburrido e non lle atribuirían significado porque fala de reflexións para as que aínda non están preparados,ou ás que deben acceder mediante outro tipo de vías e dun xeito específico e adaptado á súa idade;pero para calquera outra persoa ,aínda que non se vaia a dedicar á docencia,o libro é interesante,xa que,ademáis de todo o dito anteriormente tamén trata temas e cuestións éticas que son de interese para calquera membro dunha sociedade porque ofrece puntos clave sobre os que todas/os nos teríamos que posicionar,se queremos formar parte deso que chaman : cidadanía activa.Estes temas son,por exemplo :
    A desigualdade de oportunidades entre as persoas,como no caso de Ramanujan,que ó non poder recibir unha instrucción matemática formal,a pesares de ter un gran talento,non podía utilizar nin reflectir todo o seu potencial.Diferencias sociais e,ás veces,azares da vida que che fan nacer nun lugar ou noutro e que che van determinar unhas constantes que che influenciarán para o resto da vida.
    A cara ética de empregar os descubrimentos científicos con fins militares,e de,en certo modo,venderse a algo propio dun coñecemento mercantil que,aínda por enriba nestes casos,perxudica o ser humano na maioría das veces (recordemos que o método Papachristos foi aplicado nos campos de batalla).
    A superespecialización de saberes que se reclama a día de hoxe,o que provoca que unha persoa sepa ata o mínimo ápice do que engloba a súa especialidade pero sen embargo teña uns coñecementos mediocres do resto de campos de saber,incluso con aqueles que,por proximidade e relación,están case implícitos na súa especialidade : Petros sabe o último da súa especialidade ( teoría de números) pero non sabe case nada de outras cousas,como xa deixou demostrado cando o estudiante de lóxica formal lle fai unha pregunta,que parece obvia para alguén de tan alto nivel,e el non a sabe.
    O que non me gustou do libro foi a mensaxe que dá nas páxinas finais,e que xa insinuaba tenuemente ó longo de todo o libro,de que non hai que non hai que loitar polo problemas difíciles,non hai que intentar sobrepasarse nin optar ó que non imos ser capaces de chegar,porque senón,ante un fracaso volveremonos tolos e viviremos decepcionados/as,como lle pasou a Petros durante gran parte da súa vida.Eu creo que esta mensaxe mesmo é contradictoria co que se relata sobre o proceso dunha investigación,na que se parte precisamente de querer dar resposta a algo «difícil» ou de ir máis alá nunha cuestión desas características;é certo que todos/as temos límites pero non debemos rendirnos a iso,debemos intentar ir máis lonxe deles e amplialos cada vez máis,ou acaso Ramanujan ía deixar de estudiar por ter o límite de ser relativamente pobre?,xa vimos que non!,ía tirando e intentando ampliar os seus límites (que neste caso viñan impostos por unha falta de recursos),ía sobrevivindo sen renderse e facía o que lle gustaba
    Para min o libro intenta abordar temas que están presente no día a día dunha sociedade,e para iso utiliza un exemplo visible (como é o campo matemático) que se pode extrapolar a outras parcelas da vida e outros ámbitos do saber.Evidentemente tamén incorpora datos matemáticos que son de grande interese,como : o proceso detallado dun investigador de matemáticas ( que aínda que sexa fictíceo pretende representar uns patróns reais),o nome de sonados matemáticos que fixeron grandes achados,teorías sobre cuestións matemáticas…Pero eu,persoalmente,quedome co aspecto cívico,coa súa incidencia social a través da intrusión nun campo de saber,máis que coa aprendizaxe concreta de algún tipo de coñecemento matemático.Creo que cando me faga a pregunta de : como introducir contidos «transversais» ou actitudinais na materia de matemáticas? vou pensar neste libro.
    Doume pena que se acabase dun xeito tan triste,para min o final resultou desalentador e ata desanimador,porque o pobre de Petros estivo a un paso de conseguir o seu soño,estivo a un ápica de,omillor recobrar a cordura e,por fin,darlle sentido a todo ese traballo que lle ocupara a súa vida,pero non,pasou algo cruel,morreu no mellor da súa vida,na súa catarsis.A min houberame gustado que seguira vivo e que dese solucionado a teoría,aínda que o autor tivese que inventarse a solución á conxetura de Goldbach

  1089. Marta Pereira Bello Says:

    El libro de el Tío Petros y la conjetura de Golbach ofrece la perspectiva de la visión de un matemático acerca del propio mundo de la matamática.
    Es decir, en este libro se hace una reflexión acerca de lo que para un matemático significaría el descubrimiento de la solución de un problema del que nadie ha podido resolver.
    Algo que destacaría del libro es la anotación que hace el compañero de habitación del sobrino de Petros cuando estaba en la Universidad y es que los grandes descubrimientos se hacen en ocasiones al intentar resolver estas conjeturas de las que todavía no se ha podido encontrar forma de demostrarlas. Y es que por ejemplo Petros descubrió dos teorías intentando encontrar la demostración de la conjetura de Golbach.
    Otro rasgo a destacar del libro, es que, aunque para una principiante en matemáticas, como yo, resulte en ocasiones complicado, por el desconocimiento de muchas de las teorías matemáticas, las introduce de forma que resulte sencillo entender lo básico para seguir adelante con el libro y no perder la trama.
    Es obvio que no vas a terminar el libro sabiendo de memoria las teorías que se presentan en él, sin embargo he de decir que ha despertado mi interés acerca de alguna de las cosas que aparecen en el libro, como por ejemplo el teorema de incompletitud de Gödel, aunque no era la primera vez que había visto algo sobre él, puesto que en la película «Los crímenes de Oxford», se menciona a Gödel y también a los Pitagóricos.
    Por último sólo me queda aportar mi opinión acerca del libro: me parece un libro interesante y fácil de leer quizá sea por la intriga de saber qué es lo que oculta el tío Petros, una historia interesante que finalmente nos cuenta su sobrino. Ah, y el final abierto deja un interrogante sobre si el tío Petros consigue o no resolver la conjetura. En mi opinión lo que quiere decir al final es que el tío Petros si la consiguió resolver, aunque en esos últimos momentos estuviera demente, pero como no se pudo demostrar debido a que se llevó la solución a la tumba, la conjetura sigue sin ser demostrada.

  1090. Vicente Giadas Quintela Says:

    La lectura del libro «El tio Petros y la conjetura de Goldbach» ha resultado ser muy amena y divertida para mí en contraste con «El diablo de los números».
    Esta obra presenta un mundo tan profundo e intrigante como es el campo de las matemáticas desde una perspectiva de intriga, en la que hemos podido leer como incluso se puede llegar a convertir en obsesión.
    Resulta ser una lectura agradable e incluso «adictiva» por el simple motivo de la incertidumbre de los hechos, en la cual se da un breve repaso por la historia de las matemáticas, tratando conceptos básicos y grandes personajes del área matemática.
    En esta obra se tratan temas tan importartes de la vida real como la autosuperación, consecución de objetivos,… al mismo tiempo que la obsesión por intentar alcanzar unas metas a veces insuperables. Estas aportaciones de la lectura del tio Petros son muy importantes tanto para niños, jóvenes o adultos los cuales deben ir evolucionando y autosuperándose de un modo evolutivo acorde con sus posibilidades.
    Además de esto, presenta el mundo de las matemáticas desde una perspectiva totalmente original, reflexiva y atractiva, dándonos a conocer a los lectores que las matemáticas son un mundo que nos rodea y que tiene infinidad de cosas por ver, descubrir y probar.
    Desde mi perspectiva, no he tenido casi nunca muy buena relación con las matemáticas ya que ninguno de los profesores que he tenido han sabido transmitirme el amplio mensaje que hay detrás del concepto «matemáticas» cosa que he podido observar en la lectura realizada.

    Tengo que decir que he quedado muy satisfecho con esta obra.

  1091. Maria Jesus Gayo Trabado Says:

    La lectura de este libro me parece un buen comienzo para introducirnos en la asignatura.
    Por un lado, da retazos de la historia de las matemáticas y explica de manera clara
    algunos conceptos básicos. Por otro, el relato es un ejemplo de como la resolución de un
    enigma matemático puede llegar a enganchar, convirtiéndose en una forma de vida.
    En la resolución de problemas entran en juego elementos fuertemente adictivos, como:
    el entretenimiento, el reto, la implicación, la satisfacción con los avances, la abstracción
    de la realidad y la superación personal. Por ello, considero que, como docentes,
    podemos encontrar en ciertos juegos matemáticos el mejor camino para captar el
    interés de nuestros alumn@s. Un buen rompecabezas matemático puede despertar
    mucho más su imaginación y creatividad que cualquier explicación práctica.

  1092. este libro para a miña idea ou parecer é máis ameno que o outro por o feito de ser novelado, lese nun momento. esta ben o feito de que se novele, un problema matemático, esto faino máis ameno, e non tan arido, o meu entender. si ben é certo non dou feito a entender que interes ten a idea de buscar e debullar ideas sobre estes, enigmas. este pareceme, que xa é para unha idade máis avanzada que o, diablo, que podia ser para rapaces máis pequenos.

  1093. Lucia Suárez Says:

    Cuando me dijeron que habia que leer dos libros para mates pensé…que rollo(mas que nada por lo amigas que somos),pero me equivoqué.
    La idea de incluir conceptos,nombres,sucesos,descubrimientos etc relacionados con las matemáticas dentro de una novela es muy buena.
    Es fascinante leer como una persona puede dedicar su vida completa a probar una conjetura,todo esto con el fin de que le reconozcan su trabajo;aunque la verdad es que hay que ser muy muy bueno para llegar a ser visto por los demás como el mejor.
    Una novela realmente interesante y sobretodo facil de entender.

  1094. EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLBACH

    Esta novela matemática tiene como tema principal descubrir la conjetura de Golbach, cuyo enunciado dice que: “todo primo mayor que 2 es igual a la suma de dos primos”.

    El sobrino de Petros, decide estudiar matemáticas ya que crece fascinado por la figura de su tío, ya mayor, al que su familia considera la oveja negra, a pesar de ser un destacable matemático. Tras contarle a su tío su decisión, éste le propone que para confirmar su vocación debe resolver un problema, su sobrino acepta, sin darse cuenta de que era la famosa conjetura de Golbach y que sería incapaz de resolverla.
    Así es como comienza esta historia matemática que a pesar de su título es fácil de leer (a pesar de no entender en ocasiones algunas de las operaciones o teoremas que se explican en el libro).
    Desde mi punto de vista, esta novela es un ejemplo de “lucha” ya que el Tio Petros es un personaje que acaba sumido en la locura por intentar resolver la conjetura de Golbach, dejando atrás su vida social y familiar y volviéndose incluso egoísta con respecto a sus descubrimientos matemáticos.
    A pesar de no lograrlo, su obsesión lo lleva a tener alucinaciones con dicha conjetura y aunque encontró como vía de escape su huerto y el ajedrez, su testarudez y finalmente la de su sobrino, incitándole para que le contara todo sobre su vida y el porqué de no haber publicado ninguna de sus investigaciones, provocan que Petros vuelva a caer cegado a una avanzada edad en su perdición (la conjetura).
    Esto puede incluso que influyera en su muerte.
    El Tio Petros, es una narración ágil en la que se citan a muchos importantes matemáticos, como Arquímedes, Russell…etc y en la que se nos muestra el porqué hay gente capaz de dedicar toda una vida intentando demostrar teoremas sabiendo que existen verdades indemostrables.

    Eva de la Torre Llorca, 3º de Educación Primaria

  1095. silvia blanco rey Says:

    «El Tío Petros…» es una novela amena y divertida accesible a todo tipo de lectores. Como en el argot coloquial se suele decir, es la clásica lectura que «engancha», animada por la constante incertidumbre de los hechos.

    Dicho esto, comporta material de interés como medio de animación a la lectura de los más jóvenes. El hecho de que la trama se centre en el rebelde mundo de las matemáticas hace que sea especialmente atractivo, pues es de todos conocida la especial aversión que existe hacia este tipo de contenidos, tanto por niños como por adultos…

    Obviamente, no supondrá en modo alguno el cambio radical de las ideas previas del alumno al respecto, pero sí, un modo de experimentar sensaciones nuevas de boca de los protagonistas con respecto a las matemáticas.

    Por otro lado, se trata de una lectura con interesante moraleja; el hecho de marcar pequeñas metas alcanzables, no solo con respecto a las matemáticas, como refiere el caso de la novela, si no a la vida cotidiana en sí, hace al individuo más feliz, tanto consigo mismo como con los demás.

  1096. Esther Blanco García Says:

    Éste libro me ha gustado mucho por su brevedad y sencillez. Antes de nada he de decir que las matemáticas me gustan hasta cierto punto, ya que puedo llegar a ser muy testaruda y torpe con ellas, así que cuando supe que habría que leer unos libros para la clase pensé en que tendría que dedicar mucho tiempo a entender sus conceptos buscando información. Para ser sincera ninguno de mis pensamientos se aproximó a la realidad.
    Trata temas que para la mayoría de nosotros son desconocidos, pero lo hace sin complicaciones o grandes explicaciones, que sería lo que seguramente nos aburriera en caso de que así fuera. Además de ello menciona a importantes matemáticos como Hardy o Gödel por citar algunos y está bien que nos suenen sus nombres y seamos capaces de identificar alguno de sus logros. Me gustan también algunas de las curiosidades que a veces aparecen a pié de página en un asterisco como que “todo número entero positivo puede expresarse mediante la suma de cuatro cuadrados”.
    Por último y aunque ya no tengan tanto que ver con las matemáticas, las reflexiones personales del sobrino del tío Petros son bastante buenas. Un ejemplo es “…uno debería ser despiadadamente sincero consigo mismo en lo referente a sus debilidades, admitirlas con valor y escoger su camino en consecuencia” o “…el gran pecado de l tío Petros ha sido su orgullo, y también el no saber enfrentarse a sí mismo”.
    Ambos, tanto el tío Petros como su sobrino, muestran dos visiones diferentes de entender y “vivir” las matemáticas. Mientras que para el sobrino lo poco que aprendió de ellas y su aplicación ya le hace feliz, el tío no quiere ser un mediocre, no quiere los resultados intermedios de los que se habla en el libro y que son los que crean en realidad las matemáticas, si no que quiere resultados finales y concluyentes aunque para ello pierda una vida en su investigación. En mi opinión, ambas posturas son admirables, uno por contentarse con lo simple y admitir hasta donde puede llegar, y el otro por proponerse metas casi inalcanzables y luchar por ellas a pesar de las adversidades o desencantos.

  1097. Eva Miguez Tojo Says:

    Este libro me ha resultado muy ameno de leer y entretenido, nos muestra lo dura que puede llegar a ser la vida de un matemático cuando pretende triunfar en su campo, cosa que no es nada fácil, ya que para destacar tienen que privarse de tener una “vida” (familia, amigos, actividades de tiempo libre, etc.) y dedicarse exclusivamente a las matemáticas. Este libro también nos muestra que las matemáticas pueden resultar apasionantes y no se reducen a la repetición de ejercicios similares como se suele hacer en la escuela, si no que si profundizamos un poco en ella podemos ver que esconde un gran porcentaje de creatividad. Podemos sacar como conclusión que si nos esforzamos un poco a la hora de diseñar las clases de matemáticas, lograremos que los alumnos las vean de forma divertida, lograremos un aprendizaje mucho más duradero, donde ellos construyen su propio conocimiento.

  1098. Anonymous Says:

    «El tio Petros y la conjetura de goldbach» una novela de la que lla habia oido hablar , y que me gusto mucho, te incita a seguir leyendo, y creo qeu puede sacaruna conclusion clara, qeu si tienes una pasión en este caso las matematicas , debes luchar por ella pero qeu todo en exceso es malo.tambien es una manera interesante de hacernos saber de la vida aproximada de un matematico que consagró su vida a un descubrimiento, dejando de lado todo lo demas, enfrentandose a sus amigos y familia para ello, me parece una novela muy interesante y recomendable.

  1099. colmenares fernandez Says:

    De la lectura de esta obra se pueden extraer la siguientes conclusiones:
    – Que la obsesión que tenía Petros por la demostración de la conjetura Goldbach le convirtió en un ser extraño, distraído e impaciente por volver a seguir con su estudio.
    – Que no se puede despreciar la vida en una investigación, por muy interesante que sea esta.
    – Que el secreto de la vida, es fijarse metas alcanzables, -como le dice el padre al sobrino de Petros, hablando de éste-.
    – Que las verdaderas matemáticas no tienen que ver nada con las aplicaciones prácticas, ni con los procedimientos de cálculo que se aprenden en el colegio.
    – Que los matemáticos encuentran el mismo placer en sus estudios que los jugadores de ajedrez en el juego.
    – Que, desde el punto de vista psicológico, el verdadero matemático se parece a un poeta o a un compositor musical; alguien preocupado por la creación de la belleza y la búsqueda de la armonía y la perfección.
    – Que el matemático nace, no se hace.
    – Que, para llevar a cabo una investigación avanzada, hace falta desarrollar una profunda intuición matemática.
    – Que las matemáticas son una actividad de hombres jóvenes, pues en toda la historía de esta ciencia son contadísimas las personas que han hecho un descubrimiento después de los 35 o 40 años.
    – Que en la investigación matemática conviene mantener un contacto más estrecho con los colegas científicos.
    – Que en el mundo de las matemáticas sólo se reconoce a los grandes matemáticos.
    – Que un futuro matemático tiene que evitar ciertos errores para sacar el máximo provecho de su profesión, sin tener que renunciar a ella.
    – Que la postura, que a mi juicio debería haber mantenido Petros, en cuanto a sus investigaciones matemáticas, deberían haber sido la misma que tuvo respecto al ajedrez, y que le transmitió a su sobrino a través del siguiente pensamiento: “Porqué tratar de convertirme en un profesional mediocre, cuando puedo jactarme de ser un aficionado excepcional”.

  1100. susana.lema Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»es una novela muy entretenida, fácil de leer y tiene mucha intriga hasta el final del relato. Esta novela nos deja ver que para resolver los enigmas que encierran las matemáticas ( en este caso la conjetura)hay que dedicar mucho tiempo y esfuerzo y a veces es muy difícil demostrar todo en este campo.
    Muchos dedican su vida pero algunos obtienen sus fructos, en cambio otros no llegan al reconocimiento de los demás porque no es una tarea fácil.
    En este libro nos enseña que Petros en su intento de resolver la conjetura llegó a algún resultado intermedio de gran valor, pero por miedo a que mediante ellos otros resolvieran este problema no los quiso publicar y por ello no obtuvo el reconocimiento de los demás.
    Me parece una obra interesante para adentrar a los niños en el mundo de las matemáticas.

  1101. susana lema vázquez Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»es una novela muy entretenida, fácil de leer y tiene mucha intriga hasta el final del relato. Esta novela nos deja ver que para resolver los enigmas que encierran las matemáticas ( en este caso la conjetura)hay que dedicar mucho tiempo y esfuerzo y a veces es muy difícil demostrar todo en este campo.
    Muchos dedican su vida pero algunos obtienen sus fructos, en cambio otros no llegan al reconocimiento de los demás porque no es una tarea fácil.
    En este libro nos enseña que Petros en su intento de resolver la conjetura llegó a algún resultado intermedio de gran valor, pero por miedo a que mediante ellos otros resolvieran este problema no los quiso publicar y por ello no obtuvo el reconocimiento de los demás.
    Me parece una obra interesante para adentrar a los niños en el mundo de las matemáticas.

  1102. chico agrafojo Says:

    El tio Petros y la conjetura de Goldbach es un libro intrigante y reflexivo que nos introduce en el desconocido mundo la matemática científica.
    Psicológicamente devastador; el hecho de introducirse en el compromiso y la actitud frente a la vida de un joven matemático despierta una angustiosa admiración (parecida a la que inspira un deportista de élite). Es esta una historia que remueve sentimientos y descubre desafíos sobre los que probablemente antes no habrías tenido que reflexionar.
    El tío Petros, un hombre reservado y un tanto uraño, es conocido por sus familiares más directos como un fracasado. Pero su sobrino, un adolescente curioso y atrevido está dispuesto a conocer la verdadera historia de su tío tras descubrir que éste es, cuanto menos, un catedrático de análisis en la facultad de Munich.
    El libro contiene distintos episodios intrigantes; historias cerradas que van dando sentido a la obra y que se sostienen por si mismas dentro del conjunto “ El tio Petro y la conjetura de Goldbach”:

    1) Quién es el Tio Petros. Una historia juvenil, pero casi infantil de pequeños misterios que pueden serlo o no y que descubren a un joven detective de lo doméstico.
    2) La prueba. El sobrino tiene que superar una prueba para demostrar su valía dentro del mundo de las matemáticas; si lo supera podrá realizar estudios universitarios de matemáticas con la aprobación de su tio Petros que representa un seguro de su posible éxito dentro de este campo.
    La prueba no es superada y por lo tanto, el sobrino, muy a su pesar, abandona su iniciativa. Y es durante su etapa en la universidad cuando descubre que la prueba era una trampa; El problema propuesto por el Tio Petros era uno de los problemas irresueltos más difíciles que se conocen dentro de esta ciencia:“La conjetura de Goldbach”.
    A partir de aquí la historia adquiere una mayor seriedad y comienza una historia más difícil (los personajes son ahora adultos y sus reflexiones, preocupaciones y problemas son también más complejos)
    3) Quién es el tio Petros(2ª parte).Al descubrir la traición del tío Petros, comienza de nuevo una investigación centrada en su producción y reconocimientos como matemático. Es entonces cuado, ante la ausencia de logros reconocidos, se produce una entrevista entre ambos y conocemos la trágica historia del tío Petros que comienza su andadura como un genio y la termina sin pena ni gloria.
    Pero su sobrino que ve en el fracaso de su tío un problema de indudable orgullo, trata de conseguir que éste admita su error.
    Esta parte es la que menos entiendo pues no comprendo cual es la razón que le lleva a buscar una confesión no voluntaria. No encuentro el fin justificado y ni siquiera entiendo que consigue el sobrino si logra su cometido(parece como si hubiese una parte de la psicología de este personaje que no conozcamos, o que no ha conseguido argumentar)
    4) El enigma de la resolución. El Tio Petros muere en un súbito ataque de inspiración, en un último alarde de maestría, rodeado de judías y de reflexiones matemáticas.
    ¿Resolvió el tío Petros la conjetura? (Para mi sí)
    ¿Resolvió su sobrino sus dudas para con el Tio Petros? Quizá no.

    Este es, en mi opinión, un libro de suspense que enfoca de una forma cautivadora la introversión del mundo científico matemático.

  1103. Insua Lamela Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach»
    libro en el que se cuenta la vida del sobrino del matemático Petros Papachristos y la propia vida de este. Cuando su sobrino se decide a decubrir y estudiar las matematicas,su tio le pide que para ello debe resolver el un problema, La conjetura de Goldbach,y si al final no fuera capaz de resolverlo tendria que olvidarse de las matematicas. A lo largo de toda su vida,el sobrino intetara ir resolviendo este enigma, cuyo resulatdo sera que Todo gira entorno a una conjetura «Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos». Sin saberlo descubre que este enigma se encuentra presente en gran parte de su vida.

    Personalmente lo considero un libro facil de leer, ameno y entretenido para los niños, que puede estimulaeles para que vean las mates desde otro punto de vista.

    La novela trata principalmente como tema las matemáticas, y como inestigando e indagando en ellas se llega a las soluciones, esto lo extrapola a todo lo que rodea a nuestra vida.

    Alba Insua Lamela

  1104. patricia blanco míguez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” Unha novela cargada de amor polos números pero que dado o seu vocabulario opino que non está moi adaptada ós alumnos de Primaria, xa que ten algunha carga importante de complexidade. Amosa a superación dun rapáz, que loita por facer o que cre que é o seu futuro: As Matemáticas. Céntrase nelas até tal punto ue chegan a ser o seu refuxio cando se ten que enfrontar cos problemas da vida cotiá, Penso que ten unha importante carga moral e de superación mais opino que posúe unha carga importante de abstraccións.

  1105. mª begoña ramas ramas Says:

    El tío Petrus y la conjetura de Golbach, es la historia de una conjetura que parece ser que el tío resolvió el último día de vida sumergido en su locura. Eso dice él.
    El tío le propone resolver la conjetura a su sobrino, sin resolver en ese momento.
    A los niños en general las matemáticas es una asignatura difícil y complicada para ellos, y al sobrino le gustaban tanto que incluso quería estudiar Matemáticas, y hablando con el tío le propone que intente resolver la conjetura, que ni siquiera los mejores matemáticos fueron capaz de resolver.
    El sobrino estuvo intentándolo todo el verano, y en un momento que tenía ahí estaba probando haber si solucionaba tal problema, y no fue capaz. Incluso el tío le hizo firmar un documento en el que se decía que no iba a estudiar Matemáticas, que este firmó muy triste, ya que era su meta.
    Al final consiguió estudiar gracias al apoyo condicional de su amigo de habitación. Porque su tío no le apoyó en ningún momento, al contrario.
    En conclusión: creo que es una lectura bastante pesada incluso llega a sentirse humillado, ya que el tío en vez de ayudarle a que siga y a animarle lo que hace es proponerle algo muy difícil y sin solución, como puede ser la conjetura.
    Este libro se lo recomendaría a los alumnos del último ciclo de primaria, ya que a los del primer ciclo creo que no les ayudaría a entender las Matemáticas.
    Mª BEGOÑA RAMAS RAMAS

  1106. ana.arteaga Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach; una historia que además de introducirnos en términos matemáticos como la conjetura de goldbach(todo número par mayor que dos es igual a la suma de dos primos), el teorema de la incompletitud de Kurt GÖDEL, el método Papachristos, la hipótesis de Riemann, la espada de Damocles, la criba de Eratóstenes, el último teorema de Fermat,etc; consigue mantener nuestra atención mediante una gran historia familiar semejante a la de muchas otras; pero bien es cierto que siempre hay alguien capaz de romper con prejuicios y sacar provechosamente lo mejor de cada “marginado”; así lo vemos en el caso de Ramanujan y el sobrino del tío Petros o en el propio del tío Petros y su sobrino. Quizás esa dosis de atención fue lo más adecuado para hacer surgir en Petros la inspiración que necesitaba para resolver su famoso enigma, o al menos creerlo así. Es un libro que además de instruirnos matemáticamente puede darnos una gran lección de vida; lucha hasta el fin.

  1107. Jose Luis Vázquez Amado Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es un libro que me ha gustado bastante. En la novela se mantiene como eje central la matemática, pero no de la forma que yo esperaba, ya que son los problemas personales entre los personajes los que llevan el peso del trama.
    Todo parte del anciano Petros que vive rodeado de libros, el cual le propone una prueba a su sobrino, demostrar una proposición matemática: demostrar que todo número par superior a 2 es la suma de dos primos. Esta conjetura tiene marcado a Petros, intentando resolverla.
    Su sobrino fracasa en el intento de revolver la conjetura y es cuando poco despues Petros se centra cada vez más en resolverla, hasta el punto de parecer que se volvía loco.
    La historia es entretenida y mantiene la intriga por saber si se resuelve la conjetura.
    Una cosa que me gustaria nombrar es que la gente que se sienta negada en las matemáticas se identificaría con el sobrino.

  1108. Jessica Mourelle Says:

    A historia é a dun adolescente grego que se propón desentrañar o misterio do seu tio, Petros, a ovella negra da familia. O rapaz descobre que Petros foi un prometedor matemático que adicou a súa vida a resolver sen moito éxito a “conjetura de Goldbach”, segundo o libro, un dos tres grandes enigmas da matemática. O tio petros agora é so un ancian recluído n asua casa adicado só a resolver problemas de xadrez.

    O autor emprega a relación entre tio e sobriño para contarnos a historia dun matemático frustrado. Fálanos de matemáticas, de matemáticos famosos, de xadrez.. todo elo seguindo o fio das mensaxes que se queren transmitir: a importancia do amor familiar, da boa convivencia, de que cada un teña claras as suas prioridades, e sobre todo, da importancia de pornos metas pequenas, pois, como lle sucede ao tio Petros, as metas moi altas fanse inalcanzables.
    Historia absorvente e divertida.

  1109. Paula Silva Priegue Says:

    Nesta historia o sobriño de Petros Papachristos, narra a historia do seu tío. O narrador comeza a indagar sobre el a causa de que seu pai e o seu outro tío o describen como un fracasado que nunca logrou nada de proveito na vida.
    Así descobre que seu tío, un xenio das matemáticas, pasara toda a súa vida na procura da solución da conxetura de Goldbach, que se enuncia como: todo enteiro par maior que 2 é expresable como a suma de dous primos.
    O narrador cóntanos que decide estudar matemáticas e que o seu tío tenta disuadilo pedíndolle que resolva a mencionada conxetura como proba da súa valía matemática sen decirlle que é algo no que el traballou e que non lograra aínda resolverse.
    Aínda que evidentemente non consegue resolver a incógnita, decide estudar igual matemáticas.
    Así vanse producindo os acontecementos contando como o tío Petros fora traballando en importantes lugares e con xente relevante na historia das matemáticas como Ramanujan, , Hardy ou Littlewood, pero sempre co seu obxectivo de resolver a conxetura.

    A pesares de ser un libro que ten un fondo matemático, é unha novela intrigante ata o final, moi entretida e fácil de ler.
    Para ler este relato non é necesario ter uns grandes coñecementos mátematicos, por iso é recomendable para todo o mundo que desexe pasar un bo rato lendo unha boa historia.

    Paula Silva Priegue

  1110. Vanessa Vila Varela Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» trata sobre un matemático retirado que dedicou a súa vida a intentar solucionar un problema matemático: a conxetura de Goldbach. O seu desexo por facerse un gran xenio das matemáticas demostrando un gran problema dos máis difíciles tivo orixe nunha muller que o deixou por outro e pensou que demostrándolle que era bó, volvería. Outro dos protagonistas é o seu sobriño, que sempre oe falar mal de seu tío, por iso empeza a investigar sobre el, a falar con el… e decide converterse tamén en matemático, cousa que ó final non fai e acaba estudando Económicas. Nunha parte da obra Petros cóntalle a seu sobriño toda a súa vida, dende que era pequeno ata aquel intre falándolle de todos os seus amigos matemáticos(Hardy, Littelwood, Ramanujan…), dos seus descubrimentos que por non publicalos con tempo adiantáronselle a facelo e non levou ese honor, do axedrez… Foi unha novela que me pareceu bastante interesante e entretida. Tamén me tivo bastante intrigada ata o final porque eu non sabía que esta conxetura aínda non está hoxe en día desmostrada, entón intrigábame saber se a ía acabar demostrando ou non. Cousa que ó final deixa nun interrogante, pois Petros chama a seu sobriño dicíndolle que atopou a solución pero cando chega onda el xa está morto.

    VANESSA VILA VARELA

  1111. Anonymous Says:

    Esta novela me ha parecido muy entretenida a la par que fácil de comprender.
    El tema central son las matemáticas y desde que la empiezas te “engancha” y te despierta esa curiosidad que hace que la lectura sea rápida y amena.
    Nos muestra el “otro lado” de las matemáticas, los niños están acostumbrados a estudiar las teorías ya resueltas, pero con este libro descubren como se demuestra y resuelve una teoría.
    El final es muy interesante, ya que hace que el lector, después de haber acabado el libro, siga pensando en las matemáticas; y en analizar si en realidad el protagonista desperdició su vida con la ambición de demostrar esta conjetura, o no.
    En comparación con el diablo de los números, desde mi punto de vista, esta novela la considero un material didáctico más adecuado para los jóvenes lectores, ya que es de más fácil de leer, lo que provoca una mejor comprensión y despertar más interés en los niños.

    FRANCISCA VARO ROMERO

  1112. Jenifer Martínez Martínez Says:

    «El tio Petros y la Conjetura de Goldbach», es un libro que cuenta la historia de Petros, un matematico «fustrado», ya que no consigue descifrar la conjetura de Goldbach, y de su sobrino, que quiere a toda costa ser un gran matemático. Esta idea no le hace mucha gracia a su tio, por lo que intentara por todos los medios quitarle esa idea de la cabeza.
    Es una novela fácil de leer, y que me ha hecho entender un poco mejor el mundo de las matemáticas y de como los matematicos llevan a cabo sus investigaciones, que no siempre acaban resolviendose.
    Por último, me pareció interesante el final de la historia, ya que deja el misterio de si Petros fue capaz o no de resolver la conjetura.

    Me parece una buena opcion para enseñar matematicas a los niños de primaria.

  1113. ALICIA LEIRO PARAJÓ Says:

    Esta novela de Apóstolos Doxiadis, “el tío Petros y la conjetura de Goldbach”, fai un enfoque diferente das matemáticas xa que, centrándose nun só tema como é a conxetura de Goldbach trata outra infinidade deles que subxacen ó mesmo.
    Representa, así mesmo, unha nova maneira de iniciar ós escolares no traballo cos números primos que, a miúdo, non lles resulta demasiado sinxelo nin ameno.
    Ademais de todo o dito e, seguindo no campo das matemáticas, tamén nos permite coñecer a grandes figuras deste como poden ser Russeell, Gauss, Gödel e Euclides, entre outros, e as súas aportacións dunha forma amena, como se dun conto se tratase.

    Finalmente falarei das aportacións doutro tipo que nos achega esta novela. Para isto axudareime dun pequeno resumo da mesma: O tío Petros era considerado a ovella negra da familia pero ó seu sobriño intrigáballe moito a súa vida e decidiu investigar chegando a saber que éste era un prodixioso das matemáticas e abandonou todo por resolver a famosa conxetura, o problema máis difícil da historia das matemáticas, que di o seguinte:”todo número par maior que 2 pode expresarse como a suma de dous primos”. A partir de aí o sobriño decidiu ser matemático e o seu tio propúxolle un acertixo e, se o adiviñaba, permitiríalle cumplir o seu desexo. Finalmente descubriu que se trtaba da famosa conxetura.
    Disto podemos quitar que os matemáticos nos buscan só a verdade, senon máis ben a gloria. Ademais, que non todo é tan bonito como o vemos nós desde fóra senon que require moito sacrificio, esforzo, tempo de soidade e adicación, angustia, cansanzo…, algo que hai que facer ver ós nenos (e tamén nós mesmos) que, ás veces, abandonan as cousas sen adicarlles demasiada atención nin esforzo.

    Ó final dise que Petros conseguiu demostrala conxetura pero que morreu antes de poder contarllo a ninguén. O seu sobriño non o cree e pensa que ninguén intentará descubrir a verdade porque todo o mundo o tiña por tolo.

    ALICIA LEIRO PARAJÓ

  1114. irene felipe riveiro Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach

    El sobrino de Petros, comienza a observarlo un día y sentir un gran interes, por ese personaje bohemio y solitario, que además era considerado la oveja negra de la falmilia .Un día, su padre le cuenta la historia de su tío Petros,un matemático con un talento especial, que un día decide dejar de lado su vida y poner solución a uno de los problemas más difíciles, la conjetura de Goldbach. Todo esto hace que el sobrino favorito de Petros , comienze a sentir un gran curiosidad por las matemáticas y se plantee la opción de estudiar esa carrera, pero cuando se decide a hacerlo y contarselo a su tío este se niega y deciden hacer un trato al final, que consite en que si este es capaz de resolver , la conjetura de Golbach aunque este no sabía que se trataba de la misma, estudiaría matemáticas, sino abandonaría, al no conseguir la solución este tuvo que abandonar. Unos años más tarde, descubrió la faena que su tío le había hecho y después de un tiempo sin hablarle, decidiéron retomar su relación, el sobrino de Petros empezo a motar algo raro en su tío y pronto se percato que su tío había retomado el trabajo en la conjetura de Goldbach,el intento disuadirlo pero no lo consigió y una noche,Petros lo llamo y le dijo que se fuera enseguida a su casa que lo había conseguido,pero cuando este llego a su casa este ya había muerto.
    Este libro resulta interesante aunque yo no trabajaría con el en primaria, pero si en ciclos superiores, es un libro con una gran historia, que nos introduce un poco en este mundo de las matemáticas y que por otra parte nos enseña una pequeña lección o dos, que el trabajo obsesivo nos puede llevar a olvidarnos del mundo o que el trabajo hace que lleguemos a la superación de las complicaciones que puedan surgir.

  1115. María Jesús Granja Pereira Says:

    María Jesús Granja Pereira

    Este libro «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» resultoume moi entretido e de fácil lectura. Hai dous aspectos que quero destacar porque me parecen a base desa sinxeleza. En primeiro lugar, únese a explicación das matemáticas coa historia persoal de dúas personaxes (o tío e o sobriño), o que creo que é unha maneira de «humaniza-las matemáticas» e achegalas un pouco ó lector.
    Por outra banda, creo moi importante que a resolución do enigma se produza ó final, podendo incluso provocar unha certa interactividade co lector ó tentar comprobar os pasos que se seguen para soluciona-la conxetura.
    Estes son dous ingredientes que realzan o interese da lectura e que nós tamén poderiamos utilizar cos nosos futuros alumnos para botar abaixo as ideas e prexuízos que se teñen das matemáticas como algo moi complicado e difícil, comezando por nós mesmos.

  1116. lucía muíños garea Says:

    A novela “El tío Petrus y la conjetura de Goldbach” é unha novela moi entretida e a vez sinxela de ler. Isto débese a que aínda que todo o argumento xira arredor das matemáticas pártese da historia persoal (logros, fracasos, enganos, desenganos, amizades, o tempo…) de dous matemáticos como son o tío Petros e o seu sobriño.
    Ó longo da historia cóntasenos como o sobriño de Petrus Papachristos a través da relación que establece co seu tío, un matemático que adica a súa vida a resolver a conxetura de Goldbach, pero sen un resultado final como esperaba (aínda que isto quede sen resolver se realmente foi así), comeza a experimentar moito interés polo mundo das matemáticas polo que decide convertirse en matemático.
    A partir de que o seu tío o engane para non conseguilo comeza un seguimento da vida do tío Petrus contada por el mesmo ó seu sobriño.
    Neste seguimento pola vida de Petrus vemos como se desenvolve o traballo dos matemáticos e todos os inconvintes cos que se encontran polo camiño nesta difícil labor. Entre estes inconvintes resultoume moi interesante o que se fala sobre os resultados intermedios xa que polo menos recoñecen o traballo que éstes fan. Tamén se nos fala de persoaxes importantes nas matemáticas ó longo da historia como Ardí, Ramanujan…
    Creo que pode ser un instrumento de traballo para ó ensino pola forma en que aborda o tema das matemáticas en relación as vidas das perosoas, pero non teño tan claro que sexa bó para traballar con nenos de primaria.

  1117. Rebeca Montoto Vergara Says:

    Este libro, a diferencia de «El diablo de los números» me ha gustado mucho.
    Es un libro ameno, en mi opinión una novela de aventuras donde el eje principal es la matemática. Te hace sentir curiosidad durante todo el libro. Además hace que nos demos cuenta del laborioso trabajo de los matemáticos a la hora de demostar una teoría.

    Creo que está narrado con sencillez y que las explicaicones son claras y de fácil entendimiento. Me gusta además que se deje un final abierto al gusto del lector, preguntándonos si al final se resuelve o no la conjetura.

    Me parece una herramienta didáctica muy útil para los alumnos de primaria.

    *** Rebeca Montoto Vergara***

  1118. Tatiana Rey Says:

    «El tío Petros y al conjetura de Goldbach» es una novela en la que el tema principal son las matemáticas. El protagonista es el tío Petros y su sobrino, el cual se interesa por su tío ya que lleva una vida muy misteriosa y sus padres nunca le hablan bien de él. Cuando descubre que su tío es matemático quiere seguir sus pasos pero su tío le pone un problema que tendrá que resolver para poder ser matemático. Lo que su sobrino no sabe es que el problema que le ha propuesto su tío es la «conjetura de Goldbach» («todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos»), la que nunca ha podido resolver ningún matemático.
    Petros está obsesionado con la conjetura de Goldbach, ha dedicado toda su vida a resolverla, sin relacionarse con nadie y dejando de lado todo lo demás; se puede decir que ha desperdiciado su vida.
    Al final de la historia,cuando Petros ya era viejo, consiguió demostrar la conjetura de Goldbach, pero esa misma noche se muere.
    Por último, decir que el libro desde un primer momento hace que te quedes con curiosidad, por saber qué pasará, si Petros conseguirá resolver la conjetura. Además, es una novela fácil de leer.

  1119. Ana C. López Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es un libro enigmático que narra la historia de Petros cuya vida está dedicada a las matemáticas y a resolver uno de los mayores problemas no resueltos: La conjetura de Goldbach.
    En la historia se mezclan personajes del mundo de las matemáticas y de las aportaciones que estos han hecho, por lo que sería interesante trabajar éstos contenidos con el alumnado partiendo del libro.
    Éste nos acerca de una forma diferente a las matemáticas y a las personas que dedican toda su vida a resolver y demostrar teoremas, convirtiéndose en un reconocimiento a su labor. Asimismo pone de relieve la importancia de la constancia, la dedicación y el esfuerzo en el trabajo. Nos muestra otro lado de las matemáticas distinto al que se nos suele enseñar en la escuela, en donde todo se nos da hecho sin razonar o demostrar, por lo que puede llamar la atención de los niños y despertar su interés por las matemáticas.
    La historia es sencilla y los elementos matemáticos del argumento se explican con total claridad y son fáciles de entender, consiguió retener mi atención hasta al final ya que siempre está marcada por la pregunta de si al final se conseguirá resolver la conjetura.

  1120. lara sevilla ferreiro Says:

    O tio petros conta a historia dun matemático que adicou toda a súa vida a resolver a Congetura de Goldbach, pero non o conseguiu.
    Por elo, a súa familia falaba del como unha decepción da vida.
    Esta mesma facilidade para as matemáticas compartiaa un sobriño seu que sacaba moi boas calificacions no colexio en canto a esta materia, polo que decidiu comentar as súas intencións de estudar matemáticas con Petros, o seu tio, e este para intentar disuadilo, propuxolle un pacto. Se o rapaz conseguía resolver o problema que el mesmo lle plantexaba, podería estudar matamáticas, en caso contrario, abandonaría a idea.
    Tras pelexar durante todo un verán co traballo que Petros lle propuxera, o rapaz decidiu renderse, prometendolle a seu tio que non estudiaría esta carreira.
    Tempo despois, cando comezou a universidade, decatouse de que o que o seu tío lle propuxera era un problema o que ninguén lle atopara solución, e probocoulle un gran ataque de ira.
    Tempo despois, durante algunhas visitas que éste facía o pobo do matemático Papacristos, o sobriño quixo indagar na vida de Petros para saber porque este abandoara as súas investigacións sen obter ningún resultado satisfactorio, e ó tempo que este lle contaba o relato da súa vida foise espertando de novo o interese por aquela vella teima do principio de incertidume.
    Unha tarde, mentres estaban a parolar, seu Petros pediulle que lle trouxera unhas cantidades inverosimiles de fabas, xa que prentendía explicarlle os postulados ós que se tiña acercado, pero cando o sobriño llos foi levar, Petros Papachristos despeduino de malos modos.
    Por suposto marchou preocupado, e estivo en todo momento pendente do teléfono mentres lle remordia a conciencia por facerlle caer outra vez no seu ansiado teorema.
    De madrugada, produxose esa chamada, era seu tío, pedindo que se presentase de inmediato xunto con outro matemático para ser testigos do seu descubrimento.
    Cando o sobriño chegou acompañado dun médico, atoparon o señor Papachristos morto fronte a un caos de fabas, que estaban descolocadas debido a chuvia que caia no patio.
    O libro remata, pois, coa intriga de se realmente o problema da incertidume foi resolto ou simplemente for producto do delirio tras varios dias sen comer.

  1121. irene felipe riveiro Says:

    “ el diablo de los números”

    O libro o demo dos números é a historia de Robert que todas as noites soños que no son do seu agrado porque, sempre queda mal parado, pero unha noite é visitado por un demo o introduce no mundo das matemáticas, cada vez as tareas vanse complicando máis o mesmo tempo que vai crecendo o interese do neno. Ata que chega unha das últimas visitas do demo que lle mostra a Robert, o mundo dos personaxes máis representativos das matemáticas asi como algúns dos enigmas máis complicados.

    Este libro pareceume un bo exemplo para traballar cós nenos, pois aporta unha maneira divertida e diferente de traballar cás matemáticas, ademais ás explicacións e definicións que aporta están moi claras, o que fai que para os nenos esa información sexa fácilmente comprendida e incorporada ós seus coñecementos .Resulta ademais moi entretido pola forma na que conta a historia e incluso incita o lector a que resolva ou pense sobre algunhas actividades que o libro, a través do demo nos propoñen.

  1122. Tatiana Rodríguez Vázquez Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” en esta novela el tema principal son las matemáticas y sus misterios.
    Los principales protagonistas de la obra son el tío Petros y su sobrino favorito, todo empieza a causa del interés del sobrino por la vida de su tío, a pesar de tener problemas para poder verse y hablar el sobrino consigue poco a poco acercarse al tío Petros, y así empezar su vida en relación con las matemáticas.
    En esta obra las matemáticas se tratan fundamentalmente desde la investigación, y así es como pasa su vida el tío Petros intentando demostrar la conjetura de Goldbach, uno de los problemas más difíciles de las matemáticas.
    Esta obra creo que es recomendable para trabajar en el aula, ya que no sólo trata de matemáticas sino que en ella se incluyen otros muchos valores, muy importantes para la formación de las personas, en ella se trata el amor, en el que Isolda (el único amor del tío Petros) fue uno de los principales motivos por los que se obsesionó por conseguir demostrar la conjetura de Goldbach, para volverla conquistar aunque finalmente eso no sucedió. También nos muestra como, ser solitario, no compartir, no es bueno, y nos intenta hacer ver que siendo buenos compañeros, comunicándonos con los demás, intercambiando ideas el resultado de nuestro día a día y de nuestros trabajos será mejor, no cómo le paso al tío Petros que se aisló, y cuando quiso publicar dos demostraciones estas ya habían sido publicadas. Recordándonos que hay que tener en cuenta las emociones de los demás. Y sobre todo en el ámbito de las matemáticas, es muy importante tener curiosidad por conocer la solución, y siempre estar ansioso por aprender más, y siempre intentarlo.
    En esta obra sucede algo parecido a lo que ocurre en “El Diablo de los Números” en el que el sobrino junto a un amigo también ve a algunos de los más importantes matemáticos, Premios Nobles, etc.
    La novela considero que tiene capacidad de absorción en el momento de la lectura, manteniendo la intriga hasta el final, a pesar de que tiene un pasaje un poco espeso de explicación de teoremas. Mostrándonos durante toda la historia la lucha del hombre contra lo imposible.
    Finalmente, dejo aquí dos citas de la obra:

    “El secreto de la vida, hijo mío, es fijarse metas alcanzables”
    “El éxito en la vida se mide con la vara de los objetivos que te has fijado”

    Tatiana Rodríguez Vázquez

  1123. Marta Villar Rúa Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” es una novela muy entretenida y hace ver las matemáticas desde otra postura.

    Estamos acostumbrados a ver a las matemáticas enfocadas hacia una ciencia en lo que todo está hecho, apenas se “juega”, y se acostumbrada a aprender una serie de conceptos, reglas, fórmulas….Y eso es todo. Realmente, se piensa que un día un hombre se levantó y resolvió un teorema, apenas se aprecie el trabajo, el gran trabajo que ello conlleva.

    No considero que sea una novela “desentusiasta” como algunos la llegar a calificar, sino que te hace pensar. Te intriga, te emocioná y te desespera por momentos, no llegas a aceptar cómo alguien es capaz de “desperdiciar” tanto tiempo en demostrar no sé sabe bien que, pero en eso se fundamenta las matemáticas, en “golpes de suerte”.

    Por supuesto, soy de las que opinan que un matemático nace y no se hace.

  1124. Olalla Ouviña Martinez Says:

    La novela el tío Petros y la conjetura de Goldbach trata de un matemático que pasó los días intentando resolver uno de los grandes enigmas de las matemáticas: la conjetura de Goldbach. Su sobrino, fascinado por la carrera de su tío, quiere seguir sus pasos y dedicarse a las matemáticas. Para ello, el tío Petros le propone que si es capaz de resolver la conjetura de Goldbach (todo número par superior a dos es la suma de dos primos) se dedicará a las matemáticas, por el contrario las dejará.
    Esta novela gira en torno a las investigaciones que se llevan a cabo, y nos muestran las matemáticas de una manera muy diferente a la que estamos acostumbrados, dejándonos intrigados hasta el final de la obra.
    Esta novela me pareció muy entretenidas aunque personalmente las matemáticas no me causen gran interés, ya que muchas veces me resulta complicada su comprensión.

  1125. Giovanna Rodríguez Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach, es una novela que trata sobre la historia del sobrino del tío Petros, un anciano con un brillante pasado matemático. El sobrino fascinado por su tío desea convertirse en matemático. Entonces su tío le plantea un problema muy simple: demostrar que todo número par superior a dos es la suma de dos primos, “la conjetura de Goldbach”. Toda la novela gira en torno a dicha investigación.
    La novela trata principalmente como tema las matemáticas, pero no a las matemáticas que todos conocemos sino a la investigación como principal para resolver teorías…La novela trata también conflictos personales.
    El libro me pareció entretenido e intrigante, los argumentos se explican con total claridad y son fáciles de entender.

  1126. Sheila Valiño Martínez Says:

    “El Tio Petro y la conjetura de Goldbach” es una novela de Apostolos Doxiadis que trata de la vida del sobrino del matemático Petro Papachristos, el cual crece fascinado por la figura de su tío, un viejo que vive recluido en una casa de campo.
    Un día el sobrino de este decide que quiere seguir sus pasos por lo que Petro le dice que si resuelve el problema que el le propone habrá logrado tener talento para las matemáticas pero sino tendrá que abandonarlas para siempre. El problema planteado es la conjetura de Goldbach, su sobrino al enterarse que nunca ha sido resuelto por ningún matemático se enfurece con él y le pide explicaciones, mediante estas descubre que su tío pasó gran parte de su vida intentando resolver esta incógnita y que nunca lo logro.
    Petro vuelve a intentar resolver la conjetura ya que la curiosidad de su sobrino le impulsa a ello.
    Un día el matemático llama a su sobrino para decirle que lo había conseguido pero cuando este llego a donde de su tío era demasiado tarde para saber la verdad, había fallecido.
    En mi opinión la novela es bastante fácil de leer a la vez que entretenida, ya que las incógnitas que se presentan a lo largo de ella hacen que quieras continuar su lectura.Aunque es una obra que trata sobre las matemáticas los términos que aparecen en ella son bastantes sencillos haciéndola de fácil comprensión.
    Gracias a este relato en el que cuenta la vida que lleva el matemático Petro ha cambiado mi forma de ver a estos pensadores, ya que me he dado cuenta de que entregan sus vidas a resolver incógnitas que igual ni tienen solución pero siguen su reto personal hasta el fin de sus días.
    Los que más me ha gustado de todo es el final porque deja correr nuestra imaginación, puesto que cada cual puede pensar que si o que no resolvió la conjetura.

  1127. sandra mouriño Says:

    «El tio Petros y la conjetura de Goldbach» es la primera novela que leo sobre matemáticas y que a su vez tenga un argumento.
    Es una novela que se basa enlas matemáticas, pero a pesar de ello el fácil de comprender y la puede leer cualquier tipo sde lector.
    me parece una novela muy interesante ya que en ella nos muestra a grandes matemáticos y sobre todo la novela se basa en la conjetura deGoldbach, el cual nos explica que «todo entero mayor que 2 es igual a la suma de dos primos».
    La novela se basa mayormente en explicar la vida de Petros y como profundizó en su investigación, la cual es relatada por su sobrino que admira a su tío a pesar de que la familia crea que Petros «es uno de los fiascos de la vida».

  1128. lucía gonzález fernández Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es una novela en la que se abarca el mundo de las matemáticas desde la perspectiva de los matemáticos. En este caso los matemáticos son el tío Petros y su sobrino, ambos enredados en la resolucción de la conjetura de Goldbach («Todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos»).
    En este proceso se desvelan pasajes de la vida del tío Petros y se habla de otros problemas en la historia de las matemáticas (conversaciones con otros genios).
    La historia resulta interesante y misteriosa ya que no se desvela la resolucción de la conjetura, por lo que el final queda abierto a la imaginación de los lectores. También podemos apreciar el espíritu incansable y el afán de los matemáticos por resolver, descubrir y alcanzar nuevos retos en su disciplina poniendo a prueba sus conocimientos, su rigor, su tenacidad,etc.
    Por todo ello, este libro es un buen ejemplo para mostrar el trabajo de los matemáticos en sus investigaciones y ver las destrezas que usan o cómo se las arreglan para buscar nuevos caminos o salidas para seguir avanzando en su problema.

  1129. sonia tuñas gonzález Says:

    “ El Tio Petros y la conjetura de Golbach” é unha obra que nos ofrece a posibilidade de mergullarnos no mundo das matemáticas a través do relato da vida do Tio Petros e o seu intento de resolver un dos maiores problemas das matemáticas: a Conjetura de Golbach.

    Este libro é un recurso moi útil para introducir ós discentes en diferentes aspectos da disciplina das matemáticas ( números primos, evolución da historia das matemáticas, topoloxía, actividade dos principais matemáticos, como se investiga neste campo,…) , xa que nos incita á querer saber quen son moitos dos matemáticos que alí se nos nomean. Esta curiosidade podémola resolver en gran medida coa escolma de biografías que nos aparecen ó final da obra. Sen embargo, cando nos aporta gran cantidade de nomes sen saber as súas contribucións ó ambeto matemático, pode resultar un pouco denso o texto, aínda que estas páxinas non son do todo relevantes para a comprensión do mesmo.

    Tamén se nos presentan as matemáticas dunha forma diferente: o importante non é a mecánica de facer exercizos e aplicar fórmulas, senón aprender a pensar cando se nos presenta un problema matemático e podelo aplicar á vida cotiá cando nos sexa necesario. Así, podemos concluír que as as comprobacións son fáciles de realizar , pero as demostracións. En consecuencia, as matemáticas poden ser tamñen unha ciencia inexacta.

    Por último, cabe destacar que a través deste recurso educativo tamén podemos traballar a transversalidade con outras materias , como lingua e literatura (ó traballar a lectura e facer referencia ao ideal romántico e á poesía, por exemplo) e historia ( ó mencionar aspectos da mesma como o nazismo e o fascismo).

  1130. vanessa couselo franqueira Says:

    Esta obra de Apóstolos Doxiadis, está centrada en el curioso y trepidante mundo de las matemáticas.
    En ella se narra la vida de Tío Petros, un matemático que dedicó la mayor parte de su vida a la resolución de la conjetura de Goldbach, la cual dice que “Todo entero mayor que dos es igual a la suma de dos primos”.
    Petros encomienda a su sobrino, que decide estudiar matemáticas, la resolución de dicha conjetura aunque ha de prometerle que si la resuelve no se dedicará al mundo de los números.
    El libro resulta muy interesante ya que no es la típica obra centrada en los temas de siempre. Tampoco se centra única y exclusivamente en las matemáticas, sino que entremezcla personajes reales con personajes de ficción, siendo muy interesante al mantener la intriga hasta el final.

  1131. sara ageitos castro Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» é unha novela que trata as matemáticas, narrando a historia de Petros e o seu sobriño.
    É moi entretida xa que trata as matemáticas de forma diferente ó que se ven vendo, ademáis garda o misterio para o final, polo que estás en vilo.
    Toda a historia xira ó redor da conxetura: todo enteiro par maior a 2 é igual á suma de 2 números primos. Esta conxetura ten marcado a Petros o que intenta resolvela.
    Persoalmente paréceme unha obra realmente boa xa que fai que o lector non pare de ler porque é moi interesante ver como vai contando os avances e ver tamén como aparecen persoaxes do mundo matemático.
    Estuvo moi ben e animo a todo o mundo que non a lese todavía a que a lea.

    sara ageitos castro

  1132. Diana Taboada Rey Says:

    A vida de Petrus, un matemático que dedicou toda a súa vida a intentar demostrar a conxetura de Goldbach,e do seu sobriño, é un argumento moi interesante para introducir temas matemáticos. Móstransenos as matemáticas dun xeito moi diferente ao que vemos e traballamos todos os días na escola, enmarcandoas nun marco diferente que resulta moito máis atractivo.
    Trátase dunha novela moi entretida na que os contidos matemáticos se intercalan coa historia central e mantense ata o final a intriga por se vai ser posible resolvela ou non, animando máis a lectura, ainda que o final son os lectores os que temos que decidir, coa nosa imaxinación se se resolve ou non.
    Trátase dunha historia sinxela e doada de seguir e moi interesante para os nenos de educación primaria e con moitos aspectos interesantes para a ensinanza das matemáticas.
    Un aspecto importante do libro é que deixa moitas preguntas abertas, aspectos matemáticos sen resolver, e fai referencia a grandes persoaxes das matemáticas,como Gauss, por exemplo.Isto último, como xa dixen no caso da outra obra de lectura, favorece a unha visión positiva das matemáticas, valorando a labor levada a cabo por estes homes ao longo da historia.
    O seu valor dentro da aula radica tanto no tratamento das matemáticas, dende un punto de vista claro e sinxelo, e polas actitudes que fomenta, de traballo e esforzo no que nos interesa conseguir.

  1133. Anonymous Says:

    Esta obra encierra una gran historia relacionada con las matemáticas y más concretamente con el problema de la conjetura de Golbach, aunque comienza como una historia normal: por la fascinación que despierta en un niño la figura de su tío Petros, al que el resto de su familia guarda rencor por haber podido llegar muy lejos y estropearlo todo, según su familia; pero realmente este personaje llegó a ser un genio de las matemáticas, pero que ahora lleva un vida encerrado en su casa y jugando al ajedrez. Su sobrino, al enterarse del verdadero pasado de su tío, se queda intrigado por lo que le lleva a superarse a si mismo y llegar a ser el también matemático; pero su tío intenta convencerlo de que estudie matemáticas con la sola condición de que resulva un problema, para así poder demostrar su talento. Puesto que era un trabajo muy arduo no logró conseguirlo. Cuando entró en la universidad se enteró por su compañero de que en realidad ese problema era la Conjetura de Goldbah, uno problema más complejos, por lo que se enfada con su tío Pero a partir de ahí comienza a conocerlo de verdad y de como su vida giró en torno a esta conjetura. Es una lectura fácil de leer y de entender, y además es entretenida ya que no sólo se centra en la conjetura de Goldbach que te mantiene intrigado por si se llegará a resolver, sinó también por los conflictos entre tío y sobrino.
    Lo que más destacaría yo de esta obra es la pasión por el descubrimiento matemático y por las matemáticas en si.

  1134. sandra furelos Says:

    Cuando empecé a leer este libro, pensé que sería parecido al primero pero al avanzar en la historia comprobé que las diferencias eran notables. Primeramente porque se trata de una novela y además porque tiene una forma de trabajar las matemáticas muy diferente al del libro anterior. Es un libro denso y monótono que parte ya de una serie de conocimientos que el lector debe poseer para poder seguir el hilo de la novela y comprender todos los pasos y avances que se van produciendo en los estudios del tío Petros. Se divide en tres grandes capítulos en los que se hace una retrospectiva al pasado en numerosas ocasiones por lo que resultaría complicado le leer para según qué edades .El lenguaje empleado es extremadamente técnico por lo que la comprensión se dificulta en varias ocasiones. Aunque su lectura esté dirigida a los docentes más que a los propios escolares, las formas de tratar el tema no consideraría que son las más sencillas. Es cierto que logra cautivar la atención del lector a lo largo de todo el relato ya que la solución no se conoce hasta el final y éste no es el más esperado, y que tiene varias moralejas pero aún así no me convenció del todo.

  1135. sandra furelos Says:

    Cuando empecé a leer este libro, pensé que sería parecido al primero pero al avanzar en la historia comprobé que las diferencias eran notables. Primeramente porque se trata de una novela y además porque tiene una forma de trabajar las matemáticas muy diferente al del libro anterior. Es un libro denso y monótono que parte ya de una serie de conocimientos que el lector debe poseer para poder seguir el hilo de la novela y comprender todos los pasos y avances que se van produciendo en los estudios del tío Petros. Se divide en tres grandes capítulos en los que se hace una retrospectiva al pasado en numerosas ocasiones por lo que resultaría complicado le leer para según qué edades .El lenguaje empleado es extremadamente técnico por lo que la comprensión se dificulta en varias ocasiones. Aunque su lectura esté dirigida a los docentes más que a los propios escolares, las formas de tratar el tema no consideraría que son las más sencillas. Es cierto que logra cautivar la atención del lector a lo largo de todo el relato ya que la solución no se conoce hasta el final y éste no es el más esperado, y que tiene varias moralejas pero aún así no me convenció del todo.

  1136. lucia dieguez Says:

    “El Tío Petro y la conjetura de Goldbach” nos desarrolla la historia de un anciano retirado, el Tío Petro, y su sobrino que consigue investigarlo para descubrir cómo un genio matemático consagra toda su vida a resolver uno de los tres problemas más difíciles de las matemáticas, la conjetura de Goldbach. Aquí comienza dicha investigación que al ser en la primera mitad del siglo XX, en la novela aparecen autores como Oppenheimer, Von Neuman… etc.
    En mi opinión la narración es ágil y fácil de entender, en la que esta novela de aventuras tiene como eje central las matemáticas, y sería un interesante recurso para iniciar el trabajo con los números primos.
    Se trata de una obra entretenida en la que no se profundiza en las matemáticas sino que las explica de manera que todos puedan entender.

  1137. celia torre Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» es un interesante libro ambientado en el mundo de las matemáticas. La vida de Petros puede darnos una idea de la vida de muchos matemáticos que han dedicado su tiempo y sus vidas a resolver un problema, a dar un porqué, a dar una solución…a resolver algo que aunque pueda ser un pequeño descubrimiento para nosotros suponga un gran avance en el mundo de las matemáticas y dé pie a otras nuevas investigaciones.
    En el libro se citan matemáticos ilustres que todos conecemos, junto con sus aportaciones de las cuales se sirve Petros para seguir con su estudio, pero es importante destacar a esos matemáticos «sin nombre», como es el caso de Petros en el libro y de otros muchos en la realidad, que dedican sus vidas y en muchos casos llegan a la locura por conseguir resolver un problema matemático, todos ellos caen en el olvido por no haberlo logrado pero su trabajo y dedicación debe de ser mencionado y aplaudido pese a no haber llegado a una solución final.
    La relación entre Petros y su sobrino resulta interesante, el joven indaga en la vida de su tío hasta conocer su máxima preocupación, su gran ambición, su reto, «la conjetura de Goldbach», éste commienza a sentirse atraido por este intrigante mundo,el mundo matemático.
    Me parece un libro adecuado para leer por los alumnos, es ameno, interesante e intrigante.

  1138. patricia berdeal Says:

    Esta novela estuvo muy interesante ya que contaba una historia acerca de un matemático frustado que nunca tuvo trabajo sobre lo que verdaderamente estudió.El sobrino quisó seguir el mismo ejemplo y transformarse en otro matemático como su tío,pero pensaba que iba tener más suerte que su tío.Entre los dos intentaron comprobar la conjetura de Goldbach,pero no consiguieron dar con la solución.En este libro solo aparece como concepto matemático la conjetura de Goldbach ,así como su explicación,lo demás es una historia.Estas matemáticas no son complicadas y al contrario que el diablo es más sencillo de leer y de entender que es lo más importante para poder desarrollar conocimientos matemáticos.

  1139. marta aguion Says:

    Esta novela » El tio Petros y la conjetura de Goldbach», ten dous grandes protagonistas; o tio Petros ( quen adicou toda a súa vida as matemáticas) e o seu sobriño, o cal medrou fascinado pola figura do anciano e o misterio que o rodea no seu entorno familiar. O sobriño decide convertirse tamén en matemático. O tío Petros intenta quitarlle da cabeza esa idea, e para elo proponlle un problema que tempo despois dase conta que se trata da Conxetura de Goldbach.
    Esta novela ten un transfondo, non só se fala de temas matemáticos, senón tamén temás como o orgullo, a dedicación dunha vida o que un quere…Penso que ten unha narración sinxela, onde a claridade do relato fai que sexa de fácil comprensión.
    A conxetura de Goldbach consistía en que calquer número maior de dous pode expresarse coa suma de dous primos.Ao longo de toda a novela está o misterio de como acabará, deste xeito desperta a curiosidade do lector, de aí que non pares de lelo ata que descubras como remata.
    Segundo o meu punto de vista penso que é un bo material para traballar cos alumnos, posto que debemos conseguir que os nenos vexan as matemáticas dun xeito diferentes, xa que as matemáticas non son só facer contas, resolver ecuacións… A través deste pódese acercar os nenos a grandes figuras matemáticas como son Russell, Gauss…e as súas aportacións matemáticas.
    En conclusión é un libro bó para calquer lector e deste xeito dar unha nova visión das matemáticas

  1140. Cristina Ribadas Manteiga Says:

    Libro en el cual se nos muestra el fascinante mundo de las matemáticas con el placer y la falsedad que este conlleva desde dentro, desde la visión de un matemático y por otra parte desde el punto de vista del sobrino lo que posibilita que el lector se identifique con la novela bien desde una u otra posición.

    Es interesante y lleva a reflexión de como hay gente que es capaz de dedicar toda una vida a demostrar teoremas que aparentemente no tienen ningún interés práctico, como hipotecan su vida por que su nombre sea recordado y por aportar algo más al mundo de las matemáticas. La presencia de importánte y reconocidos matemático s como Ramanajuan, Hardy hace de la obra un novela confusa e interansante ya que no sabes si en verdad el tío Petros existio, si tuvo tan estrecha relación con los anteriormente citados matemático e incluso si demostro la teoría que se muestra como hilo conductor de la história. Como dije anteriormente la mención a estes matemático hace que el libro de a conocer más sobre estes personajes y suscita un interés sobre los teoremas mencionados; por saber algo mas de ellos…se utilizan elementos matemáticos con total claridad y son fáciles de entender lo que hace que se consiga una lectura fluída, entretenida y productiva, ya que a la vez que lees una novela conoces más sobre teoremas matemáticos y el entorno que rodea esta ciencia: sus aspiraciones y motivaciones.

    Durante todo el transcurso de la obra se hace una reflexión sobre la admiración y el orgullo del descubrimiento.Bajo mi punto de vista obra recomendable y de la cual saque gran cantidad de conclusiones y me hizo reflexionar sobre diversos aspectos relacionados con el mundo de la investigación, el descubrimiento, la persuasión, y la necesidad no solo de saber sino de querer: la MOTIVACIÓN. Por lo que considero esta una obra recomendable para los alumnos.

  1141. patricia taboada cancela Says:

    A través de esta sin par novela, nos introducimos en el mundo matemático de una manera un tanto inusual. Con el pretexto de ir contando como es la vida del tío Petros nos va inmiscullendo en el mundo de las matemáticas, de una manera, por asi decirlo,indirecta pero directa en el sentido de que es lo que pretende.

    En la novela se nos muestra al Tío Petros como un hombre, que ya desde la infancia siente pasión por las matemáticas pero que por un desengaño amoroso se refugia en las matematicas como único sentido que ve a la vida. El cual, tras haber pasado toda su juventud dedicado al estudio de la conjetura de Goldbach, tiene en su corazón la espinita clavada de no haber siedo el gran genio matematico que el se esperaba de joven. A pesar, de haber descubierto grandes cosas en el mundo matemático.
    Durante la obra, también se puede observar como un cierto egoismo, maldad o celos hacia la decisión de su sobrino de ser matemático.

    La novela en sí, es una novela entretenida y fácil de ler, en lo único que puede haber más dificultad son en las explicaciones matemáticas, pero las acabas entendiendo, no suponen un atasco en el nudo de la historia.
    El final de la novela es abierto pues nodice claramente si finalmente el tio Petros consiguió
    descubrir la conjetura, lo que si se sabe es que la conjetura de goldbach dice que todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos.
    Por otro lado, me llamó la atención los métodos que utilizaba el tio Petros para hacer sus estudios, pues recurría al ajedrez, a la habas para explicar sus teorías…

    Desde mi punto de vista, creo que el Tío Petros ya desde joven se había obsesionado con el hecho de convertirse en un genio y parecía que tenía el deber de hacer un gran descubrimiento matemático, sin embargo, el hecho de ver pasar los años y verse que no iba cumpliendo sus metas; eso causó que se convirtiera en un ser aislado del mundo; lo que influyó negativamente en sus descubrimientos.

    A lo referente al trabajo de la obra en la escuela, la obra se debe tratar en el ultimo ciclo de primaria. Lo que haría sería tomarla como una obra a leer en casa y en clase, dedicandole una clase semanal al libro. Pues nos daría juego a explicar cosas sencillas sobre la evolución de las matemáticas, la importancia de las matemáticas en la vida, la evolución de nuestro sistema númerico, comentarle quienes son los matematicos que aparecen en la obra… Adapatandolo a la edad de los alumnos. Si vemos que las actividades o la lectura del libro le resulta compleja tendremos que reformar el trabajo pensado.
    Sin embargo, creo que es beneficioso que los niños vean que existen obras centradas en las matemáticas y que pueden resultarles interesantes y divertidas. Ademas, la profesora de Lengua puede participar en el trabajo, es decir, también puede trabajar la obra en sus clases; convirtiendose asi un trabajo en grupo por parte del profesorado.

    patricia taboada cancela

  1142. Anonymous Says:

    «El Tío Petros y la conjetura de Goldbach» é unha novela que nos mostra as matemáticas dunha maneira distinta a que estamos acostumados,xa que o fundamental deste libro básase na investigación da conjetura:» Todo enteiro par maior a 2 é igual a suma de dous primos». A partir desta afirmación desarróllase toda a historia, na que o Tío Petros lle conta o seu sobriño, todos os avances que fixo no mundo das matemáticas así como tamén do fracaso que sufriu debido a no resolución do enigma.
    Na historia do Tio Petros mézclanse personaxes do mundo das matemáticas, narrando a vida destes así como os problemas matemáticos que levan os seus nomes.
    A novela resulta entretida e interesante, cun final aberto, no que cada quen pode pensar un. Persoalmente pareciume algo complicada de ler, xa que non estou acostumada a ler este tipo de novelas.
    Yolanda Anido Santiago

  1143. Yolanda Anido Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» é unha novela que nos mostra as matemáticas dunha maneira distinta a que estamos acostumados, xa que o fundamental deste libro básase na investigación da conjetura: «todo enteiro par maior a 2 é igual a suma de dous primos». A partir desta afirmación desarróllase toda a historia, na que o Tío Petros lle conta a seu sobriño, todos os avances que fixo no mundo das matemáticas así como tamén o fracaso que sufriu debiso a non resolución do enigma.
    Na historia de Tío Petros méxclanse personaxes do mundo das matemáticas, narrando a vida destes así como os problemas matemáticos que levan os seus nomes.
    A novela resulta entretida e interesante pero a min persoalmente pareciume algo complicada de leer, xa que non estou acostumada a ler este tipo de novelas.
    Yolanda Anido Santiago

  1144. Stefanie Terleth Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” era para mi un libro muy interesante. Algunas veces era difícil para mí de entender todo exactamente, pero el entusiasmo del tío Petros por la matemática me impresionaba. El libro trata de los intentos de Petros Papachristos por resolver uno de los problemas abiertos de las matemáticas: La Conjetura de Gooldbach. El tío dedicaba casi toda su vida a resolver esto problema y su sobrino también tenia un gran interese en las matemáticas. Además es un libro que se lee rápido, por que es también entretenido. Sobre todo porque antes pensé que un libro con una historia de matemática no puede ser así apasionante. (Stefanie Terleth)

  1145. rocio candal muiño Says:

    Esta novela supuxo para min unha nova maneira de introducirme no mundo das matemáticas xa que nunca antes lera un libro que se referira a esta materia.
    Podo decir que foi unha experiencia moi grata, amena e intrigante, tanto que necesitaba ler e ler ata rematar e descubrir o final.
    A obra paréceme un recurso interesante e diferente para traballar os números primos; ademáis, trasmite a importancia que ten esta disciplina e como algunhas persoas se dedican en corpo e alma a ela sen importar nada máis como no caso do tío Petros.
    Decir que toda a novela xira entorno a “conjetura de Goldbach”, a cal marca a vida do tío Petros, que a intenta resolver dedicada e desesperadamente, e maila do seu sobriño que se interesa por descubrir a misteriosa vida do seu tío e o mesmo tempo descubrir un soño frustrado de ser matemático.
    Por último teño que comentar que o que máis me sorpendeu desta obra, foi como o tío Petros lle pide ó seu sobriño que non sexa matemático e a maneira de conseguir este propósito.

  1146. Irene Rial González Says:

    «El tio Petros y la conjetura de Goldbach» me ha parecido una obra fascinante, entretenida y al alcance de todos, ya que es muy fácil de leer, a pesar de que el lector tenga conocimientos mínimos de matemáticas. En ella se nos muestra el mundo de las matemáticas basándose en las vivencias de expertos en esta ciencia. Lo que más me llamó la atención de este libro, es lo frustrado y a la vez gratificante que puede llegar a ser el trabajo de un matemático/a. En ocasiones, como ocurre en el libro, emplean mucho de su tiempo en indagaciones y estudios que no traen consigo los resultados esperados. En la obra, el tio Petros, un gran matemático y apasionado de la materia, hace todo lo posible para que su sobrino no siga sus pasos. Esto crea en el lector una gran controversia, y a la vez curiosidad por saber el motivo que lleva al tio Petros a actuar de esta forma.
    Por otra parte, llama la atención saber que en ocasiones, para resolver enigmas matemáticos complicados y enrevesados, se usen elementos tan al alcance de todos, como en el caso del libro las abas que el tío Petros usaba para intentar resolver la conjetura de Goldbach.
    Sin duda, es una gran obra, y creo que un recurso didáctico muy valioso para utilizar en el aula.

  1147. Belén Vigo Romero Says:

    El tío Petros y la conjetura de Goldbach Apóstolos Doxiadis

    En este libro las matemáticas se ven de una forma diferente a como se muestran en El diablo de los números. Aquí se convierten en un símbolo de lucha por indagar sobre los enigmas que nos rodean y lograr lo imposible.
    La historia del tío Petros, su sobrino y la conjetura de Goldbach se narra a modo de novela. El anciano tío Petros guarda un brillante pasado como matemático, que al ser descubierto por su sobrino hace despertar el interés del joven por este mundo. Su tío, a modo de prueba, plantea al chico demostrar una proposición matemática, que el lector y el sobrino descubrirán más adelante que se trata de uno de los problemas no resueltos por las matemáticas.
    Continúa así una aventura fascinante que entremezcla personajes ficticios y matemáticos reales, por el mundo de la investigación de las ciencias exactas, que aquí se presenta como una forma de creación y búsqueda de armonía y perfección.
    Además el final de la historia no deja claro del todo si el tío Petros fue quién de resolver la conjetura, por lo que aparece en torno a la novela un cierto halo de misterio y un desenlace deconcertante y abierto.
    El tío Petros y la conjetura de Goldbach nos hace ver los placeres y los peligros de las matemáticas. Es una reflexión sobre el mundo descubrimiento, de los que dedican toda una vida a resolver un problema. Es en definitiva una novela e aventuras que tiene como eje central las matemáticas, aunque también los conflictos personales soportan en gran medida la trama. Sería un material didáctico interesante, pues el libro se le perfectamente y ayuda a comprender ciertos aspectos matemáticos de una forma distinta y amena.

  1148. Yolanda Blanco Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbch» resultou ser un libro entretido e interesante mantendo a intriga en todo momento por saber cal era a solución de dita conxetura.
    O texto que dá vida á obra ofrece ó lector ou lectora adentrarse no mundo das matemáticas, conxeturas, hipóteses, fórmulas…. e sexa testigo da evolución da historia que se narra, a vida do tío Petros e a do seu sobriño que desexa ser matemático, decisión que lle vai custar encarala diante do tío Petros.
    A obra mostra que as matemáticas son unha ciencia exacta como inexacta xa que existen conxeturas coma esta que ninguén ata o de agora foi capaz de rsolver.
    A obra plantexa unha dúbida ao lector ou lectora debido a que non se sabe realmente si o tío Petros foi quen de resolver a conxetura.
    Este é un final desconcertante xa que cadaquen pode pensar o que queira.
    Ofrece unha nova forma de adentrarse nas matemáticas e tomar contacto con elas de xeito diferente o que se está acostumado debido a que nas clases o que se soe facer é contas, ecuacións, logaritmos, etc. quedando de lado aspectos coma este, ler un libro…o cal ofrece a posibilidade de gozar dun xeito difeente das matemáticas. Parece ser que o desfrute persoal queda relegado a un segundo plano polos mestres, plano importante para a implicación e motivación do alumnado por aprender.

  1149. antonio canosa Says:

    Esta novela supone un acercamiento al mundo de las matemáticas pero no a unas matemáticas como las que conocemos todos o con las que estamos más familiarizados, sino con problemas o teorías que son las más difíciles de resolver y estudiadas por los matemáticos más importantes del momento.
    Uno de los aspectos que más me llamó la atención en la obra fue el interés que tenía Petros para que su sobrino no estudiara las matemáticas, quitándole toda la ilusión que su sobrino tenía, diciéndole «un buen matemático nace no se hace».
    En cuanto a la obra se refiere, me gusta mucho como van desarrollándose los acontecimientos, ya que guarda el misterio hasta el final de la obra. A medida que iva leyendo la obra, le encontraba relación con alguna película debido a esta trama parece que puede ser llevada al cine, por ejemplo.
    La lectura es amena y resulta agradable, porque no entra profundamente en el campo de las matemáticas sino que la explica de una manera adecuada para cualquier lector.
    Es una obra entretenida.

  1150. Mosteiro Vázquez, Daniel Says:

    El tio Petros, antaño magnifico matemático, vive actualmente de manera ermitaña y al vez, no es del agrado de su familia.
    Todos le tildan de loco por vivir de la manera en que lo hace.
    Esta situación produce curiosidad en su sobrino, protagonista de la obra, la cual le conduce a interesarse por su tio, el tio Petros.
    Poco a poco, va descubriendo el por qué de esta actitud de su tio, a medida que va sabiendo mas sobre la vida de este.
    Aqui es cuando entra en escena la conjetura de Goldbach, ese gran problema matemático que pudo haber encumbrado al tio Petros si lo hubiera resuelto, pero resultó todo lo contrario sumiendolo en la mayor tristeza, abatimiento y locura.
    La relación entre ambos se estrecha gracias a su amor por las matemáticas, las cuales en el caso de Petros, estarán presentes en su cabeza hasta el dia de su muerte.

  1151. carmen pérez Says:

    Este libro de «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» me pareció más que un libro en el cual se trabajan las matemáticas, una novela que relata la vida del Tío Petros, un hombre que ha dedicado su vida a las matemáticas, concretamente a resolver uno de los mayores problemas que hasta el momento nadie había resuelto: La conjetura de Goldbach.
    Además en el libro se nos muestran las matemáticas de una manera muy diferente a la que la mayor parte de nosostros estamos acostumbrados (ya que nosotros hacemos ecuaciones, restas, sumas, problemas para los cuales aplicamos una fórmula,…) sin embargo en el libro se habla de investigación como lo interesante, de hecho los grandes matemáticos son reconocidos hoy en día por sus trabajos en los cuales en todos de ellos ha habido grandes descubrimientos y por supuesto, investigaciones.
    Por otro lado a mi concretamente el libro me ha enseñado que hay que trabajar en lo que a uno le gusta y luchar por conseguir lo que se quiere pero de una manera en la que lo que queramos estea a nuestro alcance.
    Por último debo reconocer que es muy interesante que las matemáticas sean el principal argumento de un libro, ya que no solo hemos podido conocer a través de este libro lo que trata la Conjetura de Goldbach, sino tambien trabajos como los de Newton, Godel, Littlewood,… y además debo señalar que en el libro también se hace referencia a que los protagonistas son griegos y esto de alguna manera nos acerca a conocer su «obsesión» por resolver grandes problemas.

  1152. Anonymous Says:

    Este libro me enseñó como son verdaderamente las matemáticas y como se puede llegar a ser un gran genio de las mismas con esfuerzo e ir probando poco a poco hasta dar con la solución.También se observa que si te encierras mucho en una teoría que por más que lo intentas no das con ella puedes perderte mucho de la vida y de las cosas que puedes vivir,así como alejarte de tus seres queridos y de no valorar otras cosas.
    Es un libro que te hacer ver las matemáticas de otra manera y que no solo se reduce a hacer problemas en clase o simples operaciones,sino que tienes que investigar y comprobar para llegar hasta el final y en este caso parece que dió con ella pero no llegó a contárselo a su sobrino,una pena.
    Así que este libro está bien para ver como trabajan los matemáticos y como dan con algo en concreto,se pueden tirar años.Así que quién de con esta conjetura que se anime y haga lo mismo pero que disfrute también de la vida y de los que les quieren

  1153. Ana Real Otero Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach», para mi fue una novela muy entretenida y fácil de leer.
    Es una forma diferente de adentrarse en el mundo de las matemáticas y ver como llevan a cabo sus investigaciones los matemáticos algunos dedicando incluso su vida a ello.
    Todo gira entorno a una conjetura «Todo entero par mayor que 2 es igual a la suma de dos primos»
    Esta hará que se desarrolle toda la historia, en ella el tío Petros le irá contando a su sobrino como ha sido su vida siempre marcada por la conjetura; la historia guardará siempre un punto de misterio por saber si al final conseguirá resolverla o no.

  1154. silvia turnes Says:

    Este libro é unha maneira interesante para introducir os números primos e deste xeito mergullarnos neste tema dun xeito máis ameno do que normalmente se fai.
    Aquí relátasenos a vida de Petros que xirou sempre en torno as matemáticas, intentando demostrar a conxetora de Goldbach que di que:”Todo enteiro maoir que dous é igual a suma de dos primos.”
    Podemos extraer da novela diferentes ideas como que as matemáticas non se reducen a matrices, ecuacións e integrais senón que existen moitos campos que non se coñecen se non hai unha implicación importante na materia.Ademais, como se nos mostra, nas matemáticas non e todo nin branco nin negro, senón que existen sombras, xa que encontramos afirmacións que posiblemente sexan certas pero que non teñen unha demostración e por esta razón as matemáticas nunca se coñecen de todo, e posiblemente, a frustración que sente o tío Petros na novela foi a mesma que sentiron moitos investigadores o non ser capaces de chegar á meta que se marcaron.
    Outro aspecto que se pode traballar nas aulas có libro é a propia historia das matemáticas xa que podemos acercar ós nenos os grandes matemáticos e as súas aportacións máis notables a través dunha narración fácil de reter. (Gödel, Russell e Gauss entre outros).
    Polo tanto, na miña opinión, este libro pode ser un material axeitado para traballar certos aspectos matemáticos dun xeito máis entredido có tradicional e así facer que os nenos se sintan máis achegados á mesma ó ver que non só a eles lles resulta difícil en certas ocasións o campo dos números senón que tamén os investigadores teñen os seus problemas pero o importante é a persistencia ,a vontade de mellorar e intentar chegar a un fin a través te todos os recursos que sexan posibles para cada quen.

  1155. Nuria Pérez Filgueira Says:

    “El tío Petros y la conjetura de Goldbach” de Apostolos Doxiadis, es una novela en la que se narra la vida del sobrino del matemático Petros Papachristos, y por influencia en ella, la propia vida del matemático. El sobrino decide estudiar matemáticas, y su tío le encomienda un problema que debe resolver para demostrar que tiene talento matemático (la conjetura de Goldbach) haciéndole jurar al no resolverlo que no se dedicará a las matemáticas. Al descubrir que su tío le encomendó la resolución de uno de los grandes enigmas de las matemáticas, se enfurece y pide explicaciones a su tío, a través de las cuales descubre que la vida de su tío había girado entorno a la resolución de la conjetura pero que éste había desistido después de años de investigación. Años después, aunque su sobrino trabaja en el campo de la empresa, le pide a su tío que le explique su método y así, ya de anciano, el hombre se vuelve a centrar en la investigación a través de las explicaciones a su sobrino. Aunque no sabemos ciertamente la razón por la que abandonó su investigación, el final deja a la imaginación del lector la posible causa y lo que sucede con la resolución de la conjetura después de que Petros se vuelve a centrar en ella.
    En la narración de la vida de Petros, se entremezclan personajes ficticios con personajes reales del mundo de las matemáticas (Hardy, Ramanujan, Turing y Gödel) y los elementos matemáticos tratados en la novela son explicados de forma comprensible de forma que toda la trama se sigue con facilidad resultando más amena. La narración destaca a las figuras que se dedican a resolver los problemas matemáticos, los cuales llegan incluso a dedicar su vida a esta causa, además de la importancia y el único reconocimiento de los resultados en la investigación matemática, sin tener en cuenta el arduo trabajo que suponen, aunque no se llegue a una resolución definitiva.
    La novela me ha resultado interesante a la par que intrigante en muchos momentos, al esperar la resolución de numerosas incógnitas que se suceden y por ello recomiendo su lectura ya que aunque al lector no le interese la temática de las matemáticas la obra tiene un buen argumento.

  1156. silvia turnes Says:

    Este libro é unha maneira interesante para introducir os números primos e deste xeito mergullarnos neste tema dun xeito máis ameno do que normalmente se fai.
    Aquí relátasenos a vida de Petros que xirou sempre en torno as matemáticas, intentando demostrar a conxetora de Goldbach que di que:”Todo enteiro maoir que dous é igual a suma de dos primos.”
    Podemos extraer da novela diferentes ideas como que as matemáticas non se reducen a matrices, ecuacións e integrais senón que existen moitos campos que non se coñecen se non hai unha implicación importante na materia.Ademais, como se nos mostra, nas matemáticas non e todo nin branco nin negro, senón que existen sombras, xa que encontramos afirmacións que posiblemente sexan certas pero que non teñen unha demostración e por esta razón as matemáticas nunca se coñecen de todo, e posiblemente, a frustración que sente o tío Petros na novela foi a mesma que sentiron moitos investigadores o non ser capaces de chegar á meta que se marcaron.
    Outro aspecto que se pode traballar nas aulas có libro é a propia historia das matemáticas xa que podemos acercar ós nenos os grandes matemáticos e as súas aportacións máis notables a través dunha narración fácil de reter. (Gödel, Russell e Gauss entre outros).
    Polo tanto, na miña opinión, este libro pode ser un material axeitado para traballar certos aspectos matemáticos dun xeito máis entredido có tradicional e así facer que os nenos se sintan máis achegados á mesma ó ver que non só a eles lles resulta difícil en certas ocasións o campo dos números senón que tamén os investigadores teñen os seus problemas pero o importante é a persistencia ,a vontade de mellorar e intentar chegar a un fin a través te todos os recursos que sexan posibles para cada quen.

  1157. Verónica Boo Martínez Says:

    Esta novela achéganos dun xeito inusual ás matemáticas abrídonos as portas a unha disciplina que vai máis das simples actividades ás que estamos acostumados a traballar. A trama da historia resulta realmente cautivadora ó manter o misterio até o último momento. Neste sentido recordoume á obra de Hemingway, El viejo y el mar, onde se vive unha tensión ó longo de todo o libro e fai necesario rematalo.Volvendo á obra que nos ocupa, incluso fai que un sinta a necesidade de probar todo o que se vai deceindo arredor da conxectura. Paréceme unha boa maneira de traballar as matemáticas e un recurso interesante para iniciar o traballo cos números primos. Neste llibro déixase entrever a grandeza desta disciplina que para moitos se converte nunha forma de vida, despois de todo, os números están en todas partes como decían os pitagóricos de maneira que debemos procurar que os alumnos e alumnas vexan esta meteria como unha constante adiviña ou reto que debemos superar.

  1158. Rebeca Díez Says:

    «El tío Petros y la conjetura de Goldbach» ha sido una novela ambientada en el mundo de las matemáticas, la cual me ha resultado muy entretenida. Con ella he podido hacerme una idea de como los matemáticos desarrollan sus estudios, algo en lo que nunca me había parado a pensar y que me ha resultado chocante, porque da la impresión de que lo único que quieren es buscar el reconocimiento y que ello les lleva a dedicar su vida en pleno al estudio, lo cual me parece un gran esfuerzo por su parte, ya que esa dedicación les obliga a prescindir de otras facetas de la vida, para que pueda caber la posibilidad de que ese tiempo invertido se convierta en tiempo perdido si no consiguen nada productivo en sus estudios. Aun así, considero que el que tiene un don debe saber aprovecharlo y que ser un dotado de las matemáticas es un privilegio que puede ayudar a muchos campos de investigación.
    Además, decir que el libro despierta la curiosidad del lector por saber acerca de todos los temas matemáticos que en el se mencionan y sobre todo por saber si la conjetura se llegará a resolver.

    • Guadalupe Freire. Educación Primaria Says:

      Para mi «El tío Petros y la Conjetura de Goldbach» es un libro que nos acerca al mundo de las investigaciones matemáticas y nos muesta la amplitud que el campo de las matemáticas puede alcanzar, abarcando innumerables campos y proponiendo infinitos teoremas.
      Además pone un ejemplo de como puede ser la vida de un investigador matemático y las cuestiones a las que se enfrenta antes de llegar a la solución de un problema.

      • MARIA FERNÁNDEZ CALO Says:

        MARÍA FERNÁNDEZ CALO (ED. PRIMARIA)
        “EL TIO PETROS Y LA CONJETURA DE GOLDBACH”

        O tío Petros é un ancián matemático, que vive no campo, obsesionado con demostrar que todo número par superior a dous é a suma de dous primos (conjetura de Goldbach). Aparece outra persoaxe, o seu sobriño, un admirador incondicional de Petros, quen nos narra os diversos estudos que o seu tío elaborou para resolver a conxetura.
        As ansias e o interés obsesivo de Petros, faino chegar a un punto egoísta e individualista, que conleva todo o seu esforzo a un fracaso, sen chegar a ningún fín na resolución da conxetura.
        Un dos temas secundarios que trata o libro, aparte das matemáticas, é a transmisión de valores, istos son: non derrumbarse ante o obxetivo proposto que non son de fácil alcance e a importancia do traballo en grupo. Esta importancia, vese reflexada no libro por medio da actitude do tío Petros.
        Como futura docente, non utilizaría este libro en primaria, si en cursos superiores. Xa que ten un vocabulario e plantexa unha historia, un tanto difícil para os nenos desa idade.


Replica a Desiré Liñares Noya (Educación Primaria) Cancelar la respuesta